Oogkleppen, Wazen, BeenTheirDoneThats en Tranen

Reina *;

Ik kon het voor mezelf even niet goed krijgen, voelde me zo alleen. Heb je stukje een paar keer gelezen, vind het zo fijn wat je aan me schreef.

Wil nog graag meer zeggen, komt een andere keer want nu ga ik slapen, ben wel rustiger geworden nu.

Dankje!

O+



Thnx ook voor Giz.

*; voor iedereen die het nodig heeft....

lieve Iseo

wat een moeilijk proces he, maar ik vind dat je het heel goed doet.

Je moet ook je eigen aandeel onder ogen durven zien, iets waar jij nu volop mee bezig bent. En op sommige vragen zul je antwoorden krijgen, op sommige misschien ook wel niet. Maar je leert wel jezelf er door kennen. Iets wat heel belangrijk is. Zodat jij een geweldige moeder kunt zijn voor je dochter.

Ik heb ooit de vraag gekregen wat ik haalde uit de relatie. Want zodra je zelf niets meer te halen hebt uit een relatie ben je ook vrij om weg te gaan. En ja, ook ik heb geworsteld met die vragen die jij jezelf nu stelt, soms nog weleens. Het is toch de angst denk ik, om alleen te zijn, of je het alleen wel redt. En de verwachtingen die je hebt, het altijd samen zijn. Dat het moeilijk toegeven is dat je zelf een verkeerde keus hebt gemaakt. Het gevoel dat je hebt gefaald. Dat je het in je karakter hebt om je vast te bijten in iets en daar langer mee door te gaan dan goed voor je is? Dat je de grens voor jezelf dus niet duidelijk hebt en daardoor een ander de kans geeft over die grenzen te gaan. Alleen daarom al is het goed dat je dit proces doorloopt. Je leert er jezelf en je eigen zo belangrijke grenzen van kennen. En eindelijk ook handhaven. Dat is wat je sterk maakt!



Geven en nemen, niet alleen maar geven, maar ook ontvangen. En door dit proces te doorgaan geef je vooral jezelf heel veel. Daarmee geef je jezelf wat je in die relatie nooit hebt gekregen. En je ontvangt terug van mensen die je helemaal niet kennen. Meer dan je waarschijnlijk ooit in je relatie ontvangen hebt. En weet je, je bent het allemaal waard.



*;Zonlicht

Ik weet het gewoon echt even niet.

Probeer wel op te schrijven wat ik nu denk.

Ik schrik gewoon heel erg nu, krijg het helemaal koud. Voel me zo naar.

Je denkt terug en vraagt aan jezelf had ik die en die keer kunnen verwachten. Achteraf gezien, denk ik ja. Ik voel me stom, alsof ik het over mij zelf heb afgeroepen, ermee in heb gestemd omdat ik bleef.

Dat is denk ik wat jij bedoelt?



Als ik aan Manu denk heb ik helemaal die gedachte niet. Ik vind dat zij niet schuldig is, het is niet wat zij deed, het is wat hij deed. Hij is fout, en zij had vrij geweest moeten zijn om zelf te kiezen waar ze wilde zijn zonder dat zij daarmee het over zich riep wat er met haar gebeurd is. Het gaat niet om wat zij niet deed, maar om wat hij wel deed.



En je kunt het niet inschatten, achteraf kan ik wel terugkijken en het misschien zien aankomen in zaken waarvan je nu weet hoe ze uitwerkten.

Zoals dat ik nu achteraf naar wat er gebeurd is kijk en mij heel rot voel omdat het van een afstand allemaal wel heel logisch lijkt. Steeds een graadje erger, een stapje verder.

Waar ligt de grens? Iemand beantwoordt die vraag zo stellig op dat topic: 'buiten de gebruikelijke redenen zoals mishandeling...'

(om weg te lopen van die relatie)

Dan denk ik, ja, ik had daar al weg moeten zijn. Dus....wat deed ik daar nog, vraag ik er dan niet om om in elkaar geslagen te worden?

Wat is dit een klotevraag zeg, ik zie nu pas een beetje wat die vraag eigenlijk inhoudt.



Dubio, hoe komt het dat jij hier meteen de vinger op legt?

En eerder al, het vorige wat je aandroeg, daar ben ik echt mee aan het worstelen geweest, met een uitkomst waar ik mee verder kan.



De vraag, hoe is het mogelijk dat iemand zoiets doet? is dat dan dezelfde vraag die ik me stelde om het toen te verklaren? Want ik ben gevlucht, maar even later weer teruggekomen. Omdat ik waarschijnlijk dan een goede reden had om toch bij hem te willen zijn. Wat ben ik nu ineens onzeker over wat ik eerder op dit topic schreef.

Is er wel een vraag te stellen, ben ik nu wel op de goede weg?

Help!



Ik denk dat hij het zelf ook niet weet. De wazen uit de titel. Maar wat kan ik daar dan mee?

En het is verdomme nog de vader van mijn kindje... ik ben voor altijd aan hem verbonden, omdat we een prachtige dochter hebben. Niet dat hij dat weet, hij interessert zich lijkt het niet voor een meisje wat zo puur en mooi is, dat ik wel kan janken als ik naar haar kijk. Heel bang dat ik nu niet het juiste doe en voor haar iets neerleg waar zij mee gaat zitten.



Ik ga even rustig nadenken nu want ik kan wel in een kringetje blijven schrijven maar daar kom ik ook niet verder mee.

Lieve Iseo,



Ik ben blij dat Reina op je heeft gereageerd vannacht en nog wel met zulke rake, prachtige woorden. Het is typisch dat dit zo'n nachtelijk topic is, denk ik. Ik denk dat velen van ons 's nachts wakker liggen, piekeren, nadenken, worstelen met onszelf en momenten en gebeurtenissen herleven. Ik ben nu geloof ik al een jaar slapeloos, dat wil zeggen dat ik bijna geen nacht helemaal heb doorgeslapen. Maar ik heb wel het gevoel dat dat nachtelijke gepieker ergens goed voor is: ik heb in die momenten al veel inzichten gekregen. Die ik overigens 's morgens niet meer altijd even duidelijk weet ;)



Ik vind je eerste twee alinea's heel treffend. Als het over jezelf gaat, dicht je jezelf een rol toe in het geweld, maar zodra het over iemand anders gaat (Manu) dan ontken je dat zij een aandeel erin had. Dat was mijn bedoeling met mijn vraag: afstand nemen, naar jezelf kijken alsof je iemand anders bent en dan de vraag beantwoorden of jij medeschuldig was aan het geweld. Manu dacht ook dat het haar eigen schuld was als hij haar sloeg. Was het dan ook haar schuld toen hij haar met 26 messteken om het leven bracht?



Dat is in mijn ogen het cruciale probleem met mishandeling en de belangrijkste reden waarom men het niet doorbreekt, waarom men niet weggaat. Je denkt dat je het over jezelf afroept, er zelf medeschuldig aan bent. Dat is een denkwijze die vaak door de mishandelaar erin geramd wordt (helaas vaak letterlijk). Het heeft inderdaad iets weg van hersenspoeling: je wordt als het ware gedrild tot je bijna geen eigen gedachten meer hebt. Dan is het voortdurend de stem van die ander die je in je hoofd hoort en ga je geloven dat je niet goed genoeg bent, dat je alles fout doet, dat het je eigen schuld is dat hij kwaad wordt, dat het niet zou gebeuren als jij maar beter je best deed.



Waarom ging je terug Iseo? Wat dacht je dat er zou gebeuren als je wegbleef? Hoe zag je de toekomst voor je?



Ik denk dat de vraag hoe hij zoiets kon doen voor jou niet de belangrijkste is, zoals Reina al zei. Het is logisch dat je daar nu heel veel mee bezig bent. Dat komt ook omdat je gewend bent op hem gefixeerd te zijn: alles draaide om hem. Nu schrijf je hier steeds meer over jou. Die 'hij'-verhalen zullen steeds minder worden naarmate je je meer op jezelf gaat richten. En dat zal nog wel heel wat verwarrende en ongemakkelijke momenten opleveren, want je bent niet gewend zo te denken. De fixatie op hem is je vertrouwd en voelt daardoor comfortabel. Om en aan jezelf denken is dat niet en voelt daardoor vreemd en ongemakkelijk. Maar dat gevoel slijt en er komt een dag waarop je helemaal niet meer met hem bezig zal zijn en dát goed en vertrouwd zal voelen.



Geloof me lieve Iseo, jouw dochter mag in haar handjes knijpen met een moeder als jij. Jij hebt het lef moeilijke keuzes te maken die voor haar het beste zijn. Ik probeer me de 'verbondenheid' met mijn ex via de kinderen voor te stellen als een V, waarbij de kinderen het middelste puntje zijn. Vroeger was het een driehoek, maar die rechtstreekse band tussen hem en mij is nu verbroken. Hij heeft een band met de kinderen en ik ook, en via en vanwege de kinderen zal contact blijven bestaan. Een band is dat niet echt te noemen.



Dat beeld helpt ook om de verantwoordelijkheden te scheiden: hij is verantwoordelijk voor zijn poot van die V, jij voor de jouwe. Als hij een slechte of ongeïnteresseerde vader is, dan is dat zijn zaak. Dat is heel verdrietig voor je dochter, maar daar kan jij niets aan veranderen!! Jij kan alleen een goede moeder voor haar zijn. Voor het vaderschap is hij en hij alleen verantwoordelijk.



heel veel liefs,

dubio

quote: mamzelle reageerde



Hij is nu eenmaal zo, is zo'n rekbaar begrip, blijkt. Ik denk dat er iets in zit van zelf volledig geaccepteerd willen worden als mens, met al je nukken en die paar kwaliteiten die je bezit, en dan in elk geval iemand anders niet willen veroordelen op die nukken die hij heeft, die nukken die overkoombaar lijken te zijn. Die verwensingen zijn in feite kleine dingen, geen mens gaat weg uitsluitend op verwensingen. Klopt dat Dubio, zijn er bij jou alleen verwensingen geweest of is het uiteindelijk alleen de praktische zaken waarop je die relatie bent uitgestapt.



Er zijn bij mij niet veel verwensingen of grove scheldpartijen geweest. Dat kwam ook omdat ik me aanpaste en inbond voordat de zaak uit de hand kon lopen. Het was meer een kwestie van intimidatie (stem verheffen terwijl hij met vuurspuwende ogen vlak voor mijn gezicht stond), manipulatie  en emotionele chantage en misbruik/uitbuiting. Er is mij vooral veel ontzegd waar ik recht op had (de gewone dingen in een relatie: liefde, zorg, aandacht) en tegelijkertijd eiste hij het onmogelijke van mij en kon ik nog kritiek of een snauw krijgen als ik het niet goed deed. Het waren dus zeker niet alleen praktische zaken, hoewel die vaak wel een aanleiding waren. Als ik terugdenk aan het begin van de relatie en merk dat ik er nu nog boos over kan worden dat de ruzies ontstaan omdat ik van alles niet goed deed. Ik kon volgens hem nog geen aardappel schillen! En vervolgens kreeg ik de schuld van de ruzie, ik was te heftig, te duidelijk. Maar het onderliggende probleem, namelijk dat ik niet deed wat hij wilde kwam nooit aan de orde en dus werd ook mij de normale dingen in een relatie ontzegt. En dan was er af en toe wel weer net genoeg aandacht en liefde om er weer in te geloven. En ondertussen werd ik steeds afhankelijker, zowel emotioneel als financieel.



Ik snap niet hoe ik zo klein kon worden in vergelijking met hem; ik was niet onzeker over mijn kwaliteiten, ik was me er terdege van bewust dat ik op de meeste gebieden met kop en schouders boven hem uitstak. Misschien was het wel een beetje moederlijk (het was echt of ik er een kind bij had), het idee dat hij niks kon en dat ik alles wel zou regelen. Dit begrijp ik volkomen. Het is net alsof je er een kind bij hebt . En dat maakt de relatie natuurlijk totaal ongelijkwaardig. Ook ik heb me kleiner gemaakt om hem maar tevreden te houden. En het werkt dus niet, want je komt uiteindelijk jezelf daarbij tegen. En ja, toen er dan ook een kind kwam werd alles weer heftiger, misschien wel omdat je dan voelt dat je het alleen moet doen. Hij kon de verantwoordelijkheid daarvoor niet aan, zelf  denkt hij daar natuurlijk heel anders over. Maar een partner had ik toen allang niet meer, en toch was ik niet in staat om weg te gaan op dat moment, dat heeft nog lang geduurd.



Bij mij kreeg ik uiteindelijk best een gladde rug voor al die verwensingen van hem, ze waren ook zo voorspelbaar, als hij eenmaal van leer trok wist je precies wat er komen ging. Ik was vrouws genoeg om te weten dat het nergens op sloeg, dat hij kon praten als Brugman maar dat me dat niet een vreemdganger, een luilak, een .... zou maken.



Mijn psycholoog noemt dat desensibilisering: als je iets vaak genoeg hoort, voel je er niets meer bij. Verwensingen zijn geen kleine dingen, zeker als ze steeds herhaald worden.

Ik heb me min of meer opgesloten in mezelf om maar niets te voelen, niet te horen. En mensen die hierheen doorheen prikten ging ik soms gewoon uit de weg. Nu ben ik in staat deze zelf opgebouwde muren om te duwen, af te breken. En nu pas merk ik hoever ik dus over mijn eigen grenzen ben gegaan. En weer te geloven in mijzelf!



Ik ben weggegaan omdat er een legioen aan praktische zaken niet in orde was. En omdat hij me in dronkenschap mijn vrijheid ontnam. Niet om de verwensingen, hoe lelijk ze ook waren.



Mijn oma werd altijd afgezeken door haar man 'ach vrouw, daar ben jij te dom voor, daar weet jij niks van'. Dat soort praat. Toch heeft ze van die man gehouden, was hij ook voor ons een aangename opa, is ze hem gaan missen toen hij er niet meer was. Op dat moment kwam op geen enkele manier in mijn hoofd op dat zij een mishandelde vrouw zou zijn. Misschien was ze het wel maar is er zo gewend aan geraakt, misschien wist ze niet beter. Haar kinderen namen hun vader ook gewoon zoals hij was, het was voor niemand een probleem. Als het alleen bij praat blijft is het misschien wel leefbaar, bedoel ik te zeggen. Meen je dat nu echt, dat "alleen praat" wel leefbaar kan zijn? Ik denk weleens dat "alleen praat" nog schadelijker is. Juist omdat dat zo onder de gordel is. Nog geniepiger. Denk je niet dat de kinderen van je opa er niets van hebben meegekregen, al was het maar dat het normaal is om je vrouw af te zeiken en als een stuk vuil te behandelen?  En doordat ze dit voorbeeld krijgen leren ze alleen maar het zelf ook te  doen. Het wordt doorgegeven en als normaal beschouwd. Sterker nog. Ze vinden zichzelf heel aardig omdat ze niet slaan, maar wat ze met woorden kunnen is soms niet te geloven. Het eeuwige getreiter, het omlaag halen van andere mensen alleen maar om hun eigen zelfbeeld op te krikken. En maar anderen veroordelen die slaan! Het klinkt alsof je oma hield van die lieve kant van hem... nou, dat kennen we :( "Hij is eigenlijk heel lief hoor." En hij was vast echt een lieve opa. Zijn de meeste van de exen hier niet heel vriendelijk en zachtmoedig voor de buitenwereld? Maar ondertussen breken ze wel de ribben van hun vrouw :@



liefs,

dubio

quote: Sterre79 reageerde



Hey lieve mensen,



Ik vind het toch echt verschrikkelijk om te lezen wat jullie allemaal hebben meegemaakt. Ik kan me dat niet eens voorstellen en hoop dat het mij nooit zal overkomen.

Zijn/ waren jullie vroeger dan ook zo van : dat gebeurt mij niet en ik zal echt weg gaan bij mijn man/ partner als hij me slaat? Want dat zegt toch altijd iedereen he, dat zeg ik ook...



Nog even over mijn zus....denken jullie dat ze zelf beseft dat ze psychisch wordt mishandeld, of is het zoals ze zegt dat ze eraan is gewend en zijn opmerkingen en dat ze ook echt vindt dat hij nu eenmaal zo is.... Meent ze dat echt denken jullie of zegt ze dat alleen omdat ze nu eenmaal niet anders durft te vertellen.



Heb mijn zus helaas niet meer gezien (alleen dan) na mijn stukjes hier. Misschien dat ik morgen even ga buurten (overdag, want dat is man zusSterre er tenminste niet)...



In ieder geval weer even een dikke knuf van mij en ik houd jullie op de hoogte.

Sterre

Sterre, je zus beseft 100% zeker niet dat ze psychisch mishandeld wordt. Misschien ergens op een heel onbewust, diep weggestopt niveau, maar zeker niet bewust. Ik begin nu pas langzaam aan toe te geven dat hoe mijn ex mij behandelde feitelijk psychische mishandeling was. Juist die gedachte "dat overkomt mij niet" is heel gevaarlijk in die zin - en daarom is het ook zo belangrijk het verhaal van Manu goed in te prenten. Als je voor jezelf zou toegeven dat het ook jou kan overkomen (dus vóórdat je in zo'n relatie belandt) is de kans groter dat je het weet te vermijden.



Jij zegt dat je ook wel eens dingen pikt van je man die je niet zou moeten pikken.  Dat zal je verkeerd begrepen hebben aangezien ik ten eerste geen man heb (maar een vriendje) en ten tweede omdat mijn vriend geen dingen doet die vervelend zijn die ik pik..... weet dus niet hoe je aan deze opmerking komt......maakt verder ook niet uit, maar wilde het wel even rechtzetten Precies dát gevoel dat jij daarbij hebt, dat is het gevoel dat je zus heeft bij de manier waarop haar man haar behandelt. Het valt best mee, hij is eigenlijk een lieve man, hij maakt het achteraf altijd goed, "ik weet hoe hij eigenlijk is". Hij biedt zijn excuses aan, hij meent het niet zo, ik had zelf ook niet zo moeten zeuren, hij had eigenlijk wel gelijk.



Probeer dat voor ogen te houden. Zij is niet anders dan jij. Haar man is anders dan de jouwe. Het zou jou waarschijnlijk ook kunnen overkomen, want jij kan op het moment dat het aan de hand is niet duidelijk je grenzen aangeven van wat je wel en niet accepteert. Achteraf wel, maar in een relatie zoals die van je zus is het dan al te laat. Dan ben je alweer druk bezig de broze vrede te handhaven en je de volgende strijd te vermijden.



Je kan je zus pas goed begrijpen als je ook echt eerlijk naar jezelf durft te kijken. Vraag jezelf eens af wanneer je weggaat. Na de eerste klap? Als je man je uit de weg duwt om weg te lopen van een ruzie? Als hij jou in een dronken bui uitscheldt? Waar ligt jouw grens? En hoe bereid ben je om die grens een klein beetje op te rekken om hem toch bij je te houden? Welke redenen heb je om hem niet kwijt te willen? Om je zus echt te kunnen helpen, zul je voor jezelf die moeilijke vragen heel eerlijk moeten beantwoorden. Pas dan kun je ook echt open staan voor je zus: dan sta je niet meer aan de zijlijn als de zus die het allemaal wel goed voor elkaar heeft, maar herken je jezelf in haar. En zij zal zichzelf dan ook in jou herkennen, ook al zijn jullie relaties en levens totaal verschillend. Als jij durft toe te geven wat je zwakheden zijn, zal zij dat misschien ook durven.



Liefs,

dubio

Jij zegt dat je ook wel eens dingen pikt van je man die je niet zou moeten pikken.  Dat zal je verkeerd begrepen hebben aangezien ik ten eerste geen man heb (maar een vriendje) en ten tweede omdat mijn vriend geen dingen doet die vervelend zijn die ik pik..... weet dus niet hoe je aan deze opmerking komt......maakt verder ook niet uit, maar wilde het wel even rechtzetten Sorry, je hebt gelijk, ik heb het even nagezocht en het ging om een opmerking van Pavlova. Ik zat er dus helemaal naast! Maar misschien kun je toch een aantal vragen voor jezelf proberen te beantwoorden, al is het maar hypothetisch. Misschien laat jij op andere gebieden wel eens over je grenzen heengaan (op je werk, met vrienden)? Slik je je weerwoord in of pas je je aan en baal je daar achteraf van. Ik denk dat het iedereen in bepaalde (veelal terugkerende) situaties overkomt. Als je probeert je voor de geest te halen waarom je zo reageert als je doet in die situaties, waarom je niet duidelijk bent over wat je wel en niet wilt en eigenlijk meer accepteert dan je zou willen, dan kun je ook beter begrijpen wat je zus drijft.



liefs,

dubio

Mijn psycholoog noemt dat desensibilisering: als je iets vaak genoeg hoort, voel je er niets meer bij. Verwensingen zijn geen kleine dingen, zeker als ze steeds herhaald worden.



Eens. Het  waren hele zware verwensingen, als iemand in het normale leven die aan mijn adres zou sturen zou ik me van hem  afkeren, of zou ik heel hard terug gaan schreeuwen.



Meen je dat nu echt, dat "alleen praat" wel leefbaar kan zijn? Denk je niet dat de kinderen van je opa er niets van hebben meegekregen, al was het maar dat het normaal is om je vrouw af te zeiken en als een stuk vuil te behandelen? Het klinkt alsof je oma hield van die lieve kant van hem... nou, dat kennen we :( "Hij is eigenlijk heel lief hoor." En hij was vast echt een lieve opa. Zijn de meeste van de exen hier niet heel vriendelijk en zachtmoedig voor de buitenwereld? Maar ondertussen breken ze wel de ribben van hun vrouw :@



liefs,

dubio Ik heb nu een heel dubbel gevoel bij de relatie van mijn opa en oma. Vraag me af of het onder het zichtbare heel erg is geweest en hoe ze zich zal hebben gevoeld. Vragen die je echt niet meer kunt stellen aan een mensje van meer dan 90 jaar oud, vragen die ik niet kende toen ik ze nog dag en nacht zag. Anyway, er zijn of waren mensen die blíjven in een mishandelingsrelatie. Ik kan me niet voorstellen hoe, maar het gebeurt. Kennelijk was het voor mijn oma niet erg genoeg, mijn andere oma is wel gescheiden, maar daar is zeker sprake geweest van fysieke mishandeling. Bij deze oma weet ik niet of er ooit zoiets gebeurd is.

Hebben jullie ook dit soort vragen aan de mensen die jullie voor gingen in het leven? Ik ben een single mother born from a single mother en ik hoop dat ik mijn kinderen genoeg kan meegeven om wél een menswaardige relatie te kunnen en durven aangaan. Maar vraag me af of dat zal lukken als hun voorbeeld iemand is die liever alleen is dan samen in een k-t relatie. En eerlijk gezegd geloof ik niet meer dat er nog een lieve man ergens voor me rondloopt, of dat ik die mijn vertrouwen zou durven geven.

Iseo, waarom ben je zo hard voor jezelf? Dubio probeerde je te vertellen dat híj de schuldige was van de mishandeling en ik krijg de indruk dat het niet helemaal is doorgekomen, dat je jezelf zo schuldig vindt daaraan.

Zeker heeft het zin om bij jezelf na te gaan hoe het kon komen dat je bleef, maar verwijt jezelf alstjeblieft niet de klappen die híj je gaf. Het is al erg genoeg dat je ze kreeg.

quote: dubiootje reageerde





Mijn psycholoog noemt dat desensibilisering: als je iets vaak genoeg hoort, voel je er niets meer bij. Verwensingen zijn geen kleine dingen, zeker als ze steeds herhaald worden.



Eens. Het  waren hele zware verwensingen, als iemand in het normale leven die aan mijn adres zou sturen zou ik me van hem  afkeren, of zou ik heel hard terug gaan schreeuwen.



Zeg dat wel: in het normale leven...



Ik heb nu een heel dubbel gevoel bij de relatie van mijn opa en oma. Vraag me af of het onder het zichtbare heel erg is geweest en hoe ze zich zal hebben gevoeld. Vragen die je echt niet meer kunt stellen aan een mensje van meer dan 90 jaar oud, vragen die ik niet kende toen ik ze nog dag en nacht zag. Anyway, er zijn of waren mensen die blíjven in een mishandelingsrelatie. Ik kan me niet voorstellen hoe, maar het gebeurt. Kennelijk was het voor mijn oma niet erg genoeg, mijn andere oma is wel gescheiden, maar daar is zeker sprake geweest van fysieke mishandeling. Bij deze oma weet ik niet of er ooit zoiets gebeurd is.

Heb je er wel eens bij stilgestaan dat jij die oma had kunnen zijn, als je niet de stap had genomen om weg te gaan? Dat je dan met je 90 jaar zo'n leven had om op terug te kijken. En dan je overleden man met zijn scheldpartijen en beledigingen nog elke dag te missen!



Hebben jullie ook dit soort vragen aan de mensen die jullie voor gingen in het leven? Ik ben een single mother born from a single mother en ik hoop dat ik mijn kinderen genoeg kan meegeven om wél een menswaardige relatie te kunnen en durven aangaan. Maar vraag me af of dat zal lukken als hun voorbeeld iemand is die liever alleen is dan samen in een k-t relatie. En eerlijk gezegd geloof ik niet meer dat er nog een lieve man ergens voor me rondloopt, of dat ik die mijn vertrouwen zou durven geven.



Ach Mamzelle, de vraag is eigenlijk of er daar een man rondloopt die goed genoeg is voor jou. Dat denk ik wel O+ Je kan hem pas je vertrouwen geven als je jezelf weer durft te vertrouwen. Dat is een proces waar je nu in zit, toch? Leren jezelf beter te begrijpen, in te zien waarom je toen zo gereageerd hebt en dat patroon veranderen. En vooral accepteren dat je bent zoals je bent, met al je kwaliteiten en zwakheden.



Ik weet zeker dat jij heel goed in staat bent je kinderen op te voeden tot evenwichtige, empathische volwassenen die een liefdevolle relatie kunnen aangaan. Zij hebben namelijk jou als voorbeeld. Die ongelijkwaardige relatie behoort tot het verleden: jij bewijst dat een mens in de eerste plaats zichzelf moet respecteren en dat je daarvoor soms moeilijke keuzes moet maken. Een van de ergste dingen die je een kind kan meegeven is mijns inziens angst. Jij toont moed en daarmee zelfrespect. Je toont aan dat je het verdient gelukkig te zijn. Daarmee leren je kinderen dat zij dat ook verdienen.



liefs,

dubio

Waarom ging je terug Iseo? Wat dacht je dat er zou gebeuren als je wegbleef? Hoe zag je de toekomst voor je?

Ik ging terug, omdat ik dacht dat ik bij hem wilde zijn, wilde zien dat zijn bui over was en dat hij weer de 'oude' was. Dan was hij zo gevoelig, vol spijt (maar verder was het niet bespreekbaar wat er gebeurd was) Al die redenen ook die ik eerder al heb beschreven, dacht hem niet in de steek te kunnen laten want hij leek zo in de war, had het erg zwaar.

Een voorbeeld.

Zijn beste vriend was dood. Zelfmoord. Hij was daar echt kapot van. Hij vergat dat ik degene was die die jongen ook zo had gevonden omdat ik bij de vriendin van die jongen langsging en hun aantrof daar, zij helemaal overstuur met haar vriend in haar armen, hij was denk ik toen al overleden. Heb heel lang voor mijn gevoel er alles aan gedaan om hem weer bij te brengen, reanimeren etc. net zolang tot de politie kwam, de ambulance. Maar hij heeft het niet gehaald.

Ik vertel je dit, Dubio, om twee redenen. Ten eerste zie ik nu, dat ik zelf aangeslagen was door wat er gebeurd was met die jongen. En achteraf zie ik nu ook weer hoe er telkens ruimte was voor het verdriet, de woede van mijn ex, maar niet voor mij. Hij ging er echt totaal langs heen dat ik het ook moeilijk had met wat er was gebeurd, ook de begrafenis. Ik kende zijn vriend verder ook niet goed.

Ik denk dat er na een tijd zoveel was gebeurd wat ik nog niet verwerkt had, dat ik zelf afstand nam van veel dingen.

Denk dat het allemaal met elkaar te maken heeft. Als je ook nergens over praat, met niemand je verdrietige gedachten deelt, voelt het steeds meer alsof er een grote kloof is tussen jou en iemand anders die je wel zou willen aanspreken.



Later ging ik niet zozeer terug, ik ging gewoon niet meer weg. Ja, de nachtelijke wandelingen langs de rand van de stad. En dan weer naar huis. Of ik sloot me op in een kamer.

Toen zag ik geen toekomst meer voor me. Ik schikte me erin dat ik hier voor gekozen had en dat het niet beter zou worden, lijkt het wel. Het kon me echt niet meer schelen, ik had toch niemand meer. (niet waar, maar ik beschrijf wat ik toen voelde)

Ik had wel het idee dat het heel slecht kon aflopen, we hadden al eens eerder een ongeluk gehad, toen met een brommer, omdat hij ineens als een gek door het verkeer ging rijden als of het hem allemaal niets meer kon schelen. (Hij was kwaad want er was iets fout gegaan met de uitbetaling van zijn loon en daardoor kwamen we echt in financiele problemen, we waren ergens heen geweest om het proberen te regelen en dat was niet gelukt) Hij werd ineens gek. Ik zat achterop, we zijn toen hard door rood gereden op een erg drukke weg midden in het centrum van een grote stad, tegen een auto geknald.

Ik moet echt toegeven, dat op het laatst, ik dit verwachtte, dat er weer zoiets ging gebeuren. Ik zat gewoon ergens op te wachten, had het helemaal uit handen gegeven. Hij gebruikte toen ook drugs, dus de meest gekke dingen gebeurden sowieso.

Nu ik weer wat zit op te schrijven, kan ik me ook niet voorstellen dat ik dit echt beleefd heb. Het rare is dat je went aan die gekheid, het is dan niet zo heel vreemd allemaal, omdat het klopt met in welk leven je verkeert ofzo.

(Heb heel erg veel schaamte om dit allemaal te vertellen maar eigenlijk kan het me ook niets meer schelen. Het zegt toch niet zozeer iets over mij hoop ik.)

Je vroeg hoe ik de toekomst zag, ik zag geen toekomst.

Pas toen ik in verwachting bleek te zijn, voelde ik een toekomst. Daarvoor was ik denk ik depressief, en kon ik niet vooruit kijken.

Wat een kutverhaal weer :(



Echt een schril contrast met het leven wat ik nu heb. Dat is gevulde met liefde, mooie dingen, muziek, vrolijkheid. Knuffelen met mijn prachtige dochter, we wonen dicht bij het water, de natuur. Een heel andere wereld.

En in de nachten ben ik erg bezig met wat er daarvoor was.

Lieve Mamzelle

Ik denk dat ik wel ook tegen mezelf zeg, dat ik daar niet schuldig aan ben. Maar wat ik hier opschrijf is helaas toch wat ik voel van binnen erover. Ik probeer eerlijk te schrijven daarover.

En moet toegeven dat ik vanaf die plek niet met een milde blik naar mezelf kan kijken.

Wat mij dan dus zo helpt, wat jij nu voor mij betekent, Dubio, Reina etc is dat ik stukje bij beetje afscheid neem van die negatieve stem. Maar het lijkt wel of ik daarvoor elke zin hardop moet uitspreken/opschrijven om die te overstemmen met een mildere gedachte over mijzelf.



Geloof dat ik wel een beetje somber klink, moet echt even ergens doorheen.



Veel liefs!

O+

Zonlicht *;

Ik hoorde laatst dit liedje van cabaretier Hans Teeuwen:





Ik snap wel dat je pijn hebt

Maar denk ook een keer aan mij

Ik heb ook verdriet, schat

Net zoveel als jij

En als ik je geslagen heb

Dan was dat niet bewust

Maar ik heb al twintig keer gezegd

Dat ik geen spaghetti lust

Snoopy, lief Snoopy



Toe nou, niet meer huilen schat

Het is zo irritant

Maak er nou geen drama van

Zo'n wond is best charmant

Haal nu maar een pilsje voor me

Doe dat nu maar gauw

Je weet toch dat ik ondanks alles

Heel veel van je hou



Snoopy, lief Snoopy

Dubio, bedankt voor je lieve post O+ Ik geloof ook in mezelf op de manier die je beschrijft, ben er ondanks alles wat er nog mis is behoorlijk van overtuigd dat ik mijn kinderen iets mee kan geven, en dan vooral zelfbewustzijn, zelf mogen zijn.



Iseo, wat herken ik weer veel van de gevoelens die je beschrijft van tijdens de relatie, de processen.



Voor een groot gedeelte kon ik blijven omdat ik mezelf haatte als moeder, en hem zo'n geweldige vader vond. Was 'ie ook, als 'ie er de energie voor kon opbrengen, hij deed het gewoon leuk met die jongens en ik heb best wel veel van hem geleerd over positief ouderschap. Ondanks alle shit.

Maar goed: moest ik weggaan van hem en mijn kinderen overleveren aan mijn grimmige persoon? Mocht ik hen een lieve vader -zij het met gebruiksaanwijzing- ontzeggen? Heeft een hele tijd geduurd voordat ik echt durfde te kiezen voor mezelf, jammer voor hun dan. Jammer voor hem ook dan. En in die hele tijd ben ik ook murw geweest, al die schulden konden alleen maar opbouwen omdat het me allemaal ook het gevecht niet meer waard was, ik kon hem niet tegenhouden in zijn wanorde en ik kon zelf met geen mogelijkheid de schulden terugbetalen. Laat maar gaan dan, laat me dan in elk geval zorgen dat we goed eten, dat we af en toe leuke dingen doen.



Ook: ik was aan het wachten totdat híj zou opgeven. Hij vertelde me zo vaak dat hij weg wilde, soms dat 'ie dood wilde, ik wachtte gewoon :? af.

Dat zegt natuurlijk heel veel over mij, dat ik zo godvergeten passief was, en in zekere zin nog steeds ben.



Eén keer vertelde hij me iets dat hij wel snel dood zou gaan of zo. Ik zei hem dat ik net zo goed ineens dood kon zijn. Hij schrok: dat paste niet in zijn plaatje. Ik heb er wel over gegrimlacht.

Lieve Reina!

Ik had net een lange tekst aan je geschreven, maar er ging iets fout :(



Wat ik wilde zeggen,

ik heb gisteren in bed nog een hele tijd liggen nadenken over wat jij schreef. En vandaag was ik met mijn gedachten ook niet helemaal bij de dingen die ik moest doen.

Maar ik ben wel een eindje verder gekomen. Wil graag zeggen dat jij inderdaad heel raak en goed iets op kunt schrijven waar ik echt veel aan heb.

Het klopt dat antwoorden nieuwe vragen oproepen. Voelde me ook ineens erg onzeker omdat ik het idee had dat ik niet kon vertrouwen op mijn herinneringen en ervaringen. Want ik heb veel dingen verteld die in mij naar boven kwamen als ik al aan het schrijven was bijvoorbeeld. Of dat ik met een vraag zit die iemand anders hier stelde, of door iets wat iemand vertelde, en dat daardoor ook bij mij iets terugkwam. En dat ik dat dan probeer op te schrijven.



De schaamte. Ik móet gewoon schrijven, maar ik wil níet dat jullie het lezen, maar ik wil wél jullie reacties en inzichten lezen!

Erg tegenstrijdig, en ik bleef misschien liever wat vager.

Maar ik moet het gewoon kwijt...

Ik ben vandaag zover gekomen dat ik nun inderdaad begrijp dat de twee vragen die ik eerst al één vraag stelde, van elkaar los moet halen. Het gaat over twee dingen, de mishandeling, en het blijven in de relatie.



Ik ga nu even iets plakken...



Jij schrijft:

 

"Je eigen aandeel, jouw meegaan en over je grenzen laten gaan, is

des te belangrijker. Pijnlijker ook en daarom ben je geneigd je meer op

de reden en oorzaak van de mishandeling te focussen.

Maar juist die

vraag: waarom heb ik het láten gebeuren? Waarom heb ik steeds weer mijn

grenzen verlegd? Waarom heb ik heb ik dit toegestaan, ben ik weer

teuggegaan...? Deze vragen doen ertoe!

Omdat er een diepere grond

onder zit, omdat er diep verscholen behoeftes en hunkering zit naar

datgene wat je niet kon krijgen maar wel je triggerde om ervoor te

'knokken'. Om de mishandelingen te ondergaan, om nog beter je best te

doen, om jezelf de schuld te geven...."

Ben erg blij

met de handvatten die je me hier aanreikt. Je hebt gelijk dat dit

pijnlijker is dan die andere vraag, en dat ik me daarom misschien ook

meer daarop richtte.



Ik denk dat wat je hier schrijft zo ontzettend belangrijk is! Ik hoop

dat veel vrouwen het lezen, Daymar ik hoop dat jij het ook leest. Want

misschien gaat wat ik vertel een andere kant op dan je nu herkent in

jouw relatie, maar dit is de kern die ongetwijfeld ook bij jou bepaald

hoe je en welke keuzes je maakt.





Ik heb nu voor mezelf nog eens nagedacht wat ik onder mishandeling versta. Door wat Dubio ook aangaf.

Niet vrij zijn. Dat de keuze van jou om iets wel of niet te doen, ergens te zijn waar je op dat moment zelf wil kiezen om te zijn, niet automatisch inhoudt dat je veilig bent, wat je altijd zou moeten zijn.

En 'niet veilig' kan veel betekenen. Letterlijk geslagen worden, maar ook dat niet wordt voldaan aan wat je nodig hebt om je heel te voelen, vertrouwd, gerespecteerd.



Er zijn nog meer dingen waar ik heel graag op wil reageren, maar ik doe het even in stukjes.

Heel veel liefs van Iseo!!

Lieve Iseo,



Ik ben blij dat Reina op je heeft gereageerd vannacht en nog wel met zulke rake, prachtige woorden.

Was raak ja!

Het is typisch dat dit zo'n nachtelijk topic is, denk ik. Ik denk dat velen van ons 's nachts wakker liggen, piekeren, nadenken, worstelen met onszelf en momenten en gebeurtenissen herleven. Het zijn echt die nachten he! Vroeger lag ik s'nachts naast hem, wakker omdat ik dan mijn moment voor mezelf had en de tijd even stil leek te staan. Ik heb veel liever deze nachten want nu ben ik ergens naar op weg! Maar het voelt soms net zo eenzaam.

Ik ben nu geloof ik al een jaar slapeloos, dat wil zeggen dat ik bijna geen nacht helemaal heb doorgeslapen. Maar ik heb wel het gevoel dat dat nachtelijke gepieker ergens goed voor is: ik heb in die momenten al veel inzichten gekregen. Die ik overigens 's morgens niet meer altijd even duidelijk weet ;)



Ik vind je eerste twee alinea's heel treffend. Als het over jezelf gaat, dicht je jezelf een rol toe in het geweld, maar zodra het over iemand anders gaat (Manu) dan ontken je dat zij een aandeel erin had. Dat was mijn bedoeling met mijn vraag: afstand nemen, naar jezelf kijken alsof je iemand anders bent en dan de vraag beantwoorden of jij medeschuldig was aan het geweld. Manu dacht ook dat het haar eigen schuld was als hij haar sloeg. Was het dan ook haar schuld toen hij haar met 26 messteken om het leven bracht?

Ik zag mezelf altijd als schuldig omdat ik ervoor zorgde dat ik daar was voor hem om op af te reageren. Ik kon er zelf voor kiezen om daar te zijn of om eerder weggelopen te zijn.

Ik heb vaak de gedachte gehad, dat vergeleken met wat andere mensen meemaken in hun leven, zoals ziek zijn, iemand verliezen, een ongeluk krijgen, dat ik zelf koos voor wat mij gebeurde. Dat er daardoor een groot verschil in zat, en ik maar moest dragen waar ik zelf mee had ingestemd.

De gevolgen daarvan voor me moest houden omdat dit ook de reactie zou zijn van een ander als ik er over wilde praten.

Weer moet ik erbij zeggen dat ik het echt heel erg gewend ben om alleen in mijn eigen wereldje te zitteen.

Mezelf wel als slachtoffer opstellen, maar vinden dat ik het niet verdien om als slachtoffer gezien te worden ofzo.

Manu is voor mij een vrouw geworden die vaak in mijn gedachten is. Dat heeft meerdere kanten, en het voorbeeld wat jij nu geeft is er een van. Ik vind het absoluut niet haar schuld, en het is echt een eye-opener wat je schreef.

Vooral ook wat ik tegen haar zou willen zeggen, dat krijgt vorm, en zo zeg ik het eigenlijk tegen mezelf.



Dat is in mijn ogen het cruciale probleem met mishandeling en de belangrijkste reden waarom men het niet doorbreekt, waarom men niet weggaat. Je denkt dat je het over jezelf afroept, er zelf medeschuldig aan bent. Dat is een denkwijze die vaak door de mishandelaar erin geramd wordt (helaas vaak letterlijk).

Absoluut waar. Ik kan dit niet uitleggen aan iemand die er niet iets van ervaren heeft hoe dit soort dingen werken. Maar het is er echt ingeslagen, met daarbij dat hij duidelijk maakte dat hij de pijn die hij had, veroorzaakt door mij en anderen, aan mij teruggaf. Dat was zijn gebruikelijke manier van inpeperen.

Wat niet de reden hoefde te zijn dat hij me sloeg, maar misschien alleen een soort rechtvaardiging van zijn kant.

Het heeft inderdaad iets weg van hersenspoeling: je wordt als het ware gedrild tot je bijna geen eigen gedachten meer hebt. Dan is het voortdurend de stem van die ander die je in je hoofd hoort en ga je geloven dat je niet goed genoeg bent, dat je alles fout doet, dat het je eigen schuld is dat hij kwaad wordt, dat het niet zou gebeuren als jij maar beter je best deed.

Zo werkt het, en het duurt echt een tijd voor het zover is, maar dan vind je niet meer de weg terug. Ik denk nog wel vaak dat ik gek ben omdat ik me verzet tegen verschillende denkwijzen in mijn gedachten!

Waarom ging je terug Iseo? Wat dacht je dat er zou gebeuren als je wegbleef? Hoe zag je de toekomst voor je?



Ik denk dat de vraag hoe hij zoiets kon doen voor jou niet de belangrijkste is, zoals Reina al zei. Het is logisch dat je daar nu heel veel mee bezig bent. Dat komt ook omdat je gewend bent op hem gefixeerd te zijn: alles draaide om hem. Nu schrijf je hier steeds meer over jou. Die 'hij'-verhalen zullen steeds minder worden naarmate je je meer op jezelf gaat richten. En dat zal nog wel heel wat verwarrende en ongemakkelijke momenten opleveren, want je bent niet gewend zo te denken. De fixatie op hem is je vertrouwd en voelt daardoor comfortabel. Om en aan jezelf denken is dat niet en voelt daardoor vreemd en ongemakkelijk. Maar dat gevoel slijt en er komt een dag waarop je helemaal niet meer met hem bezig zal zijn en dát goed en vertrouwd zal voelen.

Dubio! Dit is ook weer zoiets!

Weet dat hier iemand zit die heel erg gaat proberen aan het werk te gaan met wat jij hebt geschreven! Hoe kan het dat je al zo ver bent, terwijl het voor jou nog heel kort geleden is? Of komt hier ook weer een beetje om de hoek kijken dat je de goede raad moeilijk aan jezelf kunt geven, zoals je eerder schreef?

In ieder geval geeft dit stukje me een soort opluchting, het idee dat ik het los zal kunnen laten in de toekomst.

Geloof me lieve Iseo, jouw dochter mag in haar handjes knijpen met een moeder als jij. Jij hebt het lef moeilijke keuzes te maken die voor haar het beste zijn. Ik probeer me de 'verbondenheid' met mijn ex via de kinderen voor te stellen als een V, waarbij de kinderen het middelste puntje zijn. Vroeger was het een driehoek, maar die rechtstreekse band tussen hem en mij is nu verbroken. Hij heeft een band met de kinderen en ik ook, en via en vanwege de kinderen zal contact blijven bestaan. Een band is dat niet echt te noemen.

Ja, weer een. Ik denk dat wij ook een V hebben, en dat is OK. Niet meer en niet minder, want dit prachtige kind is er, en zonder hem niet geweest dus dat is goed zo.

Dat beeld helpt ook om de verantwoordelijkheden te scheiden: hij is verantwoordelijk voor zijn poot van die V, jij voor de jouwe. Als hij een slechte of ongeïnteresseerde vader is, dan is dat zijn zaak. Dat is heel verdrietig voor je dochter, maar daar kan jij niets aan veranderen!! Jij kan alleen een goede moeder voor haar zijn. Voor het vaderschap is hij en hij alleen verantwoordelijk.

Ik dacht meer dat ik een soort C was, met de bedoeling mijn kind te omarmen en binnenin veilig te beschermen! Ik weet wel dat het zo niet werken kan, zij gaat haar vader toch ooit zoeken, en ik kan niet iemand vervangen. Ik kan mijn best doen, en heb een aantal dingen besloten die mij heel belangrijk lijken. Daardoor kan ik nu wel goed doorzetten, omdat het voor haar zo belangrijk is. Als ik hier nu goed doorheen kom, levert dat voor haar ook weer veiligheid op.



heel veel liefs,

dubio

Dubio, heel veel liefs! *;

Iseo

Allereerst moet ik zeggen dat ik het (klinkt heel vreemd, ik weet het) zo fijn vindt om hier Manu's naam af en toe tegen te komen. Dat is voor mij een teken dat ze niet vergeten wordt en dat er daadwerkelijk mensen zijn die iets aan haar verhaal hebben.



Verder loop ik al de hele dag te denken over wat er de laatste tijd geschreven is. Iseo die zich schaamt voor het feit dat ze al die tijd bij haar vriend is gebleven. Punt 1, jij hoeft je nergens voor te schamen, hij moet zich schamen. Punt 2, ik heb een goede vriendin, haar moeder is jaren door haar vader geestelijk mishandelt. Ongeveer 20 jaar geleden zijn ze uit elkaar gegaan. In die tijd logeerde ik vaak bij hun en sliep dan vaak bij haar moeder in bed. Hele verhalen heb ik aangehoord. Wat me het meeste bij gebleven is, is dat haar moeder zei (op de vraag waarom ze toch bij hem gebleven was) 'hij heeft een liefdeloze jeugd gehad en ik dacht dat als ik hem maar met liefde zou blijven overladen dat het dan allemaal wel goed zou komen',



Het valt mij op dat de een aantal vrouwen hier uit hun relatie zijn gekomen omdat ze voor hun kinderen kozen. Kan het zo zijn dat op het moment dat er iemand anders is (je kind) die je liefde harder nodig heeft je dan kapt met de relatie om je kind te beschermen? Ik weet niet zo goed hoe ik het moet verwoorden. Maar tot die tijd was je vriend je kind, dat min of meer ziek was. En je had het gevoel dat als jij er maar was en dat als jij maar genoeg van hem hield dat het dan allemaal wel goed zou komen. En idd het is hier al eerder gezegd mss zag je het ook wel als een soort van falen tegenover de buitenwereld om te vertellen over wat er allemaal gebeurde in de relatie.



By the way, ik was diegene die wel eens dingen pikte van haar man, waar ik hem dan later over aansprak.

Hoi lieve Pavlova!

Hoe gaat het met jou?

Sorry als ik het niet helemaal goed onthouden heb, maar de rechtszaak is toch nog niet klaar? Hoe gaat het nu verder?

Hoe voel jij je?

Ik denk dat wat je schrijft over Manu veel indruk heeft maakt, ook omdat je met een paar zinnen echt een beeld kon scheppen van de vrouw die ze was.



Wat de moeder van je vriendin je vertelde, dat herken ik wel. Het idee dat als je maar lief zou hebben, en met goede intenties verder ging, het uiteindelijk goed zou komen. Ik geloofde echt in een sprookje. Later niet meer, maar zeker de eerste helft van de relatie deed ik het precies zo. Alsof ik even moest doorzetten en mijn liefde en goede wil tonen, en dat hij vanzelf zou voelen dat het OK was en  mij niet zo hoefde te testen en onder druk te zetten. Ik was me zo vaak aan het verdedigen, en ik meende het echt. Wilde hem daarvan overtuigen. Niet dat het echt goed lukte.



Over het weggaan uiteindelijk, ik denk dat het zwanger zijn mij nieuwe kracht gaf. Ik had niet meer gedacht aan moeder worden omdat ik mij had overgegeven aan het negatieve verloop van de relatie en zat te wachten op....het einde ofzo.

Nieuw leven, in mijn buik, waar ik als eerste verantwoordelijk voor was. Dat idee, dat gevoel deed zo veel met mij. Ik heb een soort geloof ergens in, dat een kind de ouders kiest. Ik dacht, dit kind heeft mij gekozen, is hier nu, dwars door anticonceptie heen. En ik moet maar eens zorgen dat ik de moeder ga zijn die ik altijd dacht te kunnen zijn. Voelde een enorme berg voor me liggen die ik zou moeten beklimmen, en nu durfde ik dat wel aan.

Mijn ex deed alles om mij van dat positieve gevoel af te brengen. Gooide alles in de strijd, maar het had minder vat op me, wel wat, maar minder.

Ik denk dat ik mijn kind meteen wilde beschermen, maar niet omdat ik alles in gedachten op een rij had, want ik was echt vreselijk van de wereld in die tijd. Meer vanuit een vaag idee dat elke dag meer vorm kreeg.

Voelde dat er veel moest gebeuren. Was niet met weggaan bezig, maar meer met het overtuigen van mijn vriend dat er iets moest gebeuren. Maar toen maakte hij het echt te bont, bracht mij in gevaar, weer eens en toen was het genoeg.

Hoe het toen verder ging heb ik al verteld.

Maar wat jij aangaf, het idee dat het kind de liefde harder nodig heeft, dat ik moest weggaan om het kind te beschermen, dat klopt voor mij ja.

Ik heb echt heel veel geluk gehad, want ik was denk ik kapot gegaan als mijn dochter was geboren terwijl we nog bij elkaar waren. Kan dat niet uitleggen, maar ik heb een heel erg angstig gevoel als ik me dat probeer voor te stellen. Dan voel ik verdriet, en machteloosheid. Woede tegenover mijzelf.

Toen ze was geboren kon ik er ook helemaal niet tegen dat andere mensen haar aanraakten, of wilden vasthouden. Echt, ik droeg haar de hele tijd bij me, of ik zat naast haar terwijl ze sliep. Nog steeds kan ik haar niet wegbrengen naar de kinderopvang, naar een oppas, behalve mijn moeder die past sinds kort wel eens op. Mijn dcohter en ik zijn altijd samen, maar ik heb er wel vertrouwen ik hiermee ook mijn weg wel ga vinden, het is nu even zo, maar in de toekomst zal ik haar wel wat gaan loslaten, dat moet gewoon.



Lieve Mamzelle

Je schreef weer iets in je laatste stukje wat ik heel erg herken.

Het was mij ook het gevecht niet meer waard op een gegeven moment. Kon hem ook niet tegenhouden in zijn wanorde. Hij presteerde het echt om alles in een chaos te laten eindigen, ongelofelijk. Wat ben ik ook veel geld kwijtgeraakt aan het oplossen van directe problemen, met het idee dat als het dit keer geregeld was, we dan verder konden.

Was op het laatst zo ontzettend passief. Het kon me allemaal niets meer schelen. Ik zag wel waar het schip strandde.

Ik heb hem achtergelaten met mijn piano, een hele dure gitaar, nog wat dingen. Maar achteraf denk ik, het is wel goed zo. Hij heeft namelijk nog lopen dreigen, halverwege mijn zwangerschap, toen hij in geldproblemen kwam. Maar wat die spullen betreft heb ik hem goed verzorgd achtergelaten.



Je schreef nog iets, over hoe je jezelf zag als moeder toen. Maar ik vind het lastig om daar op te reageren. Zelf heb ik alleen nog maar ervaring als baby-moeder en het echte opvoeden begint langzaam te komen.

*; liefs!



Daymar, hoe gaat het met je? Ik hoop dat je je vrij voelt om alles te zeggen wat je kwijt zou willen hier. Hoe was het om een week samen met hem te zijn? Wat ben je nu aan het doen? Hoe gaat het?

:R

Lieve Iseo

Ben erg blij te lezen dat je echt bezig bent met de verwerking en dat je veel hebt aan wat hier geschreven wordt. Er is een proces in gang gezet bij jou, dat niet meer te stoppen is.

En tijdens dat proces ervaar je verschillende emoties, dat zul jij vast merken: schaamte, pijn, verwarring, angst...maar ook trots en overwinning...en alles lijkt soms door elkaar te lopen.

En dat vragen nieuwe vragen oproepen en dat je soms niet meer weet of iets nou 'waar' is of dat je dat slechts denkt... weet je Iseo, het geeft niet...iets kan 'waar' zijn voor nu, maar later een andere invulling krijgen. Dat het nu 'waar' is, komt omdat je er nu aantoe bent om het zo te zien of te herbeleven. Jouw psyche heeft een heel mooi systeem van zelfbescherming en geeft jouw je verwerking in 'brokjes' ipv alles tegelijk. Dus accepteer je 'waarheid' maar voor nu, want je kunt niet vooruit kijken en vandaag is waar je mee te maken hebt. En dat is al heel wat!



En dat je je schaamt voor je verhaal. Tja, ook daar kan ik me best iets bij voorstellen. Iets hier neer te typen, waar je zelf nog amper naar durft te kijken en dan een hele meute vrouwen die dat lezen en je daarvoor zouden kunnen veroordelen...ik zou er ook klamme handjes en een akelig gevoel bij krijgen.

Maar kennelijk is jouw behoefte aan uiting en reflectie groter dan deze angst en je schaamte en dàt Iseo...dat is moed!

Gaandeweg merk je ook dat je niet neergesabeld wordt voor je ervaringen, dat niemand zegt dat het stom was of je eigen schuld....simpelweg omdat deze vrouwen hetzelfde (min of meer) hebben meegemaakt. En vanuit die ervaring weten dat het beslist niet stom of eigen schuld is.

Want iedereen is zoekende naar antwoorden en iedereen wil weten wat er aan ten grondslag heeft gelegen: hòe heb ik het kunnen doen??



Uiteindelijk mag je jezelf vergeven Iseo. Mild zijn voor jezelf en een arm om jezelf heenslaan en tegen jezelf zeggen: 'het geeft niet meissie, je wist niet beter, je hebt je best gedaan. Je hebt alles laten gebeuren omdat je op zoek was naar liefde, naar genegenheid, geborgenheid...en je nam alle ellende uit naam der liefde. Nu ben je wijzer en weet je dat de liefde voor jezelf (en in jouw geval ook voor je kindje!) zoveel belangrijker is dan de liefde voor degene die het bezoedelde en mishandelde. Ik beloof dat ik goed voor je zal zorgen en dat ik je nooit meer zo'n situatie laat komen'.



Ik weet niet of ze hier al eens geplaatst zijn, maar ik heb twee hele goeie boeken hierover gelezen, die mij erg geholpen hebben:

Robin Norwood - Als hij maar gelukkig is (vrouwen die teveel liefhebben)

Alice Miller - Het drama van het begaafde kind



In deze boeken zul je veel antwoorden vinden en zal je ook aanzetten tot verdere verwerking en inzichten.

Want het hoe en waarom van jouw drijfveren en diepere behoeften die jou zo over je grenzen hebben doen gaan, is een zoektocht die zijn oorsprong vaak al in je jeugd vindt. (bij mij in elk geval wel)



Blijf vooral schrijven Iseo (en alle anderen ook hoor!). Ondanks verwarring en angst zal je het uiteindelijk heel veel opleveren.

Een psycholoog van me zei eens: 'je moet eerst door de shit om al die balast kwijt te kunnen raken'.  En ze had ontzettend gelijk!



Je bent een dappere vrouw Iseo. Jouw dochter heeft een sterke moeder die, op een heel cruciaal moment, wist dat haar leven en dat van haar dochter het waard was om gelééfd te worden: in liefde, in respect en in gelijkwaardigheid.

Jij hebt je kracht gebruikt om uit een destructieve relatie te stappen (zelfs terwijl degene de vader van jouw lieve dochter is!) omdat een oerstem in jou schreeuwde dat dit jou en je kind zou ondermijnen. Dat het niet veilig was en niet gezond voor jou en haar. Alarmbellen!

Deze stap is heel bepalend geweest meis en, buiten alle schaamte en pijn over de voorgaande periode, is het ook goed om hier aandacht aan te besteden. Die kracht van jou, die 'drive' om jezelf en je dochter een goed leven te geven....ook die heeft een oorsprong en vergeet die vooral niet!



In je zoektocht zul je nog vaak heen en weer geslingerd worden, tussen schaamte en trots, pijn en victorie....maar bedenk je meis...je bent er nog, misschien niet ongeschonden, maar ook met littekens kun je leven...en wees vooral trots op jouw besluit voor het goede te kiezen!

Het beste besluit van je leven!!!



*; voor jou!



liefs Reina

Daymar, we missen je hier al een tijdje.

Hoe gaat het met je meis?



Het zou fijn zijn als je even een teken van leven geeft, even aangeeft dat je nog meeleest en dat je je eigen topic nog in de gaten houdt.



Je hoeft niet te reageren op iets, maar laat even wat van je horen.



Liefs Reina:R

Voor iedereen, die op zoek is naar zichzelf:





Kijk de zon staat aan de hemel

Dit is het einde van de nacht

Ik was verdwaald in het donker

Ik vond mijn weg terug op de tast

Vroeger was ik rijk aan woorden

Ik ben verstild, ik ben veranderd

Maar mijn stem, mijn stem bleef branden

Dit is het vuur, jij mag je warmen



Hoor de taal van mijn hart

Hoor de taal van mijn hart

Ook al klink ik soms gebroken

Gebroken en verward

Het is de taal van mijn hart



Ik heb mijn spiegelbeeld zien vallen

Ik lag in stukken op de grond

Ik heb mezelf leren kennen

Als een held en als een hond

En er is niet zoveel meer over

Van al mijn tedere geweld

Maar ik ken nu ook mijn slechte kanten

En ik sta dichter bij mezelf



Ik zing de taal van mijn hart

Hoor de taal van mijn hart

Ook al klink ik soms gebroken

Gebroken en verward

Het is de taal van mijn hart



Ik ben te nemen of te laten

Je mag van me houden

Je mag me ook haten

Ik ben wie ik ben

Dit is mijn wereld

Dit is mijn stem



Hoor de taal van mijn hart



(Stef Bos)

Echt prachtig, ik ben er helemaal overdonderd van...

De ideeen van Alice Miller zijn ook verder uitgewerkt door Ingeborg Bosch in een therapievorm 'Past Reality Integration' (ook boek van trouwens). Heb ik veel aan gehad. Even googlen en je vindt een hoop info.



Ik zit even mee te denken over het schamen. Ik kan het me zo goed voorstellen dat je dat soort gevoelens hebt. Bij mezelf herken ik er vaag fragmenten van. Ik kan me veel gewoon niet herinneren of in ieder geval niet alles tegelijk. Nou gaat het bij mij om veel verschillende mannen (oud verdedigings- en vergoelijkingsmechanisme kickt in: ach veel, wat is nou veel...) over een lange tijd vanaf dat ik heel klein was. Herkent iemand dat 'fragmentarische' geheugen? Me schamen doe ik nu in ieder geval niet meer. Ik heb te doen met het meisje dat geen grenzen kon stellen. Ik neem haar niets meer kwalijk. Ik weet hoe ze zo geworden is. Ik zie hoeveel ze gegroeid is.



Maar toch, zelfs nu ik al 13 jaar (djeez wat een tijd) gelukkig met mijn man ben word ik nog dagelijks geconfronteerd met rottigheid van vroeger of rottigheid door vroeger. Ik durf me nog steeds niet te geven. Verwacht nog altijd dat er elk moment iets akeligs kan gebeuren. Elke dag weer. Vrijwel altijd als ik mijn tanden poets denk ik aan de achterlijke opmerkingen die X maakte over hoe ik mijn tanden poets. En dankzij Y kan ik niet lepeltje-lepeltje liggen met mijn man achter me.



Gelukkig kan ik al wel van mijn kinderen houden. Trots zijn op mezelf. En ik weet, dat diep in mij, ook de liefde voor mijn man huist. Al is dat vaak te eng om te voelen.



Hmm, allemaal een beetje hoogdravend. Nou ja, het staat er maar.

Hallo dames,



Ondanks dat ik even niets te melden heb lees ik wel nog altijd mee met jullie.

Ik heb eigenlijk niets toe te voegen en kan jullie geen raad, advies of dergelijke geven. Ik kan alleen af en toe eens zeggen dat ik bewondering heb voor velen voor jullie en gewoon tja heel veel sterkte met het verwerken van alles.

Ik hoop ook dat Daymar snel eens wat van zich laat horen. Ik vind het ook lief om te zien hoe begaan jullie zijn met elkaar, dat is echt heel erg mooi!



Morgen zie ik mijn zus weer na een weekje, helaas weer niet alleen... kan dus nergens op inhaken of zeggen of wat dan ook. Komt wel weer.



Dikke knuf voor iedereen.



Kus Sterre

Annemoon, ik wou dat ik je concreet echte lotgenoten kon aanbieden. Er is ooit een topic geweest hier waar jouw verhaal precies in paste, maar dat is nu voor zover mij bekend niet meer actief, de vrouwen zijn verder gegaan in hun leven na enige tijd heel intensief te zijn geconfronteerd met die periode in hun leven. Weet in elk geval dat je niet alleen bent met wat je meegemaakt hebt, helaas. En dat je ook in die reacties die je nu binnenin je voelt, het niet durven vertrouwen, het niet durven geven, niet alleen bent. 



Heb je ooit overwogen om in therapie te gaan om dat gebeurde te verwerken? In elk geval serieus te nemen wat er is gebeurd, en het niet afdoen als 'dat is verleden, daar moet ik me niet zo'n druk meer om maken'.



Ik weet niet hoe het voor de andere posters hier is, maar sexueel misbruik dat komt zoveel dichter op je persoon dan de mishandeling waarover we hier praten. Denk dat dat voor een groot gedeelte zit in dat jij écht geen keuze had, je kón je niet losmaken, en wij hadden desondanks alles die keuze wel.