Oogkleppen, Wazen, BeenTheirDoneThats en Tranen

Ik denk dat ik mijn kind meteen wilde beschermen

En dat vragen nieuwe vragen oproepen en dat je soms niet meer weet of iets nou 'waar' is of dat je dat slechts denkt... weet je Iseo, het geeft niet...iets kan 'waar' zijn voor nu, maar later een andere invulling krijgen. Dat het nu 'waar' is, komt omdat je er nu aantoe bent om het zo te zien of te herbeleven.

Ik zag mezelf altijd als schuldig omdat ik ervoor zorgde dat ik daar was voor hem om op af te reageren. Ik kon er zelf voor kiezen om daar te zijn of om eerder weggelopen te zijn.

Manu was ook daar. Het was haar keuze om daar te zijn, ze had weg kunnen lopen. Het was niet haar keuze om vermoord te worden. Het was niet jouw keuze om geslagen en vernederd te worden.Weet je wat je fout hebt gedaan? Jij ging naar HUIS. Je was THUIS. Bij je MAN, je geliefde, je maatje, je beste vriend. Begrijp je wat ik wil zeggen? Hoe kan dat fout zijn? Hoe kan het zijn dat jij jezelf bewust in gevaar brengt, door simpelweg naar HUIS te gaan? Thuis is veilig en beschermd. Je man is liefde, zorg, bescherming, zekerheid. Dát zijn de dingen waar jij op rekende en daar had je elk recht toe. Dát is normaal. Jij was normaal. HIJ was abnormaal, gek, ziek, gestoord. Jij was thuis en HIJ gooide een stoeptegel naar je hoofd. Door hem was je eigen huis een gevaarlijke plek, je eigen man was een gevaarlijke gek. Hij nam de liefde en veiligheid weg van de plek waar je die had moeten kunnen vinden. Dat deed HIJ!



Je vraag moet niet zijn hoe het mogelijk is dat jij het liet gebeuren - jij liet niets gebeuren, jij geloofde gewoon in de dingen zoals ze zouden moeten zijn. Dat waren geen onrealistische verwachtingen, dat was geen sprookje, dat is gewoon de realiteit in normale relaties. Daar geloofde jij in en dat mocht je ook verwachten. Daar is niets fouts of stoms aan. Dat is heel nobel en liefdevol. Je bent 'schuldig' aan (bijna) grenzeloze liefde, onvoorwaardelijk vertrouwen, edelmoedigheid, vergevingsgezindheid, altruïsme, opofferingsgezindheid. Dat zijn prachtige eigenschappen. Ze herbergen wel gevaren voor jezelf, en dáár moet je je op richten. Hoe bescherm je jezelf voortaan op een gezonde manier, zonder muren om jezelf op te trekken? Hoe leer je weer vertrouwen in een ander te durven stellen, jezelf aan een ander over te geven, zonder het risico te lopen dat je zelf 'verdwijnt'?



liefs,

dubio



PS Als ik jou was, zou ik al je bijdragen op dit topic op je computer opslaan. Dat zal voor later van onschatbare waarde zijn!

Annemoon, ik wou dat ik je concreet echte lotgenoten kon aanbieden.

Ik denk dat Annemoon hier waarschijnlijk veel herkenning vindt. Wat zegt dat over jou en mij, Mamzelle? Onze verhalen zijn niet zo verschillend als we graag zouden denken.



Ik weet niet hoe het voor de andere posters hier is, maar sexueel misbruik dat komt zoveel dichter op je persoon dan de mishandeling waarover we hier praten. Denk dat dat voor een groot gedeelte zit in dat jij écht geen keuze had, je kón je niet losmaken, en wij hadden desondanks alles die keuze wel.  



Wat zeg je nu Mamzelle? Is het een keuze om psychisch of lichamelijk te worden mishandeld of te worden misbruikt? Maakt het uit of dat seksueel, financieel, psychisch of anders is? Hoe anders is het door een bekende tot seks te worden gedwongen dan door je man in het echtelijk bed te worden gedwongen tot dingen die je niet wilt doen? Of maar toe te geven omdat je weet dat hij anders weer door het lint gaat? Als je puur aan het overleven bent, heb je geen keuze. Als je stelt dat je bewust hebt gekozen voor een situatie waarin je misbruikt en mishandeld werd, komt het er toch weer op neer dat je er medeschuldig aan was. We hadden toch eerder weg kunnen gaan? Of niet meer terug kunnen gaan?



Liefs :R

dubio

:Het gaat om wat je later schrijft: het basisvertrouwen is geschonden. Tuurlijk, vroeger thuis kon ik niet vluchten. Mijn latere relaties, daar had ik zelf de keuze. Maar mag ik dan eens vragen: hoe zijn jullie vrouwen geworden die hun grenzen niet konden bewaken? Wat zit er in je dat je die (foute) liefde zo hard nodig had? Misschien niet zo'n lieve vraag, maar als je die kunt beantwoorden, dan pas weet je zeker dat je er nooit meer in zult trappen volgens mij.

Dubio *;

Als ik zie dat jij hebt geschreven voel ik altijd spanning, omdat je echt wat vraagt...

Dat bewust prikkelend schrijven maakt dat ik een beetje bang voor je ben en dat ik tegelijk niet kan wachten op je volgende posting!

Hoezo confronterend?

quote: Annemoon reageerde



:Het gaat om wat je later schrijft: het basisvertrouwen is geschonden. Tuurlijk, vroeger thuis kon ik niet vluchten. Mijn latere relaties, daar had ik zelf de keuze. Maar mag ik dan eens vragen: hoe zijn jullie vrouwen geworden die hun grenzen niet konden bewaken? Wat zit er in je dat je die (foute) liefde zo hard nodig had? Misschien niet zo'n lieve vraag, maar als je die kunt beantwoorden, dan pas weet je zeker dat je er nooit meer in zult trappen volgens mij.



Daar ben ik inmiddels wel min of meer achter, ook (mede) dankzij therapie. Ik voldoe niet genoeg aan mijn eigen behoeften (in de zin van mijn kwaliteiten ontplooien, mezelf de ruimte geven om de dingen te doen die ik graag wil doen) en daardoor is er een leegte in mij. Die leegte probeer ik op een oneigenlijke of ongezonde manier op te vullen. Te veel chocola eten is een van die manieren :P, een ongezonde relatie aangaan een andere. In beide gevallen zorg ik niet goed voor mezelf. Wat ik in mezelf moet zoeken, zoek ik in externe dingen... of andere mensen.



Mijn jeugd (die overigens heel gelukkig was) en met name mijn rol in het gezin heeft er ook wel een rol in gespeeld. Ik was zo'n beetje de vredestichter, moest altijd 'de wijste zijn'. Daarmee leer je op eieren te lopen en niet voor jezelf op te komen. Maar ik denk dat de maatschappelijke verwachtingen van vrouwen (vrouwen zijn lief, moederlijk, beschermend, cijferen zichzelf weg, stellen anderen voor zichzelf, worden niet boos enz.) zeker ook een rol hebben gespeeld. Ik heb toch lange tijd geprobeerd aan dat beeld te voldoen. En dat terwijl ik als kostwinner/werkende moeder toch reuze geëmancipeerd was (of dacht te zijn).



Ik denk dat dat ook verklaart waarom het zo moeilijk is om weg te gaan: als je weggaat, zit je weer met jezelf en die leegte. Of zo voelt het, want feitelijk zuigt een foute partner je alleen maar verder leeg, maar toch blijf je het gevoel houden dat je niet zonder hem kan. Je bent bang om anders weer met jezelf over te blijven en de confrontatie aan te moeten. Dan is het toch "makkelijker" om bij die foute partner te blijven, want alles wat dan niet klopt in je leven kun je dan op zijn bordje leggen.



Hebben jullie dat ook, ander destructief of "verslavend" gedrag? Ik noem chocola eten, maar in feite is het meer in het algemeen niet goed genoeg voor mezelf zorgen. Je kan ook koopziek zijn, te veel roken of drinken, veel te veel tijd besteden aan tv-kijken of internetten :P Dingen waarmee je die leegte probeert op te vullen maar die in feite een vlucht zijn?

Boos ben ik niet zo snel, Dubio, wel geprikkeld. Ik voel me alsof jij in twijfel trekt dat ik weet waarover ik praat en aan de andere kant besef ik ook wel dat je het zo niet bedoelt.



Ik ben sexueel misbruikt binnen deze relatie. Punt. Godzijdank niet dagelijks of wekelijks maar er zijn heel wat momenten geweest waarop mijn 'ik wil niet' niet telde. Op een gegeven moment ben ik er murw van geworden en hield alleen de scherpste grenzen nog aan, en wat zeker geholpen heeft is dat 'ie niet meer diepdronken was in mijn nabijheid. Ergens vannacht bedacht ik me dat een hele hoop van de ergste dingen die tussen ons, rondom ons, gebeurd zijn, te maken hadden met dat ik hem sexueel niet tegemoet kwam. Lees: niet meteen, want na een bepaalde portie geweld, zeker als die tegen kinderen gericht is, geef je vanzelf in. 

-wat ik mezelf kwalijk neem is dat ik mezelf, of mijn kinderen, niet waardig genoeg vond om dat geweld te ontlopen .... en dat ik niet vocht met mijn leven-



Ben zeker beschadigd. Mijn basisvertrouwen in mensen heeft een flinke knal opgelopen, ook omdat puzzelstukjes eerder uit mijn leven in elkaar gaan vallen nu ik besef wat er is gebeurd. Er zijn gewoon heel veel mensen waarmee het om de één of andere reden niet goed toeven is, en probeer dan maar te vertrouwen dat de mensen die je zal ontmoeten, geen, of geen bezwaarlijke manco's zullen hebben. Nog even afgezien van dat ik zelf wel degelijk ook manco's heb. Ik wantrouw sex meer dan voordat ik deze relatie inging. Ben zelf iemand die er niet genoeg van kan krijgen als het goed voelt, en vrijwel dichtklapt als het minder dan goed voelt, als de relatie minder dan goed voelt. Iedere -?- man wil gewoon graag, of de relatie nu goed zit of minder/niet, dat maakt niet uit voor de sex.

Volgens mijn psycholoog was het mijn overlevings techniek om mij helemaal in mijzelf terug te trekken en zit dat er ondanks de veranderde situatie zo in dat ik het niet los kan laten..

Mm ik ben weer wazig aan het schrijven kan het ook niet goed uitleggen wat ik bedoel, ik snap mijzelf niet eens...