Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenTheirDoneThats en Tranen
woensdag 18 april 2007 om 00:10
Hallo Allemaal,
Toch nog een berichtje van mij,
Jullie zeiden maak een titel.. die slaat op alles wat nu is.
Wat ik me het meest van jullie reacties kon herrineren,
waren deze 4 steekwoorden die bleven terugkomen..
soms in een andere vorm.. maar ze waren er en bleven er!
Vandaar dat ik dit een passende titel vond,
Ik zal wel meelezen, maar posten doe ik rustig mee..
reacties geven doe ik wel.. maar ik laat mezelf er voorlopig
even buiten..
Liefs,
××DayMar
Toch nog een berichtje van mij,
Jullie zeiden maak een titel.. die slaat op alles wat nu is.
Wat ik me het meest van jullie reacties kon herrineren,
waren deze 4 steekwoorden die bleven terugkomen..
soms in een andere vorm.. maar ze waren er en bleven er!
Vandaar dat ik dit een passende titel vond,
Ik zal wel meelezen, maar posten doe ik rustig mee..
reacties geven doe ik wel.. maar ik laat mezelf er voorlopig
even buiten..
Liefs,
××DayMar
donderdag 10 mei 2007 om 19:26
Lieve Mamzelle,
op dat moment kon je niet anders, nu wel. Iedere moeder neemt weleens een beslissing waarvan je later denkt dat had anders gekund. Alsjeblieft, straf jezelf niet zo hard. Het is niet nodig! Je bent er nu wel voor je kinderen en kan ze nu wel laten zien hoe het ook kan. Het verleden kun je niet meer veranderen, de toekomst wel en van het nu kun je genieten!
Ik begrijp dubiootje wel, ik krijg soms datzelfde gevoel van je postings. Maar wat jou overkomen is, is wel erg, en echt niet minder of meer erg dan wat anderen overkomen is. Ik weet het niet hoor, maar maak je het voor jezelf minder erg zodat je er zelf beter mee om kunt gaan. Nog steeds een soort overlevingsmechanisme?
op dat moment kon je niet anders, nu wel. Iedere moeder neemt weleens een beslissing waarvan je later denkt dat had anders gekund. Alsjeblieft, straf jezelf niet zo hard. Het is niet nodig! Je bent er nu wel voor je kinderen en kan ze nu wel laten zien hoe het ook kan. Het verleden kun je niet meer veranderen, de toekomst wel en van het nu kun je genieten!
Ik begrijp dubiootje wel, ik krijg soms datzelfde gevoel van je postings. Maar wat jou overkomen is, is wel erg, en echt niet minder of meer erg dan wat anderen overkomen is. Ik weet het niet hoor, maar maak je het voor jezelf minder erg zodat je er zelf beter mee om kunt gaan. Nog steeds een soort overlevingsmechanisme?
donderdag 10 mei 2007 om 19:35
Weetje, lieve Mamzelle. Ik vind in jouw stukjes telkens zo veel herkenning, en jij anderson in die van mij ook. Jouw woorden hadden vaak precies de mijne kunnen zijn (als ik ook zo goed en krachtig kon schrijven als jij!) en er zijn steeds zoveel overeenkomsten.
En als ik nu langzaam begin te geloven in het idee dat het niet allemaal mijn schuld is, als ik nu moet gaan inzien hoe vast ik heb gezeten door allerlei omstandigheden, dan mag jij dat ook!
Je kon niet anders toen, wat de redenen er toen ook voor waren.
Maar je hebt het wel gedaan toen het ook maar een beetje mogelijk was, je bent een jaar geleden weggegaan, of hebt hem weggestuurd. (sorry dat weet ik even niet meer)
Jij zei tegen mij dat ik niet zo hard tegen mezelf moest zijn, maar je doet precies hetzelfde als ik deed.
Mamzelle ik vind je echt een fantastische vrouw, door alles wat je uitstraalt in je schrijven en doen, en hoe je het doet met je jongens. Geloof daar alsjeblieft zelf ook in, omdat het waar is!
Liefs!!!
En als ik nu langzaam begin te geloven in het idee dat het niet allemaal mijn schuld is, als ik nu moet gaan inzien hoe vast ik heb gezeten door allerlei omstandigheden, dan mag jij dat ook!
Je kon niet anders toen, wat de redenen er toen ook voor waren.
Maar je hebt het wel gedaan toen het ook maar een beetje mogelijk was, je bent een jaar geleden weggegaan, of hebt hem weggestuurd. (sorry dat weet ik even niet meer)
Jij zei tegen mij dat ik niet zo hard tegen mezelf moest zijn, maar je doet precies hetzelfde als ik deed.
Mamzelle ik vind je echt een fantastische vrouw, door alles wat je uitstraalt in je schrijven en doen, en hoe je het doet met je jongens. Geloof daar alsjeblieft zelf ook in, omdat het waar is!
Liefs!!!
donderdag 10 mei 2007 om 19:36
Je schrijft niet wazig en ik begrijp precies wat je bedoelt. Ik heb dat ook lang gedaan. Masker op, lachen en doorgaan. Totdat het niet meer lukt, en ook dat terugtrekken in mezelf, ook gedaan. Maar schrijven, praten en tijd zorgen ervoor dat je jezelf weer zult vinden. En op een dag lach je echt weer en wordt het bespreekbaar. En emoties tonen, dat komt wel weer. Dat loslaten komt wel, ik ben zo boos geweest, vooral op mijzelf. Nu ik die boosheid aan het verdwijnen is, kan ik ook bij het verdriet wat er onder ligt, en dit verdriet een plek geven. Dat geeft rust en mij het vertrouwen in mezelf terug. Dit hoort bij het rouwproces, want goedbeschouwd is het toch een rouwproces, namelijk het verlies van jezelf! Dus gewoon schrijven. Er is hier altijd wel iemand die begrijpt wat je bedoelt.
donderdag 10 mei 2007 om 19:39
De incidenten waren erg, op een normale schaal. Ik schaam me om ze op te schrijven. Maar op een schaal van geweld zijn ze heel miniem. Ik heb hier verhalen zien langskomen van vrouwen die bijna standaard worden geslagen, geduwd, bekogeld, dat soort dingen. Of die bijna standaard worden uitgescholden. Bij ons waren het incidenten, soms veel te veel op een korte periode, soms bijna geen.
Over de eerste vier jaar had ik een lijstje gemaakt van 21 dingen die écht niet kunnen. Geweld was daarvan mss maar 10 punten of zo. Natuurlijk 10 teveel maar toch.
In de tweede vier jaar zijn twee incidenten met geweld geweest. Een te harde duw, een geslingerd bord. De rest was verwaarlozing en bedreiging.
Maar goed, feit blijft dat ik mijn lijstje hier niet durf op te schrijven. Dus dat zegt meer dan al mijn bagatelliseren. Het was vér van normaal.
Over de eerste vier jaar had ik een lijstje gemaakt van 21 dingen die écht niet kunnen. Geweld was daarvan mss maar 10 punten of zo. Natuurlijk 10 teveel maar toch.
In de tweede vier jaar zijn twee incidenten met geweld geweest. Een te harde duw, een geslingerd bord. De rest was verwaarlozing en bedreiging.
Maar goed, feit blijft dat ik mijn lijstje hier niet durf op te schrijven. Dus dat zegt meer dan al mijn bagatelliseren. Het was vér van normaal.
donderdag 10 mei 2007 om 20:03
donderdag 10 mei 2007 om 20:09
Klopt.
Ergens vind ik het jammer dat ik geen dagboek heb bijgehouden in die tijd.
Ben toch al niet zo'n ster in dagboeken, maar gewoon, van dag tot dag, kunnen teruglezen hoe het voelde.
Soms schreef ik het van me af en dan wilde ik dat 'ie het zou lezen. Hij verbood me om aan hem te schrijven. En ook daar ging ik in mee, natuurlijk.
Ergens vind ik het jammer dat ik geen dagboek heb bijgehouden in die tijd.
Ben toch al niet zo'n ster in dagboeken, maar gewoon, van dag tot dag, kunnen teruglezen hoe het voelde.
Soms schreef ik het van me af en dan wilde ik dat 'ie het zou lezen. Hij verbood me om aan hem te schrijven. En ook daar ging ik in mee, natuurlijk.
donderdag 10 mei 2007 om 20:12
Het gaat, volgens mij hoor:), niet om het precies en feitelijk omschrijven wat er is gebeurd maar meer om het feit dat het inderdaad ver van normaal is. Alhoewel het natuurlijk goed kan helpen bij het bewustwordingsproces.
Je zegt het hier al zelf. Je bent aan het bagatelliseren. Heel begrijpelijk, heb ik ook lang gedaan. Het valt wel mee. Het is altijd erger bij een ander. En ja, er is altijd wel iemand te vinden waarbij het misschien wel erger is geweest. Maar het blijft een feit dat ook jij (en ik) slachtoffer zijn. Een rol die ons niet past, want het zou ons toch nooit gebeuren. Een beetje verschuilen achter een stoere en sterke houding. Maar toch het is ons wel gebeurd. We zijn over onze eigen grenzen gegaan verder dan goed voor ons is. Iemand anders heeft ons vertrouwen in die ander misbruikt en daarmee ons schade toegebracht. Daarom passen hier juist ook zoveel verhalen. En ik snap het wel, ik kan het zelf ook doen, een beetje ontkennen en vooral niet teveel verdriet tegelijk toelaten want dan krijg ik het gevoel dat ik de controle verlies. De controle over mezelf waarmee ik juist weer zo blij ben. Het kleiner maken. Maar we moet het niet kleiner maken dan het is. Ik moet voor mezelf erkennen wat er is gebeurd en welke rol ik daarin heb gespeeld. Want er is ergens een moment geweest dat ik hem die macht heb gegeven. En die zelfkennis helpt me verder. Maakt me sterker en meer bewust van mezelf. Ook ik heb dit niet in 1 dag bereikt en is niet zonder slag of stoot gegaan. Maar ik twijfel niet meer. Ik ben emotioneel mishandeld en dat toegeven aan mezelf heeft me rust gebracht over de beslissingen die ik in de relatie, maar ook na de relatie heb genomen.
donderdag 10 mei 2007 om 20:20
Ja, dat ken ik. Ik schreef soms wel eens iets op, om mijn hart te luchten. Maar ik heb niets meer van die tijd.
Als je nu een van dag-tot-dag-verslag zou hebben, zou je eens echt overzicht kunnen hebben.
Een keer een lange brief aan hem geschreven, na een van de eerste keren dat het geweld echt erger werd. Lang over gedaan, erg mijn best op gedaan. Niet willen beschuldigen alleen, maar met een boodschap die positief was voor de toekomst want ik wilde hem niet kwijt en wilde geluk voor ons beiden. Nou dat heb ik geweten, die brief was meteen aanleiding tot het volgende incident.
En ik 'begreep' hem nog ook....
Het lastige is ook dat hij een man is die moeite heeft met lezen en schrijven, terwijl hij wel intelligent is. Maar voelt zich 'dom' als hij er lang over doet om een stukje tekst te lezen. Hij vond mijn hobby's , lezen en schrijven dan ook vreselijk vervelend. Lezen deed ik al niet mee in zijn bijzijn, en ik dacht echt te geloven dat dat was omdat hij zich buitengesloten voelde omdat ik helemaal kon 'verdwijnen' in een goed boek, niets meer horen van de omgeving enzo.
Schrijven was mijn vluchten, ik schreef een kinderboek maar schiep eigenlijk een droomwereld, fantasy-verhaal. Uren en dagen heb ik daar aan gezeten, het was mijn houvast in een wereld vol gekte, het schrijven aan mijn verhaal, over de omgeving, de personages in een fantsiewereld. Dacht misschien eens het boek te kunnen uitgeven, maar was niet erg goed in het verhaal vertellen op zich, meer in het scheppen van die andere wereld.
Helaas heeft mijn werkstuk, van jaren, het niet overleefd...
Wat zou ik die vellen vol schrijfsels graag nog gehad hebben.
Als je nu een van dag-tot-dag-verslag zou hebben, zou je eens echt overzicht kunnen hebben.
Een keer een lange brief aan hem geschreven, na een van de eerste keren dat het geweld echt erger werd. Lang over gedaan, erg mijn best op gedaan. Niet willen beschuldigen alleen, maar met een boodschap die positief was voor de toekomst want ik wilde hem niet kwijt en wilde geluk voor ons beiden. Nou dat heb ik geweten, die brief was meteen aanleiding tot het volgende incident.
En ik 'begreep' hem nog ook....
Het lastige is ook dat hij een man is die moeite heeft met lezen en schrijven, terwijl hij wel intelligent is. Maar voelt zich 'dom' als hij er lang over doet om een stukje tekst te lezen. Hij vond mijn hobby's , lezen en schrijven dan ook vreselijk vervelend. Lezen deed ik al niet mee in zijn bijzijn, en ik dacht echt te geloven dat dat was omdat hij zich buitengesloten voelde omdat ik helemaal kon 'verdwijnen' in een goed boek, niets meer horen van de omgeving enzo.
Schrijven was mijn vluchten, ik schreef een kinderboek maar schiep eigenlijk een droomwereld, fantasy-verhaal. Uren en dagen heb ik daar aan gezeten, het was mijn houvast in een wereld vol gekte, het schrijven aan mijn verhaal, over de omgeving, de personages in een fantsiewereld. Dacht misschien eens het boek te kunnen uitgeven, maar was niet erg goed in het verhaal vertellen op zich, meer in het scheppen van die andere wereld.
Helaas heeft mijn werkstuk, van jaren, het niet overleefd...
Wat zou ik die vellen vol schrijfsels graag nog gehad hebben.
donderdag 10 mei 2007 om 20:31
Zonlicht, ik kan niets toevoegen aan wat je schrijft. Je hebt zo gelijk.
Iseo, iets wat je dierbaar is, kan zomaar worden vernietigd. Doet pijn om te weten dat je echt niet mocht bestaan, je mocht wel voor nachtzuster spelen, je mocht wel totaal ten dienste van hem zijn, maar alles wat van jou was was weerloos.
Iseo, iets wat je dierbaar is, kan zomaar worden vernietigd. Doet pijn om te weten dat je echt niet mocht bestaan, je mocht wel voor nachtzuster spelen, je mocht wel totaal ten dienste van hem zijn, maar alles wat van jou was was weerloos.
donderdag 10 mei 2007 om 20:54
Je tranen zijn niet op, je bewaart ze gewoon voor iets anders. Uit alles lees ik dat je een begaan mens bent. Anders bleef je hier niet schrijven, Anders zorgde je niet zo lief voor je jongens. Ook jij bent hier anderen tot steun en kunt dat zijn juist ook omdat je het zelf hebt meegemaakt en er op je eigen manier mee omgaat om weer verder te gaan met je leven.
*;
donderdag 10 mei 2007 om 20:57
*;
ik heb ook dingen geschreven en niet bewaard. Ik voel niet de behoefte om dat terug te lezen. Ik kan me herinneren dat het vooral rauwe emotie is die pijn oproept. Hier uit dit topic en mail bewaar ik wel dingen, uitspraken en soms gewoon pure herkenning maar vaak zeer treffend omschreven en beter dan ik het zelf zou kunnen
donderdag 10 mei 2007 om 21:26
Lief Vrouwtje Klets, je bent dus absoluut wel aan het goede adres op dit topic..
Wat een verhaal *;
Je zit inderdaad vast, midden in dat web van emotionele chantage.
Het is ontzettend moeilijk om daarvan los te komen, zeker als je zo bang bent, bang voor hem, voor de gevolgen als je doorzet.
Maar er zit helaas niets anders op, en ik begrijp dat je steun zoekt om het te gaan doen.
De twijfels die je op het laatst beschrijft in je tekst, die zijn zo herkenbaar. Ik hoop dat je je niet zo wanhopig meer zult voelen als we erover schrijven, en steeds meer ontrafelen wat je kunt doen om er naar toe te werken straks met je zoontje een echt fijn thuis te hebben.
Ik ga nog even goed lezen, en denken of ik wat kan schrijven waar je wat aan hebt.
Heel veel liefs!!!!
:R
Wat een verhaal *;
Je zit inderdaad vast, midden in dat web van emotionele chantage.
Het is ontzettend moeilijk om daarvan los te komen, zeker als je zo bang bent, bang voor hem, voor de gevolgen als je doorzet.
Maar er zit helaas niets anders op, en ik begrijp dat je steun zoekt om het te gaan doen.
De twijfels die je op het laatst beschrijft in je tekst, die zijn zo herkenbaar. Ik hoop dat je je niet zo wanhopig meer zult voelen als we erover schrijven, en steeds meer ontrafelen wat je kunt doen om er naar toe te werken straks met je zoontje een echt fijn thuis te hebben.
Ik ga nog even goed lezen, en denken of ik wat kan schrijven waar je wat aan hebt.
Heel veel liefs!!!!
:R
donderdag 10 mei 2007 om 21:30
Vrouwtje *;
Ik ben blij dat je hier eerlijk durft te schrijven dat je nog steeds in het web zit. Dit geeft jou de ruimte om weer met mensen te praten, om je gevoel en je gedachten te toetsen aan mensen die er niet middenin zitten.
Wat betreft de mondelinge afspraak: zou je je kunnen voorstellen dat je gewoon stelt, ooit, dat als hij jou aan die afspraak wilt houden, dat 'ie dan maar een zaak tegen je aanspant bij de rechter? Laat de rechter maar beslissen over de waarde van die afspraak. Jij besluit nu -of ooit- om je niet aan die afspraak te houden want die is slecht voor jou en je zoon.
Wat betreft de huisvesting is het wel van megabelang dat je een plekje voor jezelf vindt, waar je hem uit kunt weren. Heb je enige financiën waaruit je een woning bij direct wonen zou kunnen bekostigen o.i.d., heb je een urgentieaanvraag gedaan bij een woningbouwvereniging -als je een verkoopdatum hebt dan ben je per dat moment urgent-, kun je bij je ouders om hulp vragen?
Jezelf losmaken is tegelijk de makkelijkste en de moeilijkste klus. Je hebt er een eerste aanzet toe gedaan maar durft nog niet los te breken uit je angst. Je kunt nu nog langer wachten totdat er een incident plaatsvindt wat je vleugels geeft -en wat kan dat nog lang duren- of je kunt nu terugkeren naar het moment waarop je de scheiding aanvroeg, de dingen die toen gebeurden ... en nu hard je tanden in het hier en nu zetten en doorbijten waar je toen aan was begonnen.
Hij heeft je ten dele vast, voor het grootste gedeelte heb jij nu jezelf vast.
Zorg dat je praktische zaken zijn geregeld, snel, en ga. Zorg dan ook gelijk dat hij niet meer in jouw ruimte kan komen, en ideaal, dat jij niet meer in zijn ruimte hoeft te komen. Kind afgeven op een neutrale plek dus als het kan.
Ik hoop dat het je gaat lukken, meis.
Ik ben blij dat je hier eerlijk durft te schrijven dat je nog steeds in het web zit. Dit geeft jou de ruimte om weer met mensen te praten, om je gevoel en je gedachten te toetsen aan mensen die er niet middenin zitten.
Wat betreft de mondelinge afspraak: zou je je kunnen voorstellen dat je gewoon stelt, ooit, dat als hij jou aan die afspraak wilt houden, dat 'ie dan maar een zaak tegen je aanspant bij de rechter? Laat de rechter maar beslissen over de waarde van die afspraak. Jij besluit nu -of ooit- om je niet aan die afspraak te houden want die is slecht voor jou en je zoon.
Wat betreft de huisvesting is het wel van megabelang dat je een plekje voor jezelf vindt, waar je hem uit kunt weren. Heb je enige financiën waaruit je een woning bij direct wonen zou kunnen bekostigen o.i.d., heb je een urgentieaanvraag gedaan bij een woningbouwvereniging -als je een verkoopdatum hebt dan ben je per dat moment urgent-, kun je bij je ouders om hulp vragen?
Jezelf losmaken is tegelijk de makkelijkste en de moeilijkste klus. Je hebt er een eerste aanzet toe gedaan maar durft nog niet los te breken uit je angst. Je kunt nu nog langer wachten totdat er een incident plaatsvindt wat je vleugels geeft -en wat kan dat nog lang duren- of je kunt nu terugkeren naar het moment waarop je de scheiding aanvroeg, de dingen die toen gebeurden ... en nu hard je tanden in het hier en nu zetten en doorbijten waar je toen aan was begonnen.
Hij heeft je ten dele vast, voor het grootste gedeelte heb jij nu jezelf vast.
Zorg dat je praktische zaken zijn geregeld, snel, en ga. Zorg dan ook gelijk dat hij niet meer in jouw ruimte kan komen, en ideaal, dat jij niet meer in zijn ruimte hoeft te komen. Kind afgeven op een neutrale plek dus als het kan.
Ik hoop dat het je gaat lukken, meis.
donderdag 10 mei 2007 om 22:13
Vrouwtje Klets
allereerst een knuf*;
maar hoe ga je het allemaal doen? Ik meen te lezen dat jullie huis verkocht is. Je zal hier dus toch uitmoeten en stappen moeten zetten. En velen van ons begrijpen dat je steeds terugzogen wordt hoor.
Ik ben het Mamzelle eens, die afspraak is niets waard. Laat hem maar aantonen dat jij dat mondeling toegezegd hebt. Bovendien, wat blijft ervan over als het een onredelijke afspraak is.
Je zweeft nu in een soort niemandsland waarin je alle richtingen opdraait. Kies een richting, ga naar Mamzelle, ik weet zeker dat ze je praktisch kan helpen. Zorg voor een plek voor jezelf, zodat je rust krijgt. Zet de scheiding door, want waarom zou je dat niet willen? Omdat je bang bent dat je het niet alleen redt met je zoontje. Echt hoor gaat je lukken. Doe het voor je zoon! Geef hem een ander voorbeeld dan manipulatie en emotionele chantage. Je hebt een keus en durf te kiezen voor je eigen geluk. Je moet zorgen dat je zelf gelukkig bent en laten zien dat je voor jezelf kan zorgen. Dat ben je aan je zoon verplicht.
Ga naar een advocaat en laat hem of haar de scheiding regelen. Blokkeer het kontakt met je exman? zoveel mogelijk. Laat je niet manipuleren met je zoon. Hij is zelf verantwoordelijk voor het kontakt met zijn zoon en kan dit ook prima onderhouden en opbouwen in zijn eigen huis. Dubiootje heeft hier treffend over geschreven.
En schrijf hier zoveel je wilt
allereerst een knuf*;
maar hoe ga je het allemaal doen? Ik meen te lezen dat jullie huis verkocht is. Je zal hier dus toch uitmoeten en stappen moeten zetten. En velen van ons begrijpen dat je steeds terugzogen wordt hoor.
Ik ben het Mamzelle eens, die afspraak is niets waard. Laat hem maar aantonen dat jij dat mondeling toegezegd hebt. Bovendien, wat blijft ervan over als het een onredelijke afspraak is.
Je zweeft nu in een soort niemandsland waarin je alle richtingen opdraait. Kies een richting, ga naar Mamzelle, ik weet zeker dat ze je praktisch kan helpen. Zorg voor een plek voor jezelf, zodat je rust krijgt. Zet de scheiding door, want waarom zou je dat niet willen? Omdat je bang bent dat je het niet alleen redt met je zoontje. Echt hoor gaat je lukken. Doe het voor je zoon! Geef hem een ander voorbeeld dan manipulatie en emotionele chantage. Je hebt een keus en durf te kiezen voor je eigen geluk. Je moet zorgen dat je zelf gelukkig bent en laten zien dat je voor jezelf kan zorgen. Dat ben je aan je zoon verplicht.
Ga naar een advocaat en laat hem of haar de scheiding regelen. Blokkeer het kontakt met je exman? zoveel mogelijk. Laat je niet manipuleren met je zoon. Hij is zelf verantwoordelijk voor het kontakt met zijn zoon en kan dit ook prima onderhouden en opbouwen in zijn eigen huis. Dubiootje heeft hier treffend over geschreven.
En schrijf hier zoveel je wilt
donderdag 10 mei 2007 om 22:20
Fijn dat je een psycholoog hebt, Vrouwtje, want het allerbelangrijkste is dat je dit niet meer alleen hoeft te gaan bestrijden. Bespreek je met haar ook je angst om hem te confronteren met jouw waarheid? Heeft zij dan een antwoord, kent ze organisaties of wat dan ook die je kunnen helpen om die moed te verzamelen?
Ik hoop dat je geld op zij legt om de huur van een woning uit te kunnen bekostigen. Particuliere huur is duur, komt nog borg en bemiddelingskosten bij dus da's wel een stoot geld die je in één keer klaar moet hebben liggen. Voor wat betreft de kwaliteit van de woning/omgeving: zelfs al zou je in een volksbuurt terechtkomen, zit je dan niet beter, qua vrijheid, dan in een sjiek huis met een te dominante man? Ik zit in een volksbuurt, mijn huis ziet er ook armoedig uit, maar geen last van de buren, zij hebben geen last van mij, er wordt hier niet gedeald of zo ... meer heb je toch niet nodig, denk ik.
Als je niet door zijn praat heen kan komen. Ik zou best je uitdaging willen aannemen :) kan me niet voorstellen dat het hem lukt om míj ervan te overtuigen dat jij hem al dat geld schuldig bent.
Probeer zijn praat dan te analyseren. Niet in meegaan, gewoon geen woorden geven. Laat hem maar praten en zeg niets. Hand erop dat je erachter komt dat hij continu in cirkeltjes praat, dat 'ie zonder discussie met jou helemaal niet zoveel te melden heeft, of zoveel constructiefs. Probeer na te gaan in hoeverre je wordt uitgelokt en in hoeverre je je laat meesleuren. Probeer of je dit kunt voorkomen bijvoorbeeld met heel passief 'ja, zal wel'. 'wat jij zegt'.
Ergens snap ik het wel. Als ik bij mijn ex ben, en godzijdank is dat minimaal op dit moment, en dat mag zo blijven, graag zelfs, dan zit ik nog steeds half en half in de aanpasmodus. Blijf misschien passief uit de buurt van hem en de kinderen maar zal nooit eens gewoon zeggen 'hey, ik kom ze straks wel halen, zie je zo'. Of iets anders dat me op mijn hart zou liggen.
Zolang je bij hem nog geen stem hebt, moet je zorgen dat je elders wel een stem hebt. Als je alleen tegen jezelf praat ben je zo moederziel alleen, als je tegen iemand anders praat, ben je net iets minder eenzaam. En dat net iets minder zou maar net genoeg kunnen zijn om door te pakken.
Ik hoop dat je geld op zij legt om de huur van een woning uit te kunnen bekostigen. Particuliere huur is duur, komt nog borg en bemiddelingskosten bij dus da's wel een stoot geld die je in één keer klaar moet hebben liggen. Voor wat betreft de kwaliteit van de woning/omgeving: zelfs al zou je in een volksbuurt terechtkomen, zit je dan niet beter, qua vrijheid, dan in een sjiek huis met een te dominante man? Ik zit in een volksbuurt, mijn huis ziet er ook armoedig uit, maar geen last van de buren, zij hebben geen last van mij, er wordt hier niet gedeald of zo ... meer heb je toch niet nodig, denk ik.
Als je niet door zijn praat heen kan komen. Ik zou best je uitdaging willen aannemen :) kan me niet voorstellen dat het hem lukt om míj ervan te overtuigen dat jij hem al dat geld schuldig bent.
Probeer zijn praat dan te analyseren. Niet in meegaan, gewoon geen woorden geven. Laat hem maar praten en zeg niets. Hand erop dat je erachter komt dat hij continu in cirkeltjes praat, dat 'ie zonder discussie met jou helemaal niet zoveel te melden heeft, of zoveel constructiefs. Probeer na te gaan in hoeverre je wordt uitgelokt en in hoeverre je je laat meesleuren. Probeer of je dit kunt voorkomen bijvoorbeeld met heel passief 'ja, zal wel'. 'wat jij zegt'.
Ergens snap ik het wel. Als ik bij mijn ex ben, en godzijdank is dat minimaal op dit moment, en dat mag zo blijven, graag zelfs, dan zit ik nog steeds half en half in de aanpasmodus. Blijf misschien passief uit de buurt van hem en de kinderen maar zal nooit eens gewoon zeggen 'hey, ik kom ze straks wel halen, zie je zo'. Of iets anders dat me op mijn hart zou liggen.
Zolang je bij hem nog geen stem hebt, moet je zorgen dat je elders wel een stem hebt. Als je alleen tegen jezelf praat ben je zo moederziel alleen, als je tegen iemand anders praat, ben je net iets minder eenzaam. En dat net iets minder zou maar net genoeg kunnen zijn om door te pakken.
donderdag 10 mei 2007 om 22:21
Hoi lief Vrouwtje Klets.
Heb even zitten nadenken, en je laatste posting gelezen.
Wat me opvalt is dat je erg overspannen, vermoeid en depressief op me overkomt. Radeloos. Wel weten wat voor keuzes je zou moeten maken, maar nergens de energie zien om dat aan te pakken.
Daar wordt je dan nog weer wanhopiger van.
Ik heb geen ervaring met de praktische dingen die je beschrijft.
Wat ik wel zie, is dat je alles alleen aan het doen bent, en dat ook zo voor je ziet als het straks eventueel zo ver is dat je tegenover deze man komt te staan. Dat je helemaal met hem alleen bent en overgeleverd bent aan wat hij voor invloed op je heeft.
Dat hoeft dus niet zo te zijn! Jij hoeft niet in je eentje tegenover hem te staan, waarbij je niets in te brengen hebt, al je argumenten van tafel geveegd worden etc.
Vanaf nu kun je besluiten nooit meer met hem alleen in 1 ruimte te zijn, en ervoor gaan zorgen dat je diegenen om je heen verzamelt die je hiermee bij kunnen staan.
Je verschuilt je ook achter praktische dingen die er eigenlijk niet toe doen, zoals dat je in een bepaald soort huis wilt wonen. Weet je, elk huis is goed als dat betekent dat het jouw huis is. Voor tijdelijk misschien, want het kost allemaal tijd. Je moet loskomen van deze man, en dat gaat stap voor stap, en je zult gaan zien waarmee je jezelf in de weg zit, waarmee je jezelf saboteert.
En dat is allemaal heel goed te begrijpen, ik bedoel het echt goed *;
Maar dit is dus wel iets wat ik uit eigen ervaring kan zeggen.
Je schrijft ook 'in uiterste nood'... nou Lieve Vrouwtje Klets, daar ben je al aangekomen. Ik bedoel niet meteen te zeggen dat je naar je moeder zou moeten verhuizen, want ik weet natuurlijk niet wat de redenen inhouden die je noemt. Ik wil hiermee zeggen, dat je je zou moeten gaan realiseren dat het echt al zo ver is...
Dit kan zo niet langer!
Ik hoop dat iemand anders hier iets kan zeggen over die mondelinge overeenkomst, het lijkt mij in ieder geval niet bindend, en zeker als het erg in je nadeel is, is een rechtszaak wel noodzaak. Maar nogmaals, dan sta je er niet alleen voor!
Ik geloof er niks van dat je slap bent, trouwens. Volgens mij moet je bijkomen van al die jaren emotionele manipulatie en mishandeling, en krijg je je energie en kracht terug op het moment dat je voelt dat je op de goede weg zit.
Zo werkte dat ook bij mij. En ik ben ervan overtuigd dat als je jezelf gaat terugvinden, je een hele sterke vrouw vindt!
Kom later nog terug,
heel veel liefs!!!
Iseo
:R
Heb even zitten nadenken, en je laatste posting gelezen.
Wat me opvalt is dat je erg overspannen, vermoeid en depressief op me overkomt. Radeloos. Wel weten wat voor keuzes je zou moeten maken, maar nergens de energie zien om dat aan te pakken.
Daar wordt je dan nog weer wanhopiger van.
Ik heb geen ervaring met de praktische dingen die je beschrijft.
Wat ik wel zie, is dat je alles alleen aan het doen bent, en dat ook zo voor je ziet als het straks eventueel zo ver is dat je tegenover deze man komt te staan. Dat je helemaal met hem alleen bent en overgeleverd bent aan wat hij voor invloed op je heeft.
Dat hoeft dus niet zo te zijn! Jij hoeft niet in je eentje tegenover hem te staan, waarbij je niets in te brengen hebt, al je argumenten van tafel geveegd worden etc.
Vanaf nu kun je besluiten nooit meer met hem alleen in 1 ruimte te zijn, en ervoor gaan zorgen dat je diegenen om je heen verzamelt die je hiermee bij kunnen staan.
Je verschuilt je ook achter praktische dingen die er eigenlijk niet toe doen, zoals dat je in een bepaald soort huis wilt wonen. Weet je, elk huis is goed als dat betekent dat het jouw huis is. Voor tijdelijk misschien, want het kost allemaal tijd. Je moet loskomen van deze man, en dat gaat stap voor stap, en je zult gaan zien waarmee je jezelf in de weg zit, waarmee je jezelf saboteert.
En dat is allemaal heel goed te begrijpen, ik bedoel het echt goed *;
Maar dit is dus wel iets wat ik uit eigen ervaring kan zeggen.
Je schrijft ook 'in uiterste nood'... nou Lieve Vrouwtje Klets, daar ben je al aangekomen. Ik bedoel niet meteen te zeggen dat je naar je moeder zou moeten verhuizen, want ik weet natuurlijk niet wat de redenen inhouden die je noemt. Ik wil hiermee zeggen, dat je je zou moeten gaan realiseren dat het echt al zo ver is...
Dit kan zo niet langer!
Ik hoop dat iemand anders hier iets kan zeggen over die mondelinge overeenkomst, het lijkt mij in ieder geval niet bindend, en zeker als het erg in je nadeel is, is een rechtszaak wel noodzaak. Maar nogmaals, dan sta je er niet alleen voor!
Ik geloof er niks van dat je slap bent, trouwens. Volgens mij moet je bijkomen van al die jaren emotionele manipulatie en mishandeling, en krijg je je energie en kracht terug op het moment dat je voelt dat je op de goede weg zit.
Zo werkte dat ook bij mij. En ik ben ervan overtuigd dat als je jezelf gaat terugvinden, je een hele sterke vrouw vindt!
Kom later nog terug,
heel veel liefs!!!
Iseo
:R
