Oogkleppen, Wazen, BeenTheirDoneThats en Tranen

Alleen een jurist weet echt goed advies te geven. Voor zover mij bekend is een mondelinge afspraak wel bindend, maar als er verder niemand bij is geweest is dat niet hard te maken. Verder ga ik ervan uit dat een rechter beoordeelt of die afspraak tussen twee gelijkwaardige partijen is gemaakt en of ze redelijk is. Een advocaat zal je goed bijstaan in deze.



Eén van de side-effects van deze relatie is dat ik helemaal naar word als ik ruzie tussen de buren meemaak. Ben wat dat betreft gezegend :( in het huis naast me is nu het tweede ruzieënde stel op rij komen wonen. Vanochtend liep het zo uit de hand dat zij de straat op rende. Toen ik mezelf bij elkaar geraapt had om uit te zoeken of ik kon helpen waren ze al weer binnen. Aangebeld en buurman zegt dat ze er nu klaar mee zijn, dat het gewoon ruzie is. Buurvrouw kreeg ik niet te spreken. Nou ja, ze gingen natuurlijk na een kwartier rust gewoon door en net zo hard.

Ik hoop dat ik buurvrouw te spreken kan krijgen. Dat andere stel was toen mijn ex nog bij me woonde, en van hem mocht ik me helemaal niet bemoeien, moest ik mijn oren dichtdoen als ze ruzie hadden.

Ik heb ooit in een relatie gezeten waar we op luid niveau met elkaar spraken, en ben geen seconde bang geweest. Dus denk ik steeds 'ja, wat als het zo iets is'. Anyway het voelt niet goed.

Vrouwtje Klets, hoe heb je geslapen?

Weet niet goed wat ik kan zeggen over die dingen als de mondelinge afspraak bijvoorbeeld. Wat Mamzelle zegt, dat een rechter zal beoordelen of die afspraak tussen twee gelijkwaardige partijen is gemaakt lijkt mij heel erg redelijk en zoals het hoort. Maar ik hoop dat anderen je hierin advies kunnen geven.

Wat ik wel helemaal begrijp is hoe moeilijk het is om je echt los te maken van deze man. Dat heeft ook met verschillende redenen te maken, het is echt een lastig proces.

Ik hoop dat er echt wat aan hebt om daarover te schrijven, want ik denk dat iedereen hier heel goed begrijpt wat je doormaakt.



Mamzelle, lastig met je buren. Ik kan me wel herinneren dat ik altijd van die blikken kreeg van de mensen uit de straat waar we toen woonden. Ik voelde me daardoor nog meer alleen. Ik weet niet hoe ik had gereageerd had als iemand me eens aansprak en vroeg hoe het met me ging omdat zij zoveel ruzie hoorde.

Die meelijdende blikken vond ik heel erg, ik wist dondersgoed dat de buren echt wat meekregen. Maar het was geen straat waar verder ook niets aan de hand was, echt zo'n stadse straat met wel meer problemen.

Maar ik word nog steeds helemaal naar van ruzie. Ik begin te trillen als iemand zijn stem verheft, als er iets lijkt aan te komen.

Ga je echt de buurvrouw aanspreken? Misschien als Mamzelle ineens op je stoep staat, dat dat wel wat uitmaakt ja!

Pas wel goed op je energie O+

Dubio, ik heb geen keuze dan lief te zijn voor mezelf zoals ik nu ben -als ik het niet doe, wie dan wel- maar het is dus wel zo dat hij niet alleen over mijn grenzen heen is gegaan, maar ook over die van mijn kinderen en dat ik erbij stond en ernaar keek, met tranen in mijn ogen, maar ik deed niets. Niets.

Lief zijn voor jezelf is: tegen jezelf zeggen dat je een goede moeder bent. (Anders zeg ik het :P)



Ik weet niet goed wat ik hierop moet zeggen Mamzelle. Ik kan me niet goed voorstellen wat voor gevoel jij hierover moet hebben, ik vul dat ook liever niet voor je in.



Waarom deed je niets Mamzelle? (een k*tvraag, sorry, ik weet het)



liefs *;

dubio

Ik was te schijtbang dat hij zich tegen mij zou keren, Dubio.



Ben wel van plan om de buurvrouw aan te spreken, maar wil echt niet aanbellen en weer de buurman treffen.. Ze is wel eens achter in de tuin en ik hoop haar dan aan te kunnen spreken. Dat ze in elk geval bij me terecht kan als ze dat nodig heeft.

Ik was te schijtbang dat hij zich tegen mij zou keren, Dubio.

Had je op dat moment wel de keuze om in te grijpen, denk je? Kun je het jezelf vergeven dat je niets deed?

quote: mamzelle reageerde



Ik was te schijtbang dat hij zich tegen mij zou keren, Dubio.





Had je op dat moment wel de keuze om in te grijpen, denk je? Kun je het jezelf vergeven dat je niets deed?

Hij had zich zeker tegen me gekeerd. De voor altijd onbeantwoorde vraag zal zijn of hij wel bij zinnen was gekomen als ik voor mijn kinderen was gaan vechten. Het waren impulsen maar al was ik maar bozer geworden, al had ik maar laten horen dat dit ver voorbij alles was.

Dat ik in wezen niet als een tijgerin vecht voor mezelf of mijn kinderen is een eigenschap waarvan ik erken dat ik die nu eenmaal heb, maar ik vind het nogal min. Ik leef ermee, da's wat anders dan 'ik vergeef het me'.



Hij heeft weer wat van zich laten lezen. Is uit zijn opvanghuis gezet, terug naar de nachtopvang. Ik zal volgende week wel wat van hem horen en hoop dat hij dit mij niet verwijt: hij heeft twee maal gesmoest dat 'ie naar ons ging.

quote: dubiootje reageerde





quote: mamzelle reageerde



Ik was te schijtbang dat hij zich tegen mij zou keren, Dubio.





Had je op dat moment wel de keuze om in te grijpen, denk je? Kun je het jezelf vergeven dat je niets deed? Hij had zich zeker tegen me gekeerd. De voor altijd onbeantwoorde vraag zal zijn of hij wel bij zinnen was gekomen als ik voor mijn kinderen was gaan vechten. Het waren impulsen maar al was ik maar bozer geworden, al had ik maar laten horen dat dit ver voorbij alles was.

Dat ik in wezen niet als een tijgerin vecht voor mezelf of mijn kinderen is een eigenschap waarvan ik erken dat ik die nu eenmaal heb, maar ik vind het nogal min. Ik leef ermee, da's wat anders dan 'ik vergeef het me'.



Hij heeft weer wat van zich laten lezen. Is uit zijn opvanghuis gezet, terug naar de nachtopvang. Ik zal volgende week wel wat van hem horen en hoop dat hij dit mij niet verwijt: hij heeft twee maal gesmoest dat 'ie naar ons ging.

Hoe ging het de keren dat je je wel tegen hem verzette? Kwam hij dan tot bedaren, hield hij op? Of werd hij juist nog agressiever? Had jij op de een of andere manier invloed op zijn gedrag? Had je de veiligheid van je kinderen kunnen garanderen door voor hen te vechten? Als hij zich tegen jou zou hebben gekeerd, hoe moet ik me dat voorstellen? Dat jij dan uitgeschakeld op de grond ligt? Dat de kinderen onbeschermd achterblijven met een agressief, onberekenbaar monster?



Veel vragen... ik vind dit zo ijzingwekkend, ik kan er gewoon niet over uit wat dit met jou moet doen. Het klinkt misschien als een overdreven dramatische vergelijking, maar ik moest bij het lezen van jouw dilemma denken aan het boek (en de film) Sophie's Choice. Over een moeder die bij aankomst in een concentratiekamp in de Tweede Wereldoorlog gedwongen wordt een van haar twee kinderen te kiezen dat mag blijven leven. Die vrouw leeft de rest van haar leven met een gruwelijk schuldgevoel. Terwijl het een onmenselijke, onmogelijke keuze was en bovendien één waar ze niet verantwoordelijk voor was. Ze deed het enige wat ten minste één van haar kinderen kon redden: anders werden ze beiden omgebracht. De wreedheid kwam van de kampbewaker die haar voor de onmogelijke keuze stelde, maar toch maakte ze zich die wreedheid eigen, alsof het haar eigen keuze was geweest. Alsof ze er welbewust voor had gekozen haar eigen kind de dood in te sturen. Misschien is het wel die illusie van een keuze die zo wurgend is. Haar kind werd weggevoerd. Ze stond erbij en deed niets. Door niets te doen werd ze medeverantwoordelijk.



Ik begrijp niet goed hoe dat werkt met schuldgevoelens, hoe het mogelijk is dat je je schuldig voelt over iets waar je geen keuze in had en geen verantwoordelijkheid voor droeg. Overlevenden van rampen voelen zich schuldig omdat ze hebben overleefd. Dat is volledig irrationeel, maar blijkbaar werkt de menselijke geest zo.



Ik denk dat de vader van jouw kinderen precies wist hoe hij jou klein kon krijgen. Hij maakte je zo bang voor hem dat je niet meer durfde in te grijpen als hij zich op de kinderen richtte. En daarmee heeft hij geprobeerd jouw zelfvertrouwen kapot te maken, je verzet te breken en het gevoel dat je een goede, waardige moeder voor je kinderen bent te vernietigen. Zo hield hij je steeds meer in zijn greep, bleef jij geloven dat je hem nodig had. Was hij niet een voorbeeld van positief ouderschap, een geweldige vader voor de jongens, een veel leukere ouder dan hun 'grimmige' moeder?



Dát is min, Mamzelle. Zo min, daar heb ik niet eens woorden voor. Ik wil niet eens begrijpen hoe een mens zo kan denken of doen, wat zo iemand drijft. Je moet wel goed ziek zijn. Wat een gruwel heeft deze man jou aangedaan.



Liefs en een dikke *;

dubio

Ik wil nog even zeggen Mamzelle, dat ik je geen pijn wil doen met wat ik schrijf. Ik ben bang dat ik dat misschien wel doe. Sla het hele vorige stuk dan maar over.



O+ dubio

Dubio, ik krijg er helemaal koude rillingen van. De gevolgen moet je zo lang dragen, van de daden van zo'n man. Of hij nu die zwakke plek heeft aangevoeld en daarmee kans zag jou aan hem te binden, of dat hij dit allemaal berekend heeft, het blijft echt eng. En de gevolgen zijn even ernstig.

Wat raak ik meer en meer opgelucht dat ik weg was voor de kleine was geboren....

Ik zie het allemaal voor me in mijn eigen situatie, kan het zo uittekenen, terwjil het dus niet zo is geweest. Maar het voelt zo dichtbij.

Ik heb twee goede vrienden heel erg gekwetst door niet voor ze op te komen toen ze in mijn bijzijn werden bedreigt, agressief benaderd door mijn ex.  Ze verweten mij later dat ik niet mijn vriend tegenhield. Ik kon het echt niet, want ik durfde niet thuis te komen met hem alleen terwijl dit net was voorgevallen, dus koos voor hem en hield me zoveel mogelijk afzijdig toen. Maar ik vond hun echt aardig, lieve vrienden en het was totaal onterecht hoe hij deed. Toen was ik de laatste mensen kwijt die ik had. (Zij waren erg geschrokken van hem, maar ik dacht ook nog bij mezelf, dit is nog niks..)

Dus achteraf gezien 'klopt' het weer.

Maar ik voel me er nog erg schuldig over.

Vandaag was ik heel erg met dit topic bezig. Ik word er zo verdrietig van. Hoe meer ik schrijf, hoe erger mijn ex eruit komt, en ik loop de hele tijd te bedenken 'hoe ik het anders had kunnen doen'. Ik zie gebeurtenissen weer voor me, en zie nu de hele tijd het moment dat ik had moeten zeggen 'ik kap er mee'.

kan steeds minder geloven hoeveel ik van hem hield.

Dubiootje, die post (gisteren 10.13) heb ik bewaard, het is zo moeilijk om te lezen, maar ik denk na over wat je schrijft en de vragen die je stelt, die ermee samenhangen.



Schuldgevoelens die werken zo. Zelf voel ik me elke dag schuldig, tegenover mijn kind, mijn familie, mijzelf. Kan wel denken dat dat niet hoeft, maar het zit diep en ik geloof het nog steeds, ik had weg moeten gaan, het was toch al veels te duidelijk na een jaartje?

Kan hier hele postings vol schrijven met wat er allemaal aan de hand was, met hem met mij, maar ik had toch gewoon gezond verstand moeten hebben en weg moeten lopen....

Zo voel ik me nu.

De keren dat ik mij verzette tegen mijn ex, hadden als uitkomst dat hij nog agressiever werd, kwader, mij nog duidelijker wilde maken hoe hij het allemaal dacht te zien, hij moest zich gewoon uitleven, gelijk hebben, en dan daarna pas kalmeren.

Dan een ander mens weer worden en verdriet hebben, die tranen die ik weer kon drogen. Hij wilde begrip voor zijn verwarring. Of niet, dan was het een paar dagen op mijn tenen lopen, en dan telkens hopen op beter.

Nu denk ik, waarom?? Wat deed ik daar nog....



Sorry, schrijf hier over mezelf, terwijl ik allemaal dingen tegen Mamzelle wil zeggen maar ik weet echt niet hoe. Maar ik denk aan je en ik vind het zo oneerlijk dat je deze gedachten en gevoelens hebt *;

Ik heb twee goede vrienden heel erg gekwetst door niet voor ze op te komen toen ze in mijn bijzijn werden bedreigt, agressief benaderd door mijn ex.  Ze verweten mij later dat ik niet mijn vriend tegenhield. Ik kon het echt niet, want ik durfde niet thuis te komen met hem alleen terwijl dit net was voorgevallen, dus koos voor hem en hield me zoveel mogelijk afzijdig toen.

Dat is iets wat ik me afvraag als mensen zo makkelijk roepen: waarom laat je het gebeuren? Waar zijn die mensen als jij 's avonds de voordeur op slot doet en alleen met die man in huis bent? Aan zijn genade overgeleverd? Zij zijn er niet om je te beschermen. Ze kunnen je niet eens beschermen, al zouden ze het willen. Waar moet je heen als je thuis niet veilig bent?



Als je goede vrienden wat beter hadden opgelet en nagedacht, dan hadden ze begrepen wat er aan de hand was. Dan hadden ze de angst bij jou gezien en hadden ze geprobeerd jóu te beschermen in plaats van jou om bescherming te vragen.

Denk dat zij gedacht hebben, dat ik het toch zelf wilde? Met deze man samen zijn.

Verder heeft hij zich niet laten gaan in het bijzijn van anderen. Alleen zijn familie weet hoe hij ook kan zijn, en de mensen van de afdeling toen hij daar woonde een paar maanden.

Hij vond het beeld wat de buitenwereld had van hem erg belangrijk, werkte daaraan, en als hij daar niet aan kon voldoen, trad hij niet naar buiten.

Dacht waarschijnlijk zelf dat niemand me zou geloven als ik zou vertellen hoe het er thuis aan toe ging.

En ik dacht er zelf ook niet teveel over na, hoe het er aan toe ging. Wachtte af. Had mijn voelsprieten uit, om op te vangen wat er ging komen.

Dat je op een gegeven moment denkt dat je niet zonder hem kunt, maakt dat je over je grenzen heen gaat. Alles om het te behouden.

Ik wil schrijven, over iets moeilijks. Zelfde vragen, lastig onderwerp. Over dat ik in bed tegen mijn zin, maar om hem te behagen, met hem samen was. Niet gezegd dat ik niet wilde, maar niet kunnen zeggen dat ik liever niet wilde. Als hij drank/drugs gebruikt had, de laatste maanden vooral, hield hij me vast.

Had er zelf niets aan, het was altijd op hem gericht. Voel me nu zo naar, had hier nog niet eerder over kunnen nadenken, dacht dat het gewoon mindere seks was. Maar het was hetzelfde machtsspel. Maar hoe is het dan, als je niet eens zei 'ik wil niet' maar dat dat wel zo was? Ik heb wel eens gezegd, 'nu genoeg' maar hij wilde niet stoppen.

Dacht dat ik er zelf bij was, maar ik was heel ergens anders.

Het was andersom ook eens een middel om een rustige avond te hebben. Dus ik gebruikte het zelf. En andere keren waren liefdevol.

Ik denk soms dat hij misschien nu een nieuwe 'liefde' heeft gevonden en dat ik daarom niets van hem hoor eigenlijk.



Wat raak je er toch in verstrikt. Dat merk je pas goed als je alles los gaat wikkelen. Elk stukje van een van jullie roept bij mij weer iets op. Hoe dat ook werkt, vreemd soms hoor. Het schiet me dan ineens te binnen. Ik heb wel zo'n beetje opgeschreven hoe het zat, de voorbeelden zeggen wel iets over hoe het al die tijd was. Ik ben daar nu wel klaar mee.

Ik hoop nu aan het werk te gaan met de belangrijke antwoorden die ik hier kreeg.

Vrouwtje Klets, hoe gaat het met je? Suus, hoe is het meis? DayMar, ik hoop echt wat van je te lezen, lieverd.



Annemoon, Zonlicht, Pavlova, alle anderen die ik nu niet noem maar ik bedoel iedereen hier op het topic.



Mamzelle en Reina



Veel liefs voor jullie allemaal

Lieve Iseo

Lees net je laatste stukjes en met name dat over schuldgevoel. Schuldgevoel zo verd*md hardnekkig en belemmerend. Ik weet het...

Toch is het belangrijk dat je mettertijd leert loslaten...misschien lukt dat nu niet direct,maar het is het wel zinvol om daar mee bezig te zijn.

Mischien zou je eens kunnen nadenken over het nut van jouw schuldgevoel: wat levert het je op? waarom zou je het mee moeten zeulen? zou je jezelf kunnen vergeven? ....dit soort overwegingen...



Ik denk dat jij heel lang in de 'overlevingsstand' hebt gestaan Iseo (en eigenlijk alle vrouwen die mishandeling in een relatie kennen).

Vanuit overleven handel je zoals dat het veiligst is, het minste gedonder oplevert en zo min mogelijk geweld triggert bij de ander.

Tuurlijk is dergelijk gedrag verre van assertief, maar het maakt het mogelijk dat je het leven kunt leiden waarvoor je, op dat moment, 'kiest'. 

Ik zet kiest bewust tussen aanhalingstekens, want echt 'kiezen' is het niet.

Het stadium van kiezen ben je al voorbij, eigenlijk heb je jezelf veroordeeld tot dit leven en deze situatie. Misschien omdat je bang bent voor het andere, voor alleen zijn, voor het verlies van liefde (althans wat je denkt dat dat is), dat je denkt te falen als je weggaat...er zijn legio redenen waarom je toch verkiest om in je eigen ellende te blijven zitten...



Iseo, neem je ook de tijd voor de positieve aspecten? Het feit dat je bent weggegaan? Dat je je leven zo dapper weer oppakt en heel bewust bezig bent met de toekomst...studie, dochter....?

Vergis je niet in je kracht meid, die is misschien lang ondergesneeuwd geweest in je relatie, maar hij is er weldegelijk...kijk maar hoe sterkt je nu bent!



Loslaten en vergeven...dat zijn wel de sleutelwoorden in de weg naar herstel. En ok, ik weet het, ze hebben zo'n zweverig toontje, maar toch zijn ze zó belangrijk!



Hoe je dat doet...? Daar is niet een eenvoudige oplossing voor. Wèl om jezelf regelmatig positief te bekijken. Jezelf een compliment te geven.

Om de aandacht te focussen op wat je goed gedaan hebt en jezelf te vergeven voor wat er fout ging. Wat ik laatst schreef: wees mild voor jezelf en besef je dat je toen nog niet wist wat je nu weet. En dat niet erg is.



Je kunt jezelf een brief schrijven, als een goede vriendin. Je kunt rituelen bedenken (hou ik zelf erg van) om dingen los te laten.

Alleen de aandacht erop richten helpt al: positieve aandacht.

Als tegenpool voor alle shit die je ook nog moet verwerken.



Probeer het een beetje in balans te krijgen Iseo. Verdrink niet in alle negativeit, maar hou je hoofd boven water door je kracht en je moed die je nu tentoon spreidt.

Want die lees ik echt dwars door jouw regels heen! Kop op hoor!



O+ liefs Reina

Lieve Iseo,



Ik vind je ZO sterk!! Ik merk dat er een heleboel emoties bij je naar buiten komen en dat je echt van je afschrijft. En toch kun je het nog opbrengen om naar anderen te informeren en belangstelling voor ze te hebben. Warme, oprechte belangstelling, zo voel ik het. Petje af! *;



Ik voelde me wat beter vandaag. Het ene ogenblik gaat het beter dan het andere. Hij zou me nog even bellen, maar dat heeft hij niet gedaan. Waaop ik nu niet kan slapen, omdat ik me druk maak of hij soms met een andere vrouw uit is of iets dergelijks... :( Ik maak mezelf he-le-maal gek! Ik wil niet dat hij met een ander is, dat hij dezelfde dingen tegen haar zegt als hij tegen mij deed, haar aanraakt zoals hij bij mij deed, enz.



Lieve Iseo, ik dank je voor je belangstelling. Ik vind het heel moeilijk om over mezelf te schrijven, maar door jou kan ik het toch opbrengen, al zijn het maar korte stukjes. Ik denk dat als ik alles ga schrijven wat er door me heen gaat, dat ik aan 1 volle pagina hier niet genoeg zou hebben.

Maar nu doe ik het in ieder geval soms stukje bij beetje.



*; voor jou!

Lieve Suzan

Oók jij bent sterk hoor! *;

Ook jij hebt de kracht om weg te gaan en voor jezelf en een goed leven te kiezen. Zelfs al heb je het nu nog heel erg moeilijk, je hebt toch een hele gewelige keuze gemaakt voor jezelf!



Dat je nu nog niet uitgebreid kan schrijven is logisch, alles is nog zo vers.

Dat komt ook wel Suzan. Iseo is ook met kleine stukjes begonnen en begint nu echt op dreef te komen (mooi hè?).

Maar lees maar lekker mee eerst laat je insprireren door andere vrouwen als Iseo. En als je wat kwijt wilt of ergens op in wilt haken, dan doe je dat gewoon, op jouw manier.



Alles op z'n tijd Suzan, belangrijkste is dat gekozen hebt en de daad bij het woord hebt gevoegd! Da's sterk!



Heel veel sterkte meis voor de komende tijd. Het gaat beter worden, vertrouw er maar op!



liefs Reina

 Hoe ging het de keren dat je je wel tegen hem verzette? Kwam hij dan tot bedaren, hield hij op? Of werd hij juist nog agressiever? Had jij op de een of andere manier invloed op zijn gedrag? Had je de veiligheid van je kinderen kunnen garanderen door voor hen te vechten? Als hij zich tegen jou zou hebben gekeerd, hoe moet ik me dat voorstellen? Dat jij dan uitgeschakeld op de grond ligt? Dat de kinderen onbeschermd achterblijven met een agressief, onberekenbaar monster?



Hij heeft mijn verzet gebroken, dat is zeker. Ik kan niet tegen pijn, en zal ten allen tijde voorkomen om dat te krijgen. In die tijd dat het gebeurde vocht ik, verzette ik me, maar ik was niet sterk genoeg voor hem. Het zit niet in me om iemand uit te schakelen, en één klap zou niet genoeg zijn geweest om hem tot bedaren te brengen. Nee, ik zou niet uitgeschakeld op de grond hebben gelegen. Alleen pijn. Heb maar één keer mijn kinderen bij hem achtergelaten - laatst, in maart. Toen was er geen fysieke dreiging.



Veel vragen... ik vind dit zo ijzingwekkend, ik kan er gewoon niet over uit wat dit met jou moet doen. Het klinkt misschien als een overdreven dramatische vergelijking, maar ik moest bij het lezen van jouw dilemma denken aan het boek (en de film) Sophie's Choice. Over een moeder die bij aankomst in een concentratiekamp in de Tweede Wereldoorlog gedwongen wordt een van haar twee kinderen te kiezen dat mag blijven leven. Die vrouw leeft de rest van haar leven met een gruwelijk schuldgevoel. Terwijl het een onmenselijke, onmogelijke keuze was en bovendien één waar ze niet verantwoordelijk voor was. Ze deed het enige wat ten minste één van haar kinderen kon redden: anders werden ze beiden omgebracht. De wreedheid kwam van de kampbewaker die haar voor de onmogelijke keuze stelde, maar toch maakte ze zich die wreedheid eigen, alsof het haar eigen keuze was geweest. Alsof ze er welbewust voor had gekozen haar eigen kind de dood in te sturen. Misschien is het wel die illusie van een keuze die zo wurgend is. Haar kind werd weggevoerd. Ze stond erbij en deed niets. Door niets te doen werd ze medeverantwoordelijk. Zo voelt het wel, ja.



Ik begrijp niet goed hoe dat werkt met schuldgevoelens, hoe het mogelijk is dat je je schuldig voelt over iets waar je geen keuze in had en geen verantwoordelijkheid voor droeg. Overlevenden van rampen voelen zich schuldig omdat ze hebben overleefd. Dat is volledig irrationeel, maar blijkbaar werkt de menselijke geest zo.



Ik denk dat de vader van jouw kinderen precies wist hoe hij jou klein kon krijgen. Hij maakte je zo bang voor hem dat je niet meer durfde in te grijpen als hij zich op de kinderen richtte. En daarmee heeft hij geprobeerd jouw zelfvertrouwen kapot te maken, je verzet te breken en het gevoel dat je een goede, waardige moeder voor je kinderen bent te vernietigen. Zo hield hij je steeds meer in zijn greep, bleef jij geloven dat je hem nodig had. Was hij niet een voorbeeld van positief ouderschap, een geweldige vader voor de jongens, een veel leukere ouder dan hun 'grimmige' moeder?



Dát is min, Mamzelle. Zo min, daar heb ik niet eens woorden voor. Ik wil niet eens begrijpen hoe een mens zo kan denken of doen, wat zo iemand drijft. Je moet wel goed ziek zijn. Wat een gruwel heeft deze man jou aangedaan.



Liefs en een dikke *;

dubio

Dezelfde man heeft vandaag een mailtje gestuurd, waarin hij iets wil zeggen. Zijn gebruikelijke 'de hele wereld is rascistisch'. En een mailtje om een afspraak te bevestigen. Ik heb de afspraak bevestigd en wilde het andere mailtje negeren. En toch deed ik dat niet, schreef een paar laffe zinnen als antwoord.



Zo verdomd moeilijk om gewoon te handelen naar 'stik maar, zoek het zelf maar uit'. Terwijl ik dat echt wel voel, ik ben er klaar mee, met dat verwrongen wereldbeeld van hem.



Ik zit mezelf gewoon in de weg en dat stukje van mezelf, het heeft geen zin om mezelf te laten beklemmen door schuldgevoel en dat doe ik ook niet, maar gewoon accepteren dat het er is, van mezelf houden zoals ik ben, met al mijn passiviteit, dat is echt wat anders.



Ik probeer mezelf te zien als degene die nu en in de toekomst leeft, iemand die scherpe keuzes kan maken, die voor zichzelf en haar geliefden kan gaan staan als een blok, en als degene die ik was, die ik nooit meer wil zijn. Altijd en eeuwig op een scheidslijn in mijn leven. Hoop dat ik niet al te lang vanaf nu kan zeggen 'en toen was de scheidslijn, en vanaf toen ging alles op een manier waarop ik trots kan zijn'.

Lieve Mamzelle,Er was geen fysieke dreiging toen je je kinderen achterliet? Was er wel een andere, psychische dreiging? Was je er op dat moment van overtuigd dat je je kinderen kon meenemen zonder dat hij zich daartegen zou verzetten? Ook als er op dat moment geen fysieke dreiging was, kan je je onveilig hebben gevoeld. Dat gevoel kan ook heel goed terecht zijn geweest, want jij wist waar hij toe in staat was en hoe snel hij kon omslaan. Je had geleerd daarop anticiperen. Dat is niet zwak of laf, dat is puur een overlevingsmechanisme.Dus jij was bang voor pijn en daarom kwam je niet tussenbeide toen hij zijn woede op je kinderen richtte. Je stond toe dat hij hun pijn deed. Je stond het toe door er te zijn. Geen wonder dat je jezelf haatte als moeder. O Mamzelle, ik zou je het liefst door het scherm heen willen vastpakken en roepen dat je een goede moeder bent. Maar je gaat me toch niet geloven. Die situatie waarin hij je geplaatst heeft, de manier waarop hij je dwong toe te kijken terwijl hij je kinderen pijn deed, daarmee heeft hij het vertrouwen in je moederschap diep geschonden. Het verhaal van Sophie heeft meer kanten dan die van het slachtoffer. Zij was ook ergens medeplichtig aan het gebeurde. Toen ze in de rij stond waar de kamparts mensen scheidde in de groep die moest werken en de groep die naar de gaskamers moest, trok zij onbedoeld de aandacht van die kamparts. En in plaats van hem te negeren en te doen of zij geen Duits sprak, vertelde zij hem in vloeiend Duits dat zij en haar kinderen niet Joods waren. Dat was een kapitale fout, waarmee ze zichzelf in de situatie bracht die volgde. Dat gaf haar het gevoel dat ze wel een keuze had gehad, ook al was die noodlottige keuze tussen haar kinderen afgedwongen door de kamparts. Ze hád immers kunnen voorkomen dat ze in die situatie terechtkwam. Ze had haar mond moeten houden. Dan had haar kind misschien nog geleefd. Het was haar schuld dat ze überhaupt voor die keuze kwam te staan.Hoe zie jij je rol als medeplichtige? Hoe kwam je terecht in die situatie waarin je erbij stond en ernaar keek en niets kon doen? Was dat een keuze? Was het Sophies bewuste keuze om bij de ingang van dat concentratiekamp te staan en in een wanhopige poging om te proberen haar kinderen en zichzelf te redden, precies het verkeerde te doen? Wat was jouw aandeel erin? Daarvoor moet je een stapje teruggaan en bedenken hoe het voorafgaande proces was. Wás het op dat moment nog een bewuste keuze om daar met je kinderen te zijn, in die bedreigende situatie? Was er toen een veilige manier om eruit te komen?Ik denk dat je pas met het heden en de toekomst aan de slag kan als je het verleden onder ogen hebt gezien. Want er is te veel gebeurd, te veel in jou kapotgemaakt. Voor jezelf en ook voor je kinderen moet je die moeilijke confrontatie aangaan. Want er is geen scheidslijn tussen heden en verleden. Er is geen oude Mamzelle die zich zo gedroeg en een nieuwe die alles anders doet. Er is er maar één, en dat is geen passieve Mamzelle, dat is de Mamzelle die nu de buurvrouw de hand gaat reiken, hoewel dat risico's met zich meebrengt. Je moet leren begrijpen wat er toen gebeurd is dat jij zo reageerde, op een manier die eigenlijk helemaal niet bij jou past. Jij bent overduidelijk een sterke vrouw, hoe kreeg iemand jou zo klein? Je kan het verleden niet veranderen, maar je kan wel leren om de dingen in de toekomst anders te doen. Pas dan kun je jezelf weer vertrouwen: als je weet dat je dezelfde fout nooit meer gaat maken. Om dat zeker te weten, moet je eerst kunnen begrijpen welke mechanismen aan het werk waren in je relatie waardoor jij toeliet dat het uit de hand liep. Als je de mechanismen leert herkennen en weet waarom jij gereageerd hebt zoals je hebt gedaan, kun je voorkomen dat je ooit weer zo reageert. Als jij weer een nieuwe liefde in je leven wilt toelaten, moet je niet alleen die man kunnen vertrouwen, je moet in de eerste plaats jezelf weer vertrouwen. Het moet niet van de man afhangen dat dit verhaal zich niet herhaalt, maar van jou. Jij laat het niet meer gebeuren.liefs,dubio

Lieve Mamzelle,



Er was geen fysieke dreiging toen je je kinderen achterliet? Was er wel een andere, psychische dreiging? Was je er op dat moment van overtuigd dat je je kinderen kon meenemen zonder dat hij zich daartegen zou verzetten? Ook als er op dat moment geen fysieke dreiging was, kan je je onveilig hebben gevoeld. Dat gevoel kan ook heel goed terecht zijn geweest, want jij wist waar hij toe in staat was en hoe snel hij kon omslaan. Je had geleerd daarop anticiperen. Dat is niet zwak of laf, dat is puur een overlevingsmechanisme.



Dus jij was bang voor pijn en daarom kwam je niet tussenbeide toen hij zijn woede op je kinderen richtte. Je stond toe dat hij hun pijn deed. Je stond het toe door er te zijn. Geen wonder dat je jezelf haatte als moeder.



O Mamzelle, ik zou je het liefst door het scherm heen willen vastpakken en roepen dat je een goede moeder bent. Maar je gaat me toch niet geloven. Die situatie waarin hij je geplaatst heeft, de manier waarop hij je dwong toe te kijken terwijl hij je kinderen pijn deed, daarmee heeft hij het vertrouwen in je moederschap diep geschonden.



Het verhaal van Sophie heeft meer kanten dan die van het slachtoffer. Zij was ook ergens medeplichtig aan het gebeurde. Toen ze in de rij stond waar de kamparts mensen scheidde in de groep die moest werken en de groep die naar de gaskamers moest, trok zij onbedoeld de aandacht van die kamparts. En in plaats van hem te negeren en te doen of zij geen Duits sprak, vertelde zij hem in vloeiend Duits dat zij en haar kinderen niet Joods waren. Dat was een kapitale fout, waarmee ze zichzelf in de situatie bracht die volgde. Dat gaf haar het gevoel dat ze wel een keuze had gehad, ook al was die noodlottige keuze tussen haar kinderen afgedwongen door de kamparts. Ze hád immers kunnen voorkomen dat ze in die situatie terechtkwam. Ze had haar mond moeten houden. Dan had haar kind misschien nog geleefd. Het was haar schuld dat ze überhaupt voor die keuze kwam te staan.



Hoe zie jij je rol als medeplichtige? Hoe kwam je terecht in die situatie waarin je erbij stond en ernaar keek en niets kon doen? Was dat een keuze? Was het Sophies bewuste keuze om bij de ingang van dat concentratiekamp te staan en in een wanhopige poging om te proberen haar kinderen en zichzelf te redden, precies het verkeerde te doen? Wat was jouw aandeel erin? Daarvoor moet je een stapje teruggaan en bedenken hoe het voorafgaande proces was. Wás het op dat moment nog een bewuste keuze om daar met je kinderen te zijn, in die bedreigende situatie? Was er toen een veilige manier om eruit te komen?



Ik denk dat je pas met het heden en de toekomst aan de slag kan als je het verleden onder ogen hebt gezien. Want er is te veel gebeurd, te veel in jou kapotgemaakt. Voor jezelf en ook voor je kinderen moet je die moeilijke confrontatie aangaan. Want er is geen scheidslijn tussen heden en verleden. Er is geen oude Mamzelle die zich zo gedroeg en een nieuwe die alles anders doet. Er is er maar één, en dat is geen passieve Mamzelle, dat is de Mamzelle die nu de buurvrouw de hand gaat reiken, hoewel dat risico's met zich meebrengt. Je moet leren begrijpen wat er toen gebeurd is dat jij zo reageerde, op een manier die eigenlijk helemaal niet bij jou past. Jij bent overduidelijk een sterke vrouw, hoe kreeg iemand jou zo klein? Je kan het verleden niet veranderen, maar je kan wel leren om de dingen in de toekomst anders te doen. Pas dan kun je jezelf weer vertrouwen: als je weet dat je dezelfde fout nooit meer gaat maken. Om dat zeker te weten, moet je eerst kunnen begrijpen welke mechanismen aan het werk waren in je relatie waardoor jij toeliet dat het uit de hand liep. Als je de mechanismen leert herkennen en weet waarom jij gereageerd hebt zoals je hebt gedaan, kun je voorkomen dat je ooit weer zo reageert. Als jij weer een nieuwe liefde in je leven wilt toelaten, moet je niet alleen die man kunnen vertrouwen, je moet in de eerste plaats jezelf weer vertrouwen. Het moet niet van de man afhangen dat dit verhaal zich niet herhaalt, maar van jou. Jij laat het niet meer gebeuren.



liefs,

dubio

goed verwoord en ik ben het er volkomen mee eens

Ik trek het even niet om te reageren, maar wil graag even Suus groeten, Reina bedanken en verder Mamz een knuffel geven, en Dubio en Zonlicht.

 *;

Iseo, knuffel voor jou!

Lieve vrouwtje klets,



Ik heb vanaf het beign jouw verhaal gevolgd, ook via het andere topic. Nu ben ik vandaag sinds een paar dagen hier weer aan het lezen en bij jouw reactie zat mijn hart hoog in mijn keel! Ik herken jouw reactie zo goed!

(ik moet snel tiepen, want ik ben bijna niet meer alleen thuis) Ik ben na 25 jaar nog steeds bij dezelfde man die mij dus heeft geslagen, soms ook naar beneden haalt en mij ook wel bedreigd heeft. Ik zeg heeft, want verleden jaar was ik eindelijk ook zover dat ik zou gaan scheiden, maar na smeekbedes en beloftes van zijn kant zit ik hier nog steeds.. Ook ik voel me een schijterd dat ik niet doorzet.

Ik vind dat ik nu geen reden heb omdat hij nu immers zijn best doet? Ik ben sinds een laatste dreiging verleden jaar in juni,...niet meer geslagen of bedreigd. Wel merk ik dat hij de dingen rond mij omdraait, als er iets is, het zo draaien dat het altijd aan mij ligt. Ik weet dat ik voor mezelf moet kiezen, maar ook ik heb de moed niet om door te zetten of om werkelijk te zeggen hoe ik me voel wat ik voel, wat ik wil!!!

En  Mamzelle...wat ik ook nog kort tegen jou wil zeggen....tegenover mijn kinderen heeft mijn man ook wel is geweld gebruikt, en ook ik stond erbij en keek ernaaar!! Ik haat mezelf erom!!!

Ik kom hier later weer kijken, moet nu weer weg...hij is zo wweer thuis.



sterkte allemaal!!!!

Elfje, jouw verhaal is vier jaar het mijne geweest. Ik was weg, heb hem weer terug laten komen. Vandaar ook dat ik Vrouwtje Klets nooit zal afvallen omdat ze nog niet weggaat, ik zie dat ze wíl dus die beweging is er. Kan me niet voorstellen dat zij, of jij, nog steeds in deze relatie zitten over een jaar of vijf, tien.

Ik hoop wel dat jullie, zullen kiezen voor jezelf, voor je eigen vrijheid, voor ergens te mógen zijn, zonder kritiek of bedreiging.

 

Dubio, ik kom nog op jouw post terug. In elk geval bedankt voor je hart onder mijn riem.

Dubio,



Die scheidslijn is er zeker wel. Ik was in het verleden een afhankelijke vrouw, een aanpasser, iemand die 'volgens wat normaal was' wilde leven én ik verpieterde zonder iemand dichtbij me. Er zijn dingen veranderd, mogelijk getriggerd door die relatie. Ben inmiddels prima in staat om er gewoon te zijn, niet te verlangen naar een ander, ben inmiddels trots op de vrijgevochten vrouw -in elk geval die binnenin me- die ik ben en altijd al was maar nooit durfde toe te geven. Hou van de vrouw die ik nu ben en erken dat ik in het verleden niet anders kon dan die keuzes maken die ik heb gemaakt. Okee: er blijft altijd wat te wensen over, maar in grote lijnen kan ik prima met mezelf door één deur. En degene die ooit mijn man wil zijn zal dat ook moeten kunnen, ik ben niet meer bereid om ook maar iets toe te geven als het niet goed voelt.



Hoe heeft iemand me zo klein gekregen? Ik wil in elk geval niet meer in een situatie komen waar iemand me kan gaan overheersen. Hals over kop  samenwonen is er simpelweg niet meer bij. En ik ben alert op het kleinste signaaltje voor een karakterstoornis of dat soort onheil. Het vrijgezelle leven is wat saai maar bevalt me prima en latten zal beter bij me passen dan samenwonen. Mocht ik ooit een leuk iemand leren kennen dan zal ik zeker kennis willen maken, maar er zit wel een veilige muur om me heen totdat ik het vertrouwen heb dat het een goed iemand is.



Denk niet dat ik meer van mezelf kan verwachten dan dominante mensen buiten mijn cirkel te houden. Tuurlijk kan ik ze afbluffen, maar dat vreet energie. Ik ben wel klaar voor de mogelijkheid want mijn lieve moedertje is er één van en het kan zomaar genetisch bepaald zijn dat één van mijn zonen ook pittig in de omgang wordt.



Had ik het geweld kunnen voorkomen? Nee, dat ging te snel. Of had ik altijd ja en amen moeten zeggen en zo steek ik nu eenmaal niet in elkaar. Verre van dat zelfs: als iets moet heb ik er al geen zin meer in en dat straal ik dan ook wel uit.

Wat ik wel had kunnen voorkomen, denk ik, is hem de kans geven om het idee te krijgen dat 'ie er mee weg kon komen, dat ik zo beïnvloedbaar was.



Het gekke is dat hij ook echt denkt dat ik beïnvloedbaar ben, dat ik niet voor mezelf kan denken. Zo meent hij dat ik bij hem ben weggegaan omdat mensen op dit forum mij dit aanraadden. Best wel lullig aangezien ik zelf wel hoor wat andere mensen te zeggen hebben, maar als het even kan toch mijn eigen koers vaar.

-knip-knip-knip



Denk niet dat ik meer van mezelf kan verwachten dan dominante mensen buiten mijn cirkel te houden. Tuurlijk kan ik ze afbluffen, maar dat vreet energie. Ik ben wel klaar voor de mogelijkheid want mijn lieve moedertje is er één van en het kan zomaar genetisch bepaald zijn dat één van mijn zonen ook pittig in de omgang wordt.



Mamzelle, hier heb ik het wat moeilijk mee hoor. Je bent zelf een pittige. En zoals ik het nu lees wil je contacten met andere 'pittigen' buiten de deur houden om wat je nu hebt meegemaakt. Misschien lees ik het verkeerd hoor, maar dat klinkt mij niet goed in de oren. Het weglopen van je ex was een goede move. De beste. Maar weglopen en ontwijken is niet wat je nodig hebt in de rest van je leven met alle andere mensen. Dat wil ik niet geloven (want dat zou dan ook voor mij moeten gelden). Dat moet anders kunnen.



Het gekke is dat hij ook echt denkt dat ik beïnvloedbaar ben, dat ik niet voor mezelf kan denken. Zo meent hij dat ik bij hem ben weggegaan omdat mensen op dit forum mij dit aanraadden. Best wel lullig aangezien ik zelf wel hoor wat andere mensen te zeggen hebben, maar als het even kan toch mijn eigen koers vaar.



Zo dacht iemand uit mijn verleden ook over mij. Heb ik me ook nog weer een tijd druk over gemaakt. En op een gegeven moment was ik zover dat ik dacht: zak jij maar in de str*nt. Wat heb ík er nou mee te maken wat jíj over mij denkt. En in gedachten heb ik hem veel plezier gewenst met zijn frustraties.