Oogkleppen, Wazen, BeenTheirDoneThats en Tranen

Iseo en Mamzelle, ik schreef het al eerder, maar ik wil jullie echt namens je kids bedanken dat je weg bent gegaan. Ontken het ajb ook niet naar je kinderen toe wat er gebeurd is. Ik wil niet zeggen dat je ze er continu aan moet herinneren hoor, maar geef ze een stem. Zodat ze zelf gezonde manieren leren om met frustraties om te gaan (en er niet zelf op los gaan timmeren). En zodat ze zelf een gezond zelfbeeld ontwikkelen (en niet denken dat ze het verdienden en het dus later opnieuw tegenkomen).



Vanuit mijn verleden vind ik het dus altijd vreselijk belangrijk om mijn excuses aan mijn kinderen aan te bieden als ik iets onredelijks heb gedaan , bijv. tegen hen uitvallen omdat ik zelf moe was. Mijn kinderen hebben er recht op te weten dat dat niet hun schuld was, maar dat ik fout zat. Zelfs toen ze nog baby waren deed ik dat al.



En hier thuis is regel nummer 1: we doen elkaar geen pijn. Ze moeten weten dat pijn doen niet normaal is. Als het wel gebeurt: kus erop, sorry zeggen. Ongeluk of boosheid (mijn oudste twee willen nog wel eens onderling een mep uitdelen, zoals alle kids). Zo ook met woorden. Mijn zoontje kwam laatst met een woord thuis van school (b*tch, geloof ik). Hij had duidelijk geen idee wat het betekende. Dus ik heb hem uitgelegd dat je dat zegt als je iemand anders pijn wilt doen. Nou dat begreep ie helemaal, en ik heb het nooit meer gehoord.

We hebben niet veel regels hier (want als je een regel hebt, dan moet je altijd consequent zijn in handhaven vind ik), maar deze die staan!



Ik snap dat jullie heel veel bezig zijn hier met wat je zelf voelt. En dat is ook hard nodig! Maar tegelijkertijd wil ik ook even aandacht vragen voor jullie kids als er nog ergens een sprankje energie over is.

quote: mamzelle reageerde



-knip-knip-knip



Denk niet dat ik meer van mezelf kan verwachten dan dominante mensen buiten mijn cirkel te houden. Tuurlijk kan ik ze afbluffen, maar dat vreet energie. Ik ben wel klaar voor de mogelijkheid want mijn lieve moedertje is er één van en het kan zomaar genetisch bepaald zijn dat één van mijn zonen ook pittig in de omgang wordt.



Mamzelle, hier heb ik het wat moeilijk mee hoor. Je bent zelf een pittige. En zoals ik het nu lees wil je contacten met andere 'pittigen' buiten de deur houden om wat je nu hebt meegemaakt. Misschien lees ik het verkeerd hoor, maar dat klinkt mij niet goed in de oren. Het weglopen van je ex was een goede move. De beste. Maar weglopen en ontwijken is niet wat je nodig hebt in de rest van je leven met alle andere mensen. Dat wil ik niet geloven (want dat zou dan ook voor mij moeten gelden). Dat moet anders kunnen.

Mijn ex kwam in mijn binnenste cirkel, daar waar normaal gesproken alleen mijn kinderen en moeder en zus hoeven t e zijn, of een goede echtgenoot. Ik bedoel dat ik in die cirkel geen dominant  meer toelaat , maar uiteraard wel mijn moeder en kinderen. Verderop zal het  me om het even zijn of iemand dominant is of niet.



Het gekke is dat hij ook echt denkt dat ik beïnvloedbaar ben, dat ik niet voor mezelf kan denken. Zo meent hij dat ik bij hem ben weggegaan omdat mensen op dit forum mij dit aanraadden. Best wel lullig aangezien ik zelf wel hoor wat andere mensen te zeggen hebben, maar als het even kan toch mijn eigen koers vaar.



Zo dacht iemand uit mijn verleden ook over mij. Heb ik me ook nog weer een tijd druk over gemaakt. En op een gegeven moment was ik zover dat ik dacht: zak jij maar in de str*nt. Wat heb ík er nou mee te maken wat jíj over mij denkt. En in gedachten heb ik hem veel plezier gewenst met zijn frustraties.

Eens. Ben alleen behoorlijk verrast  dat mijn ex zo'n beeld van mij heeft. Geeft ook te denken.

Wat betreft de kinderen: ik kan het woordje sorry mijn strot niet uitkrijgen. Klinkt onecht, ik heb zo iets van dan had ik dat of dat maar niet moeten doen.

En ze een stem geven: dat zou beter kunnen. Merk teveel dat ik primair reageer. Als ze het over hun vader hebben dat ik ze afkort, in plaats van gewoon uit te leggen waarom ik -bijvoorbeeld- nu niet wil dat ze zelf contact met hem opnemen. Dat nodigt ze natuurlijk niet uit om alles wat ze voelen ook te uiten.



Het belangrijkste wat ik mijn kinderen wil meegeven is dat ze er mogen zijn, inclusief hun eigenaardigheden, en dat ze zichzelf beschouwen als een team, niet elkaar onderuit halen dus. Wat voorlopig -het lijken wel echte kinderen- niet lukt, natuurlijk. Kus en sorry krijg ik er bij hen ook niet uitgeperst maar denk dat het belangrijkste is dat het gedrag stopt, en dat een sorry ook recht uit het hart komt.

@ ReinaAzura: ik wil jou ook nog even bedanken voor je lieve reacties. Ze doenm me goed, ze geven me kracht.



@ Mamzelle & Annemoon; ik heb veel aan jullie verhalen, ookal vind ik het heel moeilijk om te reageren (en om uberhaupt geconcentreerd te kunnen lezen nu). Maar toch... Wil jullie een hart onder de riem steken!



Iseo, waar ben je? *; Ik denk aan je, lieverd. Ik hoop ZO je snel weer te zien hier!

Sorry, heb niet teruggelezen.

Suus, ik kom even langs omdat ik je naam zie *;

Ik kan niet slapen, omdat ik een enorme inzinking heb vandaag. Ben nog steeds wakker en moet morgen vroeg op.Ben ook behoorlijk dronken, eerlijk gezegd. Slecht he? Het kan me even niet schelen nu... Nou ja, behalve het typen... Haal zelfs nu de spelfouten eruit (hoop ik)Iseo... Ik denk aan je. Dikke knuffel voor je!

Lieve Mamzelle, ik weet niet waarom maar ik vind het zo moeilijk goed op je postings te reageren. Ik heb het gevoel dat je steeds in de verdediging schiet om wat ik schrijf en ik ben bang je te kwetsen. Tegelijkertijd zie ik dat je je heel erg openstelt en ik heb de indruk dat dat niet gewoon is voor jou. Het gebeurt me niet vaak maar ik heb bij jou vaak moeite de juiste woorden te vinden. En dat wil ik juist zo graag ;)



Dubio,



Die scheidslijn is er zeker wel. Ik was in het verleden een afhankelijke vrouw, een aanpasser, iemand die 'volgens wat normaal was' wilde leven én ik verpieterde zonder iemand dichtbij me. Er zijn dingen veranderd, mogelijk getriggerd door die relatie. Ben inmiddels prima in staat om er gewoon te zijn, niet te verlangen naar een ander, ben inmiddels trots op de vrijgevochten vrouw -in elk geval die binnenin me- die ik ben en altijd al was maar nooit durfde toe te geven. Hou van de vrouw die ik nu ben en erken dat ik in het verleden niet anders kon dan die keuzes maken die ik heb gemaakt. Okee: er blijft altijd wat te wensen over, maar in grote lijnen kan ik prima met mezelf door één deur. En degene die ooit mijn man wil zijn zal dat ook moeten kunnen, ik ben niet meer bereid om ook maar iets toe te geven als het niet goed voelt.



Ik begrijp heel goed wat je bedoelt. Ik voel mezelf ook heel anders dan ik was en ik zie heel duidelijk dat deze relatie voor mij "nodig" was om op dit punt te belanden. In die zin kun je inderdaad een scheidslijn zien: op het moment dat je de relatie verbrak, koos je voor een andere koers in je leven. Ik vind zelf niet dat ik daardoor ook echt een ander persoon ben geworden. Ik heb heel sterk het gevoel dat ik nu pas mezelf ben eigenlijk :P Ik herken wat jij zegt over normaal te willen worden gevonden. Ik heb me ook altijd sterk aangepast. Ik heb nu, met behulp van therapie en veel nadenken, ontdekt waar dat vandaan komt. (Dit is overigens nog een lopend proces.) Een deel heeft te maken met de rol die ik als kind in het gezin speelde, waarin ik werd gestimuleerd geen grenzen aan te geven en toe te geven. Een ander deel heeft te maken met maatschappelijke ideeën over de rol van de vrouw: zij moet inschikkelijk zijn, zij stelt het belang van anderen voorop, zij cijfert zichzelf weg, zij doet alles om de lieve vrede te bewaren. Zij uit haar boosheid niet maar glimlacht als mensen haar kwetsen of over haar grenzen heen gaan. Zij voelt zich verantwoordelijk voor dingen waar zij geen macht over heeft.



Dit zijn allemaal maatschappelijke denkbeelden die er vanaf dat je kind bent ingeprent worden. Het verraderlijke daarvan is dat ze zich in je onderbewustzijn bevinden en je je dus zonder dat je het doorhebt, door die ideeën laat leiden. Zo was de idee van emancipatie voor mij persoonlijk een valkuil: ik redeneerde dat vrouwen vrijgevochten wezens zijn met evenveel rechten en mogelijkheden als mannen. Ik dacht ook dat ik zo geëmancipeerd (letterlijk: ontslaafd!) was dat mijn relatie gelijkwaardig zou zijn. Daarom dacht ik dat de wens van mijn ex om voor de kinderen te zorgen gebaseerd was op een gelijkwaardige bijdrage van ons allebei aan het gezinsleven. Wist ik veel dat zijn idee vanuit zijn machocultuur was mij "uit werken te sturen" en lekker thuis op de bank te gaan liggen. Ik heb heel lang in dat idee geloofd dat we een gelijkwaardige relatie hadden, omdat ik dat zo in mijn hoofd had. Zo moest het zijn dus zo was het ook.



Dat die gelijkwaardigheid ondertussen met de dag afnam, dat zag ik niet. Want ik bleef maar zien wat ik normaal vond. Dus begon ik normaal te vinden wat ik zag. Anders klopte het beeld niet meer. En wat dan? Wat als ik moest toegeven dat mijn relatie niet normaal was en van geen kanten klopte? Dan moest ik bij hem weggaan. En dan klopte mijn andere ingeprente verwachting óók niet meer: je wordt verliefd, gaat samenwonen, trouwt, krijgt kinderen en leeft nog lang en gelukkig. En je blijft de rest van je leven bij die ene man. Als je dat niet doet, dan heb jíj iets fout gedaan.



De realiteit is dat 1 op de 3 huwelijken (laat staan hoeveel relaties?) op de klippen lopen. Dus dat maatschappelijke beeld van eeuwigdurende trouw klopt helemaal niet, maar het blijft erin gehamerd worden. We zijn allemaal als we trouwen dát stel dat niet gaat scheiden, toch? Met mijn beslissing om eerst een relatie met iemand anders aan te gaan en vervolgens te gaan scheiden, is heel mijn zorgvuldig opgebouwde wereldbeeld in elkaar gedonderd.



Enfin, een heel verhaal om uit te komen op wat ik eigenlijk wil zeggen. De invloeden die ik sinds mijn kindertijd heb ondergaan, hebben mij voor een deel gevormd tot wie ik ben. Maar ze zijn maar een deel van het verhaal. Mijn persoonlijkheid is mij bij de geboorte meegegeven en daar kan ik niet veel aan veranderen. Maar invloeden die ik sindsdien heb ondergaan, kan ik wel veranderen. Ik ben nu volwassen, ik kan nu kiezen voor andere invloeden, ik kan mijn denkbeelden bewust veranderen. Daardoor ga ik anders denken en vervolgens me ook anders gedragen en andere keuzes maken. Dat zijn allemaal dingen die ik anders kan dóen. Maar ik heb niet het gevoel dat ik daardoor anders bén. Zoals ik zei, heb ik het gevoel dat ik steeds meer in de buurt kom van wie ik éigenlijjk ben, de kern van mezelf zogezegd. Die kern verandert niet. Ik heb voor een deel het idee dat ik de oude dubio wil terugvinden (ik hoorde letterlijk van mensen dat ze die niet meer herkenden, dat het leek alsof ik in die relatie iemand anders was geworden). Maar deels heb ik ook het idee dat er een nieuwe dubio aan de oppervlakte komt, een verbeterde versie :P Een dubio die de wereld beter begrijpt en realistisch is zonder cynisch te worden. Een dubio  die weet dat ze fouten heeft gemaakt en probeert zonder verbittering van die fouten te leren. Een dubio die zo sterk is dat ze kwetsbaar durft te zijn en zo moedig dat ze haar angsten onder ogen durft te zien. Een dubio die hopelijk uiteindelijk geen dubio meer is :P



Hoe heeft iemand me zo klein gekregen? Ik wil in elk geval niet meer in een situatie komen waar iemand me kan gaan overheersen. Hals over kop  samenwonen is er simpelweg niet meer bij. En ik ben alert op het kleinste signaaltje voor een karakterstoornis of dat soort onheil. Het vrijgezelle leven is wat saai maar bevalt me prima en latten zal beter bij me passen dan samenwonen. Mocht ik ooit een leuk iemand leren kennen dan zal ik zeker kennis willen maken, maar er zit wel een veilige muur om me heen totdat ik het vertrouwen heb dat het een goed iemand is.



Ik heb het in mijn vorige posting misschien niet goed uitgelegd, maar ik denk dat het zo niet werkt. Het vertrouwen moet niet in de eerste plaats in de ander worden geplaatst, maar in jezelf. Je kan een ander namelijk nooit voor de volle honderd procent vertrouwen. Je ziet wat hij laat zien, misschien wel wat je wilt zien. Maar je weet dat er altijd, zelfs pas na jaren, een andere persoon naar buiten kan komen. Je kan niet in iemands ziel kijken, ook al wil je jezelf dat nog zo graag wijsmaken. Iedereen heeft een zwarte kant. De enige op wie je honderd procent kunt vertrouwen ben jezelf. Als jij zeker weet dat je het zult herkennen als die ander zijn zwarte kant laat zien en dat je jezelf daar doeltreffend tegen zult beschermen, dan kun je ook helemaal overgeven aan die ander. Want je weet dat je jezelf kunt vertrouwen. Dan heb je die muur ook niet nodig.



Denk niet dat ik meer van mezelf kan verwachten dan dominante mensen buiten mijn cirkel te houden. Tuurlijk kan ik ze afbluffen, maar dat vreet energie. Ik ben wel klaar voor de mogelijkheid want mijn lieve moedertje is er één van en het kan zomaar genetisch bepaald zijn dat één van mijn zonen ook pittig in de omgang wordt.



Ik begrijp niet goed wat je daarmee bedoelt. Is dat misschien een van die ingeprente ideeën, dat je genetisch iets hebt meegekregen waardoor je "nu eenmaal" zo bent? Heb jij vroeger soms vaak te horen gekregen dat je een lastig kind was?



Had ik het geweld kunnen voorkomen? Nee, dat ging te snel. Of had ik altijd ja en amen moeten zeggen en zo steek ik nu eenmaal niet in elkaar. Verre van dat zelfs: als iets moet heb ik er al geen zin meer in en dat straal ik dan ook wel uit.

Wat ik wel had kunnen voorkomen, denk ik, is hem de kans geven om het idee te krijgen dat 'ie er mee weg kon komen, dat ik zo beïnvloedbaar was.



Het gekke is dat hij ook echt denkt dat ik beïnvloedbaar ben, dat ik niet voor mezelf kan denken. Zo meent hij dat ik bij hem ben weggegaan omdat mensen op dit forum mij dit aanraadden. Best wel lullig aangezien ik zelf wel hoor wat andere mensen te zeggen hebben, maar als het even kan toch mijn eigen koers vaar.

Aaaargh, dat herken ik! Hoe vaak ik geen kritiek heb gekregen omdat ik me te veel liet leiden door wat mensen van me verwachtten of van me dachten! Ha, hij wist natuurlijk weer feilloos mijn zwakke plek te vinden. Want ik wilde hier meteen achteraan schrijven dat dat helemaal niet zo is, maar (gezien het bovenstaande) moet ik toegeven dat het in de grond wél waar is. Misschien dat die opmerkingen daarom effect hadden?  Wóest werd ik erom! Alsof ik gvd een klein kind was :@







Ach ja, de zielepoot vertrok huilend van het kinderfeestje van mijn dochter. Ik kreeg bíjna medelijden met hem. Bíjna. Tot ik bedacht dat hij me altijd had uitgelachen omdat ik kinderfeestjes wilde organiseren. Dat wilde ik immers alleen maar "omdat het zo hoorde". Zo veel betekent zo'n feestje voor hem. Zelfmedelijden is het, anders niet. Daar heb ik geen medelijden mee.







Liefs,

dubio

Iseo en Mamzelle, ik schreef het al eerder, maar ik wil jullie echt namens je kids bedanken dat je weg bent gegaan.



Annemoon, deze woorden zijn niet tot mij gericht maar ik ben er toch heel blij mee. Ook al was er in mijn relatie geen lichamelijk geweld, toch waren de intimidatie en manipulatie en de manier waarop ik werd gekleineerd naar mijn idee heel ongezond voor de kinderen. En tóch, en tóch... is het moeilijk me niet schuldig te voelen tegenover hen.



Ik vind het mooi te lezen hoe jij met je kinderen omgaat. Knap van je dat zo rustig en wijs kan opvoeden terwijl je zelf alleen ervaring had met het tegendeel. Je moet helemaal je eigen weg daarin banen en dat doe je zo te horen erg goed! Dus even een schouderklopje van mij op moederdag O+



liefs,

dubio

Ik kan niet slapen, omdat ik een enorme inzinking heb vandaag. Ben nog steeds wakker en moet morgen vroeg op.

Ben ook behoorlijk dronken, eerlijk gezegd. Slecht he? Het kan me even niet schelen nu... Nou ja, behalve het typen... Haal zelfs nu de spelfouten eruit (hoop ik)



Iseo... Ik denk aan je. Dikke knuffel voor je!

Een *; Suzanne. Niks erg als je even naar de drank grijpt hoor. Als je dat vandaag maar niet weer doet. Sterkte met de onvermijdelijke kater,



liefs,

dubio

En voor alle moeders op moederdag:



                      





           



                              en



                  



dubio

Wat betreft de kinderen: ik kan het woordje sorry mijn strot niet uitkrijgen. Klinkt onecht, ik heb zo iets van dan had ik dat of dat maar niet moeten doen.



Maar het is toch gebeurd. En het enige dat je dan nog kunt doen is: sorry zeggen. Zonder smoesjes, alleen maar sorry dat ik niet aan jouw gevoelens dacht, aan hoe het op jou zou overkomen, wat het met jou zou doen. Ik kon niet anders op dat moment, maar dat maakt het nog niet goed. Het had niet mogen gebeuren. Sorry.

Ik voel dan zelf de neiging om heel veel uitleg erbij te geven. Of meteen te beloven dat ik het in de toekomst allemaal anders zal doen. Maar dat gaat allemaal om mij. De ander heeft meestal genoeg aan het feit dat je zijn gevoelens erkent. Misschien dat juist de uitleg (smoesjes) en de (loze) beloftes het sorry onecht doen klinken?

Ik heb laatst sorry gezegd tegen mijn zus. Voor iets wat ik me niet meer kon herinneren, maar zij zat er dik 25 jaar na dato nog steeds mee. Dat ik vroeger bij een tekenwedstrijdje tussen haar en een vriendje voor de tekening van dat vriendje koos. En o, wat kan ik me nu goed voorstellen hoe pijnlijk dat voor haar geweest moet zijn.



En ze een stem geven: dat zou beter kunnen. Merk teveel dat ik primair reageer. Als ze het over hun vader hebben dat ik ze afkort, in plaats van gewoon uit te leggen waarom ik -bijvoorbeeld- nu niet wil dat ze zelf contact met hem opnemen. Dat nodigt ze natuurlijk niet uit om alles wat ze voelen ook te uiten.



Het belangrijkste wat ik mijn kinderen wil meegeven is dat ze er mogen zijn, inclusief hun eigenaardigheden, en dat ze zichzelf beschouwen als een team, niet elkaar onderuit halen dus. Wat voorlopig -het lijken wel echte kinderen- niet lukt, natuurlijk. Kus en sorry krijg ik er bij hen ook niet uitgeperst maar denk dat het belangrijkste is dat het gedrag stopt, en dat een sorry ook recht uit het hart komt.

Meis, ik ga later verder met reageren. Ik krijg echt kippevel van wat je schrijft. Maar mijn kids breken de boel af (ik zal ze eens goed sorry tegen elkaar laten zeggen *grijns*).

quote: Annemoon reageerde



Iseo en Mamzelle, ik schreef het al eerder, maar ik wil jullie echt namens je kids bedanken dat je weg bent gegaan.



Annemoon, deze woorden zijn niet tot mij gericht maar ik ben er toch heel blij mee. Ook al was er in mijn relatie geen lichamelijk geweld, toch waren de intimidatie en manipulatie en de manier waarop ik werd gekleineerd naar mijn idee heel ongezond voor de kinderen. En tóch, en tóch... is het moeilijk me niet schuldig te voelen tegenover hen.



Ik vind het mooi te lezen hoe jij met je kinderen omgaat. Knap van je dat zo rustig en wijs kan opvoeden terwijl je zelf alleen ervaring had met het tegendeel. Je moet helemaal je eigen weg daarin banen en dat doe je zo te horen erg goed! Dus even een schouderklopje van mij op moederdag O+



liefs,

dubio

Sorry Dubio, ik had niet in de gaten dat jij ook kids had! Natuurlijk geldt dit net zo hard voor jou. Chapeau!



En ook voor alle andere moekes die ik nog gemist had natuurlijk!! Chapeau voor jou en veel liefde voor je kindjes.

quote: mamzelle reageerde



Wat betreft de kinderen: ik kan het woordje sorry mijn strot niet uitkrijgen. Klinkt onecht, ik heb zo iets van dan had ik dat of dat maar niet moeten doen.



Maar het is toch gebeurd. En het enige dat je dan nog kunt doen is: sorry zeggen. Zonder smoesjes, alleen maar sorry dat ik niet aan jouw gevoelens dacht, aan hoe het op jou zou overkomen, wat het met jou zou doen. Ik kon niet anders op dat moment, maar dat maakt het nog niet goed. Het had niet mogen gebeuren. Sorry.



Precies. Dat vroeg ik me ook af toen ik las wat Mamzelle schreef. Je moet er niet over gaan liegen natuurlijk, dat voelen kinderen ook haarfijn aan. Maar volgens mij spijt het je echt, Mamzelle, als je bent  uitgevallen tegen je kinderen. Dus misschien moet je een manier vinden waarop het voor jou niet zo gekunsteld voelt. Dus zoek je eigen woorden en zeg gewoon heel eerlijk wat je voelt. Ik baal ervan dat i knet zo lelijk tegen jullie deed. Dat had ik niet moeten doen (dat waren de woorden die je hierboven zelf gebruikte... dat kun je toch gewoon zeggen?). Ik ben moe/gestrest/druk daarom heb ik niet zo veel geduld nu. Sorry is wel mooi erbij, maar niet nodig. Of misschien komt dat vanzelf wel als je leert de woorden te vinden. Jij hebt misschien nooit geleerd sorry te zegegn (dat is namelijk hélemaal niet makkelijk!) maar je kan het nog wel leren.



Sorry zeggen en het menen... ik vind dat niet het belangrijkste.  Je leert je kinderen ook omgangsvormen en vaak hebben die niks te maken met iets menen. Aangenaam kennis te maken... ach, aangenaam? Ik wil dat mijn kinderen leren hoe ze in bepaalde situaties moeten reageren. Ik eis wel van ze dat ze "lief" sorry zeggen, dus niet  met  een grote grijns op hun gezicht. Maar kleine kinderen als de mijne hebben nog geen besef van goed en slecht en hebben nog geen geweten, dus feitelijk kun je niet van ze verwachten dat ze echt begrijpen dat ze iets fout hebben gedaan en echt wroeging hebben. Dat gevoel kennen ze simpelweg nog niet. Maar daar gaat het ook niet om. Ze leren wel hoe ze verantwoordelijkheid moeten nemen voor hun daden en hoe ze daar op  de juiste manier mee kunnen omgaan.



liefs,

dubio

Lieve allemaal

Had besloten even rustig aan te doen met het topic, maar ik wil graag alle moeders en iedereen die het nodig heeft een O+ onder de riem steken en een dikke *; geven. Hoop dat jullie ondanks alles een fijne moederdag hebben. :R



Het lukt me niet om hier weg te blijven, ook al vind ik het op het moment zo moeilijk om jullie stukjes te lezen.

Wil me toch graag uiten, opschrijven hoe ik me nu voel. Want ik trek me op het moment nogal terug.

Het kost me moeite om alles te laten bezinken, alles wat hier geschreven is. Ik lees jullie verhalen en kan nog niet zo goed op weg met de mooie en positieve woorden van Reina, Dubio, en ik kan me zo goed inleven in het gevoel van Mamzelle, VK, van Elfje, Suzanne, dat ik er erg onrustig van word. Weet dan ook niet zo goed wat ik erop kan terugschrijven.

Het is nu twee jaar geleden dat ik net in verwachting was. Twee jaar geleden dat ik me van binnen ging afzetten tegen de situatie waar ik al jaren inzat.

Denk nu veel terug aan mijn zwangerschap, ik voelde me zo alleen toen.

En nu, nu kijk ik terug en ik heb de afgelopen weken geleerd dat ik word geaccepteerd met mijn verhaal, met wat ik heb meegemaakt.

ik moet het beeld wat ik in mijn hoofd nog steeds had van mijn ex gaan bijstellen, want de waarheid is voor mij schokkender dan wat ervan had gemaakt. Ik heb hier achter de pc zitten huilen, zitten trillen van angst als ik herbeleefde wat er is gebeurd, als ik probeerde voorbeelden te geven van hoe het eraan toe ging.

Ik wil zo graag een sterk iemand zijn, die door kan gaan, schouders eronder en het lukt allemaal wel. Maar dat gaat niet. Nog niet. Ik slaap met het licht aan, voel me onrustig, ik zoek jullie gezelschap omdat ik me begrepen voel en aangemoedigd maar tegelijk is het zo pijnlijk om te lezen wat jullie meegemaakt hebben, en waar jullie mee worstelen. Ik maak me zorgen en trek het me heel erg aan.

Ik wil opschrijven wat er is gebeurd maar ik merk dat ik bang ben dat jullie me niet geloven, of dat ik overdrijf en ik schaam me heel erg, het is allemaal zo tegenstrijdig. Het lijkt wel of er op een dag als gisteren, als vandaag, alle emoties elkaar in veels te hoog tempo afwisselen alsof ik even geen grip heb op hoe ik me voel. Flarden komen nog steeds terug, ik heb vannacht liggen nadenken over iets wat in het begin van de relatie gebeurde, en weer heb ik inzicht gekregen in een machtsmiddel waar ik met open ogen ben ingelopen en wat de hele tijd heeft doorgewerkt. Iets te genant om echt op te schrijven. Maar ik word er zo verdrietig van.

Wilde mijn ex zo graag zien als een gevoelige man die het moeilijk had met het leven, wel iemand om van te houden maar onmogelijk om mee samen te leven. Dat is hoe ik de laatste twee jaar naar hem keek. Maar dat beeld brokkelt af en ik weet niet wat ik nu van hem moet denken.

Maakt ook niet meer uit, ik moet verder. Ik begrijp wat jullie bedoelen met dat je zo gewend bent om alles op hem te richten, het is zonde van de energie want ik heb niet het idee dat ik er echt wat van kan begrijpen.

Wat mij betreft is mijn dochter in liefde verwekt, ik weet wel wanneer dat was. Maar ik voel me schuldig omdat ik niet weet wat ik haar heb aangedaan door zo'n vader te hebben. Terwijl ze zo perfect is zoals ze is, dus met die kant van hem die ze heeft, het klopt want ze is een geweldige meid. Maar ik heb dus gedachten waar ik me voor schaam. Alsof ze niet zichzelf mag zijn omdat ik het zo erg vind nu wie haar vader is omdat ik niet meer met liefde aan hem kan denken.

En omdat ik niet weet wat de toekomst wat dit betreft zal brengen, hoe moet dat nou?

Ik hoop dat jullie me niet verkeerd begrijpen, want ik voel me een beetje in de war. Mijn dochter is haar eigen unieke zelf, het is haar vader waar ik nu van in de war raak en dat staat los van haar.

Heb moeite met de deur uitgaan, telkens het gevoel dat als iemand me iets vraagt ik zal gaan huilen en niet kan stoppen. Emotioneel erg kwetsbaar. Ik schiet helemaal vol bij elk klein dingetje wat me raakt.

Alsof ik zo omver geblazen kan worden.

Haat het om me zo slap te voelen, het lijkt wel of ik terug bij af ben. Liever ben ik die sterke mama die alles wel even op de rit zet, zoals met mijn huis, het regelen van al die zaken waar ik me in kon vastbijten de afgelopen tijd.

Maar er komt een rustige periode aan met teveel denk-tijd. Het examen volgende week, waar ik geen goed gevoel over heb, en daarna veel vrije tijd.

Ik had eigenlijk bij mijn vriendin langs moeten gaan vrijdag maar ik heb niets van me laten horen en nu durf ik niet te bellen, stom he.



Er wordt zoveel geschreven door jullie over zulke belangrijke dingen, in de laatste berichtjes van Dubio en Annemoon net ook weer, zoveel om over na te denken, wat gaat het snel.

Mijn dochter ligt op haar bedje, ze doet haar middag slaapje. Ik kijk uit naar het moment dat ze wakker wordt want dan gaat de dag weer in alle drukte verder.

Sorry dat het zo'n lang verhaal is geworden, ik weet even niets zinnigs te zeggen als reactie op jullie stukjes.

Ik heb het gevoel dat het nu pas gaat beginnen allemaal. En ik vraag me gewoon heel erg af of het wel gaat lukken want ik voel me er nog niet klaar voor. Het is zo raar om mijn eigen stukjes terug te lezen, het lijkt wel over een andere vrouw te gaan, mijn leven voelt zo vreemd aan. Echt verwarrend is dat.



Suzanne, veel liefs terug, ik hoop dat je toch wat hebt geslapen?

-knip-knip-knip-



Sorry zeggen en het menen... ik vind dat niet het belangrijkste.  Je leert je kinderen ook omgangsvormen en vaak hebben die niks te maken met iets menen. Aangenaam kennis te maken... ach, aangenaam? Ik wil dat mijn kinderen leren hoe ze in bepaalde situaties moeten reageren. Ik eis wel van ze dat ze "lief" sorry zeggen, dus niet  met  een grote grijns op hun gezicht. Maar kleine kinderen als de mijne hebben nog geen besef van goed en slecht en hebben nog geen geweten, dus feitelijk kun je niet van ze verwachten dat ze echt begrijpen dat ze iets fout hebben gedaan en echt wroeging hebben. Dat gevoel kennen ze simpelweg nog niet. Maar daar gaat het ook niet om. Ze leren wel hoe ze verantwoordelijkheid moeten nemen voor hun daden en hoe ze daar op  de juiste manier mee kunnen omgaan.



liefs,

dubioKlopt ja, hier moesten ze ook eerst een kusje geven op de plek waar ze een ander pijn hadden gedaan. Dat begrijpen ze wel goed (denk ik), omdat ze ook weten dat kusjes van mama (papa) de pijn bij hen weghalen. Tegenwoordig volgt eerst nog een onderhandelingsfase tussen de kids óf het nog pijn doet. Zoja, dan komt er een kus, zo nee, dan zegt de gepijnigde al dat hij/zij geen kus erop meer hoeft.

Lieve Iseo, je wordt hier nou ook wel enorm overladen met informatie. Ik kan me voorstellen dat je overdonderd bent. De dingen die jij gedaan hebt de afgelopen 2 jaar, daar heb ik 10 jaar over gedaan. De dingen die jij hier leest, die heb ik verspreid over meer dan 20 jaar gehoord (mijn god, wat ben ik een oude taart).



Wat betreft het beeld over je ex: ik zie mijn vader ook nog steeds als iemand die het heel moeilijk heeft in het leven. Ik kan een beetje volgen waar hij allemaal tegenaan is gelopen. En dat spijt me voor hem. Maar tegelijkertijd kan ik ook zien dat ik de klappen niet verdiende, dat ik ook recht had op een beetje aandacht en liefde, dat ik niet de verstandigste hoefde te zijn (want anders...). Wat hierin voor mij belangrijk is is dat begrip voor zijn situatie niet meer leidt tot ontkenning voor de mijne.



Ik heb nu een relatie met mijn ouders zonder al teveel diepgang, maar we zien elkaar regelmatig. Veel onderwerpen blijven buiten de gesprekken. En daar heb ik vrede mee. Misschien dat ik in de toekomst hier nog een groeislag in maak, al zou ik even niet weten welke. De kans dat mijn ouders uit zichzelf inzicht krijgen over de dingen die er niet goed gingen acht ik zeeeeeeer klein en dat heb ik ook niet meer nodig om gelukkig te zijn.



Maar nu zit ik alweer over mezelf te kletsen terwijl ik jou een hart onder de riem wilde steken. Ik wil je alleen maar zeggen dat je niet alles in 1 maand hoeft op te lossen. Als het even teveel is, dan scan je de berichten wat oppervlakkiger. Reageer je gewoon lekker niet en vertel je alleen even over de leuke dingen die je  meemaakt. Komt tijd, komt raad. Wij zijn hier nog wel.

@ Mamzelle & Annemoon; ik heb veel aan jullie verhalen, ookal vind ik het heel moeilijk om te reageren (en om uberhaupt geconcentreerd te kunnen lezen nu). Maar toch... Wil jullie een hart onder de riem steken!

Suzanne, voor jou het zelfde bericht als voor Iseo: als je lijf jou beschermd door je moeite te geven met lezen, luister er dan naar. Dit proces kost zoveel tijd en energie. Stapje voor stapje. En wij zijn hier allemaal nog wel even. Maar laat je wel horen. Gewoon zoals je nu doet. *hug*

Wat betreft de kinderen: ik kan het woordje sorry mijn strot niet uitkrijgen. Klinkt onecht, ik heb zo iets van dan had ik dat of dat maar niet moeten doen.

En ze een stem geven: dat zou beter kunnen. Merk teveel dat ik primair reageer. Als ze het over hun vader hebben dat ik ze afkort, in plaats van gewoon uit te leggen waarom ik -bijvoorbeeld- nu niet wil dat ze zelf contact met hem opnemen. Dat nodigt ze natuurlijk niet uit om alles wat ze voelen ook te uiten.



Het lijkt me ook verschirkkelijk moeilijk om te accepteren dat je kinderen no matter what van hun vader blijven houden als je zelf nog heel hard aan het worstelen bent met alles wat je hebt meegemaakt. Kun je het ze niet toch op een of andere manier uitleggen, misschien op een rustig moment ? Dat je soms heftig reageert, maar dat jij ook nog bezig bent met leren en uitzoeken hoe dit allemaal moet? Maar dat er 1 ding voorop staat: geen pijn meer? Zoiets? Ik probeer ook maar wat he. Of zorgen dat als het voor jou nu te pijnlijk is, dat ze bij iemand anders terecht kunnen met hun verhalen?



Het belangrijkste wat ik mijn kinderen wil meegeven is dat ze er mogen zijn, inclusief hun eigenaardigheden, en dat ze zichzelf beschouwen als een team, niet elkaar onderuit halen dus.



YES!  Go for it.



Wat voorlopig -het lijken wel echte kinderen- niet lukt, natuurlijk. Kus en sorry krijg ik er bij hen ook niet uitgeperst maar denk dat het belangrijkste is dat het gedrag stopt, en dat een sorry ook recht uit het hart komt.

Goed voorbeeld doet goed volgen lieverd.

Dankje, Annemoon. ik ben trouwens blij dat je toch meeschrijft op het topic. Want nu bijvoorbeeld met dit stukje heb ik weer iets geleerd denk ik. Over hoe mijn kind tegen haar vader aan kijkt later, daar kan ik nu weinig aan doen, behalve dat ik zelf moeite doe om inzicht te krijgen zodat ik van mijn kant zo goed mogelijk antwoord kan geven op eventuele vragen, aangepast aan haar leeftijd. Ik hoop gewoon dat ze zich vrij voelt en gewenst. Daar maak ik me wel zorgen over, hoe moet dat voelen als een van je ouders werkelijk niet geinteresserd is? Kan ik dat wel opvangen?

Is allemaal in de toekomst, maar ik blijf piekeren vandaag.

En voor mij is het nu zo, dat er herinneringen en gedachten blijven terugkomen, misschien moet ik die eerst allemaal op een rij zetten. Alles wat er hier gezegd wordt leidt wel tot inzichten bij mij, en tot wensen hoe ik in het leven wil staan, maar het lijkt alsof ik ze nog niet praktisch kan gaan toepassen. Wat dat betreft sta ik stil.

Ik probeer de negatieve toon van mijn gedachten om te draaien, marar het lijkt ook wel dat als ik me gevoelig opstel als nu de laatste tijd, dat die sterker wordt.



Mijn kleine meid vraagt nu aandacht

Lieve Iseo,

je staat absoluut niet stil. Die nieuwe inzichten die zijn ontstaan moet je een plekje geven en ga je nu leren toepassen. En je moet dit zien als een groeiproces, je dochter is toch ook niet in keer 18. Gun jezelf dus gewoon ook de tijd om te groeien. Soms snel, soms langzaam. Met groeistuipen dus.

En maak je niet teveel zorgen of je wel een goede moeder bent. De beste keus heb je al gemaakt!

En voor alle moeders op moederdag:



                      





           



                              en



                  



dubio

dank je wel en hetzelfde terug

En hoe moeilijk het ook is, het blijven kinderen van 2 ouders. En ze hebben recht op beide ouders, maar natuurlijk ook recht op bescherming.

Dat betekent dus vooral weerbaar maken en zelfvertrouwen geven. Vragen zullen er natuurlijk wel komen. Afhankelijk van wat ze meegemaakt hebben zullen ze toch een beeld gaan vormen/hebben van hun vader. Maar je kunt alleen maar verantwoordelijkheid nemen voor jou rol als opvoeder. Er zelf voor ze zijn en ze zo goed mogelijk begeleiden op weg naar een zelfstandig leven. Op wat die andere ouder doet heb je geen invloed. En daar moet je dus ook niet teveel energie in stoppen. En ik bedoel niet dat je het kontakt moet ontzeggen, maar wel dat je heel duidelijk niet ook de andere rol weer moet willen beinvloeden. Want volgens mij zit je dan, voor je het weet, weer in de valkuil van de relatie.

Je kinderen duidelijk maken wat jouw waarden en normen zijn. En zelf een voorbeeld geven. Jezelf waarderen en vooral van jezelf houden. Pas als je van jezelf houd kun je ook van een ander houden. Kinderen leren omgaan met tegenslagen en laten merken dat je ook op een goede manier voor jezelf kunt opkomen.

En misschien wel het allerbelangrijkste voor iedereen.

Gun jezelf de tijd. Je kan wel alles willen veranderen in 1 dag, maar dat is een sprookje.

Beloon jezelf voor de goede stappen die je zet en leer van de momenten dat het allemaal wat tegenzit

[quote=

Hmm, had me voorgenomen om het er even bij te laten voor vandaag. Maar het lukt niet .





quote: Iseo reageerde

]

Dankje, Annemoon. ik ben trouwens blij dat je toch meeschrijft op het topic. Want nu bijvoorbeeld met dit stukje heb ik weer iets geleerd denk ik. Over hoe mijn kind tegen haar vader aan kijkt later, daar kan ik nu weinig aan doen, behalve dat ik zelf moeite doe om inzicht te krijgen zodat ik van mijn kant zo goed mogelijk antwoord kan geven op eventuele vragen, aangepast aan haar leeftijd. Ik hoop gewoon dat ze zich vrij voelt en gewenst. Daar maak ik me wel zorgen over, hoe moet dat voelen als een van je ouders werkelijk niet geinteresserd is? Kan ik dat wel opvangen?



Kan dat in theorie? Natuurlijk! Kun jij dat? Natuurlijk. De vraag is hoe. Ik doe het zo: ik geef ieder van mijn kinderen af en toe een dikke knuffel en zeg hardop: "X, ik ben blij dat jij bestaat." En dan ben ik ook nog eens vreselijk trots op mezelf dat ik dat doe.



Is allemaal in de toekomst, maar ik blijf piekeren vandaag.

En voor mij is het nu zo, dat er herinneringen en gedachten blijven terugkomen, misschien moet ik die eerst allemaal op een rij zetten. Alles wat er hier gezegd wordt leidt wel tot inzichten bij mij, en tot wensen hoe ik in het leven wil staan, maar het lijkt alsof ik ze nog niet praktisch kan gaan toepassen. Wat dat betreft sta ik stil.



Inzicht, wens tot verandering, uitvoering. Je bent dus al over de helft. En hoe duidelijker je je wensen weet, hoe makkelijker het is ze te realiseren. Jij staat niet stil. Jij bent keihard aan het werk.



Ik probeer de negatieve toon van mijn gedachten om te draaien, marar het lijkt ook wel dat als ik me gevoelig opstel als nu de laatste tijd, dat die sterker wordt.



Ik heb je verhaal een aantal keren moeten lezen om de negatieve toon te vinden die jij zelf beschrijft. Je zit maar zo'n dun lijntje van het positieve af. Meid, gun jezelf de ruimte.



Mijn kleine meid vraagt nu aandacht :) 



Hihi, ik had die van mij net op bed.

[/quote]

Dankje, Annemoon. ik ben trouwens blij dat je toch meeschrijft op het topic. Want nu bijvoorbeeld met dit stukje heb ik weer iets geleerd denk ik. Over hoe mijn kind tegen haar vader aan kijkt later, daar kan ik nu weinig aan doen, behalve dat ik zelf moeite doe om inzicht te krijgen zodat ik van mijn kant zo goed mogelijk antwoord kan geven op eventuele vragen, aangepast aan haar leeftijd. Ik hoop gewoon dat ze zich vrij voelt en gewenst. Daar maak ik me wel zorgen over, hoe moet dat voelen als een van je ouders werkelijk niet geinteresserd is? Kan ik dat wel opvangen?

Is allemaal in de toekomst, maar ik blijf piekeren vandaag.

En voor mij is het nu zo, dat er herinneringen en gedachten blijven terugkomen, misschien moet ik die eerst allemaal op een rij zetten. Alles wat er hier gezegd wordt leidt wel tot inzichten bij mij, en tot wensen hoe ik in het leven wil staan, maar het lijkt alsof ik ze nog niet praktisch kan gaan toepassen. Wat dat betreft sta ik stil.

Ik probeer de negatieve toon van mijn gedachten om te draaien, marar het lijkt ook wel dat als ik me gevoelig opstel als nu de laatste tijd, dat die sterker wordt.



Mijn kleine meid vraagt nu aandacht

Lieve Iseo,



Ik kan me zo goed voorstellen dat je verward bent. Het is nogal wat wat op je afkomt nu. Dit topic is een prachtige plek, maar het is ook een smeltkroes van gedachten, processen en inzichten, zowel negatief als positief. Dat is verrijkend maar kan ook belastend zijn. We zitten veelal in verschillende fasen van hetzelfde proces en dat vind ik persoonlijk heel mooi en vaak ook inspirerend. Maar ik heb zelf al vaak gemerkt dat ik me bepaalde inzichten niet eigen kan maken tot ik zelf zo ver ben. Dan weet en snap ik ze wel en ben ik het er gloeiend mee eens, maar ik voel ze niet. Tot ik een paar stappen verder ben in het proces, dan valt het kwartje opeens.



Meid, iemand zei het al: je moet diep gaan voor het beter wordt. 



Iseo, ik zie hier opeens de meest schitterende regenboog... magisch!



Daar gaat het eigenlijk om. Het moment. Straks is hij weer weg. Maar wat een prachtig, vluchtig moment. Een bliksemschicht scheurt de lucht een ogenblik in tweeën. Het weidse uitzicht vanuit mijn zolderkamer is bijna beangstigend.  De lucht is donker maar de laatste zonnestralen doen de huizen oplichten.



De regenboog is weg.



Dat is wat ik je wilde zeggen. Je bent zo veel bezig met het verleden en dat is heel goed nu. Daar moet je doorheen. Maar je geniet tegelijkertijd zo van het heden, van de mooie momenten met je dochter, de simpele genoegens van het leven. Daar gaat het om. Meer heb je niet. Maak je alsjeblieft geen zorgen over de toekomst van je meisje. Je hebt al genoeg zorgen nu om er nog nieuwe bij te zoeken. Je hebt alles in je om een mooi en evenwichtig mens van haar te maken. Behoeden voor verdriet kun je haar niet, al wil je het nog zo graag. Maar jij zal altijd naast haar staan om haar te helpen en je zal haar helpen de innerlijke kracht te ontwikkelen, zodat ze alle tegenslagen te boven zal komen.



Neem van dit topic wat je op dit moment gebruiken kunt. Als sommige dingen je te ver gaan of te zwaar zijn, laat ze dan langs je heen gaan. Je kan reacties opslaan als je denkt dat je ze later nog eens wilt lezen. Of je slaat ze gewoonweg over.



Iseo, ga je naar een psycholoog? Zo nee, zou je dat niet eens doen dan? Dan kun je die waterval van tranen gecontroleerd laten gaan en durf je misschien weer eens zonder angst de deur uit.



Meis, nog één ding: geneer je alsjeblieft niet voor wat een ander jou heeft aangedaan. Je bent zo duidelijk aan het loslaten, je ziet steeds beter wat voor mens (of onmens) hij was. En daarmee word jij steeds een beetje meer mens, krijg je weer stukjes van jezelf terug. Geef het woorden, niet hier op het forum als je dat niet wilt maar voor jezelf. Schrijf het op als je dat kan. Verbrand dat papier als je wilt. Het is jouw stem, jij moet ernaar luisteren.



Liefs,

dubio