Oogkleppen, Wazen, BeenTheirDoneThats en Tranen

Wat kun je toch prachtig schrijven, Dubiootje.

Bedankt, ik voel me ook al iets beter

Ik wil graag dat het goed is zoals het nu is, daar wil ik in geloven.

Eerst mezelf eens echt terugvinden, weg met al die maniertjes die me de dag door helpen en het me beter voordoen dan dat ik me voel. Ik wil gewoon echt zijn.

Het lijkt wel alsof ik ook bang ben om eens echt te gaan leven, ik doe alles zo voorzichtig. Ga niet te ver van mijn plekje vandaan, letterlijk.

Vandaag was ik het laatste formulier aan het invullen voor mijn studie, voor het aanvragen van studie-financiering. Eerst had ik weer die gedachten dat ik niet zou durven, spijt dat ik niet eerder ben gaan studeren, dat ik de studententijd die ik kon hebben heb gemist. Maar ik stopte die gedachtengang, wil niet weer gaan denken dat het me toch niet gaat lukken en wat er nog meer allemaal niet klopt of niet goed is. Werd zo moe van mezelf. Toen plakte ik de envelop dicht, en ik dacht bij mezelf dat het gewoon erg stoer is dat ik het ga doen, en ik wil een leuk jaar gaan hebben, voor dochterlief is het ook goed als ze naar dat leuke kdv gaat, en wat vaker naar oma. Soms moet je jezelf echt toespreken als je weer in kringetjes gaat denken van negatieve gedachten.

Even een voorbeeld, maar ik voelde me dus echt goed toen ik die envelop in de bus deed.



Lieve Vrouwtje Klets, hoe gaat het met je?

Hoe is het met Tordis?

Iseo, Annemoon, iedereen... Wat vind ik het moeilijk om inhoudelijk te reageren op dit moment... Weet dat jullie reacties me goed doen. Dat mijn naam soms opduikt in jullie posts... Vind het super bijzonder. Ik heb ZO veel dingen niet goed gedaan dat ik dat HEEL bijzonder vind... Dank jullie wel!



Ik voel me verschrikkelijk rot nu en heb erg weinig energie. Hoop dat ik dat snel weer heb, zodat ik kan bijlezen! Jullie reacties slepen me er wel doorheen, moet ik zeggen.



En, even iets positiefs: ik had enorme ruzie met mijn vader de laatste week. Verwijten als "zie je nou wel! Ik zei toch dat ik hem nooit vertrouwd heb en dan moet je nu ook niet zielig gaan zitten doen op de bank!"



Vanavond was ik even bij ze, want ze gaan op vakantie. Ineens kreeg ik 250 Euro in mijn handen gedrukt van hem, wat ik ZO goed kan gebruiken nu. Enorm lief, gewoon! Ik kon wel huilen, ZO dankbaar was ik. Lief he? Heb hem wellicht wat slecht afgeschilderd de laatste dagen, maar dit is echt ZO super van 'm!

Heb weer even 1 maandje lucht nu.



Iseo, Mamzelle, dubiootje, Annemoon... Veel sterkte! *;

hoi hoi,

moet dit hele topic nog doorlezen............



daymar, hoe gaat het nu met je?



tot later.

heeft even stil meegelezen, de afgelopen dagen.



Iseo, het klinkt alsof hulp van een psycholoog echt geen luxe is. Kan me voorstellen dat je ook huiverig bent om het te gaan doen, je hebt net hele positieve plannen, en als je in therapie gaat heb je toch voor een bepaalde tijd dat gevoel wat je nu hebt, dat alles zich lijkt te concentreren op wat er nog niet okee is.

Helaas gaan ernstige wonden niet vanzelf weg, ook wonden in de psyche niet.

-of was jij degene die schreef dat ze al twee jaar therapie achter de rug had?-

Mailtje terug, Vrouw.

Eens met je psychologe dat je beter eerst kunt zorgen dat je een veilige plek hebt, voordat je hem gaat vertellen dat het echt over en uit is. Je hebt al eens je huis uit moeten vluchten omdat hij jouw beslissing niet aan kon, dat zal deze keer niet anders zijn.

Maar ondertussen zit hij al weer op je huid. Is hij weer zo dicht bij je als hij maar zijn kan of zijn er nog bepaalde grenzen níet overschreden. Zou je kunnen verdragen dat hij iets anders doet in jouw bed dan snurken - hoef je niet te beantwoorden, maar weet dat hij al zo dichtbij is dat dit zeker zal gebeuren, en daarbovenop dat je nog eens ruzie krijgt bij een afwijzing. Want 'zie je wel je houdt niet van hem, je wilt niet verder met hem'.



Hij gaat pas schreeuwen, vechten, handelen, regelen, als hij pijn voelt. Ga daar maar vanuit. En dat is inderdaad jouw probleem niet: jouw probleem is proberen om weg te komen van hem voordat jullie samen in dat nieuwe huis moeten trekken bij gebrek aan woonruimte voor jezelf.



Maar ik voel je afweer om die betrekkelijke rust te doorbreken, kan het me helemaal voorstellen, ben er geweest tenslotte. Heb ook naar mijn kop gekregen dat ik hem verraden had. Weet donders goed bij mezelf dat als ik in die relatie vrij was geweest, hij op een heel normale manier te horen had gekregen dat ik een scheiding wilde.



Fijn dat je je eigen moederdag hebt gemaakt samen met je jochie, en dat je kunt genieten van al die momenten samen met hem. Ooit, als het je lukt om weg te gaan, zullen juist de vredige momenten in de meerderheid zijn, en niet de onvredige momenten. Dan heb je ook weer kans om je energie te voelen, en te gebruiken voor wat jij en je zoon nodig hebben.

Maar eerst móet er die verrottige scheiding komen. Maandenlang afzien. Wat klinkt dat beroerd, hè? Maar dat zijn dan maandenlang afzien, blijven betekent jarenlang afzien en dan alsnog die maandenlang erachteraan.



Zijn stem in je achterhoofd: ook al herkenbaar. Net na de scheiding ging ik er bij mezelf prat op dat ik in elk geval schoonmaken had geleerd van hem. Inmiddels, een jaar verder, ben ik weer mijn oude vertrouwde zelf. Lap alleen het hoognodige. Laat ad hoc vriendjes over de vloer komen en kinderen naar vriendjes gaan. Eet veel minder bewerkelijke maaltijden. Koop per dag in plaats van per maand. Zit achter de computer zoveel als ik zelf wil. Vast nog wel wat etc.

Vrouwtje Klets *;

Ook al voelt het niet helemaal eerlijk dat je niets tegen hem zegt tot je een woning hebt gevonden, het is in jouw geval erg verstandig.

Je weet wat je kunt verwachten als je hem eerder inlicht over je plannen,  je geeft hem dan ook de kans jou nog verder vast te krijgen in dat web. Je roept niet alleen die avond dat je het zegt een vreselijke scene over je heen, hij zal er ook voor zorgen dat je plannen nog moeilijker uit te voeren worden.

Wat ik je zou aanraden is beginnen met de contacten te leggen die je nodig hebt, je in te schrijven, dat soort dingen.

Zorgen dat je een veilige plek hebt en daarna misschien met behulp van iemand anders hem meedelen dat het over is.

Dat voelt allemaal oneerlijk, en achter zijn rug om, maar je moet jezelf beschermen, en vooral je kind.

Deze man, je kunt geen redelijk gesprek met hem voeren, je kunt hem niet uitleggen wat de reden is van de scheiding. Hij weet het of hij wil het niet weten, hij zal het nooit toegeven, het zal altijd aan jou liggen.

De keren dat ik mijn ex aankondigde te vertrekken waren de aanzet tot scenes waarbij hij me of heel emotioneel en manipulerend begon over te halen, door te werken op mijn schuldgevoel bijvoorbeeld, of hij sloeg me, bedreigde me, vernielde of pakte spullen af die ik nodig had.

Het is echt jouw taak niet om hem uit te leggen in alle redelijkheid waarom het beter is dat jullie niet mer samen zijn, niet meer samen wonen. Hij zal niets van je willen horen, zal het niet begrijpen, zal alleen een aanval op hem zien, een reden om alles nog strakker in handen te nemen, en jou een gevoel van verraad te geven.



Er gaat een hele moeilijke tijd aankomen. De scheiding, het loskomen van deze man. Maar als je bij hem blijft stel je echt alleen maar uit wat onvermijdelijk is. Dan ben je straks weer een hele tijd verder en moet je alsnog dezelfde keuze maken, alleen wordt het nog moeilijker.

Ik weet dat je het ook allemaal wel weet, ik hoop gewoon dat je merkt dat je hier begrepen wordt, dat we met je meeleven omdat het zo verdomde zwaar is dit te doen. Je bent niet alleen en je hoeft niet alles alleen te doen.

Richt je nu op het regelen van een veilige plek voor jou en je zoontje om heen te kunnen gaan.

Je hebt nog zoveel meer vragen, zoals de laatste vragen die je net stelde, maar die vragen daar kun je mee aan de slag als daar ruimte voor is. Net als wat ik nu doe.

Voor mij is het over ongeveer drie weken, twee jaar geleden dat ik ben weggegaan. En nu begint het echte verwerken pas te komen. Ben twee jaar bezig geweest om rustig te worden, voor mijn kindje te zorgen, mijn huisje in te richten, andere dingen op de rit te zetten. Ik

kom nu toe aan de vragen waar jij ook mee worstelt en ik begin steeds meer inzicht te krijgen in wat er is gebeurd en waarom dingen zo gegaan zijn. Op sommige vragen krijg je nooit antwoord, zoals waarom dat geweld, waarom ziet iemand nou niet wie je echt bent?

Maar de andere vragen, en het terugkomen van de herinneringen, het verdriet, het komt en alles krijgt een plek en het is goed. Dat komt omdat ik er nu de ruimte voor heb.

Ik wil tegen je zeggen, dat de vragen die jij je nu stelt je straks pas kunnen gaan helpen in het verwerkingsproces. Wat eerst nodig is is om een plek te vinden waar je veilig bent en waar je daarmee kunt beginnen.

Hij maakt je aan het twijfelen, dat is het gevolg van jarenlange emotionele manipulatie. Je weet bijna niet meer wat een gezonde keuze is voor jou zelf en je kind. Daarom ben ik zo blij dat je hier schrijft, Vrouwtje. Want anderen kunnen je daar goed mee helpen, om dat beter te gaan zien.

Want je verdient het echt, om te kunnen genieten van het leven, van het moederen. Ik heb nu een heel moeilijke tijd, met het verwerken van alles, maar ondertussen heb ik echt een heel fijn leven, met mijn dochtertje, in dit huisje wat helemaal van onszelf is.

Heel veel liefs!!!

heeft even stil meegelezen, de afgelopen dagen.



Iseo, het klinkt alsof hulp van een psycholoog echt geen luxe is. Kan me voorstellen dat je ook huiverig bent om het te gaan doen, je hebt net hele positieve plannen, en als je in therapie gaat heb je toch voor een bepaalde tijd dat gevoel wat je nu hebt, dat alles zich lijkt te concentreren op wat er nog niet okee is.

Helaas gaan ernstige wonden niet vanzelf weg, ook wonden in de psyche niet.

-of was jij degene die schreef dat ze al twee jaar therapie achter de rug had?-

Nog geen therapie gehad, wel een aantal gesprekken toen ik zo overspannen was tijdens de zwangerschap. Maar niet echt veel verteld toen. Ik kon het niet.

Ik ben bang om het echt uit te spreken, ik kan het nog niet hardop zeggen. Het schrijven erover gaat me nu best goed af. Durf sommige woorden nu te gebruiken.

Ben ook bang voor het een hele tijd bezig zijn met een periode waar ik juist klaar mee wil zijn. Dat vind ik zo moeilijk hier, maar dit voelt nog redelijk veilig, in mijn eigen huisje achter de pc, praten met vrouwen die echt wel begrijpen wat ik wil zeggen en heb meegemaakt.

Maar het is toch een goed idee. Denk wel dat ik nog een tijdje bezig ben met uitstellen, voor me uit schuiven, maar het gaat er wel van komen, die afspraak maken.

Ik kan het ook nog niet loslaten. Heb hulp nodig om over drempels heen te komen, dat zie ik ook. Sommige dingen die ik doe zijn echt niet normaal en wijzen erop dat ik veel angst heb.

Maar ik wil ook graag dat mijn plannen gaan slagen.

Mamzelle *; van mij

heeft even stil meegelezen, de afgelopen dagen.

*; Mamzelle. Ik hoop dat je wat hebt aan mijn postings en dat ze niet te pijnlijk voor je zijn. Als je liever wilt dat ik erover ophoud moet je het zeggen!



liefs,

dubio

Suus, je hebt zoveel spanning in je lijf gehad al die tijd, dat het heel logisch is dat je nu zo moe bent. Rust echt zoveel mogelijk uit, maar ga wel naar buiten, wandelen ofzo. Blijf goed eten. Straks krijg je weer wat meer energie. Je bent tegelijk ook van alles al aann het verwerken, en dat peiekeren is ook zo vermoeiend.

Weet dat, hoe meer je hem los gaat laten, hoe meer energie je terugkrijgt. Je zult helen, rustig worden, zin krijgen in de nieuwe weg die je bent ingeslagen.

Je doet het hartstikke goed!!



Wat goed dat je zoveel geld kreeg! Dat is echt fijn, je kan het goed gebruiken! Ik denk dat je vader ook erg bezorgd is geweest al die tijd en dat nu zijn frustratie daaromheen even naar buiten komt. Wel moeilijk, want jij bent erg kwetsbaar op het moment, maar het brengt jullie hopelijk allemaal wel dichter bij elkaar. Dat zou zo fijn zijn.

Investeer in de mensen om je heen die het echt goed met je menen, die van je houden.

Maar nu richt je je vooral op jezelf, misschien kun je ook tegen je vader zeggen dat je er graag met hem over wilt praten als je je straks wat beter voelt, maar dat je wel begrijpt wat hij wil zeggen.

Soms komt het er allemaal wat harder en onhandiger uit dan mensen bedoelen, maar dat is dan juist omdat ze om je geven, dat heb ik met mijn ouders ook gehad.



Al die dingen waar je nu van denkt dat je die niet goed hebt gedaan, die vinden hun plek ook wel. Naarmate de tijd verstrijkt haal je daar ook weer belangrijke lessen uit, dat merk ik nu ook bij mezelf, ik ga het beter in verhouding zien, al heb ik daar nog wel even mee te gaan.

Wees trots op je beslissing die je hebt gemaakt! Wees trots op dat je het zo goed doet en dat je ondanks al je twijfels en piekeren je nog steeds niet uit het veld laat slaan!

Komt echt goed, Suzanne. Zet 'em op, veel sterkte!

Liefs!

Sorry voor de spelfouten...

Ik schrijf te snel, heb mijn dochter op schoot.

Nog geen therapie gehad, wel een aantal gesprekken toen ik zo overspannen was tijdens de zwangerschap. Maar niet echt veel verteld toen. Ik kon het niet.

Ik ben bang om het echt uit te spreken, ik kan het nog niet hardop zeggen. Het schrijven erover gaat me nu best goed af. Durf sommige woorden nu te gebruiken.

Ben ook bang voor het een hele tijd bezig zijn met een periode waar ik juist klaar mee wil zijn. Dat vind ik zo moeilijk hier, maar dit voelt nog redelijk veilig, in mijn eigen huisje achter de pc, praten met vrouwen die echt wel begrijpen wat ik wil zeggen en heb meegemaakt.

Maar het is toch een goed idee. Denk wel dat ik nog een tijdje bezig ben met uitstellen, voor me uit schuiven, maar het gaat er wel van komen, die afspraak maken.



Lieve Iseo, ik heb de indruk dat je al op het moment beland bent waarop je toe bent aan die hulp. Ik denk dat het forum heel waardevol voor je is, maar wij zijn geen professionals. Juist de hulp en visie van een objectieve buitenstaander, iemand die niet gevoelsmatig bij je verhaal betrokken is, is belangrijk. Een goed psycholoog helpt je je gevoelens te ontwarren en - zo is mijn ervaring - de verschillende laagjes eraf te pellen tot je tot de kern van je probleem komt. In tegenstelling tot wat je zou denken - dat dat heel eng is... wat tref je daar aan? - is het juist heel geruststellend. Als je bepaalde angsten en twijfels ontleedt en begrijpt waar ze eigenlijk om gaan, zijn ze vaak verbazend simpel. En als je eenmaal inziet waar je angst vandaan komt, kun je die ook aanpakken.



Confronterend is het zeker. Ik begrijp heel goed dat je daar tegenop ziet. Maar zie: je hebt nu geheel vrijwillig de stap genomen om in stukjes en beetjes je verhaal te doen op het forum. Dat is ook moeilijk en confronterend, maar jij bepaalt hoeveel en wat je wilt zeggen. Dat is bij een psycholoog precies zo. Wat dat betreft is het voor vrouwen zoals wij, die niet gewend zijn grenzen aan te geven, best eng om naar zo iemand toe te stappen. We hebben al gauw het gevoel dat die persoon - want "de autoriteit" - bepaalt wat er besproken wordt en hoeveel je van jezelf moet blootgeven.



Het goede nieuws is dat je dat zelf bepaalt. Jij betaalt, jij bepaalt. Wat dat betreft is het nemen van die stap een goede les in het aangeven van grenzen. Jij bepaalt hoe veel keer je wilt gaan (één keer? drie keer? een halfjaar lang elke week?) en wat je bespreekt. Jij bepaalt wanneer je toe bent aan een bepaald onderwerp. Ik heb hier zelf goede ervaringen mee. Er waren dingen die ik in het begin niet durfde vertellen, essentiële dingen. Die heb ik pas na een paar maanden verteld, toen ik haar helemaal vertrouwde.



Je kan eventueel met een vrij concrete vraag binnenkomen, bijv. ik heb moeite mijn toekomst vorm te geven, ik wil graag studeren maar twijfel aan mezelf. Dan begin je daar. Je geeft zelf aan wanneer je het onderwerp wilt gaan uitbreiden, en dat gaat waarschijnlijk heel geleidelijk. Je kan voor jezelf ook stellen dat je één afspraak maakt, gewoon om een indruk te krijgen van de persoon. Dan zit je nog nergens aan vast.



Zie het niet als iemand die je mee gaat sleuren in een richting die je helemaal niet uit wilt, maar die je een ondersteunende arm biedt en in jouw tempo in jouw richting meeloopt. Zo'n arm kun je toch wel gebruiken?



Liefs

dubio

Gewoon blijven schrijven zoals je het voelt, Dubio. Er waren ineens zoveel posts -ik was ondertussen gewoon met real life bezig- en dan zie ik door de bomen het bos niet meer. Heb zeker het gevoel dat je zinvol post, heb dat eigenlijk bij alle vrouwen hier, wat kunnen jullie je gevoelens goed onder woorden brengen.



Iseo, als ik het over deskundige hulp heb heb ik het sec over je angstklachten, en de beperkingen die die jou opleveren. Daar zul je ooit doorheen moeten, door die confrontatie met je angsten. Kan me heel goed voorstellen dat je nú niet wilt. Ik was net uit de relatie en wilde ook niks weten van proffesionele hulp, wilde vérder, studeren, me op mezelf en mijn gezin richten.

Nu een jaar later ben ik er dan toch wel achter dat ik nog wat oude zooi moet opruimen. Eigenlijk nog ouder dan de relatie zelf. Ik begin 30 mei met een intake.

quote: mamzelle reageerde



Lieve Mamzelle, ik weet niet waarom maar ik vind het zo moeilijk goed op je postings te reageren. Ik heb het gevoel dat je steeds in de verdediging schiet om wat ik schrijf en ik ben bang je te kwetsen. Tegelijkertijd zie ik dat je je heel erg openstelt en ik heb de indruk dat dat niet gewoon is voor jou. Het gebeurt me niet vaak maar ik heb bij jou vaak moeite de juiste woorden te vinden. En dat wil ik juist zo graag ;) Ik merk in dit topic dat ik in het algemeen al gauw het idde heb dat iemand kritiek heeft, voel me erg snel tot in mijn ziel, in mijn zwakte, aangesproken. En dan schiet ik snel in de verdediging. Is één van mijn leerpunten, me niet zo kwetsbaar of afgewezen voelen. Overigens een zwak punt dat ex ook haarfijn aanvoelde 'jij kunt niet tegen kritiek' of 'dit is geen kritiek hoor, ik wil alleen maar iets zeggen'.



Dubio,



Die scheidslijn is er zeker wel. Ik was in het verleden een afhankelijke vrouw, een aanpasser, iemand die 'volgens wat normaal was' wilde leven én ik verpieterde zonder iemand dichtbij me. Er zijn dingen veranderd, mogelijk getriggerd door die relatie. Ben inmiddels prima in staat om er gewoon te zijn, niet te verlangen naar een ander, ben inmiddels trots op de vrijgevochten vrouw -in elk geval die binnenin me- die ik ben en altijd al was maar nooit durfde toe te geven. Hou van de vrouw die ik nu ben en erken dat ik in het verleden niet anders kon dan die keuzes maken die ik heb gemaakt. Okee: er blijft altijd wat te wensen over, maar in grote lijnen kan ik prima met mezelf door één deur. En degene die ooit mijn man wil zijn zal dat ook moeten kunnen, ik ben niet meer bereid om ook maar iets toe te geven als het niet goed voelt.



Ik begrijp heel goed wat je bedoelt. Ik voel mezelf ook heel anders dan ik was en ik zie heel duidelijk dat deze relatie voor mij "nodig" was om op dit punt te belanden. In die zin kun je inderdaad een scheidslijn zien: op het moment dat je de relatie verbrak, koos je voor een andere koers in je leven. Ik vind zelf niet dat ik daardoor ook echt een ander persoon ben geworden. Ik heb heel sterk het gevoel dat ik nu pas mezelf ben eigenlijk :P Ik herken wat jij zegt over normaal te willen worden gevonden. Ik heb me ook altijd sterk aangepast. Ik heb nu, met behulp van therapie en veel nadenken, ontdekt waar dat vandaan komt. (Dit is overigens nog een lopend proces.) Een deel heeft te maken met de rol die ik als kind in het gezin speelde, waarin ik werd gestimuleerd geen grenzen aan te geven en toe te geven. Een ander deel heeft te maken met maatschappelijke ideeën over de rol van de vrouw: zij moet inschikkelijk zijn, zij stelt het belang van anderen voorop, zij cijfert zichzelf weg, zij doet alles om de lieve vrede te bewaren. Zij uit haar boosheid niet maar glimlacht als mensen haar kwetsen of over haar grenzen heen gaan. Zij voelt zich verantwoordelijk voor dingen waar zij geen macht over heeft.



Dit zijn allemaal maatschappelijke denkbeelden die er vanaf dat je kind bent ingeprent worden. Het verraderlijke daarvan is dat ze zich in je onderbewustzijn bevinden en je je dus zonder dat je het doorhebt, door die ideeën laat leiden. Tot hier heel erg herkenbaar.  Zo was de idee van emancipatie voor mij persoonlijk een valkuil: ik redeneerde dat vrouwen vrijgevochten wezens zijn met evenveel rechten en mogelijkheden als mannen. Ik dacht ook dat ik zo geëmancipeerd (letterlijk: ontslaafd!) was dat mijn relatie gelijkwaardig zou zijn. Daarom dacht ik dat de wens van mijn ex om voor de kinderen te zorgen gebaseerd was op een gelijkwaardige bijdrage van ons allebei aan het gezinsleven. Wist ik veel dat zijn idee vanuit zijn machocultuur was mij "uit werken te sturen" en lekker thuis op de bank te gaan liggen. Ik heb heel lang in dat idee geloofd dat we een gelijkwaardige relatie hadden, omdat ik dat zo in mijn hoofd had. Zo moest het zijn dus zo was het ook. Zelf dacht ik dat emancipatie was doorgeschoten, dat er een bepaalde binding moest zijn tussen mensen, dus trouwen voor het leven en familiebanden sterk houden. Dat je niet zomaar voor jezelf kon kiezen en iemand anders in de steek laten. Mijn moeder was vroeg gescheiden en kon eigenlijk niet meer door één deur met mijn vader: dat zou mij niet, nooit, overkomen. Nu begin ik te begrijpen hoe zo iets kan gebeuren. Zij is iets feller dan ik maar bijvoorbeeld in mijn laatste relatie kan er geen sprake van zijn dat we gemoedelijk, vrij, met elkaar omgaan als ex-partners. Nu nog niet in elk geval.



Dat die gelijkwaardigheid ondertussen met de dag afnam, dat zag ik niet. Want ik bleef maar zien wat ik normaal vond. Dus begon ik normaal te vinden wat ik zag. Anders klopte het beeld niet meer. En wat dan? Wat als ik moest toegeven dat mijn relatie niet normaal was en van geen kanten klopte? Dan moest ik bij hem weggaan. En dan klopte mijn andere ingeprente verwachting óók niet meer: je wordt verliefd, gaat samenwonen, trouwt, krijgt kinderen en leeft nog lang en gelukkig. En je blijft de rest van je leven bij die ene man. Als je dat niet doet, dan heb jíj iets fout gedaan.



De realiteit is dat 1 op de 3 huwelijken (laat staan hoeveel relaties?) op de klippen lopen. Dus dat maatschappelijke beeld van eeuwigdurende trouw klopt helemaal niet, maar het blijft erin gehamerd worden. We zijn allemaal als we trouwen dát stel dat niet gaat scheiden, toch? Met mijn beslissing om eerst een relatie met iemand anders aan te gaan en vervolgens te gaan scheiden, is heel mijn zorgvuldig opgebouwde wereldbeeld in elkaar gedonderd.



Enfin, een heel verhaal om uit te komen op wat ik eigenlijk wil zeggen. De invloeden die ik sinds mijn kindertijd heb ondergaan, hebben mij voor een deel gevormd tot wie ik ben. Maar ze zijn maar een deel van het verhaal. Mijn persoonlijkheid is mij bij de geboorte meegegeven en daar kan ik niet veel aan veranderen. Maar invloeden die ik sindsdien heb ondergaan, kan ik wel veranderen. Ik ben nu volwassen, ik kan nu kiezen voor andere invloeden, ik kan mijn denkbeelden bewust veranderen. Daardoor ga ik anders denken en vervolgens me ook anders gedragen en andere keuzes maken. Dat zijn allemaal dingen die ik anders kan dóen. Maar ik heb niet het gevoel dat ik daardoor anders bén. Zoals ik zei, heb ik het gevoel dat ik steeds meer in de buurt kom van wie ik éigenlijjk ben, de kern van mezelf zogezegd. Die kern verandert niet. Ik heb voor een deel het idee dat ik de oude dubio wil terugvinden (ik hoorde letterlijk van mensen dat ze die niet meer herkenden, dat het leek alsof ik in die relatie iemand anders was geworden). Maar deels heb ik ook het idee dat er een nieuwe dubio aan de oppervlakte komt, een verbeterde versie :P Een dubio die de wereld beter begrijpt en realistisch is zonder cynisch te worden. Een dubio  die weet dat ze fouten heeft gemaakt en probeert zonder verbittering van die fouten te leren. Een dubio die zo sterk is dat ze kwetsbaar durft te zijn en zo moedig dat ze haar angsten onder ogen durft te zien. Een dubio die hopelijk uiteindelijk geen dubio meer is :P Weer één en al herkenning.



Hoe heeft iemand me zo klein gekregen? Ik wil in elk geval niet meer in een situatie komen waar iemand me kan gaan overheersen. Hals over kop  samenwonen is er simpelweg niet meer bij. En ik ben alert op het kleinste signaaltje voor een karakterstoornis of dat soort onheil. Het vrijgezelle leven is wat saai maar bevalt me prima en latten zal beter bij me passen dan samenwonen. Mocht ik ooit een leuk iemand leren kennen dan zal ik zeker kennis willen maken, maar er zit wel een veilige muur om me heen totdat ik het vertrouwen heb dat het een goed iemand is.



Ik heb het in mijn vorige posting misschien niet goed uitgelegd, maar ik denk dat het zo niet werkt. Het vertrouwen moet niet in de eerste plaats in de ander worden geplaatst, maar in jezelf. Je kan een ander namelijk nooit voor de volle honderd procent vertrouwen. Je ziet wat hij laat zien, misschien wel wat je wilt zien. Maar je weet dat er altijd, zelfs pas na jaren, een andere persoon naar buiten kan komen. Je kan niet in iemands ziel kijken, ook al wil je jezelf dat nog zo graag wijsmaken. Iedereen heeft een zwarte kant. De enige op wie je honderd procent kunt vertrouwen ben jezelf. Als jij zeker weet dat je het zult herkennen als die ander zijn zwarte kant laat zien en dat je jezelf daar doeltreffend tegen zult beschermen, dan kun je ook helemaal overgeven aan die ander. Want je weet dat je jezelf kunt vertrouwen. Dan heb je die muur ook niet nodig. Okee. Maar ik heb drie kinderen nu en ik wil niet meer in een situatie komen waar ik me moet verweren tegen iemand's al te zwarte kant. Vandaar die muur, in elk geval een praktische muur, mijn huis, mijn eigen plekje waarvan de deur alleen opengaat als ik het wil.



Denk niet dat ik meer van mezelf kan verwachten dan dominante mensen buiten mijn cirkel te houden. Tuurlijk kan ik ze afbluffen, maar dat vreet energie. Ik ben wel klaar voor de mogelijkheid want mijn lieve moedertje is er één van en het kan zomaar genetisch bepaald zijn dat één van mijn zonen ook pittig in de omgang wordt.



Ik begrijp niet goed wat je daarmee bedoelt. Is dat misschien een van die ingeprente ideeën, dat je genetisch iets hebt meegekregen waardoor je "nu eenmaal" zo bent? Heb jij vroeger soms vaak te horen gekregen dat je een lastig kind was? Mijn moeder was en is op de één of andere manier een moeilijk persoon, ik kan niet de diepte in met haar, ze is nogal eigengereid en dat zal niet minder worden als ze ouder wordt en hulpbehoevend. Er zit een erfelijke component in persoonlijkheidsstoornissen en zeker is dat ik, en de vader van mijn kinderen, er één hebben. Dan is het alleen maar hopen dat de kinderen die niet zullen hebben.



Had ik het geweld kunnen voorkomen? Nee, dat ging te snel. Of had ik altijd ja en amen moeten zeggen en zo steek ik nu eenmaal niet in elkaar. Verre van dat zelfs: als iets moet heb ik er al geen zin meer in en dat straal ik dan ook wel uit.

Wat ik wel had kunnen voorkomen, denk ik, is hem de kans geven om het idee te krijgen dat 'ie er mee weg kon komen, dat ik zo beïnvloedbaar was.



Het gekke is dat hij ook echt denkt dat ik beïnvloedbaar ben, dat ik niet voor mezelf kan denken. Zo meent hij dat ik bij hem ben weggegaan omdat mensen op dit forum mij dit aanraadden. Best wel lullig aangezien ik zelf wel hoor wat andere mensen te zeggen hebben, maar als het even kan toch mijn eigen koers vaar. Aaaargh, dat herken ik! Hoe vaak ik geen kritiek heb gekregen omdat ik me te veel liet leiden door wat mensen van me verwachtten of van me dachten! Ha, hij wist natuurlijk weer feilloos mijn zwakke plek te vinden. Want ik wilde hier meteen achteraan schrijven dat dat helemaal niet zo is, maar (gezien het bovenstaande) moet ik toegeven dat het in de grond wél waar is. Misschien dat die opmerkingen daarom effect hadden?  Wóest werd ik erom! Alsof ik gvd een klein kind was :@ Dat bedoel ik.



Ach ja, de zielepoot vertrok huilend van het kinderfeestje van mijn dochter. Ik kreeg bíjna medelijden met hem. Bíjna. Tot ik bedacht dat hij me altijd had uitgelachen omdat ik kinderfeestjes wilde organiseren. Dat wilde ik immers alleen maar "omdat het zo hoorde". Zo veel betekent zo'n feestje voor hem. Zelfmedelijden is het, anders niet. Daar heb ik geen medelijden mee. Ook hier nog te vaak medelijden met hem. Ik kom er pas naderhand achter dat dat echt niet nodig was, met hem zou ik eigenlijk altijd eerst een half uurtje rond moeten lopen voordat ik op iets van hem reageer. En hij zorgt, als 'ie de kans krijgt, natuurlijk wel dat ik dat half uurtje niet krijg. Een vriendin van me, tevens psychiatrisch verpleegkundige, vertelde me dat je altijd mag terugkomen op een eerder gedane belofte.



Liefs,

dubio

Lieve Dubio, ik had deze post zelfs helemaal niet gelezen :$

Wat zit er ontzettend veel in dat gewoon mijn verhaal is/was. Met als enige verschil -misschien- dat ik twee relaties achter de rug heb waarin ik me aanpaste aan een idée, dat ik voordat ik deze relatie inging het idee had dat ik wel wist waar ik mee bezig was omdat ik al een keer grote inschattingsfouten had gemaakt, en bleek dat er nog zoveel was dat ik niet wíst over mensen en hoever ze kunnen gaan.



Er moet gegeten worden nu dus toch een vrij korte reactie. Jouw post had mijn post kunnen zijn dus voel je in elk geval niet geremd om mij iets te schrijven. Zo kwetsbaar ben ik ook weer niet.

Ik ken het nog wel, gespannen achter de computer zitten, ik wist nooit wanneer hij thuiskwam. Hij kon de hele dag of nacht zelfs wegblijven, hij kon ook binnen een uurtje terugzijn want 'ziek'.

Heb hem toen wel verteld dat ik chatte, niet met wie en waar. Hij heeft me dit erg kwalijk genomen en doet dat feitelijk nog. Ik ben een verrader want ik laat me overreden door anderen om bij hem weg te gaan. En de hele wereld is tegen hem, ze zijn jaloers dat hij zo'n 'goed' mens is en daarom proberen ze hem te saboteren. Heeft jouw man ook van die bizarre constructies in zijn kop of alleen maar saggerijn?

-vraag me overigens af waarom hij nu doucht en zijn luchtje op doet? Geen douchegelegenheid op zijn eigen stekkie?-



Ergens logisch dat je droomt van dat je man die nachtmerrie doet ophouden, de realiteit is zo ontmoedigend, misschien hou je jezelf onbewust tegen van de realiteit in te stappen. Want dat je nog een stevige strijd voor je hebt is gewoon een feit.

Het belangrijkste is dat je een zo groot mogelijk netwerk om  je heen hebt, dat je deze strijd niet alleen hoeft aan te gaan. Als het er op aankomt, ben je alleen, maar het zal je alleen maar sterker maken als je buiten die confrontaties op krachten kunt komen bij vriendinnen, familie, etc. De praktische zooi zoveel als mogelijk uitbesteden, of in elk geval samen met iemand doen, helpt ook, om zoveel mogelijk energie te sparen.

Ingeruild wórdt je. Zodra hij door heeft dat het jou menens is staat bij hem de deur open voor een ander liefje.

Ik weet niet veel over het liefdesleven van mijn ex maar kan me niet voorstellen dat hij vrouwloos door het leven gaat. Enige dat ik weet is dat er nog niemand zich officieel zijn vriendin mag noemen.



De mijne klaagde overigens meer dan me lief was -één van de redenen waarom  ik bij hem weg wilde is dat ik mijn kinderen niet wil laten wennen aan zoveel geklaag- maar die van jou maakt het wel heel bont.

Ik zelf klaag overigens ook meer dan me lief is. Hoop dat mijn kinderen tussen al dat gemopper ook wel die best wel lieve moeder ontdekken.



Vrouw, ik ga een boek pakken en bankhangen. Hoop dat je toch nog kunt genieten van je avond met jezelf en goed zult slapen :R

quote: Iseo reageerde



Nog geen therapie gehad, wel een aantal gesprekken toen ik zo overspannen was tijdens de zwangerschap. Maar niet echt veel verteld toen. Ik kon het niet.

Ik ben bang om het echt uit te spreken, ik kan het nog niet hardop zeggen. Het schrijven erover gaat me nu best goed af. Durf sommige woorden nu te gebruiken.

Ben ook bang voor het een hele tijd bezig zijn met een periode waar ik juist klaar mee wil zijn. Dat vind ik zo moeilijk hier, maar dit voelt nog redelijk veilig, in mijn eigen huisje achter de pc, praten met vrouwen die echt wel begrijpen wat ik wil zeggen en heb meegemaakt.

Maar het is toch een goed idee. Denk wel dat ik nog een tijdje bezig ben met uitstellen, voor me uit schuiven, maar het gaat er wel van komen, die afspraak maken.



Lieve Iseo, ik heb de indruk dat je al op het moment beland bent waarop je toe bent aan die hulp. Ik denk dat het forum heel waardevol voor je is, maar wij zijn geen professionals. Juist de hulp en visie van een objectieve buitenstaander, iemand die niet gevoelsmatig bij je verhaal betrokken is, is belangrijk. Een goed psycholoog helpt je je gevoelens te ontwarren en - zo is mijn ervaring - de verschillende laagjes eraf te pellen tot je tot de kern van je probleem komt. In tegenstelling tot wat je zou denken - dat dat heel eng is... wat tref je daar aan? - is het juist heel geruststellend. Als je bepaalde angsten en twijfels ontleedt en begrijpt waar ze eigenlijk om gaan, zijn ze vaak verbazend simpel. En als je eenmaal inziet waar je angst vandaan komt, kun je die ook aanpakken.



Ik kan me wel iets voorstellen bij wat je hier schrijft.. Ik ben denk ik op zich wel klaar om mezelf beter te leren kennen, op een rustig tempo. Er valt nog een hoop te ontdekken. Ik ben niet heel erg bang voor wat ik daar ga tegenkomen, ben eigenlijk diep van binnen geloof ik wel blij met wie ik ben.

Waar ik wel bang voor ben, en ik weet echt niet of het helpt daarover te gaan praten met iemand, is voor waar mijn ex toe in staat is. Zou iemand kunnen horen uit mijn verhaal of het bangmakerij is geweest, of iets waar hij echt tot zal komen, en gaat diegene mij dan niet automatisch gerusstellen? Terwijl ik dan toch hartstikke bang blijf?

Mijn ex heeft mij redenen genoeg gegeven om als het ware nu te zitten te wachten op dat moment. Ik heb nachtmerries dat hij ineens in mijn slaapkamer zit als ik midden in de nacht wakker word, dat hij mijn huis binnen komt. Dat ik niets kan doen om mijn kind te beschermen.

Als ik naar boven loop doe ik eerst beneden de ramen dicht en de achterdeur op de knip.

Of dat overdreven is of niet, wat kan iemand anders daar dan van zeggen? Ik weet hoe mijn ex was als hij doordraaide, zelfs na maanden interne therapie kon hij woedend worden en besluiten dat het allemaal onzin was wat hij had geoefend en geleerd, gewoon omdat hij zo vreselijk kwaad was en pijn voelde en het terug wilde geven aan die persoon die dat hem had aangedaan, aan mij dus.

In zijn logica heb ik van hem gemaakt wie hij nu is. Daar bedoel ik mee, een slechte vader, een man met een strafblad voor mishandeling, iemand die jaren heeft verspild aan een vrouw die het slechtste in hem naar boven haalde. Die hem gek maakte.

Ik ken hem als het gaat om verhaal komen halen, om jaren later terug te komen op iets wat is voorgevallen. Dat heb ik meegemaakt van hem, en gezien wat hij deed bij anderen.

Ik weet niet of ik nou gek ben, of dat ik reageer op wat hij heeft laten zien. Ik denk dat ik bang ben niet serieus te worden genomen met mijn angsten. Maar misschien maak ik het ook wel groter, en gaat hij alleng door met zijn leven.

Maar toch ben ik bang voor die dag dat alles van hem in elkaar stort en dat hij dan in zijn gedachten weer bij mij uitkomt. We zijn toch met elkaar verbonden. Ik ga niet echt weg, zijn familie heeft contact met mij, er staan foto's van mijn dochter bij zijn ouders in de woonkamer en daar hij komt hij zo nu en dan toch binnenvallen.

Alsof ik ergens degene blijf op wie hij die woede zou kunnen richten.

Vind het echt lastig om dit allemaal op te schrijven, een de ene kant omdat ik vrees dat jullie denken dat ik echt overdrijf, aan de andere kant omdat ik weet wat er is gebeurd, en daarom ook weer moet toegeven dat het echt ernstig was.

Er spoken nu ook allemaal uitspraken van hem weer door mijn hoofd.



Nou ik hoop eigenlijk dat deze gedachten echt niet nodig zijn, en misschien helpt het juist om erover te praten met een prof.

Het kan in ieder geval geen kwaad om te gaan oefenen met andere dingen die ik moeilijk vind, zoals contact maken, dingen ondernemen buiten mijn veilige kringetje. Daar kijk ik ook wel naar uit.

En inzicht krijgen in de andere onderwerpen die we hier bespreken.

Ik zou willen praten over dat ik me nu echt niet kan voorstellen dat ik ooit een man in mijn leven zou toelaten, in mijn slaapkamer zou toelaten. Zoals ik me nu voel, blijf ik lekker alleen voor altijd. Maar dat is natuurlijk ook niet gezond.

Maar ja, veel te blij dat ik weg ben uit die relatie, en geen andere positieve ervaring (behalve dan wat ik zie dat er voor band bestaat tussen andere mensen in mijn omgeving) dus ik snap wel waar dat gevoel vandaan komt.

Het stuk van het aangeven van grenzen, allemaal zaken waar aan gewerkt moet worden.



Confronterend is het zeker. Ik begrijp heel goed dat je daar tegenop ziet. Maar zie: je hebt nu geheel vrijwillig de stap genomen om in stukjes en beetjes je verhaal te doen op het forum. Dat is ook moeilijk en confronterend, maar jij bepaalt hoeveel en wat je wilt zeggen. Dat is bij een psycholoog precies zo. Wat dat betreft is het voor vrouwen zoals wij, die niet gewend zijn grenzen aan te geven, best eng om naar zo iemand toe te stappen. We hebben al gauw het gevoel dat die persoon - want "de autoriteit" - bepaalt wat er besproken wordt en hoeveel je van jezelf moet blootgeven.

Ja, dat idee heb ik wel een beetje, dat iemand wel even gaat bepalen waaar we over gaan praten. of zegt, begin maar....

Weet ik veel waar ik moet beginnen. Ik heb het zelf helemaal niet op een rij. Elke dag komt er meer bij, bij mijn verhaal.

Ik heb een extra venster open en lees het stukje van Vrouwtje Klets wat ze schrijft over zijn geur in huis. Als ik het geurtje ruik wat mijn ex droeg, laatst had ik dat in de bus onderweg naar huis, raak ik in paniek, terwijl ik hem niet eens zie, maar iemand anders. Die geur roept allerlei reacties bij me op en ik word er ook misselijk van.



Het goede nieuws is dat je dat zelf bepaalt. Jij betaalt, jij bepaalt. Wat dat betreft is het nemen van die stap een goede les in het aangeven van grenzen. Jij bepaalt hoe veel keer je wilt gaan (één keer? drie keer? een halfjaar lang elke week?) en wat je bespreekt. Jij bepaalt wanneer je toe bent aan een bepaald onderwerp. Ik heb hier zelf goede ervaringen mee. Er waren dingen die ik in het begin niet durfde vertellen, essentiële dingen. Die heb ik pas na een paar maanden verteld, toen ik haar helemaal vertrouwde.

Ben jij in een keer bij de juiste persoon voor jou terechtgekomen?

Ik ben eerder bij iemand geweest tijdens de relatie. Had op het moment dat ik de afspraak maakte echt iemand nodig. Toen was er natuurlijk wachttijd, en ben ik daarna wel op gesprek gegaan, maar ik heb de neiging om het allemaal wat minder erg voor te stellen dan het is, om een heel optimistisch verhaal op te hangen. Ik kreeg te horen dat hij het niet echt nodig vond voor mij om in therapie te gaan, ik zou het prima redden. Notabene net een paar maanden na de rechtszaak, zo goed was ik in mijn verhaal. Want ik zat daar met allemaal schuldgevoelens en ik voelde me alsof ik mijn ex verraadde door over ons te praten. dus ik maakte er wat van. hij vond dat ik alles prima op een rijtje had.

Nog voor die tijd had ik een maatschappelijk werkster uit het opvanghuis, een andere dan degene die mij had opgevangen want ik was naar en andere plaats verhuisd omdaar op kamers te gaan. Die vrouw kwam dan langs bij me thuis en zij stortte haar hart uit bij mij, in plaats van omgekeerd. Ik heb het toen stopgezet, omdat ik er enorm tegenop zag als ze zou komen.

Je kan eventueel met een vrij concrete vraag binnenkomen, bijv. ik heb moeite mijn toekomst vorm te geven, ik wil graag studeren maar twijfel aan mezelf. Dan begin je daar. Je geeft zelf aan wanneer je het onderwerp wilt gaan uitbreiden, en dat gaat waarschijnlijk heel geleidelijk. Je kan voor jezelf ook stellen dat je één afspraak maakt, gewoon om een indruk te krijgen van de persoon. Dan zit je nog nergens aan vast.

Dit vind ik echt goede tips.

Zie het niet als iemand die je mee gaat sleuren in een richting die je helemaal niet uit wilt, maar die je een ondersteunende arm biedt en in jouw tempo in jouw richting meeloopt. Zo'n arm kun je toch wel gebruiken?

Ja, dat is zo, ik zou het eerlijk gezegd graag willen als het zo gaat zijn.

Liefs

dubio                         



Veel liefs van Iseo!

Ik weet wel zeker dat hij een andere vrouw in zijn leven (bed) heeft. Tijdens mijn zwangerschap heb ik me extra moeten laten testen (en ja, ik had iets te pakken..) omdat hij voor we uit elkaar waren vreemd ging, hij was soms nachten weg van huis. Hij heeft met verschillende vrouwen het bed gedeeld.

Ik was als hij weg bleef erg bezorgd, en zat al die tijd op hem te wachten terwijl ik eigenlijk genoot van de rust maar mij er niet aan over kon geven. Was ook bezig met hoe ik hem weer zou ontvangen als hij binnen zou komen, hoopte dat hij blij was om me weer te zien. Ik was bang dat hij zich te pletter zou rijden, en ergens hoopte ik dat hij niet thuis kwam. Ik durfde in ieder geval niets voor mezelf te ondernemen. Het is toch vreemd, dat je je zelfs opgesloten voelt terwijl hij niet eens thuis is?

Maar ik had hem dus aan de telefoon toen ik al weg was bij hem, en hij werd toen om iets kwaad en schreeuwde naast de bedreigingen ook dat hij die vrouwen had gehad en hoe veel beter dat wel niet was dan met mij... (etc etc etc)

Toen drong pas echt tot me door wat hij vaker had gedaan, iets wat ik ergens ook wel wist want hij had in zijn 'gekke perioden' behoefte aan veel aandacht en was dan ook van huis, hij kon thuis echt nachten wakker zijn. En vanalles in zijn hoofd halen en willen.

In combinatie met drank/drugs(de laatste tijd) was dat echt geen pretje.

Ik weet niet waarom ik dit allemaal wil vertellen want ik schaam me weer kapot dat ik zo met me heb laten sollen. Maar ik ben vooral nu zo kwaad op hem.

Je overdrijft je angsten niet, Iseo, die zijn reëel. Ik denk dat je wel kunt leren 

-hoe weet ik niet- om er minder naar te leven. Leren om eens een keer naar boven te gaan en de knip open te laten, leren om in de stad te lopen met je telefoon in je zak maar niet in je hand, dit soort dingen. Heel bewust bezig zijn met je gevoel onder zulke omstandigheden, leren om -bijv.- je op je ademhaling te richten en zo de spanning uit je lijf weg te halen. 

En dan nog die hele hoop andere leerpunten die je hier al opschrijft, genoeg mogelijkheden om steeds dichter bij jezelf te komen. 

Je schrijft dat je eerder een therapeut hebt misleid: die valkuil ken je nu. Bij elk woord dat je zult zeggen zul je jezelf afvragen of je iets bagatelliseert of niet. Je weet dat bagatelliseren van de therapie verspilde moeite maakt. 



Nog even en je examens beginnen. Heb je die vakken echt nodig voor de HBO opleiding, kun je niet volstaan met een toelatingstoets? 

Anyway, ik ga ervanuit dat je je examen gewoon haalt. :R

Vrouwtje, je hebt het over je vorige relatie. Is dit de tweede relatie die niet goed zit?

Ja, die uitspraak zou ik ook kunnen doen, van die film en dat het dan overdreven zou zijn. Ik heb altijd het gevoel alsof ik geen normaal persoon ben omdat mijn belevenissen in de relatie zo ver af staan van wat ik om mij heen zie.

Maar het is inderdaad de omgekeerde wereld, hij heeft die dingen gedaan, en ik durf ze niet te vertellen omdat het zo vreemd is...



Over die angst, ik heb bij me thuis de deuren binnen eruit gehaald of anders staan ze altijd open met iets ervoor. Ik kan er niet tegen dat ik geen overzicht heb, dat ik deuren moet openen en sluiten in mijn eigen huis. Ook weer zoiets, dat is toch ook niet normaal. Alleen mijn dochtertje heeft een deur van haar kamertje omdat ze goed slaapt als het donker is, met de deur dicht.

Ik wil vanuit de ene kamer de hal kunnen zien etc.

Mamz, ik mag dat havo examen echt verknallen en dan kan ik nog steeds met het toelatingsexamen van het hbo naar mijn opleiding.

Het grootste probleem is alleen mijn omgeving en de bijstand die het betaalt.

Ik moet vanavond leren, maar ik zag net al dat ik niets onthouden heb van de laatste tijd en ik heb helemaal geen zin, en woensdag moet ik al op, maar ik heb niet echt een gevoel of het me echt wat doet. Erg he?



Ik kan sommige onderdelen absoluut halen op begrijpend lezen, logisch nadenken en kijken naar de vraagstelling, ik ga zakken op de theorie die echt in je hoofd moet zitten, termen enzo.

Ben je al bij je huisarts geweest voor rustig-pilletjes? Dat je in elk geval niet zakt door fysieke faalangst?

Ik hoop dat tijdens je examen die ooit geleerde feitjes vanzelf weer zullen komen bovendrijven bij je en inderdaad: met begrijpend lezen moet je een heel eind komen.



Kun je voor jezelf bepalen waar je ademhaling nu zit? Borst, keel, buik? Of op zo'n moment dat de herinneringen, of angst, je aanvliegen?

Het schijnt echt zo te zijn dat je angst enigzins kunt reduceren door trouw te proberen naar een rustige buikademhaling te gaan.

Angst, een raar iets, want het bepaalt onze reakties

Vroeger zei ik altijd: Als iemand je iets aan wil doen, gebeurt dat toch, hoe je je ook beveiligd. Ik kan toch niet mijn leven laten leiden door deze angst. Je stapt toch ook niet dagelijks op de fiets met de verwachting dat je een ongeluk krijgt. Deze houding heb ik me echt weer opnieuw moeten aanleren en soms lukt mij dat ook niet. Vanavond heb ik dat nog weer mogen ervaren. Maar bewust op deze manier gaan denken maakt voor mij de angst wel kleiner en beter hanteerbaar. Het gaat erom dat we ons weer veilig gaan voelen en dat ook uitdragen. En ja, dat kost tijd en verwerking,

Iseo, je hebt zoveel meegemaakt, het is logisch dat je daarvan nog steeds de angst voelt. Ik denk dat het niet gebeurt hoor, dat hij zomaar bij je staat 'snachts. Wat jij moet leren is het patroon in je gedachten hierover veranderen. Stel een aktieplan op wat je gaat doen als het wel mocht gebeuren. Maar in deze tijd, waarin je in staat bent om zoveel toe te laten in je geest is het ook onvermijdelijk dat de angst terugkomt. En mensen verwerken veel in hun dromen, dus het is niet zo raar dat je hier in deze fase last van hebt.

en ik heb inmiddels het boek Als hij maar gelukkig is, vrouwen die teveel in liefde investeren van Robin Norwood gehaald en kan het iedereen aanraden.



En een nieuwe relatie, als de tijd daar rijp voor is, komt dat vanzelf. Je bent nog zo jong, ik wil in ieder geval nooit meer zo'n ongezonde relatie waarin ik de opvulling van de leegte van iemand anders ben en niet mezelf kan zijn. Het moet dan echt een aanvulling zijn. Iets toevoegen. Liever gelukkig met mezelf alleen, dan ongelukkig in een slechte relatie.

Mamz, ik mag dat havo examen echt verknallen en dan kan ik nog steeds met het toelatingsexamen van het hbo naar mijn opleiding.

Het grootste probleem is alleen mijn omgeving en de bijstand die het betaalt.

Ik moet vanavond leren, maar ik zag net al dat ik niets onthouden heb van de laatste tijd en ik heb helemaal geen zin, en woensdag moet ik al op, maar ik heb niet echt een gevoel of het me echt wat doet. Erg he?



Ik kan sommige onderdelen absoluut halen op begrijpend lezen, logisch nadenken en kijken naar de vraagstelling, ik ga zakken op de theorie die echt in je hoofd moet zitten, termen enzo.

Iseo, ik snap je volkomen, ik moet nu ook aan de studie maar het lukt niet. De rust voor concentratie ontbreekt. Lezen is lastig hoor, en ik verslind nu dat boek van Robin Norwood. Toch probeer ik er voordeel uit te halen. Hoe komt het dan dat ik me niet kan concentreren, wat zit me dwars en hoe krijg ik dat voor mezelf opgelost. Op het moment dat mijn hoofd rustig is lukt het dan weer uitstekend. En het gaat jou ook lukken woensdag. Dan maar met de hakken over de sloot, alles hoeft niet perfect!!

Gewoon blijven schrijven zoals je het voelt, Dubio. Er waren ineens zoveel posts -ik was ondertussen gewoon met real life bezig- en dan zie ik door de bomen het bos niet meer.



Dat herken ik, als ik zie wat er op één avondje opeens geschreven is :P



Nu een jaar later ben ik er dan toch wel achter dat ik nog wat oude zooi moet opruimen. Eigenlijk nog ouder dan de relatie zelf. Ik begin 30 mei met een intake.

Hé, wat fantastisch! Hele goeie move Mamzelle. Ik hoop dat je er net zo veel aan hebt als ik.



Liefs,

dubio