Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenTheirDoneThats en Tranen
woensdag 18 april 2007 om 00:10
Hallo Allemaal,
Toch nog een berichtje van mij,
Jullie zeiden maak een titel.. die slaat op alles wat nu is.
Wat ik me het meest van jullie reacties kon herrineren,
waren deze 4 steekwoorden die bleven terugkomen..
soms in een andere vorm.. maar ze waren er en bleven er!
Vandaar dat ik dit een passende titel vond,
Ik zal wel meelezen, maar posten doe ik rustig mee..
reacties geven doe ik wel.. maar ik laat mezelf er voorlopig
even buiten..
Liefs,
××DayMar
Toch nog een berichtje van mij,
Jullie zeiden maak een titel.. die slaat op alles wat nu is.
Wat ik me het meest van jullie reacties kon herrineren,
waren deze 4 steekwoorden die bleven terugkomen..
soms in een andere vorm.. maar ze waren er en bleven er!
Vandaar dat ik dit een passende titel vond,
Ik zal wel meelezen, maar posten doe ik rustig mee..
reacties geven doe ik wel.. maar ik laat mezelf er voorlopig
even buiten..
Liefs,
××DayMar
dinsdag 15 mei 2007 om 21:21
Ja, de vraag of ik ooit weer een man zou kunnen vinden die bij mij zou passen en of ik überhaupt weer een relatie zou willen en/of aankunnen, die herken ik nog wel...
Ben 7 jaar alleen geweest en in die tijd volledig overtuigd geweest dat ik altijd alleen zou blijven. Toen ik graag gezinsuitbreiding wilde, heb ik dan ook gekozen voor een donor en heb zo mijn 2e zoon gekregen (dat geeft denk ik wel aan hoe overtuigd ik was dat ik alleen zou blijven). Maar soms loopt het leven anders dan je denkt. Nou was ik daar al eerder achter gekomen, maar het kan dus ook op een positieve manier...
Ben 7 jaar alleen geweest en in die tijd volledig overtuigd geweest dat ik altijd alleen zou blijven. Toen ik graag gezinsuitbreiding wilde, heb ik dan ook gekozen voor een donor en heb zo mijn 2e zoon gekregen (dat geeft denk ik wel aan hoe overtuigd ik was dat ik alleen zou blijven). Maar soms loopt het leven anders dan je denkt. Nou was ik daar al eerder achter gekomen, maar het kan dus ook op een positieve manier...
dinsdag 15 mei 2007 om 23:19
SBS6, Hart van NL 22.30
Misschien kun je het terugvinden ja. Ze lieten beelden zien van de uitspraak, en van toen, de politie, mensen die bijeen kwamen toen het pas gebeurd was, de buurman vertelde erover.
Het duurde niet zo lang, maar er werd toch kort samengevat wat jij hier ook hebt verteld, zo vreselijk om te horen. Je zag haar foto.
Ik vind het zo erg, Pav.
Had het speciaal aangezet, ik moest er steeds aan denken dat jij had gezegd dat ze met een camera bij de uitspraak waren.
Nu heb ik haar foto gezien.
woensdag 16 mei 2007 om 10:58
Pavlova, ik weet niets te zeggen *; Ik heb een berichtje geplaatst in het condoleanceregister voor Manu.
Je schreef al eerder dat de moordenaar nooit enige wroeging toonde en tot in de rechtszaal doorging met Manu zwart te maken en de schuld bij haar te leggen (!!!). Wat denk je, hoe zou Manu daarop gereageerd hebben als ze nog geleefd zou hebben? Als ze haar getuigenis had kunnen doen. Zou ze hem hebben tegengesproken?
"Tijdens het PBC-onderzoek zou B. zijn ex-vriendin regelmatig zwart hebben gemaakt door te vertellen hoe slecht zij was. Hiermee zou hij begrip hebben willen kweken voor zijn daad", las ik in het persbericht.
Ik denk dat we hier allemaal iets van kunnen leren. Los van het soort of de mate van geweld (want bij ons is het natuurlijk allemaal minder erg... nou ja, we leven inderdaad nog ) hebben velen van ons iets gemeen met Manu, denk ik. Of voor degenen die inmiddels uit de relatie zijn gestapt: hadden we iets met haar gemeen. We denken dat het beter wordt, dat hij in de grond een goed persoon is... als wij hem maar genoeg liefde geven, dan wordt hij wel weer lief, de persoon die hij "werkelijk" is.
De persoon die B. werkelijk is, die stond gisteren voor de rechtbank. Die blijft tot op de dag van vandaag geloven dat het allemaal Manu's schuld is. Die kan niet begrijpen hoe het mogelijk is dat de rechter niet inziet wat een slecht persoon ze was, dat ze het verdiende, dat ze hem geen andere keus liet. Hij is waarschijnlijk erg boos op haar dat hij om haar 14 jaar de cel in moet.
En laten we vooral niet vergeten dat B. geen persoonlijkheidsstoornis heeft. Mijns inziens ben je per definitie gestoord als je zo'n daad begaat, maar hij is en was volledig toerekeningsvatbaar. Hij mist gewoonweg elk gevoel voor een ander en voelt alleen maar voor zichzelf. Hij vindt zichzelf ongetwijfeld heel erg zielig nu, een slachtoffer van Manu. Hij is geen monster, hij is "gewoon" een man die een keer door het lint ging. In een waas. In die "waas" ging hij met een mes naar haar huis, brak de deur open, forceerde de badkamerdeur en vermoordde Manu met 26 messteken. Is dat een waas? Nee, dat gaat om macht. Dat is pure machteloosheid die hij op Manu botvierde.
Als je dat gevoel van machteloosheid herkent bij je (ex-)partner (en helaas, dat doe ik), pas dan op. Want het is niet (alleen) de gestoorde persoonlijkheid maar het zijn vooral de omstandigheden die tot zo'n exces kunnen leiden. Ik denk dat iedereen in bepaalde situaties tot extreme dingen, ja zelfs moord, kan worden gedreven. Maar vooral mensen die al neigen tot agressie, lichamelijk of verbaal, zullen sneller over dat randje gaan.
Ik hoop dat B. de komende veertien jaar in overvloed mag genieten van het soort liefde dat hij voor Manu had.
dubio
Je schreef al eerder dat de moordenaar nooit enige wroeging toonde en tot in de rechtszaal doorging met Manu zwart te maken en de schuld bij haar te leggen (!!!). Wat denk je, hoe zou Manu daarop gereageerd hebben als ze nog geleefd zou hebben? Als ze haar getuigenis had kunnen doen. Zou ze hem hebben tegengesproken?
"Tijdens het PBC-onderzoek zou B. zijn ex-vriendin regelmatig zwart hebben gemaakt door te vertellen hoe slecht zij was. Hiermee zou hij begrip hebben willen kweken voor zijn daad", las ik in het persbericht.
Ik denk dat we hier allemaal iets van kunnen leren. Los van het soort of de mate van geweld (want bij ons is het natuurlijk allemaal minder erg... nou ja, we leven inderdaad nog ) hebben velen van ons iets gemeen met Manu, denk ik. Of voor degenen die inmiddels uit de relatie zijn gestapt: hadden we iets met haar gemeen. We denken dat het beter wordt, dat hij in de grond een goed persoon is... als wij hem maar genoeg liefde geven, dan wordt hij wel weer lief, de persoon die hij "werkelijk" is.
De persoon die B. werkelijk is, die stond gisteren voor de rechtbank. Die blijft tot op de dag van vandaag geloven dat het allemaal Manu's schuld is. Die kan niet begrijpen hoe het mogelijk is dat de rechter niet inziet wat een slecht persoon ze was, dat ze het verdiende, dat ze hem geen andere keus liet. Hij is waarschijnlijk erg boos op haar dat hij om haar 14 jaar de cel in moet.
En laten we vooral niet vergeten dat B. geen persoonlijkheidsstoornis heeft. Mijns inziens ben je per definitie gestoord als je zo'n daad begaat, maar hij is en was volledig toerekeningsvatbaar. Hij mist gewoonweg elk gevoel voor een ander en voelt alleen maar voor zichzelf. Hij vindt zichzelf ongetwijfeld heel erg zielig nu, een slachtoffer van Manu. Hij is geen monster, hij is "gewoon" een man die een keer door het lint ging. In een waas. In die "waas" ging hij met een mes naar haar huis, brak de deur open, forceerde de badkamerdeur en vermoordde Manu met 26 messteken. Is dat een waas? Nee, dat gaat om macht. Dat is pure machteloosheid die hij op Manu botvierde.
Als je dat gevoel van machteloosheid herkent bij je (ex-)partner (en helaas, dat doe ik), pas dan op. Want het is niet (alleen) de gestoorde persoonlijkheid maar het zijn vooral de omstandigheden die tot zo'n exces kunnen leiden. Ik denk dat iedereen in bepaalde situaties tot extreme dingen, ja zelfs moord, kan worden gedreven. Maar vooral mensen die al neigen tot agressie, lichamelijk of verbaal, zullen sneller over dat randje gaan.
Ik hoop dat B. de komende veertien jaar in overvloed mag genieten van het soort liefde dat hij voor Manu had.
dubio
Ga in therapie!
woensdag 16 mei 2007 om 16:21
Lieve Pavlova,
Ik heb het niet gezien op het nieuws, misschien even kijken bij utizending gemist ofzo.
14 jaar is voor deze tijd en voor de nederlandse rechtspraak best veel trouwens! Ik kan me voorstellen dat je blij bent met de uitspraak. mij deed het wel goed om te horen.
Zoals ik al eerder heb gezegd werk ik een een tbs kliniek waar ik regelmatig mannen tegenkom die hun vriendin iets hebben aangedaan en ook hebben vermoord. ik moet nu telkens aan manu denken als ik die mannen zie... hoe afschuwelijk. ik zie en hoor uiteraard nooit de kant van het slachtoffer en diens familie, gelukkig, want anders was het werk nog zwaarder,
lieve meid veel sterkte verder.
kus Sterre
Ik heb het niet gezien op het nieuws, misschien even kijken bij utizending gemist ofzo.
14 jaar is voor deze tijd en voor de nederlandse rechtspraak best veel trouwens! Ik kan me voorstellen dat je blij bent met de uitspraak. mij deed het wel goed om te horen.
Zoals ik al eerder heb gezegd werk ik een een tbs kliniek waar ik regelmatig mannen tegenkom die hun vriendin iets hebben aangedaan en ook hebben vermoord. ik moet nu telkens aan manu denken als ik die mannen zie... hoe afschuwelijk. ik zie en hoor uiteraard nooit de kant van het slachtoffer en diens familie, gelukkig, want anders was het werk nog zwaarder,
lieve meid veel sterkte verder.
kus Sterre
woensdag 16 mei 2007 om 19:59
Dubio, wat heb je dat weer mooi verwoord vandaag nav Manu.
Pavlova, dat ik niet reageerde op het Manu gedeelte in je verhaal, is een beetje struisvogelen van mij. Ik merk dat ik er nog steeds niet aan wil geloven dat dit soort dingen echt gebeuren. Dat ik vind dat verhalen die 'veel erger' zijn dan de mijne mij het gevoel geven dat ik niet moet zeuren.
Dit alles neemt natuurlijk niet weg dat het op jou en de jouwen een afgrijselijke impact heeft gehad. Gelukkig heeft Manu's moordenaar de rechter geen rad voor ogen kunnen draaien.
En ik triggerde op mijn beurt op die ene alinea waarin je keihard zegt dat je hetzelfde patroon bij jouw man ziet. En hoe raar het ook klinkt, ik had net weer weggestopt dat mijn vroegere thuissituatie nog invloed had op mijn problemen van vandaag. Ik voel me hier behoorlijk schizofreen in. De ene keer zie ik het, de volgende keer lijkt het alsof ik het voor het eerst hoor. Maar als jij dan bij jouw man hetzelfde herkent als dat ik schreef. Dan ligt het dus niet aan mij, die problemen waar ik nu mee zit. Het is niet mijn fout? Wow, dat doet even pijn.
Voor de anderen: Het is in het algemeen zo moeilijk om in te zien wat er met je gebeurd is. Waar mensen over je grenzen heen gaan en wat voor gevolgen dat heeft. Och die klappen, dat waren er toch niet zo veel uiteindelijk. De eenzaamheid, het niet jezelf kunnen zijn, het schelden en kleineren is zoooo ongrijpbaar. Ik ben zo ontzettend alleen geweest. Kinderen zijn toch allemaal wel eens bang voor het monster onder hun bed. Ik was zo bang dat ik trillend in bed lag, maar roepen om hulp of naar beneden gaan was nog erger, dan werd ik fysiek of met woorden weer naar boven geslagen.
En toch blijf je van je ouders houden. Ik denk zoals een aantal hier van hun ex. En je blijft op zoek naar die liefde, je hebt een bodemloze put van binnen. En zo beland je, althans ik, in relaties waarin je bevestiging zoekt voor jouw beeld van de wereld (ik wil dat mensen van mij houden, maar ik ben niet waard om van te houden, ik ben raar, er is iets mis met mij).
Ik ga een aspirientje pakken. Krijg hier een ontzettende hoofpijn van.
Pavlova, dat ik niet reageerde op het Manu gedeelte in je verhaal, is een beetje struisvogelen van mij. Ik merk dat ik er nog steeds niet aan wil geloven dat dit soort dingen echt gebeuren. Dat ik vind dat verhalen die 'veel erger' zijn dan de mijne mij het gevoel geven dat ik niet moet zeuren.
Dit alles neemt natuurlijk niet weg dat het op jou en de jouwen een afgrijselijke impact heeft gehad. Gelukkig heeft Manu's moordenaar de rechter geen rad voor ogen kunnen draaien.
En ik triggerde op mijn beurt op die ene alinea waarin je keihard zegt dat je hetzelfde patroon bij jouw man ziet. En hoe raar het ook klinkt, ik had net weer weggestopt dat mijn vroegere thuissituatie nog invloed had op mijn problemen van vandaag. Ik voel me hier behoorlijk schizofreen in. De ene keer zie ik het, de volgende keer lijkt het alsof ik het voor het eerst hoor. Maar als jij dan bij jouw man hetzelfde herkent als dat ik schreef. Dan ligt het dus niet aan mij, die problemen waar ik nu mee zit. Het is niet mijn fout? Wow, dat doet even pijn.
Voor de anderen: Het is in het algemeen zo moeilijk om in te zien wat er met je gebeurd is. Waar mensen over je grenzen heen gaan en wat voor gevolgen dat heeft. Och die klappen, dat waren er toch niet zo veel uiteindelijk. De eenzaamheid, het niet jezelf kunnen zijn, het schelden en kleineren is zoooo ongrijpbaar. Ik ben zo ontzettend alleen geweest. Kinderen zijn toch allemaal wel eens bang voor het monster onder hun bed. Ik was zo bang dat ik trillend in bed lag, maar roepen om hulp of naar beneden gaan was nog erger, dan werd ik fysiek of met woorden weer naar boven geslagen.
En toch blijf je van je ouders houden. Ik denk zoals een aantal hier van hun ex. En je blijft op zoek naar die liefde, je hebt een bodemloze put van binnen. En zo beland je, althans ik, in relaties waarin je bevestiging zoekt voor jouw beeld van de wereld (ik wil dat mensen van mij houden, maar ik ben niet waard om van te houden, ik ben raar, er is iets mis met mij).
Ik ga een aspirientje pakken. Krijg hier een ontzettende hoofpijn van.
woensdag 16 mei 2007 om 23:23
En ik triggerde op mijn beurt op die ene alinea waarin je keihard zegt dat je hetzelfde patroon bij jouw man ziet. En hoe raar het ook klinkt, ik had net weer weggestopt dat mijn vroegere thuissituatie nog invloed had op mijn problemen van vandaag. Ik voel me hier behoorlijk schizofreen in. De ene keer zie ik het, de volgende keer lijkt het alsof ik het voor het eerst hoor. Maar als jij dan bij jouw man hetzelfde herkent als dat ik schreef. Dan ligt het dus niet aan mij, die problemen waar ik nu mee zit. Het is niet mijn fout? Wow, dat doet even pijn.
Dit gedrag herken ik bij mijn man ook. Hij vindt het erg moeilijk om over te praten. Meestal zegt hij dat het toch allemaal niet zo erg was. Zijn opa had zijn vader op dezelfde manier behandelt (hoezo belachelijk excuus). Dit gedrag was in die tijd en in het land waar mijn man vandaan komt niet echt afwijkend dus hij (zijn vader) wist niet beter. Allemaal excuses om het gedrag van zijn vader goed te praten. De grootste dooddoener is wel dat zijn vader nu toch al 20 jaar droog staat, dus hij heeft er toch iets aan gedaan en dan moet het hem maar vergeven worden. Hij vergeet alleen dat het de drank was die bepaalde karakter eigenschappen verhevigde en dat die karaktereigenschappen niet verdwenen zijn.
De laatste jaren gaat het beter, waarschijnlijk komt dit omdat wij nu zelf kinderen hebben en mijn man tot het besef komt dat het gedrag van zijn vader niet normaal is geweest. Langzamerhand begint hij ook te beseffen hoe het voor zijn broers geweest moet zijn. Hij heeft altijd gedacht dat zijn jongste broer het niet zo meegekregen heeft. Mijn man heeft toch alle klappen opgevangen. Zijn middelste broer heeft zich later wel afgereageerd op zijn vader. En hij zelf is nog steeds de oudste zoon, die probeert alles in goede banen te leiden.
Soms zie ik hem dat kleine ventje van vroeger en dat doet me dan zo'n pijn. Hij heeft vooral moeite met zich verheugen op en genieten van dingen. Hij heeft altijd het gevoel dat iets toch niet doorgaat of niet leuk is. En als hij ergens van geniet dan voelt hij zich schuldig omdat hij denkt dat er vervolgens iets ergs gebeurt.
Wij gaan regelmatig met zijn ouders om, gaan zelfs bij ze op vakantie. En dat zij op zich hele leuke vakantie's, mede omdat wij ons eigen appartement hebben. Meestal kan ik het redelijk vinden met zijn vader, maar soms vertoont hij bepaalde trekjes en dan haat ik hem. Uit respect voor mijn man en voor de lieve vrede probeer ik zo normaal mogelijk te doen, maar soms vindt ik dat erg moeilijk.
Even iets anders, bedankt allemaal voor jullie lieve woorden voor Manu en Dubio bedankt voor je berichtje op condoleance.nl. Het doet me goed als mensen zo over haar praten. Het was idd een mooie meid, uiterlijk maar vooral van binnen. Ik zie hier mensen schrijven dat het bij hen nooit zo erg is geweest en ik snap ook hoe jullie dat bedoelen, maar bij Manu was het ook nooit zo erg. Tot die ene avond.
Vrouwtje Klets, wil je alsjeblieft, als je bepaalde dingen aan je (ex) man gaat mededelen, zorgen dat er iemand bij je is.
Dit gedrag herken ik bij mijn man ook. Hij vindt het erg moeilijk om over te praten. Meestal zegt hij dat het toch allemaal niet zo erg was. Zijn opa had zijn vader op dezelfde manier behandelt (hoezo belachelijk excuus). Dit gedrag was in die tijd en in het land waar mijn man vandaan komt niet echt afwijkend dus hij (zijn vader) wist niet beter. Allemaal excuses om het gedrag van zijn vader goed te praten. De grootste dooddoener is wel dat zijn vader nu toch al 20 jaar droog staat, dus hij heeft er toch iets aan gedaan en dan moet het hem maar vergeven worden. Hij vergeet alleen dat het de drank was die bepaalde karakter eigenschappen verhevigde en dat die karaktereigenschappen niet verdwenen zijn.
De laatste jaren gaat het beter, waarschijnlijk komt dit omdat wij nu zelf kinderen hebben en mijn man tot het besef komt dat het gedrag van zijn vader niet normaal is geweest. Langzamerhand begint hij ook te beseffen hoe het voor zijn broers geweest moet zijn. Hij heeft altijd gedacht dat zijn jongste broer het niet zo meegekregen heeft. Mijn man heeft toch alle klappen opgevangen. Zijn middelste broer heeft zich later wel afgereageerd op zijn vader. En hij zelf is nog steeds de oudste zoon, die probeert alles in goede banen te leiden.
Soms zie ik hem dat kleine ventje van vroeger en dat doet me dan zo'n pijn. Hij heeft vooral moeite met zich verheugen op en genieten van dingen. Hij heeft altijd het gevoel dat iets toch niet doorgaat of niet leuk is. En als hij ergens van geniet dan voelt hij zich schuldig omdat hij denkt dat er vervolgens iets ergs gebeurt.
Wij gaan regelmatig met zijn ouders om, gaan zelfs bij ze op vakantie. En dat zij op zich hele leuke vakantie's, mede omdat wij ons eigen appartement hebben. Meestal kan ik het redelijk vinden met zijn vader, maar soms vertoont hij bepaalde trekjes en dan haat ik hem. Uit respect voor mijn man en voor de lieve vrede probeer ik zo normaal mogelijk te doen, maar soms vindt ik dat erg moeilijk.
Even iets anders, bedankt allemaal voor jullie lieve woorden voor Manu en Dubio bedankt voor je berichtje op condoleance.nl. Het doet me goed als mensen zo over haar praten. Het was idd een mooie meid, uiterlijk maar vooral van binnen. Ik zie hier mensen schrijven dat het bij hen nooit zo erg is geweest en ik snap ook hoe jullie dat bedoelen, maar bij Manu was het ook nooit zo erg. Tot die ene avond.
Vrouwtje Klets, wil je alsjeblieft, als je bepaalde dingen aan je (ex) man gaat mededelen, zorgen dat er iemand bij je is.
donderdag 17 mei 2007 om 01:00
Hallo allemaal,
ik ben nog steeds zo nu en dan wat aan het bijlezen van wat jullie allemaal al geschreven hadden voordat ik 'binnenviel'. Wat een verhalen zeg, wat erg allemaal. Ik vind jullie allemaal zulke sterke en slimme vrouwen.
Als het gaat om mijn specifieke verhaal: ik heb mezelf altijd zo zwak en naief gevonden dat ik mezelf in zo'n onmogelijke positie gemanouvreerd had, maar door jullie verhalen en reacties zie ik nu meer dan ooit in dat mijn (gebrek aan) karakter daar helemaal niet zo veel mee te maken had. Men, wat had ik er veel aan gehad als ik 11 jaar geleden dit topic had kunnen lezen... maar ook nu nog merk ik hoeveel het me doet.
*; voor jullie allemaal!
ik ben nog steeds zo nu en dan wat aan het bijlezen van wat jullie allemaal al geschreven hadden voordat ik 'binnenviel'. Wat een verhalen zeg, wat erg allemaal. Ik vind jullie allemaal zulke sterke en slimme vrouwen.
Als het gaat om mijn specifieke verhaal: ik heb mezelf altijd zo zwak en naief gevonden dat ik mezelf in zo'n onmogelijke positie gemanouvreerd had, maar door jullie verhalen en reacties zie ik nu meer dan ooit in dat mijn (gebrek aan) karakter daar helemaal niet zo veel mee te maken had. Men, wat had ik er veel aan gehad als ik 11 jaar geleden dit topic had kunnen lezen... maar ook nu nog merk ik hoeveel het me doet.
*; voor jullie allemaal!
donderdag 17 mei 2007 om 01:05
Lemmy, ben vanavond ook erg bezig met dit topic.
Het is voor mij ook precies zoals je het hier zegt, dat ik van mijzelf dacht dat ik me in een onmogelijke positie gemanouvreerd had, dat ik zwak was.
Ik wil geloven dat het anders is dan ik dacht, ik kan me er niet bij neerleggen. Wil graag beter over mezelf denken...
Wat is het toch lastig dit gevoel te beschrijven...
Het is voor mij ook precies zoals je het hier zegt, dat ik van mijzelf dacht dat ik me in een onmogelijke positie gemanouvreerd had, dat ik zwak was.
Ik wil geloven dat het anders is dan ik dacht, ik kan me er niet bij neerleggen. Wil graag beter over mezelf denken...
Wat is het toch lastig dit gevoel te beschrijven...
donderdag 17 mei 2007 om 01:10
donderdag 17 mei 2007 om 01:28
Ja, dat heb ik ook (en mijn 1e man is notabene overleden in 1996...!!). En als ik dan kijk naar mijn kinderen.... mijn oudste zoon, die uiterlijk zo veel op hem lijkt... of mijn kleine meisje.... ik kan je niet eens vertellen hoe diep ik wens dat hen dit soort problemen bespaard mogen blijven, vooral als ik lees dat er vaak ook nog een soort 'doorgeven' in de familie aan de hand is... ik zal alles doen wat in mijn macht ligt om het te voorkomen.
donderdag 17 mei 2007 om 01:31
Vrouwtje, dit is precies de macht die hij over je heeft.
En jij denkt nu dat je niet sterk bent, je hebt het gevoel dat het je allemaal niet lukt, niet gaat lukken. Hoe langer het duurt, hoe meer dit gevoel de overhand neemt. Dat hoopvolle gevoel dat je het beter gaat maken voor de toekomst verdwijnt langzaam maar zeker.
Dat is wat het met je doet.
Ik kon het ook zien. Ik wist het. Maar ik kon er niet naar handelen.
Het maakte dat ik kwaad was op mezelf, en dat ik steeds meer ging ontkennen dat er iets helemaal niet goed zat omdat ik dat gevoel niet aankon. Het weten dat je actie moet gaan ondernemen, maar je totaal machteloos voelen.
Dit is het gevolg van de lange tijd die je al met hem doormaakte. Dit is wat het betekent om vast te zitten.
Later kun je er nog niet goed mee uit de weg, want die gedachtes van dat het je niet lukt sterker te zijn, die blijven. Tot je gaat zien hoe het werkt.
Ik ben trots op wat ik heb bereikt, maar ik voel het nog niet. Het is nog steeds die stomme manier van denken die in mijn hoofd zit.
Voel me nog steeds alsof ik het niet aankan.
donderdag 17 mei 2007 om 01:53
Ik begrijp heel goed wat jullie schrijven en voelen. Ik hoop voor degenen die nog vastzitten in een nare relatie, dat jullie snel de moed en de kracht vinden de juiste beslissingen te nemen. En voor degenen die het al achter de rug hebben, dat jullie heel veel kunnen genieten van de mooie dingen die er ook zijn en waar jullie zo lang niet van hebben kunnen genieten...
Iseo, ik weet zeker dat je dochter je heel veel kracht kan geven! Als zij lekker aan het spelen is en plezier heeft, is dat toch zeker een bewijs dat je het allemaal wel aankan?
:R
Iseo, ik weet zeker dat je dochter je heel veel kracht kan geven! Als zij lekker aan het spelen is en plezier heeft, is dat toch zeker een bewijs dat je het allemaal wel aankan?
:R
donderdag 17 mei 2007 om 01:55
Lemmy *;
Wat blijft het veel met je doen.
Toen ik zwanger was, voelde het heel natuurlijk. Ik ging een kindje krijgen, het zat in mijn buik.
Mijn dochter werd geboren, ik hield haar vast.
Vanaf toen werd het toch anders, het was niet meer zo van, ik heb je gedragen, ik heb je gebaard, je bent alleen mijn kindje....
Vanaf haar geboorte hoorde ze ook een beetje bij andere mensen. Lieve fijne mensen zoals mijn ouders, maar ook bij haar andere opa en oma, bij haar tante, ooms. Die willen een band met haar, willen van mij dat het voor mij ook logisch is dat ik daaraan mee werk.
Maar ik was er overstuur van.
Tijdens de zwangerschap was het goed te doen, ik droeg mijn kind bij me en het kind hoorde alleen bij mij.
Mijn dochter lijkt ook op haar vader. Ze lijkt veel op mij maar ze heeft trekken van haar vader, eigenlijk is ze een heel mooie combinatie van ons twee in haar uiterlijk.
Ze is haar eigen unieke zelf.
Het moeilijkste is dat, door hun als vanzelfsprekend gezien, het contact met zijn familie mij elke keer confronteert met het feit dat mijn kindje niet alleen van mij kan zijn. Ik ben haar moeder, we zijn altijd samen, maar ook haar vader is ergens aanwezig.
En elke keer is het weer anders hoe ik me daarover voel. Nu ik steeds meer inzicht krijg in wat er is gebeurd verandert hij van de man van wie ik zoveel hield, in een man die mij nog banger maakt als toen.
Ik wil dat mijn kind, ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden als dit meisje, een echte lieve vader heeft. Omdat ik niet wil dat deze man het is op de momenten dat ik bang voor hem ben nu.
Het was goed toen hij in mijn gedachten die man was die vanbinnen stuk ging en daarom de weg kwijt was want van hem kon ik houden. Maar nu is het niet goed, hij wordt steeds meer de man die deze dingen heeft gedaan die ik hier heb beschreven.
Dat vind ik nu zo verdrietig.
Ik mis hem, ik mis het beeld wat ik eerst van hem had. Die man kon ooit haar vader nog zijn.
Deze man nu mag nooit bij haar in de buurt komen en ik denk dat ik afscheid moet nemen van een droom die ik toch ergens bewaarde...
Wat blijft het veel met je doen.
Toen ik zwanger was, voelde het heel natuurlijk. Ik ging een kindje krijgen, het zat in mijn buik.
Mijn dochter werd geboren, ik hield haar vast.
Vanaf toen werd het toch anders, het was niet meer zo van, ik heb je gedragen, ik heb je gebaard, je bent alleen mijn kindje....
Vanaf haar geboorte hoorde ze ook een beetje bij andere mensen. Lieve fijne mensen zoals mijn ouders, maar ook bij haar andere opa en oma, bij haar tante, ooms. Die willen een band met haar, willen van mij dat het voor mij ook logisch is dat ik daaraan mee werk.
Maar ik was er overstuur van.
Tijdens de zwangerschap was het goed te doen, ik droeg mijn kind bij me en het kind hoorde alleen bij mij.
Mijn dochter lijkt ook op haar vader. Ze lijkt veel op mij maar ze heeft trekken van haar vader, eigenlijk is ze een heel mooie combinatie van ons twee in haar uiterlijk.
Ze is haar eigen unieke zelf.
Het moeilijkste is dat, door hun als vanzelfsprekend gezien, het contact met zijn familie mij elke keer confronteert met het feit dat mijn kindje niet alleen van mij kan zijn. Ik ben haar moeder, we zijn altijd samen, maar ook haar vader is ergens aanwezig.
En elke keer is het weer anders hoe ik me daarover voel. Nu ik steeds meer inzicht krijg in wat er is gebeurd verandert hij van de man van wie ik zoveel hield, in een man die mij nog banger maakt als toen.
Ik wil dat mijn kind, ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden als dit meisje, een echte lieve vader heeft. Omdat ik niet wil dat deze man het is op de momenten dat ik bang voor hem ben nu.
Het was goed toen hij in mijn gedachten die man was die vanbinnen stuk ging en daarom de weg kwijt was want van hem kon ik houden. Maar nu is het niet goed, hij wordt steeds meer de man die deze dingen heeft gedaan die ik hier heb beschreven.
Dat vind ik nu zo verdrietig.
Ik mis hem, ik mis het beeld wat ik eerst van hem had. Die man kon ooit haar vader nog zijn.
Deze man nu mag nooit bij haar in de buurt komen en ik denk dat ik afscheid moet nemen van een droom die ik toch ergens bewaarde...
donderdag 17 mei 2007 om 02:03
Ja, als mijn dochter wakker wordt heb ik ook meteen zin in de dag. Ook al heb ik bijna niet geslapen en duurde de nacht lang. Het is meteen goed als ik haar 's ochtends uit haar bedje til.
Waar je zo lang niet van hebt kunnen genieten, blijft dat voor jou ook zo bijzonder, Lemmy? Zoals muziek draaien die je mooi vindt, zitten te niksen in de tuin op het gras.
Ik ben twee jaar verder en ik word nog intens blij van de meest kleine dingen. Sommige dingen worden nooit meer gewoon, die blijven misschien wel bijzonder.
donderdag 17 mei 2007 om 02:04
Ik begrijp wat je zegt, hoewel mijn zoon natuurlijk geen band heeft met zijn biologische vader, aangezien die er niet meer is. Wel is er nog (schriftelijk) contact met de familie, opa, oma, oom, tante etc. En dat vind ik ook belangrijk om te onderhouden. Een deel van de familie is erg bedreigend geweest na het overlijden van mijn man, maar een ander deel niet, en met hen hebben we nog steeds (enigszins) contact. Mijn man was afkomstig uit een ander land en uiterlijk is dat ook aan mijn zoon te zien, ik wil dat hij kan zien op wie hij lijkt want het is overduidelijk dat hij niet op mij en mijn familie lijkt.
Wat ik ook zo moeilijk vind... natuurlijk heeft mijn zoon wel eens vragen en ik vertel hem ook zo veel ik kan over zijn vader. Maar naar hem toe kan ik niet iets vertellen in de trant van 'het was een agressieve, manipulatieve rotzak'. Dus ik benadruk de goede kanten die hij ook had en leg de slechte kanten uit op een manier van 'hij was heel erg overspannen en bedoelde het niet allemaal zo, hij was zichzelf niet meer'. Maar nog steeds voel ik boosheid naar hem toe, iets dat ik niet kan uiten naar mijn zoon.
Wat ik ook zo moeilijk vind... natuurlijk heeft mijn zoon wel eens vragen en ik vertel hem ook zo veel ik kan over zijn vader. Maar naar hem toe kan ik niet iets vertellen in de trant van 'het was een agressieve, manipulatieve rotzak'. Dus ik benadruk de goede kanten die hij ook had en leg de slechte kanten uit op een manier van 'hij was heel erg overspannen en bedoelde het niet allemaal zo, hij was zichzelf niet meer'. Maar nog steeds voel ik boosheid naar hem toe, iets dat ik niet kan uiten naar mijn zoon.
donderdag 17 mei 2007 om 02:07
Dingen die voor mij bijzonder blijven.... ja, die heb ik nog steeds! Dat ik mezelf mag zijn, stomme grapjes mag maken (die mijn huidige man ook nog leuk vindt!!!), dat ik mijn kinderen mag opvoeden zoals ik het goed vind, dat ik over straat kan lopen zonder bang te zijn, dat ik me niet overal voor hoef te verantwoorden, dat mijn man mij vertrouwt.... en nog 100.000 dingen meer.
donderdag 17 mei 2007 om 02:16
Wat moeilijk.
Ik denk wel dat voor een kind het heel erg naar is iets slechts over een van de ouders te horen. Kinderen betrekken alles zo sterk op zichzelf.
Hij komt nu natuurlijk ook steeds meer op een leeftijd dat hij steeds meer wil weten. Wat heftig moet dat voor jou zijn. Je wilt je kind niet kwetsen, omdat je weet dat hij pijn gaat hebben als hij begrijpt wat er echt is gebeurd en dat dat nu zijn vader was.
Hoe lang kun je hem nog beschermen?
Ik hoop dat hij sterk en groot wordt door al de liefde die hij van jou, en van de anderen krijgt en daarmee veel aankan.
Zelf denk ik hier ook veel aan, maar het is natuurlijk anders als bij jou en je zoon.
Maar ik wil gewoon niet negatief over de vader van mijn kind praten waar ze bij is, ik vind het van jou heel knap dat jij dat kunt na alles wat je hebt meegemaakt Lemmy.
Ik denk wel dat voor een kind het heel erg naar is iets slechts over een van de ouders te horen. Kinderen betrekken alles zo sterk op zichzelf.
Hij komt nu natuurlijk ook steeds meer op een leeftijd dat hij steeds meer wil weten. Wat heftig moet dat voor jou zijn. Je wilt je kind niet kwetsen, omdat je weet dat hij pijn gaat hebben als hij begrijpt wat er echt is gebeurd en dat dat nu zijn vader was.
Hoe lang kun je hem nog beschermen?
Ik hoop dat hij sterk en groot wordt door al de liefde die hij van jou, en van de anderen krijgt en daarmee veel aankan.
Zelf denk ik hier ook veel aan, maar het is natuurlijk anders als bij jou en je zoon.
Maar ik wil gewoon niet negatief over de vader van mijn kind praten waar ze bij is, ik vind het van jou heel knap dat jij dat kunt na alles wat je hebt meegemaakt Lemmy.
donderdag 17 mei 2007 om 02:24
Ja, grapjes durven maken!
En dat je iets doet omdat het je leuk lijkt, zonder helemaal alles te moeten uitleggen. Ik moest altijd overal en verklaring voor geven, wie ik had gesproken, wat ik had gezegd, wat ik had gekocht, hoeveel het had gekost etc. Het was niet altijd dreigend hoor, maar die vragen waren er wel. Je raakt het ook gewend, ik werd er stiekem van, verzon van te voren al uitvluchten voor de meest onbenullige dingen.
Ik had vandaag dat examen, en ik had met mezelf afgesproken dat ik ten minste een andere persoon zou aanspreken vandaag.
We moesten ons verzamelen in een ruimte, en ik heb daar een praatje gemaakt met gewoon een aardige meid, en er kwam ook een jongen bij staan.
Het klinkt misschien heel stom, maar ik vond dat zo leuk. Gewoon een praatje maken als je ergens bent.
donderdag 17 mei 2007 om 02:27
Ja, dit zijn dingen die moeilijk zijn, zowel in jouw situatie als in de mijne, en naarmate je kind groter wordt, wordt dat er niet makkelijker op, want natuurlijk komen er meer vragen en begrijpt het kind ook meer... daarbij is mijn zoon zo'n type dat aan mij vaak al wel kan ZIEN wat ik voel. Lastig. Ik bescherm hem wel, vertel het op een manier zodat hij zijn vader niet gaat haten (hoop ik). Maar ik moet hem de waarheid natuurlijk wel vertellen, want anders zou iemand anders dat vroeger of later wel doen. Want zoals ik eerder al een keer vertelde is ons ''familiedrama'' op tv en in de krant geweest toentertijd en we wonen in een regio waar een gestolen auto hot news is, dus dan weet je wel hoe dat gaat...
Ik ga slapen nu... ik wens jou ook een goede nachtrust. En vergeet vooral niet je helemaal suf te genieten van je dochter he!
Ik ga slapen nu... ik wens jou ook een goede nachtrust. En vergeet vooral niet je helemaal suf te genieten van je dochter he!
donderdag 17 mei 2007 om 02:33
Ik begin nu wel te zien wat het voor jou moet betekenen dat iedereen 'weet' wat er is gebeurd. Jouw zoon zal van jou een soort veilige waarheid willen horen, waarbij je toch praat over het zware, het ernstige terwijl je een boodschap van liefde voor je kind tegelijk geeft aan hem.
Veel liefs van Iseo, welterusten.
*;
Veel liefs van Iseo, welterusten.
*;
donderdag 17 mei 2007 om 19:27
Lieve Daymar
Hoe gaat het met je, meis?
Misschien lukt het niet om alles te lezen, heb je wel wat tijd voor jezelf? Ik hoop dat je gauw weer eens komt binnenvallen om te vertellen hoe het met je gaat.
*;
Veel liefs!
Ik wil graag hetzelfde vragen aan Besluitloos, Elfje en Tordis...
Hoe gaat het met jullie?
Suus, hoe gaat het? Voel je je al iets beter?
:R
Hoe gaat het met je, meis?
Misschien lukt het niet om alles te lezen, heb je wel wat tijd voor jezelf? Ik hoop dat je gauw weer eens komt binnenvallen om te vertellen hoe het met je gaat.
*;
Veel liefs!
Ik wil graag hetzelfde vragen aan Besluitloos, Elfje en Tordis...
Hoe gaat het met jullie?
Suus, hoe gaat het? Voel je je al iets beter?
:R
