Oogkleppen, Wazen, BeenTheirDoneThats en Tranen

Hoi Iseo... nog een beetje geslapen afgelopen nacht?

Hoi Iseo... nog een beetje geslapen afgelopen nacht?

Nou, niet zo veel nee...

En die kleine hummels zijn ook altijd lekker vroeg wakker hé?

Hoe is het met je?

Hoi... nou, ik heb het getroffen met mijn kinderen, die hoor ik meestal niet voor 8.30 uur... maar ik heb wel erg onrustig geslapen, veel gedroomd en zo. Verder gaat het goed met mij en ik hoop met jou ook.

Ben wel heel erg bezig met dit topic. Bij het lezen van jullie verhalen komen er steeds herinneringen boven, waarvan ik niet eens meer wist dat ik ze had. Ik heb een soort 'zwart gat' in mijn herinneringen, deels komt dat doordat ik een periode heb gehad dat ik alleen maar bezig was met overleven en er dus schijnbaar geen ruimte was om dingen 'op te slaan in mijn hoofd' (ik omschrijf het een beetje raar, maar je begrijpt vast wat ik bedoel) en deels komt dat omdat ik gewoon heel veel klappen op mijn hoofd heb gehad. Maar nu komen er dus dingen terug. Rare ervaring.

Hoi Lemmy

Ja, ik begrijp zeker wat je bedoelt.

Toen ik mee ging schrijven keek ik anders tegen de tijd met mijn ex samen aan dan dat ik nu inmiddels doe. Ook omdat er veel meer herinneringen naar boven zijn gekomen. En omdat ik ze in een ander licht zie nu.

Ben erg verbaasd over hoe dat werkt, en ik snap dat het te maken heeft met overleven, met door kunnen gaan zonder de hele tijd overvallen te worden door al die beelden en gedachten. Maar het is gek om bij jezelf te merken dat het zo kan zijn.

Hoe meer ik lees hier, en wil reageren, hoe meer situaties en voorvallen ik me herinner. Dat geeft ook weer verwarrende gevoelens, omdat ze elkaar ook sneller hebben opgevolgd dan ik eerst dacht. Telkens als ik terug ga in mijn gedachten naar die tijd probeer ik bij mezelf te denken wat ik toen dacht, en ik weet wel ongeveer hoe het was, maar soms kan ik er echt niet bij.



Wat jij zegt, dat er geen ruimte was om dingen op te slaan, dat is denk ik zo. En ik weet ook van mezelf dat ik heel selectief dingen in me opnam. Omdat ik anders aan iets moest toegeven wat ik niet aankon, namelijk weten dat je een andere weg moet inslaan. En al die redenen waardoor je dat uitstelt bespreken we gelukkig ook op dit topic.

Aan de ene kant is het wel goed dat je niet alles in 1 keer terugkrijgt, of ziet in je gedachten, dat zou heel erg schrikken zijn.

Maar ik vind het zelf een hele rare ervaring, omdat ik merk nu heel anders tegen mijn relatie aan te kijken als toen ik begon te schrijven erover. Toen had ik vooral een paar ernstige voorvallen in mijn hoofd die op het eind waren gebeurd, en  zag ik mijn ex anders voor me. Nu heb ik inmiddels al veel meer op een rijtje en zie patronen, de ontwikkeling in de mishandeling, hoe het isolement werkt.

Heel naar.

Maar toch voel ik me wel steeds beter, omdat ik ook steeds beter naar mezelf durf te kijken. Alsof ik mezelf ook weer terugvind, want het is gewoon heel gek om een totaal ander leven ineens te hebben.



Hoe ervaar jij het terugkomen van al die herinneringen nu? Heb je het idee dat het er nu een tijd aanbreekt om er mee bezig te zijn, of doet het zoveel zeer dat je voorzichtig moet zijn om je evenwicht te behouden?

Tja, je laatste vraag... daar weet ik zelf nu het antwoord nog niet op. Aan de ene kant maakt het me heel verdrietig om hier mee bezig te zijn, als ik jullie verhalen lees... dat raakt me zo. En ik huil helemaal opnieuw om mijn eigen verleden, lijkt het wel.



Aan de andere kant realiseer ik me dat ik lang niet alles verwerkt heb wat er is gebeurd. Ik ben doorgegaan met leven, tijd heelt alle wonden (nou ja, dat is niet waar, maar de pijn wordt minder), heb 1000 dingen weggestopt en bewust of onbewust vergeten. Dingen waar ik zo nu en dan nog over droom. Dingen die nu weer boven komen. Misschien is het ook wel goed om dat te doen, maar ik weet het niet zeker.



Ik heb nooit psychische hulp gehad, ik heb in die periode toen 2 keer contact gehad met een maatschappelijk werker (2 verschillende) maar dat waren mensen die totaal niet wisten wat ze ermee aan moesten. Ik ben doorgegaan met leven toen, heb gezorgd voor mijn zoon, ben na mijn zwangerschapsverlof weer hard gaan werken en de tijd ging voorbij. En nu, als ik jullie verhalen lees, dan denk ik... god, wat erg, dat je dat mee moest maken (ook jouw verhaal, het brak mijn hart... ;().... en dan denk ik, gelukkig is het bij mij niet zo erg geweest.



Maar verstandelijk weet ik zeker, dat als ik mijn verhaal hier compleet zou vertellen dat het net zo hartverscheurend is... En dan het verhaal van Manu... mijn god, dat had ik kunnen zijn.... of jij...

Lemmy *;

Wat jij hebt meegemaakt is zo ontzettend heftig, ik zou niet weten hoe je daar mee om zou moeten gaan. En toch doe je het, je gaat door.

Ik denk dat je het echt tijd moet geven want hoe verwek je dit in hemelsnaam?

Wat zo belangrijk is voor mij, en dat geldt misschien ook voor jou, is bezig zijn met het beeld wat ik van mijzelf heb.

De andere vrouwen hier hebben al heel veel waardevolle stukken geschreven die mij daarmee verder helpen.

Ik denk dat dat helen is.

Naar jezelf kunnen kijken, en in het reine komen met beslissingen die je hebt gemaakt, omdat je nu begrjipt hoe die tot stand kwamen. Want ik ben zo kwaad op mezelf, heb steeds het idee, dat nu ik heb toegegeven dat het om mishandeling gaat, ik hier zelf voor gekozen had. Het is een hele opluchting voor mij om nu te leren dat het anders werkt en dat ik ook met liefde kan leren kijken naar de vrouw die vast zat in die relatie.

Ben ik druk mee bezig, maar dit is dan de theorie.



Ik weet zelf dat het een goed idee is om hulp te gaan vragen. misschien is dat voor jou ook zo. Je hebt geen goede ervaringen met MW. Maar als ik dan lees dat Dubio iemand heeft gevonden met wie ze echt heel goed kan praten, dan zou ik dat ook wel willen, en zou ik jou ook zo iemand toewensen.

Want het is nogal wat om mee te dragen.

En nu ben je aan het lezen op dit topic, er komt vanalles terug, je wordt er helemaal onrustig van. Dat herken ik, gaat bij mij ook zo. Ik kan dit topic nu niet met rust laten.



Dat zinnetje.....'en dan denk ik, gelukkig is het bij mij niet zo erg geweest.' 

Van jou....



Het verhaal van Manu, het komt steeds dichterbij. Wordt met terugwerkende kracht angstig van dingen die gebeurd zijn omdat ik nu pas kan zien hoe link het was. Er had zo een ongeluk kunnen gebeuren.

Ik zie nu pas hoe gestoord het soms was. Toen ik in dat wereldje leefde, kon ik niet zien hoe het was. Je neemt het aan zoals het gebeurt ofzo.



Als je er behoefte aan hebt kun je hier altijd stukjes van je verhaal van je afschrijven. Ik merkte zelf dat het mij hielp om te realiseren wat het werkelijk inhield.

Maar misschien heb je er juist meer aan om naar de toekomst te kijken nu je steeds meer je verleden kunt zien zoals het was, en met liefde jezelf ziet, toen en nu.

Heb je er met je vader over kunnen praten, over wat jullie hebben meegemaakt die fatale dag? Praat je met de mensen om je heen?

Je partner?

verwerk

In de tijd dat het gebeurde, heb ik wel met mensen gepraat. Maar dat was beperkt, we leefden in doodsangst, de familie van mijn man had bloedwraak afgezworen, ik voelde me zo schuldig dat ik dat over mijn familie had afgeroepen. Ik ben onder begeleiding van de recherche met die familie van mijn man gaan praten, een paar dagen nadat het gebeurd was, zodat ze mijn verwondingen konden zien, konden zien wat mijn man had gedaan. Ik was mijn familie aan het redden voor zover dat nog kon. Er was op dat moment niet zo veel ruimte voor mijzelf.



Een maatschappelijk werker meldde zich bij de politie met de vraag of hij ons kon helpen, hij is toen naar ons onderduikadres gekomen. Maar toen hij na het eerste gesprek bij ons wegging, dacht hij achtervolgd te worden door de familie van mijn man, reed naar het huis van mijn broer en vertelde dat 'ze' onderweg waren! Wat niet zo was, trouwens. Je begrijpt dat iedereen zich wild geschrokken is.



Het was een en al chaos in die tijd. De tijd erna was ik vooral bezig met het opbouwen van een leven. Een troost die ik mijn ouders kon geven: laten zien dat het goed met me ging. Ik was mijn huis kwijtgeraakt en al mijn geld. Moest zo veel regelen. En op een gegeven moment, als de storm een beetje is gaan liggen, wilde ik mensen niet meer lastig vallen met mijn verhaal, ze kenden het, hadden het allemaal al eens gehoord, mensen gingen verder met hun leven. En ik ook.

Mijn huidige man kent mijn geschiedenis. Hij begrijpt veel, is zelf gescheiden en heeft een moeizaam huwelijk achter de rug. Hij snapt hoe dingen van kwaad tot erger kunnen 'sluipen' en dat je dan langer bij iemand blijft dan goed voor je is. Dat heeft hij zelf ook gedaan, hoewel mishandeling geen rol speelde in zijn huwelijk. Hij zegt dat hij van mij houdt zoals ik nu ben, dat ik niet langer boos hoef te zijn om wat er allemaal is gebeurd, omdat ook dat mij heeft gemaakt tot wie ik nu ben.



Maar onzekerheid is iets dat diep in mij zit. Het kost me moeite aandacht voor mezelf te vragen, ook hier.

Wat vreselijk....



En wat me vooral opvalt in het stukje wat je nu schrijft, is dat je al die tijd eigenlijk niet aan jezelf bent toegekomen.

Eerst leefden jullie in doodsangst, moest je zelfs die keer naar zijn familie toe omdat dat de enige mogelijkheid leek om je eigen familie in neschermig te nemen. Na die chaotische en angstige tijd ben je je leven weer gaan opbouwen, had je het druk met je zoontje.

Met alles regelen.

Kan het zijn dat je nu klaar bent, pas nog maar, met dit?

Met het opbouwen na de chaos?

Je hebt nu een lieve partner, hebt drie kindjes. Je hebt je huis, je hebt je familie laten zien dat het goed met je gaat, je hebt het gered...

En nu is het tijd voor Lemmy.

*;

Ik kan geen advies geven, raad of wat dan ook want ik kan me gewoon niet voorstellen hoe het voor jou moet zijn. Maar ik denk dat je misschien bent aangekomen op een punt in je leven dat je de rust zou kunnen vinden om jezelf terug te vinden? En dan bedoel ik niet dat je dat nu niet bent, maar ik denk dat je wel begrijpt wat ik eigenlijk bedoel.

Lastig zeg, hier woorden aan geven.



Je kan hier altijd mij 'lastig vallen' met je verhaal, of praten over wat je graag wilt bespreken. En de andere vrouwen hier zijn in een woord geweldig, echt zo fijn.

Want misschien is de storm nu pas een beetje gaan liggen?

Ik denk toch dat het een goed idee is om rustig op zoek te gaan naar iemand die jou hier goed in bij kan staan. En misschien doet het je ook goed om eens die ruimte te krijgen die je al die tijd door omstandigheden niet had.



Wat ben jij een ongelofelijk sterke vrouw...

Maar onzekerheid is iets dat diep in mij zit. Het kost me moeite aandacht voor mezelf te vragen, ook hier.

Heel herkenbaar. In het begin wilde ik steeds die bevestiging, ook omdat ik zoveel behoefte had ineens om maar te blijven schrijven...

Ik zeg het zelfde tegen jou als wat aan mij werd geschreven:

Neem alsjeblieft de ruimte die je nodig hebt want je bent het waard, lieve Lemmy.



Je wordt gelezen, elke letter.

(Dat laatste zei Mamzelle tegen mij, en toen barstte ik in huilen uit...)

Bedankt voor alles wat je zegt, je hebt geen idee wat het voor mij betekent... (hoewel, waarschijnlijk wel....).



Ik denk dat ik sowieso maar eens moet beginnen met het op papier zetten van het hele verhaal. Dat ben ik al langer van plan, maar het is er nooit van gekomen. Niet alles kan ik hier vertellen, sommige dingen..... tja, dat krijg ik gewoon niet voor elkaar, ik weet niet eens of ik het überhaupt op papier kan zetten als niemand het leest, laat staan als er wel iemand is om het te lezen.



Het heeft wel een plek, op de een of andere manier. Ik denk niet dat ik echt wat heb aan hulpverlening. De herkenning hier, ergens heb ik toch altijd het gevoel gehad dat mijn verhaal uniek is (dus niet!!). Alleen de details verschilllen. Dat is goed om te weten. Jij (bijvoorbeeld) bent zo'n sterk iemand, als jij het hebt meegemaakt en het niet hebt kunnen tegenhouden, hoe kan ik dan van mezelf verwachten dat ik dat wel kon?

Mijn zelfbeeld is echt mijn zwakke punt. Iets dat mijn man feilloos doorhad natuurlijk. In dat opzicht heb ik altijd veel aan mijn werk gehad trouwens. Ik durf namelijk zonder schaamte te zeggen dat ik goed ben in mijn werk. En daarvoor kreeg ik ook waardering. Daarbij werkte ik altijd in een mannenwereld en kreeg dus regelmatig positieve aandacht. Nu ben ik thuis, sinds de geboorte van onze jongste, en mis die aandacht/bevestiging van buitenaf. Ik merk dat dit onmiddellijk doorwerkt op hoe ik mezelf zie. En daar baal ik hartgrondig van.



Mijn man is echt heel lief, vindt mij heel mooi (zegt hij) en zal nooit iets negatiefs zeggen. Maar op de een of andere manier heb ik daar niet genoeg aan. Ik blijf mezelf lelijk en dom vinden. Naar de buitenwereld toe laat ik dat niet zo zien, maar ik voel het wel. Dat is echt iets wat ik wil oplossen. Ik wil mijn kinderen graag zelfvertrouwen geven, hoe kan ik dat als ik niet eens positief over mezelf kan zijn? Vooral mijn dochter... dat kind is echt mijn evenbeeld.

Bedankt voor alles wat je zegt, je hebt geen idee wat het voor mij betekent... (hoewel, waarschijnlijk wel....).



Ik denk dat ik sowieso maar eens moet beginnen met het op papier zetten van het hele verhaal. Dat ben ik al langer van plan, maar het is er nooit van gekomen. Niet alles kan ik hier vertellen, sommige dingen..... tja, dat krijg ik gewoon niet voor elkaar, ik weet niet eens of ik het überhaupt op papier kan zetten als niemand het leest, laat staan als er wel iemand is om het te lezen.

Als je het al langer van plan bent, is het nu misschien een goed moment om er rustig mee te beginnen. Het opschrijven van je verhaal, misschien in stukjes en beetjes, kan echt heel erg opluchten.

Zelf vind ik het erg moeilijk om bijvoorbeeld een dagboek te schrijven of een brief die niemand zal lezen. Maar misschien is het juist wel een goed idee om dat wat je schrijft nu aan iemand te richten, terwijl je later altijd nog kunt zien of je hem aan diegene geeft of niet, of liever aan iemand anders.

Maar het helpt je misschien bij het vertellen van je verhaal.

Niet alles kun je hier vertellen nee, ik heb zelf voor mijn gevoel al tegen die grens aan gezeten terwijl ik er toch behoefte aan heb, maar het blijft een openbaar forum.

Sommige dingen zal ik waarschijnlijk nooit uit kunnen spreken of opschrijven, maar als ik uiteindelijk eerlijk kan zijn tegenover mezelf erover is het genoeg. Maar je kunt hier veel kwijt als je wilt. Vooral het proces waar je doorheen moet, de innerlijke strijd, de vragen waar je mee zit, en dat is ook erg interessant voor vrouwen die met hetzelfde worstelen.

Ik hoop dat je er net zoveel aan hebt als ik.



Het heeft wel een plek, op de een of andere manier. Ik denk niet dat ik echt wat heb aan hulpverlening. De herkenning hier, ergens heb ik toch altijd het gevoel gehad dat mijn verhaal uniek is (dus niet!!). Alleen de details verschilllen. Dat is goed om te weten. Jij (bijvoorbeeld) bent zo'n sterk iemand, als jij het hebt meegemaakt en het niet hebt kunnen tegenhouden, hoe kan ik dan van mezelf verwachten dat ik dat wel kon?

Die herkenning, ik weet precies wat je bedoelt. Vrouwen naar wie ik opkijk, om hun persoonlijkheid die je leert kennen door hoe en wat ze schrijven, die hebben meegemaakt waar ik mezelf in herken. Dus ik ben niet gek of dom, want ik vind dat ook niet van hen.

De details verschillen, maar het gaat zo vaak om dezelfde thema's.

Sommige dingen heb je niet kunnen tegenhouden. Zijn niet jouw verantwoordelijkheid.

En het is zo heerlijk om weer naar jezelf durven te kijken, en dan iemand zien waar je toch een goed gevoel over hebt....

Lemmy *;

Volgens mij ben jij in 2 jaar minimaal net zo ver gekomen als ik in 11...

*;

Mijn zelfbeeld is echt mijn zwakke punt. Iets dat mijn man feilloos doorhad natuurlijk. In dat opzicht heb ik altijd veel aan mijn werk gehad trouwens. Ik durf namelijk zonder schaamte te zeggen dat ik goed ben in mijn werk. En daarvoor kreeg ik ook waardering. Daarbij werkte ik altijd in een mannenwereld en kreeg dus regelmatig positieve aandacht. Nu ben ik thuis, sinds de geboorte van onze jongste, en mis die aandacht/bevestiging van buitenaf. Ik merk dat dit onmiddellijk doorwerkt op hoe ik mezelf zie. En daar baal ik hartgrondig van.

Ik begrijp wat je hier zegt. Mijn zelfbeeld is ook mijn zwakke punt.

Ben bezig om een opleiding te gaan doen, ik wil zo graag iets vinden waar ik zelfvertrouwen door kan opbouwen want ook nu is mijn wereldje zo klein. Ik zorg voor mij dochter, doe het huishouden, en probeer mijn eindexamens te halen.

Maar ik ben weinig creatief bezig, waar toch mijn kracht juist wel ligt. Ik ben bang mijn examens niet te halen, en dat ik daar een deuk van op loop, omdat ik weet dat ik wel slim genoeg ben, maar het niet lijk te kunnen bewijzen nu.

Er gaat zoveel door mijn hoofd heen, maar er komt weinig uit mijn handen...

Heb je plannen om weer aan het werk te gaan? Kun je iets doen met het gevoel wat je nu hebt?



Mijn man is echt heel lief, vindt mij heel mooi (zegt hij) en zal nooit iets negatiefs zeggen. Maar op de een of andere manier heb ik daar niet genoeg aan. Ik blijf mezelf lelijk en dom vinden. Naar de buitenwereld toe laat ik dat niet zo zien, maar ik voel het wel. Dat is echt iets wat ik wil oplossen. Ik wil mijn kinderen graag zelfvertrouwen geven, hoe kan ik dat als ik niet eens positief over mezelf kan zijn? Vooral mijn dochter... dat kind is echt mijn evenbeeld.

Heel herkenbaar. Ik blijf mezelf ook lelijk en dom vinden. Ik durf soms niet eens naar buiten omdat ik niet over die drempel heen kom. Ik ben bang, maar ook erg onzeker. Heb nog steeds die negatieve stem in mijn hoofd die mijn ex goed heeft helpen ontwikkelen.

Het gaat al wel iets beter moet ik zeggen, maar het kost allemaal zo veel energie.

Ben heel bang dat ik mijn dochter geen goede basis mee kan geven, daarom moet ik er nu echt aan werken.

Heb een schuldgevoel naar haar toe. Ik wil haar zoveel bieden, weet wat ik graag wil voor haar maar ik ben er nog lang niet. En ik vind het moederschap erg pittig, vind het moeilijk om daar zelfvertrouwen uit te halen, ondanks dat mijn dochter een heel ondernemend en kerngezond meisje is, ze lacht veel en is heel slim.

Maar ik zie dat prachtige kind en vraag me af of ik het wel goed doe, en ik zie zoveel van mezelf wat beter moet.

Het is gek wat mijn geheugen op dit moment met mij doet... maanden ben ik kwijt, de laatste periode van mijn relatie, en de eerste tijd na het einde ervan, waarin ik aan het overleven was, hoe mijn oudste zoontje was als baby, ja, de grote lijnen weet ik nog wel, maar de details? Alles weg. Maar bij het lezen van de verhalen op dit topic schoten me weer zo veel dingen te binnen. Ik denk dat ik eerst maar eens jullie verhalen moet verwerken en mijn eigen verhaal erbij... of zo.



Ik denk toch dat het wel goed is voor mij om mij hierin te verdiepen. Het maakt me verdrietig om er mee bezig te zijn, maar evengoed realiseer ik me hoe bijzonder het eigenlijk is hoe mijn situatie nu is. Ik ben echt gelukkig in mijn huidige relatie, mijn huidige man lijkt in niets op mijn 1e man, we gaan echt heel goed met elkaar om. Mijn huidige man is heel beschermend als het om mij en ons gezin gaat. Ze bestaan dus toch!

Het opvoeden van een kind is iets wat heel veel ouders moeilijk vinden, of je nu dingen hebt meegemaakt of niet, kijk maar op de mama's pijler.... Twijfel aan mezelf als moeder heb ik lang niet meer zo veel als eerst, met mijn oudste zoon kan ik daar inmiddels ook over praten. Ik geloof wel dat hij mij een ''vet coole'' moeder vindt over het algemeen.

Ikzelf had als puber heel veel last van mijn lage zelfbeeld, veel meer nog dan nu (tja, wie niet...). Juist in die periode wil ik mijn kinderen daar zo goed mogelijk mee helpen, maar ik ben dus wel bang dat mijn eigen lage eigendunk me daarbij in de weg zal staan.

Maar ik zie dat prachtige kind en vraag me af of ik het wel goed doe, en ik zie zoveel van mezelf wat beter moet.



(quote ik zo goed?)



Ja, inderdaad, wat jij zegt.... je realiseert je hoe kostbaar zo'n kind eigenlijk wel is en je weet hoe erg het fout kan gaan. Maar na wat ik allemaal van je gelezen hebt, kan ik me eigenlijk niet voorstellen dat je geen goede moeder bent hoor!

Lief!

Het is zoals je zegt, dit kind is zo kostbaar......



Lemmy, ik ga slapen, ik wens jou ook een goede nachtrust. *;

Ik wil nog wel meer reageren, maar ik laat het even bezinken weer en kom er de volgende keer op terug.

Heel veel liefs van Iseo

O+



(Quoten kun je ook doen door op de lichtblauwe ballonnetjes in de rechterbovenhoek van het berichtje te klikken.)

Ja, voor mij is het ook tijd om te gaan slapen... mijn man is nog steeds aan het klussen hier in huis, hij wacht op mij met naar bed gaan, lief he? En ook voor mij is het tijd om het een en ander te laten bezinken...



Dankjewel voor alles tot nu toe! :R



(en ook voor de uitleg over het quoten trouwens)



Welterusten!

Liefs, Lemmy

lieve, sterke posters hier,



ik breek even in op deze thread om te zeggen dat ik veel respect heb voor jullie allemaal, doordat jullie de moed hebben om de realiteit onder ogen te zien en er mee om te gaan, op welke manier dan ook. Ik ben zelf iemand die, blijkbaar onbewust, telkens weer in relaties terecht kom met mannen die weinig of geen zelfbeheersing hebben, waardoor mijn eigen grenzen telkens weer in het gedrang komen. Geen systematisch geweld, maar wel emotionele moeilijkheid, en telkens toch weer dat onvermijdelijke moment dat je een mep krijgt. En terug geeft..., vechtpartij..., maar ik kan een man toch niet aan.In mijn vorige relatie ging het van kwaad tot erger, blauwe plekken, bloedende schenen, wurgpogingen etc. Ik deed niks fysieks bij hem, maar hij liet mij geloven dat ik met mijn "gezeur" er reden toe gaf. En al weet ik rationeel dat dat niet juist is, gevoelsmatig geloof ik dat en voel ik me altijd schuldig, over mijn gedrag toen, en nu nog steeds. Ik lijk er niet uit te kunnen komen, wel uit de relaties; na veel leed, voor mij is het emotionele leed veel erger- kan ik afstand nemen en weggaan; maar bij een nieuwe relatie blijkt het telkens weer hetzelfde te gaan. Ik heb veel aan het lezen van jullie verhalen en opvattingen; het sterkt me in mijn autonomie, die makkelijk te verliezen is soms. Op het moment heb ik een relatie die heel recentelijk ook weer deze wending heeft genomen; mijn mond is aan de binnenkant kapot en heb een grote blauwe plek op kin en wang door mijn vriend. Ik begon zelf, heb hem een tik verkocht voor het eerst in mijn leven omdat hij voor de honderdste keer loog over drugsgebruik... en ik weet zo goed hoe dit gaat aflopen. waarom kan ik dan niets constructiefs? Dit soort relaties veranderen mij niet zo zeer in een slachtoffer, maar in een geobsedeerde agressieve vrouw, die ik niet ben. Ik geloof gevoelsmatig daadwerkelijk in het feit dat ik het uitlok, juist ook omdat dit niet de eerste keer is, terwijl ik rationeel heel goed weet dat er genoeg legitieme redenen en triggers zijn voor mij om boos te zijn. 



Ik heb hém nu toch een mep gegeven, als eerste, met de vlakke hand in het gezicht... ik ben niet zo sterk als hij, daardoor heeft dat op hem geen fysieke impact. Hij reageert daarop door hetzelfde bij mij te doen, en daarbij heb ik meteen blauwe plekken en bloedingen... wat moet je daar nou van zeggen? Ik houd van hem, dit is nog nooit eerder gebeurd, maar ik ben nu helemaal van het pad af doordat dit weer hetzelfde patroon lijkt te volgen. Het probleem dat ik heb hiermee is dat de REDEN voor de ruzie ook bij hem ligt: drugsgebruik. Ik geloof best dat hij spijt heeft en het vreselijk vind...als ie weer bij zinnen is. Maar wat heb ik daar nou aan als hij bij tijd en wijlen, door middelen maar ook door gebrek aan zelfinzicht en zelfbeheersing totaal niet voor rede vatbaar is en hoogstwaarschijnlijk vaker niet de gevolgen van zijn handelen zal overzien? Kunnen dit soort dingen veranderen in een persoon?



Ik houd zoveel van hem...



Sorry dat ik opeens mijn hele verhaal op jullie topic doe; ik wilde eigenlijk alleen maar mijnn waardering en respect voor jullie uitspreken maar opeens komt er vanalles los. Ik denk dat ik me heel naar ga voelen dat ik dit post, omdat ik het liefste nu even mijn kop in het zand steek voor alles, maar ik doe het toch.



Heel veel sterkte allemaal, en ik neem mijn petje voor jullie af. En voor de mensen die midden in de sores zitten -wie ben ik om iets te zeggen..- een kleine quote waaraan ik zelf vaak veel heb:



Nurture strength of spirit to shield you in sudden misfortune. But do not distress yourself with dark imaginings. Many fears are born of fatigue and loneliness. Beyond a wholesome discipline, be gentle with yourself. You are a child of the universe, no less than the trees and the stars; you have a right to be here.  (Max Ehrmann, Desiderata)



xEsther

Esther *;

Ik wilde net gaan afsluiten en zag je bericht. Wil graag toch even reageren, al houd ik het kort als je het niet erg vind, ben zo moe.



Dit topic is er ook voor jou!

Ik herken veel in je verhaal, wil er graag een volgende keer op terugkomen.

Sorry dat ik nu niet meer schrijf, ik begrijp dat je je erg verward voelt. Maar morgen moet ik vroeg op, moet op pad met de kleine.

Lieve Esther, het is vast niet voor niets dat je toch op 'plaats bericht' hebt durven klikken. Je weet dat er hier een plaats is om van gedachten te wisselen over deze hele moeilijke vragen waar je nu mee zit.

Voor nu, veel liefs van Iseo

:R

'Laag zelfbeeld, heeft iedereen dan toch last van'.



Het is wel iets dat ons lijkt te binden: weinig zelfvertrouwen. Gaandeweg is het bij mij veel groter geworden, denk dat ik redelijk normaal functioneer, maar ik blijf zwakke plekken voelen. Mensenschuw, hou niet van grotere groepen, heel veel op mezelf. Bij mij was het er al voordat ik deze relatie inging, en bij jullie?



Esther, moeilijk om een zinnig woord te zeggen. Geweld lokt geweld uit, dat gaat zo primair. Er zijn mensen die dan niet primair reageren, misschien zelfs de meerderheid, geen idee eigenlijk, maar er zijn er ook genoeg die direct terugslaan en pas daarna spijt krijgen.

Als je zelf echt een probleem met je agressie hebt -ik heb het ook, op het eerste gezicht een schatje, maar ondertussen- lijkt therapie me zinvol, of medicatie. Ik gebruik een antipsychoticum en heb daardoor net wat meer houvast om me niet te laten gaan.

Zelfde geldt voor je partner natuurlijk.



Het onderwerp van de ruzie dat je beschrijft -of het om harddrugs, alcohol of softdrugs zou gaan zou voor mij wel uitmaken vanwege de verschillende impact van die middelen- ... denk dat je dichter bij jezelf moet komen in deze. Iemand kan alleen zelf besluiten te stoppen met drugsgebruik, dus zou jouw keuze eerder kunnen zijn om geen relatie te hebben met een drugsgebruiker, dan om hem te dwingen te stoppen met drugsgebruik.



Uit die paar woorden die je hier opschrijft krijg ik de indruk dat je in een co-afhankelijkheidsrelatie zit, met hele hoge verwachtingen over elkaar die ingelost moeten worden. Tit for tat. Dat werkt niet, beide partners moeten in een relatie zo dicht mogelijk bij zichzelf kunnen zijn en dan toch met elkaar door één deur kunnen.

:$ voor het eerst in je leven een tik gegeven ... daar had ik overheen gelezen.