Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenTheirDoneThats en Tranen
woensdag 18 april 2007 om 00:10
Hallo Allemaal,
Toch nog een berichtje van mij,
Jullie zeiden maak een titel.. die slaat op alles wat nu is.
Wat ik me het meest van jullie reacties kon herrineren,
waren deze 4 steekwoorden die bleven terugkomen..
soms in een andere vorm.. maar ze waren er en bleven er!
Vandaar dat ik dit een passende titel vond,
Ik zal wel meelezen, maar posten doe ik rustig mee..
reacties geven doe ik wel.. maar ik laat mezelf er voorlopig
even buiten..
Liefs,
××DayMar
Toch nog een berichtje van mij,
Jullie zeiden maak een titel.. die slaat op alles wat nu is.
Wat ik me het meest van jullie reacties kon herrineren,
waren deze 4 steekwoorden die bleven terugkomen..
soms in een andere vorm.. maar ze waren er en bleven er!
Vandaar dat ik dit een passende titel vond,
Ik zal wel meelezen, maar posten doe ik rustig mee..
reacties geven doe ik wel.. maar ik laat mezelf er voorlopig
even buiten..
Liefs,
××DayMar
zondag 20 mei 2007 om 01:16
zondag 20 mei 2007 om 01:21
Absoluut! Ik schreef al eens een keer hier dat ik wilde dat ik dit allemaal toendertijd had kunnen lezen...
Maar misschien zijn er vrouwen die nu voor die beslissing staan en die door nu mee te lezen en/of te schrijven dingen helderder kunnen bekijken.
Ik schrijf pas sinds kort hier terwijl mijn ''situatie'' al 11 jaar geleden is. En ik ben er alsnog dingen helderder door gaan zien.
zondag 20 mei 2007 om 01:38
Ja, precies. Wel blijven lezen maar constant bevestiging willen zoeken naar de andere kant, dat het niet zo erg is als de voorbeelden op het topic. Steun vinden bij de herkenning omdat je je zo verloren en eenzaam voelt, maar tegelijk heel erg bezig zijn met het ontkennen van de ernst van jouw problemen.
Wat ik nu ook nog herken.
zondag 20 mei 2007 om 01:44
Ja, precies, dat heb ik ook nu nog. Daarom schreef ik pas ook, dat het hebben van angst genoeg reden moet zijn om een relatie te beeindigen. Of dat nou is vanwege psychische of lichamelijke mishandeling, drank- of drugsgebruik, of wat dan ook. Angst moet nooit een plek hebben in je relatie. Als je bang bent moet je weggaan.
Maar ja, ik weet niet of je tot iemand kunt doordringen die er middenin zit. Maar ook steun en herkenning is in ieder geval IETS.
zondag 20 mei 2007 om 16:22
Denk dat dit voor Daymar inmiddels echt een heel-ver-van-haar-bed-show is geworden. In het begin van een relatie is het allemaal nog niet zo erg, is er nog niet zo heel veel gebeurd, herken je mogelijk alleen de beklemming.
Ik hoop dat je nog steeds meeleest, Daymar. Dat je in elk geval daardoor ervan bewust wordt hoe je relatie zich kán gaan ontwikkelen.
Ik heb geen contact meer met mijn exschoonfamilie -hadden we ook niet/heel weinig tijdens de relatie. Heb geen enkele reden om hen te wantrouwen maar ik heb er geen gerust hart in omdat hij ze zelf kan opdragen om de kinderen bij zich te houden. Denk dat ze dan hem wel zouden volgen.
Tijdens de relatie vond ik het vanzelfsprekend dat de kinderen hun andere land zouden leren kennen, hun familie daar. En nu durf ik niet meer, hoop ik dat het hem niet lukt om zo'n reis te bekostigen. Ik ben al kinderen kwijtgeraakt in het buitenland aan een veel minder ontspoorde man.
Een levensgrote spagaat dus tussen wat ik wenselijk vind en wat ik aandurf. Voorlopig nog geen issue omdat we geen van beiden in staat zijn om de kinderen op zo'n verre reis te laten gaan.
Ik hoop dat je nog steeds meeleest, Daymar. Dat je in elk geval daardoor ervan bewust wordt hoe je relatie zich kán gaan ontwikkelen.
Ik heb geen contact meer met mijn exschoonfamilie -hadden we ook niet/heel weinig tijdens de relatie. Heb geen enkele reden om hen te wantrouwen maar ik heb er geen gerust hart in omdat hij ze zelf kan opdragen om de kinderen bij zich te houden. Denk dat ze dan hem wel zouden volgen.
Tijdens de relatie vond ik het vanzelfsprekend dat de kinderen hun andere land zouden leren kennen, hun familie daar. En nu durf ik niet meer, hoop ik dat het hem niet lukt om zo'n reis te bekostigen. Ik ben al kinderen kwijtgeraakt in het buitenland aan een veel minder ontspoorde man.
Een levensgrote spagaat dus tussen wat ik wenselijk vind en wat ik aandurf. Voorlopig nog geen issue omdat we geen van beiden in staat zijn om de kinderen op zo'n verre reis te laten gaan.
zondag 20 mei 2007 om 19:08
Hoi Mamzelle,
wat vreselijk dat je kinderen bent kwijtgeraakt in het buitenland. Zijn er geen mogelijkheden meer om ze terug te krijgen?
Heeeeel erg voor je, ik weet niet wat ik er verder nog over moet zeggen dat ook maar ergens op slaat, maar dat is dus mijn ergste nachtmerrie en die maak jij mee.... Echt knap van je dat je nog steeds zo sterk bent!
*; Lemmy
wat vreselijk dat je kinderen bent kwijtgeraakt in het buitenland. Zijn er geen mogelijkheden meer om ze terug te krijgen?
Heeeeel erg voor je, ik weet niet wat ik er verder nog over moet zeggen dat ook maar ergens op slaat, maar dat is dus mijn ergste nachtmerrie en die maak jij mee.... Echt knap van je dat je nog steeds zo sterk bent!
*; Lemmy
zondag 20 mei 2007 om 20:44
Heeft weinig met sterk zijn te maken, het enige waar ik sterk in ben is in verdringen. Geen idee ook hoe ik zou zijn als ik deze drie kinderen niet om me heen had. Het bizarre is ook dat als ik deze kinderen niet om me heen had, als deze relatie er niet was geweest, dan was waarschijnlijk die scheiding tussen mij en de kinderen er nooit gekomen. Doorgedraaid was ik toch wel dus of het beter voor ze was geweest als ze bij me waren gebleven:?
Ik heb geen gezag meer, krijg van de mensen daar geen overlijdensakte van hun vader, mijn advocate zei me dat ik ze zelf maar moest gaan terugontvoeren. Ik zit klem hier dus en zij klem daar. Kan alleen maar hopen dat het goed met ze gaat :(
Ik heb geen gezag meer, krijg van de mensen daar geen overlijdensakte van hun vader, mijn advocate zei me dat ik ze zelf maar moest gaan terugontvoeren. Ik zit klem hier dus en zij klem daar. Kan alleen maar hopen dat het goed met ze gaat :(
zondag 20 mei 2007 om 21:03
We hebben allemaal veel gemeen hier op dit topic, omdat we het zelfde ''soort" relaties achter de rug hebben, maar dit is nog weer van een heel ander kaliber....
Alle dingen die ik kan bedenken om te zeggen, klinken me zelf dom of pijnlijk in de oren.... wil je er überhaupt over praten Mamzelle, of liever niet?
Alle dingen die ik kan bedenken om te zeggen, klinken me zelf dom of pijnlijk in de oren.... wil je er überhaupt over praten Mamzelle, of liever niet?
zondag 20 mei 2007 om 21:07
Maar goed: het verhaal.
Toen ik deze relatie instapte was ik al depressief, ook al erkende ik het niet als zodanig. Of dacht dat therapie toch niet zou helpen, whatever.
Hij maakte de eerste dag al een nu of nooit in me los. Ik was uiterst labiel en graag verliefd op iemand die mij de moeite waard vond voor de rest van zijn leven. Zonder hem hóefde het voor mij ook niet meer, ik ben nooit dicht tegen zelfmoord aan geweest maar toen in elk geval dichterbij dan ik voor mezelf normaal acht. Had het niet gedaan hoor, maar dat gevoel.
Ik iets heel stoms gedaan en hij beweerde daardoor van slag af te zijn. Gokken, alcoholmisbruik, dingen waar ik eerder in mijn leven niet mee was geconfronteerd, waar ik geen weet van had. En dat naast mijn grimmigheid, van me afbijten, naar de kinderen, die er al was. Werd alleen maar erger - ik ging mezelf op punten als een borderliner gedragen. Dus je kan van iemand houden en die verwaarlozen, dat kan ook. Ben er nog steeds niet vanaf. Ik was snel zwanger, gestopt met antidepressiva, mogelijk bloedarmoede, kortom niets en dan ook niets waard.
Heb de vader van de kinderen gesmeekt om ze bij zich te nemen. Die had daar geen haast mee. Een maand na de bevalling heb ik ze bij hem gedropt, kon niet meer tegen die ontelbare ruzies, die onrust, dat slecht op mijn kinderen reageren. En niemand in mijn omgeving die me tegenhield, ondersteunde, de kans gaf om weer bij zinnen te komen. Een maand na de bevalling, gvd. Vader en zijn familie zetten zich schrap voor een juridisch gevecht, mijn familie liet me vallen. Maandenlang de kinderen niet gezien. Pas nadat de rechter had beslist dat ze bij hem mochten wonen heb ik ze gezien. Meisje wilde bij mij wonen, huilde. Ik kon niks meer, het was al geregeld. Omgang ging ook mis omdat vader van de kinderen ook probeerde of hij de kinderen bij me neer kon ploffen als het hem uitkwam, en ex zich verzette tegen indringing van die familie in zijn leven. Ik kon nog steeds niks hebben. Ik schreef hem: ze kunnen komen, wanneer ze willen, maar anders hoeft het niet; hij maakte daarvan: je ziet ze nooit meer.
Jaren later toen ik voor het eerst weg was bij deze ex naar de rechter gegaan om een omgangsregeling te herstellen. Had al eerder een briefje aan hem geschreven dat hij moest ophouden tussen mij en de kinderen te staan. Toen de zaak voorkwam bleek hij al vergevorderde plannen te hebben om te emigreren. En dat dat tot gevolg zou hebben dat ik mijn kinderen kwijt zou zijn als hij zou komen te overlijden had ik niet bedacht. Een half jaar later overleed hij, of dat zeggen ze tenminste. De kinderen zouden terug komen naar mij. Dat mijn moeder daarnaartoe zou gaan was dus niet nodig, ze zouden komen. Toen mijn moeder de reis afblies vanwege geen visum hielden ze de kinderen tegen van komen. Ik zou niet genoeg medewerking verlenen bij omgang tussen hen en hun familie hier.
Alleen. In deze voel ik me godvergeten alleen. En ik ben nog steeds een moeder die in therapie moet omdat gewoon rustig met kinderen overleggen over gewenst gedrag niet lukt.
Toen ik deze relatie instapte was ik al depressief, ook al erkende ik het niet als zodanig. Of dacht dat therapie toch niet zou helpen, whatever.
Hij maakte de eerste dag al een nu of nooit in me los. Ik was uiterst labiel en graag verliefd op iemand die mij de moeite waard vond voor de rest van zijn leven. Zonder hem hóefde het voor mij ook niet meer, ik ben nooit dicht tegen zelfmoord aan geweest maar toen in elk geval dichterbij dan ik voor mezelf normaal acht. Had het niet gedaan hoor, maar dat gevoel.
Ik iets heel stoms gedaan en hij beweerde daardoor van slag af te zijn. Gokken, alcoholmisbruik, dingen waar ik eerder in mijn leven niet mee was geconfronteerd, waar ik geen weet van had. En dat naast mijn grimmigheid, van me afbijten, naar de kinderen, die er al was. Werd alleen maar erger - ik ging mezelf op punten als een borderliner gedragen. Dus je kan van iemand houden en die verwaarlozen, dat kan ook. Ben er nog steeds niet vanaf. Ik was snel zwanger, gestopt met antidepressiva, mogelijk bloedarmoede, kortom niets en dan ook niets waard.
Heb de vader van de kinderen gesmeekt om ze bij zich te nemen. Die had daar geen haast mee. Een maand na de bevalling heb ik ze bij hem gedropt, kon niet meer tegen die ontelbare ruzies, die onrust, dat slecht op mijn kinderen reageren. En niemand in mijn omgeving die me tegenhield, ondersteunde, de kans gaf om weer bij zinnen te komen. Een maand na de bevalling, gvd. Vader en zijn familie zetten zich schrap voor een juridisch gevecht, mijn familie liet me vallen. Maandenlang de kinderen niet gezien. Pas nadat de rechter had beslist dat ze bij hem mochten wonen heb ik ze gezien. Meisje wilde bij mij wonen, huilde. Ik kon niks meer, het was al geregeld. Omgang ging ook mis omdat vader van de kinderen ook probeerde of hij de kinderen bij me neer kon ploffen als het hem uitkwam, en ex zich verzette tegen indringing van die familie in zijn leven. Ik kon nog steeds niks hebben. Ik schreef hem: ze kunnen komen, wanneer ze willen, maar anders hoeft het niet; hij maakte daarvan: je ziet ze nooit meer.
Jaren later toen ik voor het eerst weg was bij deze ex naar de rechter gegaan om een omgangsregeling te herstellen. Had al eerder een briefje aan hem geschreven dat hij moest ophouden tussen mij en de kinderen te staan. Toen de zaak voorkwam bleek hij al vergevorderde plannen te hebben om te emigreren. En dat dat tot gevolg zou hebben dat ik mijn kinderen kwijt zou zijn als hij zou komen te overlijden had ik niet bedacht. Een half jaar later overleed hij, of dat zeggen ze tenminste. De kinderen zouden terug komen naar mij. Dat mijn moeder daarnaartoe zou gaan was dus niet nodig, ze zouden komen. Toen mijn moeder de reis afblies vanwege geen visum hielden ze de kinderen tegen van komen. Ik zou niet genoeg medewerking verlenen bij omgang tussen hen en hun familie hier.
Alleen. In deze voel ik me godvergeten alleen. En ik ben nog steeds een moeder die in therapie moet omdat gewoon rustig met kinderen overleggen over gewenst gedrag niet lukt.
zondag 20 mei 2007 om 21:24
Lieve Mamzelle
;(
De eenzaamheid die spreekt uit je verhaal....
Ik huil, vind het zo erg voor je.
De tranen lopen over mijn wangen, het doet zoveel pijn om te lezen.
Mamz, je bent me heel dierbaar geworden, en ik wilde dat ik iets kon doen voor je, zoals jij al zoveel voor mij betekent.
Wil je vasthouden lieve Mamzelle, laten weten dat ik met je meevoel, al kan ik me niet voorstellen hoe het voor jou moet zijn.
*;
Ik weet het gewoon echt niet.
;(
;(
De eenzaamheid die spreekt uit je verhaal....
Ik huil, vind het zo erg voor je.
De tranen lopen over mijn wangen, het doet zoveel pijn om te lezen.
Mamz, je bent me heel dierbaar geworden, en ik wilde dat ik iets kon doen voor je, zoals jij al zoveel voor mij betekent.
Wil je vasthouden lieve Mamzelle, laten weten dat ik met je meevoel, al kan ik me niet voorstellen hoe het voor jou moet zijn.
*;
Ik weet het gewoon echt niet.
;(
zondag 20 mei 2007 om 21:31
Eens in de paar maanden huil ik, zoals nu, als het naar boven komt. Mannetje was afgelopen week jarig, toen kwam er geen traan uit.
Ik ben zo ontzettend boos op die mensen dat de enige kans op contact eigenlijk daardoor al afgesneden is. Heb geen zin om heel hypocriet over koetjes en kalfjes te praten met de kinderen terwijl zij mogelijk ook zitten te wachten totdat mama ze komt halen. Geld om ze te halen heb ik niet, oppas om de anderen onder te brengen terwijl ik in een vreemd, corrupt land ga, heb ik ook niet. Zelfs geen rijbewijs om mezelf een weg door dat land te banen.
Ik hoop dat ze op een dag terugkomen, en mij weten te vinden. Wat wijsheid is weet ik al helemaal niet. Ze zijn nu al twee tot drie keer totaal ontworteld, moet ik daar nog een vierde keer aan toevoegen, is dat goed voor ze, alleen maar om bij mij te zijn?
Ik ben zo ontzettend boos op die mensen dat de enige kans op contact eigenlijk daardoor al afgesneden is. Heb geen zin om heel hypocriet over koetjes en kalfjes te praten met de kinderen terwijl zij mogelijk ook zitten te wachten totdat mama ze komt halen. Geld om ze te halen heb ik niet, oppas om de anderen onder te brengen terwijl ik in een vreemd, corrupt land ga, heb ik ook niet. Zelfs geen rijbewijs om mezelf een weg door dat land te banen.
Ik hoop dat ze op een dag terugkomen, en mij weten te vinden. Wat wijsheid is weet ik al helemaal niet. Ze zijn nu al twee tot drie keer totaal ontworteld, moet ik daar nog een vierde keer aan toevoegen, is dat goed voor ze, alleen maar om bij mij te zijn?
