Oogkleppen, Wazen, BeenTheirDoneThats en Tranen

Ja, er is altijd een angst aanwezig, dat zal ik nooit helemaal los kunnen laten denk ik... ik heb mijn zoon ook terdege gewaarschuwd nooit mee te gaan met wie dan ook. Nou moet je dat bij elk kind wel doen denk ik, maar bij mijn zoon op school zijn ook alle leerkrachten op de hoogte van de toenmalige toestand en als er ooit iemand die school binnenwandelt.... nou ja, je begrijpt het wel...



Lieve Lemmy,



Er is zo veel geschreven het afgelopen weekend, ik ben nog aan het bijlezen. Maar ik wil hier graag even op reageren. Ik probeer mijn kinderen ook mee te geven "nooit met vreemden mee te gaan", zoals elke ouder natuurlijk. Maar ik breng het niet zo, ik probeer ze een positieve boodschap mee te geven, niet gebaseerd op angst voor het (of de) onbekende maar op wat ze moeten doen in bepaalde situaties. Een algemene regel waar ze zich altijd aan moeten houden. Nu zijn mijn kinderen nog klein, dus begin ik hier nog maar net mee. Maar de regel luidt: mama moet altijd weten waar je bent. En jij moet zeker weten dat mama dat weet.



Concreet: als je buiten speelt en bij buren binnen gaat spelen, moet je het eerst tegen mama komen zeggen. Als mama dan net je zusje naar bed brengt en daar even bij ligt (gebeurde laatst) dan ga je dus nergens anders heen, want mama weet het dan niet. Als iemand anders dan degene die je verwacht je ophaalt van school (is normaal de oppas, hun vader of ikzelf, en ze weten wie welke dag komt) dan moet mama dat weten. Dan vraag je dus om eerst mama te bellen voor je meegaat. Los van de vraag of ze de persoon kennen dus: ik moet mama bellen want die moet weten waar ik ben. Het betekent natuurlijk ook dat ik in principe altijd telefonisch bereikbaar moet zijn.



Je weet zelf hoe het gaat met kinderen: je kan ze honderd keer vertellen wat ze niet mogen doen, maar tegen vastberaden volwassenen zullen ze zich niet verzetten. Zeker als het iemand is die ze kennen (en dat zijn heel veel mensen, ook de buschauffeur en verre buren en die man die altijd met zijn hondje voorbij wandelt). Het gevaar is dan dat als iemand kwaad in de zin heeft, die het meegenomen kind makkelijk een schuldgevoel kan aanpraten: je hebt niet naar je moeder geluisterd en nu wil ze je niet meer zien. Je hoort dit wel eens in ontvoeringsgevallen: die kinderen geloven echt dat ze niet meer thuis mogen komen.



Dus dat zijn dingen die ik ze heel bewust wil meegeven: het maakt niet uit als je fouten maakt, mama kan best eens boos worden maar ik blijf altijd van je houden. Het lijkt wel een beetje op ons collectieve probleem: zo'n kind is slachtoffer maar kan zich daar toch schuldig over voelen. Als het weerbaar genoeg is en veel zelfvertrouwen heeft, is die kans kleiner. En het moet leren zijn grenzen duidelijk aan te geven.



Ik denk inderdaad dat we er goed aan doen om toch een contact te behouden, zowel jij in jouw situatie als ik in de mijne. Je weet nooit of je kind later behoefte krijgt aan contact met de 'andere kant', het is goed dat te kunnen kiezen denk ik.



Hoe het is met mijn vader, dat is lief dat je dat vraagt... :R

Mijn vader is zo'n type dat een lieveheersbeestje heel voorzichtig buiten zet, dus het feit dat hij in de krant ''messentrekker'' werd genoemd e.d. was zooo..... nou ja, ik heb er geen woord voor.

quote: Iseo reageerde



Weet je dat ik ook vaak in de derde persoon begin te schrijven als het lastig wordt of ook direct over de mishandeling gaat bijvoorbeeld? Nee, dat wist ik niet, maar ik weet wel dat ik het dus bewust verander als ik merk dat ik het doe. Soms is het lastiger om het in de ikvorm te beschrijven maar ik heb gemerkt dat het mij wel meer helpt ipv in de derde persoon schrijven.

Lieve Zonlicht, Mijn psychologe heeft me uitgelegd dat dit een typisch verschijnsel is bij mensen die mishandeling hebben meegemaakt. In de derde persoon schrijven, in algemene termen waaruit de dader niet naar voren komt. Ik merkte dit in een tv-programma over mishandelde vrouwen: één vrouw had het over: we gingen uit, dan werd er gedronken, vervolgens vielen er klappen.... En ja, dan had je drugs. Het klonk helemaal alsof ze dat allebei deden! Maar dat was natuurlijk niet zo.



Ik denk dat het inderdaad heel krachtig is om in de eerste persoon te praten: dan kun je er niet omheen dat het jou overkomen is en wat jouw rol daarin was. Maar ook te praten in de derde persoon, namelijjk "hij". Neem nu een uitdrukking die jullie vast ook wel eens gebruiken: het sluipt erin hè... Hoe klinkt dat als je die in de eerste persoon gaat zetten? "Zonder dat ik het besefte raakte ik eraan gewend dat hij... (vul maar in)". Daar heb je in één zin je eigen rol en die van je partner, knalhard.



Liefs,

dubio

Voel me vandaag zo ongelofelijk kut. Het is ontzettend makkelijk om op te schrijven wat iemand anders je allemaal heeft aangedaan. Maar wat als je zelf de dader bent?

Ik grauw en ik snauw erop los, baken mijn territoria af waar de kinderen zich mogen bewegen -figuurlijk- en waar niet, en van de buitenkant valt er helemaal niets te zien van die liefde die binnenin me zit.

Voel mezelf ook echt onderuit gaan, geen zin meer, als de kinderen naar mijn idee niet genoeg moeite doen om zich aan de regels te houden of mij te vriend te houden. En dan heb ik het echt over simpele regels als gaan slapen zonder stennis te trappen boven, of gewoon je zooi achter je opruimen, of niet wiebelen aan tafel, je eten opeten.

Plezier hebben we af en toe samen aan tafel, af en toe terwijl we samen teevee kijken, en in elk geval als ik ze ergens mee naartoe neem. Maar dan zit ik zelf erbij en kijk ernaar dat zij plezier hebben. Er komt zo weinig uit me. Vandaag is één van mijn donkerste dagen, en het zal echt wel weer beter worden, maar het gaat steeds van dat ze net weer vertrouwen hebben dat het wel goed zit hier en dan krijgen we weer een aanvaring.

Nu puinhopen ruimen in huis. Ben weer helemaal mijn oude vertrouwde zelf, inclusief bergen rotzooi. Maar goed: dit is ook mijn verhaal. Dit niet vertellen betekent dat mijn aandeel in dit topic niet echt is.

Wat erg dat jij en je vader in voorarrest hebben gezeten! Tja, het was maar kort en het was ook begrijpelijk, maar toch... Het lijkt wel de wereld op zijn kop. Ik wil je er trouwens op wijzen dat je verhaal over je vader de indruk geeft alsof je hem wilt verdedigen. Ik kan me dat goed voorstellen als hij een messentrekker wordt genoemd (ongelofelijk! elke klojo mag tegenwoordig ook een stukje in de krant schrijven :@). Maar ik denk dat iedereen die hier leest heel goed begrepen heeft hoe de vork in de steel zat. Het is dus helemaal niet nódig om verzachtende omstandigheden uit te leggen. Ik zeg dit omdat we denk ik allemaal de neiging hebben om onszelf te verdedigen voor dingen die helemaal niet fout waren. Als we daar zelf van overtuigd zijn, moeten we ook proberen die neiging te weerstaan. Lastig, dat wel :P



liefs,

dubio

Lieve Dubio,

wat fijn dat jij ook hebt gereageerd op dingen die ik heb geschreven, bedankt daarvoor! Het bevestigt zo duidelijk wat ik al begrepen had de afgelopen tijd: er zijn hier een heleboel vrouwen die veel, heel veel, begrijpen en die echt wijze dingen kunnen zeggen waar je wat aan hebt. Je hebt zo gelijk in al die dingen die je zegt. Ik struin wel meer topics door sinds ik op dit forum ronddwaal, en alle andere topics laten heel veel verschillende meningen zien, waarbij er ook soms meningen staan waarvan ik denk, nou, die weet volgens mij niet waar ze over praat. Maar dit topic, wat ik tot nu toe allemaal heb gelezen, is echt eensgezind en is er alleen maar op gericht om elkaar sterker te maken (in plaats van elkaar terecht te wijzen of iets dergelijks). Echt super!! Sommige reacties bevestigen wat ik zelf al denk, andere laten een ander licht op dingen schijnen, maar allemaal zijn ze waardevol. Dat er zomaar zo veel vrouwen te bereiken zijn op deze manier, die zo veel tijd nemen en moeite doen voor elkaar! Dat is echt iets om heel erg blij mee te zijn, vind ik.



Ik ben het helemaal met je eens, het topic wordt steeds bijzonderder. Best zwaar ook, dat wel, maar ik vind het mooi om te zien dat mensen zulke ingrijpende verhalen durven op te schrijven hier.



Ik weet niet of jij dit weet, maar dit is het tweede deel van een topic dat is opgestart door DayMar. Juist toen dat topic op zijn einde liep, kwam er iemand (een psycholoog) beweren dat het topic fake was. Het kon immers niet zo zijn dat iemand zulke oogkleppen op had. Je kan je misschien voorstellen hoe er werd gereageerd (DayMar wilde ook acuut afhaken). Dit is een heel integer maar tegelijk ook heel kwetsbaar topic. Daar moet je voorzichtig mee omgaan O+



Even een inhoudelijke reactie op wat je schreef, het is niet zo dat ik mijn zoon bang maak voor vreemden of zo hoor, ik heb alleen heel duidelijk met hem afgesproken dat er maar enkele mensen zijn (en hij weet ook precies welke mensen) die hem eventueel af zouden kunnen halen op school. Dus ook als ik plotseling in het ziekenhuis terecht zou komen of zoiets. Zodat hij nooit hoeft te twijfelen.... tja, ik hoop maar dat ik het goed doe zo.



Eigenlijk is dat precies wat ik bedoel. Het is meer dat de standaardaanpak is: zeggen dat ze niet met vreemde mensen mogen meegaan :) Ik wilde zeker niet beweren dat jij je kind bang zit te maken hoor! Het is toevallig iets waar ik nu ook over aan het nadenken ben. Hoe maak je je kind in de praktijk weerbaar tegen mensen die het niet goed met ze voorhebben? Mijn idee is dat je meer hebt aan positieve adviezen (dit moet je wel doen) dan aan negatieve (dit mag je nooit doen). Jouw manier lijkt me ook een positieve aanpak: je zoon weet wat de bedoeling is en wat er gebeurt als er een noodgeval is.



Ik ben bang dat mijn ex de kinderen een keer ontvoert naar zijn geboorteland. Ik denk het niet echt omdat hij zijn kinderen volgens mij helemaal niet wil hebben, maar misschien puur om mij een hak te zetten, uit onmacht of wraak? En vervolgens de kinderen bij zijn moeder dumpen? Het zou zomaar kunnen. Dus mijn kinderen moeten weten dat als papa onaangekondigd bij de school staat, ze dan óók mama moeten bellen. Ik heb ze dit nog niet uitgelegd maar zal het binnenkort gaan doen. Laatst nog stelde ex mij voor het voldongen feit dat hij de kinderen een dag eerder dan afgesproken van school ging halen. Gewoon, eenzijdig besloten. Ik wil de kinderen van de ene kant geen angst aanjagen, maar van de andere kant wel dat ze weten wat ze moeten doen in dergelijke situaties. Bellen dus. Papa vragen of ze mama mogen bellen, of de juf. 



liefs,

dubio