Oogkleppen, Wazen, BeenTheirDoneThats en Tranen

Ik weet niet of jij dit weet, maar dit is het tweede deel van een topic dat is opgestart door DayMar. Juist toen dat topic op zijn einde liep, kwam er iemand (een psycholoog) beweren dat het topic fake was. Het kon immers niet zo zijn dat iemand zulke oogkleppen op had. Je kan je misschien voorstellen hoe er werd gereageerd (DayMar wilde ook acuut afhaken). Dit is een heel integer maar tegelijk ook heel kwetsbaar topic. Daar moet je voorzichtig mee omgaan O+



Dank voor je uitleg. Ik had wel begrepen dat dit deel 2 was, en had het stukje aan het begin wel gelezen, geschreven door DayMar. Verschillende keren werd ze genoemd, de vrouwen hier hopen dat het goed met haar gaat, maar om de een of andere reden schrijft ze niet meer. Ik had wel een beetje begrepen hoe het moest zitten, maar wist niet dat het kwam door de reactie van iemand anders op dit topic. Wat erg, had ze juist steun gevonden, komt er iemand anders dat zomaar even verstieren! Ik hoop maar dat ze op een andere manier hulp heeft gevonden.



Ik ben bang dat mijn ex de kinderen een keer ontvoert naar zijn geboorteland. Ik denk het niet echt omdat hij zijn kinderen volgens mij helemaal niet wil hebben, maar misschien puur om mij een hak te zetten, uit onmacht of wraak? En vervolgens de kinderen bij zijn moeder dumpen? Het zou zomaar kunnen. Dus mijn kinderen moeten weten dat als papa onaangekondigd bij de school staat, ze dan óók mama moeten bellen. Ik heb ze dit nog niet uitgelegd maar zal het binnenkort gaan doen. Laatst nog stelde ex mij voor het voldongen feit dat hij de kinderen een dag eerder dan afgesproken van school ging halen. Gewoon, eenzijdig besloten. Ik wil de kinderen van de ene kant geen angst aanjagen, maar van de andere kant wel dat ze weten wat ze moeten doen in dergelijke situaties. Bellen dus. Papa vragen of ze mama mogen bellen, of de juf. 



liefs,

dubio

Dubiootje, vreselijk, dergelijke gedachtes. Zoals je al schrijft is de kans dat hij het daadwerkelijk zal doen erg klein, maar toch, alleen al de gedachte dat het zou kúnnen gebeuren, daar moet je maar gewoon heel bewust NIET aan denken om te voorkomen dat je anders geen leven meer hebt. Vreselijk!!

Ook Lemmy, wat jij schrijft, wat vreselijk. Hoe walgelijk laag toch dat die mannen zó laag zinken om je te kunnen pakken op onze meest kwetsbare plek: ons kind/onze kinderen.



Mijn ouders zeiden al toen hij laatst begon met de omgangsregeling te kloten (excusez le mot): misschien moet je net doen alsof je niets liever wilt dan dat hij de kinderen meeneemt, dan wil hij ze vast niet meer hebben. Want het gaat niet om de kinderen, het gaat om mij. Macht en controle over mij. En die krijgt hij niet meer, nooit meer. Hij eist nu bijvoorbeeld van me dat ik a) elke avond thuis ben (niet op mobiel bereikbaar zijn, want te duur, maar THUIS) als hij "zijn" kinderen wil bellen en b) altijd bereikbaar zijn als de kinderen bij hem is, voor het geval de kinderen mij willen bellen en doorgeven als ik een paar uur niet bereikbaar ben.



Ja, dáhag. Maar het geeft wel aan hoe ontzettend het hem Niets Kan Schelen wat ik doe, hetgeen hij ook maar blijft herhalen.



Misschien moet ik maar gewoon vragen of hij niet met de kinderen in zijn geboorteland wil gaan wonen, dan ziet hij waarschijnlijk direct van eventuele plannen in die richting af. Want ja, als ík het wil.... Maar ja, hij snapt natuurlijk wel dat dat niet waar is.



Ik zelf heb af en toe ook wel van die angsten. Niet dat ‘die van mij’ er echt mee gedreigd heeft

Nee, da's waar. Hij heeft alleen gedreigd je te vermoorden.



, maar hij weet wel dat als hij mij echt wil pakken, dat dan inderdaad ons kind dé manier is. Af en toe bekruipen mij ook nog steeds de gevoelens van angst voor hem, voor wat hij zou gaan kunnen doen als straks alles steeds definitiever wordt en de dingen niet meer gaan zoals hij het wil.

(gisteravond lagen we op bed. Zoonlief wou een tent bouwen onder de dekens en wou daarbij pappa’s kussen gebruiken en riep:”Pappa af, pappa weg”. Man’lief’ vatte dit verkeerd op en dacht dat zoon bedoelde dat hijzelf het bed uit moest. Zijn reactie was weer zo typerend:”Je moet je vooral nog verder laten opstoken door mamma. Wacht maar tot je later groter bent, dan zal ik je wel eens vertellen hoe je moeder echt is!”

Zo, ik moet even wat scheldwoorden censureren hier :@ Wacht maar tot je later groter bent, zou ik bijna denken, dan zie je vanzelf wat voor iemand je vader is! Dat hoef jij je zoontje niet te vertellen, dat zal hem vanzelf duidelijk worden :(



Het klinkt wel echt als een man die alles op alles zet om jullie huwelijk weer op poten te krijgen en om jou terug te winnen. Wat een liefde en respect in zo weinig woorden. Je viel vast zo in katzwijm...



Sorry voor mijn sarcasme...



liefs,

dubio

quote: vrouwtje klets reageerde



hij de kinderen meeneemt, dan wil hij ze vast niet meer hebben. Want het gaat niet om de kinderen, het gaat om mij. Macht en controle over mij. En die krijgt hij niet meer, nooit meer. Hij eist nu bijvoorbeeld van me dat ik a) elke avond thuis ben (niet op mobiel bereikbaar zijn, want te duur, maar THUIS) als hij "zijn" kinderen wil bellen en b) altijd bereikbaar zijn als de kinderen bij hem is, voor het geval de kinderen mij willen bellen en doorgeven als ik een paar uur niet bereikbaar ben.

Pfff, sorry voor het ongelukkige Nederlands....

Dubio *;

Ik ben bang dat mijn ex de kinderen een keer ontvoert naar zijn geboorteland. Ik denk het niet echt omdat hij zijn kinderen volgens mij helemaal niet wil hebben, maar misschien puur om mij een hak te zetten, uit onmacht of wraak? En vervolgens de kinderen bij zijn moeder dumpen? Het zou zomaar kunnen. Dus mijn kinderen moeten weten dat als papa onaangekondigd bij de school staat, ze dan óók mama moeten bellen. Ik heb ze dit nog niet uitgelegd maar zal het binnenkort gaan doen. Laatst nog stelde ex mij voor het voldongen feit dat hij de kinderen een dag eerder dan afgesproken van school ging halen. Gewoon, eenzijdig besloten. Ik wil de kinderen van de ene kant geen angst aanjagen, maar van de andere kant wel dat ze weten wat ze moeten doen in dergelijke situaties. Bellen dus. Papa vragen of ze mama mogen bellen, of de juf. 



liefs,

dubio

 Denk dat je in deze voor de zekerheid beter uitgaat van het ergste. Ik weet niet van welk land jouw ex afkomstig is, maar in heel veel landen wordt een familie vrijwel op dezelfde waarde geschat als een moeder alleen, zeker als die moeder dan ook nog als ontaard wordt beschouwd.



Ik krijg gelukkig wel begrip van mijn schoonfamilie. Mijn as ex komt overigens niet uit een moslimland, misschien maakt dat nog uit. Daar hebben mannen naar mijn idee wel heel veel rechten over kinderen (en hun vrouw). Maar ook in mijn schoonfamilie bestaat het fenomeen dat de kinderen min of meer door de familie als geheel worden opgevoed. De meesten van zijn broers/zussen wonen ook nog thuis, met gezin en al, of werken de hele dag in of rond het ouderlijk huis. Het zou dus heel plausibel zijn dat de kinderen bij omalief worden gedumpt. Maar ik geloof echt niet dat oma eraan zou meewerken dat ik de kinderen niet zou mogen zien.



Ik heb laatst twee van zijn familieleden gesproken en zij begrepen heel goed waarom ik deze beslissing had genomen. Ook had zijn moeder bij het horen over de scheiding direct gezegd dat het aan haar zoon zou liggen en niet aan mij. Wat dat betreft is zijn schoonfamilie geen 'safe haven' in geval van ontvoering. Ze vinden me gelukkig ook niet ontaard ;)



Ook al om de simpele reden dat opvoedingstaken worden gedeeld.

Bij mij op school hebben ze overigens direct na de scheiding gevraagd hoe ze zouden moeten handelen als papa voor de deur staat. Ik heb maar aangegeven dat ik zelf wel bericht zou geven als papa ze zou ophalen, en dat ze anders niet mee zouden gaan. Geen waterdichte garantie: de kindjes ontsnappen wel eens aan de ogen van juffie. Ik ben nog niet van plan om ze te instrueren: er is absoluut geen reële dreiging dat ze zullen worden ontvoerd, godzijdank.

Misschien hou ik mezelf wel voor de gek met schijnzekerheid. In elk geval moet hij een hele hoop regelen voordat hij de kinderen kán overbrengen, zal hij in zo'n geval eerder vragen of ik hem toestemming geef om met ze te reizen, dan dat 'ie achter mijn rug dingen gaat regelen. Zo verzuurd zijn we ook weer niet. Maar ja, dat dacht ik van die andere ex ook niet, dat het zo'n vaart zou lopen. Financieel zit 'ie aan de grond, hij heeft zichzelf al 6 jaar niet meer naar zijn land weten te krijgen hoezeer hij dit ook wilde.



Ik zou me hier ook zéker niet druk om gaan lopen maken als ik jou was. Heel eerlijk gezegd ben ik er ook niet dagelijks mee bezig, maar de waarschuwing van mijn psychologe neem ik wel heel serieus, dus ik neem gewoon mijn maatregelen. Ik schat het risico heel klein in, maar de gevolgen zijn wel dusdanig groot dat ik het niet opzij kan schuiven. Maar goed, ik voeg de daad bij het woord (of eigenlijk het woord bij de daad :P) en hou erover op. Ik wil in geen geval ons beiden opjutten, we hebben al genoeg aan ons hoofd :P



Eigenlijk heb ik nu alleen maar met mijn eigen stormen te maken, en niet meer met die van hem. Zo veel stilte al de laatste maanden, kan me niet voorstellen dat hij weer in beeld zal komen. Het kan zomaar weer gebeuren.

Ik voel met je mee, Dubio, dat jij nog zo middenin dat gesteggel zit. Eigenlijk nog steeds bezig bent met op eieren lopen, in plaats van gewoon keihard zeggen 'dit is hoe ik de zaken geregeld wil zien, punt'. Geen verwijt, ik weet nog dondersgoed hoe het werkt. En ergens, ooit, moet jij, moeten wij allemaal, de omschakeling maken naar 'het maakt me niet meer uit wat je ervan vindt'.