Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenTheirDoneThats en Tranen
woensdag 18 april 2007 om 00:10
Hallo Allemaal,
Toch nog een berichtje van mij,
Jullie zeiden maak een titel.. die slaat op alles wat nu is.
Wat ik me het meest van jullie reacties kon herrineren,
waren deze 4 steekwoorden die bleven terugkomen..
soms in een andere vorm.. maar ze waren er en bleven er!
Vandaar dat ik dit een passende titel vond,
Ik zal wel meelezen, maar posten doe ik rustig mee..
reacties geven doe ik wel.. maar ik laat mezelf er voorlopig
even buiten..
Liefs,
××DayMar
Toch nog een berichtje van mij,
Jullie zeiden maak een titel.. die slaat op alles wat nu is.
Wat ik me het meest van jullie reacties kon herrineren,
waren deze 4 steekwoorden die bleven terugkomen..
soms in een andere vorm.. maar ze waren er en bleven er!
Vandaar dat ik dit een passende titel vond,
Ik zal wel meelezen, maar posten doe ik rustig mee..
reacties geven doe ik wel.. maar ik laat mezelf er voorlopig
even buiten..
Liefs,
××DayMar
vrijdag 18 mei 2007 om 12:13
dag allemaal..
was een beetje bang om hier weer te kijken...zoals ik al had gedacht. Gelukkig fijne reacties, was bang dat jullie tegen me zouden zeggen dat ik me aanstel ofzo..:$
@Iseo, dank voor je lieve, warme bericht.Ik vind het moeilijk en eng, maar ben toch wel blij dat ik hier iets heb geschreven, hoewel het me wel dwingt om over dingen na te denken die ik gevoelsmatig soms liever niet onder ogen wil zien..
@Mamzelle, was inderdaad de eerste keer dat ik zelf zo reageerde -met een mep dus- en dat heeft me flink laten schrikken; nu ben ik ook nog bang dat ik zelf net zo wordt als mijn ex. En daarbij ben ik, zoals ik al eerder zei, bang dat mijn huidige partner ook zo is als mijn ex. Hij heeft weinig zelfbeheersing, in bijv middelengebruik, maar ook werkethos etc...en blijkbaar ook in ruzies. Dat was me al eerder opgevallen maar het was nog nooit zo geescaleerd. Eerder was hij in ruzies ook wel erg opvliegend...afreageren op de deur, dingewn tegen de muur gooien, dingen tegen mij schreeuwen die veel te ver gaan...allemaal zeer buitenproportioneel omdat ik in eerste instantie, niet verwijten, aleen maar ergens over wil praten. Hij komt ook uit een gezin waarin vader moeder geregeld mishandelde en bedroog; geen constructief rolmodel dus.
Het nare is dat ik me in een hoekje geduwd voel...er zijn dingen in zijn gedrag die ik niet kán accepteren -liegen, harddrugs- en op het moment dat ik hem erop aanspreek, liegt hij over zijn handelingen, terwijl ik weet dat wat ik zeg waar is -ik merk het, ik zie het. Hij wordt dan woedend en beticht mij ervan dat ik hem niet vertrouw, en dat hij niets gebruikt en nooit liegt. Uiteindelijk blijkt altijd dat ik het wel bij het juiste eind had, als alles bekoeld is dan vertelt hij de waarheid.
Ik realiseer me dat ik hem niet kan veranderen, alleen ik heb het gevoel dat ik helemaal niet weet wie hij is. Ik weet niet wat waar is, ik weet niet in hoeverre zijn agressieve kant zijn ware ik is of niet. Ik voel me alsof ik geen basis heb om keuzes op te maken...
Ik ben trouwens zeer depressief geweest na die vroegere ervaring (is ongeveer vijf jaar geleden geeindigd) met mishandeling en afhankelijkheid in een relatie, en ben ook al jaren in therapie, nu nog steeds wekelijks... ik durf 'de dingen van nu' die hiermee samenhangen alleen nog niet zo goed te vertellen bij mijn peut. Dat komt nog wel, mijzelf kennende...
Dank jullie wel, een dikke *; voor jullie allemaal..
xEsther
was een beetje bang om hier weer te kijken...zoals ik al had gedacht. Gelukkig fijne reacties, was bang dat jullie tegen me zouden zeggen dat ik me aanstel ofzo..:$
@Iseo, dank voor je lieve, warme bericht.Ik vind het moeilijk en eng, maar ben toch wel blij dat ik hier iets heb geschreven, hoewel het me wel dwingt om over dingen na te denken die ik gevoelsmatig soms liever niet onder ogen wil zien..
@Mamzelle, was inderdaad de eerste keer dat ik zelf zo reageerde -met een mep dus- en dat heeft me flink laten schrikken; nu ben ik ook nog bang dat ik zelf net zo wordt als mijn ex. En daarbij ben ik, zoals ik al eerder zei, bang dat mijn huidige partner ook zo is als mijn ex. Hij heeft weinig zelfbeheersing, in bijv middelengebruik, maar ook werkethos etc...en blijkbaar ook in ruzies. Dat was me al eerder opgevallen maar het was nog nooit zo geescaleerd. Eerder was hij in ruzies ook wel erg opvliegend...afreageren op de deur, dingewn tegen de muur gooien, dingen tegen mij schreeuwen die veel te ver gaan...allemaal zeer buitenproportioneel omdat ik in eerste instantie, niet verwijten, aleen maar ergens over wil praten. Hij komt ook uit een gezin waarin vader moeder geregeld mishandelde en bedroog; geen constructief rolmodel dus.
Het nare is dat ik me in een hoekje geduwd voel...er zijn dingen in zijn gedrag die ik niet kán accepteren -liegen, harddrugs- en op het moment dat ik hem erop aanspreek, liegt hij over zijn handelingen, terwijl ik weet dat wat ik zeg waar is -ik merk het, ik zie het. Hij wordt dan woedend en beticht mij ervan dat ik hem niet vertrouw, en dat hij niets gebruikt en nooit liegt. Uiteindelijk blijkt altijd dat ik het wel bij het juiste eind had, als alles bekoeld is dan vertelt hij de waarheid.
Ik realiseer me dat ik hem niet kan veranderen, alleen ik heb het gevoel dat ik helemaal niet weet wie hij is. Ik weet niet wat waar is, ik weet niet in hoeverre zijn agressieve kant zijn ware ik is of niet. Ik voel me alsof ik geen basis heb om keuzes op te maken...
Ik ben trouwens zeer depressief geweest na die vroegere ervaring (is ongeveer vijf jaar geleden geeindigd) met mishandeling en afhankelijkheid in een relatie, en ben ook al jaren in therapie, nu nog steeds wekelijks... ik durf 'de dingen van nu' die hiermee samenhangen alleen nog niet zo goed te vertellen bij mijn peut. Dat komt nog wel, mijzelf kennende...
Dank jullie wel, een dikke *; voor jullie allemaal..
xEsther
vrijdag 18 mei 2007 om 13:55
Hoi lieve Mamzelle *;
Esther, ja is heel eng, wat de reacties zullen zijn. Maar het is okee hoor!
Ik wil een paar dingen uit je verhaal lichten.
Heb je trouwens nog een beetje goed kunnen slapen?
Ik wil graag reageren op dit stukje van je: (even plakken)
"Ik realiseer me dat ik hem niet kan veranderen, alleen ik heb het
gevoel dat ik helemaal niet weet wie hij is. Ik weet niet wat waar is,
ik weet niet in hoeverre zijn agressieve kant zijn ware ik is of niet.
Ik voel me alsof ik geen basis heb om keuzes op te maken..."
Dit is voor mij zo herkenbaar. Ik was zo vaak bezig met deze vraag. Zoals ik al heb proberen uit te leggen, was ik telkens aan het proberen de man te zien van wie ik wist dat hij daar ergens onder zat. Maar waar ik dan aan voorbij ging, was de man met wie ik dagelijks moest samenleven.
Dat was namelijk een man die geen grenzen had en die van mij niet respecteerde, dat was een man die net als wat jij beschrijft het niet kon hebben ergens op aangesproken te worden (ook al was het op een niet verwijtende rustige manier). Een man die dronk en drugs gebruikte (ik merk dat ik dit in mijn verhaal ook minder erg heb willen maken dan het in werkelijkheid was, omdat ik me ervoor schaam dat hij harddrugs gebruikte vooral die laatste tijd).
Iemand die woedend wordt als hij op iets wordt betrapt waar hij niet omheen kan en dan het hele verhaal naar jou wil omdraaien, terwijl jij eigenlijk niets anders wil dan een positieve uitkomst voor beiden, maar daar werkt hij absoluut niet aan mee. Omdat eerst komt dat hij zich aangevallen en gekrenkt voelt.
Een man die schreeuwt, dingen stukgooit, geen zelfbeheersing kent etc etc.
Dit is de realiteit. die kon ik toen niet onder ogen zien. Ik was bezig met diezelfde vraag die jij nu noemt.
Jij bent bang om jezelf te zien reageren op een manier die je aan een voorgaande tijd doet denken.
Dan zou jij jezelf eigenlijk moeten beschermen, omdat het erop lijkt dat deze relatie dit bij je oproept. bij mij riep mij relatie ook gedrag op wat helemaal niet bji me past, het haalde in mij naar boven waar ik me nu nog voor schaam.
Het samenleven met iemand die naar middelen grijpt (en ja, hij heeft altijd een reden, een verhaal, een uitleg, als hij eenmaal betrapt is en klem zit) wordt nooit eens kalm en rustig. Je gaat van dag tot dag, van de ene naar de andere situatie.
Mijn ex gebruikte omdat hij zich dan beter voelde over zichzelf denk ik. Maar door mijn reactie erop viel ik dat stukje beter voelen weer aan. Dus er werd gelogen.
Dit werd steeds erger. Hij kon minder goed verbergen, is erg verslavingsgevoelig dus er kwamen periodes van problemen die zich opstapelden met een climax, dan weer een tijdje rustig vaarwater en dan begon het weer opnieuw.
EEn negatieve spiraal waar je samen inzit. Want je reageert op elkaar.
Ik werd banger, hij werd steeds onvoorspelbaarder, er werd geschreeuwd en gegooid met spullen, ik maakte me zorgen, hij werd agressiever, hij ging niet werken, ik ging aan hem trekken, hij zocht uitvluchten, ik ging tegen hem in, hij gebruikte geweld, ik wilde hem met liefde overladen, hij greep me vast, was onder invloed wilde ruwe seks, ik huilde, hij schreeuwde, we ruimden de puinhoop op, beloofden beterschap, huilden en begonnen overnieuw. En deze vicueuze cirkel ging maar door en door.
Of het nu zijn ware kant is, of niet, het is de realiteit waar je mee zit in deze relatie.
En inderdaad, het is geen basis om keuzes op te maken. Jullie kunnen elkaar niet vertrouwen. En als dat vertrouwen er de ene dag wel is, kan het de volgende dag weer heel anders zijn. In mijn geval werd het weer keihard tegen me gebruikt en voelde hij zich andersom net zo hard in een hoek gedreven.
Voor nu even, ik ga een kop thee zetten.
Veel liefs, Iseo
Esther, ja is heel eng, wat de reacties zullen zijn. Maar het is okee hoor!
Ik wil een paar dingen uit je verhaal lichten.
Heb je trouwens nog een beetje goed kunnen slapen?
Ik wil graag reageren op dit stukje van je: (even plakken)
"Ik realiseer me dat ik hem niet kan veranderen, alleen ik heb het
gevoel dat ik helemaal niet weet wie hij is. Ik weet niet wat waar is,
ik weet niet in hoeverre zijn agressieve kant zijn ware ik is of niet.
Ik voel me alsof ik geen basis heb om keuzes op te maken..."
Dit is voor mij zo herkenbaar. Ik was zo vaak bezig met deze vraag. Zoals ik al heb proberen uit te leggen, was ik telkens aan het proberen de man te zien van wie ik wist dat hij daar ergens onder zat. Maar waar ik dan aan voorbij ging, was de man met wie ik dagelijks moest samenleven.
Dat was namelijk een man die geen grenzen had en die van mij niet respecteerde, dat was een man die net als wat jij beschrijft het niet kon hebben ergens op aangesproken te worden (ook al was het op een niet verwijtende rustige manier). Een man die dronk en drugs gebruikte (ik merk dat ik dit in mijn verhaal ook minder erg heb willen maken dan het in werkelijkheid was, omdat ik me ervoor schaam dat hij harddrugs gebruikte vooral die laatste tijd).
Iemand die woedend wordt als hij op iets wordt betrapt waar hij niet omheen kan en dan het hele verhaal naar jou wil omdraaien, terwijl jij eigenlijk niets anders wil dan een positieve uitkomst voor beiden, maar daar werkt hij absoluut niet aan mee. Omdat eerst komt dat hij zich aangevallen en gekrenkt voelt.
Een man die schreeuwt, dingen stukgooit, geen zelfbeheersing kent etc etc.
Dit is de realiteit. die kon ik toen niet onder ogen zien. Ik was bezig met diezelfde vraag die jij nu noemt.
Jij bent bang om jezelf te zien reageren op een manier die je aan een voorgaande tijd doet denken.
Dan zou jij jezelf eigenlijk moeten beschermen, omdat het erop lijkt dat deze relatie dit bij je oproept. bij mij riep mij relatie ook gedrag op wat helemaal niet bji me past, het haalde in mij naar boven waar ik me nu nog voor schaam.
Het samenleven met iemand die naar middelen grijpt (en ja, hij heeft altijd een reden, een verhaal, een uitleg, als hij eenmaal betrapt is en klem zit) wordt nooit eens kalm en rustig. Je gaat van dag tot dag, van de ene naar de andere situatie.
Mijn ex gebruikte omdat hij zich dan beter voelde over zichzelf denk ik. Maar door mijn reactie erop viel ik dat stukje beter voelen weer aan. Dus er werd gelogen.
Dit werd steeds erger. Hij kon minder goed verbergen, is erg verslavingsgevoelig dus er kwamen periodes van problemen die zich opstapelden met een climax, dan weer een tijdje rustig vaarwater en dan begon het weer opnieuw.
EEn negatieve spiraal waar je samen inzit. Want je reageert op elkaar.
Ik werd banger, hij werd steeds onvoorspelbaarder, er werd geschreeuwd en gegooid met spullen, ik maakte me zorgen, hij werd agressiever, hij ging niet werken, ik ging aan hem trekken, hij zocht uitvluchten, ik ging tegen hem in, hij gebruikte geweld, ik wilde hem met liefde overladen, hij greep me vast, was onder invloed wilde ruwe seks, ik huilde, hij schreeuwde, we ruimden de puinhoop op, beloofden beterschap, huilden en begonnen overnieuw. En deze vicueuze cirkel ging maar door en door.
Of het nu zijn ware kant is, of niet, het is de realiteit waar je mee zit in deze relatie.
En inderdaad, het is geen basis om keuzes op te maken. Jullie kunnen elkaar niet vertrouwen. En als dat vertrouwen er de ene dag wel is, kan het de volgende dag weer heel anders zijn. In mijn geval werd het weer keihard tegen me gebruikt en voelde hij zich andersom net zo hard in een hoek gedreven.
Voor nu even, ik ga een kop thee zetten.
Veel liefs, Iseo
vrijdag 18 mei 2007 om 15:03
Vrouw, en wat zegt je eigen stem?
Je kunt je situatie vergelijken met die van een ander, maar dat zegt niets over hoe jij je voelt in je relatie. Aan alle kanten lees ik dat er niets is wat jou bij hem houdt anders dan angst. (Angst voor hem, voor het onbekende, voor...)
Je zit er zo diep in, dat het bijna niet meer lukt om je eigen stem te horen, je eigen gevoel te volgen.
Dat is voor mij heel herkenbaar.
Jij hebt een hele moeilijke man. Jij zit vast in een relatie die alleen nog maar meer de verkeerde kant opgaat.
Je hebt geen idee hoe goed het je gaat doen als je los van hem bent, hoeveel je daar van zult opknappen.
Je kunt daar niet bij, lijkt het.
Als je zo vastzit, weet je niet wat het betekent om rust te hebben, om wakker te worden en te weten hoe het is om de hele dag voor jezelf en je kind te hebben. Want nu is hij altijd op de achtergrond aanwezig, je man. Hij zit in je hoofd,en hij kan elk moment binnenkomen, je kunt nergens op rekenen.
Stel nou dat hij gelijk heeft, en dat hij wel meevalt... dan nog wil dat niets zeggen over dat jij dan maar bij hem moet blijven.
Je hebt het recht gewoon, om ervoor te kiezen dat je liever alleen woont.
Jouw relatie met deze man stelt echt niets fijns voor, het is alleen angst, hij heeft je in zijn greep en jij hebt het gevoel klem te zitten en stelt elke beslissing hierover weer een dag uit.
Je had een droom, en daar kon je je lange tijd aan vasthouden.
En nu?
Wat als je jezelf nou zielig vind? Wat als je het erger maakt dan het is? Wat dan nog? Je hebt toch het recht je eigen weg te kiezen? Je hoeft toch niet alles tot in detail aan iemand te verantwoorden? Te verklaren? Te vergelijken met een ander en daarom geen beslissing mogen nemen omdat het bij jou minder erg is?
Ik heb trouwens diezelfde gedachten, ik lees het verhaal van jou, van andere vrouwen en ik voel me maar een zeur.
Het stelde niet zoveel voor, die anderen, die hebben pas echt wat meegemaakt. Dat stemmetje is een gevolg van de jarenlange problemen, en hielp je zelfvertrouwen te ondermijnen en dat werkt nog even door.
Verder hoop ik echt dat je vanaf het moment dat je tegen hem gaat zeggen dat het over is, iemand meeneemt. Voorkom dat je met hem alleen bent. Om verschillende redenen, want je wilt niet dat hij aan de ene kant op je in gaat praten en je weer aan het twijfelen maakt zodat je de keuze niet durft hard te maken, en aan de andere kant kan het zijn dat hij zich niet kan beheersen en jou wil laten voelen wat hij voelt, of zich wil afreageren.
Je kunt je situatie vergelijken met die van een ander, maar dat zegt niets over hoe jij je voelt in je relatie. Aan alle kanten lees ik dat er niets is wat jou bij hem houdt anders dan angst. (Angst voor hem, voor het onbekende, voor...)
Je zit er zo diep in, dat het bijna niet meer lukt om je eigen stem te horen, je eigen gevoel te volgen.
Dat is voor mij heel herkenbaar.
Jij hebt een hele moeilijke man. Jij zit vast in een relatie die alleen nog maar meer de verkeerde kant opgaat.
Je hebt geen idee hoe goed het je gaat doen als je los van hem bent, hoeveel je daar van zult opknappen.
Je kunt daar niet bij, lijkt het.
Als je zo vastzit, weet je niet wat het betekent om rust te hebben, om wakker te worden en te weten hoe het is om de hele dag voor jezelf en je kind te hebben. Want nu is hij altijd op de achtergrond aanwezig, je man. Hij zit in je hoofd,en hij kan elk moment binnenkomen, je kunt nergens op rekenen.
Stel nou dat hij gelijk heeft, en dat hij wel meevalt... dan nog wil dat niets zeggen over dat jij dan maar bij hem moet blijven.
Je hebt het recht gewoon, om ervoor te kiezen dat je liever alleen woont.
Jouw relatie met deze man stelt echt niets fijns voor, het is alleen angst, hij heeft je in zijn greep en jij hebt het gevoel klem te zitten en stelt elke beslissing hierover weer een dag uit.
Je had een droom, en daar kon je je lange tijd aan vasthouden.
En nu?
Wat als je jezelf nou zielig vind? Wat als je het erger maakt dan het is? Wat dan nog? Je hebt toch het recht je eigen weg te kiezen? Je hoeft toch niet alles tot in detail aan iemand te verantwoorden? Te verklaren? Te vergelijken met een ander en daarom geen beslissing mogen nemen omdat het bij jou minder erg is?
Ik heb trouwens diezelfde gedachten, ik lees het verhaal van jou, van andere vrouwen en ik voel me maar een zeur.
Het stelde niet zoveel voor, die anderen, die hebben pas echt wat meegemaakt. Dat stemmetje is een gevolg van de jarenlange problemen, en hielp je zelfvertrouwen te ondermijnen en dat werkt nog even door.
Verder hoop ik echt dat je vanaf het moment dat je tegen hem gaat zeggen dat het over is, iemand meeneemt. Voorkom dat je met hem alleen bent. Om verschillende redenen, want je wilt niet dat hij aan de ene kant op je in gaat praten en je weer aan het twijfelen maakt zodat je de keuze niet durft hard te maken, en aan de andere kant kan het zijn dat hij zich niet kan beheersen en jou wil laten voelen wat hij voelt, of zich wil afreageren.
vrijdag 18 mei 2007 om 15:42
Vrouwtje, ik weet gewoon zeker dat je door gaat zetten.
Het is heel verstandig om goed uit te zoeken wat je moet doen en regelen, je goed voor te bereiden.
Je beslissing heb je eigenlijk al genomen, maar nu is het een tijd van zoeken naar het juiste moment. En zelfs in die tijd wordt je al een stukje sterker, let maar op.
Van verschillende kanten heb je al hulp aangeboden gekregen. Neem alsjeblieft die hulp aan! Mamzelle is een geweldige vrouw, ze biedt het echt niet aan om iets aardigs tegen je te zeggen ofzo, ze kan echt wat voor je betekenen! Zij kan de juiste woorden vinden voor je die je kracht geven, helpen alles eens op een rij te zetten etc. Bel Eleonora op, zoek dat nummer en bel haar. Ze heeft niet voor niets weer aangegeven dat ze er voor je is, ze zag je naam ergens verschijnen en is meteen binnen komen vallen!
Je staat er niet alleen voor, en dat voelen zal je ook helpen! Je hoeft het niet in je uppie te doen.
Het is een kwestie van tijd nu, van moed verzamelen, voor jezelf weten waar je aan toe bent, van jou en je kind beschermen en dan die onvermijdelijke stap zetten.
Laat anderen je helpen met goed advies, met je steunen!
Het is heel verstandig om goed uit te zoeken wat je moet doen en regelen, je goed voor te bereiden.
Je beslissing heb je eigenlijk al genomen, maar nu is het een tijd van zoeken naar het juiste moment. En zelfs in die tijd wordt je al een stukje sterker, let maar op.
Van verschillende kanten heb je al hulp aangeboden gekregen. Neem alsjeblieft die hulp aan! Mamzelle is een geweldige vrouw, ze biedt het echt niet aan om iets aardigs tegen je te zeggen ofzo, ze kan echt wat voor je betekenen! Zij kan de juiste woorden vinden voor je die je kracht geven, helpen alles eens op een rij te zetten etc. Bel Eleonora op, zoek dat nummer en bel haar. Ze heeft niet voor niets weer aangegeven dat ze er voor je is, ze zag je naam ergens verschijnen en is meteen binnen komen vallen!
Je staat er niet alleen voor, en dat voelen zal je ook helpen! Je hoeft het niet in je uppie te doen.
Het is een kwestie van tijd nu, van moed verzamelen, voor jezelf weten waar je aan toe bent, van jou en je kind beschermen en dan die onvermijdelijke stap zetten.
Laat anderen je helpen met goed advies, met je steunen!
vrijdag 18 mei 2007 om 16:02
Bij mij was het er zeker al voordat ik die relatie inging. Al vind ik, nu ik terugkijk, wel dat ik voor de relatie stoerder was, in de zin van dat ik meer dingen toch deed die ik hartstikke eng vond.
Het lijkt erop dat ik mezelf nu veel minder dat zetje kan geven om toch naar buiten te gaan.
Ik doe het nu allemaal wel, het kost me erg veel energie. Maar het moederschap dwingt me ook, heel fijn is dat. Ik moet wel naar het CB, moet contacten leggen, praten met mensen.
Ben het liefst op mezelf.
Was er toen wel klaar voor om een vriend te krijgen met wie ik samen was en dan samen teruggetrokken, ' wij op een afstandje van de rest'.
Dat hielp meteen al de start van het isolement, later groeide dat uit tot hoe het was in de slechtste periode. Maar in het begin werkte ik daar zelf aan mee door toe te geven aan mijn wens om me terug te trekken, mensen te vermijden.
En een laag zelfbeeld helpt ook niet echt in het onderscheid kunnen maken van wat je vriend allemaal tegen je zegt. Ik dacht te leren van hem, maar het was manipulatie van zijn kant, bewust of onbewust, om macht. Ik nam alles zo serieus en dacht te moeten veranderen, dat ik niet goed genoeg was.
Constant het gevoel dat ik hem niet waard was, in plaats van het andersom te zien, is deze man mij wel waard?
vrijdag 18 mei 2007 om 16:49
Hallo allemaal!
Na nog maar weer eens een nachtje slecht slapen en aan 1000 dingen denken die zo lang geleden zijn, ben ik al weer hier...
Mamzelle, wat jij je afvraagt, hoe het was qua zelfbeeld VOOR de relatie... ja, ook ik moet hier op antwoorden dat dat altijd al een probleem was voor mij. Ik had zelfs al eens eerder een relatie gehad met een jongen die niet goed voor mij was en ben dus een ezel die zich 2 keer stoot aan dezelfde steen. Deze jongen was niet zozeer agressief, maar vond het ''leuk'' om op onverwachte momenten mijn keel dicht te knijpen tot ik bewusteloos raakte. En wist mij altijd te vertellen hoe lelijk ik was en hoeveel mooier die andere meisjes wel waren. Ik was toen 17. Ook van hem ben ik niet weggelopen, na een half jaar maakte hij het uit, en ik was er nog verdrietig om ook.
Wat mij ook opvalt in jullie verhalen en wat ik zo herken, is het gevoel je te moeten verantwoorden. Dat had ik ook zo sterk. Ik was getrouwd met hem, had een kleine baby en daarbij was ik verantwoordelijk voor zijn verblijfsvergunning. Als ik bij hem wegging, moest hij terug naar zijn eigen land. Toen ik uiteindelijk de moed had om bij hem weg te gaan, zijn er zelfs mensen (uit mijn heel nabije omgeving) geweest die het nodig vonden me op te bellen en commentaar te leveren. Waar mijn verantwoordelijkheidsgevoel als moeder en echtgenote was? Mensen die totaal niet wisten wat er allemaal gebeurd was (want zoals de meesten hier had ik alles voor mezelf gehouden). Waarom niet eerst vragen wat er was gebeurd? Waarom gelijk een oordeel? Het bevestigde wat anderen van mij dachten, dat ik zwak was, dat ik bij het eerste het beste ''probleempje'' mijn man in de steek liet. Dat was wat zij dachten en dat was wat ik voelde.
Na het overlijden van mijn man en toen ik noodgedwongen de vuile was wel (een beetje) had buitengehangen, komen dan de andere opmerkingen. Dat buitenlanders nou eenmaal niet te vertrouwen zouden zijn... dat mensen het al aan hadden zien komen.... dat ze altijd al hadden gedacht dat de liefde bij ons van 1 kant kwam (opmerking van de vreemdelingenpolitie die ons altijd zo behulpzaam was met de verblijfsvergunning etc). En kwam boven water dat mijn man in zijn eerste huwelijk ook veel geweld had gebruikt en dat daarom zijn huwelijk was gestrand, en niet omdat ze gewoon uit elkaar waren gegroeid (wat mij was verteld). Mensen wisten dat! Waarom heeft niemand me dat verteld? Al die dingen wezen voor mij maar op 1 ding; dat ik vreselijk stom en naief was geweest en dat iedereen, behalve ik, had doorzien dat mijn man niet van mij hield. En dat ik het dus niet waard was om van te houden. En kom daar dan maar even bovenop als je toch al niet echt zelfverzekerd bent...
Tegen vrouwen die nog twijfelen of ze een relatie moeten beeindigen of niet, zou ik willen zeggen: als je bang bent in een relatie is dat altijd genoeg reden om er mee te stoppen. Angst kan nooit goed zijn, wat precies de reden daarvoor dan ook is, lichamelijk geweld, drugsproblemen, psychisch geweld of een combinatie daarvan. Je kunt blijven vergelijken of het bij jou minder erg is of juist meer, als je bang bent moet je weggaan.
Sorry dat dit zo'n klaagzang is van mijn kant...
Liefs van Lemmy
Na nog maar weer eens een nachtje slecht slapen en aan 1000 dingen denken die zo lang geleden zijn, ben ik al weer hier...
Mamzelle, wat jij je afvraagt, hoe het was qua zelfbeeld VOOR de relatie... ja, ook ik moet hier op antwoorden dat dat altijd al een probleem was voor mij. Ik had zelfs al eens eerder een relatie gehad met een jongen die niet goed voor mij was en ben dus een ezel die zich 2 keer stoot aan dezelfde steen. Deze jongen was niet zozeer agressief, maar vond het ''leuk'' om op onverwachte momenten mijn keel dicht te knijpen tot ik bewusteloos raakte. En wist mij altijd te vertellen hoe lelijk ik was en hoeveel mooier die andere meisjes wel waren. Ik was toen 17. Ook van hem ben ik niet weggelopen, na een half jaar maakte hij het uit, en ik was er nog verdrietig om ook.
Wat mij ook opvalt in jullie verhalen en wat ik zo herken, is het gevoel je te moeten verantwoorden. Dat had ik ook zo sterk. Ik was getrouwd met hem, had een kleine baby en daarbij was ik verantwoordelijk voor zijn verblijfsvergunning. Als ik bij hem wegging, moest hij terug naar zijn eigen land. Toen ik uiteindelijk de moed had om bij hem weg te gaan, zijn er zelfs mensen (uit mijn heel nabije omgeving) geweest die het nodig vonden me op te bellen en commentaar te leveren. Waar mijn verantwoordelijkheidsgevoel als moeder en echtgenote was? Mensen die totaal niet wisten wat er allemaal gebeurd was (want zoals de meesten hier had ik alles voor mezelf gehouden). Waarom niet eerst vragen wat er was gebeurd? Waarom gelijk een oordeel? Het bevestigde wat anderen van mij dachten, dat ik zwak was, dat ik bij het eerste het beste ''probleempje'' mijn man in de steek liet. Dat was wat zij dachten en dat was wat ik voelde.
Na het overlijden van mijn man en toen ik noodgedwongen de vuile was wel (een beetje) had buitengehangen, komen dan de andere opmerkingen. Dat buitenlanders nou eenmaal niet te vertrouwen zouden zijn... dat mensen het al aan hadden zien komen.... dat ze altijd al hadden gedacht dat de liefde bij ons van 1 kant kwam (opmerking van de vreemdelingenpolitie die ons altijd zo behulpzaam was met de verblijfsvergunning etc). En kwam boven water dat mijn man in zijn eerste huwelijk ook veel geweld had gebruikt en dat daarom zijn huwelijk was gestrand, en niet omdat ze gewoon uit elkaar waren gegroeid (wat mij was verteld). Mensen wisten dat! Waarom heeft niemand me dat verteld? Al die dingen wezen voor mij maar op 1 ding; dat ik vreselijk stom en naief was geweest en dat iedereen, behalve ik, had doorzien dat mijn man niet van mij hield. En dat ik het dus niet waard was om van te houden. En kom daar dan maar even bovenop als je toch al niet echt zelfverzekerd bent...
Tegen vrouwen die nog twijfelen of ze een relatie moeten beeindigen of niet, zou ik willen zeggen: als je bang bent in een relatie is dat altijd genoeg reden om er mee te stoppen. Angst kan nooit goed zijn, wat precies de reden daarvoor dan ook is, lichamelijk geweld, drugsproblemen, psychisch geweld of een combinatie daarvan. Je kunt blijven vergelijken of het bij jou minder erg is of juist meer, als je bang bent moet je weggaan.
Sorry dat dit zo'n klaagzang is van mijn kant...
Liefs van Lemmy
vrijdag 18 mei 2007 om 20:13
Esther, mijn ex was ook een wervelwind van buien, en in het begin van onze relatie zeer regelmatig onder invloed. Ik wist van voren niet wat er van achteren gebeurde, zogezegd. Dacht dat als hij nu eenmaal die alcohol zou stoppen, of het gokken, dat alles dan goed zou zijn, dat 'ie niet meer onrustig zou zijn.
Hij heeft alcohol en gokken -grotendeels- gestopt. En toen kwam ik erachter dat het enige dat middelengebruik uithaalde was dat zijn emoties er scherper, ongeremder uitkwamen. Aan de basis was hij zonder die middelen nog steeds dezelfde persoon, zaten er wat grotere intervallen tussen zijn buien, daardoor leek het leefbaarder. Maar ik werd nog steeds geleefd, er was nog steeds geen ruimte voor mij in dat verhaal. En continu de dreiging dat hij toch weer zou beginnen, of iets anders zou uithalen dat ons zou schaden.
Geld vergokken deed hij -denk ik- niet meer. Hij gaf het gewoon weg. Misschien heb ik mezelf vier jaar lang een rad voor ogen laten draaien en is hij gewoon blijven gokken, elders. Er was in elk geval niet meer zoiets te zien aan mijn rekening.
Die man die je voor je hebt, Esther, dat is jouw ware man. Niets eronder. What you see is what you get.
Iseo, terugtrekken heb ik ook gedaan, precies zoals jij beschrijft. Hij was een mogelijkheid voor me om me uit de wereld terug te trekken, hij was genoeg om mijn bestaan vorm te geven, ik hoefde niet zo nodig buiten de deur supervrouw te zijn, dat was ik ook allang niet meer. Was uitgeput toen ik die relatie inging en het werd er natuurlijk ook niet beter op.
Verantwoording afleggen. Yep. Nog steeds. Ik ben echt niet iemand die zich heel erg druk maakt om wat de mensen van me vinden, als mijn buren me een rare vinden zal me dat een zorg zijn. Maar mensen die belangrijk voor me zijn, het kost me heel veel moeite om bij hen gewoon zonder enige verklaring mezelf te zijn, iets anders te doen dan zij van me verwachten, volgens mij. Moet op mijn tong bijten -meestal te laat- om niet weer een verklaring af te leggen, terwijl zij zelf -mijn moeder, mijn ex- geen seconde zich afvragen, of mij vragen, wat ik vind van hun handelen.
Hij heeft alcohol en gokken -grotendeels- gestopt. En toen kwam ik erachter dat het enige dat middelengebruik uithaalde was dat zijn emoties er scherper, ongeremder uitkwamen. Aan de basis was hij zonder die middelen nog steeds dezelfde persoon, zaten er wat grotere intervallen tussen zijn buien, daardoor leek het leefbaarder. Maar ik werd nog steeds geleefd, er was nog steeds geen ruimte voor mij in dat verhaal. En continu de dreiging dat hij toch weer zou beginnen, of iets anders zou uithalen dat ons zou schaden.
Geld vergokken deed hij -denk ik- niet meer. Hij gaf het gewoon weg. Misschien heb ik mezelf vier jaar lang een rad voor ogen laten draaien en is hij gewoon blijven gokken, elders. Er was in elk geval niet meer zoiets te zien aan mijn rekening.
Die man die je voor je hebt, Esther, dat is jouw ware man. Niets eronder. What you see is what you get.
Iseo, terugtrekken heb ik ook gedaan, precies zoals jij beschrijft. Hij was een mogelijkheid voor me om me uit de wereld terug te trekken, hij was genoeg om mijn bestaan vorm te geven, ik hoefde niet zo nodig buiten de deur supervrouw te zijn, dat was ik ook allang niet meer. Was uitgeput toen ik die relatie inging en het werd er natuurlijk ook niet beter op.
Verantwoording afleggen. Yep. Nog steeds. Ik ben echt niet iemand die zich heel erg druk maakt om wat de mensen van me vinden, als mijn buren me een rare vinden zal me dat een zorg zijn. Maar mensen die belangrijk voor me zijn, het kost me heel veel moeite om bij hen gewoon zonder enige verklaring mezelf te zijn, iets anders te doen dan zij van me verwachten, volgens mij. Moet op mijn tong bijten -meestal te laat- om niet weer een verklaring af te leggen, terwijl zij zelf -mijn moeder, mijn ex- geen seconde zich afvragen, of mij vragen, wat ik vind van hun handelen.
zaterdag 19 mei 2007 om 22:05
Ik heb zijn vader opgebeld, dat is echt een heel aardige man. Hij was blij met mijn telefoontje, verontschuldigde zich dat hij al een tijdje niet had gebeld om te vragen hoe het met mij en mijn dochter was.
Iedereen is weer met hem bezig. Zijn vader wilde eigenlijk niets zeggen maar hij klonk zo treurig dat ik al snapte wat er was.
We hebben afgesproken dat hij snel langskomt om te zien hoe het met zijn kleindochter gaat.
Heb erg dubbele gevoelens nu. Als ik zijn vader spreek zie ik eerder die man voor me die zijn vader ook graag nog wil zien. Terwijl die ook zoveel heeft meegemaakt met zijn zoon. Maar het is dan even moeilijk om alleen die klootzak te zien omdat hij ook ouders heeft, en familie, die zich zorgen maken om hoe het met hem gaat. Wat ik ook zo lang heb gedaan.
Eigenlijk wil ik niets weten, maar ik hoop ergens toch dat die opname iets goeds kan betekenen. Maar ja, dat gaat ws niet door omdat hij het weer op het laatste moment laat afweten. Heb met zijn vader te doen. Zijn zoon is allang volwassen, maar nog elke dag zorgen.
Dat is toch erg.
Weet ook wel dat ik het los moet laten, maar ik moet toegeven dat ik mijn droom weer even mis.
Zijn familie, mijn ex-schoonvader, ik hoorde daar ook bij en hij mag mij erg graag. Is zo blij dat we contact houden, hij is dol op zijn kleinkind. Maar dan zie ik zo goed weer voor me wat ik zo lang zo graag wilde. Dat het goed zou komen, die toekomst die ik voor me zag.
Vraag me af hoe ik nog steeds die tegenstrijdige gevoelens kan hebben. Het is nog steeds niet 1 duidelijke persoon waar ik bij vandaan wil blijven. Ik zie ook nog die ander, die ik altijd hoopte te herkennen tussen alle narigheid door.
Nou ja, fijn om het even van me af te schrijven.
Iedereen is weer met hem bezig. Zijn vader wilde eigenlijk niets zeggen maar hij klonk zo treurig dat ik al snapte wat er was.
We hebben afgesproken dat hij snel langskomt om te zien hoe het met zijn kleindochter gaat.
Heb erg dubbele gevoelens nu. Als ik zijn vader spreek zie ik eerder die man voor me die zijn vader ook graag nog wil zien. Terwijl die ook zoveel heeft meegemaakt met zijn zoon. Maar het is dan even moeilijk om alleen die klootzak te zien omdat hij ook ouders heeft, en familie, die zich zorgen maken om hoe het met hem gaat. Wat ik ook zo lang heb gedaan.
Eigenlijk wil ik niets weten, maar ik hoop ergens toch dat die opname iets goeds kan betekenen. Maar ja, dat gaat ws niet door omdat hij het weer op het laatste moment laat afweten. Heb met zijn vader te doen. Zijn zoon is allang volwassen, maar nog elke dag zorgen.
Dat is toch erg.
Weet ook wel dat ik het los moet laten, maar ik moet toegeven dat ik mijn droom weer even mis.
Zijn familie, mijn ex-schoonvader, ik hoorde daar ook bij en hij mag mij erg graag. Is zo blij dat we contact houden, hij is dol op zijn kleinkind. Maar dan zie ik zo goed weer voor me wat ik zo lang zo graag wilde. Dat het goed zou komen, die toekomst die ik voor me zag.
Vraag me af hoe ik nog steeds die tegenstrijdige gevoelens kan hebben. Het is nog steeds niet 1 duidelijke persoon waar ik bij vandaan wil blijven. Ik zie ook nog die ander, die ik altijd hoopte te herkennen tussen alle narigheid door.
Nou ja, fijn om het even van me af te schrijven.
zaterdag 19 mei 2007 om 22:13
Hoi Iseo, fijn je weer te lezen....
Ik begrijp wel dat het zo voor jou moet voelen. Als je nog in die relatie zit, is dat ook waar je je aan vasthoudt, dat idee dat het in het begin wel leuk was, dat hij toen wel lief was en daar wil je naar terug, dat is de reden dat je het zo lang volhoudt. Ik bedoel, als iemand vanaf het begin rot tegen je doet ga je natuurlijk niet eens een relatie met hem aan, toch? Voor mij is het natuurlijk wel iets anders, aangezien mijn man is overleden.... misschien wel makkelijk in dat opzicht, hoef ik ook niet met dat soort gevoelens te worstelen....
*; Hoop dat je je gauw weer wat beter voelt.
Liefs van Lemmy
Ik begrijp wel dat het zo voor jou moet voelen. Als je nog in die relatie zit, is dat ook waar je je aan vasthoudt, dat idee dat het in het begin wel leuk was, dat hij toen wel lief was en daar wil je naar terug, dat is de reden dat je het zo lang volhoudt. Ik bedoel, als iemand vanaf het begin rot tegen je doet ga je natuurlijk niet eens een relatie met hem aan, toch? Voor mij is het natuurlijk wel iets anders, aangezien mijn man is overleden.... misschien wel makkelijk in dat opzicht, hoef ik ook niet met dat soort gevoelens te worstelen....
*; Hoop dat je je gauw weer wat beter voelt.
Liefs van Lemmy
zaterdag 19 mei 2007 om 22:42
Ik denk dat het voor de vaders, moeders en andere familieleden ook wel heel erg moet zijn als hun zoon zulke dingen doet... Ik kan me in ieder geval voorstellen dat als 1 van mijn zoons zich later zou ontwikkelen tot zo iemand, dat ik daar echt vreselijk veel problemen mee zou hebben, en schuldgevoel ook denk ik, zo van: wat heb ik verkeerd gedaan in de opvoeding? Ook zij zullen zich willen vasthouden aan hoe hun zoon ''vroeger'' was, net als hun partners.
zaterdag 19 mei 2007 om 23:30
Ja, dat is de moeilijkheid met deze situaties.... zowel voor ons als (ex-)partners als voor familie. Wat deze mannen kenmerkt (om ze maar even over 1 kam te scheren....) is het feit dat ze twee gezichten lijken te hebben. Ze kunnen heel leuk en lief en charmant zijn, maar helaas hebben ze ook een heel duistere kant, die niet iedereen kent. De familie heeft vaak die kant ook wel gezien, ook al willen ze dat niet altijd toegeven. Dat is natuurlijk ook bepaald niet leuk om te zien bij je zoon of broer.
Mijn 1e man leek wel te bestaan uit 2 verschillende personen. Degene die hij bij mij was en waar niet mee te leven viel en degene die hij was bij vrienden, op zijn werk en bijvoorbeeld op de voetbalvereniging. Toen hij overleed, hadden zijn vrienden van de voetbalvereniging een overlijdensadvertentie in de krant laten zetten. Met daarbij de tekst: ''wij kenden hem als een aardige jongen''. Dat waardeerde ik heel erg, dat het feit dat andere mensen (ik in dit geval) hem ook op een andere manier kenden, niet werd ontkend. Maar niet iedereen denkt er zo over na.
Mijn 1e man leek wel te bestaan uit 2 verschillende personen. Degene die hij bij mij was en waar niet mee te leven viel en degene die hij was bij vrienden, op zijn werk en bijvoorbeeld op de voetbalvereniging. Toen hij overleed, hadden zijn vrienden van de voetbalvereniging een overlijdensadvertentie in de krant laten zetten. Met daarbij de tekst: ''wij kenden hem als een aardige jongen''. Dat waardeerde ik heel erg, dat het feit dat andere mensen (ik in dit geval) hem ook op een andere manier kenden, niet werd ontkend. Maar niet iedereen denkt er zo over na.
zaterdag 19 mei 2007 om 23:32
Het is ook echt treurig voor de familie.
Probeer zelf verstandig te zijn, en het contact aan te houden.
Ik kan goed opschieten met de opa van mijn dochter. Met oma gaat wat moeizamer, zij ziet een heel andere man voor zich dan hoe ik mijn ex zie. (zijn ouders zijn niet meer bij elkaar)
Er zijn gewoon grenzen. Ze nam het voor hem op toen hij me bedreigde toen ik zwanger was, probeerde bij mij sympathie te wekken voor haar zoon. Ze vindt aan de ene kant dat ik niet over me heen moet laten lopen in het gewone leven, maar als het om haar zoon gaat moet ik alles met een korrel zout nemen en vooral zien wat hij eigenlijk probeert te zeggen. Ja het is goed, wat heb ik daar nou aan?
Maar ik snap wel dat het voor haar moeilijk is. Toch denkt ze als psych van alles over mij te kunnen zeggen, terwijl ze zelf, hoe zeg je dat, nogal last heeft van tunnelvisie?
Maar ach, ze weet ook van zo weinig van wat er echt gebeurd is. Ik zou wel eens willen zeggen, hij heeft dit en dat gedaan, zie je dit hier? Is een aandenken aan toen.
Maar ze heeft toch ook wel haar eigen ervaringen met haar zoon, ook niet mis.
Ook geweld, bedreiging etc. En toch als hij op de stoep staat, hij is welkom. Ze helpen hem met geld, dingen regelen, nu met alles om hem ook maar opgenomen te krijgen.
Begrijpelijk.
Probeer zelf verstandig te zijn, en het contact aan te houden.
Ik kan goed opschieten met de opa van mijn dochter. Met oma gaat wat moeizamer, zij ziet een heel andere man voor zich dan hoe ik mijn ex zie. (zijn ouders zijn niet meer bij elkaar)
Er zijn gewoon grenzen. Ze nam het voor hem op toen hij me bedreigde toen ik zwanger was, probeerde bij mij sympathie te wekken voor haar zoon. Ze vindt aan de ene kant dat ik niet over me heen moet laten lopen in het gewone leven, maar als het om haar zoon gaat moet ik alles met een korrel zout nemen en vooral zien wat hij eigenlijk probeert te zeggen. Ja het is goed, wat heb ik daar nou aan?
Maar ik snap wel dat het voor haar moeilijk is. Toch denkt ze als psych van alles over mij te kunnen zeggen, terwijl ze zelf, hoe zeg je dat, nogal last heeft van tunnelvisie?
Maar ach, ze weet ook van zo weinig van wat er echt gebeurd is. Ik zou wel eens willen zeggen, hij heeft dit en dat gedaan, zie je dit hier? Is een aandenken aan toen.
Maar ze heeft toch ook wel haar eigen ervaringen met haar zoon, ook niet mis.
Ook geweld, bedreiging etc. En toch als hij op de stoep staat, hij is welkom. Ze helpen hem met geld, dingen regelen, nu met alles om hem ook maar opgenomen te krijgen.
Begrijpelijk.
zaterdag 19 mei 2007 om 23:47
Het begrip is ook wel meer geworden nu ik dan zelf moeder ben.
En ik wil gewoon dat mijn kind haar familie kent. Ook voor later als ze vragen heeft. Het zijn echt geen nare mensen, vooral opa en tante vind ik erg aardig.
In het begin had ik verstandelijk wel deze beslissing gemaakt, maar toen schreeuwde mijn gevoel dat iedereen uit de buurt van mijn kind moest blijven. Nu ben ik er toch blij mee dat ik het zo heb aangepakt. Krijg ook wel meer erkenning van hun kant, is ook prettig.
Kan ook slecht tegen conflicten (jaja klinkt wel tegenstrijdig, maar ik haat ruzie, echt waar. Met mij kan je altijd alles uitpraten) en ik had van MW ook het advies gekregen het contact met hun te verbreken, maar ik wist toen al dat ik met dat schuldgevoel echt niet verder kon. Die mensen hebben al zo veel te doen met hun zoon, en dan ook hun kleinkind niet mogen zien, dat is echt zielig. Krijg ik daar ook de schuld van, ik wilde dat dus anders doen.
Wat dit betreft ben ik blij dat ik mijn eigen gevoel heb gevolgd, want volgens mij gaat dit goed uitpakken in de toekomst, voor mijn dochter vooral.
En ik wil gewoon dat mijn kind haar familie kent. Ook voor later als ze vragen heeft. Het zijn echt geen nare mensen, vooral opa en tante vind ik erg aardig.
In het begin had ik verstandelijk wel deze beslissing gemaakt, maar toen schreeuwde mijn gevoel dat iedereen uit de buurt van mijn kind moest blijven. Nu ben ik er toch blij mee dat ik het zo heb aangepakt. Krijg ook wel meer erkenning van hun kant, is ook prettig.
Kan ook slecht tegen conflicten (jaja klinkt wel tegenstrijdig, maar ik haat ruzie, echt waar. Met mij kan je altijd alles uitpraten) en ik had van MW ook het advies gekregen het contact met hun te verbreken, maar ik wist toen al dat ik met dat schuldgevoel echt niet verder kon. Die mensen hebben al zo veel te doen met hun zoon, en dan ook hun kleinkind niet mogen zien, dat is echt zielig. Krijg ik daar ook de schuld van, ik wilde dat dus anders doen.
Wat dit betreft ben ik blij dat ik mijn eigen gevoel heb gevolgd, want volgens mij gaat dit goed uitpakken in de toekomst, voor mijn dochter vooral.
zaterdag 19 mei 2007 om 23:53
Weer herkenbaar.... toen mijn 1e man overleed, bleek hij geen begrafenisverzekering te hebben. Ik heb toen alles uit eigen zak betaald, was toch zo'n 20.000 gulden. Hij wilde graag in zijn eigen land begraven worden, dat wist ik, en zijn familie wilde dat ook graag, en dat heb ik toen geregeld. Was wel de reden dat ik financieel totaal aan de grond zat, maar ja, ik vond dat zijn ouders al genoeg problemen hadden gehad met hun zoon en dat ik het ze niet aan kon doen om nou ook nog te zeggen: 'red je er maar mee', want ik wist zeker dat ze het nooit hadden kunnen betalen.
Voor je dochter is het vast en zeker goed om het contact te onderhouden, daar ben ik van overtuigd. Daarom heb ik ook nog steeds enigszins contact met de familie van mijn 1e man. Wel moeilijk, want je komt zo nooit los van die familie...
Voor je dochter is het vast en zeker goed om het contact te onderhouden, daar ben ik van overtuigd. Daarom heb ik ook nog steeds enigszins contact met de familie van mijn 1e man. Wel moeilijk, want je komt zo nooit los van die familie...
zondag 20 mei 2007 om 00:14
Wat moet dat toch een ongelofelijk heftige tijd zijn geweest.
Wat een groot bedrag.
Ik ben veel geld kwijtgeraakt aan mijn ex, schulden afbetaald, geld geleend, hij heeft nog dure spullen etc. Maar het overnieuw moeten beginnen werkte ook weer op een positieve manier door.
Ik had echt niets, geen huis, geen spullen, geen geld.
En nu heb ik alles wat ik nodig heb, en mijn dochter heeft mooie spulletjes en speelgoed. Weinig geld, maar wel studeren, en later misschien een beter betaalde baan.
Maar het 'klopt' allemaal wel voor mijn gevoel. Snap je misschien wat ik probeer te omschrijven?
Ik heb het zelf gedaan. Heb ook nooit een cent van hem gevraagd.
Van zijn vader krijg ik wel eens een kaartje met geld erbij, dan is dat voor mijn dochter, hij schrijft er dan bij dat hij niet goed is in cadeautjes kopen! Dat ik zelf maar iets leuks moet uitkiezen als ik ga winkelen. Maar ik weet dat hij weet dat ik het anders niet aanneem, en hij wil graag wat geven.
En dan komt hij langs en heeft alsnog een cadeau gekocht!
Hoe heb jij het idee dat zijn familie jou nu ziet? Ervaar je zelf iets goeds aan het contact of doe je het vooral voor je zoon?
Moeilijk hoor.
Wat een groot bedrag.
Ik ben veel geld kwijtgeraakt aan mijn ex, schulden afbetaald, geld geleend, hij heeft nog dure spullen etc. Maar het overnieuw moeten beginnen werkte ook weer op een positieve manier door.
Ik had echt niets, geen huis, geen spullen, geen geld.
En nu heb ik alles wat ik nodig heb, en mijn dochter heeft mooie spulletjes en speelgoed. Weinig geld, maar wel studeren, en later misschien een beter betaalde baan.
Maar het 'klopt' allemaal wel voor mijn gevoel. Snap je misschien wat ik probeer te omschrijven?
Ik heb het zelf gedaan. Heb ook nooit een cent van hem gevraagd.
Van zijn vader krijg ik wel eens een kaartje met geld erbij, dan is dat voor mijn dochter, hij schrijft er dan bij dat hij niet goed is in cadeautjes kopen! Dat ik zelf maar iets leuks moet uitkiezen als ik ga winkelen. Maar ik weet dat hij weet dat ik het anders niet aanneem, en hij wil graag wat geven.
En dan komt hij langs en heeft alsnog een cadeau gekocht!
Hoe heb jij het idee dat zijn familie jou nu ziet? Ervaar je zelf iets goeds aan het contact of doe je het vooral voor je zoon?
Moeilijk hoor.
zondag 20 mei 2007 om 00:32
Ja, ik begrijp wat je er mee bedoelt, dat je nu alles zelf doet, het zorgen voor je dochter (ook financieel), dat voelt echt superlekker he? Wat lief dat zijn vader dat doet trouwens, geld sturen en dan ook nog een cadeautje... het gaat om kleine dingen, maar toch best een groot gebaar, vind ik.
Het contact wat er nu is met de familie van mijn 1e man is er in de eerste plaats voor mijn zoon, wat mij betreft. In het begin vond ik het heel erg moeilijk, want mijn 1e man had namelijk al voorbereidingen getroffen om mijn zoon te ontvoeren en mee te nemen naar zijn eigen land. Dus elk contact met zijn familie joeg mij onmiddellijk in de hoogste boom (om het zo maar te omschrijven...), want ik wist niet precies met wie hij dingen had voorbereid.
Een telefoongesprek met mijn schoonzusje gaf mij veel rust; het was kort na het overlijden van mijn 1e man (laat ik hem maar 'X' noemen, dat is makkelijker) en zij zei onmiddellijk dat ze, toen ze hoorden wat er gebeurd was, tegen elkaar hadden gezegd: ''dan moet X het wel heel erg bont hebben gemaakt, dat de vader van Lemmy dat gedaan heeft". Dat betekende heel veel voor mij, zij hebben mijn vader zelfs nooit ontmoet, omdat ze in een ander land wonen. Maar het gaf dus wel aan dat ook zij die andere kant van X wel kenden. Ze hebben zelf geen telefoon, dus verder contact verliep altijd via brieven. In het begin liep dat via de recherche, de post werd door de familie van X dus gewoon naar het politiebureau gestuurd en daarna bij mij afgeleverd (erg lief van ze!). Maar na een paar jaar heb ik een postbus genomen in een andere stad dan waar ik woon en sinds die tijd is dat voor hen het postadres. Gewoon voor alle zekerheid....
In brieven van hen komt niets dan vriendelijkheid naar voren. Ook vragen ze soms naar de gezondheid van mijn vader en hoe het met mij gaat. Ik geloof niet dat ze ons nog wat kwalijk nemen, maar hebben vanzelfsprekend nog wel veel verdriet om hun zoon/broer. In hun meest recente brief schreven ze nog hoe dankbaar ze zijn dat ik nog steeds contact met hen wil, en dat ik mijn zoon vertel over hen.
Wel zijn er een oom en tante van X, die niet ver van hier wonen. Als ik die ooit tegenkom, moet ik onmiddellijk 112 bellen. Ik heb een geheim adres en via de normale wegen zullen ze niet kunnen achterhalen waar mijn zoon en ik wonen.
Ik denk dat het gevaar voor ontvoering van mijn kind wel is geweken, aangezien hij al bijna 11 jaar is. Als ze dat echt hadden gewild hadden ze dat vast eerder gedaan. Maar je weet maar nooit. Pffff.... zet ik zomaar even mijn ergste nachtmerrie hier neer.....
Het contact wat er nu is met de familie van mijn 1e man is er in de eerste plaats voor mijn zoon, wat mij betreft. In het begin vond ik het heel erg moeilijk, want mijn 1e man had namelijk al voorbereidingen getroffen om mijn zoon te ontvoeren en mee te nemen naar zijn eigen land. Dus elk contact met zijn familie joeg mij onmiddellijk in de hoogste boom (om het zo maar te omschrijven...), want ik wist niet precies met wie hij dingen had voorbereid.
Een telefoongesprek met mijn schoonzusje gaf mij veel rust; het was kort na het overlijden van mijn 1e man (laat ik hem maar 'X' noemen, dat is makkelijker) en zij zei onmiddellijk dat ze, toen ze hoorden wat er gebeurd was, tegen elkaar hadden gezegd: ''dan moet X het wel heel erg bont hebben gemaakt, dat de vader van Lemmy dat gedaan heeft". Dat betekende heel veel voor mij, zij hebben mijn vader zelfs nooit ontmoet, omdat ze in een ander land wonen. Maar het gaf dus wel aan dat ook zij die andere kant van X wel kenden. Ze hebben zelf geen telefoon, dus verder contact verliep altijd via brieven. In het begin liep dat via de recherche, de post werd door de familie van X dus gewoon naar het politiebureau gestuurd en daarna bij mij afgeleverd (erg lief van ze!). Maar na een paar jaar heb ik een postbus genomen in een andere stad dan waar ik woon en sinds die tijd is dat voor hen het postadres. Gewoon voor alle zekerheid....
In brieven van hen komt niets dan vriendelijkheid naar voren. Ook vragen ze soms naar de gezondheid van mijn vader en hoe het met mij gaat. Ik geloof niet dat ze ons nog wat kwalijk nemen, maar hebben vanzelfsprekend nog wel veel verdriet om hun zoon/broer. In hun meest recente brief schreven ze nog hoe dankbaar ze zijn dat ik nog steeds contact met hen wil, en dat ik mijn zoon vertel over hen.
Wel zijn er een oom en tante van X, die niet ver van hier wonen. Als ik die ooit tegenkom, moet ik onmiddellijk 112 bellen. Ik heb een geheim adres en via de normale wegen zullen ze niet kunnen achterhalen waar mijn zoon en ik wonen.
Ik denk dat het gevaar voor ontvoering van mijn kind wel is geweken, aangezien hij al bijna 11 jaar is. Als ze dat echt hadden gewild hadden ze dat vast eerder gedaan. Maar je weet maar nooit. Pffff.... zet ik zomaar even mijn ergste nachtmerrie hier neer.....
zondag 20 mei 2007 om 00:48
Lemmy *;
Een nachtmerrie. Wat een vreselijke gedachte...
De familie, het zal wel altijd heel erg dubbel blijven. Dat jij ze nooit helemaal zult vertrouwen, het lijkt me dat er een gedachte ergens zit die nooit weggaat? Ook vanwege die oom en tante.
Ik durf er niet echt iets over te zeggen, maar ik denk dat het heel goed van je is geweest om toen te gaan schrijven met ze. Om meerdere redenen, voor hun, voor jou, voor je zoon en om misschien iets weg te nemen wat anders groter had kunnen worden.
Het is niet te vergelijken, en toch zie ik een overeenkomst. Ik denk dat jij ook het liefst aan ieders belang denkt, bereid bent daar moeite voor te doen omdat je verder de toekomst in kijkt. Dat heeft mij zelf altijd erg geholpen, ook al was er geen sprake van moeilijkheden zoals die jij hier beschrijft.
Maar wat ik bedoel is, dat door naar mijn wens voor de toekomst te kijken, kon ik nu lastige beslissingen nemen terwijl ik met mijn gevoel in de knoop zat. Daar heb ik wel van geleerd.
Hoe gaat het met je vader?
Een nachtmerrie. Wat een vreselijke gedachte...
De familie, het zal wel altijd heel erg dubbel blijven. Dat jij ze nooit helemaal zult vertrouwen, het lijkt me dat er een gedachte ergens zit die nooit weggaat? Ook vanwege die oom en tante.
Ik durf er niet echt iets over te zeggen, maar ik denk dat het heel goed van je is geweest om toen te gaan schrijven met ze. Om meerdere redenen, voor hun, voor jou, voor je zoon en om misschien iets weg te nemen wat anders groter had kunnen worden.
Het is niet te vergelijken, en toch zie ik een overeenkomst. Ik denk dat jij ook het liefst aan ieders belang denkt, bereid bent daar moeite voor te doen omdat je verder de toekomst in kijkt. Dat heeft mij zelf altijd erg geholpen, ook al was er geen sprake van moeilijkheden zoals die jij hier beschrijft.
Maar wat ik bedoel is, dat door naar mijn wens voor de toekomst te kijken, kon ik nu lastige beslissingen nemen terwijl ik met mijn gevoel in de knoop zat. Daar heb ik wel van geleerd.
Hoe gaat het met je vader?
zondag 20 mei 2007 om 00:49
Jeetje, wat wordt er hier toch druk geschreven.
Ook weer even een bijdrage van mijn kant. Er is weer veel herkenning. Veel waar ik wel op wil reageren maar ook zoveel dat het bijna te heftig is. Iemand schreef over ‘zulke mannen’. Dat daar niet mee samen te leven is. Goed omschreven want dat is het dus ook inderdaad. We moeten de verantwoording daar neerleggen waar die hoort. En niet onszelf naar beneden halen. Dat hebben we lang genoeg gedaan, of doen we nog steeds.
En wat ik ook zo herkenbaar vind is dat we allemaal zeggen dat ons eigen verhaal wel meevalt. Het andere verhaal is altijd erger. In onze ogen. Maar klopt dit wel? Is dit niet gewoon een manier om een keus uit de weg te gaan. Om daadwerkelijk onder ogen te zien hoe het zit of zat en de pijn op die manier te verkleinen? Nu terugkijkend weet ik precies waar de omslag begonnen is en op welk moment ik een andere keus had moeten maken. Waarom heb ik dat niet gedaan? Wat hield me daarin tegen. Wat me vasthield in de relatie is de hoop dat het beter zou worden. De angst die allesoverheersend was. Voor mij toen nog niet herkenbaar als angst, maar zeker aanwezig. Het wegredeneren van die angst. Het gras is ergens anders altijd groener, Overal is wel eens wat, Je kan niet alles hebben, Je bent er toch zelf bij. En heel langzamerhand leg je de verantwoording voor het gedrag van de ander bij jezelf neer. En kan het grote aanpassen gaan beginnen. Ik ben veranderd. Voor die tijd was ik sociaal, grote vriendenkring (die je langzaam kwijtraakt trouwens), beslist niet mensenschuw. Voor die tijd zei ik altijd; Als je geslagen wordt ga je toch weg. Daar was ik heel helder in. En dan kom je toch in een relatie terecht waarin je blijft hangen. Een relatie die je persoonlijkheid verandert. Die maakt dat je je zelfvertrouwen verliest. En dat gebeurt gewoon door woorden, gedrag en de daaruitvoortvloeiende conflicten. Het gevoel dat je niets waard bent, niets kunt en dat je afhankelijk bent. En dus ook dat je je afhankelijk hebt gemaakt. Ik begrijp het nog steeds niet goed. Maar op dat moment zie je het niet anders. En maak je de keuzes zoals je dan denkt dat ze goed zijn. Het eeuwige schuldgevoel, als ik maar anders doe dan wordt het beter, anders. De invloed van zijn verleden, want ja, hij heeft zoveel meegemaakt vroeger. (ja, maar ik natuurlijk net zo goed) Het continu benadrukken van je eigen mindere kanten waardoor je denkt alleen nog maar uit die persoon te bestaan. Je kan geen andere keuzes meer maken omdat je je eigen “kader” kwijt bent. Nog steeds valt me op dat ik nu weer ga schrijven in de derde persoon, je en jij ipv ik. Net alsof het een ander is gebeurd. Want ja, het viel toch eigenlijk wel mee.
Nee dus, het viel niet mee en nu, nu weet ik, dat ik er wel weer mag zijn. Dat ik veranderd ben, mezelf dus terugheb. Weliswaar beschadigd, maar wel mezelf weer. Dat ik niet meer continu onder stress leef, waardoor ik weer veel meer kan hebben. Want stressen was het. Iedere dag opnieuw. Ik kan weer groeien, mijn persoonlijkheid ontwikkelen. Nu terugkijkend weet ik dat ik altijd het besef heb gehad dat het niet klopte. En dat ik dit dus ook altijd heb ontkend, door het te ontkrachten met opmerkingen als dat het gras ergens anders groener is. En soms is dit ook echt zo. Met ‘zulke mannen’ wel. Het kleiner maken voor jezelf zodat het dragelijk en hanteerbaar word. Net zolang tot het niet meer hanteerbaar is en er een keus gemaakt moet worden. En na het maken van de keus de angst voor wat er dat gebeuren kan. Bang om een Manu te worden. Pavlova ‘*;, tot op heden heb ik niet op het verhaal kunnen reageren. Ik vind het afschuwelijk en vind eigenlijk dat zo iemand nooit meer in de maatschappij mag komen.
Voor zover even weer iets van mij en voor iedereen hier *;
Ook weer even een bijdrage van mijn kant. Er is weer veel herkenning. Veel waar ik wel op wil reageren maar ook zoveel dat het bijna te heftig is. Iemand schreef over ‘zulke mannen’. Dat daar niet mee samen te leven is. Goed omschreven want dat is het dus ook inderdaad. We moeten de verantwoording daar neerleggen waar die hoort. En niet onszelf naar beneden halen. Dat hebben we lang genoeg gedaan, of doen we nog steeds.
En wat ik ook zo herkenbaar vind is dat we allemaal zeggen dat ons eigen verhaal wel meevalt. Het andere verhaal is altijd erger. In onze ogen. Maar klopt dit wel? Is dit niet gewoon een manier om een keus uit de weg te gaan. Om daadwerkelijk onder ogen te zien hoe het zit of zat en de pijn op die manier te verkleinen? Nu terugkijkend weet ik precies waar de omslag begonnen is en op welk moment ik een andere keus had moeten maken. Waarom heb ik dat niet gedaan? Wat hield me daarin tegen. Wat me vasthield in de relatie is de hoop dat het beter zou worden. De angst die allesoverheersend was. Voor mij toen nog niet herkenbaar als angst, maar zeker aanwezig. Het wegredeneren van die angst. Het gras is ergens anders altijd groener, Overal is wel eens wat, Je kan niet alles hebben, Je bent er toch zelf bij. En heel langzamerhand leg je de verantwoording voor het gedrag van de ander bij jezelf neer. En kan het grote aanpassen gaan beginnen. Ik ben veranderd. Voor die tijd was ik sociaal, grote vriendenkring (die je langzaam kwijtraakt trouwens), beslist niet mensenschuw. Voor die tijd zei ik altijd; Als je geslagen wordt ga je toch weg. Daar was ik heel helder in. En dan kom je toch in een relatie terecht waarin je blijft hangen. Een relatie die je persoonlijkheid verandert. Die maakt dat je je zelfvertrouwen verliest. En dat gebeurt gewoon door woorden, gedrag en de daaruitvoortvloeiende conflicten. Het gevoel dat je niets waard bent, niets kunt en dat je afhankelijk bent. En dus ook dat je je afhankelijk hebt gemaakt. Ik begrijp het nog steeds niet goed. Maar op dat moment zie je het niet anders. En maak je de keuzes zoals je dan denkt dat ze goed zijn. Het eeuwige schuldgevoel, als ik maar anders doe dan wordt het beter, anders. De invloed van zijn verleden, want ja, hij heeft zoveel meegemaakt vroeger. (ja, maar ik natuurlijk net zo goed) Het continu benadrukken van je eigen mindere kanten waardoor je denkt alleen nog maar uit die persoon te bestaan. Je kan geen andere keuzes meer maken omdat je je eigen “kader” kwijt bent. Nog steeds valt me op dat ik nu weer ga schrijven in de derde persoon, je en jij ipv ik. Net alsof het een ander is gebeurd. Want ja, het viel toch eigenlijk wel mee.
Nee dus, het viel niet mee en nu, nu weet ik, dat ik er wel weer mag zijn. Dat ik veranderd ben, mezelf dus terugheb. Weliswaar beschadigd, maar wel mezelf weer. Dat ik niet meer continu onder stress leef, waardoor ik weer veel meer kan hebben. Want stressen was het. Iedere dag opnieuw. Ik kan weer groeien, mijn persoonlijkheid ontwikkelen. Nu terugkijkend weet ik dat ik altijd het besef heb gehad dat het niet klopte. En dat ik dit dus ook altijd heb ontkend, door het te ontkrachten met opmerkingen als dat het gras ergens anders groener is. En soms is dit ook echt zo. Met ‘zulke mannen’ wel. Het kleiner maken voor jezelf zodat het dragelijk en hanteerbaar word. Net zolang tot het niet meer hanteerbaar is en er een keus gemaakt moet worden. En na het maken van de keus de angst voor wat er dat gebeuren kan. Bang om een Manu te worden. Pavlova ‘*;, tot op heden heb ik niet op het verhaal kunnen reageren. Ik vind het afschuwelijk en vind eigenlijk dat zo iemand nooit meer in de maatschappij mag komen.
Voor zover even weer iets van mij en voor iedereen hier *;
zondag 20 mei 2007 om 00:58
Zon *;
(Sorry sorry, ik heb nog niet gereageerd op je mailtje wat ik echt sneller had willen doen, maar ik was even zo met dit gevoel bezig wat ik had vandaag... maar ik moest aan je denken lieve Zonlicht)
Goeie post. (aparte lettertjes :P)
Zo samengevat herken ik mijzelf er heel goed in. Er zijn zoveel overeenkomsten die we hier op dit topic zien.
Het is zo verhelderend om er over te schrijven, ik heb er al veel van opgestoken.
Weet je dat ik ook vaak in de derde persoon begin te schrijven als het lastig wordt of ook direct over de mishandeling gaat bijvoorbeeld?
Dochtertje huilt, even kijken.
(Sorry sorry, ik heb nog niet gereageerd op je mailtje wat ik echt sneller had willen doen, maar ik was even zo met dit gevoel bezig wat ik had vandaag... maar ik moest aan je denken lieve Zonlicht)
Goeie post. (aparte lettertjes :P)
Zo samengevat herken ik mijzelf er heel goed in. Er zijn zoveel overeenkomsten die we hier op dit topic zien.
Het is zo verhelderend om er over te schrijven, ik heb er al veel van opgestoken.
Weet je dat ik ook vaak in de derde persoon begin te schrijven als het lastig wordt of ook direct over de mishandeling gaat bijvoorbeeld?
Dochtertje huilt, even kijken.
zondag 20 mei 2007 om 01:03
Ja, er is altijd een angst aanwezig, dat zal ik nooit helemaal los kunnen laten denk ik... ik heb mijn zoon ook terdege gewaarschuwd nooit mee te gaan met wie dan ook. Nou moet je dat bij elk kind wel doen denk ik, maar bij mijn zoon op school zijn ook alle leerkrachten op de hoogte van de toenmalige toestand en als er ooit iemand die school binnenwandelt.... nou ja, je begrijpt het wel...
Ik denk inderdaad dat we er goed aan doen om toch een contact te behouden, zowel jij in jouw situatie als ik in de mijne. Je weet nooit of je kind later behoefte krijgt aan contact met de 'andere kant', het is goed dat te kunnen kiezen denk ik.
Hoe het is met mijn vader, dat is lief dat je dat vraagt... :R
Mijn vader is zo'n type dat een lieveheersbeestje heel voorzichtig buiten zet, dus het feit dat hij in de krant ''messentrekker'' werd genoemd e.d. was zooo..... nou ja, ik heb er geen woord voor.
Het is overigens zo, dat mijn vader niet een stekende beweging heeft gemaakt met dat mes, hij heeft gezwaaid met dat mes (was overigens een heel klein zakmesje) om X af te schrikken. Wat niet werkte. Hij heeft zelf ook heel veel klappen opgevangen, was zijn gehoorapparaat en bril inmiddels ook al kwijt, en heeft het mes voor zich uit gehouden. Waarna X er middenin beland is en onmiddellijk overleed, zowel zijn long als hart waren geraakt. Wonderlijk hoe dat kon met zo'n klein mes, maar goed.
Mijn vader was al 66 toen, trouwens, en niet direct een fitte kerel voor zijn leeftijd of zo, echt al een oude man. X was 27 jaar. Ik snap nog steeds niet waarom hij hem dat mes niet heeft afgepakt, dat had hij makkelijk gekund. Als ik gelovig was, zou ik denken dat het de wil van god was of zo. Mijn vader is nu 77 jaar en heeft enige tijd terug een herseninfarct gehad. Hij is nog wel vrij helder van geest, maar lichamelijk erg beperkt. Volgens de recherche is mijn vader een held trouwens!! Dat zeiden ze, toen het net gebeurde. Mijn vader heeft 2 dagen in voorarrest gezeten en ikzelf 1.
Ik denk inderdaad dat we er goed aan doen om toch een contact te behouden, zowel jij in jouw situatie als ik in de mijne. Je weet nooit of je kind later behoefte krijgt aan contact met de 'andere kant', het is goed dat te kunnen kiezen denk ik.
Hoe het is met mijn vader, dat is lief dat je dat vraagt... :R
Mijn vader is zo'n type dat een lieveheersbeestje heel voorzichtig buiten zet, dus het feit dat hij in de krant ''messentrekker'' werd genoemd e.d. was zooo..... nou ja, ik heb er geen woord voor.
Het is overigens zo, dat mijn vader niet een stekende beweging heeft gemaakt met dat mes, hij heeft gezwaaid met dat mes (was overigens een heel klein zakmesje) om X af te schrikken. Wat niet werkte. Hij heeft zelf ook heel veel klappen opgevangen, was zijn gehoorapparaat en bril inmiddels ook al kwijt, en heeft het mes voor zich uit gehouden. Waarna X er middenin beland is en onmiddellijk overleed, zowel zijn long als hart waren geraakt. Wonderlijk hoe dat kon met zo'n klein mes, maar goed.
Mijn vader was al 66 toen, trouwens, en niet direct een fitte kerel voor zijn leeftijd of zo, echt al een oude man. X was 27 jaar. Ik snap nog steeds niet waarom hij hem dat mes niet heeft afgepakt, dat had hij makkelijk gekund. Als ik gelovig was, zou ik denken dat het de wil van god was of zo. Mijn vader is nu 77 jaar en heeft enige tijd terug een herseninfarct gehad. Hij is nog wel vrij helder van geest, maar lichamelijk erg beperkt. Volgens de recherche is mijn vader een held trouwens!! Dat zeiden ze, toen het net gebeurde. Mijn vader heeft 2 dagen in voorarrest gezeten en ikzelf 1.
