Oogkleppen, Wazen, BeenTheirDoneThats en Tranen

Ben je al bij je huisarts geweest voor rustig-pilletjes? Dat je in elk geval niet zakt door fysieke faalangst?

Ik hoop dat tijdens je examen die ooit geleerde feitjes vanzelf weer zullen komen bovendrijven bij je en inderdaad: met begrijpend lezen moet je een heel eind komen.



Kun je voor jezelf bepalen waar je ademhaling nu zit? Borst, keel, buik? Of op zo'n moment dat de herinneringen, of angst, je aanvliegen?

Het schijnt echt zo te zijn dat je angst enigzins kunt reduceren door trouw te proberen naar een rustige buikademhaling te gaan.

Ben niet naar de huisarts gegaan, ik was aan het ontkennen en uitstellen :$

Shit, toch wel spijt.

Ademhaling zat hoog, maar door jouw stukje werd ik me daarvan bewust en nu zit hij laag. Voel me ook rustiger meteen.

Ik kan trouwens her-examen doen als ik dat wil. Ik voel de druk niet vanuit mezelf nu, alleen vanuit mijn omgeving. Ben zelf met heel andere dingen bezig.

Maar ik wil die opleiding echt heel graag doen, dus wil ik toch ook laten zien dat ik er slim genoeg voor ben, door dat papiertje toch te halen. Het zal wel nachtwerk worden vandaag en morgen, maar dat geeft niet.

Alleen jammer dat ik niks lekkers in huis heb voor bij het leren, mijn geld is laat :( en ik heb alleen thee en crackers.

Verder ken ik mezelf en zal ik er op het laatste moment toch even hard aan trekken

Ik had ook het idee dat ik mijn examen niet zou halen vanwege te weinig concentratie tijdens het leren ... 't is toch gelukt.

Ga in elk geval nú stoppen met je van je werk afhouden. ehm, ik bedoel, ik ga naar bed.



Goeienacht, allemaal, wie er nog is.

Mamzelle, jij ook een goede nacht

Vrouw *;

Hallo,



Toch maar weer even hier. Ik weet gewoonweg niet wat ik met mezelf aan moet.

Hij is net vertrokken, maar ik zit nog altijd stijf van de stress hier achter de pc, als de

dood dat hij elk moment weer terug kan komen (hij heeft een sleutel v/h huis). Hij zal

woedend worden wanneer hij erachter komt dat ik ‘onze problemen’ maar zo op het

net gooi, met anderen bespreek. Ik durf er niet eens aan te denken wat hij zou doen (ben

ervan overtuigd dat hij dan dus wél gewelddadig wordt!).



Ik snap niets van mezelf. Enerzijds voel ik me fijn bij de wetenschap dat hij weg is en ik

het rijk weer alleen heb met de kleine. Anderzijds blijf ik het moeilijk vinden. Hoe hij zich

gedraagt naar mij (heel koeltjes), maar ook zeker het moment dat hij vertrekt. Zoals nu: het

hele huis ruikt naar hem (hij heeft zich hier net gedoucht en draagt ‘zijn’ luchtje).

Ik snap niet waarom me dat zo raakt. Want nee, diep van binnen wil ik ook niet dat hij hier blijft. En toch…zijn houding, alsof hij kwaad op me is, teleurgesteld. En dan denk ik: waarom

doe je zo? Wat heb ik in godsnaam gedaan dat je zo tegen me doet? Ik zou wel eens in zijn kop willen kijken. Aan de andere kant: ik weet het eigenlijk al wel. Hij blijft mij te allen tijde

de schuld van alles geven. Of het nu onze laatste ruzie was, of de huidige situatie. Wat het ook

is, het is altijd MIJN schuld. Dus: wat maak ik me druk?

Maar juist dát aspect, dat snap ik dus niet van mezelf. Waarom is er een deel van me wat zo

ontzettend graag alleen verder wil, zonder hem nog dagelijks in mijn leven, en waarom is er

daarnaast nog een deel wat hem schijnbaar toch mist? Wat me toch angstig maakt bij het idee

dat ik het straks helemaal alleen moet doen (wat doet hij nu dan? Juist: bitter weinig. Ik weet het…).

Ik denk dat ik maar blijf hopen dat hij iemand zou zijn die hij gewoon nooit zal worden. Iemand die zich in mij kan verplaatsen, die inziet hoe verkeerd hij bezig is en die me in zijn

armen zal nemen en me stevig vast zou houden en me zou beloven dat het vanaf nu anders

wordt (dat laatste heeft hij overigens zo vaak gedaan en gezegd, maar is nooit daadwerkelijk

gebeurd). Ik moet die illusie die ik over hem heb opgeven. Die zal er nooit komen…

Nou Vrouwtje, even heel bot gezegd, volgens mij weet die geweldige kerel van jou precies hoe hij jou bespelen moet om maximale aandacht te krijgen. Vooral niets uitspreken, maar koel en afstandelijk doen. Doen alsof er niets aan de hand is, maar op non-verbale manier duidelijk laten blijken dat hij "not pleased" is. Net zo lang tot jij vraagt: wat is er aan de hand, je doet zo vreemd? Je kan zelf vast heel goed invullen hoe hij dan reageert. Speel het maar eens af in je hoofd hoe het gesprek (de ruzie, scheldpartij, hoe je het noemen wilt) dan verloopt. En dan heeft hij jou weer precies waar hij je hebben wilt: onder. Zijn methode is subtiel maar tegelijkertijd heel invasief. Je moet er maar op komen, je geur in huis verspreiden voor je vertrekt! Als ik niet beter wist, zou ik denken dat hij zijn territorium afbakende... 



Ik denk dat die angst, dat "andere deel" van jou dat je ervan weerhoudt de stappen te nemen die je het liefst wil nemen, een gevolg zijn van zijn "hersenspoeling". Dat is weer zijn stem: jij kan het niet alleen redden, jij kan niet zelfstandig een huishouden runnen, jij kan niet alleen voor ons zoontje zorgen, jij snapt niks van geld, jij kan je baan niet houden enz. enz. enz.



Dat zegt HIJ. Hij heeft dat zo vaak gezegd dat die stem nog echoot in je hoofd. Ik denk dat je nu vooral met mensen moet praten zoals je moeder, die erop blijven hameren dat jij de dingen prima zelf kan regelen en die met positieve boodschappen op je inpraten. Maar je kan het ook zelf doen. Misschien gewoon door dingen op te schrijven die je goed kan. Of elke avond voor je gaat slapen op te schrijven wat je hebt gedaan die dag waar je blij mee bent of trots op bent. Bijv. zelf een mooie moederdag organiseren :P, reageren op een huizenadvertentie (ook als die niks opleverde), iemand in vertrouwen nemen, een taak op je werk ondanks gebrekkige concentratie goed afronden, nee zeggen toen er iets van je werd gevraagd, iemand een kleine dienst bewijzen, gezond koken voor jezelf en je zoontje, genieten van de zon op je gezicht.



Wie weet heb je zo een verzameling briefjes waar je op moeilijke momenten op kan teruggrijpen en die het bewijs zijn dat je leven niet alleen maar doffe ellende is en dat je wel degelijk stappen neemt, hoe klein ook. Zoals jij je nu voelt, is een kleine stap al een enorme overwinning. Een gezonde salade klaarmaken, een uurtje gaan wandelen... het zijn allemaal investeringen in jezelf. Uiteindelijk zul je echt de vruchten gaan plukken van die investeringen!



(Goh, wat een creatieve tips heb ik toch, ik zou ze zelf ook eens moeten gaan opvolgen :P)



Zo, ik ga nog even verder lezen.



Liefs,

dubio

Vrouwtje, je verhaal is zo herkenbaar. Tot in kleine details....

Behalve dan dat stuk waarin je beschrijft hoe je gewond raakte toen je uit de auto vluchtte. Wat vreselijk.

*;

Het is echt maar op een haar na goed gegaan. Heb je nu nog last van je rug? Wat moet je bang zijn geweest...



Inderdaad, een hele slechte film. Heb jij ook dat je gewoon niet kunt geloven dat jij dat was?

Ik heb ook op treinstations gestaan zonder geld, in de nacht, vroege morgen. Hij die rondging door de stad om me te vinden. Heb baantjes gehad, ook in een coffeeshop trouwens omdat dat goed betaalde, waar hij me dan weer kwam opzoeken en een scene schoppen. Heb eens een kopstoot gekregen in het bijzijn van klanten, dat hou je toch ook niet voor mogelijk?

Schuldeisers achter je aan etc.

Met hem in de auto gezeten terwijl hij rondreed en mij van iets wilde overtuigen, tot die tijd stopte hij niet, tot ik toegaf. Dreigde van de weg af te rijden, voegde als een idioot in tussen vrachtwagens om me bang te maken en ik zat te gillen. (Hij dacht trouwens een super chauffeur te zijn die wist wat hij deed ofzo)

Op je nieuwe adres bij elke auto die stopt vanachter het gordijn kijken wie dat is.



Wat is het erg om je verhaal te lezen, Vrouwtje Klets, en dan nu te weten dat je weer klem zit in een relatie, die dezelfde dingen in zich heeft.

Ik weet even niet meer wat ik kan zeggen.

Maar ik begrijp je echt.

Bizar dat sommige dingen zo op elkaar lijken die ik hier lees.

:(;(

Vrouwtje, wat een verhaal.... Ik krijg er letterlijk kippenvel van. Probeer even iets kalmerends te doen, een rustig muziekje opzetten of zo of een boek en een kopje thee voor je gaat slapen. Of kruip eventjes lekker tegen het slapende lijfje van je zoontje aan *; Morgen heb je alle tijd om dit eens te laten bezinken.



Liefs,

dubio

Welterusten lieve Mamzelle!



Hoi Zonlicht



Ik weet even niet meer waar ik allemaal op wil reageren, wat is er veel geschreven...

Vrouwtje, je verhaal is zo herkenbaar. Tot in kleine details....

Behalve dan dat stuk waarin je beschrijft hoe je gewond raakte toen je uit de auto vluchtte. Wat vreselijk.

*;

Het is echt maar op een haar na goed gegaan. Heb je nu nog last van je rug? Wat moet je bang zijn geweest...



Inderdaad, een hele slechte film. Heb jij ook dat je gewoon niet kunt geloven dat jij dat was?

Ik heb ook op treinstations gestaan zonder geld, in de nacht, vroege morgen. Hij die rondging door de stad om me te vinden. Heb baantjes gehad, ook in een coffeeshop trouwens omdat dat goed betaalde, waar hij me dan weer kwam opzoeken en een scene schoppen. Heb eens een kopstoot gekregen in het bijzijn van klanten, dat hou je toch ook niet voor mogelijk?

Schuldeisers achter je aan etc.

Met hem in de auto gezeten terwijl hij rondreed en mij van iets wilde overtuigen, tot die tijd stopte hij niet, tot ik toegaf. Dreigde van de weg af te rijden, voegde als een idioot in tussen vrachtwagens om me bang te maken en ik zat te gillen. (Hij dacht trouwens een super chauffeur te zijn die wist wat hij deed ofzo)

Op je nieuwe adres bij elke auto die stopt vanachter het gordijn kijken wie dat is.

Iseo, ik ga zo slapen maar ik wil graag nog het volgende kwijt. Lees je stukje nu nog eens over. Is jouw angst dat hij je iets aandoet irreëel? Nee, WANT HIJ HEEFT HET AL GEDAAN! En niet één keer, maar keer op keer. Een stoeptegel naar je hoofd, je in elkaar trappen en slaan, dreigen je huis in brand te steken, een kopstoot, je bijna doodrijden. Dat is toch echt gebeurd? En dat zijn alleen nog maar de dingen die ik weet, die je hier hebt opgeschreven. Zou jij vinden dat een vrouw die dat soort dingen heeft meegemaakt, overdrijft als ze bang is voor haar ex?



Pfff. Ik geloof dat we allemaal maar even Mamzelles ademhalingsoefening moeten doen voor we gaan slapen



Zennnnnnn....

Welterusten lieve Mamzelle!

Hoi Zonlicht

Ik weet even niet meer waar ik allemaal op wil reageren, wat is er veel geschreven...

Hoi Iseo



dan reageer je gewoon even niet en laat je alles rustig voor jezelf bezinken. Vooral ook aan jezelf denken hoor

Lieve forummers, ik val zo maar even binnen, klikte op dit topic terwijl ik helemaal niet wist waar het over ging...

Ook ik weet hoe het is om in een slechte relatie te zitten, ik ben 11 jaar geleden op de valreep ontsnapt aan een zeer gewelddadige partner die mij jarenlang gemanipuleerd heeft.

Ik wens degenen die het nodig hebben heeeeel veel moed.

@VrouwtjeKlets

wat ook een verhaal en weet niet goed wat ik er op moet zeggen. Heftig hoor.

En dan nu weer een relatie met manipulerend gedrag, want ik ben het met dubiootje eens, hij heeft je in zijn macht.



Ergens had ik verwacht dat het makkelijker zou zijn om weg te gaan, je hebt het immers al eerder gedaan. En richt je energie nu eerst maar op het wegkomen en later dan pas op jezelf, stel jezelf een doel en een termijn. Alles om je het gevoel te geven dat je goed bezig bent.



Wat ik ooit eens heb geleerd is dat je een voorwerp/symbool moet kiezen, iets wat bij je past en wat je bij je kan dragen. Aan dit voorwerp/symbool verbind je dan alle positieve dingen die je wilt doen. Je neemt het in je handen en denkt heel krachtig aan wat je gaat doen. Vervolgens zorg je dat je het bij je hebt en op de momenten dat je het moeilijk hebt pak je het even vast en voel je de positieve energie die je erin gestopt hebt.

Hoi Lemmy.

Voor jou dus ook veel herkenning op dit topic...

Het gaat nu dus goed met je? Volgens mij heb ik je naam wel zien voorbijkomen op de mama-pijler.

Ik weet niet of je behoefte hebt om erover te schrijven, maar ik zelf lees erg graag ook dingen van anderen over hoe ze hun kracht terugvonden, hoe ze voor zichzelf kozen. Wat maakte dat je doorzette in die moeilijke tijd nadat je wegging bij je partner.



Ik heb wel wat vragen voor iedereen hier in het algemeen, bijvoorbeeld voor Dubio omdat jij hulp hebt gezocht bij een psycholoog.

Wanneer ben je hulp gaan zoeken? Wat was de reden, waar liep je tegenaan?

Wat gaf je een goed gevoel in die moeilijke tijd toen het net achter de rug was?

Ik vind de tip in de laatste post van Zonlicht erg mooi.

Wat waren de doelen die je in het begin stelde, hoever keek je vooruit?

Op welke manier kon je het weer met jezelf vinden? Ik bedoel, dat ik het soms erg moeilijk vind om niet kwaad op mezelf te zijn omdat ik dat gevoel zo erg heb dat ik beter had moeten weten. Ook alsof ik mijn intuitie totaal had uitgeschakeld misschien. Wanneer kon je jezelf weer vertrouwen? Hoe durfde je dat weer aan?

Op welke manier ga je om met herinneringen die wel uit een ander leven lijken te komen, overvalt dat je nu nog, of is het meer dat het erbij gaat horen?

Veel vragen, maar misschien heeft iemand zin om er eentje uit te lichten.

Hoi Iseo, (en ook de anderen natuurlijk),

Ja, inderdaad, veel herkenning, hoewel ik (nog) niet alles heb gelezen... blijft heeeel erg aangrijpend voor mij, hoewel het bij mij al zo lang geleden is.



Ja, het gaat nu goed met mij, ben sinds 2 jaar getrouwd met een heeeel lieve man (die bestaan dus ook). Je kan inderdaad mijn naam wel eens gezien hebben op de mama-pijler, sinds een paar weken kom ik regelmatig langs.



Als jij er wat aan kan hebben, vertel ik vanzelfsprekend graag iets over mijn ervaringen. Eerst in het kort even mijn verhaal, dat is misschien het makkelijkst (in ieder geval zo kort mogelijk, hoewel dat soms moeilijk is met dit soort dingen...). 



Ik had dus een vriend. Het ging goed tussen ons, hij had wel ''een temperamentje'', maar niets extreems. We trouwden en na een tijdje had hij bedacht dat het leuk zou zijn om samen een kindje te krijgen. Ik had in het verleden wat medische problemen gehad waardoor het zeer waarschijnlijk was dat zwanger worden een lange-termijn-kwestie zou worden, dus ik dacht, ach, het loopt niet zo'n vaart. Dus wel, de volgende maand was ik zwanger. Vanaf dat moment ging het helemaal mis. Hij kon het niet aan, mijn zwangerschap niet, de verantwoordelijkheid niet.... etc. Die periode was.... bijzonder moeizaam. Maar ja, je weet hoe dat gaat, ik was jong (23), bang om er alleen voor te staan, ging geloven in zijn woorden dat ik niets waard was, etc.etc. Durfde niemand in vertrouwen te nemen, uiteindelijk was ik toch uit vrije wil met hem getrouwd...



Toen onze zoon was geboren ging het bepaald niet beter. Uiteindelijk ben ik 'm midden in de nacht gesmeerd, toen mijn man sliep, met mijn zoontje, omdat hij, om mij te dwingen dingen te doen die hij wilde, het in zijn hoofd had gehaald mijn zoon te slaan en op de bank te gooien (die was toen 6 weken!!!!). Dit was het begin van een heel extreme periode van constant over mijn schouder kijken... hij heeft me wel eens gevonden en zelfs eens geprobeerd met de baby van een flat te springen, ik heb zo veel moeten vechten (letterlijk). Er is zooo veel gebeurd in die periode, ik weet niet eens waar ik moet beginnen als ik dat allemaal wil opschrijven.... Ik had steun van mijn ouders en mijn zus, maar niemand kon het probleem echt oplossen, de politie had niet genoeg bewijs om hem op te pakken, ik was echt zo wanhopig....  



Het eindpunt: hij viel me aan op straat, het werd een gevecht op leven en dood. Letterlijk. Mijn vader was erbij, zou die dag gaan vissen en had dus een zakmes bij zich. Het werd een steekpartij. Mijn man is daarbij overleden. De familie van mijn man waardeerde dit natuurlijk bepaald niet, waardoor mijn familie en ik nog tijden in een niet bepaald relaxte situatie hebben moeten leven, de eerste tijd zaten we ondergedoken en werden beschermd door de politie. Mijn vader is overigens vrijgesproken, en terecht.



Ik heb mijn verhaal eigenlijk nooit in de ''openbaarheid'' gebracht. Mensen die mij en mijn familie kennen en dit op het forum lezen, zullen mij nu natuurlijk herkennen, ons ''familiedrama'' heeft in alle kranten gestaan, is op tv geweest. We komen uit een klein dorp. Maar ik ben nu wel zo ver dat ik de reacties van anderen kan verdragen. Denk ik.



Na bijna 11 jaar... kan ik niet zeggen dat dit geen invloed meer heeft op mijn leven. Wel kan ik zeggen dat ik weer gelukkig ben. Met mijn zoon gaat het goed. Hij is de reden geweest, samen met de steun van mijn familie en goede vrienden, dat ik altijd vol heb gehouden. Dat, en een hoeveelheid wilskracht die ik tot mijn eigen verbazing toch bleek te hebben. 7 jaar na het overlijden van mijn 1e man was ik weer zo ver dat ik een nieuwe relatie wilde. Ik ben in 2005 getrouwd met een superlieve man die ik via internet heb leren kennen en we hebben 3 kinderen. 



Je vraagt: op welke manier ga je om met herinneringen die wel uit een ander leven lijken te komen, overvalt dat je nu nog, of is het meer dat het erbij gaat horen? Mijn antwoord: dat overvalt me nu soms nog steeds, zoals toen ik nietsvermoedend even nieuwsgierig dit topic opende. Of als ik op het nieuws weer eens hoor van een vader die zijn gezin heeft vermoord. Het is een onderdeel van mijn leven, ik kan er in de loop van de jaren steeds beter mee omgaan, maar het heeft me voorgoed veranderd in heel veel opzichten.



Ik wens je heeeel veel moed, als er iets is waar ik jou (of iemand anders hier) mee kan helpen, doe ik het graag.

Liefs, Lemmy

Lieve Lemmy.

Ik weet niet goed wat ik moet zeggen.

Allereerst, wat ben jij een ongelofelijk sterke vrouw! Je hebt zoveel meegemaakt en je bent daarna zo ver gekomen dat je nu een gelukkig gezin hebt. Dat je nu kunt zeggen dat je gelukkig bent *;

Je verhaal is afschuwelijk. Wat moeilijk om er op te reageren, ik kan me niet voorstellen hoe vreselijk die tijd met je eerste man samen moet zijn geweest, dan zijn dood en daarna de rechtszaak en de verwerking van alles.



Ik weet inderdaad wat je bedoelt, met wat je schrijft over het niet weg kunnen gaan bij je man toen je zwanger was. Die voorbeelden die je geeft hebben we hier ook besproken, die zijn helemaal herkenbaar.

Ook dat je niemand in vertrouwen durft te nemen...

Daarna heb je moeten vluchten met je kleine baby, en nog hield het niet op. Ik begrijp dat het een paar keer maar net goed is gegaan...

Wat vreselijk, lieve Lemmy. ;(

Ik kan me voorstellen dat je niet weet waar je zou moeten beginnen met alles te vertellen.

Ik kom later op je verhaal terug, even laten bezinken.

Zelf heb ik namelijk ook heel erg dat als ik berichten in de media lees, ik mijn ex voor me kan zien. Het idee dat iemand zo gek kan worden dat hij dit soort dingen doet, voelt erg dichtbij. Dat maakt me bang.

Maar jij hebt het echt meegemaakt, bij mij is het alleen een aanwezige angst terwijl ik daar nu geen directe reden voor heb (behalve dan de herinneringen, aan meer dan twee jaar geleden).

Maar ik zie het zo voor me en dat grijpt me erg aan.



Wat knap dat je je verhaal toch durfde te vertellen, en tegelijk laat je ons zien dat je na zoveel te hebben meegemaakt toch verder kunt met je leven, en dat je durft te durven kiezen voor geluk, iemand durft te vertrouwen, en nooit hebt opgegeven vanwege je kind.

Nog een *;

Liefs Iseo

Heb een slechte dag vandaag. Voel me opgefokt en gestresst. Kan weinig hebben. Mijn moeder was hier vanochtend en hoewel ze feitelijk niets verkeerd doet, merk ik dat ik me aan van alles stoor. Heel lief betaalt ze een setje nieuwe kleding voor me en ik...ik voel me eigenlijk alleen maar heel k*t.

(zie zojuist op internet dat de woning waar ik interesse in had al onder voorbehoud reeds verhuurd is. Verdomme...).

Shitzooi...

Ha die Vrouwtje Klets,



Ik zit net even te lezen hier en ik kom je tegen...Wat ben ik blij weer een teken van leven van je te lezen. Ik heb veel aan je gedacht de laatste tijd en ik hoopte dat het goed met je zou gaan. Wat erg dat je niet bij je ex vandaan kan komen.



Ik zie dat je nog steeds bezig bent met weggaan. Ik hoop echt dat je niet opgeeft.



Liefs,





Leo

Lemmy,



Jee, wat een verhaal. Ik denk dat iedereen die hier te maken heeft of heeft gehad 1 heel belangrijke boodschap uit kan halen.



Het is mogelijk om weer gelukkig te worden. Jij hebt het voor elkaar gekregen en ik denk dat het begint door voor je eigen geluk te kiezen.



Kwam eigenlijk even om te melden dat vanochtend de uitspraak is geweest in de zaak van Manu.



14 Jaar voor moord met voorbedachte rade. Ben zo ontzettend opgelucht. Niet eens het aantal jaren maar vooral het feit dat de rechter zo duidelijk was in zijn verhaal. Het is H niet gelukt om ze te manipuleren. Ze hebben geen woord van zijn verhaal geloofd. Het feit dat hij al die tijd alleen maar bezig is geweest met zijn eigen leed, hoe zwaar en erg het toch allemaal wel niet voor hem was, heeft ook meegespeeld in de strafmaat. Dat hij dus eigenlijk helemaal geen berouw toonde enz. Op het laatst zei de rechter nog dat H. een jonge vrouw van 24 in de bloei van haar leven, die net op het punt stond om dat leven weer helemaal te gaan oppakken, moedwillig op een afschuwelijke manier om het leven heeft gebracht. Dit deed mij zo goed, Manu werd gekend en gerespecteerd.



De zaak is nog niet af, er zal zeker een hoger beroep volgen. Maar wij zijn er klaar voor. Vannacht nauwelijks geslapen maar dat heb ik er graag voor over.



Er was een filmploeg aanwezig, dus het zal vanavond bij SBS wel te zien zijn. Wat een opluchting en wat was het heerlijk om H te zien instorten.



Ik lees nog regelmatig mee, heb alleen niet zoveel toe te voegen, omdat ik het zelf gelukkig niet meegemaakt heb.



Wat ik me nog wel herinner, dat was een uitspraak van, sorry ik weet niet meer hoe je heet, jou moeder werd mishandeld. Jij had erg veel problemen met je hechten en andere dingen. Ik herken dit heel erg, er ging een schokje door mij heen toen ik het las. Mijn man is de zoon van een man die zwaar alcoholist was en er werd bij hem thuis dus ook geslagen, maar vooral geestelijk mishandelt. Mijn man heeft dus dezelfde problemen als jij. Heb altijd al wel gedacht dat het met zijn jeugd te maken had. Maar door jou heb ik het nu zwart op wit.



Spring weer van de hak op de tak, maar heb barstende koppijn en ga zo eerst maar eens een paar uur slapen. De kids zijn op de bso dus die hoef ik pas om 5 uur op te halen.



Pav

Pavlova *;

Wat een opluchting ja, dat de rechter dat zo duidelijk heeft gezegd.

Maar ik begrijp niet waarom deze man maar 14 jaar heeft gekregen?

Al zal er nooit een passende straf te vinden zijn om te laten volgen op wat hij Manu heeft aangedaan ;(

Ik vind het wel fijn voor jou dat je het gevoel kreeg, door wat de rechter zei, dat Manu werd gekend. Ik hoop dat het haar familie en andere vrienden ook wat goed doet.

Wat is het toch vreselijk.

Hoe gaat het met je, Pavlova? Wat lijkt me het verschrikkelijk om daar te zitten bij de rechtszaak. En je schrijft dat er waarschijnlijk een hoger beroep gaat volgen, gaat H. dan ik hoger beroep?



Ik hoop dat je even wat kunt uitrusten nu, voor die paar uurtjes.

Heel veel liefs *;

Ik ga nu mijn kleine meid ophalen bij oma, even weg van dit topic.



ps dat was Annemoon.



Vrouwtje Klets *;

Lieve Eleonora,



Dank je wel voor je lieve berichtje.

Hoe is het met jou?

Heel goed

Ik heb je ooit gezegd dat je me mocht bellen weet je nog? Als je daar ooit behoefte hebt dan geldt dat aanbod nog steeds hoor.



:R

Dit zijn echt verschrikkelijke verhalen. Wat een verschrikking ook voor de vader van Lemmy *;



Vrouw, een goede man had je na jouw eerste relatie gevraagd wat 'ie voor jou kon doen. Had nooit een tegenprestatie verlangd, had gewoon vanuit de goedheid van zijn hart jou gegeven wat je nodig hebt om je voluit Vrouw te voelen. Vergeet dat alstjeblieft nooit.

Hallo allemaal,

dankjewel voor het lezen van mijn verhaal en voor jullie lieve reacties.

Ik ben ondertussen begonnen dit topic een beetje te lezen... het is voor mij echt een schok te merken hoeveel overeenkomsten er zijn in de gevoelens de we hebben/hadden. Ik bedoel, de omstandigheden zijn bij iedereen natuurlijk net even anders, maar de twijfels aan jezelf, de schuld maar blijven zoeken bij jezelf, het ontkennen van het probleem, het gevoel dat het bij jezelf niet zo erg is, het maar blijven denken dat het beter zal gaan... man, het grijpt me echt bij de keel als ik dat lees.



Als ik jullie verhalen lees komen er ook heel veel details boven die ik in de loop der jaren 'vergeten' was. Het is erg en het blijft erg als je zoiets overkomt.



Toch heb ik zelf ook positieve aspecten van het meemaken van zo'n gebeurtenis bemerkt bij mezelf. Zo zal ik nooit meer iemand zo snel veroordelen als men bij mij heeft gedaan (deze kennen jullie vast wel: ''ik had het zelf nooooooit zo ver laten komen"). Want ik weet nu dat je soms zomaar in een nachtmerrie verwikkeld kunt raken. En, hoe cliché, ik weet nu wie mijn vrienden zijn en op wie ik kan rekenen (mijn zus is helemaal top!). En op wie ik niet kan rekenen, dat was dan weer een harde les, maar evengoed leerzaam.



Daarbij weet ik dat ik heel veel op eigen kracht kan doen, dat ik best sterk en zelfstandig kan zijn als het nodig is. Dat ben ik zelfs prettig gaan vinden. Mijn huidige man is dan ook militair en regelmatig langere tijd weg. En omdat ik me kan inleven in de problemen van een ander, heb ik mensen kunnen steunen in moeilijke periodes (mijn zus toen zij ging scheiden bijvoorbeeld). Ik denk dat ik dat minder goed had gekund als ik niets had meegemaakt.



Desondanks heeft het me blijvend 'beschadigd' als het gaat om mensen vertrouwen etc. Dat blijft hard werken (soms). Het gaat wel steeds beter, ik ben van ver gekomen (van in elkaar duiken als iemand een hand op je schouder legt tot het hebben van een vaste relatie, dat is een lange weg). En om positief over mezelf te zijn. Het is nog steeds niet vanzelfsprekend voor mij om lekker van mijn kinderen te genieten, om zorgeloos mijn eigen gang te kunnen gaan etc. Ook na 11 jaar niet.



En toch ben ik echt gelukkig. Voor degenen bij wie het nog niet zo lang geleden is: als ik het kan, kunnen jullie dat ook. Ik leef met jullie mee!

Ben ook blij mijn eigen kracht -eindelijk- te hebben leren kennen.

Ik vind het nu nog te vroeg om te bepalen hoeveel schade ik van deze relatie heb opgelopen. Zeker is dat het sprookje van rozegeur en maneschijn flink besmeurd is, ik vraag me echt af of ik een mij passende man zou kunnen vinden of toelaten.

Ben ook blij mijn eigen kracht -eindelijk- te hebben leren kennen.

Ik vind het nu nog te vroeg om te bepalen hoeveel schade ik van deze relatie heb opgelopen. Zeker is dat het sprookje van rozegeur en maneschijn flink besmeurd is, ik vraag me echt af of ik een mij passende man zou kunnen vinden of toelaten.

Zelfde gedachte, vraag hier.



Lemmy, je bent van ver gekomen *;



Ik denk dat mijn eigen kracht daar op die plek diep van binnen in mij zit, die maakt dat ik elke dag toch met een positief gevoel kan beginnen.

Dat had ik zelfs op een of andere manier ook tijdens de slechte periodes in mijn relatie.

Wat ik me nog wel herinner, dat was een uitspraak van, sorry ik weet niet meer hoe je heet, jou moeder werd mishandeld. Jij had erg veel problemen met je hechten en andere dingen. Ik herken dit heel erg, er ging een schokje door mij heen toen ik het las. Mijn man is de zoon van een man die zwaar alcoholist was en er werd bij hem thuis dus ook geslagen, maar vooral geestelijk mishandelt. Mijn man heeft dus dezelfde problemen als jij. Heb altijd al wel gedacht dat het met zijn jeugd te maken had. Maar door jou heb ik het nu zwart op wit.



Mijn vader dronk (drinkt) ook teveel en werd agressief dan. Overigens werd ik dus geslagen door mijn vader. Mijn moeder niet. Die vond dat ik maar de wijste moest zijn ("je weet hoe je vader nu eenmaal is") en vooral die dingen niet moest doen die hem irriteerden. Ik snapte zo weinig van de wereld om me heen dat ik jarenlang zindelijkheidsproblemen had. En van mijn moeder mocht ik dan mijn eigen ondergoed uitwassen in bleekwater, totdat mijn knokkels er open van gingen.

Hechten is inderdaad een groot probleem voor mij. Dat betekent niet dat ik niet kan hechten, maar dat ik verkeerd hecht. Ik verwacht altijd de volgende klap, diep van binnen. En als die dan komt, dan ben ik totaal van slag. Zelfs als er iets met mijn spullen gebeurt, zoals afgelopen weekend (lekkage in oude huis dat nog niet is verkocht). Ik liep rond met een wattenhoofd alsof mijn opa net was overleden. Zó erg voelde het.

Mijn man kent mijn thuissituatie van vroeger en ook hij verbaast zich dat mijn ouders werkelijk geen enkel gesprek zonder schreeuwen en elkaar kleineren kunnen voeren. Als je dan vraagt of ze ruzie hebben dan kijken ze je aan alsof het dondert bij heldere hemel.

Neem erbij dat mijn vader vond dat een kind van hem toch zeker geen VWO aankon (toch gedaan), dat mijn moeder geen fouten kan toegeven en keihard is voor zichzelf en anderen en je krijgt een hele onveilige basis. Bij mij leidde die basis tot een reeks van relaties die niet goed voor me waren. Met daarbij nog wat andere gekken die mijn pad kruisten. En nu, na jaren van hard werken aan/met mezelf een lieve man (met zijn eigen onvolkomenheden gelukkig), 3 lieve kindjes (nou ja meestal lief, maar dat hoort ook niet anders) en 'alleen nog maar' een intimiteitsprobleem. Valt eigenlijk wel mee, niet?