Oogkleppen, Wazen, BeenTheirDoneThats en Tranen

Lieve Suzanne, hoe hij zich nu voelt is geen graadmeter voor hoe hij zich over een week, een maand, ... zal voelen als jij doorzet. Waarschijnlijk leeft hij in het moment en is dat tijdens je relatie juist het probleem geweest, dat hij altijd en eeuwig uitsluitend in het hier en nu leefde, geen besef van wat voor schade hij kan aanrichten in de toekomst, vergeten hoe het verleden was. In elk geval was dat een probleem waar ik met mijn ex tegenaan liep.

Als ik wegging ging hij van alles van me vernietigen, me proberen te wissen uit zijn leven. Ben heel veel belangrijke dingen kwijtgeraakt omdat ik die niet had meegenomen bij mijn vluchtpogingen. Paar dagen later kwam hij erachter dat hij toch wel wat miste in zijn leven en dan kwam de grote klap pas en begon hij te bellen, proberen me terug te halen.

Zeg niet dat het bij jou ook zo zal zijn, maar het kan.

Iemand stelde al voor dat hij zijn sleutels bij je zou inleveren. Heb je daar al werk van gemaakt?

Bij de blauwe plekken van zusSterre moet ik in eerste instantie denken aan harde sex. Hoeft niet natuurlijk, maar lijkt me één van de mogelijkheden. Ik heb zelf geen blauwe plekken overgehouden aan de sex, maar het was wel vaak harde, vrouwonvriendelijke sex. In elk geval nooit iets geven zonder er iets voor terug te krijgen, wat bij mij dus al snel 'geen zin' op leverde. Laten we het maar niet hebben over de keren dat ik met tranen in mijn ogen wachtte tot hij in godsnaam maar klaar zou zijn. En dat ging dan ook niet zo snel omdat ook de sex aantrekken/afstoten in zich verenigde.

Lieve Suzanne

Ik zou de afspraken die jullie nu maken op papier zetten. Ik weet niet of dat gebruikelijk is in zo'n soort situatie, maar hij kan zich natuurlijk zomaar ineens bedenken, en jou heel makkelijk raken als hij je dwars wil zitten.

Misschien kan iemand anders hier iets zinnigs over zeggen?

Als hij nu heeft gezegd dat hij de huur tot die tijd voor de helft betaalt, moet jij daar wel van op aan kunnen, anders blijft dat ook iets waardoor je alsnog de hele tijd met hem bezig bent. Was er iemand bij toen hij dat heeft toegezegd?

Want Mamzelle heeft een punt, waar ik heel veel in herken. Mijn ex,  je wist nooit wat je kon verwachten als hij ineens om zou slaan.

Straks komt hem deze afspraak niet goed meer uit, en wat dan?

In ieder geval nu de sleutel terugvragen.

Probeer het zo voor elkaar te krijgen dat je nog zo min mogelijk dingen met hem moet regelen, aan hem vragen etc.



Ik weet niet of ik er naast zit in jullie geval, maar mijn ex zou precies hetzelfde zeggen, alles om mij een rotgevoel te geven. Dit is wel zo gegaan, ik dacht bij hem weg te gaan, hij reageerde alsof het hem niet zo veel deed, en ik zakte daardoor nog dieper de put in. Later smeekte hij me dan om terug te komen, deed allemaal lieve dingen, liet zich van zijn beste kant zien. En van zijn gevoelige kant (dacht ik dan). Ik heb ook sieraden gekregen, bloemen, excuses excuses, tranen, waarom hij echt niet zonder me kon.

Suus, pas goed op jezelf en geloof hem niet op alles wat hij zegt.



 Wat een nare toestand. Ook dat je nu nog in dat huis moet blijven. Het is nu wel zo, en je kunt ondertussen zoeken naar nieuwe woonruimte, maar ondertussen is het erg vervelend dat je niet meteen met een schone lei ergens anders kan beginnen.

Maar, laat je niet uit het veld slaan.

Weinig geld hebben is vooral in het begin erg vervelend, ik ben er nu goed aan gewend, dus dat gaat je wel lukken. Wel vanaf nu weer gaan sparen, hoe klein het bedrag ook is wat je maandelijks kunt missen, het geeft een prettig gevoel om weer wat spaargeld op te bouwen.



Ik zou je aanraden geen al te lange gesprekken met hem te voeren, probeer het zakelijk te houden, want het doet juist jou veel pijn. En hij weet dat echt wel, en zegt nog steeds die dingen die hij vandaag zei.



Veel liefs, Suzanne!

En gewoon hier schrijven hoor, als je daar behoefte aan hebt.

*;



Mamzelle, zo ging dat bij ons ook. Steeds vaker als ik dacht het uit te maken, even afstand nam, kwam ik terug en waren er dingen stukgemaakt. Ik ben veel spullen kwijt geraakt die voor mij waardevol waren, hij wist echt wat hij deed.

Eerst vanuit die emotie, later om zich af te reageren op iets wat van mij was.

Ik heb vaak mijn tas staan inpakken, zeg. Droeg sommige spullen ook echt bij me. En dan nog niet doorzetten...



Sterre, ik vind het heel vervelend, maar die blauwe plekken, dat heeft er denk ik echt mee te maken.

Het kan toch niet dat iemand altijd blauwe plekken heeft, en er zo luchtig over probeert te praten...

Het is heel verdacht.

Ik had zelf vaak blauwe plekken daar van ergens tegenaan geduwd worden bijvoorbeeld.

Op mijn bovenarmen zag je hoe hard hij mij vastpakte. Zaten er dat laatste jaar altijd.

Ik durf het niet goed te zeggen, omdat het ook weer inhoudt dat ik dit moet toegeven als iets wat dus gebeurde, maar het hoeft niet alleen slaan te zijn, dat was meestal uithalen naar mijn hoofd, schouder, borst.

Het was ook schoppen, duwen, dingen gooien.



Wat Mamzelle schrijft kan ook.

De sex binnen de relatie werd steeds slechter, vervelender. Was iets in de strijd geworden. Kan het moeilijk uitleggen.

Dat laatste jaar was gewoon... :(

Om te huilen, maar ik zit even op een afstand nu ik schrijf.



Nou, ik weet het even niet, ik wilde nog meer schrijven maar ik kom er later wel even op terug.



Het moeilijke van je verhaal in beetjes doen is dat je voor jezelf steeds die nieuwe grens accepteerd, met moeite. Maar dan ga je daarna er weer overheen met een nieuwe herinnering. Ik hoop dat ik ze snel allemaal gehad heb, en ik kan zeggen,

ik heb een relatie gehad waarin sprake was van lichamelijk geweld.

Het was klote. Ik ben mishandeld.



Nu staat het er, en ik gaf al eerder aan dat ik het niet zo wilde zien. Maar het is zo.

Weer een stapje verder.





*; voor jullie allemaal

Reina O+ Veel liefs voor jou!



Iseo

Iseo *;

Ik ben nooit zo smerig vastgepakt, en te lezen wat jij hebt meegemaakt doet pijn.

Hoop dat je ooit zult meemaken dat iemand je gewoon liefdevol vasthoudt, en dat dat gemeend zal zijn, helemaal naar jou gericht.

Hoi,



Ik weet van mijn zus dat ze erg vaak seks hebben. Tevens dat ze het vaak anaal doen, daar is helemaal niets mis mee, maar ik vraag dan aan mijn zus hoe ze dat vindt en dan zegt ze dat het dubbel is, pijnlijk maar ook fijn. Ook dan krijg ik een rot gevoel... Weet niet waarom maar toch....

Jongens ik kan jullie verhalen zat vertellen over mijn zwager en alleeeen negatief, sorry. Ben natuurlijk ook getekend nu door alles.

Hij is zo verschrikkelijk dominant en kleinerend....

Ziet mijn zus dat wel denken jullie? Zagen jullie dat??? Waren jullie dan vooral bang of dachten jullie dat gaat wel over...

Mijn zus wordt zo nu en dan weer overgoten met dure dingen en mag halen wat ze wilt...alles krijgt ze....ze hoeft zich nergens druk om te maken... maakt dat allemaal ook uit????



Kus Sterre

Ik heb het allemaal gezien, was vaak bang, zag geen uitweg.

Ben mijn zus aan deze relatie verloren omdat ik er te diep inzat, en zij van mening was dat als ik eenmaal begon met klagen over hem bij haar, dat het onmogelijk was dat ik terug zou gaan. Op een voor haar belangrijk moment was ik afwezig en dat was het dan, einde relatie tussen zus en mij. Ik boos dat ze mijn vriend niet wilde accepteren zolang hij bij mij in huis was - en nu eenmaal de vader van mijn kinderen, zij boos omdat hij geen confrontatie met haar wilde aangaan, omdat ik niet bij haar wilde komen wanneer hij niet welkom was.

Want hij was niet alleen dominant, verkwistend, hard, hij was ook lief, vertrouwd, een goede ziel. Hij sukkelde wel maar naar mijn idee bedoelde hij het allemaal niet zo kwaad. Weet niet hoe ik zo makkelijk over zijn fysieke intimidaties heen kon stappen, die deden echt pijn, maar die bestonden kennelijk niet als ik aan hem als totaal persoon dacht. Nog steeds niet eigenlijk.

Bizar is ook dat op het moment dat ik absolute grenzen stelde dan hield hij zich er grosso modo wel aan. Anale sex was op een gegeven moment een nogo voor me en hij heeft het nog wel een aantal keer geprobeerd maar alleen boos worden en wegdraaien was genoeg om hem uit de buurt van mijn anus te houden. Totaal, geen vinger meer. Of ik me veilig voelde hierin, da's een ander verhaal. Niet dus. Zelfde met lichamelijk geweld: hij wist dat ik weg zou gaan als hij daartoe weer over zou gaan en er is op een naar me toe geslingerd bord niets meer gebeurd, in vier jaar tijd. Heeft me nog wel een keer heel boos toegebeten dat ik hem nooit meer zo ver zou krijgen dat 'ie me zou gaan slaan. Neuh, hij had inmiddels andere methoden om me in het gareel te houden. Ik was bang, gewoon bang, ik geloofde hem niet, en denk ook dat 'ie welzou hebben uitgehaald als ik niet zo meegaand was geworden.

Maar goed, Sterre, misschien heb je hier wat aan voor je zus. Dat ze wel degelijk kan leren om bepaalde grenzen hard te maken en dat 'ie zich dan

-nukkig- toch wel voegt, als hij haar niet kwijt wil.

Hij is zo verschrikkelijk dominant en kleinerend....

Ziet mijn zus dat wel denken jullie?

Je zus ziet alleen wat ze aankan. Eventjes. Ze is waarschijnlijk de hele tijd bezig om zo goed en kwaad als het gaat te reageren op wat er gebeurt, en is niet met zichzelf bezig, dit versterkt elkaar ook, is mijn ervaring.

Zagen jullie dat???

Ik zag het, voelde me zo eenzaam en klote, en ging verder. Je hebt geen overzicht, je wilt dat de laatste situatie goedgemaakt wordt. Al je energie gaat naar de verkeerde dingen. Ik kan nu pas wat helderder ernaar kijken, en nog houd ik mezelf voor de gek.

Waren jullie dan vooral bang of dachten jullie dat gaat wel over...

In het begin ging het ook over, werd het weer fijn. Ik wilde zo snel mogelijk terug naar hoe het was, snel dat conflict achter me laten. En dan ga je je grenzen verleggen, steeds verder, steeds een beetje meer. Er gebeuren steeds vaker dingen die eigenlijk niet kunnen en ondertussen raak je jezelf kwijt. Zoals ik al eerder heb beschreven, gaat het van kwaad naar erger, ik herken mezelf in ieder geval niet meer terug, in de reacties op wat gebeurde. Hoe kan ik dat uitleggen? Er speelt zoveel mee, het is niet simpel uit te leggen.

Ik was bang, maar ook bang om alleen te zijn, bang voor de confrontatie met mezelf, met wat er buiten de relatie was. Op het laatst was ik gewoon bang, en er waren tussendoor dagen dat het goed was, en daar kon ik mee verder. Het is geen logisch verhaal.

Je leeft bij de dag, je stelt het uit om er echt wat aan te doen, want je hebt veel aan je hoofd en tegelijk is dat ook weer je uitvlucht om niet in te grijpen, het is een cirkel waar je in ronddraait. En ik was ook bang voor de consequenties als ik bij hem weg zou gaan.



Mijn zus wordt zo nu en dan weer overgoten met dure dingen en mag halen wat ze wilt...alles krijgt ze....ze hoeft zich nergens druk om te maken... maakt dat allemaal ook uit????

Alles staat met elkaar in verband. Als buitenstaander is het lastig te begrijpen, je weet niet wat hij allemaal zegt als ze alleen met hem is. De bizarre logica van mijn ex doet me soms nog schrikken. Maar ik ging er wel in mee, dus dingen krijgen een andere betekenis, dan hoe jij ze nu ziet.

Begrijp je misschien een beetje wat ik probeer te zeggen?



Kus Sterre

Sterre, veel liefs

Sterre,



Die blauwe plekken, zie je die per ongeluk? Probeert ze ze te verbergen?



Manu had ook vaak blauwe plekken maar ze droeg ook altijd hooggesloten truitjes met lange mouwen (zelfs als de mussen dood van het dak vielen). Als ik ze toch per ongeluk zag dan weet ze het eigenlijk altijd aan haar eigen onhandigheid.



Ik ben het met de rest eens, je kunt er alleen maar zijn voor je zus. Laat haar dat voelen. Ik heb Manu zo vaak aangesproken over bepaalde dingen en altijd werd het onder de mantel der liefde bedekt. Ik ben ook wel eens kwaad geworden.



Toen ze bij ons op de afdeling kwam was ze 17 toen ze vermoord werd was ze 24. Ze is dus eigenlijk volwassen geworden door ons. Ze had weinig tot geen contact met haar familie en soms kreeg ik het gevoel dat ze haar collega's als haar familie zag. Ik voelde me ook een beetje haar moedertje. Vooral de laatste tijd ontwikkelde ze zich erg snel en wij waren daar natuurlijk erg blij mee. Ze begon zich af te zetten tegen hem, waarschijnlijk door haar langzaam herwonnen zelfverzekerdheid. Ze deed het erg goed bij ons en dat lieten wij haar ook merken. Heb haar ook vaak gezegd dat ze zo'n leuke, lieve meid was en dat ze zoveel beter verdiende. Soms vraag ik mezelf wel eens af of het niet beter was geweest als ze onzeker en onvolwassen was gebleven, dan had ze mss nog geleefd. Maar dan realliseer ik me ook meteen dat ze dan geen leven had gehad. Met andere woorden, realistisch gezien weet ik dat wij er niets aan kunnen doen dat het zo gelopen is. Maar het voelt soms niet zo (volgen jullie me nog).



Vanacht weer erg met haar bezig geweest, gedroomd enz. Dan wordt ik wakker en dan lijkt het net of ze er nog is.



Ze was altijd erg met haar overleden vader bezig (was heel erg gek op haar vader). Regelmatig naar helderzienden enz. om contact met haar vader te zoeken. Enkele weken voor haar dood vertelde ze me dat ze weer over haar vader had gedroomd. Hij was op de rand van haar bed komen zitten en had gezegd dat ze zich geen zorgen hoefde te maken en dat hij op haar wachte. Achteraf leek het net alsof ze iets wist. Gek genoeg troost dit me ook op de momenten dat ik het moeilijk heb. Ze is nu bij diegene die ze zo graag bij zich wilde hebben.



Meiden, ik zit aan de andere kant, maar het doet me goed om hier af en toe van me af te schrijven. En het doet me ook heel erg goed dat er steeds meer vrouwen hier hun verhaal van zich af komen schrijven. Niemand hoeft zich hier te schamen. Er heersen hier geen vooroordelen en niemand oordeelt. Wat kunnen vrouwen toch mooi en sterk zijn.



Pav.

Enne Sterre, die kado's enzo, kunnen dat geen goedmakertjes zijn?

Pavlova, ik heb geen woorden bij jouw verhaal. Alleen dat je zo mooi schrijft over Manu, dat jij echt degene bent die haar verhaal hier doet, die vertelt wie ze was.

@ Pavlova: Het kan inderdaad goed zijn dat die cadeaus aan haar goedmakertjes zijn, daar heb ik ook vaker aan gedacht ja.

Even voor mijn eigen beeldvorming. Dat meisje Manu, was dat jouw collega? En zij is door middel van erg veel messteken door haar partner om het leven gebracht????? En werd dus ook mishandeld? Tjemig zeg wat heavy!



Mijn zus zwemt gewoon op de duikvereniging waar haar man ook les geeft dus die blauwe plekken zie je altijd goed en mijn zus verbergt ze niet.... Da's dan wel apart he...



Pavlova, jij ook enorm veel sterkte zeg met dit te verwerken!!!



Kus Sterre

Vreemd dan idd van die blauwe plekken.



Manu was idd mijn collega/vriendin, ze is vermoord door haar ex-vriend, de relatie was net 5 weken verbroken. Deze man is volgens het Pieter Baan Centrum een zeer goed geintegreerde persoon, zonder psychische stoornissen. Ik heb hem ook een aantal keren ontmoet en op mij kwam hij ook allerminst agresief over. Hij had alleen 'enge ogen'. Ik denk dat als ik Manu niet gekend had ik nooit iets achter hem had gezocht. Hij is vriendelijk, behulpzaam, welbespraakt, rustig, kortom op het eerste gezicht een fijne vent. En dat is waarom ik zo bang ben voor het welzijn van Day Mar. Hij heeft geen agressief verleden, komt uit een goed gezin, had geen strafblad enz.

@Pavlova,

Pf kan me dan voorstellen dat je je zorgen maakt om May..(sorry even kwijt).

natuurlijk kunnen die mannen ontzettend leuk zijn en doen etc. je kunt mensen niet in de kop kijken. Hij heeft dus geen TBS gekregen neem ik dan aan? Maar waarom heeft hij haar dan nog vermoord na de relatie? Tjemig wat moet dat moeilijk voor je zijn. En jij wist van het geweld en dergelijke in de relatie af??



Sterkte  kus Sterre

@Pavlova,

Pf kan me dan voorstellen dat je je zorgen maakt om May..(sorry even kwijt).

natuurlijk kunnen die mannen ontzettend leuk zijn en doen etc. je kunt mensen niet in de kop kijken. Hij heeft dus geen TBS gekregen neem ik dan aan?nee Maar waarom heeft hij haar dan nog vermoord na de relatie? Ik denk omdat hij het niet kon verkroppen dat ze hem dit keer niet smeekte om alsjeblieft terug te komen. Ze wilde niet meer met hem praten, wild e hem niet meer zien en hoefde ook het geld dat hij van haar geleend had niet meer terug. Ze verbrak alle contact. Daarbij komt dat hij dacht dat ze een ander had (er speelde wel iets met iemand anders maar dat was nog zo pril er was zelfs nog niet gezoend) Volgens het rapport was hij iemand die graag alles onder controle had en hij was de controle over Manu kwijt, daarbij komt nog dat hij zich gekrenkt voelde.Tjemig wat moet dat moeilijk voor je zijn. En jij wist van het geweld en dergelijke in de relatie af??Ik wist idd dat er dingen gebeurden die in mijn relatie niet gebeuren. Heel veel mensen wisten dit, heb haar hier ook regelmatig over gesproken, maar wat doe je als iemand niet geholpen wil worden? Heb zelfs een week voor het gebeurde nog gezegd dat als ze bang was dat ze dan bij mij moest komen slapen. Dat was niet nodig zei ze, ze was niet bang. Als ik had geweten hoe erg het zou worden dan had ik haar aan haar haren meegesleurd. Maar niemand had dit kunnen vermoeden/ verwachten. Volgens mij was ze ook echt niet bang voor hem en heeft ze dit niet aan zien komen.



Sterkte  kus Sterre

Pav

Tjee wat doet me dit pijn om te lezen en tevens bekruipt me dan een akelig gevoel. En dan ineens te horen krijgen dat ze is vermoord op de meest brute wijze....en pas 24???? Dat moet voro haar omgeving zo moeilijk zijn.

ikzelf werk in  de forensische psychiatrie dus ik ken genoeg van dat soort debiele, narcistische mannen.... echt verschrikkelijk.

Het proces loopt nu had ik begrepen of is het al afgerond?

16 messteken was het toch? Dan moet hij toch heel erg boos zijn geweest... germ wat zielig zeg....

Ik kan me voorstellen dat het voor jou dan ook moeilijk is die verhalen te horen van die meide die nog in zo'n relatie zitten.. en jij net als ik als buitenstaander niets kan doen... frustrerend he???



Sterkte meis,



Kus Sterre

Pavlova *;

Tjee wat doet me dit pijn om te lezen en tevens bekruipt me dan een akelig gevoel. En dan ineens te horen krijgen dat ze is vermoord op de meest brute wijze....en pas 24???? Dat moet voro haar omgeving zo moeilijk zijn.

ikzelf werk in  de forensische psychiatrie dus ik ken genoeg van dat soort debiele, narcistische mannen.... echt verschrikkelijk.

Het proces loopt nu had ik begrepen of is het al afgerond? De uitspraak moet nog komen.

16 messteken was het toch?26  diepe messteken  Dan moet hij toch heel erg boos zijn geweest... germ wat zielig zeg....

Ik kan me voorstellen dat het voor jou dan ook moeilijk is die verhalen te horen van die meide die nog in zo'n relatie zitten.. en jij net als ik als buitenstaander niets kan doen... frustrerend he???



Sterkte meis,



Kus Sterre

Er zat minder dan 3 minuten tussen het moment dat Manu haar vriendin belde (vanuit de badkamer) en het moment dat haar vriendin haar vondt. Kun je je voorstellen hoe die vriendin zich nu (anderhalf jaar later) voelt? Voor mij is is al erg, laat staan voor haar.



Ik heb het deze week met mijn man nagespeeld. Hij moet echt buiten zinnen geweest zijn om dit te doen binnen 3 minuten. Door de voordeur (dubbelglas) breken. De trap op rennen, de badkamerdeur forceren, Manu vermoorden en weer weg komen. Haar vriendin zag hem lopen, heeft hem nog geroepen. Een buurman is nog achter hem aangegaan.



Gezien jou beroep kun jij me uitleggen hoe dat dan werkt bij zo'n man? Deze heeft dus geen psychische stoornis. Eigenlijk had ik gehoopt dat hij wel iets had. Het is toch niet voor te stellen dat iemand bij zijn volle verstand zoiets doet.



Ik kan me voorstellen als iemand mijn verhaal te confronterend vindt, zeg het gewoon dan hou ik er over op. Maar het doet me goed er eens over te praten met mensen die haar niet gekend hebben en niets van deze zaak afweten. Ik ontmoet bij anderen vaak zoveel kwaadheid (ten opzichte van de dader) en daar kan ik niets mee. Ik heb me voorgenomen geen energie te verspillen aan de dader. Ik richt me op Manu en mijn leuke herinneringen aan haar. Ik hoef niet te horen wat ze hem allemaal aan zouden willen doen, dat het een kut turk is en dat alle turken hetzelfde zijn (dat geloof ik nl. niet) Ik hoef niets te horen over eerwraak, dit was geen eerwraak. Ik hoef niet te horen dat zijn familie geen recht heeft om bij het proces aanwezig te zijn (het blijft hun zoon, en het moet voor hun ook ontzettend moeilijk zijn, zij hebben hier ook niet om gevraagd) Jullie merken, ik zit me een beetje op te winden. Ik begrijp die kwaadheid wel maar ik weiger er aan mee te doen.

Lieve Pavlova,



Het wordt steeds erger zeg! 26 messteken in drie minuten...die man was razend..... En die vriendin van haar... een trauma voor de rest van haar leven.



Tja een verklaring vraag je aan mij. Ik denk dat je het zelf al gezegd hebt. Hij was gekrenkt en als ene rasechte narcist gekrenkt wordt en ook nog eens door een vrouw... dan kan hij knallen en echt knallen bedoel ik dan.



Weet je, bij ons in de kliniek zit een man die (ik moet het even iets anders gaan formuleren voordat het te bekend wordt) zijn vrouw heeft proberen te vermoorden (zij is nog steeds bij hem)..... die man was ook gekrenkt en een echte narcist!



Zij voelen zich oppermachtig, geweldig, hen kan niets gebeuren alles draait om hem en als hij dan in zijn ogen wordt gekrenkt (doordat hij dus bv denkt dat zijn (ex) partner een andere relatie heeft) dan draait hij door, want dat kan niet, want hij is de beste etc... Zijn stoppen slaan door en dan gebeuren er zulke dingen..... Vreselijk, maar ze gebeuren te vaak.

Apart dat het PBC hem toerekeningsvatbaar vonden... tja het is dan ook wel heel berekenend geweest van hem en met opzet. neem aan dat hij voor moord is aangeklaagd en niet doodslag...??

Hij heeft dan wel een tot enkele persoonlijkheidsstoornissen lijkt me. maar goed allemaal speculaties van mijn kant.

Waarvoor had manu die vriendin gebeld dan, gewoon of omdat ze hem hoorde?



Als je er verder meer over kwijt wilt, mag je me altijd mailen hoor. kan me inderdaad voorstellen dat het vooral op dit topic voor veel meiden te confronterend is....



Nogmaals een dikke knuffel van me!!

Lieve Pavlova. Ik vind dat wat je schrijft heel confronterend is, en het maakt me heel erg aan het huilen. Maar toch vind ik het goed dat erover geschreven wordt.

Ook als het jou goed doet om er over te praten.



Ik zoek naar woorden. Alvast dit berichtje.

Lieve dames,



Ik ga maar weer eens er vandoor, naar mijn bedje toe.

Ik wens jullie allemaal een goed weekend.... weet je dat ik dat best moeilijk vind om hier te schrijven, omdat ik weet dat sommigen dat helemaal niet zullen hebben........

Ik ga in ieder geval zondag een autootje kopen en daar ben ik wel even happy om....

Sterkte allemaal en ik weet zeker dat ik aan jullie ga denken!!!

Vind het ook super dat jullie me helpen met mijn lieve Zus.....



Dikke *; voor jullie allemaal..



Sterre

Lieve Pavlova. Ik vind dat wat je schrijft heel confronterend is, en het maakt me heel erg aan het huilen. Maar toch vind ik het goed dat erover geschreven wordt.

Ook als het jou goed doet om er over te praten.



Ik zoek naar woorden. Alvast dit berichtje.



Nog even voor Sterre, ze heeft zichzelf opgesloten op de badkamer omdat ze bang was. Hij stond tegen de deur te beuken. Bedankt voor je uitleg, dit had ik zelf ook al min of meer bedacht, maar het is altijd fijn om het bevestigd te horen.



Iseo, het doet me pijn dat je er zo om moet huilen en daarom vroeg ik ook of het te confronterend was. Ik heb alleen soms zoveel vragen (en heb nu weer wat antwoorden). IK hoop ook zo dat er vrouwen zijn die net als Manu denken dat het allemaal wel meevalt, hier mee lezen en gaan beseffen dat het ook helemaal verkeerd kan aflopen. Dat is op dit moment een beetje mijn missie :(



Ik vindt het zo ontzettend sterk van je dat jij (en anderen ook) hier je verhaal verteld. Je bent tot het besef gekomen dat die man niet goed was voor jou en je ongeboren kind. Jij hebt voor jezelf en je kind gekozen. En dat is geen zwakte, dat laat zien hoe sterk je bent. Je leeft, kunt van het leven genieten en gaat er zeker weten helemaal bovenop komen. Je hebt je dochter en met jou persoonlijkheid kan het niet anders dan dat je heel veel lieve mensen om je heen verzamelt. Hier schrijven is voor jou de 2e stap op weg naar verwerking (de 1e was weggaan bij die man). Jij hoeft je nergens voor te schamen, ik pik ook wel eens dingen van mijn man die ik eigenlijk niet zou moeten pikken (dat doet iedereen wel eens). Alleen ik kan hem daar later mee confronteren zonder bang te zijn dat hij door het lint gaat. Ik weet ook niet of ik dat zou doen als ik bang voor hem was.



Angst is iets verschrikkelijks, het verlamd je, verdoofd je en volgens mij zorgen je hersens ervoor dat je sommige dingen gewoon vergeet of niet ziet. Ik denk dat dat een soort van overlevings mechanisme is. Het moet heel moeilijk voor je zijn om je verleden met hem onder ogen te zien. Natuurlijk heeft hij ook leuke kanten en goede dingen, anders was je toch nooit verliefd op hem geworden.



Maar meis, jij komt er wel.



What doesn't kill you, makes you stronger. Beetje cru in deze context, maar het is een waarheid als een koe.

Pavlova, ik ben telkens opnieuw begonnen met aan je schrijven, maar ik krijg niet voor elkaar te zeggen wat ik bedoel.

Bedankt voor je lieve woorden.

Ik ga nu slapen,

veel liefs.

Pavlova (eerst even een *; voor jou!), ik denk dat jouw verhaal best confrontrerend zal kunnen zijn. Want, laten we eerlijk zijn, het is een gruwelijk verhaal en niemand kan zich echt indenken wat het is om deze nachtmerrie mee te moeten maken.



Aan de andere kant denk ik dat jouw verhaal weldegelijk iets heel belangrijks toevoegt. Ik merk uit de verhalen van dit forum dat veel vrouwen de neiging hebben om hun eigen ervaringen te bagateliseren. Te denken 'dat hij zóiets nóóit zou doen, want...[1001 redenen]. Kijk naar DayMar...

En nu kom jij met dit voorbeeld. Het allerergste wat zou kunnen gebeuren en het gebeurt!! Bij een 'gewoon' meisje met een (op het eerste gezicht) alleraardigste vriend met een slechts een 'klein schoonheidsfoutje'.

Dit is dus wat kan gebeuren als zo iemand flipt, in een zwarte waas belandt en zichzelf verliest in de heftigheid van zijn eigen emoties of frustraties. En niks onrealistisch...pure werkelijkheid en daar weet jij alles van!



Ik vind het goed Pavlova dat je dit op dit topic deelt. Wellicht zet het iemand aan het denken over haar eigen situatie. Mogelijk is het een laatste zetje voor iemand die twijfelt.

Maar vooral hoop ik dat het voor jou goed is dat je het verhaal eens kwijtkan, dat jij ook je emoties en gevoelens omtrent dit verschrikkelijke gebeuren kan uiten.Want ook al heb ik het niet van zo dichtbij meegemaakt (maar wel een paar jaar geleden een verre kennis verloren die ook doodgestoken werd door haar jaloerse ex-vriend, wat voor mij al heel heftig was) ik kan me toch heel goed voorstellen dat het jou tot in je ziel raakt en het je nog dagelijks bezighoudt. En dat je een machteloosheid voelt t.a.v. al die vrouwen die zich in soortgelijke, potentieel levensbedreigende situaties bevinden.



Het feit dat steeds meer vrouwen hun weg naar dit topic vinden en de moed vinden om hun ervaringen hier te delen, vind ik, wat dat betreft heel positief.

Als er ook maar iemand, mede door dit topic, de kracht vindt om uit haar miserabele positie te stappen en voor haar eigen leven en veiligheid te kiezen (zoals Suzanne gedaan heeft!) heeft dit topic zijn nut al bewezen.

En voor al die vrouwen die in dit topic lotgenoten vinden, begrip en troost, is dit topic van onschatbare waarde!



Schrijf alsjeblieft door allemaal!



liefs Reina

In het vorige topic heb ik wel geschreven, vooral over mijn moeder die stelselmatig door mijn vader werd afgeranseld. In dit topic is dit mijn eerste posting.



Ik behoor gelukkig niet tot de vrouwen die deze nachtmerrie mee hebben gemaakt, maar ben door de mishandelingen die mijn moeder heeft ondergaan (klinkt krom he?) wel gevormd tot de vrouw die ik ben. En dat was in het begin van mijn relatie een "alerte" vrouw. Ik zou dit nooit pikken, de eerste beste vent die met zijn gore poten aan mij kwam zou ik direct afmaken. Klinkt heftig he? Maar zo dacht en voelde ik wel.



Mijn vriend (huidige man) en ik woonden net samen en we hadden ruzie, gewoon woorden en we wilden allebei gelijk hebben. Heen en weer geduw en ik belande tussen de koelkast en het gasfornuis. En toen knapte er wat in me, geen blaadje, geen takje.....nee een complete boomstam ging doormidden! Ik gilde dat ik me door niemand liet slaan, dat ik accuut bij hem wegging....ik was gvd mijn moeder niet! Op blote voeten ben ik de stad ingelopen, mompelend dat ik me nooit zou laten slaan (dit bleef ik constant herhalen) Na een tijdje hield iemand me aan of alles wel goed was....ik ben totaal in elkaar geklapt. Toen ik eenmaal thuis was, bij een verschrikkelijke ongeruste vriend die de hele familie had afgebeld, kwam ik tot rust. Ik moest mezelf en mijn vriend niet spiegelen aan mijn vader en moeder, dat zou onze relatie niet alleen kapot maken, maar ook mezelf. Het heeft al met al wel een poos geduurd, maar ik kon mezelf en mijn relatie loskoppelen van wat er met mijn moeder was gebeurd.



Wat er met mijn moeder is gebeurd heb ik allemaal moeten aanschouwen, ook de keer dat ze bijna dood was. Dat gaat nooit meer uit mijn hoofd, dat blijft er voor eeuwig. Mijn moeder wilde het ook niet "zien", dacht dat het haar schuld was. Totdat ik haar voor de keus stelde, of pa, of wij (mijn zusje kon er ook niet meer tegen). Ze heeft toen voor ons gekozen, anders was ik weggegaan, ik kon echt niet meer langer aanzien hoe ze werd geslagen.



Toen mijn vader overleed huilde mijn moeder, ik vroeg haar waarom ze in godsnaam kon huilen om hem? Ze is me het antwoord nog steeds schuldig, en dat zal wel zo blijven omdat mijn moeder ook al lang niet meer leeft. Maar ze moest eens weten, en mijn vader ook, dat dit nog zo erg leeft bij mij.

Wat is er weer veel geschreven. En ja, ook al zijn sommige verhalen heftig en maken tranen los. Ook die verhalen horen hier thuis. Manu kan het immers zelf niet meer vertellen. En Jaschenka, dapper hoor dat je hier schrijft, want het is goed om te lezen hoe het voor jou is geweest. Ik wilde dat ik eerder met deze relatie was gestopt. Lang heb ik het in stand gehouden voor de kinderen, maar ik besef inmiddels hoe verkeerd dat is geweest. Ze hebben een verkeerd voorbeeld gehad. Iets wat ik mezelf nu heel erg kwalijk neem. En ja hoor, ik weet het, ik heb nu tijd om een ander voorbeeld geven, maar het schuldgevoel hierover is nog niet verdwenen.



Angst is iets verschrikkelijks, het verlamd je, verdoofd je en volgens mij zorgen je hersens ervoor dat je sommige dingen gewoon vergeet of niet ziet. Ik denk dat dat een soort van overlevings mechanisme is.

Hier ben ik het zo mee eens, zo heb ik het echt ervaren. Ik heb me pas later gerealiseerd dat het angst is, want ik, ik was toch niet bang. Maar het is pure angst geweest voor wat hij zou gaan doen. Soms bekruipt me dit nog, maar doordat ik het nu herken kan ik ermee omgaan. Tegen mezelf zeggen dat die angst niet meer nodig is en dat ik niet meer geleefd wil worden door die angst.



Maak er mooie dag van en dit citaat is van iemand anders, maar ik wil het jullie niet onthouden vandaag;



"Bevrijding is inzien dat je nergens anders hoeft te gaan, niets hoeft te doen, en niemand anders hoeft te zijn dan precies degene die je NU bent."

 

Daymar, laat je nog een keer iets van je horen?