Oogkleppen, Wazen, BeenTheirDoneThats en Tranen

@Iseo,



vanaf het moment dat ik de beslissing heb genomen om weg te gaan ben ik gaan praten met mensen in mijn omgeving. Eindelijk kwam er veel boven en nog steeds. Dat heeft mij enorm geholpen. Vooral ook het horen en merken dat mensen het wel gezien hebben. Dat het iemand met 2 gezichten was. Vanaf die beslissing was mijn angst en dus ook zijn macht over mij weg.



Ik hoop voor jij dat jij het schrijven op dit forum ook zo ervaart. Ik vind je enorm dapper en moedig zoals je hier schrijft. En niet alleen dat, je schrijft ook vele goede dingen waar meer mensen wat aan hebben. Je bent zo betrokken dat ik soms bang ben dat je daardoor jezelf een beetje verliest. Zorg je er wel voor dat dat niet gebeurd!



liefs Zonlicht

Ik heb dit topic vanaf het begin gevolg en heb veel respect voor jullie dat jullie hier jullie verhalen met elkaar delen..

Voor mij was echter de post van jamie een eye opener, mishandeld ben ik niet ik had gewoon een erg slechte relatie verbroken vertelde ik mijzelf..

Maar getver jou eerste post was zo herkenbaar meis zit hier voor het eerst sinds het verbreken van mijn relatie verschrikkelijk te janken..

7 jaar waarin de persoon die ik was langzaam is afgebroken.. geen klap is er gevallen maar wel altijd kritiek niks was goed en stomme sukkel die ik was paste ik mij ook nog aan en ging er op het laatst niet eens meer tegenin..

Kan niet onder woorden brengen hoe ik me nu voel, helemaal omdat mijn relatie in vergelijking met de verhalen die hier staan helemaal niet erg was...

Tordis *;

Ik weet genoeg, je hebt echt een moeilijke tijd gehad. Wat is het toch heftig, dat moment dat je beseft wat het met je heeft gedaan...

Wat het juiste woord ervoor is, we hebben het al gehad over: wat is mishandeling? Was het een erg slechte relatie, was er sprake van psychische mishandeling? Duidelijk is dat jij niet meer vrij was om jezelf te zijn, wat zo erg is. En dat je jezelf de schuld geeft, van het feit dat je er niet meer tegenin ging, dat zegt zoveel. Je hebt het zwaar gehad. En hoe je het ook noemt, wat is het moeilijk om weer tot jezelf te komen, hoe ga jij daar mee om?

Hoe gaat het nu met je? Ik weet niet of je erover wilt vertellen, maar ik heb zelf gemerkt, zoals je hebt gelezen, dat het mij enorm veel goed doet.

Veel liefs!

Lieve Suzanne, Suus

Mamzelle heeft echt helemaal gelijk, je bent aan het overleven. Je weet niet welke kant je op moet, er gebeurt nu even niets en je wacht af... Het gesprek is geweest, wat zal het volgende zijn? Als je niets doet, weet je zeker dat jullie terug vallen in oude patronen, en je eerste berichtje hier, was zo verdrietig. Ik hoop echt dat je een plan gaat maken, stukje bij beetje gaat regelen dat jij het beter krijgt. Ga met de uitkomst van het gesprek aan de slag.

Wacht niet af wat hij doet, ga zelf op onderzoek uit.

Is het tijd voor eigen woonruimte voor jou? Wat kun je doen om dat voor elkaar te krijgen? Willen jullie samen verder? Wat kun je doen om een gelijkwaardige relatie te hebben. Misschien eerst op jezelf, en dan kijken waar het heen gaat met jullie relatie? Misschien met iemand anders erbij praten?

Ook al snap ik volkomen dat je met je gedachten bij die begintijd zit, dat is precies wat ik ook deed toen de relatie verslechterde.

Blijf jezelf vragen stellen, wat wil ik? Waar voel ik me prettig bij? Waar wil ik wonen? Wat is de eerste stap die ik nu kan zetten?

Probeer eerlijk te zijn tegenover jezelf: Wacht ik af om te zien wat hij doet? Blijf ik voorzichtig en durf ik mezelf uit te spreken?

Ben je nu blij dat het even rustig is, dat hij zich even rustig houdt en wil je daar graag nog even in blijven?

Ik hoop dat je hier wat aan hebt, veel liefs!

En sterk ben je, je moet jezelf alleen nog even terugvinden!

Ik kan terwijl ik aan dit topic deelneem jou een knuffel geven, of ik kan je een verhaal geven. Een verhaal waaruit jij kunt afleiden dat je helemaal normaal bent, in elk geval neem ik zelf aan dat ik helemaal normaal ben en het is me ook overkomen.

Weet je, lieve Mamzelle, dit is precies wat mij zo goed heeft gedaan. Ik ben geloof ik hierdoor over die eerste drempel heengekomen, en kon daarna beginnen met mezelf en mijn herinneringen en angsten onderzoeken, ernaar kijken, zonder die gevoelens die dat eerst nog belemmerden. Ik snap nu pas wat je daarmee bedoelt, wat ontzettend fijn van je, en ik lees telkens inderdaad die 'mantra' van je. Begin wat beter te begrijpen hoe jij ermee omgaat. Nou, wat wil ik je graag laten weten hoe veel dit voor me betekent zeg... Toen je zei, je wordt gelezen, elke letter, toen kwamen de woorden, de zinnen, de tranen.

En vandaag voel ik me al weer sterker worden.

 Iedereen hier zal wel meerdere van die k-tverhalen hebben, sommige fysiek, sommige dat je alleen onvrij bent door je eigen angst. Ik denk zelf dat het bang zijn erger was dan de fysieke uitbarstingen. Als je aangevallen wordt wéét je dat je weg moet, dat dit niet goed is, dat je boos, teleurgesteld, verdrietig, wat dan ook bent, je voelt het. Als je niet aangevallen wordt, alleen maar onder controle gehouden, zit je in een schemergebied tussen zijn normen voor jou en je eigen normen. Blij als het rustig is, hopen dat het snel weer voorbij gaat als het onrustig is. Constant jezelf afvragen hoe je deze relatie leefbaar kunt krijgen terwijl de ander gewoon van dag naar dag vlindert.

Dit is het echt precies, en wat al de verhalen op dit topic met elkaar bindt. Hier gaat het om.

Iseo, kun je je je woede van het moment dat er dingen gebeurden herinneren, of de emoties waar je toen doorging? Was er überhaupt woede bij toen?

Ingehouden woede, ja. Waar ik zelf van schrok. Wat ik ook snel weer kwijt was, want ik voelde steeds minder, het blijft overleven, je kunt niet de hele tijd alles zo sterk ervaren. Maar het onrechtvaardig behandeld worden maakte me echt kwaad. Dan ging ik het liefst weg, nadat het gebeurd was, naar buiten, en kwam thuis als ik kalm was.

Om weer terug te keren in de situatie, mijn leven. Ongelofelijk he?

Tenminste, ik weet dat ik me zo voelde, nu ik erover nadenk kan ik er niet bij. Ik omschrijf hier alleen wat ik rationeel weet dat ik toen doormaakte. Als ik er echt aan denk, voel ik alleen de angst. Als ik alleen was, kon ik meer mezelf zijn, huilen, kwaad zijn. Kwaad op mezelf, en alweer aan het voorbereiden het moment dat hij er weer was.

Wat is het toch idioot, nu ik dit op wil schrijven. Wat is het lastig om je vraag te beantwoorden.

in het laatste jaar gebeurden vrij ernstige dingen, ik weet nog dat ik sommige momenten dacht dat het me niets meer kon schelen, het was toch al te laat ofzo. Erg sombere gedachten had ik. Ik heb al eerder gezegd dat ik als verdoofd was. Zo zie ik het nu ook, ik was nog meer een kleine beetje wie ik was, verder stelde ik niets voor.

Daar kan ik al helemaal niet bij, wat word ik opstandig als ik zie wat ik hier schrijf. Niet te geloven dat het zover was gekomen, ik wil niet meer zelf de verantwoordelijkheid dragen dat het zo slecht met mij ging, dit was me niet in mn eentje gelukt. Klootzak.



Suzanne, ooit zal jij ook zo sterk zijn, en vooral, vrij om helemaal jezelf te zijn. Om opnieuw te groeien naar je volledige wezen. Zo erg is het echt, je bent nu aan het overleven. Al je energie zit in blijven bestaan en op een dag zal je jezelf vrijmaken om die energie alleen aan jezelf -heb je een gezin?- en de jouwen te besteden.



Genoeg voor vandaag. Heel veel liefs Mamzelle, en nogmaals, ik waardeer het erg.

Lieve Zonlicht! Hoe gaat het met je?

Ik ervaar het schrijven hier precies zo. Het is wel nogal veel, maar het doet me zo goed. Er komt steeds meer boven, maar ik kan het aan.

Misschien was ik hier op aan het wachten.

Wat is het toch belangrijk om je te uiten. Ik ga het echt oppakken in het echte leven, waar ik hier nu mee oefen.

Begrijp je wat ik bedoel?

Bedankt, Zonlicht!

:R

Ik heb dit topic vanaf het begin gevolg en heb veel respect voor jullie dat jullie hier jullie verhalen met elkaar delen..

Voor mij was echter de post van jamie een eye opener, mishandeld ben ik niet ik had gewoon een erg slechte relatie verbroken vertelde ik mijzelf..

Maar getver jou eerste post was zo herkenbaar meis zit hier voor het eerst sinds het verbreken van mijn relatie verschrikkelijk te janken..

7 jaar waarin de persoon die ik was langzaam is afgebroken.. geen klap is er gevallen maar wel altijd kritiek niks was goed en stomme sukkel die ik was paste ik mij ook nog aan en ging er op het laatst niet eens meer tegenin..

Kan niet onder woorden brengen ho  ik me nu voel, helemaal omdat mijn relatie in vergelijking met de verhalen die hier staan helemaal niet erg was...

*; zo voelde ik mij ook toen iemand voor mij de eerste eye opener poste.

Weet wat je voelt, want het is zo onwerkelijk allemaal. Het klopt niet, want je hebt het zo lang weggestopt. Er was toch niks?

Nou..... dus wel. Ik begin er nu wel rust in te krijgen, de schok is weg. Het is zo, het is gebeurd, ik vind mezelf nog steeds dom dat ik het niet eerder heb gezien en niet eerder ben weggegaan, maar dat is achteraf kijken. Daar heb ik nu niks meer aan.

Ik ga wel hulp zoeken, om dit alles een plaatsje te geven.



Meis, heel veel sterkte en dikke knuffel voor je. :R

Iseo.. waar te beginnenis moeilijk. ik leerde mijn ex kennen op een moment dat het met mij niet zo goed ging ik zat niet goed in mijn vel en ik dacht toen ik hem ontmoette dat hij het helemaal was..

Vanwege omstandigheden moest ik mijn huurhuisje verlaten en ik kon wel bij hem inwonen (hadden a,per 3 maanden wat met elkaar) achteraf gezien zo stom maar ik was verliefd en hij was het voor mij helemaal..

In die tijd stond ik niet stil bij de verschillen tussen ons en wou die als anderen er wat van zeiden ook helemaal niet zien.

Waarmee het nu begonnen is dat ik mij ben gaan aanpassen ik weet het eigenlijk niet eens alles is zo gelijdelijk gegaan..

Hij hield bv niet van buitenlands eten terwijl ik een hekel heb aan aardappels en er juist erg van hield om steeds andere dingen uit te proberen..

maar goed hij hield er niet van dus kookte ik gewoon hollandse pot het was ja maar een kleine moeite en hij werd er blij van..

koffie vond ik niet te drinken maar ik was ongezellig als ik geen kopje meedronk en dan zat hij er de hele avond over te zeuren dus dat kopje koffie dronk ik dan maar op (getver terwijl ik dit schrijf besef ik pas wat voor dwijl ik toen in het begin al was)

Na een jaar kochten we samen een huis en ik natuurlijk dolgelukkig zijn familie kon mij niet uitstaan maar hij hield zoveel van mij dat hij echt liet zien dat hij met mij verder wou..

Vlak na het kopen van huis begon het comentaar (we werkten binnen het zelfde bedrijf) dat ik te spontaan was naar collega,s en te veel over prive zaken vertelde.

Wat ik vertelde waren gewoon dingen als dat ik bv was wezen winkelen of we hadden het over vakantie plannen e.d het was dus absoluut niet zo dat ik iets vertelde wat echt binnen een relatie hoort te blijven..

Hij werd hier echter als hij zoiets hoorde zo kwaad om dat ik op het werk het alleen nog maar over het werk had en voorzichtig was met alles wat ik zei want als ik wat vertelde wat hem niet beviel dan moest ik daar verantwoording voor afleggen en kwamen er weer dagen lang verwijten.

In die tijd beprate hij mij ook zo dat het onzin was voor mij om een aparte rekening te hebben ik had genoeg aan een gezamelijke dat hij wel zijn eigen rekening hield daar stond ik niet eens meer bij stil.. ik was zo dom:$.

Ik was wel de gene die er voor moest zorgen dat de rekeningen betaald werden en achter alles aan moest bellen want daar had hij geen zin in, hij werd daar volgens hem gestressed van en dat was wel het laatste wat ik wou laten gebeuren want stress was weer een reden om boos te worden, mij te negeren of dagen lang als we alleen waren voor van alles uit te schelden, ik was dom, ik was lelijk, veel te dik ik was geen goede partner en ik kon ook al helemaal niks van het huishouden terecht brengen.

In die tijd ging daar nog wel tegenin maar dat maakte het alleen maar erger en langzamerhand ging ook aan mijzelf twijfelen.

Ik had toen al wat moeten zeggen tegen vrienden of familie maar ik schaamde mij zo en dacht dat ik tekort schoot en zomaar opgeven in een relatie dat kon je ook niet doen..

Mijn vrienden werden er ook steeds minder want altijd was er wel een die volgens mijn ex niet deugde en die ik maar beter niet meer kon zien.

Ging ik daar niet in mee dan zorgde hij er wel voor dat ze zich zo onwelkom voelden dat ze vanzelf wel wegbleven.

In die tijd veranderde ik heel erg van een hele spontane, vrolijke meid naar een soort van kluizenaar.

Mijn fam heeft dat natuurlijk wel gemerkt maar goed ze gingen er van uit dat ik gelukkig was, want naar de buitenwereld toe deed ik altijd of alles goed zat.

Nu een 3 jaar geleden werd mijn ex depressief en vanaf toen ging eigenlijk alles alleen nog maar slechter.

Hij kon niet met geld omgaan en verbraste het zodra het binnen kwam, de laatste 3 jaar heb ik van loonstrook naar loonstrook geleefd terwijl we verder in de schulden kwamen en ik steeds maar moest bedenken hoe ik rekeningen moest betalen.

Er met hem over praten hoefde ik niet te doen want dan werd mij meteen verteld dat ik het fout zag, en zelf een gat in mijn hand had en ik van de administratie een rommeltje maakte net als van alles wat ik deed..

In die tijd zat hij ook uren op de bank te hangen en als ik het in mijn hoofd haalde om zelf wat te gaan doen zoals bv een boek lezen dan was het pas echt mis.

Het was mijn schuld dat hij weinig vrienden had, dat er geen geld was om leuke dingen van te doen, dat hij gestressed was, dat hij zich verveelde en ik moest er maar een oplossing voor bedenken.

Als ik er nu aan terug denk word ik er gewoon ziek van hoe ik mij heb gedragen, hoe ik mij zelf aan de kant zetten om hem gelukkig te maken, het was soms net alsof hem gelukkig maken mijn tweede fulltime baan was:?

Na verloop van tijd waren er dagen bij dat ik stijfgescholden werd terwijl hij bv 5 minuten later als er ineens visite was poeslief deed en elke keer was ik weer dolgelukkig dat hij dan lief deed want ja hij hield echt van mij en bedoelde het allemaal niet zo..

(Dat het allemaal niet zo bedoelde zij hij ook altijd als hij wat gedronken had of sex wilde en ik wilde hem maar al te graag geloven:$)

Was de visite echter weer weg dan ging de scheldpartij verder waar die was afgebroken of werd ik dood gezwegen.

Wou ik er over praten dan was het niet goed, dan maakte ik ruzie en verpeste ik de sfeer..

Het laatste jaar dat ik bij hem was ging ik nergens meer tegenin het had toch geen zin, gelukkig was ik niet maar ik had de moed ook niet meer om weg te gaan zag alleen maar de problemen die dat zou geven met het huis wat van ons beide was, de huisdieren die ik niet bij hem achter wilde laten enz.

Helaas begon hij in dat jaar ook aggressief te doen tegen de huisdieren van een kat heeft hij een tand uit het bekkie geslagen en onze honden trapte hij regelmatig in elkaar (ooh wat hoopte ik dat ze hem naar zijn strot zouden vliegen) Sex wilde ik ook al lang niet meer ik walgde gewoon van hem, maar toch is het een aantal keren tegen mijn zin gebeurd nee was niet meer een duidelijk woord en tja wat betekende mijn nee eigenlijk ook nog ik was toch niks meer dan een onozel dom willoos voetveegje....

Pas nadat ik gevoelens kreeg voor iemand die ik online heb leren kennen werd ik pas echt wakker en heb ik een deel opgebiecht aan mijn ouders en ben ik ook weg gegaan.

En het stomme is ik ben niet weg gegaan omdat hij zo slecht voor mij was, maar omdat ik vond dat ik het niet kon maken bij hem te blijven terwijl ik wat voor een ander voelde.

Hij heeft mij kaalgeplukt, uitgescholden als een voetveeg behandeld en nog vond ik dat ik fout zat:$



Hoe ik het nu zie, ik weet dat ik niet fout zat, ik weet dat ik een leuke meid ben, ik weet dat ik er wel mag zijn. maar het weten is heel wat anders dan het ook echt uitdragen.

Naar anderen toe heb ik nog steeds een masker op, ik heb lang niet alles verteld aan mijn fam ik schaam mij er voor dat ik mij zo heb laten behandelen terwijl ik altijd heel sterk was.

Ik zeg nu ook wel heel hard dat ik nu op de eerste plaats kom maar ik ben zo bang het in een volgende relatie weer te laten gebeuren.

De man waar ik contact mee heb via internet daar klikt het verschrikkelijk goed mee, maar ik ben van een kant blij dat hij niet in nl woont en dat het nog maanden gaat duren voor ik hem kan ontmoeten.

Ik ben bang om weer wat met iemand te beginnen bang om mijzelf weer te verliezen, terwijl ik nu nog helemaal niet weet wie ik nu eigenlijk ben.

Door de financiele problemen woon ik nu ook tijdelijk bij mijn ouders in wat ook niet echt makkelijk is, hoe lief ze het ook bedoelen ik voel mij een loge die zich aan moet passen aan andermans regels terwijl ik zo dolgraag eindelijk eens een plekje zou willen hebben dat echt van mij is..

Ik zal alleen moeten wachten tot het huis verkocht is en tot dat zo ver is zit ik nog aan mijn ex vast..

Pff niet makkelijk om dit te schrijven ik ben een paar keer even gestopt en het zal ook vast een erg warrig verhaal zijn maar het is allemaal nog vers het is pas 3 weken geleden dat ik echt weg ben gegaan...

Nou ben ik mij tegen over jullie ook al aan het verontschuldigen, dit lijkt wel mijn tweede natuur geworden te zijn:(

Tordis,

Ik vind het verhaal zeker niet verwarrend. Zeker niet.

Het lijkt inderdaad veel op mijn verhaal. Wij woonden ook heel snel samen, ook door omstandigheden. Ook was mijn ex tegen de hond ook vaak gemeen. Als ze niet wilde luisteren, kreeg het beest er ook flink van langs.

Ruzie maken ken ik dan niet. Stijf gescholden worden ook niet. Het was bij hem gewoon negeren. Niks zeggen, weglopen naar boven of op de bank zitten en mond houden. Dat was het enige wat hij deed.



Ook ik ben bang in een volgende relatie en die gaat bij mij ook niet zomaar gebeuren. Ik heb er geen zin in nog. trouwens, ik wil ook voorzichtig zijn met kind. Eerst gewoon lekker samen weer leuke dingen doen en gewoon mama zijn. Dan zien we wel weer verder.



Meid, het gaat goed komen. Ook wij komen er weer uit, het is alleen wel rot (en ik zit in dezelfde situatie) dat we geen kant opkunnen want onze exen zitten nog in ons huis..... triest eigenlijk :(



Knuffie voor je



Jamie

Van mij ook een knuf, Tordis *;

Wat zijn er verschrikkelijk véél klootzakken. En wat lijken ze in grote lijnen op elkaar :(

Hallo dames,



Ten eerste mijn diepste respect voor jullie en dit topic.

Misschien dat het volgende er niet helemaal thuis hoort maar wil het toch even proberen:

Ik maak me enorm veel zorgen om  mijn oudere zus en haar relatie. Ik denk dat ze psychisch sowieso mishandeld wordt, over het fysieke wil ik niet eens nadenken.... Ik zal even kort vertellen hoe hun relatie in elkaar steekt. De man van mijn zus is haar eerste vriend, de eerste week kwam hij al met 100 rode rozen aanzetten. Al snel kwam er in huize Sterre veel ruzie (heb het over een jaar of 14 geleden) door de vriend van zusSterre. niemand mag/ mocht hem. Hij maakte mijn zus totaal afhankelijk van hem; ze had geen vriendinnen meer en zelfs met mij afspreken was al een crime. Mijn zus moet altijd vragen of het goed is of ze weggaat (dan is hij gewoon werken en zuslief thuis) Ze hebben een rekening, mijn zus mag geen pinpas hebben en moet hem altijd om geld vragen. wanneer ze iets van hem krijgt (weer eens een duur sieraad) zegt ze dat ze het van hem heeft... dat hij het van HUN rekening haalt, daar denkt ze niet aan. Ze weet niets van het hele geldgebeuren af. Zusliefs man doet ontzettend denigrerend naar haar toe. Eens in mijn bijzijn zei hij : wat ben jij een domme koe. Ik moest toen echt wat traatjes wegpinken zoveel pijn deed me dat. Hij heeft geen enkele waardering voor haar, geeft nooit een compliment, geeft haar nooit een kus, aai of wat dan ook (wat iemand dan kan zien bedoel ik dan).

Ze zijn stiekem getrouwd, ineens zonder iemand het wist. Mijn zus dekte het dat ze niets groots wilden..ik wete zeker dat dat zijn werk was en niet de hele familie Sterre erbij wilde hebben. Hij zei op het feit dat ze een kind hebben: ach zusSterre heeft dan ook wat!

En zo kan ik eeuwig doorgaan. het doet me zoveel pijn om te zien. Ik vraag mijn zus weleens of ze gelukkig is (ja dat is ze) of ze er niet van baalt dat ze gene rekeningpasje heeft (wat maakt het uit) en of ze het niet erg vindt dat hij niet aanhankelijk is (dat is hij wel, alleen als niemand het ziet...)



De persoon man zusSterre opzich is niet leuk, hij is een vreselijke materialistische man, zonder vrienden, goede baan, verdient veel, wil alles hebben wat anderen hebben maar da toen keer beter, is een einzelganger en weet niet van waarden en normen is heeft (volgens mij, ik zit in die sector) een anti-sociale persoonlijkheids stoornis....



Hebben jullie tips voor me.....? Tja, me erbij neer leggen, want mij zus kiest voor deze situatie... ik durf er niet met haar over te praten, want dan heeft ze niemand meer...ohjawel ze " mag"  een vriendin hebben die "ook" niet zo slim is als mijn zus". Want hij laat erg vaak blijken dat hij mijn zus echt niet slim vindt.



Ik vind het verschrikkelijk om te zien hoe hij tegen haar doet.....



ik wil er wat aan doen, maar weet dat ik niets kan en dat doet pijn.....



Kus Sterre

ik wil er wat aan doen, maar weet dat ik niets kan en dat doet pijn.....



Kus Sterre

deze zin er even uitgehaald. Ze moet het echt zelf gaan zien en dan pas kun je echt wat doen. Tot die tijd kun je alleen maar toekijken en inderdaad de pijn voelen. En natuurlijk ontkent ze alles, want zodra ze toegeeft moet ze onder ogen zien dat ze keuzes moet gaan maken. En de stappen die dan gezet moeten worden zijn moeilijk.

Het is makkelijker om te zeggen dat je gelukkig bent dan onder ogen zien dat het niet zo is. Heeft te maken met schaamte.

Tot die tijd, er voor haar blijven, haar lijntje met de buitenwereld blijven als ze al zoveel verloren is.

*; succes, je bent een lieve zus als je zoveel zorgen maakt

Lieve Iseo



thanx, met mij gaat het goed, ik blijf dicht bij mezelf en geef mezelf de ruimte om de gevolgen van mijn keuzes te accepteren. Hoe moeilijk dat soms ook is. Ik ben mezelf kwijtgeraakt maar heb mezelf teruggevonden en laat dat nooit meer gaan. Ik geniet zoveel mogelijk van elke dag en lach ook elke dag. Ik leef weer, kan mijn emoties weer voelen. Soms heftige emoties maar in ieder geval niet meer afgestompt.



*; Zonlicht

@Tordis

*;



en gun jezelf de tijd om dit te verwerken en jezelf weer te worden.

Er zijn voor haar, Sterre, any time, ook als ze kiest in de relatie te blijven.

Heb je kans om haar mee eropuit te nemen, en gewoon zussen-dingen te doen? Denk dat daar je kleine kiertje zit om ooit met haar te praten over hoe ze zich voelt. Maar je hoeft niets te forceren, als ze er klaar voor is komt ze vanzelf wel, je kunt wel kleine signalen proberen op te pikken en haar de ruimte geven om die te uiten.



En wat k-topmerkingen in jouw bijzijn betreft: mss kun je toch beter gelijk aangeven dat je die kwetsend vindt, dat je zoiets niet verwacht van je zwager; als je niets zegt blijft hij maar denken dat jullie allemaal een zwikje niet zo slim zijn, dat hij overal mee weg kan komen, dat'ie God is of zo.

bedankt voor jullie lieve woorden*;

Ik loop nu mischien de kans herkent te worden aangezien ik dit gedicht onder een andere nick heb geschreven maar ik denk dat dit hier voor veel mensen herkenbaar is.





In gedachten verzonken staar ik in het niets

terug getrokken in mijn eigen wereld

waar maskers verdwijnen

 



daar

breekt pijn dwars door de lach

schuilt angst niet achter hoop

zo

als de grap, somberheid niet meer verbergt

komt woede door berusting heen

allen

schreeuwend om de aandacht die,

niet gegeven werdt

want

wakker geschud door stemmen

neem ik weer deel aan het leven

en

 



Draag ik vandaag een lachEn zo ging het elke dag:(

lieve Tordis

Je verhaal, wat jij hebt meegemaakt, het is wederom weer zo herkenbaar...

Ik denk dat je goed beschrijft hoe het steeds moeilijker wordt om jezelf te blijven. En de verwijten die je jezelf nu maakt.

Hoe voelde het om het eens op te schrijven? Ik vind het ook helemaal niet warrig trouwens.

Je bent pas drie weken geleden weggegaan!

*;

Wat ontzettend goed en dapper van je!

Het zal alleen maar beter worden, je gaat door de pijn heen, je gaat jezelf weer terugvinden, je gaat tot rust komen, echt waar!

Wat de reden ook is dat je die stap hebt gezet om bij hem weg te gaan, uiteindelijk zul je toch zien dat het was dat je jezelf iets vertelde maar ondertussen een kans aanvoelde om afstand te nemen...

Echt zo goed van je!



Doe het heel rustig aan, echt. Pas goed op jezelf, doe het stap voor stap. Onderschat niet wat je hebt meegemaakt. Je vergeleek jezelf al met andere verhalen hier, en ik kan je dit zeggen: het gaat om precies hetzelfde...

Het opschuiven van je grenzen, het jezelf kwijtraken.

Het bang zijn, de eenzaamheid.

Doe nu heel rustig aan, zorg dat je de tijd neemt om te helen, om sterk in je schoenen te komen staan, zeker voor je overweegt met iemand samen verder te gaan.

En je masker, stukje bij beetje kun je dat afdoen, de schaamte wordt echt minder. Dit topic heeft mij daar al zo bij geholpen. Je kunt zelf kijken wat je andere mensen wilt vertellen, maar je gaat steeds eerlijker naar jezelf zijn en dat is om te beginnen al zoveel waard!

Wat goed, dat je je verhaal hebt gedaan, Tordis!



Heel veel liefs, en tot schrijfs?

:R

Lieve Tordis, je gedicht...;(

Lieve Sterre

Wat moeilijk, voor jou als bezorgde zus en je voelt je zo machteloos.

Ik sluit me echt helemaal aan bij de raad van Mamzelle en Zonlicht.

Probeer hoe dan ook jullie band te bewaren, zorg ervoor dat ze je altijd heeft, dichtbij. Ik weet namelijk zeker, dat dat haar enorm gaat helpen als ze zover is, dan ben jij niet een hele grote stap van haar vandaan, maar kan ze je meteen vinden.

Als ze er klaar voor is komt ze naar je toe. En dit is voor jou denk ik echt vreselijk, maar ze moet het echt zelf doen. Ze gaat misschien ook nog terug als het lijkt of ze uit de relatie is gestapt. Je zult misschien het een en ander hebben gelezen in dit topic, dat kun je allemaal verwachten...

Je lijkt me een hele lieve zus, en ik hoop dat het je lukt om er op deze manier voor haar te zijn. Je kunt nog wel tegengewerkt gaan worden door haar man, maar trek je daar niets van aan, op zo'n manier dat je zus ook geen afstand neemt. Is heel heel moeilijk.



Ik weet nu dat een vrouw in zo'n relatie als je beschrijft, als waar wij hier over praten, eerst echt vertrouwen moet voelen, dat je er bent, dat ze niets hoeft uit te leggen als het zover is, maar dat je meteen actie onderneemt zonder verwijten ofzo. Ik werd meteen opgevangen toen ik het aangaf bij mijn lieve hulpverleenster, en het praten komt later dan. Eerst afstand nemen, veilig leren voelen.



Dus jij als zus, blijf bij haar (maar let ook goed op jezelf)

Ook als ze kiest om te blijven bij die man, er komt een dag dat ze weg wil, en dan durft ze je te bellen, of het te zeggen en dan is die eerste hele ingewikkelde stap al genomen.

Sterkte meid

:R

Sterre, mss is het een idee om je zus eens op dit toppic te wijzen.



Verder wil ik even kwijt dat ik vindt dat iedereen het hier reuze goed doet.



Ik weet niet meer wie het was (volgens mij Iseo) die het had over aankomende proces dag. Ik vondt het zo lief dat er iemand was die zich dat herinnerde. Nou gisteren was het weer zover. Conclusie van het onderzoek uit het Pieter Baan Centrum is besproken. Hij is volledig toerekeningsvatbaar. Volgens het rapport is hij iemand die graag alles (koste wat kost) onder controlle heeft. De reconstructie is besproken, zijn verhaal klopt dus van geen kanten. En het rapport van de patholoog anotoom is besproken. Er ging een zucht van ontzetting door het publiek toen bekend werd gemaakt dat Manu tegen de grond is gehouden en met 26 (jullie lezen het goed) 26 diepe messteken om het leven is gebracht. Heel gek, ik wist het, maar ik wist het ook weer niet (snappen jullie het nog). Verschillende vriendinnen barsten in huilen uit. Nu besef je pas echt wat een razernij er geweest moet zijn. En dat alles in minder dan 2 minuten. Het om gaat ervan uit dat hij met voorbedachte rade te werk is gegaan. Ik zal jullie verdere details besparen maar uit de feiten blijkt dit volgens mij ook overduidelijk.



De eis die neergelegd is, is 15 jaar onvoorwaardelijk (met aftrek van voorarrest) voor moord met voorbedachte rade. Hij heeft een erg dure en bekende advocaat die in zijn slotpleidooi eigenlijk ook niets zinnigs meer wist te zeggen, er viel gewoon ook niets meer tegenin te brengen.



De verdachte had het laatste woord, maar hij had gelukkig ook niets meer te zeggen. Het enige (en daar draaide het hele pleidooi van het om ook min of meer om) was dat hij eigenlijk bleef herhalen dat hij het allemaal niet meer wist en dat Manu hem hier min of meer toe gedreven had, dus geen spijt betuiging of berouw, maar toch maar weer  proberen haar zwart te maken.



Ik ben er gewoon nog steeds misselijk van. Sorry dat ik dit hier allemaal neerplemp, maar ik moet het gewoon kwijt. En als er iemand is die door dit verhaal gaat nadenken dan heeft het allemaal mss toch nog enig nut gehad.



O ja, er is ook nog een eis tot schade vergoeding neergelegd, begrafeniskosten, kosten voor de steen enz. Het voelt niet goed dat meneer de steen gaat betalen. Dus ik en mijn collega willen gaan kijken of we door een inzameling op het werk (mss is er nog wel ergens een potje) dat bedrag bij elkaar kunnen krijgen. Dan kan het bedrag (voor de steen) mss aan een goed doel gegeven worden, Wij dachten aan een blijf van mijn lijf huis. Wat vinden jullie daarvan? Binnenkort maar eens met haar broer bespreken.



Dikke knuffel,

Pavlova

Pavlova *; wat moet het een ontzettend moeilijke dag zijn geweest, en om aan te horen wat er gebeurd is;(

Ik vind het een heel goed idee dat je een inzameling wilt houden voor de grafsteen..



Vandaag terug geweest naar mijn huis, samen met mijn ouders alleen durf ik het echt niet nu...

Gisteren geen oog dichtgedaan en vandaag was ik zo gespannen als het maar kan..

Het nodige gedaan wat er nu geregeld kon worden maar wat gaat me dat moeilijk af..

1 van zijn zussen kwam ook nog eens langs en al kan ik haar niet luchten of zien daar zijn terwijl 2 mensen naar je kijken alsof je minder bent dan een insect is alles behalve een fijn gevoel

Ben nu ook nog helemaal opgefokt wil van een kant het liefst een potje kijhard schreeuwen en dan eigenlijk tegen hem en er alles uit gooien wat ik al die jaren opgekropt heb, en van de andere kant wil ik de boel niet zo verzieken dat het moeilijker word om het huis te verkopen...

Bah ik hou nog steeds rekening met hoe hij zich dan zou voelen en zou doen:$:@

Morgenvroeg staat er ook een bezoekje gepland om bij de huisarts langs te gaan, mijn werkgever heeft passend werk voor mij gevonden maar alleen al van het idee dat ik hem en zijn fam onder ogen moet komen  geeft mij een verschrikkelijk opgejaagt gevoel en zorgt er voor dat ik geen hap door mijn keel kan krijgen.... zou wel willen janken maar dat wil niet...

Ik ben bij hem weggegaan vanavond. M'n vader heeft me opgehaald.



Ik kan het even niet opbrengen om bij te lezen.

Sterkte voor wie het nodig heeft.

Suzanne, lieve Suus! Wat goed van je, meis *;

Hoop snel te lezen hoe het met je gaat, je weet ons te vinden als je ons nodig hebt!

:R

Pavlova, wat is het ontzettend erg ;(

Ik heb er gewoon geen woorden voor.

Wat vreselijk.



Weet je, sinds je over haar hebt geschreven, denk ik vaak aan Manu.

Had inderdaad onthouden dat het proces verder zou gaan, maar ik wist niet goed wat ik tegen jou kon zeggen, hoe het voor jou moet zijn om dat mee te maken. Je schreef zo liefdevol over je vriendin, wat een verdriet.

Het is gewoon niet te bevatten wat er is gebeurd, en toch is het heel dichtbij als je dit topic leest. Daarom hoort jouw posting, hoe erg het ook is, hier wel thuis.

Want het gaat in de basis om hetzelfde. Manu is als mij, als andere vrouwen.

Wat er is gebeurd met haar is niet te vergelijken, dat kan niet. Het zegt niets over andere mannen. Maar wat eraan vooraf is gegaan is een heel bekend verhaal. En daarom komt het voor mij heel dichtbij.

Arme meid. Het is zo oneerlijk.



Ik wens je veel sterkte, ik kan me niet voorstellen hoe heftig dit wel niet voor jou is *;

lieve Pavlova.



Ik denk ook dat de inzamelingsactie voor een steen een goed idee is. Ik denk dat veel mensen dit plan zullen steunen.

liefs Iseo

Lieve Tordis

Volhouden! Het wordt echt beter. Wat is het toch rot waar je nu doorheen moet, maar het gaat straks echt beter!

De tranen komen vanzelf als er ruimte voor is.

Ik zou nu vooral proberen je doelen voor de komende tijd heel duidelijk te omschrijven voor jezelf.

Stap voor stap jezelf door deze nare tijd krijgen.

Als dat huis nou maar snel geregeld is, dat zou je echt helpen he?

Vind het heel sterk dat je niet alleen gaat, dat zou ik ook echt niet doen. Neem gewoon altijd iemand mee als je zoiets lastigs moet doen, als dat lukt.

Dat wat je beschrijft, dat je het wel wilt uitschreeuwen, oh wat is dat heftig! Maar je zult het hem echt niet duidelijk kunnen maken, helaas, hoe jij je voelt. Goed dat je zo rustig bleef!



Zet em op, Tordis!

*;

Morgen schrijf ik meer, is even een kort berichtje.

Liefs!!!