Oogkleppen, Wazen, BeenTheirDoneThats en Tranen

En voor de muziekliefhebbers en tekstverzamelaars onder ons: ik hoorde dit nummer van Anastacia vanmorgen en opeens viel het kwartje bij de tekst. Het gaat over een man die zijn vriendin mishandelt en is geïnspireerd door het verhaal van een vriendin van haar :



My love is on the line

My love is on the line

My love is on the line

My love is on the line



A little late for all the things you didn't say

I'm not sad for you

But I'm sad for all the time I had to waste

'Cause I learned the truth

Your heart is in a place I no longer wanna be

I knew there'd come a day

I'd set you free

'Cause I'm sick and tired

Of always being sick and tired



Your love isn't fair

You live in a world where you didn't listen

And you didn't care

So I'm floating

Floating on air



No warning of such a sad song

Of broken hearts

My dreams of fairy tales and fantasy, oh

Were torn apart

I lost my peace of mind

Somewhere along the way

I knew there's come a time

You'd hear me say

I'm sick and tired

of always being sick and tired



My love is on the line

My love is on the line

My love is on the line

My love is on the line

Lieve Jamie *;

Ik hoop dat je mee blijft schrijven. Je hebt veel meegemaakt. Zelf ervaar ik het als zo iets goeds en belangrijks om nu eens onder woorden te brengen wat er is gebeurd de afgelopen jaren. Ik voel me aangemoedigd om er voor te gaan zitten en te proberen zo eerlijk mogelijk op te schrijven hoe het was. Ik zie het als een waardevolle periode waarin ik heel veel huil en verdriet voel, maar door het echt toe te geven aan mijzelf, en door echt te kijken naar wat er fout ging, krijg ik steeds meer mijzelf terug. Want ik kon het niet met elkaar in evenwicht krijgen, mijn herinneringen, mijn wens voor de toekomst. Het vinden van een nieuwe balans.

Het is heel pijnlijk, maar ik hoop dat jij ook zult ervaren, dat het steeds meer lukt te vertellen wat er in je opkomt aan herinneringen als je eenmaal begint te schrijven. Ik hoop dat je je net zo opgelucht gaat voelen als ik me nu voel.

Het is geen warrig verhaal wat je schreef. Het is herkenbaar.

Ik vind het tegelijk heel erg dat er vrouwen zijn die dit meegemaakt hebben, maar ik ervaar het ook als fijn om mijn verhaal te doen, en begrepen te worden. Ik hoop dat we hier een plek blijven hebben om ervaringen te delen en van elkaar te leren.

Zelf heb ik er echt veel aan om te zien hoe anderen nu in het leven staan, wat ze leren van die vreselijke tijd en hoe ze dat een plek geven. Want het blijft een moeilijk proces, met vallen en opstaan, maar het gaat een kant op waar ik me fijn bij voel.

Het is ook gek om zo veel over jezelf te schrijven. Ben het niet gewend, was het niet gewend om mij zo uit te spreken. Heb onzekere gevoelens of er wel iemand zit te wachten op mijn bijdrage, hoe zeer ik het zelf ook nodig heb om er nu over te praten.



Wat ontzettend leuk dat jullie zondag een feest houden, Jamie! Het zal niet zomaar een feest zijn, daar gaat veel aan vooraf. Ik wens jullie een heel fijne dag toe!



Ik zie geen verschil tussen lichamelijke en geestelijke mishandeling. Het is een andere vorm van hetzelfde. Ik merk wel dat ik in gesprekken met andere mensen buiten dit forum helemaal geen dingen wil zeggen over dat ik in elkaar geslagen ben door mijn ex. Daar ligt echt een grens, maar ik begrijp die nog niet goed.

Geestelijke mishandeling heeft een hele grote impact, al zie je de littekens misschien niet direct.



Wat onzettend goed dat je een half jaar geleden bent weggegaan bij hem! Wat een moedige keuze.

Ik ben heel benieuwd naar jouw helingsproces, hoe het gaat met je.



Wat erg hoe het nu gaat in de weekenden, dat je kind het zo moeilijk vindt om hem te bezoeken. Ik hoop dat er iets positiefs kan gebeuren want dit lijkt me heel zwaar voor jou. Je wilt je kind het liefst behoeden voor deze situaties en beschermen. Misschien lucht het je op om erover te schrijven, en heb je wat aan de reacties en tips.



Hoop snel weer van je te lezen!



Ik ben nu bezig aan mijn laatste opdracht die ik moet insturen en het gaat goed. Prettig om hier even te vertellen want ik zag er als een berg tegenop, die werkstukken en nu ben ik toch bijna klaar.

Dag!

nu op dit moment voel ik me erg dubbel en verdrietig. Er staan zoveel herkenbare dingen in alles wat er is geschreven. Sommige dingen heb ik achter me kunnen laten inmiddels, maar het lezen erover doet nog steeds pijn. Het voelt niet meer als een rauwe wond maar toch, de pijn zit er nog wel. Ik heb mijn leven weer aardig op orde. Heb mezelf terug en durf toe te geven hoe erg het is geweest. Het zelfverwijt en schuldgevoel dat ik vind dat ik dit veel eerder had moeten beeindigen is aan het verdwijnen, maar bij elke stap vooruit realiseer ik me heel goed dat het ook allemaal heel anders had kunnen lopen. Hij had mij niet zo mogen behandelen. Ik hoor de laatste tijd regelmatig dat ik lief ben. Een onvoorstelbaar iets. Ik kan me niet herinneren dat dit tijdens de relatie ooit is gezegd. Ik slaap niet goed de laatste tijd. Ik ben te onrustig, val wel in slaap maar vroeg in de morgen weer wakker en val dan niet meer in slaap. Ik hoop dat dit snel over is, want ik wil niet in een cirkeltje terecht komen. Gelukkig komt er voor mij een leuk weekend aan. En ja, ik ben zover dat ik inmiddels weer nuances aan kan leggen. Ik kan weer zien dat er ook andere mensen, mannen en vrouwen, bestaan die wel te vertrouwen zijn.

Een groot probleem waar ik erg mee worstel en wat me veel energie kost zijn mijn kinderen. Ik maak me erg veel zorgen hierover en kan (nog niet?) de moed vinden om daarover hier te schrijven. Maar voor mij is dit een grote bron van onrust. Ik hoor van vele kanten dat ik het wel goed aanpak maar het doet allemaal zo'n pijn. Ik heb al vroeg in de relatie gemerkt dat het niet goed was en wilde dat ik daarnaar gehandeld had. Of, dat ik was weggegaan toen de kinderen nog heel klein waren. Ik heb ze veel te lang in een zeer ongezonde situatie laten zitten en dat heeft nu zulke nare gevolgen. En ik weet het, beter laat dan nooit, maar waarom niet veel eerder?

Lieve Zonlicht

Ik heb je een berichtje gestuurd *;

Zal ik het voorlopig even bij losse flodders houden....

Eten maken en hij niet mee eten. Kerstdiner met kind alleen, hij zit achter de computer, zegt geen woord. Als wij klaar zijn, gaat hij snel naar de keuken en maakt eten voor zichzelf. Wij hadden even geen geld, hij kan eten van de baas. Wij hadden een broodje met pindakaas, hij kwam thuis met een chinese rijsttafel en ging dat in zijn eentje opeten.

Hij heeft iets in zijn hoofd, dat moet gebeuren. Maakt niet uit wat het kost. Was ik het daar niet mee eens, niet zeuren, anders is hij weer minstens 2 weken boven en negeert je.

Heeft iemand (een vrouwspersoon) waar hij wel mee kan praten, maar er is niks, Geen relatie, maar zijn telefoon neemt hij altijd mee!

Nou.... kan nog wel even doorgaan.

Kleren hoefde ik niet voor hem te kopen, niks was goed genoeg voor hem, dat deed hij zelf. (kun je zeggen: lekker goedkoop, maar soms is het leuk iets mee te nemen, je kon het echt terugbrengen)

Niets, maar dan ook niets was goed. Ik kon kind niet goed opvoeden, deed alles fout. Hij was altijd weg, kind trok dus meer naar mij toe, weer niet goed. Was fout van kind.

Aarrghh, weet ik veel.

Ik moet het opschrijven of je het van een afstand ziet. Sorry voor het rare stukje zo.

Nu zijn de problemen nog niet over, hij heeft nog steeds macht. Ja, kind moet wel daar heen. Financieel is het nog een ongelofelijke bende. Ik heb nog niet eens overzicht. Mijn rekeningen zijn dicht, kan er niks meer mee.

Belasting, salaris alles is daar op gestord, maar ik kan er niet bij. de rekening van de kinderopvang kan ik niet bruto voorschieten, maar daar heeft niemand een boodschap aan.

Ik woon niet meer in ons koophuis, maar ben wel verantwoordelijk voor de hypotheek. Die wordt dus nu niet betaald, schuld loopt alleen maar op, maar ik moet niet zeuren, ik woon met kind bij iemand in huis, als hij uit het huis wordt gezet, heeft hij niks meer. Nee sukkel, ik heb ook niks!

Inderdaad! Ik woon bij iemand in huis, een eigen plekje kan ik voorlopig nog wel vergeten. Maar hij doet niks, doet er niks aan, praat niet met de deurwaarder, helemaal niks.



Zo. en nu kom ik uit mijn slachtofferrol en ga volgende week naar de dokter voor een verwijzing naar maatschappelijk werk. Ik ben er klaar mee, er moet wat gebeuren. Zowel geestelijk als financieel. Ik heb echt mijn hoop op hun gevestigd.

Zal voor kind ook goed zijn, want zo langzaam aan weet ik ook niet meer wat goed is en wat niet. Ja, ik moet positief zijn als kind naar vader gaat, maar blijkbaar ben ik niet positief genoeg, het gaat niet. Ja, ze moeten mij echt helpen... ik ben ten einde raad!

Even een egodocument, ik lees wel alles en herken zo veel. Maar een stukje grenzen aangeven is ook dat ik nu niet op alles netjes terug kan reageren. Een stukje niet grenzen aangeven is overigens dat ik op honderdenéén plaatsen op het forum post en het gevoel heb dat ik op al die plaatsen helemaal aanwezig moet zijn, terwijl ik dat domweg niet kan. Dat ik eigenlijk niet op die honderdéén plaatsen had mogen posten als ik van tevoren wist dat ik er niet helemaal kan zijn. Een beetje minder perfectionistisch mag ook wel, zeg ik heel lief tegen mezelf.



Mijn verhaal vertellen: ik post al geruime tijd op het forum, daar kan ik mijn verhaal kwijt, in het echte leven niet, maar het komt er ook maar in hele kleine stukjes her en der uit. En de echte erge dingen heb ik nog niet kunnen, durven, of willen vertellen.

Waar ik nu mee zit is dat ik aan het vertellen ben over wat me is overkomen. Willoos slachtoffer. Precies de houding waar ik ziek van werd bij mijn ex. Ik zou een verhaal willen vertellen, een echt verhaal, met een actor, die dingen meemaakt. Die actor is er niet. Stomme grijze muis. 



Met de kinderen ben ik inmiddels wel wat liever voor mezelf. Perfect gaat simpelweg niet lukken hier, bottomline vind ik het belangrijker dat ze zich goed en veilig voelen in huis, dan dat ze perfect in de goede manieren zitten. Kijk maar teevee als er weinig speelgoed in huis is en je niet naar buiten kan omdat je je knie hebt bezeerd. Ik zeg wel 1000 keer hoe het hoort aan tafel of in de omgang met mensen -en dieren- en ik hoop dat je het ooit oppikt en vanzelf gaat doen. Af en toe ontplof ik en dan is het weer opruimtijd - zou tegen mezelf ook wel eens wat vaker kunnen ontploffen ;) Dit alles betekent wel dat ik huiverig ben om bij andere mensen over de vloer te komen omdat mijn kinderen, als ze zich eenmaal veilig voelen, helemaal los gaan, dingen gaan doen waar ik me voor schaam. Heb ik ze dan te strak gehouden thuis of juist niet strak genoeg, dat zijn dingen die ik me afvraag bij gebrek aan info van buitenaf.

Jamie, meis, wat heb jij nog bergen werk te verzetten in praktische zin. Kun je niet rechtstreeks een afspraak maken met maatschappelijk werk? Wat voor inkomsten heb je, recht op bijstand?, via bijstand kun je een mw toegewezen krijgen die jouw schuldhulptraject in gang zal zetten.

Een schuldhulptraject duurt ontzettend lang. Tijdens het traject, als je dat kan, in elk geval de vaste lasten blijven betalen. Waarschijnlijk heb je om eruit te komen over het huis ook een advocaat en mogelijk makelaar nodig. Als je je bij mw meldt zullen die ook zeker ervan uitgaan dat je de banden met je ex verbreekt, dus het huis verkoopt als hij je niet uit kan kopen, hij moet dan maar voor zichzelve gaan zorgen. Dus ben je er al klaar voor, om jouw leven in je eigen handen te nemen, en die afspraak met de advocaat te gaan maken?



Je 'warrige verhaal': er zijn niet meer woorden nodig dan die losse flodders. Hier ook dat 'ie niet deelnam aan het gezin, sinterklaasfeestjes die we moesten vieren met hem als een dood stuk hout in de kamer, eten wat er in huis was deelde hij wel altijd, zelfs overvloedig. Awel, maar als hij dan zo goed voor ons gezorgd had, op wat voor manier dan ook, moest hij zelf ook zijn deel hebben, en dat was dan per saldo groter. Ik kon dus zelf geen kadootjes kopen of hij ging er vrijwel standaard met een groter bedrag vandoor. Hij vroeg zich af waarom ik niet iets leuks voor mezelf kocht, sja, als je daarna niet kunt eten.

Jamie, fijn dat je hebt geschreven. Het voelt raar om het zo op te schrijven, ik weet het. De dingen die je vertelt herken ik. Maar bij mij was er nog geen kindje toen. Ik kan me niet goed voorstellen hoe het voor jou moet zijn geweest, maar misschien ook weer wel een beetje want ik krijg heel erge paniekgevoelens als ik me voorstel, of als ik droom 's nachts, dat mijn ex hier bij ons is.  Dat hij hier woont en dezelde dingen doet en zegt, de zelfde sfeer meebrengt maar dan met mijn lieve dochter erbij.

Mijn ex had ook dingen in zijn hoofd die moesten gebeuren. Alles moet dan wijken, hij kan het niet aan zich op andere gedachten te laten brengen. Het lijkt wel alsof hij niet kan toegeven, dat het dan telt als falen, of inbinden en dat hij dat niet kan, het hem aantast in wie hij is ofzo. Het moet gewoon zoals hij bedacht heeft. Het levert als je terugkijkt heel verdrietige maar vooral heel vreemde herinneringen op.

Het onveilige gevoel wat het geeft is niet te beschrijven bijna. Alles kan ineens anders gaan, je kunt niet op hem rekenen. De meest kleine dingen kunnen anders uitpakken, anders opgevat worden.

En dan genegeerd worden, dat is zo pijnlijk. En echt zo'n sterk machtsmiddel. Je raakt erin verstrikt, in dit soort spelletjes die er met je gespeeld worden, alles is erop gebaseerd om jou in de war te houden, zodat je bezig bent met alleen de volgende maaltijd, de volgende kleine dagelijkse gebeurtenis. Want dat kost al zoveel energie, je denkt dan niet meer aan de grote lijnen, kan heel moeilijk nog overzicht houden op de grote dingen zoals beseffen waar dit heengaat met de relatie en wat het met jou doet.

Het enige wat je voelt is een dof verdriet.

Of hij deze situatie bewust of onbewust creëerde weet ik niet, misschien een combinatie van beide. En mijn aandeel erin, ik vind het nog steeds ingewikkeld. Ik weet wel dat ik heel erg bezig was met alles wat er gebeurde, maar zoals ik al zei, kon geen overzicht  houden. Geen energie.



Ik weet zeker, dat als je straks met behulp van bijvoorbeeld mw, een plan opstelt met daarin geschreven hoe alles financieel in elkaar steekt, alle bedragen, betalingen, schulden, echt alles genoteerd, dat het je wat rust gaat geven.

Het helpt om precies te weten waar je aan toe bent. Hoe krap je ook zit, als je maar weet hoe en wat. Het er stap voor stap naar toe werken om los van hem te komen, financieel gezien geeft je steeds meer vertrouwen, in jezelf en in de toekomst.

Nu is het nog steeds heel verwarrend.

Ik hoop dat het je mee gaat zitten nu, en dat je iemand vindt om samen alles op een rij te zetten en gaat zien hoe je het mogelijk kunt aanpakken.



Wat heel moeilijk is, is dat al die woorden die tegen je gezegd zijn, ook in je hoofd blijven zitten. Ik denk van mensen dat ze hetzelfde denken als wat mijn ex hardop zei. Weet wel dat dat niet hoeft, en waarschijnlijk niet zo is. Maar toch zit het er, dat gevoel.

Het was nooit goed, en hij kon dat vriendelijk brengen, met een arm om me heen, en hij kon dat schreeuwend brengen, of op een andere manier laten voelen dat het niet goed was.

Wat kan ik daar nu mee doen, gaat dat toch weg?



Jamie, ik hoop dat je wat hebt aan de reacties op wat je schrijft, je gaat een hele moeilijke periode door. Maar het wordt echt beter.



Ik begrijp wat je bedoelt met heel moe worden van die slachtofferrol. Ik hoop dat de anderen hier ook begrijpen dat ik niet alleen ben wat ik hier schrijf, maar meerdere kanten heb, ook een pittige en stoere kant, een vrolijke en ondernemende kant. Weinig energie nu, maar ik ben meer dan wat ik hier vertel.

Maar dus ook een verdrietige en verwarde kant, en veel herinneringen aan een ongezonde relatie waar ik nog niet mee klaar ben.

Ik probeer er niet teveel aan te denken hoe het overkomt, het geeft toch zoveel opluchting om onder woorden te brengen hoe het was...



Het ene moment voel ik me sterk, kan ik schrijven alsof ik het van een afstandje zie. Het andere moment lopen de tranen over mijn wangen en zit ik helemaal te trillen.

Ik slaap onrustig, kan niet veel eten. Maar ik weet dat het heel snel weer beter gaat, ik moet hier doorheen.

Het ging al best aardig hoe ik het deed, en straks gaat het nog een stukje beter.



Lieve Mamzelle! Ego-posten mag ook. Ik snap wat je zegt. Zou me graag aansluiten bij een topic om gewoon een praatje te maken, maar ik blijf even hier. Kan niet veel tegelijk. Vind het wel fijn trouwens om af en toe even te schrijven over andere dingen die me bezighouden zoals: Mijn werkstuk is af!!!

En ook iets anders waar ik even mee zit, namelijk dat ik een heel lief leuk briefje kreeg in de brievenbus van een overbuurjongen die ik niet goed ken, met de vraag of ik zin heb eens een keer op de koffie te komen...!

O, en ik weet gewoon niet wat ik moet! Help!

Ik durf dit soort dingen helemaal niet. Ik durf nog steeds niet alleen met een man in een ruimte te zijn (behalve familie dan) en in zomaar koffie drinken en praatje maken ben ik nog niet goed...

Maar ik vind het zo leuk dat iemand dat dan doet, en wil ook wel kennis maken met leuke buren/leuke buurjongen, natuurlijk.



Wat je schrijft over het wel of niet posten van dingen en hoe dat gaat en wat je daar zelf bij denkt en voelt, het is niet goed uit te leggen. 

Wil je graag zeggen dat ik lees dat je een heel bijzondere vrouw bent. Intelligent en gewoon heel leuk. Maar dat durf ik dan niet zomaar te zeggen he!

Een willoos slachtoffer die haar verhaal vertelt, zo voelt het als je het zelf schrijft, weet ik. Maar ik die het leest ziet de moed, de worsteling en daardoor de kracht. De liefde! en zorg voor de kinderen.



Trouwens, ik wil ook zeggen dat ik het zelf echt geweldig vind als ik zie dat kinderen zich veilig voelen en daardoor zich helemaal uitleven als ze ergens zijn, remmen los zeg maar.

Zelf nooit moeite met kids die los gaan, ik kan daar heel erg van genieten. Ik heb een oppaskind van 11, dat is een superdruk meisje, stoer en sterk en ze kan niet ophouden met gek doen en klimmen op alles en zingen en stemmetjes doen enz. Zij is een wervelwind die hele drie uur dat ze bij me is en mijn dreumesdochter zit die hele tijd met grote ogen naar haar te kijken!

Ik weet niet hoe andere mensen daar tegen aan kijken, maar ik ben er trots op dat zij zich zo vrij voelt, als ze bij me is.

Weet verder geen raad, Mamzelle. Maar wil gewoon vertellen dat niet iedereen kijkt naar je kinderen op de manier die je soms denkt!

Veel liefs!



Zonlicht, heb je nog wat kunnen slapen?

*;

Lieve Iseo,



Nee, ik word letterlijk moe van het idee wat ik nog moet doen. En dat is echt heel erg veel.

Er wordt vaak op dit forum gezegd dat iemand in een slachtofferrol zit. Soms is dat niet zo, maar van de week zat ik eens iets te lezen en dacht:  verrek, eigenlijk hebben ze nu gelijk en kon ik dat ook naar mezelf toe trekken. Vanaf dat moment heb ik dingen uitgezocht en ga ik aan de slag. Het moet gewoon, de problemen kunnen alleen maar groter worden als ik dat niet doe.



Weet je, ik kan mezelf niet als mishandeld persoon zien. Ik heb daar hele andere ideeen bij. Weet wel dat sommige dingen er toch echt wel op lijken, maar ik had toch weg kunnen lopen?? Ik hoefde toch niet bang te zijn een knal op  mijn oog te krijgen? Waarom heb ik dat niet gedaan???



Isoe, jij kan dingen echt heel scherp opmerken en ook heel duidelijk weergeven in jou postings. Dank je wel meisje! Zelf ben je er ook nog niet en onderwijl zit je mij te helpen.... je bent een schat!

*;

lieve Jamie

Het is ook heel veel wat je moet doen, bijna niet te bevatten eigenlijk. Een lange weg te gaan.

Maar het gaat je lukken. En je bent niet alleen *;

Maar het voelt zo zwaar als je aan het begin staat, en je bent net uit een relatie gekomen die je helemaal leeg heeft gezogen, klein heeft gemaakt.

Voel je vrij om over elke stukje van de weg te schrijven als je daar behoefte aan hebt.



Ik kan mezelf ook moeilijk als mishandelde vrouw zien.

Ik dacht er wat anders bij altijd, toen ik het zelf meemaakte zag het er niet zo uit als wat ik dacht over andere mensen.

Omdat het zoveel meer is dan alleen dat woord. Het zegt ook iets over je mooie kanten, je dromen, je wensen. Dat het beter zou worden, dat je graag iemand gelukkig wilde zien, wat al dan niet. Begrijp je wat ik bedoel?

Kan het niet goed uitleggen.

De vragen waar je mee zit, die je stelt, daar zit ik ook mee.

Hoe heeft het zo ver kunnen komen?

Ga, ik weer, de tranen zitten hoog vandaag...



Ik zal in ieder geval proberen nooit meer iemand zo maar te veroordelen, er schuilt altijd zoveel meer achter het kleine stukje verhaal waar jij mee kennismaakt...



Vind dat je nu een supermoedig besluit hebt genomen, en ik wens je echt veel succes!

Tot schrijfs xx

Wat is mishandeld: je was in elk geval niet vrij. Jamie, het is nog maar de vraag of er geen duwen, of klappen, aan te pas waren gekomen als je je niet had aangepast aan zijn wensen. Nog even afgezien van de komende tijd want als ik het goed begrijp moet het moment dat hij beseft dat hij de touwtjes bij jou niet meer in handen heeft nog komen. Pas goed op jezelf als je hem aankondigt, of als derden aankondigen, dat je klaar bent met binnen zijn kaders te blijven.



Iseo, ik kreeg zelf het idee dat een kwetsende opmerking alleen maar hard aan kon komen, als die overeen kwam met je eigen zelfbeeld. Als ex tegen mij zou zeggen 'je kan niet stofzuigen' zou ik zoiets hebben van 'so what'. Merkte hij op dat ik een slechte moeder was dan zat hij middenin mijn eigen zwakte. Ik heb wel eens gelezen -in het Moegestreden topic, ongeveer een verhaal als het onze in drie delen- dat zo'n man feilloos wist te vinden wat de zwakke plekken van zijn vrouw zijn, en daarop gaat bijten.

 

Wat kun je er vervolgens tegen doen? Bij iedere negatieve waardering die je over jezelf ervaart, of waarvan je denkt dat anderen die hebben, je afvragen of dit jouw eigen beleving is, of een echo van zijn beleving, en in het laatste geval, of die beleving van hem naar jouw gevoel klopt of gewoon gemeen is, nergens op slaat, of overtrokken.



Een zwak zelfbeeld wat je van jezelf hebt, daar is heel moeilijk onderuit te komen. Koester hetgeen waarvan je zeker weet dat het goed is, en in mijn mening is dat in elk geval dat je een heel lieve moeder bent, en dat je zo absoluut hebt gekozen voor een goed leven voor je kindje, en dat je hier zo duidelijk weet te posten wat er in je omgaat, en vast nog ettelijke andere punten die ik niet zo gauw voor de geest kan halen omdat het mij heel veel moeite kost om een -goed- gevoel over iemand in concrete woorden te vatten.

Ik kan mezelf ook moeilijk als mishandelde vrouw zien.

Ik dacht er wat anders bij altijd, toen ik het zelf meemaakte zag het er niet zo uit als wat ik dacht over andere mensen.



En dan schrijf je het hier op en kun je er opeens met andere ogen naar kijken, van een afstandje. Dan klinkt het opeens allemaal een stuk minder onschuldig, niet?



Ik heb een vriendin die ik lang niet had gezien het verhaal verteld en gezegd dat ik psychisch mishandeld ben. Ze was het daarmee eens toen ik had verteld hoe het was geweest. Dat is wel eens goed hoor, om het hardop zo te benoemen.



Juist omdat we onszelf niet als mishandelde vrouwen willen zien (en jezus, wat kost het een moeite dit alleen maar te typen... 'we' in dezelfde zin als 'mishandelde vrouwen') zijn we veel te lang in die relatie blijven zitten. Op het moment dat je het beseft en erkent, maak je er ook een eind aan. Dus juist dat is een grote valkuil, die ontkenning.



Wat voor beeld heb jij bij mishandelde vrouwen, Iseo? Ik denk vooral aan mentaal zwakke, economisch en sociaal afhankelijke vrouwen met weinig zelfvertrouwen, die zich volledig aan hun man optrekken. Ik ben kostwinster, behoorlijk zeker van mezelf, ben sociaal vaardig en sta midden in de maatschappij en was grotendeels (en ben nu volledig) verantwoordelijk voor het runnen van het gezin en het huishouden en alles wat daarbij hoort. Helemaal niet afhankelijk ingesteld dus. Blijkbaar zijn er psychologische mechanismen aan het werk die die onafhankelijkheid langzaam afbreken.



liefs,

dubio

O ja, Iseo, je overbuurjongen. Probeer af te gaan op het gevoel dat een mogelijk bezoek je geeft en vertrouw daarop. Of durf zelfs 'open' te gaan en te zeggen dat je aan de ene kant graag je buurjongen beter wilt leren kennen, en aan de andere kant heel erg huiverig bent om dichtbij iemand te komen, wegens slechte ervaringen in het verleden. Goede mensen geven je als vanzelf de ruimte om te aarzelen, om rustig aan te doen. Slechte mensen kun je zelf al missen als kiespijn. Goed en slecht als in mensen die in staat zijn met je mee te voelen, of niet zo goed.

O ja, Iseo, je overbuurjongen. Probeer af te gaan op het gevoel dat een mogelijk bezoek je geeft en vertrouw daarop. Of durf zelfs 'open' te gaan en te zeggen dat je aan de ene kant graag je buurjongen beter wilt leren kennen, en aan de andere kant heel erg huiverig bent om dichtbij iemand te komen, wegens slechte ervaringen in het verleden. Goede mensen geven je als vanzelf de ruimte om te aarzelen, om rustig aan te doen. Slechte mensen kun je zelf al missen als kiespijn. Goed en slecht als in mensen die in staat zijn met je mee te voelen, of niet zo goed.

Enne... jij bepaalt de regels! Als jij je niet op je gemak voelt om bij hem thuis met hem alleen koffie te drinken, dan stel je voor ergens in het openbaar koffie te gaan drinken. Dat hoort allemaal bij grenzen aangeven.

Écht mishandeld betekent voor mij: structureel -fysiek- geweld, enorme minachting van de dader tegenover het slachtoffer, niet vrij zijn. Mijn ex past er net niet in, en dat maakt het voor mij ook moeilijk om mezelf als mishandelde vrouw te zien. Dat ik in een ongezonde relatie zat: dat kost me geen enkele moeite om te erkennen.

Écht mishandeld betekent voor mij: structureel -fysiek- geweld, enorme minachting van de dader tegenover het slachtoffer, niet vrij zijn. Mijn ex past er net niet in, en dat maakt het voor mij ook moeilijk om mezelf als mishandelde vrouw te zien. Dat ik in een ongezonde relatie zat: dat kost me geen enkele moeite om te erkennen.

Hoe zou jij psychische mishandeling definiëren? Wat voor beeld heb je daarbij?



En wat is structureel? Eén keer per dag/week/maand/kwartaal/jaar? Waar ligt de grens? De grens ligt misschien wel bij de tweede klap, duw of stomp. Eén keer kan nog een foutje zijn en daar kun je van leren. Maar die tweede... die mag er gewoon niet komen. Bij de derde is het feitelijk al structureel. Want je weet dat er dan ook een vierde komt.



En niet vrij zijn... dat is een goeie. Ben je ook onvrij als je jezelf vrijwillig opsluit en isoleert? Omdat je bang ben voor de consequenties als je wel naar buiten gaat en contact hebt met mensen?

quote: mamzelle reageerde



Écht mishandeld betekent voor mij: structureel -fysiek- geweld, enorme minachting van de dader tegenover het slachtoffer, niet vrij zijn. Mijn ex past er net niet in, en dat maakt het voor mij ook moeilijk om mezelf als mishandelde vrouw te zien. Dat ik in een ongezonde relatie zat: dat kost me geen enkele moeite om te erkennen Hoe zou jij psychische mishandeling definiëren? Wat voor beeld heb je daarbij?

Deze vind ik moeilijk, omdat ik heb gedacht dat het niet goed ging met iemand waar ik om gaf... Keek er doorheen en zag iets anders dan wat het was. Hoe kan ik het uitleggen?

ik dacht te kunnen verklaren waarom hij dingen zei of deed. En met die verklaring die ik eraan gaf, ging ik verder.

Totdat ik een tijdje later steeds meer klem kwam te zitten. In mij niet kunnen uitspreken, omdat ik het eerder niet deed maar het toen uitstelde. dus betrok ik het op mijzelf: dat ik door mijn eigen manier van reageren mijzelf in die positie bracht, zonder te denken dat hij het deed.

Weer later in de relatie was het anders, maar toen was ik depressief en kon mij niet meer verzetten. De mishandeling is wel zichtbaar als ik erop terugkijk, maar toen heel moeilijk te zien.



En wat is structureel? Eén keer per dag/week/maand/kwartaal/jaar? Waar ligt de grens? De grens ligt misschien wel bij de tweede klap, duw of stomp. Eén keer kan nog een foutje zijn en daar kun je van leren. Maar die tweede... die mag er gewoon niet komen. Bij de derde is het feitelijk al structureel. Want je weet dat er dan ook een vierde komt.

Hier ben ik het mee eens. Die eerste keer, daar kon ik mij overheen zetten.

Die tweede keer mag niet komen. Structureel is dat je het kunt verwachten, hoe lang er misschien ook tussen de keren zit dat het gebeurt.

Maar hoe zit dat dan met psychische mishandeling? want is niet zo goed te herkennen als duidelijk fysiek geweld. Is voor de dader zelf misschien ook niet altijd bewust, vooral een manier waarop hij controle wil uitoefenen op wat hem bedreigt in zijn ervaring van de wereld om hem heen.



En niet vrij zijn... dat is een goeie. Ben je ook onvrij als je jezelf vrijwillig opsluit en isoleert? Omdat je bang ben voor de consequenties als je wel naar buiten gaat en contact hebt met mensen?

Zelf heb ik het ervaren als dat ik dacht even stil te staan. Ik dacht dat ik het zo weer op kon pakken om naar buiten te treden. Jezelf vrijwillig isoleren hoef je niet meteen door te hebben als je denkt dat het wel allemaal goed komt, maar je nu even pauze inlast en je terugtrekt uit het sociale leven.

Later werd dit gewoon, de reactie erop, als je contact hebt met anderen, werd telkens erger. Je hebt het niet door, maar dezefde boodschap komt ook voor in andere zinnen die niet meteen boos of dreigend klinken.



Wil graag meer schrijven, maar dochterlief is wakker en wil aandacht!

xx Iseo

. Hoe zou jij psychische mishandeling definiëren? Wat voor beeld heb je daarbij? Dagelijks kleineren of beperken, moedwillig klein houden.



En wat is structureel? Eén keer per dag/week/maand/kwartaal/jaar? Waar ligt de grens? De grens ligt misschien wel bij de tweede klap, duw of stomp. Eén keer kan nog een foutje zijn en daar kun je van leren. Maar die tweede... die mag er gewoon niet komen. Bij de derde is het feitelijk al structureel. Want je weet dat er dan ook een vierde komt.Een keer per week of minder geeft je steeds de kans om terug te keren in je eigen waarde, bij eens per dag, of meerdere keren per dag, is de impact ws zo groot dat je niet meer weet wie je zelf bent, hoe je je zelf voelt, móet je jezelf gevoelloos maken om te overleven.

Voor mij was de eerste klap wél een signaal van 'dit is niet goed, ik moet hier weg'. Dat ik daar niet meteen conclusies aan verbonden heb is een ander verhaal.



En niet vrij zijn... dat is een goeie. Ben je ook onvrij als je jezelf vrijwillig opsluit en isoleert? Omdat je bang ben voor de consequenties als je wel naar buiten gaat en contact hebt met mensen? Die consequenties maken je onvrij.

Ik zie in elk geval in dit topic -en in het Moegestreden topic- verhalen voorbijkomen van mensen die iedere dag geconfronteerd werden met psychisch of fysiek geweld, bijna sadistisch soms, en dat vind ik heel moeilijk op één lijn te stellen met iemand die heeel moeilijk in de omgang was, maar niet perse sadistisch, eerder had hij zo iets van laat me met rust, val me niet lastig.



Ook denk ik bij mishandeling aan echt erge situaties, zoals oorlog, marteling of slavernij. Die term lijkt me dan gepast voor dat soort situaties, of voor regelrecht sadisme, moedwillig iemand kapot maken. Niet voor per ongeluk of door tekort aan inlevingsvermogen iemand kapot maken.

 

Wat allemaal niet wegneemt dat er meer dan genoeg momenten zijn geweest waarop ik dacht 'zo machteloos zal een slavin zich hebben gevoeld, en dat dan echt elke dag'.

quote: Iseo reageerde



Ik kan mezelf ook moeilijk als mishandelde vrouw zien.

Ik dacht er wat anders bij altijd, toen ik het zelf meemaakte zag het er niet zo uit als wat ik dacht over andere mensen.



En dan schrijf je het hier op en kun je er opeens met andere ogen naar kijken, van een afstandje. Dan klinkt het opeens allemaal een stuk minder onschuldig, niet?

Ja. Weet je wat zo raar is, nu ik hier schrijf is het dus echt zo dat ik het dichtbij laat komen, de herinneringen boven laat komen, om het dan daarna ook van een afstand te kunnen bekijken, en nu kan zien hoe vaak het gebeurde. Wat ik niet onder ogen kon zien toen ik nog bij hem was. Ik denk dat je het voor jezelf heel anders kan maken in je hoofd. Het confronterende van schrijven op dit topic, en dat is dus goed en nodig, is dat ik nu echt moet erkennen hoe het was. En ik schrijf vooral over het begin van de relatie (ook voor DayMar) want ik durf nog niet echt letterlijk neer te schrijven wat er is gebeurd in het laatste jaar. Maar ook al doe ik dat nog niet, ik denk er wel aan. Ik raak erdoor in de war, Dubio. hoe ben ik mezelf zo kwijtgeraakt? Ik probeer antwoorden te vinden, wat ik denk te begrijpen schrijf ik hier op, maar ik weet niet of het zo is, Misschien duurt het nog een tijd voor ik er echt verder mee kom.

Maar het is een stuk minder onschuldig dan dat ik het heb gemaakt toen. Het gaat er in principe ook niet om wat er allemaal achter het geweld kan zitten, het kan gewoon echt niet. .



Ik heb een vriendin die ik lang niet had gezien het verhaal verteld en gezegd dat ik psychisch mishandeld ben. Ze was het daarmee eens toen ik had verteld hoe het was geweest. Dat is wel eens goed hoor, om het hardop zo te benoemen.

Wat lijkt me het eng om je verhaal te vertellen aan iemand die tegenover je zit en je aankijkt.... Hoe voelde je je toen je het haar had verteld? En was je bang dat ze anders naar je ging kijken? Ik weet het, als iemand een echte vriendin is, wil ze er voor je zijn, maar ik heb heel erg die drempel om mensen deelgenoot te maken van dat stuk van mijn verleden.

Het lijkt me wel heel goed voor jezelf om het zo te benoemen ja, Omdat dan ook hardop is gezegd dat je het zwaar hebt gehad en tijd voor jezelf verdient om te helen, om tot rust te komen. Je kunt het niet meer kleiner maken dan het was en dat is nodig voor het verder gaan.



Juist omdat we onszelf niet als mishandelde vrouwen willen zien (en jezus, wat kost het een moeite dit alleen maar te typen... 'we' in dezelfde zin als 'mishandelde vrouwen') zijn we veel te lang in die relatie blijven zitten. Op het moment dat je het beseft en erkent, maak je er ook een eind aan. Dus juist dat is een grote valkuil, die ontkenning.

Ik was echt heel goed in het ontkennen. Ik weet hoe lang ik in die ongezonde relatie heb gezeten, dat gaat over jaren.

Op het moment dat je het écht tot je laat doordringen kun je niet anders nee. Maar dat is zo eng en verwarrend, zo iets groots waar je tegenop ziet, waar je zo bang voor bent, wat je niet kunt bevatten...dat je alles aangrijpt om in die ontkenning te kunnen blijven. Daar komt hij dan ook weer in het verhaal, want hij pakt die momenten om je aan te trekken, (vervolgens weer af te stoten...) en maakt het goed met je.

De ontkenning is de grote valkuil inderdaad. Je gaat die dag door, je bent bezig met de problemen van die dag, je kijkt niet dagen vooruit. Dat hoort er ook bij, bij het ontkennen. En het isolement helpt ook heel goed mee, want je kunt jezelf steeds minder vergelijken met anderen, met andere relaties. Dus word je niet geconfronteerd met hoe het anders moet.



Wat voor beeld heb jij bij mishandelde vrouwen, Iseo? Ik denk vooral aan mentaal zwakke, economisch en sociaal afhankelijke vrouwen met weinig zelfvertrouwen, die zich volledig aan hun man optrekken. Ik ben kostwinster, behoorlijk zeker van mezelf, ben sociaal vaardig en sta midden in de maatschappij en was grotendeels (en ben nu volledig) verantwoordelijk voor het runnen van het gezin en het huishouden en alles wat daarbij hoort. Helemaal niet afhankelijk ingesteld dus. Blijkbaar zijn er psychologische mechanismen aan het werk die die onafhankelijkheid langzaam afbreken.

Herkenbaar. Ik was degene die altijd werkte, ik deed voornamelijk het huishouden, zorgde voor de dieren etc. Was al vroeg het huis uit, had plannen om een jaar te werken en dan weer naar school te gaan, toen ik hem ontmoette.

Het beeld wat ik bij mishandelde vrouwen had, was ongeveer zoals jij het hier neerzet. Vooral iemand die niets is zonder haar man, die daarom blijft.

Hoewel ik zelf erg velegen ben, en het me moeite kost om contacten aan te gaan, deed ik het wel. Ik ging naar dingen die ik interessant vond, praatte met mensen, maakte nieuwe kennissen in mijn nieuwe stad.

Vol plannen over wat ik wilde gaan doen, wilde bereiken. Twijfelde er niet aan dat ik slim genoeg was om te gaan studeren als ik nou eenmaal dat middelbare schooldiploma alsnog haalde...

(ben ik dus nog steeds mee bezig, is ook een soort van bewijzen aan mezelf denk ik, dat ik het wil halen)

En toen een relatie kreeg met die man.



liefs,       liefs!

dubio

Iseo, ik kreeg zelf het idee dat een kwetsende opmerking alleen maar hard aan kon komen, als die overeen kwam met je eigen zelfbeeld. Als ex tegen mij zou zeggen 'je kan niet stofzuigen' zou ik zoiets hebben van 'so what'. Merkte hij op dat ik een slechte moeder was dan zat hij middenin mijn eigen zwakte. Ik heb wel eens gelezen -in het Moegestreden topic, ongeveer een verhaal als het onze in drie delen- dat zo'n man feilloos wist te vinden wat de zwakke plekken van zijn vrouw zijn, en daarop gaat bijten.

Ja, precies. Mijn ex kende die plekken en wist ze te vinden. Gebruikte alles ook tegen me wat hij wist. Van heel subtiel gezegd, tot schreeuwend gebracht, dit is wat hij deed. En effect had het.

 

Wat kun je er vervolgens tegen doen? Bij iedere negatieve waardering die je over jezelf ervaart, of waarvan je denkt dat anderen die hebben, je afvragen of dit jouw eigen beleving is, of een echo van zijn beleving, en in het laatste geval, of die beleving van hem naar jouw gevoel klopt of gewoon gemeen is, nergens op slaat, of overtrokken.

Wat een goede opmerking van je, om dit onder te verdelen in deze mogelijkheden, Waarschijnlijk zal het beter gaan als je je bewust bent van de manier waarop het gaat. Ik denk dat ik vooral bang ben dat het wel eens waar kan zijn wat hij zei. Omdat het me raakt, en ik ook toen niet kon bewijzen dat het niet zo was in de relatie.

Ik denk dat hij er zelf baat bij had, mij als minder intelligent te zien, onhandiger, etc etc omdat hij daardoor sterker werd, groter.

Ik denk dus heel nuchter gezegd dat het in zijn voordeel was als ik me stom voelde.

Ken je dat, dat je ook wel echt onhandiger lijkt te worden als er zo op je gelet wordt? Dat het nog uit lijkt te komen ook.

Nu ben ik verlegen zoals ik altijd ben geweest, maar ik ben die manier nog heel vaak kwijt om er mee om te gaan. Die had ik wel, maar die wordt nu nog steeds beïnvloedt door zijn woorden. Daar moet ik echt wat aan doen.

Ik voel me dus ook nog eens lelijk en onhandig, voel me niet interessant gezelschap, heb het idee dat mensen achter mij om heel anders denken dan dat ze doen.



Een zwak zelfbeeld wat je van jezelf hebt, daar is heel moeilijk onderuit te komen. Koester hetgeen waarvan je zeker weet dat het goed is, en in mijn mening is dat in elk geval dat je een heel lieve moeder bent, en dat je zo absoluut hebt gekozen voor een goed leven voor je kindje, en dat je hier zo duidelijk weet te posten wat er in je omgaat, en vast nog ettelijke andere punten die ik niet zo gauw voor de geest kan halen omdat het mij heel veel moeite kost om een -goed- gevoel over iemand in concrete woorden te vatten.

Ik vind dat ik echt dingen heb om trots op te zijn, wat ik bijvoorbeeld de afgelopen twee jaar bereikt heb, ik vind het leuk om mezelf als moeder bezig te zien, ik maak veel plezier met mijn dochter.

(Ben bang dat ik mijn examen niet ga halen, maar ik weet dat het er niet aan ligt dat ik niet slim genoeg ben, er spelen andere zaken mee.)

Maar ik heb hier echt wat aan, Mamzelle. Ik denk dat het inderdaad goed is om vaker stil te staan bij deze voorbeelden, dingen waar je trots op bent, eigenschappen van jezelf die je mooi vindt en dat je er dan voor zorgt dat die vaak zichtbaar zijn voor jezelf (en voor anderen).

Thnx :R

O ja, Iseo, je overbuurjongen. Probeer af te gaan op het gevoel dat een mogelijk bezoek je geeft en vertrouw daarop. Of durf zelfs 'open' te gaan en te zeggen dat je aan de ene kant graag je buurjongen beter wilt leren kennen, en aan de andere kant heel erg huiverig bent om dichtbij iemand te komen, wegens slechte ervaringen in het verleden.  *Goede mensen geven je als vanzelf de ruimte om te aarzelen, om rustig aan te doen !!!*  Slechte mensen kun je zelf al missen als kiespijn. Goed en slecht als in mensen die in staat zijn met je mee te voelen, of niet zo goed.

Ik denk dat ik het wel leuk vind om eens kennis te maken. Lijkt me tof om iemand te kennen hier in de buurt. Ik vind het dus hartstikke eng, maar ik ga een briefje terug schrijven.

Het is ook niet dat ik er meteen heel veel van verwacht ofzo, mijn twijfels zeggen vooral iets over hoe moeilijk ik dit soort (eigenlijk heel normale) dingen vind.

Onhandig, nou en of. Vooral met koken. Als ik er nu op terugkijk is het logisch: ik kookte gerechten die hij van kinds af aan kende, die ik op latere leeftijd heb moeten leren kennen. Niet echt moeten, dat we zijn gerechten gingen koken was een vrije keuze. Maar hoe kritischer hij werd, hoe moeilijker het voor mij was om er een interessante maaltijd van te maken.



Dit is mijn tweede relatie. Wat ik me afvraag: hadden jullie bij aanvang van de relatie een ideaalbeeld, hoe een vrouw behoort te zijn? Ik had daar met name in de eerste relatie last van en ik voldeed stomweg niet aan dat ideaalbeeld. Dat vond mijn eerste man ook en dat heb je echt niet nodig als je zelfbeeld wankelt, ik werd volwassen in de tijd dat minderwaardigheidsgevoel nog een bestaand woord was. Tweede relatie was mijn enige ideaal nog dat we onszelf moesten kunnen zijn, én dat deze relatie moest slagen. Dat je niet zo maar opgeeft, dat je knokt voor je eigen plekje in de relatie. Nou ja, geknokt heb ik, maar het was wel tegen de bierkaai.

Die idealen zijn inmiddels overleden. Als ik mezelf niet kan zijn bij iemand, de groeten, punt. En als hij zichzelf is, graag, maar ik wil er wel mee door één deur kunnen.



Wat leuk, Iseo, dat je gezíen wordt, door je overbuurjongen. Dat moet je toch een enorme opkikkert geven?

Ik had een ideaalbeeld van een relatie.

Was heel erg op zoek naar dat samen-zijn. Dat je niet alleen bent, maar altijd iets hebt samen met iemand. Om daar vanuit de wereld in te stappen ofzo. Nou ja, ik was toen ook 17 en een verlegen tiener.

Ik verlangde naar sterke armen om mij heen.



Mijn ideaalbeeld van een vrouw zat me zodanig in de weg dat ik steeds het gevoel had dat ik het eigenlijk beter zou moeten doen.

De ideale vrouw was toen voor mij denk ik een vrouw zijn bij wie alles ogenschijnlijk als vanzelf ging. Liefdevol, pittig, superhuisvrouw (ik was heel erg bezig met een 'huisje' maken) keigoed in bed (hahaha, eerste vriendje he) en knap en ik voelde mij echt niet zo dus. Een vrouw die alles opmerkte en aanvoelde, die zelfstandig was maar niet bang zichzelf (over) te geven aan een man.

Bedoel je dat, Mamzelle?

Wat ik er nu van moet denken weet ik echt niet. Ik heb maar 1 relatie gehad en die is een ramp geweest.



Dat briefje krijgen van de buurjongen vond ik heel heel leuk. Wil het wel even zo houden, dat leuk vinden zonder dat er een reactie op hoeft te komen van mijn kant eigenlijk. Gewoon het idee inderdaad dat iemand je opmerkt en het tof zou vinden eens met je te praten.

:$

(ach, misschien hebben alle vrouwen in de straat wel hetzelfde briefje gehad, maakt het toch iets minder speciaal...hihi)

Ja hoor, overbuurjongens doen dat tenslotte altijd, iedereen in de straat een briefje sturen :P



Dat soort idealen bedoelde ik wel ja. Inderdaad, jong, dan heb je ze zo. En laten we eerlijk zijn, we zullen ze nog steeds hebben, ten aanzien van het moederschap. Maar hopelijk nu meer het bewustzijn dat we van die idealen af mogen wijken, dat het dan niet meteen helemaal fout is.

Ja hoor, overbuurjongens doen dat tenslotte altijd, iedereen in de straat een briefje sturen :P



Dat soort idealen bedoelde ik wel ja. Inderdaad, jong, dan heb je ze zo. En laten we eerlijk zijn, we zullen ze nog steeds hebben, ten aanzien van het moederschap. Maar hopelijk nu meer het bewustzijn dat we van die idealen af mogen wijken, dat het dan niet meteen helemaal fout is.

:D

Ik zat net nog even te denken, maar de rest van de single vrouwen in de straat is 65+

Nou ja, we zullen het zien.



Ja, wat het moederschap betreft heb ik ook heel strenge idealen voor mezelf. Maar ik leer nu al dat niet alles haalbaar of te doen is als ik van te voren had bedacht. Moeder zijn is pittig.

Houden van gaat vanzelf, maar er komt nog zoveel meer bij kijken.

Het enige waar ik echt aan vast gehouden heb tot nu toe is BV geven, dat moest en zou lukken, maar dat wilde ik ook zo graag eens meemaken. (Ik geef nog steeds)

Verder gaat het met veel dingen al anders, bijvoorbeeld met tv kijken en speelgoed enzo. Maar dochterlief is nog klein.

Ik wil maar een ding, en dat is een veilige liefdevolle plek waar zij opgroeit. De rest moet ik maar loslaten als dat anders gaat.

Ik wilde ook altijd thuisblijfmoeder zijn, dat zit er helaas niet in, ik ben verplicht te gaan werken of studeren straks na de zomer. (Vind ik eigenlijk heel erg, niet omdat ik niet de kost wil verdienen, maar omdat ik mijn wens moet opgeven)

Ik kan me dus nu heel goed inleven in de verhalen van de vrouwen hier die mét kinderen in een gelijksoortige relatie zitten/hebben gezeten. Dat is echt zo verdrietig en heel moeilijk.

Ik ben me er erg van bewust geworden dat ik heel erg bof, dat ik op tijd weg ben gegaan en mijn dochter is geboren toen ik al wat tot rust kwam en dat het voor haar is zoals het nu is, zonder vader die het onveilig maakt(e).