Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenTheirDoneThats en Tranen
woensdag 18 april 2007 om 00:10
Hallo Allemaal,
Toch nog een berichtje van mij,
Jullie zeiden maak een titel.. die slaat op alles wat nu is.
Wat ik me het meest van jullie reacties kon herrineren,
waren deze 4 steekwoorden die bleven terugkomen..
soms in een andere vorm.. maar ze waren er en bleven er!
Vandaar dat ik dit een passende titel vond,
Ik zal wel meelezen, maar posten doe ik rustig mee..
reacties geven doe ik wel.. maar ik laat mezelf er voorlopig
even buiten..
Liefs,
××DayMar
Toch nog een berichtje van mij,
Jullie zeiden maak een titel.. die slaat op alles wat nu is.
Wat ik me het meest van jullie reacties kon herrineren,
waren deze 4 steekwoorden die bleven terugkomen..
soms in een andere vorm.. maar ze waren er en bleven er!
Vandaar dat ik dit een passende titel vond,
Ik zal wel meelezen, maar posten doe ik rustig mee..
reacties geven doe ik wel.. maar ik laat mezelf er voorlopig
even buiten..
Liefs,
××DayMar
donderdag 19 april 2007 om 10:21
Hier krijg ik wel even een harthuppeltje van. Dank je wel! :$
Het gaat niet zo lekker. Verwerken van verleden, enzovoort.
Dit topic roept trouwens in mij ook veel op, over de relatie van mij met de vader van mijn kinderen. Hoe moeilijk het was om bij hem weg te gaan. Samen dat gezinnetje hebben, het anders (beter! en met liefde!) willen doen dan ik zelf ben opgevoed, en merken dat het niet gaat lukken........ dát heeft gemaakt dat ik veel langer dan goed voor me was, ben gebleven.
Maar ondanks de gevolgen heb ik geen moment spijt gehad van de beslissing dat ik bij hem ben weggegaan, want het ging van kwaad tot erger en ik heb het weggaan echt gevoeld als de eerste echte keuze in mijn leven voor MEZELF.
Daarom word ik wel heel verdrietig als ik dit soort verhalen lees, ik ken de strijd ook, het verstand-gevoel-gebeuren, het volhouden, het goedpraten, enzovoort...
Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte en kracht voor jezelf. (en mezelf ook...) *;
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 19 april 2007 om 10:22
donderdag 19 april 2007 om 10:41
Hoi lieve Dubio.
Ik heb goed gelezen wat je hier schrijft, en daar kan ik zeker wat mee.
Denk dat het nu ook voor mij tijd is om eens goed te kijken naar hoe en wat er nu allemaal precies gebeurde. Want ik heb het gevoel dat ik niet verder kan.
Als ik Blindjes verhaal lees, ben ik voor haar ook weer zo opgelucht. Dat je dan uiteindelijk een eigen fijne plek hebt om te wonen, met je kindjes. Dat is zoiets heerlijks, een fijn thuis. Toen ik mijn huisje kreeg had ik helemaal niets, geen spullen of wat dan ook. Maar het was van mij en nu na een jaar is het heel mooi ingericht, zelf meubeltjes opgeknapt enzo. Wij wonen hier, mijn dochter en ik!
Blindje *;
Ik heb goed gelezen wat je hier schrijft, en daar kan ik zeker wat mee.
Denk dat het nu ook voor mij tijd is om eens goed te kijken naar hoe en wat er nu allemaal precies gebeurde. Want ik heb het gevoel dat ik niet verder kan.
Als ik Blindjes verhaal lees, ben ik voor haar ook weer zo opgelucht. Dat je dan uiteindelijk een eigen fijne plek hebt om te wonen, met je kindjes. Dat is zoiets heerlijks, een fijn thuis. Toen ik mijn huisje kreeg had ik helemaal niets, geen spullen of wat dan ook. Maar het was van mij en nu na een jaar is het heel mooi ingericht, zelf meubeltjes opgeknapt enzo. Wij wonen hier, mijn dochter en ik!
Blindje *;
donderdag 19 april 2007 om 10:52
Je eigen fysieke ruimte afbakenen is denk ik heel belangrijk. Daarmee geef je letterlijk een grens aan: dit is mijn territorium, ik zwaai hier de scepter, ik ben volledig verantwoordelijk voor wat er hier wel en niet gebeurt. Die verantwoordelijkheid is een belasting (want je moet alles zelf regelen, als jij het doet doet niemand het), maar geeft ook vrijheid. Binnen die grenzen kun je je helemaal vrij bewegen en heeft niemand iets over je te zeggen. Het betekent ook letterlijk dat jij kunt besluiten wie je wel en niet in die ruimte toelaat. Mensen die jouw "hegemonie" niet accepteren, laat je er niet in, simpel. Ik denk daarbij natuurlijk vooral aan exen :P Mijn ex komt wel bij mij thuis, maar niet meer hele middagen om met de kinderen te spelen (eh, ik bedoel, op de bank liggen terwijl de kinderen tv kijken). Dus hij komt op *bezoek*, ik geef hem koffie (als ik wil) en hij gaat weer weg. Hij loopt niet meer door het huis om dingen te pakken (die heb ik opgeruimd en in de garage gelegd). Het is míjn ruimte. Heel belangrijk!
Ik begin nu aan de tuin. Ik hou van de symboliek van samen met de kinderen plantjes zaaien en planten, ze zien wortel schieten, groeien en bloeien. Het echt onze ruimte maken, ons omringen met de natuur, de zintuigen prikkelen met mooie kleuren en geuren, met mijn handen in de aarde wroeten. Trots zijn op wat ik daar creëer. Buiten zijn, de zon op mijn gezicht voelen, de vogels horen fluiten.
Mmm, ik denk dat ik maar even op mijn terras ga koffie drinken nu :D
Ga in therapie!
donderdag 19 april 2007 om 10:56
Ik wilde alleen vooruit kijken, niet terugdenken aan wat er gebeurd was.
Maar zo werkt het dus niet helemaal.
Soms word ik overvallen door een heel angstig gevoel. Maar ik wil daar nu wat mee doen, het is wat Mamzelle al zei. Ik wil het niet groter maken, ik wil er voor mezelf uitkomen wat het was, hoe het zit.
Vind het heel erg om te lezen wat andere vrouwen hebben meegemaakt.
Erover schrijven helpt echt.
Het lijkt of ik nu een heel belangrijke stap aan het nemen ben, en dat geeft me een goed gevoel.
Nu ga ik lekker wandelen langs het water met mijn kleine meid!
Maar zo werkt het dus niet helemaal.
Soms word ik overvallen door een heel angstig gevoel. Maar ik wil daar nu wat mee doen, het is wat Mamzelle al zei. Ik wil het niet groter maken, ik wil er voor mezelf uitkomen wat het was, hoe het zit.
Vind het heel erg om te lezen wat andere vrouwen hebben meegemaakt.
Erover schrijven helpt echt.
Het lijkt of ik nu een heel belangrijke stap aan het nemen ben, en dat geeft me een goed gevoel.
Nu ga ik lekker wandelen langs het water met mijn kleine meid!
donderdag 19 april 2007 om 11:01
Goh, Dudio, dat herken ik echt heel goed.
Wat omschrijf je dat goed.
Ik heb dit jaar erg veel geoefend met dat aangeven, niet bij mijn ex, maar bij andere mensen.
Mijn huis is echt mijn eigen veilige fijne plek. Ik heb heel veel moeite om daarin andere mensen toe te laten. Maar dat is ook fijn om zelf te kunnen bepalen.
En ik ben ook in de tuin begonnen! Heb precies die gedachte erover, het wordt zo mooi!
Wat omschrijf je dat goed.
Ik heb dit jaar erg veel geoefend met dat aangeven, niet bij mijn ex, maar bij andere mensen.
Mijn huis is echt mijn eigen veilige fijne plek. Ik heb heel veel moeite om daarin andere mensen toe te laten. Maar dat is ook fijn om zelf te kunnen bepalen.
En ik ben ook in de tuin begonnen! Heb precies die gedachte erover, het wordt zo mooi!
donderdag 19 april 2007 om 12:42
Leuk Iseo :D Ik herken ook het probleem met grenzen aangeven; dat is bij mij ook algemeen en niet beperkt tot mijn ex (hoewel het daar volkomen uit de hand liep). Met kleine stapjes kun je dat leren. Een overontwikkeld plichtsgevoel helpt niet, dus dat moet je proberen los te laten. Soms is nee zeggen het meest verantwoorde wat je kan doen, maar dat moet je wel leren!
Ik denk dat DayMar daar ook mee zou kunnen beginnen: leren nee te zeggen, leren voor jezelf op te komen, leren uitdragen dat jouw mening telt, geen sorry meer zeggen (!!!). En dat DayMar, kun je ook prima op andere mensen oefenen dan op je vriend. Het versterkt je zelfvertrouwen en je leert ook hoe je jezelf kunt beschermen zonder een ander te kwetsen (want dat kan prima!).
Ga in therapie!
donderdag 19 april 2007 om 13:09
huilde. Hij vond dat heel irritant, zei ook altijd dingen die er op wezen dat iemand huilt om iets van een ander gedaan te krijgen, snapte nooit dat ik ook in huilen kon uitbarsten van verdriet. Werd alleen kwader omdat ik iets zou willen bereiken ermee ofzo.Dit herken ik helemaal! Ik "mocht" van mijn ex niet huilen. Althans, niet als we ruzie hadden, als het met hem te maken had. Dan werd hij kwaad en riep "en waag het niet om te gaan huilen!". Hij heeft wel eens gezegd dat hij mijn huilen als manipuleren zag. Maar dat was van zijn kant weer manipulatie van mij, daarmee ontnam hij mij het recht om mijn gevoelens te uiten. Zo verdween er weer een stukje van mij.
Ongelofelijk. Ik heb echt een tijd gedacht dat dat normaal is, dat alle mannen na verloop van tijd geïrriteerd raakten als je huilde. Nu weet ik dat de normale reactie is zich zorgen te maken, je te willen troosten, te vragen wat er is...
Ongelofelijk. Ik heb echt een tijd gedacht dat dat normaal is, dat alle mannen na verloop van tijd geïrriteerd raakten als je huilde. Nu weet ik dat de normale reactie is zich zorgen te maken, je te willen troosten, te vragen wat er is...
Ga in therapie!
donderdag 19 april 2007 om 13:23
Voelde me ook heel verantwoordelijk voor hem. Het ging duidelijk niet goed, hij was bij tijden ook vreselijk depressief. Ik had vaak die gedachte, van dat als ik de enige was die contact met hem had, de enige die hij vertrouwde, dat ik dan mijn best moest doen en doorzetten. Had altijd die gedachte dat het later beter zou worden. Dat we dan ergens op zouden uitkomen en dat het goed zou zijn.
Ik wist wel dat er veel gebeurde wat echt niet kon, maar tegelijk kon ik daar ook niet over nadenken, het dagelijkse leven ging voor.
Ik heb gisteren een tijd zitten lezen op de site die Mamzelle als tip gaf.
Ik denk inderdaad dat mijn ex psychische problemen heeft.
ik wilde altijd de man blijven zien die hij, zoals ik dan dacht, echt was. Kon de volgende dag als het koek en ei weer was, gewoon verder gaan waar we waren gebleven als het ware. Het incident van deze keer weer achter me latend.
Mijn ex had obsessies, angsten, onverwerkt verdriet, weinig zelfvertrouwen maar wel veel ideeen, depressies, kon zich niet beheersen, had dus wazen waarin hij alle redelijkheid verloor en later naar zijn zeggen ook niet meer wist wat hij deed en het zich niet herinnerde. Hij heeft erg veel moeite om structuur te brengen in zijn dag, te luisteren naar wat iemand werkelijk zegt en bedoelt. Hij was erg achterdochtig, vertrouwde niemand en ook zichzelf eigenlijk niet.
Had altijd het gevoel dat hem onrecht werd aangedaan.
Maar ik bleef zien wie ik dacht daaronder te zien. Hij is intelligent, muzikaal, heeft mooie ideeen over het leven, wensen. Maar kon zich weer niet aan zijn eigen standaard houden van hoe een goed mens moest zijn. Anderen wel bekritiseren, maar niet in de spiegel kunnen kijken.
Ik denk dat hij erg bang is, moeite heeft om de wereld om zich heen te begrijpen, terugvalt in een behoefte om controle uit te oefenen. Grip te krijgen. Daarom ook terugkerende handelingen heeft, vaste patronen om houvast te hebben in de dag.
Ik denk dat hij door onmacht zich anders uit te drukken terugviel in een patroon van woede lichamelijk uiten, op die manier proberen wat er volgens hem fout gaat om te buigen naar iets anders.
Eigenlijk gewoon heel treurig. Ik voelde toen steeds veel liefde voor hem, dacht dat we het konden overwinnen, maar nu ik het eens opsom is het best onbegonnen werk zonder hulp van iemand anders erbij.
Zelf kon ik echt niet goed mijn grens aangeven. Weinig zelfvertrouwen. Me heel verantwoordelijk voelen voor alles. Ik heb me er eigenlijk helemaal aan over gegeven.
Zonder andere contacten ga je zo in een kleine wereldje zitten. Op het werk was ik daar telkens maar heel kort.
Ik schaamde me toen ook voor de toestand waar ik in zat. Maar ik was altijd erg positief over de toekomst, had echt een droom in mijn hoofd.
Wilde ook dat hij zichzelf terug zou vinden. En dan zou ik ook weer opppakken wat ik eigenlijk graag wilde. Studeren, hobby's, vrienden.
Ik heb echt het vermogen om elke dag weer vol goede moed verder te gaan, wat dat betreft ben ik wel een doorzetter. Maar dan moet ik wel even eerst de goede richting bepalen, want ik weet ook weer niet van ophouden en ik raak dus echt het overzicht kwijt, is wel gebleken.
Ik wist wel dat er veel gebeurde wat echt niet kon, maar tegelijk kon ik daar ook niet over nadenken, het dagelijkse leven ging voor.
Ik heb gisteren een tijd zitten lezen op de site die Mamzelle als tip gaf.
Ik denk inderdaad dat mijn ex psychische problemen heeft.
ik wilde altijd de man blijven zien die hij, zoals ik dan dacht, echt was. Kon de volgende dag als het koek en ei weer was, gewoon verder gaan waar we waren gebleven als het ware. Het incident van deze keer weer achter me latend.
Mijn ex had obsessies, angsten, onverwerkt verdriet, weinig zelfvertrouwen maar wel veel ideeen, depressies, kon zich niet beheersen, had dus wazen waarin hij alle redelijkheid verloor en later naar zijn zeggen ook niet meer wist wat hij deed en het zich niet herinnerde. Hij heeft erg veel moeite om structuur te brengen in zijn dag, te luisteren naar wat iemand werkelijk zegt en bedoelt. Hij was erg achterdochtig, vertrouwde niemand en ook zichzelf eigenlijk niet.
Had altijd het gevoel dat hem onrecht werd aangedaan.
Maar ik bleef zien wie ik dacht daaronder te zien. Hij is intelligent, muzikaal, heeft mooie ideeen over het leven, wensen. Maar kon zich weer niet aan zijn eigen standaard houden van hoe een goed mens moest zijn. Anderen wel bekritiseren, maar niet in de spiegel kunnen kijken.
Ik denk dat hij erg bang is, moeite heeft om de wereld om zich heen te begrijpen, terugvalt in een behoefte om controle uit te oefenen. Grip te krijgen. Daarom ook terugkerende handelingen heeft, vaste patronen om houvast te hebben in de dag.
Ik denk dat hij door onmacht zich anders uit te drukken terugviel in een patroon van woede lichamelijk uiten, op die manier proberen wat er volgens hem fout gaat om te buigen naar iets anders.
Eigenlijk gewoon heel treurig. Ik voelde toen steeds veel liefde voor hem, dacht dat we het konden overwinnen, maar nu ik het eens opsom is het best onbegonnen werk zonder hulp van iemand anders erbij.
Zelf kon ik echt niet goed mijn grens aangeven. Weinig zelfvertrouwen. Me heel verantwoordelijk voelen voor alles. Ik heb me er eigenlijk helemaal aan over gegeven.
Zonder andere contacten ga je zo in een kleine wereldje zitten. Op het werk was ik daar telkens maar heel kort.
Ik schaamde me toen ook voor de toestand waar ik in zat. Maar ik was altijd erg positief over de toekomst, had echt een droom in mijn hoofd.
Wilde ook dat hij zichzelf terug zou vinden. En dan zou ik ook weer opppakken wat ik eigenlijk graag wilde. Studeren, hobby's, vrienden.
Ik heb echt het vermogen om elke dag weer vol goede moed verder te gaan, wat dat betreft ben ik wel een doorzetter. Maar dan moet ik wel even eerst de goede richting bepalen, want ik weet ook weer niet van ophouden en ik raak dus echt het overzicht kwijt, is wel gebleken.
donderdag 19 april 2007 om 13:49
Waar ik me echt heel erg in vergist heb, is dat je op het moment zelf je grens duidelijk moet aangeven.
Ik dacht altijd later er terug op te kunnen komen. Het op een ander moment bespreken.
Maar ik liet mij dingen zeggen, die te ver gingen. Gaf niet aan dat het te ver ging, maar dacht zoiets van ik laat hem uitrazen en dan kunnen we dan praten als hij rustig is. Maar helaas gebeurde dan al weer het volgende. Of ik kon echt niet praten met hem, hij maakte het dan goed met sex of een ander stom gebaar waar ik dan wel blij mee was.
Ik liet het dus telkens voor wat het was, droogde mijn tranen en pakte de draad weer op. Zo liet ik hem natuurlijk met van alles wegkomen, en het gevaar is dan dat die grens vanaf dat moment is verlegd. Je kunt er dan de volgende keer niet van uit gaan dat die oude grens nog duidelijk is. Nee, de nieuwe grens gaat dan alweer uit getest worden.
Er waren ook kleine manieren waarop er strijd was tussen ons. Wie iets beter kon, ik kan bijvoorbeeld best leuk gitaarspelen. Hij heeft weken zitten oefenen dag en nacht om beter te worden. Had ook meteen een droom dat we een band gingen oprichten, kon dan niet meer slapen, normaal gaan werken, nee alles stond in het teken van zijn nieuwe idee.
hij kon er niet tegen als ik zat te lezen. Ik ben een echte lezer, kan me helemaal afsluiten voor alles, heerlijk wegzakken in een goed boek. Dat vond hij vreselijk, kon hij niet begrijpen. Is zelf ook dyslectisch, heeft veel moeite met lezen. Beschouwde het achteraf gezien echt als een annval op hem persoonlijk als ik het waagde een boek te gaan lezen in zijn bijzijn.
Ik denk dat ik het ook fijn vond om iemand te hebben die mij constant nodig had. Hij wilde de hele tijd merken dat ik hem zag, hem hoorde. Ik deed de boodschappen, kookte, deed alles want daar was hij niet toe in staat. n het gaf mij een goed gevoel ook.
Ik denk dat hij echt van mij hield. Op zijn manier echt om mij gaf.
Er waren zulke mooie dagen tussen.
Maar een heel mooie dag kon dan ook weer zo omslaan.
Ik dacht altijd later er terug op te kunnen komen. Het op een ander moment bespreken.
Maar ik liet mij dingen zeggen, die te ver gingen. Gaf niet aan dat het te ver ging, maar dacht zoiets van ik laat hem uitrazen en dan kunnen we dan praten als hij rustig is. Maar helaas gebeurde dan al weer het volgende. Of ik kon echt niet praten met hem, hij maakte het dan goed met sex of een ander stom gebaar waar ik dan wel blij mee was.
Ik liet het dus telkens voor wat het was, droogde mijn tranen en pakte de draad weer op. Zo liet ik hem natuurlijk met van alles wegkomen, en het gevaar is dan dat die grens vanaf dat moment is verlegd. Je kunt er dan de volgende keer niet van uit gaan dat die oude grens nog duidelijk is. Nee, de nieuwe grens gaat dan alweer uit getest worden.
Er waren ook kleine manieren waarop er strijd was tussen ons. Wie iets beter kon, ik kan bijvoorbeeld best leuk gitaarspelen. Hij heeft weken zitten oefenen dag en nacht om beter te worden. Had ook meteen een droom dat we een band gingen oprichten, kon dan niet meer slapen, normaal gaan werken, nee alles stond in het teken van zijn nieuwe idee.
hij kon er niet tegen als ik zat te lezen. Ik ben een echte lezer, kan me helemaal afsluiten voor alles, heerlijk wegzakken in een goed boek. Dat vond hij vreselijk, kon hij niet begrijpen. Is zelf ook dyslectisch, heeft veel moeite met lezen. Beschouwde het achteraf gezien echt als een annval op hem persoonlijk als ik het waagde een boek te gaan lezen in zijn bijzijn.
Ik denk dat ik het ook fijn vond om iemand te hebben die mij constant nodig had. Hij wilde de hele tijd merken dat ik hem zag, hem hoorde. Ik deed de boodschappen, kookte, deed alles want daar was hij niet toe in staat. n het gaf mij een goed gevoel ook.
Ik denk dat hij echt van mij hield. Op zijn manier echt om mij gaf.
Er waren zulke mooie dagen tussen.
Maar een heel mooie dag kon dan ook weer zo omslaan.
donderdag 19 april 2007 om 21:17
Meiden, wees blij dat er iemand naar jullie luisterde, er voor je was. Ik was 17, werd door een 'gastouder' van een landelijk sporttoernooi waar ik aan meedeed tegen mijn wil in zijn appartement en in het toernooi gehouden. Ik presteerde voor geen meter, maar de organisatie wilde me niet geloven. Op de rustdag bracht hij me naar mijn ouders (want als ik alleen ging, dan zou ik niet terugkomen) en nam me daarna weer mee. Jaren later zijn mijn vader: ja, ik dacht wel dat er iets niet goed zat. En mijn moeder zei: ja, dan had je het maar moeten zeggen hoor. Er zijn vele vormen van mishandeling. De manier waarop mijn ouders me in de steek lieten was voor mij veruit het pijnlijkst.
donderdag 19 april 2007 om 21:52
Dit is wel heftig. Ik heb echt respect voor jullie. Dat jullie het aandurven om jullie verhaal te doen. Zelf heb ik met mijn moeder in blijf van mijn lijfhuizen gezeten. En dat was een heftige periode. Heb nog steeds het gevoel dat ik er niet over kan praten. Omdat het toch een taboe is. Zo heb ik het toendertijd ervaren. Ik heb zelf geen mishandeling ondervonden. Maar als oudste kind veel gezien. Wat was ik eenzaam op school..ik moest altijd alleen naar huis fietsen. Niemand mocht met mij meefietsen. Bang dat ze dan wisten waar het huis stond. Ik sprak toen wel veel met de kindermedewerksters in het huis. Ik heb er goede herinneringen aan. Maar echt vertellen wat je als kind meemaakte was erg moeilijk . Ik heb hier weleens eerder een topic geopend over mijn vriend. Niet dat hij gewelddadig is. Maar dat ik met een bepaalde tactiek hem wilde aanpakken. We hebben het nu wel uitgepraat. Maar ik kwam in mijn topic erg los. Voelde het als een bevrijding. Jammer dat men er niet op wilde reageren. Tja..dat kan. Werd in mijn topic ook erg aangevallen maar goed. Dat leer je ook als kind. Dat woorden geen pijn doen. Het raakt je niet meer wat iemand van je vindt. Het enige wat je moet doen is overleven thuis. Als ik jullie verhalen lees, kom er ook veel naar boven. Maar meer als kind. Ik heb vanaf de tijd dat ik negen maanden was samen met mijn moeder in Den Haag gezeten. Ik kan zo al die adressen noemen waar ik allemaal tijdens mijn jeugd heb gezeten. Maar dat mag natuurlijk niet. Maar wat een klote tijd was het zeg. Je deed wel dingen samen met de kindermedewerkers. En ik had als oudste kind een eigen kamer in het huis. Wat niet altijd zo het geval was. Veel vrouwen maakten ook ruzies met elkaar. Maar er was ook gezelligheid. Maar om nu te zeggen dat je er voor je lol zat : nee.
Het heeft mijn leven wel getekend. Ben harder geworden. Heb een goede baan. En mijn eigen huis. Omdat ik niet wil eindigen zoals mijn moeder toendertijd. Maar ik weet ook dat ( ook al was het verwarrend voor je als kind zijnde ) mijn moeder het ook erg moeilijk had om bij mijn vader weg te gaan. Nu begrijp ik het wel. En weet je, ik zou die vrouwen die bij hun gewelddadige man blijven nooit veroordelen. Want ik weet hoe moeilijk het is om weg te gaan.
Het heeft mijn leven wel getekend. Ben harder geworden. Heb een goede baan. En mijn eigen huis. Omdat ik niet wil eindigen zoals mijn moeder toendertijd. Maar ik weet ook dat ( ook al was het verwarrend voor je als kind zijnde ) mijn moeder het ook erg moeilijk had om bij mijn vader weg te gaan. Nu begrijp ik het wel. En weet je, ik zou die vrouwen die bij hun gewelddadige man blijven nooit veroordelen. Want ik weet hoe moeilijk het is om weg te gaan.
donderdag 19 april 2007 om 22:18
donderdag 19 april 2007 om 22:19
Debbie *;
Zo eenzaam als kind, wat erg....
Het er niet over kunnen praten is echt heel naar.
Ik voel het ook als een bevrijding om nu eens mijn verhaal te doen. Wat niemand weet.
Tegelijk heb ik het gevoel dat ik te ver ga, dat niemand erop zit te wachten, dat ze me dom vinden, dat ik nu zelf een grens overga.
Maar we hebben afgesproken dat dit een topic is voor iedereen die zich aangesproken voelt, dus misschien kun je ook eens wat opschrijven wat je nu graag eens van je af wilt schrijven. Ik zal het in ieder geval lezen en aan je denken.
Zo eenzaam als kind, wat erg....
Het er niet over kunnen praten is echt heel naar.
Ik voel het ook als een bevrijding om nu eens mijn verhaal te doen. Wat niemand weet.
Tegelijk heb ik het gevoel dat ik te ver ga, dat niemand erop zit te wachten, dat ze me dom vinden, dat ik nu zelf een grens overga.
Maar we hebben afgesproken dat dit een topic is voor iedereen die zich aangesproken voelt, dus misschien kun je ook eens wat opschrijven wat je nu graag eens van je af wilt schrijven. Ik zal het in ieder geval lezen en aan je denken.
donderdag 19 april 2007 om 22:30
Iseo, je wordt gelezen, elke letter.
Denk wel dat er tijden zijn waarop je het hele verhaal wilt vertellen, en tijden waarop je wilt zwijgen. Ik merk zelf dat ik vandaag en gisteren weer te diep ben gedoken in zooi waar ik eigenlijk niet uitgebreid over wil praten, op dit moment.
Ik ben nu net toch weer geconfronteerd met gedoe rondom mijn ex - hij gebruikt mij als smoes tegen andere mensen. Ik wil daar niets mee te maken hebben, en toch voel ik de bui al hangen: ik heb niet voor hem gelogen, als hij door zijn eigen actie op straat komt te staan is het doordat ik niet loog voor hem mijn schuld. De lamzak.
Denk wel dat er tijden zijn waarop je het hele verhaal wilt vertellen, en tijden waarop je wilt zwijgen. Ik merk zelf dat ik vandaag en gisteren weer te diep ben gedoken in zooi waar ik eigenlijk niet uitgebreid over wil praten, op dit moment.
Ik ben nu net toch weer geconfronteerd met gedoe rondom mijn ex - hij gebruikt mij als smoes tegen andere mensen. Ik wil daar niets mee te maken hebben, en toch voel ik de bui al hangen: ik heb niet voor hem gelogen, als hij door zijn eigen actie op straat komt te staan is het doordat ik niet loog voor hem mijn schuld. De lamzak.
donderdag 19 april 2007 om 22:55
Mijn ex was op het laatst erg gewelddadig. Maar waar ik nu zelf zo mee
zit, is die weg daar naar toe. Ik probeer te begrijpen hoe het zo kan
worden, zo naar. Want toen ik mijn vriend net kende, het eerste jaar,
had ik nooit geloofd, echt niet, dat het 7 jaar later zo zou kunnen
zijn.... Ook als ik naar mezelf kijk niet trouwens...
Ik denk ook dat het een wisselwerking is tussen ons. Hij raakte steeds
verder in dat patroon van 'wild om zich heen slaan' en ik raakte steeds
verder in mijn patroon van ' niets kan mij meer schelen want het is
toch al te laat' ofzo.
Ik geloofde niet meer dat ik nog een andere keuze had. Ik dacht, ik heb
hier nu eenmaal voor gekozen, en zeker na die aangifte en ik weer met
hem samen was, dacht ik dat er geen weg terug meer was.
Als je niet weet waar je heen moet, of met wie je moet praten ga je elke dag maar weer door.
Achteraf gezien denk ik wel, je had dit of dat kunnen doen. Maar ik wist het toen echt niet.
Dubio jij schrijft dat schaamte en schuldgevoel de twee emoties zijn die verwerking het meest in de weg staan.
Ik denk dat je gelijk hebt. Ik heb steeds de neiging om als er een herinnering naar boven komt, een gedachte, die weg te duwen. In ieder geval er niet over praten, maar er zelf ook niet mee aan de gang. Nu ik zo zit te schrijven hier, lijkt het wel of er met elke zin meer inzicht in die hele rottijd komt. Alsof ik heb besloten nu eens goed naar mijzelf te kijken.
Schaamte weerhoud mij er echt van. Ik zie mijzelf als heel iemand anders. Niet als iemand met deze herinneringen. Ik wil niet dat mensen dit van mij weten. Maar waarom niet?
Schuldgevoel. Ik heb heel erg het gevoel dat ik het had kunnen voorkomen. Dat ik beter had moeten weten. Dat niet alleen ik maar ook hij al die jaren heeft verspeeld. Dat ik mensen om mij heen verdriet heb gedaan. Schuldgevoel naar mijn prachtige kindje dat niet opgroeid met haar vader. Maar zonder hem was zij er ook niet. Als er maar iets anders was gelopen had ik haar niet gehad en zij betekent alles voor mij. Ik kan hier maar niet uitkomen.
Ik hoor nog steeds zijn stem in mijn hoofd, hoewel ik het negeren wil. Zijn commentaar, zijn manier waarop hij de dingen wilde.
Ik kon toen ik met hem samen was mijn eigen ruimte echt niet meer afbakenen. Dat wil ik DayMar echt meegeven, meid dat is zo belangrijk. Let daar goed op, bij wie dan ook. Mensen moeten de grenzen die jij aangeeft echt respecteren.
Dat sloop er dus ook in.
Als je kijkt naar de eerste keer, en dan naar hoe het was op het laatst, zit daar een proces van jaren tussen.
En als je het herkend nu, moet je dat voorkomen.
Voorkom dat je niet durft te zeggen dat je iets liever niet wilt. Dat je niet een eigen plek hebt waar je even alleen kunt zijn. Voorkom dat iemand je spullen die je dierbaar zijn kan kapotmaken.
Mamzelle, ik heb ineens zo veel behoefte om alles eruit te gooien.... Maar toch het gevoel of ik teveel ruimte inneem. Maar ik kan het niet alleen in een schriftje schrijven en dan verbranden. Ik wil zo graag dat iemand het weet. DayMar, wat jij er ook mee doet....
zit, is die weg daar naar toe. Ik probeer te begrijpen hoe het zo kan
worden, zo naar. Want toen ik mijn vriend net kende, het eerste jaar,
had ik nooit geloofd, echt niet, dat het 7 jaar later zo zou kunnen
zijn.... Ook als ik naar mezelf kijk niet trouwens...
Ik denk ook dat het een wisselwerking is tussen ons. Hij raakte steeds
verder in dat patroon van 'wild om zich heen slaan' en ik raakte steeds
verder in mijn patroon van ' niets kan mij meer schelen want het is
toch al te laat' ofzo.
Ik geloofde niet meer dat ik nog een andere keuze had. Ik dacht, ik heb
hier nu eenmaal voor gekozen, en zeker na die aangifte en ik weer met
hem samen was, dacht ik dat er geen weg terug meer was.
Als je niet weet waar je heen moet, of met wie je moet praten ga je elke dag maar weer door.
Achteraf gezien denk ik wel, je had dit of dat kunnen doen. Maar ik wist het toen echt niet.
Dubio jij schrijft dat schaamte en schuldgevoel de twee emoties zijn die verwerking het meest in de weg staan.
Ik denk dat je gelijk hebt. Ik heb steeds de neiging om als er een herinnering naar boven komt, een gedachte, die weg te duwen. In ieder geval er niet over praten, maar er zelf ook niet mee aan de gang. Nu ik zo zit te schrijven hier, lijkt het wel of er met elke zin meer inzicht in die hele rottijd komt. Alsof ik heb besloten nu eens goed naar mijzelf te kijken.
Schaamte weerhoud mij er echt van. Ik zie mijzelf als heel iemand anders. Niet als iemand met deze herinneringen. Ik wil niet dat mensen dit van mij weten. Maar waarom niet?
Schuldgevoel. Ik heb heel erg het gevoel dat ik het had kunnen voorkomen. Dat ik beter had moeten weten. Dat niet alleen ik maar ook hij al die jaren heeft verspeeld. Dat ik mensen om mij heen verdriet heb gedaan. Schuldgevoel naar mijn prachtige kindje dat niet opgroeid met haar vader. Maar zonder hem was zij er ook niet. Als er maar iets anders was gelopen had ik haar niet gehad en zij betekent alles voor mij. Ik kan hier maar niet uitkomen.
Ik hoor nog steeds zijn stem in mijn hoofd, hoewel ik het negeren wil. Zijn commentaar, zijn manier waarop hij de dingen wilde.
Ik kon toen ik met hem samen was mijn eigen ruimte echt niet meer afbakenen. Dat wil ik DayMar echt meegeven, meid dat is zo belangrijk. Let daar goed op, bij wie dan ook. Mensen moeten de grenzen die jij aangeeft echt respecteren.
Dat sloop er dus ook in.
Als je kijkt naar de eerste keer, en dan naar hoe het was op het laatst, zit daar een proces van jaren tussen.
En als je het herkend nu, moet je dat voorkomen.
Voorkom dat je niet durft te zeggen dat je iets liever niet wilt. Dat je niet een eigen plek hebt waar je even alleen kunt zijn. Voorkom dat iemand je spullen die je dierbaar zijn kan kapotmaken.
Mamzelle, ik heb ineens zo veel behoefte om alles eruit te gooien.... Maar toch het gevoel of ik teveel ruimte inneem. Maar ik kan het niet alleen in een schriftje schrijven en dan verbranden. Ik wil zo graag dat iemand het weet. DayMar, wat jij er ook mee doet....
donderdag 19 april 2007 om 23:13
Denk dat het goed is dat je alles eruit gooit, als en zolang je die behoefte hebt. Het forum is daarvoor een vrij veilige plek, je hebt zelf in de hand of mensen in jouw omgeving je zouden kunnen herkennen uit hetgeen je op het forum kwakt. In mijn omgeving ken ik niemand dan mijn forumvriendinnen die ooit op een computer komt om daar haar hart uit te storten.
Een beetje offtopic: ik geloof dat Mylenevalerie jou op dit topic heeft gewezen. Ze heeft de komende week of zo geen internet, helaas. Anders was ze ook wel 'in de buurt' gebleven.
Dierbare dingen kapotmaken. Aaarrgh. En ik, sufkop, durfde nooit iets van hem kapot te maken, al stond ik soms met iets van hem in mijn handen, vol woede, iets van degene die zonder wroeging iets kapot kon maken dat van mij was en in zijn ogen onbelangrijk.
Die stem in mijn hoofd: nou ja, zie vorige posting. Ik moest me er ook echt toe zetten om bij mijn gevoel te blijven en níet te liegen of te zwijgen tegen die mevrouw aan de telefoon.
En dat je geen keuze had dan je lot te ondergaan: ook herkenbaar. Bij ons was het al vrij snel fout, binnen het eerste jaar was ik al zeker drie keer weggevlucht, een dag of zo, meer kon ik er niet van maken. Een vluchthuis leek een nog grotere hel dan hij als hij weer spijt had. Een vriendin: daar kun je nu eenmaal niet blijven. Op een gegeven moment was blijven meer hel dan vluchten, toen ben ik naar een vluchthuis gegaan. Gelukkig was het een goede opvang, ik heb daar heel veel geleerd, en geuit. Eigenlijk voor het eerst ervaren dat ik niet alleen was, dat al die verhalen van al die vrouwen grosso modo eigenlijk zo op elkaar leken.
Daymar, ook ik hoop dat je nog steeds meeleest, en dat je iets herkent in deze verhalen, dat je bewust raakt van waar je nu in zit.
donderdag 19 april 2007 om 23:25
Beste Iseo, ik wil even zeggen dat je absoluut niet teveel ruimte in neemt, dat het heel interessant en leerzaam is om te lezen wat je vertelt. Ook voorr iemand die het niet meegemaakt heeft en het niet uit eigen ervaring kent. Ga vooral door met schrijven, asjeblieft.
In elk geval vallen er bij mij al weer allemaal kwartjes, ook door de bijdragen van Dubiootje. Over hoe het werkt: geen grenzen kunnen aangeven - maar misschien ergens ook verlangen geen grenzen aan te geven, omdat dat verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Zo graag willen dat iemand je nodig heeft, dat je vergeet dat je ook nog zelf iemand bent. Enzovoort.
In elk geval vallen er bij mij al weer allemaal kwartjes, ook door de bijdragen van Dubiootje. Over hoe het werkt: geen grenzen kunnen aangeven - maar misschien ergens ook verlangen geen grenzen aan te geven, omdat dat verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Zo graag willen dat iemand je nodig heeft, dat je vergeet dat je ook nog zelf iemand bent. Enzovoort.
