Oogkleppen, Wazen, BeenTheirDoneThats en Tranen

Lieve DayMar!



Ik ben zó blij dat je dit topic geopend hebt. Prachtige titel ook. Ik ben trots op ons dat we dit kostbare topic levend houden :) Ik ben ervan overtuigd dat een topic als dit heel veel kan betekenen voor vrouwen die in een destructieve relatie zitten. Ook al is het "maar een forum", een forum geeft wel een unieke gelegenheid om anoniem je verhaal te delen met vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt of meemaken. Al die verzamelingen anonieme letters brengen veranderingen en emoties in mensen teweeg: dat is iets prachtigs. Ik ben ook erg onder de indruk



Ik was eerlijk gezegd bang dat je niet meer zou komen schrijven als je vriend terug was en dat je je weer terug zou trekken in je vertrouwde kokonnetje. Of dat je niet vrij zou zijn om op het forum te schrijven als hij er was. Wat mij betreft is het feit dat je dit gloednieuwe topic geopend hebt, het bewijs dat je wel degelijk een proces doormaakt. Dus blijf lekker lezen, schrijf als je dat wilt en schrijf precies zo veel als je zelf wilt. Voel je niet verplicht op alle vragen te antwoorden. Dat is ook een deel van het proces: leren respecteren en aan anderen aangeven wat je wel en niet wilt. Grenzen aangeven. Dus geen sorry's meer als je niet op dingen wilt reageren, zeg dan gewoon dat je daar liever geen antwoord op geeft, punt :P



Ik wil je nog steeds wel graag mailen, er zijn wat dingen die ik liever niet hier neerzet... maar alleen als jij dat wilt (grenzen aangeven, weet je wel ;)). Dan kun je me mailen op dubiootje op hotmail.



Een dikke *;

dubio

Lieve Daymar,



Van een stille meelezer even een groot compliment voor jou: er spreekt kracht uit de titel die je dit nieuwe topic gegeven hebt en ik ben blij dat je blijft schrijven!! Speciaal voor jou:

Mamzelle, je vraagt of anderen dat herkennen, het denken 'bij mij, bij ons valt het (nog) wel mee'.

Ik heb dat zelfs nu nog steeds.

Pavlova zegt, ik ben blij dat je nog leeft. En ik moet er even over nadenken. Dan zie ik weer voor me hoe het soms was, dat het inderdaad maar heel heel weinig heeft gecheeld...

Maar het lijkt zo ver weg allemaal.

Ik heb vaak heel veel moeite om hem als een klootzak te zien. Mensen weten over het algemeen alleen dat hij mij in de steek heeft gelaten toen ik zwanger was, dat is een beetje het verhaal en daarom vinden ze dat al van hem. Maar ik? Ik zie nog steeds een man die zo ongelukkig is. Ik vraag me af of ik nog eens echt kwaad zal zijn.

Wat jij schrijft over je ex, zo was het bij mijn ex ook. Een innemende man, wel veel met zichzelf bezig, maar hij had iets over zich dat mensen ook aantrok. Maar het sloop erin dat ik ging vermijden tegen hem in te gaan, hem tegen te spreken. Je laat het toe, wilt de rust in huis houden. Je past je aan zijn buien aan, hij bepaalt de sfeer in huis.

Na een tijd draait echt alles om hem. Mijn ex had ook altijd het gevoel dat iedereen tegen hem was, de hele wereld maakte het hem moeilijk. En ik was maar bezig om hem te overtuigen, hem te laten zien dat ik anders was, wel zag wie hij was.

Ik hing zo erg aan hem. Een lieve opmerking en ik kon er weer helemaal tegen.

Ik heb geleerd achteraf dat het een soort overlevingsstrategie is, om alles wat er gebeurd te scheiden. Dus als het even goed gaat, kan je in gedachten niet meer bij de dagen dat het bar slecht was. Je weet het gewoon niet meer, vermijd de herinneringen en denkt alleen maar aan je droom, doet alles om dat even in stand te houden. Ik gaf maar toe, omdat ik zo verlangde naar dat moment dat ik net kon doen of alles fijn was en ik zijn liefde had....

De hele relatie draaide inderdaad om hem. Waar was ik gebleven? Hij zag mij echt niet.

Hij had het zo moeilijk met wat er gebeurde als het escaleerde! Hij vond het vreselijk waar hij toe gedreven werd. Zo zag hij dat.

En ik wilde alles goedmaken voor hem.

Ik schaam me nog steeds kapot.

Ik zie mezelf als een heel andere vrouw. Ik snap het echt niet, hoe kan ik me nou zo mee laten slepen.



Dat iemand denkt dat het een fake verhaal is omdat je niet lijkt te luisteren naar alle goede raad, kan ik me toch wel voor stellen. Maar ik had precies hetzelfde. Ik had zo veel spijt als ik iets had verteld...

Ik greep alles aan om dat terug te draaien, verlangde alleen maar naar dat moment dat het tussen mij en hem weer goed leek.

Je denkt dat het wel meevalt.

Maar je durft aan de politie maar een klein deel van het verhaal te vertellen. Je hebt terwijl je daar zit alweer spijt. Want je denkt dat je toch nergens heen kunt. Wat zal hij kwaad zijn als...

Ik zat net na te denken, om voor mezelf eens op een rij te zetten hoevaak er sprake was van echt geweld en ik ben me kapot geschrokken. Ik heb zo veel weggestopt dat het nu pas voor me duidelijk gaat worden.

Het lijkt wel alsof elk incident op zichzelf staat, met een eigen reden en verklaring waarom het gebeurde, maar dat je er als je er midden in zit, geen lijn in wil zien. Alsof het telkens een uitzondering was ofzo.

Lieve Elmervrouw,

Heb je al regelmatig hier langs zien komen en wil even kwijt dat ik je een skatje vindt. Even of toppic, maar hoe gaat het met jou? Vindt het knap dat je ondanks je eigen sores nog ook hebt voor dat van anderen. Dat geldt trouwens voor meer vrouwen hier.

Het lijkt alsof je er min of meer op tijd bent uitgegaan, Iseo. Alsof je geen struggle binnen de relatie hebt gehad voor je eigen behoud, dat die struggle om jezelf te vinden pas na het beëindigen van die relatie is gaan plaatsvinden.

Was hij degene die er een einde aan maakte, of ben je dat toch echt zelf geweest? Ik ben zo blij dat je niet samen met je dochter erin bent gebleven, of terug bent gegaan.

Veel herkenning. Ik zie die ongelukkige man ook echt wel, en blijf hopen dat het hem beter zal gaan in de toekomst, maar zie vooral de enorme opluchting dat het voorbij is. Op zes mei kan ik mijn jaarfeestje single gaan vieren en geloof me, dat ga ik doen ook. Bij wijze van spreken.

Hij heeft de één of andere k-tziekte, psychische of psychiatrische stoornis. Hij heeft geen keuze, moet zien te overleven met zichzelf. Ik heb die keuze wel en dat is dat ik zorg voor mezelf en mijn kinderen, wij hoeven niet in die hel te leven.

Weet je Iseo, daar ligt ook het punt. Jezelf wegcijferen om de lieve vrede te bewaren. Niet de vuile was buiten hangen. Mooi weer spelen. Och het valt allemaal wel mee. En iedereen heeft wel eens wat in een relatie. Jaja. Het punt is dat je met de jaren zo geisoleerd raakt dat je er niet uit weet te komen. Je eigen ik is weg. Je vriendinnen begrijpen niet waarom je bij zo'n klojo blijft. Je hebt geen zelfvertrouwen meer over om er tegen te vechten. En ja, na klappen had hij zoveel spijt, het zou nooit meer gebeuren, hij hield van je, vergeef me, maar jij dwong mij om zo te reageren, jij maakte mij zo kwaad. En ja, het zou vanaf nu beter worden, het zou niet meer gebeuren. Voor een paar maanden, later een paar weken, toen een paar dagen. En alles was veranderd, op het laatst geen excusen, geen beloftes dat het niet meer zou gebeuren. Nee het kwam door mij. Als ik het zei tegen een ander zou mij iets overkomen. En uit angst zei ik niets. Verzon dingen voor mijn blauwe plekken. Ziekenhuis noemde ik niet bij anderen.

Voor mij kwam de oplossing gelukkig toen hij mij ook ging slaan waar visite bij was. Zelfs met oud en nieuw heeft hij mijn pink verbrijzeld en het hele huis zat onder het bloed. Visite heeft mijn huis schoongemaakt, een vriendin die op het feest bij ons was heeft de hele avond bij me gezeten in het ziekenhuis toen mijn verbrijzelde pink werd behandeld en gehecht. Het besef was er al dat ik met hem wilde stoppen hoor. Maar hij weigerde om uit mijn (koop)huis te vertrekken. Na 8,5 jaar heb ik hem op een vervelende manier uit mijn huis weten te krijgen. Nog 2 jaar gestalked door hem. Ik heb nu een nieuw leven, verhuist, alle vrienden van zijn kant het contact mee verbroken. Voel me heerlijk met mijn 2 katten. Ik hoef niet meer achterom te kijken. Niet bang te zijn dat ik weer geslagen word. Ik kan zijn hoe ik wil en zeggen wat ik wil, zonder bang te zijn. Heerlijk. 

Hoe bang je ook bent voor de toekomst, het heden in zo'n relatie is erger. Dat besef je pas als je uit zo'n relatie bent "ontsnapt".

Hoe het was toen we uit elkaar gingen is voor mij nog steeds een soort van samenloop van omstandigheden die voor mij zo goed uitgepakt heeft.

Ik was bezig om afstand te nemen, maar tegelijk was dat zo moeilijk. Maar er was weer eens een dag dat ik niet naar huis durfde, over straat liep, vervreemd van alles, huilend. Zwanger en ik wist dat ik iets moest doen maar ik voelde me wel een beetje sterker worden maar nog niet sterk genoeg.

En ik kwam de juiste persoon tegen, de vrouw over wie ik al eerder schreef, de hulpverleenster die alles snapt zonder woorden.

En toen voelde ik me opgelucht omdat ik dacht dat ik niet alleen was.

Ik zei toen ik thuiskwam dat ik naar mijn familie ging om na te denken, en ik kwam mijn tas ophalen. Eerst wilde hij niet dat ik ging en heeft hij nog vanalles stukgemaakt en mij geduwd en staan schreeuwen. En toen werd hij zo kwaad, heeft mijn spullen op straat gegooid.

Nou ja, ik ben zelf weggegaan, hij zegt dat hij mij eruit heeft gegooid, wat het ook is, het is dat ik die vrouw had om op terug te vallen en daarna mijn familie.



Ik ben elke dag weer zo opgelucht. Het heeft in het begin heel lang geduurd voor ik me los kon maken. Verstand en gevoel en alles werkte niet samen. Hij heeft me bedreigd. Dan was hij weer zo lief. Midden in de nacht gebeld op mijn mobiel, sms berichten tot ik mijn nummer veranderde dan. Hij heeft heel erg geprobeerd mij terug te krijgen en toen dat niet lukte veranderde zijn toon.



Wat je zegt, daar heb ik veel aan. Die zin, hij moet zien te overleven met zichzelf. Zo is het precies.

Hij kon alles recht praten, maar hij moet van binnen toch weten dat het zo fout was wat hij deed?

En ze denken ook dat hij ziek is, het zou in de familie zitten. Ik weet niet wat ik daar van denk. Hij is heel intelligent. Hij kan alles zo mooi verdraaien dat iedereen hem gelooft. Hij heeft zich onderuit aanifte gepraat, eerder al.

Hij wist precies alles tegen mij te gebruiken zodat ik heel erg bang was.

Ik kan wel janken als ik eraan denk dat hij bij ons zou wonen, hoe dat zou zijn. Hoe mijn dochter zou opgroeien met hem erbij....

Nachtmerries heb ik, dat hij mijn huis alsnog in brand steekt, dat hij ons komt opzoeken en mij pijn wil doen om een rekening te vereffenen. Omdat hij het niet eerlijk vind dat ik nu wel gelukkig ga zijn. Hij niet, dan ik ook niet, dat idee.

Mylenevalerie je beschrijft het echt precies zoals het was.



Je schrijft ook dat de oplossing gelukkig kwam toen anderen getuige waren. Wat vreselijk wat je hebt meegemaakt.

Maar ik denk dat het bij mij ook zo was. Omdat ik in verwachting was, en toen logeerde bij andere mensen. En die lieten me echt niet gaan, terug naar iemand die je eruit heeft gegooid terwijl je zwanger bent.

Ik was niet meer de enige die ervan wist, nu waren er meer mensen bij betrokken. Ik wilde ook voor mezelf kiezen, maar bleek daar wel hulp bij nodig te hebben. Ook al wist niemand wat er echt was gebeurd, dat kleine beetje wat ze wel wisten was genoeg om mij heel erg in de gaten te houden.

Klopt, jarenlang wist niemand van zijn nare kant. Zelf zijn ouders bleven tot de laatste dag zeggen dat hun zoon niet zo was.

Jarenlang verborgen kunnen houden. Toen het per ongeluk uitkwam, en vrienden zagen wat er werkelijk aan de hand was, dat was mijn nooduitgang.

En ja, daarna zien en horen mensen wat er achter die voordeur plaatsvind. Gelukkig was dat het begin van het einde.

Maar hij kon niet accepteren dat jij weg ging bij hem, MV? Of was het stalken om je echt bang te maken?

Wat een vreselijke tijd moet dat zijn geweest.



Herken je misschien ook, dat je daarna zo extreem blij bent met hele kleine dingen, dat je wel gek lijkt ofzo?

Ik ben wel eens bang dat als ik nu niet heel erg geniet dat het ineens weer over kan zijn. Dat er nog steeds die onheilspellende wolk boven me hangt.

Terwijl ik zo'n leuke leven heb nu met mijn dochter.

Het lijkt wel of ik alles intens in me opneem. Het kan nooit eens gewoon zijn zoals het is.

Maar hij kon niet accepteren dat jij weg ging bij hem, MV? Of was het stalken om je echt bang te maken?

Wat een vreselijke tijd moet dat zijn geweest.



Herken je misschien ook, dat je daarna zo extreem blij bent met hele kleine dingen, dat je wel gek lijkt ofzo?

Ik ben wel eens bang dat als ik nu niet heel erg geniet dat het ineens weer over kan zijn. Dat er nog steeds die onheilspellende wolk boven me hangt.

Terwijl ik zo'n leuke leven heb nu met mijn dochter.

Het lijkt wel of ik alles intens in me opneem. Het kan nooit eens gewoon zijn zoals het is.

Klopt, hij zei, als ik je niet kan krijgen dan niemand niet. Een jaar nadat het uitwas heeft hij mij nog verschrikkelijk geslagen. Vandaar dat ik nu "anoniem" woon. Hij weet niet waar ik woon, andere telefoonnummers genomen, gekapt met zijn/onze vriendenkring. Een heel nieuw leven heb ik.

Ja ik kan genieten van de dingetjes te KUNNEN doen waar ik zin in heb, zonder een kwaaie kerel naast je te hebben. Geen gezeur als ik een keer een stomme soap wil kijken. Of met een vriendin aan de telefoon zit te "lullen". Ik geniet van mijn katten die niet meer van angst achter een kast verschuilen wegens zijn geschreeuw. Ik kan lekker lui een dag zijn zonder scheldwoorden, vies vet lui varken. Ik kan weer mens zijn. Met mijn goede en slechte eigenschappen.

Hai DayMar,



Tot nu toe heb ik alleen meegelezen en zoals bij velen grijpt jouw verhaal mij aan. Ik herken veel in wat jou overkomen is, zowel in je relatie, als in de abortus die je hebt ondergaan. Ik ben blij te zien dat je zoveel steun krijgt van de vrouwen hier. Ook van vrouwen die begrip hebben voor het feit dat je ondanks het feit dat je vriend weleens geweld heeft gebruikt toch bij hem blijft. Voor veel mensen is dat (logisch) niet te begrijpen, voor mij en een aantal anderen wel.



Ik hoop dat je gelukkig bent en blijft want daar gaat het tenslotte om, om jouw geluk en als jij happy bent is het goed, jij moet jouw leven tenslotte leiden. Mocht je in de toekomst niet gelukkig zijn dan hoop ik dat je niet schroomt dat te vertellen





Eleonora

Hoi allemaal

Ik had vanalles te doen vanmiddag, maar ik was met mijn gedachten heel ergens anders. Er komt zoveel terug nu.

Ik denk terug aan dat ik bij hem weg ging, en ik begrijp nog steeds niet hoe dat is gelukt. Het lijkt wel of hij me gewoon liet gaan, en daar toen spijt van kreeg maar toen was het al te laat. Ik was al sinds ik wist van mijn zwangerschap bezig met wat ik moest doen, en toen hij schreeuwde dat ik moest oprotten ben ik ook echt gegaan, in plaats van in te storten omdat ik toch niet wist waar ik heen moest gaan. Ik denk dat hij dat niet had verwacht, ook al had hij mijn spullen op straat gegooid. Meestal zat ik dan ergens tot heel laat in de nacht met mijn tas enzo, en ging ik weer naar huis omdat ik moest werken, en dan maakte hij het weer goed. Maar deze keer ging het dus anders.

Maar ik ben daarom ook bang, omdat het nog niet klaar lijkt.

Hij heeft heel erg geprobeerd nog invloed op me te hebben later.

En hij heeft toen op het laatst een heel eng en naar bericht ingesproken en daarna heb ik een ander nummer genomen.



Ik ben wel erg in de war nu. Weet niet meer hoe ik hem moet zien.

Soms denk ik dat het een man is die het zichzelf heel erg moeilijk maakt, die zich niet kan beheersen als hij kwaad en gefrustreerd is. Soms denk ik dat het iemand is die echt geen gevoelens heeft voor anderen, alleen een soort aangeleerd gedrag omdat hij gewoon heel slim is. Maar dus berekenend.

Hij kon alles tegen me gebruiken, vergat nooit iets.

Hij heeft ook niet veel inlevingsvermogen in anderen, terwijl hij zelf zo'n gevoelige man lijkt. Hij is een man die kan huilen, die zichzelf kwetsbaar lijkt te kunnen opstellen. Maar die het al die keren niets leek te kunnen schelen als ik stuk ging van verdriet. Als iemand anders huilde. Hij vond dat heel irritant, zei ook altijd dingen die er op wezen dat iemand huilt om iets van een ander gedaan te krijgen, snapte nooit dat ik ook in huilen kon uitbarsten van verdriet. Werd alleen kwader omdat ik iets zou willen bereiken ermee ofzo.



Hoe kan iemand nu twee heel verschillende kanten hebben? Ik begrijp er niets van. Of zie ik dat zelf zo?

Ik was heel zorgzaam. Ik denk dat ik dingen heb ingevuld. Er waren twee mensen in zijn omgeving gestorven. Daarom dacht ik dat hij zichzelf niet was, dat hij soms dagen had dat hij doordraaide, dat niets lukte, dat hij gefrustreerd was.

Maar ik zocht dus vooral naar verklaringen voor zijn gedrag.

Hij kon nooit een baan houden voor een langere tijd. Maar het was nooit zijn schuld.

En ik werkte, had steeds een andere baan omdat hij me vaak het werken onmogelijk maakte, vooral als ik het er naar mijn zin had. Niets bijzonders hoor, gewoon laaggeschoold werk. Maar hoevaak ben ik wel niet niet op mijn werk verschenen omdat er een scene geschopt werd net voor ik moest gaan? Ik ben altijd weer met goede moed een volgend baantje gaan zoeken.

Hij is me zelfs een keer op mijn eerste werkdag, in een leuke winkel, komen bedreigen omdat ik iets verkeerd had gedaan ik weet niet eens meer wat er nou was. Er was altijd wel iets.



Dat ik steeds minder mensen, vrienden zag sloop er echt in. Ik begrijp het gewoon niet.

Hoe kan dat nou gebeuren.

Waar was ik gebleven? Ik heb mijn familie echt een tijd niet gezien. Ik heb zoveel spijt van zo veel dingen.

We woonden ook ver weg van waar ik vandaan kwam.



Nu zit ik maar na te denken over alles en er komen alleen maar meer vragen. En ik schrijf hier maar wat dingen op, want het voelt wel fijn om het eens op te schrijven.

Gek, een dagboek heb ik nooit gedurfd omdat ik bang was dat iemand het zou lezen per ongeluk. Maar hier op dit topic ben ik ineens aan het vertellen.



Ik had dit forum gevonden omdat ik behoefte had aan een praatje. Gewoon in de avond, want dan slaapt mijn dochter en dan weet ik niet zo goed waar ik het zoeken moet, behalve dan mijn huiswerk. Ik dacht dat het wel goed zou zijn voor me, oefenen met sociale contacten ofzo. Klinkt misschien wel gek.

Klinkt niet gek, Iseo. Ik denk dat er heel wat mensen zijn die sociale contacten hervatten op dit forum. Voordat je je ex ontmoette, was je toen een heel open persoon naar mensen of had je vooraf al op de één of andere manier moeite met contacten?

Ik ben iemand die altijd weinig vrienden heeft gehad, wel goede, en ben tijdens de relatie ook in een vrijwel totaal isolement gekomen. Het is heel moeilijk om oude banden weer op te pakken, en bij nieuwe mensen heb je toch zo iets van een beerput, de afgelopen jaren van je leven, waar je niet met iedereen, of voluit over wilt spreken. Als je acht jaar mist in je leven denk ik dat dat ook beperkt bij het aangaan van nieuwe contacten. Hier op het forum is het zo fijn dat je lotgenoten kunt tegenkomen, mensen tegen wie je vrijuit kunt praten omdat ze weten waar je het over hebt.



Als je wat wijzer wilt worden over je ex: klik eens een keer bijvoorbeeld op epsychiater, bij persoonlijkheidsstoornissen, en kijk of je iets herkent van de daar beschreven verhalen. Denk dat je dan al een aardig eind in de richting komt van begrijpen dat mensen echt heel anders kunnen functioneren dan je normaalgesproken verwacht.



En wat betreft je nog steeds aanwezige angst: het kan zijn dat je ex in je gedachten veel groter, veel gevaarlijker is, dan hij nu in werkelijkheid nog is. Als zijn woede alleen in vlagen kwam, niet heel systematisch, heb je nu je bij hem weg bent veel minder kans om in zo'n vlaag terecht te komen. Of kun je er uit wegkomen wat je eerder niet kon. Als je hem kunt beschouwen als iemand die niet met zijn emoties kan omgaan, maar niet echt kwaadaardig is, kan je angst minder worden. Om jou iets aan te doen moet hij óf systematisch jou kapot willen maken -heeft 'ie de afgelopen twee jaar effectief niet gedaan- óf moet je bij hem in de buurt zijn als hij in zo'n woedeaanval schiet.

 

De angst gaat niet weg. Maar alles wat je kunt doen om hem zo snel mogelijk klein te maken als 'ie heel erg groot is is meegenomen.

Hoi Mamzelle

Ja, ik had voor die tijd niet echt veel vrienden, middelbare schooltijd ging niet zo lekker want ik kon daar met al die mensen mijn draai niet echt vinden zeg maar. Wel twee leuke meiden leren kennen in mijn klas. Maar toen ik met hem samen was heb ik ze een hele tijd niet meer gezien, en nu dan weer contact.

Ik sluit niet makkelijk vriendschap. En nu voel ik me meestal alsof ik er niet echt bijhoor, alsof ik op een afstand blijf, met andere mensen samen. Ik zie nu wel veel mensen vind ik. Maar ik ga niet vaak ergens heen, ben het liefst lekker rustig thuis met mijn dochter, of wandelen.

Maar die twee meiden zijn heel lief, ze komen ons fijn opzoeken, dringen er echt niet op aan dat ik eens hun kant op moet komen.

Verder woon ik in een dorp nu, en mensen zijn daar echt nieuwsgierig!



Misschien maak ik mijn ex in mijn gedachten wel groter en gevaarlijker dan hij is. Hij heeft inderdaad niets ondernomen, ik denk dat als hij zou willen dat hij me best kan vinden.

Hij zei wel dingen in die richting, ook over andere mensen toen hij op het laatst erg aan het doordraaien was. Maar dat wil inderdaad niet zeggen dat hij het ook echt doet.

Het is toch anders als je de hele tijd in de buurt bent.

Wat ik eng vind is dat hij tegen mij praatte over dingen die anderen hem dan hadden aangedaan, en die hij dus niet zou vergeten. Maar misschien was dat ook weer om mij dan te intimideren denk ik nu.



Ik ga nu even kijken op die site. Wilde me er eerder niet in verdiepen, ook al hebben zijn ouders al aangegeven dat ze het vermoeden hebben dat er iets niet klopt bij hem.

Wow....ik ben stil van wat ik hier allemaal lees. Ik kan niets zinnigs bijdragen, maar ik wil toch even reageren, en jullie veel kracht toewensen, en geloof in jezelf *;

Hoi Allemaal, Ik lees net mee. Ik heb geen woorden. Dit is allemaal heel heftig. De strijd, de angst, de confrontatie. Ook erg herkenbaar. Ik zit te trillen achter mijn pc. Ik weet niet wat moet zeggen, zit even in de knel. Maar ik wens jullie veel kracht, wijsheid en sterkte toe. Klara

Hoi lieve Klaar! Sorry dat ik sinds je laatste berichtje niet meer heb geschreven op je eigen topic. Ik moest wel veel denken aan wat ik je wilde zeggen.

Ben een beetje in de war nu, maar het is wel goed.

We schrijven al een tijdje. Ik denk dat het voor jou heel heftig is, omdat ook jij eerder al aangaf dat je dacht dat het nog meeviel bij jou thuis, maar ik snap dat je juist alles herkent wat hier wordt geschreven.

Godallemachtig, hoe herkenbaar is dit topic. Been there, done that, got the scares to prove it. Ik realiseer me nu pas wat een geluk ik heb dat ik nog leef. Dat ik überhaupt nog weet wat leven is. Dat ik toch weer geluk heb gevonden, ondanks twee relaties waarin ik er bijna aan onderdoor ging. Dat mijn jongentjes en ik het hebben overleefd en er nog zijn. Dat we gelukkig zijn. Dat mijn knullen ook weer kunnen lachen en fluiten en zingen. Dat we ondanks een rondje Nederland (blijf-huizen hoppen noem ik het zelf) eindelijk ons plekje hebben gevonden. Hoe moeilijk om terug te kijken op al die verspilde tijd. Op alle ellende. Om het gat in mijn CV te verklaren (tja. blijfhuishoppen word niet gezien als baan). Om vertrouwen te krijgen in een nieuwe relatie. Om te lezen en zien dat er nog zoveel vrouwen en kinderen in hetzelfde schuitje zitten als wij in hebben gezeten. Pfffff, tranen staan hoog....



Liefs Blindje

Iseo, Nee joh geen sorry. Het is toch goed. Ik vind het fijn dat je verhaal kwijt kan. Ik vind het allemaal erg knap van je en ben erg trots op je. Ja het is wel heel confronterend. Maar ook goed om te lezen, denk ik. Zit mij nu af te vragen, hoe vast mijn oogkleppen zitten. Liefs

Ik word er stil van als ik jullie verhalen lees. De herkenning. Het isolement waar jezelf in terechtkomt. Het gevoel dat het allemaal aan mij heeft gelegen.De schuld en de schaamte die je op jezelf laad. En ja, ik had dus wel een goed sociaal leven voor die tijd. Maar het blijven hangen in een relatie die dus duidelijk niet goed voor je is kost zoveel van jezelf. Nu terugkijkend snap ik mezelf ook niet. Dat ik daar zo in ben blijven hangen. Maar ik weet dat het sluipenderwijs is gegaan. En dat ik mezelf ben kwijtgeraakt. En de stap om weg te gaan was een bevrijding. Eindelijk rust. En eindelijk mezelf weer terugvinden. Wat zo goed voelt. Maar wat tegelijkertijd dus ook een pijnlijk proces is. Het besef dat ik mezelf zoveel tekort heb gedaan. Dat ik nu zoveel gelukkiger ben. En ja, dat stemmetje wat me vanaf het begin wel heeft gewaarschuwd maar wat ik dus altijd heb genegeerd. Er was altijd wel een reden om dat weg te drukken. En het vervelende is dat je dat pas beseft als je "vrij" bent. Als je er nog in zit dan ervaar je het niet zo. Dan leef je voor de momenten dat het weer even goed is. Om vervolgens weer een stukje van jezelf in te leveren.

En angst, ja die angst moet je leren overwinnen. Weer leren vertrouwen op jezelf. Weer leren vertrouwen hebben in andere mensen, want natuurlijk is niet iedereen zo. Weer je leven opbouwen, nieuwe mensen leren kennen. Wat ik zo erg vind is dat toen ik erin zat ik dacht dat iedereen alleen maar die leuke en lieve en aardige man zag die aan de buitenwereld werd getoond. Dat het dus allemaal aan mij lag. En ja, einde relatie en dan komen de woorden los, de feiten, wat er gebeurd is, ik ben gaan praten en schrijven, eerst voor mezelf, later ook hier, en dan merk je dat je niet alleen bent. Anderen hebben echt wel gezien dat het iemand is met twee gezichten. En dat je dus zelf niet gek bent. Gelukkig heb ik het nu allemaal weer redelijk op een rijtje.

Iseo, dat gaat jou ook lukken hoor. Het heeft tijd nodig en je moet weer leren vertrouwen.

Daymar, goede titel trouwens! Het maakt duidelijk dat er dus echt wel wat is gebeurd in jezelf. Stel voor jezelf een grens. Dat is een van de beste adviezen die ik heb gelezen. Want het heeft allemaal te maken met het steeds opnieuw verleggen van je eigen grenzen. Over je eigen grenzen heengaan net zo lang totdat je het zelf niet meer goed ziet. En ja, dan is de weg terug naar jezelf moeilijk. En tegelijkertijd, zodra je de beslissing hebt genomen zo makkelijk. Ik heb geen moment spijt gehad en ben zoveel gelukkiger nu ik mezelf weer kan en mag zijn. Het is echt niet altijd makkelijk maar wel veel makkelijker dan het leven wat ik had waarin ik altijd op eieren moest lopen en rekening moest houden met mijn expartner. Ook ik wilde tijdens mijn relatie niet spreken over mishandeling, en nog steeds vind ik dat lastig. Want dat zou mij toch niet overkomen. En ja, het is dus wel gebeurd. Niet fysiek, maar wel emotioneel. Toegeven dat het is gebeurd vind ik nog steeds lastig, de schaamte is groot. Het zou mij toch niet overkomen dacht ik vroeger altijd. Maar het is wel gebeurd en het kan dus ook iedereen overkomen. En ik heb er ook wel veel van geleerd, vooral over mezelf. En mijn grenzen. Maar ik heb nog steeds het gevoel dat ik een groot deel van mijn leven heb verspild. Een gevoel wat ik nog echt een plek moet geven. Iets wat ik, als ik kon, jou zou willen besparen. Maar dat kan ik niet he. Je moet het zelf gaan inzien en dan nog de kracht gaan opbouwen om de situatie te gaan veranderen. Iets wat tijd nodig heeft en wat bij iedereen anders verloopt. Ook jij hebt dat inzicht en die kracht in je. Er komt een moment dat je dat toe gaat laten. En tot die tijd, pas goed op jezelf



Zonlicht

'k Heb vanavond helaas weinig tijd om te schrijven, maar meiden...wàt zijn jullie dapper en wat word ik stil van jullie recht-uit-het-hart-verhalen.



Een *; voor jullie en een welgemeend onder de riem!



liefs Reina :R

*Stel voor jezelf een grens. Dat is een van de beste adviezen die ik heb

gelezen. Want het heeft allemaal te maken met het steeds opnieuw

verleggen van je eigen grenzen. Over je eigen grenzen heengaan net zo

lang totdat je het zelf niet meer goed ziet.*



DayMar, dit stukje even uit de post van Zonlicht geknipt.

Want hier gaat het echt om.

Elke keer worden je grenzen een stukje opgeschoven.

Bij mij was het de eerste keer een duw. Hij was boos en ik stond ik de weg.

Die eerste keer dat hij iets vernielde wat mij dierbaar was.

De muziek die ik niet meer kon draaien.

Het bezoekje aan mijn vriendin dat ik afbelde.

Ik kan zoveel voorbeelden noemen.

Er is een eerste keer, en daarna gaat het steeds verder.



Ik was zo verliefd, kon niet zonder hem. Nog steeds denk ik wel eens aan die leuke kant die hij ook had en die ik mis. Want ik dacht eerst dat wij echt vrienden waren. We hadden best veel meegemaakt het eerste jaar. Het was een beetje wij-tegen-de-wereld. Altijd samen.

En later betekende dat gewoon isolement.



Ik schaam me nog steeds zo erg. Ik wilde hier een gebeurtenis vertellen, als voorbeeld van hoe het uit de hand kan lopen.

Maar ik durf het niet op te schrijven, omdat ik later weer terug ben gegaan naar hem. Alsof dat nog niet erg genoeg was, of ik echt zo stom ben...

Schamen dat je bent gebleven, tja, ik doe niet meer aan schaamte. 't Is voorbij, godzijdank.

Vandaag de eerste verjaardag van Oudste zonder zijn papa erbij. Ik heb al twee eerdere verjaardagen kunnen genieten van ongedwongen feestjes, alleen maar het plezier van de kinderen wat telt.

Mijn ex haatte zijn eigen verjaardag en had niet het gevoel dat hij mee kon doen met de verjaardagen van zijn kinderen. Hij was er wel blij mee, zeker, maar kon gewoon niet feesten, of te vroeg blije en dus drukke kinderen om zich heen hebben, of blij zijn met de komst van de visite.

Hij zat en zit in een isolement - heeft alleen drinkmaatjes die hij ook niet thuis uitnodigde - en misschien was dat isolement voor mij ook wel veiliger dan gewoon vrij met mijn vriendinnen praten en daarna bergen commentaar krijgen.

Vandaag feest. Mijn laatste post vandaag dus.

Hoi lieve Mamzelle! Gefeliciteerd met Oudste en een fijne dag!

:gwab:



Ik was gisteren heel somber maar vanochtend werd ik wel vrolijk wakker en het gaat wel weer. Alles kwam nogal terug, maar nu ben ik weer gewoon happy met hoe het nu is en ik ga zo eens wat leuks doen met dochterlief, 't is mooi weer.