Relaties
alle pijlers
Oproep voor vrouwen met vriend met kinderen deel 6
maandag 12 maart 2007 om 14:37
maandag 12 maart 2007 om 14:44
Was mijn overweging ook, niet aan beginnen maar ik had er in die periode zelf ook behoefte aan om over vergelijkbare situaties te horen en wij zijn hier allemaal voorbeelden van geslaagde 2de relaties.
fysio is uitgesteld vandaag, wordt wat later op de dag, dus dacht, goed bijlezen en praten op de groep, maar helaas, technische issues duidelijk!
omdat ik nu toch aan weinig dingen aandacht kan geven ivm de situatie toch maar even hier lezen dan
fysio is uitgesteld vandaag, wordt wat later op de dag, dus dacht, goed bijlezen en praten op de groep, maar helaas, technische issues duidelijk!
omdat ik nu toch aan weinig dingen aandacht kan geven ivm de situatie toch maar even hier lezen dan
maandag 12 maart 2007 om 14:47
Yep, ik kan me goed voorstellen dat het prettig is om te horen hoe het bij anderen is gegaan, vandaar dus ook uiteindelijk mijn bijdrage.
Ik had hier eigenlijk een poetsdag ingepland, maar het emmertje sop staat werkeloos achter me ;). Pfffff, toch mezelf zo maar even van de pc wegslepen.
Succes als je nog naar de fysio gaat later PP.
Ik had hier eigenlijk een poetsdag ingepland, maar het emmertje sop staat werkeloos achter me ;). Pfffff, toch mezelf zo maar even van de pc wegslepen.
Succes als je nog naar de fysio gaat later PP.
donderdag 15 maart 2007 om 22:40
kan altijd hoor, email is mijn nick maar met een underscore ertussen, liggend streepje, op hete meel natuurlijk.
via de site kan natuurlijk ook, aangezien het ons eigen domein is, dus zo ongeveer alles van pietje bell at youknowwhat.nl werkt tot en met broodtrommeltje at you knowwhat punt.nl.
ga zelf nog even een wijntje pakken, klein beetje samen relaxen en dan slapen.
via de site kan natuurlijk ook, aangezien het ons eigen domein is, dus zo ongeveer alles van pietje bell at youknowwhat.nl werkt tot en met broodtrommeltje at you knowwhat punt.nl.
ga zelf nog even een wijntje pakken, klein beetje samen relaxen en dan slapen.
vrijdag 16 maart 2007 om 10:58
Ik heb ook een vriend die twee kinderen heeft uit een eerder huwelijk. Ik ben dol op kinderen en wil ze ook super graag maar nu nog niet, ik vind mezelf gewoon nog te jong. In het begin was het wel wennen hoor, in plaats van op zaterdagavond te gaan stappen deed ik twee kleine kindjes in bad, bracht ze naar bed en zat een verhaaltje voor te lezen. Ik ben dol op zijn kinderen en vind het leuk als ze er zijn maar ooh wat ben ik weer blij als ze na het weekend weer weg gaan en ik mijn vriend weer lekker voor me alleen heb. klinkt nogal egoistisch eigenlijk... Zijn kinderen zijn zijn alles en ik hoef maar één slecht woord over ze te zeggen en ik krijg meteen een boze blik. Zijn ex kan het niet verkroppen dat ik deel uitmaak van het leven van HAAR kinderen en probeerd de kinderen tegen me op te stoken en beschuldigd mij van kindermishandeling en dreigt steeds dat ze me vermoord als ik haar kinderen ook maar één keer aanraak. Ik ben stapel op mijn vriend maar toch had ik liever dat hij geen kinderen had, hoe lief ik ze ook vind...
vrijdag 16 maart 2007 om 12:05
Hoi Natseclane, welkom. Lastige situatie soms. Volkomen begrijpelijke gevoelens die je hebt, dol op je vriend en dol op zijn kids, maar diep in je hart had je hem liever zonder gehad. Herkenbaar ook. Ik vind zelf het frequente contact wat er met ex nog nodig is omtrent allerlei zaken het moeilijkst. Gelukkig doet ex hier niet zo moeilijk als de jouwe, want dat zal het nog extra lastig maken.
Kom hier lekker je verhaal vertellen en je vragen stellen.
Kom hier lekker je verhaal vertellen en je vragen stellen.
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
vrijdag 16 maart 2007 om 16:10
Hoi Natesclane, welkom hier.
(En waren er nou nog andere nieuwen?? Hoe dan ook, ook welkom natuurlijk.)
Het is niet raar hoor, dat je na het weekend ook wel weer opgelucht bent dat ze weer weg zijn. Ik denk dat velen van ons dat gevoel ook wel eens hebben (gehad).
Zo te lezen heb je wel met een heel vervelende hex te maken. Succes ermee, en zorg ervoor dat jullie samen 1 lijn blijven trekken, dan komen jullie er wel.
Allemaal fijn weekend, kus Sue
(En waren er nou nog andere nieuwen?? Hoe dan ook, ook welkom natuurlijk.)
Het is niet raar hoor, dat je na het weekend ook wel weer opgelucht bent dat ze weer weg zijn. Ik denk dat velen van ons dat gevoel ook wel eens hebben (gehad).
Zo te lezen heb je wel met een heel vervelende hex te maken. Succes ermee, en zorg ervoor dat jullie samen 1 lijn blijven trekken, dan komen jullie er wel.
Allemaal fijn weekend, kus Sue
zaterdag 17 maart 2007 om 00:30
Het is wel fijn dat ik nu metgezellen heb :D Ik ben zelf nog maar 20 en al mijn vriendinnen gaan elk weekend lekker stappen en begrijpen mij natuurlijk compleet niet. Officieel gaat hij zondag de kinderen weer halen voor twee dagen maar er zijn weer problemen met zijn ex en ze heeft al gedreigd dat hij ze niet mee krijgt. Ook een leuk vooruitzicht want dan zit ik weer de hele week met een depressieve vriend in huis :(
zaterdag 17 maart 2007 om 20:07
Hoi,
Al een tijdje lees ik mee op dit topic, maar nooit eerder heb ik gereageerd. Ik weet gewoonweg niet waar te beginnen.
Al jullie verhalen over (h) exen, moeilijke kwesties, oorlogen, alimentatie, jaloezie etc komen me zó ontzettend bekend voor.
Sinds 7 maanden heb ik een relatie met mijn vriend (hij 30, ik 26) en hij heeft een zoon (bijna 5) uit een eerdere relatie. Het jochie is een schat van een kind, maar de moeder....ai ai, wat een secreet! Ze doet niets anders dan dwarsliggen, hem (vriend) afzeiken, zoon bij mij (en zelfs bij hem) vandaan (willen) houden, dreigen, zeuren...zucht. Dat mens spoort echt niet en doet er alles aan om het leven van haar ex (mijn vriend), mij, maar ook dat van haar bloedeigen zoon te verzieken.
Zoals ik al zei, ik weet niet waar ik moet beginnen, maar misschien kan ik gaandeweg een beetje met jullie meelezen en meeschrijven.
groetjes,
mieke
Al een tijdje lees ik mee op dit topic, maar nooit eerder heb ik gereageerd. Ik weet gewoonweg niet waar te beginnen.
Al jullie verhalen over (h) exen, moeilijke kwesties, oorlogen, alimentatie, jaloezie etc komen me zó ontzettend bekend voor.
Sinds 7 maanden heb ik een relatie met mijn vriend (hij 30, ik 26) en hij heeft een zoon (bijna 5) uit een eerdere relatie. Het jochie is een schat van een kind, maar de moeder....ai ai, wat een secreet! Ze doet niets anders dan dwarsliggen, hem (vriend) afzeiken, zoon bij mij (en zelfs bij hem) vandaan (willen) houden, dreigen, zeuren...zucht. Dat mens spoort echt niet en doet er alles aan om het leven van haar ex (mijn vriend), mij, maar ook dat van haar bloedeigen zoon te verzieken.
Zoals ik al zei, ik weet niet waar ik moet beginnen, maar misschien kan ik gaandeweg een beetje met jullie meelezen en meeschrijven.
groetjes,
mieke
zondag 18 maart 2007 om 16:29
zondag 18 maart 2007 om 17:41
Zit er helemaal klaar voor om op de groep uitgebreid bij te lezen en nog veel uitgebreider overal te reageren op alle dingen van de afgelopen paar weken... continue problemen met het laden van de pagina's
kon precies 1 reactie geven, maar daarna met geen mogelijkheid de site meer geladen krijgen, foutmeldingen (can't find that page) of gewoon blanco. (gereed.. hoezo gereed, zie niks!).
zal het morgen nog eens goed proberen, want daarna even pauze natuurlijk.
Voor de nieuwelingen hier: welkom!
lekker vanje af schrijven, maak je niet druk om dingen die misschien niet aardig zijn om te schrijven / denken / voelen, je bent een mens met gevoelens en dat is ok.
kon precies 1 reactie geven, maar daarna met geen mogelijkheid de site meer geladen krijgen, foutmeldingen (can't find that page) of gewoon blanco. (gereed.. hoezo gereed, zie niks!).
zal het morgen nog eens goed proberen, want daarna even pauze natuurlijk.
Voor de nieuwelingen hier: welkom!
lekker vanje af schrijven, maak je niet druk om dingen die misschien niet aardig zijn om te schrijven / denken / voelen, je bent een mens met gevoelens en dat is ok.
maandag 19 maart 2007 om 18:17
Hoi dames,
Ik heb weer eens een knallende ruzie, hoofdpijn weekend achter de rug :(
Kort samengevat. Vorige weekend heel het weekend met kleine wezen fietsen, was echt onwijs leuk. Deze week zou ze vanaf donderdag tot en met zondag bij ons zijn en ik zou zondagavond lekker samen gaan salsadansen met mijn vriend.
Vrijdag vroeg ex hem of hij kleine maandag kon brengen en vriend was vergeten dat wij weg zouden gaan. Ik was boos erover geworden ( door de telefoon ), met als gevolg dat die kleine niet meer bij ons wilde komen en hij haar vrijdag naar huis bracht.
Vriend razend op mij, want kleine heeft trauma van ruzies en ik doe moeilijk over 3 uurtjes dansen die dan niet door zouden gaan. Terwijl zij en ex degene zijn die haar die trauma als eerste hebben bezorgd! Haar eigen moeder kan zich niet eens inhouden voor haar kind, maar ohwee als ik me een keertje laat gaan, dan is het alsof ik zijn kind een trauma bezorgd heb. Alsof ik altijd maar de perfecte stiefmoeder moet zijn, terwijl hun talloze fouten met haar hebben gemaakt.
Voor mij was het een principe kwestie, omdat ik zijn tijd met haar respecteer en ook leuke dingen ga doen als ze er is. Dat avondje samen keek ik naar uit en ik voelde me aan de kant geschoven toen hij dat vergat en een dubbele afspraak maakte.
Kreeg ik weer naar me toegeworpen dat ik jaloers was en met die kleine loop te concurreren!! Dat ik volwassener moet zijn, want zijn kind is het belangrijkste. Ik baal daar zo van, want telkens als hij zoiets zegt doet dat me pijn en vind ik het oneerlijk, omdat ik wel degelijk mijn best doe. Dat ik boos word omdat ons avondje uit niet doorgaat, staat los van haar, maar hij betrekt het altijd op haar en jaloezie van mijn kant. Ik vind dat zo gemeen!
Alsof ik niet voor mezelf mag opkomen ofzo. Liefde voor je kind en liefde voor je vrouw zijn toch 2 verschillende dingen die beide belangrijk zijn.
Als hij met ex ruzie heeft over die kleine, roept hij toch ook niet dat zijn ex jaloers is of concurreert met die kleine! Alleen omdat ik de moeder niet ben, moet hij dat elke ruzie benadrukken en mag ik nooit voor mezelf opkomen op moment dat hij verwacht dat ik mezelf aan de kant moet schuiven voor 'het hulpeloze kind'.
Tuurlijk is het kind het belangrijkste in zijn leven, maar doordat hij dat altijd maar moet benadrukken, voel ik me buitenstaander. Hij creeert die scheiding. Ik hoor andere vaders nooit roepen 'mijn kind is nummer 1' Die zeggen meestal 'mijn gezin komt op de eerste plaats' Als een eenheid.
Mijn zwager heeft 2 dochters en heeft het altijd over de 3 belangrijkste vrouwen in zijn leven. Zo hou je het in balans en niet door altijd de ene zijde te benadrukken.
Hoe gaan jullie hiermee om? Hij doet altijd alsof het een strijd is tussen mij en die kleine, maar in wezen ben ik boos op hoe hij ermee omgaat. Zij heeft hier helemaal niks mee te maken.
Ik stond weereens op het punt om er een eind aan te maken, want ik heb er geen behoefte aan om dit de rest van mijn leven te moeten horen.
Ik heb weer eens een knallende ruzie, hoofdpijn weekend achter de rug :(
Kort samengevat. Vorige weekend heel het weekend met kleine wezen fietsen, was echt onwijs leuk. Deze week zou ze vanaf donderdag tot en met zondag bij ons zijn en ik zou zondagavond lekker samen gaan salsadansen met mijn vriend.
Vrijdag vroeg ex hem of hij kleine maandag kon brengen en vriend was vergeten dat wij weg zouden gaan. Ik was boos erover geworden ( door de telefoon ), met als gevolg dat die kleine niet meer bij ons wilde komen en hij haar vrijdag naar huis bracht.
Vriend razend op mij, want kleine heeft trauma van ruzies en ik doe moeilijk over 3 uurtjes dansen die dan niet door zouden gaan. Terwijl zij en ex degene zijn die haar die trauma als eerste hebben bezorgd! Haar eigen moeder kan zich niet eens inhouden voor haar kind, maar ohwee als ik me een keertje laat gaan, dan is het alsof ik zijn kind een trauma bezorgd heb. Alsof ik altijd maar de perfecte stiefmoeder moet zijn, terwijl hun talloze fouten met haar hebben gemaakt.
Voor mij was het een principe kwestie, omdat ik zijn tijd met haar respecteer en ook leuke dingen ga doen als ze er is. Dat avondje samen keek ik naar uit en ik voelde me aan de kant geschoven toen hij dat vergat en een dubbele afspraak maakte.
Kreeg ik weer naar me toegeworpen dat ik jaloers was en met die kleine loop te concurreren!! Dat ik volwassener moet zijn, want zijn kind is het belangrijkste. Ik baal daar zo van, want telkens als hij zoiets zegt doet dat me pijn en vind ik het oneerlijk, omdat ik wel degelijk mijn best doe. Dat ik boos word omdat ons avondje uit niet doorgaat, staat los van haar, maar hij betrekt het altijd op haar en jaloezie van mijn kant. Ik vind dat zo gemeen!
Alsof ik niet voor mezelf mag opkomen ofzo. Liefde voor je kind en liefde voor je vrouw zijn toch 2 verschillende dingen die beide belangrijk zijn.
Als hij met ex ruzie heeft over die kleine, roept hij toch ook niet dat zijn ex jaloers is of concurreert met die kleine! Alleen omdat ik de moeder niet ben, moet hij dat elke ruzie benadrukken en mag ik nooit voor mezelf opkomen op moment dat hij verwacht dat ik mezelf aan de kant moet schuiven voor 'het hulpeloze kind'.
Tuurlijk is het kind het belangrijkste in zijn leven, maar doordat hij dat altijd maar moet benadrukken, voel ik me buitenstaander. Hij creeert die scheiding. Ik hoor andere vaders nooit roepen 'mijn kind is nummer 1' Die zeggen meestal 'mijn gezin komt op de eerste plaats' Als een eenheid.
Mijn zwager heeft 2 dochters en heeft het altijd over de 3 belangrijkste vrouwen in zijn leven. Zo hou je het in balans en niet door altijd de ene zijde te benadrukken.
Hoe gaan jullie hiermee om? Hij doet altijd alsof het een strijd is tussen mij en die kleine, maar in wezen ben ik boos op hoe hij ermee omgaat. Zij heeft hier helemaal niks mee te maken.
Ik stond weereens op het punt om er een eind aan te maken, want ik heb er geen behoefte aan om dit de rest van mijn leven te moeten horen.
