Relaties
alle pijlers
Oproep voor vrouwen met vriend met kinderen deel 6
maandag 19 maart 2007 om 19:09
Snap dat het een beetje vreemd overkomt zo, maar vooral in het begin waren die kinderen helemaal weg van me. En als zo'n kleintje aan me vraagt of ik dat doe kan ik echt geen nee zeggen, nu gaat me dat een stuk gemakkelijker af. Door alle problemen met de scheiding wat veel geld kost kon mijn vriend het financieel niet meer aan. Ik ben toen bij hem ingetrokken. Als ik dat niet deed dan moest hij bij zijn ouders gaan wonen en zou hij de kinderen niet meer mogen zien. Ik ben pas 20 dus het samenwonen had van mij nog wel even mogen wachten. Ik woon nu in een dorpje waar nog geen kroeg is en ken hier op zijn familie na helemaal niemand. Mijn vriendinnen wonen allemaal een uur rijden hier vandaan dus ik voel me wel eens eenzaam. Ik hou echter zoveel van mijn vriend dat ik dit er voor over heb maar soms verlang ik wel weer terug naar mijn leventje in de stad...
maandag 19 maart 2007 om 19:13
Mijn vriend is ook een groot voorbeeld van mijn kinderen staan op nummer 1 en daarna kom jij pas. Het is wel zo dat hij altijd benadrukt dat zijn liefde voor de kids heel anders is dan zijn liefde voor mij. Ik snap heel goed dat dit een principe kwestie voor jou is, ik neem aan dat het jou anders vrij weinig had uitgemaakt als de kleine een avondje langer was gebleven. Maar wat ik me dan afvraag, had je voor dat avondje geen oppas kunnen regelen? Ik vind het ook wat vreemd dat je vriend het steeds heeft over dat jij jaloers bent op zijn dochter, zou toch ook niet helemaal gezond zijn lijkt mij.....!?
maandag 19 maart 2007 om 19:30
Oppas?? Zover denken wij nog niet eens. Mijn vriend voelt zich heel verantwoordelijk. Omdat hij zijn dochter weinig ziet, zal hij nooit een oppas regelen, terwijl hij dolgraag bij haar wil blijven ( liever dan uitgaan ). Als ze komt, zorgt hijzelf voor haar.
Het zijn inderdaad 2 verschillende liefdes, maar zo voelt het niet op de manier waarop hij ermee omgaat. Ik weet gewoon echt niet hoe ik ermee om moet gaan.
Ik vind het knap dat jij op je 20ste dat allemaal al aankan. Ik ben bijna 27 jaar en heb vanaf mijn 18de altijd voor mezelf moeten zorgen. Ben helemaal maal geen zorgzaam moedertypje. Ik ben zelf nog niet eens toe aan kids, maar heb er nu toch eentje waar ik niet echt in heb kunnen groeien.
Ik denk dat als ik zelf moedergevoelens zou hebben, dat ik dan pas het gevoel van 'kind op nummer 1' ook kan hebben en begrijpen. Op dit moment ben ik teveel nog met mezelf bezig en mijn eigen belangen.
We hadden van donderdag leuke dingen met haar kunnen doen. Op dat moment denk ik echt niet aan mezelf en vind ik het leuk om met zijn drietjes op stap te gaan. Maar als ik dan voor die 3 uurtjes uitgaan eens aan mezelf denk, ontneem ik hem de tijd met zijn kind en mag ik niks zeggen want kind gaat voor.
Vervolgens heeft hij het over collega's waarbij wel alles goed is gegaan met stiefmoeder en kids, maar niet elke situatie is toch hetzelfde!
Ik voel me nu steeds meer geforceerd en ik denk dat ik me hierdoor ook steeds minder op mijn gemak ga voelen met haar om me heen. Als zij er is wil hij 200% aandacht geven aan haar en voel ik me soms lucht. Als ik dan aandacht vraagt, dan vind hij dat kinderachtig en ben ik jaloers. Het is gewoon uit balans en doordat hij haar weinig ziet slaat hij gewoon extreem door daarin.
Maar het is toch geen misdaad om als partner ook aandacht te vragen? je hebt toch ook nog een relatie te onderhouden, behalve de zorg voor je kids?
Het zijn inderdaad 2 verschillende liefdes, maar zo voelt het niet op de manier waarop hij ermee omgaat. Ik weet gewoon echt niet hoe ik ermee om moet gaan.
Ik vind het knap dat jij op je 20ste dat allemaal al aankan. Ik ben bijna 27 jaar en heb vanaf mijn 18de altijd voor mezelf moeten zorgen. Ben helemaal maal geen zorgzaam moedertypje. Ik ben zelf nog niet eens toe aan kids, maar heb er nu toch eentje waar ik niet echt in heb kunnen groeien.
Ik denk dat als ik zelf moedergevoelens zou hebben, dat ik dan pas het gevoel van 'kind op nummer 1' ook kan hebben en begrijpen. Op dit moment ben ik teveel nog met mezelf bezig en mijn eigen belangen.
We hadden van donderdag leuke dingen met haar kunnen doen. Op dat moment denk ik echt niet aan mezelf en vind ik het leuk om met zijn drietjes op stap te gaan. Maar als ik dan voor die 3 uurtjes uitgaan eens aan mezelf denk, ontneem ik hem de tijd met zijn kind en mag ik niks zeggen want kind gaat voor.
Vervolgens heeft hij het over collega's waarbij wel alles goed is gegaan met stiefmoeder en kids, maar niet elke situatie is toch hetzelfde!
Ik voel me nu steeds meer geforceerd en ik denk dat ik me hierdoor ook steeds minder op mijn gemak ga voelen met haar om me heen. Als zij er is wil hij 200% aandacht geven aan haar en voel ik me soms lucht. Als ik dan aandacht vraagt, dan vind hij dat kinderachtig en ben ik jaloers. Het is gewoon uit balans en doordat hij haar weinig ziet slaat hij gewoon extreem door daarin.
Maar het is toch geen misdaad om als partner ook aandacht te vragen? je hebt toch ook nog een relatie te onderhouden, behalve de zorg voor je kids?
maandag 19 maart 2007 om 23:45
Echt zo herkenbaar wat je schrijft. Hoelang is hij eigenlijk al weg bij de moeder van zijn kind? Mijn vriend wilde eerst ook niks van een oppas weten, maar sinds kort dansen wij elk weekend en dus ook als wij de kinderen hebben. Gelukkig is het wat later op de avond als wij al weg zijn en dan komt zijn zus oppassen.
Ik heb ook een keer knallende ruzie met mijn vriend gehad omdat ik vond dat hij deed alsof ik 'lucht' was al zijn kinderen er waren. Een van de twee hoeft maar een kick te geven en hij had aandacht voor ze en voor mijn gevoel als ik voor z'n neus zou gaan springen zou hij me nog niet zien. Ik ben er achter gekomen dat het voor hem ook gewoon even wennen was hoe om te gaan met de situatie en nu hebben we een mooie middenweg gevonden.
En ik kan het ook niet altijd even goed aan hoor met mijn 20 jonge jaartjes. Ik wil wel dolgraag kinderen maar heb nu nog geen moedergevoelens ofzo. Het is nu eenmaal de 'bagage' van mijn vriend en ik hou zielsveel van hem en dan accepteer je dat.
Ik heb ook een keer knallende ruzie met mijn vriend gehad omdat ik vond dat hij deed alsof ik 'lucht' was al zijn kinderen er waren. Een van de twee hoeft maar een kick te geven en hij had aandacht voor ze en voor mijn gevoel als ik voor z'n neus zou gaan springen zou hij me nog niet zien. Ik ben er achter gekomen dat het voor hem ook gewoon even wennen was hoe om te gaan met de situatie en nu hebben we een mooie middenweg gevonden.
En ik kan het ook niet altijd even goed aan hoor met mijn 20 jonge jaartjes. Ik wil wel dolgraag kinderen maar heb nu nog geen moedergevoelens ofzo. Het is nu eenmaal de 'bagage' van mijn vriend en ik hou zielsveel van hem en dan accepteer je dat.
dinsdag 20 maart 2007 om 19:18
Hij is nu bijna 2 jaar weg bij de moeder en daarvoor waren ze ook al ruim een jaar niet meer 'samen' ( intiem ). Zij heeft nog steeds in haar hoofd dat hij weg is DOOR mij, maar lang voordat ik kwam had ze het al verziekt.
Je wilt echt niet weten wat ze allemaal gedaan heeft, verdovende middelen in zijn drinken, liegen, manipuleren, dochter bij hem weghouden, haar andere dochter tegen hem opstoken.
Telkens denk je dat ze weer een beetje normaal doet en een week later is het weer raak. Hun dochter is 5 jaar en die wil niet eens dat ze meer bij elkaar komen!!
Eerst riep ze dat ze met een italiaan ging trouwen en een week later scheld ze mijn vriend weer uit voor hond van mij en zou ze al mijn exen kennen. Ze riep zelfs dat ik voodoo op hem gedaan had!! Het wordt steeds gekker. Mijn vriend lacht er gelukkig gewoon om en maakt alles wat ze zegt belachelijk, dat maakt haar razend. Toch lokt ze het iedere keer zelf weer uit.
Net een ezel die zich 20 keer aan dezelfde steen blijft stoten. Ze weet dat mijn vriend haar dan kwaad maakt, vooral als ze over mij begint tegen hem. Op een gegeven moment denk je toch bij jezelf 'ik ga door met mijn leven, ik praat niet over haar en zij niet over mij' Ik praat namelijk nooit over haar, heb wel wat beters te doen dan me met haar leven bezig te houden.
Ik denk dat ik zoveel drama eromheen heb gehad, dat heel de situatie hiervoor al negatief beladen was voordat de kleine bij ons mocht slapen. Dat is pas sinds december, dus nog geen 3 maanden.
Een vriendin zei dat ik alles hiervoor overboord moet gooien en moet proberen met een schone lei ertegenaan te kijken.
Ik moet zeggen dat mijn vriend wel heel erg zijn best doet om met iedereen rekening te houden. Maargoed niemand is perfect.
Hij moet zelf ook begrijpen dat ouderliefde anders is dan partner liefde, je kunt dat niet constant op 1 hoop gooien. Toen ik hem leerde kennen zei hij weleens 'je bent de mooiste vrouw in mijn leven, op eentje na dan....'
Welke vrouw wil dat nou telkens horen??? Tuurlijk is het zo ( dat is vanzelfsprekend ), maar dat hoeft ie toch niet steeds erbij te zeggen, want het is een loze vergelijking.
Je wilt echt niet weten wat ze allemaal gedaan heeft, verdovende middelen in zijn drinken, liegen, manipuleren, dochter bij hem weghouden, haar andere dochter tegen hem opstoken.
Telkens denk je dat ze weer een beetje normaal doet en een week later is het weer raak. Hun dochter is 5 jaar en die wil niet eens dat ze meer bij elkaar komen!!
Eerst riep ze dat ze met een italiaan ging trouwen en een week later scheld ze mijn vriend weer uit voor hond van mij en zou ze al mijn exen kennen. Ze riep zelfs dat ik voodoo op hem gedaan had!! Het wordt steeds gekker. Mijn vriend lacht er gelukkig gewoon om en maakt alles wat ze zegt belachelijk, dat maakt haar razend. Toch lokt ze het iedere keer zelf weer uit.
Net een ezel die zich 20 keer aan dezelfde steen blijft stoten. Ze weet dat mijn vriend haar dan kwaad maakt, vooral als ze over mij begint tegen hem. Op een gegeven moment denk je toch bij jezelf 'ik ga door met mijn leven, ik praat niet over haar en zij niet over mij' Ik praat namelijk nooit over haar, heb wel wat beters te doen dan me met haar leven bezig te houden.
Ik denk dat ik zoveel drama eromheen heb gehad, dat heel de situatie hiervoor al negatief beladen was voordat de kleine bij ons mocht slapen. Dat is pas sinds december, dus nog geen 3 maanden.
Een vriendin zei dat ik alles hiervoor overboord moet gooien en moet proberen met een schone lei ertegenaan te kijken.
Ik moet zeggen dat mijn vriend wel heel erg zijn best doet om met iedereen rekening te houden. Maargoed niemand is perfect.
Hij moet zelf ook begrijpen dat ouderliefde anders is dan partner liefde, je kunt dat niet constant op 1 hoop gooien. Toen ik hem leerde kennen zei hij weleens 'je bent de mooiste vrouw in mijn leven, op eentje na dan....'
Welke vrouw wil dat nou telkens horen??? Tuurlijk is het zo ( dat is vanzelfsprekend ), maar dat hoeft ie toch niet steeds erbij te zeggen, want het is een loze vergelijking.
dinsdag 20 maart 2007 om 20:43
Ik herken me in je hele verhaal. Ook de (h)ex van mijn vriend bedenkt elke keer weer wat nieuws. Elke keer denk ik weer, gekker kan ze het niet maken, nu is het klaar. Maar een week later heeft ze alweer wat nieuws bedacht! Ik heb echt zoiets van zoek een leven en ga daar verder mee, laat het verleden rusten want daar heb je toch niks meer aan
woensdag 21 maart 2007 om 07:28
Natseclane, wat voor kindjes heeft jou vriend? Dochters??
Denk dat dochters en vaders toch iets moeilijker is voor stiefmoeders, want meestal zijn het papakindjes en papa is natuurlijk heel beschermend. Meer dan bij een zoontje.
Daarnaast is het anders als je vriend al een regeling heeft en jij komt in zijn leven. Dan is er vanaf het begin al een patroon.
Nu heb ik eerst 6 maanden alleen met mijn vriend samengewoond en 'ineens' is er in de weekenden een kindje erbij. Voor mijn gevoel valt zij in mijn leven ipv andersom, omdat we haar lange tijd niet zagen. Natuurlijk is dat niet zo.
Denk dat dochters en vaders toch iets moeilijker is voor stiefmoeders, want meestal zijn het papakindjes en papa is natuurlijk heel beschermend. Meer dan bij een zoontje.
Daarnaast is het anders als je vriend al een regeling heeft en jij komt in zijn leven. Dan is er vanaf het begin al een patroon.
Nu heb ik eerst 6 maanden alleen met mijn vriend samengewoond en 'ineens' is er in de weekenden een kindje erbij. Voor mijn gevoel valt zij in mijn leven ipv andersom, omdat we haar lange tijd niet zagen. Natuurlijk is dat niet zo.
woensdag 21 maart 2007 om 14:39
Mijn vriend heeft een zoontje en een dochtertje. Wij hebben een half jaar een relatie gehad toen hij nog samen was met de moeder van de kinderen. Toen hij bij haar wegging hebben we expres de kinderen niet meteen mij laten ontmoeten, om ze niet in de war te maken. Afgelopen zomer zijn we met z'n vieren op vakantie geweest en toen was ik echt 3 weken 'fulltime stiefmoeder' dat was wel even wennen want ook ik was er aan gewend mijn vriend altijd voor mij alleen te hebben. Toen hij een huis had gekocht ben ik er snel bij ingetrokken. Ik vond het geweldig om de kinderkamers in te richten en ze te verwennen met kadootjes maar toch is en blijft het wennen.
vrijdag 23 maart 2007 om 11:40
Goh, rustig hier. Hopelijk betekent dat dat het bij de meesten rustig is op hexenfront.
En Mariposa en Natesclane, tja, het is en blijft wennen. Je hebt opeens een kind(eren) om voor te zorgen, in je huis, tijdens de vakanties, die niet van jou zijn. En dat kan soms verwarrende gevoelens opleveren.
meiden, allemaal fijn weekend, kus Sue
En Mariposa en Natesclane, tja, het is en blijft wennen. Je hebt opeens een kind(eren) om voor te zorgen, in je huis, tijdens de vakanties, die niet van jou zijn. En dat kan soms verwarrende gevoelens opleveren.
meiden, allemaal fijn weekend, kus Sue
vrijdag 23 maart 2007 om 19:26
Nu breekt mijn klomp.....:?
Vorige week was hij laaiend op mij, omdat kleine door onze ruzie niet bij ons wilde slapen en naar huis wilde.
Sprak hij haar gisteren. Bleek dus dat ze gewoon naar huis wilde, omdat ze graag wilde fietsen. Ze vroeg alweer wanneer mijn vriend haar kwam halen en heeft geen woord gezegd over mij of over die ruzie! :o
Dus ik heb vorige week voor niks de wind van voren gekregen van mijn vriend, omdat hij de conclusie had getrokken dat ze door mijn schuld niet wilde komen. Waren we bijna uitelkaar gegaan, om niks blijkt achteraf.
Nu probeerd ie ineens weer helemaal lief en aardig te doen, maar hij had me toch best gekwetst door de dingen die hij had gezegd in zijn kwaadheid. Denk dat we toch weereens moeten praten dit weekend....
Iedereen een fijn weekend gewenst! :D
Vorige week was hij laaiend op mij, omdat kleine door onze ruzie niet bij ons wilde slapen en naar huis wilde.
Sprak hij haar gisteren. Bleek dus dat ze gewoon naar huis wilde, omdat ze graag wilde fietsen. Ze vroeg alweer wanneer mijn vriend haar kwam halen en heeft geen woord gezegd over mij of over die ruzie! :o
Dus ik heb vorige week voor niks de wind van voren gekregen van mijn vriend, omdat hij de conclusie had getrokken dat ze door mijn schuld niet wilde komen. Waren we bijna uitelkaar gegaan, om niks blijkt achteraf.
Nu probeerd ie ineens weer helemaal lief en aardig te doen, maar hij had me toch best gekwetst door de dingen die hij had gezegd in zijn kwaadheid. Denk dat we toch weereens moeten praten dit weekend....
Iedereen een fijn weekend gewenst! :D
zaterdag 24 maart 2007 om 18:00
Een relatie aangaan met een man die al kinderen heeft is altijd een ongelijke relatie. Jij geeft jezelf helemaal, hij staat bij jou wel altijd nummer 1 wat tijd en aandacht betreft ( je hoeft deze immers niet te delen met je kinderen want die heb je niet), maar zodra zijn kinderen er zijn verschuif jij toch enigszins naar een tweede plaats (met een beetje goed geluk als hij echt over zijn ex heen is).
Ik vraag me af wat de toegevoegde waarde is van jouw relatie. je wringt jezelf in allerlei bochten. Volgens mij moet je vriend eerst maar eens zijn eigen leven op orde hebben met zijn kindje, en dan pas kan er ruimte ontstaan voor jou. Mannen die zo fel reageren met "mijn kind staat nummer 1", die zijn nog niet toe aan relatie. Die moeten zelf nog de balans vinden in hun leven.
zaterdag 24 maart 2007 om 18:26
Waarom ben je gaan samenwonen? Jij hebt toch een vrije keuze?? Of heeft hij je min of meer gedwongen? Ik heb het idee dat je je eigen leven voor hem hebt opgegeven. Ben je daar echt tevreden mee? 20 is nog jong, geniet van het leven, doe de dingen die jij leuk vindt, ontwikkel jezelf en ga vooral niet voor andermans kinderen zorgen. Die tijd van zorgen komt nog! Leef eerst, dat heeft je vriend ook gedaan anders waren de kinderen er niet gekomen. Zonde als jij jezelf nu beperkt.
Ik ben gaan samenwonen omdat hij het financieel niet meer trok en anders weer bij zijn ouders moest gaan wonen. Dan hadden we helemaal geen prive leven meer en dat zag ik absoluut niet zitten. Hij heeft wel vaak gevraagd of ik het wel écht wilde, ik deed het puur uit liefde.
Je hebt wel een beetje gelijk, als ik vrijgezel zou zijn, zag mijn leven er totaal anders uit. Soms verlang ik wel weer naar mijn oude leventje terug en dat ik weer dicht bij mijn vrienden woonde, maarja, dat gaat nu moeilijk. Ik hou zo veel van hem en ben zo gelukkig met hem, dat maakt het nou juist moeilijk. Anders was ik allang bij hem weg geweest.
zaterdag 24 maart 2007 om 22:11
Dan nog, ook al hou je van hem en woon je met hem samen, dan wil dat nog niet zeggen dat JIJ je levensinvulling en leefstijl moet aanpassen aan de zijne. Als hij ook van jou houdt, dan gunt hij juist jou die ruimte wel hoor.
Er wonen zoveel mensen samen met of zonder kids, die houden er echt wel een eigen leven op na. Misschien gebruik je het samenwonen als smoes om niet je eigen leven op te bouwen. Stel dat hij jou niet had, dan had hij toch ook zelf voor de kinderen en zijn inkomsten moeten zorgen. Ik vind jouw reden niet volledig zuiver. Meid, kies voor jezelf en doe jezelf niet tekort. Deze periode krijg je NOOIT terug. Periodes van opoffering en aanpassing zullen veel vaker in je leven terugkomen dan je denkt.
woensdag 28 maart 2007 om 06:50
Een relatie aangaan met een man die al kinderen heeft is altijd een ongelijke relatie. Jij geeft jezelf helemaal, hij staat bij jou wel altijd nummer 1 wat tijd en aandacht betreft ( je hoeft deze immers niet te delen met je kinderen want die heb je niet), maar zodra zijn kinderen er zijn verschuif jij toch enigszins naar een tweede plaats (met een beetje goed geluk als hij echt over zijn ex heen is).
Ik vraag me af wat de toegevoegde waarde is van jouw relatie. je wringt jezelf in allerlei bochten. Volgens mij moet je vriend eerst maar eens zijn eigen leven op orde hebben met zijn kindje, en dan pas kan er ruimte ontstaan voor jou. Mannen die zo fel reageren met "mijn kind staat nummer 1", die zijn nog niet toe aan relatie. Die moeten zelf nog de balans vinden in hun leven.
Ergens heb je natuurlijk wel gelijk, want dit besef ik ook. Maar met gevoelens die spelen is dit zoooooooooooooo moeilijk los te laten.
Los van alles is het de perfecte vent voor mij. Hij is stoer, maar ontzettend goed en lief voor me. Hij houdt van koken ( kookt bijna dagelijks ) en dansen ( doen we samen ). Heeft een goede baan en seks is erg goed.
Doet veel in het huishouden, dus wat die dingen betreft knijp ik echt in mijn handjes en weet ik niet wat ik ga krijgen als ik bij hem wegga. Ik ben ook gewoon zo happy in mijn huisje.
Ik vind het zooooooooooo moeilijk om dit allemaal op te geven, ondanks offers die ik moet brengen.
Afgelopen weekend was kindvrij, toe was het gewoon super! We zijn uitgeweest en de volgende dag lagen we echt te genieten op de bank van 'wat hebben wij toch een heeeerlijk leven samen' ;) Komend weekend ben ik jarig gaan we een weekendje weg en pas met pasen komt de kleine misschien weer. Maargoed, dan gaat het feest vast weer beginnen.....
Ik vraag me af wat de toegevoegde waarde is van jouw relatie. je wringt jezelf in allerlei bochten. Volgens mij moet je vriend eerst maar eens zijn eigen leven op orde hebben met zijn kindje, en dan pas kan er ruimte ontstaan voor jou. Mannen die zo fel reageren met "mijn kind staat nummer 1", die zijn nog niet toe aan relatie. Die moeten zelf nog de balans vinden in hun leven.
Ergens heb je natuurlijk wel gelijk, want dit besef ik ook. Maar met gevoelens die spelen is dit zoooooooooooooo moeilijk los te laten.
Los van alles is het de perfecte vent voor mij. Hij is stoer, maar ontzettend goed en lief voor me. Hij houdt van koken ( kookt bijna dagelijks ) en dansen ( doen we samen ). Heeft een goede baan en seks is erg goed.
Doet veel in het huishouden, dus wat die dingen betreft knijp ik echt in mijn handjes en weet ik niet wat ik ga krijgen als ik bij hem wegga. Ik ben ook gewoon zo happy in mijn huisje.
Ik vind het zooooooooooo moeilijk om dit allemaal op te geven, ondanks offers die ik moet brengen.
Afgelopen weekend was kindvrij, toe was het gewoon super! We zijn uitgeweest en de volgende dag lagen we echt te genieten op de bank van 'wat hebben wij toch een heeeerlijk leven samen' ;) Komend weekend ben ik jarig gaan we een weekendje weg en pas met pasen komt de kleine misschien weer. Maargoed, dan gaat het feest vast weer beginnen.....
woensdag 28 maart 2007 om 13:52
Hallo Allemaal,
Tijd geleden dat ik hier heb gepost, maar lees nog altijd mee!
Het is logisch dat een kind op de eerste plaats komt, maar toch zou het moeten voelen als een gedeelde eerste plaats, omdat de liefde voor een kind en de liefde voor een partner niet te vergelijken is. Twee biologische ouders die nog samen zijn zeggen toch ook niet tegen elkaar: maar mijn kind gaat voor?
Ik heb bij mijn vriend niet het gevoel dat hij zijn zoon belangrijker vind dan dat hij mij vind. En toch ben ik stiekem ook wel eens jaloersig hoor, mar dat hoort er denk ik een beetje bij.
De laatste keer dat ik hier schreef was om te vertellen dat ik zwanger was. Helaas is het bij 9 weken misgegaan.
Ik zag op de mamapijler dat Ilja ook zwanger is. Leuk hoor, gefeliciteerd!!
Liefs,
Frutsel
Tijd geleden dat ik hier heb gepost, maar lees nog altijd mee!
Het is logisch dat een kind op de eerste plaats komt, maar toch zou het moeten voelen als een gedeelde eerste plaats, omdat de liefde voor een kind en de liefde voor een partner niet te vergelijken is. Twee biologische ouders die nog samen zijn zeggen toch ook niet tegen elkaar: maar mijn kind gaat voor?
Ik heb bij mijn vriend niet het gevoel dat hij zijn zoon belangrijker vind dan dat hij mij vind. En toch ben ik stiekem ook wel eens jaloersig hoor, mar dat hoort er denk ik een beetje bij.
De laatste keer dat ik hier schreef was om te vertellen dat ik zwanger was. Helaas is het bij 9 weken misgegaan.
Ik zag op de mamapijler dat Ilja ook zwanger is. Leuk hoor, gefeliciteerd!!
Liefs,
Frutsel
woensdag 28 maart 2007 om 13:59
Hee Frutsel,
Wat verdrietig voor je! Gaat het een beetje met je?
Realiseer me door dit soort berichten hoe pril het nog is, maar ben erg blij. Dank je voor je felicitatie!
Verder vind ik het ook een beetje vreemd als je man zo duidelijk uit spreekt dat zijn kind op de allereerste plaats komt, inderdaad bij twee biologische ouders speelt dat toch ook niet?
Bij ons is dit dan ook geen issue. Dochter is er de helft van de week en ik wil zeker niet zeggen dat ik het altijd makkelijk vind, maar heb in ieder geval nooit het gevoel dat ik jaloers op haar zou moeten zijn. Mijn vriend is dol op haar maar ook op mij, dat zijn twee verschillende dingen.
Wat verdrietig voor je! Gaat het een beetje met je?
Realiseer me door dit soort berichten hoe pril het nog is, maar ben erg blij. Dank je voor je felicitatie!
Verder vind ik het ook een beetje vreemd als je man zo duidelijk uit spreekt dat zijn kind op de allereerste plaats komt, inderdaad bij twee biologische ouders speelt dat toch ook niet?
Bij ons is dit dan ook geen issue. Dochter is er de helft van de week en ik wil zeker niet zeggen dat ik het altijd makkelijk vind, maar heb in ieder geval nooit het gevoel dat ik jaloers op haar zou moeten zijn. Mijn vriend is dol op haar maar ook op mij, dat zijn twee verschillende dingen.
woensdag 28 maart 2007 om 14:50
hey frutsel.. wat vindt ik dit rot om te horen zeg!!
ik realiseer me des te meer hoeveel geluk ik heb gehad in de 6e week.. (zelf ben ik namelijk ook zwanger en heb in de 6e week een bloeding gehad) zit nu overigens op de 11e week... de ste rotter vindt ik dit voor jou!!
sterkte meis.. gaat het wel een beetje met je?
liefs Beetje
woensdag 28 maart 2007 om 14:52
Het gaat op zich wel ok. Heb verdrietige momenten, maar dat hoort erbij. Het is nu 5 weken geleden. We waren nog geen half jaar bezig, dus ik hoop (na 2 maanden "pauze") dat het snel weer raak is.
Tuurlijk is het pril, maar je moet er wel van genieten hoor! Ik heb "gewoon pech gehad", het gaat nog altijd veeeeeeeeeeeeel vaker goed dan fout!
Wel grappig dat er van de schrijfsters op dit topic meerdere zwanger/bezig zijn!
Ik bedoelde met jaloersig ook niet direct jaloers op het kind. Ik denk dat er weinig is om jaloers op te zijn, hij is toch "het kind van de rekening" zoals mensen dat noemen.
Ik bedoel eigenlijk meer dat je in een papaweekend of week niet altijd kan laten merken hoe je je voelt. Zeker na wat er nu gebeurt is heb ik soms de behoefte om bij mijn vriend op schoot lekker een potje te janken. En dat kan dan niet A. omdat zoon er vaak al zit en B. omdat zoon van niks weet en ik dus mooi weer moet spelen. Dat valt me best zwaar.
woensdag 28 maart 2007 om 14:52
het kind op de eerste plaats..
hmm... ik hou er niet van als dat gezegd wordt.. omdat idd de leifde voor kinderen en partner niet te vergelijken is.. (denk ik zelf)
Ik las eens een stukje in een boek en daar stond zo mooi in beschreven
Bij je partner kan je nog wel eens denken.. gatver ik ben je zat!! rot maar op..
dan heb je even verdriet en komt er een nieuwe partner..
bij je kind zal je die gedachtes namelijk niet hebben (ok uitzonderingen daargelaten haha) die doe je niet ff zo de deur uit....
het blijft wel lastig als je jezlef op de 2e plaats voelt staan, want die gevoelens moeten toch ook ergens heen...
hmm... ik hou er niet van als dat gezegd wordt.. omdat idd de leifde voor kinderen en partner niet te vergelijken is.. (denk ik zelf)
Ik las eens een stukje in een boek en daar stond zo mooi in beschreven
Bij je partner kan je nog wel eens denken.. gatver ik ben je zat!! rot maar op..
dan heb je even verdriet en komt er een nieuwe partner..
bij je kind zal je die gedachtes namelijk niet hebben (ok uitzonderingen daargelaten haha) die doe je niet ff zo de deur uit....
het blijft wel lastig als je jezlef op de 2e plaats voelt staan, want die gevoelens moeten toch ook ergens heen...
woensdag 28 maart 2007 om 18:50
Frutsel25 het spijt me voor je dat het zo mis is gegaan, zeker als je al een tijdje bezig bent geweest moet het zwaar gevallen zijn *;
Dat is precies wat mijn vriend bedoeld, kind doe je niet zomaar weg, terwijl een partner vervangbaar is...Stel het werkt niet tussen haar en mij, dan vlieg ik eruit. Logisch. In die zin is kind nummer 1.
Hij vind, ik ben de volwassene en moet ook schuiven naar haar belang. Zij kan nergens iets aan doen, omdat het een kind is. Het enige wat ze wil is haar vader zien. Natuurlijk begrijp ik dat, maar ik ben soms gewoon egoistisch dat ik denk 'okay, nu wil ik even alleen met hem zijn' Hij vind dat kinderachtig.
26 jaar ben ik alleen geweest en mijn eigen nummer 1. Pas sinds september 2006 woon ik samen, nog geen half jaartje. Ik ben niet gewend om voor iemand anders te zorgen dan mezelf. Ik ga voor niemand aan de kant en als ik dat dan ineens moet doen voor een kind wat niet van mij is, vind ik dat moeilijk. Zeker omdat ik van nature ook niet zorgzaam of kindgericht ben..... Sommige mensen zijn dat gewoon van nature. Ik denk dat ik het type ben waarbij dat pas 'groeit' als ik zelf een kind heb. Ik heb 3 broers en ben typisch een 'spelcomputer en lego' meisje. Speelde nooit met poppen, dat interesseerde me niet.
Het is echt niet zo dat ik niet mijn best doe, maar ik voel het wel. Het is normaal dat een ouder zichzelf een beetje 'opofferd' voor zijn kind, maar ik heb dat gevoel natuurlijk niet zoals hij dat heeft.
Het ergste vind ik het als hij roept dat zijn collega's dit hebben meegemaakt en met hun vrouwen ging het wel heel makkelijk. Waarom met mij dan niet.
Daar geloof ik geen bal van!!! Misschien kwamen die vrouwen nooit voor zichzelf op, dat de man altijd 'dacht' dat het hun makkelijk af ging.
Dat is precies wat mijn vriend bedoeld, kind doe je niet zomaar weg, terwijl een partner vervangbaar is...Stel het werkt niet tussen haar en mij, dan vlieg ik eruit. Logisch. In die zin is kind nummer 1.
Hij vind, ik ben de volwassene en moet ook schuiven naar haar belang. Zij kan nergens iets aan doen, omdat het een kind is. Het enige wat ze wil is haar vader zien. Natuurlijk begrijp ik dat, maar ik ben soms gewoon egoistisch dat ik denk 'okay, nu wil ik even alleen met hem zijn' Hij vind dat kinderachtig.
26 jaar ben ik alleen geweest en mijn eigen nummer 1. Pas sinds september 2006 woon ik samen, nog geen half jaartje. Ik ben niet gewend om voor iemand anders te zorgen dan mezelf. Ik ga voor niemand aan de kant en als ik dat dan ineens moet doen voor een kind wat niet van mij is, vind ik dat moeilijk. Zeker omdat ik van nature ook niet zorgzaam of kindgericht ben..... Sommige mensen zijn dat gewoon van nature. Ik denk dat ik het type ben waarbij dat pas 'groeit' als ik zelf een kind heb. Ik heb 3 broers en ben typisch een 'spelcomputer en lego' meisje. Speelde nooit met poppen, dat interesseerde me niet.
Het is echt niet zo dat ik niet mijn best doe, maar ik voel het wel. Het is normaal dat een ouder zichzelf een beetje 'opofferd' voor zijn kind, maar ik heb dat gevoel natuurlijk niet zoals hij dat heeft.
Het ergste vind ik het als hij roept dat zijn collega's dit hebben meegemaakt en met hun vrouwen ging het wel heel makkelijk. Waarom met mij dan niet.
Daar geloof ik geen bal van!!! Misschien kwamen die vrouwen nooit voor zichzelf op, dat de man altijd 'dacht' dat het hun makkelijk af ging.
woensdag 28 maart 2007 om 21:38
Wat er nu weer is gebeurd! Mijn vriend had vandaag in de avond zijn dochter gebeld. Wat bleek. Dat ze hoge koorts heeft en zijn ex met haar naar Rdam is gereisd naar de kerk!! Ze vind dat de kerk haar beter gaat maken :?
Je gaat toch niet met een kind met koorts over straat lopen slepen! Om 19 uur ging ze weg, de kerk is volgens mij om 21 uur afgelopen en dan weer terug naar huis met de trein.
Mijn vriend zei dat als hij iemand door de telefoon had kunnen wurgen.....Toen kreeg hij weer te horen dat hij hun in de steek had gelaten bla bla bla.
Sorry hoor,maar je hoeft geen moeder te zijn om te weten dat je dit niet kunt maken. Mijn vriend zei dat als ze naar de kerk met haar kan vanavond,dan kan zijn kind morgen ook weer naar school, want blijkbaar is ze volgens ex niet ziek genoeg. Maar ex vond wel dat ze haar thuis van school moest houden morgen.
Dat mens draait door met dat kerk gebeuren. Laatst zei mijn vriend tegen haar andere dochter dat ze goed haar best moest doen op school, dan wordt ze heel slim. Zegt die dochter dat dat niet hoeft, want de kerk gaat haar slim maken...:o Zijn vader heeft suikerziekte, toen ze bij ex waren zei ex tegen hem dat ie met haar mee moest naar de kerk, dan zou hij beter worden.
Het enige wat dat kind nodig heeft is genoeg slaap en een warm bed!
Je gaat toch niet met een kind met koorts over straat lopen slepen! Om 19 uur ging ze weg, de kerk is volgens mij om 21 uur afgelopen en dan weer terug naar huis met de trein.
Mijn vriend zei dat als hij iemand door de telefoon had kunnen wurgen.....Toen kreeg hij weer te horen dat hij hun in de steek had gelaten bla bla bla.
Sorry hoor,maar je hoeft geen moeder te zijn om te weten dat je dit niet kunt maken. Mijn vriend zei dat als ze naar de kerk met haar kan vanavond,dan kan zijn kind morgen ook weer naar school, want blijkbaar is ze volgens ex niet ziek genoeg. Maar ex vond wel dat ze haar thuis van school moest houden morgen.
Dat mens draait door met dat kerk gebeuren. Laatst zei mijn vriend tegen haar andere dochter dat ze goed haar best moest doen op school, dan wordt ze heel slim. Zegt die dochter dat dat niet hoeft, want de kerk gaat haar slim maken...:o Zijn vader heeft suikerziekte, toen ze bij ex waren zei ex tegen hem dat ie met haar mee moest naar de kerk, dan zou hij beter worden.
Het enige wat dat kind nodig heeft is genoeg slaap en een warm bed!
zaterdag 31 maart 2007 om 10:20
Hallo allemaal,
Ben al een tijdje actief op dit forum, post niet vaak maar lees wel veel van jullie verhalen.
Echter vandaag heb ik ook zelf wat te melden.
Heb sinds kort een vriend met 3 kinderen.Tussen ons gaat het ontzettend goed, het voelt voor ons beide als "thuiskomen na een lange reis" We hebben het ontzettend fijn samen.
Gisterenavond heeft hij zijn kinderen over mij verteld en ze waren meteen ontzettend nieuwsgierig. Wanneer komt ze hierheen?
Mijn vriend stelde dinsdag voor, ze zouden dan komen eten. Dat vonden ze niet zo leuk omdat ze mij dan maar eventjes zouden zien.
Ze kwamen zelf het met voorstel voor morgen. En dus ga ik zijn kids morgen ontmoeten. Pffffff vind het nu al ontzettend spannend.
Heb zelf geen kinderen. Sta zeker wel open tegenover deze ontmoeting en kinderen zijn voor mij ook geen probleem. Heb de kinderen van mijn vrienden regelmatig over de vloer, al is dit natuurlijk wel heel anders.
Weet totaal niet wat ik ervan moet verwachten.
Hoe ging dat bij jullie, de eerste ontmoeting?
Ben al een tijdje actief op dit forum, post niet vaak maar lees wel veel van jullie verhalen.
Echter vandaag heb ik ook zelf wat te melden.
Heb sinds kort een vriend met 3 kinderen.Tussen ons gaat het ontzettend goed, het voelt voor ons beide als "thuiskomen na een lange reis" We hebben het ontzettend fijn samen.
Gisterenavond heeft hij zijn kinderen over mij verteld en ze waren meteen ontzettend nieuwsgierig. Wanneer komt ze hierheen?
Mijn vriend stelde dinsdag voor, ze zouden dan komen eten. Dat vonden ze niet zo leuk omdat ze mij dan maar eventjes zouden zien.
Ze kwamen zelf het met voorstel voor morgen. En dus ga ik zijn kids morgen ontmoeten. Pffffff vind het nu al ontzettend spannend.
Heb zelf geen kinderen. Sta zeker wel open tegenover deze ontmoeting en kinderen zijn voor mij ook geen probleem. Heb de kinderen van mijn vrienden regelmatig over de vloer, al is dit natuurlijk wel heel anders.
Weet totaal niet wat ik ervan moet verwachten.
Hoe ging dat bij jullie, de eerste ontmoeting?
maandag 2 april 2007 om 05:50
Goede morgen dames,
jammer dat ik gisteren geen reacties heb ontvangen. Was zo zenuwachtig dat ik wel een steuntje in de rug kon gebruiken.
Inmiddels is de eerste ontmoeting achter de rug en het is werkelijk 100% meegevallen.
Het begin was voor ons allemaal een beetje onwenning maar al gauw was het ijs gebroken.
Ik heb zelfs al kennis gemaakt met hun moeder. We waren met z'n vijven gaan eten en daarna zou mijn vriend de kinderen weer naar haar brengen. De kids hebben net een puppy en die moest ik echt zien. Hebben elkaar netjes voorgesteld en ze vond het geen probleem dat ik even naar binnen liep om naar hun hondje te kijken.
Al met al een geslaagde dag.
jammer dat ik gisteren geen reacties heb ontvangen. Was zo zenuwachtig dat ik wel een steuntje in de rug kon gebruiken.
Inmiddels is de eerste ontmoeting achter de rug en het is werkelijk 100% meegevallen.
Het begin was voor ons allemaal een beetje onwenning maar al gauw was het ijs gebroken.
Ik heb zelfs al kennis gemaakt met hun moeder. We waren met z'n vijven gaan eten en daarna zou mijn vriend de kinderen weer naar haar brengen. De kids hebben net een puppy en die moest ik echt zien. Hebben elkaar netjes voorgesteld en ze vond het geen probleem dat ik even naar binnen liep om naar hun hondje te kijken.
Al met al een geslaagde dag.
maandag 2 april 2007 om 09:46
Eh...moeten we ons nu schuldig voelen? Er wordt niet altijd met dezelfde regelmaat gepost, het is dus goed mogelijk dat niemand je berichtje gelezen heeft. Ik in ieder geval niet. Het was tenslotte weekend en ook nog eens mooi weer....
Fijn dat de ontmoeting goed verlopen is en het allemaal mee viel.
