Relaties
alle pijlers
Oproep voor vrouwen met vriend met kinderen deel 6
dinsdag 14 november 2006 om 14:23
Hai B,
Ja er staat een omgangsregeling op papier maar dat maakt haar niet uit hoor, ze heeft altijd voor eigen rechter gespeeld en dat zal ze blijven doen als het haar uitkomt. Het maakt haar geen bal uit wie ze er pijn mee doet, het liefst ziet ze mijn vriend er geestelijk, emotioneel als financieel aan onder doorgaan en dan heeft ze eindelijk haar zin...tenminste dat denken we dan. MAAAAAR dat gaat haar niet lukken, we hebben heel erg veel aan elkaar en we zijn aan het knokken, we laten ons niet gek maken door die feeks. Dat de kinderen de dupe er van zullen zijn op het einde ziet ze gewoon niet in. Wij moeten maar klaar staan wanneer het haar uitkomt, gelukkig heb ik mijn vriend doen inzien dat hij dan wel de kinderen ziet maar haar ook dr zin geeft en ze zo weer staat te lachen in haar vuistje, ze gebruikt de kinderen gewoon als troef om mn vriend te bespelen want het gaat wel over hun kinderen.
Ja er staat een omgangsregeling op papier maar dat maakt haar niet uit hoor, ze heeft altijd voor eigen rechter gespeeld en dat zal ze blijven doen als het haar uitkomt. Het maakt haar geen bal uit wie ze er pijn mee doet, het liefst ziet ze mijn vriend er geestelijk, emotioneel als financieel aan onder doorgaan en dan heeft ze eindelijk haar zin...tenminste dat denken we dan. MAAAAAR dat gaat haar niet lukken, we hebben heel erg veel aan elkaar en we zijn aan het knokken, we laten ons niet gek maken door die feeks. Dat de kinderen de dupe er van zullen zijn op het einde ziet ze gewoon niet in. Wij moeten maar klaar staan wanneer het haar uitkomt, gelukkig heb ik mijn vriend doen inzien dat hij dan wel de kinderen ziet maar haar ook dr zin geeft en ze zo weer staat te lachen in haar vuistje, ze gebruikt de kinderen gewoon als troef om mn vriend te bespelen want het gaat wel over hun kinderen.
dinsdag 14 november 2006 om 14:28
Er is een omgangsregeling maar dat doet haar niets.
Ze heeft inmiddels als meerdere relaties gehad maar ook die waren van korte duur.
De jongste is nu bijna 4 dus zijn ze bijna 3 jaar uit elkaar.
Helaas zal er bij haar geen omganspunt komen. Zij is destijds weggegaan omdat ze moest werken ( ze had zich gek laten verklaren, pleinvrees etc om maar niet te hoeven werken), toen ze aan kwamen kloppen is ze met een hoop bombarie weggegaan en heeft mn vriend zijn kinderen 3 maanden niet gezien, als hij ze zag staan bij de supermarket, gooide ze ze snel op de fiets en race-de ervandoor, de kinderen al jankend om hun vader achter en voor op, zogenaamde mishandelingen, verzonnen aanranding, mijn vriend heeft zich moeten verdedigen niet te geloven. Echt hartverscheurend, Ze liegt en bedreigd alles bij elkaar....nee meiden dit is you're biggest nightmare. En wie heeft ze er mee....de kinderen.
dinsdag 14 november 2006 om 16:29
Hee Fruity, welkom hier.
Klinkt idd vreselijk. Gelukkig hebben wij nooit tegen beschuldigingen hoeven vechten maar verder klinkt het allemaal heel bekend helaas :(
Ik vind het iig goed klinken dat jij en je vriend zover zijn dat hex de kinderen niet meer als wapen kan gebruiken en dat jullie samen zo te lezen erg sterk zijn. Goed voor jullie!!
En wat je ook al aangeeft, het maakt niet zoveel uit dat er een omgang op papier staat, als hex wil kan ze daar zo onderuit. Tja, nederlandse wetgeving he :(
Je bent hier in ieder geval welkom om lekker te komen spuien als je daar behoefte aan hebt. Want dat kan soms zooooo lekker zijn;))
Klinkt idd vreselijk. Gelukkig hebben wij nooit tegen beschuldigingen hoeven vechten maar verder klinkt het allemaal heel bekend helaas :(
Ik vind het iig goed klinken dat jij en je vriend zover zijn dat hex de kinderen niet meer als wapen kan gebruiken en dat jullie samen zo te lezen erg sterk zijn. Goed voor jullie!!
En wat je ook al aangeeft, het maakt niet zoveel uit dat er een omgang op papier staat, als hex wil kan ze daar zo onderuit. Tja, nederlandse wetgeving he :(
Je bent hier in ieder geval welkom om lekker te komen spuien als je daar behoefte aan hebt. Want dat kan soms zooooo lekker zijn;))
woensdag 15 november 2006 om 14:14
donderdag 16 november 2006 om 09:55
Ik ben ziek thuis... slaap de meeste tijd.
Hier trouwens een leuke, vriend moest dinsdagavond bij ex oppassen en kwam op terugweg van jr. kleuterschool afhalen hier langs, jr. had dinsdagavond de beloofde tekening klaar namelijk. En dus heb ik hallo gezegd, jr bedankt voor de mooie tekening en waar ik die dan op moest hangen. Gezegd, gedaan, vraagt jr. aan zijn papa, waarom ik niet meega? en waarom eigenlijk jr. niet hier mag zijn, antwoord dat wil mama niet, vraag van jr.waarom, dus lief maar gewoon gezegd, dat hij dat maar aan mama moet vragen.
Hier trouwens een leuke, vriend moest dinsdagavond bij ex oppassen en kwam op terugweg van jr. kleuterschool afhalen hier langs, jr. had dinsdagavond de beloofde tekening klaar namelijk. En dus heb ik hallo gezegd, jr bedankt voor de mooie tekening en waar ik die dan op moest hangen. Gezegd, gedaan, vraagt jr. aan zijn papa, waarom ik niet meega? en waarom eigenlijk jr. niet hier mag zijn, antwoord dat wil mama niet, vraag van jr.waarom, dus lief maar gewoon gezegd, dat hij dat maar aan mama moet vragen.
donderdag 16 november 2006 om 10:14
Liv, beterschap!!!! En wat leuk dat jr. die tekening voor je heeft gemaakt!
En goed aangepakt, laat hem dat maar aan mama vragen, waarom hij er niet mag zijn.
Hopelijk niet Beetje, ik hou wel van de rust, dat betekent dat er geen ellende te melden is :P
Heb hier net gesprek gehad ivm toekomstige werkzaamheden en het gaat helemaal goed komen;) Heb er nu al zin in :D
Kus Sue
En goed aangepakt, laat hem dat maar aan mama vragen, waarom hij er niet mag zijn.
Hopelijk niet Beetje, ik hou wel van de rust, dat betekent dat er geen ellende te melden is :P
Heb hier net gesprek gehad ivm toekomstige werkzaamheden en het gaat helemaal goed komen;) Heb er nu al zin in :D
Kus Sue
donderdag 16 november 2006 om 14:44
Fruity....welkom hier!
Helaas heeft jouw verhaal zich bij ons een paar jaar terug afgespeeld....en ik wil zeker niet negatief doen, maar het heeft de kids zeker geen goed gedaan!
Het is belachelijk dat een vrouw (ik noem haar dus geen moeder meer denk ik....) zoveel aan de jeugd van een kind kan verpesten, terwijl instanties toekijken, en niet eens ingrijpen om haar uit de ouderlijke macht te zetten. Iedereen ziet het, en niemand doet wat. Want gut, de moeder is voogd he......en dus de baas want ze schijnt verstnad van opvoeden te hebben.
En de vader.....die mag niet zeuren want die weet niet waar hij het over heeft.
Dat ze haar ex (dus jouw vriend) wil pesten, dat is al idioot, maar vooruit, het is een volwassen man met een fijne vriendin, dus hij overleeft het wel. Dat ze haar kinderen zo loopt de pesten, met wellicht gevolgen voor de rest van hun leven (we've been there.....nog steeds eigenlijk), ......dan verdien je niet de titel "moeder" maar alleen de titel "heX".....en dan mag je nog blij zijn dat er uberhaupt over je wordt gepraat!
Kom op meis......lekker spuien hier....ik heb er al heel veel aan gehad en dat kan voor jou ook!
Helaas heeft jouw verhaal zich bij ons een paar jaar terug afgespeeld....en ik wil zeker niet negatief doen, maar het heeft de kids zeker geen goed gedaan!
Het is belachelijk dat een vrouw (ik noem haar dus geen moeder meer denk ik....) zoveel aan de jeugd van een kind kan verpesten, terwijl instanties toekijken, en niet eens ingrijpen om haar uit de ouderlijke macht te zetten. Iedereen ziet het, en niemand doet wat. Want gut, de moeder is voogd he......en dus de baas want ze schijnt verstnad van opvoeden te hebben.
En de vader.....die mag niet zeuren want die weet niet waar hij het over heeft.
Dat ze haar ex (dus jouw vriend) wil pesten, dat is al idioot, maar vooruit, het is een volwassen man met een fijne vriendin, dus hij overleeft het wel. Dat ze haar kinderen zo loopt de pesten, met wellicht gevolgen voor de rest van hun leven (we've been there.....nog steeds eigenlijk), ......dan verdien je niet de titel "moeder" maar alleen de titel "heX".....en dan mag je nog blij zijn dat er uberhaupt over je wordt gepraat!
Kom op meis......lekker spuien hier....ik heb er al heel veel aan gehad en dat kan voor jou ook!
donderdag 16 november 2006 om 14:50
LM (lief mevrouwtje),
Ook welkom hier!
Volgens mij speelt dat bij de meesten hier wel een rol. Ook ik voel mij vaak strenger dan vriend. Wij zijn erover blijven praten, en nog steeds zie ik dingen eerder......ik zeg er dan wat van, en de afspraak is eigenlik dat we elkaar altijd bijvallen als de een wat zegt. Dus dat het duidelijk is dat we het per definitie met elkaar eens zijn.
Hoewel, de laatste tijd wordt vriend wat strenger...soms wel erg streng vind ik....... en dan probeer ik het een beetje minder streng te maken, maar dan niet zo dat vriend aan de kant wordt gezet.......het blijft een beetje ingewikkeld.
Toch denk ik dat dit ook voorkomt in "complete" gezinnen, dus bio-ouders bij elkaar met hun kinderen.
Als stiefmoeder voel je je alleen sneller een zeur omdat er een beetje een taboe op stiefmoeders ligt. Je bent bang om aan het cliche van "boze stiefmoeder" te voldoen, en dat wil je niet.
Ook welkom hier!
Volgens mij speelt dat bij de meesten hier wel een rol. Ook ik voel mij vaak strenger dan vriend. Wij zijn erover blijven praten, en nog steeds zie ik dingen eerder......ik zeg er dan wat van, en de afspraak is eigenlik dat we elkaar altijd bijvallen als de een wat zegt. Dus dat het duidelijk is dat we het per definitie met elkaar eens zijn.
Hoewel, de laatste tijd wordt vriend wat strenger...soms wel erg streng vind ik....... en dan probeer ik het een beetje minder streng te maken, maar dan niet zo dat vriend aan de kant wordt gezet.......het blijft een beetje ingewikkeld.
Toch denk ik dat dit ook voorkomt in "complete" gezinnen, dus bio-ouders bij elkaar met hun kinderen.
Als stiefmoeder voel je je alleen sneller een zeur omdat er een beetje een taboe op stiefmoeders ligt. Je bent bang om aan het cliche van "boze stiefmoeder" te voldoen, en dat wil je niet.
donderdag 16 november 2006 om 17:24
Hallo meiden,
Ik had een topic geopend, maar werd uitgenodigd hier te komen praten.
Mijn vriend en ik zijn 3 jaar samen en hij heeft een dochter van bijna 3. In maart wordt ze 3. Hij is bij zijn ex weggegaan toen ze 6 of 7 maanden was.
Hij is bij mij ingetrokken en sinds eind mei hebben we samen een zoon.
Alle valkuilen voor het stiefgezin kloppen bij ons. Ik heb het er erg moeilijk mee. Zijn dochter is om het weekend hier en loopt continue achter haar vader aan. Hij heeft er nooit echt wat van gezegd en ik erger me dood natuurlijk.
De valkuilen: hij doet alles zelf, ze moet entertaint worden, mijn rol is niet duidelijk, voel me buitengesloten (voel gast in mijn eigen huis).
Daarbij was er het laatste weekend s nachts toen onze zoon enorm hoestte en er zowat in stikte, gaf hij geen kik. Ik vloog eruit en heb hem even rechtop gehouden. Zijn dochter wordt om 06.00 uur wakker en was een beetje aan het piepen. Hup hij sprong eruit en nam haar mee om bij ons in bed te leggen...
Wat was ik boos. Onze zoon stikte zowat, zij 1 piep en mag van papa in ons bed. Nou niet om 06.00 uur s ochtends. Ze kan best nog pogingen doen om zelf te slapen in haar bedje.
In je vriendenomgeving snapt bijna niemand het. Want ach, ze is er maar zo weinig, het is zo'n lief kind bla bla bla. Iedereen doet mee om haar alle aandacht van de wereld te geven.
Tuurlijk je moet af en toe wel met haar spelen, maar niet continue. Onze zoon kan zich nog beter zelf vermaken dan zij. Ik kan hem gerust een uur in de box laten liggen en dan speelt ie heerlijk. Of in de wipstoel.
Dit weekend ben ik jarig en het is weer weekend dat zijn dochter komt. Ik zie er zo tegen op.
Vorige keer was ik zo verdrietig, dat ik bijna mijn koffers had gepakt.
WE hebben er 100.000 keer overgepraat en zelfs nu boeken aan het lezen. Hij snapt het wel, maar in de praktijk.
Zucht...
Nou ja, gewoon maar doorgaan
Ik had een topic geopend, maar werd uitgenodigd hier te komen praten.
Mijn vriend en ik zijn 3 jaar samen en hij heeft een dochter van bijna 3. In maart wordt ze 3. Hij is bij zijn ex weggegaan toen ze 6 of 7 maanden was.
Hij is bij mij ingetrokken en sinds eind mei hebben we samen een zoon.
Alle valkuilen voor het stiefgezin kloppen bij ons. Ik heb het er erg moeilijk mee. Zijn dochter is om het weekend hier en loopt continue achter haar vader aan. Hij heeft er nooit echt wat van gezegd en ik erger me dood natuurlijk.
De valkuilen: hij doet alles zelf, ze moet entertaint worden, mijn rol is niet duidelijk, voel me buitengesloten (voel gast in mijn eigen huis).
Daarbij was er het laatste weekend s nachts toen onze zoon enorm hoestte en er zowat in stikte, gaf hij geen kik. Ik vloog eruit en heb hem even rechtop gehouden. Zijn dochter wordt om 06.00 uur wakker en was een beetje aan het piepen. Hup hij sprong eruit en nam haar mee om bij ons in bed te leggen...
Wat was ik boos. Onze zoon stikte zowat, zij 1 piep en mag van papa in ons bed. Nou niet om 06.00 uur s ochtends. Ze kan best nog pogingen doen om zelf te slapen in haar bedje.
In je vriendenomgeving snapt bijna niemand het. Want ach, ze is er maar zo weinig, het is zo'n lief kind bla bla bla. Iedereen doet mee om haar alle aandacht van de wereld te geven.
Tuurlijk je moet af en toe wel met haar spelen, maar niet continue. Onze zoon kan zich nog beter zelf vermaken dan zij. Ik kan hem gerust een uur in de box laten liggen en dan speelt ie heerlijk. Of in de wipstoel.
Dit weekend ben ik jarig en het is weer weekend dat zijn dochter komt. Ik zie er zo tegen op.
Vorige keer was ik zo verdrietig, dat ik bijna mijn koffers had gepakt.
WE hebben er 100.000 keer overgepraat en zelfs nu boeken aan het lezen. Hij snapt het wel, maar in de praktijk.
Zucht...
Nou ja, gewoon maar doorgaan
donderdag 16 november 2006 om 20:07
Hoi peptien..
welkom...
had ik net een heel verhaal getikt.. is het weg.. foetsie...
nou goed even in het kort..
Zelf heb ik geen kids van mezelf.. zijn wel bezig, en wat jij omschrijft daar ben ik ook toch een beetje bang voor..
Voor jouw kan ik alleen maar zeggen. Meis alvast gefeliciteerd.. en probeer jezelf te blijven.. zelfs in je eigen huis..
ik weet er verder geen antwoord op... hoop dat je wel kan blijven praten met je partner.. ja zeggen n nee doen komt maar vaak genoeg voor..
liefs B
welkom...
had ik net een heel verhaal getikt.. is het weg.. foetsie...
nou goed even in het kort..
Zelf heb ik geen kids van mezelf.. zijn wel bezig, en wat jij omschrijft daar ben ik ook toch een beetje bang voor..
Voor jouw kan ik alleen maar zeggen. Meis alvast gefeliciteerd.. en probeer jezelf te blijven.. zelfs in je eigen huis..
ik weet er verder geen antwoord op... hoop dat je wel kan blijven praten met je partner.. ja zeggen n nee doen komt maar vaak genoeg voor..
liefs B
donderdag 16 november 2006 om 20:28
Ik lees hier al een tijdje mee en in begin van het jaar heb ik ook wel eens gepost hier............
Mijn leventje is eventjes een grote puinhoop en misschien hebben jullie wel wat tips hoe ik dit het beste aan kan pakken.
Even in het kort mijn verhaal:
Vriend en ik hadden een korte relatie. Na een half jaar is het uitgeraakt. Beiden hadden teveel andere dingen aan ons hoofd en waren niet toe aan een vaste relatie. Ik was (en ben) nog steeds bezig met mijn scheiding. En hij had het te druk met zijn 2 kids. Een paar weken later kwam ik erachter dat ik zwanger was van hem. Toen stond de wereld even stil.
Door allerlei omstandigheden (doordat o.a. zijn beide kids tijdelijk fulltime bij hem woonden.), was er geen mogelijkheid om mekaar te zien en hierover te praten.
Ondertussen is er veel gebeurd en veel veranderd.
Via de mail hadden we heel af en toe contact. We hebben mekaar nu zo'n 4 keer gezien sinds dat ik zwanger ben. De laatste keer dat hij hier bij mij was, maakte hij de opmerking dat hij een nieuwbouw huis gekocht had en of ik dan misschien wel in de toekomst bij hem wilde komen wonen.
Ik stond perplex.
We vinden mekaar echt heel erg leuk zelfs nog veel meer dan dat. Dat is altijd zo gebleven, dus dat is geen probleem.
Zo'n drie weken geleden, heb ik voor het eerst zijn 2 kids (10 en 12) ontmoet. Ze hadden net gehoord dat papa een nieuwe vriendin had en dat ze ook nog een broertje of zusje erbij zullen krijgen. Dat vonden ze heel erg leuk. Vooral de oudste vind het helemaal te gek.
Alleen toen ging het fout. Ik ben totaal niet gewend aan kids van die leeftijd. En wist ook helemaal niet hoe ik met ze om moest gaan. Vooral met de jongste was het moeilijk..... beide stil en afwachtend.
Vriend boos en gefrustreerd. Ik moe, last van harde buiken en klapte helemaal dicht. En de kids gingen op hun kamer spelen. 's Avond's wel bij hun blijven slapen en de volgende dag naar huis gegaan. Toen de kids weer bij hun moeder waren, kwamen de vragen.... vooral de jongste, vond het heel erg moeilijk.
Sinds dit allemaal gebeurd is, hebben vriend en ik mekaar niet meer gezien. Zijn oudste, woont fulltime bij hem en de jongste is er ook veel.
Wij wonen zo'n 100 km van mekaar vandaan.
Dus dat maakt het allemaal een stukje moeilijker om samen eens goed te praten.
Ik weet echt niet hoe dit verder moet. Nog 2 maandjes en dan ben ik uitgeteld en wordt dan voor de eerste keer moeder. We wonen niet bij mekaar, we kennen mekaars vrienden, familie, ouders e.d. niet. We moeten mekaar nog leren kennen. En hoe ga je in hemelsnaam om met jongens van die leeftijd???
Als het goed is, dan is over een paar maanden mijn scheiding eindelijk uitgesproken. Alleen nog wel een hoop schuld, dankzij mijn ex. En dat vind ik weer niet eerlijk t.o.v. vriend.
Mijn leventje is eventjes een grote puinhoop en misschien hebben jullie wel wat tips hoe ik dit het beste aan kan pakken.
Even in het kort mijn verhaal:
Vriend en ik hadden een korte relatie. Na een half jaar is het uitgeraakt. Beiden hadden teveel andere dingen aan ons hoofd en waren niet toe aan een vaste relatie. Ik was (en ben) nog steeds bezig met mijn scheiding. En hij had het te druk met zijn 2 kids. Een paar weken later kwam ik erachter dat ik zwanger was van hem. Toen stond de wereld even stil.
Door allerlei omstandigheden (doordat o.a. zijn beide kids tijdelijk fulltime bij hem woonden.), was er geen mogelijkheid om mekaar te zien en hierover te praten.
Ondertussen is er veel gebeurd en veel veranderd.
Via de mail hadden we heel af en toe contact. We hebben mekaar nu zo'n 4 keer gezien sinds dat ik zwanger ben. De laatste keer dat hij hier bij mij was, maakte hij de opmerking dat hij een nieuwbouw huis gekocht had en of ik dan misschien wel in de toekomst bij hem wilde komen wonen.
Ik stond perplex.
We vinden mekaar echt heel erg leuk zelfs nog veel meer dan dat. Dat is altijd zo gebleven, dus dat is geen probleem.
Zo'n drie weken geleden, heb ik voor het eerst zijn 2 kids (10 en 12) ontmoet. Ze hadden net gehoord dat papa een nieuwe vriendin had en dat ze ook nog een broertje of zusje erbij zullen krijgen. Dat vonden ze heel erg leuk. Vooral de oudste vind het helemaal te gek.
Alleen toen ging het fout. Ik ben totaal niet gewend aan kids van die leeftijd. En wist ook helemaal niet hoe ik met ze om moest gaan. Vooral met de jongste was het moeilijk..... beide stil en afwachtend.
Vriend boos en gefrustreerd. Ik moe, last van harde buiken en klapte helemaal dicht. En de kids gingen op hun kamer spelen. 's Avond's wel bij hun blijven slapen en de volgende dag naar huis gegaan. Toen de kids weer bij hun moeder waren, kwamen de vragen.... vooral de jongste, vond het heel erg moeilijk.
Sinds dit allemaal gebeurd is, hebben vriend en ik mekaar niet meer gezien. Zijn oudste, woont fulltime bij hem en de jongste is er ook veel.
Wij wonen zo'n 100 km van mekaar vandaan.
Dus dat maakt het allemaal een stukje moeilijker om samen eens goed te praten.
Ik weet echt niet hoe dit verder moet. Nog 2 maandjes en dan ben ik uitgeteld en wordt dan voor de eerste keer moeder. We wonen niet bij mekaar, we kennen mekaars vrienden, familie, ouders e.d. niet. We moeten mekaar nog leren kennen. En hoe ga je in hemelsnaam om met jongens van die leeftijd???
Als het goed is, dan is over een paar maanden mijn scheiding eindelijk uitgesproken. Alleen nog wel een hoop schuld, dankzij mijn ex. En dat vind ik weer niet eerlijk t.o.v. vriend.
vrijdag 17 november 2006 om 09:06
wow.. whitley..dit is even een ander verhaal zeg..Begrijp me niet verkeerd maar hou je beweegredenen goed voor ogen als je weer een relatie aangaat met hem. Je kent elkaar nauwelijks.. zijn kinderen horen er nou eenmaal bij.. en ja.. jullie kindje straks ook.Het laatste wat ik zelf zou doen is me proberen zo min mogelijk druk te maken.. is niet goed voor het kindje.. Wat wil je zelf?? wil je hem terug als vriend?? of wil je hem terug zodat er een vader voor je kindje is..
vrijdag 17 november 2006 om 09:38
Goedenmorgen allemaal,
En welkom alle nieuwe dames die hier mee komen discussiëren. Heftige verhalen wel.
Ik ben even kwijt wie er allemaal nieuw zijn, maar er zijn wel een paar dingen waar ik op wil reageren.
Allereerst het wel of niet strenger zijn of dingen eerder zien. Ik zie ook vaak dingen eerder dan lief en ik stoor me er ook sneller aan dan hij. Dat heeft volgens mij wel iets te maken met die ouderlijke liefde, dat je van je eigen kind veel meer kunt hebben. Juist omdat ik meer zie en me er sneller aan erger probeer ik dat een beetje los te laten. Want voor je het weet ben je iemand geworden die de hele dag roept: dat mag niet, doe dat niet, hou daar eens mee op enzovoort. Ik ben van mening dat lief de verantwoordelijkheid heeft voor de opvoeding en ik speel daar wel een rol in, maar meer een bijrol. Wat overigens tot gevolg heeft dat ik wat minder serieus genomen word als ik eens een keer iets roep. Maar goed, dat accepteer ik. Ik vind het wel belangrijk dat ik tegen lief kan zeggen dat ik bepaald gedrag onacceptabel vind en dat hij er iets mee zou moeten doen. En wat hij er dan mee doet is aan hem. Lief en ik kunnen er gelukkig erg goed over praten.
Verder las ik hier een verhaal van iemand die erg verdrietig werd over hoe de situatie was. Een stiefkind wat voor het gevoel werd voorgetrokken tov het eigen kind en een gevoel van buitengesloten zijn in je eigen huis. Dat je er verdrietig van wordt is niet ok. Ik herken het wel een beetje, heb ooit wel eens op het laatste moment (toen we nog niet samenwoonden) besloten om niet naar lief toe te gaan omdat ik me er niet goed bij voelde. Het enige wat helpt is om hier echt goed over te praten. Toen ik last minute niet kwam is mijn vriend daar erg van geschrokken en toen hebben we er heel goed over gepraat, hoe het kwam en wat we eraan kunnen doen. Niet alleen hij moest iets doen met de situatie, maar ik ook. Ik heb moeten accepteren (en dat is nog steeds wel eens moeilijk) dat er nog andere mensen zijn die net zo belangrijk, zo niet belangrijker, zijn voor lief als ik.
Maar als je je een gast voelt in je eigen huis, en je opziet tegen je verjaardag enkel en alleen omdat je stiefdochter er is, dan klopt er iets niet. En dat vraagt om een zeer goed gesprek met je vriend.
Liefs
Smol
En welkom alle nieuwe dames die hier mee komen discussiëren. Heftige verhalen wel.
Ik ben even kwijt wie er allemaal nieuw zijn, maar er zijn wel een paar dingen waar ik op wil reageren.
Allereerst het wel of niet strenger zijn of dingen eerder zien. Ik zie ook vaak dingen eerder dan lief en ik stoor me er ook sneller aan dan hij. Dat heeft volgens mij wel iets te maken met die ouderlijke liefde, dat je van je eigen kind veel meer kunt hebben. Juist omdat ik meer zie en me er sneller aan erger probeer ik dat een beetje los te laten. Want voor je het weet ben je iemand geworden die de hele dag roept: dat mag niet, doe dat niet, hou daar eens mee op enzovoort. Ik ben van mening dat lief de verantwoordelijkheid heeft voor de opvoeding en ik speel daar wel een rol in, maar meer een bijrol. Wat overigens tot gevolg heeft dat ik wat minder serieus genomen word als ik eens een keer iets roep. Maar goed, dat accepteer ik. Ik vind het wel belangrijk dat ik tegen lief kan zeggen dat ik bepaald gedrag onacceptabel vind en dat hij er iets mee zou moeten doen. En wat hij er dan mee doet is aan hem. Lief en ik kunnen er gelukkig erg goed over praten.
Verder las ik hier een verhaal van iemand die erg verdrietig werd over hoe de situatie was. Een stiefkind wat voor het gevoel werd voorgetrokken tov het eigen kind en een gevoel van buitengesloten zijn in je eigen huis. Dat je er verdrietig van wordt is niet ok. Ik herken het wel een beetje, heb ooit wel eens op het laatste moment (toen we nog niet samenwoonden) besloten om niet naar lief toe te gaan omdat ik me er niet goed bij voelde. Het enige wat helpt is om hier echt goed over te praten. Toen ik last minute niet kwam is mijn vriend daar erg van geschrokken en toen hebben we er heel goed over gepraat, hoe het kwam en wat we eraan kunnen doen. Niet alleen hij moest iets doen met de situatie, maar ik ook. Ik heb moeten accepteren (en dat is nog steeds wel eens moeilijk) dat er nog andere mensen zijn die net zo belangrijk, zo niet belangrijker, zijn voor lief als ik.
Maar als je je een gast voelt in je eigen huis, en je opziet tegen je verjaardag enkel en alleen omdat je stiefdochter er is, dan klopt er iets niet. En dat vraagt om een zeer goed gesprek met je vriend.
Liefs
Smol
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
vrijdag 17 november 2006 om 11:17
Hoi Peptien en Whitley, welkom hier.
Peptien, ik kan me voorstelen dat je dat heel moeilijk vind. Jullie praten er wel over maar zo te lezen veranderd er niets. Om even met een cliche te gooien; praatjes vullen geen gaatjes! Dus maak in het volgende gesprek afspraken met je man/vriend. Probeer er samen voor te zorgen dat het verder gaat dan goede gesprekken en dat er daadwerkelijk wat verandert. Want dat jij je een gast in je eigen huis voelt omdat zijn dochter er is, is gen gezonde situatie. Je zou het heel simpel kunnen doen door af te spreken dat de volgende keer dat zijn dochter er is jullie de rollen omdraaien, dus dat hij er uit gaat als jullie zoon huilt en dat jij eruit gaat als zijn dochter roept. En dan op het moment dat jullie vinden dat het nodig is. En hou je dan ook aan die rolverdeling. Zal best even moeilijk zijn maar wie weet helpt het. Het is maar een ideetje en mss kun je zelf meer dingen verzinnen waardoor hij wat meer actie onderneemt richting jullie zoon en dus wat minder naar zijn dochter, dus dat het meer verdeeld wordt. Succes ermee.
Whitley; pffff, da's een heel verhaal. Het is logisch dat je niet gelijk weet hoe je omgaat met 2 kinderen van die leeftijd die je eigenlijk niet eens kent. En als je dan ook nog 7 maanden zwanger bent is het mss allemaal nog wel veel emotioneler. En dan alles wat er bij komt, ver van elkaar af wonen, wederzijdse familie niet kennen, weinig contact tijdens de zwangerschap, pffff. Denk je nog wel aan jezelf en je ongeboren kindje?? Ik denk (maar dat is mijn bescheiden menig) dat jullie tweetjes nu even belangrijker zijn. En dat je je daarop moet concentreren. Ik besef dat dat makkelijker gezegd dan gedaan is vanachter mijn schermpje, maar toch. In ieder geval heel veel sterkte, en probeer te genieten van de laatste 2 maanden zwangerschap!
Kus Sue
Peptien, ik kan me voorstelen dat je dat heel moeilijk vind. Jullie praten er wel over maar zo te lezen veranderd er niets. Om even met een cliche te gooien; praatjes vullen geen gaatjes! Dus maak in het volgende gesprek afspraken met je man/vriend. Probeer er samen voor te zorgen dat het verder gaat dan goede gesprekken en dat er daadwerkelijk wat verandert. Want dat jij je een gast in je eigen huis voelt omdat zijn dochter er is, is gen gezonde situatie. Je zou het heel simpel kunnen doen door af te spreken dat de volgende keer dat zijn dochter er is jullie de rollen omdraaien, dus dat hij er uit gaat als jullie zoon huilt en dat jij eruit gaat als zijn dochter roept. En dan op het moment dat jullie vinden dat het nodig is. En hou je dan ook aan die rolverdeling. Zal best even moeilijk zijn maar wie weet helpt het. Het is maar een ideetje en mss kun je zelf meer dingen verzinnen waardoor hij wat meer actie onderneemt richting jullie zoon en dus wat minder naar zijn dochter, dus dat het meer verdeeld wordt. Succes ermee.
Whitley; pffff, da's een heel verhaal. Het is logisch dat je niet gelijk weet hoe je omgaat met 2 kinderen van die leeftijd die je eigenlijk niet eens kent. En als je dan ook nog 7 maanden zwanger bent is het mss allemaal nog wel veel emotioneler. En dan alles wat er bij komt, ver van elkaar af wonen, wederzijdse familie niet kennen, weinig contact tijdens de zwangerschap, pffff. Denk je nog wel aan jezelf en je ongeboren kindje?? Ik denk (maar dat is mijn bescheiden menig) dat jullie tweetjes nu even belangrijker zijn. En dat je je daarop moet concentreren. Ik besef dat dat makkelijker gezegd dan gedaan is vanachter mijn schermpje, maar toch. In ieder geval heel veel sterkte, en probeer te genieten van de laatste 2 maanden zwangerschap!
Kus Sue
vrijdag 17 november 2006 om 13:39
Ik besef me heel erg goed, dat zijn kids erbij horen. En daar heb ik totaal geen probleem mee. Ik weet alleen niet hoe ik met ze moet omgaan.
Er gebeurt alleen zoveel tegelijkertijd op dit moment. Ik begin al een beetje zenuwachtig te worden voor de bevalling enzo. En hoe het dan verder moet als ons kindje er eenmaal is.
Wat er ook zal gebeuren tussen ons, ik weet dat hij een hele lieve vader zal zijn voor dit kindje.
Toen we uit mekaar waren, ben ik pas gaan beseffen hoeveel ik om hem gaf. En toen we mekaar na een tijdje weer terug zagen..... wisten we beiden dat we heel veel gevoelens voor mekaar hebben.
Ik sta overal voor open en besef me heel goed dat het een hele moeilijke weg zal gaan worden. Maar ik wil deze sprong wagen samen met hem.
Maar niet zomaar....onvoorbereid en impulsief. Er zijn nu eenmaal kinderen bij betrokken. En zelfs dan zou ik het niet zomaar doen, zomaar bij iemand intrekken omdat er toevallig een kindje aankomt.... Dat is geen basis voor een nieuwe toekomst.
Hoe hebben jullie dat gedaan? Toen jullie voor het eerst geconfronteerd werden met zijn kids? Kan je je daar wel op voorbereiden?
vrijdag 17 november 2006 om 13:44
nee.. ik kon me daar niet op voorbereiden.ik zag ze voor het eerst op mijn eigen verjaardag.. wist me geen houding te geven.. drie meiden keken me voordurend onderzoekend aan.. Had wat speelgoed voor ze neergetzet.. en na een kwartier klommen ze bovenop me! We gingen daarna naar het strand.. en de tweeling wist niet hoe snel ze mn hand moesten pakken... de sfeer was in het begin heel erg aftastend.. maar dat was voor de kids ook...Blijf jezelf.. ga je niet leuker spontaner of gezelliger voordoen dan dat je bent.. kinderen rikken daar namelijk ZO doorheen...
vrijdag 17 november 2006 om 13:55
Ik denk dat dat (voor mij in ieder geval) niet te beantwoorden is.
Ik was niet zwanger van hem, had een relatie met hem en woonde samen met hem toen ik zijn kind leerde kennen.
En dat maakt in mijn ogen een wereld van verschil.
Er komt bij jou zo veel meer kijken....2 kinderen van 10/12, een afstand van 100 km, je eigen omgeving die je achterlaat als je bij hem intrekt, je scheiding waar je nog mee bezig bent,het feit dat jullie niet echt een relatie hebben want jullie hebben elkaar sinds de zwangerschap 4!!x gezien (niet lullig bedoeld) en eigenlijk geen gezamelijk leven hebben. Het enige wat jullie gezamelijk hebben is het kindje waarvan je zwanger bent. En dat is niet eens bewust als ik dat goed uit je verhaal haal.
Ik vind het goed dat je je afvraagt hoe je met zijn kinderen om moet gaan, maar zou je je geen andere dingen eerst moeten afvragen?????
Je hebt een half jaar een relatie met hem gehad, werd zwanger, ziet hem bijna niet en nu oppert hij dat je bij hem kan wonen???? En daar ga je gewoon in mee??? Denk eerst eens aan jezelf en je kindje en wat voor jullie het beste is.
Ik hoop dat ik je niet kwets of beledig, ik geef alleen aan dat ik wel 100x na zou denken of ik bij iemand in trek die ik de afgelopen 7 maanden 4x heb gezien. Stukje zelfbescherming denk ik. En jij hebt nog iemand te beschermen he.
Ik was niet zwanger van hem, had een relatie met hem en woonde samen met hem toen ik zijn kind leerde kennen.
En dat maakt in mijn ogen een wereld van verschil.
Er komt bij jou zo veel meer kijken....2 kinderen van 10/12, een afstand van 100 km, je eigen omgeving die je achterlaat als je bij hem intrekt, je scheiding waar je nog mee bezig bent,het feit dat jullie niet echt een relatie hebben want jullie hebben elkaar sinds de zwangerschap 4!!x gezien (niet lullig bedoeld) en eigenlijk geen gezamelijk leven hebben. Het enige wat jullie gezamelijk hebben is het kindje waarvan je zwanger bent. En dat is niet eens bewust als ik dat goed uit je verhaal haal.
Ik vind het goed dat je je afvraagt hoe je met zijn kinderen om moet gaan, maar zou je je geen andere dingen eerst moeten afvragen?????
Je hebt een half jaar een relatie met hem gehad, werd zwanger, ziet hem bijna niet en nu oppert hij dat je bij hem kan wonen???? En daar ga je gewoon in mee??? Denk eerst eens aan jezelf en je kindje en wat voor jullie het beste is.
Ik hoop dat ik je niet kwets of beledig, ik geef alleen aan dat ik wel 100x na zou denken of ik bij iemand in trek die ik de afgelopen 7 maanden 4x heb gezien. Stukje zelfbescherming denk ik. En jij hebt nog iemand te beschermen he.
