Relaties
alle pijlers
Oproep voor vrouwen met vriend met kinderen deel 6
donderdag 14 december 2006 om 12:52
He lekker he, het even hier kunnen uiten. Het blijft jammer dat er in de maatschappij van die vooroordelen blijven heersen als "lekker makkelijk voor de vader" (van mij mogen ze het proberen) en "boze intrigerende stiefmoeders" (je bemoeit je met je eigen relatie, volgens mij heel normaal) of juist "ongeïnteresseerde egocentrische stiefmoeder" ( je mag vooral niet denken dat je een submoeder bent, want ohwee, dus wat wil ze nu eigenlijk)
We weten zelf wel beter en ondanks dat schelden geen pijn doet (toch?) en we zelf weten hoe het ligt en met welke intentie we iets doen, komt dan toch een kwetsende opmerking soms hard aan, of het nu een (h)ex is, een vriendin (van onszelf of van ex) of iemand die je niet eens kent,
Zelf zijn we gelukkig inmiddels uit de opmerkingen, alles en iedereen om ons heen weet precies hoe de dingen gelopen zijn en mogen daar een mening over hebben. Natuurlijk zijn er ook wel eens gesprekken hier over het onderwerp; is het wel goed dat er geen omgang meer is maar voor ons is het vooral prettig dat zulke gesprekken plaatsvinden, niet om gelijk te hebben of krijgen, maar om de gedachten erover te laten gaan, objectief te blijven zoveel mogelijk en vooral ook respecteren dat mensen verschillende meningen hebben. In onze directe omgeving vind iedereen het alleen maar goed, hoewel zwaar voor mijn man, maar voor uk in ieder geval het juiste nu, we vinden het ook heus niet erg om een keer van iemand te horen dat hij of zij het er niet mee eens is en gelukkig hebben we redelijk kritische mensen om ons heen, dus ook de twijfel wordt wel eens uitgesproken.
Overigens, zot onderwerp op de babypijler over alimentatie, m.u.v enkele zinnige bijdragen zoals Poezewoes en Smol werkelijk alleen maar een hele hoop egocentrisch geldbelust geblaat en gescheld op niets af. ex-en die het allemaal weer beter weten en ondanks nieuwe partners zich maar niet kunnen richten op verder gaan met hun nieuwe leven.
Wat zal onze ex blij zijn met ons; zeer royale KA, zeer royaal afgekochte PA, geen enkele bemoeienis en omgang of mengen met beslissingen...
Liefs,
PP
We weten zelf wel beter en ondanks dat schelden geen pijn doet (toch?) en we zelf weten hoe het ligt en met welke intentie we iets doen, komt dan toch een kwetsende opmerking soms hard aan, of het nu een (h)ex is, een vriendin (van onszelf of van ex) of iemand die je niet eens kent,
Zelf zijn we gelukkig inmiddels uit de opmerkingen, alles en iedereen om ons heen weet precies hoe de dingen gelopen zijn en mogen daar een mening over hebben. Natuurlijk zijn er ook wel eens gesprekken hier over het onderwerp; is het wel goed dat er geen omgang meer is maar voor ons is het vooral prettig dat zulke gesprekken plaatsvinden, niet om gelijk te hebben of krijgen, maar om de gedachten erover te laten gaan, objectief te blijven zoveel mogelijk en vooral ook respecteren dat mensen verschillende meningen hebben. In onze directe omgeving vind iedereen het alleen maar goed, hoewel zwaar voor mijn man, maar voor uk in ieder geval het juiste nu, we vinden het ook heus niet erg om een keer van iemand te horen dat hij of zij het er niet mee eens is en gelukkig hebben we redelijk kritische mensen om ons heen, dus ook de twijfel wordt wel eens uitgesproken.
Overigens, zot onderwerp op de babypijler over alimentatie, m.u.v enkele zinnige bijdragen zoals Poezewoes en Smol werkelijk alleen maar een hele hoop egocentrisch geldbelust geblaat en gescheld op niets af. ex-en die het allemaal weer beter weten en ondanks nieuwe partners zich maar niet kunnen richten op verder gaan met hun nieuwe leven.
Wat zal onze ex blij zijn met ons; zeer royale KA, zeer royaal afgekochte PA, geen enkele bemoeienis en omgang of mengen met beslissingen...
Liefs,
PP
vrijdag 15 december 2006 om 12:52
quote: Perfect Paranoia reageerde
Zelf zijn we gelukkig inmiddels uit de opmerkingen, alles en iedereen om ons heen weet precies hoe de dingen gelopen zijn en mogen daar een mening over hebben. Natuurlijk zijn er ook wel eens gesprekken hier over het onderwerp; is het wel goed dat er geen omgang meer is maar voor ons is het vooral prettig dat zulke gesprekken plaatsvinden, niet om gelijk te hebben of krijgen, maar om de gedachten erover te laten gaan, objectief te blijven zoveel mogelijk en vooral ook respecteren dat mensen verschillende meningen hebben. In onze directe omgeving vind iedereen het alleen maar goed, hoewel zwaar voor mijn man, maar voor uk in ieder geval het juiste nu, we vinden het ook heus niet erg om een keer van iemand te horen dat hij of zij het er niet mee eens is en gelukkig hebben we redelijk kritische mensen om ons heen, dus ook de twijfel wordt wel eens uitgesproken.
Tja, gevoel en verstand zijn dan vaak 2 verschillende dingen. Het blijft in je hoofd rondspoken, het komt regelmatig terug in je gesprekken en natuurlijk vraag je je weleens af of het de goede keuze was......wij (en dan vooral Sueman) gaan steeds meer inzien dat dit echt het beste is, en dan vooral voor het kind, maar zeker ook voor ons. We krijgen steeds meer signalen dat het heel goed gaat met de kleine en dat het dus voor hem een positieve uitwerking heeft....en daar doe je het uiteindelijk toch voor he? Want is dat uiteindelijk niet het allerbelangrijkste, dat het kind een goed, rustig leven heeft?
Zelf zijn we gelukkig inmiddels uit de opmerkingen, alles en iedereen om ons heen weet precies hoe de dingen gelopen zijn en mogen daar een mening over hebben. Natuurlijk zijn er ook wel eens gesprekken hier over het onderwerp; is het wel goed dat er geen omgang meer is maar voor ons is het vooral prettig dat zulke gesprekken plaatsvinden, niet om gelijk te hebben of krijgen, maar om de gedachten erover te laten gaan, objectief te blijven zoveel mogelijk en vooral ook respecteren dat mensen verschillende meningen hebben. In onze directe omgeving vind iedereen het alleen maar goed, hoewel zwaar voor mijn man, maar voor uk in ieder geval het juiste nu, we vinden het ook heus niet erg om een keer van iemand te horen dat hij of zij het er niet mee eens is en gelukkig hebben we redelijk kritische mensen om ons heen, dus ook de twijfel wordt wel eens uitgesproken.
Tja, gevoel en verstand zijn dan vaak 2 verschillende dingen. Het blijft in je hoofd rondspoken, het komt regelmatig terug in je gesprekken en natuurlijk vraag je je weleens af of het de goede keuze was......wij (en dan vooral Sueman) gaan steeds meer inzien dat dit echt het beste is, en dan vooral voor het kind, maar zeker ook voor ons. We krijgen steeds meer signalen dat het heel goed gaat met de kleine en dat het dus voor hem een positieve uitwerking heeft....en daar doe je het uiteindelijk toch voor he? Want is dat uiteindelijk niet het allerbelangrijkste, dat het kind een goed, rustig leven heeft?
vrijdag 15 december 2006 om 13:12
Zo dames, een heftige discussie op de babypijler......;)
Altijd wel jammer, dat het schijnbaar altijd over de hoofden van de kids moet gaan. Zij hebben daar toch niet om gevraagd.
Pfff...voor mij nog een paar weekjes te gaan en dan eindelijk zelf mama zijn. Wat lijkt me dat heerlijk om dan eindelijk de beeb in mijn armen te hebben. En niet meer de hele dag dat geschop in je buik.
Papa en ik hebben samen al een mooie naam bedacht. We zijn niet veel bij mekaar, helaas. Is ook lastig omdat zijn oudste zoon bij hem woont. En we willen niks forceren. Daarbij heb ik ook hier al mijn afspraken/controles e.d. Zijn oudste zoon is liever bij hem dan bij zijn moeder. Dat klikt gewoon niet zo goed. En ja, kids gaan nou eenmaal voor......
Altijd wel jammer, dat het schijnbaar altijd over de hoofden van de kids moet gaan. Zij hebben daar toch niet om gevraagd.
Pfff...voor mij nog een paar weekjes te gaan en dan eindelijk zelf mama zijn. Wat lijkt me dat heerlijk om dan eindelijk de beeb in mijn armen te hebben. En niet meer de hele dag dat geschop in je buik.
Papa en ik hebben samen al een mooie naam bedacht. We zijn niet veel bij mekaar, helaas. Is ook lastig omdat zijn oudste zoon bij hem woont. En we willen niks forceren. Daarbij heb ik ook hier al mijn afspraken/controles e.d. Zijn oudste zoon is liever bij hem dan bij zijn moeder. Dat klikt gewoon niet zo goed. En ja, kids gaan nou eenmaal voor......
vrijdag 15 december 2006 om 13:14
Exact dat merken wij dus ook.
Hoe langer het duurt hoe meer afstand we krijgen (letterlijk maar vooral ook figuurlijk) en we dingen dus steeds beter zien dan in de tijd dat we er nog midden in zaten.
Ook wij denken geregeld nog wel eens; is dit wel goed, doen we er wel goed aan, maar ik denk vooral om er over na te blijven denken.
Want zodra we erover praten, samen of met anderen, alle praktische dingen echt op een rijtje zetten komen we eigenlijk altijd weer tot dezelfde conclusie die ons ook dit besluit heeft doen nemen; ja, dit is beter dan het alternatie.
Er is geen kwestie van goed of slecht, het is een overweging van de minst slechte en dat is wat we gedaan hebben en daar staan we nog steeds voor de volle 100% achter.
Ik geloof ook echt dat het beter is voor niet alleen uk en onszelf, maar ook voor ex en daarmee dus weer extra voor uk op de lange duur.
We merken zelf dat als mensen het niet weten (komt niet zo heel vaak voor, we zijn er erg open en eerlijk over) dat er wel eens vragen over komen. Mensen die in eerste instantie zeggen; ohnee, ik moet er niet aan denken, dat zou ik nooit doen". Totdat je er dan écht dieper op ingaat, voorbeelden noemt, incidenten, gegevens en statistieken ertegen aan gooit, wat wijsheid uit klinische psychologie en dan draait het al heel snel bij.
Mensen roepen vaak erg snel een dooddoener als "kind heeft recht op de vader" of "kind moet de vader blijven zien" maar die opmerkingen zijn totaal niet gerelateerd aan kennis van zaken mbt de pschologie van een kind en zijn of haar gevoels- en denkwezen, zulke opmerkingen zijn vooral gebaseerd op vooroordelen en onwetendheid.
(bovendien, recht op ontken ik niet, maar ik verwar het ook niet met noodzaak als dat het belang van het kind schaadt).
P
Hoe langer het duurt hoe meer afstand we krijgen (letterlijk maar vooral ook figuurlijk) en we dingen dus steeds beter zien dan in de tijd dat we er nog midden in zaten.
Ook wij denken geregeld nog wel eens; is dit wel goed, doen we er wel goed aan, maar ik denk vooral om er over na te blijven denken.
Want zodra we erover praten, samen of met anderen, alle praktische dingen echt op een rijtje zetten komen we eigenlijk altijd weer tot dezelfde conclusie die ons ook dit besluit heeft doen nemen; ja, dit is beter dan het alternatie.
Er is geen kwestie van goed of slecht, het is een overweging van de minst slechte en dat is wat we gedaan hebben en daar staan we nog steeds voor de volle 100% achter.
Ik geloof ook echt dat het beter is voor niet alleen uk en onszelf, maar ook voor ex en daarmee dus weer extra voor uk op de lange duur.
We merken zelf dat als mensen het niet weten (komt niet zo heel vaak voor, we zijn er erg open en eerlijk over) dat er wel eens vragen over komen. Mensen die in eerste instantie zeggen; ohnee, ik moet er niet aan denken, dat zou ik nooit doen". Totdat je er dan écht dieper op ingaat, voorbeelden noemt, incidenten, gegevens en statistieken ertegen aan gooit, wat wijsheid uit klinische psychologie en dan draait het al heel snel bij.
Mensen roepen vaak erg snel een dooddoener als "kind heeft recht op de vader" of "kind moet de vader blijven zien" maar die opmerkingen zijn totaal niet gerelateerd aan kennis van zaken mbt de pschologie van een kind en zijn of haar gevoels- en denkwezen, zulke opmerkingen zijn vooral gebaseerd op vooroordelen en onwetendheid.
(bovendien, recht op ontken ik niet, maar ik verwar het ook niet met noodzaak als dat het belang van het kind schaadt).
P
vrijdag 15 december 2006 om 15:18
Ik denk dat het vaak genoeg te moeilijk is om nog te scheiden wat nou wel en niet in het belang van het kind is. Ruzie maken over alimentatie, over waar dan ook over is in mijn optiek nooit oke als de inzet van de ruzie het kind is en het over het hoofd van het kind gaat. Maar ja, ook volwassenen hebben gevoelens, en die kun je niet altijd even makkelijk uitschakelen.
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
zondag 17 december 2006 om 16:01
Vanmiddag met lief mee naar hun (oosterse) religie kennismakingsmiddaagje.. waar ex dus ook deel van uitmaakt, kortom er zijn een man of 12 tot 16 incl. ex... ik doe het om lief beter te snappen, maar zet me schrap voor wat eventueel van/via ex komt. Zolang ze maar niet denken dat ik me tot hun religie ga bekeren.
Of ik er goed aan doe? geen idee, zou minder nerveus zijn als ik zou weten dat ex er niet bij is en me ongetwijfeld in de gaten zal houden. Aan de andere kant voor haar mogelijkheid te zien dat ik een heel normaal mens ben. Nou ja niet normaal, natuurlijk veel aantrekkelijker en flexibeler en minder egoistisch dan zij :D en best of all... ik heb een relatie met de voor mij liefste man ter wereld O+
Of ik er goed aan doe? geen idee, zou minder nerveus zijn als ik zou weten dat ex er niet bij is en me ongetwijfeld in de gaten zal houden. Aan de andere kant voor haar mogelijkheid te zien dat ik een heel normaal mens ben. Nou ja niet normaal, natuurlijk veel aantrekkelijker en flexibeler en minder egoistisch dan zij :D en best of all... ik heb een relatie met de voor mij liefste man ter wereld O+
zondag 17 december 2006 om 22:01
Nee, dit is de 2ex, maar zeg maar wel dat ik met haar in zelfde ruimte ben gedurende 3 uur (wat een zwak gelul trouwens die groep)... jr. mag ik nog steeds niet zien, maar heb momenteel wel wat anders aanmijn hoofd... werkissues, dus ik heb er nu genoeg van en ga nu naar ander werk zoeken. Dus daar ga ik mijn energie maar insteken.
maandag 18 december 2006 om 14:11
Hallo,
Hier een heerlijk weekend gehad. Zeker met de wetenschap dat we na deze week lekker bijna 2 weken vakantie hebben
Jeetje Liv, da's nogal wat, zo alles bij elkaar. Succes met zoeken in ieder geval.
Ik ga in de vakantie weer eens verder kijken dan waar ik nu zit maar wel zonder haast. Geef mezelf een jaartje om wat anders te vinden, dan ben ik nog weg voor het bedrijf naar the middle of nowhere verhuist.
Mijn schoonmoeder vertelde dit weekend dat oudste stiefje een heel goed rapport had, vind ik zo heerlijk om te horen, zeker nadat ze Pfeiffer heeft gehad dit schooljaar
Hier een heerlijk weekend gehad. Zeker met de wetenschap dat we na deze week lekker bijna 2 weken vakantie hebben
Jeetje Liv, da's nogal wat, zo alles bij elkaar. Succes met zoeken in ieder geval.
Ik ga in de vakantie weer eens verder kijken dan waar ik nu zit maar wel zonder haast. Geef mezelf een jaartje om wat anders te vinden, dan ben ik nog weg voor het bedrijf naar the middle of nowhere verhuist.
Mijn schoonmoeder vertelde dit weekend dat oudste stiefje een heel goed rapport had, vind ik zo heerlijk om te horen, zeker nadat ze Pfeiffer heeft gehad dit schooljaar
maandag 18 december 2006 om 20:06
Hoi allemaal,
ik wil even reageren op de post van Supersmollie, dat het moeilijk is om te scheiden wat nu wel of niet in het belang van het kind is, en dat de gevoelens van volwassenen niet altijd makkelijk uit te schakelen zijn...
Ben ik het helemaal mee eens. Want ik denk dat de volwassen stellen die uit elkaar zijn gegaan terwijl ze samen een kind hebben, allemaal voor zichzelf hebben gekozen. Althans degene die weg is gegaan dan. En daar is de andere partij dan weer zo woest over, en wat is de reden dat de (h)exen allemaal zo naar reageren? Omdat zij dan ook weer aan zichzelf denken..
Als alle bio-ouders echt in het belang van hun kinderen zouden denken, dan zouden ze wel bij elkaar blijven toch? En een creatieve oplossing zoeken voor hun problemen.
Want dat is uiteindelijk altijd het beste voor een kind. Kinderen willen, zeker als ze klein zijn, het liefst alleen maar hun eigen papa en mama. Die boeit het niet dat papa en mama het niet met elkaar kunnen vinden.
In mijn optiek worden de grootste persoonlijke problemen tussen mensen veroorzaakt zodra ze het gevoel hebben te worden achtergesteld; ze niet worden gezien. Dat begint al tijdens de verslechterende relatie, wanneer er een reden/oorzaak ontstaat dat een van de twee opstapt. Dan zet zich dat voort na afloop van de relatie, in het getouwtrek om het kind. En natuurlijk hebben beide ouders het beste met hun kind voor, maar meestal niet (te veel) ten koste van zichzelf.
Want de partij die is opgestapt heeft juist zoveel moeite gedaan/ontberingen getroost in de rampzalige relatie met de ex, en is blij eindelijk het geluk gevonden te hebben. De partij die is achtergebleven baalt als een stekker omdat berouw altijd te laat komt en hij/zij er niets meer aan kan veranderen, en ongewild in een situatie terechtkomt waar zij/hij zelf ook niet op zat te wachten
Het grappige (of eigenlijk trieste) is, dat beide partijen altijd de ander verwijten niet aan "het belang van het kind" te denken. En feitelijk hebben ze allebei gelijk, maar het lijkt zo te moeten zijn dat slechts 1 partij de waarheid in pacht heeft. Dat kan natuurlijk niet.
Wat mij betreft denken beide ouders pas aan het belang van hun kind NADAT eerst aan hun eigen belang voldaan is.
Dit klinkt natuurlijk niet heel charmant of sociaal-wenselijk, maar zo zit de mens nu eenmaal in elkaar.
Tenslotte is het krijgen van een kind ook een egoistische beslissing toch? (en helemaal egoistisch als die beslissing eenzijdig door de moeder wordt genomen)
Zo, dat moest ik even kwijt
groetjes,
ik wil even reageren op de post van Supersmollie, dat het moeilijk is om te scheiden wat nu wel of niet in het belang van het kind is, en dat de gevoelens van volwassenen niet altijd makkelijk uit te schakelen zijn...
Ben ik het helemaal mee eens. Want ik denk dat de volwassen stellen die uit elkaar zijn gegaan terwijl ze samen een kind hebben, allemaal voor zichzelf hebben gekozen. Althans degene die weg is gegaan dan. En daar is de andere partij dan weer zo woest over, en wat is de reden dat de (h)exen allemaal zo naar reageren? Omdat zij dan ook weer aan zichzelf denken..
Als alle bio-ouders echt in het belang van hun kinderen zouden denken, dan zouden ze wel bij elkaar blijven toch? En een creatieve oplossing zoeken voor hun problemen.
Want dat is uiteindelijk altijd het beste voor een kind. Kinderen willen, zeker als ze klein zijn, het liefst alleen maar hun eigen papa en mama. Die boeit het niet dat papa en mama het niet met elkaar kunnen vinden.
In mijn optiek worden de grootste persoonlijke problemen tussen mensen veroorzaakt zodra ze het gevoel hebben te worden achtergesteld; ze niet worden gezien. Dat begint al tijdens de verslechterende relatie, wanneer er een reden/oorzaak ontstaat dat een van de twee opstapt. Dan zet zich dat voort na afloop van de relatie, in het getouwtrek om het kind. En natuurlijk hebben beide ouders het beste met hun kind voor, maar meestal niet (te veel) ten koste van zichzelf.
Want de partij die is opgestapt heeft juist zoveel moeite gedaan/ontberingen getroost in de rampzalige relatie met de ex, en is blij eindelijk het geluk gevonden te hebben. De partij die is achtergebleven baalt als een stekker omdat berouw altijd te laat komt en hij/zij er niets meer aan kan veranderen, en ongewild in een situatie terechtkomt waar zij/hij zelf ook niet op zat te wachten
Het grappige (of eigenlijk trieste) is, dat beide partijen altijd de ander verwijten niet aan "het belang van het kind" te denken. En feitelijk hebben ze allebei gelijk, maar het lijkt zo te moeten zijn dat slechts 1 partij de waarheid in pacht heeft. Dat kan natuurlijk niet.
Wat mij betreft denken beide ouders pas aan het belang van hun kind NADAT eerst aan hun eigen belang voldaan is.
Dit klinkt natuurlijk niet heel charmant of sociaal-wenselijk, maar zo zit de mens nu eenmaal in elkaar.
Tenslotte is het krijgen van een kind ook een egoistische beslissing toch? (en helemaal egoistisch als die beslissing eenzijdig door de moeder wordt genomen)
Zo, dat moest ik even kwijt
groetjes,
maandag 18 december 2006 om 23:14
Flow ben het deels met je eens, maar niet met de uitspraak -Als alle bio-ouders echt in het belang van hun kinderen zouden denken, dan zouden ze wel bij elkaar blijven toch? - mijn vriend is zeker in het belang van kind uiteindelijk weggegaan, omdat ongelukkige ouders zeker niet tot het geluk van het kind bijdragen... Tegelijkertijd heeft hij ook lang nagedacht, toen hij na anderhalf jaar mij tegenkwam, omdat hij weer gelukkig was, of hij zijn geluk op moest geven en dus ten koste van zijn eigen wezen, terug zou gaan, omdat hij anders zijn kind niet meer te zien zou krijgen.
Inmiddels mag hij zijn kind weer zien, echter alleen als ik er niet bij ben, maar omdat hij en zijn ex al uit elkaar zijn, sinds jr. 10 maanden oud is, weet jr. niet beter dan dat er 2 huizen zijn, wat jr niet snapt is dat er nu niet meer bij ons overnacht mag worden van mama.
Ach ik zal het wel nooit snappen, ik heb dat gewoon niet in me op zo'n manier met kinderen om te gaan.
Inmiddels mag hij zijn kind weer zien, echter alleen als ik er niet bij ben, maar omdat hij en zijn ex al uit elkaar zijn, sinds jr. 10 maanden oud is, weet jr. niet beter dan dat er 2 huizen zijn, wat jr niet snapt is dat er nu niet meer bij ons overnacht mag worden van mama.
Ach ik zal het wel nooit snappen, ik heb dat gewoon niet in me op zo'n manier met kinderen om te gaan.
dinsdag 19 december 2006 om 11:02
Nou, zo moeilijk is het dus om in het belang van het kind te denken. Ik ben ook van mening dat het niet in het belang hoeft te zijn van (kleine) kinderen als de ouders bij elkaar blijven. Hoe klein ook, spanningen pakken ze echt wel op, hoor! Ter illustratie, ik zat laatst een dag heel erg slecht in mijn vel, was niet te genieten. Op die dag was het voor iedereen hel omdat mijn stiefkinderen (klein dus) die negatieve gevoelens haarscherp oppikken en zich vervolgens daarnaar gaan gedragen.
Tuurlijk is het voor geen enkel kind fijn om ineens 2 huizen te hebben, steeds elders te moeten slapen, het verdriet van een van beide ouders op te pikken, de onderlinge spanningen die er toch soms nog zijn te voelen en nog meer van dat al. Ik denk toch dat het uiteindelijk in het belang van de kinderen is als de ouders gelukkig zijn en als ouders uit elkaar gaan zijn ze dat misschien in eerste instantie niet, maar op de lange duur waarschijnlijk wel.
Ik denk zelf dat ouders die voor de kinderen bij elkaar blijven een verkeerde beslissing nemen en dat het kind dat uiteindelijk niet OK zal vinden. Las ik laatst niet ergens op dit forum dat iemand vertelde hoe het was om als kind te weten dat je ouders voor jou bij elkaar blijven? Die voelde zich superschuldig. Dat lijkt me ook geen optie.
Maar goed, er zijn dus heel veel belangen die je af moet wegen. Wat is wanneer in het belang van het kind en wanneer is het meer jouw eigen belang? En nogmaals, dat is dus heel erg moeilijk om daar je weg in te vinden omdat je zelf ook gevoelens hebt.
Tuurlijk is het voor geen enkel kind fijn om ineens 2 huizen te hebben, steeds elders te moeten slapen, het verdriet van een van beide ouders op te pikken, de onderlinge spanningen die er toch soms nog zijn te voelen en nog meer van dat al. Ik denk toch dat het uiteindelijk in het belang van de kinderen is als de ouders gelukkig zijn en als ouders uit elkaar gaan zijn ze dat misschien in eerste instantie niet, maar op de lange duur waarschijnlijk wel.
Ik denk zelf dat ouders die voor de kinderen bij elkaar blijven een verkeerde beslissing nemen en dat het kind dat uiteindelijk niet OK zal vinden. Las ik laatst niet ergens op dit forum dat iemand vertelde hoe het was om als kind te weten dat je ouders voor jou bij elkaar blijven? Die voelde zich superschuldig. Dat lijkt me ook geen optie.
Maar goed, er zijn dus heel veel belangen die je af moet wegen. Wat is wanneer in het belang van het kind en wanneer is het meer jouw eigen belang? En nogmaals, dat is dus heel erg moeilijk om daar je weg in te vinden omdat je zelf ook gevoelens hebt.
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
dinsdag 19 december 2006 om 11:44
Flow,
Ik ben het met heel veel eens behalve het gedeelte waarin je stelt dat bij elkaar blijvende ouders het beste zijn voor een kind.
Ik ben zelf een kind van ouders die "voor de kinderen" bij elkaar bleven en geloof me, ik wens je mijn jeugd niet toe.
Ik heb inmiddels een uitstekend contact met mijn ouders, die overigens bij elkaar zijn, nadat ze enkele jaren geleden een periode uit elkaar waren en persoonlijk vond ik hun beslissing om tijdens mijn jeugd bij elkaar te blijven de meest egoistische en egocentrische beslissing die ze ooit hebben kunnen nemen.
Ongetwijfeld heeft "de maatschappij" om hen heen hun ook aangeraden om toch vooral te blijven zolang de kinderen thuis waren of klein waren en ongetwijfeld vonden ze van zichzelf dat ze het beste met hun kind voor hadden, maar mijn jeugd (en die van mijn zus toen ze er nog was) is echt een rottijd geweest en dat is een understatement.
Dankzij het voorbeeld dat mijn ouders gaven wist ik niet beter dan dat een huwelijk zo is zoals zij dat hadden: vader denkt vooral aan zichzelf en gaat gewoon zijn eigen gang, op elk vlak, moeder houdt haar mond en pikt alles. 2 mensen die elkaar het bloed onder de nagels vandaan trekken, slaande ruzies (ik bedoel dat letterlijk) hadden hebben mijn zelfbeeld en dat van relaties / mannen compleet aan puin gewerkt.
Pas nadat ik van mijn eerste man gescheiden was, een totale burn out had en daardoor bij een psycholoog terecht kwam (geen wachtlijst want suïcidaal) kon ik begrijpen wat mij gemaakt had tot wat ik was; iemand met een verknipt beeld van relaties en mensen.
Inmiddels weet ik wel beter, maar ik ben (was) een levend voorbeeld van wat ouders hun kind aan doen als ze "voor de kinderen" bij elkaar blijven.
Ik ga ervan uit dat je bedoelde dat kinderen het liefste een gewoon standaard gezinnetje hebben van papa, mama, flappie en de hond en dat ben ik met je eens. Ik geloof echter ook heel sterk in het onderscheid tussen een vader en een vader figuur / moeder en een moederfiguur.
De functie vader of moeder is iets dat een kind nodig heeft.
Ik wil hiermee niet aangeven dat een vaderloos of moederloos kind per definitie niet goed zou opgroeien, maar ik geloof wel dat het optimale kansen krijgt als er een huisje, boompje, beestje thuissituatie is.
Dit impliceert dus dat ik van mening ben dat een kind in de situatie vader / stiefmoeder of moeder/stiefvader ook uitstekende kansen heeft en een gezonde thuissituatie zou moeten hebben.
Ik ben het met heel veel eens behalve het gedeelte waarin je stelt dat bij elkaar blijvende ouders het beste zijn voor een kind.
Ik ben zelf een kind van ouders die "voor de kinderen" bij elkaar bleven en geloof me, ik wens je mijn jeugd niet toe.
Ik heb inmiddels een uitstekend contact met mijn ouders, die overigens bij elkaar zijn, nadat ze enkele jaren geleden een periode uit elkaar waren en persoonlijk vond ik hun beslissing om tijdens mijn jeugd bij elkaar te blijven de meest egoistische en egocentrische beslissing die ze ooit hebben kunnen nemen.
Ongetwijfeld heeft "de maatschappij" om hen heen hun ook aangeraden om toch vooral te blijven zolang de kinderen thuis waren of klein waren en ongetwijfeld vonden ze van zichzelf dat ze het beste met hun kind voor hadden, maar mijn jeugd (en die van mijn zus toen ze er nog was) is echt een rottijd geweest en dat is een understatement.
Dankzij het voorbeeld dat mijn ouders gaven wist ik niet beter dan dat een huwelijk zo is zoals zij dat hadden: vader denkt vooral aan zichzelf en gaat gewoon zijn eigen gang, op elk vlak, moeder houdt haar mond en pikt alles. 2 mensen die elkaar het bloed onder de nagels vandaan trekken, slaande ruzies (ik bedoel dat letterlijk) hadden hebben mijn zelfbeeld en dat van relaties / mannen compleet aan puin gewerkt.
Pas nadat ik van mijn eerste man gescheiden was, een totale burn out had en daardoor bij een psycholoog terecht kwam (geen wachtlijst want suïcidaal) kon ik begrijpen wat mij gemaakt had tot wat ik was; iemand met een verknipt beeld van relaties en mensen.
Inmiddels weet ik wel beter, maar ik ben (was) een levend voorbeeld van wat ouders hun kind aan doen als ze "voor de kinderen" bij elkaar blijven.
Ik ga ervan uit dat je bedoelde dat kinderen het liefste een gewoon standaard gezinnetje hebben van papa, mama, flappie en de hond en dat ben ik met je eens. Ik geloof echter ook heel sterk in het onderscheid tussen een vader en een vader figuur / moeder en een moederfiguur.
De functie vader of moeder is iets dat een kind nodig heeft.
Ik wil hiermee niet aangeven dat een vaderloos of moederloos kind per definitie niet goed zou opgroeien, maar ik geloof wel dat het optimale kansen krijgt als er een huisje, boompje, beestje thuissituatie is.
Dit impliceert dus dat ik van mening ben dat een kind in de situatie vader / stiefmoeder of moeder/stiefvader ook uitstekende kansen heeft en een gezonde thuissituatie zou moeten hebben.
woensdag 20 december 2006 om 09:48
woensdag 20 december 2006 om 19:17
Ha meiden...
Ik kom hier weer eens kijken. Ben nu 27 weken zwanger en morgen gaan lief en ik naar het stadhuis, geregistreerd partnerschap!!!!
Met ex en de kleine gaat het.... in eerste instantie wilde ex de bezoekregeling helemaal niet meer toen ze hoorde van de baby maar na een goed gesprek tussen ex, lief en mij hebben we gelukkig toch duidelijk kunnen maken dat we die kleine niet wegpoetsen maar dat ze haar eigen plekje heeft binnen ons gezinnetje. Het lijkt erop dat dit constructief is geweest en ik hoop van ganser harte dat het voorlopig zo blijft!!!
Ik kom nog wel ns buurten maar moet nu ff een en ander regelen voor morgen!
Doei!!!
Ik kom hier weer eens kijken. Ben nu 27 weken zwanger en morgen gaan lief en ik naar het stadhuis, geregistreerd partnerschap!!!!
Met ex en de kleine gaat het.... in eerste instantie wilde ex de bezoekregeling helemaal niet meer toen ze hoorde van de baby maar na een goed gesprek tussen ex, lief en mij hebben we gelukkig toch duidelijk kunnen maken dat we die kleine niet wegpoetsen maar dat ze haar eigen plekje heeft binnen ons gezinnetje. Het lijkt erop dat dit constructief is geweest en ik hoop van ganser harte dat het voorlopig zo blijft!!!
Ik kom nog wel ns buurten maar moet nu ff een en ander regelen voor morgen!
Doei!!!
woensdag 20 december 2006 om 19:41
Pinoes, gefeliciteerd!!!! Wat gaat de tijd snel... ook fijn, dat contact met kind niet minder is, wat zijn sommige bio moeders egoistische bezig, dat het zelfs maar in haar hoofd opkwam... maar goed het schijnt geregeld.
Hier gaat het momenteel redelijk rustig, vandaag kleine discussie, vriendin van haar is zaterdag jarig, of hij kan oppassen komt ex nu mee... ja ze waren toch jaren samen, dan moest hij toch nog weten wanneer haar vrienden jarig zijn... eeeh het is nu ruim 2 jaar uit en het is een man, die is al lang blij als ie verjaardagen van familieleden niet vergeet. En kleine mag best bij ons komen, maar dat wil ze niet... nou dan moet ze zelf maar alternatief zoeken.
Hier gaat het momenteel redelijk rustig, vandaag kleine discussie, vriendin van haar is zaterdag jarig, of hij kan oppassen komt ex nu mee... ja ze waren toch jaren samen, dan moest hij toch nog weten wanneer haar vrienden jarig zijn... eeeh het is nu ruim 2 jaar uit en het is een man, die is al lang blij als ie verjaardagen van familieleden niet vergeet. En kleine mag best bij ons komen, maar dat wil ze niet... nou dan moet ze zelf maar alternatief zoeken.
donderdag 21 december 2006 om 19:17
Hoi PP,
Jouw toelichting op hoe het is om in een gezin op te groeien waar de ouders "voor de kinderen" bijelkaar blijven spreekt boekdelen. Ik snap dat dat ook verre van gewenst is.
Ik bedoelde dan ook dat de bio-ouders -als ze dus echt in het belang van het kind denken, want dat was mijn punt- de sfeer in huis zodanig goed moeten houden dat het kind daar geen trauma's aan overhoudt. En dus niet hun slechte relatie en bijbehorend gedrag laten voortsudderen en de kinderen er maar een beetje laten bijbungelen.
Maar blijkbaar is zoiets niet mogelijk. De persoonlijke belangen/gevoelens van de vader en moeder t.o.v. hun relatie onderling zijn denk ik niet te scheiden van het gevoel wat ze naar hun kind toe hebben.
En dan is het inderdaad de beste optie voor een kind om op te groeien in 2 gezinnen bestaande uit bio-ouder/stiefouder . Helemaal mooi als beide bio-ouders niet proberen hun gram te halen over de rug van hun kind.
Ik wens iedereen alvast fijne kerstdagen toe in rust en vrede zonder teveel gez**** met de (h)exen!
groetjes,
Jouw toelichting op hoe het is om in een gezin op te groeien waar de ouders "voor de kinderen" bijelkaar blijven spreekt boekdelen. Ik snap dat dat ook verre van gewenst is.
Ik bedoelde dan ook dat de bio-ouders -als ze dus echt in het belang van het kind denken, want dat was mijn punt- de sfeer in huis zodanig goed moeten houden dat het kind daar geen trauma's aan overhoudt. En dus niet hun slechte relatie en bijbehorend gedrag laten voortsudderen en de kinderen er maar een beetje laten bijbungelen.
Maar blijkbaar is zoiets niet mogelijk. De persoonlijke belangen/gevoelens van de vader en moeder t.o.v. hun relatie onderling zijn denk ik niet te scheiden van het gevoel wat ze naar hun kind toe hebben.
En dan is het inderdaad de beste optie voor een kind om op te groeien in 2 gezinnen bestaande uit bio-ouder/stiefouder . Helemaal mooi als beide bio-ouders niet proberen hun gram te halen over de rug van hun kind.
Ik wens iedereen alvast fijne kerstdagen toe in rust en vrede zonder teveel gez**** met de (h)exen!
groetjes,
woensdag 27 december 2006 om 17:08
fucking hell... wanneer houdt het op zeg...hier geen fijne 2e kerstdag
gisteravond schietpartij geweest in beverwijk.. helaas voor ons een bekende... om 1 uur kregen we het telefoontje dat ie het niet gehaald heeft.. vuile klootzak van een oom... waarom nu een ruzie uitvechten die al jaren loopt.....? dit gaat een staartje krijgen helaas.. de kogel was niet vor hem bedoeld.. verkeerde plaats.. verkeerde tijd...
zijn ouders waren sinds drie jaar gescheiden... meiden.. waar gaat het heen in deze maatschapij....
hopleijk wordt 207 een beer jaar dan het afgelopen jaar...
kus b
gisteravond schietpartij geweest in beverwijk.. helaas voor ons een bekende... om 1 uur kregen we het telefoontje dat ie het niet gehaald heeft.. vuile klootzak van een oom... waarom nu een ruzie uitvechten die al jaren loopt.....? dit gaat een staartje krijgen helaas.. de kogel was niet vor hem bedoeld.. verkeerde plaats.. verkeerde tijd...
zijn ouders waren sinds drie jaar gescheiden... meiden.. waar gaat het heen in deze maatschapij....
hopleijk wordt 207 een beer jaar dan het afgelopen jaar...
kus b
donderdag 28 december 2006 om 11:32
Hallo!
Ik lees al een tijdje mee met jullie discusies....heb nu al zo'n 10 maanden een relatie met een man met 2 kids en nu zo net na de kerst weet ik het eigenlijk niet meer zo goed.....Ik ben super-gek op mijn vriend, ik heb hiervoor andere relaties gehad, maar wat ik nu bij mijn vriend vind is wat ik altijd bij al die andere mannen gemist....dus daar ligt het zeker niet aan, ik vind het alleen soms zo moeilijk met de kids....Het zijn 2 super lieve kinderen, 3 en 6 jaar oud en ze zijn (bijna) ieder weekend bij ons. We wonen officieel nog niet samen, maar mijn eigen huis is net verkocht en het plan is dat ik over 2 maanden bij mijn vriend intrek.....maar nu het bijna zover is krijg ik toch echt mijn twijfels. Ik werk gewoon 5 dagen in de week, dus in de weekenden zou ik het eigenlijk het liefst tijd met m'n vriend willen doorbrengen en een beetje uitrusten....maar met kids gaat dat natuurlijk heel moeilijk, al vind ik ze heel lief en ik weet ook dat zij het heel gezellig met mij vinden. Het kost me dus best veel energie en dan kunnen we samen ook niet echt veel leuke dingen doen....ik weet dus eigenlijk niet zo goed wat ik moet doen, aan de ene kant houd ik heel veel van mijn vriend en wil ik hem en de kids ook absoluut niet kwetsen....maar aan de andere kant weet ik ook niet of dit nu het leven is dat ik wil leiden?? Hebben jullie hier ook ervaring mee?? Zou het minder intensief worden naarmate de kinderen ouder worden?
Ik lees al een tijdje mee met jullie discusies....heb nu al zo'n 10 maanden een relatie met een man met 2 kids en nu zo net na de kerst weet ik het eigenlijk niet meer zo goed.....Ik ben super-gek op mijn vriend, ik heb hiervoor andere relaties gehad, maar wat ik nu bij mijn vriend vind is wat ik altijd bij al die andere mannen gemist....dus daar ligt het zeker niet aan
, ik vind het alleen soms zo moeilijk met de kids....Het zijn 2 super lieve kinderen, 3 en 6 jaar oud en ze zijn (bijna) ieder weekend bij ons. We wonen officieel nog niet samen, maar mijn eigen huis is net verkocht en het plan is dat ik over 2 maanden bij mijn vriend intrek.....maar nu het bijna zover is krijg ik toch echt mijn twijfels. Ik werk gewoon 5 dagen in de week, dus in de weekenden zou ik het eigenlijk het liefst tijd met m'n vriend willen doorbrengen en een beetje uitrusten....maar met kids gaat dat natuurlijk heel moeilijk, al vind ik ze heel lief en ik weet ook dat zij het heel gezellig met mij vinden. Het kost me dus best veel energie en dan kunnen we samen ook niet echt veel leuke dingen doen....ik weet dus eigenlijk niet zo goed wat ik moet doen, aan de ene kant houd ik heel veel van mijn vriend en wil ik hem en de kids ook absoluut niet kwetsen....maar aan de andere kant weet ik ook niet of dit nu het leven is dat ik wil leiden?? Hebben jullie hier ook ervaring mee?? Zou het minder intensief worden naarmate de kinderen ouder worden?
