Relaties
alle pijlers
overspannen/oververmoeide partner
zaterdag 10 februari 2007 om 17:48
Allereerst: ik ben me ervan bewust dat overspannen en oververmoeid niet per definitie hetzelfde is, maar ik weet niet goed hoe ik de situatie van mijn vriend precies moet definieren.
Al maanden is hij vaak moe. Dit weleens tot mijn frustratie omdat je er nu eenmaal niet gezelliger/leuker op wordt met elkaar en ook niet onbelangrijk: het trekt een wissel op je seksleven. Ik wilde vaker dan hij, zo leek het, maar op het moment dat hij zo moe was, had ik ook geen zin meer om hem over te halen. Het verlamde mij ook zeg maar.
Na de jaarwisseling begon ik zelf in een soort relatiedip te belanden. Inmiddels is mijn zin in seks best wel verdwenen. Het is niet echt opwindend als je partner vooral op de bank hangt als je bij elkaar bent. Nou hang ik dan ook op de bank, maar ik kleed me bijvoorbeeld beter dan hij. Klinkt een beetje stom, maar zijn makkelijke kleedstijl gaat dan ook tegenwerken. Het zijn factoren die bij elkaar komen.
Vorige week gaf hij aan zich overspannen te voelen. Dit was voor mij geen grote verrassing, ik heb hem al proberen te helpen het te voorkomen. We wonen niet samen, dus ik heb niet zoveel zicht op hem en daarnaast heb ik een eigen leven in die zin dat ik moet afstuderen komend half jaar. Ik kan het me niet permitteren om steeds op hem te letten.
Hij is naar de huisarts gegaan. Die heeft geen diagnose gesteld, maar gezegd dat hij maar even moest stoppen met werken. Dat heeft hij gedaan en hij is naar zijn ouders gegaan. Dat vond ik wel fijn: het idee dat hij 'in goede handen' is en dat ik me dus ook op mijn studie kan richten.
Dat hij overspannen, of op z'n minst oververmoeid is en daar nu wat aan moet doen om weer te kunnen functioneren is voor mij ergens wel een opluchting. Ik kon mijn dip namelijk niet goed plaatsen, maar ik denk dat dit een belangrijke factor is.
Ik weet alleen niet goed hoe ermee om te gaan zonder zelf erin meegezogen te worden. Heeft iemand hier ervaring mee? Ik ben zelf ook snel moe, onder meer omdat ik heel prikkelgevoelig ben. Ik ben daardoor ook niet goed in staat om hem uit zijn moeheid te trekken. Zoals gezegd heeft de situatie een verlammend effect op me. We gaan straks als het goed is uit eten (zijn idee). Hij is naar zijn huis gekomen en is daar onmiddelijk naar bed gegaan omdat hij doodmoe was. Hij slaapt 's nachts niet zo goed geloof ik, dat is ook al langer zo.
Ondanks de helderheid die dit me gegeven heeft over mijn dip, maak ik me ook zorgen. Ik ben bang dat dit nog best een tijd gaat duren, voordat hij de oude is. Dus de kans is ook aanwezig dat ik niet zo 1-2-3 uit die dip ben. Dat hij nu weer een paar uur op bed ligt, terwijl het plan eigenlijk was dat ik naar hem toe zou gaan, vind ik ook vervelend. Sowieso is een avond samen zijn in het weekend niet echt geweldig, omdat hij zo moe is en op tijd naar bed wil. Ik wil juist leuke dingen doen (en dat is niet wild stappen ofzo) omdat ik weekend heb en maandag weer gewoon aan de bak moet. Sowieso moet ik in het weekend ook dingen voorbereiden en dan wil ik tussendoor leuke dingen doen.
Hellllp, tips?
Al maanden is hij vaak moe. Dit weleens tot mijn frustratie omdat je er nu eenmaal niet gezelliger/leuker op wordt met elkaar en ook niet onbelangrijk: het trekt een wissel op je seksleven. Ik wilde vaker dan hij, zo leek het, maar op het moment dat hij zo moe was, had ik ook geen zin meer om hem over te halen. Het verlamde mij ook zeg maar.
Na de jaarwisseling begon ik zelf in een soort relatiedip te belanden. Inmiddels is mijn zin in seks best wel verdwenen. Het is niet echt opwindend als je partner vooral op de bank hangt als je bij elkaar bent. Nou hang ik dan ook op de bank, maar ik kleed me bijvoorbeeld beter dan hij. Klinkt een beetje stom, maar zijn makkelijke kleedstijl gaat dan ook tegenwerken. Het zijn factoren die bij elkaar komen.
Vorige week gaf hij aan zich overspannen te voelen. Dit was voor mij geen grote verrassing, ik heb hem al proberen te helpen het te voorkomen. We wonen niet samen, dus ik heb niet zoveel zicht op hem en daarnaast heb ik een eigen leven in die zin dat ik moet afstuderen komend half jaar. Ik kan het me niet permitteren om steeds op hem te letten.
Hij is naar de huisarts gegaan. Die heeft geen diagnose gesteld, maar gezegd dat hij maar even moest stoppen met werken. Dat heeft hij gedaan en hij is naar zijn ouders gegaan. Dat vond ik wel fijn: het idee dat hij 'in goede handen' is en dat ik me dus ook op mijn studie kan richten.
Dat hij overspannen, of op z'n minst oververmoeid is en daar nu wat aan moet doen om weer te kunnen functioneren is voor mij ergens wel een opluchting. Ik kon mijn dip namelijk niet goed plaatsen, maar ik denk dat dit een belangrijke factor is.
Ik weet alleen niet goed hoe ermee om te gaan zonder zelf erin meegezogen te worden. Heeft iemand hier ervaring mee? Ik ben zelf ook snel moe, onder meer omdat ik heel prikkelgevoelig ben. Ik ben daardoor ook niet goed in staat om hem uit zijn moeheid te trekken. Zoals gezegd heeft de situatie een verlammend effect op me. We gaan straks als het goed is uit eten (zijn idee). Hij is naar zijn huis gekomen en is daar onmiddelijk naar bed gegaan omdat hij doodmoe was. Hij slaapt 's nachts niet zo goed geloof ik, dat is ook al langer zo.
Ondanks de helderheid die dit me gegeven heeft over mijn dip, maak ik me ook zorgen. Ik ben bang dat dit nog best een tijd gaat duren, voordat hij de oude is. Dus de kans is ook aanwezig dat ik niet zo 1-2-3 uit die dip ben. Dat hij nu weer een paar uur op bed ligt, terwijl het plan eigenlijk was dat ik naar hem toe zou gaan, vind ik ook vervelend. Sowieso is een avond samen zijn in het weekend niet echt geweldig, omdat hij zo moe is en op tijd naar bed wil. Ik wil juist leuke dingen doen (en dat is niet wild stappen ofzo) omdat ik weekend heb en maandag weer gewoon aan de bak moet. Sowieso moet ik in het weekend ook dingen voorbereiden en dan wil ik tussendoor leuke dingen doen.
Hellllp, tips?
zondag 25 maart 2007 om 23:59
@ Sunshine: hoe is het nu? Misschien inderdaad hulp zoeken, want het is ook niet goed om -ik druk het even negatiever uit dan ik bedoel- te gaan zitten wachten tot je echt niks meer kan. Maar wel knap dat je lief bent voor jezelf. Ik weet alleen niet of dat op dit moment genoeg is. Daar zit ik zelf ook een beetje mee. Ik probeer mezelf ook te ontzien in kleine dingen, maar dat neemt de stress van 'grote' dingen niet weg.
Met mijn been gaat het beter, ik ben de deur uit geweest. Gisteravond was wat te veel. Morgenochtend naar dokter. Er zit nog wel zwelling (vocht?) in knie en (door belasting denk ik) ook een beetje in enkel. Niet extreem, maar ik zie het wel. En het blijft stijf aanvoelen. Het is vooral dat de pijn minder is, maar ik ben bang dat ik in deze toestand niet kan fietsen voorlopig. Maar even afwachten wat de dokter zegt. Het lijkt te gaan om verrekte kruisband ofzo, zo'n beetje achter/onder de knie.
@Iniminie: inderdaad! Sowieso vind ik het met mannen lastig hoor met kleding en scheten. Want ze vinden het oh zo leuk als jij een kittig pakje of outfitje aantrekt en mooie lingerie. Ik zie niet in waarom alleen ik dergelijke dingen zou moeten doen. Maar goed, vriend is bereid tot kleding kopen en ik geloof dat hij wel voor ietsanders open staat. Natuurlijk moet het niet extreem anders, maar dat hoeft ook niet. Gewoon wat meer afwisseling en wat meer verzorgd zou al een hele vooruitgang zijn in mijn ogen.
Vervelend dat het allemaal zo moeizaam gaat met de communicatie. Dat valt in mijn geval wel mee. Het lijkt er een beetje op dat vriend mijn dingen ook een beetje als afleiding van zijn eigen 'cirkeltjes' kan zien en dat is helemaal niet erg.
Ik moet alleen onderhand dus zelf ook gaan oppassen kennelijk. Blugh...
Met mijn been gaat het beter, ik ben de deur uit geweest. Gisteravond was wat te veel. Morgenochtend naar dokter. Er zit nog wel zwelling (vocht?) in knie en (door belasting denk ik) ook een beetje in enkel. Niet extreem, maar ik zie het wel. En het blijft stijf aanvoelen. Het is vooral dat de pijn minder is, maar ik ben bang dat ik in deze toestand niet kan fietsen voorlopig. Maar even afwachten wat de dokter zegt. Het lijkt te gaan om verrekte kruisband ofzo, zo'n beetje achter/onder de knie.
@Iniminie: inderdaad! Sowieso vind ik het met mannen lastig hoor met kleding en scheten. Want ze vinden het oh zo leuk als jij een kittig pakje of outfitje aantrekt en mooie lingerie. Ik zie niet in waarom alleen ik dergelijke dingen zou moeten doen. Maar goed, vriend is bereid tot kleding kopen en ik geloof dat hij wel voor ietsanders open staat. Natuurlijk moet het niet extreem anders, maar dat hoeft ook niet. Gewoon wat meer afwisseling en wat meer verzorgd zou al een hele vooruitgang zijn in mijn ogen.
Vervelend dat het allemaal zo moeizaam gaat met de communicatie. Dat valt in mijn geval wel mee. Het lijkt er een beetje op dat vriend mijn dingen ook een beetje als afleiding van zijn eigen 'cirkeltjes' kan zien en dat is helemaal niet erg.
Ik moet alleen onderhand dus zelf ook gaan oppassen kennelijk. Blugh...
maandag 26 maart 2007 om 01:11
hallo
Ik heb veeeeel van jullie verhalen gelezen.Allemaal zeer herkenbaar.
Maar bij elke gebeurtenis denk ik:
Hoe houden jullie het vol?
Wanneer is het genoeg?
Willen jullie nooit de boel de boel laten en lezen zonder al die zorgen?
heeeel graag advies.
want bij mij is het weer zo ver.
Ik denk nu wil ik zo nu mijn hele leven verder?
en een min later denk ik ach zo erg is het niet,ik moet niet klagen.
weer een min later denk ik laat alles maar zitten.
voor iemand herkenbaar?
welterusten doei
Ik heb veeeeel van jullie verhalen gelezen.Allemaal zeer herkenbaar.
Maar bij elke gebeurtenis denk ik:
Hoe houden jullie het vol?
Wanneer is het genoeg?
Willen jullie nooit de boel de boel laten en lezen zonder al die zorgen?
heeeel graag advies.
want bij mij is het weer zo ver.
Ik denk nu wil ik zo nu mijn hele leven verder?
en een min later denk ik ach zo erg is het niet,ik moet niet klagen.
weer een min later denk ik laat alles maar zitten.
voor iemand herkenbaar?
welterusten doei
maandag 26 maart 2007 om 01:25
Inimini, Laura en Jabadabo, fijn iets van jullie te horen. Ik vind het moeilijk om een uitlaatklep in mijn omgeving te vinden, maar probeer wel open te zijn naar mensen en te zeggen dat ik me niet zo goed voel. Maar ik heb ook snel het gevoel dat ik teveel aandacht vraag.
Ik voel me erg raar, het kost me ook moeite om dit te schrijven, want ik raak steeds de draad kwijt. Zo voelt het, alsof ik de draad kwijt raak. Ook in dagelijkse dingen die ik doe. Ik had ondeweg in de auto dat ik ineens niet meer wist wat nou de rem of het gaspedaal was, dat soort dingne. Ik ben juist voorzichtig met alcohol, probeer niet te vluchten in dat soort dingen en heb er deze dagen voor gekozen om me helemaal op mijn kids te richten. Dat ging wel goed. Ik ben gewoon bang voor mijn baan.
Ik kan het allemaal niet zo goed onder woorden brengen, ik wil in elk geval gewoon proberen morgen aan het werk te gaan.
Nu gaat het met mijn vriend iets beter, hij was ook lief voor me, maar ik voel me dan zo'n aansteller en vraag me af of het wel verstandig is om hem te vertellen dat ik me zo raar voel. Ik wil hem geen zorgen erbij geven.
Ik ga maar slapen, misschien kan ik morgen wat helderder formuleren. Ik geloof niet dat ik depressief ben, maar het voelt gewoon alsof ik alles in een roes beleef ofzo en moeite moet doen om te focussen. Ik hoor ook de helft niet van wat mensen tegen me zeggen.
Jullie ook veel sterkte, het helpt in elk geval dat we hier elkaar als uitlaatklep hebben gevonden.
Ik voel me erg raar, het kost me ook moeite om dit te schrijven, want ik raak steeds de draad kwijt. Zo voelt het, alsof ik de draad kwijt raak. Ook in dagelijkse dingen die ik doe. Ik had ondeweg in de auto dat ik ineens niet meer wist wat nou de rem of het gaspedaal was, dat soort dingne. Ik ben juist voorzichtig met alcohol, probeer niet te vluchten in dat soort dingen en heb er deze dagen voor gekozen om me helemaal op mijn kids te richten. Dat ging wel goed. Ik ben gewoon bang voor mijn baan.
Ik kan het allemaal niet zo goed onder woorden brengen, ik wil in elk geval gewoon proberen morgen aan het werk te gaan.
Nu gaat het met mijn vriend iets beter, hij was ook lief voor me, maar ik voel me dan zo'n aansteller en vraag me af of het wel verstandig is om hem te vertellen dat ik me zo raar voel. Ik wil hem geen zorgen erbij geven.
Ik ga maar slapen, misschien kan ik morgen wat helderder formuleren. Ik geloof niet dat ik depressief ben, maar het voelt gewoon alsof ik alles in een roes beleef ofzo en moeite moet doen om te focussen. Ik hoor ook de helft niet van wat mensen tegen me zeggen.
Jullie ook veel sterkte, het helpt in elk geval dat we hier elkaar als uitlaatklep hebben gevonden.
maandag 26 maart 2007 om 10:14
ja ik weet het.
en iemand zei ooit:
Je bent pas een goede partner als je je zelf goed voelt.
eerst jezelf verzorgen en dan pas andere.
maar ja dat is lastig als je met iemand samen woont die het'moeilijker'heeft dan jou.
Wat ik zelf erg vervelend vind ( en me druk om maak) is dat ik vaak het idee hebt dat hij mij belemmerd in mijn ontwikkelling.Want ik ben pas 25 jaar en ik wil nog zo veelk.
maar omdat hij zich niet lekker voelt denk ik dan blijf maar thuis om hem te steunen enz.Soms ga ik wel eens alleen opstap( al is het een verjaardag) en dan kom je daar aan en dan vragen ze waar is.....
Nou leuk ik denk dan konden maar gewoon gezellig met z'n tween ergens naar toe!
en iemand zei ooit:
Je bent pas een goede partner als je je zelf goed voelt.
eerst jezelf verzorgen en dan pas andere.
maar ja dat is lastig als je met iemand samen woont die het'moeilijker'heeft dan jou.
Wat ik zelf erg vervelend vind ( en me druk om maak) is dat ik vaak het idee hebt dat hij mij belemmerd in mijn ontwikkelling.Want ik ben pas 25 jaar en ik wil nog zo veelk.
maar omdat hij zich niet lekker voelt denk ik dan blijf maar thuis om hem te steunen enz.Soms ga ik wel eens alleen opstap( al is het een verjaardag) en dan kom je daar aan en dan vragen ze waar is.....
Nou leuk ik denk dan konden maar gewoon gezellig met z'n tween ergens naar toe!
maandag 26 maart 2007 om 15:25
@Sunshine: ik zou naar de huisarts gaan. Aan de andere kant lees ik dingen in je mail die ik zelf ook herken, wat betreft het bang zijn voor je baan. Ik zit met mijn studie, ik had me voorgenomen om in september klaar te zijn en wil dat hoe dna ook, vooral om financiele redenen. Ben nu echter verdrietig omdat ik het gevoel heb dat mijn lijf me een halt toeroept. Ik voel me raar en moe. Ik ben bang dat wij allebei ook op het randje van overspannenheid balanceren, of iets in die richting. Ik voel me raar in mijn lijf, spieren voelen niet relaxed enzo. Daarnaast voel ik bij de stomste dingen tranen opkomen.
Zucht.... Ik heb voor mezelf maar besloten om tot donderdag af te wachten, misschien dat ik me beter voel als mijn been beter werkt. Maar ik heb daar grote twijfels bij. :(
Zucht.... Ik heb voor mezelf maar besloten om tot donderdag af te wachten, misschien dat ik me beter voel als mijn been beter werkt. Maar ik heb daar grote twijfels bij. :(
maandag 26 maart 2007 om 19:23
@Jabadabo : Welkom ! Natuurlijk denk ik ook vaak aan opgeven. Het
gaat ver als iemand anders je leven gaat bepalen of beperken. De vraag
is alleen hoe tijdelijk zo'n overspannenheid is en hoeveel moeite je
ervoor wilt doen. Ik begrijp dat je nog jong bent en denkt : 'ik kan nu
nog terug...'
Hoe lang ken je je vriend ? en is dit al eens eerder voorgekomen ?
@Sunshine : Hoop dat je weer wat helder bent want dat klonk niet al te best van die roes.
Kan het zo zijn dat wij soms verschijnselen overnemen van onze partners
? Ik heb ook regelmatig last van concentratie verlies. Wordt sowieso
vaker aan het twijfelen gebracht over doodnormale dingen.
@ Laura : Fijn dat hij je kledinghints aanneemt, da's al heel wat !
gaat ver als iemand anders je leven gaat bepalen of beperken. De vraag
is alleen hoe tijdelijk zo'n overspannenheid is en hoeveel moeite je
ervoor wilt doen. Ik begrijp dat je nog jong bent en denkt : 'ik kan nu
nog terug...'
Hoe lang ken je je vriend ? en is dit al eens eerder voorgekomen ?
@Sunshine : Hoop dat je weer wat helder bent want dat klonk niet al te best van die roes.
Kan het zo zijn dat wij soms verschijnselen overnemen van onze partners
? Ik heb ook regelmatig last van concentratie verlies. Wordt sowieso
vaker aan het twijfelen gebracht over doodnormale dingen.
@ Laura : Fijn dat hij je kledinghints aanneemt, da's al heel wat !
maandag 26 maart 2007 om 20:04
we hebben nu 6 jaar een relatie.En het gaat op en af.
Ik ben een echte terrier ik geef niet zomaar op maar soms denk ik doe ik er wel goed aan.
het is inderdaad het gevoel van nu kan ik nog terug!!
heel erg vind ik dat als ik dat denk.
Maar wat ik nu heb bedacht is inderdaad je eigen dingen blijven doen.Anders heb ik het idee dat de grond onder mijn voeten verdwijnt je zondert je samen af van de rest van de wereld en dat is voor mij niet goed.
ik vind wel dat we samen verder komen.En het is zeker al 4 jaar gelden begonnen.Maar ik hoop telkens op dat het beter gaat want sommige mensen kunnen ervan genezen.Maar ze blijven er gevoelig voor.
Jullie ook veel sterkte het is fijn dat ik er met lotgenoten over kan hebben.
Want ik moet voor de buitenwereld wegens onbegrip alles verbergen( behalve gelukkig 1 vriendin,die het ook echt begrijpt)
Ik ben een echte terrier ik geef niet zomaar op maar soms denk ik doe ik er wel goed aan.
het is inderdaad het gevoel van nu kan ik nog terug!!
heel erg vind ik dat als ik dat denk.
Maar wat ik nu heb bedacht is inderdaad je eigen dingen blijven doen.Anders heb ik het idee dat de grond onder mijn voeten verdwijnt je zondert je samen af van de rest van de wereld en dat is voor mij niet goed.
ik vind wel dat we samen verder komen.En het is zeker al 4 jaar gelden begonnen.Maar ik hoop telkens op dat het beter gaat want sommige mensen kunnen ervan genezen.Maar ze blijven er gevoelig voor.
Jullie ook veel sterkte het is fijn dat ik er met lotgenoten over kan hebben.
Want ik moet voor de buitenwereld wegens onbegrip alles verbergen( behalve gelukkig 1 vriendin,die het ook echt begrijpt)
woensdag 28 maart 2007 om 19:15
@ Jaba : Je moet inderdaad gewoon leuke dingen voor jezelf blijven doen.
Soms is t zuur om iemand alleen thuis te laten maar ozo nodig !!
Ik denk dat je slechts een goede steun voor iemand kan zijn als je zelf ook plezier kunt hebben.
De buitenwereld begrijpt er niet veel van heb ik al gemerkt. Als ik het
aankaart dat mijn niet goed gaat met mn vriend is iedereen in eerste
instantie bezorgd om hem ( en ook n beetje om onze relatie ) maar nooit
om mij. Tenzij ik er mee te koop ga lopen hoe zielig ik wel niet ben,...
tja en dat doe je gewoon niet snel.
@Laura en Sunshine : Zijn jullie alweer op de been ?? , maak me beetje zorgen ivm instoringsgevaar eerder beschreven hier....
Ik begin steeds meer te genieten van alleen thuis zijn. Niemand die aan
mn hoofd zeurt dat ik niet de afwas heb gedaan, lekker diagonaal in bed
slapen enzomeer. Heerlijk om ineens weer zo veel ruimte ( en tijd ) te
hebben. Binnenkort maar ns nieuwe hoby's gaan ontwikkelen .
Hoop snel weer van jullie te horen.
Soms is t zuur om iemand alleen thuis te laten maar ozo nodig !!
Ik denk dat je slechts een goede steun voor iemand kan zijn als je zelf ook plezier kunt hebben.
De buitenwereld begrijpt er niet veel van heb ik al gemerkt. Als ik het
aankaart dat mijn niet goed gaat met mn vriend is iedereen in eerste
instantie bezorgd om hem ( en ook n beetje om onze relatie ) maar nooit
om mij. Tenzij ik er mee te koop ga lopen hoe zielig ik wel niet ben,...
tja en dat doe je gewoon niet snel.
@Laura en Sunshine : Zijn jullie alweer op de been ?? , maak me beetje zorgen ivm instoringsgevaar eerder beschreven hier....
Ik begin steeds meer te genieten van alleen thuis zijn. Niemand die aan
mn hoofd zeurt dat ik niet de afwas heb gedaan, lekker diagonaal in bed
slapen enzomeer. Heerlijk om ineens weer zo veel ruimte ( en tijd ) te
hebben. Binnenkort maar ns nieuwe hoby's gaan ontwikkelen .
Hoop snel weer van jullie te horen.
woensdag 28 maart 2007 om 23:18
@Laura, ik denk dat ik inderdaad maar even naar de huisarts ga. Misschien herken je het gevoel wanneer je overdag iets te diep hebt liggen slapen en dan wakker wordt. Zo voel ik me dus de hele dag. Ik doe helemaal niet zoveel, maar voel me alsof ik het ontzettend druk heb gehad. Verder heb ik nu ook barstende hoofdpijn.
Tussen mijn vriend en mij gaat het eigenlijk wel goed, we hebben een paar gezellige dagen gehad en het gaat met hem wat beter. Hoe is het nu met jou en je been en hoe gaat het tussen jullie?
@Inimini, ik kan me helemaal voorstellen dat je geniet van het alleen zijn. Vanavond vond ik het ook wel weer lekker om even alleen te zijn. Hebben jullie nog dingen kunnen uitspreken (o.a. over dat je hem nu niet zo aantrekkelijk vindt)? Ik hoop in elk geval dat hij door de therapie op zal knappen.
Tussen mijn vriend en mij gaat het eigenlijk wel goed, we hebben een paar gezellige dagen gehad en het gaat met hem wat beter. Hoe is het nu met jou en je been en hoe gaat het tussen jullie?
@Inimini, ik kan me helemaal voorstellen dat je geniet van het alleen zijn. Vanavond vond ik het ook wel weer lekker om even alleen te zijn. Hebben jullie nog dingen kunnen uitspreken (o.a. over dat je hem nu niet zo aantrekkelijk vindt)? Ik hoop in elk geval dat hij door de therapie op zal knappen.
vrijdag 30 maart 2007 om 01:03
@Sunshine : Ik hoop dat je uit je roes kunt ontwaken met wat rust.
Op je vraag of ik nog met mn vriend heb gesproken over aantrekkelijkheid :
het bleek moeilijk recht te zetten maar mijn punt is weldegelijk overgekomen. Hij had er de hele week over getobt.
Het is moeilijk om over gevoelige onderwerpen te praten. De gesprekken verzanden vaak in gekibbel.
Ik heb vanavond n goede vriend vertelt over mijn sores.
Lastig vond ik dat, vooral omdat die vriend de mij zonder partner heeft
leren kennen als positief persoon. Dit keer was ik zo totaal anders,
vol twijfels en zorgen. Ik moest echt n drenpel over en mn best doen
eerlijk te praten. Heel raar en ongemakkelijk.
Toch blij dat ik het taboe durfde aankaarten, hij reageerde gelukkig goed.
Ik begrijp steeds meer hoe moeilijk het is om als partner door zo'n
crisis heen te komen. De rol van 'persoon op de achtergrond' is niet
eenvoudig te spelen.
Morgen weer man over de vloer. Ik ben benieuwd maar zie er ook tegenop. Ik hou jullie op de hoogte.
Op je vraag of ik nog met mn vriend heb gesproken over aantrekkelijkheid :
het bleek moeilijk recht te zetten maar mijn punt is weldegelijk overgekomen. Hij had er de hele week over getobt.
Het is moeilijk om over gevoelige onderwerpen te praten. De gesprekken verzanden vaak in gekibbel.
Ik heb vanavond n goede vriend vertelt over mijn sores.
Lastig vond ik dat, vooral omdat die vriend de mij zonder partner heeft
leren kennen als positief persoon. Dit keer was ik zo totaal anders,
vol twijfels en zorgen. Ik moest echt n drenpel over en mn best doen
eerlijk te praten. Heel raar en ongemakkelijk.
Toch blij dat ik het taboe durfde aankaarten, hij reageerde gelukkig goed.
Ik begrijp steeds meer hoe moeilijk het is om als partner door zo'n
crisis heen te komen. De rol van 'persoon op de achtergrond' is niet
eenvoudig te spelen.
Morgen weer man over de vloer. Ik ben benieuwd maar zie er ook tegenop. Ik hou jullie op de hoogte.
maandag 2 april 2007 om 12:01
@Inimini, ik bleek uiteindelijk gewoon griep te krijgen, dus toch iets lichamelijks. Ben nog steeds niet echt beter.
Hoe was het weekend met je vriend? Vind je het moeilijk op te brengen doordat je je doordeweeks zo heerlijk vrij voelt?
Ik vind het juist wel fijn om samen te zijn, al geeft hij me wel eens het gevoel dat ik teveel samen wil doen, maar het was ook zo dat we eerst hele plannen maakten om iets samen te doen en dat werd uiteindelijk teruggedraaid en uiteindelijk ging hij liever werken. Hij legt het dan wel erg makkelijk bij mij neer door me te afhankelijk te vinden, maar het is toch niet zo gek als je eerst afspreekt om samen iets leuks te doen en uiteindelijk gaat het allemaal niet door, dat je dat dan jammer vindt?
Het voelt ook een beetje onzeker, want we zijn niet zo vaak overdag samen en dan vind ik het wel fijn om samen dingen te doen, maar blijkbaar benauwd het hem dan heel snel ofzo.
Hoe was het weekend met je vriend? Vind je het moeilijk op te brengen doordat je je doordeweeks zo heerlijk vrij voelt?
Ik vind het juist wel fijn om samen te zijn, al geeft hij me wel eens het gevoel dat ik teveel samen wil doen, maar het was ook zo dat we eerst hele plannen maakten om iets samen te doen en dat werd uiteindelijk teruggedraaid en uiteindelijk ging hij liever werken. Hij legt het dan wel erg makkelijk bij mij neer door me te afhankelijk te vinden, maar het is toch niet zo gek als je eerst afspreekt om samen iets leuks te doen en uiteindelijk gaat het allemaal niet door, dat je dat dan jammer vindt?
Het voelt ook een beetje onzeker, want we zijn niet zo vaak overdag samen en dan vind ik het wel fijn om samen dingen te doen, maar blijkbaar benauwd het hem dan heel snel ofzo.
maandag 2 april 2007 om 17:24
@Sunshine: hou het wel in de gaten hoor... Want wat je beschreef lijkt me wel wat heftig voor 'alleen' een griep-onder-de-leden...
Verder zie ik wat betreft het prijs stellen op alleen zijn wel een verschil geloof ik. Jouw partner schermt zich af van zijn omgeving (inclusief jou) en de partners van Iniminie en mij 'trekken' meer. Zie ik dat goed (beetje kort door de bocht misschien)? Ik weet niet hoe het bij jou zit, Iniminie, maar ik moet zelf leren vasthouden aan het idee dat ik mijn grenzen mag aangeven. Dus als ik naar huis wil, geef ik dat aan. Ook met zijn praten moet ik dat leren, amar het voordeel daarvan is dat hij dat ook vindt dat ik hem een halt mag toeroepen. Maar wat betreft het samenzijn zit er bij hem meer frustratie over de frequentie ervan dan bij mij. Hoewel dat bij mij ook wel een beetje komt nu. Is ook omdat ik beperkt wordt door mijn been. Ik kan niet even op de fiets springen en lopen naar zijn huis is op zich te doen, maar wel veel inspannender dan wanneer je normaal loopt.
Wat betreft het been: de kans is groot dat er meniscusschade is, het kraakbeen dus. Dat kan soms ook vanzelf genezen, maar anders moet er een kijkoperatie worden uitgevoerd. Nou ja, we zien het allemaal wel...
Verder zie ik wat betreft het prijs stellen op alleen zijn wel een verschil geloof ik. Jouw partner schermt zich af van zijn omgeving (inclusief jou) en de partners van Iniminie en mij 'trekken' meer. Zie ik dat goed (beetje kort door de bocht misschien)? Ik weet niet hoe het bij jou zit, Iniminie, maar ik moet zelf leren vasthouden aan het idee dat ik mijn grenzen mag aangeven. Dus als ik naar huis wil, geef ik dat aan. Ook met zijn praten moet ik dat leren, amar het voordeel daarvan is dat hij dat ook vindt dat ik hem een halt mag toeroepen. Maar wat betreft het samenzijn zit er bij hem meer frustratie over de frequentie ervan dan bij mij. Hoewel dat bij mij ook wel een beetje komt nu. Is ook omdat ik beperkt wordt door mijn been. Ik kan niet even op de fiets springen en lopen naar zijn huis is op zich te doen, maar wel veel inspannender dan wanneer je normaal loopt.
Wat betreft het been: de kans is groot dat er meniscusschade is, het kraakbeen dus. Dat kan soms ook vanzelf genezen, maar anders moet er een kijkoperatie worden uitgevoerd. Nou ja, we zien het allemaal wel...
maandag 2 april 2007 om 23:03
Het was weer n zwaar weekend. Gelukkig ook fijne momenten gehad die me
weer hoop gaven. Ergens heel dubbel te ervaren dat je zoveel moeite
moet doen om ontspannen samen te zijn. Iets wat jarenlang zo
vanzelfsprekend was is er plots niet meer.
Soms denk ik dat we beter overgaan op een LAT relatie, het zou ons
beide meer ruimte geven om te doen en laten wat we willen. Ik zie al
dat mijn levensstijl erg verschilt als ik alleen thuis ben, ik lijk wel
een losgeslagen puber. Misschien is het een tijdelijke reaktie en ga ik
later weer een behoefte ontwikkelen aan een rustig en stabiel
thuisleven.
Eigelijk best vermoeiend, ik twijfel veel en trek me t liefst terug in
mijn schulp. Ik heb geen idee waar het schip strand, alles staat op
losse schroeven.
weer hoop gaven. Ergens heel dubbel te ervaren dat je zoveel moeite
moet doen om ontspannen samen te zijn. Iets wat jarenlang zo
vanzelfsprekend was is er plots niet meer.
Soms denk ik dat we beter overgaan op een LAT relatie, het zou ons
beide meer ruimte geven om te doen en laten wat we willen. Ik zie al
dat mijn levensstijl erg verschilt als ik alleen thuis ben, ik lijk wel
een losgeslagen puber. Misschien is het een tijdelijke reaktie en ga ik
later weer een behoefte ontwikkelen aan een rustig en stabiel
thuisleven.
Eigelijk best vermoeiend, ik twijfel veel en trek me t liefst terug in
mijn schulp. Ik heb geen idee waar het schip strand, alles staat op
losse schroeven.
vrijdag 13 april 2007 om 00:00
Hallo allemaal.
Ik ben geatendeerd door Laura, bedankt daar voor, om deze toppic te bekijken. (ik had er zelf al een gestart, nieuw hier tja;))
Mijn vriend zijn nu drie en half jaar bij ekaar en wonen nu een jaar samen. Hij is overspannen en ik zit/zat met mezelf in de knoop. Het gaat nu echt niet goed met mijn vriend. Is snel geiriteerd, heeft het snel warm, kan zich niet concentreren, kan nergens aan beginnen, loopt niet lekker op zijn werk. Ik wil heel graag iets voor hem doen, maar weet niet wat, wil hem helpen,maar kom me zelf ook tegen. Voel me dan egoistich, heb zijn rust nodig, maar die kan hij niet geven op dit moment. Heel logisch vind ik dat, ik heb begrip voor hem, gevoelsmatig is het soms zo k...
Ik vind het heerlijk om dit al op te schrijven, lucht wel op, mijn vriend zit op dit moment op de bank televisie gekeken(net teug van zijn werk) en we hebben bijna nog niks tegen elkaar gezegd. Ik ben het even zat, raar he. Dan voel ik me zo lullig, kinderachtig dat ik zelf geen initiatief neem op dit moment. zucht, help?
Groetjes Maren
Ik ben geatendeerd door Laura, bedankt daar voor, om deze toppic te bekijken. (ik had er zelf al een gestart, nieuw hier tja;))
Mijn vriend zijn nu drie en half jaar bij ekaar en wonen nu een jaar samen. Hij is overspannen en ik zit/zat met mezelf in de knoop. Het gaat nu echt niet goed met mijn vriend. Is snel geiriteerd, heeft het snel warm, kan zich niet concentreren, kan nergens aan beginnen, loopt niet lekker op zijn werk. Ik wil heel graag iets voor hem doen, maar weet niet wat, wil hem helpen,maar kom me zelf ook tegen. Voel me dan egoistich, heb zijn rust nodig, maar die kan hij niet geven op dit moment. Heel logisch vind ik dat, ik heb begrip voor hem, gevoelsmatig is het soms zo k...
Ik vind het heerlijk om dit al op te schrijven, lucht wel op, mijn vriend zit op dit moment op de bank televisie gekeken(net teug van zijn werk) en we hebben bijna nog niks tegen elkaar gezegd. Ik ben het even zat, raar he. Dan voel ik me zo lullig, kinderachtig dat ik zelf geen initiatief neem op dit moment. zucht, help?
Groetjes Maren
vrijdag 13 april 2007 om 22:27
@Maren25, je zegt dat je hem wil helpen, maar je weet niet hoe. Ik denk dat je hem niet echt kunt helpen. Je kunt zijn overspannenheid niet wegtoveren, misschien is het beste wat je nog kunt doen hem met rust laten als hij daar behoefte aan heeft en begrip hebben voor het feit dat hij niet zo gezellig is op het moment.
Kun je er met hem over praten of is dat ook teveel voor hem? Misschien kun je hem vragen wat hij van je verwacht. En je kunt ook aangeven wat jij graag zou willen. Bijv. één keer per week samen een DVD kijken, zorg dat je toch tijd maakt voor elkaar.
Mijn vriend is niet echt overspannen, maar zit in een rouwproces, hij heeft momenten dat hij zich ineens heel erg rot voelt en dan wil hij ook niemand om zich heen, mij dus ook niet. Maar hij kan dus ook gewoon vrolijk en gezellig zijn. Verder heeft hij van nature al veel ruimte nodig en is hij graag alleen, dat is nu dus alleen maar erger geworden.
Ik merk dat forceren niet helpt, dus ik heb besloten me er voorlopig bij neer te leggen dat het zo gaat en vooral ook dicht bij mezelf te blijven en me meer op mezelf te richten. Dit lukt omdat er ook voldoende 'quality time' is, anders zou ik het ook niet uithouden.
Kun je er met hem over praten of is dat ook teveel voor hem? Misschien kun je hem vragen wat hij van je verwacht. En je kunt ook aangeven wat jij graag zou willen. Bijv. één keer per week samen een DVD kijken, zorg dat je toch tijd maakt voor elkaar.
Mijn vriend is niet echt overspannen, maar zit in een rouwproces, hij heeft momenten dat hij zich ineens heel erg rot voelt en dan wil hij ook niemand om zich heen, mij dus ook niet. Maar hij kan dus ook gewoon vrolijk en gezellig zijn. Verder heeft hij van nature al veel ruimte nodig en is hij graag alleen, dat is nu dus alleen maar erger geworden.
Ik merk dat forceren niet helpt, dus ik heb besloten me er voorlopig bij neer te leggen dat het zo gaat en vooral ook dicht bij mezelf te blijven en me meer op mezelf te richten. Dit lukt omdat er ook voldoende 'quality time' is, anders zou ik het ook niet uithouden.
donderdag 19 april 2007 om 00:53
Even egoistisch: @Inimini Heb jij nog 'vooruitgang' geboekt op het libidovlak? Zo ja, heb je tips? Want zoals je al ergens schreef: dikke buiken liggen gevoelig. En tja, dat ik zijn haar liever kort(er) zie, dat weet-ie. Ik was toch niet van plan het er in zijn slaap af te knippen. Binnenkort iig maar eens de stad in voor wat leukere kleding.
Ik ben trouwens wel blij dat ik hem voor zijn verjaardag een luchtje gaf; het past hem goed en dat is wel fijn, want ik ben best gevoelig voor lekkere luchtjes...
Ik ben trouwens wel blij dat ik hem voor zijn verjaardag een luchtje gaf; het past hem goed en dat is wel fijn, want ik ben best gevoelig voor lekkere luchtjes...
donderdag 19 april 2007 om 17:50
Laura, heeft dat libido probleem niet meer met zijn houding te maken dan met hoe hij eruit ziet? Mijn vriend loopt ook rond in kapotte truien en laat z'n haar soms ook te lang groeien, maar ik blijf hem lekker vinden. Bij ons is er eerder het omgekeerde 'probleem', want hij heeft op het moment niet zo'n zin. Ik weet wel dat het met zijn werkstress en vermoeidheid en nasleep van griep te maken heeft, maar ik zit juist in een soort piek, dus dat is wel frustrerend. Maar goed, gaan drammen heeft geen zin en de indruk wekken dat je altijd wel wil is op een gegeven moment ook niet meer zo interessant voor een man, dus ik laat er maar niet teveel van merken.
Ik hoef bij mijn vriend trouwens echt niet voor te stellen om kleren te gaan kopen, hij laat zich echt niet sturen.
Ik hoef bij mijn vriend trouwens echt niet voor te stellen om kleren te gaan kopen, hij laat zich echt niet sturen.
donderdag 19 april 2007 om 23:32
@ Laura : Ik denk dat Sunshine gelijk heeft, het heeft veel meer met
zijn houding te maken. Als hij niet goed in zn vel zit straalt hij dat
ook uit.
Het gaat me echt niet zo zeer om die dikke buik.
Mijn libido heeft al n tijdje n vriendje buitenshuis ontdekt. Deze man
is fysiek totaal anders, lijkt meer op mij kwa lichaamsbouw en ik vind
het heerlijk om af en toe bij hem te slapen.
Ik weet t, ik maak het mezelf niet makkelijk met mijn escapeds. Het is verwarrend en super onhandig.
Verder zie ik mijn vriend nu alleen tijdens weekends. Het gaat elke
keer weer wat beter, alhoewel ik besef dat het nog een lange weg te
gaan is.We proberen het gezellig te houden en tot nu toe lukt dat
aardig.
Ik geniet van mijn tijd alleen thuis, vind het heerlijk om weer overal
tijd voor te hebben, geen gezeur aan mn hoofd over afwas en dergelijke
onzin.
zijn houding te maken. Als hij niet goed in zn vel zit straalt hij dat
ook uit.
Het gaat me echt niet zo zeer om die dikke buik.
Mijn libido heeft al n tijdje n vriendje buitenshuis ontdekt. Deze man
is fysiek totaal anders, lijkt meer op mij kwa lichaamsbouw en ik vind
het heerlijk om af en toe bij hem te slapen.
Ik weet t, ik maak het mezelf niet makkelijk met mijn escapeds. Het is verwarrend en super onhandig.
Verder zie ik mijn vriend nu alleen tijdens weekends. Het gaat elke
keer weer wat beter, alhoewel ik besef dat het nog een lange weg te
gaan is.We proberen het gezellig te houden en tot nu toe lukt dat
aardig.
Ik geniet van mijn tijd alleen thuis, vind het heerlijk om weer overal
tijd voor te hebben, geen gezeur aan mn hoofd over afwas en dergelijke
onzin.
vrijdag 20 april 2007 om 00:41
Oeps, Inimini, dat maakt het inderdaad niet gemakkelijker. Zou je niet beter een beslissing nemen over je relatie met je vriend? Of hoop je dat het nog goed gaat komen?
Ik krijg ook wel aandacht van mannen en merk dat mijn gedachten soms ook een bepaalde richting opgaan. Een relatie met een minder gecompliceerde man en in een minder gecompliceerde situatie lijkt me wel prettig. Nou ja, ik geniet gewoon van de aandacht. Soms vraag ik me af of ik wel op waarde geschat word, ik stel me ook te afhankelijk op (wil hem te graag, te vaak zien), dat maakt misschien ook dat hij het gevoel krijgt dat het allemaal wel oké is. Ik wil eens wat meer afstand nemen, minder gretig zijn. De toekomst laat ik maar even los. Verder hebben we het overigens wel heel gezellig en ik wil ook niemand anders, maar wil me gewoon wat onafhankelijker opstellen.
Ik krijg ook wel aandacht van mannen en merk dat mijn gedachten soms ook een bepaalde richting opgaan. Een relatie met een minder gecompliceerde man en in een minder gecompliceerde situatie lijkt me wel prettig. Nou ja, ik geniet gewoon van de aandacht. Soms vraag ik me af of ik wel op waarde geschat word, ik stel me ook te afhankelijk op (wil hem te graag, te vaak zien), dat maakt misschien ook dat hij het gevoel krijgt dat het allemaal wel oké is. Ik wil eens wat meer afstand nemen, minder gretig zijn. De toekomst laat ik maar even los. Verder hebben we het overigens wel heel gezellig en ik wil ook niemand anders, maar wil me gewoon wat onafhankelijker opstellen.
vrijdag 20 april 2007 om 09:39
TJa, ik heb er gisteravond nog over nagedacht. Het is moeilijk de vinger erop te leggen soms. Het zal idd meer met zijn houding te maken hebben, al is het al veel langer zo dat ik korter haar mooier vind en wat meer verzorgde kleren. Maar het wordt echt een probleem op het moment dat er meer aan de hand is.
Vriend zei gisteren aan telefoon op te moeten passen niet weer terug te vallen, hij was moe en van alles. Misschien dat dat e.e.a. verklaart. Af en toe doorzie ik zelf ook even niet meer hoe zijn situatie op een bepaald moment is. Of het nou even beter gaat of niet en wat ik oppik enzo. EN wat bij mij ligt, want ik heb het zelf ook best zwaar met studie, een slecht been etc.
Na het gepeins van gisteravond heb ik vannacht meteen gedroomd over dat iemand voor wie ik wel een beetje een zwak heb mij zijn liefde verklaarde. En ik was heel erg aan het twijfelen. Nou weet ik wel dat een droom wat raar in elkaar kan steken. Ook toen er eigenlijk geen vuiltje aan de lucht was in mijn relatie droomde ik weleens dat ik met een ander zoende en dat was verder helemaal geen 'item'. In dit geval is het zo dat al zou die jongen naar mij toekomen enzo (voor zover ik weet heeft hij een prima relatie overigens) dat het uiteindelijk toch niet zou werken, ik denk dat hij te 'vaag' is en ook niet ongecompliceerd. Maar ik zou het wel even moeilijk hebben... Gelukkig zit dat scenario er niet in en heb ik verder niet zo snel voor iemand een zwak. VOor deze jongen had ik dat al voordat hij en ik onze relaties kregen, dus tja, dat gevoel zal er ook wel altijd een beetje blijven denk ik. Op zich niet iets zorgwekkends, zeker niet omdat ik hem toch niet zo vaak (meer) zie.
Vriend zei gisteren aan telefoon op te moeten passen niet weer terug te vallen, hij was moe en van alles. Misschien dat dat e.e.a. verklaart. Af en toe doorzie ik zelf ook even niet meer hoe zijn situatie op een bepaald moment is. Of het nou even beter gaat of niet en wat ik oppik enzo. EN wat bij mij ligt, want ik heb het zelf ook best zwaar met studie, een slecht been etc.
Na het gepeins van gisteravond heb ik vannacht meteen gedroomd over dat iemand voor wie ik wel een beetje een zwak heb mij zijn liefde verklaarde. En ik was heel erg aan het twijfelen. Nou weet ik wel dat een droom wat raar in elkaar kan steken. Ook toen er eigenlijk geen vuiltje aan de lucht was in mijn relatie droomde ik weleens dat ik met een ander zoende en dat was verder helemaal geen 'item'. In dit geval is het zo dat al zou die jongen naar mij toekomen enzo (voor zover ik weet heeft hij een prima relatie overigens) dat het uiteindelijk toch niet zou werken, ik denk dat hij te 'vaag' is en ook niet ongecompliceerd. Maar ik zou het wel even moeilijk hebben... Gelukkig zit dat scenario er niet in en heb ik verder niet zo snel voor iemand een zwak. VOor deze jongen had ik dat al voordat hij en ik onze relaties kregen, dus tja, dat gevoel zal er ook wel altijd een beetje blijven denk ik. Op zich niet iets zorgwekkends, zeker niet omdat ik hem toch niet zo vaak (meer) zie.
vrijdag 20 april 2007 om 17:48
@ Sunshine : Ja misschien helpt minder gretig zijn. In elk geval zal je vriend gewoon de ruimte kunnen nemen die hij denkt nodig te hebben.
En misschien komen er dan vanzelf momenten dat hij gretiger wordt naar jou toe.
@ Laura : Het is soms inderdaad verwarrend te zien waarom het niet werkt en waarom soms juist wel. Het is immers een wisselwerking tussen 2 personen : als de een zich niet lekker voelt heeft dat ook een uitwerking naar de ander toe.
Wat naar dat je nog steeds met je been 'zit'. Is dat nog van die val ?
Hoop dat je er goed naar laat kijken.
In mijn geval gaat het duidelijk om de aandacht die ik krijg.Iets wat ik mistte in mijn eigen relatie : het laatste half jaar draaide bijna elk gesprek om zijn problemen.
Ik weet dondersgoed dat ik een gevaarlijk spel speel. Ik wil niets liever dan gaan voor mijn eigen relatie en heb nog steeds hoop dat alles weer goed gaat komen.
Het 'vriendje' ken ik nu ruim 2 jaar en we delen ( behalve bed ) vele interesses die ik niet heb met mijn vriend. Ik zou nooit een relatie met hem kunnen hebben, daarvoor lijken we te veel op elkaar.
Toch lastig, ik geniet van ons contact maar het confronteerd me met mijn twijfels. Heel misschien is mijn affaire wel een signaal dat ik mijn leven moet veranderen. Ik tob ermee, probeer verstandig afstand te bewaren en hem niet te vaak te zien.
Fijn dat jullie terug zijn, lucht me op even te schrijven hier over mijn groot geheim.
En misschien komen er dan vanzelf momenten dat hij gretiger wordt naar jou toe.
@ Laura : Het is soms inderdaad verwarrend te zien waarom het niet werkt en waarom soms juist wel. Het is immers een wisselwerking tussen 2 personen : als de een zich niet lekker voelt heeft dat ook een uitwerking naar de ander toe.
Wat naar dat je nog steeds met je been 'zit'. Is dat nog van die val ?
Hoop dat je er goed naar laat kijken.
In mijn geval gaat het duidelijk om de aandacht die ik krijg.Iets wat ik mistte in mijn eigen relatie : het laatste half jaar draaide bijna elk gesprek om zijn problemen.
Ik weet dondersgoed dat ik een gevaarlijk spel speel. Ik wil niets liever dan gaan voor mijn eigen relatie en heb nog steeds hoop dat alles weer goed gaat komen.
Het 'vriendje' ken ik nu ruim 2 jaar en we delen ( behalve bed ) vele interesses die ik niet heb met mijn vriend. Ik zou nooit een relatie met hem kunnen hebben, daarvoor lijken we te veel op elkaar.
Toch lastig, ik geniet van ons contact maar het confronteerd me met mijn twijfels. Heel misschien is mijn affaire wel een signaal dat ik mijn leven moet veranderen. Ik tob ermee, probeer verstandig afstand te bewaren en hem niet te vaak te zien.
Fijn dat jullie terug zijn, lucht me op even te schrijven hier over mijn groot geheim.
vrijdag 20 april 2007 om 23:22
@Laura, vervelend dat het nog steeds niet goed gaat met je been. Frapant dat we allemaal met andere mannen bezig zijn. Nou ja, niet dat ik er heel intensief mee bezig ben, maar ik kwam gisteren iemand tegen die ik al kende voordat ik mijn vriend kende. Meestal groeten we elkaar alleen maar en het is iemand bij wie ik knikkende knieëen en een bonzend hart krijg en eigenlijk deed me dat wel goed. Meer hoeft van mij ook niet, ik ben gek op mijn vriend en zou het te ingewikkeld vinden om iets met een ander te beginnen.
@Inimini, ik ben er de afgelopen tijd teveel mee bezig geweest en voel nu ook dat ik het beter kan loslaten. Ik had deze week al het gevoel dat mijn vriend een soort terugval had, hij was weer erg moe en mijn gevoel bleek wel te kloppen. Ik vind dat ook wel erg voor hem en kan ook sympathie en medeleven voor hem opbrengen. Ik begon nog wel over iets praktisch wat hij voor me zou doen, omdat ik dan wel wil weten of het dit weekend nog doorgaat. Ik voel me dan bijna egoistisch dat ik daarover begin, terwijl hij net heeft gezegd dat het niet zo lekker gaat. Maar goed, het lijkt dan alsof hij het wel graag wil doen, als ik voorstel om iemand anders te vragen het voor me te doen wil hij dat ook niet. Ik vind het rot voor hem dat hij weer een terugval heeft, maar merk ook dat ik zelf een knoop in mijn maag krijg en een beetje bang word. Het is heel wisselend, maar hij kan erg in zichzelf gekeerd raken op die momenten en dan is het ook niet zo fijn om bij hem te zijn, want het voelt alsof je op je hoede moet zijn. Hij kan dan nogal geirriteerd uit de hoek komen. Ik heb wel naast hem op de bank gezeten terwijl hij in zo'n 'bui' was en het voelt dan bijna alsof hij niet merkt dat je bij hem bent. Ik raak er zelf altijd een beetje door van slag, ik zou willen dat ik er boven kon staan, maar dat lukt niet altijd.
@Inimini, ik ben er de afgelopen tijd teveel mee bezig geweest en voel nu ook dat ik het beter kan loslaten. Ik had deze week al het gevoel dat mijn vriend een soort terugval had, hij was weer erg moe en mijn gevoel bleek wel te kloppen. Ik vind dat ook wel erg voor hem en kan ook sympathie en medeleven voor hem opbrengen. Ik begon nog wel over iets praktisch wat hij voor me zou doen, omdat ik dan wel wil weten of het dit weekend nog doorgaat. Ik voel me dan bijna egoistisch dat ik daarover begin, terwijl hij net heeft gezegd dat het niet zo lekker gaat. Maar goed, het lijkt dan alsof hij het wel graag wil doen, als ik voorstel om iemand anders te vragen het voor me te doen wil hij dat ook niet. Ik vind het rot voor hem dat hij weer een terugval heeft, maar merk ook dat ik zelf een knoop in mijn maag krijg en een beetje bang word. Het is heel wisselend, maar hij kan erg in zichzelf gekeerd raken op die momenten en dan is het ook niet zo fijn om bij hem te zijn, want het voelt alsof je op je hoede moet zijn. Hij kan dan nogal geirriteerd uit de hoek komen. Ik heb wel naast hem op de bank gezeten terwijl hij in zo'n 'bui' was en het voelt dan bijna alsof hij niet merkt dat je bij hem bent. Ik raak er zelf altijd een beetje door van slag, ik zou willen dat ik er boven kon staan, maar dat lukt niet altijd.
vrijdag 20 april 2007 om 23:25
Klinkt misschien raar, maar als hij hartverscheurend moet huilen, dan kan ik daar beter mee omgaan dan dat inzichzelf gekeerde. Dan kan ik hem tenminste gewoon vasthouden en troosten, heb ik het gevoel dat ik iets kan doen.
Als hij zo in zichzelf gekeerd is voelt het alsof hij liever heeft dat ik wegga en dat is best pijnlijk, hoe goed ik rationeel ook begrijp dat het niets met mij te maken heeft.
Als hij zo in zichzelf gekeerd is voelt het alsof hij liever heeft dat ik wegga en dat is best pijnlijk, hoe goed ik rationeel ook begrijp dat het niets met mij te maken heeft.
zondag 22 april 2007 om 11:15
Sunshine, ik begrijp je gevoel heel goed. Als je vriend zo in zichzelf
gekeerd is kan je waarschijnlijk weinig doen om dat te doorbreken.
Logisch dat je dan aan je aanwezigheid en aandacht gaat twijfelen.
Je schrijft dat je er boven wilt kunnen staan. Dat ken ik maar al te
goed ; ik probeer ook hard om onafhankelijk te reageren, niet te worden
meegesleurd door zijn emoties, maar er juist iets positiefs tegenover
te stellen.
Alleen lukt me dat zelden ( ! ).
Ik vecht heel hard tegen mijn eigen onmacht. Als ik mezelf blijf en
eerlijk reageer gaat het telkens mis. Dit weekend is n ware ramp, we
hebben wel met elkaar gesproken maar werkelijk alles wat ik ventileer
wordt verkeerd opgevat ( altijd negatief ). Ik twijfel nu erg hard of
we hier wel uitkomen. Liefst zou ik morgen vertrekken naar een
onbewoond eiland. Zijn stemming en vermoeiheid trekken ook steeds meer
een invloed op mijn leven buitenshuis.
Afijn, het voelt als een grote negatieve spiraal waaraan ik niet kan ontsnappen.
Morgen moet ik mee naar zijn therapeute om over onze thuis situatie te
praten. Ik zie daar erg tegenop, eigelijk ben ik bang dat ik in die
situatie te eerlijk zal zijn en zal aangeven dat ik niet meer verder
wil.
En wat er dan gebeurt daar durf ik nauwlijks over na te denken.
gekeerd is kan je waarschijnlijk weinig doen om dat te doorbreken.
Logisch dat je dan aan je aanwezigheid en aandacht gaat twijfelen.
Je schrijft dat je er boven wilt kunnen staan. Dat ken ik maar al te
goed ; ik probeer ook hard om onafhankelijk te reageren, niet te worden
meegesleurd door zijn emoties, maar er juist iets positiefs tegenover
te stellen.
Alleen lukt me dat zelden ( ! ).
Ik vecht heel hard tegen mijn eigen onmacht. Als ik mezelf blijf en
eerlijk reageer gaat het telkens mis. Dit weekend is n ware ramp, we
hebben wel met elkaar gesproken maar werkelijk alles wat ik ventileer
wordt verkeerd opgevat ( altijd negatief ). Ik twijfel nu erg hard of
we hier wel uitkomen. Liefst zou ik morgen vertrekken naar een
onbewoond eiland. Zijn stemming en vermoeiheid trekken ook steeds meer
een invloed op mijn leven buitenshuis.
Afijn, het voelt als een grote negatieve spiraal waaraan ik niet kan ontsnappen.
Morgen moet ik mee naar zijn therapeute om over onze thuis situatie te
praten. Ik zie daar erg tegenop, eigelijk ben ik bang dat ik in die
situatie te eerlijk zal zijn en zal aangeven dat ik niet meer verder
wil.
En wat er dan gebeurt daar durf ik nauwlijks over na te denken.
