Relaties
alle pijlers
overspannen/oververmoeide partner
zaterdag 10 februari 2007 om 17:48
Allereerst: ik ben me ervan bewust dat overspannen en oververmoeid niet per definitie hetzelfde is, maar ik weet niet goed hoe ik de situatie van mijn vriend precies moet definieren.
Al maanden is hij vaak moe. Dit weleens tot mijn frustratie omdat je er nu eenmaal niet gezelliger/leuker op wordt met elkaar en ook niet onbelangrijk: het trekt een wissel op je seksleven. Ik wilde vaker dan hij, zo leek het, maar op het moment dat hij zo moe was, had ik ook geen zin meer om hem over te halen. Het verlamde mij ook zeg maar.
Na de jaarwisseling begon ik zelf in een soort relatiedip te belanden. Inmiddels is mijn zin in seks best wel verdwenen. Het is niet echt opwindend als je partner vooral op de bank hangt als je bij elkaar bent. Nou hang ik dan ook op de bank, maar ik kleed me bijvoorbeeld beter dan hij. Klinkt een beetje stom, maar zijn makkelijke kleedstijl gaat dan ook tegenwerken. Het zijn factoren die bij elkaar komen.
Vorige week gaf hij aan zich overspannen te voelen. Dit was voor mij geen grote verrassing, ik heb hem al proberen te helpen het te voorkomen. We wonen niet samen, dus ik heb niet zoveel zicht op hem en daarnaast heb ik een eigen leven in die zin dat ik moet afstuderen komend half jaar. Ik kan het me niet permitteren om steeds op hem te letten.
Hij is naar de huisarts gegaan. Die heeft geen diagnose gesteld, maar gezegd dat hij maar even moest stoppen met werken. Dat heeft hij gedaan en hij is naar zijn ouders gegaan. Dat vond ik wel fijn: het idee dat hij 'in goede handen' is en dat ik me dus ook op mijn studie kan richten.
Dat hij overspannen, of op z'n minst oververmoeid is en daar nu wat aan moet doen om weer te kunnen functioneren is voor mij ergens wel een opluchting. Ik kon mijn dip namelijk niet goed plaatsen, maar ik denk dat dit een belangrijke factor is.
Ik weet alleen niet goed hoe ermee om te gaan zonder zelf erin meegezogen te worden. Heeft iemand hier ervaring mee? Ik ben zelf ook snel moe, onder meer omdat ik heel prikkelgevoelig ben. Ik ben daardoor ook niet goed in staat om hem uit zijn moeheid te trekken. Zoals gezegd heeft de situatie een verlammend effect op me. We gaan straks als het goed is uit eten (zijn idee). Hij is naar zijn huis gekomen en is daar onmiddelijk naar bed gegaan omdat hij doodmoe was. Hij slaapt 's nachts niet zo goed geloof ik, dat is ook al langer zo.
Ondanks de helderheid die dit me gegeven heeft over mijn dip, maak ik me ook zorgen. Ik ben bang dat dit nog best een tijd gaat duren, voordat hij de oude is. Dus de kans is ook aanwezig dat ik niet zo 1-2-3 uit die dip ben. Dat hij nu weer een paar uur op bed ligt, terwijl het plan eigenlijk was dat ik naar hem toe zou gaan, vind ik ook vervelend. Sowieso is een avond samen zijn in het weekend niet echt geweldig, omdat hij zo moe is en op tijd naar bed wil. Ik wil juist leuke dingen doen (en dat is niet wild stappen ofzo) omdat ik weekend heb en maandag weer gewoon aan de bak moet. Sowieso moet ik in het weekend ook dingen voorbereiden en dan wil ik tussendoor leuke dingen doen.
Hellllp, tips?
Al maanden is hij vaak moe. Dit weleens tot mijn frustratie omdat je er nu eenmaal niet gezelliger/leuker op wordt met elkaar en ook niet onbelangrijk: het trekt een wissel op je seksleven. Ik wilde vaker dan hij, zo leek het, maar op het moment dat hij zo moe was, had ik ook geen zin meer om hem over te halen. Het verlamde mij ook zeg maar.
Na de jaarwisseling begon ik zelf in een soort relatiedip te belanden. Inmiddels is mijn zin in seks best wel verdwenen. Het is niet echt opwindend als je partner vooral op de bank hangt als je bij elkaar bent. Nou hang ik dan ook op de bank, maar ik kleed me bijvoorbeeld beter dan hij. Klinkt een beetje stom, maar zijn makkelijke kleedstijl gaat dan ook tegenwerken. Het zijn factoren die bij elkaar komen.
Vorige week gaf hij aan zich overspannen te voelen. Dit was voor mij geen grote verrassing, ik heb hem al proberen te helpen het te voorkomen. We wonen niet samen, dus ik heb niet zoveel zicht op hem en daarnaast heb ik een eigen leven in die zin dat ik moet afstuderen komend half jaar. Ik kan het me niet permitteren om steeds op hem te letten.
Hij is naar de huisarts gegaan. Die heeft geen diagnose gesteld, maar gezegd dat hij maar even moest stoppen met werken. Dat heeft hij gedaan en hij is naar zijn ouders gegaan. Dat vond ik wel fijn: het idee dat hij 'in goede handen' is en dat ik me dus ook op mijn studie kan richten.
Dat hij overspannen, of op z'n minst oververmoeid is en daar nu wat aan moet doen om weer te kunnen functioneren is voor mij ergens wel een opluchting. Ik kon mijn dip namelijk niet goed plaatsen, maar ik denk dat dit een belangrijke factor is.
Ik weet alleen niet goed hoe ermee om te gaan zonder zelf erin meegezogen te worden. Heeft iemand hier ervaring mee? Ik ben zelf ook snel moe, onder meer omdat ik heel prikkelgevoelig ben. Ik ben daardoor ook niet goed in staat om hem uit zijn moeheid te trekken. Zoals gezegd heeft de situatie een verlammend effect op me. We gaan straks als het goed is uit eten (zijn idee). Hij is naar zijn huis gekomen en is daar onmiddelijk naar bed gegaan omdat hij doodmoe was. Hij slaapt 's nachts niet zo goed geloof ik, dat is ook al langer zo.
Ondanks de helderheid die dit me gegeven heeft over mijn dip, maak ik me ook zorgen. Ik ben bang dat dit nog best een tijd gaat duren, voordat hij de oude is. Dus de kans is ook aanwezig dat ik niet zo 1-2-3 uit die dip ben. Dat hij nu weer een paar uur op bed ligt, terwijl het plan eigenlijk was dat ik naar hem toe zou gaan, vind ik ook vervelend. Sowieso is een avond samen zijn in het weekend niet echt geweldig, omdat hij zo moe is en op tijd naar bed wil. Ik wil juist leuke dingen doen (en dat is niet wild stappen ofzo) omdat ik weekend heb en maandag weer gewoon aan de bak moet. Sowieso moet ik in het weekend ook dingen voorbereiden en dan wil ik tussendoor leuke dingen doen.
Hellllp, tips?
zaterdag 10 februari 2007 om 21:41
Ken je die reclame van die vrouw op dat héééle grote bed? Die het ff helemaal heeft gehad?
Daar moest ik aan denken toen ik je post las. Je vriend zal tijd en rust nodig hebben om zich weer goed te gaan voelen. Dat kan je hem misschien best geven en tegelijk proberen toch een aantal leuke dingen te blijven doen, maar daar zijn hoofd misschien nu niet naar staan.
Ik kan je weinig tips geven, wel je veel geduld toewensen, dat zal je nodig hebben. En houdt de moed erin, nu het duidelijk is waar de dip vandaan komt.
Toi toi toi:)
Daar moest ik aan denken toen ik je post las. Je vriend zal tijd en rust nodig hebben om zich weer goed te gaan voelen. Dat kan je hem misschien best geven en tegelijk proberen toch een aantal leuke dingen te blijven doen, maar daar zijn hoofd misschien nu niet naar staan.
Ik kan je weinig tips geven, wel je veel geduld toewensen, dat zal je nodig hebben. En houdt de moed erin, nu het duidelijk is waar de dip vandaan komt.
Toi toi toi:)
zondag 11 februari 2007 om 02:00
Hoi Laura298,
ik vind het rot dat je je zo zorgen maakt en je daarbij niet echt happy voelt.uiteraard ook niet voor je vriend.
probeer niet te veel het" waarom en hoe nu" te begrijpen maar accepteer dat het nu eenmaal zo is met je vriend en dat het ook wel weer goed komt met hem. tenslotte heeft hij ook aangevenen dat hij in een dip zit.
ik snap je bezorgdheid maar je hebt er niets als jij daardoor ook in een erge dip terecht komt.
geef hem de ruimte en doe geweeon de leuke dingen samen. richt je op je studie. als jij het rustpunt kan zijn voor hem en jezelf dan kan hij daar zich weer aan optrekken.
dus ff tijd en ruimte dan komt het wel weer goed.
tip: sporten is een goede remedie tegen vermoeidheid.
liefs, Robby
ik vind het rot dat je je zo zorgen maakt en je daarbij niet echt happy voelt.uiteraard ook niet voor je vriend.
probeer niet te veel het" waarom en hoe nu" te begrijpen maar accepteer dat het nu eenmaal zo is met je vriend en dat het ook wel weer goed komt met hem. tenslotte heeft hij ook aangevenen dat hij in een dip zit.
ik snap je bezorgdheid maar je hebt er niets als jij daardoor ook in een erge dip terecht komt.
geef hem de ruimte en doe geweeon de leuke dingen samen. richt je op je studie. als jij het rustpunt kan zijn voor hem en jezelf dan kan hij daar zich weer aan optrekken.
dus ff tijd en ruimte dan komt het wel weer goed.
tip: sporten is een goede remedie tegen vermoeidheid.
liefs, Robby
zondag 11 februari 2007 om 21:05
Hoi Laura,
Ik heb het afgelopen zomer zelf meegemaakt, was overbelast geraakt door de hoge druk op m'n werk, ben ook even gestopt en heb toen een tijdje halve dagen gewerkt. De ochtenden had ik ook toen ook echt nodig om op te starten, dingen als stappen of winkelen deed ik niet eens, daar had ik de puf niet voor. Sporten ging wel, maar ik was bijv. te moe voor het sociale gedeelte (gesprekken, feestjes e.d.) Aan de zijlijn is het heel lastig om te begrijpen, er is echt een groot verschil tussen gewoon moe zijn en echt niet meer kunnen. De accu is leeg en zal langzaam opnieuw moeten opladen, met ups en downs. Je vriend is het meest gebaat met jouw geduld en begrip. Je zal jezelf even op de 2e plaats moeten zetten. Laat hem aangeven wat hij wil, wat hij aankan en wees erop voorbereid dat hij soms ook een afspraak met jou zal afzeggen, of een etentje eerder afbreekt omdat hij het niet trekt (en dan acuut naar huis wil bijv.). Dat heeft dus niets met jou te maken maar alles met de onrust in z'n hoofd en zijn oververmoeidheid. Lastig voor jou, maar vooral voor hem.
Veel sterkte en vooral geduld toegewenst !
Ik heb het afgelopen zomer zelf meegemaakt, was overbelast geraakt door de hoge druk op m'n werk, ben ook even gestopt en heb toen een tijdje halve dagen gewerkt. De ochtenden had ik ook toen ook echt nodig om op te starten, dingen als stappen of winkelen deed ik niet eens, daar had ik de puf niet voor. Sporten ging wel, maar ik was bijv. te moe voor het sociale gedeelte (gesprekken, feestjes e.d.) Aan de zijlijn is het heel lastig om te begrijpen, er is echt een groot verschil tussen gewoon moe zijn en echt niet meer kunnen. De accu is leeg en zal langzaam opnieuw moeten opladen, met ups en downs. Je vriend is het meest gebaat met jouw geduld en begrip. Je zal jezelf even op de 2e plaats moeten zetten. Laat hem aangeven wat hij wil, wat hij aankan en wees erop voorbereid dat hij soms ook een afspraak met jou zal afzeggen, of een etentje eerder afbreekt omdat hij het niet trekt (en dan acuut naar huis wil bijv.). Dat heeft dus niets met jou te maken maar alles met de onrust in z'n hoofd en zijn oververmoeidheid. Lastig voor jou, maar vooral voor hem.
Veel sterkte en vooral geduld toegewenst !
zondag 11 februari 2007 om 22:03
Laura289, ik krijg een beetje de indruk dat de overspannenheid van je vriend alleen voor jou een probleem zou zijn?Hoe moet je vriend zich dan voelen?
Je zult heel veel begrip voor hem moeten hebben en de ruimte geven om weer op te knappen.
en ondertussen kan je natuurlijk ook in je eentje of met een kennis leuke dingen gaan doen, als je dit maar goed met je vriend bespreekt ..doen hoor, je vriend heeft er ook niks aan , als jij ook nog in een dip raakt door zijn overspannenheid!
Je zult heel veel begrip voor hem moeten hebben en de ruimte geven om weer op te knappen.
en ondertussen kan je natuurlijk ook in je eentje of met een kennis leuke dingen gaan doen, als je dit maar goed met je vriend bespreekt ..doen hoor, je vriend heeft er ook niks aan , als jij ook nog in een dip raakt door zijn overspannenheid!
zondag 11 februari 2007 om 22:17
Ik heb het stukje nog een keer gelezen en het gaat idd alleen over jezelf. Hoe vervelend dit is voor jou.
Laura, je vriend is ziek, zo moet je het zien. Als jij hier niet mee om kunt gaan, dan is dat heel jammer voor jou en voor hem, maar je kunt de situatie nou eenmaal niet veranderen. Accepteer het, of ga bij hem weg, maar dat lijkt me niet de bedoeling. Kom op ! Be strong, dit is tijdelijk en het zal jullie relatie alleen maar sterker maken als jullie hier samen doorheen komen.
Nogmaals succes.
maandag 12 februari 2007 om 00:46
Dank voor jullie reacties!
Allereerst: ik kan wel redelijk goed invoelen wat hij doormaakt. Ik ben zelf ook op dergelijke punten geweest of door andere zaken zo 'verlamd' geraakt dat ik uberhaupt nauwelijks mijn bed uit kon komen.
Mijn bericht ging vooral over wat het met mij doet, maar dat wil niet zeggen dat ik niet naar hem kijk, niet zie wat hij voelt. Mijn zorgen komen ook mede daaruit voort. Hij kan sowieso slecht ontspannen en vindt het dan natuurlijk ook nog moeilijk om zich neer te leggen bij de situatie. Hij weet natuurlijk wel dat het goed is om dat minstens een apar weken te doen omdat het anders even hard terugkomt, maar het doen is een tweede.
Verder is het ook wel een beetje bewust dat het bericht vooral over mij ging. Ik begrijp dat dat een beeld bij jullie oproept en dat is misschien ook wel juist. Maar irl probeer ik naar hem toe juist supportive te zijn voor zover ik dat kan en zadel ik hem niet of nauwelijks op met dingen die bij mij ondertussen spelen. Dat blijft dus zitten en ik zoek naar een manier om ermee om te gaan, en misschien ook wel een beetje geruststelling. Op het moment dat ik mijn bericht schreef voelde ik mezelf even rot en kon ik daar niet veel mee en daarom plaatste ik het hier, en ook dus met de vraag of er hier mensen zijn die in een soortgelijke positie verkeren en van daaruit tips hebben.
Ik probeer ook echt om juist nu ook met andere mensen dingen te ondernemen. Ik wil er in het weekend ook wel even uit ofzo en als hij daar te moe voor is, zoek ik een vriendin of kennis waarmee dat dan wel kan. Dat vindt hij ook geen probleem. Ik ben nog steeds graag bij hem en daar zorgen we ook voor, alleen zijn de ontmoetingen even wat korter. Ik ga liever 's avonds naar huis dan teleurgesteld daar te zitten zijn omdat hij vroeg naar bed wil. Dat is voor allebei dan beter. Ik zoek niet alleen voor mezelf een goede weg, maar ook voor ons allebei, om het toch leuk te houden en niet steeds te zwaar te maken.
Allereerst: ik kan wel redelijk goed invoelen wat hij doormaakt. Ik ben zelf ook op dergelijke punten geweest of door andere zaken zo 'verlamd' geraakt dat ik uberhaupt nauwelijks mijn bed uit kon komen.
Mijn bericht ging vooral over wat het met mij doet, maar dat wil niet zeggen dat ik niet naar hem kijk, niet zie wat hij voelt. Mijn zorgen komen ook mede daaruit voort. Hij kan sowieso slecht ontspannen en vindt het dan natuurlijk ook nog moeilijk om zich neer te leggen bij de situatie. Hij weet natuurlijk wel dat het goed is om dat minstens een apar weken te doen omdat het anders even hard terugkomt, maar het doen is een tweede.
Verder is het ook wel een beetje bewust dat het bericht vooral over mij ging. Ik begrijp dat dat een beeld bij jullie oproept en dat is misschien ook wel juist. Maar irl probeer ik naar hem toe juist supportive te zijn voor zover ik dat kan en zadel ik hem niet of nauwelijks op met dingen die bij mij ondertussen spelen. Dat blijft dus zitten en ik zoek naar een manier om ermee om te gaan, en misschien ook wel een beetje geruststelling. Op het moment dat ik mijn bericht schreef voelde ik mezelf even rot en kon ik daar niet veel mee en daarom plaatste ik het hier, en ook dus met de vraag of er hier mensen zijn die in een soortgelijke positie verkeren en van daaruit tips hebben.
Ik probeer ook echt om juist nu ook met andere mensen dingen te ondernemen. Ik wil er in het weekend ook wel even uit ofzo en als hij daar te moe voor is, zoek ik een vriendin of kennis waarmee dat dan wel kan. Dat vindt hij ook geen probleem. Ik ben nog steeds graag bij hem en daar zorgen we ook voor, alleen zijn de ontmoetingen even wat korter. Ik ga liever 's avonds naar huis dan teleurgesteld daar te zitten zijn omdat hij vroeg naar bed wil. Dat is voor allebei dan beter. Ik zoek niet alleen voor mezelf een goede weg, maar ook voor ons allebei, om het toch leuk te houden en niet steeds te zwaar te maken.
maandag 12 februari 2007 om 00:52
@Miranda: je legde in je eerste reactie uit dat je indertijd de ochtenden ook echt nodig hebt om op gang te komen. Misschien bedoelde je daar verder niks mee, maar voor alle duidelijkheid wil ik nog even zeggen dat ik daar begrip voor heb en dat ik mijn vriend op dergelijke dingen ook niet aanspreek ofzo. Ik probeer vooral positief/aanmoedigend te reageren op positieve dingen die hij onderneemt zoals een stukje lopen. Positieve feedback dus.
En ik ben dan niet overspannen, maar heb ook regelmatig een ochtend nodig om bij te komen. Ben zelf snel moe en overprikkeld en slaap vaak onrustig, dus alleen van daaruit al begrijp ik het. Als ik het al een beetje heb, heeft iemand die overspannen/oververmoeid is het nog veel heftiger.
En ik ben dan niet overspannen, maar heb ook regelmatig een ochtend nodig om bij te komen. Ben zelf snel moe en overprikkeld en slaap vaak onrustig, dus alleen van daaruit al begrijp ik het. Als ik het al een beetje heb, heeft iemand die overspannen/oververmoeid is het nog veel heftiger.
maandag 12 februari 2007 om 09:34
beste laura,
Ik heb dit ook meegemaakt.
Een paar jaar geleden begon het met een depressie van 3 maanden.
Je komt thuis en er hangt een zombie op de bank! En dat 3 maanden lang.
Gelukkig heeft hij zelf de draad weer opgepakt en is met nieuwe werk begonnen.Ik heb de tijd vanaf toen het beter ging erg gewaakt op dat het niet terug kwam.k heb hem veel met rust gelaten maar achteraf heb ik wel veel ruzie gemaakt hierom.Tja ik wilde verder maar hij was nog zo langzaam.OOk wilde hij niet dat de omgeveing het wist.Lekker imngewikkeld!!!
Ik dacht van wat maakt dat uit ze kunnnen het toch begrijpen maar helaas is het echt zo.De meeste mensen begrijpen het niet niet.Wat in je hoofd zit blijft nu eenmaal vaak aanstel.En in een rolstoel tja dan is het duidelijk.
Het is mij echt tegengevallen dat mensen er zo over dachten( zelfs familie).
Na een jaar of twee begon het weer maar nu op een andere manier.
Ik ging er mee om maar het sloopte me langzaam.Totdat op een begeven moment mijn schoonzus zei:... je moet hier iets aan gaan doen anders gaan jullie er allebei aan onderdoor.
We hebben veel eraan gedaan en ik ben er erg slecht aan geweest en al mijn energie is nu op om nog in hem te steken.Het is nu een paar maanden weer óver' en ik hoop dat dat zo blijft want anders red ik het niet.
Wat ik ook nog wilde zeggen is dat je echt tot de kern van het probleem moet gaan en dat veranderen anders blijft het terug komen.
Wij hebben samen geleerd om anders te denken en te leven.En het helpt!
Verder wil ik ook duidelijk maken dat het echt nog vermoeiender is voor jouw vriend.Mijn vriend omschreef het als een marathon lopen iedere dag en ook nog werken of andere dinegn doen.Ik zou hulp gaan zoeken totdat je de juiste methode hebt gevonden.Veel praten en jij moet je eigen dinegn gaan doen anders wordrt je echt meegesleurd! Al is het maar even met je vriendin de stad in.Effe weer terug op de werkelijke aarde.
Heel veel succes, en sterkte want dat zul je nodig hebben
Ik heb dit ook meegemaakt.
Een paar jaar geleden begon het met een depressie van 3 maanden.
Je komt thuis en er hangt een zombie op de bank! En dat 3 maanden lang.
Gelukkig heeft hij zelf de draad weer opgepakt en is met nieuwe werk begonnen.Ik heb de tijd vanaf toen het beter ging erg gewaakt op dat het niet terug kwam.k heb hem veel met rust gelaten maar achteraf heb ik wel veel ruzie gemaakt hierom.Tja ik wilde verder maar hij was nog zo langzaam.OOk wilde hij niet dat de omgeveing het wist.Lekker imngewikkeld!!!
Ik dacht van wat maakt dat uit ze kunnnen het toch begrijpen maar helaas is het echt zo.De meeste mensen begrijpen het niet niet.Wat in je hoofd zit blijft nu eenmaal vaak aanstel.En in een rolstoel tja dan is het duidelijk.
Het is mij echt tegengevallen dat mensen er zo over dachten( zelfs familie).
Na een jaar of twee begon het weer maar nu op een andere manier.
Ik ging er mee om maar het sloopte me langzaam.Totdat op een begeven moment mijn schoonzus zei:... je moet hier iets aan gaan doen anders gaan jullie er allebei aan onderdoor.
We hebben veel eraan gedaan en ik ben er erg slecht aan geweest en al mijn energie is nu op om nog in hem te steken.Het is nu een paar maanden weer óver' en ik hoop dat dat zo blijft want anders red ik het niet.
Wat ik ook nog wilde zeggen is dat je echt tot de kern van het probleem moet gaan en dat veranderen anders blijft het terug komen.
Wij hebben samen geleerd om anders te denken en te leven.En het helpt!
Verder wil ik ook duidelijk maken dat het echt nog vermoeiender is voor jouw vriend.Mijn vriend omschreef het als een marathon lopen iedere dag en ook nog werken of andere dinegn doen.Ik zou hulp gaan zoeken totdat je de juiste methode hebt gevonden.Veel praten en jij moet je eigen dinegn gaan doen anders wordrt je echt meegesleurd! Al is het maar even met je vriendin de stad in.Effe weer terug op de werkelijke aarde.
Heel veel succes, en sterkte want dat zul je nodig hebben
maandag 12 februari 2007 om 17:01
@Jabadabo: dank voor je reactie. Uiteraard is het voor mijn vriend vermoeiender dan voor mij. Ik geloof niet dat ik beweerd heb dat dat niet zo is. Sowieso hebben de dingen die ik zeg over mijn eigen moeheid niet alleen betrekking op zijn situatie, maar ook op mijn eigen dingen zoals stress, te licht slapen etc. Ik ben niet overspannen of oververmoeid, maar moet er wel altijd voor waken.
Voor de rest.. tja afwachten. Hij was dit weekend even thuis en zei toen ik gisteren even langskwam daar dat hij zijn best moet doen niet 'even' dit en 'even' dat te doen. Begrijpelijk. Hij kwam vanmiddag even hier langs om iets te brengen wat ik vergeten was en is daarna weer naar zijn ouders gegaan.
Voor de rest.. tja afwachten. Hij was dit weekend even thuis en zei toen ik gisteren even langskwam daar dat hij zijn best moet doen niet 'even' dit en 'even' dat te doen. Begrijpelijk. Hij kwam vanmiddag even hier langs om iets te brengen wat ik vergeten was en is daarna weer naar zijn ouders gegaan.
maandag 12 februari 2007 om 19:51
Laura,
Goed dat je benadrukt dat t ook om jou gaat. Dat je geduld moet hebben
met je vriend wist je waarschijnlijk al langer dan vandaag.
Ik begrijp je zorgen te worden meegesleud donders goed.
Het is moeilijk om machteloos toe te kijken en niets aan de situatie te
kunnen veranderen. Het wordt al snel wachten op niks dat gebeurt...
Het lastige aan zo'n situatie is dat je noodgedwongen jezelf opzij moet
kunnen zetten, misschien zelfs wel ineens een totaal andere rol moet
spelen.
Ik zit met een gelijkaardige overspannen man thuis. Het is zwaar en
vervelend. Soms weet ik het ook niet meer. En van al die moeheid en het
zuchten krijg ik ook vaak n punthoofd.
Sterkte !
Goed dat je benadrukt dat t ook om jou gaat. Dat je geduld moet hebben
met je vriend wist je waarschijnlijk al langer dan vandaag.
Ik begrijp je zorgen te worden meegesleud donders goed.
Het is moeilijk om machteloos toe te kijken en niets aan de situatie te
kunnen veranderen. Het wordt al snel wachten op niks dat gebeurt...
Het lastige aan zo'n situatie is dat je noodgedwongen jezelf opzij moet
kunnen zetten, misschien zelfs wel ineens een totaal andere rol moet
spelen.
Ik zit met een gelijkaardige overspannen man thuis. Het is zwaar en
vervelend. Soms weet ik het ook niet meer. En van al die moeheid en het
zuchten krijg ik ook vaak n punthoofd.
Sterkte !
maandag 12 februari 2007 om 23:27
Hoi Laura,
Herkenbaar verhaal. Ik zit in de zelfde situatie. Na een zwaar hartinfarct en twee keer dotteren is mijn vriend tijdens zijn reintegratie over zijn eigen grenzen heengegaan ook omdat er op zijn werk een hoop niet klopt en nu zit hij weer 100% ziek thuis met diagnose burnout.
Hij kan even niets meer, hij weet niets meer vindt zichzelf een loser, is overemotioneel en heeft heel veel woede in zich richting zijn werk. Even in het kort de situatie hier.
Concrete tips heb ik niet voor je; dat is ook heel erg afhankelijk van de persoon die jou vriend is, ik kan je wel vertellen hoe ik probeer te handelen en misschien helpt jou dat ook.
Het belangrijkste (denk ik) wat ik doe is dat ik mijn grenzen stel. Ik werk fulltime en naast mijn werk heb ik ook tijd nodig voor mezelf. We spreken van tevoren af wanneer we elkaar wel en niet zien. Wat helpt natuurlijk is dat we niet samen wonen dus ik kan ook naar mijn eigen huis en claim dat ook.
Ik kan hem niet voor 100% helpen en ik kan er ook niet altijd voor 100% voor hem zijn. Hoe hard het ook klinkt het is zijn ziekte en dus ook zijn probleem. En het heeft weinig zin om het als mijn probleem te zien, want daar heb ik alleen mijzelf mee. Ik kan hem helpen zijn zijn ziekte door te komen. Door tips te geven, met hem mee te denken, maar uiteindelijk zal hij het zelf moeten doen.
het liefste zou ik het natuurlijk ook wel willen doen voor hem en de pijn weg willen nemen en alles voor hem oplossen, maar dat schiet niet op. Ik heb de dominante kant in mezelf wel ontdekt de laatste tijd. ;)
Veel knuffelen. ook bij ons staat de seks op een heel laag pitje. Tuurlijk is Maar de avonden dat we bij elkaar zijn knuffelen we veel. Ook omdat hij nu heel veel geborgenheid nodig heeft.
Je schrijft dat je vriend bij de huisarts is geweest. Denkt hij erover om verder nog hulp te zoeken? Ook uit eigen ervaring, prof hulp vragen is geen falen. Zij zijn daarvoor. En niet alleen voor je vriend, misschien ook voor jou. In de periode na zijn infarct heb ik zelf heel veel steun gehad aan een maatschappelijk werkster die mij ervoor behoedde in te storten.
Mijn vriend heeft het afgelopen jaar ook bij een psych gelopen en sinds deze week zit hij in een speciale burnout groep en overweegt daarnaast om ook nog een individueel traject in te gaan.
Wat inimini schrijft herken ik ook. ik heb natuurlijk ook momenten waarop ik me afvraag waarom ik bij hem blijf want wat heb ik nou aan die vent? Dat ik het niet zie zitten, kwaad word omdat hij alleen maar over zichzelf en zijn problemen wil praten en geen puf heeft in wat dan ook. Maar ik probeer hem dat niet te laten merken; op een uitbarsting af en toe na, schrijf van me af bij mijn forumvriendinnetjes van het kasteel, huil uit bij vrienden, doe ook leuke dingen met vrienden en ik geniet en waardeer de dingen waar hij nu wel puf in heeft.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt.
Sterkte en Inimini, jij ook!
Herkenbaar verhaal. Ik zit in de zelfde situatie. Na een zwaar hartinfarct en twee keer dotteren is mijn vriend tijdens zijn reintegratie over zijn eigen grenzen heengegaan ook omdat er op zijn werk een hoop niet klopt en nu zit hij weer 100% ziek thuis met diagnose burnout.
Hij kan even niets meer, hij weet niets meer vindt zichzelf een loser, is overemotioneel en heeft heel veel woede in zich richting zijn werk. Even in het kort de situatie hier.
Concrete tips heb ik niet voor je; dat is ook heel erg afhankelijk van de persoon die jou vriend is, ik kan je wel vertellen hoe ik probeer te handelen en misschien helpt jou dat ook.
Het belangrijkste (denk ik) wat ik doe is dat ik mijn grenzen stel. Ik werk fulltime en naast mijn werk heb ik ook tijd nodig voor mezelf. We spreken van tevoren af wanneer we elkaar wel en niet zien. Wat helpt natuurlijk is dat we niet samen wonen dus ik kan ook naar mijn eigen huis en claim dat ook.
Ik kan hem niet voor 100% helpen en ik kan er ook niet altijd voor 100% voor hem zijn. Hoe hard het ook klinkt het is zijn ziekte en dus ook zijn probleem. En het heeft weinig zin om het als mijn probleem te zien, want daar heb ik alleen mijzelf mee. Ik kan hem helpen zijn zijn ziekte door te komen. Door tips te geven, met hem mee te denken, maar uiteindelijk zal hij het zelf moeten doen.
het liefste zou ik het natuurlijk ook wel willen doen voor hem en de pijn weg willen nemen en alles voor hem oplossen, maar dat schiet niet op. Ik heb de dominante kant in mezelf wel ontdekt de laatste tijd. ;)
Veel knuffelen. ook bij ons staat de seks op een heel laag pitje. Tuurlijk is Maar de avonden dat we bij elkaar zijn knuffelen we veel. Ook omdat hij nu heel veel geborgenheid nodig heeft.
Je schrijft dat je vriend bij de huisarts is geweest. Denkt hij erover om verder nog hulp te zoeken? Ook uit eigen ervaring, prof hulp vragen is geen falen. Zij zijn daarvoor. En niet alleen voor je vriend, misschien ook voor jou. In de periode na zijn infarct heb ik zelf heel veel steun gehad aan een maatschappelijk werkster die mij ervoor behoedde in te storten.
Mijn vriend heeft het afgelopen jaar ook bij een psych gelopen en sinds deze week zit hij in een speciale burnout groep en overweegt daarnaast om ook nog een individueel traject in te gaan.
Wat inimini schrijft herken ik ook. ik heb natuurlijk ook momenten waarop ik me afvraag waarom ik bij hem blijf want wat heb ik nou aan die vent? Dat ik het niet zie zitten, kwaad word omdat hij alleen maar over zichzelf en zijn problemen wil praten en geen puf heeft in wat dan ook. Maar ik probeer hem dat niet te laten merken; op een uitbarsting af en toe na, schrijf van me af bij mijn forumvriendinnetjes van het kasteel, huil uit bij vrienden, doe ook leuke dingen met vrienden en ik geniet en waardeer de dingen waar hij nu wel puf in heeft.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt.
Sterkte en Inimini, jij ook!
dinsdag 13 februari 2007 om 10:51
Bij mij ook wel herkenning, al gaat het om iets anders. Mijn vriend heeft een zwaar verlies te verwerken, dit is gebeurd in een pril stadium van onze relatie. Ik voel me ook wel schuldig als ik 'zeur' dat ik het zwaar vind voor mezelf, want voor hem is het nog veel zwaarder. Hij doet ook erg z'n best voor mij en onze relatie en dat waardeer ik enorm, maar soms trek ik het ook even niet meer, zoals nu. Ik vind het ook moeilijk dat ik me zo vaak moet inhouden en altijd maar begrip voor hem moet hebben. NIet dat ik dat niet wil, maar soms lukt het gewoon even niet.
Gelukkig heb ik ook wel een eigen leven en net als de schrijfster hierboven een lat-relatie, dus ik kan ook wel eens afstand nemen. En hij leunt ook niet heel erg op mij ofzo, hij heeft een brede vriendenkring en zoekt ook wel contact met vrienden of lotgenoten.
We hebben net een aanvaring gehad, omdat ik het moeilijk vond dat hij niet zo blij reageerde toen ik na een aantal dagen weer bij hem was. Het gaat eigenlijk allemaal nergens over, maar ik vind het soms echt moeilijk om me altijd aan te moeten passen en af te wachten of hij wel zin heeft om me te zien. Dus ik heb heel veel begrip, maar ben geen moeder Theresa die zichzelf helemaal kan wegcijferen voor een ander.
Gelukkig heb ik ook wel een eigen leven en net als de schrijfster hierboven een lat-relatie, dus ik kan ook wel eens afstand nemen. En hij leunt ook niet heel erg op mij ofzo, hij heeft een brede vriendenkring en zoekt ook wel contact met vrienden of lotgenoten.
We hebben net een aanvaring gehad, omdat ik het moeilijk vond dat hij niet zo blij reageerde toen ik na een aantal dagen weer bij hem was. Het gaat eigenlijk allemaal nergens over, maar ik vind het soms echt moeilijk om me altijd aan te moeten passen en af te wachten of hij wel zin heeft om me te zien. Dus ik heb heel veel begrip, maar ben geen moeder Theresa die zichzelf helemaal kan wegcijferen voor een ander.
dinsdag 13 februari 2007 om 16:37
@Supra, dank je voor je lieve reactie. Ik zal naar hem toe zeker niet gaan zeuren dat IK het er zo moeilijk mee heb, dat probeer ik te voorkomen, want daar kan hij niets mee. Maar het is soms moeilijk om hem die ruimte te geven die hij nodig heeft, in het begin gaat dat wel gemakkelijker, maar na een jaar is dat een stuk moeilijker en ga je wel eens denken 'en ik dan?'
@Qwertu, ik vind het prettig om het verhaal van de andere kant te lezen, mijn vriend legt regelmatig aan me uit hoe het voor hem is, maar als ik dan lees dat jij ook heel veel ruimte nodig had, dan is dat wel herkenbaar. Het is denk ik ook moeilijk te begrijpen als 'buitenstaander', maar ik probeer daar wel zoveel mogelijk begrip voor te hebben. Mijn vriend moet er ook heel hard aan trekken om zijn werk weer op orde te krijgen, dus dat betekent dat daar ook veel energie naartoe gaat en er dan ook minder energie en tijd overblijft voor mij. Soms voelt het alsof we in onze relatie een paar stapjes terug aan het doen zijn en daar kan ik ook wel eens een beetje van in paniek raken. Zowel hij als ik zijn in therapie en daar hebben we allebei veel baat bij. Verder is het inderdaad goed om afspraken te maken, wij slapen bijv. doordeweeks nauwelijks nog bij elkaar, omdat we dan minder goed slapen en dat zeker voor hem funest is als hij moet werken de volgende dag.
De seks is ook minder frequent, maar de kwaliteit is zeker niet minder. Ik probeer nu ook minder aan te dringen en het initiatief ook van hem uit te laten komen. Ik denk dat het voor hem niet fijn is als ik steeds toespelingen maak op het hebben van seks, terwijl hij er geen zin in heeft, dan voelt hij zich schuldig en dat kan hij er ook niet bij hebben. Hij moet ook vaak zin maken, maar dan is het ook altijd fijn.
Het is echt een kwestie van je verwachtingen bijstellen en afspraken maken. (zoals bij ons bijv. over het bij elkaar slapen), maar zeker niet jezelf wegcijferen of zelf gaan invullen wat jij denkt dat hij nodig heeft. Communicatie is heel belangrijk, maar ook weer niet het keer op keer erover hebben, want ook dat is voor iemand in zo'n situatie heel vermoeiend.
@Qwertu, ik vind het prettig om het verhaal van de andere kant te lezen, mijn vriend legt regelmatig aan me uit hoe het voor hem is, maar als ik dan lees dat jij ook heel veel ruimte nodig had, dan is dat wel herkenbaar. Het is denk ik ook moeilijk te begrijpen als 'buitenstaander', maar ik probeer daar wel zoveel mogelijk begrip voor te hebben. Mijn vriend moet er ook heel hard aan trekken om zijn werk weer op orde te krijgen, dus dat betekent dat daar ook veel energie naartoe gaat en er dan ook minder energie en tijd overblijft voor mij. Soms voelt het alsof we in onze relatie een paar stapjes terug aan het doen zijn en daar kan ik ook wel eens een beetje van in paniek raken. Zowel hij als ik zijn in therapie en daar hebben we allebei veel baat bij. Verder is het inderdaad goed om afspraken te maken, wij slapen bijv. doordeweeks nauwelijks nog bij elkaar, omdat we dan minder goed slapen en dat zeker voor hem funest is als hij moet werken de volgende dag.
De seks is ook minder frequent, maar de kwaliteit is zeker niet minder. Ik probeer nu ook minder aan te dringen en het initiatief ook van hem uit te laten komen. Ik denk dat het voor hem niet fijn is als ik steeds toespelingen maak op het hebben van seks, terwijl hij er geen zin in heeft, dan voelt hij zich schuldig en dat kan hij er ook niet bij hebben. Hij moet ook vaak zin maken, maar dan is het ook altijd fijn.
Het is echt een kwestie van je verwachtingen bijstellen en afspraken maken. (zoals bij ons bijv. over het bij elkaar slapen), maar zeker niet jezelf wegcijferen of zelf gaan invullen wat jij denkt dat hij nodig heeft. Communicatie is heel belangrijk, maar ook weer niet het keer op keer erover hebben, want ook dat is voor iemand in zo'n situatie heel vermoeiend.
dinsdag 13 februari 2007 om 17:08
En daar raak jij een kern Qwertu. Als er te lang iets scheef hangt (kijk naar een boom) dan kan ie omvallen.
Ik heb het je misschien wel eens gezegd,. maar wil dat nu nog even doen, ik vind dat jij en je lief dat heel goed gedaan hebben en nog steeds doen samen!
Sunshine, ik snap je gevoel helemaal. *;
dinsdag 13 februari 2007 om 18:55
@ Querto, Supra en Sunshine :
Fijn om te lezen hoe jullie ermee omgaan. Ik herken veel in jullie
verhalen en zie ook bij mezelf dat die communicatie en grenzen stellen
erg belangrijk is. Alleen lukt het me niet altijd. Ik woon samen met mn
partner en kan niet altijd verstandig afstand nemen en tijd voor me
zelf nemen.
Het is vreselijk dubbel. Als ik mn eigen dingen wil blijven doen
betekent dat dat ik hem vaak alleen thuis moet achterlaten ( hij voelt
dat ook zo, alsof ik wegloop van hem ). Ik probeer hem soms mee te
krijgen t huis uit maar sla daarmee dan vaak de plank mis. Zijn
behoeftes zijn nou eenmaal niet gelijk aan die van mij op dit moment.
Daarnaast speelt er bij ons ook n financieele nood. We hebben altijd
geleefd van onze 2 inkomens en nu die van hem voor een deel is
ingekrompen moet alles wat minder. Ik merk dat dat extra druk op de
ketel legt. ( ik heb zelf een eigen zaak en door al het gedoe weinig
puf om nog harder te werken ).
Het is waar dat het een kwestie van geven en nemen is. Maar hoelang is
het vol te houden ? Ik ben ondertussen helemaal hopeloos geworden van
hulpverleners en artsen die mijn partner van t kastje naar de
muur sturen. Ik zou zo graag willen dat ik deze situatie
kon doorbreken maar weet niet meer hoe. Het is heel naar om vanaf de
zijlijn naar een kafka-achtige film te moeten kijken en mijn partner
verder te zien zakken in het moeras.
Afijn, genoeg gezeur. Moest t ff kwijt.
Fijn om te lezen hoe jullie ermee omgaan. Ik herken veel in jullie
verhalen en zie ook bij mezelf dat die communicatie en grenzen stellen
erg belangrijk is. Alleen lukt het me niet altijd. Ik woon samen met mn
partner en kan niet altijd verstandig afstand nemen en tijd voor me
zelf nemen.
Het is vreselijk dubbel. Als ik mn eigen dingen wil blijven doen
betekent dat dat ik hem vaak alleen thuis moet achterlaten ( hij voelt
dat ook zo, alsof ik wegloop van hem ). Ik probeer hem soms mee te
krijgen t huis uit maar sla daarmee dan vaak de plank mis. Zijn
behoeftes zijn nou eenmaal niet gelijk aan die van mij op dit moment.
Daarnaast speelt er bij ons ook n financieele nood. We hebben altijd
geleefd van onze 2 inkomens en nu die van hem voor een deel is
ingekrompen moet alles wat minder. Ik merk dat dat extra druk op de
ketel legt. ( ik heb zelf een eigen zaak en door al het gedoe weinig
puf om nog harder te werken ).
Het is waar dat het een kwestie van geven en nemen is. Maar hoelang is
het vol te houden ? Ik ben ondertussen helemaal hopeloos geworden van
hulpverleners en artsen die mijn partner van t kastje naar de
muur sturen. Ik zou zo graag willen dat ik deze situatie
kon doorbreken maar weet niet meer hoe. Het is heel naar om vanaf de
zijlijn naar een kafka-achtige film te moeten kijken en mijn partner
verder te zien zakken in het moeras.
Afijn, genoeg gezeur. Moest t ff kwijt.
dinsdag 13 februari 2007 om 21:25
Dank Qwertu voor je positieve reaktie. Ik heb daar erg veel aan !
Het is waar wat je zegt, elke situatie en persoon is weer anders maar
toch blijf ik tegen die muur van onmacht aanlopen. Liefst ga ik
vanavond nog de praktijk van onze huisarts vol kalken met de spuitbus.
Ik moet toch ergens heen met mn frustraties en woede over de situatie.
De gesprekken met mn vriend strandden telkens weer. Ik probeer heel
veel weg te slikken en optimistisch te blijven maar heb n grens bereikt
en wil /kan niet op deze manier door het leven gaan.
Ik zou dolgraag willen dat ik het wat positiever kon zien. Ergens voel
ik me gedwongen om begrip en liefde buitenshuis te zoeken. Maar dat
lost ook weer niks op...
Ik heb grote bewondering voor mensen die een zorgzame rol zo maar
kunnen vervullen. In mijn relatie was ik altijd degene die ( financieel
) onafhankelijk wilde zijn en voor zich zelf kon zorgen. Nu dit
niet meer kan sta ik hulpeloos en voel ik me n moeder theresa met
handen omhoog !
Het is waar wat je zegt, elke situatie en persoon is weer anders maar
toch blijf ik tegen die muur van onmacht aanlopen. Liefst ga ik
vanavond nog de praktijk van onze huisarts vol kalken met de spuitbus.
Ik moet toch ergens heen met mn frustraties en woede over de situatie.
De gesprekken met mn vriend strandden telkens weer. Ik probeer heel
veel weg te slikken en optimistisch te blijven maar heb n grens bereikt
en wil /kan niet op deze manier door het leven gaan.
Ik zou dolgraag willen dat ik het wat positiever kon zien. Ergens voel
ik me gedwongen om begrip en liefde buitenshuis te zoeken. Maar dat
lost ook weer niks op...
Ik heb grote bewondering voor mensen die een zorgzame rol zo maar
kunnen vervullen. In mijn relatie was ik altijd degene die ( financieel
) onafhankelijk wilde zijn en voor zich zelf kon zorgen. Nu dit
niet meer kan sta ik hulpeloos en voel ik me n moeder theresa met
handen omhoog !
woensdag 14 februari 2007 om 08:02
@Inimini, hoewel ik begrijp dat het voor je vriend erg moeilijk is en je hem graag wilt helpen en er voor hem wilt zijn, vind ik het niet goed dat hij je wil beperken in het alleen weggaan. Ik denk juist dat het voor jullie relatie heel belangrijk is dat je ook wat ademruimte krijgt, dan ben je ook weer beter in staat om hem te helpen, kun je weer een beetje opladen. Zou je dit niet met hem kunnen bespreken?
Bij ons is het dus juist zo dat hij mij minder wil/kan zien, dus een beetje omgekeerd. Ik ben gisteren wel even kort langsgeweest en dat heeft me enorm goed gedaan, ik had daarvoor nogal een dip en heb veel lopen huilen. Nu voel ik me ook wel erg gestresst, ik werk vanwege lichamelijke klachten iets minder en dat bevalt me wel goed. Zou dit eigenlijk wel voort willen zetten, ook al gaat het beter. Ik voel me ook wel gefrustreerd omdat ik het gevoel heb dat ik altijd de sterkere moet zijn, terwijl ik me soms ook gewoon zwak voel en het me allemaal teveel wordt.
Wij zien elkaar door onze kinderen en het feit dat we een lat-relatie hebben soms een paar dagen niet en eerder belden we dan minstens 1 keer vrij uitgebreid, maar dat wil hij nu ook niet meer, omdat hij ook vaak moe is en gewoon geen zin heeft in bellen. Vind ik best moeilijk en ik heb hem dat ook gezegd, omdat we elkaar ook al minder zien word ik een beetje onzeker en ben ik bang dat hij me niet meer zo nodig heeft. Dit gecombineerd met kribbige reacties op gewone vragen die ik stel maakt me soms ook boos (wat dus afgelopen maandag gebeurde).
Hopelijk klink ik niet te negatief, ik ben over het algemeen positief ingesteld, kan prima alleen zijn, maar soms wil ik zo graag dat alles weer gewoon is. In onze situatie zal het ook nooit helemaal overgaan, het wordt hooguit draaglijker, maar het verlies zal altijd een rol blijven spelen, soms beangstigd me dat.
Bij ons is het dus juist zo dat hij mij minder wil/kan zien, dus een beetje omgekeerd. Ik ben gisteren wel even kort langsgeweest en dat heeft me enorm goed gedaan, ik had daarvoor nogal een dip en heb veel lopen huilen. Nu voel ik me ook wel erg gestresst, ik werk vanwege lichamelijke klachten iets minder en dat bevalt me wel goed. Zou dit eigenlijk wel voort willen zetten, ook al gaat het beter. Ik voel me ook wel gefrustreerd omdat ik het gevoel heb dat ik altijd de sterkere moet zijn, terwijl ik me soms ook gewoon zwak voel en het me allemaal teveel wordt.
Wij zien elkaar door onze kinderen en het feit dat we een lat-relatie hebben soms een paar dagen niet en eerder belden we dan minstens 1 keer vrij uitgebreid, maar dat wil hij nu ook niet meer, omdat hij ook vaak moe is en gewoon geen zin heeft in bellen. Vind ik best moeilijk en ik heb hem dat ook gezegd, omdat we elkaar ook al minder zien word ik een beetje onzeker en ben ik bang dat hij me niet meer zo nodig heeft. Dit gecombineerd met kribbige reacties op gewone vragen die ik stel maakt me soms ook boos (wat dus afgelopen maandag gebeurde).
Hopelijk klink ik niet te negatief, ik ben over het algemeen positief ingesteld, kan prima alleen zijn, maar soms wil ik zo graag dat alles weer gewoon is. In onze situatie zal het ook nooit helemaal overgaan, het wordt hooguit draaglijker, maar het verlies zal altijd een rol blijven spelen, soms beangstigd me dat.
woensdag 14 februari 2007 om 08:08
@Inimini, ik kan me jouw machteloosheid trouwens goed voorstellen, het is zo enorm pijnlijk om je geliefde zo te zien en hem niet te kunnen helpen. Mijn vriend heeft zo enorm veel verdriet, ik wil er ook echt graag voor hem zijn en hoop dat ik heel soms die pijn wat kan verzachten. Heb jij ook het gevoel dat hij jouw steun waardeert? Er werd hier ook gesproken over geven en nemen en dat er een balans moet zijn, is die balans er bij jullie nog wel?
woensdag 14 februari 2007 om 09:41
Qwertu, de kwaliteit van ons contact is nog steeds erg goed. Als we bij elkaar zijn hebben we het heel fijn. Hoewel mijn vriend ook in zichzelf gekeerd en kribbig kan zijn, legt hij dit altijd wel uit en vertelt hij me hoe hij zich voelt. Hij doet ook zijn best om te investeren in mij en de relatie, we gaan er ook wel op uit, zelfs als hij zich niet zo goed voelt. Ik ben juist ook wel bang dat ik teveel van hem verwacht of dat hij meer geeft dan hij kan. Hij heeft nu ook besloten om dichter bij zichzelf te blijven en misschien dat er daardoor nu wat spanningen zijn ontstaan. Maar onze aanvaring ontstond 's ochtends toen we beiden niet/nauwelijks geslapen hadden, dus ik vind dat ook weer niet zo gek. Het was niet eens zozeer een ruzie, ik viel tegen hem uit, omdat ik het niet leuk vond dat hij kribbig reageerde, terwijl ik alleen maar vroeg of ik 's avonds bij hem langs zou komen. En ik kreeg een beetje het gevoel dat hij wilde dat ik weg zou gaan, terwijl ik al druk bezig was mijn spullen klaar te maken om te gaan werken.
Hij heeft ook al gezegd dat er wat hem betreft niet zoveel aan de hand is. Ik denk dat ik bovenstaande gewoon met hem moet bespreken op een geschikt tijdstip en aan moet geven dat ik begrijp dat hij niet altijd vrolijk is en dat ik moet wennen aan het elkaar minder zien.
Verder heb ik wel mensen bij wie ik terecht kan met mijn verhaal, maar ik probeer dan ook wel weer flink te doen, omdat ik niet zo'n zeur wil zijn. Over het algemeen voel ik me ook wel positief en het scheelt wel dat ik mijn eigen leven heb, ik heb kinderen, dus die geven ook de nodige afleiding en ik wil ook niet dat zij er de dupe van worden. Verder ben ik in therapie, dus dat is wel een goede uitlaatklep.
Ik merk wel dat ik op mijn werk minder presteer dan ik zou willen/kunnen, maar uiteindelijk is er natuurlijk ook een grens en ik ga er vanuit dat er ook wel een tijd komt dat dat beter gaat.
Hij heeft ook al gezegd dat er wat hem betreft niet zoveel aan de hand is. Ik denk dat ik bovenstaande gewoon met hem moet bespreken op een geschikt tijdstip en aan moet geven dat ik begrijp dat hij niet altijd vrolijk is en dat ik moet wennen aan het elkaar minder zien.
Verder heb ik wel mensen bij wie ik terecht kan met mijn verhaal, maar ik probeer dan ook wel weer flink te doen, omdat ik niet zo'n zeur wil zijn. Over het algemeen voel ik me ook wel positief en het scheelt wel dat ik mijn eigen leven heb, ik heb kinderen, dus die geven ook de nodige afleiding en ik wil ook niet dat zij er de dupe van worden. Verder ben ik in therapie, dus dat is wel een goede uitlaatklep.
Ik merk wel dat ik op mijn werk minder presteer dan ik zou willen/kunnen, maar uiteindelijk is er natuurlijk ook een grens en ik ga er vanuit dat er ook wel een tijd komt dat dat beter gaat.
