Relaties
alle pijlers
overspannen/oververmoeide partner
zaterdag 10 februari 2007 om 17:48
Allereerst: ik ben me ervan bewust dat overspannen en oververmoeid niet per definitie hetzelfde is, maar ik weet niet goed hoe ik de situatie van mijn vriend precies moet definieren.
Al maanden is hij vaak moe. Dit weleens tot mijn frustratie omdat je er nu eenmaal niet gezelliger/leuker op wordt met elkaar en ook niet onbelangrijk: het trekt een wissel op je seksleven. Ik wilde vaker dan hij, zo leek het, maar op het moment dat hij zo moe was, had ik ook geen zin meer om hem over te halen. Het verlamde mij ook zeg maar.
Na de jaarwisseling begon ik zelf in een soort relatiedip te belanden. Inmiddels is mijn zin in seks best wel verdwenen. Het is niet echt opwindend als je partner vooral op de bank hangt als je bij elkaar bent. Nou hang ik dan ook op de bank, maar ik kleed me bijvoorbeeld beter dan hij. Klinkt een beetje stom, maar zijn makkelijke kleedstijl gaat dan ook tegenwerken. Het zijn factoren die bij elkaar komen.
Vorige week gaf hij aan zich overspannen te voelen. Dit was voor mij geen grote verrassing, ik heb hem al proberen te helpen het te voorkomen. We wonen niet samen, dus ik heb niet zoveel zicht op hem en daarnaast heb ik een eigen leven in die zin dat ik moet afstuderen komend half jaar. Ik kan het me niet permitteren om steeds op hem te letten.
Hij is naar de huisarts gegaan. Die heeft geen diagnose gesteld, maar gezegd dat hij maar even moest stoppen met werken. Dat heeft hij gedaan en hij is naar zijn ouders gegaan. Dat vond ik wel fijn: het idee dat hij 'in goede handen' is en dat ik me dus ook op mijn studie kan richten.
Dat hij overspannen, of op z'n minst oververmoeid is en daar nu wat aan moet doen om weer te kunnen functioneren is voor mij ergens wel een opluchting. Ik kon mijn dip namelijk niet goed plaatsen, maar ik denk dat dit een belangrijke factor is.
Ik weet alleen niet goed hoe ermee om te gaan zonder zelf erin meegezogen te worden. Heeft iemand hier ervaring mee? Ik ben zelf ook snel moe, onder meer omdat ik heel prikkelgevoelig ben. Ik ben daardoor ook niet goed in staat om hem uit zijn moeheid te trekken. Zoals gezegd heeft de situatie een verlammend effect op me. We gaan straks als het goed is uit eten (zijn idee). Hij is naar zijn huis gekomen en is daar onmiddelijk naar bed gegaan omdat hij doodmoe was. Hij slaapt 's nachts niet zo goed geloof ik, dat is ook al langer zo.
Ondanks de helderheid die dit me gegeven heeft over mijn dip, maak ik me ook zorgen. Ik ben bang dat dit nog best een tijd gaat duren, voordat hij de oude is. Dus de kans is ook aanwezig dat ik niet zo 1-2-3 uit die dip ben. Dat hij nu weer een paar uur op bed ligt, terwijl het plan eigenlijk was dat ik naar hem toe zou gaan, vind ik ook vervelend. Sowieso is een avond samen zijn in het weekend niet echt geweldig, omdat hij zo moe is en op tijd naar bed wil. Ik wil juist leuke dingen doen (en dat is niet wild stappen ofzo) omdat ik weekend heb en maandag weer gewoon aan de bak moet. Sowieso moet ik in het weekend ook dingen voorbereiden en dan wil ik tussendoor leuke dingen doen.
Hellllp, tips?
Al maanden is hij vaak moe. Dit weleens tot mijn frustratie omdat je er nu eenmaal niet gezelliger/leuker op wordt met elkaar en ook niet onbelangrijk: het trekt een wissel op je seksleven. Ik wilde vaker dan hij, zo leek het, maar op het moment dat hij zo moe was, had ik ook geen zin meer om hem over te halen. Het verlamde mij ook zeg maar.
Na de jaarwisseling begon ik zelf in een soort relatiedip te belanden. Inmiddels is mijn zin in seks best wel verdwenen. Het is niet echt opwindend als je partner vooral op de bank hangt als je bij elkaar bent. Nou hang ik dan ook op de bank, maar ik kleed me bijvoorbeeld beter dan hij. Klinkt een beetje stom, maar zijn makkelijke kleedstijl gaat dan ook tegenwerken. Het zijn factoren die bij elkaar komen.
Vorige week gaf hij aan zich overspannen te voelen. Dit was voor mij geen grote verrassing, ik heb hem al proberen te helpen het te voorkomen. We wonen niet samen, dus ik heb niet zoveel zicht op hem en daarnaast heb ik een eigen leven in die zin dat ik moet afstuderen komend half jaar. Ik kan het me niet permitteren om steeds op hem te letten.
Hij is naar de huisarts gegaan. Die heeft geen diagnose gesteld, maar gezegd dat hij maar even moest stoppen met werken. Dat heeft hij gedaan en hij is naar zijn ouders gegaan. Dat vond ik wel fijn: het idee dat hij 'in goede handen' is en dat ik me dus ook op mijn studie kan richten.
Dat hij overspannen, of op z'n minst oververmoeid is en daar nu wat aan moet doen om weer te kunnen functioneren is voor mij ergens wel een opluchting. Ik kon mijn dip namelijk niet goed plaatsen, maar ik denk dat dit een belangrijke factor is.
Ik weet alleen niet goed hoe ermee om te gaan zonder zelf erin meegezogen te worden. Heeft iemand hier ervaring mee? Ik ben zelf ook snel moe, onder meer omdat ik heel prikkelgevoelig ben. Ik ben daardoor ook niet goed in staat om hem uit zijn moeheid te trekken. Zoals gezegd heeft de situatie een verlammend effect op me. We gaan straks als het goed is uit eten (zijn idee). Hij is naar zijn huis gekomen en is daar onmiddelijk naar bed gegaan omdat hij doodmoe was. Hij slaapt 's nachts niet zo goed geloof ik, dat is ook al langer zo.
Ondanks de helderheid die dit me gegeven heeft over mijn dip, maak ik me ook zorgen. Ik ben bang dat dit nog best een tijd gaat duren, voordat hij de oude is. Dus de kans is ook aanwezig dat ik niet zo 1-2-3 uit die dip ben. Dat hij nu weer een paar uur op bed ligt, terwijl het plan eigenlijk was dat ik naar hem toe zou gaan, vind ik ook vervelend. Sowieso is een avond samen zijn in het weekend niet echt geweldig, omdat hij zo moe is en op tijd naar bed wil. Ik wil juist leuke dingen doen (en dat is niet wild stappen ofzo) omdat ik weekend heb en maandag weer gewoon aan de bak moet. Sowieso moet ik in het weekend ook dingen voorbereiden en dan wil ik tussendoor leuke dingen doen.
Hellllp, tips?
woensdag 14 februari 2007 om 10:48
woensdag 14 februari 2007 om 11:12
Heb jij dit al zo eens tegen je vriend gezegd. Ik merkte dat ik om maar door te dringen in zijn apatische houding, expres dingen wat harder aanzette om maar een reactrie bij hem los te krijgen. Niet de meest aardige manier, maar is wel een paar keer zeer effectief geweest, dan kreeg hij een huilbui en dan was er een opening voor een gesprek.
Hij loop vast in het hulpverlenerstraject schrijf je. Is er al wel hulp, heeft hij ergens gesprekken. En jij? Ook jij kan hulp krijgen in omgaan met deze situatie. Ik heb heel veel gehad aan een maatschappelijk werkster vorig jaar toen ik vast dreigde te lopen na zijn hartinfarct.
Hij zal om uit de hele situatie te komen toch ook echt zelf stappen ondernemen.Ik ben het eens met Sunshine dat het voor jou echt niet goed is dat hij jou beperkt. Jij een avond de deur uit dwingt hem misschien ook tot nadenken en zelf een afspraak maken.
maar oh wat herken ik jouw machteloosheid.
Het buitenshuis willen zoeken ken ik.
woensdag 14 februari 2007 om 12:14
@ supra :
Heb jij dit al zo eens tegen je vriend gezegd. Ik merkte dat ik om maar
door te dringen in zijn apatische houding, expres dingen wat harder
aanzette om maar een reactrie bij hem los te krijgen. Niet de meest
aardige manier, maar is wel een paar keer zeer effectief geweest, dan
kreeg hij een huilbui en dan was er een opening voor een gesprek.
Ja ik heb hem dit gezegd, inderdaad net als jij misschien wat extra aangezet om het genoeg te laten doordringen.
Door zijn labiele toestand geraken we alleen niet verder dan ruzie maken, verwijten etc. Ik heb wel t idee dat het aankomt maar het vraagt zoveel strijd.
Hij
loop vast in het hulpverlenerstraject schrijf je. Is er al wel hulp,
heeft hij ergens gesprekken. En jij? Ook jij kan hulp krijgen in omgaan
met deze situatie. Ik heb heel veel gehad aan een maatschappelijk
werkster vorig jaar toen ik vast dreigde te lopen na zijn hartinfarct.
Nee geen hulp tot nu toe. Ik verbaas me over de nederlandse gezondheidszorg. Echt van t kastje naar de muur !
Ik zoek mijn hulp voor een groot deel bij vrienden, ook omdat ik sceptisch ben geworden over dat wereldje.
Hij
zal om uit de hele situatie te komen toch ook echt zelf stappen
ondernemen.
Dat doet hij gelukkig ook. Hij is daar intensief mee bezig ook omdat hij beseft dat ik het niet meer aan kan. Het gaat helaas niet zo vlotjes.
Ik moet leren daar geduld voor te hebben.
Ik ben het eens met Sunshine dat het voor jou echt niet goed
is dat hij jou beperkt. Jij een avond de deur uit dwingt hem misschien
ook tot nadenken en zelf een afspraak maken.
Tja het is vreemd hoe dat werkt. Ik denk dat hij zelf ook liever anders zou willen en kunnen reageren. Feitelijk heeft hij wel gelijk dat ik wegloop. Ik voel me thuis erg rusteloos en verveeld en zoek misschien extreem hard naar prikkels.
maar oh wat herken ik jouw machteloosheid.
Het buitenshuis willen zoeken ken ik.
Dank hoor voor je meedenken, het doet me goed.
Heb jij dit al zo eens tegen je vriend gezegd. Ik merkte dat ik om maar
door te dringen in zijn apatische houding, expres dingen wat harder
aanzette om maar een reactrie bij hem los te krijgen. Niet de meest
aardige manier, maar is wel een paar keer zeer effectief geweest, dan
kreeg hij een huilbui en dan was er een opening voor een gesprek.
Ja ik heb hem dit gezegd, inderdaad net als jij misschien wat extra aangezet om het genoeg te laten doordringen.
Door zijn labiele toestand geraken we alleen niet verder dan ruzie maken, verwijten etc. Ik heb wel t idee dat het aankomt maar het vraagt zoveel strijd.
Hij
loop vast in het hulpverlenerstraject schrijf je. Is er al wel hulp,
heeft hij ergens gesprekken. En jij? Ook jij kan hulp krijgen in omgaan
met deze situatie. Ik heb heel veel gehad aan een maatschappelijk
werkster vorig jaar toen ik vast dreigde te lopen na zijn hartinfarct.
Nee geen hulp tot nu toe. Ik verbaas me over de nederlandse gezondheidszorg. Echt van t kastje naar de muur !
Ik zoek mijn hulp voor een groot deel bij vrienden, ook omdat ik sceptisch ben geworden over dat wereldje.
Hij
zal om uit de hele situatie te komen toch ook echt zelf stappen
ondernemen.
Dat doet hij gelukkig ook. Hij is daar intensief mee bezig ook omdat hij beseft dat ik het niet meer aan kan. Het gaat helaas niet zo vlotjes.
Ik moet leren daar geduld voor te hebben.
Ik ben het eens met Sunshine dat het voor jou echt niet goed
is dat hij jou beperkt. Jij een avond de deur uit dwingt hem misschien
ook tot nadenken en zelf een afspraak maken.
Tja het is vreemd hoe dat werkt. Ik denk dat hij zelf ook liever anders zou willen en kunnen reageren. Feitelijk heeft hij wel gelijk dat ik wegloop. Ik voel me thuis erg rusteloos en verveeld en zoek misschien extreem hard naar prikkels.
maar oh wat herken ik jouw machteloosheid.
Het buitenshuis willen zoeken ken ik.
Dank hoor voor je meedenken, het doet me goed.
woensdag 14 februari 2007 om 13:35
Het is heel erg hoe de hulpverleners je van een kastje naar de muur kunnen sturen. Misschien nog een tip, al weet ik niet hoe dat met vergoeding zit. Hij zou ook naar een vrij gevestigde psycholoog of psychiater kunnen gaan.
http://www.psynip.nl/ is een handige site.
http://www.psynip.nl/ is een handige site.
donderdag 15 februari 2007 om 01:35
Was even druk, maar daar ben ik weer. Bedankt weer voor alle reacties en goed om te zien dat er ervaringen uitgewisseld worden, fijn om te lezen, heb er zeker wat aan. @Inimini: tja, dan ben ik ergens ook wel blij dat ik nog niet samenwoon. Het gaat nu eigenlijk relatief nog wel aardig omdat we elkaar maar fragmentarisch spreken en zien. Maar ja, het trekt wel een wissel op de (intieme) relatie. Morgen zie ik hem dan wel, maar hij zit bij zijn ouders, dus dat is niet prive. En toen hij in het weekend thuis was bleef het ook maar vrij beperkt omdat hij op tijd naar bed ging. Begrijpelijk natuurlijk, maar ik vind het wel een beetje zoeken naar een goede vorm.@Supra: wat naar zeg voor jullie, dat je vriend nu weer thuis zit. En ja, inderdaad wel handig dat je naar je eigen huis kunt… Dat maakt het aangeven van grenzen op een bepaalde manier makkelijker, denk ik, omdat je concreet naar je eigen plek kunt gaan.Over hulp vragen: dat heeft de huisarts wel voorgesteld, een psycholoog ofzo, en vriend zei tegen mij dat hij maar een beetje ja had geknikt omdat hij al iemand heeft. Dat is ook zo, maar dat is iemand die meer op energetisch vlak werkt. Heel goed, maar misschien is het juist wel goed om heel concreet aan de cognitieve gedragstherapie te beginnen. Patronen herkennen en veranderen. Ik heb hem dat ook door laten schemeren, misschien gooi ik het balletje een dezer dagen nog eens op. Die vrouw waar hij al komt is ook een vriendin van hem EN geeft hem les in iets totaal anders, dus ik vraag me af hoe concreet je dan bezig kunt zijn. Gelukkig kan mijn vriend ook wel over andere dingen praten – zo diep zit hij dan ook weer niet (vandaar ook dat ik in de titel ook ‘oververmoeid’ noemde). Hij is niet echt depressief ofzo, al kan hij zichzelf wel onderwaarderen zeg maar. Ik stuit er vooral op dat hij weinig kan ondernemen en dat hij als hij iets onderneemt heel snel weer uitgeput is.@Sunshine: moeilijke situatie ook! Ik hoop dat het een beetje oplucht om hier te schrijven. Voor mij is het wel fijn om enigszins ongecensureerd te kunnen schrijven wat het met mij doet… Maar een jaar is ook wel lang hoor, helemaal niet raar dat je dan (en al eerder) denkt: ‘en ik dan?’.@Qwertu: goed wat je schrijft over dat proces van partners van mensen die overspannen/oververmoeid zijn. Ik heb me dat zelf gerealiseerd na een zware depressie. Hoeveel invloed dat had op mensen om me heen, al mijn depri verhalen enzo, ik had het op dat moment zelf niet eens zo door, omdat ik zo vol zat met mijn eigen ellende, maar achteraf… Ik had toen geen partner, maar er zijn wel wat mensen heel trouw geweest en dat vind ik wel heel waardevol. De basissituatie bij mijn vriend en mij is LAT, wat in ons geval betekent dat we vaker niet bij elkaar zijn dan andersom. Dat is in dit geval wel fijn voor me, omdat er zo automatisch e.e.a. afgebakend is. We sliepen denk ik 1 a 2 keer per maand samen en ik denk dat dat minder wordt. Was altijd al lastig omdat we geen makkelijke slapers zijn, maar nu wordt het snel frustrerend: hij heeft zijn slaap harder nodig en ik ben chagrijnig als hij op zaterdagavond om kwart voor elf naar bed gaat… Hem (positief) steunen enzo probeer ik ook, hij heeft vandaag een kaart van me gekregen waarop ik zijn naam met een cirkel eromheen geschreven had en daaromheen tekstballonnetjes met positieve/fijne dingen over hem. Vanavond aan de telefoon zei hij dat hij het ‘schattig’ vond. Niet echt het woord dat ik erbij voor ogen had, maar ik neem aan dat hij het wel begrepen en op waarde geschat heeft, haha.Wat betreft de seks: tja, het probleem is een beetje dat mijn zin ook niet toeneemt zo. Ergens ook weer wel zo rustig, omdat het uitblijven ervan me niet erg frustreert, maar het betekent wel dat we moeten zorgen dat het seksleven niet doodbloedt…Communiceren is inderdaad belangrijk ja. Ik doe mijn best. Zowel luisteren naar hem als ook af en toe aangeven wat iets met mij doet. Dat is eigenlijk iets waar ik in het heel algemeen net mee begonnen was in onze relatie, om daar duidelijker in te zijn. Ik probeer het toch maar een beetje door te zetten, maar dan wat voorzichtiger hier en daar.Tja... eigenlijk gaat het nu relatief vrij redelijk, maar ik heb geen idee hoe lang dit gaat duren... Hij rust nu nog een paar weken uit, maar juist bij het aan het werk gaan komen er weer valkuilen om de hoek. Hij kan heel stellig zijn van dit en dat ga ik anders doen, maar dat heb ik al zo vaak gehoord.... Nu ik dit zo schrijf, denk ik dat die cognitieve gedragstherapie juist heel goed kan zijn om in de situatie van het opbouwen van werkzaamheden scherp te blijven.
donderdag 15 februari 2007 om 07:59
Laura, jullie situatie is ook niet gemakkelijk, vooral doordat jullie elkaar niet vaak zien. Heb je daar geen moeite mee? Lijkt me ook niet prettig dat je elkaar dan alleen bij zijn ouders kunt zien, heeft hij daar wel een eigen kamer? Ik herken overigens het slapen, bij ons lukt dat ook niet goed, soms ook wel, maar er zijn keren bij dat hij slecht slaapt en als ik er ben dan is het alleen maar erger. Ik slaap dan ook slechter, omdat ik bang ben dat ik hem wakker houdt. Wel goed te horen dat het bij jullie nu redelijk gaat, die cognitieve gedragstherapie zou wel iets zijn en dan heb je ook niet het gevoel dat het allemaal op jou neerkomt. Jij kunt hem in die zin ook niet helpen, hij moet een heleboel zelf doen en professionele hulp is daarbij ook belangrijk.
Supra, ik ben blij dat ik hier kan schrijven, het gaat op dit moment helemaal niet lekker met me. Gisteravond kon mijn vriend ook niet komen, omdat hij moest werken. Nu zeg ik altijd dat ik Valentijnsdag onzin vind, maar ik voelde me toch wel alleen. Vorig jaar kreeg ik nog een bloemetje. Hij wil ook liever niet meer teveel bellen, en ik wil ook niet als een hondje achter hem aanlopen, dus ik heb zelf gisteravond ook niet meer gebeld. De avond ervoor had hij nog wel een sms gestuurd, maar gisteren niet. Ik ben erg in de war, ik weet dat hij het moeilijk heeft, maar hij doet zo afstandelijk. Hij is gefocust op werk en dan voelt het alsof hij onze relatie even aan de kant schuift ofzo. Hij zou vanavond wel komen, ik weet niet meer goed hoe ik me op moet stellen, ik voel me echt leeg, hij lijkt geen behoefte aan mij/contact met mij te hebben en dat vind ik moeilijk te begrijpen. Het lijkt wel alsof hij even niets voor mij/onze relatie wil doen. HIj heeft het over dicht bij zichzelf blijven, maar als dat betekent dat hij alleen nog doet wat hij zelf wil, zonder rekening te houden met mij, dan weet ik niet hoe lang ik dat nog volhoud.
Ik hoop dat ik me snel beter voel en meer begrip voor hem kan opbrengen (is inderdaad moeilijk om een jaar lang vol te houden), het is niet dat ik vind dat het nu maar eens over moet zijn, maar even kort laten merken dat hij aan me denkt zou wel fijn zijn, al is het maar om de dag. Ik hoop niet dat het vanavond escalleert in een ruzie, maar ik wil toch wat dingetjes aangeven, hopen dat hij het snapt.
Supra, ik ben blij dat ik hier kan schrijven, het gaat op dit moment helemaal niet lekker met me. Gisteravond kon mijn vriend ook niet komen, omdat hij moest werken. Nu zeg ik altijd dat ik Valentijnsdag onzin vind, maar ik voelde me toch wel alleen. Vorig jaar kreeg ik nog een bloemetje. Hij wil ook liever niet meer teveel bellen, en ik wil ook niet als een hondje achter hem aanlopen, dus ik heb zelf gisteravond ook niet meer gebeld. De avond ervoor had hij nog wel een sms gestuurd, maar gisteren niet. Ik ben erg in de war, ik weet dat hij het moeilijk heeft, maar hij doet zo afstandelijk. Hij is gefocust op werk en dan voelt het alsof hij onze relatie even aan de kant schuift ofzo. Hij zou vanavond wel komen, ik weet niet meer goed hoe ik me op moet stellen, ik voel me echt leeg, hij lijkt geen behoefte aan mij/contact met mij te hebben en dat vind ik moeilijk te begrijpen. Het lijkt wel alsof hij even niets voor mij/onze relatie wil doen. HIj heeft het over dicht bij zichzelf blijven, maar als dat betekent dat hij alleen nog doet wat hij zelf wil, zonder rekening te houden met mij, dan weet ik niet hoe lang ik dat nog volhoud.
Ik hoop dat ik me snel beter voel en meer begrip voor hem kan opbrengen (is inderdaad moeilijk om een jaar lang vol te houden), het is niet dat ik vind dat het nu maar eens over moet zijn, maar even kort laten merken dat hij aan me denkt zou wel fijn zijn, al is het maar om de dag. Ik hoop niet dat het vanavond escalleert in een ruzie, maar ik wil toch wat dingetjes aangeven, hopen dat hij het snapt.
donderdag 15 februari 2007 om 14:05
@Sunshine: het is niet eens zozeer de frequentie waarmee we elkaar zien, want die is ongeveer hetzelfde (1 a 2 keer per week gemiddeld), maar het verandert inhoudelijk. Doordat het samen slapen even geen optie is eigenlijk omdat we daar allebei niet blijer van worden, doordat hij inderdaad bij zijn ouders zit. Hij heeft daar wel een eigen kamer. Sowieso zal hij op een gegeven moment toch ook weer vaker naar huis moeten, want op het moment dat hij zijn werkzaamheden weer helemaal oppakt, moet hij thuis wel kunnen functioneren. Dus tja... aan de andere kant ben ik toch zelf ook niet in een enorm romantische/intieme stemming, dus het is ook niet heel erg dat vandaag zijn ouders erbij zijn. Ik hoop alleen dat zijn ex niet is blijven hangen, maar dat is weer een heel ander verhaal.
Over jouw situatie: Het lijkt me inderdaad een goed idee om toch met je vriend te praten. Jullie relatie is op deze manier totaal uit balans, want alles draait om hem, wanneer hij iets wilt etcetera. Dat 'hoort er ook een beetje bij', maar er moet toch beweging in de zaak komen; ik krijg uit wat je schrijft het gevoel dat dat niet gebeurt of dat het zelfs steeds meer vastloopt, bijvoorbeeld omdat hij afstandelijker doet (ineens minder willen bellen enzo). Jij gaat er zo aan onderdoor. Het is begrijpelijk dat veel om hem draait even (maar is nu ook al heel lang zo!), maar er moet wel een soort perspectief zijn, hij kan op z'n minst de wil tonen om de situatie te veranderen - dan hoeft het nog niet eens meteent e lukken natuurlijk.
Ik krijg daarnaast uit je berichten ook een beetje de indruk dat het eigenlijk alleen (of op z'n minst vooral) de relatie is die te lijden heeft onder zijn problemen. Terwijl het normaalgesproken zo is dat zijn hele functioneren en ook zijn hele sociale leven eronder te lijden heeft, lijkt me. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het fijn voor hem als het niet zo extreem is, maar tegelijkertijd geeft het sterk te denken over hoe hij in jullie relatie staat. Het lijkt wel of er een probleem is bij hem mbt de relatie of dat hij alles wat hij aan rpoblemen ondervindt door dat verlies op de relatie projecteert, dat zou bijvoorbeeld angst voor intimiteit kunnen zijn, angst om jou te verliezen.
Dat het zich zo nadrukkelijk voornamelijk in jullie relatie manifesteert, is denk ik een belangrijke reden om daarover in gesprek te gaan met elkaar en eventueel hulp te zoeken.
Maar misschien begrijp ik e.e.a. verkeerd hoor, ik interpreteer ook maar wat....
Over jouw situatie: Het lijkt me inderdaad een goed idee om toch met je vriend te praten. Jullie relatie is op deze manier totaal uit balans, want alles draait om hem, wanneer hij iets wilt etcetera. Dat 'hoort er ook een beetje bij', maar er moet toch beweging in de zaak komen; ik krijg uit wat je schrijft het gevoel dat dat niet gebeurt of dat het zelfs steeds meer vastloopt, bijvoorbeeld omdat hij afstandelijker doet (ineens minder willen bellen enzo). Jij gaat er zo aan onderdoor. Het is begrijpelijk dat veel om hem draait even (maar is nu ook al heel lang zo!), maar er moet wel een soort perspectief zijn, hij kan op z'n minst de wil tonen om de situatie te veranderen - dan hoeft het nog niet eens meteent e lukken natuurlijk.
Ik krijg daarnaast uit je berichten ook een beetje de indruk dat het eigenlijk alleen (of op z'n minst vooral) de relatie is die te lijden heeft onder zijn problemen. Terwijl het normaalgesproken zo is dat zijn hele functioneren en ook zijn hele sociale leven eronder te lijden heeft, lijkt me. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het fijn voor hem als het niet zo extreem is, maar tegelijkertijd geeft het sterk te denken over hoe hij in jullie relatie staat. Het lijkt wel of er een probleem is bij hem mbt de relatie of dat hij alles wat hij aan rpoblemen ondervindt door dat verlies op de relatie projecteert, dat zou bijvoorbeeld angst voor intimiteit kunnen zijn, angst om jou te verliezen.
Dat het zich zo nadrukkelijk voornamelijk in jullie relatie manifesteert, is denk ik een belangrijke reden om daarover in gesprek te gaan met elkaar en eventueel hulp te zoeken.
Maar misschien begrijp ik e.e.a. verkeerd hoor, ik interpreteer ook maar wat....
vrijdag 16 februari 2007 om 00:02
@Laura, ik heb even over je bericht nagedacht en ik kan me voorstellen dat het zo overkomt, doordat ik natuurlijk hier vooral over onze relatie vertel en de invloed die zijn rouwproces op ons heeft, maar zijn probleem komt niet alleen tot uiting in onze relatie. Ik zou hem bijna gunnen dat het zo was, maar hij heeft ook veel andere problemen, vandaar dat hij nu op zijn werk moet focussen. Hij heeft een eigen zaak en kan nergens op terugvallen, dus zal wel moeten werken. Dat kost hem heel veel moeite en energie. Ook andere dingen zijn blijven liggen en hij zal alles weer langzaam maar zeker moeten opbouwen. HIj heeft vaak het gevoel dat hij het niet redt, dus vandaar dat het ook wel begrijpelijk is dat hij heel weinig ruimte over heeft.
Maar ik begrijp je reactie wel en er zit een kern van waarheid in, want om te overleven zal hij eerst financieel moeten zorgen dat alles in orde komt en daar gaat zijn prioriteit ook naar uit, dat kan ook niet anders, hoe moeilijk het ook is. Ik heb ook niet een dusdanig inkomen dat ik hem kan onderhouden. Het gevaar bestaat dat ik het gevoel ga krijgen dat ik niet belangrijk genoeg ben, ook al kan ik verstandelijk nog zo goed begrijpen dat het zo werkt en vind ik het over het algemeen alleen maar logisch dat hij zijn prioriteiten even ergens anders heeft liggen.
Gelukkig hebben we vanavond toch even goed kunnen praten en heb ik mijn gevoel hierbij ook kunnen uiten. Eigenlijk gaat het me nog niet eens zozeer om de frequentie van ons contact, ik had meer moeite met de afstandelijkheid en daar is hij zich ook wel van bewust. Ik moet zeggen dat ik me een stuk beter voel, het is al fijn dat mijn gevoel door hem erkend en begrepen wordt. Dus gelukkig is er geen heftige discussie ontstaan en hebben we op een positieve manier kunnen praten.
Het voelt alsof ik weer even ben opgeladen en wil me ervoor inzetten om hem te helpen bij het opbouwen van zijn leven, al is het alleen al door hem ruimte te geven.
Misschien kun je toch proberen om van die avond dat je bij hem bent iets te maken, al duurt het dan maar kort. Bijv. even samen een film of serie kijken. Mijn vriend komt doordeweeks soms ook voor een paar uurtjes langs, maar dan hebben we het wel fijn en voelt het ook goed. Ik vind het dan ook niet erg dat hij niet blijft slapen. Het is misschien moeilijk, maar misschien kun je toch iets proberen of vraag hem eens of er iets is wat hij leuk zou vinden.
Mijn vriend heeft ook veel minder zin in seks, maar wil nog wel eens zin maken en ik probeer het af en toe wel en vind dat ook niet erg dat ik dan wat vaker het initiatief neem. Misschien is een massage om te beginnen wel fijn en ontspant hem dat ook en lekker even tegen elkaar aanliggen kan ook al heel fijn zijn.
Maar ik begrijp je reactie wel en er zit een kern van waarheid in, want om te overleven zal hij eerst financieel moeten zorgen dat alles in orde komt en daar gaat zijn prioriteit ook naar uit, dat kan ook niet anders, hoe moeilijk het ook is. Ik heb ook niet een dusdanig inkomen dat ik hem kan onderhouden. Het gevaar bestaat dat ik het gevoel ga krijgen dat ik niet belangrijk genoeg ben, ook al kan ik verstandelijk nog zo goed begrijpen dat het zo werkt en vind ik het over het algemeen alleen maar logisch dat hij zijn prioriteiten even ergens anders heeft liggen.
Gelukkig hebben we vanavond toch even goed kunnen praten en heb ik mijn gevoel hierbij ook kunnen uiten. Eigenlijk gaat het me nog niet eens zozeer om de frequentie van ons contact, ik had meer moeite met de afstandelijkheid en daar is hij zich ook wel van bewust. Ik moet zeggen dat ik me een stuk beter voel, het is al fijn dat mijn gevoel door hem erkend en begrepen wordt. Dus gelukkig is er geen heftige discussie ontstaan en hebben we op een positieve manier kunnen praten.
Het voelt alsof ik weer even ben opgeladen en wil me ervoor inzetten om hem te helpen bij het opbouwen van zijn leven, al is het alleen al door hem ruimte te geven.
Misschien kun je toch proberen om van die avond dat je bij hem bent iets te maken, al duurt het dan maar kort. Bijv. even samen een film of serie kijken. Mijn vriend komt doordeweeks soms ook voor een paar uurtjes langs, maar dan hebben we het wel fijn en voelt het ook goed. Ik vind het dan ook niet erg dat hij niet blijft slapen. Het is misschien moeilijk, maar misschien kun je toch iets proberen of vraag hem eens of er iets is wat hij leuk zou vinden.
Mijn vriend heeft ook veel minder zin in seks, maar wil nog wel eens zin maken en ik probeer het af en toe wel en vind dat ook niet erg dat ik dan wat vaker het initiatief neem. Misschien is een massage om te beginnen wel fijn en ontspant hem dat ook en lekker even tegen elkaar aanliggen kan ook al heel fijn zijn.
vrijdag 16 februari 2007 om 23:58
@Sunshine: fijn dat je een goed gesprek hebt gehad waarin hij jouw gevoel erkende en begreep! En ik hield inderdaad al rekening met een mogelijk vertekend beeld door het posten. Dat had ik zelf een beetje met de reacties aan het begin van dit topic. Tuurlijk is het in de kern waar dat ik het vooral had over wat het met mij doet ipv wat het met hem doet, maar dat was juist ook omdat ik hier de ruimte neem om het vooral te hebben over wat het mij doet. Irl ligt dat weer anders.
'het' is er gisteren zowaar weer van gekomen. Hij zag mij bloot en dat was kennelijk wel spannend hahahaha.
Voor de rest... tja... we zien wel. Ik geloof dat hij zelf ook nog geen zicht heeft op hoe het verloopt. Hij zei vanavond aan de telefoon al dat het nog maar te bezien valt of hij over een week of 3 weer kan beginnen. En dat het nu pas begint. Ik weet het niet. Ik ervaar hem niet als echt overspannen, maar meer als oververmoeid. Het is vooral 'moe', maar niet dat nergens zin in en dat afstandelijke ofzo dat ik in jullie posts lees. Maar goed, dat maakt niet dat hij er sneller vanaf is... Ik maak me daar zoals ik al eerder schreef geloof ik wel een beetje zorgen over.
Dit weekend weer fragmentarisch. Ik merk toch dat ik daar een beetje van baal/onrustig van word. Er zit iets onberekenbaars in en machteloos voor mij. Als hij te moe is, is het feest over. Hij is van zichzelf al lichtelijk wispelturig en dit versterkt het misschien maar. Overigens heb ik voor morgenavond met een vriend afgesproken: lekker eten en X-factor kijken, haha. Heb ik wel zin in, anders heb ik zelf niet het gevoel dat ik weekend (gehad) heb....
Dit bovenstaande was weer even een stukje vooral vanuit mij. Ik ben niet zo egoistisch als ik misschien af en toe klink hahaha!
'het' is er gisteren zowaar weer van gekomen. Hij zag mij bloot en dat was kennelijk wel spannend hahahaha.
Voor de rest... tja... we zien wel. Ik geloof dat hij zelf ook nog geen zicht heeft op hoe het verloopt. Hij zei vanavond aan de telefoon al dat het nog maar te bezien valt of hij over een week of 3 weer kan beginnen. En dat het nu pas begint. Ik weet het niet. Ik ervaar hem niet als echt overspannen, maar meer als oververmoeid. Het is vooral 'moe', maar niet dat nergens zin in en dat afstandelijke ofzo dat ik in jullie posts lees. Maar goed, dat maakt niet dat hij er sneller vanaf is... Ik maak me daar zoals ik al eerder schreef geloof ik wel een beetje zorgen over.
Dit weekend weer fragmentarisch. Ik merk toch dat ik daar een beetje van baal/onrustig van word. Er zit iets onberekenbaars in en machteloos voor mij. Als hij te moe is, is het feest over. Hij is van zichzelf al lichtelijk wispelturig en dit versterkt het misschien maar. Overigens heb ik voor morgenavond met een vriend afgesproken: lekker eten en X-factor kijken, haha. Heb ik wel zin in, anders heb ik zelf niet het gevoel dat ik weekend (gehad) heb....
Dit bovenstaande was weer even een stukje vooral vanuit mij. Ik ben niet zo egoistisch als ik misschien af en toe klink hahaha!
woensdag 21 februari 2007 om 01:22
UP....
Hoe is het met jullie?
Met mij wel redelijk... Vriend is begonnen met wat sport-achtigs, vind ik wel goed van 'm! Verder gaat hij proberen weer wat meer met vrienden af te spreken. Dat stimuleer ik al langer, ben blij dat hij het nu ook echt eens gaat doen.
Komend weekend een verjaardag van mijn zus. Ik hoop dat hij niet weg wil op een moment dat ik dat nog niet wil. Maar goed, we zien wel. Denk dat we een beetje tot een compromis moeten komen, want ik vind het niet leuk om hem alleen naar huis te laten gaan (we moeten een stukje (niet heel ver) met de trein) en hij vindt het vast ook niet leuk om mij er al vroeg weg te trekken. Overigens denk ik dat de kans best aanwezig is dat het best goedkomt. Hij heeft er op zich wel zin in en het feit dat ik me heel stiekem weleens afgevraagd heb of mijn familie hem niet leuker vindt dan mij, zegt ook al wat. Oke, hij is niet in optimale toestand, maar als de sfeer goed is, merk je daar niet veel van bij hem. In die zin vind ik hem niet echt overspannen. Hij is gewoon heel erg moe en heel erg overwerkt. Een grote barriere komt nog als hij over een paar weken weer dingen gaat oppakken denk ik... Helemaal niks is een duidelijk uiterste van jezelf over de kop werken. Maar doseren bij het weer oppakken van dingen lijkt me voor hem nog een hele uitdaging...
Hoe is het met jullie?
Met mij wel redelijk... Vriend is begonnen met wat sport-achtigs, vind ik wel goed van 'm! Verder gaat hij proberen weer wat meer met vrienden af te spreken. Dat stimuleer ik al langer, ben blij dat hij het nu ook echt eens gaat doen.
Komend weekend een verjaardag van mijn zus. Ik hoop dat hij niet weg wil op een moment dat ik dat nog niet wil. Maar goed, we zien wel. Denk dat we een beetje tot een compromis moeten komen, want ik vind het niet leuk om hem alleen naar huis te laten gaan (we moeten een stukje (niet heel ver) met de trein) en hij vindt het vast ook niet leuk om mij er al vroeg weg te trekken. Overigens denk ik dat de kans best aanwezig is dat het best goedkomt. Hij heeft er op zich wel zin in en het feit dat ik me heel stiekem weleens afgevraagd heb of mijn familie hem niet leuker vindt dan mij, zegt ook al wat. Oke, hij is niet in optimale toestand, maar als de sfeer goed is, merk je daar niet veel van bij hem. In die zin vind ik hem niet echt overspannen. Hij is gewoon heel erg moe en heel erg overwerkt. Een grote barriere komt nog als hij over een paar weken weer dingen gaat oppakken denk ik... Helemaal niks is een duidelijk uiterste van jezelf over de kop werken. Maar doseren bij het weer oppakken van dingen lijkt me voor hem nog een hele uitdaging...
maandag 5 maart 2007 om 19:06
Nog steeds benieuwd hoe het bij jullie gaat...
Ik heb een dip. Voel leegte, maar weet niet in hoeverre dit door toestand van vriend komt of door iets van mezelf. Was er een paar uur geleden zo verdrietig van (en nog steeds) dat ik voor vanavond alles (niks vriend-gerelateerds hoor, maar een wekelijks muziekgebeuren) heb afgezegd. Ik zit er even helemaal doorheen.
Ik heb een dip. Voel leegte, maar weet niet in hoeverre dit door toestand van vriend komt of door iets van mezelf. Was er een paar uur geleden zo verdrietig van (en nog steeds) dat ik voor vanavond alles (niks vriend-gerelateerds hoor, maar een wekelijks muziekgebeuren) heb afgezegd. Ik zit er even helemaal doorheen.
dinsdag 6 maart 2007 om 10:11
Laura, hoe gaat het nu? *; Heb je een idee waar dat rotgevoel vandaan kan komen? Of voel je je rot omdat je vriend er niet voor jou kan zijn als je hem nodig hebt? Ik had gisteren je berichtje niet gezien, anders had ik wel eerder gereageerd.
Misschien is het ook wel zo dat je je teveel flink probeert te houden en niet echt de ruimte neemt om je emoties te voelen. Bij mij is dat in elk geval wel zo, bij hem hoef ik niet echt aan te komen met mijn emoties of dingen waar ik het moeilijk mee heb, hij heeft niet de ruimte om me te helpen en dat doet pijn. Komt er nog bij dat ik zelf in therapie ben, omdat ik me altijd heel erg afgewezen heb gevoeld in mijn jeugd en vooral mijn vader er niet voor me was, in elk geval niet op het emotionele vlak. Dus dan kun je je misschien wel voorstellen hoe dat doorwerkt als mijn vriend ruimte nodig heeft. Dat komt bij mij extra hard aan.
Kan het zijn dat er bij jou ook zoiets speelt?
Het gaat met mij niet echt heel erg geweldig. Mijn vriend heeft zich nu op zijn werk gestort, wat ook wel nodig was, maar heeft nauwelijks energie en ruimte voor mij. Hij doet wel zijn best, maar wil ook veel alleen zijn, om na te kunnen denken over zijn werk. Als ik er ben heeft hij het gevoel dat hij niet vrij kan bewegen, hij heeft dan het gevoel dat hij vast zit. Ik voel me hier wel door gekwetst, ook al kan ik het in de verte wel begrijpen, maar ik heb niet het gevoel dat ik hem beperk ofzo. Ik probeer daar ook wel mijn eigen ding te doen. Als hij wat afstandelijker doet ben ik direct bang dat hij liever wil dat ik naar huis ga, het is al wel eens gebeurd dat het al vrij laat was en hij ineens wilde dat ik naar huis ging. Ik kan er nu wel beter mee omgaan, maar ik heb me ook vaak afgewezen gevoeld.
Ik begrijp wel dat een rouwproces heel zwaar is en ik wil daar ook heel graag rekening mee houden, maar het lukt me niet om mijn eigen gevoel uit te zetten, ook al is het allemaal niet persoonlijk bedoeld. Het is ook niet goed om dat gevoel uit te zetten, want dan krijg je inderdaad die leegte en dat is nog veel erger.
Misschien is het ook wel zo dat je je teveel flink probeert te houden en niet echt de ruimte neemt om je emoties te voelen. Bij mij is dat in elk geval wel zo, bij hem hoef ik niet echt aan te komen met mijn emoties of dingen waar ik het moeilijk mee heb, hij heeft niet de ruimte om me te helpen en dat doet pijn. Komt er nog bij dat ik zelf in therapie ben, omdat ik me altijd heel erg afgewezen heb gevoeld in mijn jeugd en vooral mijn vader er niet voor me was, in elk geval niet op het emotionele vlak. Dus dan kun je je misschien wel voorstellen hoe dat doorwerkt als mijn vriend ruimte nodig heeft. Dat komt bij mij extra hard aan.
Kan het zijn dat er bij jou ook zoiets speelt?
Het gaat met mij niet echt heel erg geweldig. Mijn vriend heeft zich nu op zijn werk gestort, wat ook wel nodig was, maar heeft nauwelijks energie en ruimte voor mij. Hij doet wel zijn best, maar wil ook veel alleen zijn, om na te kunnen denken over zijn werk. Als ik er ben heeft hij het gevoel dat hij niet vrij kan bewegen, hij heeft dan het gevoel dat hij vast zit. Ik voel me hier wel door gekwetst, ook al kan ik het in de verte wel begrijpen, maar ik heb niet het gevoel dat ik hem beperk ofzo. Ik probeer daar ook wel mijn eigen ding te doen. Als hij wat afstandelijker doet ben ik direct bang dat hij liever wil dat ik naar huis ga, het is al wel eens gebeurd dat het al vrij laat was en hij ineens wilde dat ik naar huis ging. Ik kan er nu wel beter mee omgaan, maar ik heb me ook vaak afgewezen gevoeld.
Ik begrijp wel dat een rouwproces heel zwaar is en ik wil daar ook heel graag rekening mee houden, maar het lukt me niet om mijn eigen gevoel uit te zetten, ook al is het allemaal niet persoonlijk bedoeld. Het is ook niet goed om dat gevoel uit te zetten, want dan krijg je inderdaad die leegte en dat is nog veel erger.
dinsdag 6 maart 2007 om 10:14
P.S. ik heb me niet alleen afgewezen gevoeld, ik werd ook gewoon afgewezen. Mijn vader heeft vaak geroepen dat hij achteraf nooit aan kinderen had moeten beginnen. Hij bracht het als een grapje, maar zijn gedrag was ook wel zodanig dat ik alleen maar kon geloven dat hij het meende. Dit werkt in een relatie met iemand die veel ruimte voor zichzelf nodig heeft dus ook niet echt mee.
dinsdag 6 maart 2007 om 12:32
Dag Laura en Sunshine,
Wat goed om weer van jullie te lezen. Bij mij gaat het ook nog steeds moeizaam.Ik probeer elke dag weer optimistisch te zijn, geduld te hebben en plezier te vinden in mijn werk en vrienden. Thuis komen vind ik moeilijk, het eerste wat ik dagelijks hoor is 'ik ben zoooo moe'... En daar word ik dan weer zo door geraakt dat ik de sfeer niet kan beinvloeden.
Ondertussen hopen de emoties zich op. Ik moet zoveel inslikken dat ik af en toe losbarst in huilbuien en aggressie. En daar schrikt mijn vriend dan weer van, voelt zich afgewezen, denkt dat t allemaal aan hem ligt etc.
Ik heb afgelopen weken diverse keren op het punt gestaan om weg te gaan maar ik weet dat dat ook niet echt iets oplost. Ik zou trouwens niet weten hoe ik het alleen ( financieel ) moest redden. Dat drukt me met de neus op de feiten : ik kan dat alleen doen als ik nu mijn leven totaal omgooi, van werk verander, verhuis etc etc.
Enfin, ik hoop zo erg op vooruitgang maar voel me machteloos. Ik vind mijn vriend ook absoluut niet aantrekkelijk meer. Moet me forceren om sex te hebben en dat voelt helemaal verkeerd.
Wat goed om weer van jullie te lezen. Bij mij gaat het ook nog steeds moeizaam.Ik probeer elke dag weer optimistisch te zijn, geduld te hebben en plezier te vinden in mijn werk en vrienden. Thuis komen vind ik moeilijk, het eerste wat ik dagelijks hoor is 'ik ben zoooo moe'... En daar word ik dan weer zo door geraakt dat ik de sfeer niet kan beinvloeden.
Ondertussen hopen de emoties zich op. Ik moet zoveel inslikken dat ik af en toe losbarst in huilbuien en aggressie. En daar schrikt mijn vriend dan weer van, voelt zich afgewezen, denkt dat t allemaal aan hem ligt etc.
Ik heb afgelopen weken diverse keren op het punt gestaan om weg te gaan maar ik weet dat dat ook niet echt iets oplost. Ik zou trouwens niet weten hoe ik het alleen ( financieel ) moest redden. Dat drukt me met de neus op de feiten : ik kan dat alleen doen als ik nu mijn leven totaal omgooi, van werk verander, verhuis etc etc.
Enfin, ik hoop zo erg op vooruitgang maar voel me machteloos. Ik vind mijn vriend ook absoluut niet aantrekkelijk meer. Moet me forceren om sex te hebben en dat voelt helemaal verkeerd.
dinsdag 6 maart 2007 om 19:19
Nogmaals,om even terug te komen op het gevoel afgewezen te worden :
Ik vind het moeilijk om hier helder over te zijn maar herken het zeker.
Alsof er n onzichtbare muur in de weg staat. Misschien is dit het
gevoel van leegte wat Laura omschrijft.
Denken jullie nooit aan opgeven ? En deel je dan die twijfels met je
partnerr ? Ik ervaar dit als n groot dilemma : enerzijds wil ik eerlijk
kunnen zeggen dat ik aan mn grens zit maar anderzijds vind ik mezelf
dan weer egostisch en raak in verwarring als er weer ruzie van komt.
Ik vind het moeilijk om hier helder over te zijn maar herken het zeker.
Alsof er n onzichtbare muur in de weg staat. Misschien is dit het
gevoel van leegte wat Laura omschrijft.
Denken jullie nooit aan opgeven ? En deel je dan die twijfels met je
partnerr ? Ik ervaar dit als n groot dilemma : enerzijds wil ik eerlijk
kunnen zeggen dat ik aan mn grens zit maar anderzijds vind ik mezelf
dan weer egostisch en raak in verwarring als er weer ruzie van komt.
dinsdag 6 maart 2007 om 21:01
Inimini, lastig is dat als alles zo door hem bepaald wordt, ook de sfeer. Misschien is het dan toch een voordeel dat mijn vriend en ik niet samenwonen, of eigenlijk weet ik dat wel zeker.
We hebben toch weer een soort aanvaring gehad en nog wel door de telefoon. Ik wilde aangeven dat ik het moeilijk vind als hij regelmatig zegt dat hij zich niet vrij voelt als ik er ben en hij zelfs het gevoel heeft dat hij vast zit. Ik weet ook niet waardoor hij dat gevoel krijgt. Ik denk dan dat we (na elkaar een week niet gezien te hebben) gezellig een film zitten te kijken, maar blijkbaar voelt hij zich dan toch niet vrij. Ik heb niet het gevoel dat ik veel claim, we zien elkaar vaak 4, 5 avonden niet en dan weer 1, 2 avonden wel. Blijven slapen gebeurt ook nog maar eens in de 2 weken. Daar zeg ik verder niet zoveel van. Maar om dan te horen dat hij zich beperkt voel als ik er wel ben vind ik kwetsend. En hij herhaalt ook steeds dat hij het dan zo fijn vindt om alleen te zijn.
Ik ben wel gek op mijn vriend en vind hem wel aantrekkelijk, maar heb ook twijfels. Maar nu voelt hij zich erg aangevallen, als ik zeg dat iets mij kwetst dan kan hij daar niet zo goed tegen. Maar ik wil ook niet steeds mijn mond houden. Dat we elkaar niet vaak zien kan ik dan nog wel mee leven, maar als het is omdat ik hem benauw of beperk dan begrijp ik dat gewoon niet. Ik doe bij hem ook vaak dingen op de computer voor mezelf of ga zitten lezen. Maar soms ben ik ook onzeker en vraag ik hem of hij het nog wel fijn vindt dat ik er ben, bijv. als hij afwezig of afstandelijk doet. Dan ben ik bang dat hij wil dat ik naar huis ga.
Erg ingewikkeld allemaal.
Is er voor jouw vriend al hulp in zicht? Zo te zien zitten we in dezelfde situatie qua emoties, ook het gevoel alles maar in te moeten slikken en het op een gegeven moment niet meer trekken.
We hebben toch weer een soort aanvaring gehad en nog wel door de telefoon. Ik wilde aangeven dat ik het moeilijk vind als hij regelmatig zegt dat hij zich niet vrij voelt als ik er ben en hij zelfs het gevoel heeft dat hij vast zit. Ik weet ook niet waardoor hij dat gevoel krijgt. Ik denk dan dat we (na elkaar een week niet gezien te hebben) gezellig een film zitten te kijken, maar blijkbaar voelt hij zich dan toch niet vrij. Ik heb niet het gevoel dat ik veel claim, we zien elkaar vaak 4, 5 avonden niet en dan weer 1, 2 avonden wel. Blijven slapen gebeurt ook nog maar eens in de 2 weken. Daar zeg ik verder niet zoveel van. Maar om dan te horen dat hij zich beperkt voel als ik er wel ben vind ik kwetsend. En hij herhaalt ook steeds dat hij het dan zo fijn vindt om alleen te zijn.
Ik ben wel gek op mijn vriend en vind hem wel aantrekkelijk, maar heb ook twijfels. Maar nu voelt hij zich erg aangevallen, als ik zeg dat iets mij kwetst dan kan hij daar niet zo goed tegen. Maar ik wil ook niet steeds mijn mond houden. Dat we elkaar niet vaak zien kan ik dan nog wel mee leven, maar als het is omdat ik hem benauw of beperk dan begrijp ik dat gewoon niet. Ik doe bij hem ook vaak dingen op de computer voor mezelf of ga zitten lezen. Maar soms ben ik ook onzeker en vraag ik hem of hij het nog wel fijn vindt dat ik er ben, bijv. als hij afwezig of afstandelijk doet. Dan ben ik bang dat hij wil dat ik naar huis ga.
Erg ingewikkeld allemaal.
Is er voor jouw vriend al hulp in zicht? Zo te zien zitten we in dezelfde situatie qua emoties, ook het gevoel alles maar in te moeten slikken en het op een gegeven moment niet meer trekken.
woensdag 7 maart 2007 om 16:53
@ Sunshine, tja het is lastig he als mannen niet hun grenzen kunnen aangeven ( en vooral niet kunnen uitleggen waarom iets hen in de weg zit ).
Ik ken dat maar al te goed. Schijnbaar wil je vriend ruimte, maar voor wat ?
En waarschijnlijk als je m met rust laat is t ook niet goed...
Mijn vriend is nog niet veel verder gekomen. Gelukkig heeft ie nu n maatschappelijk werkster die hem met praktische tips verder helpt totdat er n therapie of iets dergelijks is geregeld. Wat ik ervan begrijp is dat zij hem ook waarschuwd voor de heftige ruzies thuis.( 'stopbordje omhoog houden als je gaat verzanden in praten en elkaar niet begrijpen' ).
Ik ken dat maar al te goed. Schijnbaar wil je vriend ruimte, maar voor wat ?
En waarschijnlijk als je m met rust laat is t ook niet goed...
Mijn vriend is nog niet veel verder gekomen. Gelukkig heeft ie nu n maatschappelijk werkster die hem met praktische tips verder helpt totdat er n therapie of iets dergelijks is geregeld. Wat ik ervan begrijp is dat zij hem ook waarschuwd voor de heftige ruzies thuis.( 'stopbordje omhoog houden als je gaat verzanden in praten en elkaar niet begrijpen' ).
woensdag 7 maart 2007 om 18:02
Inimini, je slaat de spijker op zijn kop! Het is vaak het gevoel dat hij heeft dat hij niet zijn eigen dingen kan doen. Ik zeg nooit ergens iets van, maar hij voelt zich verplicht om bij mij op de bank te zitten ofzo, terwijl hij misschien liever achter de computer zit. Ik moet zeggen dat ik weer even in de juiste richting ben gezet door jouw stukje en wil hem dan ook voorstellen om te proberen wel gewoon zijn eigen dingen te doen. Mocht ik echt vinden dat hij doorslaat (bijv. als we elkaar 1 avond in een week zien en hij gaat dan de hele avond computeren), dan zeg ik dat gewoon, dus dan geef ik de grens aan. Ik vind namelijk dat wij een hele vrije relatie hebben, we doen veel dingen apart met onze eigen familie en vrienden, slapen maar eens in de 2 weken samen en zijn om het weekend samen. Ik bel hem bijna nooit uit mezelf op, meestal belt hij mij. Erg claimerig vind ik mezelf dus niet. Misschien heeft hij buiten zijn actuele probleem ook wel een probleem met binden, dat hier los van staat.
Jammer dat het met je vriend nog niet zo vooruit gaat, maar wel fijn dat hij zoveel heeft aan die tips. Ik herken er ook iets in, tijdens onze discussie aan de telefoon zijn we ook gestopt, we doen dit wel vaker, omdat we inderdaad in cirkeltjes ronddraaien. En hij kan het dan op een gegeven moment ook niet meer aan. Maar ik kan het niet meer opbrengen om me altijd maar stil te houden om discussies te voorkomen.
We hebben onze 'ruzie' trouwens nog steeds niet uitgesproken, gisteren was hij te moe, dus ik weet niet hoe het vanavond zal gaan, maar ik laat het maar even, ga nu niet achter hem aan bellen.
Jammer dat het met je vriend nog niet zo vooruit gaat, maar wel fijn dat hij zoveel heeft aan die tips. Ik herken er ook iets in, tijdens onze discussie aan de telefoon zijn we ook gestopt, we doen dit wel vaker, omdat we inderdaad in cirkeltjes ronddraaien. En hij kan het dan op een gegeven moment ook niet meer aan. Maar ik kan het niet meer opbrengen om me altijd maar stil te houden om discussies te voorkomen.
We hebben onze 'ruzie' trouwens nog steeds niet uitgesproken, gisteren was hij te moe, dus ik weet niet hoe het vanavond zal gaan, maar ik laat het maar even, ga nu niet achter hem aan bellen.
woensdag 7 maart 2007 om 22:42
@ Sunsine : Fijn om zo snel van je te horen. Het doet me deugd om hier van gedachten te wisselen met je.
Ik dacht altijd dat t zo moeilijk is om samen te wonen maar als ik je
verhaal lees denk ik dat jouw situatie evenzo ingewikkeld is. Het
gevoel niet te willen claimen en niet in de weg te willen staan is
lastig. Ik kan me voorstellen dat je je opgelaten voelt als zelfs die 1
x per 2 weken teveel kan zijn. Maar hoe dan ook ; je komt niet voor
niets naar hem toe. Om dan op zo'n moment 'je eigen eigen ding te gaan
doen' lijkt me bizar. ( dat kun je ook thuis alleen ).
Ik begrijp je dilemma : ook al wil je graag door die muur
heenbreken, het is moeilijk te forceren. Toch zou ik het proberen. Je
hebt niks te verliezen als je je vriend confronteerd met de situatie (
ik blijf dat ook tegen mezelf zeggen alhoewel ik weet dat t niet zo is
in our case vanwege de financien ).
Ik hoor overal om me heen dat het allemaal gaat om grenzen aangeven en
duidelijk zijn. Ik begrijp dat advies vanaf de zijlijn nu dondersgoed (
alhoewel ik in mn eigen bestaan en werk juist altijd op zoek was naar
die grenzen, maw heb nooit ervaren dat ik moest waken daarop ) en ik
probeer ook af en toe stop te roepen.
Vreemd dat je door je relatie ineens tot onnatuurlijk rationeel gedrag
wordt gewdongen he ? Ik ben er nog steeds niet uit hoe dat zit met
wisselende rollen die je moet kunnen spelen in de liefde.
Ik dacht altijd dat t zo moeilijk is om samen te wonen maar als ik je
verhaal lees denk ik dat jouw situatie evenzo ingewikkeld is. Het
gevoel niet te willen claimen en niet in de weg te willen staan is
lastig. Ik kan me voorstellen dat je je opgelaten voelt als zelfs die 1
x per 2 weken teveel kan zijn. Maar hoe dan ook ; je komt niet voor
niets naar hem toe. Om dan op zo'n moment 'je eigen eigen ding te gaan
doen' lijkt me bizar. ( dat kun je ook thuis alleen ).
Ik begrijp je dilemma : ook al wil je graag door die muur
heenbreken, het is moeilijk te forceren. Toch zou ik het proberen. Je
hebt niks te verliezen als je je vriend confronteerd met de situatie (
ik blijf dat ook tegen mezelf zeggen alhoewel ik weet dat t niet zo is
in our case vanwege de financien ).
Ik hoor overal om me heen dat het allemaal gaat om grenzen aangeven en
duidelijk zijn. Ik begrijp dat advies vanaf de zijlijn nu dondersgoed (
alhoewel ik in mn eigen bestaan en werk juist altijd op zoek was naar
die grenzen, maw heb nooit ervaren dat ik moest waken daarop ) en ik
probeer ook af en toe stop te roepen.
Vreemd dat je door je relatie ineens tot onnatuurlijk rationeel gedrag
wordt gewdongen he ? Ik ben er nog steeds niet uit hoe dat zit met
wisselende rollen die je moet kunnen spelen in de liefde.
woensdag 7 maart 2007 om 23:24
Inimini, ik vind het ook prettig om te kunnen praten met iemand die in een soortgelijke situatie zit. Mijn vriend en ik hebben het nog steeds niet uitgesproken, maar ik heb ook met een goede vriend nogal lang aan de telefoon gehangen. Ik had gewoon geen zin om weer te gaan zitten wachten. Had er ergens op gerekend dat hij misschien vanavond langs zou komen, maar ik heb dus niets van hem gehoord. Op dit moment ben ik er zo laconiek onder dat het me niet zoveel uitmaakt. Het lijkt me zowieso niet goed om het via de telefoon uit te praten. Vanavond had ik zelfs het gevoel dat ik niet wilde dat hij zou komen, ik had echt geen zin in hem, best wel negatief dus. :( We zien elkaar op zich wel een paar keer per week, maar het samen slapen gaat dus niet zo geweldig. En als we onze kinderen hebben zijn we ook niet bij elkaar, want dat is helemaal ingewikkeld, twee gezinnen bij elkaar. Maar inderdaad, als we elkaar de hele week niet gezien hebben is het wel een beetje vreemd om dan ieder je eigen ding te doen, ik heb dan wel het gevoel dat we iets in te halen hebben. Op zich mis ik hem niet echt als we elkaar niet zien, (nou ja, soms, maar meestal niet), maar vind het wel ingewikkeld allemaal. Ik vind het ook wel moeilijk voor hem, maar hij is van nature al wel een beetje een egocentrische persoon en ik denk dat dit het alleen maar versterkt. Hij doet op zijn manier echt wel zijn best, maar hij kiest wel heel erg voor zichzelf en voor wat hij wil.
Ik vind ook wel dat ik hem met dingen moet kunnen confronteren. Als ik me 5 jaar lang helemaal wegcijfer, dan blijft er weinig van mij over. Ik ben vorig jaar ook een tijd behoorlijk depressief geweest (tot zelfmoordgedachten aan toe) en kon daar niet bij hem mee terecht. Gelukkig gaat het nu beter, ook dankzij therapie, ik heb daar juist geleerd me wel te uiten. Ik dacht dat ik me moest wegcijferen en dat mijn gevoel niet belangrijk was, want voor hem was het allemaal veel erger. Nu ga ik ook mezelf steeds belangrijker vinden en natuurlijk kan ik niet alles van hem verwachten, maar ik wil ook niet meer lijden onder zijn 'stemmingen'. Hij kon ineens boos worden, omdat mijn aanwezigheid hem gewoon teveel werd en dan reed ik ook gewoon huilend naar huis. Nou ja, we hebben ook leuke dingen beleefd samen, ondanks alles. Maar ik weet nu dus niet waar het heengaat, ik laat het initiatief maar even helemaal bij hem, want het voelt toch al snel alsof ik teveel vraag. Heb ook niet zo de behoefte om zelf initiatief te nemen op dit moment.
Lijkt me ook lastig als je financieel min of meer afhankelijk bent van je vriend, dan moet je eerst al daar aan werken voordat je een beslissing kunt nemen en dat maakt de stap wel wat groter. Wij zitten nauwelijks aan elkaar gebonden financieel gezien, dus in die zin wordt het daar voor mij niet moeilijker van. Maar misschien denk ik nu te ver vooruit. Ik weet het op dit moment even niet en vind deze radiostilte ook wel prettig zodat ik alles voor mezelf op een rijtje kan zetten.
Ik vind ook wel dat ik hem met dingen moet kunnen confronteren. Als ik me 5 jaar lang helemaal wegcijfer, dan blijft er weinig van mij over. Ik ben vorig jaar ook een tijd behoorlijk depressief geweest (tot zelfmoordgedachten aan toe) en kon daar niet bij hem mee terecht. Gelukkig gaat het nu beter, ook dankzij therapie, ik heb daar juist geleerd me wel te uiten. Ik dacht dat ik me moest wegcijferen en dat mijn gevoel niet belangrijk was, want voor hem was het allemaal veel erger. Nu ga ik ook mezelf steeds belangrijker vinden en natuurlijk kan ik niet alles van hem verwachten, maar ik wil ook niet meer lijden onder zijn 'stemmingen'. Hij kon ineens boos worden, omdat mijn aanwezigheid hem gewoon teveel werd en dan reed ik ook gewoon huilend naar huis. Nou ja, we hebben ook leuke dingen beleefd samen, ondanks alles. Maar ik weet nu dus niet waar het heengaat, ik laat het initiatief maar even helemaal bij hem, want het voelt toch al snel alsof ik teveel vraag. Heb ook niet zo de behoefte om zelf initiatief te nemen op dit moment.
Lijkt me ook lastig als je financieel min of meer afhankelijk bent van je vriend, dan moet je eerst al daar aan werken voordat je een beslissing kunt nemen en dat maakt de stap wel wat groter. Wij zitten nauwelijks aan elkaar gebonden financieel gezien, dus in die zin wordt het daar voor mij niet moeilijker van. Maar misschien denk ik nu te ver vooruit. Ik weet het op dit moment even niet en vind deze radiostilte ook wel prettig zodat ik alles voor mezelf op een rijtje kan zetten.
woensdag 7 maart 2007 om 23:36
Hey Sunshine en Inimini,
fijn dat jullie ook weer aan het schrijven zijn en veel in elkaars situatie herkennen. Ik zit misschien wel een gedeeltelijk andersom: mijn vriend zit veel thuis, heeft het steeds over de muren die op hem afkomen. Ik probeer hem juist te stimuleren ook dignen met anderen te ondernemen. Juist nu, want nu ben ik vooral degene die gedeeltelijk steeds dezelfde dingen hoort. Ik kan wel wat bij hem kwijt, maar ook dat doe ik niet helemaal. Ik vertel over mijn leegtegevoel, maar niet over dat ik dat ook in de relatie voel. Het is voor mijzelf ook helemaal niet duidelijk waar het 'm nou in zit en of het ook allemaal leegte van mij is (ik kan ook van anderen dingen oppikken, bijv de moeheid van hem). Ben op advies van een paar mensen op een ander topic naar een forum voor HSP's (hoogsensitief) gegaan, heb mijn verhaal verplaatst. Vanmorgen was het ineens naar een andere pijler ('cafe') verplaatst omdat de moderator vond dat het te weinig met HSP te maken had. Dat heeft me gekwetst en ik heb dan ook op hoge poten een mail gestuurd.
Het lijkt wel of ik zelf ook in een risicogebied zit: ik ben moe, moe, moe en verdrietig, verdrietig, verdrietig en ook niet fit. Ik zit vast, en dat heeft ook met de moeilijke periode van de relatie te maken. Ik word moedeloos van mijn eigen leegtegevoel.
fijn dat jullie ook weer aan het schrijven zijn en veel in elkaars situatie herkennen. Ik zit misschien wel een gedeeltelijk andersom: mijn vriend zit veel thuis, heeft het steeds over de muren die op hem afkomen. Ik probeer hem juist te stimuleren ook dignen met anderen te ondernemen. Juist nu, want nu ben ik vooral degene die gedeeltelijk steeds dezelfde dingen hoort. Ik kan wel wat bij hem kwijt, maar ook dat doe ik niet helemaal. Ik vertel over mijn leegtegevoel, maar niet over dat ik dat ook in de relatie voel. Het is voor mijzelf ook helemaal niet duidelijk waar het 'm nou in zit en of het ook allemaal leegte van mij is (ik kan ook van anderen dingen oppikken, bijv de moeheid van hem). Ben op advies van een paar mensen op een ander topic naar een forum voor HSP's (hoogsensitief) gegaan, heb mijn verhaal verplaatst. Vanmorgen was het ineens naar een andere pijler ('cafe') verplaatst omdat de moderator vond dat het te weinig met HSP te maken had. Dat heeft me gekwetst en ik heb dan ook op hoge poten een mail gestuurd.
Het lijkt wel of ik zelf ook in een risicogebied zit: ik ben moe, moe, moe en verdrietig, verdrietig, verdrietig en ook niet fit. Ik zit vast, en dat heeft ook met de moeilijke periode van de relatie te maken. Ik word moedeloos van mijn eigen leegtegevoel.
donderdag 8 maart 2007 om 21:30
Laura, het lijkt me helemaal niet vreemd dat je je laat beinvloeden
door zijn impulsen. Ik heb daar ook veel last van ( waarom dacht je
anders dat zo'n hekel had aan al het gegeeuw en gezucht.. ).
Vooral wanneer je emotioneel dicht bij elkaar staat is er
vanzelfprekend een wisselwerking. Je moet wel n ras olifant zijn wil je
ongevoelig zijn voor die gemoedssfeer van moeheid en leegte.
Ik heb inmiddels geleerd dat de partner in een relatie wordt ´gebruikt´
als projectiescherm, in feite komt alle shit eerst ongekauwd op ons
bordje terecht. De kunst is dit tijdig te zien en er niet door
meegesleurd te worden. Als ik wist hoe dat moest zou ik t je meteen
vertellen !
Hiero goed nieuws. Mijn vriend gaat volgende week beginnen aan n
therapie. Hij gaat daarvoor 3 maanden het huis uit, wat mij weer wat
ruimte en plek voor mezelf geeft. Het was n lange weg met ellendige
burocratie in de gezondheidszorg maar ik ben blij dat ie zo dapper
heeft doorgezet.
door zijn impulsen. Ik heb daar ook veel last van ( waarom dacht je
anders dat zo'n hekel had aan al het gegeeuw en gezucht.. ).
Vooral wanneer je emotioneel dicht bij elkaar staat is er
vanzelfprekend een wisselwerking. Je moet wel n ras olifant zijn wil je
ongevoelig zijn voor die gemoedssfeer van moeheid en leegte.
Ik heb inmiddels geleerd dat de partner in een relatie wordt ´gebruikt´
als projectiescherm, in feite komt alle shit eerst ongekauwd op ons
bordje terecht. De kunst is dit tijdig te zien en er niet door
meegesleurd te worden. Als ik wist hoe dat moest zou ik t je meteen
vertellen !
Hiero goed nieuws. Mijn vriend gaat volgende week beginnen aan n
therapie. Hij gaat daarvoor 3 maanden het huis uit, wat mij weer wat
ruimte en plek voor mezelf geeft. Het was n lange weg met ellendige
burocratie in de gezondheidszorg maar ik ben blij dat ie zo dapper
heeft doorgezet.
donderdag 8 maart 2007 om 23:59
Zijn stemming bepaalt inderdaad wel veel, maar hij doet toch wel zijn best om het leuk te maken. Dat vind ik dan weer een pré en ook wel bewonderenswaardig, gezien wat hij heeft meegemaakt. Hij kan alleen wel boos reageren, vooral vorig jaar werd hij ineens boos omdat hij ruimte wilde, terwijl ik me van geen kwaad bewust was. Bijv. alleen al doordat ik was blijven slapen werd hij dan de volgende ochtend boos. Maar dat is maar een paar keer gebeurd. Het maakt wel dat ik op mijn hoede ben en soms bang ben dat hij weer zo'n 'bui' krijgt.
Zijn vermoeidheid vind ik dan minder erg, hij doet ook wel zijn best om ons seksleven op peil te houden.
Hij is langsgeweest, maar we hebben het niet over onze aanvaring gehad, hij was te moe. Ik voelde me niet heel blij dat hij er was ofzo, voelde een soort afstand in mezelf, afkeer is misschien te sterk uitgedrukt, maar wel een irritatie. Ik denk dat er toch nog wel iets tussen ons instaat, maar hij zei wel dat we het later zouden uitpraten. Nou ja, heeft weinig zin om een discussie te beginnen met iemand die al moe is en zich niet fit voelt. Ik weet ook even niet wat ik voor hem voel, soms denk ik dat het me zou opluchten om zonder hem verder te gaan, maar ik denk dat dat ook tegen valt. Wel heb ik me voorgenomen om mijn gevoelens wat beter te uiten, ook gevoelens van ongenoegen. Door het op te kroppen wordt het een soort tijdbom die ineens ontploft. Ik heb in de afgelopen dagen in mijn hoofd allerlei gesprekken met hem gevoerd en daar kwam nogal wat oud zeer naar boven.
We hebben wel wat grapjes gemaakt, ook over dingen waar we dus ruzie over hadden.
Ik ben denk ik te meegaand en zeg te snel dat ik iets oké vind, terwijl ik dat dus eigenlijk niet zo voel. Dat ligt toch wel bij mij en kan ik hem niet kwalijk nemen. Maar hij kan ook erg overrompelend zijn en ook teleurgesteld als je niet enthousiast op zijn plannen reageert.
Inimini, geweldig van die therapie, gaat hij daar overdag heen? Ik neem aan dat hij niet 3 maanden wordt opgenomen ofzo, of is het echt zo ernstig? Mijn vriend heeft ook therapie en ik heb al voorgesteld om samen eventueel later ook therapie te volgen. Daar stond hij wel open voor. NIet dat we veel ruzie hebben, maar er is zoveel gebeurd.
Ik vind het wel erg, dat gevoel niet meer met hem verder te willen, die irritatie en het gevoel hem niet meer zo leuk te vinden. Ik denk dat ik maar even een tijdje afstand neem en me meer op mezelf en mijn kids richt.
Zijn vermoeidheid vind ik dan minder erg, hij doet ook wel zijn best om ons seksleven op peil te houden.
Hij is langsgeweest, maar we hebben het niet over onze aanvaring gehad, hij was te moe. Ik voelde me niet heel blij dat hij er was ofzo, voelde een soort afstand in mezelf, afkeer is misschien te sterk uitgedrukt, maar wel een irritatie. Ik denk dat er toch nog wel iets tussen ons instaat, maar hij zei wel dat we het later zouden uitpraten. Nou ja, heeft weinig zin om een discussie te beginnen met iemand die al moe is en zich niet fit voelt. Ik weet ook even niet wat ik voor hem voel, soms denk ik dat het me zou opluchten om zonder hem verder te gaan, maar ik denk dat dat ook tegen valt. Wel heb ik me voorgenomen om mijn gevoelens wat beter te uiten, ook gevoelens van ongenoegen. Door het op te kroppen wordt het een soort tijdbom die ineens ontploft. Ik heb in de afgelopen dagen in mijn hoofd allerlei gesprekken met hem gevoerd en daar kwam nogal wat oud zeer naar boven.
We hebben wel wat grapjes gemaakt, ook over dingen waar we dus ruzie over hadden.
Ik ben denk ik te meegaand en zeg te snel dat ik iets oké vind, terwijl ik dat dus eigenlijk niet zo voel. Dat ligt toch wel bij mij en kan ik hem niet kwalijk nemen. Maar hij kan ook erg overrompelend zijn en ook teleurgesteld als je niet enthousiast op zijn plannen reageert.
Inimini, geweldig van die therapie, gaat hij daar overdag heen? Ik neem aan dat hij niet 3 maanden wordt opgenomen ofzo, of is het echt zo ernstig? Mijn vriend heeft ook therapie en ik heb al voorgesteld om samen eventueel later ook therapie te volgen. Daar stond hij wel open voor. NIet dat we veel ruzie hebben, maar er is zoveel gebeurd.
Ik vind het wel erg, dat gevoel niet meer met hem verder te willen, die irritatie en het gevoel hem niet meer zo leuk te vinden. Ik denk dat ik maar even een tijdje afstand neem en me meer op mezelf en mijn kids richt.
