overspannen/oververmoeide partner

Laura, ik kan me je teleurstelling over dat Forum wel voorstellen. Ik heb het idee dat je op dit moment erg zoekende bent naar houvast. Misschien moet je die houvast toch meer in jezelf zoeken, dan raak je ook minder teleurgesteld als mensen niet zo reageren als je zou willen.

Klinkt misschien vaag, maar ga eens echt die dingen doen die je leuk vindt om te doen, of als je het gevoel hebt helemaal niets te willen doen, geef je daar dan ook aan over.

Ik voelde me vanmiddag erg lamlendig, hing op de bank een beetje te dutten. En ineens kon ik me er toch weer overheen zetten en ben even lekker buiten geweest.

@ Sunshine : Lijkt me inderdaad een slim plan om even n stapje terug te doen. Het heeft weinig zin om een gesprek te gaan forceren als hij aangeeft te moe is. Ik merk bijna dagelijks dat die gesprekken snel uitlopen op elkaar verkeerd begrijpen en dus conflicten. Schijnbaar is timing iets wat je in deze omstandigheden goed onder de knie moet hebben. Mij lukt dat soms en dan zie ik ook dat in een open en goede stemming veel meer mogelijk is dan normaal. Die momenten zijn schaars en helaas niet van tevoren te 'plannen'.

Ik merkte gisteren toen ik thuis kwam na een fijne werkdag hoe verschillend en gekleurd door stemmingen wij op elkaar reageren.

Hij werd moe van mijn enthousiaste praatjes ( ik moest vooral naar hem luisteren ) en ik werd weer moe van zijn negatief commentaar op alles.



Ik hoop heel hard dat hij dmv therapie verder komt. Ergens moet die circel van twijfel, boosheid en ongenoegen toch doorbroken worden.

Hij gaat inderdaad 3 maanden van huis, doordeweeks. De weekends hebben we dan wel samen. We moeten maar ns zien hoe het gaat werken. De eerste weken zijn sowieso op proef ( en ook het spannendst ). Ik kijk ondertussen uit naar lekker alleen thuis zijn, ben er wel even aan toe en hoop zelfs te leren koken ;) ( verwend nest ben ik eeh ? ).

Blij dat er weer beweging in zit. Op naar de lente !!

Inimini, is toch ook lekker, beetje tijd voor jezelf! Dat koken is bij ons ook wel zo, hij denkt dat hij het beter kan, dus ik laat hem in die waan.

Ik vind het wel lastig, want soms wil ik het ook gewoon NU uitpraten, maar volgens mij is dat typisch vrouwelijk. Ik houd dus wel rekening met zijn stemmingen, het heeft ook weinig zin om iets te bespreken als hij zich moe of niet goed voelt, dan is hij namelijk nogal labiel en begrijpt het allemaal echt niet, dat vind ik dan ook wel weer sneu.



Ik heb me echt voorgenomen om wat meer ad rem te reageren. Heb ook zelf wat afstand genomen en het verbaast me elke keer weer, maar het werkt. Het was bijna alsof hij weer verliefd is ofzo. Het is niet om spelletjes te spelen, maar puur uit zelfbescherming, maar als ik me op andere dingen en andere mensen richt, dan doet hij toch ineens weer meer moeite. Zou dat iets biologisch zijn?

Klinkt misschien hard, maar buiten alle problemen, blijft het toch ook gewoon een man met bepaalde karaktereigenschappen die naar voren komen als je het zelf een beetje loslaat. Ik vind het wel vermoeiend, maar nu ook wel weer lekker en ik hoop dat ik dit gevoel van onafhankelijkheid een beetje vast kan houden, want voor je het weet loop ik weer te piepen dat ik zo weinig aandacht krijg en dat hij me nooit mist.

De ruzie moet ook nog worden bijgepraat, ik weet soms amper waar ik moet beginnen. Maar het voelt alsof hij alles bepaalt en omdat ik hem niet zo heel lang kende voordat dit allemaal begon vind ik het moeilijk te bepalen wat nou met de situatie te maken heeft en wat typisch iets van hem is. Hij is wel een type die de touwtjes graag in handen wil houden, maar ook weer naief en jongensachtig, dus daar kun je op een bepaalde manier wel mee leren omgaan. Hij zet zich overal tegen af en dat vind ik wel eens vermoeiend. Ik vind het dan ook lastig om mezelf te blijven, maar dat wil ik wel steeds meer doen. Of hij daar dan uiteindelijk wel of niet bij past, dat moeten we dan maar zien.

Nou ja, het is wel prettig om me weer wat sterker te voelen, het blijft toch een kwestie van afstand nemen en de dingen blijven doen die je leuk vindt, maar misschien is dat in een lat-relatie wel gemakkelijker te realiseren dan in een samenwoon relatie.

@ Sunshine : Denk dat je gelijk hebt : als je je sterk voelt en

onafhankelijk opstelt komt hij vanzelf wel weer op gang om je veroveren.



Zo werkt dat nu eenmaal bij mannen ( en zeker bij de tpyes die altijd hun eigen boontjes willen doppen ).



Ondanks alle ellende denk ik dat ook nog steeds dat je veel kunt leren

uit dit soort situaties : je leert niet alleen de ander op n totaal

andere manier leert kennen, maar ook jezelf. Misschien dat het bij ons

uitloopt op n scheiding, misschien ook juist niet en worden we er

sterker van...



Ik heb me nooit eerder zo kwetsbaar gevoeld, ik kon altijd blind varen

op mijn optimisme. Nu zelfs dat n flinke deuk heeft opgelopen door de

dagelijkse brainwash die ik over me heen krijg word ik gedwongen alles

in n ander perspektief te zien en te knokken voor geluk.





@ Laura : Laat je niet meesleuren en probeer iets te verzinnen waardoor

je die negatieve impulsen kunt counteren.( Ik weet dat dit simpel

klinkt en niet makkelijk is maar t zit m in kleine dingen ).





Fijn dat jullie zo meeleven, dat doed me goed !

Laura, fijn dat je toch steun vindt op dat Forum. Ik ben ook erg gevoelig voor mijn vriend's stemmingen, maar kan er ook angstig door worden, bijv. als hij erg bozig en afstandelijk is. Dit heeft denk ik meer te maken met de sfeer die er bij ons thuis hing in mijn jeugd, ik moest voor m'n gevoel altijd erg op m'n hoede zijn en dat angstige gevoel projecteer ik dan weer op de situatie met mijn vriend, terwijl zijn stemmingen bij lange na niet zo extreem zijn als die van mijn vader.



Inimini, het voelt inderdaad als brainwashen, je weet op een gegeven moment steeds minder wat je zelf eigenlijk wilt en dat is wat me op dit moment ook zo verwart. Ik wil heel graag een volgende stap doen in onze relatie, maar in zekere zin is alles 'on hold' gezet, omdat mijn vriend van heel ver moet komen om alles weer voor zichzelf op te bouwen.

Het voelt dan soms alsof er niets voor ons samen is op te bouwen, tenzij ik heel veel geduld heb. Ik weet niet hoe ik dit aan mijn vriend uit moet leggen, zonder pushy over te komen. Hij vindt dat het nu eenmaal zo is en kan hier ook niets aan veranderen, hij kan het op dit moment gewoon niet anders en dat begrijp ik. Het is denk ik anders dan wanneer je al in een gesettelde situatie zit, alhoewel dat niet gemakkelijker hoeft te zijn. Ik vind het allemaal zo onzeker en weet niet of ik het op kan brengen om nu weer een jaar af te wachten of het anders wordt. Dat is denk ik het nadeel van een prille relatie, je hebt nog niet zo'n geschiedenis samen, bij ons is het allemaal midden in de verliefdheidsfase gebeurd.

Ik voel wel dat hij erg gek op me is en ik heb het gevoel dat ik toch niet helemaal alles bij hem moet laten en dat ik moet blijven aangeven hoe ik de dingen graag zou willen. Ik denk echt dat als de één vooral geeft en de ander neemt (even heel zwart-wit gezegd) en dit duurt te lang (jaren) dat je dan een scheefgroei krijgt en dat het voor de ander misschien ook wel te vanzelfsprekend is. Als ik alleen nog maar te horen krijg dat hij graag alleen wil zijn en dat ik hem benauw en niet meer dat hij steun aan mij heeft, dan vind ik het heel moeilijk om allemaal op te brengen.



Je loopt inderdaad enorm tegen jezelf aan en ik had zelf ook nog wat issues, dus een 100% stabiele partner ben ik ook niet, dat speelt wel mee. Hoe egoistisch het misschien ook klinkt, maar ik blijf ook alle positieve puntjes steeds optellen:  dingen die hij voor me doet of momenten dat we het fijn hebben samen en soms gebeurt het dat ik het gevoel heb dat die momenten er niet meer zijn en dan krijg ik wel de neiging om me terug te trekken. Dan trek ik het ook minder en voor mezelf maakt me dat nog niet eens zoveel uit, maar voor mijn kinderen vind ik dat ik het niet kan maken een ongelukkige moeder te zijn en uiteindelijk kies ik dan toch voor hen.



Ik vind het erg lastig hoe dit alles naar hem toe te verwoorden zonder het al te zwaar te maken en zonder dat het escaleert in een ruzie. Morgen gaat het er waarschijnlijk wel van komen en ik wil niet weer voor de lieve vrede doen alsof er niets aan de hand is, maar ik wil hem ook niet laten schrikken door aan te geven dat ik soms het gevoel heb ermee te willen kappen.

Laura, dat heb ik precies zo, er zijn veel dingen die ik het afgelopen jaar heb laten zitten, omdat ik hem niet wilde belasten, maar al die dingen spoken nog geregeld door mijn hoofd. Ik wil het nu absoluut niet alsnog over hem gaan uitstorten, maar heb me voorgenomen te proberen het een beetje gedoseerd te doen en niet zomaar out of the blue, maar als er een aanleiding voor is. Ik loop vast nog wel eens tegen één van die dingen aan en dan wil ik meer direct aangeven wat ik ervan vind. Het is heel moeilijk om geen oude koeien uit de sloot te halen, maar toch schijnt het beter te zijn dit niet te doen, zelfs in een relatie waarin alles 'normaal' is, is dit niet goed.

Dat van dat praten herken ik ook, mijn vriend kan ook oeverloos doorgaan en ik ben op een gegeven moment gewoon murw en hoor het alleen maar aan (of niet). In het begin dacht ik ook altijd dat ik hem uit moest laten praten, maar dan kwam ik gewoonweg niet aan de beurt, dus nu praat ik er ook gewoon doorheen. Het is een paar keer gebeurd dat hij me ergens op aansprak (bijv. hij had meer ruimte nodig, ik was teveel op hem gericht, de komende 5 dagen wilde hij echt alleen zijn en dat allemaal op een wat bozige toon, zonder enige aanleiding) en ik het gewoon over me heen liet komen, maar wel een soort pijn voelde vanwege de botte manier waarop hij het bracht. Vervolgens sliep ik dan een nacht heel slecht, liep brak op mijn werk rond, maar kwam er ook niet meer op terug. Hij kan zomaar uit het niets een beetje aanvallend overkomen en dat vind ik wel moeilijk.

Hij zet zich ook overal zo tegenaf, en dat gaat me soms ook tegen staan. Dus misschien is dat het negatieve waar jij je bij je vriend ook aan ergert.



Als ik jou was zou ik hem niet alles wat je dwarszit van de afgelopen maanden gaan vertellen, maar het meer algemeen houden en bijv. een gesprek aangaan en uitspreken wat je op dit moment moeilijk vindt en hoe je het graag in de toekomst anders zou willen. Dus niet zeggen 'die en die dag zei je dat en dat en dat vond ik niet leuk', maar meer in de trant van 'ik heb er moeite mee dat je zo negatief bent en wordt daar door meegesleurd'. I.p.v. zoveel te praten kun je hem misschien ook voorstellen om dingen op te schrijven.

Verder lijkt het me goed om 1 kern 'probleem' aan te kaarten en niet meerdere dingen tegelijk. Mannen houden er over het algemeen van als ze oplossingsgericht bezig kunnen zijn, dus probeer een weg te vinden waarbij hij het gevoel heeft dat hij iets aan jouw 'probleem' kan doen, bijv. het opschrijven van negatieve gevoelens i.p.v. ze over jou uit te storten of spreek een bepaalde tijd in de dag of week af waarop hij negatief kan praten en daarbuiten moet hij het dan maar opschrijven of er met iemand anders over praten.

Dit zijn natuurlijk allemaal maar voorbeelden, maar ik hoop dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel. Ik heb hier zelf natuurlijk ook al uren over nagedacht en hoop dat het voor mij ook goed uitpakt.

Goeie tips hoor Sunshine, ook ik ervaar hoe belangrijk het is af en toe

constructief mijn zegje te kunnen doen. Als het aankomt en begrepen

wordt ben je alweer n stapje verder, ook voor je eigen gemoedsrust.



Grappig dat we alle drie last hebben van dat praatzieke gedrag. Mijn vriend



lult er ook behoorlijk op los, vooral als er derden bij zijn merk ik

hoeveel onzekerheid daaruit spreekt. Ik zie dan heel helder dat ook

anderen moeite hebben met zn uitlatingen. Als hij tegengas krijgt van

derden komt dat ook niet altijd aan. Op zulke momenten ben ik blij te

merken dat het echt niet aan mij ligt.

Wat apart dat ze alle drie zoveel praten, misschien is het wel dezelfde man, is hij daarom zo moe. ;) Grapje, moet kunnen hoop ik...



We hebben gisteren wel kunnen praten, nou ja, hij vooral, ik probeer hem dan te onderbreken met allerlei vragen en reacties. Ben ook wel geschrokken, want iemand had iets tegen hem gezegd waar ik het wel mee eens ben en mijn vriend reageerde daar zo fel op toen hij me dat vertelde, hij was echt witheet. Dus ik durfde ook niet meer te zeggen dat ik die opmerking van diegene wel kon plaatsen. We hebben geen ruzie gekregen, maar om nou te zeggen dat het gesprek me heeft opgelucht, nee. Maar dat komt ook doordat ik niet alles heb besproken en het bij dat ene onderwerp heb gelaten waar we ruzie om hebben gehad.



Wat ik moeilijk vind is dat hij vindt dat iedereen maar rekening met hem moet houden en dat hij daar recht op heeft door wat hij allemaal heeft meegemaakt. Hij heeft moeite met delen en ik heb vaak het gevoel als hij iets voor me doet, dat hij er dan iets voor terugverwacht. Hij heeft hier zelfs wel eens om gevraagd, ook doordat hij financieel niet zo sterk staat. Dit vind ik echt moeilijk, want ik vind dat je over en weer gewoon dingen voor elkaar doet in een relatie en natuurlijk verras je elkaar ook wel eens, maar er hoeft niet altijd iets tegenover te staan (in materiele zin) als je iets voor elkaar doet. Dit is iets wat ik nog wel duidelijk wil maken, maar dan moet er een aanleiding voor zijn. Doordat hij gisteren zo witheet reageerde durfde ik het echt niet aan te kaarten, daar voel ik me wel ongemakkelijk bij, want het zou wel moeten kunnen.

Hij vindt dat hem groot onrecht is aangedaan (ook in zijn verleden) en dat compenseert hij door zichzelf voorop te zetten en niet te vrijgevig te zijn naar anderen. (dus ook niet naar mij)

Ik moet het allemaal maar weer even laten bezinken, maar heb er niet echt een fijn gevoel bij.



Inimini, ik voel me ook gesterkt als ik merk dat anderen ook moeite hebben met bepaalde dingen van hem en ook begrijpt hij dingen gewoon niet of weet helemaal niet meer hoe hij iets gezegd heeft en vindt dan vooral dat ik me dingen teveel aantrek. Het voelt soms bijna een beetje manipulatief, maar het zal toch wel zo zijn dat hij het niet door heeft. Hij kan gewoon erg aanvallend doen en ik heb moeite met mensen die boos worden, dus klap dan dicht.



Laura, ik vind al die herhalingen ook vermoeiend en hij wil maar steeds weer dezelfde dingen uitleggen en denkt dan dat ik het niet snap ofzo, terwijl het daar helemaal niet om gaat. Pfff....

Met mijn libido heb ik (nog) niet zoveel problemen, de frequentie is dus wel minder bij ons en ik merk wel dat ik er nu even allemaal niet zo'n zin in heb, dus hopelijk wordt dat niet nog een probleem.



Op dit moment weet ik het echt even allemaal niet meer, maar of ik er ook echt mee wil stoppen, ik vind het allemaal erg verwarrend.

Overigens, het is niet zo dat ik hem financieel niet zou willen helpen, dit heb ik meerdere keren al gedaan (geld gegeven en geleend), maar het moet voor mij niet voelen dat ik hem iets moet geven (etentje, geld, fles drank) als hij iets voor me doet en dat gevoel geeft hij me wel. Ik vind dit niet normaal in een relatie. Maar goed, dit staat misschien los van het probleem oververmoeidheid en is bij hem een gevoelig punt.

Een gesprekstherapeut zou ons nog veel kunnen leren ;) want praten met overspannen partners is n kunst apart !

En ja Sunshine, dat ik daar niet eerder aan dacht...dat ie daar zo over moet geeuwen,hi hi hi.



Wat Laura schrijft over libido behoeftes ken ik. Ik heb mijn vriend het afgelopen jaar zien veranderen in n ander persoon, zowel emotioneel als fysiek. Niet meer de man waar ik ooit zo verliefd op werd. Ik moet mezelf behoorlijk forceren om hem te knuffelen en lief te hebben. Hij wil wel en ziet dat ook als n letterlijke bevestiging van zichzelf. Het is eigelijk behoorlijk scheef gegroeid op deze manier. Hij voelt zich vaak afgewezen, zou niets liever willen dan een warme liefhebbende 'moederschoot', maar ik kan die rol helaas ( ? ) niet spelen.



Afijn, t blijft ingewikkeld zo'n crisistyp in je leven. Ik ken mijn vriend al 16 jaar dus ik zal niet snel opgeven. Toch zet het mij enorm aan t twijfelen, net alsof het boek met hem uit is ( of ik het einde niet snap ).

Ik kan me voorstellen dat het nog moeilijker is als je elkaar niet zo lang kent : je kan niets relateren aan eerdere ervaringen en zult misschien sneller denken 'laat maar gaan'....



Ook het gezeur over 'geven en nemen' ken ik goed Sunshine. Ik weet dat dit probleem ( van zijn kant ) altijd opduikt in degelijke situaties. Wij hebben jarenlang ongedwongen en zonder afspraken geld en huishoudtaken met elkaar gedeeld. Nu het even niet zo lekker gaat is dat onderwerp vaak t eerste struikelblok. Ik denk dat het eigen is aan mannen in stress : ze leggen alles op n weegschaal om maar te oordelen dat zij tekort komen. Dit 'tekort komen' heeft feitelijk weinig met ons te maken en meer met hun gevoel in het algemeen.

Ik laat me ook telkens weer verleiden tot die stompzinnige kibbels. Het is moeilijk om daar als betrokkene een afdoende weerwoord te hebben.

Het helpt wel als je het herkent en er niet teveel op ingaat.



Nou, hoor wel weer van jullie op deze mooie lentedag.

Ik heb daarnet een mega aanvaring veroorzaakt door weer ns te veel

flap-uit te zijn en hem te confronteren met zijn houding. Oef, stom van

me maar kon me niet inhouden. Ik heb er genoeg van altijd maar de

verstandige en diplomatieke uit te hangen.



Het stomme is dat ik die herhaling van prikkeligheid niet kan verhelpen.



Werkelijk alles wat ik ventileer wordt negatief geduid, als ik naar hem

luister heb ik binnen de korste keer ruzie met de hele wereld.



No wonder dat ik steeds minder vertel over mijn eigen gedoe en ik steeds meer op zoek ga naar de buitenwereld.





Moest dit ff kwijt, ik zal blij zijn dat hij snel uit huis is. grrrrr !!!

Inimini, het is misschien ook wel man eigen om zakelijk te kunnen denken, zelfs in een relatie en als er niet veel te delen is dan houdt het ook snel op natuurlijk. Ik merk wel dat zodra hij een meevaller heeft, hij ook guller is naar mij toe. En hij wil ook eigenlijk niet dat ik meer betaal dan hij, hij is heel erg voor ieder zijn/haar eigen deel betalen.



Is moeilijk he, om je mond te houden, zooo herkenbaar dat als je je eigen gevoel uit, het meteen verkeerd wordt opgevat. Ik weet soms niet hoe ik het nog moet brengen zonder dat het escaleert. Niet dat we vaak ruzie hebben, maar dat komt omdat ik me dan inhoud, maar daar lijd ik dan zelf onder. Op dit moment probeer ik wel zo direct mogelijk te reageren, maar op een vrolijke/plagende manier. Dat werkt wel, maar hangt ook van zijn stemming af. Ik heb gisteren toch wel dingen kunnen zeggen en hij had begrip, dus uiteindelijk was het toch wel positief. Ik moet zeggen dat ik me nu beter voel en dat het vanavond gezellig was, mijn twijfels zijn even weg, vooral ook doordat ik merk dat hij weer moeite wil doen. De boodschap is toch overgekomen blijkbaar.



Laura, wij zitten nog wel in de fase van het zin kunnen maken, natuurlijk als het je echt tegenstaat is het niet goed, maar als mijn vriend moe is kan ik hem soms toch over de drempel hebben. En we plagen elkaar ook nog steeds.

Bespreek je dit wel eens met je vriend, op een niet-verwijtende toon? Misschien kun je hem vragen of hij toch wil proberen zin te maken, er zijn zelfs mensen die seks op de agenda zetten, wij doen dat ook wel, dan spreken we gewoon af dat we die avond weer eens gaan vrijen. Ik heb er geen moeite mee dat het dan niet spontaan is, is dan meer iets waar ik naar uit kan kijken.

@Sunshine : Grappig wat je schrijft over die 'lollige' toon, het werkt

inderdaad veel beter als je nonchalant en met beetje jeu dingen kunt

aankaarten. Humor is altijd n sterk wapen.



Met daarbij goede timing schiet je altijd raak zonder pijn te doen.





Ik heb morgen mijn eerste vrije alleen thuis avondje, kijk er erg naar uit !



Laat jullie wel weten hoe t gaat.

Inimini, dat werkt inderdaad wel als je een beetje humor gebruikt. Mijn probleem is dat ik niet assertief genoeg ben, ik durf dingen niet te zeggen en houd me dan te vaak stil. Dat wreekt zich natuurlijk later.



Leek het maandagavond weer de goede kant op te gaan, gisteren had mijn vriend weer een moeilijke dag en wilde hij alleen zijn. Ik begin het samen slapen en het hebben van een normale relatie erg te missen en heb ook bij hem aangegeven dat ik het er moeilijk mee had. Ik heb zelf ook een erge huilbui gehad. Ik wil gewoon bij elkaar over de vloer kunnen komen en niet steeds afwachten of we wel of niet iets afspreken. Dat is wat ik met een normale relatie bedoel. Het voelt ook alsof we bij elkaar op bezoek zijn. Erg veeleisend ben ik niet, maar ik heb het er wel moeilijk mee dat dit nu meer dan een jaar zo gaat en het ook onduidelijk is hoe lang het zo blijft. Ik kan mezelf gewoon niet altijd wegcijferen en moet dingen kunnen zeggen.

Uiteindelijk kwam hij toch naar mij toe, maar hij wilde niet praten, terwijl hij zelf wel steeds uit ging leggen hoe hij zich voelde en vroeg of ik wilde accepteren dat het zo gaat. Nou ja, als hij zich echt rot voelt heeft het weinig zin om een goed gesprek te hebben natuurlijk, ik heb wel wat dingetjes kunnen zeggen, maar voel me toch wat onderdrukt. Ik heb het gevoel dat daar ook veel oud zeer bij komt kijken, ik ben hier toch wat gevoelig voor en misschien sla ik wel door in het me niet (meer) willen aanpassen. Dat maakt het wel extra moeilijk. Hij doet ook eigenlijk wel zijn best voor me en natuurlijk moet hij gewoon alleen kunnen zijn als hij dat wil, maar het voelt ook alsof hij mij wegduwt. Hij gaf in elk geval aan mijn gevoel ook te begrijpen, maar hij kan er geen gedoe met mij bij hebben, daarvoor kost het opbouwen van zijn leven teveel energie.



Inimini, fijn he, eindelijk een avond voor jezelf, ik hoop dat je ervan geniet en dat het ook wat rust geeft in jullie relatie.

Hier even update van mij. Ik was blij met het mijn eerste 'vrije dagen'.



Dit weekend kwam mijn vriend naar huis, totaal kapot natuurlijk van de

eerste indrukken. Het voelde erg vreemd om weer samen te zijn, stroef

bijna. Ik heb eindeloos lang naar zijn onsamenhangende verhalen

geluisterd. Dat lukte aardig, alhoewel we weer vast liepen toen ik ook

even wilde bij kletsen. Ik maak ook nog wel ns wat mee,...



Maar t liep echt vast toen hij me op de man af vroeg waarom ik hem geen

knuffels en sex geef. Toen moest ik uitleggen dat ik hem in deze

hoedanigheid gewoon niet meer aantrekkelijk vind. Oef, lastige kwestie.



Tja, ga dan maar ns voorbeelden noemen van dikke buiken, geeuwen, pijamabroeken etc. Het komt allemaal aan als vuurkogels.



Sowieso vind ik praten met hem erg vermoeiend. Het lijkt wel alsof

achter elk zeker klinkend antwoord weer een pijnlijk onzeker hartje

spreekt. Het zijn telkens weer die onversneden boodschappen die op mijn

bordje komen waar ik niet mee overweg kan. Kennen jullie dat ? Hij zegt

iets maar bedoelt eigelijk iets anders,....



Afijn, ik hoop dat de hulpverleners iets kunnen betekenen. We zullen zien....





Ben benieuwd hoe het jullie, Sunshine en Laura vergaat.



Hoop snel weer te horen.

Inimini, lijkt me moeilijk om hem te moeten vertellen dat je hem op dit moment niet aantrekkelijk vindt. Hoe reageerde hij hierop? Zal inderdaad wel intensief voor hem geweest zijn zo'n eerste week, wel fijn dat je van het alleen zijn hebt kunnen genieten.

Spreek je hem er ook op aan dat je het vervelend vindt dat jouw verhalen niet echt aan bod komen?



Ik heb juist dit weekend erg goed kunnen uitspreken hoe het voor mij is. Ik weet niet wat de toekomst verder gaat brengen. Hij heeft veel ruimte nodig, heeft veel behoefte om alleen te zijn. Ik kan ook goed alleen zijn, maar doordat het bij hem zo sterk is op dit moment word ik daar weer angstig door. Vind het dan onbegrijpelijk dat hij vaak liever alleen is dan met mij.

Maar we hebben een heel goed weekend gehad, ik voelde me echt fijn, hebben twee nachten samen geslapen, goed kunnen praten en zijn een aantal dagen bij elkaar geweest. In die zin wel positief dus. Maar als het dan fijn voelt is er ook weer die angst dat het over zal gaan. En hij kan zo bot uit de hoek komen. Ik ga er nu ook meer tegenin en dan voel ik me in elk geval niet helemaal overgeleverd aan zijn buien.

Samenwonen zit er waarschijnlijk minstens de eerste 8 jaar niet in vanwege de kinderen, die kan hij er nu echt niet bijhebben. Ik zou eigenlijk nog wel graag een huis willen kopen, het liefst met hem, maar ook dat is allemaal erg ingewikkeld. Dus het voelt een beetje alsof mijn leven 'on hold' staat en dat wil ik eigenlijk helemaal niet. We leven toch meer bij het moment, alles kost veel energie, ook mij, ben allang blij als ik de boodschappen weer binnen heb. Dan ook nog 4 dagen werken en de kids. Voorderest hoef ik dan ook even niets (bijv. qua sociale contacten).

Maar ik heb dus ook wel bewondering voor hem, zijn moed en doorzettingsvermogen en vind hem gelukkig nog wel heel erg aantrekkelijk.

Fijn om te lezen Sunshine dat je goede dagen hebt gehad met je vriend.



Mooi dat je je hebt kunnen uitspreken over wat je dwars zat. Ik ben er

van overtuigd dat dit van wezenlijk belang is. ( juist omdat ik dit zo

mis en voel



dat het zonder 'ventialtiegaten' gewoon niet vol te houden is ).



In elk geval proef ik uit je verhaal dat je er voor wilt knokken.



Het zou misschien wel wat meer vanzelf mogen gaan





Ik ben daar wel n beetje 'jaloers' op. Mijn twijfels kan ik niet langer

voor me houden. Het voorbeeld van de dikke buik kwam dan ook erg

pijnlijk over. Hij vind dat ik m dump bij het oud vuil.



Misschien is de afstand die we nu hebben door zijn opname wel n periode

waarin er meer shit naar boven komt. Als je niet meer elke dag samen

bent spreek je je meer en eerlijker uit.



Geen idee hoe t bij ons gaat aflopen. Ik hoop ergens dat het weer zo zijn zoals vroeger, ....

Inimini, misschien brengt de afstand tussen jullie inderdaad wel duidelijkheid, het lijkt me toch wel goed om jouw dingen te uiten en dan zie je wel of het blijft werken tussen jullie. Het kan juist ook goed zijn voor je relatie om wat ruimte te krijgen allebei. Het moet voor hem ook wel pijnlijk zijn om te horen dat je hem niet meer aantrekkelijk vindt, op dit moment zal hij niet de energie hebben om daar ook aan te werken, maar misschien later uiteindelijk wel. Mijn vriend is ook wel wat aangekomen, maar ik vind het niet vervelend ofzo.



Met mij gaat het op dit moment helemaal niet goed. Ondanks het leuke weekend. Ik weet ook niet wat er aan de hand is, misschien wel de heel situatie, alles wat er gebeurd is de afgelopen jaren. Ik moet me op mijn werk ook nog bewijzen en heb daar door onze omstandigheden al uitstel van gekregen. Ik heb echt het gevoel dat ik het niet meer kan bolwerken, begon weer te snauwen en af te reageren op de kids en daar word ik zelf al zo verdrietig van, want dat wil ik helemaal niet.

Ik werd al wakker met rare hartkloppingen. Vanochtend zat ik apatisch achter mijn bureau en kon met de beste wil van de wereld niet bedenken wat ik moest doen, maar ook niet wat ik de afgelopen weken gedaan had, mijn hoofd voelde leeg.

Dus ik heb me ziekgemeld en ben thuis direct gaan slapen, ben nu net wakker en voel me nerveus en raar. Ik ben ook in een soort roes naar huis gereden, had van de week ook al dat ik hele stukken van de route had gemist, dat is wel een teken dat ik rustiger aan moet doen.



Ik wil hem eigenlijk wel bellen, maar hij heeft het erg druk en het kost hem al zoveel energie om het allemaal voor elkaar te krijgen. En het gaat met hem nu wel weer goed. Ik ben ook bang dat hij me zwak zal vinden, hij doet zelf zo zijn best om er bovenop te komen. Waarom zou ik dan in moeten storten.

Ik wil nu eerst focussen op de kids, kan ze amper om me heen verdragen en dat vind ik heel erg, maar ze hebben al zoveel meegemaakt, dus ik moet me er echt overheen proberen te zetten.

Ik heb overwogen om hulp te zoeken, naar de huisarts te gaan, maar ik hoop dat het met wat rust weer overwaait en wil geen hele toestanden. Ben ook bang voor mijn baan.

En iedereen heeft toch zijn eigen leven, dus ik wil mensen liever hier niet mee lastigvallen.

Laura, rot voor je dat je bent gevallen, je bent dan direct zo afhankelijk van anderen. Wel fijn dat je vriend je kan helpen. Het moeilijke in deze situatie is dat de lamme dan de blinde moet leiden, zoals mijn vriend het dan zegt. Ik heb ook een tijdje gekampt met klachten, waardoor ik ook niet zoveel kon en mijn vriend heeft me wel geholpen, maar gaf ook eerlijk aan dat hij het best wel zwaar vond. Ook mijn mentale gesteldheid laat wel eens te wensen over en dan heb ik hem soms gewoon nodig, maar hij kan dat niet altijd opbrengen.

In mijn geval is het niet zo dat ik nu niets kan, maar het gaat moeizaam. Ik heb het mijn vriend wel verteld en hij reageerde wel lief, maar hij voelde zich dus zelf ook niet zo fantastisch.

Hoe is het nu met je knie, denk je dat het lang gaat duren? Veel sterkte in elk geval! *;



Ik ben financieel onafhankelijk en hoop meer te gaan verdienen, maar ik zit nog in een soort proefperiode. Maar ik ben ook wel zo realistisch dat ik besef dat als het niet gaat het gewoon ophoudt. Een vaste baan heb ik wel, en ik red me nu financieel ook wel, maar heb gewoon geen zin in toestanden. Maar ik kan op dit moment niet veel hebben, loop verdwaasd in de winkel rond en als ik op weg ga om iets te pakken, weet ik steeds amper wat ik ook nog maar ging doen. Heb wel lekker gewandeld met één van mijn kinderen, maar ik wil eigenlijk even helemaal niets en alles is me teveel.

Overigens heb ik dit wel vaker gehad, ik ben nog wel veel verder heen geweest, ook last gehad van depressies waarbij ik het liefst de hele dag met mijn hoofd onder de dekens wilde liggen. Het lukt me nu wel om de normale dingen te doen, toen ging ik bijv. pas heel laat koken, terwijl de kinderen al honger hadden en kon ik weinig aandacht voor ze opbrengen. Dat lukt nu wel, mede doordat ik mijn gevoel erken en er rekening mee houd en lief voor mezelf ben. Dan is het maar niet opgeruimd. En ik doe kleine klusjes, dus niet een hele berg was wegwerken, maar 1 broek opvouwen bijv. Dat lukt dan wel en dan heb ik in elk geval het gevoel dat ik iets doe. De wereld vergaat niet als er wat blijft liggen, dat komt dan later wel weer.



Moeilijk voor je dat je je vriend niet meer zo aantrekkelijk vindt. Maar als hij ook al zo was toen je verliefd op hem was, dan heeft het denk ik weinig zin om hem te gaan veranderen. Mijn vriend geeft ook niet om kleding en laat ook winden wanneer het hem uitkomt, maar ik knap daar niet op af ofzo. Zijn buikje vind ik juist ook wel aantrekkelijk. Ik weet niet of ik nog in de verliefdheidsfase zit, als hij komt dan kijk ik altijd wel naar hem uit en ik krijg ook een blij gevoel als ik bijv. een zelfde auto als die van hem zie rijden.

Hallo Sunshine en Laura,



Ik heb me even koest gehouden maar ben nu weer alleen thuis en kan even lekker van me af schrijven.



Ik hoop dat het jullie wat beter gaat inmiddels ; een val /

hartkloppingen klinken als vage tekens aan de muur. Blijkt wel dat t

moeilijk is om goed voor jezelf te zorgen als anderen zoveel aandacht

en zorg ( op ) eisen.





Sunshine, ik maakte me zorgen om je zin ' waarom zou ik dan moeten

instorten ?'. Ik begrijp dat je anderen niet wil lastig vallen maar je

eindeloos groot houden heeft ook weinig zin. Misschien moet je

het  buiten de deur zoeken en gaan praten met vrienden, of met n

arts als je er ook fysieke klachten van krijgt. Je vriend zal t echt

wel doorhebben als je je niet goed voelt. Alleen kan hij daar

waarschijnlijk niet adequaat op reageren. Overspannen mannen kunnen

namelijk vooral( alleen ? ) erg goed over zichzelf leuteren.



Geloof me, ook ik stort regelmatig in ! Alleen heb ik het geluk geen

verantwoordelijkheid te hebben over kinderen. Er is niemand die me ziet

als ik vlucht in veel drinken en onverstandig leven. Sinds ik

doordeweeks alleen ben schrik ik van mijn behoeftes aan drugs.



Toen mijn vriend nog thuis was heb ik diverse keren hard gehuild en

boos geweest om perikelen uit mijn eigen wereldje. Ik had die altijd

opzij gedrukt omdat zijn verhaal immers veel erger was. Fout dus,



want het moest er toch n keer uit. Dat werden excesieven die ik van

mezelf niet kende en uiteindelijk was dat te veel drama ( en bijgevolg

nog meer drama.. ).





Laura, ik ben het helemaal met je eens over scheten laten !! Als n man

zich zo beestachtig voordoet doet ie duidelijk niet zn best om

aantrekkelijk te zijn. Logisch dat je dat dan aankaart. Het gaat mij

ook niet om die dikke buik, daar kan ik best mee leven. Maar als die

telkens zichtbaar is in 'moeheidskledij' ( pijama's enzo ) dan denk ik

ook: 'doe eens wat beter je best voor mij' . Net als telkens geeuwen

trouwens, dat is ook niet erg opwekkend.



Sowieso verandert er veel met het zelfbeeld van iemand die geen energie

heeft. Ik heb mijn vriend zien veranderen van positief naar negatief,

van wit naar zwart...Ik herken nauwlijks nog iets van onze

oorspronkelijke band en de rollen die voor elkaar vervulden. Het lijkt

alsof ik ineens met een ander persoon mijn leven deel.



En dan inderdaad - zoals jij schrijft - 'met iemand die niet weet welke

kant hij opmoet in het leven'. De vraag is hoe sterk onze band is. Ik

ben bereid erg ver te gaan maar als ik mijn eigen behoeftes daarvoor

aan de kant moet parkeren ga ik spontaan steigeren.





Ik heb nu net een weekend met mijn vriend doorgebracht. Hij is vanavond

weer vertrokken. Het was zeker niet makkelijk maar toch ben ik

positief. Ik geloof dat hij erg veel heeft aan de ontmoeting met

lotgenoten. Hij vind ook veel rust , hij wordt daar niet lastig

gevallen door de prikkels van zijn dagelijkse omgeving.



Thuis komen is dan wel confronterend. Ik heb hard mn best gedaan om te

luisteren naar zn verhalen. Toch ook weer veel misverstanden omdat ik

volgens hem teveel analyseer en voor hem wil denken. Naja, ik probeer

hem te begrijpen,...dus stel ik af en toe een vraag of lever

commentaar. Ik zie alweer hoe ondoorzichtig onze communicatie verloopt

als er moeilijke onderwerpen op tafel komen. Begrip is er nauwlijks,

onmacht en verwijten destemeer. Kijk daar maar ns dapper doorheen. Het

lukt mij alleen achteraf maar dan is het kalf al verdronken.