Relaties
alle pijlers
overspannen/oververmoeide partner
zaterdag 10 februari 2007 om 17:48
Allereerst: ik ben me ervan bewust dat overspannen en oververmoeid niet per definitie hetzelfde is, maar ik weet niet goed hoe ik de situatie van mijn vriend precies moet definieren.
Al maanden is hij vaak moe. Dit weleens tot mijn frustratie omdat je er nu eenmaal niet gezelliger/leuker op wordt met elkaar en ook niet onbelangrijk: het trekt een wissel op je seksleven. Ik wilde vaker dan hij, zo leek het, maar op het moment dat hij zo moe was, had ik ook geen zin meer om hem over te halen. Het verlamde mij ook zeg maar.
Na de jaarwisseling begon ik zelf in een soort relatiedip te belanden. Inmiddels is mijn zin in seks best wel verdwenen. Het is niet echt opwindend als je partner vooral op de bank hangt als je bij elkaar bent. Nou hang ik dan ook op de bank, maar ik kleed me bijvoorbeeld beter dan hij. Klinkt een beetje stom, maar zijn makkelijke kleedstijl gaat dan ook tegenwerken. Het zijn factoren die bij elkaar komen.
Vorige week gaf hij aan zich overspannen te voelen. Dit was voor mij geen grote verrassing, ik heb hem al proberen te helpen het te voorkomen. We wonen niet samen, dus ik heb niet zoveel zicht op hem en daarnaast heb ik een eigen leven in die zin dat ik moet afstuderen komend half jaar. Ik kan het me niet permitteren om steeds op hem te letten.
Hij is naar de huisarts gegaan. Die heeft geen diagnose gesteld, maar gezegd dat hij maar even moest stoppen met werken. Dat heeft hij gedaan en hij is naar zijn ouders gegaan. Dat vond ik wel fijn: het idee dat hij 'in goede handen' is en dat ik me dus ook op mijn studie kan richten.
Dat hij overspannen, of op z'n minst oververmoeid is en daar nu wat aan moet doen om weer te kunnen functioneren is voor mij ergens wel een opluchting. Ik kon mijn dip namelijk niet goed plaatsen, maar ik denk dat dit een belangrijke factor is.
Ik weet alleen niet goed hoe ermee om te gaan zonder zelf erin meegezogen te worden. Heeft iemand hier ervaring mee? Ik ben zelf ook snel moe, onder meer omdat ik heel prikkelgevoelig ben. Ik ben daardoor ook niet goed in staat om hem uit zijn moeheid te trekken. Zoals gezegd heeft de situatie een verlammend effect op me. We gaan straks als het goed is uit eten (zijn idee). Hij is naar zijn huis gekomen en is daar onmiddelijk naar bed gegaan omdat hij doodmoe was. Hij slaapt 's nachts niet zo goed geloof ik, dat is ook al langer zo.
Ondanks de helderheid die dit me gegeven heeft over mijn dip, maak ik me ook zorgen. Ik ben bang dat dit nog best een tijd gaat duren, voordat hij de oude is. Dus de kans is ook aanwezig dat ik niet zo 1-2-3 uit die dip ben. Dat hij nu weer een paar uur op bed ligt, terwijl het plan eigenlijk was dat ik naar hem toe zou gaan, vind ik ook vervelend. Sowieso is een avond samen zijn in het weekend niet echt geweldig, omdat hij zo moe is en op tijd naar bed wil. Ik wil juist leuke dingen doen (en dat is niet wild stappen ofzo) omdat ik weekend heb en maandag weer gewoon aan de bak moet. Sowieso moet ik in het weekend ook dingen voorbereiden en dan wil ik tussendoor leuke dingen doen.
Hellllp, tips?
Al maanden is hij vaak moe. Dit weleens tot mijn frustratie omdat je er nu eenmaal niet gezelliger/leuker op wordt met elkaar en ook niet onbelangrijk: het trekt een wissel op je seksleven. Ik wilde vaker dan hij, zo leek het, maar op het moment dat hij zo moe was, had ik ook geen zin meer om hem over te halen. Het verlamde mij ook zeg maar.
Na de jaarwisseling begon ik zelf in een soort relatiedip te belanden. Inmiddels is mijn zin in seks best wel verdwenen. Het is niet echt opwindend als je partner vooral op de bank hangt als je bij elkaar bent. Nou hang ik dan ook op de bank, maar ik kleed me bijvoorbeeld beter dan hij. Klinkt een beetje stom, maar zijn makkelijke kleedstijl gaat dan ook tegenwerken. Het zijn factoren die bij elkaar komen.
Vorige week gaf hij aan zich overspannen te voelen. Dit was voor mij geen grote verrassing, ik heb hem al proberen te helpen het te voorkomen. We wonen niet samen, dus ik heb niet zoveel zicht op hem en daarnaast heb ik een eigen leven in die zin dat ik moet afstuderen komend half jaar. Ik kan het me niet permitteren om steeds op hem te letten.
Hij is naar de huisarts gegaan. Die heeft geen diagnose gesteld, maar gezegd dat hij maar even moest stoppen met werken. Dat heeft hij gedaan en hij is naar zijn ouders gegaan. Dat vond ik wel fijn: het idee dat hij 'in goede handen' is en dat ik me dus ook op mijn studie kan richten.
Dat hij overspannen, of op z'n minst oververmoeid is en daar nu wat aan moet doen om weer te kunnen functioneren is voor mij ergens wel een opluchting. Ik kon mijn dip namelijk niet goed plaatsen, maar ik denk dat dit een belangrijke factor is.
Ik weet alleen niet goed hoe ermee om te gaan zonder zelf erin meegezogen te worden. Heeft iemand hier ervaring mee? Ik ben zelf ook snel moe, onder meer omdat ik heel prikkelgevoelig ben. Ik ben daardoor ook niet goed in staat om hem uit zijn moeheid te trekken. Zoals gezegd heeft de situatie een verlammend effect op me. We gaan straks als het goed is uit eten (zijn idee). Hij is naar zijn huis gekomen en is daar onmiddelijk naar bed gegaan omdat hij doodmoe was. Hij slaapt 's nachts niet zo goed geloof ik, dat is ook al langer zo.
Ondanks de helderheid die dit me gegeven heeft over mijn dip, maak ik me ook zorgen. Ik ben bang dat dit nog best een tijd gaat duren, voordat hij de oude is. Dus de kans is ook aanwezig dat ik niet zo 1-2-3 uit die dip ben. Dat hij nu weer een paar uur op bed ligt, terwijl het plan eigenlijk was dat ik naar hem toe zou gaan, vind ik ook vervelend. Sowieso is een avond samen zijn in het weekend niet echt geweldig, omdat hij zo moe is en op tijd naar bed wil. Ik wil juist leuke dingen doen (en dat is niet wild stappen ofzo) omdat ik weekend heb en maandag weer gewoon aan de bak moet. Sowieso moet ik in het weekend ook dingen voorbereiden en dan wil ik tussendoor leuke dingen doen.
Hellllp, tips?
zondag 29 april 2007 om 15:16
Ik zit hier nu het stukje door te lezen dat ik nav vorig weekend hier schreef.
We zijn een weekend verder nu en weer net zo hopeloos...Het wordt alsmaar erger.
Gister de hele ( ! ) dag gepraat en elkaar niet begrepen. Zelfs met time outs kwamen we niet verder. Ik kan echt helemaal niets met zijn boosheid. Het is een grote kluwe van oncontroleerbare emoties die hij op mij projecteert.
Allemaal emmertjes shit.
Geen idee hoe het nu verder moet. We waren onlangs samen op gesprek bij zijn therapeute.Ik merk dat ook zij maar moeilijk tot mijn vriend doordringt.
Eigelijk verbaast het me dat ze zo weinig met hem doen, behalve rust, rust, rust. Na 8 weken kan hij daar in de bossen wel rust vinden maar wat heeft ie daaraan als ie over 2 weken alweer terug moet naar de grote stad ?? De vragen waar hij mee worstelt zijn voor mijn gevoel nauwlijks aangepakt.
En dan moeten we binnenkort weer samen wonen ? Ik zie dat helemaal fout gaan. Als we nu al zo opgefokt raken tijdens de weekends,...
Het moeilijkst vind ik de verweijten die ik naar mn hoofd krijg geslingerd,
alsof onze relatie al jarenlang slecht is en ik daarvan de oorzaak ben.
Tja, ik word hier erg ongelukkig van.
Ik ben vanochtend het huis uitgevlucht. Liep met mn ziel onder mn arm, heb even uitgehuild bij vriendin en inmiddels ben ik maar naar mn werk gegaan. Ik kan hier tenminste ongestoord zitten.
Misschien dat ik ook n slaapplek voor vanacht moet zoeken.
Ik ben bang van wat er komen gaat. Als we niet meer door een deur kunnen zal een van beide weg moeten, en dat is financieel weer totaal onmogelijk. Gister ben ik geschrokken ook van zijn agressie, hij voelt zich zooo gekrenkt en onbegrepen dat ie uit zn vel sprong en met dingen ging gooien.
Ik heb hem een mail gestuurd in de hoop dat hij geschreven woorden wel kan begrijpen. Ben benieuwd of hij reageert ( het laatste dat hij tegen mij zei is 'nu houdt het op' ).
We zijn een weekend verder nu en weer net zo hopeloos...Het wordt alsmaar erger.
Gister de hele ( ! ) dag gepraat en elkaar niet begrepen. Zelfs met time outs kwamen we niet verder. Ik kan echt helemaal niets met zijn boosheid. Het is een grote kluwe van oncontroleerbare emoties die hij op mij projecteert.
Allemaal emmertjes shit.
Geen idee hoe het nu verder moet. We waren onlangs samen op gesprek bij zijn therapeute.Ik merk dat ook zij maar moeilijk tot mijn vriend doordringt.
Eigelijk verbaast het me dat ze zo weinig met hem doen, behalve rust, rust, rust. Na 8 weken kan hij daar in de bossen wel rust vinden maar wat heeft ie daaraan als ie over 2 weken alweer terug moet naar de grote stad ?? De vragen waar hij mee worstelt zijn voor mijn gevoel nauwlijks aangepakt.
En dan moeten we binnenkort weer samen wonen ? Ik zie dat helemaal fout gaan. Als we nu al zo opgefokt raken tijdens de weekends,...
Het moeilijkst vind ik de verweijten die ik naar mn hoofd krijg geslingerd,
alsof onze relatie al jarenlang slecht is en ik daarvan de oorzaak ben.
Tja, ik word hier erg ongelukkig van.
Ik ben vanochtend het huis uitgevlucht. Liep met mn ziel onder mn arm, heb even uitgehuild bij vriendin en inmiddels ben ik maar naar mn werk gegaan. Ik kan hier tenminste ongestoord zitten.
Misschien dat ik ook n slaapplek voor vanacht moet zoeken.
Ik ben bang van wat er komen gaat. Als we niet meer door een deur kunnen zal een van beide weg moeten, en dat is financieel weer totaal onmogelijk. Gister ben ik geschrokken ook van zijn agressie, hij voelt zich zooo gekrenkt en onbegrepen dat ie uit zn vel sprong en met dingen ging gooien.
Ik heb hem een mail gestuurd in de hoop dat hij geschreven woorden wel kan begrijpen. Ben benieuwd of hij reageert ( het laatste dat hij tegen mij zei is 'nu houdt het op' ).
zondag 29 april 2007 om 17:24
Inimini, wat rot voor je dat het niet goed gaat. Heb je enig idee waar hij nou precies zo boos over is?
Op dit moment is hij niet bepaald zichzelf, het kan zijn dat hij zijn woede juist afreageert op degene die het dichts bij hem staat, maar het is de vraag of jij diegene nog wel wilt zijn, of je nog genoeg van hem houdt. Een hele dag praten lijkt me ook erg vermoeiend, jammer dat hij jou niet wil begrijpen, maar wat wil je hem precies duidelijk maken? En wat verwijt hij jou?
Misschien is hij nog niet in staat om met 'de relatie' bezig zijn, hij is tenslotte niet voor niets opgenomen, is toch een teken dat het niet goed met hem gaat. En dan kan het ook zijn dat hij onredelijker reageert dan normaal. Niet dat je alles maar van hem moet pikken, maar toch.
Ik weet ook niet hoe die ruzies ontstaan. Als hij het weekend komt, plannen jullie dan iets leuks, vraag je hem hoe het de afgelopen week geweest is? Ik probeer me een beetje voor te stellen van waaruit die ruzies ontstaan.
Op dit moment is hij niet bepaald zichzelf, het kan zijn dat hij zijn woede juist afreageert op degene die het dichts bij hem staat, maar het is de vraag of jij diegene nog wel wilt zijn, of je nog genoeg van hem houdt. Een hele dag praten lijkt me ook erg vermoeiend, jammer dat hij jou niet wil begrijpen, maar wat wil je hem precies duidelijk maken? En wat verwijt hij jou?
Misschien is hij nog niet in staat om met 'de relatie' bezig zijn, hij is tenslotte niet voor niets opgenomen, is toch een teken dat het niet goed met hem gaat. En dan kan het ook zijn dat hij onredelijker reageert dan normaal. Niet dat je alles maar van hem moet pikken, maar toch.
Ik weet ook niet hoe die ruzies ontstaan. Als hij het weekend komt, plannen jullie dan iets leuks, vraag je hem hoe het de afgelopen week geweest is? Ik probeer me een beetje voor te stellen van waaruit die ruzies ontstaan.
zondag 29 april 2007 om 18:10
Dank Sunshine voor je snelle bericht, voelt goed om even van me af te kunnen schrijven.
We komen niet aan leuke dingen doen toe, dat is het probleem.
We stuikelen zodra we gaan praten.
De ruzies ontstaan vaak vanuit zijn oud zeer, schijnbaar ben ik deel
van de oorzaak van zijn onbeheersbare woede. En dat maakt het nou net
zo ingewikkeld. Ik denk dat als we hieruit willen komen de hulp van een
relatietherapeut nodig hebben.
De beschuldigingen naar mij toe zijn ( oa ) dat ik niet luister. Ik
snap het wel, ik kan weinig doen, hij wil steun van mij in een vorm die
ik hem niet kan geven. En wie wel ??
Het is ook vreselijk moeilijk voor hem, dat besef ik dondersgoed.
Iedereen blijft maar zeggen dat ie er alleen uit moet komen. Dat is
hard en zwaar, ...een lange eenzame weg.
Hij heeft nu zelf zn spullen gepakt en is naar zijn familie ( lees :
moeder, schijnbaar doen mannen dat als ze t niet meer weten ).
We hebben nog wel even met elkaar gesproken maar het voelt heel naar om weer zo'n rotweekend af te sluiten.
We komen niet aan leuke dingen doen toe, dat is het probleem.
We stuikelen zodra we gaan praten.
De ruzies ontstaan vaak vanuit zijn oud zeer, schijnbaar ben ik deel
van de oorzaak van zijn onbeheersbare woede. En dat maakt het nou net
zo ingewikkeld. Ik denk dat als we hieruit willen komen de hulp van een
relatietherapeut nodig hebben.
De beschuldigingen naar mij toe zijn ( oa ) dat ik niet luister. Ik
snap het wel, ik kan weinig doen, hij wil steun van mij in een vorm die
ik hem niet kan geven. En wie wel ??
Het is ook vreselijk moeilijk voor hem, dat besef ik dondersgoed.
Iedereen blijft maar zeggen dat ie er alleen uit moet komen. Dat is
hard en zwaar, ...een lange eenzame weg.
Hij heeft nu zelf zn spullen gepakt en is naar zijn familie ( lees :
moeder, schijnbaar doen mannen dat als ze t niet meer weten ).
We hebben nog wel even met elkaar gesproken maar het voelt heel naar om weer zo'n rotweekend af te sluiten.
zondag 29 april 2007 om 19:12
Misschien is het op dit moment ook niet mogelijk om echt te praten, zoals je eerder schreef is hij in een nogal labiele toestand en een volwaardige gesprekspartner is hij dus niet. Het zou beter zijn hier afspraken over te maken, bijv. hij vertelt wel waar hij die week mee bezig is geweest, maar jullie gaan eerst iets leuks doen, voordat jullie over serieuzere dingen zoals jullie relatie gaan praten.
Ik heb het idee dat jij wel naar hem luistert, maar dat hij zoveel over zijn problemen praatte, dat het gewoon niet meer op te brengen is. Misschien kun je dan afspreken dat je een bepaalde tijd inlast waarin hij kan zeggen wat hij wil en hoe hij zich voelt, i.p.v. dit de hele dag door te doen.
Het is ook niet mogelijk om hem steeds op te gaan vrolijken etc., en steeds bij hem blijven omdat hij dat wil is ook niet op te brengen. Als hij je dan verwijt dat je hem laat zitten vind ik dat echt een vorm van emotionele chantage. Hij kan toch op zijn minst begrijpen dat jij ook nog een leven hebt buiten hem.
Ik weet niet of het al te laat is, maar het lijkt me echt belangrijk om duidelijke afspraken te maken, natuurlijk wil je wel naar hem luisteren, maar niet de hele dag en natuurlijk wil je iets leuks met hem doen, maar je kunt niet continu zijn hand vasthouden.
Ik heb het idee dat jij wel naar hem luistert, maar dat hij zoveel over zijn problemen praatte, dat het gewoon niet meer op te brengen is. Misschien kun je dan afspreken dat je een bepaalde tijd inlast waarin hij kan zeggen wat hij wil en hoe hij zich voelt, i.p.v. dit de hele dag door te doen.
Het is ook niet mogelijk om hem steeds op te gaan vrolijken etc., en steeds bij hem blijven omdat hij dat wil is ook niet op te brengen. Als hij je dan verwijt dat je hem laat zitten vind ik dat echt een vorm van emotionele chantage. Hij kan toch op zijn minst begrijpen dat jij ook nog een leven hebt buiten hem.
Ik weet niet of het al te laat is, maar het lijkt me echt belangrijk om duidelijke afspraken te maken, natuurlijk wil je wel naar hem luisteren, maar niet de hele dag en natuurlijk wil je iets leuks met hem doen, maar je kunt niet continu zijn hand vasthouden.
zondag 29 april 2007 om 20:29
Ja, ik realiseer me ook dat we zo niet verder komen.
Je hebt gelijk, zonder spelregels is het onmogelijk.
Ik begrijp ook niet dat ik geen halt kan roepen.
Er is een hoop gebeurt. Ik voel me gewond in een oneerlijke strijd.
Ik weet niet of ik verder wil en -vooral- kan.
Ik ervaar mijn wil om hem te begrijpen als een sta in de weg. Het lijkt
dat er helemaal niets te begrijpen is. Misschien is dat wel waar ik
vrede mee moet krijgen, me neer leggen bij de situatie. En daarnaar
handelen.
Fijn dat je me aan t denken zet ! Ik blijf anders maar rondcircelen in mijn eigen getwijfel.
Je hebt gelijk, zonder spelregels is het onmogelijk.
Ik begrijp ook niet dat ik geen halt kan roepen.
Er is een hoop gebeurt. Ik voel me gewond in een oneerlijke strijd.
Ik weet niet of ik verder wil en -vooral- kan.
Ik ervaar mijn wil om hem te begrijpen als een sta in de weg. Het lijkt
dat er helemaal niets te begrijpen is. Misschien is dat wel waar ik
vrede mee moet krijgen, me neer leggen bij de situatie. En daarnaar
handelen.
Fijn dat je me aan t denken zet ! Ik blijf anders maar rondcircelen in mijn eigen getwijfel.
vrijdag 4 mei 2007 om 00:16
@Inimini: wat naar allemaal. Relatietherapie zou een goede steun kunnen zijn bij zaken als het opstellen van spelregels. Het is ook steeds dat dilemma wat we volgens mij allemaal ook hebben: in hoeverre ga ik mee in dat dit nu eenmaal de situatie is? Want god weet hoe lang die situatie nog voortduurt?
@Sunshine: hoe is het bij jou momenteel?
Hier gaat het moeizaam. Wat fijn is is dat hij wel in staat is naar mij te luisteren, met mij mee te denken. Is misschien juist ook wel een afleiding voor hem. Ik heb een crisis (gehad) met een band waar ik deel van ben. Dat is voor mij op momenten dan zo alles overheersend en gelukkig kann ik het er met hem wel over hebben. Hij kent de mensen ook, dat maakt de zaak wat helderder hier en daar. Hoewel ik er ook best graag met een goede vriendin over zou praten, maar de goede vriendinnen zie ik eigenlijk niet zoveel op het moment. Druk en niet bij elkaar om de hoek wonend.
Maar goed, terug naar vriend. Eigenlijk loopt de boel weer vast. Hij is nu over alles aan het twijfelen. Dat kan ik op zichzelf best goed begrijpen; hij is expert op een vakgebied waar niet zoveel ruimte is. Er zijn meermalen dingen geweest waarbij hij betrokken zou worden en dat gaat dan niet door. Dat is natuurlijk beroerd. Dus hij twijfelt nu of hij zich zal gaan omscholen of ander werk zal gaan doen. Daarnaast het aloude gebeuren van het veel thuis zitten. Ik heb daar op dit moment wel een beetje irritaties over eerlijk gezegd. Want het was steeds zo dat hij noodgedwongen thuis zat omdat hij van alles moest doen en maar doormoest en druk. Hij wilde rust. Nu heeft hij een week vakantie (iets waar ik ook wel erg aan toe ben) en dan weet ie niet meer wat ie moet. Ook dat is voor hem op zich niet echt iets nieuws, maar ik merk we dat het mij irriteert op een bepaalde manier. Hij loopt steeds adt hij het zo druk heeft en nu heeft ie een week vrij en dan is ie chagrijnig omdat ie maar thuis alleen zit te zijn. Bel dan mensen op. Ik heb hem er nota bene aan herinnerd dat hij een vriendin zou bellen voor eena fspraak. Zo zijn er nog wat mensen met wie hij zo'n vage belafspraak had (op zich heel herkenbaar), en dan denk ik: bel ze dan nu! Met alle respect, maar een sociaal leven bijhouden is ook hard werken, zeker als iedereen het zo druk heeft. Ik vind het ook niet makkelijk, maar bel dan soms zomaar wel weer op, of doe een gooi voor een afspraak, en ik probeer wat trouwer kaarten te sturen, bijv voor verjaardag of als hart onder de riem. Vriend lijkt dit niet zo in te zien. Daar heb ik eerlijk gezegd best wat moeite mee. Want bij mij komt ook met regelmaat de Grote Vraag om de hoek kijken: hoe lang gaat dit nog zo door? Dat is voor hem natuurlijk ook een vraag over een boel dingen en het is allemaal ook voor hem heel naar, maar het gaat ook om een verandering van denken/houding/handelen etc bij hem. En dat blijkt nog moeilijker voor hem dan ik dacht...
@Sunshine: hoe is het bij jou momenteel?
Hier gaat het moeizaam. Wat fijn is is dat hij wel in staat is naar mij te luisteren, met mij mee te denken. Is misschien juist ook wel een afleiding voor hem. Ik heb een crisis (gehad) met een band waar ik deel van ben. Dat is voor mij op momenten dan zo alles overheersend en gelukkig kann ik het er met hem wel over hebben. Hij kent de mensen ook, dat maakt de zaak wat helderder hier en daar. Hoewel ik er ook best graag met een goede vriendin over zou praten, maar de goede vriendinnen zie ik eigenlijk niet zoveel op het moment. Druk en niet bij elkaar om de hoek wonend.
Maar goed, terug naar vriend. Eigenlijk loopt de boel weer vast. Hij is nu over alles aan het twijfelen. Dat kan ik op zichzelf best goed begrijpen; hij is expert op een vakgebied waar niet zoveel ruimte is. Er zijn meermalen dingen geweest waarbij hij betrokken zou worden en dat gaat dan niet door. Dat is natuurlijk beroerd. Dus hij twijfelt nu of hij zich zal gaan omscholen of ander werk zal gaan doen. Daarnaast het aloude gebeuren van het veel thuis zitten. Ik heb daar op dit moment wel een beetje irritaties over eerlijk gezegd. Want het was steeds zo dat hij noodgedwongen thuis zat omdat hij van alles moest doen en maar doormoest en druk. Hij wilde rust. Nu heeft hij een week vakantie (iets waar ik ook wel erg aan toe ben) en dan weet ie niet meer wat ie moet. Ook dat is voor hem op zich niet echt iets nieuws, maar ik merk we dat het mij irriteert op een bepaalde manier. Hij loopt steeds adt hij het zo druk heeft en nu heeft ie een week vrij en dan is ie chagrijnig omdat ie maar thuis alleen zit te zijn. Bel dan mensen op. Ik heb hem er nota bene aan herinnerd dat hij een vriendin zou bellen voor eena fspraak. Zo zijn er nog wat mensen met wie hij zo'n vage belafspraak had (op zich heel herkenbaar), en dan denk ik: bel ze dan nu! Met alle respect, maar een sociaal leven bijhouden is ook hard werken, zeker als iedereen het zo druk heeft. Ik vind het ook niet makkelijk, maar bel dan soms zomaar wel weer op, of doe een gooi voor een afspraak, en ik probeer wat trouwer kaarten te sturen, bijv voor verjaardag of als hart onder de riem. Vriend lijkt dit niet zo in te zien. Daar heb ik eerlijk gezegd best wat moeite mee. Want bij mij komt ook met regelmaat de Grote Vraag om de hoek kijken: hoe lang gaat dit nog zo door? Dat is voor hem natuurlijk ook een vraag over een boel dingen en het is allemaal ook voor hem heel naar, maar het gaat ook om een verandering van denken/houding/handelen etc bij hem. En dat blijkt nog moeilijker voor hem dan ik dacht...
vrijdag 4 mei 2007 om 01:43
Inimini, hoe is het nu? We zijn al bijna weer een week verder, voelt het nog steeds zo hopeloos als afgelopen weekend? Hebben jullie nog kunnen praten?
Laura, rot dat je wat stress erbij hebt, maar toch wel prettig dat je vriend naar je kan luisteren en je wil steunen. Is inderdaad toch prettiger als je partner dat kan doen.
Ik vind ook dat je je niet verantwoordelijk moet gaan voelen voor zijn sociale leven en het feit dat hij zich in zijn vakantie verveelt. Heb jij nog vrije dagen, gaan jullie nog iets leuks samen doen? Misschien kun je hem iets in het vooruitzicht stellen en proberen het wat positief te brengen, zo van 'joh, ik begrijp dat het lastig voor je is, maar we gaan dan en dan even lekker iets samen doen'. Dat hij zich 'verveelt' en niet om kan gaan met zijn vrije tijd is helemaal zijn probleem en als hij chagrijnig wil zijn moet hij dat maar lekker zelf weten, ik zou hem lekker in zijn sop gaar laten koken, maar hem wel enigszins tegemoet komen.
Lastig dat hij ook met zijn werk zit, als hij in zo'n situatie zit als nu is omscholen voor hem waarschijnlijk lastig, dan zal hij zich eerst wat beter moeten voelen. Maar wel goed dat hij hierover aan het nadenken is.
Om eerlijk te zijn ben ik op dit moment een beetje 'pissed'. Vriend heeft het erg druk, maar neemt ook nog klussen erbij aan, terwijl hij vorige week nog zei dat hij het rustiger aan moest doen en zich teveel op zijn werk had gestort. Belt hij doodmoe op en maakt opmerkingen als 'ik zie wel of ik instort'. Verder gaat hij binnenkort naar het buitenland voor anderhalve week en hij laat een beetje in het midden of we elkaar nog zullen zien voor die tijd. Maakt opmerkingen als 'je moet maar even accepteren dat het zo gaat'. En ik heb zo'n gevoel van 'ik PIK dit gewoon niet op deze manier'. Het is toch niet normaal dat je ZO dicht bij elkaar woont en dat er niet eens een afspraak gemaakt kan worden voor dat hij naar het buitenland gaat. We hebben elkaar begin van de week voor het laatst gezien en ik wil hem hoe dan ook zien voordat hij weggaat, vooral ook als hij opmerkingen maakt als 'ik zie wel of ik instort'. Lekker rustig gevoel laat hij mij dan mee achter als hij weggaat.
Ik begrijp eerlijk gezegd niet dat iemand zo in zijn werk en zichzelf kan opgaan dat hij niet gewoon kan zeggen 'natuurlijk zien we elkaar hoe dan ook nog voordat ik wegga', i.p.v. zo vaag te doen. Hij moet mij toch ook nog graag willen zien van tevoren en dat gevoel heb ik dus niet echt. Alsof hij het alleen doet voor mij, zodat hij geen gezeik krijgt. Misschien overdrijf ik een beetje, maar ik ben echt boos.
Laura, rot dat je wat stress erbij hebt, maar toch wel prettig dat je vriend naar je kan luisteren en je wil steunen. Is inderdaad toch prettiger als je partner dat kan doen.
Ik vind ook dat je je niet verantwoordelijk moet gaan voelen voor zijn sociale leven en het feit dat hij zich in zijn vakantie verveelt. Heb jij nog vrije dagen, gaan jullie nog iets leuks samen doen? Misschien kun je hem iets in het vooruitzicht stellen en proberen het wat positief te brengen, zo van 'joh, ik begrijp dat het lastig voor je is, maar we gaan dan en dan even lekker iets samen doen'. Dat hij zich 'verveelt' en niet om kan gaan met zijn vrije tijd is helemaal zijn probleem en als hij chagrijnig wil zijn moet hij dat maar lekker zelf weten, ik zou hem lekker in zijn sop gaar laten koken, maar hem wel enigszins tegemoet komen.
Lastig dat hij ook met zijn werk zit, als hij in zo'n situatie zit als nu is omscholen voor hem waarschijnlijk lastig, dan zal hij zich eerst wat beter moeten voelen. Maar wel goed dat hij hierover aan het nadenken is.
Om eerlijk te zijn ben ik op dit moment een beetje 'pissed'. Vriend heeft het erg druk, maar neemt ook nog klussen erbij aan, terwijl hij vorige week nog zei dat hij het rustiger aan moest doen en zich teveel op zijn werk had gestort. Belt hij doodmoe op en maakt opmerkingen als 'ik zie wel of ik instort'. Verder gaat hij binnenkort naar het buitenland voor anderhalve week en hij laat een beetje in het midden of we elkaar nog zullen zien voor die tijd. Maakt opmerkingen als 'je moet maar even accepteren dat het zo gaat'. En ik heb zo'n gevoel van 'ik PIK dit gewoon niet op deze manier'. Het is toch niet normaal dat je ZO dicht bij elkaar woont en dat er niet eens een afspraak gemaakt kan worden voor dat hij naar het buitenland gaat. We hebben elkaar begin van de week voor het laatst gezien en ik wil hem hoe dan ook zien voordat hij weggaat, vooral ook als hij opmerkingen maakt als 'ik zie wel of ik instort'. Lekker rustig gevoel laat hij mij dan mee achter als hij weggaat.
Ik begrijp eerlijk gezegd niet dat iemand zo in zijn werk en zichzelf kan opgaan dat hij niet gewoon kan zeggen 'natuurlijk zien we elkaar hoe dan ook nog voordat ik wegga', i.p.v. zo vaag te doen. Hij moet mij toch ook nog graag willen zien van tevoren en dat gevoel heb ik dus niet echt. Alsof hij het alleen doet voor mij, zodat hij geen gezeik krijgt. Misschien overdrijf ik een beetje, maar ik ben echt boos.
vrijdag 4 mei 2007 om 01:48
Hij gaat daar fysiek en enigszins risicovol werk doen, de reis er naartoe is ook best pittig vooral ook omdat hij steeds oververmoeid is, dus ik vind het allemaal al heel spannend. Als hij geen tijd kan maken om elkaar nog te zien voor die tijd, dan rij ik hoe dan ook gewoon naar hem toe. Ik zal hem morgen toch ook duidelijk maken dat hij echt niet zo weg kan gaan, hoe druk en zwaar en moeilijk het ook allemaal is voor hem, dat kan echt niet.
Ik houd er niet van om hem te betuttelen maar ik maak me echt zorgen, misschien kom ik wat hysterisch over, maar ik ben echt een beetje over de rooie, zit gewoon te janken nu.
Ik houd er niet van om hem te betuttelen maar ik maak me echt zorgen, misschien kom ik wat hysterisch over, maar ik ben echt een beetje over de rooie, zit gewoon te janken nu.
vrijdag 4 mei 2007 om 10:30
@Sunshine: naar allemaal. Toch maar weereens proberen een duidelijk gesprek aan te gaan? Zo'n zin als 'ik zie wel of ik instort' vind ik ergens ook wel weer tekenend voor mensen in een dergelijke situatie. Het lijkt wel een soort zelfpijniging, die is kennelijk nodig om tevreden te zijn over het eigen functioneren. Ik zou daar ook boos over zijn.
Dat is het naar vriend ook een beetje, dat ik denk: nou heb je even vrij, ga dan niet weer zitten werken omdat je je ellendig voelt. Over die drempel en mensen bellen, zou ik zeggen. Ik vraag me een beetje af of ik die irritatie ook zal uiten, misschien is het wel een goeie schop-onder-de-kont als ik me af en toe ook wat kritischer uit.
Ik heb zelf niet echt veel vrije tijd, dus ook daarom word ik wel een beetje chagrijnig als ik zie hoe hij ermee omgaat. In het extreme denk ik dan: joh, als jij je niet weet te vermaken, gaan dan mijn werk maar doen, dan ga ik wel wat leuks doen. Maar goed, ik begrijp hem ook wel een beetje hoor.
Waar het ook steeds weer op terugkomt is dat sleurgevoel. Ik vind het moeilijk om te gaan met iemand die feitelijk niet weet wat hij met zijn leven aanmoet en zichzelf als een soort kluizenaar ziet en daar naar mijn gevoel dan niet genoeg aan probeert te doen (aangezien ik hem moet herinneren aan wie hij nog wilde bellen). Hij is nogal wispelturig ook. Hij kan het ene moment plannen hebben voor dit, en het vervolgens niet meer zien zitten. Vind ik ook moeilijk om mee om te gaan. Want ik reageer op die plannen. Of ik draag zelf iets aan en dat vind hij dan wel een goed idee, maar de volgende dag is het weer allemaal k-t. Het is niet allemaal voor zijn rekening hoor, want er waren plannen en dan komt er ook van de andere kant geen respons. Maar een stukje ervan ligt ook wel bij hem. Hij heeft het gevoel dat, ik zal het maar even de kosmos noemen, hem tegenwerkt, dat hij iets anders zou moeten nu, maar weet niet wat. Ik begrijp dat gevoel wel, maar ik weet het onderhand ook niet meer...
Dat is het naar vriend ook een beetje, dat ik denk: nou heb je even vrij, ga dan niet weer zitten werken omdat je je ellendig voelt. Over die drempel en mensen bellen, zou ik zeggen. Ik vraag me een beetje af of ik die irritatie ook zal uiten, misschien is het wel een goeie schop-onder-de-kont als ik me af en toe ook wat kritischer uit.
Ik heb zelf niet echt veel vrije tijd, dus ook daarom word ik wel een beetje chagrijnig als ik zie hoe hij ermee omgaat. In het extreme denk ik dan: joh, als jij je niet weet te vermaken, gaan dan mijn werk maar doen, dan ga ik wel wat leuks doen. Maar goed, ik begrijp hem ook wel een beetje hoor.
Waar het ook steeds weer op terugkomt is dat sleurgevoel. Ik vind het moeilijk om te gaan met iemand die feitelijk niet weet wat hij met zijn leven aanmoet en zichzelf als een soort kluizenaar ziet en daar naar mijn gevoel dan niet genoeg aan probeert te doen (aangezien ik hem moet herinneren aan wie hij nog wilde bellen). Hij is nogal wispelturig ook. Hij kan het ene moment plannen hebben voor dit, en het vervolgens niet meer zien zitten. Vind ik ook moeilijk om mee om te gaan. Want ik reageer op die plannen. Of ik draag zelf iets aan en dat vind hij dan wel een goed idee, maar de volgende dag is het weer allemaal k-t. Het is niet allemaal voor zijn rekening hoor, want er waren plannen en dan komt er ook van de andere kant geen respons. Maar een stukje ervan ligt ook wel bij hem. Hij heeft het gevoel dat, ik zal het maar even de kosmos noemen, hem tegenwerkt, dat hij iets anders zou moeten nu, maar weet niet wat. Ik begrijp dat gevoel wel, maar ik weet het onderhand ook niet meer...
vrijdag 4 mei 2007 om 11:31
Laura, wordt lastig om een gesprek aan te gaan, ik weet niet of ik hem nog zie en als ik hem zie dan is het kort en met kids erbij. Dan kan het dus alleen door de telefoon. Het lastige is, als ik nu 'moeilijk ga doen', dan wordt het voor hem alleen maar zwaarder, want hij kan er geen 'gedoe' bij hebben. Dan ben ik dus uiteindelijk degene die hem een inzinking bezorgt (zo zal hij dat brengen). Dus ik ben weer degene die zich moet aanpassen en zich eroverheen moet zetten.
Ik zou hem wel willen bellen en zeggen dat ik hem gewoon wil zien voor hij weggaat, punt. Zonder verder te zeggen dat ik me zorgen maak of hem verwijten te maken. Ik heb wel een beetje het gevoel dat ik erom moet bedelen en dat het van hem niet per sé hoeft.
Ik kan het er ook opaan laten komen, maar dan zit ik me vanavond op te vreten, omdat hij niet of heel laat belt, dan te moe is om iets af te spreken en dan moet ik weer afwachten.
Eigenlijk wil ik gewoon dat hij er zelf extra moeite voor doet en me ook graag nog wil zien. Misschien als ik het erop aan laat komen lukt het niet meer elkaar te zien en gaat hij zelf ook merken dat dat toch ook niet echt prettig is.
Pfff, ik maak het weer lekker ingewikkeld.
Het lijkt erop alsof je vriend in een soort slachtofferrol is gaan zitten en eigenlijk wil hij gewoon dat jij zijn leven leuk maakt door dingen met hem te doen. HIj laat je zelfs plannen voor hem bedenken. Ik zou het echt wat meer bij hem laten en niet allerlei dingen gaan bedenken voor hem.
Het lijkt een beetje op mijn ex, die was dan wel niet overspannen, maar verwachtte ook dat ik zijn/ons sociale leven regelde. Toen ik wat vaker alleen weg moest voelde hij zich zielig en alleen, hij ging ook klagen dat mensen die beloofd hadden te zullen bellen dat niet deden, maar zelf belde hij ook niet.
Hij zal toch vanuit zichzelf moeten proberen weer wat te ondernemen. Is er iets wat hij echt leuk vindt om te doen? Nu hij zoveel tijd heeft kan hij daar ook iets mee doen.
Ik zou hem wel willen bellen en zeggen dat ik hem gewoon wil zien voor hij weggaat, punt. Zonder verder te zeggen dat ik me zorgen maak of hem verwijten te maken. Ik heb wel een beetje het gevoel dat ik erom moet bedelen en dat het van hem niet per sé hoeft.
Ik kan het er ook opaan laten komen, maar dan zit ik me vanavond op te vreten, omdat hij niet of heel laat belt, dan te moe is om iets af te spreken en dan moet ik weer afwachten.
Eigenlijk wil ik gewoon dat hij er zelf extra moeite voor doet en me ook graag nog wil zien. Misschien als ik het erop aan laat komen lukt het niet meer elkaar te zien en gaat hij zelf ook merken dat dat toch ook niet echt prettig is.
Pfff, ik maak het weer lekker ingewikkeld.
Het lijkt erop alsof je vriend in een soort slachtofferrol is gaan zitten en eigenlijk wil hij gewoon dat jij zijn leven leuk maakt door dingen met hem te doen. HIj laat je zelfs plannen voor hem bedenken. Ik zou het echt wat meer bij hem laten en niet allerlei dingen gaan bedenken voor hem.
Het lijkt een beetje op mijn ex, die was dan wel niet overspannen, maar verwachtte ook dat ik zijn/ons sociale leven regelde. Toen ik wat vaker alleen weg moest voelde hij zich zielig en alleen, hij ging ook klagen dat mensen die beloofd hadden te zullen bellen dat niet deden, maar zelf belde hij ook niet.
Hij zal toch vanuit zichzelf moeten proberen weer wat te ondernemen. Is er iets wat hij echt leuk vindt om te doen? Nu hij zoveel tijd heeft kan hij daar ook iets mee doen.
vrijdag 4 mei 2007 om 11:57
@Sunshine: ik begrijp je overwegingen. Ik weet niet wat wijsheid is. Denk dat er inderdaad twee opties zijn: of je belt hem en zegt hem dat je hem nog wilt zien voor hij weggaat, of je laat het op z'n beloop. Wat betreft het bellen vraag ik me ergens af of het echt zin heeft, tenzij je echt heel stellig (*vuist op tafel*) bent. Want als ik het goed begrepen heb, hebben jullie het al gehad over de optie om elkaar nog te zien en dat ziet hij niet gebeuren. Toch? Anderzijds, het lijdzaam afwachten geeft een rotgevoel en je loopt het risico dat je er misschien te veel aan gaat ophangen als hij dan later niet aangeeft dat hij het toch wel jammer vond. Hij is met zijn hoofd elders, dus of hij dat moment samen echt zal missen, weet ik niet. Maar ja, het is wellicht ook wel juist weer veelzeggend... Ik bedoel, hij heeft ook te investeren in jullie relatie, hij stoot jou zo alleen maar meer af. En ik weet niet hoe het bij jou zit, maar ergens geeft zo'n uitspraak als 'dan stort ik maar in' me ook een slecht gevoel over zijn houding in jullie relatie. Hij lijkt zich er niet bewust van te zijn dat het broodnodig is dat het tij eens keert, dat er een ontwikkeling ten goede (voor hemzelf en van daaruit voor jullie relatie) moet komen. Ik 'proef' dus ook een soort onverschilligheid/gelatenheid en dat vind ik helemaal niet goed...
Mijn vriend laat mij niet alle plannen maken hoor. Gisteren was ik zelf bijv nergens toe in staat. En het sociale leven is ook wel duidelijk iets wat we maar gedeeltelijk samen doen. Dus in dat opzicht zal ik sowieso geen dingen voor hem ondernemen, ik ga niet zijn vrienden/kennissen bellen. Overigens is zijn vrije week alweer bijna om. Hij is nu bij een vriendin, daar kan hij ook wel goed mee praten. Deed hij gisteren ook aan de telefoon, maar ik zat ernaast, dus dan krijg ik alsnog weer dat hele verhaal mee van het niet meer weten. Morgen ondernemen we samen wat en zondag moet hij het zelf maar weer zien te doen, want dan moet ik studeren...
Mijn vriend laat mij niet alle plannen maken hoor. Gisteren was ik zelf bijv nergens toe in staat. En het sociale leven is ook wel duidelijk iets wat we maar gedeeltelijk samen doen. Dus in dat opzicht zal ik sowieso geen dingen voor hem ondernemen, ik ga niet zijn vrienden/kennissen bellen. Overigens is zijn vrije week alweer bijna om. Hij is nu bij een vriendin, daar kan hij ook wel goed mee praten. Deed hij gisteren ook aan de telefoon, maar ik zat ernaast, dus dan krijg ik alsnog weer dat hele verhaal mee van het niet meer weten. Morgen ondernemen we samen wat en zondag moet hij het zelf maar weer zien te doen, want dan moet ik studeren...
vrijdag 4 mei 2007 om 12:52
Laura, die opmerking van 'ik zie wel of ik instort' was meer naar aanleiding van hoe druk hij het gisteren had gehad, hij was tot heel laat in de avond nog bezig geweest, belde alleen even kort, terwijl hij de dag ervoor had gezegd dat hij dan zou bellen om te bespreken hoe het verder zou gaan lopen. Hij wil in principe nog wel afspreken dit weekend, maar houdt het een beetje in het midden wanneer. Doordat hij aangaf doodop te zijn kon ik er verder ook niet op in gaan, het gesprek moest kort blijven en daar heb ik ergens ook wel begrip voor, maar hij had ook kunnen zeggen dat hij me daar dan vandaag over terug zou bellen, dan was ik al gerustgesteld geweest. Nu blijft het een beetje in het midden allemaal.
Het is morgen ook bevrijdingsdag, dus ik wil misschien met de kids erop uit en dan vind ik het sowieso handig om te weten wanneer mijn vriend tijd heeft. Misschien moet ik dat dan als argument gebruiken.
Volgens mij zijn mannen daar veel lakser in of zijn gewoon niet zo bezig met dat soort planningen, ik denk altijd veel verder vooruit.
Een (meer) onafhankelijke vrouw zou waarschijnlijk gewoon haar eigen plan trekken en als hij zou bellen terwijl er al plannen zijn voor het bevrijdingsfestival, dan vist hij achter het net. Misschien moet ik het dan toch maar zo spelen.
Ik had ook niet de indruk dat jij zijn sociale personal coach was hoor. Misschien zou dat wel een gat in de markt zijn, sociale afspraken plannen voor mensen. ;)
Wel prettig dat hij ook ergens anders een uitlaatklep vindt. Ik kan op zich nog redelijk de verhalen van mijn vriend aanhoren, is misschien het voordeel van een lat-relatie. Ik vind de dagen zonder hem ook wel prettig, vooral als ik de kids heb, doe dan allerlei gezellige dingen met ze, is gewoon lekker rustig en ontspannen.
Het is morgen ook bevrijdingsdag, dus ik wil misschien met de kids erop uit en dan vind ik het sowieso handig om te weten wanneer mijn vriend tijd heeft. Misschien moet ik dat dan als argument gebruiken.
Volgens mij zijn mannen daar veel lakser in of zijn gewoon niet zo bezig met dat soort planningen, ik denk altijd veel verder vooruit.
Een (meer) onafhankelijke vrouw zou waarschijnlijk gewoon haar eigen plan trekken en als hij zou bellen terwijl er al plannen zijn voor het bevrijdingsfestival, dan vist hij achter het net. Misschien moet ik het dan toch maar zo spelen.
Ik had ook niet de indruk dat jij zijn sociale personal coach was hoor. Misschien zou dat wel een gat in de markt zijn, sociale afspraken plannen voor mensen. ;)
Wel prettig dat hij ook ergens anders een uitlaatklep vindt. Ik kan op zich nog redelijk de verhalen van mijn vriend aanhoren, is misschien het voordeel van een lat-relatie. Ik vind de dagen zonder hem ook wel prettig, vooral als ik de kids heb, doe dan allerlei gezellige dingen met ze, is gewoon lekker rustig en ontspannen.
vrijdag 4 mei 2007 om 14:13
Mja, ik blijf het een opmerking vinden waarvan bij mij wel wat belletjes gaan rinkelen. Maar ja, ik weet niet hoe helder ik er nog in kan staan. Ik weet dat het allemaal het geschreven medium is en heb ook wel over momenten gelezen dat het wel goed ging, maar ik denk steeds maar dat ik zijn houding tov jou/jullie relatie niet goed vind. En als ik lees hoe hij het dan telefonisch allemaal afkapt omdat hij moe is... Hij kan toch een nieuw voorstel doen om te bellen, zoals je zelf ook al zegt. Krijg regelmatig het gevoel erbij dat alles te veel gevraagd is voor hem, tenzij het hem net wel uitkomt. Moet je daarin meegaan is inderdaad de vraag.
Haha, zou idd een gat in de markt kunnen zijn , social planner ofzo hahaha. Ik heb overigens ook een LAT-relatie. Maar ondanks dat... breekt het me gewoon af en toe op.
Haha, zou idd een gat in de markt kunnen zijn , social planner ofzo hahaha. Ik heb overigens ook een LAT-relatie. Maar ondanks dat... breekt het me gewoon af en toe op.
vrijdag 4 mei 2007 om 14:15
vrijdag 4 mei 2007 om 17:22
Laura, je hebt wel gelijk, hij lijkt soms wat afstand van de relatie te nemen, hoewel hij elke dag belt en we best veel contact hebben. Als hij gefocussed is op iets anders, werk, eigen kids, dan voelt het alsof hij mij een beetje wegduwt. Hij erkent dit zelf ook en heeft gezegd dat hij zijn tijd in blokken opdeelt, ik heb daarbij ook een eigen blok (bepaalde dagen in de week) in andere blokken zien we elkaar dus niet. Hij zegt dat hij het anders allemaal niet kan overzien en niet weet hoe hij zijn aandacht moet verdelen. Ik denk dat hij het oprecht zo meent en dat hij echt zo in elkaar steekt, na wat hem is overkomen is het alleen nog maar erger geworden, dus ik weet zeker dat het niets met zijn liefde voor mij te maken heeft. Maar apart is het wel en eerder had ik de neiging om daar helemaal in mee te gaan en het te accpeteren, maar nu vind ik dat ik niet altijd hiermee rekening hoef te houden. Hij kan tenslotte ook zijn best doen om dat 'blokken-idee' los te laten en hier wat flexibeler in te worden.
Ik kan hem het beste gewoon even bellen, zeggen dat ik eigenlijk morgen wel met de kids weg wil en even wil weten wanneer hij in elk geval niet kan. En duidelijk aangeven dat ik hem toch nog wel graag wil zien voor hij weggaat.
Ik kan hem het beste gewoon even bellen, zeggen dat ik eigenlijk morgen wel met de kids weg wil en even wil weten wanneer hij in elk geval niet kan. En duidelijk aangeven dat ik hem toch nog wel graag wil zien voor hij weggaat.
zaterdag 5 mei 2007 om 12:14
He Sunshine,
Heb hier ook even meegelezen en even bellen en aangeven wat je plannen zijn, maar daarbij ook rekening houden met hem (en met jezelf want je wil hem graag zien) lijkt me een goed idee Heb je hem al gesproken?
Ga je vandaag en wat met je kinderen doen en wat met je vriend?
Fijn weekend!
Eva
Heb hier ook even meegelezen en even bellen en aangeven wat je plannen zijn, maar daarbij ook rekening houden met hem (en met jezelf want je wil hem graag zien) lijkt me een goed idee Heb je hem al gesproken?
Ga je vandaag en wat met je kinderen doen en wat met je vriend?
Fijn weekend!
Eva
zaterdag 5 mei 2007 om 12:41
Hey Eva, leuk je hier ook te zien. Ik heb hem inderdaad gisteren gebeld, kreeg eerst een monoloog over wat hij allemaal had gedaan en hoe druk hij het had gehad, maar was wel positief, hij kan zulke verhalen ophangen, maar ook wel leuk om naar te luisteren. :)
Vervolgens gaf hij zelf aan dat we de avond voor hij weggaat bij elkaar zijn, hij zal dan wel gestressed zijn vanwege de reis enzo, maar goed, toch fijn om elkaar nog even te zien.
Ik heb hem wel verteld van het festival en hij wilde weten hoe laat het begon enzo, maar ik reken verder nergens op, ik ga gewoon lekker met mijn kids, ben nu rustig, omdat ik weet dat we elkaar nog gaan zien.
Vervolgens gaf hij zelf aan dat we de avond voor hij weggaat bij elkaar zijn, hij zal dan wel gestressed zijn vanwege de reis enzo, maar goed, toch fijn om elkaar nog even te zien.
Ik heb hem wel verteld van het festival en hij wilde weten hoe laat het begon enzo, maar ik reken verder nergens op, ik ga gewoon lekker met mijn kids, ben nu rustig, omdat ik weet dat we elkaar nog gaan zien.
zondag 6 mei 2007 om 10:18
Ha Sunshine,
Wat fijn voor je! Als ik je 'topics' lees, komt het over alsof je erg goed en rustig op je vriend reageert. Heel duidelijk maar rustig aangeeft wat je wilt, maar daarbij toch niet te hoge verwachtingen van hem probeert te hebben. Op die manier word je niet snel teleurgesteld (al kun je dingen natuurlijk wel jammer vinden) en geef je hem de ruimte om nee te zeggen, maar daarbij ook juist ruimte om ja te zeggen en zelf initiatief te nemen. Klinkt heel goed.
Ik wou dat ik dat nu ook kon. Ben zo moe, dat ik gewoon maar mn telefoon heb uitgezet. Erg he? Ik ben gewoon heel erg moe van het voorzichtig brengen of inhouden van alles. Ik kan het nu even niet.
Ik weet het gewoon echt niet meer..
Eva
Wat fijn voor je! Als ik je 'topics' lees, komt het over alsof je erg goed en rustig op je vriend reageert. Heel duidelijk maar rustig aangeeft wat je wilt, maar daarbij toch niet te hoge verwachtingen van hem probeert te hebben. Op die manier word je niet snel teleurgesteld (al kun je dingen natuurlijk wel jammer vinden) en geef je hem de ruimte om nee te zeggen, maar daarbij ook juist ruimte om ja te zeggen en zelf initiatief te nemen. Klinkt heel goed.
Ik wou dat ik dat nu ook kon. Ben zo moe, dat ik gewoon maar mn telefoon heb uitgezet. Erg he? Ik ben gewoon heel erg moe van het voorzichtig brengen of inhouden van alles. Ik kan het nu even niet.
Ik weet het gewoon echt niet meer..
Eva
maandag 7 mei 2007 om 17:02
Eva, dank je, ik probeer me in hem in te leven en vind elkaar vrij laten heel erg belangrijk, ik merk ook dat hij heel erg graag zijn eigen dingen bepaalt, ik weet dat hij zo in elkaar zit en hij zal daarin ook niet veranderen. Als ik ga verwachten dat hij met mij woonboulevards gaat afstruinen, dan word ik zeker teleurgesteld. Ik zal wel mijn punten aan blijven geven. In het andere topic (het jouwe) zie je ook dat zich weer iets voorgedaan heeft. In eerste instantie maakte ik er voor mezelf een groot drama van, ik heb een paar huilbuien gehad. Nu vind ik het nog steeds lullig, maar ik heb inmiddels bedacht hoe ik het wil aankaarten. Het lastige is inderdaad zijn oververmoeidheid en de werkstress die hij nu heeft, hij kan er echt niet veel bij hebben, maar ik ga ook niet op alle slakken zout leggen.
Gisteravond erkende hij dat hij op dit moment er niet voor mij kan zijn, maar dat hij dat echt in wil halen. We hebben al heel veel dingen samen ondernomen (tripjes etc.), het is pas van de laatste maanden dat hij het zo druk heeft, dus ik denk dat het wel goed gaat komen.
Gisteravond erkende hij dat hij op dit moment er niet voor mij kan zijn, maar dat hij dat echt in wil halen. We hebben al heel veel dingen samen ondernomen (tripjes etc.), het is pas van de laatste maanden dat hij het zo druk heeft, dus ik denk dat het wel goed gaat komen.
maandag 7 mei 2007 om 19:01
Dag Sunshine, Laura en welkom Eva.
Sorry voor mijn afwezegheid. Ik heb nauwlijks tijd gehad om hier te schrijven.
Even n update : mijn vriend komt al over n week naar huis. De
behandeling is dan afgesloten. Ik zie er enorm tegenop dat hij weer
thuis zal zijn. De afgelopen weekenden waren zeer zwaar. Gelukkig
hebben we dit keer beter kunnen praten en overleggen. Ik geloof dat hij
eindelijk begrijpt wat ik bedoel met 'we hebben beide ruimte nodig'. Ik
had namelijk eerder geopperd dat ik er wel voor voel om tijdelijk apart
te gaan wonen. Aanvankelijk zag hij dit als afwijzing en ging meteen
oorlog voeren. Nu vindt hij het een goed idee.
Alleen trekt hij het meteen weer door en wil Nederland verlaten....
Eigelijk staat hiermee alles op losse schroeven. Ik red het financieel
niet om alleen te wonen, dat maakt het ingewikkeld. Ofwel ik geef alles
op en volg hem, ofwel ik blijf en ga omscholen, ofwel ( en daar hoop ik
nog steeds op ) ik laat hem doen en hoop dat hij vroeg of laat gewoon
weer tevreden kan zijn met hoe het altijd was en zijn wilde plannen
laat varen.
Moeilijkmoeilijk. Komt nog bij dat ik zie dat hij nog lang niet klaar
is met zn vragen. Er zal echt n goed vervolgtraject moeten komen,
anders komt hij echt niet verder. Ik ben misschien erg kritisch en
ongeduldig maar ik ben wel teleurgesteld met het behandelplan en de
resultaten.
Gelukkig heb ik nog even adempauze, ik ga binnenkort op vakantie met
vrienden. Dat komt eigelijk wel mooi uit, mijn vriend kan dan lekker
alleen thuiskomen ( zonder mijn onrustige impulsen ).
Sorry voor mijn afwezegheid. Ik heb nauwlijks tijd gehad om hier te schrijven.
Even n update : mijn vriend komt al over n week naar huis. De
behandeling is dan afgesloten. Ik zie er enorm tegenop dat hij weer
thuis zal zijn. De afgelopen weekenden waren zeer zwaar. Gelukkig
hebben we dit keer beter kunnen praten en overleggen. Ik geloof dat hij
eindelijk begrijpt wat ik bedoel met 'we hebben beide ruimte nodig'. Ik
had namelijk eerder geopperd dat ik er wel voor voel om tijdelijk apart
te gaan wonen. Aanvankelijk zag hij dit als afwijzing en ging meteen
oorlog voeren. Nu vindt hij het een goed idee.
Alleen trekt hij het meteen weer door en wil Nederland verlaten....
Eigelijk staat hiermee alles op losse schroeven. Ik red het financieel
niet om alleen te wonen, dat maakt het ingewikkeld. Ofwel ik geef alles
op en volg hem, ofwel ik blijf en ga omscholen, ofwel ( en daar hoop ik
nog steeds op ) ik laat hem doen en hoop dat hij vroeg of laat gewoon
weer tevreden kan zijn met hoe het altijd was en zijn wilde plannen
laat varen.
Moeilijkmoeilijk. Komt nog bij dat ik zie dat hij nog lang niet klaar
is met zn vragen. Er zal echt n goed vervolgtraject moeten komen,
anders komt hij echt niet verder. Ik ben misschien erg kritisch en
ongeduldig maar ik ben wel teleurgesteld met het behandelplan en de
resultaten.
Gelukkig heb ik nog even adempauze, ik ga binnenkort op vakantie met
vrienden. Dat komt eigelijk wel mooi uit, mijn vriend kan dan lekker
alleen thuiskomen ( zonder mijn onrustige impulsen ).
zondag 13 mei 2007 om 01:05
@Sunshine: dat klinkt naar omstandigheden goed wat je schrijft...
@Inimini: wat een gedoe zeg, dat hij nu wel inziet dat apart wonen voorlopig even het beste is, maar dan meteen zulke radicale plannen maakt. Heb je al meer helderheid? Of beter nog: ben je al met vakantie
Ooohh ik weet het allemaal niet meer. Ik krijg het af en toe zo hondsbenauwd van mijn vriend. Ik hoor steeds maar dat hij zich thuis ongelukkig voelt en eruit wil, maar dat doet hij voornamelijk met mij. En hij weet niet wat hij beroepsmatig moet, hij voelt zich eenzaam (bel dan iemand), etc etc. En de patronen. Een klus aannemen waarvan ik vraag zou je dat wel doen. Ja, want hij kreeg er geld voor. Nou vast geen fortuin. En dan later: dat doe ik volgende keer niet meer. Ik zeg: dat zei je de vorige keer ook.
Ik heb te maken met een vriend die mij vraagt "waar denk je aan". Het is goed bedoeld, maar het roept bij mij hetzelfde op als bij mannen wier vrouw het vraagt. Heb erg de neiging om hem af te poeieren. En vind hem echt minder aantrekkelijk. Laatst lagen we na het douchen in bed en dacht ik, nou kan het misschien wel, maar toen ging hij me voor de grap nadoen en was ik meteen weer afgeknapt. Ook dat nadoen getuigt van een grote focus op mij. Hij reageert echt letterlijk op iedere boer of hik die ik laat.
MOet maar eens gaan praten, maar getsie... Moeilijk..
@Inimini: wat een gedoe zeg, dat hij nu wel inziet dat apart wonen voorlopig even het beste is, maar dan meteen zulke radicale plannen maakt. Heb je al meer helderheid? Of beter nog: ben je al met vakantie
Ooohh ik weet het allemaal niet meer. Ik krijg het af en toe zo hondsbenauwd van mijn vriend. Ik hoor steeds maar dat hij zich thuis ongelukkig voelt en eruit wil, maar dat doet hij voornamelijk met mij. En hij weet niet wat hij beroepsmatig moet, hij voelt zich eenzaam (bel dan iemand), etc etc. En de patronen. Een klus aannemen waarvan ik vraag zou je dat wel doen. Ja, want hij kreeg er geld voor. Nou vast geen fortuin. En dan later: dat doe ik volgende keer niet meer. Ik zeg: dat zei je de vorige keer ook.
Ik heb te maken met een vriend die mij vraagt "waar denk je aan". Het is goed bedoeld, maar het roept bij mij hetzelfde op als bij mannen wier vrouw het vraagt. Heb erg de neiging om hem af te poeieren. En vind hem echt minder aantrekkelijk. Laatst lagen we na het douchen in bed en dacht ik, nou kan het misschien wel, maar toen ging hij me voor de grap nadoen en was ik meteen weer afgeknapt. Ook dat nadoen getuigt van een grote focus op mij. Hij reageert echt letterlijk op iedere boer of hik die ik laat.
MOet maar eens gaan praten, maar getsie... Moeilijk..
zondag 8 juli 2007 om 16:01
UP!
Hoe is het nu met iedereen?
Hier niet zo... vriend zat/zit weer tegen overspannenheid aan. Ik had me daar wel wat ingesteld, maar dan nog is het niet leuk.
Wat wel goed is is dat we eindelijk een begin hebben gemaakt met een goed gesprek, omdat we allebei voelen dat de 'sjeu' er een beetje uit is. Ik heb alleen echt geen idee hoe daaruit te komen. Ik weet gewoon niet waar voor mij de angel zit. Is het vooral zijn overspannenheid? Of zit het probleem ergens anders. Voor mij speelt die overspannenheid wel mee, al weet ik dus niet in welke mate. Voel me gewoon afgestompt, maar dat is sowieso iets waar ik van jongs af aan niet onbekend mee ben. maar dit is mijn eerste langere relatie en het speelt ook nadrukkelijk daarin en ik weet het allemaal niet goed meer.
Is er ergens een site waar je als partner van wat aanspraak kunt hebben?
Hoe is het nu met iedereen?
Hier niet zo... vriend zat/zit weer tegen overspannenheid aan. Ik had me daar wel wat ingesteld, maar dan nog is het niet leuk.
Wat wel goed is is dat we eindelijk een begin hebben gemaakt met een goed gesprek, omdat we allebei voelen dat de 'sjeu' er een beetje uit is. Ik heb alleen echt geen idee hoe daaruit te komen. Ik weet gewoon niet waar voor mij de angel zit. Is het vooral zijn overspannenheid? Of zit het probleem ergens anders. Voor mij speelt die overspannenheid wel mee, al weet ik dus niet in welke mate. Voel me gewoon afgestompt, maar dat is sowieso iets waar ik van jongs af aan niet onbekend mee ben. maar dit is mijn eerste langere relatie en het speelt ook nadrukkelijk daarin en ik weet het allemaal niet goed meer.
Is er ergens een site waar je als partner van wat aanspraak kunt hebben?
