Relaties
alle pijlers
Partner heeft kinderwens, ik niet, relatiecrisis..
woensdag 31 oktober 2007 om 06:17
Ik heb zitten twijfelen of ik dit nu in het kinderforum moet plaatsen of toch bij relaties. Toch maar hier, want het gaat uiteindelijk over de relatie tussen mij en mijn partner. Ik kan een heel verhaal schrijven, maar ik probeer het toch kort en bondig te vertellen. Ik ben een vrouw van 38 en mijn vriend is 39. We hebben een lat-relatie. Ik heb 3 kinderen uit een vorig huwelijk en de jongste is nu 10 jaar. We hebben nu bijna 5 jaar een relatie en ik ben van het begin af aan duidelijk geweest naar mijn vriend dat ik geen kinderwens meer heb. Hij heeft al vanaf het begin aangegeven dat hij heel graag een kind wil. We hebben er vaak over gepraat en zo'n 2 jaar geleden heel duidelijk naar elkaar uitgesproken dat er geen kind meer bij komt. Nu begint hij terug te krabbelen en zet mij als het ware onder druk, door te zeggen dat de relatie geen kans van overleven heeft als ik hem geen kind gun. Ik gun hem van harte een kind, daar niet van, maar niet meer van mij..We zouden gaan samenwonen in een groter huis. We kunnen niet bij elkaar intrekken want daarvoor wonen we beide te klein. Om een groter huis te kunnen kopen ben ik afhankelijk van zijn inkomsten. Ik ben verder uiteraard financieel onafhankelijk van hem, ik heb tenslotte mijn eigen huis en inkomsten, maar dat is lang niet genoeg om een groter huis van te kunnen kopen. Hij heeft wel de financiele middelen daarvoor, vandaar dat hij degene is die kan zorgen voor een groter huis. Nu zegt hij daar vanaf te willen zien, want waarom zou hij voor mij en mijn kinderen een groter huis kopen, terwijl hij met zijn kinderwens weg zit te kwijnen? Opeens praat hij heel duidelijk over "mijn kinderen" alsof hij daar niets mee te maken heeft. Hij is altijd goed geweest voor de kinderen, ze hebben een goede band met hem, dus snap ik die reactie niet. Ik voel dat ik hem kwijt raak en dat vind ik heel erg, ik hou tenslotte van hem en wou met hem verder in het leven. Maar om al mijn principes overboord te gooien en toch met een soort dwang een kind op de wereld te zetten gaat mij veel te ver. Wat moet ik hier nou van denken? Ik weet het echt niet meer..
woensdag 31 oktober 2007 om 07:10
Ik zou me absoluut niet laten chanteren door hem. Dat doet ie nu dus wel. Ik heb zelf nooit kinderen gewild en toen ik een relatie met mijn vriend kreeg, heb ik hem dat vanaf het begin duidelijk gemaakt. Gelukkig heeft ie er zelf ook geen behoefte aan, maar had dat wel zo geweest dan hadden we elkaar moeten laten gaan.
woensdag 31 oktober 2007 om 08:25
Ik heb er geen ervaring mee, maar vraag me wel af: hoe komt het dat dit na 5 jaar boven komt drijven in jullie relatie? Zeker omdat er 2 jaar geleden heel duidelijk tussen jullie is vastgesteld dat er geen kinderen meer bij zullen komen in jullie gezin.
En nu stelt hij dat jij de relatie geen kans van overleven gunt door je aan deze gezamenlijke beslissing te houden.
Ik kan me voorstellen dat je je onder druk gezet voelt door deze stellingname van je vriend. Ineens ben jij degene die de relatie in gevaar brengt, zo lees ik het, en ben jij verantwoordelijk om dat weer in goede banen te leiden.
Volgens mij draait hij de zaak om. Het wás in goede banen, mede gebaseerd op jullie gesprek van twee jaar geleden, en hij brengt nu de relatie in gevaar door het anders voor te stellen. Hij zou degene moeten zijn die aangewezen wordt als degene die de relatie geen kans van overleven gunt.
Vandaar dus mijn afvragen waarom dit nu gebeurt. Ik heb geen zicht op jullie situatie maar vraag me af waarom hij deze stelling inneemt en het daarbij zo op de spits drijft. Kan het te maken hebben met de verandering van LAT naar samenwonen?
succes,
TD
En nu stelt hij dat jij de relatie geen kans van overleven gunt door je aan deze gezamenlijke beslissing te houden.
Ik kan me voorstellen dat je je onder druk gezet voelt door deze stellingname van je vriend. Ineens ben jij degene die de relatie in gevaar brengt, zo lees ik het, en ben jij verantwoordelijk om dat weer in goede banen te leiden.
Volgens mij draait hij de zaak om. Het wás in goede banen, mede gebaseerd op jullie gesprek van twee jaar geleden, en hij brengt nu de relatie in gevaar door het anders voor te stellen. Hij zou degene moeten zijn die aangewezen wordt als degene die de relatie geen kans van overleven gunt.
Vandaar dus mijn afvragen waarom dit nu gebeurt. Ik heb geen zicht op jullie situatie maar vraag me af waarom hij deze stelling inneemt en het daarbij zo op de spits drijft. Kan het te maken hebben met de verandering van LAT naar samenwonen?
succes,
TD
woensdag 31 oktober 2007 om 08:40
TD,
Uiteraard heb ik dat gevraagd aan hem, waarom het nu ineens weer op de proppen komt. Het komt volgens hem omdat zijn biologische klok ook doortikt en doordat vrienden/collega's ook in een periode zitten van kinderen krijgen. Dat alles drukt hem weer met de neus op het feit dat hij dat ook graag wil. Ik ben het met je eens dat hij nu ineens degene is die de relatie in gevaar brengt. Daarom voel ik me ook zo machteloos en onder druk gezet.
Ik heb ook al tegen hem gezegd dat ik geen wandelende baarmoeder ben..!
Uiteraard heb ik dat gevraagd aan hem, waarom het nu ineens weer op de proppen komt. Het komt volgens hem omdat zijn biologische klok ook doortikt en doordat vrienden/collega's ook in een periode zitten van kinderen krijgen. Dat alles drukt hem weer met de neus op het feit dat hij dat ook graag wil. Ik ben het met je eens dat hij nu ineens degene is die de relatie in gevaar brengt. Daarom voel ik me ook zo machteloos en onder druk gezet.
Ik heb ook al tegen hem gezegd dat ik geen wandelende baarmoeder ben..!
woensdag 31 oktober 2007 om 09:08
Als jullie al een principeafspraak hadden dat er geen kinderen meer bij zouden komen, dan heeft hij nu geen recht om jou te verwijten dat je de relatie in gevaar brengt. Dat is een onterecht en gemeen verwijt. Als hij van zichzelf wist dat hij wel een kinderwens had, dan had hij dus een paar jaar geleden de keus moeten maken niet met jou in een relatie te stappen.
Ik zou niet aan zijn dreigementen en chantage toegeven. Dat ga je hem alleen maar kwalijk nemen en dan loopt je relatie stuk met nog een baby erbij. Ook op financieel gebied heeft dat behoorlijke consequenties voor jou. Mooi niet aan beginnen dus.
Ik wens je wel heel veel sterkte want het lijkt me ontzettend pijnlijk als je partner op een dergelijk punt terugkomt. Juist omdat er hierin geen winnaar is en de relatie altijd onder druk komt te staan. Hou je er in ieder geval aan vast dat jij altijd eerlijk bent geweest over hoe jij jullie relatie zag.
Sterkte!
Ik zou niet aan zijn dreigementen en chantage toegeven. Dat ga je hem alleen maar kwalijk nemen en dan loopt je relatie stuk met nog een baby erbij. Ook op financieel gebied heeft dat behoorlijke consequenties voor jou. Mooi niet aan beginnen dus.
Ik wens je wel heel veel sterkte want het lijkt me ontzettend pijnlijk als je partner op een dergelijk punt terugkomt. Juist omdat er hierin geen winnaar is en de relatie altijd onder druk komt te staan. Hou je er in ieder geval aan vast dat jij altijd eerlijk bent geweest over hoe jij jullie relatie zag.
Sterkte!
woensdag 31 oktober 2007 om 09:16
Je bent geen wandelende baarmoeder? Dat klinkt heel genunanceerd, op die manier komen jullie er samen vast wel uit. Waarom nu de verantwoordelijkheid voor dit probleem eenzijdig bij hem leggen? Waarom roepen dat hij degene is die de relatie in gevaar brengt? Ook al heb je twee jaar geleden "naar elkaar uitgesproken dat er geen kind meer komt". Kennelijk speelt het probleem nog steeds. Onenigheid over het verlangen naar kinderen is een probleem van jullie samen en bij jullie samen ligt de verantwoordelijkheid om een oplossing te zoeken. Ik wens jullie sterkte en wijsheid.
woensdag 31 oktober 2007 om 09:43
Ben het met Wuiles eens. Het is niet alleen zijn probleem, maar ook jouw probleem. Hij pakt het niet goed aan, dat is wel waar. Maar dat jullie twee jaar geleden hebben gezegd dat er geen kind meer komt stelt niet al teveel voor. Mensen veranderen nou eenmaal van gedachten, zeker als het gaat over het krijgen van kinderen bijvoorbeeld. En daar heeft iemand ook alle recht toe, om van gedachten te veranderen. Hij heeft alleen niet het recht om jou nu te verwijten dat je de relatie stuk maakt door geen kind te willen. Jij kunt hem ook niet verwijten dat hij nu opeens wél een kind wil.
Misschien meende hij 2 jaar geleden echt oprecht dat hij geen kind wilde, maar is hij gewoon van gedachten verandert. Het wel of niet willen van een kind is geen verstandelijk iets, maar een gevoelsmatig iets, en hij kan er ook niets aan doen dat hij het nu anders voelt dan 2 jaar geleden.
Het is wel moeilijk om dit op te lossen. Maar lijkt me dat het verstandig is om te beginnen met elkaar niet te verwijten dat de relatie stukgemaakt wordt of geen kans van slagen heeft. Jullie kunnen beiden niets aan je gevoel doen, verwijt elkaar dat dus ook niet.
Maar als jij echt 100% zeker weten geen kind wilt moet je er zeker niet voor hem aan beginnen.
Misschien meende hij 2 jaar geleden echt oprecht dat hij geen kind wilde, maar is hij gewoon van gedachten verandert. Het wel of niet willen van een kind is geen verstandelijk iets, maar een gevoelsmatig iets, en hij kan er ook niets aan doen dat hij het nu anders voelt dan 2 jaar geleden.
Het is wel moeilijk om dit op te lossen. Maar lijkt me dat het verstandig is om te beginnen met elkaar niet te verwijten dat de relatie stukgemaakt wordt of geen kans van slagen heeft. Jullie kunnen beiden niets aan je gevoel doen, verwijt elkaar dat dus ook niet.
Maar als jij echt 100% zeker weten geen kind wilt moet je er zeker niet voor hem aan beginnen.
woensdag 31 oktober 2007 om 09:59
Wuiles, dit is zeker niet de manier om met elkaar te communiceren en het was een uitspraak naar hem toe omdat ik het voelde alsof ik niet genoeg voor hem ben. Hij houdt pas echt van me als ik hem een kind geef..dat gevoel dus..Vandaar mijn opmerking naar hem. Maar laat ik nogmaals duidelijk zijn dat we er niet maar alleen in dat soort kreten en termen over praten met elkaar..
woensdag 31 oktober 2007 om 10:22
Pinksterbloempje, daar ben ik dus ook heel bang voor..Stel dat ik wel toegeef en weer een baby heb, waar ik overigens het grootste gedeelte van de tijd voor zal zorgen omdat hij heel veel werkt..Maar ik heb dan een baby, het valt tegen (wat iedere moeder kan beamen dat het hebben van een baby ook vaak tegenvalt) en dat ik dan constant denk: Ja, maar ik wou dit ook eigenlijk helemaal niet..Ook niet eerlijk tegenover een kind lijkt mij..die gaat dat voelen..En ik ga het hem verwijten, daar kun je dan niet om heen..
Hij vind dat ik alles veel te negatief zie, maar ik kan er voor mij niets positiefs uithalen..
Hij vind dat ik alles veel te negatief zie, maar ik kan er voor mij niets positiefs uithalen..
woensdag 31 oktober 2007 om 10:47
Je zou natuurlijk ook kunnen voorstellen, dat je eventueel wel accoord kunt gaan, maar dat hij dan beduidend minder zal moeten gaan werken om de voornaamste verzorger van kind(eren) + huishouden te zorden en dat jij dan hoofdkostwinner wordt.
Als de praktische bezwaren voor jou getackeld zijn, sta je ms iets anders tegenover.
Als de praktische bezwaren voor jou getackeld zijn, sta je ms iets anders tegenover.
woensdag 31 oktober 2007 om 10:49
Zelf heb ik er ook voor gekozen om nooit meer kinderen erbij te willen. Niet van mezelf en niet van een ander. Ik kan me goed voorstellen dat je er helemaal niet meer aan beginnen wilt en het lijkt me enorm moeilijk als je partner - om wie je veel geeft en met wie je al jaren samen bent - toch blijft aandringen op weer een kind, maar nu van hem. Vooral ook omdat iemand die geen kind heeft maar wel graag wil, zich veelal niet goed kan voorstellen dat iemand die al kinderen heeft er geen meer bij wil.
Hoe je ermee om kunt gaan, zou ik niet weten. Je kunt zeggen: wanneer je veel van hem houdt, dan is het misschien verstandig dat hij een nieuwe partner zoekt met wie hij wellicht kinderen kan krijgen. Juist omdat je om hem geeft.
Hoe je ermee om kunt gaan, zou ik niet weten. Je kunt zeggen: wanneer je veel van hem houdt, dan is het misschien verstandig dat hij een nieuwe partner zoekt met wie hij wellicht kinderen kan krijgen. Juist omdat je om hem geeft.
woensdag 31 oktober 2007 om 11:00
Een eigen kind is hoe dan ook anders dan de kinderen van je geliefde. Denk dat dit een te essentiele zaak is om af te doen met 'maar twee jaar geleden zei je dat we geen kinderen meer hoefden'.
Of er oplossingen zijn anders dan uit elkaar gaan weet ik niet. Jullie gevoelens zijn allebei heel heftig. Maar voor de relatie is het heel fijn als jullie in elk geval allebei zo hard mogelijk proberen de ander te begrijpen.
Of er oplossingen zijn anders dan uit elkaar gaan weet ik niet. Jullie gevoelens zijn allebei heel heftig. Maar voor de relatie is het heel fijn als jullie in elk geval allebei zo hard mogelijk proberen de ander te begrijpen.
woensdag 31 oktober 2007 om 11:28
Hier ben ik het helmaal mee eens. Ik vind het beetje slap van hem om heel graag kinderen te willen, maar "hij moet wel veel werken en dus zal jij de voornaamste zorg moeten dragen..." Zijn dit zijn woorden, lopen de dingen wel vaker zo bij jullie of zijn dit je (ongegronde) angsten?
Nog een belangrijke vraag die je jezelf kunt stellen: waarom wil ik geen kinderen meer?
Is dat omdat je niet meer wilt dragen en baren? Is dat omdat je in een nieuwe fase van je leven zit? Is dat omdat je rust wil voor je eigen kinderen? Is dat omdat je het zorgen niet leuk genoeg vindt om er nog een keer aan te beginnen? Is dat omdat je diep in je hart twijfels hebt over hem als vader? Andere redenen?
Sommige reden vallen als ze op zichzelf staan nog wel te omzeilen. Als jij bijv. geen zin meer hebt in dragen en baren, maar met de rest zit het wel snor, kun je samen nog adoptie overwegen. Maar dan lijkt het mij dat het heel duidelijk moet zijn dat dit niet hetzelfde is als dat jij het kind dan wrel even opvoedt. Hij wil het graag en dus zal hij zijn leven er naar moeten inrichten (met dus o.a. zijn werk). En jij moet het dan natuurlijk ook wel graag willen....
Misschien ook handig om in plaats van hem steeds direct een "nee"te verkopen meer te vragen naar de ahterliggende redenen waarom hij van gedachten is veranderd. Dat mensen in zijn omgeving kinedren krijgen vind ik begrijpelijk, maar een matig argument.. Wat doet dit van binnen met hem? Hoe ziet hij het dan voor zch? En heel concreet? Hoe zullen jullie dagen verlopen? Hoe wil hij het financieel doen? (hij zal dan minder moeten werken, maar jullie kosten gaan omhoog, etc.).
Als hij zijn verhaal kan doen zal misschien blijken dat hij het toch minder graag wil dan hij dacht.... Of dat jij het misschien tóch wil.... Maar hopelijk en vooral: komen jullie uit het bekvechtende van nu.
Laatste ding, overbodig waarschijnlijk: Dit zijn beslissingen waar je het heel lang samen over kan hebben, maar keuzes zijn zo persoonlijk!! Het is misschien wel de belangrijkste keuze in jouw en ook in zijn leven. Nooit een kind krijgen wanneer je het niet ziet zitten!! En ook nooit van een diep gewortelde (als dit het geval is) kinderwens afstappen omdat de ander het niet ziet zitten......
woensdag 31 oktober 2007 om 11:34
Het is ook een beslissing die, eenmaal genomen, niet meer kan worden teruggedraaid. Als de baby er is, dan blijft het. En je kunt moeilijk om hem een goed gevoel te geven een dergelijke beslissing nemen. Daar ga je zelf aan onderdoor.
Ik las net de reacties na mijn posting ook even, waar gesteld wordt dat het een gezamenlijk probleem is. Uiteraard is dat, maar het is haar partner die terugkomt op een principeafspraak die er lag.
In theorie zou ik in dezelfde situatie kunnen komen als TO. Ook Pinksterman en ik hebben de principe-afspraak: geen kinderen (helemaal dus niet). Hij wist niet of hij ze wilde, ik wilde ze pertinent niet. We hebben dat besproken en mijn man heeft voor mij gekozen en dus voor een relatie zonder kinderen. Ik zou het afschuwelijk vinden als hij er op terug zou komen, want dat zou het einde van ons huwelijk betekenen.
Bij TO speelt ook nog mee dat zij al kinderen heeft en dat ze het wel mooi zo vindt. Haar partner kan haar niet dwingen tegen haar zin een kind op de wereld te zetten omdat HIJ dat zo graag wil. En uit de posting van TO proef ik ook dat hij eerst leuk naar haar kinderen toe was en ze nu afdoet alsof het alleen haar kinderen zijn. Dat lijkt me ook absoluut niet leuk voor die kinderen.
woensdag 31 oktober 2007 om 11:59
Bovenstaande regel was een antwoord op Mamzelle, ik had niet gezien dat er al andere reakties waren..
Zijn kinderwens is diepgeworteld en niet zo maar een loze kreet. Hij heeft ook voor mijn kinderen gezorgd alsof het zijn eigen kinderen waren. Nu wordt hij ouder en breekt het hem op dat hij het nooit zal meemaken; een zwangerschap, bevalling, de eerste stapjes van een kind, iemand die "papa" tegen hem zegt. Ik dacht tot voor kort dat hij er genoegen mee nam dat hij "stiefkinderen" had en dat ie daar zijn zorggevoelens aan kwijt kon.
Nu blijkt het anders te liggen omdat hij nu dingen zegt als: ik mag wel mee naar een rapportenvergadering van jouw kinderen, maar het is me niet gegund om zelf een kind te hebben. Dit soort opmerkingen doen me pijn. Ik heb hem meegenomen naar school om hem het gevoel te geven dat ik hem serieus neem in de rol als verzorger en omdat ik dacht dat hij daar belangstelling voor had. Het zal zijn frustratie en teleurstelling wel zijn dat hij nu zulke opmerkingen maakt, maar toch..
Ik heb zoveel redenen om het niet te willen:
Mijn leeftijd
Ik verlang niet meer naar nog een kind
Ik heb het allemaal achter de rug, de baby en peutertijd en daar ben ik eigenlijk heel blij mee. Geen gesleep meer met luiers, buggys, zwemles,enz. (Begrijp me niet verkeerd; hier heb ik heel erg van genoten in die tijd, maar het ligt nu achter me).
Ik gebruik medicijnen waar ik niet zonder kan
Met mijn leeftijd word een zwangerschap en bevalling iets medisch
Ik hoef niet meer zo nodig een bevalling mee te maken, ik was na de derde al blij dat het de laatste keer zou zijn.
Het is dus niet zo dat ik twijfel aan zijn kwaliteiten als vader, integendeel zelfs. Als ik zie hoe lief en geconcentreerd hij samen met de kinderen hun huiswerk maakt, om maar een klein voorbeeld te noemen, dan weet ik dat dat wel goed zit.
Over zijn en mijn werk en inkomsten kan ik kort zijn. Ik verdien per maand wat hij in een week verdiend, het lijkt me dan ook niet realistisch om dat om te gaan gooien.
Zijn kinderwens is diepgeworteld en niet zo maar een loze kreet. Hij heeft ook voor mijn kinderen gezorgd alsof het zijn eigen kinderen waren. Nu wordt hij ouder en breekt het hem op dat hij het nooit zal meemaken; een zwangerschap, bevalling, de eerste stapjes van een kind, iemand die "papa" tegen hem zegt. Ik dacht tot voor kort dat hij er genoegen mee nam dat hij "stiefkinderen" had en dat ie daar zijn zorggevoelens aan kwijt kon.
Nu blijkt het anders te liggen omdat hij nu dingen zegt als: ik mag wel mee naar een rapportenvergadering van jouw kinderen, maar het is me niet gegund om zelf een kind te hebben. Dit soort opmerkingen doen me pijn. Ik heb hem meegenomen naar school om hem het gevoel te geven dat ik hem serieus neem in de rol als verzorger en omdat ik dacht dat hij daar belangstelling voor had. Het zal zijn frustratie en teleurstelling wel zijn dat hij nu zulke opmerkingen maakt, maar toch..
Ik heb zoveel redenen om het niet te willen:
Mijn leeftijd
Ik verlang niet meer naar nog een kind
Ik heb het allemaal achter de rug, de baby en peutertijd en daar ben ik eigenlijk heel blij mee. Geen gesleep meer met luiers, buggys, zwemles,enz. (Begrijp me niet verkeerd; hier heb ik heel erg van genoten in die tijd, maar het ligt nu achter me).
Ik gebruik medicijnen waar ik niet zonder kan
Met mijn leeftijd word een zwangerschap en bevalling iets medisch
Ik hoef niet meer zo nodig een bevalling mee te maken, ik was na de derde al blij dat het de laatste keer zou zijn.
Het is dus niet zo dat ik twijfel aan zijn kwaliteiten als vader, integendeel zelfs. Als ik zie hoe lief en geconcentreerd hij samen met de kinderen hun huiswerk maakt, om maar een klein voorbeeld te noemen, dan weet ik dat dat wel goed zit.
Over zijn en mijn werk en inkomsten kan ik kort zijn. Ik verdien per maand wat hij in een week verdiend, het lijkt me dan ook niet realistisch om dat om te gaan gooien.
woensdag 31 oktober 2007 om 12:16
Tja, ik weet niet of je daar kort over zou moeten zijn. Als jullie het heel graag zouden willen (maar met name hij) dan lijkt me dat je je niet zo snel door financiele argumenten laat tegen houden, zeker niet als de tijd dringt. Kijk, als je je kind nou geen eten kan geven e.d. is het wat anders, maar als het om meer of minder vakanties gaat, is het een kwestie van prioriteiten. En het is een kwestie van dat laatste lijkt me, want jij zegt financieel onafhankelijk te zijn van hem met 3 eigen kinderen....
Maar goed: dit is misschien niet zo heel relevant, want het is duidelijk dat jij het echt niet wil. En dat is je goed recht!!! Dat hoef je ook aan niemand te verdedigen!!! (uitleggen aan hem is natuurlijk wel normaal). Ik kan me echt voorstellen dat het je in een lastig parket brengt.... je houdt van hem, hebt het leuk met hem, etc. maar nu dan dit. En toch vind ik echt dat dit niet iets is waarbij je water bij de wijn kan doen (kan ook niet: je hebt een kind of je hebt het niet). Jij moet absoluut niet aan een kind beginnen als je dat niet wil, maar zijn kinderwens is natuurlijk ook heel begrijpelijk.
Ikz ie dat een groot deel van je "tegens" te maken heeft met zwangerschap/bevallen/opvoeden... Als je die geldkwestie nu even laat liggen: zijn er dan opties waardoor jij een kind erbij wel leuk zou vinden, maar dat je die dingen niet hebt??
Hetgeen ik kan bedenken is: adoptie. Maar goed, dan zijn het nog niet zijn eigen kinderen, da zijn die van jou natuurlijk net zo leuk.
Ver gezocht misschien: een draagmoeder en dat hij het leeuwendeel van zorg op zich neemt zodra het kindje er is? (als hij het écht zo graag wil zal hij dit juist leuk vinden!)
Misschien dat als je geklooi met je medicatie, het zwangeren, het bevalen, het zorg dragen, etc. niet hebt, dat je dan wel kunt genieten van een kind?
Of blijft je gevoel dan overeind dan je die levensfase achter je hebt liggen?
Als dat zo is, dan wil je het gewoon echt niet. Dan is het niet handig om het te forceren, daar heeft niemand wat aan, het kindje in de eerste plaats niet.
Dan hebben jullie samen een groot probleem. Mij lijkt dat de keus dan bij hem ligt: met jou verder en rouwen om het feit dat hij nooit een kind van zichzelf zal hebben en dit accepteren.......
of: hij gaat andere stappen ondernemen, maar dan zonder jou en zonder jullie relatie.
Ik zie niet echt in hoe het anders zou kunnen.
Wat een moeilijek situatie zeg!
woensdag 31 oktober 2007 om 16:13
Het moeilijkste is dat ik het lot in handen heb. Ik denk er natuurlijk heel erg veel over na, de druk bij mij ligt erg hoog. Stel dat ik nou "per ongeluk" zwanger zou raken, dan zou ik er voor gaan. Ondanks al mijn bezwaren. Je bent dan in een situatie waarin het je overkomt en dan maak je het beste ervan. Maar in die situatie ben ik niet, ik kan het nu met mijn gevoel en verstand sturen. Ik heb een mirena spiraal en die zou ik eerst nog moeten laten verwijderen. Ook die stap ligt bij mij.
Hij zal inderdaad minder moeten gaan werken, maar ik wil dan ook minder gaan werken. De stress die ik vroeger had met oppas, tussenschoolse opvang heb ik ook niet veel trek meer in. Dat is ook een reden waarom het me allemaal zo tegenstaat. Ik heb nu net mijn leven weer wat op orde, ik heb veel meer vrijheden doordat de kinderen ouder zijn geworden.
Hij zal inderdaad minder moeten gaan werken, maar ik wil dan ook minder gaan werken. De stress die ik vroeger had met oppas, tussenschoolse opvang heb ik ook niet veel trek meer in. Dat is ook een reden waarom het me allemaal zo tegenstaat. Ik heb nu net mijn leven weer wat op orde, ik heb veel meer vrijheden doordat de kinderen ouder zijn geworden.
woensdag 31 oktober 2007 om 16:50
Wat wil hij nu precies? Wil hij het gevoel hebben dat jij hem belangrijk genoeg vindt om een kind mee te willen, zonder dat er daadwerkelijk een kind hoeft te komen waarvoor hij de helft van de zorgtaken op zich wil nemen? Of gaat het hem daadwerkelijk om een eigen kind en is hij bereid de helft van de zorgtaken op zich te nemen? Ik meen begrepen te hebben dat hij tot dat laatste niet bereid is. Klopt dat? Wat vind hij daar zelf van?
woensdag 31 oktober 2007 om 18:01
Wuiles, daar hebben we het nog niet over gehad, dat hij de helft van de zorgtaken op zich wil nemen. Ik weet dus niet of hij daartoe bereidt zal zijn.
Ik denk wel dat hij dat zou willen als ik het hem voorstel. Hoe het in de toekomst dan zou verlopen, daar heb ik een zwaar hoofd in. Hij heeft een eigen bedrijf, dus moet hij wel veel werken.
Ik denk wel dat hij dat zou willen als ik het hem voorstel. Hoe het in de toekomst dan zou verlopen, daar heb ik een zwaar hoofd in. Hij heeft een eigen bedrijf, dus moet hij wel veel werken.
