Realitycheck 2.0 nodig: Financiën

Hallo allemaal,

Op 28-07-2019 heb ik al een topic hier geplaatst: Realitycheck nodig: Financiën.
Ik weet niet of ik een link kan plaatsen of deze omhoog kan halen, maar de situatie gaat hier dus op door. Sorry voor het lange verhaal, maar ik vind het erg lastig het kort en bondig uit te leggen..

Intussen ruim 8 jaar een relatie met mijn partner, hij is 13 jaar ouder en heeft 2 volwassen dochters. Ik heb geen kinderen. We hebben het fijn met elkaar en ik ben gelukkig, en ik denk mijn partner ook. Ik ben een prater en een enorme overdenker, te erge overdenker (ook door een 'label' wat ik heb). Ik probeer dit zo goed mogelijk onder controle te houden maar vind het soms lastig en dit kan wel zijn weerslag hebben op de relatie. Mijn partner gaat hier heel fijn mee om gelukkig.
Mijn vriend is alles behalve een prater, vind dit heel lastig en heeft dit absoluut niet van thuis meegekregen. Hij is erg zakelijk en slaat juist dicht bij moeilijke gesprekken. Ondanks deze verschillen hebben we hier toch een fijne middenweg in gevonden.

Financiëel is er een behoorlijk verschil tussen ons. Mijn partner komt uit een erg vermogend gezin en werkt mee in het familiebedrijf. Ik heb het ook leuk voor elkaar, fijne baan en een mooi spaarcentje, maar niet te vergelijken met zijn situatie.
We wonen intussen ongeveer 5 jaar samen in zijn huis. een grote villa die ik nooit of te nimmer zou kunnen betalen. Ik draag elke maand een kleine bijdrage bij zodat ik zelf ook goed kan sparen en zo wat op kan bouwen. mijn partner is royaal met dingen betalen, etentjes etc. maar uit mezelf zorg ik dat het meestal gewoon 50/50 is, maar hij vind het wel fijn om extra dingen voor en met mij te kunnen doen.

Ik had een koopwoning die ik heb verkocht toen we samen gingen wonen, en we hebben toen een samenlevingscontract op laten maken met een testament. Als er iets met mijn partner gebeurd mag ik nog 2 jaar blijven wonen en krijg ik een ruim bedrag (ongeveer 5 X mijn 'vermogen') zodat ik hypotheekvrij een huis zou kunnen kopen. Ik krijg ook de inboedel.
Een mooie royale regeling en mijn partner stond er zo'n beetje op dat hij mijn erfgenaam zou zijn omdat hij de verhoudingen anders wel scheef vond. Ik ben hiermee akkoord gegaan.

En toch... Het zit me niet lekker.
Toen we net samen gingen wonen vond ik het een mooie regeling maar ik merk dat met de jaren ik toch graag samen iets op zou willen bouwen, of in de woning waar we samen ons leven hebben zou mogen blijven wonen.
Een van zijn dochters woont samen en de andere zit in het buitenland, als zij terugkomt gaat ze ook in het familiebedrijf werken en partner is al aan het kijken voor een mooi huis voor haar.

Ik vind dit een erg lastig onderwerp omdat het zo'n gevoelskwestie is, en ik het niet met veel mensen durf en wil bespreken omdat het ook een prive kwestie voor mijn partner is.
Maar ik weet dus niet wat ik met mijn gedachten aan moet en ik merk dat ze steeds negatiever zijn geworden.
Ik heb hier wel met mijn partner over gesproken maar dat gaat zeer moeizaam, hij slaat dicht, word nukkig, vind dat ik niks te klagen heb met deze regeling.
Als ik opper samen iets te kopen kan hij best denigrerend doen over mijn financiële situatie (vind ik) waardoor ik het gevoel krijg dat ik overkom als een golddigger die in zijn villa wil blijven wonen en zelf niks heeft. (mijn gedachten)
Ik heb dit dus laatst na jaren nog een keer aangehaald en dat verliep echt niet fijn, we konden er gewoon niet over praten.

De scheiding met zijn ex is in financiëel opzicht heel vervelend en oneerlijk gelopen (volgens hem) dus dat zal zeker ook zijn weerslag hebben ons verhaal.
Maar goed, partner zegt er vooral zakelijk tegenaan te kijken en dat we het er nog weleens over hebben en that's it...

En ik weet dus niet in hoeverre mijn gedachten waarheid zijn.
en ik vind het verschrikkelijk om te zeggen, maar ik ben denk ik ook een beetje jaloers op zijn dochters. dat ze het, dankzij de familie en met name mijn partner, zo goed voor elkaar hebben. Mooie huizen, hoeven zich niet druk te maken over de toekomst. en dat ik dus de sleutel van het huis waar partner en ik samen ons leven hebben alsnog bij hun in moet leveren. Het gevoel dat ik er niet echt bij hoor, maar aan de zijlijn mee mag kijken.

mijn partner vind de regeling die we nou hebben goed omdat er geen gezeur van komt, het onderhoud van het huis te hoog gaat zijn voor mij en het huis eigenlijk ook te groot is om alleen te wonen.
Maar dat verdomde gevoel.

Ik kan overigens wel goed mijn zijn dochters opschieten. we lopen de deur niet plat bij elkaar maar het contact is gewoon fijn. Ook met de rest van zijn familie, en andersom met mijn familie ook.

en ik kom er NIET uit met mijn gedachten.
ik zou willen dat ik het luchtig kon bekijken, we hebben het goed, we hebben het goed geregeld mocht er iets gebeuren en dat ik gewoon blij kan zijn met hoe het gaat.
MAAR
In mijn hoofd ben ik zo boos.. Denk ik dat ik niet belangrijk genoeg ben voor hem, dat ik er niet echt bij hoor etc.. etc.. etc..

Ik ben dan ook heel benieuwd hoe anderen over deze situatie/regeling denken. Gaan mijn gedachten en gevoel met me aan de haal? Is dit een fijne regeling of is mijn gevoel goed te snappen. Ik weet uiteraard dat alleen wij hier samen uit kunnen komen wat voor ons goed voelt. Maar ik zou het toch fijn vinden wat meningen van anderen te horen..

Nogmaals bedankt voor alle reacties en excuses als ik niet op mensen persoonlijk reageer maar zal even wat dingen die gevraagd zijn verduidelijken.

Ik heb mijn huis verkocht net voor de gekte op de woningmarkt begon, achteraf baal ik inderdaad dat ik het heb verkocht maar op dat moment gaf het me ook stress, toen stond ik weloverwogen achter die keus, dus ondanks de spijt achteraf, probeer ik dat los te laten..
Mijn vermogen gaat inderdaad richting een ton dus ik mag absoluut niet klagen.

Het vermogen van mijn partner komt echt uit de familie en zit daar ook voor het grootste gedeelte in, in vastgoed etc. Zijn ouder is ook degene die veel dingen nog mee bepaald en heeft destijds aan partner aan gegeven voor deze regeling met mij te gaan.
De grond van de woning komt ook uit familiebezit.

Ik heb me wel oprecht gekleineerd gevoeld over hoe partner over mijn financiële situatie heeft gesproken. En dat onbewust gekoppeld aan hoe makkelijk het voor zijn dochters is geregeld.
Qua financiën zou het geen probleem zijn mij hier te laten wonen en dankzij het vermogen in de familie zouden zijn dochters bij wijze van spreke hun leven niet meer hoeven te werken.

Maar het is wel een erg hardwerkende familie, niks komt aanwaaien. Investeren is heel belangrijk maar met luxe loop je niet te koop.
Bij partner was het thuis altijd zakelijk en waar ik vroeger op werd gewacht met een kopje thee kwam hij thuis in een leeg huis omdat ouders aan het werk waren.
Daar komt denk ik het slecht kunnen praten en moeilijk gevoel kunnen tonen ook vandaan bij partner. En de gesprekken die wij hebben gehad over geld lijken echt een open zenuw bij hem.

We hebben toen we het testament en samenlevingscontract op lieten maken wel samen besproken maar ik vond de regeling ook erg royaal (behalve mijn eigen erfenis geheel naar hem voelde minder) en ben dus akkoord gegaan.

Partner heeft altijd gezegd ooit nog eens samen iets op te willen bouwen. Ik dacht dat ik na 5 jaar samenwonen daar nog eens over zou kunnen beginnen, maar dat liep dus niet zo lekker.

En ik weet dat veel mensen hier de vinger op de zere plek lekken, en dat is mijn eigenwaarde..
Ik koppel de erfenis, het wel of niet mogen blijven wonen, vast aan het houden van. En wat ik zelf echt heel akelig vind, is dat mijn gevoel er een strijd van lijkt te maken tussen zijn dochters en mij.
En voor dat gevoel schaam ik me, en zal ik nooit hardop uitspreken!

Wat ik het liefste zou willen is dat de woning naar mij gaat na overlijden, dat ik zelf kan bepalen wat ik ermee doe. Zelf de keus heb het te verkopen en voor dat geld eventueel iets kleiners te kunnen kopen.

Maar het allerliefst zou ik natuurlijk willen dat ik gewoon tevreden kan zijn met hoe het gaat. Tevreden met deze regeling die in de toekomst vast nog eens veranderd of aangepast gaat worden.
Blij met hoe het gaat met partner en mij en het fijne leven wat we hebben!

Ik ben ook oprecht blij met hoe zijn dochters tegenover mij staan. Dat is altijd fijn gelopen, ze hebben me altijd fijn behandeld en nooit het gevoel gegeven dat ze niet blij met me zijn.

Maar ik kan/durf/wil dit gevoel dus met bijna niemand bespreken. Omdat ik me hier ook voor schaam, maar ook omdat ik het niet netjes vind naar partner toe.
En zelf weet ik soms niet meer wat de 'waarheid' is..
Maar ik weet ook dat mijn gevoel niet gek is, en er is en ook mag zijn.

Daarom nogmaals bedankt voor het meedenken en jullie reacties!

En ik wil graag nog een keer benadrukken dat ik het gevoel van de strijd die ik voel tussen zijn dochters en mij écht heel vervelend vind.

Omdat ik dat een hele nare eigenschap/gedachte vind. Ik zou graag willen dat ik dát gevoel kon skippen!!
Maar wil wel eerlijk zijn in dit topic.

En dat gevoel komt inderdaad van onzekerheid en eigenwaarde die mist.

Ik heb zelf geen kinderen, ook door het rugzakje wat ik heb, heb ik altijd geweten en gevoeld dat ik het voor mezelf heel (te) zwaar zou maken om kinderen te krijgen. Maar ook dat geeft me een gevoel van minderwaardigheid..
En ik denk dat dit gevoel soms ook meespeelt..