Relaties
alle pijlers
Samenwonen? Wat een toestand!
dinsdag 16 oktober 2007 om 13:19
Ik en mijn vriend zijn bijna een jaar samen. De laatste tijd praten we veel over samenwonen. Hij studeert nog maar is bijna klaar met zijn studie. Hij werkt nu 20 uur en, na navraag op zijn werk, kan hij nog een dag extra gaan werken.
Heel veel verdiend hij niet, maar het is een leuk bedrag om extra erbij te hebben. Ik werk fulltime en heb een leuk salaris. Na allerlei berekeningen kwamen we er op uit dat we, na aftrek van alle kosten, ¤900,- per maand te besteden hebben aan eten en leuke dingen, kleding etc. Bovendien hebben we allebei een leuke spaarrekening. We waren er zo goed als uit, al helemaal plannen maken enzo.
Na een gesprek met zijn ouders krabbelt hij nu ineens terug. Hij is niet zeker zijn van zijn baan (halfjaar contract maar optie op verlenging) bang dat hij ontslagen wordt etc. Wanneer wij het doorpraten samen is hij heel positief maar wanneer hij een gesprek thuis heeft gehad is het in eens heel anders.
Ik voel me intussen heel verdrietig, ik had leuke plannen gemaakt en liep al volop te dromen. Blijkt maar weer dat de meeste dromen toch bedrog zijn. Ik heb het gevoel dat hij niet wil samenwonen, hij zegt dat dat niet het geval is maar kan me geen duidelijkheid geven wanneer het dan wel kan.
Ik weet niet zo goed wat ik hier nou mee moet......
Heel veel verdiend hij niet, maar het is een leuk bedrag om extra erbij te hebben. Ik werk fulltime en heb een leuk salaris. Na allerlei berekeningen kwamen we er op uit dat we, na aftrek van alle kosten, ¤900,- per maand te besteden hebben aan eten en leuke dingen, kleding etc. Bovendien hebben we allebei een leuke spaarrekening. We waren er zo goed als uit, al helemaal plannen maken enzo.
Na een gesprek met zijn ouders krabbelt hij nu ineens terug. Hij is niet zeker zijn van zijn baan (halfjaar contract maar optie op verlenging) bang dat hij ontslagen wordt etc. Wanneer wij het doorpraten samen is hij heel positief maar wanneer hij een gesprek thuis heeft gehad is het in eens heel anders.
Ik voel me intussen heel verdrietig, ik had leuke plannen gemaakt en liep al volop te dromen. Blijkt maar weer dat de meeste dromen toch bedrog zijn. Ik heb het gevoel dat hij niet wil samenwonen, hij zegt dat dat niet het geval is maar kan me geen duidelijkheid geven wanneer het dan wel kan.
Ik weet niet zo goed wat ik hier nou mee moet......
dinsdag 16 oktober 2007 om 13:31
Vervelend! Het is zo leuk om samen te dromen over samenwonen! Kan het misschien zijn dat zijn ouders er niet helemaal achter staan dat jullie 'redelijk snel' gaan samenwonen? Of heeft hij eerdere negatieve ervaringen met samenwonen achter de rug? Dan zullen zijn ouders hem proberen te behoeden voor eventuele slechte ervaringen.
Financieel vind ik dat het hartstikke prima klinkt, 900 euro vrij te besteden hebben is ruimer dan dat veel anderen het hebben.
Weet je vriend dat jij heel verdrietig wordt van al dat heen en weer gedraai van hem?
Misschien gaat het hem allemaal wat te snel, en vindt hij het moeilijk dat tegen jou te zeggen, omdat hij wel degelijk gek op je is. (nog) niet willen samenwonen betekent niet dat hij niet gek op je is, en dat eventueel in de toekomst niet wil.
Succes ermee!
Financieel vind ik dat het hartstikke prima klinkt, 900 euro vrij te besteden hebben is ruimer dan dat veel anderen het hebben.
Weet je vriend dat jij heel verdrietig wordt van al dat heen en weer gedraai van hem?
Misschien gaat het hem allemaal wat te snel, en vindt hij het moeilijk dat tegen jou te zeggen, omdat hij wel degelijk gek op je is. (nog) niet willen samenwonen betekent niet dat hij niet gek op je is, en dat eventueel in de toekomst niet wil.
Succes ermee!
dinsdag 16 oktober 2007 om 13:31
Ik denk dat zijn ouders hem even die roze bril van het samenwonen afdoen tijdens een gesprek. Dat hoeft niet verkeerd te zijn, misschien willen ze gewoon dat hij zich goed realiseert wat samenwonen in houdt.
Als ik jou was zou ik gewoon met je vriend bespreken waarom zijn mening to van het samenwonen anders is als hij net zijn ouders gesproken heeft.
Als ik jou was zou ik gewoon met je vriend bespreken waarom zijn mening to van het samenwonen anders is als hij net zijn ouders gesproken heeft.
dinsdag 16 oktober 2007 om 13:33
Weet je zeker dat zijn twijfel wel in zijn werk zit??
Zulke twijfel hou je namelijk altijd wel een beetje... geen enkele werkgever geeft meteen onbepaalde tijd
Ik zou hem langzaam warm laten lopen voor het samenwonen, pushen heeft geen zin.
Neem hem mee huisjes kijken, betrek hem bij de inrichting etc... Maak hem wel duidelijk dat dit enkel en alleen is om te orienteren
Hoe wonen jullie nu trouwens?
Zulke twijfel hou je namelijk altijd wel een beetje... geen enkele werkgever geeft meteen onbepaalde tijd
Ik zou hem langzaam warm laten lopen voor het samenwonen, pushen heeft geen zin.
Neem hem mee huisjes kijken, betrek hem bij de inrichting etc... Maak hem wel duidelijk dat dit enkel en alleen is om te orienteren
Hoe wonen jullie nu trouwens?
dinsdag 16 oktober 2007 om 13:41
of.. je vraagt hem gewoon op de man af hoe het komt dat hij twijfelt na een gesprek met zijn ouders.. als hij studeert is hijz eker mans genoeg om dat uit te leggen.
Wie zijn plan was het om te gaan samenwonen? Die van jou? of die van hem? of van jullie samen?
Geef hem anders de tijd om zijn studie af te ronden en een fulltime baan te zoeken.
Wie zijn plan was het om te gaan samenwonen? Die van jou? of die van hem? of van jullie samen?
Geef hem anders de tijd om zijn studie af te ronden en een fulltime baan te zoeken.
dinsdag 16 oktober 2007 om 13:42
~[quote]sourire schreef op 16 oktober 2007 @ 13:33:
Neem hem mee huisjes kijken, betrek hem bij de inrichting etc... Maak hem wel duidelijk dat dit enkel en alleen is om te orienteren
~[quote]
en dat zou ik zeker niet doen.. net of hij niet doorheeft wat je aanhet doen bent dan..geef hem de ruimte om uit zijn eigen twijfels te komen. Het is geen klein kind wat je bij zijn hand moet nemen.
Neem hem mee huisjes kijken, betrek hem bij de inrichting etc... Maak hem wel duidelijk dat dit enkel en alleen is om te orienteren
~[quote]
en dat zou ik zeker niet doen.. net of hij niet doorheeft wat je aanhet doen bent dan..geef hem de ruimte om uit zijn eigen twijfels te komen. Het is geen klein kind wat je bij zijn hand moet nemen.
dinsdag 16 oktober 2007 om 13:52
Mijn toenamlige vriend deed iets soortgelijks, ook toen we iets van een jaar een relatie hadden.
Dat vond ik niet zo leuk, maar heb het laten rusten.
Een paar maanden later stelde hij voor om te gaan trouwen ( een aanzoek kon je het niet noemen, zo on-romantisch is hij nou) en kwam alles toch nog goed. Inmiddels zijn we 10 jaar getrouwd.
Soms loopt iets niet helemaal zoals je zelf graag gewild had, een relatie heb je namelijk met zijn tweeen en die twee hebben allebei eigen ideeen.
Dat vond ik niet zo leuk, maar heb het laten rusten.
Een paar maanden later stelde hij voor om te gaan trouwen ( een aanzoek kon je het niet noemen, zo on-romantisch is hij nou) en kwam alles toch nog goed. Inmiddels zijn we 10 jaar getrouwd.
Soms loopt iets niet helemaal zoals je zelf graag gewild had, een relatie heb je namelijk met zijn tweeen en die twee hebben allebei eigen ideeen.
dinsdag 16 oktober 2007 om 14:03
Als ik dit zo lees lijkt het dat de ouders van je vriend nog erg veel invloed op hem hebben. Ik zou nog eens goed met hem gaan praten. Blijft hij onzeker over het samenwonen (zijn baan..) dan kun je natuurlijk ook altijd nog een jaartje wachten. Je kunt hem niet 'dwingen'; dat lijkt mij niet goed. Je moet er allebei wel achterstaan. Succes!
dinsdag 16 oktober 2007 om 14:31
Iedereen bedankt voor de lieve reacties.
We wonen nu beiden nog thuis en het zou voor ons allebei de eerste keer zijn dat we gaan samenwonen. Het moeilijke is dat ik een huisje aangeboden heb gekregen waar we snel in zouden kunnen. Het samen wonen is iets waar we samen over zijn gaan praten.
Zijn ouders hebben wel een grote invloed op hem. Dat we het te sprake brachten waren ze allebei heel enthousiast. Toen ik wegging is er blijkbaar iets veranderd.
Onzekerheid snap ik, ik vind het ook spannend en een beetje eng. Ik wil echt met hem in het diepe springen. Zijn reactie voelt bij mij aan als een afwijziging. Hij weet dat ik het heel erg vindt dat hij zo twijfelt.
We wonen nu beiden nog thuis en het zou voor ons allebei de eerste keer zijn dat we gaan samenwonen. Het moeilijke is dat ik een huisje aangeboden heb gekregen waar we snel in zouden kunnen. Het samen wonen is iets waar we samen over zijn gaan praten.
Zijn ouders hebben wel een grote invloed op hem. Dat we het te sprake brachten waren ze allebei heel enthousiast. Toen ik wegging is er blijkbaar iets veranderd.
Onzekerheid snap ik, ik vind het ook spannend en een beetje eng. Ik wil echt met hem in het diepe springen. Zijn reactie voelt bij mij aan als een afwijziging. Hij weet dat ik het heel erg vindt dat hij zo twijfelt.
dinsdag 16 oktober 2007 om 14:36
huisje .. huisje.. HUIS! ( zo dat lucht op.. , t is verdorie toch geen poppenhuis ofzo?? )
anyway: kun je zelf niet dat huis wat je aangeboden hebt gekregen huren? of kan dat financieel niet? Dan kan hij zodra hij er aan toe is bij je intrekken
hoe oud zijn jullie eigenlijk? niet dat dat wat uitmaakt, maar voor de beeldvorming
anyway: kun je zelf niet dat huis wat je aangeboden hebt gekregen huren? of kan dat financieel niet? Dan kan hij zodra hij er aan toe is bij je intrekken
hoe oud zijn jullie eigenlijk? niet dat dat wat uitmaakt, maar voor de beeldvorming
dinsdag 16 oktober 2007 om 14:53
dinsdag 16 oktober 2007 om 14:53
quote:kitty elastic schreef op 16 oktober 2007 @ 13:42:
en dat zou ik zeker niet doen.. net of hij niet doorheeft wat je aanhet doen bent dan..geef hem de ruimte om uit zijn eigen twijfels te komen. Het is geen klein kind wat je bij zijn hand moet nemen.
maar zo bedoel ik het niet.
Hij komt op mij over als iemand die even zijn eigen mening en visie opzij zet omdat zijn ouders een andere visie hebben....
Mijn ervaring leert dat het dan goed werkt om te helpen om zo'n mening weer terug te pakken.
Hij stond eerder te popelen om samen te wonen... hoe komt dat? Omdt ze samen dan een eigen plekje hebben, dat gevoel moet je weer terug pakken.
Kijk... zegt hij pertinent NEE dan zou ik hem lekker laten rusten. Hoe lastig dat misschien ook is
en dat zou ik zeker niet doen.. net of hij niet doorheeft wat je aanhet doen bent dan..geef hem de ruimte om uit zijn eigen twijfels te komen. Het is geen klein kind wat je bij zijn hand moet nemen.
maar zo bedoel ik het niet.
Hij komt op mij over als iemand die even zijn eigen mening en visie opzij zet omdat zijn ouders een andere visie hebben....
Mijn ervaring leert dat het dan goed werkt om te helpen om zo'n mening weer terug te pakken.
Hij stond eerder te popelen om samen te wonen... hoe komt dat? Omdt ze samen dan een eigen plekje hebben, dat gevoel moet je weer terug pakken.
Kijk... zegt hij pertinent NEE dan zou ik hem lekker laten rusten. Hoe lastig dat misschien ook is
dinsdag 16 oktober 2007 om 14:54
Heeft hij niet gezegd waaròver hij het met zn ouders heeft gehad? Misschien hebben ze wel hele zinnige dingen te berde gebracht, b.v. dat hij dan zelf zn sokken moet wassen en zn eigen eten moet koken. Misschien vinden zijn ouders het niet zo'n goed idee dat hij nu (of eventueel in de toekomst als zn contract niet verlengd word) deels op jouw zak moet teren.
Probeer dus uit te vissen wat de bezwaren van zn ouders zijn en of hij die deelt.
Als hij heen en weer wiebert tussen wel-samenwonen als hij met jou praat en niet-samenwonen als hij met zn ouders praat, lijkt het me sowieso een goed idee om te wachten tot hij in staat is om een eigen mening te vormen.
Het kan ook zijn dat hij bij nader inzien er nog niet aan toe is. Je loopt in een relatie nu eenmaal niet altijd gelijk op.
Kun je het huis niet in je eentje huren?
Probeer dus uit te vissen wat de bezwaren van zn ouders zijn en of hij die deelt.
Als hij heen en weer wiebert tussen wel-samenwonen als hij met jou praat en niet-samenwonen als hij met zn ouders praat, lijkt het me sowieso een goed idee om te wachten tot hij in staat is om een eigen mening te vormen.
Het kan ook zijn dat hij bij nader inzien er nog niet aan toe is. Je loopt in een relatie nu eenmaal niet altijd gelijk op.
Kun je het huis niet in je eentje huren?
dinsdag 16 oktober 2007 om 14:56
quote:wanda_p schreef op 16 oktober 2007 @ 14:53:
Als ik jou was zou ik dat huis gewoon huren. Het feit dat je vriend nog niet het huis uit wil betekent niet dat jij je zelfstandigheid moet uitstellen. Als je al een full time baan hebt ben je waarschijnlijk ruimschoots de 18 gepasseerd. Hoog tijd om op eigen benen te gaan staan dus!Hier ben ik het hartelijk mee eens.
Als ik jou was zou ik dat huis gewoon huren. Het feit dat je vriend nog niet het huis uit wil betekent niet dat jij je zelfstandigheid moet uitstellen. Als je al een full time baan hebt ben je waarschijnlijk ruimschoots de 18 gepasseerd. Hoog tijd om op eigen benen te gaan staan dus!Hier ben ik het hartelijk mee eens.
dinsdag 16 oktober 2007 om 14:57
dinsdag 16 oktober 2007 om 15:03
Ik zou ook niet op je vriend wachten. Jij bent er blijkbaar aan toe. Als jij de huur alleen kunt opbrengen dan is het inderdaad hoog tijd om op eigen benen te staan. Dat je vriend het nog niet aandurft... daar zijn allerlei redenen voor te bedenken. Hij kan altijd nog bij je intrekken, als je natuurlijk maar duidelijke afspraken maakt. Je bent 23 jaar... meid.. trek de stoute schoenen aan en accepteer de woning.
dinsdag 16 oktober 2007 om 15:32
Precies. Ik zou de woning ook nemen. Waarschijnlijk woont hij dan zo bij je in (als hij bij jou ziet dat het eigenlijk allemaal wel meevalt en heel leuk is, een eigen huis hebben).
Ik heb het namelijk andersom gehad. Ik was 21, zat nog op school (mbo) en wilde samenwonen. Mijn ouders remden het wat af, zodat ik er goed over kon nadenken en het idee even moest bezinken. Want mij vriend had veel meer geld te besteden dan ik. Ondertussen woonde mijn vriend een tijdje alleen in het huis (en heeft hij geleerd het huishouden te doen, handig). Langzaamaan bleef ik steeds langer bij hem, (eerst vrij-zo, toen do-ma, enz), en uiteindelijk woonden we een paar maanden later echt samen. Het is helemaal goed gekomen.
Ik vind het goed van mijn ouders dat ze me wat hebben afgeremd. Ik kon toen wat meer afstand nemen en een betere beslissing nemen.
Succes!
Ik heb het namelijk andersom gehad. Ik was 21, zat nog op school (mbo) en wilde samenwonen. Mijn ouders remden het wat af, zodat ik er goed over kon nadenken en het idee even moest bezinken. Want mij vriend had veel meer geld te besteden dan ik. Ondertussen woonde mijn vriend een tijdje alleen in het huis (en heeft hij geleerd het huishouden te doen, handig). Langzaamaan bleef ik steeds langer bij hem, (eerst vrij-zo, toen do-ma, enz), en uiteindelijk woonden we een paar maanden later echt samen. Het is helemaal goed gekomen.
Ik vind het goed van mijn ouders dat ze me wat hebben afgeremd. Ik kon toen wat meer afstand nemen en een betere beslissing nemen.
Succes!
dinsdag 16 oktober 2007 om 16:00
ik ben eerst alleen gaan wonen omdat mijn vriend er toen niet aan toe was. toen waren we 21 en 22 nu ongv. ander half jaar geleden kreeg ik een mooi aanbod om een huis te kopen dat heb ik in mijn eentje gedaan. toen we klaar waren met klussen, wilde hij eindelijk samen wonen. en 3 mnd later was ik zwanger. nu zijn we een gezellig gezinnetje het lijkt of net of we al jaren bij elkaar wonen. we zijn nu 24 en 25.
dus ga er voor als tie nu nog niet aan toe is ms wel in de toekomst. iedereen gaat op zijn eigen tempo.
dus ga er voor als tie nu nog niet aan toe is ms wel in de toekomst. iedereen gaat op zijn eigen tempo.
dinsdag 16 oktober 2007 om 18:28
Mijn vriend kreeg ook twijfels, nadat we op zoek waren gegaan naar een huis.
Hij kreeg het opeens erg benauwd, hebben er goed over gesproken. Als het niet goed voelt, dan moet je het niet doen. Vond ik ook.
Dus we hebben het uitgesteld en het er niet meer over gehad. Amper twee maanden later wilde hij alsnog, en hij wist het zeker. Hij had gewoon een angstmoment, durfde de stap toen niet te zetten. We zijn dus twee maanden later verder gaan zoeken en gaan nu samenwonen. Hij staat er voor 300% achter, gelukkig is hij daar zelf achtergekomen en is het voor mij extra fijn dat hij nu geen twijfels meer heeft. Dus als ik jou was, zou ik het even laten zitten. Grote kans dat hij al snel beslist dat hij toch wil.
Hij kreeg het opeens erg benauwd, hebben er goed over gesproken. Als het niet goed voelt, dan moet je het niet doen. Vond ik ook.
Dus we hebben het uitgesteld en het er niet meer over gehad. Amper twee maanden later wilde hij alsnog, en hij wist het zeker. Hij had gewoon een angstmoment, durfde de stap toen niet te zetten. We zijn dus twee maanden later verder gaan zoeken en gaan nu samenwonen. Hij staat er voor 300% achter, gelukkig is hij daar zelf achtergekomen en is het voor mij extra fijn dat hij nu geen twijfels meer heeft. Dus als ik jou was, zou ik het even laten zitten. Grote kans dat hij al snel beslist dat hij toch wil.
woensdag 17 oktober 2007 om 15:25
goed bezig!!!
en sterker nog.. laat m lekker ff thuis blijven wonen! zo kun jij heerlijk genieten van je eerst vrijheid!!
k ben zelf ook meteen van thuis uit gaan samenwonen, maar je moet eerst allebei eigenlijk n huishouden zelf kunnen runnen. tot nu toe is het altijd voor je gedaan (tuurlijk heb je wel de afwas gedaan en gekookt.. maar das niet n heel huishouden runnen
)
t beste zou zijn als hij nu ook op zichzelf zou gaan. 23 is oud zat...
en onzekerheid over n baan.. ehm.. dan blijft ie tot zn 50ste bij zn ouders? want die zekerheid krijg je tegenwoordig echt niet meer, helaas!
kijk voor jezelf even na of je recht het op huurtoeslag. dat kan altijd helpen!
succes!!!
en sterker nog.. laat m lekker ff thuis blijven wonen! zo kun jij heerlijk genieten van je eerst vrijheid!!
k ben zelf ook meteen van thuis uit gaan samenwonen, maar je moet eerst allebei eigenlijk n huishouden zelf kunnen runnen. tot nu toe is het altijd voor je gedaan (tuurlijk heb je wel de afwas gedaan en gekookt.. maar das niet n heel huishouden runnen
)t beste zou zijn als hij nu ook op zichzelf zou gaan. 23 is oud zat...
en onzekerheid over n baan.. ehm.. dan blijft ie tot zn 50ste bij zn ouders? want die zekerheid krijg je tegenwoordig echt niet meer, helaas!
kijk voor jezelf even na of je recht het op huurtoeslag. dat kan altijd helpen!
succes!!!
