Relaties
alle pijlers
samnewonen, ja leuk dacht ik
dinsdag 19 juni 2007 om 13:20
ik woon nu 2 maanden samen en wat leuk zou moetten zijn, lijkt wel een nachtmerrie.
Mijn vriend heeft 2 kinderen , 14 en 15 jaar, en ze wonen hier vlakbij.
Wat mij betreft zijn ze hier welkom, om de dag, de andere dagen wil ik het huis graag voor mij en mijn vriend samen hebben.
Ze wonen bij de moeder, slapen daar meestal ook, en voor de rest doen ze waar ze zin in hebben. Dagelijks zitten ze hier, nemen wat vrienden mee,bakken patat, pizza noem maar op.
Ik voel me zelf de gast die zich hele dagen loopt aan te passen. Ze hebben beiden een sleutel van mn vriend zijn huis. Er zit altijd jeugd binnen als ik moe van mijn werk kom.Er valt niet met de kids te praten, het is ook hun huis zeggen ze.
mijn vriend ziet het probleem niet zo, is een kwestie van tijd zegt hij, ze worden vanzelf ouder en dan lost het probleem zichzelf op.
Ik voel me bedrogen door mijn vriend, als hij me eerlijk gezegd had dat het zo zou gaan was ik nooit bij hem gaan wonen
Vanacht sliep ik op de logeerkamer, vandaag verga ik van de hartkloppingen,hoe kom ik de zomervakantie door.....
...
Mijn vriend heeft 2 kinderen , 14 en 15 jaar, en ze wonen hier vlakbij.
Wat mij betreft zijn ze hier welkom, om de dag, de andere dagen wil ik het huis graag voor mij en mijn vriend samen hebben.
Ze wonen bij de moeder, slapen daar meestal ook, en voor de rest doen ze waar ze zin in hebben. Dagelijks zitten ze hier, nemen wat vrienden mee,bakken patat, pizza noem maar op.
Ik voel me zelf de gast die zich hele dagen loopt aan te passen. Ze hebben beiden een sleutel van mn vriend zijn huis. Er zit altijd jeugd binnen als ik moe van mijn werk kom.Er valt niet met de kids te praten, het is ook hun huis zeggen ze.
mijn vriend ziet het probleem niet zo, is een kwestie van tijd zegt hij, ze worden vanzelf ouder en dan lost het probleem zichzelf op.
Ik voel me bedrogen door mijn vriend, als hij me eerlijk gezegd had dat het zo zou gaan was ik nooit bij hem gaan wonen
Vanacht sliep ik op de logeerkamer, vandaag verga ik van de hartkloppingen,hoe kom ik de zomervakantie door.....
...
dinsdag 19 juni 2007 om 13:26
Nog een keer het gesprek aan gaan met jouw vriend. maar als hij echt vind dat zijn kinderen welkom zouden moeten zijn wanneer ze maar willen ( en op zich vind ik daar wel een hoop voor te zeggen, genoeg gescheiden vaders zien hun kinderen maar 1x in de twee weken en hij is er gewoon voor ze, zodat ze in ieder geval door de scheiding geen ouder zijn kwijtgeraakt) dan rest jou denk ik niets anders dan of eren ermee om te gaan, of toch maar weer op jezelf te gaan wonen en te gaan latten. k vind het overigens wel raar dat je dit niet wist voordat je ging samenwonen. Ik neem aan dat je wel wist dat ie kinderen had en dat ze er toen ook al zo vaak waren. waarom is e.e.a. dan niet besproken voor je bij hem introk?
dinsdag 19 juni 2007 om 13:29
Hallo TO,
Als ik het goed begrijp, zijn jullie gaan samenwonen in zijn huis. Heb je in de tijd voor het samenwonen niet gemerkt hoe zijn kinderen zijn? Want de door hen verworven "rechten" kun je m.i. niet zomaar afpakken.
Misschien is er iets voor te zeggen om weer op jezelf te gaan wonen tot de kinderen wat ouder zijn / op kamers gaan?
Als ik het goed begrijp, zijn jullie gaan samenwonen in zijn huis. Heb je in de tijd voor het samenwonen niet gemerkt hoe zijn kinderen zijn? Want de door hen verworven "rechten" kun je m.i. niet zomaar afpakken.
Misschien is er iets voor te zeggen om weer op jezelf te gaan wonen tot de kinderen wat ouder zijn / op kamers gaan?
dinsdag 19 juni 2007 om 13:33
Ik begrijp dat het niet leuk is. Ik begrijp alleen niet dat je niet eerder wist hoe de gang van zaken was in huis.... ik neem aan dat je er - voor je erin trok - ook wel eens een weekje was. En dat je vriend verteld heeft dat zijn kids kind aan huis zijn (jeumig, wat een kekke woordspeling ;))
Tja, je hebt nu eenmaal een vriend met puberkids. Kwestie van take it or leave it, ben ik bang. Je kunt die kinderen niet ineens gaan ontzeggen, wat zij al jaren als normaal beschouwen.
Persoonlijk zou ik ervoor gekozen hebben om te blijven latten tot die gastjes een jaar of 18 zijn ofzo.
Tja, je hebt nu eenmaal een vriend met puberkids. Kwestie van take it or leave it, ben ik bang. Je kunt die kinderen niet ineens gaan ontzeggen, wat zij al jaren als normaal beschouwen.
Persoonlijk zou ik ervoor gekozen hebben om te blijven latten tot die gastjes een jaar of 18 zijn ofzo.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
dinsdag 19 juni 2007 om 13:33
Hoe kan het dat je niet wist dat zijn kids dagelijks over de vloer komen? Hebben jullie hier geen afspraken over gemaakt? Zijn er geen huisregels bij hem thuis? Prima dat zijn kids over de vloer komen, maar zowel jij als zij zullen zich aan elkaar aan moeten passen.
Het probleem gaat mijns inziens een stapje verder; jij voelt je ongelukkig en jouw vriend wuift de problemen weg. Zolang je vriend en jij hier niet samen over kunnen praten en samen naar een oplossing kunnen zoeken voel jij je alleen staan.
Het probleem gaat mijns inziens een stapje verder; jij voelt je ongelukkig en jouw vriend wuift de problemen weg. Zolang je vriend en jij hier niet samen over kunnen praten en samen naar een oplossing kunnen zoeken voel jij je alleen staan.
dinsdag 19 juni 2007 om 13:35
Natuurlijk wist ik dat hij kinderen had. Toen hij vroeger de weekends bij mij zat, zei hij dat zijn kinderen bij zijn ex waren. Nu blijkt dat ze dan gewoon bij hem in huis zaten en dan hun gang gingen. Ik begrijp dat hij kinderen heeft en dat ze hier willen komen begrijp ik ook, alleen wil ik af en toe wel eens kind vrij zijn. Als ik moe thuis kom van mijn werk, zou ik graag een tijdje rusten , alleen dat gaat nu nooit
dinsdag 19 juni 2007 om 13:39
Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Ja het zijn pubers en ja die zijn moeilijk en ja daar moet je rekening mee houden. Maar ze hoeven niet de baas te zijn in huis toch?
Er kunnen toch alsnog afspraken gemaakt worden. Bijv. idd om de dag ipv iedere dag, en niet zonder vragen het hele huis vol met pubers. (dat pikte mijn ouders ook niet hoor!) Maak ze duidelijk dat ze welkom zijn maar dat jij hard werkt en dat je als je thuis komt ook wel eens een beetje rust aan je hoofd wil hebben, dus of ze dan als ze er zijn een beetje rustig kunnen doen en er geen rotzooi van willen maken.
dinsdag 19 juni 2007 om 13:46
Wat ik me ook nog afvraag; zijn jullie - toen de plannen ontstonden om te gaan samenwonen - eens met zijn 4-en om de tafel gaan zitten om te bespreken hoe jullie de dingen aan gingen pakken? Is er gepraat over de plek die jij ging innemen in het gezin? Is er overleg geweest? Hebben jullie alle 4 je zegje gedaan over hoe het je het zult gaan ervaren?
Ik geloof niet meer in sprookjes.
dinsdag 19 juni 2007 om 13:47
Hoi fengshui, eerst dit : ik sluit me aan bij de andere posters: het is vreemd dat je voor je ging samenwonen nooit eerder in zijn huis geweest bent en gezien hebt hoe dat gaat met de kinderen.
Maar dat lost je probleem niet op. Ik kan me heel goed voorstellen dat je de gang van zaken verschrikkelijk vindt.
Ik heb zelf drie pubers gehad en weet hoe moeilijk het kan zijn met pubers in huis. Ik herken het, van de vrienden, de pizza en de patat... (En ik die altijd maar mijn best deed om gezonde maaltijden te koken ;)...). Regels stellen is soms makkelijker gezegd dan gedaan, zeker voor een gescheiden vader, die (volgens mij) dat niet zo goed durft uit angst dat hij ze minder gaat zien.
Hoe deed je vriend dat eigenlijk, voor je er woonde? Vond hij het gezellig om in een huis te wonen vol rommel? Ruimde hij alles zelf op of moesten de kinderen het opruimen of liet hij de rommel maar voor wat hij was?
Je zou daar met hem eens een gesprek over moeten hebben, samen een 'beleid' afspreken en dat dan aan de kinderen voorleggen.
Dat de kinderen zich vrij voelen om bij hun vader binnen te lopen is natuurlijk prima, maar over het eten, rommel maken en het meenemen van vrienden moeten afspraken gemaakt kunnen worden. En misschien ook over af en toe een kindervrij weekend/een vaste kindervrije dag.
Als dat niet lukt, zou ik als ik jou was, weer op mezelf gaan wonen.
Het is inderdaad maar een tijdelijk iets, over een jaar of vijf, zes, of misschien eerder, zal het een stuk rustiger worden. (Eigen ervaring
).
Sterkte!
Maar dat lost je probleem niet op. Ik kan me heel goed voorstellen dat je de gang van zaken verschrikkelijk vindt.
Ik heb zelf drie pubers gehad en weet hoe moeilijk het kan zijn met pubers in huis. Ik herken het, van de vrienden, de pizza en de patat... (En ik die altijd maar mijn best deed om gezonde maaltijden te koken ;)...). Regels stellen is soms makkelijker gezegd dan gedaan, zeker voor een gescheiden vader, die (volgens mij) dat niet zo goed durft uit angst dat hij ze minder gaat zien.
Hoe deed je vriend dat eigenlijk, voor je er woonde? Vond hij het gezellig om in een huis te wonen vol rommel? Ruimde hij alles zelf op of moesten de kinderen het opruimen of liet hij de rommel maar voor wat hij was?
Je zou daar met hem eens een gesprek over moeten hebben, samen een 'beleid' afspreken en dat dan aan de kinderen voorleggen.
Dat de kinderen zich vrij voelen om bij hun vader binnen te lopen is natuurlijk prima, maar over het eten, rommel maken en het meenemen van vrienden moeten afspraken gemaakt kunnen worden. En misschien ook over af en toe een kindervrij weekend/een vaste kindervrije dag.
Als dat niet lukt, zou ik als ik jou was, weer op mezelf gaan wonen.
Het is inderdaad maar een tijdelijk iets, over een jaar of vijf, zes, of misschien eerder, zal het een stuk rustiger worden. (Eigen ervaring
). Sterkte!
dinsdag 19 juni 2007 om 13:51
Ik hem inderdaad vanochtend gezegd dat ik het op deze manier niet meer volhou. Hij vind dat niet zo snel moet opgeven, dat er wel een oplossing komt.
Gisteren heeft hij met zijn zoon gesproken, dat ie om de dag welkom is en dat hij ook nog een moeder heeft waar hij naar toe kan. Er valt met de zoon niet over te praten.
Ergens begrijp ik die reactie wel, hier hoeven ze zich niet aan te passen, bij de moeder moetten ze dat wel.
Gisteren heeft hij met zijn zoon gesproken, dat ie om de dag welkom is en dat hij ook nog een moeder heeft waar hij naar toe kan. Er valt met de zoon niet over te praten.
Ergens begrijp ik die reactie wel, hier hoeven ze zich niet aan te passen, bij de moeder moetten ze dat wel.
dinsdag 19 juni 2007 om 14:08
Is het probleem niet groter omdat ze nu vakantie hebben? ik neem aan dat het in het schooljaar anders is.
Wat ik helemaal begrijp is dat er met zoon niet te praten is over om de dag bij zijn vader langs mogen komen. Als zijn vader altijd heeft gezegd dat hij altijd welkom is, zou ik ook zo reageren als zijn vriendin daar een stokje voor steekt. Wat wel anders kan is hun gedrag natuurlijk. Dat ze zich daar ook aan moeten passen en normaal moeten gedragen. (maar ik weet niet of dat voldoende voor je zou zijn? het klinkt of je ze echt daar niet wilt hebben om de dag). Dat zou dan wel van je vriend uit moeten komen en niet alleen van jou.
Dat zeg ik....
dinsdag 19 juni 2007 om 14:12
Dat mag ik hopen. Het is toch ook hun huis? Niet alleen dat van jou en je vriend, maar ook dat van de kinderen die bij hem horen. Heb je ook wel een soort van relatie met ze of zie je ze alleen als irritant in jullie huis? Dat maakt natuurlijk ook veel uit. (al was het alleen maar omdat je ze dan makkelijker op sommige dingen kunt aanspreken)
Dat zeg ik....
dinsdag 19 juni 2007 om 14:19
Mijn vriend zegt altijd, ik los het wel op, maar in de praktijk veranderd er niks.
Als er gepraat moet worden hebben de kinderen geen tijd, ze moetten dan dringend iets anders doen.Mijn vriend zegt gepraat te hebben toen ik naar mn werk was, en gisteravond zouden ze komen voor een gesprek met zijn 4, maar niemand gezien.van de kids.
Gisteravond heeft ie nog telefonisch contact gezocht met zijn zoon, dat ie savonds kan komen, maar overdag bij zijn moeder moet blijven zodat ik wat meer rust krijg. Zoon heeft halverwege het gesprek de telefoon uitgezet dus ben je weer uitgepraat.
Ik heb ook al eens alleen met de zoon gepraat, hij zegt zich dan aan de afspraken te houden maar doet het gewoon niet
Laatst vond ik bier op zijn kamer, hij bleek een feestje te hebben gegeven toen wij een avondje weg waren.
Ik was daar niet echt blij mee...
dinsdag 19 juni 2007 om 14:25
Als je vriend nooit regels en grenzen heeft aangegeven aan zijn kinderen, dan denk ik niet dat je als versbakken 'stiefmoeder' dat nu zomaar voor elkaar krijgt. Ik vind het ook niet normaal dat zijn kids zomaar hun gang kunnen gaan, met vrienden in huis hangen, patat en pizza's bakken etc. Natuurlijk zijn ze welkom, maar dan wel volgens bepaalde afspraken en hun rotzooi moeten ze gewoon opruimen.
Ik verbaas me er net als een aantal anderen wel over dat je dit vantevoren niet hebt aan zien komen, het lijkt alsof je nogal ondoordacht bent gaan samenwonen, zeker als er kinderen in het spel zijn komt daar toch heel wat bij kijken.
Het is ook wel bekend dat stiefkinderen de relatie zullen proberen te ondermijnen, dit hoeft niet altijd zo te zijn, maar in deze situatie is het wel duidelijk dat ze niet heel erg hun best doen om jou tegemoet te komen. Ze hopen misschien zelfs wel dat je weer weggaat.
Heb je verder wel een band met die kinderen opgebouwd of zijn jullie echt als een stelletje 'vreemden' bij elkaar gaan wonen?
Het komt op mij allemaal nogal impulsief en ook naief over moet ik zeggen.
Ik verbaas me er net als een aantal anderen wel over dat je dit vantevoren niet hebt aan zien komen, het lijkt alsof je nogal ondoordacht bent gaan samenwonen, zeker als er kinderen in het spel zijn komt daar toch heel wat bij kijken.
Het is ook wel bekend dat stiefkinderen de relatie zullen proberen te ondermijnen, dit hoeft niet altijd zo te zijn, maar in deze situatie is het wel duidelijk dat ze niet heel erg hun best doen om jou tegemoet te komen. Ze hopen misschien zelfs wel dat je weer weggaat.
Heb je verder wel een band met die kinderen opgebouwd of zijn jullie echt als een stelletje 'vreemden' bij elkaar gaan wonen?
Het komt op mij allemaal nogal impulsief en ook naief over moet ik zeggen.
dinsdag 19 juni 2007 om 14:29
Bekijk het eens vanuit de kinderen. Hun vader, waar ze altijd welkom waren en mochten doen en laten wat ze wilden, heeft een vriendin. Die vriendin is pas twee maanden bij hen in huis en wil nu dat de kinderen minder vaak, om de dag, bij hun vader zijn. Ze wil dat hun vader strengere regels aan ze oplegt. Ze hebben zelf niet veel inspraak in dit geheel, tenminste dat blijkt niet uit het verhaal. Ik kan me wel enigszins voorstellen dat ze zich daartegen verzetten. Geef ze de tijd om aan je te wennen. Twee maanden is kort hoor. Ik denk dat je beter kan proberen om op een positieve manier contact met ze te leggen en zekere 'band' met ze probeert op te bouwen.
dinsdag 19 juni 2007 om 14:36
Zoals ik het nu zie denk ik dat je het beste je even kan aanpassen. Ik zou je vriend een kans geven om de situatie iets meer uit te balanceren. Maar je kan hem niet laten kiezen tussen jou of die kids, ik bedoel het zijn toch zijn kinderen. Als je thuis komt, ga dan lekker even naar je eigen kamer waar 't stil is. Dan kijken zij maar tv op de breedbeeldversie maar dan heb jij ff rust. Het is even wennen voor iedereen en ik zou t nog even een kans geven.Zorg wel dat je afspraken maakt, je hoeft niet totaal over je heen te laten lopen.
dinsdag 19 juni 2007 om 14:40
quote: fengshui reageerde
al lijkt het nu misschien zo, ik zie ze heus niet enkel als irritant, we gaan ook al enkele jaren samen op vakantie, als ze 2 dagen per week bij hun moeder zouden blijven zou ikal dik tevreden zijn
Wat ik dan niet snap, is dat je niet verwachte dat ze over de vloer zouden komen. Maar goed, daar gaat het hier niet over. Ik vind het helemaal niet zo logisch dat ze twee dagen in de week bij hun moeder blijven. NAtuurlijk wil jij ook rust en tijd met je vriend, maar er ligt nu eenmaal een andere afspraak tussen hun vader en de kinderen (dat ze altijd welkom zijn). Zoals ik eerder schreef, vind ik dat je het wel kan hebben over hun gedrag in huis. Het liefst met hun vader! Maar zou het voor jou voldoende zijn als ze zich 'normaal' gedragen in huis en niet constant groepen vrienden meenemen?
(en nogmaals: dit probleem is natuurlijk een stuk minder groot na de vakantie. Heb jij op dit moment ook vakantie? Want dan kan ik me voorstellen dat jullie elkaar wel heel veel zien)
al lijkt het nu misschien zo, ik zie ze heus niet enkel als irritant, we gaan ook al enkele jaren samen op vakantie, als ze 2 dagen per week bij hun moeder zouden blijven zou ikal dik tevreden zijn
Wat ik dan niet snap, is dat je niet verwachte dat ze over de vloer zouden komen. Maar goed, daar gaat het hier niet over. Ik vind het helemaal niet zo logisch dat ze twee dagen in de week bij hun moeder blijven. NAtuurlijk wil jij ook rust en tijd met je vriend, maar er ligt nu eenmaal een andere afspraak tussen hun vader en de kinderen (dat ze altijd welkom zijn). Zoals ik eerder schreef, vind ik dat je het wel kan hebben over hun gedrag in huis. Het liefst met hun vader! Maar zou het voor jou voldoende zijn als ze zich 'normaal' gedragen in huis en niet constant groepen vrienden meenemen?
(en nogmaals: dit probleem is natuurlijk een stuk minder groot na de vakantie. Heb jij op dit moment ook vakantie? Want dan kan ik me voorstellen dat jullie elkaar wel heel veel zien)
Dat zeg ik....
dinsdag 19 juni 2007 om 14:46
we hebben 2 jaar gelat voor we gingen samenwonen, zo naief en impulsief was het nou ook weer niet. Het was met de kinderen besproken, en toen hadden ze er geen problemen mee. Nu krijg ik af en toe te horen dat ik hun vader zijn geld inpik, waar dat verhaal vandaan komt is ons een raadsel, ik heb zelf mn inkomen.
dinsdag 19 juni 2007 om 14:56
ik verwachtte wel dat ze vaak zouden komen, voor de zoon is ook niet voor niets een extra kamer gebouwd. Mn vriend zei dat er afspraken waren gemaakt met hun dat ze pas in de avond zouden komen , dat ik nog een paar uur voor mezelf zou hebben.Nu blijkt dat die afspraak er nooit is geweest, hij weet ook als ik dit geweten had was ik alleen gebleven..En nee ik heb nog geen vakantie, als ik van mijn werk komt is het huis een bende en kan ik nog eens beginnen. Ik heb zelf ook een dochter van 14, maar daar zijn wel afspraken voor, die woond ook voor de helft bij haar vader zodat we af en toe zelf even op adem kunnen komen
