Relaties
alle pijlers
Sinterklaas met familie
zondag 22 september 2024 om 19:47
Het is weer zover, het sinterklaasfeest in de familie wordt gepland. Datum wordt geprikt en iedereen wordt alweer helemaal enthousiast. Behalve ik 
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
dinsdag 1 oktober 2024 om 09:13
Ja, de reden dat mijn man niet voor zijn kinderen zorgt is omdat ìk hem klein houd. Daarnaast ben ìk boos en geef ìk de kinderen een slecht voorbeeld mee. Ik heb hem als partner gekozen, dat had ìk gewoon beter moeten doen. Ik had ook nog moeten scheiden, ik had beter moeten communiceren, ik had de situatie moeten accepteren, ik ben een vrouw dus het is ook nog biologisch. Zie je hoe deze situatie linksom of rechtsom áltijd mijn schuld is? Ontzettend interessant hoe dit proces werkt. Mijn man krijgt kinderen, híj besluit daar niet voor te zorgen en dat is de schuld van iemand anders. In iedere andere context zou iemand die een levenskeus maakt en daar vervolgens compleet in faalt door eigen keus publiekelijk verguisd worden, maar als het een vader is, is het de schuld van de moeder. Ik heb dat de afgelopen jaren bijna erger gevonden dan het falen van mijn man. Bijna hoor, het staat op gelijke hoogte, denk ik.
dinsdag 1 oktober 2024 om 09:19
Dit lijkt me eerlijk gezegd wel een utopie. Als het al lukt (wat ik me afvraag) zit je alsnog in een ongelukkige, scheve relatie. Een relatie die je voor jezelf vast ooit anders had gezien, waar je werkelijk niks uithaalt maar die je alleen van alles kost. Opofferen klinkt dan heel nobel en in ieder geval als iets waar je jezelf mee gerust kunt stellen, maar ik vraag me sterk af of je onder die omstandigheden wel de ouder kunt zijn die je wil zijn en die je kinderen nodig hebben. En uiteindelijk weet je trouwens ook helemaal niet of - zoals jij zegt - alleen het voorleven minder schadelijk is, want als het resultaat daarvan (bijvoorbeeld) is dat je kinderen in dezelfde soort relaties belanden dan is dat ook een flinke prijs.S-Groot schreef: ↑01-10-2024 08:34
Voor de kinderen zou het gezonder zijn als zo iemand die kilte en boosheid zou loslaten, door geheel verantwoording te nemen voor de eigen keuzes (van partner-/vaderkeuze tot de keuze om niet te scheiden en wel zoveel mogelijk op te lossen). Als je dan de wrok kunt loslaten ipv er hardnekkig aan vast te houden hou je alleen nog het voorleven over. Dat is naar, maar wel veel minder schadelijk.
dinsdag 1 oktober 2024 om 09:20
Ik snap dat je woedend bent en misschien leg ik het verkeerd uit. Ik geef jou niet de schuld dat hij niet voor zijn kinderen zorgt.Ladara schreef: ↑01-10-2024 09:13Ja, de reden dat mijn man niet voor zijn kinderen zorgt is omdat ìk hem klein houd. Daarnaast ben ìk boos en geef ìk de kinderen een slecht voorbeeld mee. Ik heb hem als partner gekozen, dat had ìk gewoon beter moeten doen. Ik had ook nog moeten scheiden, ik had beter moeten communiceren, ik had de situatie moeten accepteren, ik ben een vrouw dus het is ook nog biologisch. Zie je hoe deze situatie linksom of rechtsom áltijd mijn schuld is? Ontzettend interessant hoe dit proces werkt. Mijn man krijgt kinderen, híj besluit daar niet voor te zorgen en dat is de schuld van iemand anders. In iedere andere context zou iemand die een levenskeus maakt en daar vervolgens compleet in faalt door eigen keus publiekelijk verguisd worden, maar als het een vader is, is het de schuld van de moeder. Ik heb dat de afgelopen jaren bijna erger gevonden dan het falen van mijn man. Bijna hoor, het staat op gelijke hoogte, denk ik.
Ik zeg alleen dat er soms alleen iets kan veranderen als je jezelf helemaal uit de situatie haalt.
En dat is risicovol en voelt onverantwoordelijk, maar hij is verantwoordelijk voor zijn ouderschap.
dinsdag 1 oktober 2024 om 09:22
Dropdrop schreef: ↑01-10-2024 09:20Ik snap dat je woedend bent en misschien leg ik het verkeerd uit. Ik geef jou niet de schuld dat hij niet voor zijn kinderen zorgt.
Ik zeg alleen dat er soms alleen iets kan veranderen als je jezelf helemaal uit de situatie haalt.
En dat is risicovol en voelt onverantwoordelijk, maar hij is verantwoordelijk voor zijn ouderschap.
Dat is het punt: hij voelt die verantwoordelijkheid niet. Nooit. Ook niet als ik er niet ben. Dus hij is het niet. En iedere opmerking over mijn schuld in zijn gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel bevestigt dat, want dan is het dus inderdaad niet zijn verantwoordelijkheid, maar de mijne.
dinsdag 1 oktober 2024 om 09:25
Schuld is niet hetzelfde als verantwoordelijkheid. Het is idd de schuld van de man dat hij niks kan/doet/wil, maar de andere partij is evengoed verantwoordelijk voor de relatie/het huwelijk/de kinderen. Niet schuldig, wel verantwoordelijk. Maar daarbij moet je wel verder kijken dan dader-slachtoffer want in die verhouding gaat het altijd om schuld.
dinsdag 1 oktober 2024 om 09:30
meisje85 schreef: ↑01-10-2024 09:19Dit lijkt me eerlijk gezegd wel een utopie. Als het al lukt (wat ik me afvraag) zit je alsnog in een ongelukkige, scheve relatie. Een relatie die je voor jezelf vast ooit anders had gezien, waar je werkelijk niks uithaalt maar die je alleen van alles kost. Opofferen klinkt dan heel nobel en in ieder geval als iets waar je jezelf mee gerust kunt stellen, maar ik vraag me sterk af of je onder die omstandigheden wel de ouder kunt zijn die je wil zijn en die je kinderen nodig hebben. En uiteindelijk weet je trouwens ook helemaal niet of - zoals jij zegt - alleen het voorleven minder schadelijk is, want als het resultaat daarvan (bijvoorbeeld) is dat je kinderen in dezelfde soort relaties belanden dan is dat ook een flinke prijs.
Nee dat zei ik niet. Ik zei dat als je alleen het voorleven overhoudt, dat minder schadelijk is dan én voorleven én vasthouden aan wrok (wat de kinderen meekrijgen).
En de rest, ja ik denk dat het echt heel moeilijk is om die wrok los te laten, maar ik denk dat het niet onmogelijk/utopie is.
dinsdag 1 oktober 2024 om 09:37
Dropdrop schreef: ↑01-10-2024 09:10Ik ging in op Ladara en S-groot in de discussie over jezelf opofferen voor de kinderen.
Daar zit ook een stuk controledwang in van de vrouw. Want ik ken geen voorbeelden van vaders met co-ouderschap die hun kinderen laten verhongeren, terwijl dat wel de angst is van de vrouw.
Meestal pakken de mannen het prima op als ze het alleen moeten doen.
Daar ben ik het niet mee eens. De angst is niet dat ze verhongeren, de angst is dat de kinderen een mate van zorg krijgen die daar net boven ligt. Dan verhongeren ze niet maar hebben ze er wél veel last van. En in co-ouderschap kun je dan niets anders dan je kinderen 'weerbaar' maken en ze proberen te leren dat ze een stem hebben en (naar de andere ouder) mogen uiten wat ze niet fijn vinden. Maar ondertussen kampen zulke kinderen vaak met een loyaliteitsprobleem. Dus dat is nogal wat. Ben je eenmaal gescheiden dan is dat wat het is (met de kinderen die de prijs betalen), maar als je dat kunt voorkomen vind ik daar zéker wat voor te zeggen.
dinsdag 1 oktober 2024 om 09:43
Je hebt gelijk hoor. Het valt niet zo erg op hoe vaak de schuld bij de vrouw gelegd wordt, maar het gebeurt echt vaak.Ladara schreef: ↑01-10-2024 09:13Ja, de reden dat mijn man niet voor zijn kinderen zorgt is omdat ìk hem klein houd. Daarnaast ben ìk boos en geef ìk de kinderen een slecht voorbeeld mee. Ik heb hem als partner gekozen, dat had ìk gewoon beter moeten doen. Ik had ook nog moeten scheiden, ik had beter moeten communiceren, ik had de situatie moeten accepteren, ik ben een vrouw dus het is ook nog biologisch. Zie je hoe deze situatie linksom of rechtsom áltijd mijn schuld is? Ontzettend interessant hoe dit proces werkt. Mijn man krijgt kinderen, híj besluit daar niet voor te zorgen en dat is de schuld van iemand anders. In iedere andere context zou iemand die een levenskeus maakt en daar vervolgens compleet in faalt door eigen keus publiekelijk verguisd worden, maar als het een vader is, is het de schuld van de moeder. Ik heb dat de afgelopen jaren bijna erger gevonden dan het falen van mijn man. Bijna hoor, het staat op gelijke hoogte, denk ik.
dinsdag 1 oktober 2024 om 09:45
Ladara schreef: ↑01-10-2024 09:13Ja, de reden dat mijn man niet voor zijn kinderen zorgt is omdat ìk hem klein houd. Daarnaast ben ìk boos en geef ìk de kinderen een slecht voorbeeld mee. Ik heb hem als partner gekozen, dat had ìk gewoon beter moeten doen. Ik had ook nog moeten scheiden, ik had beter moeten communiceren, ik had de situatie moeten accepteren, ik ben een vrouw dus het is ook nog biologisch. Zie je hoe deze situatie linksom of rechtsom áltijd mijn schuld is? Ontzettend interessant hoe dit proces werkt. Mijn man krijgt kinderen, híj besluit daar niet voor te zorgen en dat is de schuld van iemand anders. In iedere andere context zou iemand die een levenskeus maakt en daar vervolgens compleet in faalt door eigen keus publiekelijk verguisd worden, maar als het een vader is, is het de schuld van de moeder. Ik heb dat de afgelopen jaren bijna erger gevonden dan het falen van mijn man. Bijna hoor, het staat op gelijke hoogte, denk ik.
Wat mij betreft (en ik vermoed wat betreft velen hier): het doet er niet toe of de ouder die ver ondermaats is de man of de vrouw is. Ik begrijp dat jij daar ontzettend veel mee te maken hebt gehad, dat je als vrouw altijd maar aangesproken werd en dat is inderdaad een maatschappelijk probleem en ontzettend naar, maar niet alles kun je wegzetten met die bril (nana mouskiri schreef dat ook al).
Dus nee, het is niet omdat jij de vrouw bent dat je deze reacties in dit topic krijgt. Was het andersom geweest had ik exact hetzelfde gezegd. En was het jouw man geweest die hier kwam zeuren over zijn kille vrouw die geen/niet genoeg seks meer wil met hem dan had ik hem aangesproken op zijn lapzwansgedrag en gezegd dat het een gevolg is van zijn houding, (in)acties en keuzes en gezegd dat ie snel en heel hard aan de slag moet gaan.
Dus nee, niet alles kun je wegzetten als 'de vrouw krijgt altijd de schuld'.
dinsdag 1 oktober 2024 om 09:52
Dropdrop schreef: ↑01-10-2024 09:20Ik snap dat je woedend bent en misschien leg ik het verkeerd uit. Ik geef jou niet de schuld dat hij niet voor zijn kinderen zorgt.
Ik zeg alleen dat er soms alleen iets kan veranderen als je jezelf helemaal uit de situatie haalt.
En dat is risicovol en voelt onverantwoordelijk, maar hij is verantwoordelijk voor zijn ouderschap.
Daar ben ik het mee eens, soms kan het alleen op die manier (en soms heeft dat dan effect, soms ook niet).
Maar het is niet zo dat Ladara dat niet gedaan heeft hè? Nee, ze is niet gescheiden, maar heb je het voorbeeld over de tandarts gelezen? De kinderen zijn vijf jaar (VIJF JAAR) niet naar de tandarts geweest omdat het zijn taak was, hij het niet deed en Ladara zich 'uit de situatie' had gehaald zoals jij dat noemt. En als zij het niet alsnog opgepakt had na die vijf jaar waren ze nog veel langer niet geweest gok ik maar zo (of alleen toen ze kiespijn hadden en daarna weer vijf jaar niet meer). Dus dan ben je op het vlak van 'dynamiek' ook wel aardig uitgeluld dunkt me?
dinsdag 1 oktober 2024 om 09:57
meisje85 schreef: ↑01-10-2024 09:25Schuld is niet hetzelfde als verantwoordelijkheid. Het is idd de schuld van de man dat hij niks kan/doet/wil, maar de andere partij is evengoed verantwoordelijk voor de relatie/het huwelijk/de kinderen. Niet schuldig, wel verantwoordelijk. Maar daarbij moet je wel verder kijken dan dader-slachtoffer want in die verhouding gaat het altijd om schuld.
Ik snap wel dat je het verschil eigenlijk niet meer kunt zien na zoveel jaren van gevecht en zoveel jaren aangesproken worden op en geregeld ook de schuld krijgen van (in)acties van de andere ouder. Maar het is inderdaad wel heel erg van belang om dat verschil echt (weer) te gaan zien, dat verantwoordelijk zijn niet hetzelfde is als schuld hebben.
dinsdag 1 oktober 2024 om 09:57
Het spijt me oprecht als dat je gekwetst wordt door opmerkingen als waarom ga je niet scheiden.Ladara schreef: ↑01-10-2024 07:33Ik begrijp nooit zo goed hoe mensen dat niet kunnen begrijpen. Mijn man zou co-ouderschap willen. En uiteraard ook krijgen, op papier is er niets mis met hem. Onze omgeving zou hem destijds beschreven hebben als een goede vader: hij werkte hard, sloeg niet, hij speelde met de kinderen. Hij zou co-ouderschap willen omdat hij van de kinderen houdt en deels ook omdat dat financieel veel aantrekkelijker is. Maar het is voor een vrouw heel hard werken om de helft van de week wèl de enige verantwoordelijke te zijn, maar geen enkele invloed te hebben op de zorg. Een scheiding is voor kinderen meestal nadelig en de helft van de week verwaarlozing is nog nadeliger. Die constructie zou mij weinig en de kinderen geen enkel voordeel opleveren. Dus ik heb mijn tijd uitgezeten en inmiddels ben ik redelijk vrij. Misschien komen mijn man en ik weer nader tot elkaar als de kinderen het huis uit zijn en misschien gaan we dan uit elkaar. Ik zie het wel.
Ik zou het niet kunnen. Bij een man blijven die ik verafschuw. Hoe moet je daar leuk mee in de auto zitten? Hoe ga je samen op vakantie. Naar sociale verplichtingen? Je kinderen een ontspannen gezinsleven geven? Dat kan toch niet want jij bent constant woest van binnen.
Over dat co-ouderschap. Ik denk dan: zo'n lamzak van een man gaat dat toch niet volhouden. Je hoeft er maar op te wachten dat hij ze een keer niet meer komt ophalen. Ik heb ook een vriendin die durfde niet te scheiden want haar man dreigde dat hij de kinderen zou "opeisen". Zij geloofde dat. En wat denk je, toen het toch puntje bij paaltje kwam. Hij was veel te lui om in zijn eentje de kinderen te hebben. Want zelfs al zorg je er niet voor. Ze moeten toch gehaald en gebracht worden, ze zijn toch in je huis, lastig lastig.
mariejan wijzigde dit bericht op 01-10-2024 10:03
0.13% gewijzigd
dinsdag 1 oktober 2024 om 09:58
Ik ben als kind verwaarloosd opgegroeid, dus dat er ouders zijn die geen knip voor de neus waard zijn, dat begrijp ik best. Het lijkt me alleen ondragelijk als je met zo iemand getrouwd bent. Echt ondragelijk. Ik zou gaan gillen en schreeuwen en krijsen, ben ik bang.
Die vijf jaar niet naar de tandarts, dat is gewoon verwaarlozing en desinteresse en potentieel ook nog heel erg schadelijk en gevaarlijk voor opgroeiende kinderen.
Die vijf jaar niet naar de tandarts, dat is gewoon verwaarlozing en desinteresse en potentieel ook nog heel erg schadelijk en gevaarlijk voor opgroeiende kinderen.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
dinsdag 1 oktober 2024 om 09:59
Ik wil niet scheiden met meerdere redenen. Ten eerste omdat ik denk dat we daar allemaal niet beter van worden, alleen voor mij persoonlijk zou het voordelen kunnen hebben maar voor man en kinderen niet denk ik. En als mijn kinderen er nadeel van ondervinden, dan weegt dat voor mij dusdanig zwaar dat ik dat niet een optie vind. Daarbij komt dat ik dat op dit moment echt niet eerlijk zou vinden naar man. Ja, ik heb al 1000 keer gezegd wat ik vervelend vind en alles, maar ik heb hem nog niet een soort hele duidelijke grens gegeven van tot hier en niet verder. Dat is nu aan het ontstaan door dit topic. Nu komt het erop aan wat hij daarmee gaat doen. En daarbij kan ik niet in een paar dagen/weken ineens een mega omslag verwachten denk ik, maar het wordt wel essentieel wat er in de loop van de komende maanden/jaar gaat gebeuren. En ten derde heeft het huwelijk in het algemeen voor mij heel veel waarde en wil ik dat niet zomaar opgeven. Dit komt ook vanuit geloofsovertuiging, ik heb mijn man trouw beloofd tot de dood ons scheidt en die belofte neem ik heel serieus.
Ik zei gisteren tegen man wat iemand hier schreef, dat als je van iemand houdt en je weet dat diegene er heel blij van wordt als de badkamer gedaan wordt, dat meer zegt dan een weekendje weg plannen bijvoorbeeld. Hij viel echt zowat van zijn stoel en zei vol verbazing ‘maar ik laat toch niet méér zien dat ik van je houd als ik de badkamer schoonmaak dan als ik een uitje plan?!!’ Nou ehm, wel dus. Dit was voor hem ook een eye opener.
Verder lukt het man op werk inderdaad wel prima om alles gedaan te krijgen, en heeft hij daar inderdaad een verantwoordelijke functie.
Dit gedrag van hem bestaat al 6 jaar, zeker, maar deels is het ook logischerwijs zo ontstaan. Ik heb nadat oudste kind geboren was bijv een jaar niet gewerkt terwijl hij fulltime werkte. Dan is het nogal logisch dat de rolverdeling heel traditioneel werd. Dat ik niet werkte was deels hoe het gewoon uitkwam met het aflopen van een contract maar ook deels door psychische problemen na de bevalling. Hierin heeft hij me wel gesteund, op zijn manier.
Na de geboorte van jongste kind ben ik ook weer best een tijd thuis geweest van werk maar daarnaast doe ik een studie en daarin heb ik heel weinig steun van hem ervaren. Nu ik weer werk én studeer, verwacht hij evenveel van mij als tijdens mijn verlof. Dit terwijl ik meermaals tijdens het verlof heb aangegeven dat ik echt zijn steun nodig zou hebben om de combinatie te kunnen maken. Hij heeft vanalles beloofd maar doet echt geen haar meer dan tijdens mijn verlof. Eigenlijk zelfs minder, want hij is ook nog meer gaan werken.
Ik zei gisteren tegen man wat iemand hier schreef, dat als je van iemand houdt en je weet dat diegene er heel blij van wordt als de badkamer gedaan wordt, dat meer zegt dan een weekendje weg plannen bijvoorbeeld. Hij viel echt zowat van zijn stoel en zei vol verbazing ‘maar ik laat toch niet méér zien dat ik van je houd als ik de badkamer schoonmaak dan als ik een uitje plan?!!’ Nou ehm, wel dus. Dit was voor hem ook een eye opener.
Verder lukt het man op werk inderdaad wel prima om alles gedaan te krijgen, en heeft hij daar inderdaad een verantwoordelijke functie.
Dit gedrag van hem bestaat al 6 jaar, zeker, maar deels is het ook logischerwijs zo ontstaan. Ik heb nadat oudste kind geboren was bijv een jaar niet gewerkt terwijl hij fulltime werkte. Dan is het nogal logisch dat de rolverdeling heel traditioneel werd. Dat ik niet werkte was deels hoe het gewoon uitkwam met het aflopen van een contract maar ook deels door psychische problemen na de bevalling. Hierin heeft hij me wel gesteund, op zijn manier.
Na de geboorte van jongste kind ben ik ook weer best een tijd thuis geweest van werk maar daarnaast doe ik een studie en daarin heb ik heel weinig steun van hem ervaren. Nu ik weer werk én studeer, verwacht hij evenveel van mij als tijdens mijn verlof. Dit terwijl ik meermaals tijdens het verlof heb aangegeven dat ik echt zijn steun nodig zou hebben om de combinatie te kunnen maken. Hij heeft vanalles beloofd maar doet echt geen haar meer dan tijdens mijn verlof. Eigenlijk zelfs minder, want hij is ook nog meer gaan werken.
dinsdag 1 oktober 2024 om 10:03
Hier op forum is dat besef er meer, al zag je net hoe dat toch nog steeds een ding is in hoofden van zelfs vrouwen die maar blijven herhalen dat iemand dan toch weer anders moet doen/zeggen/formuleren, want anders kan die man het niet leren.
Helaas zie ik buiten het forum dat niet zo terug. Hoe je het went of keert het is haar schuld en verantwoording. Ze heeft dan gewoon nog niet de juiste opvoedmethode gevonden voor haar partner, hem net niet goed benaderd.
Zolang de maatschappij niet eerlijk durft te zeggen dat een deel van de partners, vooral mannen, niet willen meekomen met de ontwikkeling van vrouwen en geen gelijke partners willen zijn, omdat het hen niet baat in hun ogen, veranderd er niets.
Helaas zie ik buiten het forum dat niet zo terug. Hoe je het went of keert het is haar schuld en verantwoording. Ze heeft dan gewoon nog niet de juiste opvoedmethode gevonden voor haar partner, hem net niet goed benaderd.
Zolang de maatschappij niet eerlijk durft te zeggen dat een deel van de partners, vooral mannen, niet willen meekomen met de ontwikkeling van vrouwen en geen gelijke partners willen zijn, omdat het hen niet baat in hun ogen, veranderd er niets.
dinsdag 1 oktober 2024 om 10:05
Ook het zeggen dat gender/sekse niet uitmaakt in de discussie helpt ook niet.
Percentage lapswansmoeders die alles aan de man overlaten is echt klein.
En dan kijkt de maatschappij de vrouw toch al aan voor alles.
Die arme vader wordt dan als held neergezet vaak.
Erkennen dat de maatschappij nog steeds vrouwen faalt op dit (en vele andere) vlak is ws enige wat wel verandering kan brengen.
Hardop erkenning dat er dingen gewoon niet kloppen en nog steeds scheef lopen. En deze mensen steunen ipv allerlei manieren blijven zeggen dat wat ze ervaren helemaal niet zo is. Of weer gaan hameren op hun verantwoording, ipv de mannen eens gaan aanspreken op dit gedrag.
Percentage lapswansmoeders die alles aan de man overlaten is echt klein.
En dan kijkt de maatschappij de vrouw toch al aan voor alles.
Die arme vader wordt dan als held neergezet vaak.
Erkennen dat de maatschappij nog steeds vrouwen faalt op dit (en vele andere) vlak is ws enige wat wel verandering kan brengen.
Hardop erkenning dat er dingen gewoon niet kloppen en nog steeds scheef lopen. En deze mensen steunen ipv allerlei manieren blijven zeggen dat wat ze ervaren helemaal niet zo is. Of weer gaan hameren op hun verantwoording, ipv de mannen eens gaan aanspreken op dit gedrag.
dinsdag 1 oktober 2024 om 10:13
Lucifee2024 schreef: ↑01-10-2024 10:05Ook het zeggen dat gender/sekse niet uitmaakt in de discussie helpt ook niet.
Percentage lapswansmoeders die alles aan de man overlaten is echt klein.
En dan kijkt de maatschappij de vrouw toch al aan voor alles.
Die arme vader wordt dan als held neergezet vaak.
Erkennen dat de maatschappij nog steeds vrouwen faalt op dit (en vele andere) vlak is ws enige wat wel verandering kan brengen.
Hardop erkenning dat er dingen gewoon niet kloppen en nog steeds scheef lopen. En deze mensen steunen ipv allerlei manieren blijven zeggen dat wat ze ervaren helemaal niet zo is. Of weer gaan hameren op hun verantwoording, ipv de mannen eens gaan aanspreken op dit gedrag.
Die dingen staan naast elkaar. Het ís een maatschappelijk probleem en het is echt heel erg hoe de vrouw nog steeds meerendeels aangesproken wordt op zaken die net zo goed de verantwoording (zouden moeten) zijn van de man. Daarnaast heb je het stuk eigen verantwoording. Dat staat dus naast elkaar, het is niet of-of.
En hier op het forum de mannen aanspreken op hun gedrag gaat een beetje moeilijk, de meeste van die mannen zitten hier namelijk niet. En als ze hier wel komen worden ze dus wel degelijk op hun gedrag aangesproken (en zijn dan weer snel weg, want dat was natuurlijk niet de bedoeling, ze wilden alleen maar meer seks).
dinsdag 1 oktober 2024 om 10:20
Dit is wel grappig trouwens. Man weet dat ik op Viva zit en dat ik door dit topic zichtbaarder heb waar het volgens mij fout gaat. Hij was gisteren nogal verontwaardigd en zei dat hij op internet ook wel een lading medestanders kan vinden als hij wil. Hij denkt dat mensen hier sowieso de kant van de topicstarter kiezen en dat alle mannen met fakkels verjaagd worden.S-Groot schreef: ↑01-10-2024 10:13En hier op het forum de mannen aanspreken op hun gedrag gaat een beetje moeilijk, de meeste van die mannen zitten hier namelijk niet. En als ze hier wel komen worden ze dus wel degelijk op hun gedrag aangesproken (en zijn dan weer snel weg, want dat was natuurlijk niet de bedoeling, ze wilden alleen maar meer seks).
dinsdag 1 oktober 2024 om 10:30
Lucifee2024 schreef: ↑01-10-2024 10:05Ook het zeggen dat gender/sekse niet uitmaakt in de discussie helpt ook niet.
Percentage lapswansmoeders die alles aan de man overlaten is echt klein.
En dan kijkt de maatschappij de vrouw toch al aan voor alles.
Die arme vader wordt dan als held neergezet vaak.
Erkennen dat de maatschappij nog steeds vrouwen faalt op dit (en vele andere) vlak is ws enige wat wel verandering kan brengen.
Hardop erkenning dat er dingen gewoon niet kloppen en nog steeds scheef lopen. En deze mensen steunen ipv allerlei manieren blijven zeggen dat wat ze ervaren helemaal niet zo is. Of weer gaan hameren op hun verantwoording, ipv de mannen eens gaan aanspreken op dit gedrag.
Dit helemaal.
De moeders die de kar grotendeels of grotendeels alleen trekken, moeten daarin gesteund worden. Want het is zwaar om het alleen te doen. Het is zwaar om constant de afweging te moeten maken wat het beste is voor alle partijen in een onmogelijke situatie. Het is zwaar om uit allerlei negatieve opties de beste te kiezen: minder werken om het vol te houden, maar je financiele zelfstandigheid opgeven, scheiden en de zorg delen met een onbetrouwbare zorgpartner, jezelf verliezen in zo hard werken dat je er aan onderdoor gaat, nog naast iedere dag bij iedere verdeling die minuscule afweging: hoe erg is het als dit misgaat? De schuld voor het falen van de man, moet daar liggen waar hij hoort: bij de man. Alleen als mannen worden aangesproken op hun structureel lagere bijdrage (ja, mannen zorgen gemiddeld veel minder voor hun kinderen dan vrouwen) kan er iets veranderen.
dinsdag 1 oktober 2024 om 10:31
Hij is meer dan welkom om mee te schrijven. Of een eigen topic te starten. Misschien op reddit, daar zitten meer mannen. Ik vermoed dat hij van een koude kermis thuiskomt. Tenzij hij een alpha-male forum opzoekt.Minik schreef: ↑01-10-2024 10:20Dit is wel grappig trouwens. Man weet dat ik op Viva zit en dat ik door dit topic zichtbaarder heb waar het volgens mij fout gaat. Hij was gisteren nogal verontwaardigd en zei dat hij op internet ook wel een lading medestanders kan vinden als hij wil. Hij denkt dat mensen hier sowieso de kant van de topicstarter kiezen en dat alle mannen met fakkels verjaagd worden.
En het is werkelijk weer te kinderachtig voor woorden dat hij jouw nieuw verworven inzicht wijt aan het hebben van 'medestanders'.
Alsof jij zelf niet kunt nadenken en nieuwe ideeën krijgen.
Er worden veel dingen geroepen in dit topic en ik zie dat jij echt bij jezelf blijft en alleen licht laat schijnen op dingen die jij zelf al voelde of wist, maar nog niet zo had verwoord voor jezelf.
dinsdag 1 oktober 2024 om 10:36
Ik heb het geluk dat mijn partner het is gaan inzien. Vroeger zag hij ook nergens een probleem in, ik ben bijna overspannen geweest toen de kinderen klein waren. Ik kón niet meer. Dus ik herken de Sinterklaas-stress heel erg.
De situatie is nu heel anders. Hij heeft ander werk waardoor hij veel meer thuis is en de kinderen zijn groter.
Ik heb hem de afgelopen jaren constant gewezen op alle rare verschillen die onze cultuur de seksen toedicht. (van anti-rimpelcreme reclames tot het suffe/niet uitdagende speelgoed voor meisjes en de rol van vrouwen in films)
Om hem te laten zien hoe we constant gedegradeerd worden tot minder serieus te nemen mensen. (vrouw met bedrijf heeft een bedrijfje of een autootje)
En dat dus ook dat 'gezeik' over de kinderen, het huishouden en alles daar omheen niet al te serieus hoeft te worden genomen.
En dat ging vaak met weerstand vanuit zijn kant. Ik voelde dat hij me een zeikwijf vond.
En dat was dan maar zo, dan was het maar ongezellig.
Maar het is ook niet 1,2,3 uit te leggen aan iemand die dit allemaal totaal niet ervaart.
De situatie is nu heel anders. Hij heeft ander werk waardoor hij veel meer thuis is en de kinderen zijn groter.
Ik heb hem de afgelopen jaren constant gewezen op alle rare verschillen die onze cultuur de seksen toedicht. (van anti-rimpelcreme reclames tot het suffe/niet uitdagende speelgoed voor meisjes en de rol van vrouwen in films)
Om hem te laten zien hoe we constant gedegradeerd worden tot minder serieus te nemen mensen. (vrouw met bedrijf heeft een bedrijfje of een autootje)
En dat dus ook dat 'gezeik' over de kinderen, het huishouden en alles daar omheen niet al te serieus hoeft te worden genomen.
En dat ging vaak met weerstand vanuit zijn kant. Ik voelde dat hij me een zeikwijf vond.
En dat was dan maar zo, dan was het maar ongezellig.
Maar het is ook niet 1,2,3 uit te leggen aan iemand die dit allemaal totaal niet ervaart.
dinsdag 1 oktober 2024 om 10:42
Minik schreef: ↑01-10-2024 10:20Dit is wel grappig trouwens. Man weet dat ik op Viva zit en dat ik door dit topic zichtbaarder heb waar het volgens mij fout gaat. Hij was gisteren nogal verontwaardigd en zei dat hij op internet ook wel een lading medestanders kan vinden als hij wil. Hij denkt dat mensen hier sowieso de kant van de topicstarter kiezen en dat alle mannen met fakkels verjaagd worden.
Wat is het nou, de kant van de TO kiezen of met fakkels verjaagd worden? Want als hij hier een topic opent is hij de TO, dus dat zouden we volgens hem zijn kant kiezen.
En verder: hij is zeer welkom om zijn eerlijke verhaal te doen (nee niet in dít topic, dit is jouw topic, dus hij opent er zelf maar eentje), maar dan ook echt eerlijk. Ik ben er erg benieuwd naar maar ik vrees dat hij zulke tenenkrommende overtuigingen heeft dat het niet tot een echt gesprek gaat komen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
