Relaties
alle pijlers
Sinterklaas met familie
zondag 22 september 2024 om 19:47
Het is weer zover, het sinterklaasfeest in de familie wordt gepland. Datum wordt geprikt en iedereen wordt alweer helemaal enthousiast. Behalve ik 
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
dinsdag 1 oktober 2024 om 13:45
Ladara schreef: ↑01-10-2024 13:41Dat spijt me echt
Ik denk dat het niet goed komt. Dit is het. Maar over tien jaar is het voor jou wel heel erg veel beter. Omdat mijn kinderen nu redelijk groot zijn heb ik veel meer vrije tijd. Ik heb weer een sociaal leven en ik ben echt vrij gelukkig. Nee, niet per se in mijn huwelijk, maar daar buiten is het leven wèl heel leuk. Ik heb vrienden, ik heb een leuke baan, de therapie werkt heel aardig en mijn kinderen zijn geweldige mensen geworden. Al met al ben ik heel erg veel gelukkiger dan tien jaar geleden.
Ik moet zeggen, ik kan me niet in alles vinden wat je zegt maar ik kan beamen dat het beter wordt
Afgaande op wat TO zegt, zit er nog 1 kind thuis. Hier 2 kinderen van 5 en 6. En, daar kan je alles heel veel van vinden, mijn man heeft veel van de zorg ook niet op zich genomen want "ik vind er niets aan als ze zo klein zijn, dat is niets voor mij". Ondertussen onderneemt hij steeds meer met ze. Als ik weg ben neemt hij ze bijvoorbeeld ook mee naar de speeltuin of zoekt hij op of er in de stad iets te doen is enzovoorts. Dat was 2 jaar echt nog ondenkbaar. Dan zaten ze de hele dag voor de TV en zat hij beneden achter de PC spelletjes te spelen. Het veranderd de onderliggende oorzaak niet maar het haalt wel wat zorgstress weg.
dinsdag 1 oktober 2024 om 13:53
Maar echt, wat een eikels die kerels hoor.
Mijn man heeft zo lang als het kon ouderschapsverlof opgenomen, daarna in overleg met de roostermakers meer gewerkt op de ene dag, zodat hij de andere dag heel vroeg thuis was. Ik ging naar mijn werk en hij ging met ze wandelen in het bos, naar de dierentuin, op de fiets naar opa en oma, cakejes bakken met vriendinnetjes uit school met een roze schort aan.
En ik had ook niets minder geaccepteerd. Hij wilde de kinderen ook, ze waren ook zijn verantwoordelijkheid.
Maar goed, misschien heb ik dan net die ene getroffen, dat kan natuurlijk.
Mijn man heeft zo lang als het kon ouderschapsverlof opgenomen, daarna in overleg met de roostermakers meer gewerkt op de ene dag, zodat hij de andere dag heel vroeg thuis was. Ik ging naar mijn werk en hij ging met ze wandelen in het bos, naar de dierentuin, op de fiets naar opa en oma, cakejes bakken met vriendinnetjes uit school met een roze schort aan.
En ik had ook niets minder geaccepteerd. Hij wilde de kinderen ook, ze waren ook zijn verantwoordelijkheid.
Maar goed, misschien heb ik dan net die ene getroffen, dat kan natuurlijk.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
dinsdag 1 oktober 2024 om 13:53
Ik zie dit ook terug bij de man van het bevriende stel waar ik het eerder over had, dat geen verantwoordelijkheid nemen. Gewoon altijd weg kunnen gaan, deur achter je dicht trekken zonder na te denken, goh hoe gaan we dat doen met de kinderen. Dat ging zelfs zo ver, dat als mijn vriendin dan een keer wat gepland had, hij dacht, oh als jij toch niet thuis bent vrijdagavond, ga ik ook wat plannen, anders ben ik ook maar alleen thuis. Waardoor mijn vriendin alsnog oppas moest regelen en het daardoor zelfs wel eens voor is gekomen dat zij af moest zeggen want geen oppas. Echt, je staat erbij en je kijkt ernaar en kunt eigenlijk niets doen. Alhoewel, ik was er een keer bij toen zoiets voorviel en toen kon ik het niet nalaten om te zeggen: oh ok, dus jij regelt dan niet zelf een oppas?? En toen zei hij: wij hebben hier allebei onze eigen taakverdeling en oppas regelen is niet mijn taak. Dus als je je daar verder niet mee wil bemoeien... En in zijn beleving is de taakverdeling: ik heb een eigen bedrijf en haal het geld binnen en de rest moet mijn vrouw doen. (naast 3,5 dag werken) Toen ze nog wel eens tegensputterde was dat ook altijd het standaard verweer: Goed, blijf ik wel thuis de helft van de week en dan ga jij mijn bedrijf runnen. Wanneer zullen we dat in laten gaan?Ladara schreef: ↑01-10-2024 13:31Die tweede is ook erg goed, vooral het einde:
"Ik wilde dat ik niet zo hard had gewerkt.’ Het staat op nummer twee van de dingen waar mensen, en dan vooral mannen, spijt van hebben op hun sterfbed. ‘We weten allemaal wat echt belangrijk is, maar we leven er niet naar’, zegt Wibaut.
Waarom niet? Er is weinig extrinsieke motivatie om te zorgen. Het heeft weinig aanzien, geen status, het betaalt niet.
Maar vaders die bij hun kinderen betrokken zijn zeggen dat dit een van hun belangrijkste bronnen van welzijn en geluk is.
Dus vaders, misschien is dat het mooiste vaderdagcadeau dat je jezelf en je kind kunt geven. Minder werken en meer gaan zorgen."
Mijn man is drie jaar geleden in therapie gegaan. Hij heeft inderdaad de jeugd van onze kinderen gemist omdat hij altijd werkte. Hij werkte vier dagen en zette op de vijfde dag de kinderen voor de tv zodat hij meer kon werken. Hij heeft er inmiddels spijt van en hij werkt echt heel hard aan een eerlijker verdeling. Maar hoewel hij in de praktijk echt veel meer voor ze zorgt dan vroeger, voelt hij nog steeds de verantwoordelijkheid niet. Ik zie het in allerlei keuzes die hij maakt en inderdaad ben ik daar nog steeds boos om (geen zorgen, ik heb eind van de middag weer therapie, zodat ik mijn kinderen niet mijn boosheid voorleef).
Zo'n keuze: hij had in de zomer besloten dat hij vanaf nu iedere vrijdagavond de hele avond weg was (naast de woensdagavond èn om de zaterdagavond), waardoor mijn vrijdagactiviteit ingewikkeld werd. Ruzie, uiteraard. Het komt niet in hem op dat hij niet zomaar weg kan gaan, want hij voelt zich niet verantwoordelijk voor wat hij achterlaat. Het werd nog erger. We spraken af dat hij alleen weg mocht als hij iets met of voor de kinderen zou regelen, omdat de vrijdag míjn avond was. En dat vergat hij prompt. Nee, erger nog: hij was het niet vergeten, zei hij later, hij vond dat hij wel gewoon 'doei' tegen de kinderen kon zeggen en weg kon gaan, zonder te vertellen waar hij was, hoe laat hij thuis kwam, wat ze moesten doen bij calamiteiten, zonder de oudste (14, bijna 15) te vragen of ze uberhaupt op de jongste (10) wilde passen en hem ergens op die avond naar bed wilde brengen.
Mijn man zorgt inmiddels in handeling best aardig. Hij haalt en brengt naar school, weet inmiddels hoe vriendjes van kinderen heten, hij smeert broodtrommels, hij doet de was, hij voert gesprekken met school, hij gaat met ze naar de tandarts. Maar hij voelt zich nog steeds niet verantwoordelijk voor ze. Ik denk eigenlijk dat dat ook niet meer gaat komen. Ik hoop maar dat mijn kinderen het beter vergaat.
Gekmakend.
dinsdag 1 oktober 2024 om 13:59
Oh wat klinkt dit akelig!Baudolino schreef: ↑01-10-2024 13:53Ik zie dit ook terug bij de man van het bevriende stel waar ik het eerder over had, dat geen verantwoordelijkheid nemen. Gewoon altijd weg kunnen gaan, deur achter je dicht trekken zonder na te denken, goh hoe gaan we dat doen met de kinderen. Dat ging zelfs zo ver, dat als mijn vriendin dan een keer wat gepland had, hij dacht, oh als jij toch niet thuis bent vrijdagavond, ga ik ook wat plannen, anders ben ik ook maar alleen thuis. Waardoor mijn vriendin alsnog oppas moest regelen en het daardoor zelfs wel eens voor is gekomen dat zij af moest zeggen want geen oppas. Echt, je staat erbij en je kijkt ernaar en kunt eigenlijk niets doen. Alhoewel, ik was er een keer bij toen zoiets voorviel en toen kon ik het niet nalaten om te zeggen: oh ok, dus jij regelt dan niet zelf een oppas?? En toen zei hij: wij hebben hier allebei onze eigen taakverdeling en oppas regelen is niet mijn taak. Dus als je je daar verder niet mee wil bemoeien... En in zijn beleving is de taakverdeling: ik heb een eigen bedrijf en haal het geld binnen en de rest moet mijn vrouw doen. (naast 3,5 dag werken) Toen ze nog wel eens tegensputterde was dat ook altijd het standaard verweer: Goed, blijf ik wel thuis de helft van de week en dan ga jij mijn bedrijf runnen. Wanneer zullen we dat in laten gaan?
Gekmakend.
dinsdag 1 oktober 2024 om 14:04
Oh wat erg!!!Baudolino schreef: ↑01-10-2024 13:53Ik zie dit ook terug bij de man van het bevriende stel waar ik het eerder over had, dat geen verantwoordelijkheid nemen. Gewoon altijd weg kunnen gaan, deur achter je dicht trekken zonder na te denken, goh hoe gaan we dat doen met de kinderen. Dat ging zelfs zo ver, dat als mijn vriendin dan een keer wat gepland had, hij dacht, oh als jij toch niet thuis bent vrijdagavond, ga ik ook wat plannen, anders ben ik ook maar alleen thuis. Waardoor mijn vriendin alsnog oppas moest regelen en het daardoor zelfs wel eens voor is gekomen dat zij af moest zeggen want geen oppas. Echt, je staat erbij en je kijkt ernaar en kunt eigenlijk niets doen. Alhoewel, ik was er een keer bij toen zoiets voorviel en toen kon ik het niet nalaten om te zeggen: oh ok, dus jij regelt dan niet zelf een oppas?? En toen zei hij: wij hebben hier allebei onze eigen taakverdeling en oppas regelen is niet mijn taak. Dus als je je daar verder niet mee wil bemoeien... En in zijn beleving is de taakverdeling: ik heb een eigen bedrijf en haal het geld binnen en de rest moet mijn vrouw doen. (naast 3,5 dag werken) Toen ze nog wel eens tegensputterde was dat ook altijd het standaard verweer: Goed, blijf ik wel thuis de helft van de week en dan ga jij mijn bedrijf runnen. Wanneer zullen we dat in laten gaan?
Gekmakend.
Zo erg is het hier niet hoor. Het is gewoon meer dat ik "beter" ben in dingen regelen (blijkt nu dat, dat ook niet het geval is) en dat hij het wel makkelijk vindt. Het is echt gewoon puur gemakzucht + weaponized incompetence + dat het heel sociaal acceptabel is om te zeggen als man dat je echt niets hebt met babies, dreumesen en peuters. Dat ik ook geen reet aan vond van de kraamfase en eigenlijk tot een half jaar, dat de nachten eruit gaan voor mij ook hell waren vergeten we er even bij.
Hij heeft nu wel bedacht dat na jaaaaaaren, hij toch zijn rijbewijs wil halen omdat hij mij daardoor beter kan ondersteunen. De vlag mag uit! Nu komen veel van de logistieke taken bij mij terecht omdat het sneller is als ik met de auto ga.
dinsdag 1 oktober 2024 om 14:07
Baudolino, dat klinkt echt afschuwelijk. Man komt aardig in de richting, maar als hij iets over mijn plan heen plant, dan regelt hij gelukkig wel zelf de oppas. Uitspraken als 'dan ga jij toch lekker fulltime werken' heeft hij weleens, maar gelukkig niet op de manier die jij nu beschrijft. Het kan dus absoluut nog veel erger. Helaas gebruikt man dat dan weer vaak 
. Dan zegt hij 'ja maar de man van die en die is nog veel vaker weg dan ik'. Ook superirritant, maar gelukkig nooit me in de situatie bevonden die jij beschrijft, dat is echt heel naar.
. Dan zegt hij 'ja maar de man van die en die is nog veel vaker weg dan ik'. Ook superirritant, maar gelukkig nooit me in de situatie bevonden die jij beschrijft, dat is echt heel naar.
dinsdag 1 oktober 2024 om 14:17
Man heeft geen ouderschapsverlof opgenomen (ik ook niet overigens), maar is destijds wel 4x9 gaan werken en zorgde dus vast 1 dag in de week alleen voor de kids. Vanaf de geboorten. Regelmatig naar de dierentuin, kinderboerderij en speeltuinen. En ook bakken inderdaad.Nana_Mouskouri schreef: ↑01-10-2024 13:53Maar echt, wat een eikels die kerels hoor.
Mijn man heeft zo lang als het kon ouderschapsverlof opgenomen, daarna in overleg met de roostermakers meer gewerkt op de ene dag, zodat hij de andere dag heel vroeg thuis was. Ik ging naar mijn werk en hij ging met ze wandelen in het bos, naar de dierentuin, op de fiets naar opa en oma, cakejes bakken met vriendinnetjes uit school met een roze schort aan.
En ik had ook niets minder geaccepteerd. Hij wilde de kinderen ook, ze waren ook zijn verantwoordelijkheid.
Maar goed, misschien heb ik dan net die ene getroffen, dat kan natuurlijk.
Misschien zijn ze broers?
dinsdag 1 oktober 2024 om 14:18
Met dat gezeur over de dingen die mensen op hun sterfbed allemaal schijnen te zeggen heb ik ook niets. Want ik weet ook van vrouwen van eerdere generaties die precies het omgekeerde zeggen; was ik maar doorgegaan met school en had ik mijn baan maar niet opgezegd toen er kinderen kwamen. Maar daar hoor je zelden wat over.
dinsdag 1 oktober 2024 om 14:19
Nou moeten we ook niet gaan doen dat het heel uitzonderlijk is dat een man in de dag in de week thuis blijft bij de kinderen en ze niet de hele dag voor de tv zet. Ik ken gelukkig veel van zulke mannen!Pelle schreef: ↑01-10-2024 14:17Man heeft geen ouderschapsverlof opgenomen (ik ook niet overigens), maar is destijds wel 4x9 gaan werken en zorgde dus vast 1 dag in de week alleen voor de kids. Vanaf de geboorten. Regelmatig naar de dierentuin, kinderboerderij en speeltuinen. En ook bakken inderdaad.
Misschien zijn ze broers?
dinsdag 1 oktober 2024 om 14:20
Oh gruwelijk dit zeg. Mijn kinderen mogen inmiddels van mij eigenlijk niet meer spelen met een kindje uit de straat, op de 'papadag' van die vader. Want dan betekent spelen namelijk de hele middag bij ons, tot ik dat kindje letterlijk naar huis stuur als we gaan eten. Dan kan meneer namelijk mooi verder werken. Die ene keer dat ik zei dat ze van mij best mochten afspreken, maar dan wel bij hun thuis, omdat ik met mijn andere kind op pad moest, (Ik heb zelfs nog 2 of 3x gevraagd of dat echt oke was, want anders had ik mijn kind gewoon ook mee genomen naar die afspraak), heeft ie ze na een half uur buiten op straat gestuurd om daar te spelen en kreeg ik na drie kwartier een appje van een andere ouder uit de straat dat mijn kind bij hen zat. Nou echt serieus, die buurman voelt zich dus ook duidelijk totaal niet verantwoordelijk, dus hij is inderdaad wel meteen van de speelafspraakjes met mijn kind af, maar echt, ik word een jaar later nog steeds kwaad als ik eraan terug denk.Ladara schreef: ↑01-10-2024 13:31
Mijn man is drie jaar geleden in therapie gegaan. Hij heeft inderdaad de jeugd van onze kinderen gemist omdat hij altijd werkte. Hij werkte vier dagen en zette op de vijfde dag de kinderen voor de tv zodat hij meer kon werken. Hij heeft er inmiddels spijt van en hij werkt echt heel hard aan een eerlijker verdeling. Maar hoewel hij in de praktijk echt veel meer voor ze zorgt dan vroeger, voelt hij nog steeds de verantwoordelijkheid niet. Ik zie het in allerlei keuzes die hij maakt en inderdaad ben ik daar nog steeds boos om (geen zorgen, ik heb eind van de middag weer therapie, zodat ik mijn kinderen niet mijn boosheid voorleef).
Zo'n keuze: hij had in de zomer besloten dat hij vanaf nu iedere vrijdagavond de hele avond weg was (naast de woensdagavond èn om de zaterdagavond), waardoor mijn vrijdagactiviteit ingewikkeld werd. Ruzie, uiteraard. Het komt niet in hem op dat hij niet zomaar weg kan gaan, want hij voelt zich niet verantwoordelijk voor wat hij achterlaat. Het werd nog erger. We spraken af dat hij alleen weg mocht als hij iets met of voor de kinderen zou regelen, omdat de vrijdag míjn avond was. En dat vergat hij prompt. Nee, erger nog: hij was het niet vergeten, zei hij later, hij vond dat hij wel gewoon 'doei' tegen de kinderen kon zeggen en weg kon gaan, zonder te vertellen waar hij was, hoe laat hij thuis kwam, wat ze moesten doen bij calamiteiten, zonder de oudste (14, bijna 15) te vragen of ze uberhaupt op de jongste (10) wilde passen en hem ergens op die avond naar bed wilde brengen.
Mijn man zorgt inmiddels in handeling best aardig. Hij haalt en brengt naar school, weet inmiddels hoe vriendjes van kinderen heten, hij smeert broodtrommels, hij doet de was, hij voert gesprekken met school, hij gaat met ze naar de tandarts. Maar hij voelt zich nog steeds niet verantwoordelijk voor ze. Ik denk eigenlijk dat dat ook niet meer gaat komen. Ik hoop maar dat mijn kinderen het beter vergaat.
happyapple wijzigde dit bericht op 01-10-2024 14:22
0.65% gewijzigd
dinsdag 1 oktober 2024 om 14:20
dinsdag 1 oktober 2024 om 14:30
En eerlijk is eerlijk, mijn man heeft dit ook gedaan zolang het van betaald ouderschap kon. En dan werden ze echt wel vermaakt (al vindt hij verven, koekjes bakken, etc wel snel teveel gedoe, maar gewoon met ze spelen of naar buiten ofzo deed hij echt wel). Maar zodra het betaald ouderschapsverlof op was, is dat gestopt. Dus blijkbaar weegt de financiële prikkel/maatschappelijke verwachting/? zwaarder dan zelf voor zijn kinderen willen zorgen. En als we het nou echt krap hadden gehad, vind ik de situatie anders, maar het kan financieel echt makkelijk dat hij een dag minder zou werken.
dinsdag 1 oktober 2024 om 14:32
Ja mijn man heeft gelukkig ook echt wel voor de kinderen gezorgd vanaf de geboorte. 's Nachts met huilende baby lopen, badjes, flesjes, luiers, kinderboerderij, speeltuin enzo.
Maar alle regeltaken waren voor mij. Tandarts, huisarts, logopedist, ortho, dermatoloog, oogarts, partijtjes, kadootjes, sport, nieuwe kleding, kerstdiner met bijbehorende outfit, sintmaarten, surprises, knutselmoeder, luizenmoeder..
Zelfs als we ergens naartoe gingen, ik maakte mezelf plus de kinderen gereed en dacht aan alles wat mee moest. (waar gaan we heen, is daar water? Extra kledingset voor beiden. Knuffeldoekje voor als ze moe worden, drinken, luiers, billendoekjes, broodje, liga, zonnebrandcrème, handdoek, alles in die tas) en hij zei alleen 'Ik ben klaar hoor.'
Ik leefde voor meerdere personen en hij alleen voor zichzelf.
Kinderen zijn gewoon ontzettend veel werk en het meeste is zo onzichtbaar als wat.
Maar alle regeltaken waren voor mij. Tandarts, huisarts, logopedist, ortho, dermatoloog, oogarts, partijtjes, kadootjes, sport, nieuwe kleding, kerstdiner met bijbehorende outfit, sintmaarten, surprises, knutselmoeder, luizenmoeder..
Zelfs als we ergens naartoe gingen, ik maakte mezelf plus de kinderen gereed en dacht aan alles wat mee moest. (waar gaan we heen, is daar water? Extra kledingset voor beiden. Knuffeldoekje voor als ze moe worden, drinken, luiers, billendoekjes, broodje, liga, zonnebrandcrème, handdoek, alles in die tas) en hij zei alleen 'Ik ben klaar hoor.'
Ik leefde voor meerdere personen en hij alleen voor zichzelf.
Kinderen zijn gewoon ontzettend veel werk en het meeste is zo onzichtbaar als wat.
dinsdag 1 oktober 2024 om 14:37
dinsdag 1 oktober 2024 om 14:49
Hier dacht hij dat hij zijn wekker op 7.15 kon zetten als we met het gezin om 7.30 weg moesten. Daar zat douchen nog bij in.
Te erg toch.
dinsdag 1 oktober 2024 om 14:57
Oh ja dit zie ik ook vaker inderdaad, en als je dan per ongeluk de billendoekjes of iets dergelijks vergat, was dat ook nog jouw schuld zeker?Yakuzakiko schreef: ↑01-10-2024 14:32Ja mijn man heeft gelukkig ook echt wel voor de kinderen gezorgd vanaf de geboorte. 's Nachts met huilende baby lopen, badjes, flesjes, luiers, kinderboerderij, speeltuin enzo.
Maar alle regeltaken waren voor mij. Tandarts, huisarts, logopedist, ortho, dermatoloog, oogarts, partijtjes, kadootjes, sport, nieuwe kleding, kerstdiner met bijbehorende outfit, sintmaarten, surprises, knutselmoeder, luizenmoeder..
Zelfs als we ergens naartoe gingen, ik maakte mezelf plus de kinderen gereed en dacht aan alles wat mee moest. (waar gaan we heen, is daar water? Extra kledingset voor beiden. Knuffeldoekje voor als ze moe worden, drinken, luiers, billendoekjes, broodje, liga, zonnebrandcrème, handdoek, alles in die tas) en hij zei alleen 'Ik ben klaar hoor.'
Ik leefde voor meerdere personen en hij alleen voor zichzelf.
Kinderen zijn gewoon ontzettend veel werk en het meeste is zo onzichtbaar als wat.
dinsdag 1 oktober 2024 om 15:10
Oh ik wist niet dat er ook een podcast over gemaakt was, zet ik op mijn lijstje.Yakuzakiko schreef: ↑01-10-2024 14:37Het boek heb ik nog niet gelezen, de podcast wel geluisterd. Erg fijn.
dinsdag 1 oktober 2024 om 15:11
Ik denk wel dat hij dat vond ja.happyapple schreef: ↑01-10-2024 14:57Oh ja dit zie ik ook vaker inderdaad, en als je dan per ongeluk de billendoekjes of iets dergelijks vergat, was dat ook nog jouw schuld zeker?
Ik weet ook dat hij eens naar een speelgedoetje was gegaan zonder die tas, en toen gelukkig een luier van een andere moeder kon krijgen want die van kind was meer dan verzadigd. Vond ik zo dom.
dinsdag 1 oktober 2024 om 15:16
Of erger nog, zoals het hier wel eens ging, ik had alles gedaan wat jij hier boven opsomt, best wel een struggle qua tijdsplanning en dan geïrriteerd zijn als we 5 minuten te laat vertrokken. Of, en dat vond ik nog irritanter... 14:30 uur afgesproken om te vertrekken. Hij komt thuis, maakt zich klaar, is om 14:15 uur klaar voor vertrek en gaat dan de deur weer uit om nog even snel wat anders te doen (voor zichzelf) om vervolgens geïrriteerd te doen als we niet om 14:30 uur kunnen vertrekken.Yakuzakiko schreef: ↑01-10-2024 14:32Ja mijn man heeft gelukkig ook echt wel voor de kinderen gezorgd vanaf de geboorte. 's Nachts met huilende baby lopen, badjes, flesjes, luiers, kinderboerderij, speeltuin enzo.
Maar alle regeltaken waren voor mij. Tandarts, huisarts, logopedist, ortho, dermatoloog, oogarts, partijtjes, kadootjes, sport, nieuwe kleding, kerstdiner met bijbehorende outfit, sintmaarten, surprises, knutselmoeder, luizenmoeder..
Zelfs als we ergens naartoe gingen, ik maakte mezelf plus de kinderen gereed en dacht aan alles wat mee moest. (waar gaan we heen, is daar water? Extra kledingset voor beiden. Knuffeldoekje voor als ze moe worden, drinken, luiers, billendoekjes, broodje, liga, zonnebrandcrème, handdoek, alles in die tas) en hij zei alleen 'Ik ben klaar hoor.'
Ik leefde voor meerdere personen en hij alleen voor zichzelf.
Kinderen zijn gewoon ontzettend veel werk en het meeste is zo onzichtbaar als wat.
dinsdag 1 oktober 2024 om 15:20
Oh dat is ook niet leuk!Baudolino schreef: ↑01-10-2024 15:16Of erger nog, zoals het hier wel eens ging, ik had alles gedaan wat jij hier boven opsomt, best wel een struggle qua tijdsplanning en dan geïrriteerd zijn als we 5 minuten te laat vertrokken. Of, en dat vond ik nog irritanter... 14:30 uur afgesproken om te vertrekken. Hij komt thuis, maakt zich klaar, is om 14:15 uur klaar voor vertrek en gaat dan de deur weer uit om nog even snel wat anders te doen (voor zichzelf) om vervolgens geïrriteerd te doen als we niet om 14:30 uur kunnen vertrekken.
dinsdag 1 oktober 2024 om 15:33
Ik zag dat je in het napraattopic schreef, maar ik lees je wel hoor! En het is fijn dat je een partner hebt die gewoon normaal doet.Nana_Mouskouri schreef: ↑01-10-2024 13:53Maar echt, wat een eikels die kerels hoor.
Mijn man heeft zo lang als het kon ouderschapsverlof opgenomen, daarna in overleg met de roostermakers meer gewerkt op de ene dag, zodat hij de andere dag heel vroeg thuis was. Ik ging naar mijn werk en hij ging met ze wandelen in het bos, naar de dierentuin, op de fiets naar opa en oma, cakejes bakken met vriendinnetjes uit school met een roze schort aan.
En ik had ook niets minder geaccepteerd. Hij wilde de kinderen ook, ze waren ook zijn verantwoordelijkheid.
Maar goed, misschien heb ik dan net die ene getroffen, dat kan natuurlijk.
Dat doet mijn man inmiddels ook al een hele tijd. En ik heb meerdere van dat soort mannen in mijn omgeving.
Dus er zijn niet alleen maar eikels
dinsdag 1 oktober 2024 om 15:39
Oh, ik vind het niet erg, maar het is duidelijk dat ik hier geen toegevoegde waarde heb.Yakuzakiko schreef: ↑01-10-2024 15:33Ik zag dat je in het napraattopic schreef, maar ik lees je wel hoor! En het is fijn dat je een partner hebt die gewoon normaal doet.
Dat doet mijn man inmiddels ook al een hele tijd. En ik heb meerdere van dat soort mannen in mijn omgeving.
Dus er zijn niet alleen maar eikels
Dat is niet erg, dat heb ik wel vaker niet
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
dinsdag 1 oktober 2024 om 15:45
Je hebt zeker toegevoegde waarde hoor! Soort van faith in humanity restoredNana_Mouskouri schreef: ↑01-10-2024 15:39Oh, ik vind het niet erg, maar het is duidelijk dat ik hier geen toegevoegde waarde heb.
Dat is niet erg, dat heb ik wel vaker niet
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
