Sinterklaas met familie

Yakuzakiko schreef: ↑

01-10-2024 10:36

Ik heb het geluk dat mijn partner het is gaan inzien. Vroeger zag hij ook nergens een probleem in, ik ben bijna overspannen geweest toen de kinderen klein waren. Ik kón niet meer. Dus ik herken de Sinterklaas-stress heel erg.
De situatie is nu heel anders. Hij heeft ander werk waardoor hij veel meer thuis is en de kinderen zijn groter.

Ik heb hem de afgelopen jaren constant gewezen op alle rare verschillen die onze cultuur de seksen toedicht. (van anti-rimpelcreme reclames tot het suffe/niet uitdagende speelgoed voor meisjes en de rol van vrouwen in films)
Om hem te laten zien hoe we constant gedegradeerd worden tot minder serieus te nemen mensen. (vrouw met bedrijf heeft een bedrijfje of een autootje)
En dat dus ook dat 'gezeik' over de kinderen, het huishouden en alles daar omheen niet al te serieus hoeft te worden genomen.

En dat ging vaak met weerstand vanuit zijn kant. Ik voelde dat hij me een zeikwijf vond.
En dat was dan maar zo, dan was het maar ongezellig.
Maar het is ook niet 1,2,3 uit te leggen aan iemand die dit allemaal totaal niet ervaart.

Heel herkenbaar en heel erg mee eens. Bij ons speelde dit deels heel wat jaren geleden (loskomen van de verdeling die we beiden in onze opvoeding meegekregen hadden), maar ook een paar jaar geleden weer (toch weer scheefgegroeid of ik meer inzicht?). Bij mij was het echt heel duidelijk dynamiek, naast het maatschappelijke issue. Ik ben nou eenmaal perfectionistisch en kan sommige dingen moeilijk uit handen geven, maar het werd wél versterkt/bemoeilijkt door een partner die dingen nogal graag uit handen geeft en zich er in de basis niet verantwoordelijk voor voelde (en de verdeling was hier helemaal niet superscheef, maar wel op gebied van grote verantwoordelijkheden/dingen opmerken en uitdenken). Dus áls ik dan iets losliet van die dingen dan gebeurde het niet of ging het mis. Daar zijn echt wel veel gesprekken voor nodig geweest, niet in de minste plaats omdat ik zelf nog niet inzag waar het probleem precies zat. Toen ik het eenmaal helder had kon ik het ook steeds helderder maken aan man en begon hij het gelukkig ook echt in te zien. Dat is wat de echte verandering mogelijk gemaakt heeft op dit vlak. We zijn er nog steeds mee bezig, maar nu veel meer sámen ipv als tegenstanders op dit vlak.

Lucifee2024 schreef: ↑

01-10-2024 10:03

Hier op forum is dat besef er meer, al zag je net hoe dat toch nog steeds een ding is in hoofden van zelfs vrouwen die maar blijven herhalen dat iemand dan toch weer anders moet doen/zeggen/formuleren, want anders kan die man het niet leren.

Voor een deel is dat wel gewoon zo, dat is nou eenmaal hoe dynamiek werkt. Het gaat dan ook niet om schuld, maar je bent dan allebei verantwoordelijk voor die dynamiek. Dus dat bespreken en inzien is wel heel belangrijk. Alleen moet het niet als de heilige graal gezien worden, want soms valt het kaartenhuis gewoon in elkaar zonder die dynamiek en in het geval van kinderen die van dat kaartenhuis afhankelijk zijn betalen zij dan de rekening.

Zolang de maatschappij niet eerlijk durft te zeggen dat een deel van de partners, vooral mannen, niet willen meekomen met de ontwikkeling van vrouwen en geen gelijke partners willen zijn, omdat het hen niet baat in hun ogen, veranderd er niets.

Daar ben ik het niet mee eens. Er is al veel veranderd en die verandering gaat door. Hoe meer vrouwen (ja vooral vrouwen, hopelijk ook steeds meer mannen) opstaan tegen de ongelijkheid op individueel niveau, hoe meer er verandert. Want als je het in je eigen relatie veel gelijker krijgt dan krijgen je kinderen dat ook mee en zullen zij, zowel man als vrouw, in hun eigen relaties daarop voort kunnen bouwen.

De verandering gaat door zolang met name vrouwen zich daarvoor inzetten. Waarom leg ik dit bij vrouwen neer? Omdat (gemiddeld genomen) de vrouwen degenen zijn met het probleem, de mannen hebben geen probleem dus die gaan het niet oplossen. Oneerlijk? Ja. Maar dat is nou eenmaal hoe het werkt, daar heeft ook niemand schuld aan. Vrouwenstemrecht zou er ook nooit gekomen zijn als het alleen aan mannen had gelegen en het niet de vrouwen zelf waren geweest die opstonden, in steeds grotere getale. Want die mannen vonden het helemaal prima zoals het was.
En ook die mannen waren weer een product van hun opvoeding (en de lange geschiedenis). Zo zijn wij dat ook, daarom zie je ook dat vrouwen vaak in eerste instantie helemaal niet doorhebben hoe scheef het allemaal is (want het paste bij hun normaalbeeld) en pas als alles een (paar) keer veel teveel wordt begint er een lichtje te branden. Over hoe bizar het allemaal eigenlijk is. Er is dus vaak veel voor nodig voordat die vrouwen het inzien. Het is dus te simpel om te zeggen dat met een beetje verstand iedereen dat zou moeten kunnen inzien. Ik ga er vanuit dat Minik vaak zat topics gelezen heeft over scheve verdelingen. En toch doorvoelt en doorziet ze nu pas hóe scheef het is (niet alleen in praktijk, maar ook in overtuigingen). Dat geldt ook voor die man. Alleen verstand is niet genoeg om het echt in te zien en te voelen, daar is helaas veel meer voor nodig.
En zo gold dat ook in mijn eigen situatie. Ik wist wel dat ik meer van de regeldingen was (met name het opmerken, overdenken, uitzoeken, afwegen etc, man deed dan wel vaak de uitvoering), maar ik doorzag niet het hele plaatje ervan. Dat het heel erg op me drukte omdat ik onbewust wist dat ik me er als enige echt verantwoordelijk voor voelde. Pas toen ik dat echt doorzag kon ik het ook aan mijn man duidelijk maken. Niet gek dat hij dat zelf ook niet doorzag vind ik, als ik het zelf al niet doorzag.

En ja, om dat voor elkaar te krijgen zul je dus als vrouw aan de bak moeten. Dat is nou eenmaal de rekening die je als vrouw meekrijgt uit de geschiedenis. Daarnaast staat inderdaad dat we dat moeten erkennen, dat het niet eerlijk is, ook niet onze schuld is, dat we het zelf moeten doen als we iets veranderd willen.

Overigens zie ik in mijn omgeving dat de meeste vrouwen minder gaan werken om het vol te houden. Want ik ken geen enkele man die evenveel (of meer) zorgt als zijn vrouw. Geen enkele. En, om het commentaar voor te zijn: ik zit in een omgeving met hoogopgeleiden - even los van het feit dat lager opgeleide mannen ook gewoon voor hun kinderen zouden moeten zorgen. Van mijn negen studievriendinnen is de situatie:

1 - alleen kind gekregen
2 - gescheiden met daarna nog steeds een oneerlijke zorgverdeling
1 - volledig gestopt met werken
5 - minder gaan werken (2 of 3 dagen)

Ik ben de enige die nog steeds dezelfde hoeveelheid tijd buitenshuis werkt, en ik kreeg een burn out - waarin ik overigens nog steeds de meeste zorg leverde. Ik denk dat de zes vrouwen die minder zijn gaan werken of zijn gestopt het gelukkigst zijn. Zij ervaren de ongelijkheid niet meer zo omdat ze betaald werk hebben geruild voor de zorg die hun partner nalaat, en daarmee de verhoudingen gelijker hebben getrokken. Voor acceptatie en een gelukkig huwelijk is dat, denk ik, de beste oplossing. Voor hunzelf en hun maatschappelijke positie is het kwetsbaar. Ik denk dat de vrouw die in haar eentje een kind heeft gekregen nog het beste af is. Schrijnend genoeg.

Lucifee2024 schreef: ↑

01-10-2024 10:05

Ook het zeggen dat gender/sekse niet uitmaakt in de discussie helpt ook niet.
Percentage lapswansmoeders die alles aan de man overlaten is echt klein.
En dan kijkt de maatschappij de vrouw toch al aan voor alles.
Die arme vader wordt dan als held neergezet vaak.

Erkennen dat de maatschappij nog steeds vrouwen faalt op dit (en vele andere) vlak is ws enige wat wel verandering kan brengen.
Hardop erkenning dat er dingen gewoon niet kloppen en nog steeds scheef lopen. En deze mensen steunen ipv allerlei manieren blijven zeggen dat wat ze ervaren helemaal niet zo is. Of weer gaan hameren op hun verantwoording, ipv de mannen eens gaan aanspreken op dit gedrag.

Nou dit. Hoeveel mannen zijn er waartegen gezegd wordt: 'Als je vrouw zo weinig verantwoordelijkheid neemt, moet je haar misschien wat minder op de nek zitten? Dan krijgt ze de kans om te leren voor haar kinderen te zorgen? Het ligt ook aan jouw communicatie.'
Ik ken óók een enkele lapzwansmoeder, en daar is nog nooit een man op aangesproken, hooguit beklaagd.

S-Groot schreef: ↑

01-10-2024 10:53

We zijn er nog steeds mee bezig, maar nu veel meer sámen ipv als tegenstanders op dit vlak.

Ja he, wij ook. Ik hoor mijn partner in zijn eentje nu zelfs opkomen voor allerlei zaken waar ik het 5 jaar geleden nooit van had verwacht.
Tegen zijn familie, vrienden en zelfs de voetbalclub.

botanietje schreef: ↑

01-10-2024 11:51

Nou dit. Hoeveel mannen zijn er waartegen gezegd wordt: 'Als je vrouw zo weinig verantwoordelijkheid neemt, moet je haar misschien wat minder op de nek zitten? Dan krijgt ze de kans om te leren voor haar kinderen te zorgen? Het ligt ook aan jouw communicatie.'
Ik ken óók een enkele lapzwansmoeder, en daar is nog nooit een man op aangesproken, hooguit beklaagd.

Van de paar 'lapzwansmoeders' die ik ken, is de vader van de kinderen niet eens meer in beeld. Maar over die vaders heeft niemand het.

Ladara schreef: ↑

01-10-2024 11:09

Overigens zie ik in mijn omgeving dat de meeste vrouwen minder gaan werken om het vol te houden. Want ik ken geen enkele man die evenveel (of meer) zorgt als zijn vrouw. Geen enkele. En, om het commentaar voor te zijn: ik zit in een omgeving met hoogopgeleiden - even los van het feit dat lager opgeleide mannen ook gewoon voor hun kinderen zouden moeten zorgen. Van mijn negen studievriendinnen is de situatie:

1 - alleen kind gekregen
2 - gescheiden met daarna nog steeds een oneerlijke zorgverdeling
1 - volledig gestopt met werken
5 - minder gaan werken (2 of 3 dagen)

Ik ben de enige die nog steeds dezelfde hoeveelheid tijd buitenshuis werkt, en ik kreeg een burn out - waarin ik overigens nog steeds de meeste zorg leverde. Ik denk dat de zes vrouwen die minder zijn gaan werken of zijn gestopt het gelukkigst zijn. Zij ervaren de ongelijkheid niet meer zo omdat ze betaald werk hebben geruild voor de zorg die hun partner nalaat, en daarmee de verhoudingen gelijker hebben getrokken. Voor acceptatie en een gelukkig huwelijk is dat, denk ik, de beste oplossing. Voor hunzelf en hun maatschappelijke positie is het kwetsbaar. Ik denk dat de vrouw die in haar eentje een kind heeft gekregen nog het beste af is. Schrijnend genoeg.

Ik quote even deze maar er zijn inmiddels vele berichten van gelijke strekking.

Eens dat het een maatschappij/gender probleem is, maar daarnaast is het ook echt wel iets wat van man tot man sterk kan verschillen. In de kern gaat het er om: wil hij voor zijn kinderen zorgen?

Mijn man is op papier geen goede kandidaat: Colombiaan, opgevoed door een moeder met een sterke mening over man vrouw taken en een afwezige vader. Ook nog eens niet hoog opgeleid maar MBO niet afgemaakt. Trotse, masculiene man, wil werken en geld verdienen. Ruig verleden gehad.

De praktijk: vanaf de zwangerschap super betrokken en vanaf de geboorte helemaal verliefd op zijn kind. Hij draaide toen nog ploegen, als hij uit de nacht kwam en ik had de hele nacht met de baby opgezeten dan liet hij mij eerst een paar uur slapen voordat hij zelf eindelijk naar bed ging. Hij deed badjes, kleertjes wassen, strijken, kleding kopen (moest mij dan wel vragen om de maat, dat wel) en kon ook uitstekend bedenken dat het kind honger had of een schone luier nodig had. Hij stond op in de nacht, liet mij regelmatig uitslapen in de weekenden. Inmiddels 2 kinderen van 7 en 10. Hij smeert (uit zichzelf) broodtrommels in de avond, heeft jarenlang de kinderen 's avonds in bad gedaan (ik had een burn out door slaapgebrek van mijn 2e kind). Ik werkte ook onregelmatig, hij was dus ook vaak genoeg alleen met de kinderen. Hij doet de badkamer, de toiletten, hij strijkt. Als hij de kinderen naar school brengt zorgt 'ie dat ze gewassen en gestreken op tijd arriveren. Hij kent de andere ouders op school, hij gaat mee naar sporten etc etc. Hij is trots op zijn kinderen. Hij wil zijn kinderen geven wat hij gemist heeft. Heeft veel geduld met ze maar is streng wanneer dat echt nodig is. En; hij haalt zelf kadootjes voor zijn moeder en zus met de feestdagen

Even om een voorbeeld te geven hoe het eruit ziet als een man voor zijn kinderen wil zorgen en bij ze wil zijn.

Bovenstaande zorgen er voor dat mijn man heel veel complimenten krijgt van zijn omgeving wat een goede vader hij is (en dat is ie ook!).

Ik krijg verder niet echt te horen dat ik een goede moeder ben, mijn werk/input is vanzelfsprekend. Gelukkig zegt mijn man dat wel tegen me. Dat is idd de rol van de maatschappij. Ook heeft mijn man een weerstand tegen het schoolsysteem, waardoor ik in de positie gezet wordt om alles rondom school te regelen. Laatst had ik het (expres) zo gepland dat man alleen naar een oudergesprek moest op school. Heeft ie netjes gedaan en ging prima.

Toch doe ik veel van de 3e shift, het plannen en regelen, onthouden van dingen. Hij weigert minder te gaan werken (ZZP) maar neemt altijd vrij zonder gedoe als ik aangeef dat het nodig is. Ik heb dus alsnog de rol van gezinsmanager wat ik ook echt wel zwaar vind en een paar flinke ruzies heeft opgeleverd. Hij heeft het inmiddels een beetje begrepen. Hij is van mening dat er maar 1 kapitein op het schip kan zijn en dat het beter loopt als ik dat ben. Ik heb ook veel voordelen aan die 3e shift, ik regel dingen zoals het mij goed uitkomt. Ik heb inmiddels een modus gevonden waarin dit goed werkt voor mij. Ik werk trouwens ook gewoon.

Heel triest om te lezen Labara dat al jouw inspanningen (en inderdaad, het wordt altijd de schuld van de vrouw gemaakt!) niet hebben geleid tot meer betrokkenheid en zorg van jouw man. Ik kan me voorstellen dat je woest bent en dat dit maar niet weggaat. Het lijkt erop alsof hij het grootste deel van de jeugd van zijn kinderen gemist heeft. Ik kan me ook je offer voorstellen, dat weggaan nog erger zou uitpakken als blijven.

Marianneke schreef: ↑

30-09-2024 11:39

Ja dat komt overeen met onze realiteit. Man werkt vanuit huis en zet daarom tussendoor de was aan (opruimen doe ik meestal, staat ook als apart punt benoemd), regelt de monteur en handelt dat af, ontvangt de boodschappen en ruimt het op (bestellen doen we allebei), kookt vaker dan ik, etc.

Ik denk dat het meestal zo werkt: wie meer thuis is doet meer dingen. Ook als je allebei evenveel werkt, de een vanuit huis en de ander op locatie.

Hier ook kinderloos en uit die test 'blijkt' dat man 52% doet. In de realiteit vind ik dat hij veel meer doet. Hij doet alles wat 'fysiek' is want ik ben een schrale kip met half-lamme pootjes. Ik doe wel de regeldingen, het voorraadbeheer, de auto en de sociale agenda. Dus in de praktijk denk ik dat de verdeling een beetje zoals bij jullie is.

Lucifee2024 schreef: ↑

01-10-2024 10:03

Hier op forum is dat besef er meer, al zag je net hoe dat toch nog steeds een ding is in hoofden van zelfs vrouwen die maar blijven herhalen dat iemand dan toch weer anders moet doen/zeggen/formuleren, want anders kan die man het niet leren.

Helaas zie ik buiten het forum dat niet zo terug. Hoe je het went of keert het is haar schuld en verantwoording. Ze heeft dan gewoon nog niet de juiste opvoedmethode gevonden voor haar partner, hem net niet goed benaderd.

Zolang de maatschappij niet eerlijk durft te zeggen dat een deel van de partners, vooral mannen, niet willen meekomen met de ontwikkeling van vrouwen en geen gelijke partners willen zijn, omdat het hen niet baat in hun ogen, veranderd er niets.

Uiteindelijk, en Ladara zegt dat ook heel duidelijk, als vrouw doe je het NOOIT goed. Er zit wel een verschuiving in, of in ieder geval een focus, maar het gaat zo ontzettend mondjesmaat. Dan heb ik het niet over de loonkloof, het glazen plafond, kolven op de WC of in de voorraadkast etc. Maar dat ik bij een sollicitatie 3 jaar geleden moest beantwoorden "hoe doe je ga deze baan combineren met de kinderen?" en dat mijn mannelijke evenknie met 2 jongere kinderen dan de mijne, die vraag niet kreeg. Het maatschappelijk beeld blijft: zorgen = een vrouwentaak. Kinderen = vrouwen. En zonder schuld bij de vrouwen neer te leggen, absoluut niet, maar dat blijft ook. Kijk maar naar de hele babywereld. Alleen maar gericht op vrouwen. Ik ben op een gegeven moment na de bevalling ook aan vaders gaan vragen hoe het met hen ging. Vraagt niemand ooit aan hen. En ja, ik weet dat de vrouw het harde werk doet tijdens de bevalling (en dat mijn man achteraf het lef had om te klagen over de hardheid van het bankje). Maar toch, er zit maatschappelijk iets scheefs.

https://decorrespondent.nl/13735/de-eni ... ed3e205539

miepmans schreef: ↑

01-10-2024 12:22

https://decorrespondent.nl/13735/de-eni ... ed3e205539

Heel goed artikel.

Wel jammer dat het artikel nog steeds de illusie wekt dat het helpt om afspraken te maken. De enige reden waarom er ruzies in gezinnen gevoerd worden (waar het artikel mee begint), is dat onderhandelen met een onwillige vader niets verandert (waar het artikel als advies mee eindigt). Omdat (waar het artikel mee begint) mannen simpelweg vinden dat kinderzorg niet hun verantwoordelijkheid is. De schrijver valt in de valkuil die ze zelf signaleert.

Ladara schreef: ↑

01-10-2024 12:39

Heel goed artikel.

Wel jammer dat het artikel nog steeds de illusie wekt dat het helpt om afspraken te maken. De enige reden waarom er ruzies in gezinnen gevoerd worden (waar het artikel mee begint), is dat onderhandelen met een onwillige vader niets verandert (waar het artikel als advies mee eindigt). Omdat (waar het artikel mee begint) mannen simpelweg vinden dat kinderzorg niet hun verantwoordelijkheid is. De schrijver valt in de valkuil die ze zelf signaleert.

Wat misschien ook weer de hartnekkigheid toont? Ik kwam ook deze tegen
Al legt het aan het einde meer de hardnekkigheid uit, een oplossing is er ook niet.

https://decorrespondent.nl/13484/wat-de ... f44e86ba29

Zoals gezegd, ik werk in het onderwijs en ik heb heel veel collega's die ouderschapsverlof opnemen, mannelijke en vrouwelijke. Hier kijkt daar niemand van op en er wordt altijd een oplossing gezocht. Ook mannen die niet naar een vergadering gaan omdat ze naar zwemles moeten, of vrouwen die een vergadering overslaan omdat ze hun kind ophalen van school zijn hier niet ongebruikelijk.
De omgeving helpt, wil ik maar zeggen. Misschien zijn die ouderschapsverlofvaders thuis wel waardeloze eikels, dat weet ik natuurlijk niet, maar de werkgever biedt ze heel makkelijk en laagdrempelig die mogelijkheid en je ziet dat er gebruik van gemaakt wordt.

Goede artikelen, Miepmans.

Yakuzakiko schreef: ↑

01-10-2024 11:58

Ja he, wij ook. Ik hoor mijn partner in zijn eentje nu zelfs opkomen voor allerlei zaken waar ik het 5 jaar geleden nooit van had verwacht.
Tegen zijn familie, vrienden en zelfs de voetbalclub.

Hier net zo. Mijn man begint steeds meer vanuit zichzelf dingen te signaleren. Bij het bevriende stel wat ik al eerder noemde, maar ook verder in de maatschappij. Terwijl in de eerste paar jaar na de geboorte van ons kind wij behoorlijk veel overeenkomsten hadden met dat stel. Dat kan hij zich nu bijna niet meer voorstellen. Hij spreekt tegenwoordig ook zijn vader er op aan, ziet nu pas hoe scheef het daar is. Die laat zich gewoon bedienen door zijn vrouw, zegt letterlijk: doe je mij even een kopje koffie in? Dat is dus ook het voorbeeld wat hij heeft gehad. En omdat hij dat altijd al storend vond, en hij zo niet in elkaar zat vond hij dat al ontzettend geëmancipeerd dat hij bij wijze van zelf zijn koffie regelde.

Een macho omgeving is gewoon verziekend. Voor de hele wereld. Mannen die dat niet zijn, zijn zoveel leuker.

Nog eentje dan Deze is al wel echt oud maar was een van de eerste stukken die ik hierover las. Er is niets veranderd in huis (mijn man vindt dat hij ook een ontzettende mental load te sjouwen heeft) maar bewustzijn is een 1e stap toch? (net als dit hele topic voor TO was )

https://www.theguardian.com/world/2017/ ... ores-comic

Baudolino schreef: ↑

01-10-2024 13:13

Hier net zo. Mijn man begint steeds meer vanuit zichzelf dingen te signaleren. Bij het bevriende stel wat ik al eerder noemde, maar ook verder in de maatschappij. Terwijl in de eerste paar jaar na de geboorte van ons kind wij behoorlijk veel overeenkomsten hadden met dat stel. Dat kan hij zich nu bijna niet meer voorstellen. Hij spreekt tegenwoordig ook zijn vader er op aan, ziet nu pas hoe scheef het daar is. Die laat zich gewoon bedienen door zijn vrouw, zegt letterlijk: doe je mij even een kopje koffie in? Dat is dus ook het voorbeeld wat hij heeft gehad. En omdat hij dat altijd al storend vond, en hij zo niet in elkaar zat vond hij dat al ontzettend geëmancipeerd dat hij bij wijze van zelf zijn koffie regelde.

Mijn vader en schoonvader laten zich ook bedienen door hun vrouw, ver-schrik-kelijk! De mannen zijn al ik weet niet hoe lang met pensioen en zitten in een fauteuil en die vrouwen gaan gewoon door met huishouden en verzorging.

Yakuzakiko schreef: ↑

01-10-2024 13:16

Mijn vader en schoonvader laten zich ook bedienen door hun vrouw, ver-schrik-kelijk! De mannen zijn al ik weet niet hoe lang met pensioen en zitten in een fauteuil en die vrouwen gaan gewoon door met huishouden en verzorging.

Ja, ongelooflijk. Mijn dochter ging altijd 1 x per week naar ze toe (opvang) en zij signaleerde (gelukkig) al op zeer jonge leeftijd dat dit niet een normale gang van zaken is. Opa doet echt helemaal niets zei ze dan, oma moet altijd alles doen.

miepmans schreef: ↑

01-10-2024 13:16

Nog eentje dan Deze is al wel echt oud maar was een van de eerste stukken die ik hierover las. Er is niets veranderd in huis (mijn man vindt dat hij ook een ontzettende mental load te sjouwen heeft) maar bewustzijn is een 1e stap toch? (net als dit hele topic voor TO was )

https://www.theguardian.com/world/2017/ ... ores-comic

Haha je deze ken ik. Al haar stripjes zijn heel leuk en zooo herkenbaar.

Baudolino schreef: ↑

01-10-2024 13:20

Ja, ongelooflijk. Mijn dochter ging altijd 1 x per week naar ze toe (opvang) en zij signaleerde (gelukkig) al op zeer jonge leeftijd dat dit niet een normale gang van zaken is. Opa doet echt helemaal niets zei ze dan, oma moet altijd alles doen.

Goed dat het haar opvalt! Zou leuk zijn als ze aan opa vraagt waarom dit zo is

Die tweede is ook erg goed, vooral het einde:

"Ik wilde dat ik niet zo hard had gewerkt.’ Het staat op nummer twee van de dingen waar mensen, en dan vooral mannen, spijt van hebben op hun sterfbed. ‘We weten allemaal wat echt belangrijk is, maar we leven er niet naar’, zegt Wibaut.

Waarom niet? Er is weinig extrinsieke motivatie om te zorgen. Het heeft weinig aanzien, geen status, het betaalt niet.

Maar vaders die bij hun kinderen betrokken zijn zeggen dat dit een van hun belangrijkste bronnen van welzijn en geluk is.

Dus vaders, misschien is dat het mooiste vaderdagcadeau dat je jezelf en je kind kunt geven. Minder werken en meer gaan zorgen."

Mijn man is drie jaar geleden in therapie gegaan. Hij heeft inderdaad de jeugd van onze kinderen gemist omdat hij altijd werkte. Hij werkte vier dagen en zette op de vijfde dag de kinderen voor de tv zodat hij meer kon werken. Hij heeft er inmiddels spijt van en hij werkt echt heel hard aan een eerlijker verdeling. Maar hoewel hij in de praktijk echt veel meer voor ze zorgt dan vroeger, voelt hij nog steeds de verantwoordelijkheid niet. Ik zie het in allerlei keuzes die hij maakt en inderdaad ben ik daar nog steeds boos om (geen zorgen, ik heb eind van de middag weer therapie, zodat ik mijn kinderen niet mijn boosheid voorleef).

Zo'n keuze: hij had in de zomer besloten dat hij vanaf nu iedere vrijdagavond de hele avond weg was (naast de woensdagavond èn om de zaterdagavond), waardoor mijn vrijdagactiviteit ingewikkeld werd. Ruzie, uiteraard. Het komt niet in hem op dat hij niet zomaar weg kan gaan, want hij voelt zich niet verantwoordelijk voor wat hij achterlaat. Het werd nog erger. We spraken af dat hij alleen weg mocht als hij iets met of voor de kinderen zou regelen, omdat de vrijdag míjn avond was. En dat vergat hij prompt. Nee, erger nog: hij was het niet vergeten, zei hij later, hij vond dat hij wel gewoon 'doei' tegen de kinderen kon zeggen en weg kon gaan, zonder te vertellen waar hij was, hoe laat hij thuis kwam, wat ze moesten doen bij calamiteiten, zonder de oudste (14, bijna 15) te vragen of ze uberhaupt op de jongste (10) wilde passen en hem ergens op die avond naar bed wilde brengen.

Mijn man zorgt inmiddels in handeling best aardig. Hij haalt en brengt naar school, weet inmiddels hoe vriendjes van kinderen heten, hij smeert broodtrommels, hij doet de was, hij voert gesprekken met school, hij gaat met ze naar de tandarts. Maar hij voelt zich nog steeds niet verantwoordelijk voor ze. Ik denk eigenlijk dat dat ook niet meer gaat komen. Ik hoop maar dat mijn kinderen het beter vergaat.

Minik schreef: ↑

01-10-2024 13:34

Ladara, ik vind het zo verdrietig om jouw posts te lezen. Het lijkt zo troosteloos en dat het echt nooit meer goed komt. Ik hoop heel erg dat er bij mij nog iets te draaien valt, zodat het niet er uiteindelijk over 10 jaar precies zo uitziet als bij jou.

Want wat je schrijft is echt zo mega herkenbaar constant. Mijn man is elke week sowieso 3 avonden weg, maar regelmatig meer, en dan ook nog in het weekend een activiteit of iets. En hoe ik het ook zeg, hij gaat er altijd vanuit dat het kan omdat ik het wel opvang.

Dat spijt me echt

Ik denk dat het niet goed komt. Dit is het. Maar over tien jaar is het voor jou wel heel erg veel beter. Omdat mijn kinderen nu redelijk groot zijn heb ik veel meer vrije tijd. Ik heb weer een sociaal leven en ik ben echt vrij gelukkig. Nee, niet per se in mijn huwelijk, maar daar buiten is het leven wèl heel leuk. Ik heb vrienden, ik heb een leuke baan, de therapie werkt heel aardig en mijn kinderen zijn geweldige mensen geworden. Al met al ben ik heel erg veel gelukkiger dan tien jaar geleden.