Relaties
alle pijlers
Sinterklaas met familie
zondag 22 september 2024 om 19:47
Het is weer zover, het sinterklaasfeest in de familie wordt gepland. Datum wordt geprikt en iedereen wordt alweer helemaal enthousiast. Behalve ik 
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
maandag 30 september 2024 om 21:13
Hoe kan je je nog (seksueel) aangetrokken voelen tot zo’n man? Mij zou werkelijk alle lust vergaan. Niet alleen tot seks maar aan algehele interactie en leuke dingen doen. Wat is er leuk aan samen met een kleuter een gezin hebben?Minik schreef: ↑30-09-2024 17:48Hij vindt dat dus oké. Ik niet, vooral omdat we dus echt jonge kinderen hebben die op de vloer spelen en een baby die alles in de mond stopt. Niet schoonmaken is gewoon echt gevaarlijk. En man heeft als taak bijv de douche schoonmaken (heeft hij zelf aangegeven dat hij dat wil doen) maar hij doet het niet, waardoor bijv ook de au pair geen schone douche kan gebruiken. Dat vind ik echt heel erg want zij doet haar taken wel en ze wordt gewoon niet oké behandeld zo. Nog los van dat ik het zelf echt te ranzig vindt, ook voor de kinderen om in een douche die dus letterlijk al 5 weken niet schoongemaakt is te douchen (dat is de huidige status quo)
maandag 30 september 2024 om 21:50
Hoezo schaam jij je rot? Daar kan jij toch niks aan doen? Dit soort dingen moet je echt loslaten, je hebt geen tijd en energie om je daar ook nog druk over te maken. Ik vind het ook raar dat jij erop aangesproken wordt, en niet jouw man op het moment dat ie te laat is. Of laat ze dan maar een brief sturen van de leerplichtambtenaar.Minik schreef: ↑30-09-2024 18:59Het idee van hem meer zichtbare taken geven is een optie. Al werkte dat laatst ook weer tegen mij. Hij brengt vaak kinderen naar school in de ochtend, kwam een paar keer te laat (want te laat opgestaan). Word ik vervolgens ‘s middags op het plein erop aangesproken dat de kinderen voortaan echt op tijd moeten zijn. Ik schaamde me rot, en heb wel gezegd dat ik het door zou geven aan mijn man, omdat hij de kinderen meestal brengt, maar ja, dat boeit zo’n juf natuurlijk ook niet. En ik word dus en plein public op mijn vingers getikt op het schoolplein voor zijn fout. Het enige wat ik dan kan doen is thuis vertellen dat de juf mij aansprak, maar hij voelt dan dus niet die schaamte.
Ik zou mijn man uitlachen als mij dat zou gebeuren. Zelf is het ons weleens andersom gebeurt omdat ik de neiging heb te laat te komen. Mijn man vond dat heel grappig trouwens. Ik denk dat je ook een beetje perfectionistisme mag loslaten. Een vloer die niet gedweild is, is niet schadelijk voor een baby. En een vieze douche is ook niet zo erg. Wel is het gewoon irritant dat je man zich niet aan de afspraken houdt. Maar hij voelt geen lijdensdruk want een schone vloer en douche boeien hem niet. Dus ik zou opnieuw aan de tafel zitten. En hem geen schoonmaaktaken geven als je weet dat hij dat toch niet doet. Misschien dingen als boodschappen doen en koken, want hij heeft er zelf last van als dat niet gebeurt.
maandag 30 september 2024 om 22:19
Vrij zeker wel. Ik weet alleen niet heel zeker of er echt niemand gereageerd heeft. Maar eigenlijk zie ik man er ook weer niet voor aan om over dit soort dingen te gaan liegen. Hij ziet geen probleem maar er een hele leugen omheen verzinnen, zie ik hem echt niet doen. Hij weet dat als het niet volgens mijn gewenste aanpassingen gaat, ik niet mee doe en hij weet ook dat het mij niet uitmaakt als ik niet mee doe. Hij wil graag dat ik mee doe, dus hij regelt het. Ik ben ook echt vastbesloten om af te haken zodra hij de aanpassingen niet regelt, kan me niet schelen of dat pas op het laatste moment blijkt. Ik doe het gewoon niet.Kuzu schreef: ↑30-09-2024 19:24TO, weet je zeker dat je man die mail verstuurd heeft? Hij kan hem wel geschreven hebben en zeggen dat hij hem heeft verstuurd, maar kan hem net zo goed weer geannuleerd hebben.
Het komt nou niet echt over of hij A begrip heeft voor jouw argumenten/kijk op dingen en B jouw kant kiest tegenover zijn familie.
maandag 30 september 2024 om 22:20
Seksuele aantrekking was al minimaal de laatste tijd. Überhaupt aantrekking door dit topic ook echt gedaald tot het vriespunt, omdat ik het nu gewoon pas echt zie. Heel lang denk je dat dingen toch normaal zijn ofzo.
maandag 30 september 2024 om 22:28
Man kookt vrijwel nooit, kan het ook niet goed (nogal wiedes als je nooit oefent) en ik vind koken zelf leuk dus dat vind ik geen vervelende taak en zijn eten opeten vind ik wel een vervelende taak. Hem boodschappen laten doen is een prima optie maar dan moet ik dus alsnog het complete boodschappenlijstje maken. Boodschappen halen doet hij wel soms. Er zijn sommige taken die hij wel standaard doet waar ik me totaal niet mee bemoei, zoals de vuilnisbakken, financiële zaken mbt verzekeringen, abonnementen etc regelen, apk afspraak maken voor de auto en hij is actiever in de tuin. Het probleem zit m meer in de dagelijkse dingen met kleine schoonmaaktaken en dus echt de constante dingen die de kinderen nodig hebben en vragen. Dit weekend had hij weer één kind geen ontbijt gegeven en pas toen ze tegen elkaar stonden te schreeuwen (man en kind) bedacht hij dat kind zo slecht luisterde omdat ze honger had. Het suffe is, hij doet dan eigenlijk iets liefs want ik mag even blijven liggen terwijl hij alvast met de kinderen naar beneden gaat, maar in de praktijk lukt het hem niet om de basisdingen dan gewoon even gedaan te krijgen. Enerzijds geeft hij mij dan die rust even, maar vervolgens moet ik na een halfuur alsnog naar beneden om de kemphanen uit elkaar te halen.
dinsdag 1 oktober 2024 om 06:37
Door te accepteren dat hij normale volwassen taken als koken en boodschappen doen niet of slecht doet, draag je bij aan het probleem dat hij dus blijkbaar een kind is.
Nieuwe term voor een nieuwe dag: 'weaponized incompetence'
Want het is niet moeilijk om te leren. Hij kan gewoon zijn internet aanslingeren, een filmpje kijken of recept lezen en oefenen.
En misschien is het dan 1 of meerdere keren minder lekker, maar dat mag je hem ook gewoon vertellen. Want je hoeft niet zijn inspanningen te prijzen, zoals je bij een kind zou doen.
Hij is een volwassene, hij kan ernaar streven het de volgende keer wel lekker te maken. Net zoals dat jij en alle andere volwassenen je best doen om het eten lekker te maken.
Je kunt een gezamenlijke to do-app nemen. Kun je allebei dingen voor je eigen gerechten op het boodschappenlijstje zetten en dan kan hij het systeem van de supermarkt gewoon leren, zodat hij ook de 'moeilijke' producten kan vinden.
Of je bestelt boodschappen, nog beter. Je kunt allebei boodschappen toevoegen hetzelfde account.
Nieuwe term voor een nieuwe dag: 'weaponized incompetence'
Want het is niet moeilijk om te leren. Hij kan gewoon zijn internet aanslingeren, een filmpje kijken of recept lezen en oefenen.
En misschien is het dan 1 of meerdere keren minder lekker, maar dat mag je hem ook gewoon vertellen. Want je hoeft niet zijn inspanningen te prijzen, zoals je bij een kind zou doen.
Hij is een volwassene, hij kan ernaar streven het de volgende keer wel lekker te maken. Net zoals dat jij en alle andere volwassenen je best doen om het eten lekker te maken.
Je kunt een gezamenlijke to do-app nemen. Kun je allebei dingen voor je eigen gerechten op het boodschappenlijstje zetten en dan kan hij het systeem van de supermarkt gewoon leren, zodat hij ook de 'moeilijke' producten kan vinden.
Of je bestelt boodschappen, nog beter. Je kunt allebei boodschappen toevoegen hetzelfde account.
dropdrop wijzigde dit bericht op 01-10-2024 07:09
45.10% gewijzigd
dinsdag 1 oktober 2024 om 06:50
Dit lijkt me inderdaad enorm frustrerend. Want zo te lezen, doet hij dus wel 'zijn' taken, maar dat zijn in het voorbeeld hierboven wel vooral dingen die niet dagelijks of wekelijks (apk) hoeven of in elk geval wel een keertje wat uitgesteld kunnen worden (tuin).Minik schreef: ↑30-09-2024 22:28Man kookt vrijwel nooit, kan het ook niet goed (nogal wiedes als je nooit oefent) en ik vind koken zelf leuk dus dat vind ik geen vervelende taak en zijn eten opeten vind ik wel een vervelende taak. Hem boodschappen laten doen is een prima optie maar dan moet ik dus alsnog het complete boodschappenlijstje maken. Boodschappen halen doet hij wel soms. Er zijn sommige taken die hij wel standaard doet waar ik me totaal niet mee bemoei, zoals de vuilnisbakken, financiële zaken mbt verzekeringen, abonnementen etc regelen, apk afspraak maken voor de auto en hij is actiever in de tuin. Het probleem zit m meer in de dagelijkse dingen met kleine schoonmaaktaken en dus echt de constante dingen die de kinderen nodig hebben en vragen. Dit weekend had hij weer één kind geen ontbijt gegeven en pas toen ze tegen elkaar stonden te schreeuwen (man en kind) bedacht hij dat kind zo slecht luisterde omdat ze honger had. Het suffe is, hij doet dan eigenlijk iets liefs want ik mag even blijven liggen terwijl hij alvast met de kinderen naar beneden gaat, maar in de praktijk lukt het hem niet om de basisdingen dan gewoon even gedaan te krijgen. Enerzijds geeft hij mij dan die rust even, maar vervolgens moet ik na een halfuur alsnog naar beneden om de kemphanen uit elkaar te halen.
Je kind geen ontbijt geven en voor jezelf wel iets pakken (?) vind ik wel echt raar trouwens. Dat zou hier alleen gebeuren als kind zelf aangeeft echt nog geen trek te hebben.
dinsdag 1 oktober 2024 om 06:58
Mijn man zou de tandarts regelen voor de kinderen. Ik deed de rest van de medische zaken. Hij deed de tandarts niet. Ik heb na vijf jaar zelf een tandarts geregeld. Na vijf jaar, want ik mocht niet ingrijpen en het voor hem doen, want anders zou hij het niet leren. En na vijf jaar kreeg ik het commentaar dat ik de kinderen verwaarloosd had, want ik had het eerder moeten overnemen.
Je kunt het niet winnen, of goed doen, omdat het een ongelijke strijd is. Jouw betrokkenheid en verantwoordelijkheidsgevoel voor de zorg voor de kinderen deelt hij niet. Mijn man vond het bijvoorbeeld wel belangrijk dat de kinderen goed verzorgd werden en hij hield uiteraard van ze, maar hij voelde het niet als zíjn taak om een goede verzorging te realiseren. De verantwoordelijkheid voor de zorg van onze kinderen lag in zijn beleving niet bij hem. Die lag bij mij.
Iets belangrijk vinden en je verantwoordelijk voor iets voelen zijn twee verschillende zaken, die los van elkaar kunnen staan. En als je als verantwoordelijke een taak moet delen met iemand die zich niet verantwoordelijk voelt voor die taak, is de verdeling per definitie ongelijk omdat de onverantwoordelijke geen gevoel van falen ervaart als de taak niet goed wordt uitgevoerd. Als je man te laat op het schoolplein staat, voelt hij daar niet zoveel bij, de zorg voor de kinderen is immers niet zijn verantwoordelijkheid. En de maatschappij bevestigt dat: jij wordt erop aangesproken. Het is jóuw verantwoordelijkheid om te zorgen dat je man jullie kinderen op tijd brengt.
Het rottige van verantwoordelijkheid is dat je het niet kunt afdwingen. Goed communiceren helpt geen zier, want als jíj de taken zorgvuldig uiteenzet, ligt de verantwoordelijkheid nog steeds bij jou. Als jullie samen de taken verdelen en hij kiest wat hij doet, doet hij ze nog steeds niet of niet goed zolang hij zich niet verantwoordelijk voelt voor het welslagen van die taak. Want als je je niet verantwoordelijk voelt voor een taak, maakt het ook niet zoveel uit of je hem doet. Je man kan een schone douche fijn vinden en zelfs belangrijk vinden, maar als hij het niet als zijn verantwoordelijkheid voelt dat dat ding wordt schoongemaakt, faalt hij niet als het niet gebeurt.
Ik heb nu, nu de kinderen tieners zijn, een redelijke verdeling. Ik ga namelijk gewoon weg en ik weiger sommige zaken. Dat helpt enigszins. Maar mijn kinderen zijn groter en de gevolgen zijn nu klein. Mijn man vergeet de kinderen ook eten te geven, maar ze pakken het nu zelf, dus ze lijden geen honger. Ik heb geen oplossing, want ik denk dat die er niet is. Wat ik wel doe is heel helder en vooral zonder schaamte mijn mening verkondigen over waar het probleem ligt: mijn man is het probleem. Hij voelt zich niet verantwoordelijk voor de zorg voor zijn eigen kinderen. En dat is niet míjn schuld, dat is zíjn schuld en dat maakt hém een slechte ouder.
Ik denk dat de maatschappij langzaam verandert als we stoppen vrouwen de schuld te geven van het gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel van hun man. Pas als mannen voelen dat zíj falen wanneer ze slecht voor hun kind zorgen, kan er iets veranderen. Dus bij deze: jouw man is een slechte vader. En dat is enkel en alleen op zíjn conto.
Je kunt het niet winnen, of goed doen, omdat het een ongelijke strijd is. Jouw betrokkenheid en verantwoordelijkheidsgevoel voor de zorg voor de kinderen deelt hij niet. Mijn man vond het bijvoorbeeld wel belangrijk dat de kinderen goed verzorgd werden en hij hield uiteraard van ze, maar hij voelde het niet als zíjn taak om een goede verzorging te realiseren. De verantwoordelijkheid voor de zorg van onze kinderen lag in zijn beleving niet bij hem. Die lag bij mij.
Iets belangrijk vinden en je verantwoordelijk voor iets voelen zijn twee verschillende zaken, die los van elkaar kunnen staan. En als je als verantwoordelijke een taak moet delen met iemand die zich niet verantwoordelijk voelt voor die taak, is de verdeling per definitie ongelijk omdat de onverantwoordelijke geen gevoel van falen ervaart als de taak niet goed wordt uitgevoerd. Als je man te laat op het schoolplein staat, voelt hij daar niet zoveel bij, de zorg voor de kinderen is immers niet zijn verantwoordelijkheid. En de maatschappij bevestigt dat: jij wordt erop aangesproken. Het is jóuw verantwoordelijkheid om te zorgen dat je man jullie kinderen op tijd brengt.
Het rottige van verantwoordelijkheid is dat je het niet kunt afdwingen. Goed communiceren helpt geen zier, want als jíj de taken zorgvuldig uiteenzet, ligt de verantwoordelijkheid nog steeds bij jou. Als jullie samen de taken verdelen en hij kiest wat hij doet, doet hij ze nog steeds niet of niet goed zolang hij zich niet verantwoordelijk voelt voor het welslagen van die taak. Want als je je niet verantwoordelijk voelt voor een taak, maakt het ook niet zoveel uit of je hem doet. Je man kan een schone douche fijn vinden en zelfs belangrijk vinden, maar als hij het niet als zijn verantwoordelijkheid voelt dat dat ding wordt schoongemaakt, faalt hij niet als het niet gebeurt.
Ik heb nu, nu de kinderen tieners zijn, een redelijke verdeling. Ik ga namelijk gewoon weg en ik weiger sommige zaken. Dat helpt enigszins. Maar mijn kinderen zijn groter en de gevolgen zijn nu klein. Mijn man vergeet de kinderen ook eten te geven, maar ze pakken het nu zelf, dus ze lijden geen honger. Ik heb geen oplossing, want ik denk dat die er niet is. Wat ik wel doe is heel helder en vooral zonder schaamte mijn mening verkondigen over waar het probleem ligt: mijn man is het probleem. Hij voelt zich niet verantwoordelijk voor de zorg voor zijn eigen kinderen. En dat is niet míjn schuld, dat is zíjn schuld en dat maakt hém een slechte ouder.
Ik denk dat de maatschappij langzaam verandert als we stoppen vrouwen de schuld te geven van het gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel van hun man. Pas als mannen voelen dat zíj falen wanneer ze slecht voor hun kind zorgen, kan er iets veranderen. Dus bij deze: jouw man is een slechte vader. En dat is enkel en alleen op zíjn conto.
dinsdag 1 oktober 2024 om 07:07
Goed verwoord!Ladara schreef: ↑01-10-2024 06:58Mijn man zou de tandarts regelen voor de kinderen. Ik deed de rest van de medische zaken. Hij deed de tandarts niet. Ik heb na vijf jaar zelf een tandarts geregeld. Na vijf jaar, want ik mocht niet ingrijpen en het voor hem doen, want anders zou hij het niet leren. En na vijf jaar kreeg ik het commentaar dat ik de kinderen verwaarloosd had, want ik had het eerder moeten overnemen.
Je kunt het niet winnen, of goed doen, omdat het een ongelijke strijd is. Jouw betrokkenheid en verantwoordelijkheidsgevoel voor de zorg voor de kinderen deelt hij niet. Mijn man vond het bijvoorbeeld wel belangrijk dat de kinderen goed verzorgd werden en hij hield uiteraard van ze, maar hij voelde het niet als zíjn taak om een goede verzorging te realiseren. De verantwoordelijkheid voor de zorg van onze kinderen lag in zijn beleving niet bij hem. Die lag bij mij.
Iets belangrijk vinden en je verantwoordelijk voor iets voelen zijn twee verschillende zaken, die los van elkaar kunnen staan. En als je als verantwoordelijke een taak moet delen met iemand die zich niet verantwoordelijk voelt voor die taak, is de verdeling per definitie ongelijk omdat de onverantwoordelijke geen gevoel van falen ervaart als de taak niet goed wordt uitgevoerd. Als je man te laat op het schoolplein staat, voelt hij daar niet zoveel bij, de zorg voor de kinderen is immers niet zijn verantwoordelijkheid. En de maatschappij bevestigt dat: jij wordt erop aangesproken. Het is jóuw verantwoordelijkheid om te zorgen dat je man jullie kinderen op tijd brengt.
Het rottige van verantwoordelijkheid is dat je het niet kunt afdwingen. Goed communiceren helpt geen zier, want als jíj de taken zorgvuldig uiteenzet, ligt de verantwoordelijkheid nog steeds bij jou. Als jullie samen de taken verdelen en hij kiest wat hij doet, doet hij ze nog steeds niet of niet goed zolang hij zich niet verantwoordelijk voelt voor het welslagen van die taak. Want als je je niet verantwoordelijk voelt voor een taak, maakt het ook niet zoveel uit of je hem doet. Je man kan een schone douche fijn vinden en zelfs belangrijk vinden, maar als hij het niet als zijn verantwoordelijkheid voelt dat dat ding wordt schoongemaakt, faalt hij niet als het niet gebeurt.
Ik heb nu, nu de kinderen tieners zijn, een redelijke verdeling. Ik ga namelijk gewoon weg en ik weiger sommige zaken. Dat helpt enigszins. Maar mijn kinderen zijn groter en de gevolgen zijn nu klein. Mijn man vergeet de kinderen ook eten te geven, maar ze pakken het nu zelf, dus ze lijden geen honger. Ik heb geen oplossing, want ik denk dat die er niet is. Wat ik wel doe is heel helder en vooral zonder schaamte mijn mening verkondigen over waar het probleem ligt: mijn man is het probleem. Hij voelt zich niet verantwoordelijk voor de zorg voor zijn eigen kinderen. En dat is niet míjn schuld, dat is zíjn schuld en dat maakt hém een slechte ouder.
Ik denk dat de maatschappij langzaam verandert als we stoppen vrouwen de schuld te geven van het gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel van hun man. Pas als mannen voelen dat zíj falen wanneer ze slecht voor hun kind zorgen, kan er iets veranderen. Dus bij deze: jouw man is een slechte vader. En dat is enkel en alleen op zíjn conto.
En dat gevalletje schoolplein is te bizar voor woorden natuurlijk. Dat TO en plein public aangesproken wordt op het te laat komen dat haar man veroorzaakt. En dan zou het voor mij ook niet meevallen om mijn schouders daarover op te halen hoor. Maar wel goed dat TO in elk geval gezegd heeft dat ze het door zal geven aan haar man en niet de aap volledig op haar schouders heeft genomen.
dinsdag 1 oktober 2024 om 07:14
Maar ik begrijp niet goed waarom je getrouwd blijft met een slechte vader? Niet om jou daar ook nog de schuld van te geven, maar omdat het leven wellicht ontspannender zou zijn zonder blok man aan je been.
Bij ons is het feit dat we beide ergens op het spectrum zitten onze redding geweest. Wij wilden beide kinderen, dus moeten we er beide voor zorgen. Onze omgeving moest wel eens lachen om de structuur in het gezin, maar die heldere afspraken en logische dagindeling maakten het heel makkelijk om elkaar te vervangen. Het scheelt dat we rechtlijnige denkers zijn en misschien ook dat we beide in het onderwijs werken (al ken ik genoeg hufterige leraren).
Bij ons is het feit dat we beide ergens op het spectrum zitten onze redding geweest. Wij wilden beide kinderen, dus moeten we er beide voor zorgen. Onze omgeving moest wel eens lachen om de structuur in het gezin, maar die heldere afspraken en logische dagindeling maakten het heel makkelijk om elkaar te vervangen. Het scheelt dat we rechtlijnige denkers zijn en misschien ook dat we beide in het onderwijs werken (al ken ik genoeg hufterige leraren).
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
dinsdag 1 oktober 2024 om 07:33
Nana_Mouskouri schreef: ↑01-10-2024 07:14Maar ik begrijp niet goed waarom je getrouwd blijft met een slechte vader? Niet om jou daar ook nog de schuld van te geven, maar omdat het leven wellicht ontspannender zou zijn zonder blok man aan je been.
Ik begrijp nooit zo goed hoe mensen dat niet kunnen begrijpen. Mijn man zou co-ouderschap willen. En uiteraard ook krijgen, op papier is er niets mis met hem. Onze omgeving zou hem destijds beschreven hebben als een goede vader: hij werkte hard, sloeg niet, hij speelde met de kinderen. Hij zou co-ouderschap willen omdat hij van de kinderen houdt en deels ook omdat dat financieel veel aantrekkelijker is. Maar het is voor een vrouw heel hard werken om de helft van de week wèl de enige verantwoordelijke te zijn, maar geen enkele invloed te hebben op de zorg. Een scheiding is voor kinderen meestal nadelig en de helft van de week verwaarlozing is nog nadeliger. Die constructie zou mij weinig en de kinderen geen enkel voordeel opleveren. Dus ik heb mijn tijd uitgezeten en inmiddels ben ik redelijk vrij. Misschien komen mijn man en ik weer nader tot elkaar als de kinderen het huis uit zijn en misschien gaan we dan uit elkaar. Ik zie het wel.
dinsdag 1 oktober 2024 om 07:40
Dit. Ik zou zelfs zeggen: een focus op de klassieke taakverdeling en hoe oneerlijk het maatschappelijk is geregeld, kan zelfs een bliksemafleider zijn van het feit dat er op dit moment gewoon een lamzak van een vent thuis zit. Door het een groter, maatschappelijk probleem te maken, zou je bijna kunnen denken dat het je overkomt of dat je slachtoffer bent van je man, terwijl je uiteindelijk ook verantwoordelijkheid draagt over jouw eigen leven en geluk. Je kan ervoor kiezen om je relatie een gevecht te laten zijn, je kan ervoor kiezen om deze relatie of deze taakverdeling als voorbeeld aan je kinderen mee te geven, je kan ervoor kiezen om te verharden of niet, je kan kiezen om te blijven of niet, je kan kiezen om je als een voetveeg te laten behandelen of niet.
(Overigens, ook dat aanspreken door de juf wordt hier op "man-vrouw" gegooid, maar als de juf alleen 's middags ouders ziet - zoals TO zegt - dan is het logisch dat zij de ouder die ze in de middag ziet, aanspreekt. In het geval van TO en haar man is dat toevallig TO. Meer dan dat is het niet, lijkt me, niet alles hoeft gelijk een voorbeeld te zijn van hoe scheef het maatschappelijk al dan niet is)
dinsdag 1 oktober 2024 om 07:42
En je denkt niet dat hij wel zou moeten handelen als de kinderen alleen bij hem zouden zijn, begrijp ik.
Ik vind het heel naar allemaal, maar daar koop je niets voor. En het is niet dat ik twijfel aan je verhaal, maar ik zou echt fysiek moeite hebben in de nabijheid van zo'n waailap te zijn. Al helemaal als hij wel weet heeft van deze situatie en jouw gevoelens en dan nog niet in staat is tot verandering.
Ik vind het heel naar allemaal, maar daar koop je niets voor. En het is niet dat ik twijfel aan je verhaal, maar ik zou echt fysiek moeite hebben in de nabijheid van zo'n waailap te zijn. Al helemaal als hij wel weet heeft van deze situatie en jouw gevoelens en dan nog niet in staat is tot verandering.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
dinsdag 1 oktober 2024 om 07:48
Ik denk dat mensen het niet begrijpen omdat het uiteindelijk ook maar invulling van jouw kant is. Je weet nu eenmaal niet hoe het bij hem zou uitpakken als je gaat scheiden. Jij vond dit het beste alternatief, maar in the end weet je nooit of het dat ook was. Uiteindelijk heb je je kinderen hiermee ook een bepaald voorbeeld van een relatie gegeven, uiteindelijk heb je je kinderen hiermee ook dingen onthouden, wat ook zo z'n gevolgen kan hebben. En ik denk dat mensen het ook niet begrijpen omdat je posts waarschijnlijk een bepaald gevoel oproepen. Ik word werkelijk doodongelukkig als ik ze lees. Dat je zo in een relatie staat, is iets waar ik me niks bij kan voorstellen. Dus ik snap dan ook wel dat mensen niet begrijpen dat je in die relatie blijft.Ladara schreef: ↑01-10-2024 07:33Ik begrijp nooit zo goed hoe mensen dat niet kunnen begrijpen. Mijn man zou co-ouderschap willen. En uiteraard ook krijgen, op papier is er niets mis met hem. Onze omgeving zou hem destijds beschreven hebben als een goede vader: hij werkte hard, sloeg niet, hij speelde met de kinderen. Hij zou co-ouderschap willen omdat hij van de kinderen houdt en deels ook omdat dat financieel veel aantrekkelijker is. Maar het is voor een vrouw heel hard werken om de helft van de week wèl de enige verantwoordelijke te zijn, maar geen enkele invloed te hebben op de zorg. Een scheiding is voor kinderen meestal nadelig en de helft van de week verwaarlozing is nog nadeliger. Die constructie zou mij weinig en de kinderen geen enkel voordeel opleveren. Dus ik heb mijn tijd uitgezeten en inmiddels ben ik redelijk vrij. Misschien komen mijn man en ik weer nader tot elkaar als de kinderen het huis uit zijn en misschien gaan we dan uit elkaar. Ik zie het wel.
dinsdag 1 oktober 2024 om 07:50
dinsdag 1 oktober 2024 om 08:21
meisje85 schreef: ↑01-10-2024 07:40Overigens, ook dat aanspreken door de juf wordt hier op "man-vrouw" gegooid, maar als de juf alleen 's middags ouders ziet - zoals TO zegt - dan is het logisch dat zij de ouder die ze in de middag ziet, aanspreekt. In het geval van TO en haar man is dat toevallig TO. Meer dan dat is het niet, lijkt me, niet alles hoeft gelijk een voorbeeld te zijn van hoe scheef het maatschappelijk al dan niet is
Exact. Juf ziet/weet niet eens dat het man was die te laat was plus ze ziet alleen iemand bij het ophalen dus die spreekt ze dan aan. Niet gezond om daar een maatschappelijk man-vrouw-probleem op te plakken.
dinsdag 1 oktober 2024 om 08:34
Nana_Mouskouri schreef: ↑01-10-2024 07:14Maar ik begrijp niet goed waarom je getrouwd blijft met een slechte vader? Niet om jou daar ook nog de schuld van te geven, maar omdat het leven wellicht ontspannender zou zijn zonder blok man aan je been.
Op zich kan ik het nog wel begrijpen, het is namelijk wel een duivels dilemma. Hoe vaak is het niet dat mensen hier hun problemen voorleggen dat hun ex niet goed voor de kinderen zorgt (waar de kinderen ook echt last van hebben)? Het enige advies wat je dan nog kunt geven is: loslaten, want je hebt er geen zeggenschap meer over.
En ik vind het ook wel echt te prijzen als je dan niet 'voor je eigen geluk' gaat en het gooit op 'een blije ouder is een blij kind' en 'kinderen zijn veerkrachtig'. Het nare is dat het ook vervelende gevolgen heeft voor de kinderen: het voorleven wat je doet waardoor ook die kinderen weer grotere kans hebben om in eenzelfde patroon terecht te komen en de sfeer in huis waarbij het niet anders kan dan dat de kinderen voelen dat de ene ouder boos en kil is naar de andere. Niet continu aan de oppervlakte, maar het zit er wel.
Voor de kinderen zou het gezonder zijn als zo iemand die kilte en boosheid zou loslaten, door geheel verantwoording te nemen voor de eigen keuzes (van partner-/vaderkeuze tot de keuze om niet te scheiden en wel zoveel mogelijk op te lossen). Als je dan de wrok kunt loslaten ipv er hardnekkig aan vast te houden hou je alleen nog het voorleven over. Dat is naar, maar wel veel minder schadelijk.
dinsdag 1 oktober 2024 om 08:51
En laat me raden, verantwoordelijke baan en op zijn werk lukt het allemaal prima?Minik schreef: ↑30-09-2024 22:28Man kookt vrijwel nooit, kan het ook niet goed (nogal wiedes als je nooit oefent) en ik vind koken zelf leuk dus dat vind ik geen vervelende taak en zijn eten opeten vind ik wel een vervelende taak. Hem boodschappen laten doen is een prima optie maar dan moet ik dus alsnog het complete boodschappenlijstje maken. Boodschappen halen doet hij wel soms. Er zijn sommige taken die hij wel standaard doet waar ik me totaal niet mee bemoei, zoals de vuilnisbakken, financiële zaken mbt verzekeringen, abonnementen etc regelen, apk afspraak maken voor de auto en hij is actiever in de tuin. Het probleem zit m meer in de dagelijkse dingen met kleine schoonmaaktaken en dus echt de constante dingen die de kinderen nodig hebben en vragen. Dit weekend had hij weer één kind geen ontbijt gegeven en pas toen ze tegen elkaar stonden te schreeuwen (man en kind) bedacht hij dat kind zo slecht luisterde omdat ze honger had. Het suffe is, hij doet dan eigenlijk iets liefs want ik mag even blijven liggen terwijl hij alvast met de kinderen naar beneden gaat, maar in de praktijk lukt het hem niet om de basisdingen dan gewoon even gedaan te krijgen. Enerzijds geeft hij mij dan die rust even, maar vervolgens moet ik na een halfuur alsnog naar beneden om de kemphanen uit elkaar te halen.
dinsdag 1 oktober 2024 om 08:58
Dit. Afstotelijk zo'n persoon.Nana_Mouskouri schreef: ↑01-10-2024 07:42En je denkt niet dat hij wel zou moeten handelen als de kinderen alleen bij hem zouden zijn, begrijp ik.
Ik vind het heel naar allemaal, maar daar koop je niets voor. En het is niet dat ik twijfel aan je verhaal, maar ik zou echt fysiek moeite hebben in de nabijheid van zo'n waailap te zijn. Al helemaal als hij wel weet heeft van deze situatie en jouw gevoelens en dan nog niet in staat is tot verandering.
dinsdag 1 oktober 2024 om 08:59
Maar door als vrouw niet te gaan scheiden om altijd die controle over de kwaliteit van de zorg te willen houden en ervanuit te gaan dat de vader niet kan groeien in zijn rol, hou je die man ook klein.
Dat hij het niet doet, als hij jou kan manipuleren om het te doen, betekent niet dat hij het nooit zal doen. Misschien nooit zo goed als jij, maar de lat kan vast iets lager, voordat jeugdzorg ingeschakeld moet worden.
Ook onthoud je de kinderen van een reëel beeld van hun vader. Zijn vaderschap is zijn verantwoordelijkheid. Je kunt niet 2 ouders tegelijk zijn.
Je houdt op die manier altijd een hand boven zijn hoofd. En jouw wrok daarover kan je nog duur komen te staan, als zij niet begrijpen waarom jij zo'n boos mens bent en het jou kwalijk nemen dat je niet leuker doet tegen hun vader.
Dat hij het niet doet, als hij jou kan manipuleren om het te doen, betekent niet dat hij het nooit zal doen. Misschien nooit zo goed als jij, maar de lat kan vast iets lager, voordat jeugdzorg ingeschakeld moet worden.
Ook onthoud je de kinderen van een reëel beeld van hun vader. Zijn vaderschap is zijn verantwoordelijkheid. Je kunt niet 2 ouders tegelijk zijn.
Je houdt op die manier altijd een hand boven zijn hoofd. En jouw wrok daarover kan je nog duur komen te staan, als zij niet begrijpen waarom jij zo'n boos mens bent en het jou kwalijk nemen dat je niet leuker doet tegen hun vader.
dropdrop wijzigde dit bericht op 01-10-2024 09:02
3.55% gewijzigd
dinsdag 1 oktober 2024 om 08:59
Dit soort types willen dat dus niet, veel makkelijker als de ander het doet.
Het is wel echt een mooie term om in te gaan lezen TO ( en de andere forummers die hier zelfde probleem neerpennen) dit begrijpen .
Het maakt dat je het goed kan verwoorden naar de partner toe die dit gedrag vertoont en waarom het moet stoppen, als de ander de relatie met jou wil redden.
Maar ook beeld dat de kinderen van deze ouder gaat krijgen is vaak niet best, soms helpt dat wel genoeg om uiteindelijk dingen te veranderen.
anoniem_672bb4a395dd7 wijzigde dit bericht op 01-10-2024 09:10
6.18% gewijzigd
dinsdag 1 oktober 2024 om 09:02
Iemand moet het doen he?
Als je binnen de relatie herhaaldelijk dingen bespreekt, vraagt en neerlegt bij de ander en gebeurt niet, steeds weer, dan moeten soms dingen gewoon gedaan worden.
En dit klinkt weer alsof het de vrouw verantwoording en schuldig is aan dat dit soort mannen dan zogenaamd niet kunnen groeien.
Gewoon stoppen met dat soort dingen zeggen, het helpt echt helemaal niets.
dinsdag 1 oktober 2024 om 09:10
Ik ging in op Ladara en S-groot in de discussie over jezelf opofferen voor de kinderen.Lucifee2024 schreef: ↑01-10-2024 09:02Iemand moet het doen he?
Als je binnen de relatie herhaaldelijk dingen bespreekt, vraagt en neerlegt bij de ander en gebeurt niet, steeds weer, dan moeten soms dingen gewoon gedaan worden.
En dit klinkt weer alsof het de vrouw verantwoording en schuld is, is dat dit soort mannen dan zogenaamd niet kunnen groeien.
Gewoon stoppen met dat soort dingen zeggen, het helpt echt helemaal niets.
Daar zit ook een stuk controledwang in van de vrouw. Want ik ken geen voorbeelden van vaders met co-ouderschap die hun kinderen laten verhongeren, terwijl dat wel de angst is van de vrouw.
Meestal pakken de mannen het prima op als ze het alleen moeten doen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
