Relaties
alle pijlers
Sterfbed & ruzie
zaterdag 8 juli 2023 om 08:13
Mijn man heeft een zeer slechte band met zijn vader (90+) die hem altijd heeft gekleineerd en getreiterd. Vijf jaar geleden hoorden we dat zijn vader niet lang meer te leven had. Dat viel dus mee. Wel gaat het inmiddels zeer slecht met hem.
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
zondag 9 juli 2023 om 10:12
Even de feiten:
Er is wel degelijk een tekort aan personeel in de thuiszorg, verpleeghuizen en wijkverpleging.
https://zorgkrant.nl/thuiszorg/16914-ve ... het-aanbod
https://www.welingelichtekringen.nl/sam ... oneel.html
https://www.igj.nl/publicaties/publicat ... beidsmarkt
En er is vaak een wachtlijst voor opname in verpleeghuizen. Hier de huidige situatie in Zuid Holland: https://www.welthuis.nl/wachttijden/
Aan de andere kant zijn er op dit moment wel bedden vrij in hospices. Deze werken voornamelijk met vrijwilligers dus minder last van personeelstekorten. https://palliaweb.nl/corona/bedden-vrij-in-hospices
Probleem van vader was denk ik dat hij nog te goed was en moeder in huis had om hem te verzorgen. Dan is thuiszorg lastig te krijgen, zelfs als je het zelf wel zou willen.
Twee weken geleden was het kennelijk nog niet urgent. Nu wel en nu blijven hospice en intensieve thuiszorg (12-24 uurs zorg) over als opties:
Voor beide is een terminaalverklaring nodig (een arts die vaststelt dat je levensverwachting nog hooguit 3 maanden is).
Kan me voorstellen dat er in dit geval geen specifiek moment was, omdat vader langzaam oud werd en pas nu opeens stervend lijkt.
Voor beide geldt ook dat je het eerst nog moet regelen en er nadelen aan zijn..
Bij een hospice moet vader op het laatst nog zijn huis uit en bij 24 uurszorg heeft oma opeens ook 24 uur per dag iemand in huis. Niet ideaal en misschien nog maar heel kort nodig, dus of je dat dan nog wilt?
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
zondag 9 juli 2023 om 10:29
TO schrijft dat thuiszorg gewoon mogelijk was maar dat zowel vader, moeder en zus dat beslist niet wilden, ook niet toen het steeds slechter ging en dat ze ook helemaal geen terminale zorg wilden. Gewoon niet, dat wilden ze allemaal zelf doen.merano schreef: ↑09-07-2023 10:12Even de feiten:
Er is wel degelijk een tekort aan personeel in de thuiszorg, verpleeghuizen en wijkverpleging.
https://zorgkrant.nl/thuiszorg/16914-ve ... het-aanbod
https://www.welingelichtekringen.nl/sam ... oneel.html
https://www.igj.nl/publicaties/publicat ... beidsmarkt
En er is vaak een wachtlijst voor opname in verpleeghuizen. Hier de huidige situatie in Zuid Holland: https://www.welthuis.nl/wachttijden/
Aan de andere kant zijn er op dit moment wel bedden vrij in hospices. Deze werken voornamelijk met vrijwilligers dus minder last van personeelstekorten. https://palliaweb.nl/corona/bedden-vrij-in-hospices
Probleem van vader was denk ik dat hij nog te goed was en moeder in huis had om hem te verzorgen. Dan is thuiszorg lastig te krijgen, zelfs als je het zelf wel zou willen.
Twee weken geleden was het kennelijk nog niet urgent. Nu wel en nu blijven hospice en intensieve thuiszorg (12-24 uurs zorg) over als opties:
Voor beide is een terminaalverklaring nodig (een arts die vaststelt dat je levensverwachting nog hooguit 3 maanden is).
Kan me voorstellen dat er in dit geval geen specifiek moment was, omdat vader langzaam oud werd en pas nu opeens stervend lijkt.
Voor beide geldt ook dat je het eerst nog moet regelen en er nadelen aan zijn..
Bij een hospice moet vader op het laatst nog zijn huis uit en bij 24 uurszorg heeft oma opeens ook 24 uur per dag iemand in huis. Niet ideaal en misschien nog maar heel kort nodig, dus of je dat dan nog wilt?
Het is dus helemaal niet relevant of pa thuiszorg kon krijgen of naar een hospice kon want dat was helemaal niet aan de orde.
zondag 9 juli 2023 om 10:30
Kan, maar zoals Oude man ook zegt; dan moet je er niet klakkeloos vanuit gaan dat TO's man op komt draven om te komen mantelzorgen.merano schreef: ↑09-07-2023 10:12Even de feiten:
Er is wel degelijk een tekort aan personeel in de thuiszorg, verpleeghuizen en wijkverpleging.
https://zorgkrant.nl/thuiszorg/16914-ve ... het-aanbod
https://www.welingelichtekringen.nl/sam ... oneel.html
https://www.igj.nl/publicaties/publicat ... beidsmarkt
En er is vaak een wachtlijst voor opname in verpleeghuizen. Hier de huidige situatie in Zuid Holland: https://www.welthuis.nl/wachttijden/
Aan de andere kant zijn er op dit moment wel bedden vrij in hospices. Deze werken voornamelijk met vrijwilligers dus minder last van personeelstekorten. https://palliaweb.nl/corona/bedden-vrij-in-hospices
Probleem van vader was denk ik dat hij nog te goed was en moeder in huis had om hem te verzorgen. Dan is thuiszorg lastig te krijgen, zelfs als je het zelf wel zou willen.
Twee weken geleden was het kennelijk nog niet urgent. Nu wel en nu blijven hospice en intensieve thuiszorg (12-24 uurs zorg) over als opties:
Voor beide is een terminaalverklaring nodig (een arts die vaststelt dat je levensverwachting nog hooguit 3 maanden is).
Kan me voorstellen dat er in dit geval geen specifiek moment was, omdat vader langzaam oud werd en pas nu opeens stervend lijkt.
Voor beide geldt ook dat je het eerst nog moet regelen en er nadelen aan zijn..
Bij een hospice moet vader op het laatst nog zijn huis uit en bij 24 uurszorg heeft oma opeens ook 24 uur per dag iemand in huis. Niet ideaal en misschien nog maar heel kort nodig, dus of je dat dan nog wilt?
zondag 9 juli 2023 om 10:56
Ik weet niet meer precies hoe en waarom dit onderwerp ter sprake kwam, misschien heb ik het ook gewoon niet duidelijk uitgelegd. Maar de situatie was, op het moment dat de zus aan mijn man vroeg of hij twee mantelzorg-dagen op zich wilde nemen, als volgt:merano schreef: ↑09-07-2023 10:12Even de feiten:
Er is wel degelijk een tekort aan personeel in de thuiszorg, verpleeghuizen en wijkverpleging.
https://zorgkrant.nl/thuiszorg/16914-ve ... het-aanbod
https://www.welingelichtekringen.nl/sam ... oneel.html
https://www.igj.nl/publicaties/publicat ... beidsmarkt
En er is vaak een wachtlijst voor opname in verpleeghuizen. Hier de huidige situatie in Zuid Holland: https://www.welthuis.nl/wachttijden/
Aan de andere kant zijn er op dit moment wel bedden vrij in hospices. Deze werken voornamelijk met vrijwilligers dus minder last van personeelstekorten. https://palliaweb.nl/corona/bedden-vrij-in-hospices
Probleem van vader was denk ik dat hij nog te goed was en moeder in huis had om hem te verzorgen. Dan is thuiszorg lastig te krijgen, zelfs als je het zelf wel zou willen.
Twee weken geleden was het kennelijk nog niet urgent. Nu wel en nu blijven hospice en intensieve thuiszorg (12-24 uurs zorg) over als opties:
Voor beide is een terminaalverklaring nodig (een arts die vaststelt dat je levensverwachting nog hooguit 3 maanden is).
Kan me voorstellen dat er in dit geval geen specifiek moment was, omdat vader langzaam oud werd en pas nu opeens stervend lijkt.
Voor beide geldt ook dat je het eerst nog moet regelen en er nadelen aan zijn..
Bij een hospice moet vader op het laatst nog zijn huis uit en bij 24 uurszorg heeft oma opeens ook 24 uur per dag iemand in huis. Niet ideaal en misschien nog maar heel kort nodig, dus of je dat dan nog wilt?
Oma is 15 jaar jonger dan opa en deed al die jaren de mantelzorg (al zou je ook kunnen zeggen dat ze dat haar gehele huwelijk heeft gedaan, want opa zat op een stoel en liet zich bedienen). Het afgelopen jaar kregen ze 3 ochtenden thuiszorg: scheren, in bad doen, teennagels knippen en dat soort dingen. Sinds een halfjaar sprong de dochter/zus af en toe ‘s middags bij: koken, een taart bakken, gezelschap houden (van oma, vooral, want zij durfde opa, die veel sliep, niet alleen thuis te laten en zat dus min of meer gevangen in haar huis). Mijn man heeft vaak aangeboden om een paar uur op zijn (slapende) vader te passen, zodat zij kon gaan wandelen of iets leuks doen, maar dat wilde ze niet.
Dat was de situatie nog tijdens het laatste telefoongesprek met zijn moeder, afgelopen maandag. Die twee mantelzorg-dagen waren bedoeld om haar taak te verlichten, níet om een stervende man te verzorgen. Tijdens dat gesprek vertelde oma dat ze niet sterk genoeg meer was om opa in de auto te krijgen, en dat het misschien tijd werd voor een rolstoel. Mijn man zei meteen: dóen! En dat ze dan ook weer zou kunnen wandelen, met hem in die rolstoel. Dat zag ze eigenlijk niet zo zitten.
Vervolgens hadden mijn man en zijn moeder het (zoals ik eerder beschreef) over wat zij precies nodig had en hoe mijn man daarin kon voorzien. Ook dat wist ze niet. Het gesprek eindigde (en dit hebben mijn man en ik gisteren gereconstrueerd) met de afspraak om het er ná onze vakantie nog eens over te hebben. Zijn moeder zei letterlijk: “Ga eerst maar op vakantie, dan heb je daarna je hoofd helder en heb ik ook tijd om na te denken over de invulling van die mantelzorg, en dan bespreken we het na de vakantie opnieuw.” Mijn man wenste haar sterkte en haar allerlaatste woorden waren: “Dank je, ik houd je op de hoogte.”
Nu, achteraf, ontkent zijn moeder dit. Zo gaat het altijd. Maar gelukkig is mijn man inmiddels gepokt en gemazeld, dus hij laat zich niet in het verdomhoekje zetten en weet wat hij haar heeft horen zeggen. (Hij zei gisteren: ik heb zó vaak sorry gezegd voor dingen die ik niet gedaan had of die nooit waren gebeurd, dat doe ik niet meer.)
Hoe dan ook, ik heb niet de indruk dat de professionele zorg het probleem is. Er is sinds dinsdag een nachtverpleegster, er staat een bed in de zitkamer, de huisarts komt af en toe langs (en misschien komt ook de thuiszorg nog gewoon, geen idee hoe dat werkt).
zondag 9 juli 2023 om 11:02
Klopt, ze hebben zich met hand en tand verzet tegen thuiszorg (opa wilde geen vreemde vrouwen over de vloer) maar met veel geduld en bemiddeling is het uiteindelijk gelukt om hem over de streep te trekken. En sindsdien - ook een bekend patroon - was hij helemaal wild van die gewéldige vrouwen, zúlke toppers, enzovoortLaFleurNoire schreef: ↑09-07-2023 10:29TO schrijft dat thuiszorg gewoon mogelijk was maar dat zowel vader, moeder en zus dat beslist niet wilden, ook niet toen het steeds slechter ging en dat ze ook helemaal geen terminale zorg wilden. Gewoon niet, dat wilden ze allemaal zelf doen.
Het is dus helemaal niet relevant of pa thuiszorg kon krijgen of naar een hospice kon want dat was helemaal niet aan de orde.
zondag 9 juli 2023 om 11:17
Mooi dat het ook bij jullie zo ging. Dat scheelt enorm in het rouwproces. Alles is gezegd, de liefde is in die laatste dagen en uren eigenlijk het enige waar het nog om gaat.
Voor mijn man zat dat er sowieso niet in, maar deze nachtmerrie is wel het andere uiterste. Ik denk wel eens dat zijn ouders en zus emotioneel zwakbegaafd zijn. Want dit is straks, na zijn dood, niet opeens opgelost. Echt, waar heb je zin in? Wat doe je een ander én jezelf aan? Ik kan dat niet begrijpen.
Toen mijn vader op z’n 76e overleed (in een ziekenhuis met sedatie) moesten wij zijn kersverse vrouw (2 weken eerder waren ze getrouwd
) ook bij het sterfbed uitnodigen. Dat vonden we echt niet leuk, zo’n vreemde erbij. Maar wel gedaan, natuurlijk. Laat staan dat je je eigen zoon en broer buitensluit…
zondag 9 juli 2023 om 12:02
Dat schuldgevoel krijg je alleen als je zelf in twijfel bent over of de keuze juist is die je genomen hebt. Zo te lezen heeft de partner van TO een hele duidelijke mening.
Moeder en dochter hebben recent ondersteuning gevraagd. Het is aan ieder voor zicht te handelen waar hij/zij zich goed bij voelt. Ik ben alleen van mening dat als je op het laatste moment van iemands leven en op het moment dat je dierbaren aangeven hulp nodig te hebben zo handeld als de man van TO dat de reactie vanuit moeder en zus wel te begrijpen is.
Keuzes mag ieder voor zich maken en ieder moet het doen op de manier waar hij/zij zich prettig bij voelt. Aan keuzes hangen alleen ook altijd gevolgen die je dan ook zal moeten respecteren/accepteren.
zondag 9 juli 2023 om 12:37
Je gaat alleen volledig voorbij aan de geschiedenis van dit gezin en de tegenstrijdige gevoelens die dit oproept als je je hele leven psychisch mishandeld wordt maar toch altijd op zoek blijft naar liefde, acceptatie en waardering van je “dierbaren”. Ook al weet je eigenlijk wel dat dat nooit gaat komen.Noekie-Noek schreef: ↑09-07-2023 12:02Dat schuldgevoel krijg je alleen als je zelf in twijfel bent over of de keuze juist is die je genomen hebt. Zo te lezen heeft de partner van TO een hele duidelijke mening.
Moeder en dochter hebben recent ondersteuning gevraagd. Het is aan ieder voor zicht te handelen waar hij/zij zich goed bij voelt. Ik ben alleen van mening dat als je op het laatste moment van iemands leven en op het moment dat je dierbaren aangeven hulp nodig te hebben zo handeld als de man van TO dat de reactie vanuit moeder en zus wel te begrijpen is.
Keuzes mag ieder voor zich maken en ieder moet het doen op de manier waar hij/zij zich prettig bij voelt. Aan keuzes hangen alleen ook altijd gevolgen die je dan ook zal moeten respecteren/accepteren.
Wat jij schrijft is wellicht van toepassing op een (redelijk) normaal functionerend gezin, maar niet op een ontwricht gezin als dit.
Ècht zo jammer dat sommige mensen de impact van een leven lang psychische mishandeling en de gevolgen daarvan niet kunnen invoelen en het slachtoffer maar de schuld in de schoenen blijven schuiven “want dat doe je toch voor je familie en als je dat niet doet moet je de gevolgen accepteren “. En dat is precies wat de man van TO doet, de gevolgen accepteren, maar ook daar mag hij zich blijkbaar niet naar over voelen.
zondag 9 juli 2023 om 13:51
Goede analyse.LaFleurNoire schreef: ↑09-07-2023 12:37Je gaat alleen volledig voorbij aan de geschiedenis van dit gezin en de tegenstrijdige gevoelens die dit oproept als je je hele leven psychisch mishandeld wordt maar toch altijd op zoek blijft naar liefde, acceptatie en waardering van je “dierbaren”. Ook al weet je eigenlijk wel dat dat nooit gaat komen.
Wat jij schrijft is wellicht van toepassing op een (redelijk) normaal functionerend gezin, maar niet op een ontwricht gezin als dit.
Ècht zo jammer dat sommige mensen de impact van een leven lang psychische mishandeling en de gevolgen daarvan niet kunnen invoelen en het slachtoffer maar de schuld in de schoenen blijven schuiven “want dat doe je toch voor je familie en als je dat niet doet moet je de gevolgen accepteren “. En dat is precies wat de man van TO doet, de gevolgen accepteren, maar ook daar mag hij zich blijkbaar niet naar over voelen.
Overigens is er een nogal verwarrende update: mijn man belde net zijn moeder, opnieuw nam zijn zus op, maar ze klonk als een ander mens, opgewekt en vriendelijk, alsof er niks aan de hand is en zij de afgelopen dagen niet iedereen heeft afgesnauwd
Met hun vader ging het ‘hetzelfde’: hij is helder en aanspreekbaar en in de namiddag slaapt hij veel
Het laatste nieuws wat wij kregen, eergisteren, was dat hij al dingen zag die er niet waren en dat het sterfbed 1-3 dagen zou duren.
zondag 9 juli 2023 om 13:59
zondag 9 juli 2023 om 14:36
[...]samarinde schreef: ↑09-07-2023 13:51Goede analyse.
Overigens is er een nogal verwarrende update: mijn man belde net zijn moeder, opnieuw nam zijn zus op, maar ze klonk als een ander mens, opgewekt en vriendelijk, alsof er niks aan de hand is en zij de afgelopen dagen niet iedereen heeft afgesnauwd
Met hun vader ging het ‘hetzelfde’: hij is helder en aanspreekbaar en in de namiddag slaapt hij veel
Het laatste nieuws wat wij kregen, eergisteren, was dat hij al dingen zag die er niet waren en dat het sterfbed 1-3 dagen zou duren.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 10-07-2023 13:16
Reden: Stigmatiseren
Reden: Stigmatiseren
4.41% gewijzigd
What would Patsy do?
zondag 9 juli 2023 om 16:12
Je poneert het nogal stellig maar het klopt niet helemaal.Noekie-Noek schreef: ↑09-07-2023 12:02Dat schuldgevoel krijg je alleen als je zelf in twijfel bent over of de keuze juist is die je genomen hebt. Zo te lezen heeft de partner van TO een hele duidelijke mening.
Kinderen die emotioneel verwaarloosd worden, denken vrijwel altijd dat dat hun eigen schuld is. Dat zij beter/liever hadden moeten zijn.
Bij zulke kinderen zit schuldgevoel vooraan, ook als het niet nodig is. Altijd is er het gevoel: ik heb het niet goed gedaan, het is mijn eigen schuld.
Onderschat niet hoe diep dat gevoel kan zitten!
Je kunt dat eindeloos met je goede verstand weg redeneren maar het steekt altijd weer de kop op. Hoe slim je ook bent.
Daarnaast hebben kinderen die emotioneel verwaarloosd zijn niet geleerd om op hun gevoel te vertrouwen. Logisch gevolg daarvan is het veel twijfelen aan je eigen gevoel.
Waar iemand met een stevige emotionele basis zegt: Je weet toch zelf hoe je je voelt?!, is dat voor mensen zonder stevige basis lang niet altijd zo logisch.
zondag 9 juli 2023 om 16:38
Ja joh, ik maak gewoon een geintje. Chill verder.
What would Patsy do?
zondag 9 juli 2023 om 17:18
Nou, misschien niet, maar jij maakt het wel erg groot, zo.
What would Patsy do?
zondag 9 juli 2023 om 17:34
LaFleurNoire schreef: ↑09-07-2023 12:37Je gaat alleen volledig voorbij aan de geschiedenis van dit gezin en de tegenstrijdige gevoelens die dit oproept als je je hele leven psychisch mishandeld wordt maar toch altijd op zoek blijft naar liefde, acceptatie en waardering van je “dierbaren”. Ook al weet je eigenlijk wel dat dat nooit gaat komen.
Wat jij schrijft is wellicht van toepassing op een (redelijk) normaal functionerend gezin, maar niet op een ontwricht gezin als dit.
Ècht zo jammer dat sommige mensen de impact van een leven lang psychische mishandeling en de gevolgen daarvan niet kunnen invoelen en het slachtoffer maar de schuld in de schoenen blijven schuiven “want dat doe je toch voor je familie en als je dat niet doet moet je de gevolgen accepteren “. En dat is precies wat de man van TO doet, de gevolgen accepteren, maar ook daar mag hij zich blijkbaar niet naar over voelen.
Ik kom zelf uit een vergelijkbare situatie en ben mijn moeder verloren. Ik kan dus vanuit mijn eigen ervaring spreken.zakdoek schreef: ↑09-07-2023 16:12Je poneert het nogal stellig maar het klopt niet helemaal.
Kinderen die emotioneel verwaarloosd worden, denken vrijwel altijd dat dat hun eigen schuld is. Dat zij beter/liever hadden moeten zijn.
Bij zulke kinderen zit schuldgevoel vooraan, ook als het niet nodig is. Altijd is er het gevoel: ik heb het niet goed gedaan, het is mijn eigen schuld.
Onderschat niet hoe diep dat gevoel kan zitten!
Je kunt dat eindeloos met je goede verstand weg redeneren maar het steekt altijd weer de kop op. Hoe slim je ook bent.
Daarnaast hebben kinderen die emotioneel verwaarloosd zijn niet geleerd om op hun gevoel te vertrouwen. Logisch gevolg daarvan is het veel twijfelen aan je eigen gevoel.
Waar iemand met een stevige emotionele basis zegt: Je weet toch zelf hoe je je voelt?!, is dat voor mensen zonder stevige basis lang niet altijd zo logisch.
Nogmaals iedereen mag zijn eigen keuzes maken. De een zal het anders doen dan de ander en dat is prima. Alleen zit aan elke handeling ook een gevolg vast en dat zal je dan ook moeten accepteren.
zondag 9 juli 2023 om 19:00
Ik haal deze quote even aan naar aanleiding van je laatste post, waarin je schrijft dat je uit een soortgelijke situatie komt.Noekie-Noek schreef: ↑09-07-2023 12:02Dat schuldgevoel krijg je alleen als je zelf in twijfel bent over of de keuze juist is die je genomen hebt. Zo te lezen heeft de partner van TO een hele duidelijke mening.
Schuldgevoel is precies de crux. Bij emotionele mishandeling wordt daarop ingespeeld. Het ‘slachtoffer’ zal verward en boos zijn, maar het schuldgevoel is altijd aanwezig. Dat is bijna een instinct.
In jouw quote hierboven doe je alsof het vrij zwart-wit is: je voelt je schuldig (en dat is terecht), of je voelt je niet schuldig (en dat is terecht).
In dit geval (van mijn man) is er een groot schuldgevoel, maar dat is onterecht omdat hij geestelijk wordt mishandeld. Toch is dat instinct sterker.
zondag 9 juli 2023 om 19:25
Zo herkenbaar alles, ik ben een tijdje omgegaan met iemand uit "zo'n" familiesysteem (weet niet of dat ene woord al gevallen was, maakt ook niet uit verder), mijn god wat een wespennest en wat gaat het onder je huid zitten.
Ik kan een boek schrijven over de bizarre dingen die gebeurden, het was te veel en te gek om op te noemen. En tegelijkertijd klassiek nu ik weet dat dit meer voorkomt. Zij gingen als hecht gezin door het leven. Ik heb gerend voor mijn leven, toen ik merkte hoe diep die schuld, plicht en loyaliteit gaan bij zo'n man/het kind in kwestie. Gehersenspoeld eigenlijk.
Ik herken de stress en de vragen die je jezelf stelt over wat nu juist is om te doen. Je man gaat er tamelijk relaxed mee om lijkt het. Sterkte met alles.
Ik kan een boek schrijven over de bizarre dingen die gebeurden, het was te veel en te gek om op te noemen. En tegelijkertijd klassiek nu ik weet dat dit meer voorkomt. Zij gingen als hecht gezin door het leven. Ik heb gerend voor mijn leven, toen ik merkte hoe diep die schuld, plicht en loyaliteit gaan bij zo'n man/het kind in kwestie. Gehersenspoeld eigenlijk.
Ik herken de stress en de vragen die je jezelf stelt over wat nu juist is om te doen. Je man gaat er tamelijk relaxed mee om lijkt het. Sterkte met alles.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
