Relaties
alle pijlers
Sterfbed & ruzie
zaterdag 8 juli 2023 om 08:13
Mijn man heeft een zeer slechte band met zijn vader (90+) die hem altijd heeft gekleineerd en getreiterd. Vijf jaar geleden hoorden we dat zijn vader niet lang meer te leven had. Dat viel dus mee. Wel gaat het inmiddels zeer slecht met hem.
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
maandag 10 juli 2023 om 14:25
Dank voor alle berichten, ik heb er heel veel aan en voel me gesterkt in een situatie die voor mij weliswaar bekend is - mijn man brak al eerder met z’n ouders en zus - maar die ik emotioneel eigenlijk niet snap; ik redeneer teveel vanuit mijn eigen wereldbeeld. Maar op dit moment heb ik enorm veel bewondering voor mijn man, die - iemand schreef het al - dankzij die explosie van gisteren meer helderheid heeft gekregen: “Ik voel me niet schuldig, ik weet niet eens waar ik me schuldig over zou moeten voelen.” Maar wat hij wel heel erg voelt, is schaamte. Dat dit zijn ouders zijn, en zijn zus. Dat hij aan de buitenwereld moet uitleggen hoe dit zit.
Vanavond komen onze andere dochter en zoon (begin 20) met hun vriendje en vriendinnetje hier aan. Ze komen samen met de auto; leuk, het is tussen hen allemaal nog vrij pril (wij hebben vriend & vriendin een keer of 5 gezien bij etentjes en zo), en mijn man is helemaal in de stress: hoe gaat hij dit uitleggen?? We eten vanavond met z’n allen in een restaurant aan het strand en mijn man kan moeilijk zeggen: ja, mijn vader ligt in Nederland op sterven, maar goed, iemand nog een glaasje wijn? Hij zegt: straks denken ze dat wij hele enge, verknipte mensen zijn.
Het zal wel loslopen, denk ik. Waarschijnlijk hebben onze zoon en dochter onderweg al wat achtergrondgeschiedenis gegeven. We gaan er geen uren over praten, maar het compleet verzwijgen vind ik helemaal raar.
Vanavond komen onze andere dochter en zoon (begin 20) met hun vriendje en vriendinnetje hier aan. Ze komen samen met de auto; leuk, het is tussen hen allemaal nog vrij pril (wij hebben vriend & vriendin een keer of 5 gezien bij etentjes en zo), en mijn man is helemaal in de stress: hoe gaat hij dit uitleggen?? We eten vanavond met z’n allen in een restaurant aan het strand en mijn man kan moeilijk zeggen: ja, mijn vader ligt in Nederland op sterven, maar goed, iemand nog een glaasje wijn? Hij zegt: straks denken ze dat wij hele enge, verknipte mensen zijn.
Het zal wel loslopen, denk ik. Waarschijnlijk hebben onze zoon en dochter onderweg al wat achtergrondgeschiedenis gegeven. We gaan er geen uren over praten, maar het compleet verzwijgen vind ik helemaal raar.
maandag 10 juli 2023 om 14:29
Ik zou dit zelf waarschijnlijk serieus overwegen maar mijn man is (ongetwijfeld omdát hij is opgegroeid in deze toxische, manipulatieve sfeer) heel straight en feitelijk in zijn denken: “Als zij A tegen mij zeggen, ga ik ervan uit dat A de waarheid is. Zo niet, dan is dat niet mijn probleem.”
maandag 10 juli 2023 om 14:31
Dat hoeft gelukkig niet, we zitten in ons eigen buitenhuis.Elizabethie schreef: ↑10-07-2023 13:10TO, hoe lang duurt jullie vakantie nog? Heb je een annuleringsverzekering? Die zou je kunnen aanspreken om naar huis te gaan ivm de situatie. Heb je iig een deel van je geld terug van deze verpeste vakantie.
maandag 10 juli 2023 om 14:35
Nee, volgens mij niet. Er was ook geen sterke band, die hadden opa & oma al met de andere (gouden) kleinkinderen.blijfgewoonbianca schreef: ↑10-07-2023 12:19
Is er ook nog iets gezegd over jullie kinderen en afscheid nemen , of helemaal niets ?
maandag 10 juli 2023 om 14:38
Wat is zijn doel of belang in deze eigenlijk? Welke uitkomst streeft hij naar uiteindelijk?samarinde schreef: ↑10-07-2023 14:29Ik zou dit zelf waarschijnlijk serieus overwegen maar mijn man is (ongetwijfeld omdát hij is opgegroeid in deze toxische, manipulatieve sfeer) heel straight en feitelijk in zijn denken: “Als zij A tegen mij zeggen, ga ik ervan uit dat A de waarheid is. Zo niet, dan is dat niet mijn probleem.”
maandag 10 juli 2023 om 14:44
Wat die afspraken over bellen/contact houden betreft: mijn man zit al zijn hele leven in een wurggreep bij deze mensen en belt ze plichtsgetrouw om de dag, ongeveer.MissButterflyyy schreef: ↑10-07-2023 13:49Ik snap dat je man niet gaat mantelzorgen. De relatie met de andere familieleden is al niet goed en die met zijn vader ook niet, dat gaat niet goed dan.
Wel had hij duidelijke afspraken kunnen maken over wanneer en waarvoor hij op de hoogte wordt gehouden.
Toen ik net met hem samenwoonde, was dat nog elke dag stipt om 7 uur ‘s morgens. Op een gegeven moment vroeg ik waarom hij dat deed, die telefoontjes duurden een paar seconden en sloegen nergens op (vond ik). Hoe is het, goed, doei. Elke dag! Sindsdien belde hij ze elke dag uit de auto. Na de breuk is hij er iets relaxter in geworden, maar geloof me, deze mensen bellen elkaar vaker (en zonder enige inhoudelijke reden) dan wie ook. Daaruit blijkt wel hoe bizar het is dat ze níet belden toen er eindelijk een keer wél een reden was.
maandag 10 juli 2023 om 14:52
Dank je, wijze woorden.zakdoek schreef: ↑10-07-2023 14:12Dit schreef ik zaterdag. Misschien is het fijn om het vandaag ook nog een keer te lezen?
Houd voor ogen dat er geen goede keuze is, er zijn alleen maar kwaden om uit te kiezen. Je kunt niet in de toekomst kijken, dus probeer voor nu de minst kwade te kiezen.
Sterkte!
maandag 10 juli 2023 om 14:59
Even heel praktisch: je man kan het ook wat vaag houden naar de (schoon)kinderen toe. Hij kan bijvoorbeeld zeggen dat zijn hoofd er heel vol mee zit en dat het veel oproept maar dat hij daar nog geen woorden aan kan geven, dat het allemaal heel ingewikkeld en complex en vreemd in elkaar zit, dat hij dat moeilijk uitleggen kan.
Zoiets, in woorden die bij hem passen. Dan is hij duidelijk in dat er heel wat speelt maar hoeft hij niet over de hoed en de rand te vertellen.
Zoiets, in woorden die bij hem passen. Dan is hij duidelijk in dat er heel wat speelt maar hoeft hij niet over de hoed en de rand te vertellen.
maandag 10 juli 2023 om 15:01
Ik zou wél teruggaan. Ik heb ontdekt dat 'het normale doen' mij veel houvast kan geven, ook als ik 100% zeker weet dat die ander(en) niet het normale zal doen. Voorheen ging ik vooruitlopen op de toekomst door opties weg te wuiven onder het motto: 'dat gaat toch niet werken' of 'dat gaat die ander toch niet doen' of iets dergelijks. Maar ik heb ontdekt dat dat er niet zo heel veel toe doet. Eigenlijk juist als je weet dat die ander níet het normale gaat doen, kun je jezelf vasthouden aan wél het normale doen. Het maakt het zo ontzettend veel duidelijker waar de gekte zit namelijk. Het heeft mij veel rust gegeven.
Maar, om dit te kunnen moet je wel de emoties en de gekte van de ander(en) bij die anderen kunnen laten. Heftige emoties bij jezelf zitten je dan in de weg. want het is natuurlijk hartstikke contra-intuïtief om het normale te doen in heel abnormale en ongezonde omstandigheden. Dus je moet wat afstand nemen, het met je verstand kunnen doen en ook goed weten waarom je het doet, namelijk om orde te scheppen voor jezelf en jezelf te ankeren in de werkelijkheid en in jezelf, niet om die anderen eindelijk eens tevreden te stellen. De kans dat het gewaardeerd gaat worden, is nihil en daar zal hij op voorbereid moeten zijn. Als hij teruggaat en hij meldt zich voor een kort bezoek aan zijn vader en hij biedt wat hulp aan aan moeder en zus (in de lijn van hand- en spandiensten, zoals hij die eerder heeft aangeboden) dan heeft hij het normale gedaan. Als zij dan stampei maken, is dat hun probleem. Dan gaat hij weg met de mededeling dat hij wel weer eens terugkomt en hoopt dat de emoties dan wat gezakt zijn. Zo zou ik me dan ijzerenheinig door deze ellende heen proberen te worstelen, door steeds het normale te blijven doen en niet in te gaan op verwijten, provocaties en manipulaties, Kan het niet op een normale manier? Dan niet.
En ik denk dat het heel goed is dat hij aan de slag gaat met een professional want hij mag echt gaan loslaten dat hij het ooit goed kan gaan doen in hun ogen. En gaan voelen dat dat niet aan hem ligt en dat hij er ook niks aan kan veranderen. Alleen het contact verbreken, lost dat nog niet per se op. Daarmee ben je nog niet per se emotioneel los.
Sterkte Samarinde, voor je man en voor jou. Wat een ontzettend pijnlijke situatie!
Maar, om dit te kunnen moet je wel de emoties en de gekte van de ander(en) bij die anderen kunnen laten. Heftige emoties bij jezelf zitten je dan in de weg. want het is natuurlijk hartstikke contra-intuïtief om het normale te doen in heel abnormale en ongezonde omstandigheden. Dus je moet wat afstand nemen, het met je verstand kunnen doen en ook goed weten waarom je het doet, namelijk om orde te scheppen voor jezelf en jezelf te ankeren in de werkelijkheid en in jezelf, niet om die anderen eindelijk eens tevreden te stellen. De kans dat het gewaardeerd gaat worden, is nihil en daar zal hij op voorbereid moeten zijn. Als hij teruggaat en hij meldt zich voor een kort bezoek aan zijn vader en hij biedt wat hulp aan aan moeder en zus (in de lijn van hand- en spandiensten, zoals hij die eerder heeft aangeboden) dan heeft hij het normale gedaan. Als zij dan stampei maken, is dat hun probleem. Dan gaat hij weg met de mededeling dat hij wel weer eens terugkomt en hoopt dat de emoties dan wat gezakt zijn. Zo zou ik me dan ijzerenheinig door deze ellende heen proberen te worstelen, door steeds het normale te blijven doen en niet in te gaan op verwijten, provocaties en manipulaties, Kan het niet op een normale manier? Dan niet.
En ik denk dat het heel goed is dat hij aan de slag gaat met een professional want hij mag echt gaan loslaten dat hij het ooit goed kan gaan doen in hun ogen. En gaan voelen dat dat niet aan hem ligt en dat hij er ook niks aan kan veranderen. Alleen het contact verbreken, lost dat nog niet per se op. Daarmee ben je nog niet per se emotioneel los.
Sterkte Samarinde, voor je man en voor jou. Wat een ontzettend pijnlijke situatie!
maandag 10 juli 2023 om 15:16
Gewoon: de relatie is er niet naar om erbij te zijn. (Pas als het ter sprake komt - volgens mij hoef je het niet spontaan te delen.)samarinde schreef: ↑10-07-2023 14:25
Vanavond komen onze andere dochter en zoon (begin 20) met hun vriendje en vriendinnetje hier aan. Ze komen samen met de auto; leuk, het is tussen hen allemaal nog vrij pril (wij hebben vriend & vriendin een keer of 5 gezien bij etentjes en zo), en mijn man is helemaal in de stress: hoe gaat hij dit uitleggen?? We eten vanavond met z’n allen in een restaurant aan het strand en mijn man kan moeilijk zeggen: ja, mijn vader ligt in Nederland op sterven, maar goed, iemand nog een glaasje wijn? Hij zegt: straks denken ze dat wij hele enge, verknipte mensen zijn.
Verder hoeven schoonkinderen er niks mee en misschien willen ze dat ook wel helemaal niet. Die komen vakantievieren, niet familieproblemen aanhoren.
Toen mijn moeder in het ziekenhuis lag, namen mensen ook aan dat ik erheen ging, maar "Nee, daar heb ik geen behoefte aan" was altijd wel voldoende antwoord hoor.
maandag 10 juli 2023 om 16:17
Ook dat. De kinderen zullen echt wel iets gezegd hebben als het relevant is. Ik zou er zelf ook niet over beginnen.Quincy2 schreef: ↑10-07-2023 15:16Gewoon: de relatie is er niet naar om erbij te zijn. (Pas als het ter sprake komt - volgens mij hoef je het niet spontaan te delen.)
Verder hoeven schoonkinderen er niks mee en misschien willen ze dat ook wel helemaal niet. Die komen vakantievieren, niet familieproblemen aanhoren.
Toen mijn moeder in het ziekenhuis lag, namen mensen ook aan dat ik erheen ging, maar "Nee, daar heb ik geen behoefte aan" was altijd wel voldoende antwoord hoor.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 10 juli 2023 om 18:09
Mijn man is vanmiddag weer even gaan golfen - hoofd leegmaken - en de kogel is door de kerk: we gaan niet terug. Hij denkt dat de psychotherapeut wiens nummer ik aan hem appte hem dat zou hebben geadviseerd. Hij heeft er buikpijn van, dat wel, maar hij beseft dat er voor de ontstane situatie geen oplossing is, niet als we teruggaan en ook niet als we hier blijven. Hooguit kan het verder escaleren als hij teruggaat, omdat hij daarmee feitelijk toegeeft dat hij fout is geweest en dus (weer) schuldig is.
Trieste situatie, maar we kunnen er af en toe om lachen. Zo zei hij dat het goede nieuws is dat zijn allergrootste angst misschien geen waarheid wordt: moeten speechen op de begrafenis van zijn vader. Daar heeft hij het al jaren over, om de een of andere reden was dat schrikbeeld voor hem het symbool van de verziekte relatie met zijn vader. Ik heb al heel vaak gezegd: maak je niet druk, zeg tijdens die begrafenis gewoon dat je je emoties niet onder woorden kunt brengen en dat je daarom een beroep doet op de woorden van iemand die dat veel beter kon, dichter W.H. Auden bijvoorbeeld (of desnoods zet je een nummer van Mieke Telkamp op). Maar hij bleef erover malen, die angst zit ongelooflijk diep.
Nu alleen nog bedenken hoe hij zijn besluit gaat verwoorden in een appje aan zijn zwager (die het consequent heeft over ‘je paps’, een woord dat mijn man nooit in de mond neemt als het over zijn vader gaat, maar enfin).
Trieste situatie, maar we kunnen er af en toe om lachen. Zo zei hij dat het goede nieuws is dat zijn allergrootste angst misschien geen waarheid wordt: moeten speechen op de begrafenis van zijn vader. Daar heeft hij het al jaren over, om de een of andere reden was dat schrikbeeld voor hem het symbool van de verziekte relatie met zijn vader. Ik heb al heel vaak gezegd: maak je niet druk, zeg tijdens die begrafenis gewoon dat je je emoties niet onder woorden kunt brengen en dat je daarom een beroep doet op de woorden van iemand die dat veel beter kon, dichter W.H. Auden bijvoorbeeld (of desnoods zet je een nummer van Mieke Telkamp op). Maar hij bleef erover malen, die angst zit ongelooflijk diep.
Nu alleen nog bedenken hoe hij zijn besluit gaat verwoorden in een appje aan zijn zwager (die het consequent heeft over ‘je paps’, een woord dat mijn man nooit in de mond neemt als het over zijn vader gaat, maar enfin).
maandag 10 juli 2023 om 18:13
Dit zou ook mijn aanpak zijn geweest, denk ik. Maar ja… ik geloof eigenlijk dat het er allemaal niet zo toe doet, het netto eindresultaat blijft dat deze familierelatie verziekt is. Breken lijkt me voor mijn man onvermijdelijk.Dushi schreef: ↑10-07-2023 15:01Ik zou wél teruggaan. Ik heb ontdekt dat 'het normale doen' mij veel houvast kan geven, ook als ik 100% zeker weet dat die ander(en) niet het normale zal doen. Voorheen ging ik vooruitlopen op de toekomst door opties weg te wuiven onder het motto: 'dat gaat toch niet werken' of 'dat gaat die ander toch niet doen' of iets dergelijks. Maar ik heb ontdekt dat dat er niet zo heel veel toe doet. Eigenlijk juist als je weet dat die ander níet het normale gaat doen, kun je jezelf vasthouden aan wél het normale doen. Het maakt het zo ontzettend veel duidelijker waar de gekte zit namelijk. Het heeft mij veel rust gegeven.
Maar, om dit te kunnen moet je wel de emoties en de gekte van de ander(en) bij die anderen kunnen laten. Heftige emoties bij jezelf zitten je dan in de weg. want het is natuurlijk hartstikke contra-intuïtief om het normale te doen in heel abnormale en ongezonde omstandigheden. Dus je moet wat afstand nemen, het met je verstand kunnen doen en ook goed weten waarom je het doet, namelijk om orde te scheppen voor jezelf en jezelf te ankeren in de werkelijkheid en in jezelf, niet om die anderen eindelijk eens tevreden te stellen. De kans dat het gewaardeerd gaat worden, is nihil en daar zal hij op voorbereid moeten zijn. Als hij teruggaat en hij meldt zich voor een kort bezoek aan zijn vader en hij biedt wat hulp aan aan moeder en zus (in de lijn van hand- en spandiensten, zoals hij die eerder heeft aangeboden) dan heeft hij het normale gedaan. Als zij dan stampei maken, is dat hun probleem. Dan gaat hij weg met de mededeling dat hij wel weer eens terugkomt en hoopt dat de emoties dan wat gezakt zijn. Zo zou ik me dan ijzerenheinig door deze ellende heen proberen te worstelen, door steeds het normale te blijven doen en niet in te gaan op verwijten, provocaties en manipulaties, Kan het niet op een normale manier? Dan niet.
En ik denk dat het heel goed is dat hij aan de slag gaat met een professional want hij mag echt gaan loslaten dat hij het ooit goed kan gaan doen in hun ogen. En gaan voelen dat dat niet aan hem ligt en dat hij er ook niks aan kan veranderen. Alleen het contact verbreken, lost dat nog niet per se op. Daarmee ben je nog niet per se emotioneel los.
Sterkte Samarinde, voor je man en voor jou. Wat een ontzettend pijnlijke situatie!
maandag 10 juli 2023 om 19:43
Hij hoeft helemaal niet op de begrafenis te speechen, als hij er al heengaat. Waarom denkt hij dat?
Hij houdt zich gewoon afzijdig, biedt niets aan, of zegt nee. Zo simpel is het.
De overige aanwezigen gaat echt niet aan iemand vragen waarom hij of zij niets gezegd heeft.
Ik heb mij niet met de uitvaart van mijn moeder bemoeid, maar zou ook nee gezegd hebben. Echt, het is niet verplicht hoor!
Hij houdt zich gewoon afzijdig, biedt niets aan, of zegt nee. Zo simpel is het.
De overige aanwezigen gaat echt niet aan iemand vragen waarom hij of zij niets gezegd heeft.
Ik heb mij niet met de uitvaart van mijn moeder bemoeid, maar zou ook nee gezegd hebben. Echt, het is niet verplicht hoor!
maandag 10 juli 2023 om 19:45
Ik zou hoogstens gaan speechen als ik de waarheid mag vertellen.Quincy2 schreef: ↑10-07-2023 19:43Hij hoeft helemaal niet op de begrafenis te speechen, als hij er al heengaat. Waarom denkt hij dat?
Hij houdt zich gewoon afzijdig, biedt niets aan, of zegt nee. Zo simpel is het.
De overige aanwezigen gaat echt niet aan iemand vragen waarom hij of zij niets gezegd heeft.
Ik heb mij niet met de uitvaart van mijn moeder bemoeid, maar zou ook nee gezegd hebben. Echt, het is niet verplicht hoor!
Namelijk dat onze band k*t was en ik hem een r*t-vader vond.
Ik gok dat moeder en zus dat niet zo fijn vinden, dus als ze een speech willen schrijven ze die maar zelf en laten schoonzoon die maar voorlezen.
Of ze laten desnoods de melkboer of de voorzitter van de petanque-club maar speechen.
Als je zelf niet gaat zou ik de kinderen wel vertellen dat zij ten allen tijde wél naar de begrafenis mogen als ze die behoefte hebben.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
maandag 10 juli 2023 om 20:18
Denk dat de Funeral blues van Auden niet echt van toepassing zijn in dit gevalsamarinde schreef: ↑10-07-2023 18:09[...] Ik heb al heel vaak gezegd: maak je niet druk, zeg tijdens die begrafenis gewoon dat je je emoties niet onder woorden kunt brengen en dat je daarom een beroep doet op de woorden van iemand die dat veel beter kon, dichter W.H. Auden bijvoorbeeld (of desnoods zet je een nummer van Mieke Telkamp op). Maar hij bleef erover malen, die angst zit ongelooflijk diep.
[...]
.
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
maandag 10 juli 2023 om 20:39
Nee, laat de klok maar lekker doortikken.
Heb zelf op de begrafenis van mijn vader wel iets gezegd. Ook niet een fijne relatie. Maar vond de woorden om ook dat duidelijk te maken. Plus dat als ik vond dat hij dingen niet goed heeft gedaan, ik dat in mijn eigen leven dus anders moet doen.
Heb zelf op de begrafenis van mijn vader wel iets gezegd. Ook niet een fijne relatie. Maar vond de woorden om ook dat duidelijk te maken. Plus dat als ik vond dat hij dingen niet goed heeft gedaan, ik dat in mijn eigen leven dus anders moet doen.
Everything you see I owe to spaghetti!
dinsdag 11 juli 2023 om 08:56
Hij hoeft niets op die begrafenis te zeggen hè. Ook niet omdat het je vader was.
Ik best een oké band met mijn vader, maar hij is een belangrijk deel van mijn leven afwezig geweest. Ik zou ook echt niet weten wat ik zou moeten zeggen, zonder die afwezigheid ed aan te kaarten. Dus ik acht het onwaarschijnlijk dat ik iets zeg tzt.
In de situatie van jouw man, hoeft hij helemaal niets te zeggen. Hij hoeft zich helemaal niet te bemoeien met de uitvaart als hij niet wil. Misschien helpt het als je hem dat zegt.
Ik best een oké band met mijn vader, maar hij is een belangrijk deel van mijn leven afwezig geweest. Ik zou ook echt niet weten wat ik zou moeten zeggen, zonder die afwezigheid ed aan te kaarten. Dus ik acht het onwaarschijnlijk dat ik iets zeg tzt.
In de situatie van jouw man, hoeft hij helemaal niets te zeggen. Hij hoeft zich helemaal niet te bemoeien met de uitvaart als hij niet wil. Misschien helpt het als je hem dat zegt.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
dinsdag 11 juli 2023 om 10:32
Dat is precies zijn dilemma: hij wil geen mooi weer spelen maar als enige zoon voelt hij het als zijn plicht om iets te zeggen. Zijn moeder kan dat niet, zij is een emotioneel wrak; hoewel haar man dik in de 90 is en al 5 jaar slecht van gezondheid heeft ze dit einde nóóit zien aankomen. Dat is heel zielig, maar het zegt ook iets over haar wereldvreemdheid.Wissewis schreef: ↑10-07-2023 19:45Ik zou hoogstens gaan speechen als ik de waarheid mag vertellen.
Namelijk dat onze band k*t was en ik hem een r*t-vader vond.
Ik gok dat moeder en zus dat niet zo fijn vinden, dus als ze een speech willen schrijven ze die maar zelf en laten schoonzoon die maar voorlezen.
Of ze laten desnoods de melkboer of de voorzitter van de petanque-club maar speechen.
Als je zelf niet gaat zou ik de kinderen wel vertellen dat zij ten allen tijde wél naar de begrafenis mogen als ze die behoefte hebben.
De kinderen kunnen uiteraard zelf kiezen of ze wel of niet naar de begrafenis gaan. Ze hebben vooralsnog trouwens niks gehoord van oma/tante.
Ik vind de voorzitter van de petanque-club wel een goed plan
dinsdag 11 juli 2023 om 10:36
Nee…
Dan misschien beter een heel ingewikkeld gedicht dat toch niemand begrijpt, maar dat wel mysterieus klinkt.
Of gewoon niks, zoals jullie zeggen. Als hij überhaupt wordt uitgenodigd.
dinsdag 11 juli 2023 om 10:42
Ik zou nogmaals willen vragen: wat wil jouw man zelf? Wat is belangrijk voor hem, het mens dat hij is, hoe hij wil leven, en zich wil verhouden tot zijn vader en moeder? Dat zou het uitgangspunt moeten zijn. Dat heb ik nog niet gelezen in het verhaal.
Hij had het contact verbroken dacht ik? Dat zal een reden hebben gehad en dat zal geenszins over één nacht ijs gegaan zijn.
Hij volgde toen zijn innerlijke kompas. En dat zou hij nu ook mogen doen. Sterfte van een ouder verandert daar niets aan.
Het lijkt alsof dat kompas nu niet werkt. Hij laat zich beïnvloeden door schuldgevoelens en de achtbaan van emoties en urgentie waar ze hem in gestuurd hebben.
Over moeders die emotionele wrakken zijn: https://www.ratgevallen.nl/wp-content/u ... der1-1.pdf (voor wie dit nodig heeft/kan gebruiken)
Hij had het contact verbroken dacht ik? Dat zal een reden hebben gehad en dat zal geenszins over één nacht ijs gegaan zijn.
Hij volgde toen zijn innerlijke kompas. En dat zou hij nu ook mogen doen. Sterfte van een ouder verandert daar niets aan.
Het lijkt alsof dat kompas nu niet werkt. Hij laat zich beïnvloeden door schuldgevoelens en de achtbaan van emoties en urgentie waar ze hem in gestuurd hebben.
Over moeders die emotionele wrakken zijn: https://www.ratgevallen.nl/wp-content/u ... der1-1.pdf (voor wie dit nodig heeft/kan gebruiken)
dinsdag 11 juli 2023 om 10:47
Ik was vorig jaar op een begrafenis van een man, waarvan de meeste ook wel wisten dat het geen hele fijne vader was. De kinderen hebben zelf geen speech gehouden, is namelijk nergens voor nodig. De voorganger, afscheid was in een kerk, had het wel mooi verwerkt in zijn verhaal over het leven van deze man. Zo'n voorganger heeft natuurlijk vaker met dit soort situaties te maken dus weet daar wel handen en voeten aan te geven.
dahlia74 wijzigde dit bericht op 11-07-2023 11:10
0.16% gewijzigd
dinsdag 11 juli 2023 om 10:55
Dit inderdaad.Dahlia74 schreef: ↑11-07-2023 10:47Ik was vorig jaar op een begrafenis van een man, waarvan de meeste ook wel wisten dat het geen hele fijne vader was. De kinderen hebben zelf geen speech gehouden, is namelijk nergens voor nodig. De voorganger, afscheid was in een kerk, had hel wel mooi verwerkt in zijn verhaal over het leven van deze man. Zo'n voorganger heeft natuurlijk vaker met dit soort situaties te maken dus weet daar wel handen en voeten aan te geven.
dinsdag 11 juli 2023 om 11:00
Ik zou het raar vinden om terug te gaan. Je man heeft jaren geleden al besloten om geen contact te hebben. Waarom dan nu terug?
Sorry maar ik maak de andere kant mee.
Mijn twee broers hebben ook besloten geen contact meer te hebben met mijn ouders. Ik voel mij dan ook niet genoodzaakt ook deze mensen op de hoogte stellen als zo ver zou zijn. Ja daar heeft iedereen een mening over, maar niemand weet hoe het echt is gegaan. En dat is bij jullie eigenlijk ook zo..
Sorry maar ik maak de andere kant mee.
Mijn twee broers hebben ook besloten geen contact meer te hebben met mijn ouders. Ik voel mij dan ook niet genoodzaakt ook deze mensen op de hoogte stellen als zo ver zou zijn. Ja daar heeft iedereen een mening over, maar niemand weet hoe het echt is gegaan. En dat is bij jullie eigenlijk ook zo..
griet86 wijzigde dit bericht op 11-07-2023 11:01
0.64% gewijzigd
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
