Relaties
alle pijlers
Sterfbed & ruzie
zaterdag 8 juli 2023 om 08:13
Mijn man heeft een zeer slechte band met zijn vader (90+) die hem altijd heeft gekleineerd en getreiterd. Vijf jaar geleden hoorden we dat zijn vader niet lang meer te leven had. Dat viel dus mee. Wel gaat het inmiddels zeer slecht met hem.
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
dinsdag 11 juli 2023 om 11:00
Dan laat hij zijn zus iets zeggen. Of vindt hij dat het door een zoon gedaan moet worden?samarinde schreef: ↑11-07-2023 10:32Dat is precies zijn dilemma: hij wil geen mooi weer spelen maar als enige zoon voelt hij het als zijn plicht om iets te zeggen. Zijn moeder kan dat niet, zij is een emotioneel wrak; hoewel haar man dik in de 90 is en al 5 jaar slecht van gezondheid heeft ze dit einde nóóit zien aankomen. Dat is heel zielig, maar het zegt ook iets over haar wereldvreemdheid.
De kinderen kunnen uiteraard zelf kiezen of ze wel of niet naar de begrafenis gaan. Ze hebben vooralsnog trouwens niks gehoord van oma/tante.
Ik vind de voorzitter van de petanque-club wel een goed plan
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
dinsdag 11 juli 2023 om 11:07
Het contact is destijds verbroken vanwege een financieel conflict - zonder in te gaan op alle details komt het erop neer dat deze ouders hun zoon ook financieel hebben misbruikt. Nadat mijn man met ze had gebroken, kwam hij erachter dat zijn vader een spoor van financiële ellende en oplichterij achter zich aantrok (andere familie die hij had opgelicht en die daarom ook met hem hadden gebroken). De vader was altijd zielig, slachtoffer. Dat was hij deels ook echt (oorlogstrauma, hij is joods) maar mijn man heeft zijn hele leven sorry moeten zeggen voor dingen die hij niet gedaan had omdat zijn vader zielig, oud, getraumatiseerd was.Vage schreef: ↑11-07-2023 10:42Ik zou nogmaals willen vragen: wat wil jouw man zelf? Wat is belangrijk voor hem, het mens dat hij is, hoe hij wil leven, en zich wil verhouden tot zijn vader en moeder? Dat zou het uitgangspunt moeten zijn. Dat heb ik nog niet gelezen in het verhaal.
Hij had het contact verbroken dacht ik? Dat zal een reden hebben gehad en dat zal geenszins over één nacht ijs gegaan zijn.
Hij volgde toen zijn innerlijke kompas. En dat zou hij nu ook mogen doen. Sterfte van een ouder verandert daar niets aan.
Het lijkt alsof dat kompas nu niet werkt. Hij laat zich beïnvloeden door schuldgevoelens en de achtbaan van emoties en urgentie waar ze hem in gestuurd hebben.
Over moeders die emotionele wrakken zijn: https://www.ratgevallen.nl/wp-content/u ... der1-1.pdf (voor wie dit nodig heeft/kan gebruiken)
Hoe mijn man wil leven? In vrijheid. Los van deze vreselijke mensen die (zijn woorden) zijn leven hebben verpest. Maar losbreken is moeilijk… ik heb wel het gevoel dat er met dit sterfbed-drama echt iets in gang is gezet. Maar hoe het straks verder gaat, geen idee.
De ratmoeder zal ik later rustig lezen (onhandig op mobiel) maar ik herken in de gauwigheid vooral de vader in deze omschrijving. De moeder is meer een stille kracht op de achtergrond, een meeloper, denk ik.
dinsdag 11 juli 2023 om 11:10
Het contact is na de breuk (die ongeveer twee jaar duurde) weer hersteld. Wij komen inmiddels alweer jaren bij deze mensen over de vloer. Helaas.Griet86 schreef: ↑11-07-2023 11:00Ik zou het raar vinden om terug te gaan. Je man heeft jaren geleden al besloten om geen contact te hebben. Waarom dan nu terug?
Sorry maar ik maak de andere kant mee.
Mijn twee broers hebben ook besloten geen contact meer te hebben met mijn ouders. Ik voel mij dan ook niet genoodzaakt ook deze mensen op de hoogte stellen als zo ver zou zijn. Ja daar heeft iedereen een mening over, maar niemand weet hoe het echt is gegaan. En dat is bij jullie eigenlijk ook zo..
dinsdag 11 juli 2023 om 11:18
Ik denk dat het er niet zozeer om gaat die banden te herstellen want dat lijkt me inderdaad niet erg kansrijk als ik jouw verhaal zo lees. Het gaat er meer om dat je man zelf met een heldere blik kan uitstappen en kan blijven vasthouden aan zijn eigen waarneming en beoordelingsvermogen Maar ik begrijp heel goed dat het op dit moment moeilijk zo niet onmogelijk is om de emoties onder controle te krijgen. Een sterfbed is nou eenmaal niet de makkelijkste 'oefensituatie'. Ik snap heel goed dat hij kiest voor afstand. Dat is veilig voor hem en zijn familie klinkt echt wel als zodanig ongezond dat het nodig is je ertegen te beschermen. Ik hoop dat het hem lukt om los te komen van de verwachtingen, zowel die van zijn familie van hem als andersom.
Wat betreft de buitenwereld zou ik zeggen: de feiten kort en droog benoemen is genoeg. "De verhoudingen in mijn familie zijn gecompliceerd/niet goed en we komen er nu samen niet goed uit. Het is beter als ik wat afstand bewaar. Ik vind het rot maar het is niet anders." Hij is echt niemand verantwoording of uitleg schuldig.
dinsdag 11 juli 2023 om 11:19
Ik denk dat hij dat inderdaad vindt, ja. Maar het wrange is dat hij, gesteld dat hij zou speechen, sowieso voor een lege zaal staat, aangezien zijn ouders hebben gebroken met iedereen behalve hun twee kinderen. Ze hebben geen vrienden of kennissen. Er komt helemaal niemand naar die begrafenis. Het is dus niet eens een reële angst.
dinsdag 11 juli 2023 om 11:32
Het sterven van een ouder door wie zoon of dochter mentaal/fysiek is mishandeld/verwaarloosd/beschadigd kan verschrikkelijk veel losmaken in de zoon of dochter. Sterven is definitief en het maakt dat een kind nooit meer erkend kan worden om wie hij/zij is (geworden), nooit meer kan meemaken dat ouder wellicht in een utopische wereld toch nog spijt zal gaan betuigen en echt zal gaan begrijpen wat kind is aangedaan. Kind kan nooit meer openhartig en eerlijk vertellen wat ouder heeft gedaan met hem/haar. Hoe kan kind ooit nog recht worden gedaan door ouder - als dat al ooit mogelijk zou zijn - als die er niet meer is. Het sterven van die ouder maakt het kind weer enorm bewust van het onrecht en leed dat hem/haar is aangedaan door die personen die er onvoorwaardelijk voor je hadden moeten zijn. Dat is bijna niet te verkroppen. (En dat voelt vaak als schaamte of vernedering voor het kind van zulke ouders, want als je óuders niet van je wilden houden...).
Dit is natuurlijk voor ieder beschadigd kind van dergelijke ouders anders, maar ik vind het heel logisch dat je man zo van slag raakt hiervan, ook al heeft hij voor zichzelf bepaald hoe hij zich verhoudt tot zijn ouders.
Dit is natuurlijk voor ieder beschadigd kind van dergelijke ouders anders, maar ik vind het heel logisch dat je man zo van slag raakt hiervan, ook al heeft hij voor zichzelf bepaald hoe hij zich verhoudt tot zijn ouders.
dinsdag 11 juli 2023 om 11:36
Ik vind zijn blik op dit moment heel helder. Hij zegt: deze mensen hebben geen normen en waarden, ze hebben een soort reptielenbrein en denken uitsluitend aan zichzelf.Dushi schreef: ↑11-07-2023 11:18Ik denk dat het er niet zozeer om gaat die banden te herstellen want dat lijkt me inderdaad niet erg kansrijk als ik jouw verhaal zo lees. Het gaat er meer om dat je man zelf met een heldere blik kan uitstappen en kan blijven vasthouden aan zijn eigen waarneming en beoordelingsvermogen Maar ik begrijp heel goed dat het op dit moment moeilijk zo niet onmogelijk is om de emoties onder controle te krijgen. Een sterfbed is nou eenmaal niet de makkelijkste 'oefensituatie'. Ik snap heel goed dat hij kiest voor afstand. Dat is veilig voor hem en zijn familie klinkt echt wel als zodanig ongezond dat het nodig is je ertegen te beschermen. Ik hoop dat het hem lukt om los te komen van de verwachtingen, zowel die van zijn familie van hem als andersom.
Wat betreft de buitenwereld zou ik zeggen: de feiten kort en droog benoemen is genoeg. "De verhoudingen in mijn familie zijn gecompliceerd/niet goed en we komen er nu samen niet goed uit. Het is beter als ik wat afstand bewaar. Ik vind het rot maar het is niet anders." Hij is echt niemand verantwoording of uitleg schuldig.
Wat het lastig maakt, is dat de focus altijd op zijn kwaadaardige vader heeft gelegen; wij hadden altijd de indruk dat de moeder (en de zus) zelf ook slachtoffers waren van zijn gekte. Ik weet niet hoe de huidige ontwikkelingen psychologisch te verklaren zijn. Mijn man zegt: mijn vader doet het niet meer, en nu pakt mijn moeder het estafettestokje van hem over. Misschien is dat wel ‘normaal’ in dit soort toxische gezinnen?
Hoe dan ook, ik merk dat mijn man nog geen harde breuk wil forceren met zijn moeder. Wel met zijn zus.
dinsdag 11 juli 2023 om 11:50
Vandaar het artikel over de ratmoeder want zij is onzichtbaar, zo lang haar narcistische/klootzak/tiran/getraumatiseerde man nog leeft.
Ik kan het niet voor jullie invullen natuurlijk, maar het heeft er niet de schijn van dat moeder een simpel slachtoffer/meeloper van haar man is in deze. Dat is vrijwel nooit zo. Vaak is zij zelfs degene die achter de knoppen zit en die ook de man bespeelt. Zij speelt hier ook de emotionele spelletjes met haar kinderen.
Lees je in over de rat(schoon)moeder, het is essentieel wanneer je er eentje hebt. En als je er eentje kent, ken je ze allemaal. Het is belangrijk dat je gaat zien hoe het werkt, want het werkt nogal geraffineerd. En zoals het er nu naar uitziet heeft zij echt veel te veel macht over je echtgenoot, ze laat hem nu al door hoepels springen. Dat gaat alleen maar meer worden na het overlijden van pa, tenzij je man nu zijn (ingebeelde) verlies neemt, alles doorknipt en haar de kans niet geeft.
Straks moet hij een zielige weduwe in de steek laten als enige zoon, ze zal hem daar eindeloos mee straffen, bij iedereen zwartmaken, bespelen met chantage etc.
Zus is de meeloper in dit verhaal, in wezen is zij alleen maar een slachtoffer net als je man. Ze is gehersenspoeld.
Ik kan het niet voor jullie invullen natuurlijk, maar het heeft er niet de schijn van dat moeder een simpel slachtoffer/meeloper van haar man is in deze. Dat is vrijwel nooit zo. Vaak is zij zelfs degene die achter de knoppen zit en die ook de man bespeelt. Zij speelt hier ook de emotionele spelletjes met haar kinderen.
Lees je in over de rat(schoon)moeder, het is essentieel wanneer je er eentje hebt. En als je er eentje kent, ken je ze allemaal. Het is belangrijk dat je gaat zien hoe het werkt, want het werkt nogal geraffineerd. En zoals het er nu naar uitziet heeft zij echt veel te veel macht over je echtgenoot, ze laat hem nu al door hoepels springen. Dat gaat alleen maar meer worden na het overlijden van pa, tenzij je man nu zijn (ingebeelde) verlies neemt, alles doorknipt en haar de kans niet geeft.
Straks moet hij een zielige weduwe in de steek laten als enige zoon, ze zal hem daar eindeloos mee straffen, bij iedereen zwartmaken, bespelen met chantage etc.
Zus is de meeloper in dit verhaal, in wezen is zij alleen maar een slachtoffer net als je man. Ze is gehersenspoeld.
dinsdag 11 juli 2023 om 11:53
Mooi beschreven, zo is het precies.urim schreef: ↑11-07-2023 11:32Het sterven van een ouder door wie zoon of dochter mentaal/fysiek is mishandeld/verwaarloosd/beschadigd kan verschrikkelijk veel losmaken in de zoon of dochter. Sterven is definitief en het maakt dat een kind nooit meer erkend kan worden om wie hij/zij is (geworden), nooit meer kan meemaken dat ouder wellicht in een utopische wereld toch nog spijt zal gaan betuigen en echt zal gaan begrijpen wat kind is aangedaan. Kind kan nooit meer openhartig en eerlijk vertellen wat ouder heeft gedaan met hem/haar. Hoe kan kind ooit nog recht worden gedaan door ouder - als dat al ooit mogelijk zou zijn - als die er niet meer is. Het sterven van die ouder maakt het kind weer enorm bewust van het onrecht en leed dat hem/haar is aangedaan door die personen die er onvoorwaardelijk voor je hadden moeten zijn. Dat is bijna niet te verkroppen. (En dat voelt vaak als schaamte of vernedering voor het kind van zulke ouders, want als je óuders niet van je wilden houden...).
Dit is natuurlijk voor ieder beschadigd kind van dergelijke ouders anders, maar ik vind het heel logisch dat je man zo van slag raakt hiervan, ook al heeft hij voor zichzelf bepaald hoe hij zich verhoudt tot zijn ouders.
Mijn man is gelukkig wel tot het uiterste (en verder) gegaan om die erkenning en liefde van zijn vader tóch te krijgen. Hij heeft zijn beide ouders alles gegeven wat hun hartjes begeerden, en meer. Hij heeft deze mensen zelfs in zijn bedrijf laten ‘werken’ (lees: ze deden wat klusjes en joegen het personeel weg), omdat hij wilde laten zien dat zijn ouders in alles mochten meedelen en toch draaide het uit op een ramp. Gelukkig maar, want hoewel die ervaring extreem pijnlijk was, heeft mijn man sindsdien nul hoop meer op erkenning of liefde: zijn vader is al jaren dood voor hem.
Waarom hij dan tóch het contact weer heeft hersteld… ik denk om wat Dushi hierboven schreef: om het ‘normale’ te doen, het menselijke - om vast te houden aan zijn eigen normen en waarden, waardoor de illusie van normaliteit bleef bestaan. Breken met familie is (hoewel zeer begrijpelijk en vaak zelfs noodzakelijk) niet normaal. Hij weigerde zich te conformeren aan hun gestoorde omgangsvormen. Helaas. Achteraf is het allemaal verspilde energie geweest.
dinsdag 11 juli 2023 om 11:57
Nou ja, het gaat niet om wie het hoort, maar het idee dat je moet huichelen in het kader van 'moeder/zus' sparen of over de doden niets dan goeds, dat is gewoon het issue. En als er iemand anders zou zijn omdat zijn vader zo populair was, dan kunnen er genoeg andere mensen iets over hem zeggen en kan hij eenvoudig zijn snor drukken.samarinde schreef: ↑11-07-2023 11:19Ik denk dat hij dat inderdaad vindt, ja. Maar het wrange is dat hij, gesteld dat hij zou speechen, sowieso voor een lege zaal staat, aangezien zijn ouders hebben gebroken met iedereen behalve hun twee kinderen. Ze hebben geen vrienden of kennissen. Er komt helemaal niemand naar die begrafenis. Het is dus niet eens een reële angst.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
dinsdag 11 juli 2023 om 12:04
Wat een moeilijke en emotionele kwestie. Zoals je zelf schrijft heeft man destijds het contact hersteld om vast te houden aan zijn eigen normen en waarden. En niet alleen heeft hij het contact hersteld, maar belde elke dag of om de dag en ging elke week langs! Dat vind ik zelfs meer dan het contact herstellen.
Ik zou zelf nu wel teruggaan om dit goed af te sluiten (vooral gezien zijn eigen normen en waarden), dit is namelijk iets wat nooit meer goed te maken is en hier zul je zelf voor altijd mee moeten leven.
Sterkte.
Ik zou zelf nu wel teruggaan om dit goed af te sluiten (vooral gezien zijn eigen normen en waarden), dit is namelijk iets wat nooit meer goed te maken is en hier zul je zelf voor altijd mee moeten leven.
Sterkte.
dinsdag 11 juli 2023 om 12:11
Ik heb bewondering voor je man dat hij zoveel heeft gedaan om goed voor zijn ouders te zijn. Tegelijkertijd is het ook verdrietig omdat zijn ouders dit nooit hebben gezien en gewaardeerd.samarinde schreef: ↑11-07-2023 11:53Mooi beschreven, zo is het precies.
Mijn man is gelukkig wel tot het uiterste (en verder) gegaan om die erkenning en liefde van zijn vader tóch te krijgen. Hij heeft zijn beide ouders alles gegeven wat hun hartjes begeerden, en meer. Hij heeft deze mensen zelfs in zijn bedrijf laten ‘werken’ (lees: ze deden wat klusjes en joegen het personeel weg), omdat hij wilde laten zien dat zijn ouders in alles mochten meedelen en toch draaide het uit op een ramp. Gelukkig maar, want hoewel die ervaring extreem pijnlijk was, heeft mijn man sindsdien nul hoop meer op erkenning of liefde: zijn vader is al jaren dood voor hem.
Waarom hij dan tóch het contact weer heeft hersteld… ik denk om wat Dushi hierboven schreef: om het ‘normale’ te doen, het menselijke - om vast te houden aan zijn eigen normen en waarden, waardoor de illusie van normaliteit bleef bestaan. Breken met familie is (hoewel zeer begrijpelijk en vaak zelfs noodzakelijk) niet normaal. Hij weigerde zich te conformeren aan hun gestoorde omgangsvormen. Helaas. Achteraf is het allemaal verspilde energie geweest.
Het kan nooit verspilde energie zijn, als het alsnog een functie voor je man heeft (gehad).
Heel veel sterkte.
dinsdag 11 juli 2023 om 12:16
Daarmee speelt hij juist zijn rol. Een gedachte als "ik weiger om..." is een reactie op iets. Afstand nemen kan echt alleen maar zijn dat je eigen regie neemt, volstrekt los van wat zij doen. Dat is moeilijk, dat is een proces, maar als je alleen maar reageert zit je juist volop in het systeem, zelfs als je geen contact hebt.samarinde schreef: ↑11-07-2023 11:53Mooi beschreven, zo is het precies.
Mijn man is gelukkig wel tot het uiterste (en verder) gegaan om die erkenning en liefde van zijn vader tóch te krijgen. Hij heeft zijn beide ouders alles gegeven wat hun hartjes begeerden, en meer. Hij heeft deze mensen zelfs in zijn bedrijf laten ‘werken’ (lees: ze deden wat klusjes en joegen het personeel weg), omdat hij wilde laten zien dat zijn ouders in alles mochten meedelen en toch draaide het uit op een ramp. Gelukkig maar, want hoewel die ervaring extreem pijnlijk was, heeft mijn man sindsdien nul hoop meer op erkenning of liefde: zijn vader is al jaren dood voor hem.
Waarom hij dan tóch het contact weer heeft hersteld… ik denk om wat Dushi hierboven schreef: om het ‘normale’ te doen, het menselijke - om vast te houden aan zijn eigen normen en waarden, waardoor de illusie van normaliteit bleef bestaan. Breken met familie is (hoewel zeer begrijpelijk en vaak zelfs noodzakelijk) niet normaal. Hij weigerde zich te conformeren aan hun gestoorde omgangsvormen. Helaas. Achteraf is het allemaal verspilde energie geweest.
En zelfs al ben je er helemaal los van, kan het toch nog je innerlijke systeem overhoop gooien als er eentje overlijdt. Ik had ook alle hoop op erkenning van mijn ouders al lang opgegeven en contact verbroken maar kreeg toch met een onverwacht effect te maken toen mijn vader overleed, namelijk dat ik dus opeens ging zien dat mijn (tiran)vader niet de ergste van de twee was. Hij handelde puur uit onmacht en onvermogen en toen ik dat eenmaal zag, ik ging hem opeens zien voor wie hij was en hem begrijpen en zelfs vergeven. Wat mijn moeder heeft gedaan, wie zij is, hoe dat werkt wat ze met me doet, dat is veel onbegrijpelijker. Dat is iets wat zij niet eens actief doet want ik heb met haar geen contact, maar met het deel van haar dat in mijzelf zit, haar stem die in mijn hoofd zit waarmee ik mezelf nog altijd toespreek als ik niet uitkijk.
Ik denk dat dat voor een man-moeder relatie verschillend zal zijn dan een vrouw-moeder relatie. Bij een man en zijn moeder zie je vaker dat hij een emotionele steunpilaar voor haar moet zijn, dat zij zijn gevoelens beheerst en dat hij de intimiteit die er tussen de ouders niet is, moet vervangen. Al is het maar door een bliksemafleider of het zorgenkindje of probleemkind te zijn. En wat doet het probleemkind, dat reageert continu op wat de ouders doen.
Sorry voor het invullen, deze verhandeling is theoretisch bedoeld, het zijn patronen in familiesystemen en die blijken tamelijk universeel te zijn. Maar elke situatie is anders. Mijn wens is alleen maar dat mensen die hiermee te maken hebben hun autonomie vinden en behouden in het leven. Jullie eigen gezin is kostbaar en kwetsbaar, het mag er niet onder komen te lijden. En ik weet dat dat helaas wel vaak gebeurt in dit soort situaties. Hopelijk valt het gewoon allemaal mee.
vage wijzigde dit bericht op 11-07-2023 12:19
0.17% gewijzigd
dinsdag 11 juli 2023 om 12:17
Dit zou ik zelf ook doen maar om twee redenen laat ik mijn man helemaal zelf beslissen: ten eerste wordt wegblijven hier ook door de meeste ervaringsdeskundigen geadviseerd, en ten tweede heeft mijn man deze ellende tot op de bodem doorleefd en overdacht, ik denk dat zijn gevoel juist is. Hoewel ik het erg moeilijk blijf vinden.Hakika schreef: ↑11-07-2023 12:04Wat een moeilijke en emotionele kwestie. Zoals je zelf schrijft heeft man destijds het contact hersteld om vast te houden aan zijn eigen normen en waarden. En niet alleen heeft hij het contact hersteld, maar belde elke dag of om de dag en ging elke week langs! Dat vind ik zelfs meer dan het contact herstellen.
Ik zou zelf nu wel teruggaan om dit goed af te sluiten (vooral gezien zijn eigen normen en waarden), dit is namelijk iets wat nooit meer goed te maken is en hier zul je zelf voor altijd mee moeten leven.
Sterkte.
dinsdag 11 juli 2023 om 12:20
Nee, zij is katholiek. Het Joodse geloof (schrijf je joods niet met een kleine letter? Mijn spellingscorrector kent alleen de hoofdletter) speelde geen rol in hun gezin: de vader wilde er na de oorlog niets meer van weten.
dinsdag 11 juli 2023 om 12:22
Niemand in zo'n systeem functioneert meer goed. De gekste dingen kunnen gebeuren als de boel op instorten staat. Goed dat hij het zo helder ziet dat de waanzin aan de andere kant zit en dat hij zichzelf ertegen beschermt. Anders wordt 'ie zo ook weer meegezogen. Dat is heel moeilijk te voorkomen want er wordt hard aan getrokken om hem zover te krijgen dat hij zich 'misdraagt'.samarinde schreef: ↑11-07-2023 11:36Ik vind zijn blik op dit moment heel helder. Hij zegt: deze mensen hebben geen normen en waarden, ze hebben een soort reptielenbrein en denken uitsluitend aan zichzelf.
Wat het lastig maakt, is dat de focus altijd op zijn kwaadaardige vader heeft gelegen; wij hadden altijd de indruk dat de moeder (en de zus) zelf ook slachtoffers waren van zijn gekte. Ik weet niet hoe de huidige ontwikkelingen psychologisch te verklaren zijn. Mijn man zegt: mijn vader doet het niet meer, en nu pakt mijn moeder het estafettestokje van hem over. Misschien is dat wel ‘normaal’ in dit soort toxische gezinnen?
Hoe dan ook, ik merk dat mijn man nog geen harde breuk wil forceren met zijn moeder. Wel met zijn zus.
Ik hoop dat je man de koers blijft vasthouden die voor hém de beste is. Hij moet er mee verder! Hoe pijnlijk ook, dit gaat op termijn waarschijnlijk veel duidelijkheid geven voor hem. Sterkte in deze moeilijke tijd!
dinsdag 11 juli 2023 om 12:28
Vage schreef: ↑11-07-2023 12:16En zelfs al ben je er helemaal los van, kan het toch nog je innerlijke systeem overhoop gooien als er eentje overlijdt. Ik had ook alle hoop op erkenning van mijn ouders al lang opgegeven en contact verbroken maar kreeg toch met een onverwacht effect te maken toen mijn vader overleed, namelijk dat ik dus opeens ging zien dat mijn (tiran)vader niet de ergste van de twee was. Hij handelde puur uit onmacht en onvermogen en toen ik dat eenmaal zag, ik ging hem opeens zien voor wie hij was en hem begrijpen en zelfs vergeven. Wat mijn moeder heeft gedaan, wie zij is, hoe dat werkt wat ze met me doet, dat is veel onbegrijpelijker. Dat is iets wat zij niet eens actief doet want ik heb met haar geen contact, maar met het deel van haar dat in mijzelf zit, haar stem die in mijn hoofd zit waarmee ik mezelf nog altijd toespreek als ik niet uitkijk.
Waarom is het anders als het je moeder aangaat? Waarom heb je voor haar niet hetzelfde mededogen dat het uit onmacht en onvermogen is?
dinsdag 11 juli 2023 om 12:32
Ik ben niet echt thuis hierin, maar zou psychische hulp gericht op oorlogsslachtoffers nuttig zijn als oorlogstrauma’s een rol spelen?
https://www.nlveteraneninstituut.nl/vet ... enen-woii/
Sterkte, ook voor jou!
https://www.nlveteraneninstituut.nl/vet ... enen-woii/
Sterkte, ook voor jou!
dinsdag 11 juli 2023 om 13:05
Weet ik niet, misschien doordat zij nog leeft of doordat ik minder ver in het verwerkingsproces ben. Het is geen bewuste keuze, dus ik zou niet zeggen "waarom" maar "waardoor" dat zo is. Op rationeel niveau voel ik best mededogen en begrijp ik dat zij een beschadigd mens is. Maar op emotioneel niveau, het kind in mezelf kan dat nog niet zo ervaren. Na mijn vaders overlijden was het plotsklaps "goed" doordat ik mijn innerlijke angst en verzet losliet en daardoor weer liefde ging voelen. Die liefde kunnen toelaten in je hart is denk ik wat echt mededogen is.
Met mijn moeder zal het waarschijnlijk ook zo gaan, ik weet dat ik zeer waarschijnlijk ergens liefde heb voor haar alleen ik voel het niet. Ik vond het bijzonder om dat zo mee te maken, wat het doet in jezelf als een lid van het systeem wegvalt. De gevoelens en verhoudingen veranderen dan binnenin jezelf ook, ook al heb je geen contact meer met elkaar. Tenminste ik heb gelezen dat ik daarin niet uniek ben, dus ik denk dat het vaker zo werkt.
dinsdag 11 juli 2023 om 13:40
Geen idee, de zus misschien? Maar hoe voorkom ik herkenning? Als ik van de vader een moeder had gemaakt (wel overwogen) was het een andere dynamiek geweest.
En ook, eerlijk gezegd: jammer dan. Of is dat heel dom?
dinsdag 11 juli 2023 om 13:49
Nou niet direct heel dom, maar het is niet je man die het topic geopend heeft. Dan zou ik zeggen: zijn keuze, zijn verantwoordelijkheid. Nu schrijf jij het hier van je af, voor jezelf en uiteraard ook in een poging duidelijker te hebben hoe jij er voor je man kunt zijn, maar nu maak jij wel de keuze welke info er allemaal staat over hem en zijn familie (inclusief wat er allemaal door z'n hoofd gaat). Niet hij. Dus ik zou het wel overleggen met hem, wat hij daarvan vindt en mee wil. Want als zus het leest heeft dat uiteraard consequenties, voor hem wel teverstaan, niet direct voor jou.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
