Relaties
alle pijlers
Sterfbed & ruzie
zaterdag 8 juli 2023 om 08:13
Mijn man heeft een zeer slechte band met zijn vader (90+) die hem altijd heeft gekleineerd en getreiterd. Vijf jaar geleden hoorden we dat zijn vader niet lang meer te leven had. Dat viel dus mee. Wel gaat het inmiddels zeer slecht met hem.
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
donderdag 13 juli 2023 om 20:27
Ja dit
Het is zoals het is
donderdag 13 juli 2023 om 21:03
Hmm, ik vrees dat het toch een wat langer bericht is geworden. Misschien onverstandig, misschien ook wel goed om een verklaring te geven. Want pijnlijk en onvoorstelbaar blijft het.
Mijn man wist sowieso meteen dat hij niet terugging. Maar de emotionele zuigkracht was overduidelijk: als je nú niet terug komt…
Hij heeft de app naar zijn zwager én zijn moeder gestuurd. Omdat hij dacht dat de inhoud van de app anders verdraaid of verzwegen zou worden.
Wat hij precies heeft geschreven, weet ik even niet meer, maar eigenlijk heeft hij zijn hart gelucht en gezegd dat hij wegblijft omdat de laatste uren van zijn vader harmonieus moeten zijn. Dat hij het liever zelf verwerkt, omringd door zijn dierbaren. (Die laatste zin is keihard, inderdaad, maar wel waar).
Mijn man wist sowieso meteen dat hij niet terugging. Maar de emotionele zuigkracht was overduidelijk: als je nú niet terug komt…
Hij heeft de app naar zijn zwager én zijn moeder gestuurd. Omdat hij dacht dat de inhoud van de app anders verdraaid of verzwegen zou worden.
Wat hij precies heeft geschreven, weet ik even niet meer, maar eigenlijk heeft hij zijn hart gelucht en gezegd dat hij wegblijft omdat de laatste uren van zijn vader harmonieus moeten zijn. Dat hij het liever zelf verwerkt, omringd door zijn dierbaren. (Die laatste zin is keihard, inderdaad, maar wel waar).
donderdag 13 juli 2023 om 21:21
donderdag 13 juli 2023 om 22:39
donderdag 13 juli 2023 om 23:30
vrijdag 14 juli 2023 om 06:05
Zelf kom ik uit een enorm toxic gezin met een klassiek narcistische vader en verborgen narcistische moeder.
Het is bizar wat ouders hun kinderen aan kunnen doen en ook hoe dat vaak verdoezeld wordt voor de buitenwereld.
Wanneer als (volwassen) kind je ogen eindelijk open gaan en je afstand neemt, ben je niet alleen voor je ouders maar ook voor de buitenwereld de boeman.
Ik kan me zo goed inleven in je man.
Ik heb sinds 3,5 jaar geen contact meer met mijn ouders.
Voor die tijd hoorde ik al zeker 5 jaar dat mijn vader met één been in zijn graf stond.
Heb zelfs zijn hele begrafenis voorbereid, de lijstjes wie te bellen lagen al klaar toen hij een operatie moest ondergaan.
Volgens mijn ouders was de overlevingskans minimaal.
Ik zat voor de operatie dagen lang bij mijn ouders, de muziek uit te zoeken, planningen te maken hoe ik alles alleen zou moeten regelen.
Mijn moeder was heel afhankelijk, praktisch niet in staat om dat allemaal te doen dus ik moest het maar regelen.
Mijn huwelijk was op dat moment slecht, ik had 2 banen om alle ballen in de lucht te houden vanwege de toeslagenaffaire, was vader en moeder tegelijk voor een jong kind, het was een hel.
En dat wisten mijn ouders.
Toen mijn (inmiddels ex) man na de operatie tegen de chirurg zei dat het toch een wonder was dat mijn vader het had gehaald, werd hij raar aangekeken... Waarom zouden ze een lange en dure operatie uitvoeren als ze geen vertrouwen hadden in een goede afloop, het was helemaal niet levensbedreigend geweest.
Gewoon een lange operatie.
Dat hele spektakel was puur om mij in hun macht te houden, zoals het als mijn hele leven ging.
Soms kom ik mensen tegen bij de supermarkt, die mijn ouders kennen en dan hoor ik dat het echt heel slecht met mijn vader gaat. Inmiddels staat hij écht met een been in het graf.
Maar dat hoor ik dus al jaren.
Hoevaak er wel geen ambulance werd gebeld, op rare tijdstippen, dat mijn moeder me hysterisch opbelde en ik in paniek naar ze toe ging. 'Papa gaat dooohood, je moet NU komen'. En dan ging ik weer, alles uit mijn handen gooiend.
Bleek later dat mijn vader geen zin had om op een afspraak bij de specialist te wachten, en even wat medicatie teveel had ingenomen zodat hij direct geholpen werd. Hij wist precies wat hij moest innemen om bepaalde reacties te krijgen.
Hij had zijn zin, mijn moeder had haar aandacht weer als de zielige zorgzame vrouw van de o zo zieke man.
Mensen die niet bekend zijn met een gestoorde thuissituatie zullen mensen als jouw man, of mij, of vele anderen nooit begrijpen.
En dat hoeft ook niet.
Je man kan niet verwachten dat dat gif wat hem jaren door zijn keel gedrukt is nu ineens minder wordt, zijn moeder en zus gaan er vrolijk mee verder om je man als een pop in hun macht te houden.
Gewoon omdat het kan.
Het gedrag wat ze tonen kan je niet verklaren, gewoon omdat normale mensen zich niet zo gedragen.
Die manipuleren niet, misdragen zich niet om vervolgens anderen de schuld in de schoenen te schuiven.
Het is allemaal heel bewust vals en gemeen gedrag, dat is ook het zieke.
Wat hij 'moet' als je schoonvader echt dood gaat of dood is, kan alleen hij bepalen. En wat hij ook besluit, het zal pijn doen, aan hem vreten en hij zal er snachts echt nog wel van wakker liggen.. 'heb ik het goede gedaan'.
En die gedachten zijn alleen maar omdat je man nog steeds een kind is wat loyaal is naar zijn ouders die het niet verdienen.
Als mijn ouders sterven ga ik er niet heen. Niet naar hun sterfbed, niet naar een uitvaart. Dat doet wel pijn maar het is mijn keuze.
Ik ga wel even lopen janken in het bos en tik wat sterke drank weg en dan komt er een moment van rust, omdat ik dan zeker weet dat er geen nieuwe leugens en manipulatie (zelfs zonder contact krijgen ze dat nog voor elkaar,viavia) meer zullen komen.
Veel sterkte voor jou en je man.
En wat fijn om te lezen dat jullie zo'n hecht gezin zijn.
Hij heeft een giftige cirkel doorbroken, laat hij daar trots op zijn.
Het is bizar wat ouders hun kinderen aan kunnen doen en ook hoe dat vaak verdoezeld wordt voor de buitenwereld.
Wanneer als (volwassen) kind je ogen eindelijk open gaan en je afstand neemt, ben je niet alleen voor je ouders maar ook voor de buitenwereld de boeman.
Ik kan me zo goed inleven in je man.
Ik heb sinds 3,5 jaar geen contact meer met mijn ouders.
Voor die tijd hoorde ik al zeker 5 jaar dat mijn vader met één been in zijn graf stond.
Heb zelfs zijn hele begrafenis voorbereid, de lijstjes wie te bellen lagen al klaar toen hij een operatie moest ondergaan.
Volgens mijn ouders was de overlevingskans minimaal.
Ik zat voor de operatie dagen lang bij mijn ouders, de muziek uit te zoeken, planningen te maken hoe ik alles alleen zou moeten regelen.
Mijn moeder was heel afhankelijk, praktisch niet in staat om dat allemaal te doen dus ik moest het maar regelen.
Mijn huwelijk was op dat moment slecht, ik had 2 banen om alle ballen in de lucht te houden vanwege de toeslagenaffaire, was vader en moeder tegelijk voor een jong kind, het was een hel.
En dat wisten mijn ouders.
Toen mijn (inmiddels ex) man na de operatie tegen de chirurg zei dat het toch een wonder was dat mijn vader het had gehaald, werd hij raar aangekeken... Waarom zouden ze een lange en dure operatie uitvoeren als ze geen vertrouwen hadden in een goede afloop, het was helemaal niet levensbedreigend geweest.
Gewoon een lange operatie.
Dat hele spektakel was puur om mij in hun macht te houden, zoals het als mijn hele leven ging.
Soms kom ik mensen tegen bij de supermarkt, die mijn ouders kennen en dan hoor ik dat het echt heel slecht met mijn vader gaat. Inmiddels staat hij écht met een been in het graf.
Maar dat hoor ik dus al jaren.
Hoevaak er wel geen ambulance werd gebeld, op rare tijdstippen, dat mijn moeder me hysterisch opbelde en ik in paniek naar ze toe ging. 'Papa gaat dooohood, je moet NU komen'. En dan ging ik weer, alles uit mijn handen gooiend.
Bleek later dat mijn vader geen zin had om op een afspraak bij de specialist te wachten, en even wat medicatie teveel had ingenomen zodat hij direct geholpen werd. Hij wist precies wat hij moest innemen om bepaalde reacties te krijgen.
Hij had zijn zin, mijn moeder had haar aandacht weer als de zielige zorgzame vrouw van de o zo zieke man.
Mensen die niet bekend zijn met een gestoorde thuissituatie zullen mensen als jouw man, of mij, of vele anderen nooit begrijpen.
En dat hoeft ook niet.
Je man kan niet verwachten dat dat gif wat hem jaren door zijn keel gedrukt is nu ineens minder wordt, zijn moeder en zus gaan er vrolijk mee verder om je man als een pop in hun macht te houden.
Gewoon omdat het kan.
Het gedrag wat ze tonen kan je niet verklaren, gewoon omdat normale mensen zich niet zo gedragen.
Die manipuleren niet, misdragen zich niet om vervolgens anderen de schuld in de schoenen te schuiven.
Het is allemaal heel bewust vals en gemeen gedrag, dat is ook het zieke.
Wat hij 'moet' als je schoonvader echt dood gaat of dood is, kan alleen hij bepalen. En wat hij ook besluit, het zal pijn doen, aan hem vreten en hij zal er snachts echt nog wel van wakker liggen.. 'heb ik het goede gedaan'.
En die gedachten zijn alleen maar omdat je man nog steeds een kind is wat loyaal is naar zijn ouders die het niet verdienen.
Als mijn ouders sterven ga ik er niet heen. Niet naar hun sterfbed, niet naar een uitvaart. Dat doet wel pijn maar het is mijn keuze.
Ik ga wel even lopen janken in het bos en tik wat sterke drank weg en dan komt er een moment van rust, omdat ik dan zeker weet dat er geen nieuwe leugens en manipulatie (zelfs zonder contact krijgen ze dat nog voor elkaar,viavia) meer zullen komen.
Veel sterkte voor jou en je man.
En wat fijn om te lezen dat jullie zo'n hecht gezin zijn.
Hij heeft een giftige cirkel doorbroken, laat hij daar trots op zijn.
vrijdag 14 juli 2023 om 06:32
Wat een lieve post Kazu, zeker de laatste alinea. En Samarinde: je mag hoeft idd ook niet te gaan. Ik denk dat hij zijn eigen koers hierin prima kan bepalen. Jullie ook sterkte!
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 14 juli 2023 om 09:36
Zeker een lieve post Kazu, en je verhaal is enorm herkenbaar. Ook de afhankelijkheid van de moeder - zij houdt haar dochter inmiddels al tien dagen gegijzeld (ze slaapt al die tijd al bij haar ouders, want haar moeder kan niet bevatten dat dit volslagen onverwachtse onheil haar treft. Dat is het rare: deze mensen praten nooit, over niks en zéker niet over dingen die moeilijk zijn, en daarom hebben ze al die jaren geweigerd de realiteit - namelijk: mensen worden meestal geen 130 - onder ogen te zien.
De moeder van mijn man heeft haar nagels in haar dochter geslagen, nu meer dan ooit, en ik weet zeker dat ze na het overlijden van hun man/vader als Siamese tweeling verder zullen gaan. Daar ontsnapt mijn man gelukkig aan. Het is zielig voor de dochter, absoluut, hoewel dat op dit moment even niet zo voelt. Toen mijn man en ik het erover hadden, kwamen we tot de conclusie dat ze een valse hond is, maar wel eentje die vals is gemáákt. En haar straf is nog lang niet uitgediend: haar leven zal voortaan in het teken van haar moeder staan. Omdat zij niet heeft gedaan wat jij deed, breken namelijk. Ik hoop dat mijn man ook op het punt komt dat hij daar klaar voor is. Nu, met het sterfbed en de op handen zijnde begrafenis, speelt er teveel; in deze chaos van emoties heeft hij nog niet de helderheid om alles te overzien.
Nogmaals dank voor je post.
De moeder van mijn man heeft haar nagels in haar dochter geslagen, nu meer dan ooit, en ik weet zeker dat ze na het overlijden van hun man/vader als Siamese tweeling verder zullen gaan. Daar ontsnapt mijn man gelukkig aan. Het is zielig voor de dochter, absoluut, hoewel dat op dit moment even niet zo voelt. Toen mijn man en ik het erover hadden, kwamen we tot de conclusie dat ze een valse hond is, maar wel eentje die vals is gemáákt. En haar straf is nog lang niet uitgediend: haar leven zal voortaan in het teken van haar moeder staan. Omdat zij niet heeft gedaan wat jij deed, breken namelijk. Ik hoop dat mijn man ook op het punt komt dat hij daar klaar voor is. Nu, met het sterfbed en de op handen zijnde begrafenis, speelt er teveel; in deze chaos van emoties heeft hij nog niet de helderheid om alles te overzien.
Nogmaals dank voor je post.
vrijdag 14 juli 2023 om 11:29
@ Kuzu, wat een mooie post ! Hoe ga je om met het onbegrip van mensen, die niet snappen dat afstand tot je familie noodzakelijk is ?
Zelf loop ik daar nogal tegenaan. Het doet extra pijn dat er na alles wat er is gebeurd, het kind dat breekt de schuld krijgt.
@ Samarinde, veel sterkte voor jou en je man de komende tijd.
Zelf loop ik daar nogal tegenaan. Het doet extra pijn dat er na alles wat er is gebeurd, het kind dat breekt de schuld krijgt.
@ Samarinde, veel sterkte voor jou en je man de komende tijd.
vrijdag 14 juli 2023 om 12:08
Dank je, en goede vraag. Ik denk dat wij hier ook tegenaan gaan lopen, omdat het er sinds gisteravond naar uitziet dat we niet worden uitgenodigd voor de begrafenis en hoe leg je dat uit aan mensen zonder glashard te liegen (ja, het was een mooi/goed afscheid)?tinydancer schreef: ↑14-07-2023 11:29@ Kuzu, wat een mooie post ! Hoe ga je om met het onbegrip van mensen, die niet snappen dat afstand tot je familie noodzakelijk is ?
Zelf loop ik daar nogal tegenaan. Het doet extra pijn dat er na alles wat er is gebeurd, het kind dat breekt de schuld krijgt.
@ Samarinde, veel sterkte voor jou en je man de komende tijd.
Nadat mijn man gisteren had gereageerd op het nieuws dat zijn vader binnen 48 uur zou overlijden, door uit te leggen waarom hij niet terugkwam, ontving hij een appje van zijn zwager dat opende met de zin: Hier stopt het!!
Daarna volgde een reeks verwijten en verwensingen die erop neerkwamen dat hij niet eens het fatsoen had om 900 kilometer te rijden om afscheid te nemen van zijn vader (of zijn ‘paps’, zoals dat deel van de familie hem noemt).
Mijn dochters moesten allebei huilen, zo zielig vonden ze het voor hun vader. We hebben het er nog wel even over gehad, maar ja, er valt eigenlijk zo weinig zinnigs over dit gedrag te zeggen. Het is beter om het níet te willen verklaren, denk ik, omdat dat simpelweg niet kan.
Dus hier stopt het.
Maar niet heus, natuurlijk. Wat een ellende, zeg.
vrijdag 14 juli 2023 om 12:22
Wauw Kuzu, wat een berg aan manipulatie, met dat zogenaamde bijna doodgaan (en jij de begrafenis maar regelen) en met het rommelen met medicatie om maar 'lekker' niet te hoeven wachten op een afspraak. Echt bizar. Je zult helaas nog wel heel veel meer van dit soort 'verhalen' hebben, wat goed dat je voor jezelf een streep hebt kunnen zetten onder het contact!
@Samarinde: ik zou iets zeggen als 'Het contact is daar te ingewikkeld voor'. Neutraal, kort, krachtig. Je kunt nog iets uitweiden met pijnlijk/helaas/..., afhankelijk van hoeveel je (man) kwijt wil.
@Samarinde: ik zou iets zeggen als 'Het contact is daar te ingewikkeld voor'. Neutraal, kort, krachtig. Je kunt nog iets uitweiden met pijnlijk/helaas/..., afhankelijk van hoeveel je (man) kwijt wil.
vrijdag 14 juli 2023 om 12:25
Klassieke dramadriehoek shit, mensen kiezen daar zelf voor (al dan niet bewust).
Ik zou echt stoppen met jezelf uitleggen, je graaft je alleen maar dieper in. Had man eigenlijk al eerder moeten doen. Anders solliciteer je helaas naar reacties/verwijten. Er zijn mensen die niet tot redelijkheid te bewegen zijn, die zich alleen maar slachtoffer voelen en alles aangrijpen om zich daarin te wentelen.
Ik zou echt stoppen met jezelf uitleggen, je graaft je alleen maar dieper in. Had man eigenlijk al eerder moeten doen. Anders solliciteer je helaas naar reacties/verwijten. Er zijn mensen die niet tot redelijkheid te bewegen zijn, die zich alleen maar slachtoffer voelen en alles aangrijpen om zich daarin te wentelen.
vrijdag 14 juli 2023 om 12:37
Ik denk niet dat andere mensen bezig zijn met het overlijden van die man en of jullie daar wel of niet heen zijn geweest. Het is immers een oude man, dus het lijkt me dat verder niemand zijn overlijden interessant of opmerkelijk vindt.
vrijdag 14 juli 2023 om 12:38
Was al voorspeld eigenlijk.... hoe meer je typt, hoe meer je terugkrijgt.
Laat het dan nu ook écht stoppen en reageer niet meer.
vrijdag 14 juli 2023 om 13:10
Je man had al veel eerder kunnen zeggen:'Hier stopt het.' Desondanks is hij het blijven proberen. Lullig genoeg loop je dan ook kans dat de andere partij dit eerder zegt. Dat kan flink vervelend voelen, dat die ander dat zegt, terwijl je het zelf al zo vaak hebt willen zeggen en het toch niet deed.
Er is een grens getrokken. Die grens was voor je man toch allang bereikt. Je man kan ervoor kiezen om het inderdaad bij die woorden van zwager te laten.
Er is een grens getrokken. Die grens was voor je man toch allang bereikt. Je man kan ervoor kiezen om het inderdaad bij die woorden van zwager te laten.
vrijdag 14 juli 2023 om 13:28
Mijn man vindt het juist belangrijk dat zíj het contact verbreken. Dus misschien is hij daarom (summier) in contact gebleven. Om dit af te dwingen. De andere optie was een excuus van hun kant geweest, as if… dus in die zin is dit denk ik de beste uitkomst, hoe wrang ook.urim schreef: ↑14-07-2023 13:10Je man had al veel eerder kunnen zeggen:'Hier stopt het.' Desondanks is hij het blijven proberen. Lullig genoeg loop je dan ook kans dat de andere partij dit eerder zegt. Dat kan flink vervelend voelen, dat die ander dat zegt, terwijl je het zelf al zo vaak hebt willen zeggen en het toch niet deed.
Er is een grens getrokken. Die grens was voor je man toch allang bereikt. Je man kan ervoor kiezen om het inderdaad bij die woorden van zwager te laten.
In mijn ideale scenario blijft de andere kant verder stil, kan mijn man op zijn eigen manier afscheid nemen, gaan we eind volgende week terug naar huis en begint hij direct met psychotherapie. Maar zo vlekkeloos zal het waarschijnlijk niet verlopen…
vrijdag 14 juli 2023 om 13:42
Mocht je man behoefte hebben aan literatuur, dan is het boek "Breken met je ouders" van Marloes Hospes een aanrader.
Het is een heel compleet en overzichtelijk geschreven boek. Waarschijnlijk zal het veel herkenning oproepen. Er is ook een hoofdstuk over sterfte van een ouder en over reacties van omstanders en overige familieleden.
Het is een heel compleet en overzichtelijk geschreven boek. Waarschijnlijk zal het veel herkenning oproepen. Er is ook een hoofdstuk over sterfte van een ouder en over reacties van omstanders en overige familieleden.
vrijdag 14 juli 2023 om 14:11
Dank voor de tip, ik ga het bestellen!Drakenoog schreef: ↑14-07-2023 13:42Mocht je man behoefte hebben aan literatuur, dan is het boek "Breken met je ouders" van Marloes Hospes een aanrader.
Het is een heel compleet en overzichtelijk geschreven boek. Waarschijnlijk zal het veel herkenning oproepen. Er is ook een hoofdstuk over sterfte van een ouder en over reacties van omstanders en overige familieleden.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
