Relaties
alle pijlers
Sterfbed & ruzie
zaterdag 8 juli 2023 om 08:13
Mijn man heeft een zeer slechte band met zijn vader (90+) die hem altijd heeft gekleineerd en getreiterd. Vijf jaar geleden hoorden we dat zijn vader niet lang meer te leven had. Dat viel dus mee. Wel gaat het inmiddels zeer slecht met hem.
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
zaterdag 15 juli 2023 om 00:35
Tuurlijk, dat kan ook gewoon, dat je niet van sterkedrank of bankhangers houdt. Het punt is: zou jij je eigen broer of zus voor de bus gooien door je ouders te bellen? Want dat doe je niet. Mijn kinderen niet, in elk geval.
zaterdag 15 juli 2023 om 00:46
Dank voor je post, ik laat het antwoord op die vraag inderdaad even liggen. Ik weet het ook gewoon niet.Courage schreef: ↑14-07-2023 21:28Mijn persoonlijke mening is dat je het antwoord op die vraag beter laat rusten. Of het zoeken daarnaar. Dit gaat niet over jou maar over je man. Laat hem zijn proces en zijn eigen vragen stellen en eventueel antwoorden op zoeken. Stel je ondersteunend op, maar ga niet plaatsvervangend therapeut zijn.
Ook het aanbevolen boek dat je hebt besteld: heel goed om te lezen zodat je begrip krijgt van hoe het is om in een toxische familie te zitten. Maar laat het dan daar bij. Mocht hij het boek zelf (willen) lezen, laat hem dat op zijn eigen moment en tempo doen en gun hem zijn eigen inzichten. Die anders kunnen zijn dan de jouwe.
Ik herken wel een aantal dingen van jouw mans situatie. Bijvoorbeeld dat hij zegt: "Ik ben blij dat jullie deze bizarre gesprekken ook hebben meegekregen." Zo te horen heeft hij vooral behoefte aan begrip van jou, jullie als gezin. Ik had dat ook met mijn moeder. Dat mijn man mee was op bezoek en ze iets ogenschijnlijk heel normaals zei. En ik op de terugweg tegen mijn man zei: hoorde je dat ze x en y zei? En dat bij hem ook in ene het licht aan ging van wat er nu wérkelijk werd gezegd. Ik was zo blij dat hij eindelijk snapte waar ik mee te maken had. Meer had en heb ik niet nodig.
Het boek zal ik zelf waarschijnlijk niet lezen, omdat het niet mijn verhaal is en niet mijn worsteling. Ik denk eigenlijk dat mijn man het ook niet zal lezen. Volgens mij is hij er deep down van overtuigd dat hij het goede doet. Het kost nu alleen nog wat moeite om het allemaal op een rijtje te zetten.
Oh, en ik denk (hoop) dat ik hem redelijk objectief of neutraal kan steunen, omdat ik nooit een echt emotionele band met zijn familieleden heb gehad. Het is altijd oppervlakkig gebleven, op afstand. Zijn ouders hebben wel geprobeerd mij in te lijven door me vaak te bellen en daarna ‘teleurgesteld’ te zijn dat ik nooit opnam of terugbelde, maar ik kon het gewoon niet opbrengen. Uiteindelijk hebben ze het geaccepteerd. Dus ik ben altijd buiten hun giftige cirkel gebleven, gelukkig.
zaterdag 15 juli 2023 om 01:18
Courage schreef: ↑15-07-2023 00:12Maar echt, dat is niet aan Samarinde om te onderzoeken. Dat zou wellicht iets zijn als hij zelf dit topic had geopend. Dus ik zou de vraag ook niet via haar aan hem gesteld hebben. Wij kunnen Samarinde steunen en zij weer haar man, maar wat mij betreft blijven 'we' ver uit de buurt van het analyseren van de man van Samarinde.
Ik stelde die vraag omdat inzicht in jezelf waarom je iets doet, of juist iets niet doet, heel waardevol kan zijn. En zo'n vraag kan TO best aan haar man stellen. Niet dat hij die per se aan haar hoeft te beantwoorden, maar voor zichzelf om erover na te denken. Ik vind dat meedenken over zulke dingen TO ook kan helpen in het ondersteunen van haar man. Hoef jij het niet mee eens te zijn natuurlijk.
zaterdag 15 juli 2023 om 15:30
Ja, dat is zo. Ik zie mijn man alleen niet als iemand die ervoor kiest om slachtoffer te zijn (omdat hij er iets uithaalt). Hij is bij die mensen geboren, er viel niks te kiezen en dan ligt het voor de hand dat hij zijn heil zocht in een overlevingsmechanisme, namelijk: meebewegen, de schuld bij zichzelf zoeken en ook op zich nemen om de lieve vrede te bewaren.chocolol schreef: ↑15-07-2023 01:18Ik stelde die vraag omdat inzicht in jezelf waarom je iets doet, of juist iets niet doet, heel waardevol kan zijn. En zo'n vraag kan TO best aan haar man stellen. Niet dat hij die per se aan haar hoeft te beantwoorden, maar voor zichzelf om erover na te denken. Ik vind dat meedenken over zulke dingen TO ook kan helpen in het ondersteunen van haar man. Hoef jij het niet mee eens te zijn natuurlijk.
Dat is nooit een keuze. Misschien later wel, maar ook op latere leeftijd weegt het overlevingsmechanisme zwaarder, omdat het een reflex is geworden. Hij weet niet beter. Rationeel wel, hoor. Maar deze mensen, zijn ouders tenslotte, roepen onwillekeurig het verlangen bij hem op om goed genoeg te zijn. Terwijl hij inmiddels echt wel beseft dat hij wordt gemanipuleerd. Maar dat is niet vergelijkbaar, vind ik, met ervoor kiezen om slachtoffer te zijn.
Dus: wat wint hij ermee om slachtoffer te zijn? Dat hij niet (opnieuw) hoeft te breken met zijn ouders. Maar ik denk dat dat nu wel gaat gebeuren.
zaterdag 15 juli 2023 om 15:55
We doen ons best! En het lukt ook aardig, gelukkig. Maar helemaal loslaten kunnen we het niet (ik iets beter dan hij natuurlijk). En het helpt wel degelijk om er hier over te schrijven, soort uitlaatklep en klankbord.
We vroegen ons net af (met een muziekje en een glas wijn erbij, dat wel) of ouders vaker met hun kinderen breken. Het lijkt me vrij zeldzaam. In elk geval zeldzamer dan andersom.
zaterdag 15 juli 2023 om 16:35
Oh, ik denk niet, dat ze echt met je man gebroken hebben, hoor...samarinde schreef: ↑15-07-2023 15:55We doen ons best! En het lukt ook aardig, gelukkig. Maar helemaal loslaten kunnen we het niet (ik iets beter dan hij natuurlijk). En het helpt wel degelijk om er hier over te schrijven, soort uitlaatklep en klankbord.
We vroegen ons net af (met een muziekje en een glas wijn erbij, dat wel) of ouders vaker met hun kinderen breken. Het lijkt me vrij zeldzaam. In elk geval zeldzamer dan andersom.
En ik denk dat kinderen idd vaker met hun ouders breken. Want voor die kinderen heb je toch een soort ingebakken zorgplicht/gevoel...
What would Patsy do?
zaterdag 15 juli 2023 om 16:37
Aan je ouders vertellen dat je broer al een paar dagen met een vreemde dame op de bank sterke drank drinkt vind ik nou niet echt 'voor de bus gooien'.
Het maakt niet uit, ik vroeg me gewoon af of er ook niet hier sprake is van twee totaal verschillende belevingen van hetzelfde feit.
zaterdag 15 juli 2023 om 17:02
Je hebt ook gelezen hoe het huis er na die tijd uit zag ? En ze hadden ook geen alcoholvergiftiging oid.
Dan vind ik het inderdaad eng, kleingeestig , klikgedrag.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 15 juli 2023 om 17:11
+veel (dan spreek je ze er toch op zijn minst direct op aan, als het je stoort…)blijfgewoonbianca schreef: ↑15-07-2023 17:02Je hebt ook gelezen hoe het huis er na die tijd uit zag ? En ze hadden ook geen alcoholvergiftiging oid.
Dan vind ik het inderdaad eng, kleingeestig , klikgedrag.
What would Patsy do?
zaterdag 15 juli 2023 om 17:18
zaterdag 15 juli 2023 om 17:20
Volgens mij werd er hier onlangs een topic over geopend. Ik weet niet meer precies het fijne…maar de titel was iets met “levend verlies” in ieder geval.Elizabethie schreef: ↑15-07-2023 17:18Ik ken meerder mensen die met hun ouder(s) gebroken hebben. Of/en met hun sibling(s).
Ouders die met hun kinderen gebroken hebben ken ik persoonlijk dan weer niet. Ik kan me niet voorstellen dat je dat ooit zou doen, misschien als je kind een ernstige misdadiger blijkt te zijn o.i.d.
What would Patsy do?
zaterdag 15 juli 2023 om 19:12
Oh, echt? Oh , sorry dan. Ik heb daar alleen de OP van gelezen en verder is het aan me voorbij gegaan. Wat een absurde dingen verzinnen mensen dan….
What would Patsy do?
zaterdag 15 juli 2023 om 19:18
Nou, ja, misschien als je alle afleveringen van het familiediner en aanverwante programma’s terug gaat kijken, dat je ms wel wat ouders tegen komt die wel “gebroken” hebben met hun kinderen.
Maar ik blijf er bij, dat omdat zwager nu een bericht heeft gestuurd met “hier stopt het!”, dat dat echt nog lang niet wil zeggen, dat moeder met zoon gebroken heeft. Linksom of rechtsom zij zitten daar thuis natuurlijk ook in een emotionele snelkookpan. En los daarvan als er echt altijd zoveel controle op zoon is uitgeoefend, dan stopt dat echt niet zomaar.
Maar ik blijf er bij, dat omdat zwager nu een bericht heeft gestuurd met “hier stopt het!”, dat dat echt nog lang niet wil zeggen, dat moeder met zoon gebroken heeft. Linksom of rechtsom zij zitten daar thuis natuurlijk ook in een emotionele snelkookpan. En los daarvan als er echt altijd zoveel controle op zoon is uitgeoefend, dan stopt dat echt niet zomaar.
What would Patsy do?
zaterdag 15 juli 2023 om 21:34
Ja, onbegrijpelijk. Dit is gewoon niet het moment om straffen uit te delen. Overigens heeft de zwager natuurlijk overlegd met zijn vrouw (de zus) en zijn schoonmoeder.
Zoals ik het zie (en dan neem ik de hele voorgeschiedenis van dit gezin mee, want er zijn steeds dit soort idiote conflicten geweest) had de moeder een handreiking moeten doen naar haar zoon. Omdat duidelijk was dat hij zich buitengesloten en niet welkom (en gekwetst) voelde. Hij trok zich gewond terug, zeg maar. Dat laat je als moeder toch niet gebeuren op zo’n levensbepalend moment?
Het gaat dan niet eens over wie er gelijk heeft en/of fout of goed heeft gehandeld, het gaat dan gewoon om onvoorwaardelijke liefde voor je kind. Zelfs als dat kind iets stoms heeft gedaan. Er zijn op dit moment toch wel belangrijkere dingen dan je eigen gekrenkte trots?
En ja, je zou kunnen zeggen dat dat net zo goed voor mijn man geldt, dat hij ook over zijn eigen schaduw heen moet springen, maar het verschil is die voorgeschiedenis. Hij heeft altíjd de schuld gekregen. Hij is altíjd het zwarte schaap geweest. En nu zijn grootste kwelgeest - zijn vader - op het punt staat de geest te geven, schuiven ze wéér alle schuld in zijn schoenen.
Normale mensen zouden - onder deze omstandigheden - zeggen: laten we het bijleggen of later uitpraten, er zijn nu dingen die even te groot en te emotioneel zijn. We moeten nu geen ruzie maken, we hebben elkaar nodig.
Dat neem ik dus die moeder vooral kwalijk.
zaterdag 15 juli 2023 om 21:56
Ik snap echt, dat je (of vooral je man misschien) dat zo voelt. Maar dat is toch niet realistisch als de relatie altijd al giftig is geweest. Moeder ziet heus niet ineens het licht, omdat man op sterven ligt. Juist niet, denk ik. En stel, dat er een excuus, handreiking was gekomen, waren jullie dan wel in de auto gestapt?samarinde schreef: ↑15-07-2023 21:34Ja, onbegrijpelijk. Dit is gewoon niet het moment om straffen uit te delen. Overigens heeft de zwager natuurlijk overlegd met zijn vrouw (de zus) en zijn schoonmoeder.
Zoals ik het zie (en dan neem ik de hele voorgeschiedenis van dit gezin mee, want er zijn steeds dit soort idiote conflicten geweest) had de moeder een handreiking moeten doen naar haar zoon. Omdat duidelijk was dat hij zich buitengesloten en niet welkom (en gekwetst) voelde. Hij trok zich gewond terug, zeg maar. Dat laat je als moeder toch niet gebeuren op zo’n levensbepalend moment?
Het gaat dan niet eens over wie er gelijk heeft en/of fout of goed heeft gehandeld, het gaat dan gewoon om onvoorwaardelijke liefde voor je kind. Zelfs als dat kind iets stoms heeft gedaan. Er zijn op dit moment toch wel belangrijkere dingen dan je eigen gekrenkte trots?
En ja, je zou kunnen zeggen dat dat net zo goed voor mijn man geldt, dat hij ook over zijn eigen schaduw heen moet springen, maar het verschil is die voorgeschiedenis. Hij heeft altíjd de schuld gekregen. Hij is altíjd het zwarte schaap geweest. En nu zijn grootste kwelgeest - zijn vader - op het punt staat de geest te geven, schuiven ze wéér alle schuld in zijn schoenen.
Normale mensen zouden - onder deze omstandigheden - zeggen: laten we het bijleggen of later uitpraten, er zijn nu dingen die even te groot en te emotioneel zijn. We moeten nu geen ruzie maken, we hebben elkaar nodig.
Dat neem ik dus die moeder vooral kwalijk.
What would Patsy do?
zaterdag 15 juli 2023 om 22:09
zaterdag 15 juli 2023 om 23:08
Die moeder is net zo goed beschadigd. Jij redeneert als iemand die in een normaal gezin is opgegroeid, maar als je dat niet bent, werken dingen heel anders.
Zij heeft net zo goed haar verhaal. Je bekijkt het, heel logisch vanuit je eigen gezichtspunt, maar zij zal ongetwijfeld dingen anders ervaren hebben en heeft haar eigen waarheid. Net als je man zijn waarheid heeft.
Zij heeft net zo goed haar verhaal. Je bekijkt het, heel logisch vanuit je eigen gezichtspunt, maar zij zal ongetwijfeld dingen anders ervaren hebben en heeft haar eigen waarheid. Net als je man zijn waarheid heeft.
zondag 16 juli 2023 om 07:41
Ik denk dat zijn moeder hem niet ziet als buitengesloten. Ze heeft een heel ander idee van hem. Wat hij dan ook zegt, interpreteert ze in het kader van dat idee.samarinde schreef: ↑15-07-2023 21:34
Zoals ik het zie (en dan neem ik de hele voorgeschiedenis van dit gezin mee, want er zijn steeds dit soort idiote conflicten geweest) had de moeder een handreiking moeten doen naar haar zoon. Omdat duidelijk was dat hij zich buitengesloten en niet welkom (en gekwetst) voelde. Hij trok zich gewond terug, zeg maar. Dat laat je als moeder toch niet gebeuren op zo’n levensbepalend moment?
Het gaat dan niet eens over wie er gelijk heeft en/of fout of goed heeft gehandeld, het gaat dan gewoon om onvoorwaardelijke liefde voor je kind. Zelfs als dat kind iets stoms heeft gedaan. Er zijn op dit moment toch wel belangrijkere dingen dan je eigen gekrenkte trots?
Als ik tegen mijn moeder had geklaagd dat ik me buitengesloten had gevoeld, had ik gewoon een verwijt terug gekregen. Het was dan mijn eigen schuld, want ik was toch egoïstisch en ongeïnteresseerd, of weet ik wat er in het verwijt zou passen. Echt niet dat mijn moeder even stil was gaan staan om het vanuit mijn perspectief te zien en het zielig te vinden. Als je jezelf wijsmaakt dat het je kind toch niet boeit, hoef je het ook niet op de hoogte te houden.
En onvoorwaardelijke liefde voor een bepaald kind hebben sommige moeders gewoon niet. Sommigen behandelen ook niet al hun kinderen hetzelfde en zien dat zelf niet eens.
Mijn moeder heeft mij meerdere keren gebeld om te vertelllen hoe lief of leuk het was dat haar andere kinderen bij een belangrijke gebeurtenis waren of samen een weekend weg gingen. Ze was dus of ontzettend kwaadaardig of had gewoon een bord voor haar hoofd en zag mij niet als haar kind of zo. Ik was in die gevallen (meervoud, helaas) dan niet geïnformeerd. "Zo lief dat mijn kinderen ook bij het gesprek met de arts waren." Plus namen erbij. En dat was dan woensdagochtend geweest, terwijl ze me op dinsdagavond had gebeld om te zeggen dat ze een gesprek had en dat er een vriendin mee zou gaan. Nog meer van dit soort voorvallen en je hangt de vlag uit als ze overlijdt hoor.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
