Relaties
alle pijlers
Sterfbed & ruzie
zaterdag 8 juli 2023 om 08:13
Mijn man heeft een zeer slechte band met zijn vader (90+) die hem altijd heeft gekleineerd en getreiterd. Vijf jaar geleden hoorden we dat zijn vader niet lang meer te leven had. Dat viel dus mee. Wel gaat het inmiddels zeer slecht met hem.
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
zondag 16 juli 2023 om 16:24
Vage schreef: ↑16-07-2023 11:57Als kind zijnde kan je hoog of laag springen en op je kop gaan staan, als er een beeld op je wordt geprojecteerd door je ouders en ze blijven dat beeld op je projecteren, het aan je verkopen als liefde en zorg en zich een slachtoffer voelen van je onredelijkheid en ondankbaarheid. Dan ben je uitgespeeld, er is niets te halen of te winnen en dat zal er nooit zijn.
De andere kinderen (die de ouders op handen dragen en vice versa, elkaar verdedigen etc) zijn altijd het bewijs dat het niet aan de ouders ligt maar aan het kind zelf. Als kind kan je daar niet tegenop.
Goed omschreven. Ik weet niet of het ook voor de situatie van TO's man geldt, maar ik herken precies wat je schrijft. Echt een heel pijnlijke situatie. Ik worstel zelf ook hoe ik hiermee om moet gaan.
(Fijn zo'n topic waarin we respectvol dingen kunnen bespreken en ook andere mensen zich begrepen voelen en/of er ook van kunnen leren.)
zondag 16 juli 2023 om 16:35
S-Groot schreef: ↑16-07-2023 15:29Maar vergis je niet: als er een breuk komt dan zal die niet komen vanuit de familie, niet door hen geinitieerd en niet door hen geforceerd. Dat idee houdt echt geen stand. Man zal zelf verantwoording moeten nemen voor zijn keuzes. Als dat breken is dan is dat breken en dan moet hij daar zelf voor gaan staan, niet halfslachtig met 'ja maar zij hebben het geforceerd'.
Dat denk ik ook. En hij mag voor zichzelf kiezen, ook al kan niemand anders dat begrijpen of is niemand het met hem eens. Zijn leven, zijn verantwoordelijkheid om zichzelf gelukkig te maken. En als breken met zijn familie hem geluk brengt (of als blijven in een voor hem toxische situatie hem ongelukkig maakt) dan moet hij daar zelf iets aan doen. (Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.)
zondag 16 juli 2023 om 16:58
zondag 16 juli 2023 om 17:00
Vind ik ook. Gelukkig had ik er een screenshot van gemaakt, want ik vond haar tekst erg nuttig.chocolol schreef: ↑16-07-2023 16:24Goed omschreven. Ik weet niet of het ook voor de situatie van TO's man geldt, maar ik herken precies wat je schrijft. Echt een heel pijnlijke situatie. Ik worstel zelf ook hoe ik hiermee om moet gaan.
(Fijn zo'n topic waarin we respectvol dingen kunnen bespreken en ook andere mensen zich begrepen voelen en/of er ook van kunnen leren.)
Ik snap ook niet dat het verwijderd is.
zondag 16 juli 2023 om 17:00
Wat dat die post waarin Vage vroeg wat man eruit haalt/haalde om contact te blijven houden (en daarmee het drama in stand te houden)? Want dat is een hele legitieme vraag en helemaal geen victim blamen. TO ziet zelf ook niet dat man daar wel degelijk een aandeel in heeft (hij is nou eenmaal zo opgegroeid en dan heb je nou eenmaal die copingsmechanismen). En zo te lezen weet jij (Chocolol) net als ik dat het helemaal niet eenvoudig is en ook helemaal niet om schuld draait, maar dat er nou eenmaal consequenties vastzitten aan je keuzes. Of je nou in contact blijft of juist niet: het heeft gevolgen en iets in je zorgt ervoor dat je de ene dan wel de andere keuze maakt.
zondag 16 juli 2023 om 17:32
Dit geloof ik ook wel, omdat er anders een soort slachtofferschap blijft sluimeren terwijl hij juist ook kracht en zelfvertrouwen kan putten uit het besluit om deze mensen de rug toe te keren.S-Groot schreef: ↑16-07-2023 15:29Ik denk dat het heel goed is dat je dat boek gaat lezen. Maar vergis je niet: als er een breuk komt dan zal die niet komen vanuit de familie, niet door hen geinitieerd en niet door hen geforceerd. Dat idee houdt echt geen stand. Man zal zelf verantwoording moeten nemen voor zijn keuzes. Als dat breken is dan is dat breken en dan moet hij daar zelf voor gaan staan, niet halfslachtig met 'ja maar zij hebben het geforceerd'.
Ik denk dat hij het nodig had om ‘gedumpt te worden’ omdat hij (en ik ook) niet kon geloven dat ze zo ver zouden gaan. Dat ze zo trots en geborneerd zouden zijn. Een soort laatste reality-check, zeg maar. Want dit irrationele gedrag zorgt ervoor dat je gaat twijfelen aan je eigen verstand: dit doen mensen toch niet?! Eh.. jawel. En dat is dan een shock en een opluchting in één: het is duidelijk, ze zijn echt gestoord, nu kan ik accepteren dat zij geen plaats meer hebben in mijn leven.
Toen we vanochtend een strandwandeling maakten, zei ik nog tegen hem: die therapeut kan je helpen om het laatste restje schuldgevoel weg te werken, zodat je echt vrij bent. Dat komt ongeveer neer op wat jij zegt: je moet het zélf afkappen en het als een bevrijding gaan ervaren. Nu is er denk ik nog teveel boosheid.
zondag 16 juli 2023 om 17:58
Nee, volgens mij ging het om de post waarin ze stelde dat (in mijn woorden) iederéén in dat verziekte systeem slachtoffer is, en dat daarin geen onderscheid kan worden gemaakt tussen goed of slecht. Zoiets was het.
Ik vond het ook geen victim blaming, al ben ik het er niet mee eens. Het is gewoon een andere manier van kijken naar disfunctionele families.
Mijn probleem met Vages visie is dat zij doorslaat in de mate waarin mensen (zoals mijn man) volgens haar verantwoordelijkheid moeten nemen voor wat ze is aangedaan. Dat klinkt heel sterk en autonoom, maar kom op, soms word je gewoon onrechtvaardig of slecht behandeld en daar mag je wat mij betreft gewoon heel boos en verdrietig over zijn. Alles maar wegpoetsen onder het mom van ‘je bent er zelf bij’ en ‘je hebt zelf ook blinde vlekken’ is te kort door de bocht. Toch vind ik het geen victim blaming, omdat Vage volgens mij uit ervaring spreekt en zelf blijkbaar wel kracht put uit deze theorie. En als het voor haar werkt, is dat natuurlijk prima.
zondag 16 juli 2023 om 18:15
Volgens mij bedoelde Vage meer met eigen verantwoordelijkheid nemen wel grenzen stellen en absoluut niet accepteren. Maar wel kijken naar de anderen met mededogen en zien dat iedereen slachtoffer is.samarinde schreef: ↑16-07-2023 17:58Nee, volgens mij ging het om de post waarin ze stelde dat (in mijn woorden) iederéén in dat verziekte systeem slachtoffer is, en dat daarin geen onderscheid kan worden gemaakt tussen goed of slecht. Zoiets was het.
Ik vond het ook geen victim blaming, al ben ik het er niet mee eens. Het is gewoon een andere manier van kijken naar disfunctionele families.
Mijn probleem met Vages visie is dat zij doorslaat in de mate waarin mensen (zoals mijn man) volgens haar verantwoordelijkheid moeten nemen voor wat ze is aangedaan. Dat klinkt heel sterk en autonoom, maar kom op, soms word je gewoon onrechtvaardig of slecht behandeld en daar mag je wat mij betreft gewoon heel boos en verdrietig over zijn. Alles maar wegpoetsen onder het mom van ‘je bent er zelf bij’ en ‘je hebt zelf ook blinde vlekken’ is te kort door de bocht. Toch vind ik het geen victim blaming, omdat Vage volgens mij uit ervaring spreekt en zelf blijkbaar wel kracht put uit deze theorie. En als het voor haar werkt, is dat natuurlijk prima.
Hierdoor kun je afstand nemen van deze familieleden zonder boos op ze te zijn en het verdriet toe te laten van wat jou is aangedaan door deze onkunde.
Niet voor niets wordt gezegd dat vergeven vrijheid is.
zondag 16 juli 2023 om 19:47
Eigen verantwoordelijkheid en grenzen stellen gaat in mijn ogen inderdaad op als de relatie tussen beide partijen gelijkwaardig is.
Vriendschappen, collega's etc.
Een ouder/kind relatie is in eerste instantie niet gelijkwaardig.
Ook al word je volwassen en kan je levelen met je ouders, als je bent opgegroeid in een toxic gezin is de hele basis verziekt en dat blijft het ook.
Verziekte patronen sluipen er in.
Als ik nu op papier zet wat ik heb geaccepteerd van mijn ouders, zouden mensen me aankijken of ik wat hersencellen mis. Dat accepteer je toch allemaal niet?
Maar van kleins af sluipt het er in.
Mijn moeder heeft me ziek gemaakt met medicatie, als positief persoon moet ik er vanuit gaan dat het met goede bedoelingen was. 'Welke moeder wil nu niet het beste voor haar kind'.
Inderdaad, normale ouders willen dat en doen hun best er voor.
Mijn moeder wilde gewoon aandacht, over de rug van wie dan ook.
Ik heb ook leuke dingen gedaan in mijn jeugd en kwam in materiele zin niks tekort.
Ik geloof erin dat de verknipte persoonlijkheden van mijn beide ouders elkaar hebben versterkt, wellicht dat ze met andere partners hele leuke liefhebbende mensen zouden zijn geweest.
Hoe je later met bepaalde gebeurtenissen omgaat is in mijn optiek grotendeels een keuze, blijven hangen in een slachtofferrol is voor niemand goed maar wanneer je accepteert dat bepaalde dingen je zijn aangedaan kan je ook een stuk loslaten en verder met je leven.
Hopen dat mensen veranderen schiet niks op.
Ook al zal je man stiekem hoop houden dat hij wel gezien wordt als de persoon die hij is en niet alleen als de puppet/zwart schaap, dat zal niet gebeuren.
Zijn moeder en zus leven te lang met hun giftige verziekte patronen en rolverdeling, die ze prima bevalt.
Pas als iedereen dood is stopt het.
En tot die tijd, afstand houden en het zelf anders doen.
Vriendschappen, collega's etc.
Een ouder/kind relatie is in eerste instantie niet gelijkwaardig.
Ook al word je volwassen en kan je levelen met je ouders, als je bent opgegroeid in een toxic gezin is de hele basis verziekt en dat blijft het ook.
Verziekte patronen sluipen er in.
Als ik nu op papier zet wat ik heb geaccepteerd van mijn ouders, zouden mensen me aankijken of ik wat hersencellen mis. Dat accepteer je toch allemaal niet?
Maar van kleins af sluipt het er in.
Mijn moeder heeft me ziek gemaakt met medicatie, als positief persoon moet ik er vanuit gaan dat het met goede bedoelingen was. 'Welke moeder wil nu niet het beste voor haar kind'.
Inderdaad, normale ouders willen dat en doen hun best er voor.
Mijn moeder wilde gewoon aandacht, over de rug van wie dan ook.
Ik heb ook leuke dingen gedaan in mijn jeugd en kwam in materiele zin niks tekort.
Ik geloof erin dat de verknipte persoonlijkheden van mijn beide ouders elkaar hebben versterkt, wellicht dat ze met andere partners hele leuke liefhebbende mensen zouden zijn geweest.
Hoe je later met bepaalde gebeurtenissen omgaat is in mijn optiek grotendeels een keuze, blijven hangen in een slachtofferrol is voor niemand goed maar wanneer je accepteert dat bepaalde dingen je zijn aangedaan kan je ook een stuk loslaten en verder met je leven.
Hopen dat mensen veranderen schiet niks op.
Ook al zal je man stiekem hoop houden dat hij wel gezien wordt als de persoon die hij is en niet alleen als de puppet/zwart schaap, dat zal niet gebeuren.
Zijn moeder en zus leven te lang met hun giftige verziekte patronen en rolverdeling, die ze prima bevalt.
Pas als iedereen dood is stopt het.
En tot die tijd, afstand houden en het zelf anders doen.
zondag 16 juli 2023 om 20:05
Nee je hebt gelijk TO het is legitiem om je geschaad te voelen door dingen die gebeuren. En nu zit je/hij middenin een hele moeilijke situatie.
Het is meer dat ik lees over zus die een slecht mens zou zijn, schuld, gemeen, opzettelijk, dat man het nodig heeft dat zij het contact verbreken ipv hij. Dan spreek je zelf de taal van het disfunctionele systeem. De taal van het slachtoffer net zoals zij dat doen. Het systeem zit in hem/jullie zelf. En dat kost werk om te veranderen.
Ik denk niet dat iedereen hier slachtoffer is, alleen man en zijn zus. De ouders waren waarschijnlijk slachtoffer in hun gezin van herkomst maar als ouders hebben ze een verantwoordelijkheid te dragen. Als ouder wordt je slachtofferschap op een vreemde manier "daderschap" zodra je kinderen krijgt, tussen aanhalingstekens omdat niemand dit bewust doet en het verloopt niet via bewuste patronen.
Als volwassen slachtoffer, je man dus, kies je op enig moment of je een slachtoffer blijft of niet. Hoe cru of oneerlijk dat ook klinkt misschien? Dat je niet weet hoe je dat moet doen verontschuldigt je niet van die keuze. Uiteindelijk neem je van je ouders wat je nodig had en de rest mag worden weggestreept, vergeven. Maar dat het een keuze is betekent dus dat je ook kan kiezen om in je huidige waarheid te blijven, omdat je er nog iets van nodig hebt om je staande te houden. Dat is net zo legitiem. Er is geen goed of fout.
Omdat het per definitie tegen-intuitief werk is, de ouders/alles uit je jeugd en in het leven waar je van weg wil in je hart laten kort gezegd, vond ik het jammer om te lezen dat jullie zo'n boek wat je notabene besteld had (toch?) niet zouden lezen (volgens mij ging mijn verwijderde post daar over).
Ik ben idd voorstander van wel dat werk doen, vooral als je kinderen hebt. Maar dat ben ik en dat kan ik een ander niet opleggen. Die zendingsdrang daar zal ik wat beter op letten.
Het is meer dat ik lees over zus die een slecht mens zou zijn, schuld, gemeen, opzettelijk, dat man het nodig heeft dat zij het contact verbreken ipv hij. Dan spreek je zelf de taal van het disfunctionele systeem. De taal van het slachtoffer net zoals zij dat doen. Het systeem zit in hem/jullie zelf. En dat kost werk om te veranderen.
Ik denk niet dat iedereen hier slachtoffer is, alleen man en zijn zus. De ouders waren waarschijnlijk slachtoffer in hun gezin van herkomst maar als ouders hebben ze een verantwoordelijkheid te dragen. Als ouder wordt je slachtofferschap op een vreemde manier "daderschap" zodra je kinderen krijgt, tussen aanhalingstekens omdat niemand dit bewust doet en het verloopt niet via bewuste patronen.
Als volwassen slachtoffer, je man dus, kies je op enig moment of je een slachtoffer blijft of niet. Hoe cru of oneerlijk dat ook klinkt misschien? Dat je niet weet hoe je dat moet doen verontschuldigt je niet van die keuze. Uiteindelijk neem je van je ouders wat je nodig had en de rest mag worden weggestreept, vergeven. Maar dat het een keuze is betekent dus dat je ook kan kiezen om in je huidige waarheid te blijven, omdat je er nog iets van nodig hebt om je staande te houden. Dat is net zo legitiem. Er is geen goed of fout.
Omdat het per definitie tegen-intuitief werk is, de ouders/alles uit je jeugd en in het leven waar je van weg wil in je hart laten kort gezegd, vond ik het jammer om te lezen dat jullie zo'n boek wat je notabene besteld had (toch?) niet zouden lezen (volgens mij ging mijn verwijderde post daar over).
Ik ben idd voorstander van wel dat werk doen, vooral als je kinderen hebt. Maar dat ben ik en dat kan ik een ander niet opleggen. Die zendingsdrang daar zal ik wat beter op letten.
zondag 16 juli 2023 om 20:34
samarinde schreef: ↑16-07-2023 17:58Nee, volgens mij ging het om de post waarin ze stelde dat (in mijn woorden) iederéén in dat verziekte systeem slachtoffer is, en dat daarin geen onderscheid kan worden gemaakt tussen goed of slecht. Zoiets was het.
Ik vond het ook geen victim blaming, al ben ik het er niet mee eens. Het is gewoon een andere manier van kijken naar disfunctionele families.
Mijn probleem met Vages visie is dat zij doorslaat in de mate waarin mensen (zoals mijn man) volgens haar verantwoordelijkheid moeten nemen voor wat ze is aangedaan. Dat klinkt heel sterk en autonoom, maar kom op, soms word je gewoon onrechtvaardig of slecht behandeld en daar mag je wat mij betreft gewoon heel boos en verdrietig over zijn. Alles maar wegpoetsen onder het mom van ‘je bent er zelf bij’ en ‘je hebt zelf ook blinde vlekken’ is te kort door de bocht. Toch vind ik het geen victim blaming, omdat Vage volgens mij uit ervaring spreekt en zelf blijkbaar wel kracht put uit deze theorie. En als het voor haar werkt, is dat natuurlijk prima.
Oh ja, die post. Ja, enerzijds klopt dat wel, iedereen heeft z'n eigen shit zeg maar en handelt vanuit wat ie kan. Maar ook dan heb je nog zoiets als eigen verantwoordelijkheid, zodra je (al even) volwassen bent. Jouw man die anders kan besluiten/doen (uit de dynamiek kan stappen), maar zijn zus, moeder en vader natuurlijk net zo goed. En heel soms kunnen mensen dat echt niet omdat er een stoornis zit die ervoor zorgt dat ze echt niet in staat zijn om het anders te zien, laat staan anders te doen. En dat is ongelofelijk verdrietig, maar dan nog blijven ze verantwoordelijk voor hun eigen gedrag. Je mag daar mededogen voor hebben en dat is op zich ook wel gezonder dan naar de ander wijzen (zoals naar zus), maar mijn eigen ervaring is dat dat echt een heel proces is en niet bepaald voorin in het proces zit.
En ik ben het zeker met je eens dat je gewoon heel boos en verdrietig mag zijn over onrechtvaardige of slechte behandeldeling, sterker nog, dat lijkt me heel gezond. Wel als onderdeel van een proces, niet als eindstadium zeg maar. Na de boosheid en het verdriet komt denk ik steeds meer acceptatie (plus kijken naar eigen aandeel) en wat mij betreft daarna pas eventueel mededogen. Maar die laatste vind ik ook heel erg lastig. Naar de ene persoon heb ik echter juist last van teveel mededogen (en loyaliteit), naar een andere is er slechts een heel klein beetje mededogen, meer kan ik nog niet opbrengen, dat wordt nog een hele kluif.
zondag 16 juli 2023 om 20:43
Vage schreef: ↑16-07-2023 20:05Het is meer dat ik lees over zus die een slecht mens zou zijn, schuld, gemeen, opzettelijk, dat man het nodig heeft dat zij het contact verbreken ipv hij. Dan spreek je zelf de taal van het disfunctionele systeem. De taal van het slachtoffer net zoals zij dat doen. Het systeem zit in hem/jullie zelf. En dat kost werk om te veranderen.
Dat viel mij ook op, daar mist nog een hoop inzicht. Maar dat komt nog wel, als man echt aan de slag gaat hiermee.
maandag 17 juli 2023 om 01:05
Het victim blamen van Vage zat hem niet in wat hierboven benoemd is, maar toen deze o.a. sneerde dat man ook al geen hulp bij therapeuten had gezocht en zich in de slachtofferrol hield. Het staat nog ergens in de quotes als je terug leest:
"Welk mes ze nu in iemands rug steekt dat maak ik niet zo op uit verhaal, heeft zij echt die macht over haar broer? Hij laat op zijn beurt wel erg makkelijk op z'n knoppen drukken vind ik. Ook geen therapie gezocht dus zo te lezen, boek gaan jullie niet lezen. Dat zijn ook keuzes."
Vage is inmiddels geband en dat is ook niet zonder reden. Het is - vermoed ik - iemand die eerder onder andere nicks heel gevaarlijk psychologisch advies heeft gegeven (en via PB's persoonlijk contact legde wat onaangenaam werd). Het gevaar zat hem met name in dat een deel van de adviezen hout sneden en legitiem leken, maar een ander deel dus niet. Als je de teksten van Vage terug leest, dan zal je dat zien - het was niet allemaal even consistent.
"Welk mes ze nu in iemands rug steekt dat maak ik niet zo op uit verhaal, heeft zij echt die macht over haar broer? Hij laat op zijn beurt wel erg makkelijk op z'n knoppen drukken vind ik. Ook geen therapie gezocht dus zo te lezen, boek gaan jullie niet lezen. Dat zijn ook keuzes."
Vage is inmiddels geband en dat is ook niet zonder reden. Het is - vermoed ik - iemand die eerder onder andere nicks heel gevaarlijk psychologisch advies heeft gegeven (en via PB's persoonlijk contact legde wat onaangenaam werd). Het gevaar zat hem met name in dat een deel van de adviezen hout sneden en legitiem leken, maar een ander deel dus niet. Als je de teksten van Vage terug leest, dan zal je dat zien - het was niet allemaal even consistent.
maandag 17 juli 2023 om 06:00
Bovenstaand en die opmerking over het golfen en die opmerking dat je man zijn ouders van de financiële ondergang heeft gered (details ontbreken) geven aan dat jullie je schaapjes meer dan op het droge hebben. Zit daar ook niet een stuk jaloezie?
Overigens snap ik nu zus en moeder ook wel wat beter, een vakantie in je eigen huis kun je ook een week uitstellen.
Maar er wordt überhaupt zeer slecht gecommuniceerd in deze familie…
De schoonfamilie zal best onredelijk en toxic zijn maar de verdere escalatie die nu plaatsvind had natuurlijk prima voorkomen kunnen worden. Het is vanuit de man van TO ook halfbakken. Wel af en toe langsgaan maar als puntje bij paaltje komt lekker wijn en cremant drinken in het buitenhuis. Beter was geweest om het contact (maanden) voor de vakantie definitief te verbreken of niet te gaan….
maandag 17 juli 2023 om 07:01
Courage schreef: ↑17-07-2023 01:05Het victim blamen van Vage zat hem niet in wat hierboven benoemd is, maar toen deze o.a. sneerde dat man ook al geen hulp bij therapeuten had gezocht en zich in de slachtofferrol hield. Het staat nog ergens in de quotes als je terug leest:
"Welk mes ze nu in iemands rug steekt dat maak ik niet zo op uit verhaal, heeft zij echt die macht over haar broer? Hij laat op zijn beurt wel erg makkelijk op z'n knoppen drukken vind ik. Ook geen therapie gezocht dus zo te lezen, boek gaan jullie niet lezen. Dat zijn ook keuzes."
Vage is inmiddels geband en dat is ook niet zonder reden. Het is - vermoed ik - iemand die eerder onder andere nicks heel gevaarlijk psychologisch advies heeft gegeven (en via PB's persoonlijk contact legde wat onaangenaam werd). Het gevaar zat hem met name in dat een deel van de adviezen hout sneden en legitiem leken, maar een ander deel dus niet. Als je de teksten van Vage terug leest, dan zal je dat zien - het was niet allemaal even consistent.
Oh ja dat stukje. Ik vond dat nogal bot opgeschreven maar wmb nog steeds geen victim blaming. Want je bent volwassen hè, de man van TO heeft al eerder enorm geworsteld met de dynamiek en heeft zich er weer in laten zuigen (en daar heeft hij dus wel degelijk zijn aandeel in). Hij had inderdaad ook hulp kunnen zoeken hierbij, maar dat heeft hij niet gedaan. En dat hij makkelijk op z'n knoppen laat drukken, tja ik zou het zelf niet zo enorm bot omschrijven, zeker niet in deze situatie, maar hij laat wel op z'n knoppen drukken. Hij heeft daar wel degelijk een keuze in, hij is geen jong kind meer dat compleet afhankelijk is en zelfs niet een wat ouder kind dat nog thuis woont en daardoor nog te afhankelijk en teveel in de situatie is om zich eraan te onttrekken. Nu is de huidige situatie wel next level moeilijk natuurlijk, dit is gewoon een ontzettend heftige tijd.
En ik weet er zelf helaas alles van. Het is zó verdomde moeilijk om niet op je knoppen te laten drukken en hoe heftiger de situatie hoe moeilijker. Dus iemand die normaal al veel moeite heeft met de knoppen af te schermen (en er inderdaad voor gekozen heeft om daar eerder geen werk van te maken/hulp voor te zoeken) lukt dat in deze heftige situatie natuurlijk al helemaal niet.
Als man het zelf kan verwerken allemaal straks en zichzelf ook geen geweld meer aandoet met/door contact dan is dat hartstikke mooi natuurlijk. Maar anders: laat hem er toch hulp voor zoeken, ik hoop dat hij doorzet en naar die psychotherapeut gaat waar je het over had. Want het is zo zonde van alle energie die het kost en alle tijd die het in beslag neemt (in zijn hoofd). En jullie hebben zo te lezen zelf een prachtig gezin, ik zou zeggen: laat dat niet vervuilen door de toxiciteit die het contact met zijn familie met zich meebrengt.
maandag 17 juli 2023 om 07:38
Ik lees je topic al even mee en het eerste dat ik dacht was; eerst maar zien of hij echt gaat. Ja, mijn familie is zoals je leest ook verrot, normaal zou dit namelijk niet direct je eerste gedachte zijnsamarinde schreef: ↑16-07-2023 11:35Dat schreef je al eerder, inderdaad. Mijn man denkt hetzelfde, geloof ik. Hij zei gisteren dat die noodkreet-app van zijn zwager (koude handen, koude neus, nog 48 uur maximaal) waarschijnlijk een laatste stuiptrekking is geweest in hun poging om hem terug naar huis te laten komen. Hij zei: grote kans dat mijn vader naar me heeft gevraagd, en dat ze toen hun laatste troef hebben uitgespeeld. Het zou mijn man niet verbazen als zijn vader nog wel even blijft leven.
Maar goed, dat weten we dus niet.
Het is dat je man het zelf ook denkt, anders zou ik niet reageren.Het gedrag is lastig uit te leggen, het heeft allemaal te maken met aandacht - het hele gezin voelt zich ongezien.
Je man is in deze situatie opgegroeid, maar weet ook dat dit absoluut niet de norm is. Hij is blij dat jij sommige gebeurtenissen mee krijgt, waarschijnlijk omdat ze zo absurd zijn dat hij denkt dat niemand hem zal geloven (dat is zijn ervaring waarschijnlijk ook). Als je zelf een fijne opvoeding hebt gehad, dan is er waarschijnlijk ook weinig bij voor te stellen.
Ik zou je als tip willen geven; probeer de dynamiek en het gedrag niet te doorgronden, het is een slangennest waarin ieder zijn/haar eigen rol heeft zegmaar. Waar je man mi wel heel veel aan zou hebben: steun hem, neem hem serieus, sta achter hem zodat hij het zelfvertrouwen gaat krijgen om in de 'wij-vorm' tegen zijn familie te spreken.
Ik heb het idee dat ik in een vergelijkbare situatie op ben gegroeid. Het is dan heel lastig om voor jezelf op te komen. Als 'iedereen' met de vinger naar jou wijst, zit jij dan fout of al die andere mensen. Zeker als alle dingen heel geniepig gebeuren.
Mijn man en ik zijn nu op een punt dat ik weet en voel dat hij altijd achter me zal staan, wat ik ook doe, zeg of beslis richting mijn familie. Soms zegt hij wel eens achteraf met iets dat hij dacht dat mijn voorspellingen te negatief waren, maar meestal zijn ze dan toch nog uitgekomen
En soms begint hij ze ook al te zien aankomen 
Maar! Je man hoort al zijn hele leven dat hij het fout ziet, niets kan enz. Vorm samen een blok beton tegen ze
(en ook daar zal weer een mening op komen, ik hoor mijn moeder nog zeggen: als je zo door gaat, wil je man zeker van je scheiden en ik geef hem dan nog groot gelijk ook - thanks mam, nog meer opbeurende woorden voor me? 
) * dit is puur goedbedoeld geschreven op basis van mijn eigen ervaringen, lees er ajb geen enkele aanval of iets in
maandag 17 juli 2023 om 07:48
Zijn kalenderleeftijd is volwassen. Hij heeft vanuit huis waarschijnlijk alleen nooit geleerd hoe een volwassene met bepaalde dingen om gaat, waardoor hij in sommige situaties niet zal handelen zoals je volgens zijn leeftijd zou verwachten.
Het is ontzettend moeilijk om in te zien en te erkennen dat de mensen waar je altijd van afhankelijk bent geweest, niet het beste met je voor hebben gehad. Zeker als je nog midden in die situatie zit en die mensen zelf maar blijven zeggen dat je het fout ziet.
Vaak is het geen kwestie van willen, maar simpelweg niet kunnen.
Ik vind het ontzettend knap als mensen er wel volledig los van weten te komen!
maandag 17 juli 2023 om 08:13
Tacelia schreef: ↑17-07-2023 07:48Zijn kalenderleeftijd is volwassen. Hij heeft vanuit huis waarschijnlijk alleen nooit geleerd hoe een volwassene met bepaalde dingen om gaat, waardoor hij in sommige situaties niet zal handelen zoals je volgens zijn leeftijd zou verwachten.
Het is ontzettend moeilijk om in te zien en te erkennen dat de mensen waar je altijd van afhankelijk bent geweest, niet het beste met je voor hebben gehad. Zeker als je nog midden in die situatie zit en die mensen zelf maar blijven zeggen dat je het fout ziet.
Vaak is het geen kwestie van willen, maar simpelweg niet kunnen.
Ik vind het ontzettend knap als mensen er wel volledig los van weten te komen!
Dat is ook echt ontzettend moeilijk, ben ik hartgrondig met je eens. Voor mijzelf geldt in elk geval dat afstand helpt, maar zolang er nog contact is blijft het een (interne) strijd. Ik kies ervoor om toch nog contact te houden, maar het kost me behoorlijk wat omdat ik steeds weer moet blijven begrenzen. En dus ook steeds weer bewust moet blijven van mijn eigen grenzen want de ander zal echt niet stoppen met daar overheen proberen te gaan. Heel erg vermoeidend. Ik zou er ook voor kunnen kiezen om het contact helemaal te stoppen, ik voel dat me dat enorm veel rust zou geven. Maar ik doe/kan/wil het nog niet, dat is mijn keuze en daar moet ik de consequenties ook zelf van dragen. Het 'gaat' nu nog, zolang ik maar goed begrens. Maar de keren dat ik toch teveel ruimte geef kosten me wel veel en daar baal ik enorm van. Het blijft een cyclus bij mij: begrenzen, verslappen (soms onbewust, soms een bewuste keuze om toch even meer ruimte te geven - altijd met flinke gevolgen voor mij), begrenzen...
Ik weet nu al: als de ene dood is dan stop ik meteen alle contact met de andere (waar ik echt nauwelijks contact meer mee heb maar wat me toch nog onrust geeft, niet in de minste plaats via de ene). En eerlijk: ik kijk er enorm naar uit. Het zat er ook aan te komen en ik had me erop ingesteld. En nu blijkt het toch anders en zal ik weer moeten gaan evalueren: wil ik echt nog jaren zo doorgaan, met zijdelings bij deze compleet zieke situatie betrokken te zijn? In mijn hart zeg, nee schreeuw ik: NEE. In werkelijkheid ben ik er nog niet en zal ik moeten dealen met de gevolgen van mijn keuze om het contact nog niet af te kappen.
maandag 17 juli 2023 om 09:20
Dit is zooooo ontzettend herkenbaar! Ik heb met 1 partij al kunnen breken, maar kan tegelijk niet wachten tot deze partij dood is. Deze partij weet niet waar ik woon, is overal geblokkeerd, sterker nog mijn adres staat als geheim bij de gemeente, en toch zou het me rust geven als ik ooit een laatste definitief afhandelingsbriefje van een gemeente ofzo ontvang. Maakt de wereld weer een beetje mooierS-Groot schreef: ↑17-07-2023 08:13Dat is ook echt ontzettend moeilijk, ben ik hartgrondig met je eens. Voor mijzelf geldt in elk geval dat afstand helpt, maar zolang er nog contact is blijft het een (interne) strijd. Ik kies ervoor om toch nog contact te houden, maar het kost me behoorlijk wat omdat ik steeds weer moet blijven begrenzen. En dus ook steeds weer bewust moet blijven van mijn eigen grenzen want de ander zal echt niet stoppen met daar overheen proberen te gaan. Heel erg vermoeidend. Ik zou er ook voor kunnen kiezen om het contact helemaal te stoppen, ik voel dat me dat enorm veel rust zou geven. Maar ik doe/kan/wil het nog niet, dat is mijn keuze en daar moet ik de consequenties ook zelf van dragen. Het 'gaat' nu nog, zolang ik maar goed begrens. Maar de keren dat ik toch teveel ruimte geef kosten me wel veel en daar baal ik enorm van. Het blijft een cyclus bij mij: begrenzen, verslappen (soms onbewust, soms een bewuste keuze om toch even meer ruimte te geven - altijd met flinke gevolgen voor mij), begrenzen...
Ik weet nu al: als de ene dood is dan stop ik meteen alle contact met de andere (waar ik echt nauwelijks contact meer mee heb maar wat me toch nog onrust geeft, niet in de minste plaats via de ene). En eerlijk: ik kijk er enorm naar uit. Het zat er ook aan te komen en ik had me erop ingesteld. En nu blijkt het toch anders en zal ik weer moeten gaan evalueren: wil ik echt nog jaren zo doorgaan, met zijdelings bij deze compleet zieke situatie betrokken te zijn? In mijn hart zeg, nee schreeuw ik: NEE. In werkelijkheid ben ik er nog niet en zal ik moeten dealen met de gevolgen van mijn keuze om het contact nog niet af te kappen.
Verder zit ik ook vaak in dezelfde rondjes.
Ik heb mijn man een keer tegen een therapeut van mij horen zeggen: ik hoop dat ze ooit het inzicht of de kracht vindt om te doen wat in haar belang is
Dus ja, we hebben te dealen met de gevolgen van onze eigen keuzes. Maar tegelijkertijd denk ik wel dat er een stuk natuurlijke ontwikkeling ontbreekt, waardoor het niet zomaar lukt om die middelvinger te geven - iets dat mensen die die ontwikkeling wel zouden hebben doorgemaakt waarschijnlijk wel zouden doen
Ik vind het iig super knap hoe je er mee om gaat, petje af!
maandag 17 juli 2023 om 10:18
Tacelia schreef: ↑17-07-2023 09:20Dit is zooooo ontzettend herkenbaar! Ik heb met 1 partij al kunnen breken, maar kan tegelijk niet wachten tot deze partij dood is. Deze partij weet niet waar ik woon, is overal geblokkeerd, sterker nog mijn adres staat als geheim bij de gemeente, en toch zou het me rust geven als ik ooit een laatste definitief afhandelingsbriefje van een gemeente ofzo ontvang. Maakt de wereld weer een beetje mooier
Verder zit ik ook vaak in dezelfde rondjes.
Ik heb mijn man een keer tegen een therapeut van mij horen zeggen: ik hoop dat ze ooit het inzicht of de kracht vindt om te doen wat in haar belang is
Dus ja, we hebben te dealen met de gevolgen van onze eigen keuzes. Maar tegelijkertijd denk ik wel dat er een stuk natuurlijke ontwikkeling ontbreekt, waardoor het niet zomaar lukt om die middelvinger te geven - iets dat mensen die die ontwikkeling wel zouden hebben doorgemaakt waarschijnlijk wel zouden doen
Ik vind het iig super knap hoe je er mee om gaat, petje af!
Heftig Tacelia, hoeveel invloed iemand toch nog op je kan hebben zelfs al heb je compleet gebroken, weet die persoon niet eens waar je woont en sta je als geheim ingeschreven. Puur het idee dat je die persoon misschien toch nog ooit ergens zou kunnen tegenkomen geeft waarschijnlijk al onrust, heel erg naar.
Ja ik zat later nog te denken, het zijn natuurlijk eigen keuzes als je volwassen bent, maar de manier van opgroeien was geen eigen keuze en de schade die je daarbij opgelopen hebt ook niet. Het is wat het is, iedereen heeft daar maar mee te dealen, maar hoe hard je ook werkt, sommige dingen zijn niet meer te herstellen. Dat dat heel verdrietig en naar is mag ook aandacht voor zijn, het is niet alleen maar dat stuk dat je nu (andere) keuzes kunt maken.
Dank je. Van jou ook knap dat je het af hebt weten te kappen met de ene partij.
maandag 17 juli 2023 om 10:28
We zitten op pagina 22. Kom op zeg, lees dan op z'n minst de berichten van TO want je komt nu als een olifant de porseleinkast in denderen met je opmerking.
maandag 17 juli 2023 om 11:14
Update. En meteen een disclaimer: dit hadden wij even niet zien aankomen, maar het kan altijd gekker dan je dacht.
Toen ik net beneden kwam, zei mijn man dat hij was gebeld door zijn vriend en collega B., wiens vrouw goed bevriend is met de zus van mijn man. Hij had de telefoon niet opgenomen omdat hij ervan uitging dat B. belde om hem te condoleren en hij wilde even wennen aan het idee dat zijn vader dood was. Een andere mogelijkheid was dat B. als intermediair was ingezet door de zus, in een poging om hem alsnog terug te laten komen.
Mijn man belde B. terug. Wat hij zei: “Je vader gaat maar niet. Dat is heel heftig, ik heb het zelf meegemaakt met een tante, ook zij bleef zich vastklampen aan het laatste draadje dat haar aan het leven verbond omdat ze niet kon gaan voordat ze al haar geliefden aan haar bed had en afscheid kon nemen. Jouw vader heeft hetzelfde: hij gaat maar niet, hij kan niet loslaten zolang jij er niet bent.”
Na afloop zei mijn man tegen mij: “Dat is toch knap, hoe mijn familie weer een nieuwe draai aan dit verhaal geeft. Nu is het mijn schuld dat mijn vader níet doodgaat.”
Ik vind het de ultieme manipulatie. En tegelijkertijd weet ik dat het waar is: mensen kunnen vaak pas loslaten en sterven als ze de rust hebben (dus weten dat het moment daar is).
Mijn man is even een stukje gaan rijden met de auto. Even nadenken. Voordat hij vertrok, zei hij dat hij sowieso niet terug gaat. Eerlijk gezegd zou ik dat wel doen. Hoewel het absoluut emotionele chantage is, zou ik zwichten voor het onvermijdelijke schuldgevoel. Straks krijgt hij het lange, slopende sterfbed van zijn vader in zijn schoenen geschoven.
Echt, deze mensen…
Toen ik net beneden kwam, zei mijn man dat hij was gebeld door zijn vriend en collega B., wiens vrouw goed bevriend is met de zus van mijn man. Hij had de telefoon niet opgenomen omdat hij ervan uitging dat B. belde om hem te condoleren en hij wilde even wennen aan het idee dat zijn vader dood was. Een andere mogelijkheid was dat B. als intermediair was ingezet door de zus, in een poging om hem alsnog terug te laten komen.
Mijn man belde B. terug. Wat hij zei: “Je vader gaat maar niet. Dat is heel heftig, ik heb het zelf meegemaakt met een tante, ook zij bleef zich vastklampen aan het laatste draadje dat haar aan het leven verbond omdat ze niet kon gaan voordat ze al haar geliefden aan haar bed had en afscheid kon nemen. Jouw vader heeft hetzelfde: hij gaat maar niet, hij kan niet loslaten zolang jij er niet bent.”
Na afloop zei mijn man tegen mij: “Dat is toch knap, hoe mijn familie weer een nieuwe draai aan dit verhaal geeft. Nu is het mijn schuld dat mijn vader níet doodgaat.”
Ik vind het de ultieme manipulatie. En tegelijkertijd weet ik dat het waar is: mensen kunnen vaak pas loslaten en sterven als ze de rust hebben (dus weten dat het moment daar is).
Mijn man is even een stukje gaan rijden met de auto. Even nadenken. Voordat hij vertrok, zei hij dat hij sowieso niet terug gaat. Eerlijk gezegd zou ik dat wel doen. Hoewel het absoluut emotionele chantage is, zou ik zwichten voor het onvermijdelijke schuldgevoel. Straks krijgt hij het lange, slopende sterfbed van zijn vader in zijn schoenen geschoven.
Echt, deze mensen…
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
