Relaties
alle pijlers
Sterfbed & ruzie
zaterdag 8 juli 2023 om 08:13
Mijn man heeft een zeer slechte band met zijn vader (90+) die hem altijd heeft gekleineerd en getreiterd. Vijf jaar geleden hoorden we dat zijn vader niet lang meer te leven had. Dat viel dus mee. Wel gaat het inmiddels zeer slecht met hem.
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
maandag 17 juli 2023 om 11:27
Ja ja. Hoe weet hij er anders van?
Ik zou hier dus absoluut geen schuldgevoel van krijgen. Dat zou echt nergens op slaan.
maandag 17 juli 2023 om 11:53
Ik weet niet of dit waar is, Samarinde. Het is een mooie gedachte, maar je hoort ook vaak genoeg dat mensen er tussenuit knijpen als de familie even naar huis is om te slapen ofzo. Volgens mij is het meer een gevoelskwestie. Als je man zijn gevoel volgt, neemt hij geen verkeerde beslissing.samarinde schreef: ↑17-07-2023 11:14Mijn man belde B. terug. Wat hij zei: “Je vader gaat maar niet. Dat is heel heftig, ik heb het zelf meegemaakt met een tante, ook zij bleef zich vastklampen aan het laatste draadje dat haar aan het leven verbond omdat ze niet kon gaan voordat ze al haar geliefden aan haar bed had en afscheid kon nemen. Jouw vader heeft hetzelfde: hij gaat maar niet, hij kan niet loslaten zolang jij er niet bent.”
Na afloop zei mijn man tegen mij: “Dat is toch knap, hoe mijn familie weer een nieuwe draai aan dit verhaal geeft. Nu is het mijn schuld dat mijn vader níet doodgaat.”
Ik vind het de ultieme manipulatie. En tegelijkertijd weet ik dat het waar is: mensen kunnen vaak pas loslaten en sterven als ze de rust hebben (dus weten dat het moment daar is).
Wat eten we vanavond?
maandag 17 juli 2023 om 12:03
Wel zijn eigen gevoel, en niet een opgelegd gemanipuleerd gevoel door een verzinsel van een collega (want de andere kant heeft er beslist belang bij om iets te verzinnen zodat je man weer teurg komt naar zijn hok, dus dat hele 'hij gaat pas als hij jou heeft gezien' zou ik absoluut niet geloven).
maandag 17 juli 2023 om 12:08
maandag 17 juli 2023 om 12:11
Ik lees al een tijdje mee en wil je Samarinde heel veel sterkte en wijsheid toewensen. Inmiddels zijn jullie alweer zo'n dag of 11 op vakantie als ik goed reken. Ik weet natuurlijk niet hoelang jullie vakantie is maar als je schoonvader het nog even volhoudt zijn jullie weer thuis toch. Wat gaat je man dan doen?
maandag 17 juli 2023 om 12:26
Maar dat ‘ertussenuit knijpen’ associeer ik juist met innerlijke rust en dus kunnen loslaten. Snap je? Zolang er nog unfinished business ligt, is het waarschijnlijk moeilijk om het leven los te laten. De vader van mijn man heeft ongetwijfeld in de gaten dat de helft (!) van zijn familie aan zijn sterfbed ontbreekt.makreel schreef: ↑17-07-2023 11:53Ik weet niet of dit waar is, Samarinde. Het is een mooie gedachte, maar je hoort ook vaak genoeg dat mensen er tussenuit knijpen als de familie even naar huis is om te slapen ofzo. Volgens mij is het meer een gevoelskwestie. Als je man zijn gevoel volgt, neemt hij geen verkeerde beslissing.
Ik ken inderdaad ook verhalen van vrienden die waakten bij het sterfbed van een ouder die ertussenuit piepte terwijl hun geliefden even koffie haalden of naar de wc gingen, maar voor die ouder was waarschijnlijk alles gezegd en afgehecht, en dan houdt alleen de nabijheid (en het verdriet) van hun geliefden ze nog tegen om te sterven.
Maar ik ga proberen om dit idee los te laten. Mijn man moet dit zelf beslissen. Hij rekent erop dat hij vanmiddag een telefoontje krijgt van een zakenrelatie uit Amerika, die ook contact heeft met zijn ouders en zus. Hij wordt waarschijnlijk ingezet als laatste bemiddelaar. Dat zou pijnlijk zijn, omdat mijn man hem beschouwt als een vriend (méér dan B., die vanochtend belde), en ook vaak met hem over zijn problemen met zijn vader heeft gesproken, maar we zullen zien.
maandag 17 juli 2023 om 12:36
Dat krijgt hij linksom of rechtsom nu toch al. Of hij nu teruggaat of niet.
Ik denk dat het heel verstandig is van hem dat hij, juist nu, niet zwicht en vast blijft houden aan wat hij zelf wilt.
Is dat wegblijven en niet teruggaan, vooral doen.
Sterkte.
maandag 17 juli 2023 om 12:47
Niks, denk ik. Er verandert niets aan de situatie als wij terug in Nederland zijn. En dat terwijl het zo simpel is: één telefoontje van zijn moeder (niet van zijn zus) waarin ze toegeeft dat het verkeerd was om hem vlak voor zijn vakantie gedurende drie dagen in het ongewisse te laten over de verslechterde gezondheid van zijn vader, en hij gaat erheen. Dat heeft hij zijn moeder ook meteen gezegd. En daarna geschreven.PoesMinoes schreef: ↑17-07-2023 12:11Ik lees al een tijdje mee en wil je Samarinde heel veel sterkte en wijsheid toewensen. Inmiddels zijn jullie alweer zo'n dag of 11 op vakantie als ik goed reken. Ik weet natuurlijk niet hoelang jullie vakantie is maar als je schoonvader het nog even volhoudt zijn jullie weer thuis toch. Wat gaat je man dan doen?
Maar nee. Ze buigt niet. Zij heeft niets verkeerd gedaan. Nooit. Mijn man zou inmiddels moeten weten dat er in elke denkbare situatie maar één schuldige is, namelijk hijzelf.
Ik dacht net nog aan het absurde telefoongesprek dat hij helemaal in het begin met zijn moeder had, en waarin zij zichzelf verraadde: mijn man zei dat zij hem vóór onze vakantie had gezegd dat ze hem op de hoogte zou houden. Daarop snauwde zij: “Dat heb ik niet gezegd!”
Oké dan
Zelfs als ze het niet gezegd zou hebben (ze zei het luid & duidelijk, ik luisterde mee met dat gesprek) is het gestoord om je bloedeigen zoon niet te informeren over zoiets groots. Maar zo gaat dat dus. Zij heeft het niet gezegd en dus treft haar geen blaam.
dat is toch geen vakantie
maandag 17 juli 2023 om 12:50
samarinde schreef: ↑17-07-2023 12:47Niks, denk ik. Er verandert niets aan de situatie als wij terug in Nederland zijn. En dat terwijl het zo simpel is: één telefoontje van zijn moeder (niet van zijn zus) waarin ze toegeeft dat het verkeerd was om hem vlak voor zijn vakantie gedurende drie dagen in het ongewisse te laten over de verslechterde gezondheid van zijn vader, en hij gaat erheen. Dat heeft hij zijn moeder ook meteen gezegd. En daarna geschreven.
Sorry het te moeten zeggen, maar je man zit nog steeds ramvast aan zijn familie
maandag 17 juli 2023 om 13:01
Zucht. 1 telefoontje waarin ze waarschijnlijk zal liegen om hem weer in zijn hok te krijgen en dan begint alles weer van voor af aan.
Als zij zegt 'ja ik zat fout' gaat ze daarna niet ineens anders doen. Het is geen opening. Nou ja, het is de deur van het hok iets verder openzetten.
En die man is 90+. Hij blijft echt niet nog 30 jaar leven als je man nooit meer langs zal komen, dus langs moeten gaan omdat hij anders niet doodgaat is natuurlijk geen sterk argument
Als zij zegt 'ja ik zat fout' gaat ze daarna niet ineens anders doen. Het is geen opening. Nou ja, het is de deur van het hok iets verder openzetten.
En die man is 90+. Hij blijft echt niet nog 30 jaar leven als je man nooit meer langs zal komen, dus langs moeten gaan omdat hij anders niet doodgaat is natuurlijk geen sterk argument
maandag 17 juli 2023 om 13:11
@S-Groot: goh, jouw situatie lijkt heel erg op die van mijn man. Wat jij beschrijft - wel contact maar mét begrenzingen - komt overeen met de manier waarop mijn man de relatie met zijn ouders intact probeerde te houden. Hij ging er altijd met lood in zijn schoenen heen; tegen mij en onze kinderen, die ook soms meegingen, zei hij na afloop steeds dankjewel, dankjewel dat je mee ging. Het kostte ons ook veel, zo’n bezoekje. Het was alsof we een uur in een zuurstofarme ruimte hadden gezeten - weer thuis was iedereen doodmoe. Terwijl er alleen over koetjes en kalfjes werd gesproken.
Maar goed, die begrenzingen zijn dus heel moeilijk vol te houden. Net als bij jou zie ik het harnas bij mijn man ook vaak omlaag zakken, dat gaat ongemerkt omdat hij een sociaal en aardig iemand is - het is tegennatuurlijk om altijd op je hoede te zijn en op je strepen te staan.
Knap hoe jij je eigen aandeel onder ogen ziet. Mijn man kon dat ook wel; ik zei vaak genoeg tegen hem dat hij wel erg vaak met zijn ouders belde, dat er ongemerkt weer een ritueel ontstond en dat dat ritueel hem uiteindelijk de das weer zou omdoen, en dat zag hij zelf ook in. Toch was de lokroep (van het verlangen naar erkenning en liefde) te groot.
Maar goed, die begrenzingen zijn dus heel moeilijk vol te houden. Net als bij jou zie ik het harnas bij mijn man ook vaak omlaag zakken, dat gaat ongemerkt omdat hij een sociaal en aardig iemand is - het is tegennatuurlijk om altijd op je hoede te zijn en op je strepen te staan.
Knap hoe jij je eigen aandeel onder ogen ziet. Mijn man kon dat ook wel; ik zei vaak genoeg tegen hem dat hij wel erg vaak met zijn ouders belde, dat er ongemerkt weer een ritueel ontstond en dat dat ritueel hem uiteindelijk de das weer zou omdoen, en dat zag hij zelf ook in. Toch was de lokroep (van het verlangen naar erkenning en liefde) te groot.
maandag 17 juli 2023 om 13:15
Is het ook niet echt; we zaten hier half juni al twee weken, nu opnieuw, en half augustus gaan we nog eens drie (of vier, of vijf) weken, dus de ‘vakantie’ doen we tussendoor. Verder wordt er gewoon gewerkt. Ik vind het ideaal, maar ik kan me voorstellen dat andere mensen behoefte hebben aan een paar weken absolute rust.
maandag 17 juli 2023 om 13:54
Wat intenst gemeen om dit te zeggen.samarinde schreef: ↑17-07-2023 11:14
Mijn man belde B. terug. Wat hij zei: “Je vader gaat maar niet. Dat is heel heftig, ik heb het zelf meegemaakt met een tante, ook zij bleef zich vastklampen aan het laatste draadje dat haar aan het leven verbond omdat ze niet kon gaan voordat ze al haar geliefden aan haar bed had en afscheid kon nemen. Jouw vader heeft hetzelfde: hij gaat maar niet, hij kan niet loslaten zolang jij er niet bent.”
Die man kan helemaal niet wat vader van je man denkt. Wat een paardelul zeg. Daar zou echt woest van worden.
Nooit meer bellen! Gek!
Verdrietig dat het voor je man zo gaat.
Linksom of rechtsom, het schuurt.
Een rotte relatie met een ouder is echt ontzettend lastig en pijnlijk er is geen een juiste weg.
Het is. Hopelijk kan hij gaan helen als het voorbij is.
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
maandag 17 juli 2023 om 13:57
Je blijft natuurlijk een hele tijd hopen dat het kwartje nu gevallen is. Dat had ik dan tenminste. Maar het valt nooit. Als je kritiek op onderwerp A hebt afgedekt, komt er ineens onverwacht kritiek op punt B. Handel je B af, dan komt C.samarinde schreef: ↑17-07-2023 13:11
Maar goed, die begrenzingen zijn dus heel moeilijk vol te houden. Net als bij jou zie ik het harnas bij mijn man ook vaak omlaag zakken, dat gaat ongemerkt omdat hij een sociaal en aardig iemand is - het is tegennatuurlijk om altijd op je hoede te zijn en op je strepen te staan.
Opgelost is het nooit, want ze was opeens een keer binnen 6 weken overleden. Maar ik denk ook niet dat het opgelost had kúnnen worden. Ze zou gewoon doorgegaan zijn, want erover praten was al eerder geen succes geweest.
En ik was echt allang het stadium voorbij van goedkeurig zoeken, van dingen vertellen, van successen delen, in de hoop dat ze zou inzien hoe goed het ging. Dat deed ik al niet eens meer. Maar toch hè! Ik heb nog een half jaar na haar overlijden een soort nachtmerries gehad over dat mens.
In het ziekenhuis (ik ben 1 keer geweest, want mijn man is wel van, dat hoort toch) was het gewoon precies hetzelfde. Het ging alleen maar over hoe goed de andere kinderen wel niet waren. Ik zag dat wel als een bevestiging dat ik niets hoefde te doen
maandag 17 juli 2023 om 14:01
samarinde schreef: ↑17-07-2023 12:47Niks, denk ik. Er verandert niets aan de situatie als wij terug in Nederland zijn. En dat terwijl het zo simpel is: één telefoontje van zijn moeder (niet van zijn zus) waarin ze toegeeft dat het verkeerd was om hem vlak voor zijn vakantie gedurende drie dagen in het ongewisse te laten over de verslechterde gezondheid van zijn vader, en hij gaat erheen. Dat heeft hij zijn moeder ook meteen gezegd. En daarna geschreven.
Maar nee. Ze buigt niet. Zij heeft niets verkeerd gedaan. Nooit. Mijn man zou inmiddels moeten weten dat er in elke denkbare situatie maar één schuldige is, namelijk hijzelf.
Ik dacht net nog aan het absurde telefoongesprek dat hij helemaal in het begin met zijn moeder had, en waarin zij zichzelf verraadde: mijn man zei dat zij hem vóór onze vakantie had gezegd dat ze hem op de hoogte zou houden. Daarop snauwde zij: “Dat heb ik niet gezegd!”
Oké dan
Zelfs als ze het niet gezegd zou hebben (ze zei het luid & duidelijk, ik luisterde mee met dat gesprek) is het gestoord om je bloedeigen zoon niet te informeren over zoiets groots. Maar zo gaat dat dus. Zij heeft het niet gezegd en dus treft haar geen blaam.
Misschien moet je de stukjes die geschreven zijn over dat er 2 kanten aan een verhaal zitten nog eens lezen. Die moeder gaat dat nooit doen, want die ziet de situatie anders. Dus behalve jezelf kwellen gaat zo denken niks oplossen. Het is juist heel passief. Die moeder kan het in jullie ogen oplossen, maar doet dat niet. En geloof me... die gaat dat ook never nooit doen, dus laat dat los. Wat je moet doorhebben, is dat je het zelf moet oplossen.
En dit is in mijn ogen 'een beetje blijven hangen in de slachtofferrol'. Tja, klinkt misschien niet aardig, maar ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen. Dat neemt niet weg dat hij wel een slachtoffer was/is natuurlijk. Maar echt, de oplossing voor je beter te voelen gaat niet komen van een ander, die moet je bij jezelf zoeken.
(En er is ook niet in elk denkbare situatie maar een schuldige. Ik snap dat je man dat misschien zo voelt, maar dat is niet zo. Goed om dat ook actief te beseffen.)
maandag 17 juli 2023 om 14:04
Klinkt een beetje als een 'flying monkey'.
maandag 17 juli 2023 om 14:18
Is het slachtofferrol of gewoon nog steeds niet inzien wat de dynamiek is?chocolol schreef: ↑17-07-2023 14:01Misschien moet je de stukjes die geschreven zijn over dat er 2 kanten aan een verhaal zitten nog eens lezen. Die moeder gaat dat nooit doen, want die ziet de situatie anders. Dus behalve jezelf kwellen gaat zo denken niks oplossen. Het is juist heel passief. Die moeder kan het in jullie ogen oplossen, maar doet dat niet. En geloof me... die gaat dat ook never nooit doen, dus laat dat los. Wat je moet doorhebben, is dat je het zelf moet oplossen.
En dit is in mijn ogen 'een beetje blijven hangen in de slachtofferrol'. Tja, klinkt misschien niet aardig, maar ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen. Dat neemt niet weg dat hij wel een slachtoffer was/is natuurlijk. Maar echt, de oplossing voor je beter te voelen gaat niet komen van een ander, die moet je bij jezelf zoeken.
(En er is ook niet in elk denkbare situatie maar een schuldige. Ik snap dat je man dat misschien zo voelt, maar dat is niet zo. Goed om dat ook actief te beseffen.)
Denk meer het laatste, zolang je niet begrijpt hoe het werkt, ga je ook niet inzien dat dit een totale onrealistische verwachting is.
Want ik snap ook niet dat er nog gedacht wordt, als moeder dat zou zeggen verandert er wat aan hoe man hiermee zou kunnen omgaan.
Ik ken niet het giftige zoals deze relatie en sommige anderen in het topic, wel hoe het is om het contact op een lager pitje of zelfs jaren geen contact te hebben met mijn ouders en de laatste jaren ook de ouders van mijn man.
De rust die het mij gaf was echt zo fijn! Ik dacht dat ik daarmee al geholpen was.
Maar helaas, het effect van sommige kut opmerkingen zit nog heel diep in mij en ik vind dat vreselijk. Ben nu dik in therapie en emdr. Hopelijk voel ik me over een tijdje weer beter.
TO jullie zitten nog dik in het systeem als ik het zo lees, goed dat man na de vakantie psychotherapie wil gaan volgen.
Dat zal hopelijk het begin zijn van het afkappen van deze situatie. Alleen hijzelf kan dat doen.
Niet z’n moeder, niet z’n zus, niet z’n zwager of wie ze nog meer in het spel willen betrekken.
Sterkte!
maandag 17 juli 2023 om 14:33
Ik lees al jullie berichten, heb nu geen tijd om te antwoorden maar ja, we zitten nog helemaal in het systeem, dat realiseer ik me dankzij dit topic. Helaas realiseer ik me ook dat die knoop niet zo gemakkelijk kan worden doorgehakt, zeker niet onder deze omstandigheden.
Wel denk ik dat mijn man in dat proces verder is dan ik. Waar ik vanochtend al ongeveer mijn koffer wilde gaan pakken omdat ik dacht: wat erg, dit kunnen we niet maken, zei mijn man meteen: nee, ik ga niet.
Maar hij moet nu voor het eerst onder ogen zien dat zijn moeder, die hij altijd heeft beschouwd als meeloper-tegen-wil-en-dank, óók andere motieven heeft en dus waarschijnlijk net zo kwaadaardig is als haar man. Dat is nieuw. En ik denk dat dáár zijn blinde vlek vandaan komt. Hij had verwacht dat zij zich zónder haar man wel normaal zou gedragen. Ik vrees dat zijn focus altijd teveel op die vader heeft gelegen.
Wel denk ik dat mijn man in dat proces verder is dan ik. Waar ik vanochtend al ongeveer mijn koffer wilde gaan pakken omdat ik dacht: wat erg, dit kunnen we niet maken, zei mijn man meteen: nee, ik ga niet.
Maar hij moet nu voor het eerst onder ogen zien dat zijn moeder, die hij altijd heeft beschouwd als meeloper-tegen-wil-en-dank, óók andere motieven heeft en dus waarschijnlijk net zo kwaadaardig is als haar man. Dat is nieuw. En ik denk dat dáár zijn blinde vlek vandaan komt. Hij had verwacht dat zij zich zónder haar man wel normaal zou gedragen. Ik vrees dat zijn focus altijd teveel op die vader heeft gelegen.
maandag 17 juli 2023 om 14:36
ik heb net het hele topic gelezen en net als een aantal anderen herken ik ook e.e.a. De wijsheid heb ik niet in pacht, ik lees veel goede reacties.
Toch 1 gedachte die bij me opkwam. ik heb vorig jaar iemand ingewerkt en begeleid die uit een pestsituatie kwam, zeer intelligente man maar ook zeer gebroken en aan het opbouwen bij ons. Wat ik zo lees in zowel jouw verhaal en de ervaringsverhalen over de fases en gevoelens die erbij komen kijken, deed me dat erg denken aan hem. Schaamte, fawn response (meebewegen als overlevingsmechanisme), op een gegeven moment laagdrempelige triggers. Maar ook: stappen zetten als je niet als slachtoffer benoemen maar actief jezelf anders zien - in het geval van deze gepeste man was dit als 'toevallig doelwit' ipv slachtoffer. Dat maakte het niet minder erg en ook die benaming is niet per se handig, maar wel makkelijker om actie te ondernemen en verwachtingen los te laten. Sterkte voor jullie.
Toch 1 gedachte die bij me opkwam. ik heb vorig jaar iemand ingewerkt en begeleid die uit een pestsituatie kwam, zeer intelligente man maar ook zeer gebroken en aan het opbouwen bij ons. Wat ik zo lees in zowel jouw verhaal en de ervaringsverhalen over de fases en gevoelens die erbij komen kijken, deed me dat erg denken aan hem. Schaamte, fawn response (meebewegen als overlevingsmechanisme), op een gegeven moment laagdrempelige triggers. Maar ook: stappen zetten als je niet als slachtoffer benoemen maar actief jezelf anders zien - in het geval van deze gepeste man was dit als 'toevallig doelwit' ipv slachtoffer. Dat maakte het niet minder erg en ook die benaming is niet per se handig, maar wel makkelijker om actie te ondernemen en verwachtingen los te laten. Sterkte voor jullie.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
