Relaties
alle pijlers
Sterfbed & ruzie
zaterdag 8 juli 2023 om 08:13
Mijn man heeft een zeer slechte band met zijn vader (90+) die hem altijd heeft gekleineerd en getreiterd. Vijf jaar geleden hoorden we dat zijn vader niet lang meer te leven had. Dat viel dus mee. Wel gaat het inmiddels zeer slecht met hem.
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
maandag 17 juli 2023 om 14:40
Ik heb dat wel vaker gelezen. Degene die het meeste kabaal maakt, is meestal degene die er op aan wordt gekeken. Maar de stille ouder is net zo goed verantwoordelijke voor de dynamiek. Dat men zich later pas realiseert, die liet het gewoon gebeuren of zorgde er ook voor dat het door ging, alleen op een stillere manier.samarinde schreef: ↑17-07-2023 14:33Ik lees al jullie berichten, heb nu geen tijd om te antwoorden maar ja, we zitten nog helemaal in het systeem, dat realiseer ik me dankzij dit topic. Helaas realiseer ik me ook dat die knoop niet zo gemakkelijk kan worden doorgehakt, zeker niet onder deze omstandigheden.
Wel denk ik dat mijn man in dat proces verder is dan ik. Waar ik vanochtend al ongeveer mijn koffer wilde gaan pakken omdat ik dacht: wat erg, dit kunnen we niet maken, zei mijn man meteen: nee, ik ga niet.
Maar hij moet nu voor het eerst onder ogen zien dat zijn moeder, die hij altijd heeft beschouwd als meeloper-tegen-wil-en-dank, óók andere motieven heeft en dus waarschijnlijk net zo kwaadaardig is als haar man. Dat is nieuw. En ik denk dat dáár zijn blinde vlek vandaan komt. Hij had verwacht dat zij zich zónder haar man wel normaal zou gedragen. Ik vrees dat zijn focus altijd teveel op die vader heeft gelegen.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 17 juli 2023 om 14:40
samarinde schreef: ↑17-07-2023 14:33Ik lees al jullie berichten, heb nu geen tijd om te antwoorden maar ja, we zitten nog helemaal in het systeem, dat realiseer ik me dankzij dit topic. Helaas realiseer ik me ook dat die knoop niet zo gemakkelijk kan worden doorgehakt, zeker niet onder deze omstandigheden.
Wel denk ik dat mijn man in dat proces verder is dan ik. Waar ik vanochtend al ongeveer mijn koffer wilde gaan pakken omdat ik dacht: wat erg, dit kunnen we niet maken, zei mijn man meteen: nee, ik ga niet.
Maar hij moet nu voor het eerst onder ogen zien dat zijn moeder, die hij altijd heeft beschouwd als meeloper-tegen-wil-en-dank, óók andere motieven heeft en dus waarschijnlijk net zo kwaadaardig is als haar man. Dat is nieuw. En ik denk dat dáár zijn blinde vlek vandaan komt. Hij had verwacht dat zij zich zónder haar man wel normaal zou gedragen. Ik vrees dat zijn focus altijd teveel op die vader heeft gelegen.
Jij zit hier niet in. Hij.
En hij hoeft ook niets onder ogen te zien. Dit is zijn proces, zijn 'obstakel' en jij hebt er in principe niets mee te maken, want het is niet jouw familie-dynamiek.
maandag 17 juli 2023 om 14:44
Zoals...? Echt...samarinde schreef: ↑17-07-2023 12:26Maar dat ‘ertussenuit knijpen’ associeer ik juist met innerlijke rust en dus kunnen loslaten. Snap je? Zolang er nog unfinished business ligt, is het waarschijnlijk moeilijk om het leven los te laten. De vader van mijn man heeft ongetwijfeld in de gaten dat de helft (!) van zijn familie aan zijn sterfbed ontbreekt.
Ik ken inderdaad ook verhalen van vrienden die waakten bij het sterfbed van een ouder die ertussenuit piepte terwijl hun geliefden even koffie haalden of naar de wc gingen, maar voor die ouder was waarschijnlijk alles gezegd en afgehecht, en dan houdt alleen de nabijheid (en het verdriet) van hun geliefden ze nog tegen om te sterven.
Maar ik ga proberen om dit idee los te laten. Mijn man moet dit zelf beslissen. Hij rekent erop dat hij vanmiddag een telefoontje krijgt van een zakenrelatie uit Amerika, die ook contact heeft met zijn ouders en zus. Hij wordt waarschijnlijk ingezet als laatste bemiddelaar. Dat zou pijnlijk zijn, omdat mijn man hem beschouwt als een vriend (méér dan B., die vanochtend belde), en ook vaak met hem over zijn problemen met zijn vader heeft gesproken, maar we zullen zien.
Mensen gaan gewoon dood. Als men niet dood wil gaan ivm onafgemaakte zaken, dan gaat niemand dood. Er zijn altijd dingen die je nog wilt doen of wilt zeggen. Daarnaast lijkt mij de motivatie: gewoon niet dood willen gaan, een stuk sterker, dan allerhande dingen af willen handelen.
En om eerlijk te zijn, als je op je sterfbed iets af wilt handelen of op wilt lossen, dan ben je gewoon te laat. Too little, too late.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 17 juli 2023 om 21:14
Lees dit stuk alsjeblieft eens na TO. Je man krijgt eerst in opdracht van zijn familie te horen dat hij het niet goed doet. Daarna lucht hij zijn hart bij jou. Jij zegt tegen hem dat het niet eerlijk is, maar daarna denk je tegelijk ook weer dat hij het allemaal verkeerd ziet.samarinde schreef: ↑17-07-2023 11:14Mijn man belde B. terug. Wat hij zei: “Je vader gaat maar niet. Dat is heel heftig, ik heb het zelf meegemaakt met een tante, ook zij bleef zich vastklampen aan het laatste draadje dat haar aan het leven verbond omdat ze niet kon gaan voordat ze al haar geliefden aan haar bed had en afscheid kon nemen. Jouw vader heeft hetzelfde: hij gaat maar niet, hij kan niet loslaten zolang jij er niet bent.”
Na afloop zei mijn man tegen mij: “Dat is toch knap, hoe mijn familie weer een nieuwe draai aan dit verhaal geeft. Nu is het mijn schuld dat mijn vader níet doodgaat.”
Ik vind het de ultieme manipulatie. En tegelijkertijd weet ik dat het waar is: mensen kunnen vaak pas loslaten en sterven als ze de rust hebben (dus weten dat het moment daar is).
Mijn man is even een stukje gaan rijden met de auto. Even nadenken. Voordat hij vertrok, zei hij dat hij sowieso niet terug gaat. Eerlijk gezegd zou ik dat wel doen. Hoewel het absoluut emotionele chantage is, zou ik zwichten voor het onvermijdelijke schuldgevoel. Straks krijgt hij het lange, slopende sterfbed van zijn vader in zijn schoenen geschoven.
Echt, deze mensen…
Je man heeft vanaf kleins af aan gehoord dat hij niets goed doet, het enige dat hij waarschijnlijk zoekt is bevestiging dat hij het goed doet, steun in zijn keuzes, maar nee, het is toch weer zijn schuld.
Ik snap oprecht de zorgen voor spijt achteraf, maar dat is gezien met de ervaring van een liefdevolle opvoeding. Mensen kunnen als ze ergens voor staan totaal anders reageren dan je -met je eigen ervaringen-zou verwachten. Vergeet ook niet dat je schoonvader inmiddels al 9 dagen (misschien zelfs langer?) op zijn sterfbed ligt en zijn naasten lijken drukker met ruzie maken en bellen dan afscheid nemen.
En misschien dat je schoonmoeder nog bijdraait, schoonvader leeft immers nog/is fysiek aanwezig.
Ik wens jou en je man het allerbeste. Ik hoop dat er voor hem snel meer rust/duidelijkheid/vrede/afsluiting komt.
maandag 17 juli 2023 om 21:43
Ik heb het net teruggelezen. En ik heb dit (wat ik hier schreef) natuurlijk ook met mijn man besproken, maar ik laat hem volledig zijn eigen keuzes maken. Ik bedoel te zeggen dat ik hem mijn mening niet opdring, maar ik geef mijn mening wel (en vervolgens zijn we het er meestal samen over eens dat híj de enige van ons tweeën is die weet waar hij het over heeft). Dus hij beslist.Tacelia schreef: ↑17-07-2023 21:14Lees dit stuk alsjeblieft eens na TO. Je man krijgt eerst in opdracht van zijn familie te horen dat hij het niet goed doet. Daarna lucht hij zijn hart bij jou. Jij zegt tegen hem dat het niet eerlijk is, maar daarna denk je tegelijk ook weer dat hij het allemaal verkeerd ziet.
Je man heeft vanaf kleins af aan gehoord dat hij niets goed doet, het enige dat hij waarschijnlijk zoekt is bevestiging dat hij het goed doet, steun in zijn keuzes, maar nee, het is toch weer zijn schuld.
Ik snap oprecht de zorgen voor spijt achteraf, maar dat is gezien met de ervaring van een liefdevolle opvoeding. Mensen kunnen als ze ergens voor staan totaal anders reageren dan je -met je eigen ervaringen-zou verwachten. Vergeet ook niet dat je schoonvader inmiddels al 9 dagen (misschien zelfs langer?) op zijn sterfbed ligt en zijn naasten lijken drukker met ruzie maken en bellen dan afscheid nemen.
En misschien dat je schoonmoeder nog bijdraait, schoonvader leeft immers nog/is fysiek aanwezig.
Ik wens jou en je man het allerbeste. Ik hoop dat er voor hem snel meer rust/duidelijkheid/vrede/afsluiting komt.
Net vroeg hij: wat zou je doen als mijn moeder je belde?
Ik zei: ik zou niet opnemen.
Hij moest lachen.
Toen vroeg ik: wat zou jíj doen als zij je belde?
Hij zei: ik zou wel opnemen.
Dus feitelijk zijn we niet zoveel opgeschoten. Of misschien toch een beetje, want ik zei net tegen hem dat het hele verhaal me na 12 dagen (niet 9!) serieus de keel uit begint te hangen, en ik vroeg of hij dat ook had. Ja, dus. En ik vroeg of dit dan niet het moment was om met al die lui te breken. Ik praat hem af en toe bij over wat er op het forum gebeurt (zoals ik had verwacht, heeft hij zelf nog niet meegelezen) en ik vertel hem wat hier gezegd wordt. Daar is hij blij mee, hij herkent veel.
Maar uiteindelijk is hij denk ik nog niet toe aan breken. Hopelijk komt dat nog. Ik denk het wel.
maandag 17 juli 2023 om 22:02
Dat breken moet uit hemzelf komen.
Ook al zou hij nu de knoop doorhakken omdat hij het gevoel heeft dat jij hem aanspoort het te doen (dus hij weer in de pleasende rol), schiet hij er nog niks mee op.
En dan krijg jij dat later als verwijt op je bord.
En ook als hij wel zelf besluit te breken, zal hij nog momenten hebben waarin hij zich afvraagt of het wel de goede beslissing was, zal hij zich schuldig voelen enz. Maar dat zakt uiteindelijk wel.
Ook al zou hij nu de knoop doorhakken omdat hij het gevoel heeft dat jij hem aanspoort het te doen (dus hij weer in de pleasende rol), schiet hij er nog niks mee op.
En dan krijg jij dat later als verwijt op je bord.
En ook als hij wel zelf besluit te breken, zal hij nog momenten hebben waarin hij zich afvraagt of het wel de goede beslissing was, zal hij zich schuldig voelen enz. Maar dat zakt uiteindelijk wel.
maandag 17 juli 2023 om 22:07
Zit zeker wat indianaf schreef: ↑17-07-2023 14:44Zoals...? Echt...
Mensen gaan gewoon dood. Als men niet dood wil gaan ivm onafgemaakte zaken, dan gaat niemand dood. Er zijn altijd dingen die je nog wilt doen of wilt zeggen. Daarnaast lijkt mij de motivatie: gewoon niet dood willen gaan, een stuk sterker, dan allerhande dingen af willen handelen.
En om eerlijk te zijn, als je op je sterfbed iets af wilt handelen of op wilt lossen, dan ben je gewoon te laat. Too little, too late.
dinsdag 18 juli 2023 om 07:24
Ik snap helemaal wat je bedoelt. Het is ook een keilastige situatie, voor jullie allemaal!samarinde schreef: ↑17-07-2023 21:43Ik heb het net teruggelezen. En ik heb dit (wat ik hier schreef) natuurlijk ook met mijn man besproken, maar ik laat hem volledig zijn eigen keuzes maken. Ik bedoel te zeggen dat ik hem mijn mening niet opdring, maar ik geef mijn mening wel (en vervolgens zijn we het er meestal samen over eens dat híj de enige van ons tweeën is die weet waar hij het over heeft). Dus hij beslist.
Net vroeg hij: wat zou je doen als mijn moeder je belde?
Ik zei: ik zou niet opnemen.
Hij moest lachen.
Toen vroeg ik: wat zou jíj doen als zij je belde?
Hij zei: ik zou wel opnemen.
Dus feitelijk zijn we niet zoveel opgeschoten. Of misschien toch een beetje, want ik zei net tegen hem dat het hele verhaal me na 12 dagen (niet 9!) serieus de keel uit begint te hangen, en ik vroeg of hij dat ook had. Ja, dus. En ik vroeg of dit dan niet het moment was om met al die lui te breken. Ik praat hem af en toe bij over wat er op het forum gebeurt (zoals ik had verwacht, heeft hij zelf nog niet meegelezen) en ik vertel hem wat hier gezegd wordt. Daar is hij blij mee, hij herkent veel.
Maar uiteindelijk is hij denk ik nog niet toe aan breken. Hopelijk komt dat nog. Ik denk het wel.
Het is een proces waar je man doorheen zal moeten, maar tegelijk is de vraag of dit het moment is.
Jullie hebben zelf kinderen toch? Ga eens bij jezelf na wat jullie je kinderen meegeven om op te groeien als zelfstandige stabiele volwassene, waarschijnlijk dingen als liefde, aandacht, zelfvertrouwen.
Nu je man - klein kind - afhankelijk van zijn ouders - hebben hem deze basale behoeften niet of onvoldoende gegeven - daarbij hebben ze wel in zijn hoofd geprent dat zij het beste met hem voor hebben. Het is heel lastig, pijnlijk, verdrietig om in te moeten zien, toe te geven en te erkennen en accepteren dat juist deze mensen -waarvan je al je hele leven dacht dat ze het beste met je voor hadden- dat niet blijken te hebben. Dan komt de volgende worsteling, de vraag of ze het express doen of dat ze simpelweg (even cru gezegd) te dom zijn om het beter te doen.
En dan als laatst (en dat zie je mi in het verhaal van je man nu heel erg terug). Hij wil zo ontzettend graag een keer erkenning krijgen van zijn ouders. Gewoon, simpel een aai over zijn hoofd en een goed gedaan jongen (en wees eerlijk, iedereen heeft die behoefte). Hij heeft nog hoop dat als hij maar de meest gekke dingen doet, dat vanzelf wel komt. Realistisch gezien zal dat nooit gebeuren, anders had hij dat complimentje al wel eens gehad, maar die stille hoop zal altijd blijven, want die heb je als mens gewoon nodig. Daarom is het ook zo lastig om zomaar het contact te verbreken en lijken mensen de meest absurde dingen te accepteren (dat laatste is eigenlijk meer ondergaan denk ik, omdat het oergevoel naar erkenning sterker is).
Ik weet niet of dit verhaal enigzins te volgen is, ik hoop het wel. Ik snap ook dat je knettergek wordt van dit gezeik al 12 dagen lang. Als ik kijk naar mijn familie, zou dit zoals je man eerder zei ook een afstraf-situatie zijn. Om de een of andere reden zijn ze het er niet mee eens dat je op vakantie gaat en dat moet nu hoe dan ook verpest worden. Daarna kunnen ze lekker tegen de buitenwereld zeggen hoe slecht ze zijn behandeld door hun kind. Eigenlijk maakt het al niet meer uit of je schoonvader daadwerkelijk op hele korte termijn komt te overlijden of niet en/of jullie teruggaan of niet, ze vinden toch wel weer iets dat je man niet goed doet.
Als het je lukt zou ik echt proberen gevoelsmatig afstand te nemen van de situatie, je man te zeggen dat hij goed bezig is en lekker met hem mee gaan op pad.
(Mijn man en ik grappen wel eens over scenario's die ons te wachten staan, vaak komen ze nog uit ook
, het haalt de lading er wat af, maar daar moet je beiden maar net mee om kunnen gaan natuurlijk)
dinsdag 18 juli 2023 om 09:31
@Tacelia: zeer herkenbaar, eigenlijk woord voor woord. Mijn man is door zoveel brandende hoepels gesprongen om zijn ouders tevreden te stellen, maar het was nooit genoeg. En eigenlijk realiseerde hij zich dat al op 4-jarige leeftijd, in elk geval zei zijn vader toen iets tegen hem dat hij heel vreemd vond, daarom is het hem altijd bijgebleven. Hij was boos op zijn vader omdat… hij geen snoepje mocht of iets anders onbenulligs, waarop zijn vader ook boos werd, hem door elkaar schudde en tegen hem zei: “Als je lief voor me bent, pluk ik de sterren voor je van de hemel.” Hoewel mijn man te jong was om te begrijpen wat hij daarmee bedoelde, wist hij onbewust dat de liefde van zijn vader voorwaardelijk was, niet onvoorwaardelijk.
En zo is het altijd gebleven. Want zijn vader was zielig, getraumatiseerd door de oorlog, oud (wij lachen daar nu vaak om, want hij werd al oud genoemd toen hij nog geen 60 was, en toen had hij dus nog ruim 30 jaar voor de boeg
) en daarom moest iedereen lief voor hem zijn.
En zo is het altijd gebleven. Want zijn vader was zielig, getraumatiseerd door de oorlog, oud (wij lachen daar nu vaak om, want hij werd al oud genoemd toen hij nog geen 60 was, en toen had hij dus nog ruim 30 jaar voor de boeg
) en daarom moest iedereen lief voor hem zijn.
dinsdag 18 juli 2023 om 09:36
To geef je man alsjeblieft de ruimte zelf deze keuze te maken en hou je huervan afzijdig. Hie rot zijn leven ook geweest is het zijn zijn ouders. Hij kijkt er anders naar en voelt het anders dan dat jij ernaar kan kijken .samarinde schreef: ↑17-07-2023 21:43Ik heb het net teruggelezen. En ik heb dit (wat ik hier schreef) natuurlijk ook met mijn man besproken, maar ik laat hem volledig zijn eigen keuzes maken. Ik bedoel te zeggen dat ik hem mijn mening niet opdring, maar ik geef mijn mening wel (en vervolgens zijn we het er meestal samen over eens dat híj de enige van ons tweeën is die weet waar hij het over heeft). Dus hij beslist.
Net vroeg hij: wat zou je doen als mijn moeder je belde?
Ik zei: ik zou niet opnemen.
Hij moest lachen.
Toen vroeg ik: wat zou jíj doen als zij je belde?
Hij zei: ik zou wel opnemen.
Dus feitelijk zijn we niet zoveel opgeschoten. Of misschien toch een beetje, want ik zei net tegen hem dat het hele verhaal me na 12 dagen (niet 9!) serieus de keel uit begint te hangen, en ik vroeg of hij dat ook had. Ja, dus. En ik vroeg of dit dan niet het moment was om met al die lui te breken. Ik praat hem af en toe bij over wat er op het forum gebeurt (zoals ik had verwacht, heeft hij zelf nog niet meegelezen) en ik vertel hem wat hier gezegd wordt. Daar is hij blij mee, hij herkent veel.
Maar uiteindelijk is hij denk ik nog niet toe aan breken. Hopelijk komt dat nog. Ik denk het wel.
Pas op dat hij geen spijt krijgt van keuzes die straks nuet meer teeug te draaien zijn en daarna tussen jullie in kan komen te staan.
Je ziet het als manipulatie dat er wordt gezegd dat schoonvader niet kan gaan omdat hij geen afscheid genomen heeft van zijn zoon. Maar wat nu als dat zijn laatste wens is? Daarnaast, zou jouw man echt vrede hebben met het feit dat hij geen afacheid heeft genomen? Afscheid kan ook betekenen dat hij zijn verleden op deze manier af te sluiten. Dit hoeft hij dus niet te dien voor vader maar kan ook voor zichzelf.
Ik proef uit jouw reacties dat je hem vooral wil sturen op een breuk. Maar zou het niet wenselijk zijn dat je je man ondersteund in deze lastige fase? Dat hoeft niet de manjer te zijn die bij jou past, hij moet bij je man passen.
dinsdag 18 juli 2023 om 13:21
Dat snap ik, dat je dat zegt. Ik doe mijn best om zo neutraal mogelijk te blijven, maar helemaal onbevooroordeeld ben ik niet. Dat kan ook niet, denk ik, omdat wij een relatie hebben en steun zoeken bij elkaar; we praten gelukkig vrij weinig over dit sterfbed-gebeuren omdat we niet alleen zijn. Onze dochter en haar vriendje zijn hier nog (de rest vertrok al eerder) en het zou raar en ongepast zijn om er hier een soort Dr Phil-show van te maken. We hebben net even met z’n tweeën in zee gezwommen en koffie gedronken, uiteraard gaat het gesprek dan over zijn familie, maar de rest van de dag bestaat het probleem niet.
Maar het is logisch dat wij er samen over praten en dan zeg ik wat ik denk. Ik weet heel zeker dat ik geen doorslaggevende invloed heb op zijn beslissing (wel of niet breken met zijn ouders), daar is hij te autonoom voor. Hij zegt ook wel dingen waarvan ik denk dat ze nergens op slaan, en dan ga ik er toch niet tegenin, want het is - gelukkig! - niet mijn beslissing. Ik hoef met niemand te breken, ik hoef ook niet te blijven lijden onder deze familie-terreur. Wat hij ook doet, ik ga erin mee. Óók als hij straks de banden weer aanhaalt. Ik denk namelijk dat ik er uiteindelijk nul invloed op heb. Daarvoor is de band die hij met zijn familie heeft te diep.
Ik heb alleen wel gezegd dat ik, mocht het op wonderbaarlijke wijze weer tot een toenadering komen, niet meer meega om als mediator de (zinloze, gekmakende) verzoenings-gesprekken te leiden. Dat was voorheen mijn rol in deze familie-dynamiek. Want ik was ‘redelijk’ en ‘rustig’. Dat was ik helemaal niet, maar ik kon er wel voor zorgen dat zo’n gesprek niet na twee seconden gierend uit de bocht vloog. Dat doe ik niet meer. Echt nooit meer. Omdat de uitkomst zo frustrerend is: er wordt nooit iets uitgepraat, er worden alleen gesprekken gevoerd om de illusie te wekken dat er weer contact is (we spreken elkaar toch weer?!) en vervolgens ís er daadwerkelijk weer contact en blijven alle oude wonden open.
Maar het is logisch dat wij er samen over praten en dan zeg ik wat ik denk. Ik weet heel zeker dat ik geen doorslaggevende invloed heb op zijn beslissing (wel of niet breken met zijn ouders), daar is hij te autonoom voor. Hij zegt ook wel dingen waarvan ik denk dat ze nergens op slaan, en dan ga ik er toch niet tegenin, want het is - gelukkig! - niet mijn beslissing. Ik hoef met niemand te breken, ik hoef ook niet te blijven lijden onder deze familie-terreur. Wat hij ook doet, ik ga erin mee. Óók als hij straks de banden weer aanhaalt. Ik denk namelijk dat ik er uiteindelijk nul invloed op heb. Daarvoor is de band die hij met zijn familie heeft te diep.
Ik heb alleen wel gezegd dat ik, mocht het op wonderbaarlijke wijze weer tot een toenadering komen, niet meer meega om als mediator de (zinloze, gekmakende) verzoenings-gesprekken te leiden. Dat was voorheen mijn rol in deze familie-dynamiek. Want ik was ‘redelijk’ en ‘rustig’. Dat was ik helemaal niet, maar ik kon er wel voor zorgen dat zo’n gesprek niet na twee seconden gierend uit de bocht vloog. Dat doe ik niet meer. Echt nooit meer. Omdat de uitkomst zo frustrerend is: er wordt nooit iets uitgepraat, er worden alleen gesprekken gevoerd om de illusie te wekken dat er weer contact is (we spreken elkaar toch weer?!) en vervolgens ís er daadwerkelijk weer contact en blijven alle oude wonden open.
dinsdag 18 juli 2023 om 16:17
Mijn situatie is vergelijkbaar met die van je man. Ik heb al eerder gereageerd op je draadje. Ik heb uiteindelijk gebroken, het was ineens genoeg. De welbekende druppel. Dat resulteerde voor mij in een uitbarsting van woede. Dat was echt nodig.samarinde schreef: ↑18-07-2023 13:21Dat snap ik, dat je dat zegt. Ik doe mijn best om zo neutraal mogelijk te blijven, maar helemaal onbevooroordeeld ben ik niet. Dat kan ook niet, denk ik, omdat wij een relatie hebben en steun zoeken bij elkaar; we praten gelukkig vrij weinig over dit sterfbed-gebeuren omdat we niet alleen zijn. Onze dochter en haar vriendje zijn hier nog (de rest vertrok al eerder) en het zou raar en ongepast zijn om er hier een soort Dr Phil-show van te maken. We hebben net even met z’n tweeën in zee gezwommen en koffie gedronken, uiteraard gaat het gesprek dan over zijn familie, maar de rest van de dag bestaat het probleem niet.
Maar het is logisch dat wij er samen over praten en dan zeg ik wat ik denk. Ik weet heel zeker dat ik geen doorslaggevende invloed heb op zijn beslissing (wel of niet breken met zijn ouders), daar is hij te autonoom voor. Hij zegt ook wel dingen waarvan ik denk dat ze nergens op slaan, en dan ga ik er toch niet tegenin, want het is - gelukkig! - niet mijn beslissing. Ik hoef met niemand te breken, ik hoef ook niet te blijven lijden onder deze familie-terreur. Wat hij ook doet, ik ga erin mee. Óók als hij straks de banden weer aanhaalt. Ik denk namelijk dat ik er uiteindelijk nul invloed op heb. Daarvoor is de band die hij met zijn familie heeft te diep.
Ik heb alleen wel gezegd dat ik, mocht het op wonderbaarlijke wijze weer tot een toenadering komen, niet meer meega om als mediator de (zinloze, gekmakende) verzoenings-gesprekken te leiden. Dat was voorheen mijn rol in deze familie-dynamiek. Want ik was ‘redelijk’ en ‘rustig’. Dat was ik helemaal niet, maar ik kon er wel voor zorgen dat zo’n gesprek niet na twee seconden gierend uit de bocht vloog. Dat doe ik niet meer. Echt nooit meer. Omdat de uitkomst zo frustrerend is: er wordt nooit iets uitgepraat, er worden alleen gesprekken gevoerd om de illusie te wekken dat er weer contact is (we spreken elkaar toch weer?!) en vervolgens ís er daadwerkelijk weer contact en blijven alle oude wonden open.
Wat ik lees, wat jij doet. Mijn partner is ook zo, hij geeft zijn ongezouten mening. We zijn eerlijk tegen elkaar. Maar het was altijd mijn besluit. Hij steunde mij bij iedere keuze die ik maakte. Ook de keuzes die hij niet zou kiezen. (Nog een kans, vooruit, nog één keer, ach, ze bedoelen het uiteindelijk toch goed, het zijn toch mijn ouders).
Zijn mening en steun? Goud waard. Even kort sparren met elkaar, eerlijk kunnen zijn en dan ging de dag weer door.
Ik verwacht dat jouw partner je manier van bewegen in deze situatie ook als "fijn" ervaart. Hij weet hoe je erover denkt. Hij kan alles zeggen. Er is geen oordeel over hem en het blijft altijd zijn besluit en je steunt hem daar ook in.
Je keus om geen mediator meer te zijn? Top. Afstand houden.
Sterkte!
dinsdag 18 juli 2023 om 17:03
@Poehpoeh: dank voor je post, fijn om te lezen! En knap dat je het contact met je ouders uiteindelijk toch hebt verbroken. Ik denk dat.maar weinig mensen beseffen hoe onwaarschijnlijk moeilijk dat is. Omdat je het echt alleen moet doen, hoeveel steun en begrip je ook krijgt van je partner of je omgeving. Heel eenzaam, want je maakt je los van een deel van je identiteit - van de mensen die je (deels) gevormd hebben. Ik was juist altijd zó trots op waar ik vandaan kwam, mijn ouders waren voor mij en mijn broers/zussen een voorbeeld van hoe we ons gezin later zélf wilden vormgeven. Daar zijn we ook allemaal in geslaagd, dus zo belangrijk is die basis.
Heel bijzonder dus dat mensen als jij en mijn man, die dat gevoel van geborgen saamhorigheid niet van huis uit hebben meegekregen, tóch iets hebben opgebouwd dat wel draait om liefde en vertrouwen.
Heel bijzonder dus dat mensen als jij en mijn man, die dat gevoel van geborgen saamhorigheid niet van huis uit hebben meegekregen, tóch iets hebben opgebouwd dat wel draait om liefde en vertrouwen.
dinsdag 18 juli 2023 om 17:32
Het contact verbreken is onbegrijpelijk moeilijk. Meerdere keren ruzie, en nu is het klaar en dan toch trekken ze je weer binnen. Tot ze je weer "wegduwen" het is een voortdurend halen en brengen. Alles was mijn schuld, als kind al. Bizar hoe lang je daar eigenlijk in meegaat. Eenmaal de definitieve stap genomen? Klaar! Opluchting is misschien niet helemaal het goede woord. Maar er viel een last van mijn schouders. Ademruimte.
Ik ben nu zes jaar verder. Begin dit jaar toch EMDR therapie gedaan om "de traumatische" ervaringen uit mijn jeugd en jongvolwassen leven "te wissen". Blij dat ik dit gedaan heb! Geen eindeloos praten over mijn slechte jeugd. Angsten en trauma's aanpakken en meer wil ik niet van deze therapie. Dat is in drie maanden gelukt. Grootste voordeel, ik ben mijn boosheid kwijt. Het doet me gewoon niks meer. Heerlijk!
Ik ben nu zes jaar verder. Begin dit jaar toch EMDR therapie gedaan om "de traumatische" ervaringen uit mijn jeugd en jongvolwassen leven "te wissen". Blij dat ik dit gedaan heb! Geen eindeloos praten over mijn slechte jeugd. Angsten en trauma's aanpakken en meer wil ik niet van deze therapie. Dat is in drie maanden gelukt. Grootste voordeel, ik ben mijn boosheid kwijt. Het doet me gewoon niks meer. Heerlijk!
dinsdag 18 juli 2023 om 18:05
Geweldig dat EMDR zo goed gewerkt heeft! Ik dacht dat die therapie vooral bedoeld was voor kortdurende trauma’s maar dit klinkt hoopvol. Mijn man wil sowieso de psychotherapie doen waarover ik het al eerder had, maar hij is niet het type dat zoiets jaren gaat doen, dus misschien is dit iets voor daarna. Want de boosheid is bij hem ook enorm; vanochtend kwam hij terug van de golfbaan en hij had tijdens het lopen van hole 3 naar 4 keihard lopen schreeuwen (woedend op zijn zus). En heel slecht gegolft, dat hielp ook niet mee 
woensdag 19 juli 2023 om 09:48
Natuurlijk moet je het er met elkaar over hebben en mag je best je mening geven.samarinde schreef: ↑18-07-2023 13:21Dat snap ik, dat je dat zegt. Ik doe mijn best om zo neutraal mogelijk te blijven, maar helemaal onbevooroordeeld ben ik niet. Dat kan ook niet, denk ik, omdat wij een relatie hebben en steun zoeken bij elkaar; we praten gelukkig vrij weinig over dit sterfbed-gebeuren omdat we niet alleen zijn. Onze dochter en haar vriendje zijn hier nog (de rest vertrok al eerder) en het zou raar en ongepast zijn om er hier een soort Dr Phil-show van te maken. We hebben net even met z’n tweeën in zee gezwommen en koffie gedronken, uiteraard gaat het gesprek dan over zijn familie, maar de rest van de dag bestaat het probleem niet.
Maar het is logisch dat wij er samen over praten en dan zeg ik wat ik denk. Ik weet heel zeker dat ik geen doorslaggevende invloed heb op zijn beslissing (wel of niet breken met zijn ouders), daar is hij te autonoom voor. Hij zegt ook wel dingen waarvan ik denk dat ze nergens op slaan, en dan ga ik er toch niet tegenin, want het is - gelukkig! - niet mijn beslissing. Ik hoef met niemand te breken, ik hoef ook niet te blijven lijden onder deze familie-terreur. Wat hij ook doet, ik ga erin mee. Óók als hij straks de banden weer aanhaalt. Ik denk namelijk dat ik er uiteindelijk nul invloed op heb. Daarvoor is de band die hij met zijn familie heeft te diep.
Ik heb alleen wel gezegd dat ik, mocht het op wonderbaarlijke wijze weer tot een toenadering komen, niet meer meega om als mediator de (zinloze, gekmakende) verzoenings-gesprekken te leiden. Dat was voorheen mijn rol in deze familie-dynamiek. Want ik was ‘redelijk’ en ‘rustig’. Dat was ik helemaal niet, maar ik kon er wel voor zorgen dat zo’n gesprek niet na twee seconden gierend uit de bocht vloog. Dat doe ik niet meer. Echt nooit meer. Omdat de uitkomst zo frustrerend is: er wordt nooit iets uitgepraat, er worden alleen gesprekken gevoerd om de illusie te wekken dat er weer contact is (we spreken elkaar toch weer?!) en vervolgens ís er daadwerkelijk weer contact en blijven alle oude wonden open.
Het komt op mij alleen over dat je een best wel uitbesproken mening hebt (wat ik ergens best wel kan begrijpen omdat je een andere band hebt) maar dat jouw man hier nu tussen staat wat het voor hem ook wel lastig maakt.
Wie er ook gelijk heeft (ouders of jouw partner) doet er in deze sitiatie niet eens meer toe. Ieder heeft er zijn eigen kijk op en beleeft het anders. Zo zullen zijn ouders zich misschien enorm in de steek gelaten voelen dat man niet meer is langsgeweest is en op vakantie is gegaan terwijl vader stervende is. Is het nu de tijd om een statement te maken? Of is het juist nu het moment het op een prettige manier af te ronden, ook voor je partner. Je ouders sterven maar 1x dat kun je niet "overdoen". Het afcheid nemen hoef je nog niet eens te doen voor vader maar zou ook goed kunnen zijn voor een afsluiting van de nare tijd voor man. Het kan heel goed zijn dat hij hier enorme spijt van gaat krijgen wanneer alle emoties wat gezakt zijn.
Ik had mijn partner gestimmuleerd nog een keer langs te gaan, gestimmuleerd thuis te blijven, die vakantie halen we wel weer in. En door te zeggen dat je als het ooit goed komt vanuit jou niks meer te verwachten valt zet je man in een lastige situatie en ben je bijna sturend naar de kant waar jij hem hebben wil.
Ik vind het gewoon niet zo gepast het in zo'n tijd zo op te laten lopen en te hopen dat familie breekt zodat je het zelf niet hoeft te doen. Zeker niet in de fase waarin zij verkeren. Jullie zitten op vakantie maar zij zitten dag in dag uit naast een stervende man, of hij nu ee fijne partner of vader is geweest, datvis allemaal al verdrietig genoeg. Dit gedoe kunnen zij er ook niet bij hebben.
woensdag 19 juli 2023 om 09:56
Noekie-Noek, je ziet nu wel even over het hoofd dat moeder er juist op aangestuurd had dat ze op vakantie gingen. Juist in de dagen voor vertrek niets over de verslechtering heeft gezegd. En toen ze al en heel eind weg waren kwam de aap uit de mouw dat ze al dagen ‘oeps helemaal vergeten’ waren man in te lichten en of hij nu dan linea recta om wilde keren.
Ik snap wel dat je daar boos om wordt. Als er al een leven lang zo met je gesold wordt.
Ik snap wel dat je daar boos om wordt. Als er al een leven lang zo met je gesold wordt.
woensdag 19 juli 2023 om 10:20
Dank. Dit, inderdaad.Wombat schreef: ↑19-07-2023 09:56Noekie-Noek, je ziet nu wel even over het hoofd dat moeder er juist op aangestuurd had dat ze op vakantie gingen. Juist in de dagen voor vertrek niets over de verslechtering heeft gezegd. En toen ze al en heel eind weg waren kwam de aap uit de mouw dat ze al dagen ‘oeps helemaal vergeten’ waren man in te lichten en of hij nu dan linea recta om wilde keren.
Ik snap wel dat je daar boos om wordt. Als er al een leven lang zo met je gesold wordt.
@NoukieNouk: gisteren heb ik naar aanleiding van jouw post toch nog een keer gevraagd of hij écht zeker wist dat hij geen afscheid wilde nemen omdat het voor hemzelf een goede afsluiting kan zijn, en het antwoord was: “Ik heb al afscheid genomen. De laatste keer dat ik hem opzocht, toen hij zo moest lachen omdat jij zogenaamd een vriend zou hebben, was voor mij een gepast afscheid. Ik zal me hem altijd herinneren met die gemene lach op zijn gezicht. Zoals hij was, dus.”
Pijnlijk maar waar.
Vervolgens zei hij ook nog dat hij zijn vader nu, terwijl hij op zijn sterfbed ligt, nooit het vuur aan de schenen zou leggen. Hij zei: “Ik zou waarschijnlijk alleen maar dingen zeggen die je op zo’n moment hoort te zeggen, namelijk dat ik ook van hem hou en dat ik hem ook een lieve schat vind, want natuurlijk gaat hij me die woorden in de mond leggen. Wat schiet ik daarmee op?”
woensdag 19 juli 2023 om 10:20
Wombat schreef: ↑19-07-2023 09:56Noekie-Noek, je ziet nu wel even over het hoofd dat moeder er juist op aangestuurd had dat ze op vakantie gingen. Juist in de dagen voor vertrek niets over de verslechtering heeft gezegd. En toen ze al en heel eind weg waren kwam de aap uit de mouw dat ze al dagen ‘oeps helemaal vergeten’ waren man in te lichten en of hij nu dan linea recta om wilde keren.
Ik snap wel dat je daar boos om wordt. Als er al een leven lang zo met je gesold wordt.
Ik heb het niet over rekenung houden met de gevoelens van anderen maar over de man van TO. Ik gaf alleen aan hoe het voor ouders kan zijn voelen om dat een verhaal 2 kanten heeft en de andere kant er een andere kijk op hebben.
Als ik als zus zou vragen mij te ondersteunen omdat ik en moeder het niet meer trekken alleen en broer zou zeggen daar begin ik niet aan en op vakantie gaan weet ik ook niet of ik hem zou bellen dat het slechter gaat.
Door jezelf zo op te stellen en aan te sturen op een breuk omdatvje zelf niet durft te breken tijdens het sterfbed van je vader vind ik nogal wat.
Je vader gaat maar 1x dood je hebt maar 1x de tijd om afscheid te nemen en eventueel nog te zeggen wat je wil zeggen zodat je het oor jezef kan afsluiten. Dat doe je niet voor je moeder, je zus en misschien zelfs niet voor je vader die jou graag nog een keer zou zien voor hij sterft maar voor jezelf.
woensdag 19 juli 2023 om 10:25
en de man van TO heeft zijn keuze gemaakt. Waarom de rol van de zus en moeder weer benadrukken? Waarom twijfel je aan de perceptie van de man van TO?Noekie-Noek schreef: ↑19-07-2023 10:20Ik heb het niet over rekenung houden met de gevoelens van anderen maar over de man van TO. Ik gaf alleen aan hoe het voor ouders kan zijn voelen om dat een verhaal 2 kanten heeft en de andere kant er een andere kijk op hebben.
Als ik als zus zou vragen mij te ondersteunen omdat ik en moeder het niet meer trekken alleen en broer zou zeggen daar begin ik niet aan en op vakantie gaan weet ik ook niet of ik hem zou bellen dat het slechter gaat.
Door jezelf zo op te stellen en aan te sturen op een breuk omdatvje zelf niet durft te breken tijdens het sterfbed van je vader vind ik nogal wat.
Je vader gaat maar 1x dood je hebt maar 1x de tijd om afscheid te nemen en eventueel nog te zeggen wat je wil zeggen zodat je het oor jezef kan afsluiten. Dat doe je niet voor je moeder, je zus en misschien zelfs niet voor je vader die jou graag nog een keer zou zien voor hij sterft maar voor jezelf.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 19 juli 2023 om 10:34
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
