Relaties
alle pijlers
Sterfbed & ruzie
zaterdag 8 juli 2023 om 08:13
Mijn man heeft een zeer slechte band met zijn vader (90+) die hem altijd heeft gekleineerd en getreiterd. Vijf jaar geleden hoorden we dat zijn vader niet lang meer te leven had. Dat viel dus mee. Wel gaat het inmiddels zeer slecht met hem.
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
zondag 16 juli 2023 om 11:11
Ah, sorry Oude Man, ik dacht dat ik al gereageerd had. Ik delete mijn reacties vaak op het laatste moment (laat me soms iets teveel meeslepenOude_Man_2 schreef: ↑14-07-2023 18:08Ik weet dat het kan. Ik weet niet of jouw man het kan.
Ik heb in mijn leven meutes therapeuten gesproken, met allerlei boeiende methodes en technieken, allemaal heel knap en geleerd. Maar allemaal voor iemand anders, nooit voor mezelf. Ik ben bang dat ik niet heel therapie-geschikt ben. Kudos voor wie er iets aan heeft, en super dat er therapeuten bestaan die iets bereiken. Persoonlijk overweeg ik, toevallig, op dit moment eens met een psycholoog te gaan praten puur om wat aan mijn zelfinzicht te werken. Maar een therapeut als probleem-oplosser/helper is gewoon niet iets waar ik beeld bij heb.
Dat vwb de therapie.
Dat loskappen ging me eigenlijk redelijk (!) makkelijk af. Het is zoiets als stoppen met roken. Ik heb daar geen nicotine-pleisters, therapie, of wat ook bij gebruikt (nu rookte ik ook pas een paar jaar en ben ik nogal verslavings-ongevoelig) maar ik had een motivatie (vriendin die zei: stoppen met roken of stoppen met mij) en ik trok de pleister ineens los. Laatste sigaretten weggooien, nooit meer roken.
Met familie net zo: ik heb letterlijk met mijn vrouw besproken wat “familie” voor ons is. Onze stamboom begint bij ons, en verder is iedereen welkom in onze familie met wie we bloed delen EN die op onze voorwaarden deel van onze familie wil uitmaken. Die voorwaarden zijn vrij simpel hoor. Liefde brengen, liefde halen, geen emotionele diarree, geen gezeik.
Dat bleken verschillende familieleden niet te kunnen opbrengen, dus die waren niet meer welkom en zijn geschrapt uit ons leven, rücksichtlos.
Heel bevrijdend, kan ik je melden, om te ontdekken dat je de heerser over je eigen leven bent. Het is jouw leven, jij maakt de regels. Wat een vrijheid is dat!
) dus dat is waarschijnlijk de verklaring. Wij zijn ook meer doe-het-zelvers als het om psychologische problemen gaat. In het verleden hebben we voor/met onze kinderen wel professionele hulp gehad en eerlijk gezegd zijn we daar nooit een steek mee opgeschoten, integendeel. (Ik durf het bijna niet op te schrijven, het komt zo arrogant over, maar mijn indruk was dat veel professionele hulpverleners gemakzuchtig zijn en je moet enorme mazzel hebben om iemand te treffen die echt moeite doet).
Dus ik snap jouw beslissing. De stoppen met roken-vergelijking zou voor mijn man ook goed kunnen werken, denk ik, omdat hij heel goed een knop kan omzetten. Hij heeft nu alleen nog even de tijd nodig om alles te laten bezinken.
Ik hoop dat wij uiteindelijk ook volledig voor ons eigen gezin kunnen kiezen. Dat deden we al, bij de familie van mijn man gingen we alleen op beleefdheids-bezoek (er wordt niet gepraat, alleen geluid gemaakt, dus er was eigenlijk geen band) en hopelijk hoeft dat in de toekomst ook niet meer.
zondag 16 juli 2023 om 11:25
Wat erg, zeg. Om buikpijn van te krijgen. Dat een moeder opzettelijk gemeen is tegen haar eigen kind…Quincy2 schreef: ↑16-07-2023 07:41Ik denk dat zijn moeder hem niet ziet als buitengesloten. Ze heeft een heel ander idee van hem. Wat hij dan ook zegt, interpreteert ze in het kader van dat idee.
Als ik tegen mijn moeder had geklaagd dat ik me buitengesloten had gevoeld, had ik gewoon een verwijt terug gekregen. Het was dan mijn eigen schuld, want ik was toch egoïstisch en ongeïnteresseerd, of weet ik wat er in het verwijt zou passen. Echt niet dat mijn moeder even stil was gaan staan om het vanuit mijn perspectief te zien en het zielig te vinden. Als je jezelf wijsmaakt dat het je kind toch niet boeit, hoef je het ook niet op de hoogte te houden.
En onvoorwaardelijke liefde voor een bepaald kind hebben sommige moeders gewoon niet. Sommigen behandelen ook niet al hun kinderen hetzelfde en zien dat zelf niet eens.
Mijn moeder heeft mij meerdere keren gebeld om te vertelllen hoe lief of leuk het was dat haar andere kinderen bij een belangrijke gebeurtenis waren of samen een weekend weg gingen. Ze was dus of ontzettend kwaadaardig of had gewoon een bord voor haar hoofd en zag mij niet als haar kind of zo. Ik was in die gevallen (meervoud, helaas) dan niet geïnformeerd. "Zo lief dat mijn kinderen ook bij het gesprek met de arts waren." Plus namen erbij. En dat was dan woensdagochtend geweest, terwijl ze me op dinsdagavond had gebeld om te zeggen dat ze een gesprek had en dat er een vriendin mee zou gaan. Nog meer van dit soort voorvallen en je hangt de vlag uit als ze overlijdt hoor.
Mijn schoonmoeder deed (voor het sterfbed-gedoe) nooit openlijk gemeen, hooguit kon ze klagen en jammeren; het was vooral de vader van mijn man die dit soort geintjes uithaalde. Op een keer belde mijn man hem uit de auto. Zijn vader nam op en reageerde dolblij: “Hé lieve X, wat fijn dat je me belt, je weet hoeveel ik van je hou, lieve jongen van me!”
Mijn man en ik keken elkaar stomverbaasd aan. En opeens ging er bij mijn man een lampje branden: zijn neefje (zoon van zijn zus) heet óók X, hij wordt kleine X genoemd. Dus mijn man zei: “Eh… ik ben het, je zoon.” Daarop hoorde je de teleurstelling in de stem van zijn vader: “Oh. Ik dacht dat je kleine X was…” Het was geen toeval of misverstand, want het is daarna nog veel vaker gebeurd.
zondag 16 juli 2023 om 11:35
Dat schreef je al eerder, inderdaad. Mijn man denkt hetzelfde, geloof ik. Hij zei gisteren dat die noodkreet-app van zijn zwager (koude handen, koude neus, nog 48 uur maximaal) waarschijnlijk een laatste stuiptrekking is geweest in hun poging om hem terug naar huis te laten komen. Hij zei: grote kans dat mijn vader naar me heeft gevraagd, en dat ze toen hun laatste troef hebben uitgespeeld. Het zou mijn man niet verbazen als zijn vader nog wel even blijft leven.
Maar goed, dat weten we dus niet.
zondag 16 juli 2023 om 11:35
Volgens mij komen jullie er wel uitsamarinde schreef: ↑16-07-2023 11:11Ah, sorry Oude Man, ik dacht dat ik al gereageerd had. Ik delete mijn reacties vaak op het laatste moment (laat me soms iets teveel meeslepen
Wij zijn ook meer doe-het-zelvers als het om psychologische problemen gaat. In het verleden hebben we voor/met onze kinderen wel professionele hulp gehad en eerlijk gezegd zijn we daar nooit een steek mee opgeschoten, integendeel. (Ik durf het bijna niet op te schrijven, het komt zo arrogant over, maar mijn indruk was dat veel professionele hulpverleners gemakzuchtig zijn en je moet enorme mazzel hebben om iemand te treffen die echt moeite doet).
Dus ik snap jouw beslissing. De stoppen met roken-vergelijking zou voor mijn man ook goed kunnen werken, denk ik, omdat hij heel goed een knop kan omzetten. Hij heeft nu alleen nog even de tijd nodig om alles te laten bezinken.
Ik hoop dat wij uiteindelijk ook volledig voor ons eigen gezin kunnen kiezen. Dat deden we al, bij de familie van mijn man gingen we alleen op beleefdheids-bezoek (er wordt niet gepraat, alleen geluid gemaakt, dus er was eigenlijk geen band) en hopelijk hoeft dat in de toekomst ook niet meer.
Als het helpt, kan je ook privé terecht voor persoonlijke details, die deel ik liever niet hier als het ook anderen dan mezelf betreft. Maar alleen een vrijblijvend aanbod hè
zondag 16 juli 2023 om 11:57
Waarom zou het geen misverstand zijn?samarinde schreef: ↑16-07-2023 11:25Wat erg, zeg. Om buikpijn van te krijgen. Dat een moeder opzettelijk gemeen is tegen haar eigen kind…
Mijn schoonmoeder deed (voor het sterfbed-gedoe) nooit openlijk gemeen, hooguit kon ze klagen en jammeren; het was vooral de vader van mijn man die dit soort geintjes uithaalde. Op een keer belde mijn man hem uit de auto. Zijn vader nam op en reageerde dolblij: “Hé lieve X, wat fijn dat je me belt, je weet hoeveel ik van je hou, lieve jongen van me!”
Mijn man en ik keken elkaar stomverbaasd aan. En opeens ging er bij mijn man een lampje branden: zijn neefje (zoon van zijn zus) heet óók X, hij wordt kleine X genoemd. Dus mijn man zei: “Eh… ik ben het, je zoon.” Daarop hoorde je de teleurstelling in de stem van zijn vader: “Oh. Ik dacht dat je kleine X was…” Het was geen toeval of misverstand, want het is daarna nog veel vaker gebeurd.
Volgens mij geeft Quincy2 ook aan dat het juist niet opzettelijk gemeen is.
Ik geloof niet dat mensen zulke slechteriken zijn, het is meer zoals Quincy2 schrijft dat sommige mensen voor hun kind geen liefde (kunnen) voelen. Ze weten dat alleen zelf helemaal niet. In hun systeem is kind X "gewoon" minder waard dan die anderen, daar staan ze niet eens bij stil.
Mensen weten van zichzelf niet eens dat ze abnormaal zijn qua gedrag, juist dit type niet. Een kind wordt in dit patroon (onbewust!) gebruikt als een soort container om iemands eigen ongewenste eigenschappen en gevoelens op te projecteren. Het kind lijkt daardoor voor hen minder goed gelukt, of lastig, of veeleisend, opstandig, zorgenkindje, etc. Er is nergens kwade opzet in het spel. Ook is zo'n kind vaak een bliksemafleider voor de relatie tussen de ouders.
Waarom zou iemand z'n eigen kind opzettelijk mishandelen of misbruiken, dat doet niemand. Deze mensen voelen zich eerder een slachtoffer, omdat ze zo'n moeilijk kind hebben die de sfeer verziekt en de boel op scherp zet met allerlei onmogelijke eisen en kritiek. Het is nooit goed. Dus zo zullen die ouders er ongeveer in zitten.
Vooral tussen vader en zoon is het dan vaak hard, vader ziet vooral zijn eigen perfectionisme en teleurstellingen gespiegeld in zijn zoon en straft het kind daar hard op. Maar niet bewust. In vaders hoofd is dat vanuit liefde. Mensen doen dit hun kinderen aan om bijvoorbeeld niet te hoeven voelen hoe erg zij de liefde van hun eigen ouders gemist hebben, of de pijn van klappen die ze gehad hebben, of ander trauma. Dat is te veel om toe te laten en dat maakt ze hard en kil naar hun kinderen. Maar ze zien dat zelf niet in.
Ik geloof dat dit concept voor veel mensen lastig te begrijpen is. En toch is het heel gewoon, dat mensen dit in meer of mindere mate met hun kinderen doen. Ook al roepen ze om het hardst dat ze onwijs veel van hun kinderen houden, van elk kind evenveel enz. Je eigen blinde vlekken kan je simpelweg niet waarnemen. En omdat er psychische schade achter zit is het ook niet/moeilijk te veranderen.
Als kind zijnde kan je hoog of laag springen en op je kop gaan staan, als er een beeld op je wordt geprojecteerd door je ouders en ze blijven dat beeld op je projecteren, het aan je verkopen als liefde en zorg en zich een slachtoffer voelen van je onredelijkheid en ondankbaarheid. Dan ben je uitgespeeld, er is niets te halen of te winnen en dat zal er nooit zijn.
De andere kinderen (die de ouders op handen dragen en vice versa, elkaar verdedigen etc) zijn altijd het bewijs dat het niet aan de ouders ligt maar aan het kind zelf. Als kind kan je daar niet tegenop. Het enige wat je kan doen is onderzoeken hoe dit systeem zich in jezelf manifesteert (want dat doet het sowieso) en hoe jij daarmee dit patroon overdraagt aan je eigen kinderen. Meestal wordt een kind precies het tegenovergestelde van de ouder. En dat is niet per se beter, want nog steeds blinde vlekken, maar dan weer andere. Werken aan die blinde vlekken en schaduwkanten is altijd nodig als kind uit een disfunctionele familie, in mijn optiek.
zondag 16 juli 2023 om 12:03
Dank voor het aanbod!Oude_Man_2 schreef: ↑16-07-2023 11:35Volgens mij komen jullie er wel uit
Als het helpt, kan je ook privé terecht voor persoonlijke details, die deel ik liever niet hier als het ook anderen dan mezelf betreft. Maar alleen een vrijblijvend aanbod hè
zondag 16 juli 2023 om 12:15
Hoe krijg je het je toetsenbord uit. Ongelofelijk.Vage schreef: ↑16-07-2023 11:57.
Waarom zou iemand z'n eigen kind opzettelijk mishandelen of misbruiken, dat doet niemand. Deze mensen voelen zich eerder een slachtoffer, omdat ze zo'n moeilijk kind hebben die de sfeer verziekt en de boel op scherp zet met allerlei onmogelijke eisen en kritiek. Het is nooit goed. Dus zo zullen die ouders er ongeveer in zitten.
Fijn voor jou dat je zo wereldvreemd bent, maar helaas zijn er juist vrij veel mensen die opzettelijk hun kind mishandelen of misbruiken.
Imagine
zondag 16 juli 2023 om 12:19
@Vage: grotendeels eens met je post, het staat buiten kijf dat iedereen in dat gezin slachtoffer is. En dat ze allemaal blinde vlekken hebben en het vast niet zó kwaad bedoelen, maar er is ook nog gewoon zoiets als fatsoen. Hoe je als mensen met elkaar omgaat.
Inmiddels - zal ik op terugkomen - heb ik een bizarre herinnering gehad, soort flashback naar 15 jaar geleden toen mijn man met zijn familie brak. Ook toen was de zus degene die het vuurtje aanstak, net als nu. Mijn man was het ook vergeten, maar het is dus zijn zus die op cruciale momenten lont ruikt en vervolgens een mes in zijn rug steekt.
Goed, die zus is ook slachtoffer, dat heb ik altijd geweten en ook steeds tegen mijn man gezegd. Zij is zelfs een groter slachtoffer dan mijn man, omdat zij nooit gelukkig is geweest. Zij heeft zich, in tegenstelling tot mijn man, niet aan de ijzeren greep van haar ouders kunnen ontworstelen en is in talloze opzichten een vreemde voor zichzelf. Één brok zelfhaat, verpakt als de perfecte dochter en de übermoeder. Heel triest. Maar… ze is een slecht mens. Daar verandert haar trauma niks aan.
Uit jouw post maak ik op dat je mededogen moet hebben met dit soort mensen. Ja, tot op zekere hoogte - er is in elk geval een verklaring voor haar gedrag. Maar is dat een excuus? Uiteindelijk niet, vind ik. Om het extreem te stellen: een seriemoordenaar zal allicht ook slachtoffer zijn van zijn jeugd/genenpakket maar dat vergoelijkt zijn gedrag niet. Een slecht mens is een slecht mens.
Inmiddels - zal ik op terugkomen - heb ik een bizarre herinnering gehad, soort flashback naar 15 jaar geleden toen mijn man met zijn familie brak. Ook toen was de zus degene die het vuurtje aanstak, net als nu. Mijn man was het ook vergeten, maar het is dus zijn zus die op cruciale momenten lont ruikt en vervolgens een mes in zijn rug steekt.
Goed, die zus is ook slachtoffer, dat heb ik altijd geweten en ook steeds tegen mijn man gezegd. Zij is zelfs een groter slachtoffer dan mijn man, omdat zij nooit gelukkig is geweest. Zij heeft zich, in tegenstelling tot mijn man, niet aan de ijzeren greep van haar ouders kunnen ontworstelen en is in talloze opzichten een vreemde voor zichzelf. Één brok zelfhaat, verpakt als de perfecte dochter en de übermoeder. Heel triest. Maar… ze is een slecht mens. Daar verandert haar trauma niks aan.
Uit jouw post maak ik op dat je mededogen moet hebben met dit soort mensen. Ja, tot op zekere hoogte - er is in elk geval een verklaring voor haar gedrag. Maar is dat een excuus? Uiteindelijk niet, vind ik. Om het extreem te stellen: een seriemoordenaar zal allicht ook slachtoffer zijn van zijn jeugd/genenpakket maar dat vergoelijkt zijn gedrag niet. Een slecht mens is een slecht mens.
zondag 16 juli 2023 om 12:20
samarinde schreef: ↑15-07-2023 21:34Zoals ik het zie (en dan neem ik de hele voorgeschiedenis van dit gezin mee, want er zijn steeds dit soort idiote conflicten geweest) had de moeder een handreiking moeten doen naar haar zoon. Omdat duidelijk was dat hij zich buitengesloten en niet welkom (en gekwetst) voelde. Hij trok zich gewond terug, zeg maar. Dat laat je als moeder toch niet gebeuren op zo’n levensbepalend moment?
Het gaat dan niet eens over wie er gelijk heeft en/of fout of goed heeft gehandeld, het gaat dan gewoon om onvoorwaardelijke liefde voor je kind. Zelfs als dat kind iets stoms heeft gedaan. Er zijn op dit moment toch wel belangrijkere dingen dan je eigen gekrenkte trots?
Jij houdt jezelf voor dat je de hele geschiedenis meeneemt, maar dat doe je juist niet: je doet dat heel selectief plus je projecteert jouw mores op de situatie. Zou je de gehele geschiedenis wel meenemen dan zou je zien dat de huidige situatie juist perfect past in het patroon van die geschiedenis.
Je zei dat jij het boek wat eerder aangehaald werd (en je besteld hebt?) niet zou gaan lezen, over ingewikkelde families (of hoe het ook precies heet). Dat zou ik nou juist wel doen, daarmee ga jij je man (en de situatie) veel beter leren begrijpen.
En ik snap ook niet zo goed waar je het idee vandaan haalt dat de familie met man gebroken heeft. Ik kan het me niet voorstellen in elk geval. Dus ook hier denk ik dat je veel zou kunnen leren van dat boek, om daarmee je man (en de situatie waar hij in zit) beter te kunnen begrijpen.
zondag 16 juli 2023 om 12:23
Nee hoor, onderzoek spreekt dat tegen.
Echt, niemand wordt moeder of vader met als doel zijn kind te mishandelen of te misbruiken. Behalve die hele enkele uitzondering op de regel en zelfs die blijkt diep gestoord/beschadigd te zijn door de eigen opvoeding, dus in hoeverre kan je dan van opzet spreken.
En toch komen mishandeling, misbruik en affectieve verwaarlozing veel voor. Geschat wordt dat momenteel 40% van de kinderen opgroeit met hechtingsproblematiek.
Mensen creëren in hun hoofd twee gescheiden concepten: je hebt liefdevolle ouders, en je hebt gemene ouders.
Wat blijkt, die twee werkelijkheden bestaan niet. In werkelijkheid zijn liefdevolle ouders dezelfde als de mishandelende ouders. Ze zijn allemaal liefdevol, naar hun eigen vermogens.
Dit om aan te geven dat vrijwel géén ouder zichzelf een liefdeloze, slechte, laat staan mishandelende ouder vindt. Soms ziet men achteraf dat men dingen anders had kunnen doen, maar dat is altijd achteraf. Mensen leven simpelweg in verschillende werkelijkheden, met hun eigen varianten van liefde.
zondag 16 juli 2023 om 12:27
S-Groot schreef: ↑16-07-2023 12:20Jij houdt jezelf voor dat je de hele geschiedenis meeneemt, maar dat doe je juist niet: je doet dat heel selectief plus je projecteert jouw mores op de situatie. Zou je de gehele geschiedenis wel meenemen dan zou je zien dat de huidige situatie juist perfect past in het patroon van die geschiedenis.
Je zei dat jij het boek wat eerder aangehaald werd (en je besteld hebt?) niet zou gaan lezen, over ingewikkelde families (of hoe het ook precies heet). Dat zou ik nou juist wel doen, daarmee ga jij je man (en de situatie) veel beter leren begrijpen.
En ik snap ook niet zo goed waar je het idee vandaan haalt dat de familie met man gebroken heeft. Ik kan het me niet voorstellen in elk geval. Dus ook hier denk ik dat je veel zou kunnen leren van dat boek, om daarmee je man (en de situatie waar hij in zit) beter te kunnen begrijpen.
Hier ben ik het wel mee eens.
Denk dat ik daarom ook adviseerde om vooral in de steunende rol te stappen en geen analyses op man of diens situatie uit te proberen. Omdat het lijkt alsof je het hele plaatje nog niet ziet. Wat helemaal niet erg is, want als zoiets niet in je eigen familie gebeurt, is het heel lastig te doorgronden. En als het wél in je eigen familie gebeurt, kost het nog steeds veel tijd om het te doorzien. Vaak is hulp van buitenaf dan fijn. Er zijn overigens heel veel fijne en kundige psychologen.
zondag 16 juli 2023 om 14:12
Als zo'n simpele situatie al uitloopt op drama (van beide kanten!)...wat voor hoop hebben we hier dan met dit verhaal?blijfgewoonbianca schreef: ↑15-07-2023 17:02Je hebt ook gelezen hoe het huis er na die tijd uit zag ? En ze hadden ook geen alcoholvergiftiging oid.
Dan vind ik het inderdaad eng, kleingeestig , klikgedrag.
zondag 16 juli 2023 om 14:53
Kennelijk snap je dat niet, Vage, want je geeft een trap na. Samarinde geeft aan dat ze het niet met je eens is en hop, er volgt een ad hominem van jouw kant. Intens gemeen.Vage schreef: ↑16-07-2023 12:29Ik snap dat je dat vindt.
Welk mes ze nu in iemands rug steekt dat maak ik niet zo op uit verhaal, heeft zij echt die macht over haar broer? Hij laat op zijn beurt wel erg makkelijk op z'n knoppen drukken vind ik. Ook geen therapie gezocht dus zo te lezen, boek gaan jullie niet lezen. Dat zijn ook keuzes.
zondag 16 juli 2023 om 15:02
Neeeheee, gemene mensen bestáán niet!Shepherdspie schreef: ↑16-07-2023 14:53Kennelijk snap je dat niet, Vage, want je geeft een trap na. Samarinde geeft aan dat ze het niet met je eens is en hop, er volgt een ad hominem van jouw kant. Intens gemeen.
De moeder die je in je kruis graait als je terugkomt van de dokter heeft ook hele lekkere zelfgemaakte soep gemaakt hoor!
En de vader die zijn kinderen snachts in hun ondergoed op het balkon zet om ‘even af te koelen’ bedoelt dat héél liefdevol, en heeft toch laatst de hond nog een aai over zijn bol gegeven?
Imagine
zondag 16 juli 2023 om 15:10
Ik heb het boek vooral voor mijn man besteld omdat het zijn verhaal is; voor mij blijft het (zelfs als ik het boek lees) iets wat ik niet kan navoelen, maar inderdaad is het dan toch de moeite om me erin te verdiepen. Dat ik zei dat mijn man het vast niet gaat lezen heeft met zijn persoonlijkheid te maken: hij wil met die psychotherapie beginnen en ik denk dat hij zich dan op één informatiebron wil richten. Maar daarna leest hij het misschien wel.S-Groot schreef: ↑16-07-2023 12:20Jij houdt jezelf voor dat je de hele geschiedenis meeneemt, maar dat doe je juist niet: je doet dat heel selectief plus je projecteert jouw mores op de situatie. Zou je de gehele geschiedenis wel meenemen dan zou je zien dat de huidige situatie juist perfect past in het patroon van die geschiedenis.
Je zei dat jij het boek wat eerder aangehaald werd (en je besteld hebt?) niet zou gaan lezen, over ingewikkelde families (of hoe het ook precies heet). Dat zou ik nou juist wel doen, daarmee ga jij je man (en de situatie) veel beter leren begrijpen.
En ik snap ook niet zo goed waar je het idee vandaan haalt dat de familie met man gebroken heeft. Ik kan het me niet voorstellen in elk geval. Dus ook hier denk ik dat je veel zou kunnen leren van dat boek, om daarmee je man (en de situatie waar hij in zit) beter te kunnen begrijpen.
Waarom ik geloof dat de familie met mijn man heeft gebroken is omdat dit nooit meer goed komt. Ja, ze zullen opnieuw aan hem gaan trekken en proberen hem tot een spijtbetuiging te manipuleren. Maar dat zit er niet in. Echt, echt niet. Hij heeft zijn moeder vorige week geappt dat hij, als hij geweten had dat zijn vader er zo slecht aan toe was, thuis was gebleven (en dat is waar, zo goed ken ik hem wel). En dat hij zich buitengesloten/niet welkom voelde. Waarom heeft die moeder toen niet haar excuses aangeboden - zelfs als ze het niet meende, maar gewoon om hem erbij te hebben?
Ja, ik begrijp uit jullie adviezen en analyses dat dit het vaste patroon is in deze familie, en dat het nu eenmaal zo is verdeeld dat de moeder en de zus boos op hem mogen zijn, waarop mijn man weer zijn excuses moet aanbieden voor iets wat hij niet gedaan heeft. Dat gaat ditmaal alleen niet gebeuren. Dus dan komt het niet meer goed en is er sprake van een breuk die is geforceerd door zijn familie (Hier stopt het!!)
Wat alleen maar goed is, denk ik. Dit valt niet meer ‘uit te praten’.
zondag 16 juli 2023 om 15:13
Oh ja, dat ik daar niet aan gedacht had! Wat dom van me!Klapstoel schreef: ↑16-07-2023 15:02Neeeheee, gemene mensen bestáán niet!
De moeder die je in je kruis graait als je terugkomt van de dokter heeft ook hele lekkere zelfgemaakte soep gemaakt hoor!
En de vader die zijn kinderen snachts in hun ondergoed op het balkon zet om ‘even af te koelen’ bedoelt dat héél liefdevol, en heeft toch laatst de hond nog een aai over zijn bol gegeven?
zondag 16 juli 2023 om 15:15
Ja, hè?
Alleen is het geen vernoeming
Toen die jongen geboren was, zei mijn man tegen zijn zus dat hij vereerd was met de vernoeming. Zij keek hem niet-begrijpend aan en zei dat haar zoon was vernoemd naar degene naar wie mijn man zélf is vernoemd, namelijk een vriend van hun vader uit de oorlog (die de zus nooit had ontmoet omdat hij na de oorlog naar Australië was geëmigreerd). Snap je het nog?
zondag 16 juli 2023 om 15:22
Ok, nu ben ik overtuigd: zus spoort nietsamarinde schreef: ↑16-07-2023 15:15Ja, hè?
Alleen is het geen vernoeming
Toen die jongen geboren was, zei mijn man tegen zijn zus dat hij vereerd was met de vernoeming. Zij keek hem niet-begrijpend aan en zei dat haar zoon was vernoemd naar degene naar wie mijn man zélf is vernoemd, namelijk een vriend van hun vader uit de oorlog (die de zus nooit had ontmoet omdat hij na de oorlog naar Australië was geëmigreerd). Snap je het nog?
Frankly my dear, I don"t give a damn
zondag 16 juli 2023 om 15:24
Dat ben ik helemaal met je eens: geen enkele hoop.
Maar die situatie liep destijds niet van beide kanten uit de hand, hoor. Dat ik haar na dat voorval niet meer zo aardig vond, nou ja, een trut, kwam doordat ik zelf ook broers/zussen heb en die hadden me gelyncht als ik zoiets had geflikt. Mijn ouders ook, trouwens.
zondag 16 juli 2023 om 15:29
samarinde schreef: ↑16-07-2023 15:10Ja, ik begrijp uit jullie adviezen en analyses dat dit het vaste patroon is in deze familie, en dat het nu eenmaal zo is verdeeld dat de moeder en de zus boos op hem mogen zijn, waarop mijn man weer zijn excuses moet aanbieden voor iets wat hij niet gedaan heeft. Dat gaat ditmaal alleen niet gebeuren. Dus dan komt het niet meer goed en is er sprake van een breuk die is geforceerd door zijn familie (Hier stopt het!!)
Wat alleen maar goed is, denk ik. Dit valt niet meer ‘uit te praten’.
Ik denk dat het heel goed is dat je dat boek gaat lezen. Maar vergis je niet: als er een breuk komt dan zal die niet komen vanuit de familie, niet door hen geinitieerd en niet door hen geforceerd. Dat idee houdt echt geen stand. Man zal zelf verantwoording moeten nemen voor zijn keuzes. Als dat breken is dan is dat breken en dan moet hij daar zelf voor gaan staan, niet halfslachtig met 'ja maar zij hebben het geforceerd'.
Verder vind ik het fijn dat jullie toch iets van vakantie kunnen ervaren, maar vooral warmte en liefde als gezin hebben. Ik denk wel dat het goed is om niet alles met de kinderen te delen (dat laatste appje - geloof ik - vind ik niet handig om door de kinderen te laten lezen, je man en jij hebben hen niet nodig om jullie bevestiging te geven van wat goed/niet goed is, laat dat bij jullie twee).
zondag 16 juli 2023 om 16:17
Quincy2 schreef: ↑16-07-2023 07:41Ik denk dat zijn moeder hem niet ziet als buitengesloten. Ze heeft een heel ander idee van hem. Wat hij dan ook zegt, interpreteert ze in het kader van dat idee.
Als ik tegen mijn moeder had geklaagd dat ik me buitengesloten had gevoeld, had ik gewoon een verwijt terug gekregen. Het was dan mijn eigen schuld, want ik was toch egoïstisch en ongeïnteresseerd, of weet ik wat er in het verwijt zou passen. Echt niet dat mijn moeder even stil was gaan staan om het vanuit mijn perspectief te zien en het zielig te vinden. Als je jezelf wijsmaakt dat het je kind toch niet boeit, hoef je het ook niet op de hoogte te houden.
En onvoorwaardelijke liefde voor een bepaald kind hebben sommige moeders gewoon niet. Sommigen behandelen ook niet al hun kinderen hetzelfde en zien dat zelf niet eens.
Mijn moeder heeft mij meerdere keren gebeld om te vertelllen hoe lief of leuk het was dat haar andere kinderen bij een belangrijke gebeurtenis waren of samen een weekend weg gingen. Ze was dus of ontzettend kwaadaardig of had gewoon een bord voor haar hoofd en zag mij niet als haar kind of zo. Ik was in die gevallen (meervoud, helaas) dan niet geïnformeerd. "Zo lief dat mijn kinderen ook bij het gesprek met de arts waren." Plus namen erbij. En dat was dan woensdagochtend geweest, terwijl ze me op dinsdagavond had gebeld om te zeggen dat ze een gesprek had en dat er een vriendin mee zou gaan. Nog meer van dit soort voorvallen en je hangt de vlag uit als ze overlijdt hoor.
Ugh heel herkenbaar helaas.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
