Relaties
alle pijlers
Sterfbed & ruzie
zaterdag 8 juli 2023 om 08:13
Mijn man heeft een zeer slechte band met zijn vader (90+) die hem altijd heeft gekleineerd en getreiterd. Vijf jaar geleden hoorden we dat zijn vader niet lang meer te leven had. Dat viel dus mee. Wel gaat het inmiddels zeer slecht met hem.
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
dinsdag 11 juli 2023 om 13:51
Goed punt. Ik ga het met hem overleggen.S-Groot schreef: ↑11-07-2023 13:49Nou niet direct heel dom, maar het is niet je man die het topic geopend heeft. Dan zou ik zeggen: zijn keuze, zijn verantwoordelijkheid. Nu schrijf jij het hier van je af, voor jezelf en uiteraard ook in een poging duidelijker te hebben hoe jij er voor je man kunt zijn, maar nu maak jij wel de keuze welke info er allemaal staat over hem en zijn familie (inclusief wat er allemaal door z'n hoofd gaat). Niet hij. Dus ik zou het wel overleggen met hem, wat hij daarvan vindt en mee wil. Want als zus het leest heeft dat uiteraard consequenties, voor hem wel teverstaan, niet direct voor jou.
.
dinsdag 11 juli 2023 om 14:14
Mijn schoonvader had blijkbaar (volgens schoonmoeder) gewoon gezegd dat hij geen uitvaart wilde en blijkbaar kan een crematie ook gewoon zonder dat er iemand bij is. Zelfs mijn man is daar niet bij geweest.samarinde schreef: ↑11-07-2023 11:19Ik denk dat hij dat inderdaad vindt, ja. Maar het wrange is dat hij, gesteld dat hij zou speechen, sowieso voor een lege zaal staat, aangezien zijn ouders hebben gebroken met iedereen behalve hun twee kinderen. Ze hebben geen vrienden of kennissen. Er komt helemaal niemand naar die begrafenis. Het is dus niet eens een reële angst.
ik vond het wel heel bijzonder, maar was allang blij dat ik niet heen hoefde.
dinsdag 11 juli 2023 om 14:54
dinsdag 11 juli 2023 om 22:34
Je kunt de kans op herkenning enigszins inperken door al je berichten na 1-2 dagen te wissen of iig details te verwijderen.
(Alleen niet de hele OP wissen, niet de bedoeling op het forum)
Voor iedereen die nu meeleest is het duidelijk genoeg. En wie later een keer op het forum belandt herkent jou dan niet zo snel.
(Alleen niet de hele OP wissen, niet de bedoeling op het forum)
Voor iedereen die nu meeleest is het duidelijk genoeg. En wie later een keer op het forum belandt herkent jou dan niet zo snel.
dinsdag 11 juli 2023 om 23:18
Het duurde even (tennis, golf, wandelen en we zijn met veel mensen hier) voordat ik aan mijn man kon vragen wat hij ervan vindt dat ik op dit forum over zijn familieprobleem schrijf. Maar hij vindt het prima: “Wat goed dat je dat doet.”
Dat had ik ook wel verwacht. Beetje gek als ik hier ongeremd mijn gang was gegaan zonder rekening met hem te houden. Ik heb gezegd dat ik hier alles over zijn familie-achtergrond heb opgeschreven, ook over de financiële ellende en de oorlog enzovoort. En dat hij altijd kan meelezen (doet hij vast niet, maar wie weet, als hij een keer niet kan slapen…)
We hadden dit gesprek vlak nadat we in de keuken met onze drie kinderen even familie-overleg hadden. Dat was wel heel mooi. Onze kinderen luisterden heel aandachtig en omhelsden hem daarna: je bent lief, papa. Wat erg dat je dit moet meemaken.
Alles is dus oké, hier. Mijn man en ik zijn tot de conclusie gekomen dat het allerbelangrijkste is dat er gepraat wordt. Of geschreven (zoals in dit topic). Wij zijn altijd open geweest over alles, sowieso met onze kinderen maar ook met andere mensen om ons heen. Waarom zou je niet vertellen wat je voelt, meemaakt, beleeft?
Dat had ik ook wel verwacht. Beetje gek als ik hier ongeremd mijn gang was gegaan zonder rekening met hem te houden. Ik heb gezegd dat ik hier alles over zijn familie-achtergrond heb opgeschreven, ook over de financiële ellende en de oorlog enzovoort. En dat hij altijd kan meelezen (doet hij vast niet, maar wie weet, als hij een keer niet kan slapen…)
We hadden dit gesprek vlak nadat we in de keuken met onze drie kinderen even familie-overleg hadden. Dat was wel heel mooi. Onze kinderen luisterden heel aandachtig en omhelsden hem daarna: je bent lief, papa. Wat erg dat je dit moet meemaken.
Alles is dus oké, hier. Mijn man en ik zijn tot de conclusie gekomen dat het allerbelangrijkste is dat er gepraat wordt. Of geschreven (zoals in dit topic). Wij zijn altijd open geweest over alles, sowieso met onze kinderen maar ook met andere mensen om ons heen. Waarom zou je niet vertellen wat je voelt, meemaakt, beleeft?
dinsdag 11 juli 2023 om 23:39
Wat niet wegneemt dat ik de vraag op zich wel begrijp. Maar het probleem is juist dat teveel mensen niet kunnen praten/niet open zijn/zich verbijten/dingen geheim houden/mooi weer spelen… en je ziet wat daarvan komt.
Wij (mijn man, kinderen en ik) zijn héél open. Waarschijnlijk is dat een reactie op de gekte van de schoonfamilie. Wij zeggen juist alles tegen elkaar. Want dat kan geen kwaad. Door het hardop te zeggen (of op te schrijven) maak je het onschuldig, ongevaarlijk.
Gevaarlijk = zwijgen, verdraaien, afzwakken, ontkennen, negeren, vertekenen, manipuleren.
Veilig = zeggen wat je denkt.
Wij (mijn man, kinderen en ik) zijn héél open. Waarschijnlijk is dat een reactie op de gekte van de schoonfamilie. Wij zeggen juist alles tegen elkaar. Want dat kan geen kwaad. Door het hardop te zeggen (of op te schrijven) maak je het onschuldig, ongevaarlijk.
Gevaarlijk = zwijgen, verdraaien, afzwakken, ontkennen, negeren, vertekenen, manipuleren.
Veilig = zeggen wat je denkt.
woensdag 12 juli 2023 om 00:48
Mooie post en zo is het maar net.samarinde schreef: ↑11-07-2023 23:39Wat niet wegneemt dat ik de vraag op zich wel begrijp. Maar het probleem is juist dat teveel mensen niet kunnen praten/niet open zijn/zich verbijten/dingen geheim houden/mooi weer spelen… en je ziet wat daarvan komt.
Wij (mijn man, kinderen en ik) zijn héél open. Waarschijnlijk is dat een reactie op de gekte van de schoonfamilie. Wij zeggen juist alles tegen elkaar. Want dat kan geen kwaad. Door het hardop te zeggen (of op te schrijven) maak je het onschuldig, ongevaarlijk.
Gevaarlijk = zwijgen, verdraaien, afzwakken, ontkennen, negeren, vertekenen, manipuleren.
Veilig = zeggen wat je denkt.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
woensdag 12 juli 2023 om 08:23
Ik denk dat het een hele goede beslissing is om niet terug te gaan. Zo neemt jouw man zowel letterlijk als figuurlijk afstand v van de situatie. Je realiseert je toch wel dat het niet stopt bij het overlijden en de afhandeling daarvan. Jouw schoonmoeder is dan alleen en zal ws een beroep gaan doen op jouw man.
Dan is hij nog niet vrij. Lijkt mij dus het beste als hij nu radicaal breekt met de familie. Makkelijk gezegd als buitenstaander, dat weet ik.
Dan is hij nog niet vrij. Lijkt mij dus het beste als hij nu radicaal breekt met de familie. Makkelijk gezegd als buitenstaander, dat weet ik.
Cum non tum age
woensdag 12 juli 2023 om 11:41
Fijn, jullie reacties, dank. Het is wel een beetje raar dat deze vakantie nu toch echt wel een beetje als vakantie begint te voelen, bijna alsof het stof is neergedaald en we vrede hebben met de (gestoorde) situatie. Mijn man slaapt ook weer goed en is in zijn element met de komst van alle kinderen en aanhang.
Intussen blijft het aan de andere kant doodstil. Het voelt als een loopgravenoorlog. Mijn man belt niet meer om informatie; hij stuurde eergisteren een appje aan zijn zwager, waarin hij schreef dat hij geen gehoor geeft aan het verzoek van zijn moeder om terug te komen, omdat dat te emotioneel voor hem is en hij alles zelf moet verwerken. Dat hij aan zijn vader denkt, dat hij zijn moeder en zus sterkte wenst en dat hij het fijn zou vinden om op de hoogte te worden gehouden.
Ijzersterk berichtje, vind ik. Kort maar krachtig en iedereen kan erin lezen wat hij wil. Zoals mijn man zei: ik denk inderdaad aan mijn vader, ik zeg er alleen niet bij wát ik denk.
Zijn zwager schreef: ik geef het door. En sindsdien blijft het dus oorverdovend stil. Ook weer typisch. Dit is dag 6. Het sterfbed zou 1-3 dagen duren. Maar mijn man heeft geen stress meer, hij gaat ervan uit dat ze het laten weten als zijn vader is overleden. Of niet, en dan is dat hun keuze.
Daarnaast is er uiteraard de optie dat zijn vader lang gaat doen over het einde. Omdat wij geen enkele concrete informatie hebben (bijvoorbeeld: was er een aanleiding voor zijn plotselinge verslechterde gezondheid?) moeten we het maar afwachten. We weten alleen dat de huisarts dinsdag heeft gezegd dat er gestopt ging worden met de ‘ondersteunende’ medicijnen die hij nam (bloedverdunners en nog iets) en dat hij in de zitkamer in een ziekenhuisbed ligt.
O ja, onze twee oudste kinderen voelen zich niet geroepen om te bellen.
Intussen blijft het aan de andere kant doodstil. Het voelt als een loopgravenoorlog. Mijn man belt niet meer om informatie; hij stuurde eergisteren een appje aan zijn zwager, waarin hij schreef dat hij geen gehoor geeft aan het verzoek van zijn moeder om terug te komen, omdat dat te emotioneel voor hem is en hij alles zelf moet verwerken. Dat hij aan zijn vader denkt, dat hij zijn moeder en zus sterkte wenst en dat hij het fijn zou vinden om op de hoogte te worden gehouden.
Ijzersterk berichtje, vind ik. Kort maar krachtig en iedereen kan erin lezen wat hij wil. Zoals mijn man zei: ik denk inderdaad aan mijn vader, ik zeg er alleen niet bij wát ik denk.
Zijn zwager schreef: ik geef het door. En sindsdien blijft het dus oorverdovend stil. Ook weer typisch. Dit is dag 6. Het sterfbed zou 1-3 dagen duren. Maar mijn man heeft geen stress meer, hij gaat ervan uit dat ze het laten weten als zijn vader is overleden. Of niet, en dan is dat hun keuze.
Daarnaast is er uiteraard de optie dat zijn vader lang gaat doen over het einde. Omdat wij geen enkele concrete informatie hebben (bijvoorbeeld: was er een aanleiding voor zijn plotselinge verslechterde gezondheid?) moeten we het maar afwachten. We weten alleen dat de huisarts dinsdag heeft gezegd dat er gestopt ging worden met de ‘ondersteunende’ medicijnen die hij nam (bloedverdunners en nog iets) en dat hij in de zitkamer in een ziekenhuisbed ligt.
O ja, onze twee oudste kinderen voelen zich niet geroepen om te bellen.
donderdag 13 juli 2023 om 14:43
Ik heb zelf ook geen geweldige ervaring met familie. Dat maakt me soms ook wel wat achterdochtig moet ik zeggen. Het zou me namelijk niets verbazen als blijkt dat ze de ernst van de situatie wat hebben aangedikt. Of dat als jullie terugkomen de man al is begraven. Naja, laten we hopen dat familie niet zo extreem toxisch is. (Als dat wel zo is, weet je meteen dat je er goed aan doet om het af te kappen.)
Geniet van je vakantie.
Geniet van je vakantie.
donderdag 13 juli 2023 om 18:38
Dit dacht ik zelf ook, maar een uur geleden kreeg mijn man een berichtje van zijn zwager: hij gaat hard achteruit, zijn voeten zijn koud, zijn neus is koud, hij eet en drinkt bijna niet meer, het duurt waarschijnlijk nog 48 uur.chocolol schreef: ↑13-07-2023 14:43Ik heb zelf ook geen geweldige ervaring met familie. Dat maakt me soms ook wel wat achterdochtig moet ik zeggen. Het zou me namelijk niets verbazen als blijkt dat ze de ernst van de situatie wat hebben aangedikt. Of dat als jullie terugkomen de man al is begraven. Naja, laten we hopen dat familie niet zo extreem toxisch is. (Als dat wel zo is, weet je meteen dat je er goed aan doet om het af te kappen.)
Geniet van je vakantie.
En nu.
Mijn man wil niet terug. Vooral omdat alle communicatie via de zwager loopt. Er is niks vanuit zijn moeder gekomen, geen excuus, geen verklaring, niks. Teruggaan zou de hel zijn: verwijten, woede, iedereen ‘pisnijdig’, zoals mijn man zegt.
We zitten nu op het terras, drinken een glas crémant en broeden op een antwoord. Héél moeilijk. Mijn hart breekt voor mijn man.
donderdag 13 juli 2023 om 18:45
Iets dergelijks probeerde ik wat pagina’s terug te zeggen; als de verhoudingen niet goed zijn, kan iedere beweging met argwaan worden bekeken. Je kan ook denken, dat nu het zo hard achteruit gaat, dat moeder het echt niet op kan brengen zelf te berichten, laat staan met excuses en al. Vandaar dat zwager nu praktisch dit even overneemt.samarinde schreef: ↑13-07-2023 18:38Dit dacht ik zelf ook, maar een uur geleden kreeg mijn man een berichtje van zijn zwager: hij gaat hard achteruit, zijn voeten zijn koud, zijn neus is koud, hij eet en drinkt bijna niet meer, het duurt waarschijnlijk nog 48 uur.
En nu.
Mijn man wil niet terug. Vooral omdat alle communicatie via de zwager loopt. Er is niks vanuit zijn moeder gekomen, geen excuus, geen verklaring, niks. Teruggaan zou de hel zijn: verwijten, woede, iedereen ‘pisnijdig’, zoals mijn man zegt.
We zitten nu op het terras, drinken een glas crémant en broeden op een antwoord. Héél moeilijk. Mijn hart breekt voor mijn man.
Hoewel ik heel goed snapt, dat je zo denkt (ook uit ervaring), maar het is voor je eigen reactie en mentale gezondheid beter niet alles zo (negatief) in te vullen, denk ik. (Ook al is dat de oogst, die deze mensen zelf gezaaid hebben)
What would Patsy do?
donderdag 13 juli 2023 om 19:43
Je man heeft al bovenstaande duidelijke bericht naar zwager gestuurd waarin hij heeft aangegeven niet terug te keren toch? En gaf specifiek daarbij aan op de hoogte gehouden te willen worden.
Dan is dit bericht toch precies wat hij van zwager vroeg?
Vanwaar nu opnieuw de vraag of hij wel/niet terug gaat of wat hij moet sturen?
Dan is dit bericht toch precies wat hij van zwager vroeg?
Vanwaar nu opnieuw de vraag of hij wel/niet terug gaat of wat hij moet sturen?
donderdag 13 juli 2023 om 20:09
samarinde schreef: ↑13-07-2023 18:38Dit dacht ik zelf ook, maar een uur geleden kreeg mijn man een berichtje van zijn zwager: hij gaat hard achteruit, zijn voeten zijn koud, zijn neus is koud, hij eet en drinkt bijna niet meer, het duurt waarschijnlijk nog 48 uur.
En nu.
Mijn man wil niet terug. Vooral omdat alle communicatie via de zwager loopt. Er is niks vanuit zijn moeder gekomen, geen excuus, geen verklaring, niks. Teruggaan zou de hel zijn: verwijten, woede, iedereen ‘pisnijdig’, zoals mijn man zegt.
We zitten nu op het terras, drinken een glas crémant en broeden op een antwoord. Héél moeilijk. Mijn hart breekt voor mijn man.
Misschien gewoon 'bedankt voor de update' ?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
