Sterfbed & ruzie

blijfgewoonbianca schreef: ↑

08-07-2023 10:52

Niet ?
Nou bestaan er ook roostervrije dagen / weekenden.

Dat klopt Bianca, zoals ik al zei, normaal gesproken help je waar je kan. Maar dan wel met zo veel mogelijk hulp van buitenaf.

Het is heel makkelijk gezegd, ik neem de mantelzorg op me, maar twee dagen per week is veel, heel veel gevraagd en structureel voor veel mensen niet vol te houden.

Maar de situatie van TO nog gecompliceerder.

merano schreef: ↑

08-07-2023 10:57

In tijden van nood komen mensen nader tot elkaar. Samen dingen regelen rondom de laatste levensfase van een ouder geeft een band. Dat heeft man nu deels gemist.

Maar de vader is nog niet overleden en daarna is er nog veel te regelen voor de begrafenis. Dat deel kun je nog samen doen.

En denk ook even verder vooruit: als pa zo oud is zal ma niet veel jonger zijn. Dit komt allemaal nog eens langs, en dan staat man er met zus alleen voor.

Ik begrijp niet zo goed hoe zijn relatie met moeder en zus precies is, maar nu wegblijven gaat het in de toekomst alleen maar lastiger maken.

Dat is echt niet altijd zo. Sterker nog, vaak worden de verschillen dan vergroot.

Ik vind het wel heel raar dat je man niet wilde bijspringen bij het mantelzorgen en gewoon op vakantie gaat. Hij mag dan wel een slechte band met zijn vader hebben maar mantelzorgen doe je in dit geval vooral om je zus te helpen die er alleen voor staat. Geen wonder dat zij niet met jouw man bezig zijn als vader slecht gaat. Je man wist best dat vader er slecht aan toe was. Hij koos er zelf voor op vakantie te gaan. Hij heeft ze laten stikken.

Paska schreef: ↑

08-07-2023 11:27

Ik vind het wel heel raar dat je man niet wilde bijspringen bij het mantelzorgen en gewoon op vakantie gaat. Hij mag dan wel een slechte band met zijn vader hebben maar mantelzorgen doe je in dit geval vooral om je zus te helpen die er alleen voor staat. Geen wonder dat zij niet met jouw man bezig zijn als vader slecht gaat. Je man wist best dat vader er slecht aan toe was. Hij koos er zelf voor op vakantie te gaan. Hij heeft ze laten stikken.

Hoezo is het raar dat hij gewoon op vakantie gaat? Deze situatie duurde al vijf jaar, die vakantie stond waarschijnlijk al gepland voor zij hem vroegen bij te springen en dat het nu echt een aflopende zaak was, was op dat moment nog niet bekend, dat bleek pas toen hij al op vakantie was vertrokken. Had hij dan vijf jaar niet op vakantie gemogen volgens jou?

En ook geen aanspraak maken op de erfenis.

Francelle schreef: ↑

08-07-2023 10:33

In een liefdevolle familie zijn twee mantelzorgdagen per week al heel zwaar. Twee dagen!

Ja kan je nagaan dat je alle dagen de klos bent omdat je broer niks wil doen.

Het heeft dunkt me niet zoveel zin om na te denken over wat je had moeten of kunnen doen. of wat zij hadden moeten of kunnen doen.

Wat je nu doet is belangrijker.

Een lang stervensproces kan sowieso heel moeilijk zijn, ook als de banden wel goed zijn. Want inderdaad: wat laat je doorgaan en wat niet. Heel lastig en ook voor iedereen anders.

Susan schreef: ↑

08-07-2023 10:41

Vorige week was niet duidelijk dat het eind er nu echt aan zat te komen. Dat denken ze al vijf jaar. Vorige week was alleen duidelijk dat zijn moeder het niet meer trok zonder extra hulp. Dat had ook kunnen gebeuren als zijn vader nog een jaar had doorgeleefd.

Ik weet ook niet of je voor onbepaalde tijd (want toen was dus niet duidelijk dat het al aan het aflopen was) twee hele dagen zorgverlof per week kunt krijgen. Dat je ook op vakantie gaat staat daar verder los van.

De man is stokoud. En een week geleden liep het zo hoog op dat ze hem om hulp hebben gevraagd. Dat doe je niet voor niets. Maar meneer ging liever op vakantie.

Susan schreef: ↑

08-07-2023 10:48

Jelle had het erover dat je daar zorgverlof voor aan kunt vragen. Ik denk dus van niet.

Natuurlijk wel.

Paska schreef: ↑

08-07-2023 11:43

De man is stokoud. En een week geleden liep het zo hoog op dat ze hem om hulp hebben gevraagd. Dat doe je niet voor niets. Maar meneer ging liever op vakantie.

Je bent voor het gemak maar even vergeten dat de man altijd kloterig is behandeld door zijn vader en moeder en zus zo te lezen daar gewoon in mee zijn gegaan? En dat hij wel degelijk elke week kwam om te helpen uit plichtsbesef?
Wat gek dat je alle begrip op kunt brengen voor de mensen die hem zijn hele leven in ieder geval psychisch mishandeld hebben, of dat gefaciliteerd hebben en hem nu op het laatste nippertje informeren want “vergeten” maar geen greintje empathie voor het slachtoffer in deze op kunt brengen.

Paska schreef: ↑

08-07-2023 11:43

Natuurlijk wel.

Hier had dat niet gekund. Een voorwaarde voor zorgverlof is dat je de enige bent die de zorg kan leveren. Dat is hier niet aan de orde.

merano schreef: ↑

08-07-2023 10:57

In tijden van nood komen mensen nader tot elkaar. Samen dingen regelen rondom de laatste levensfase van een ouder geeft een band. Dat heeft man nu deels gemist.

Maar de vader is nog niet overleden en daarna is er nog veel te regelen voor de begrafenis. Dat deel kun je nog samen doen.

En denk ook even verder vooruit: als pa zo oud is zal ma niet veel jonger zijn. Dit komt allemaal nog eens langs, en dan staat man er met zus alleen voor.

Ik begrijp niet zo goed hoe zijn relatie met moeder en zus precies is, maar nu wegblijven gaat het in de toekomst alleen maar lastiger maken.

In tijden van nood komen mensen er eindelijk achter wat de gevolgen zijn van iemand die je later nog wel eens nodig kon gaan hebben (vooral in dit gave participatieparadijs) psychisch te mishandelen als je nog in de kracht van je leven bent. Er wordt al zo'n 30 jaar afbraakbeleid gevoerd in de (ouderen)zorg, dus zijn vader heeft ruim de tijd gehad voor wat zelfreflectie.

Lief dat man nog wel trouw is gebleven aan zijn moeder en zus, maar die hebben zijn pijn kennelijk ook nooit serieus genomen. Het is al heel erg lang niet meer de jaren 50 waarin een vrouw niets te vertellen had thuis, dus ook moeder heeft haar kans gehad maar gekozen voor wegkijken.

Wojak schreef: ↑

08-07-2023 11:57

In tijden van nood komen mensen er eindelijk achter wat de gevolgen zijn van iemand die je later nog wel eens nodig kon gaan hebben (vooral in dit gave participatieparadijs) psychisch te mishandelen als je nog in de kracht van je leven bent.

Ik heb dus ook niet bij mijn moeder geholpen. Ik kon dat niet opbrengen. Nou waren er nog meer kinderen, dus het is geregeld, maar ik heb de anderen niet geholpen dus.

Geen idee hoe het gelopen zou zijn als ik de enige was geweest. Sommige mensen hebben gewoon afgedaan en die zie je dan liever niet meer. De verplichitng voelde ik ook totaal niet.

Wat een enorm trieste en pijnlijke situatie. Iedereen verliest maar je man in het bijzonder omdat hij pijnlijk alleen stond/staat in zijn gezin. Gelukkig heeft hij jou.

Iedereen vindt altijd dat hij/zij goede redenen heeft voor zijn slechte gedrag: die vader voor zijn liefdeloosheid, die moeder en zus voor hun afzijdigheid, voor het steun verwachten en nu voor het zwijgen. Iedereen wijst altijd naar de ander om te rechtvaardigen waarom hij/zij zich slecht heeft gedragen. Soms is dat (deels) terecht, soms niet.

Als ik jouw verhaal lees, begrijp ik je man heel erg goed. Hij moet zich jarenlang heel erg alleen en miskend hebben gevoeld in zijn familie. Dat maakt je niet toeschietelijker en zorgender natuurlijk. Heel erg begrijpelijk en in zekere zin ook gezond om jezelf af te grenzen. Maar nee zeggen als je moeder en zus dringend om hulp vragen in zo'n cruciale situatie, blijft natuurlijk niet zonder gevolgen. Zij zullen waarschijnlijk vinden/voelen dat hij niet alleen hun vader maar vooral ook hén in de steek heeft gelaten door niet te willen mantelzorgen en alleen aan te dringen op professionals inschakelen terwijl vader daar niet voor openstond en dat dus geforceerd had moeten worden. Ik snap zus en moeder ook want dat had betekent dat ze lijnrecht tegen vaders wensen hadden moeten ingaan op zijn sterfbed. Ook niet iets wat je wil.

Iedereen zit hier vanuit het verleden en in het heden hartstikke klem in de verziekte familierelaties en de schade die dat heeft teweeggebracht, waardoor normale, warme, steunenende verhoudingen en verwachtingen niet meer mogelijk zijn. Dat is de realiteit: het normale kan niet verwacht worden, van niemand. Als beide partijen volharden het normale te verwachten van elkaar (Mee mantelzorgen aan de ene kant, op de hoogte brengen aan de andere kant) wordt het een machtsstrijd en een leedcompetitie: voor wie is het het ergst? Dat loopt nooit goed af maar leidt altijd tot meer verbittering en wrok, voor alle partijen.

Als ik (!) jouw man was zou ik het volgende proberen te doen.

Ik zou me de vraag stellen: hoe kom ík hier het gezondst doorheen? Hoe creëer ik voor mezelf zo weinig mogelijk ellende voor de toekomst? Voor mij (!) zou dat zijn: de realiteit onder ogen zien en de schade beperken. En dus:
De banden met mijn moeder en zus zijn slecht en ik reken er niet meer op dat die fundamenteel zullen verbeteren.
Ik wil geen etterende wonden en conflicten, vooral niet voor mezélf. Ik wil het zo netjes en zo rustig mogelijk afhechten om zwerende littekens en nieuwe conflicten en wonden te voorkomen, nogmaals: voorál voor mezélf.
Voor mij zou dat betekenen dat ik mezelf in de spiegel aankijk en zie: wat een emotionele puinhoop is dit geworden! Wat enorm triest dat ik niet heb kunnen doen wat ik als zoon éigenlijk vanuit mijn hart had willen doen, de rol heb kunnen spelen die ik als zoon had willen spelen, als de verhoudingen liefdevol waren geweest. Wat vreselijk dat het zover is gekomen.
Ik zou proberen dat heel diep in mezelf toe te laten en zover te komen dat ik naar mijn moeder en zus zou kunnen toegaan om dát te zeggen. De verwijten te laten rusten maar te laten weten dat het me spijt dat het niet anders is gelopen, dat ik begrijp dat ze me gemist hebben bij het mantelzorgen en dat mij dat het mij spijt dat het me niet gelukt is de situatie op een andere manier te bolwerken. Daarmee beken je geen schuld, in mijn ogen. Je zegt alleen: ik had het graag anders gezien maar ik heb het niet gekund. Dat daar redenen voor zijn, dat vader en zij daarin een rol spelen, moet je dan niet meer willen uitvechten. Je moet echt diep in jezelf kunnen voelen dat jouw waarden ándere zijn en dat je er verdriet van hebt dat je die niet hebt kunnen leven. Dan sta je fier rechtop op je eigen basis en wat zij ervan vinden en of zij hun eigen gedrag wel of niet onder de loep nemen, is dan niet aan jou.
Dan zou ik de taak van de begrafenis zo goed en zo kwaad als dat gaat uitvoeren met weinig verwachtingen van wat er voor mij in zit. Dit is wondafdichting: daarna gaat het voor mij pas beginnen en ik besef dat ik dat helemaal zonder mijn familie moet doen. Maar ik zou ze dan wel kunnen achterlaten in plaats van met heel veel wrok te blijven zitten of het gevoel te moeten hebben dat ze nog heel veel moeten goedmaken.

Natuurlijk is dit niet gemakkelijk. Hiervoor moet je over je eigen schaduw heen springen, het onrecht wat je is en nog steeds wordt aangedaan parkeren/negeren en eigenlijk bij de ander neerleggen: die ander moet zelf maar bepalen welke normen en waarden die wil nastreven in het contact met jou. Jij bemoeit je er niet meer mee. De pijn van het niet gezien worden en de krenking is en blijft daarentegen is wel van jou en dat is wel jóuw eigen zaak. Voor mezelf denk ik dat deze benadering de beste uitgangssituatie zou zijn voor de toekomst, door dat conflict met die vader, moeder en zus hier en nu, samen met zijn vader, te 'begraven'. Dat betekent een grote (emotionele) afstand maar in feite was dat altijd al zo. Het hoeft 'alleen maar' ten volle geaccepteerd te worden. Nou ja, klinkt makkelijker dan het is maar het geeft je man de regie in handen over zijn eigen beslissingen, zijn eigen handelen, zijn eigen grenzen.

Ik zou me overigens ook goed kunnen voorstellen dat dit erg veel gevraagd is. In dat geval moet hij zich in mijn ogen vooral de vraag stellen: wat kan ik nú voor mezelf doen zodat ik hier het best uitspring? Hoe kan ik hier het best mee verder. Hij is zwaar beschadigd door zijn rol in het gezin en het wordt tijd dat hij zelfzorg op plaats 1, 2 en 3 zet. Oftewel: als hij niet naar huis wil gaan en per direct het contact met zijn familie wil verbreken omdat hij dat als het minst belastend voor zichzelf en voor zijn toekomst ervaart: doen. Als hij naar huis wil en op wat voor manier dan ook afscheid wil nemen van zijn vader om dezelfde reden: doen. En alles er tussenin. Geef je man maar een hele dikke knuffel. Ik vind het enorm triest voor hem, wat er allemaal is gebeurd.

LaFleurNoire schreef: ↑

08-07-2023 11:51

Je bent voor het gemak maar even vergeten dat de man altijd kloterig is behandeld door zijn vader en moeder en zus zo te lezen daar gewoon in mee zijn gegaan? En dat hij wel degelijk elke week kwam om te helpen uit plichtsbesef?
Wat gek dat je alle begrip op kunt brengen voor de mensen die hem zijn hele leven in ieder geval psychisch mishandeld hebben, of dat gefaciliteerd hebben en hem nu op het laatste nippertje informeren want “vergeten” maar geen greintje empathie voor het slachtoffer in deze op kunt brengen.

De man is kloterig behandeld door zijn vader staat in de OP. Maar dat doet er niet toe. Je helpt je zus en je moeder. Mantelzorgen is ongelofelijk zwaar en je hebt als kind ook gewoon je deel te doen. Er was geen sprake van verbroken contact ofzo. Verder verzin jij er van alles bij wat TO niet geschreven heeft.

Wandelaar schreef: ↑

08-07-2023 11:56

Hier had dat niet gekund. Een voorwaarde voor zorgverlof is dat je de enige bent die de zorg kan leveren. Dat is hier niet aan de orde.

Natuurlijk wel. Zus en moeder waren op. Hij was de enige die nog kon bijspringen als tweede kind in het gezin.

Wandelaar schreef: ↑

08-07-2023 11:56

Hier had dat niet gekund. Een voorwaarde voor zorgverlof is dat je de enige bent die de zorg kan leveren. Dat is hier niet aan de orde.

En hij heeft ook nog eens vakantie!

Paska schreef: ↑

08-07-2023 12:02

De man is kloterig behandeld door zijn vader staat in de OP. Maar dat doet er niet toe. Je helpt je zus en je moeder. Mantelzorgen is ongelofelijk zwaar en je hebt als kind ook gewoon je deel te doen.

Je bent niets verplicht.

Wojak schreef: ↑

08-07-2023 11:57

In tijden van nood komen mensen er eindelijk achter wat de gevolgen zijn van iemand die je later nog wel eens nodig kon gaan hebben (vooral in dit gave participatieparadijs) psychisch te mishandelen als je nog in de kracht van je leven bent. Er wordt al zo'n 30 jaar afbraakbeleid gevoerd in de (ouderen)zorg, dus zijn vader heeft ruim de tijd gehad voor wat zelfreflectie.

Lief dat man nog wel trouw is gebleven aan zijn moeder en zus, maar die hebben zijn pijn kennelijk ook nooit serieus genomen. Het is al heel erg lang niet meer de jaren 50 waarin een vrouw niets te vertellen had thuis, dus ook moeder heeft haar kans gehad maar gekozen voor wegkijken.

Dit. Wat je zaait zul je oogsten. De man ging uit plichtsbesef nota bene ook nog elke week langs en dan kreeg ie er ook nog eens verbaal van langs terwijl ma en zus toekeken.
En hem dan betichten van een slechte zoon en broer zijn omdat hij niet nóg meer deed. Koekoek.

Susan schreef: ↑

08-07-2023 11:34

Hoezo is het raar dat hij gewoon op vakantie gaat? Deze situatie duurde al vijf jaar, die vakantie stond waarschijnlijk al gepland voor zij hem vroegen bij te springen en dat het nu echt een aflopende zaak was, was op dat moment nog niet bekend, dat bleek pas toen hij al op vakantie was vertrokken. Had hij dan vijf jaar niet op vakantie gemogen volgens jou?

Hij werd een week geleden gebeld dat de situatie uit de hand liep en moeder en zus de boel niet meer aankonden. Natuurlijk stond die vakantie al geplan maar daarvoor heb je als het goed is een annuleringsverzekering. Ik heb de indruk dat de vakantie in zicht ook bepaald heeft dat de man even geen zin had in mantelzorg. Want natuurlijk is vakantie leuker.

LaFleurNoire schreef: ↑

08-07-2023 12:04

Dit. Wat je zaait zul je oogsten. De man ging uit plichtsbesef nota bene ook nog elke week langs en dan kreeg ie er ook nog eens verbaal van langs terwijl ma en zus toekeken.
En hem dan betichten van een slechte zoon en broer zijn omdat hij niet nóg meer deed. Koekoek.

De oogst is voor moeder en zus. Hij heeft zijn moeder en zus in de steek gelaten.

Ze konden zorg inhuren, maar wilden geen vreemden in huis.

De man van TO was dus echt geen allerlaatste resort.

Paska schreef: ↑

08-07-2023 12:02

De man is kloterig behandeld door zijn vader staat in de OP. Maar dat doet er niet toe. Je helpt je zus en je moeder. Mantelzorgen is ongelofelijk zwaar en je hebt als kind ook gewoon je deel te doen. Er was geen sprake van verbroken contact ofzo. Verder verzin jij er van alles bij wat TO niet geschreven heeft.

Nee hoor, dat ben je niet verplicht, wat een klinkklare onzin. En als je een beetje beter leest verzin ik er helemaal niet van alles bij. Man heeft wel degelijk het contact een aantal jaar verbroken en je kunt natuurlijk zelf ook wel bedenken dat moeder en zus het gedrag van pa op zijn minst hebben gefaciliteerd als je even de moeite neemt om echt te lezen wat TO schrijft. Als ma en zus tegengas hadden gegeven had pa zich niet zo kunnen gedragen hoor.

Paska schreef: ↑

08-07-2023 12:06

De oogst is voor moeder en zus. Hij heeft zijn moeder en zus in de steek gelaten.

Nou nou, dus als iemand jou altijd slecht en naar behandeld heeft, moet je toch voor diegene zorgen puur omdat je een biologische band hebt.
Hou toch op.