Relaties
alle pijlers
Sterfbed & ruzie
zaterdag 8 juli 2023 om 08:13
Mijn man heeft een zeer slechte band met zijn vader (90+) die hem altijd heeft gekleineerd en getreiterd. Vijf jaar geleden hoorden we dat zijn vader niet lang meer te leven had. Dat viel dus mee. Wel gaat het inmiddels zeer slecht met hem.
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
zaterdag 8 juli 2023 om 12:11
Het klinkt als een moeizame relatie van beide kanten. De ene doet dan een stap achteruit (niet mantelzorgen, alleen boodschappen doen op verzoek) en de andere doet daarna een even grote of misschien iets grotere stap achteruit (je wordt niet meer gewaarschuwd als hij op sterven ligt).
Het klinkt alsof geen van beiden dit had kunnen oplossen. Ik zou dus gewoon verder gaan met je leven.
Het klinkt alsof geen van beiden dit had kunnen oplossen. Ik zou dus gewoon verder gaan met je leven.
Dan moet het maar zoals het kan
zaterdag 8 juli 2023 om 12:12
zaterdag 8 juli 2023 om 12:12
Dat is volkomen juist. En geheel terecht want zij hebben hem zijn hele leven al in de steek gelaten. Als zij dat niet hadden gedaan was de kans veel en veel groter geweest dat hij zich niet had onttrokken aan het gezin.
zaterdag 8 juli 2023 om 12:20
Nee hoor, dat zie je hier maar weer. Als je een slechte vader en een slechte moeder bent geweest heb je gewoon pech, dan red je je reet maar.
Oh om verwarring te voorkomen: dit is níet sarcastisch. Ik ga van mijn leven niet mantelzorgen bij mijn ouders, die hebben pech.
zaterdag 8 juli 2023 om 12:23
Meneer werkt gewoon vanuit hier (buitenhuis) en reist sowieso veel voor zijn werk; de dagen voor ons vertrek (zo-di) was hij in Duitsland bij een klant. Vanuit hier bezoekt hij ook klanten.
Wat zorgverlof betreft: geen idee hoe dat zit als je een eigen onderneming hebt. Maar twee volle dagen aanwezig zijn op een plek die hij haat, was gewoon teveel gevraagd. Aan zijn zus heeft hij dat uitgelegd; zij noemde het ‘zijn woorden’ en herkende het niet (logisch, zij is daar de gebraden haan). Tegen zijn moeder heeft hij alleen gezegd dat hij wilde helpen maar níet twee volle dagen. Toen hij vroeg: “Wat heb je nodig?” wist ze het niet, dat kon ze alleen zeggen op het moment zélf, als hij dus een volle dag aanwezig was.
Hij heeft gevraagd of hij boodschappen kon doen. Nee, die werden bezorgd. Of hij maaltijden kon koken en langsbrengen? Nee, daar ging het niet om, ze kon zelf koken. Of hij haar administratie kon doen? Ook niet, dat deed een buurman al (terwijl mijn man het echt 100x heeft aangeboden). Nou eh… of hij dan andere dingen in huis kon doen? Dat wist ze niet zo een-twee-drie, dat zou wel blijken als hij er twee dagen was.
Dat gesprek eindigde vrij normaal. Ze zouden contact houden, na de vakantie kijken hoe & wat, en ze zou hem dus op de hoogte houden.
zaterdag 8 juli 2023 om 12:23
Ik herken het niet op de hoogte gehouden worden ook van verschillende gelegenheden. Het hele ' o ja jij bent er ook nog' is gewoon heel pijnlijk.
Dit kwam vooral vanuit mijn moeder, de zussen gaf ik het voordeel van de twijfel. Maar mijn moeder kon hier echt zogrnaamd onschuldig gemeen over zijn. Die zou in dit geval iets gezegd hebben ' ach ja vergeten, jij zou toch geen zin hebben om te komen'.
Dit kwam vooral vanuit mijn moeder, de zussen gaf ik het voordeel van de twijfel. Maar mijn moeder kon hier echt zogrnaamd onschuldig gemeen over zijn. Die zou in dit geval iets gezegd hebben ' ach ja vergeten, jij zou toch geen zin hebben om te komen'.
zaterdag 8 juli 2023 om 12:26
Mooie, wijze woorden. Dank!Dushi schreef: ↑08-07-2023 12:01Wat een enorm trieste en pijnlijke situatie. Iedereen verliest maar je man in het bijzonder omdat hij pijnlijk alleen stond/staat in zijn gezin. Gelukkig heeft hij jou.
Iedereen vindt altijd dat hij/zij goede redenen heeft voor zijn slechte gedrag: die vader voor zijn liefdeloosheid, die moeder en zus voor hun afzijdigheid, voor het steun verwachten en nu voor het zwijgen. Iedereen wijst altijd naar de ander om te rechtvaardigen waarom hij/zij zich slecht heeft gedragen. Soms is dat (deels) terecht, soms niet.
Als ik jouw verhaal lees, begrijp ik je man heel erg goed. Hij moet zich jarenlang heel erg alleen en miskend hebben gevoeld in zijn familie. Dat maakt je niet toeschietelijker en zorgender natuurlijk. Heel erg begrijpelijk en in zekere zin ook gezond om jezelf af te grenzen. Maar nee zeggen als je moeder en zus dringend om hulp vragen in zo'n cruciale situatie, blijft natuurlijk niet zonder gevolgen. Zij zullen waarschijnlijk vinden/voelen dat hij niet alleen hun vader maar vooral ook hén in de steek heeft gelaten door niet te willen mantelzorgen en alleen aan te dringen op professionals inschakelen terwijl vader daar niet voor openstond en dat dus geforceerd had moeten worden. Ik snap zus en moeder ook want dat had betekent dat ze lijnrecht tegen vaders wensen hadden moeten ingaan op zijn sterfbed. Ook niet iets wat je wil.
Iedereen zit hier vanuit het verleden en in het heden hartstikke klem in de verziekte familierelaties en de schade die dat heeft teweeggebracht, waardoor normale, warme, steunenende verhoudingen en verwachtingen niet meer mogelijk zijn. Dat is de realiteit: het normale kan niet verwacht worden, van niemand. Als beide partijen volharden het normale te verwachten van elkaar (Mee mantelzorgen aan de ene kant, op de hoogte brengen aan de andere kant) wordt het een machtsstrijd en een leedcompetitie: voor wie is het het ergst? Dat loopt nooit goed af maar leidt altijd tot meer verbittering en wrok, voor alle partijen.
Als ik (!) jouw man was zou ik het volgende proberen te doen.
Ik zou me de vraag stellen: hoe kom ík hier het gezondst doorheen? Hoe creëer ik voor mezelf zo weinig mogelijk ellende voor de toekomst? Voor mij (!) zou dat zijn: de realiteit onder ogen zien en de schade beperken. En dus:
De banden met mijn moeder en zus zijn slecht en ik reken er niet meer op dat die fundamenteel zullen verbeteren.
Ik wil geen etterende wonden en conflicten, vooral niet voor mezélf. Ik wil het zo netjes en zo rustig mogelijk afhechten om zwerende littekens en nieuwe conflicten en wonden te voorkomen, nogmaals: voorál voor mezélf.
Voor mij zou dat betekenen dat ik mezelf in de spiegel aankijk en zie: wat een emotionele puinhoop is dit geworden! Wat enorm triest dat ik niet heb kunnen doen wat ik als zoon éigenlijk vanuit mijn hart had willen doen, de rol heb kunnen spelen die ik als zoon had willen spelen, als de verhoudingen liefdevol waren geweest. Wat vreselijk dat het zover is gekomen.
Ik zou proberen dat heel diep in mezelf toe te laten en zover te komen dat ik naar mijn moeder en zus zou kunnen toegaan om dát te zeggen. De verwijten te laten rusten maar te laten weten dat het me spijt dat het niet anders is gelopen, dat ik begrijp dat ze me gemist hebben bij het mantelzorgen en dat mij dat het mij spijt dat het me niet gelukt is de situatie op een andere manier te bolwerken. Daarmee beken je geen schuld, in mijn ogen. Je zegt alleen: ik had het graag anders gezien maar ik heb het niet gekund. Dat daar redenen voor zijn, dat vader en zij daarin een rol spelen, moet je dan niet meer willen uitvechten. Je moet echt diep in jezelf kunnen voelen dat jouw waarden ándere zijn en dat je er verdriet van hebt dat je die niet hebt kunnen leven. Dan sta je fier rechtop op je eigen basis en wat zij ervan vinden en of zij hun eigen gedrag wel of niet onder de loep nemen, is dan niet aan jou.
Dan zou ik de taak van de begrafenis zo goed en zo kwaad als dat gaat uitvoeren met weinig verwachtingen van wat er voor mij in zit. Dit is wondafdichting: daarna gaat het voor mij pas beginnen en ik besef dat ik dat helemaal zonder mijn familie moet doen. Maar ik zou ze dan wel kunnen achterlaten in plaats van met heel veel wrok te blijven zitten of het gevoel te moeten hebben dat ze nog heel veel moeten goedmaken.
Natuurlijk is dit niet gemakkelijk. Hiervoor moet je over je eigen schaduw heen springen, het onrecht wat je is en nog steeds wordt aangedaan parkeren/negeren en eigenlijk bij de ander neerleggen: die ander moet zelf maar bepalen welke normen en waarden die wil nastreven in het contact met jou. Jij bemoeit je er niet meer mee. De pijn van het niet gezien worden en de krenking is en blijft daarentegen is wel van jou en dat is wel jóuw eigen zaak. Voor mezelf denk ik dat deze benadering de beste uitgangssituatie zou zijn voor de toekomst, door dat conflict met die vader, moeder en zus hier en nu, samen met zijn vader, te 'begraven'. Dat betekent een grote (emotionele) afstand maar in feite was dat altijd al zo. Het hoeft 'alleen maar' ten volle geaccepteerd te worden. Nou ja, klinkt makkelijker dan het is maar het geeft je man de regie in handen over zijn eigen beslissingen, zijn eigen handelen, zijn eigen grenzen.
Ik zou me overigens ook goed kunnen voorstellen dat dit erg veel gevraagd is. In dat geval moet hij zich in mijn ogen vooral de vraag stellen: wat kan ik nú voor mezelf doen zodat ik hier het best uitspring? Hoe kan ik hier het best mee verder. Hij is zwaar beschadigd door zijn rol in het gezin en het wordt tijd dat hij zelfzorg op plaats 1, 2 en 3 zet. Oftewel: als hij niet naar huis wil gaan en per direct het contact met zijn familie wil verbreken omdat hij dat als het minst belastend voor zichzelf en voor zijn toekomst ervaart: doen. Als hij naar huis wil en op wat voor manier dan ook afscheid wil nemen van zijn vader om dezelfde reden: doen. En alles er tussenin. Geef je man maar een hele dikke knuffel. Ik vind het enorm triest voor hem, wat er allemaal is gebeurd.
Ik denk dat dit inderdaad de beste oplossing is. Maar dat oude zeer… en die emoties… en dit moet hij dan allemaal bedenken en doen onder deze hoogspanning. Maar ik zal het wel met hem bespreken.
zaterdag 8 juli 2023 om 12:33
Het contact met mijn ouders is prima, maar ik ga echt nooit of te nimmer mantelzorgenCornelia schreef: ↑08-07-2023 12:20Nee hoor, dat zie je hier maar weer. Als je een slechte vader en een slechte moeder bent geweest heb je gewoon pech, dan red je je reet maar.
Oh om verwarring te voorkomen: dit is níet sarcastisch. Ik ga van mijn leven niet mantelzorgen bij mijn ouders, die hebben pech.
Frankly my dear, I don"t give a damn
zaterdag 8 juli 2023 om 12:36
Zo NIET mee eens. Ouders moeten hun kind normaal behandelen, dat is hun deel. Fouten maken hoort erbij. Maar iemand zn leven lang kleineren is psychisch mishandelen. Vind je vetgedrukte uitspraak ook gelden voor fysieke mishandeling of misbruik? Ik word er gewoon kwaad van. Die man kan lekker in zn sop gaarkoken. En de vrouw die haar zoon niet beschermd heeft ook.Paska schreef: ↑08-07-2023 12:02De man is kloterig behandeld door zijn vader staat in de OP. Maar dat doet er niet toe. Je helpt je zus en je moeder. Mantelzorgen is ongelofelijk zwaar en je hebt als kind ook gewoon je deel te doen. Er was geen sprake van verbroken contact ofzo. Verder verzin jij er van alles bij wat TO niet geschreven heeft.
Forget about what I said; the lights are gone and the party's over
zaterdag 8 juli 2023 om 12:51
Vooral dat laatste. De moeder heeft vijf broers en zussen met wie ze - met dank aan haar echtgenoot - al zeker 40 jaar heeft gebroken. Is dat zielig? Ja, allicht. Zij is (net als de zus) ook slachtoffer van deze man. Zij heeft helemaal niemand, geen vriendinnen (allemaal uitgerookt door manlief), gewoon niks. Ja, die fantastische dochter. Die zo fantastisch is omdat dat het keurslijf is waarin zij van jongs af aan is gedwongen. Óók zielig. Het is uiteindelijk allemaal heel zielig en verdrietig, maar ik neem die moeder zéér kwalijk dat ze haar zoon nooit in bescherming heeft genomen. En dat ze hem nu, om één minuut voor twaalf, nog onder de bus gooit.Aviendha schreef: ↑08-07-2023 12:36Zo NIET mee eens. Ouders moeten hun kind normaal behandelen, dat is hun deel. Fouten maken hoort erbij. Maar iemand zn leven lang kleineren is psychisch mishandelen. Vind je vetgedrukte uitspraak ook gelden voor fysieke mishandeling of misbruik? Ik word er gewoon kwaad van. Die man kan lekker in zn sop gaarkoken. En de vrouw die haar zoon niet beschermd heeft ook.
zaterdag 8 juli 2023 om 12:59
En als er zo snel geen professionele zorg voorhanden is ?
Mee naar de dokter is ook mantelzorgen, he. Dat hoeft niet perse billen wassen te zijn.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 8 juli 2023 om 13:03
Helemaal mee eens.Aviendha schreef: ↑08-07-2023 12:36Zo NIET mee eens. Ouders moeten hun kind normaal behandelen, dat is hun deel. Fouten maken hoort erbij. Maar iemand zn leven lang kleineren is psychisch mishandelen. Vind je vetgedrukte uitspraak ook gelden voor fysieke mishandeling of misbruik? Ik word er gewoon kwaad van. Die man kan lekker in zn sop gaarkoken. En de vrouw die haar zoon niet beschermd heeft ook.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zaterdag 8 juli 2023 om 13:03
Ik vind het nog knap van jouw man dat hij überhaupt heeft aangeboden om te komen helpen.samarinde schreef: ↑08-07-2023 12:23Meneer werkt gewoon vanuit hier (buitenhuis) en reist sowieso veel voor zijn werk; de dagen voor ons vertrek (zo-di) was hij in Duitsland bij een klant. Vanuit hier bezoekt hij ook klanten.
Wat zorgverlof betreft: geen idee hoe dat zit als je een eigen onderneming hebt. Maar twee volle dagen aanwezig zijn op een plek die hij haat, was gewoon teveel gevraagd. Aan zijn zus heeft hij dat uitgelegd; zij noemde het ‘zijn woorden’ en herkende het niet (logisch, zij is daar de gebraden haan). Tegen zijn moeder heeft hij alleen gezegd dat hij wilde helpen maar níet twee volle dagen. Toen hij vroeg: “Wat heb je nodig?” wist ze het niet, dat kon ze alleen zeggen op het moment zélf, als hij dus een volle dag aanwezig was.
Hij heeft gevraagd of hij boodschappen kon doen. Nee, die werden bezorgd. Of hij maaltijden kon koken en langsbrengen? Nee, daar ging het niet om, ze kon zelf koken. Of hij haar administratie kon doen? Ook niet, dat deed een buurman al (terwijl mijn man het echt 100x heeft aangeboden). Nou eh… of hij dan andere dingen in huis kon doen? Dat wist ze niet zo een-twee-drie, dat zou wel blijken als hij er twee dagen was.
Dat gesprek eindigde vrij normaal. Ze zouden contact houden, na de vakantie kijken hoe & wat, en ze zou hem dus op de hoogte houden.
Het wordt een lastige periode voor hem, waarin jij hem kan steunen. Die moeder en die zus vormen een blok, dat is duidelijk. Bereid je maar voor op een hoop drama bij de uitvaart en daarna...
Hij zal je hard nodig gaan hebben.
zaterdag 8 juli 2023 om 13:06
Ja, hij werd gebeld dat mantelzorgen te zwaar werd voor zijn moeder, maar hij was er toen al heel duidelijk in wat hij wel en niet wilde doen qua zorg. Boodschappen doen en wat andere regeldingen (die er overigens net nog bij werden gesleept als dingen die een professioneel hulpverlener niet zou doen), maar dat werd niet geaccepteerd en echt zorgen was hij niet van plan, dat had hij ook niet gewild als hij niet op vakantie was gegaan. Die vakantie is vooral relevant omdat vader nu is overleden, maar dat werd pas duidelijk toen hij eenmaal al op vakantie wás.Paska schreef: ↑08-07-2023 12:05Hij werd een week geleden gebeld dat de situatie uit de hand liep en moeder en zus de boel niet meer aankonden. Natuurlijk stond die vakantie al geplan maar daarvoor heb je als het goed is een annuleringsverzekering. Ik heb de indruk dat de vakantie in zicht ook bepaald heeft dat de man even geen zin had in mantelzorg. Want natuurlijk is vakantie leuker.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zaterdag 8 juli 2023 om 13:08
Mijn man zei net: “Als ik mazzel heb, nodigen ze me niet uit voor de begrafenis.” Toen ik zei dat dat wel heel bizar zou zijn, zei hij: “Mijn zus is wel het type om te eisen: hij of ik.”
En daar heeft hij zeker een punt.
Voor hem zou dit een mooie reden zijn om alle banden te verbreken. Blijkbaar heeft hij zo’n extreme daad nodig om verlost te raken van zijn schuldgevoel. Dat snap ik wel. Maar nódig is het niet, vind ik. Zoals hierboven al geschreven werd: hij is die mensen niks verschuldigd..
En daar heeft hij zeker een punt.
Voor hem zou dit een mooie reden zijn om alle banden te verbreken. Blijkbaar heeft hij zo’n extreme daad nodig om verlost te raken van zijn schuldgevoel. Dat snap ik wel. Maar nódig is het niet, vind ik. Zoals hierboven al geschreven werd: hij is die mensen niks verschuldigd..
zaterdag 8 juli 2023 om 13:11
"Als ik mazzel heb" zegt wel genoeg. Hij ging uit plichtsbesef op visite en daar houdt het wel op. Heel triest dat het zo moet gaan, hopelijk kan hij straks opluchting ervaren als hij van deze mensen af is. Knuffel voor jou en je man.samarinde schreef: ↑08-07-2023 13:08Mijn man zei net: “Als ik mazzel heb, nodigen ze me niet uit voor de begrafenis.” Toen ik zei dat dat wel heel bizar zou zijn, zei hij: “Mijn zus is wel het type om te eisen: hij of ik.”
En daar heeft hij zeker een punt.
Voor hem zou dit een mooie reden zijn om alle banden te verbreken. Blijkbaar heeft hij zo’n extreme daad nodig om verlost te raken van zijn schuldgevoel. Dat snap ik wel. Maar nódig is het niet, vind ik. Zoals hierboven al geschreven werd: hij is die mensen niks verschuldigd..
Forget about what I said; the lights are gone and the party's over
zaterdag 8 juli 2023 om 13:14
zaterdag 8 juli 2023 om 13:15
Daar sluit ik me graag bij aanCornelia schreef: ↑08-07-2023 12:20Nee hoor, dat zie je hier maar weer. Als je een slechte vader en een slechte moeder bent geweest heb je gewoon pech, dan red je je reet maar.
Oh om verwarring te voorkomen: dit is níet sarcastisch. Ik ga van mijn leven niet mantelzorgen bij mijn ouders, die hebben pech.
zaterdag 8 juli 2023 om 13:16
Ik weet niets zinnigs bij te dragen maar ik wil je wel sterkte wensen de komende tijd. Ik denk dat jij, als partner van, niet meer kunt doen dan er gewoon voor man te zijn. Dat zal hij nu denk ik het hardste van alles nodig hebben, die bevestiging dat hij er wel toe doet, belangrijk is in het leven van mensen en geliefd is.
Misschien zou hij over een tijdje, als hij daar behoefte aan heeft, met een professional over kunnen praten.
Misschien zou hij over een tijdje, als hij daar behoefte aan heeft, met een professional over kunnen praten.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
