Stieftopic

30-08-2023 10:11 1147 berichten
Een meeschrijftopic voor iedere stiefouder, bonusfiguur of hoe we ons ook willen noemen. Voor iedereen die door een relatie betrokken is bij een gezin met kinderen van een ander. Daarom relatiepijler en niet de kinderenpijler.

Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.

Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
anoniem_66da9c8962792 wijzigde dit bericht op 30-08-2023 11:17
Reden: Toevoeging gedaan
4.75% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren Quote
Stientje, welkom!
Ik heb even je topic deels nagelezen, wat bizar zeg hoe daar gereageerd wordt.
Ben het helemaal eens met Meisje en jou. Hier is stiefzoon week op, week af.
Echt niet dat ik ruimte heb/voel dat in de week dat hij bij moeder is, te pas en te onpas binnen kan lopen bij ons.

Nee hoor. Dat lijkt me eigenlijk niks meer dan logisch. Zeker ook omdat er stiefouders in het spel zijn. Dat is nu eenmaal het leven waar zijn ouders zelf voor kiezen. Dan is privacy wellicht net wat belangrijker, afstemmen en overleggen met elkaar.
Uiteraard, als er wat is dan is zoon altijd welkom. Dat is heel wat anders dan zomaar binnen komen rennen en gamen. Dat doe je maar bij je moeder in die week.
En die duidelijkheid is voor henzelf ook alleen maar fijn lijkt me.

Hoe heb je het nu verder aangepakt met je vriend?
Alle reacties Link kopieren Quote
Wat rot meisje, ruimte willen en niet voelen.
Neem je plek in, dat mag gewoon. Je bent een leukere stiefouder door even je ruimte te pakken. En zoals ik het lees, snappen je stiefpubers dat helemaal. Gun hun daar ook een stukje verantwoordelijkheid in en het stukje 'terug kunnen geven'.

Lijkt me waardevol voor ze. Maar snap ook dat het kwetsbaar kan aanvoelen misschien. Tegelijkertijd zal het misschien meer verbinden omdat je jezelf laat zien.
Alle reacties Link kopieren Quote
Qiya schreef:
22-03-2024 07:12
Stientje, welkom!
Ik heb even je topic deels nagelezen, wat bizar zeg hoe daar gereageerd wordt.
Ben het helemaal eens met Meisje en jou. Hier is stiefzoon week op, week af.
Echt niet dat ik ruimte heb/voel dat in de week dat hij bij moeder is, te pas en te onpas binnen kan lopen bij ons.

Nee hoor. Dat lijkt me eigenlijk niks meer dan logisch. Zeker ook omdat er stiefouders in het spel zijn. Dat is nu eenmaal het leven waar zijn ouders zelf voor kiezen.
Maar de kinderen hebben er natuurlijk niet voor gekozen.

Ik ben naast stiefouder ook kind van gescheiden ouders dus misschien kijk ik er daarom andere tegenaan.
Alle reacties Link kopieren Quote
Knip
meisje85 wijzigde dit bericht op 10-09-2024 17:59
99.30% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren Quote
Qiya schreef:
22-03-2024 07:18
Wat rot meisje, ruimte willen en niet voelen.
Neem je plek in, dat mag gewoon. Je bent een leukere stiefouder door even je ruimte te pakken. En zoals ik het lees, snappen je stiefpubers dat helemaal. Gun hun daar ook een stukje verantwoordelijkheid in en het stukje 'terug kunnen geven'.

Lijkt me waardevol voor ze. Maar snap ook dat het kwetsbaar kan aanvoelen misschien. Tegelijkertijd zal het misschien meer verbinden omdat je jezelf laat zien.
Lief berichtje, dank je Q. Ik heb gister tegen de kinderen gezegd dat ik me niet zo lekker voelde de afgelopen tijd, dat wisten ze natuurlijk want ik had sowieso een paar dagen op de wc doorgebracht :) , en dat ik het dan soms ook lastig vind in huis omdat ik dan meer behoefte heb aan wat meer ruimte en dat dat nu eenmaal anders was toen ik alleen woonde. En dat ik het soms ook lastig vind om dat te vragen. Begrepen ze allemaal volledig. Sowieso was de jongste af en toe ook langsgelopen om even wat thee te brengen, te vragen of ik me nog een beetje vermaakte en om gewoon eventjes te kletsen over wat ze op school had meegemaakt, heel lief.
Alle reacties Link kopieren Quote
Mangogo schreef:
22-03-2024 09:32
Maar de kinderen hebben er natuurlijk niet voor gekozen.

Ik ben naast stiefouder ook kind van gescheiden ouders dus misschien kijk ik er daarom andere tegenaan.
Ik ook, en bij ons kon ik echt niet zomaar binnenlopen iedere keer.
En ik vind het zelf, niks meer dan normaal.
Heb altijd gevoeld dat beide ouders er waren voor me. Wanneer dan ook. Daar deed deze regel, niks aan af.
Alle reacties Link kopieren Quote
meisje85 schreef:
22-03-2024 09:50
Klopt dat de kinderen er niet voor hebben gekozen. Maar dat kan, vind ik, geen argument zijn om het dáárom toe te staan. Ze hebben voor heel veel meer niet gekozen, evenals kinderen van niet-gescheiden ouders trouwens. Sterker nog, ik denk dat dingen toestaan met als enige reden "omdat ze er niet voor gekozen hebben", zelfs nadelige gevolgen zou kunnen hebben. Maar wat ik vooral lastig vind, is dat het nogal wordt platgeslagen. Ik denk namelijk dat er een grote kans is dat volwassenen die dit als onprettig hebben ervaren, ook nog een rijtje andere dingen kunnen opnoemen die voor hen maakten dat ze zich als kind niet welkom voelden, dus dat het niet alleen hierin zit. Zoals het dus ook niet in het enkele "kondig het even aan als je langskomt" zit dat kinderen dus niet welkom zouden zijn. En het betekent evenmin dat als je wel zo binnen mag lopen, je dús het gevoel zult hebben dat je welkom bent. Kijk alleen al naar mijn stiefkinderen: bij hun moeder kan dit, en dat is nu juist precies het huis waar ze zich niet thuis zeggen te voelen. Het ligt zoveel meer subtieler dan dat en dat vind ik lastig in die discussie.
Exact. Vind het vrij kort door de bocht hoe ze in dat andere topic reageren.
Duidelijkheid is belangrijk, niet invullen voor je kinderen.
En elk kind/gezin is ook weer anders.

Wat voor mij belangrijk is, is basis veiligheid. En dat moet je hebben in je huis. Het idee dat kinderen elk moment bij je binnen kunnen lopen, in je kind vrije week, komt aan je basis veiligheid in je eigen huis. Dan sta je eigenlijk continu 'aan'.
En wat voor signaal geef je daarmee aan je kinderen?

Misschien zijn er zat die dat geen probleem vinden, ik wel. Ik wil gewoon thuis kunnen zitten en mijzelf kunnen zijn. Stiefzoon kan bellen/appen als hij z'n vader nodig heeft. De deur staat dan altijd open, maar dan heb je even dat signaal en kan je je (kort) voorbereiden.
Prima!
Maar zo te pas en te onpas. Nee..
Alle reacties Link kopieren Quote
meisje85 schreef:
22-03-2024 09:55
Lief berichtje, dank je Q. Ik heb gister tegen de kinderen gezegd dat ik me niet zo lekker voelde de afgelopen tijd, dat wisten ze natuurlijk want ik had sowieso een paar dagen op de wc doorgebracht :) , en dat ik het dan soms ook lastig vind in huis omdat ik dan meer behoefte heb aan wat meer ruimte en dat dat nu eenmaal anders was toen ik alleen woonde. En dat ik het soms ook lastig vind om dat te vragen. Begrepen ze allemaal volledig. Sowieso was de jongste af en toe ook langsgelopen om even wat thee te brengen, te vragen of ik me nog een beetje vermaakte en om gewoon eventjes te kletsen over wat ze op school had meegemaakt, heel lief.
Ach wat een mooi bericht! En super dat je dit hebt gedeeld.
Knap! Ikzelf worstel nog wel met m'n kwetsbaarheid bij stiefzoon. Hoe doe je dat nou en wanneer.

Lief dat de jongste zp zorgzaam was. Echt cute!
Alle reacties Link kopieren Quote
Stientje schreef:
20-03-2024 17:18
Je hebt helemaal gelijk, en ik vind dat blijkbaar heel erg moeilijk. Eerlijk gezegd wil ik van dat topic af maar ik weet niet hoe!
Stientje, je zou kunnen overwegen jezelf te laten anonimiseren en een nieuwe nick aan te maken om hier mee te kunnen schrijven. Dan ben je van het topic af en ben je niet loepbaar meer.
...
Alle reacties Link kopieren Quote
Er sloegen/slaan er een paar op hol en trekken dan meteen maar van alles uit de context of dingen die heel iemand anders (in een andere context) gezegd heeft. Ik zou het niet persoonlijk proberen op te vatten, het ligt kennelijk gevoelig bij sommigen. Dat komt overigens incidenteel in dit topic ook wel voor, zoals enige tijd geleden iemand die af en toe binnen kwam vallen met een toetsenbord vol oordelen, maar niet vanuit zichzelf in gesprek ging (we wisten alleen dat ze gescheiden moeder was en uit posts in andere topics viel wel wat op te maken over de situatie).

Ik LAT overigens, maar heb ook wel eens dat ik bij mijn vriend ben en me door een situatie kwetsbaar voel. Een jaar geleden vanwege (terminale) ziekte en daarna het overlijden van een van mijn ouders, wat dan op zich nog wel in te denken is voor wat oudere kinderen. Maar ook dingen die een stuk abstracter voor ze zijn en die ze ook niet hoeven te weten (geen geheim, maar voor hen niet relevant of zo). Dan vind ik het ook wel eens lastig wanneer ik daar dan met mijn vriend over kan delen (inclusief eventuele emoties) of voel ik me gewoon minder gezellig. Dat vind ik wel eens lastig, maar eerlijk gezegd ook meer in het algemeen naar mijn vriend toe en dat ik dan van mezelf vind dat het maar eens klaar moet zijn met dat getreurwilg :P
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
Alle reacties Link kopieren Quote
En da's opzich natuurlijk niet heel anders dan met "eigen" kinderen, die je waarschijnlijk ook niet alles vertelt en die je ook wel eens zat bent. Maar als stiefouder voel je je dan sneller wat schuldig, denk ik. Of alsof je het niet goed doet. Of alsof er geen ruimte is voor jouw dingetjes. Terwijl je dat als ouder misschien allemaal wat makkelijker loslaat.
Alle reacties Link kopieren Quote
meisje85 schreef:
22-03-2024 12:19
En da's opzich natuurlijk niet heel anders dan met "eigen" kinderen, die je waarschijnlijk ook niet alles vertelt en die je ook wel eens zat bent. Maar als stiefouder voel je je dan sneller wat schuldig, denk ik. Of alsof je het niet goed doet. Of alsof er geen ruimte is voor jouw dingetjes. Terwijl je dat als ouder misschien allemaal wat makkelijker loslaat.
Op zich niet, maar verschil in dit geval is misschien ook dat ik daar niet woon.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
Alle reacties Link kopieren Quote
Qiya schreef:
22-03-2024 07:12
Echt niet dat ik ruimte heb/voel dat in de week dat hij bij moeder is, te pas en te onpas binnen kan lopen bij ons.

Nee hoor. Dat lijkt me eigenlijk niks meer dan logisch. Zeker ook omdat er stiefouders in het spel zijn. Dat is nu eenmaal het leven waar zijn ouders zelf voor kiezen. Dan is privacy wellicht net wat belangrijker, afstemmen en overleggen met elkaar.
Uiteraard, als er wat is dan is zoon altijd welkom. Dat is heel wat anders dan zomaar binnen komen rennen en gamen. Dat doe je maar bij je moeder in die week.
En die duidelijkheid is voor henzelf ook alleen maar fijn lijkt me.
Dit herken ik. En ik ben binnenkort stiefmoeder-af. Mijn vriend en ik gaan uit elkaar. En het basisprobleem was toch wel de dynamiek van een samengesteld gezin hoe verschillend we daarmee om gaan. Ik merk nu ook duidelijker dat - omdat zijn kinderen ook met hun moeder (want die moet ze heen en weer rijden) te pas en te onpas naar binnen wandelden, het eigenlijk nog steeds meer voelt als zijn huis. En dat was het toch echt niet. Dat altijd maar 'aan' staan, heel herkenbaar. En ik heb daar voor mezelf nooit een goede balans in gevonden. Ik merk nu pas hoe vreselijk moe ik ben.

Ik kijk niet uit naar alleen leven met co-ouderschap van ons kind maar ik ga eerst eens heel erg uitrusten.
Het topic is inmiddels dood gebloed, en dat is maar goed ook. Ik herken veel van wat jullie hier zeggen over 'ruimte innemen' ook. Met stiefkinderen kom je nooit in dezelfde vanzelfsprekendheid als met je eigen kinderen, die je natuurlijk vanaf dag 1 hebt zien opgroeien en die ook gewoon letterlijk je eigen vlees en bloed zijn.

Wat vervelend Ocherrum, dat jullie uit elkaar gaan. Ik ken je verhaal niet, maar vind het heel erg jammer om te horen dat de dynamiek van het samengestelde gezin voor jullie de voornaamste reden is dat het niet gelukt is. Jullie hebben samen ook een kind begrijp ik? Ingewikkeld hoor. Heel veel sterkte!

Roos deed hier een suggestie die ik op gaan volgen dus jullie zien me later nog terug!
Alle reacties Link kopieren Quote
Ocherrum, wat verdrietig om te lezen. Klinkt alsof je veel van jezelf hebt weggecijferd. Hopelijk hervindt je jezelf snel en kan je lekker uitrusten, ondanks het verdriet en pijn die er vast ook bij komt kijken. Sterkte!
Alle reacties Link kopieren Quote
meisje85 schreef:
22-03-2024 12:19
En da's opzich natuurlijk niet heel anders dan met "eigen" kinderen, die je waarschijnlijk ook niet alles vertelt en die je ook wel eens zat bent. Maar als stiefouder voel je je dan sneller wat schuldig, denk ik. Of alsof je het niet goed doet. Of alsof er geen ruimte is voor jouw dingetjes. Terwijl je dat als ouder misschien allemaal wat makkelijker loslaat.
Met eigen kinderen voel je je ook schuldig als je ruimte voor jezelf inneemt. Altijd bang om het niet goed te doen voor ze. Het verschil zit m er denk ik in dat ik weet dat mijn kinderen een onvoorwaardelijke liefde hebben voor mij en dat is natuurlijk anders met niet eigen kinderen. Dan moet je die liefde voor je gevoel meer onderhouden.
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
Alle reacties Link kopieren Quote
Fijn dat ik dit topic gevonden heb, mag ik even van me afschrijven?
Hier is gisteren de bom gebarsten: ik kan het gewoon niet meer.
Wij zijn een samengesteld gezin met 5 kinderen: 3 van mijn man uit zijn vorige relatie, 1 van mij uit een vorige relatie en één kindje gezamenlijk.
Hij is na een jaar latten bij mij in komen wonen, stiefkinderen hebben een eigen kamer met zelf gekozen inrichting in mijn huis gekregen. Bio moeder heeft een erg linkse inslag en er moest vegetarisch gekookt worden voor de kinderen. Hier begon te eerste ergernis: kotsende en kokhalzende kinderen aan tafel want het was goor (zal het aan Jamie Oliver melden dat zijn vega kookboek ruk is).
Vanaf hier is het alleen maar verder bergafwaarts gegaan: moeder is heilig en alles wat wij doen is verkeerd. Kinderen worden met kapotte kleding hierheen gestuurd en dat wordt zelfs goed gepraat.
Maar je houdt vol, want je houdt van je partner en dan hoort dit erbij toch? In de tussentijd voelde ik mij achteraf gezien steeds op een soort eiland zitten met mijn zoontje als de stiefjes er waren, want dan moesten er met hun allerlei leuke dingen gedaan worden. Logisch toch, want hun ouders zijn gescheiden en dat is zielig dus alles moest uit de kast getrokken worden.
Op een gegeven moment heb ik aan de bel getrokken en hebben we relatie therapie gedaan bij Stoefgoed. Dit gaf erkenning voor mij, bewustwording voor mijn partner. Hierna leek het beter te gaan, maar al die kleine dingetjes bleven toch knagen…
Dit is natuurlijk een hele korte samenvatting, er is heel veel gebeurd in de tussentijd.
We zijn nu 6 jaar verder, ik ben overspannen thuis komen te zitten en ik kan het gewoon niet meer. Altijd op mijn tenen lopen, altijd aan moeten passen aan de aparte ideeën van bio moeder, altijd op mijn tong bijten en dan nog een grote bek krijgen van de oudste. Het is gewoon op.
Nu rest dus uit elkaar gaan (dit houdt een scheiding in, nieuw huis vinden, opnieuw alles weer opbouwen) en dat is gewoon k*t.
Ik zie geen andere oplossing meer :"-( Voor mij voelt dit als de ultieme zelfopoffering, want al het andere was niet genoeg. Dus na 6 jaar hebben ze gewonnen: dan ga ik wel weg.

Reageren op deze post hoeft overigens niet, ben blij het even weg te kunnen schrijven.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ach Zeeheksje :hug:.

Ik ken het op mijn tenen lopen als stiefkind er is, maar bij ons heeft man dit ook want het is nooit goed genoeg met dank aan de invloed van bio moeder. Nu is ze hier al niet vaak dankzij die invloed. En is het wachten tot ze niet meer komt, ze heeft al gezegd dat ze niet wil maar gaat man niet mee akkoord.
Alle reacties Link kopieren Quote
Wat een verdrietig bericht Zeeheksje. En welkom trouwens. Weet je man ook al dat het voor jou deze kant op dreigt te gaan?
Alle reacties Link kopieren Quote
@Mangogo: Gelukkig herkenbaar, niet de enige zijn helpt. De drie stiefjes zijn hier om het weekend van vrijdag t/m zondag. Juist de lange tijd ertussen maakt voor mij dat ik elke keer enorm moet schakelen. Stiefjes daarentegen walsen gewoon binnen en doen waar ze zin in hebben.

@meisje85: Dank voor je welkomst woordje, fijn! Man weet dit, is er ook erg verdrietig over, zegt er zelf ook nog weinig uit te halen. Kinderen tonen weinig affectie, weten hem wel te vinden als ze iets nodig hebben (geld).
Ik zou geen andere optie weten, kan moeilijk zeggen dat de kinderen niet meer hoeven te komen…
Alle reacties Link kopieren Quote
Zeeheksje schreef:
10-04-2024 11:54
@Mangogo: Gelukkig herkenbaar, niet de enige zijn helpt. De drie stiefjes zijn hier om het weekend van vrijdag t/m zondag. Juist de lange tijd ertussen maakt voor mij dat ik elke keer enorm moet schakelen. Stiefjes daarentegen walsen gewoon binnen en doen waar ze zin in hebben.
Hier om het weekend 1 nacht en 1,5 dag. Hier is het juist vaak strijd en komen er al appjes vantevoren dat ze niet wil komen of zijn er dingen die ze in die 1,5 dag wil plannen.

Hoe oud zijn ze? Is eventueel terug gaan latten een optie?
Alle reacties Link kopieren Quote
@Mangogo: Dit is niet aanvallend naar jou bedoeld maar het voelt voor mij alsof ik dan dus mijn huis en huwelijk moet opgeven (samen een koophuis) zodat de stiefjes ongestoord hun gang kunnen blijven gaan zonder te hoeven leren dat je in deze maatschappij ook rekening moet houden met anderen en niet alleen maar aan jezelf kan denken. En dan mag ik terug komen als het hun blieft? En als ze dan op bezoek komen als ze groot zijn, moet ik dan ook maar steeds weg?
Ik zie dit dus niet als een houdbaar iets waar ik mee kan leven.

Ze zijn 10, 13 en 15.
Alle reacties Link kopieren Quote
Welkom Zeeheksje.
Rot jouw situatie. Merk ook dat ik moeite heb met jouw manier van schrijven.
Je stiefkinderen zijn kinderen. Ze zijn de dupe van een machtstrijd van hun ouders, zo klinkt het.
Jouw partner is het grootste aandeel waardoor stiefkinderen doen, zoals ze doen. Blijkbaar stelt hij geen grenzen en laat hij iets gebeuren waardoor jij je aan de kant gezet voelt.

Ook klinkt het alsof je dusdanig veel verantwoordelijkheid voelt en op je genomen hebt, waardoor je het niet meer overziet.
Leg verantwoordelijkheid terug bij je partner. Deze kinderen zijn er om de week 2,5 dag, ga eropuit met jullie kind. Laat je partner zorgdragen voor zijn kinderen.

Als latten voelt als je huwelijk opgeven, zodat ze ongestoord hun gang kunnen gaan.
En uit elkaar gaan voelt als 'winst' van je stiefkinderen, dan zit je behoorlijk in strijd met ze. De enige die de strijdbijl kan begraven ben jij.
Maar als ik eerlijk ben, denk ik dat de angel bij je partner zit en je je daar niet gehoord voelt. En je dit projecteert op 3 kinderen. Kan dat kloppen?

Daarmee wil ik je gevoelens niet bagatelliseren, het klinkt allemaal heel zwaar en verdrietig.
Alle reacties Link kopieren Quote
Zeeheksje schreef:
10-04-2024 21:10
@Mangogo: Dit is niet aanvallend naar jou bedoeld maar het voelt voor mij alsof ik dan dus mijn huis en huwelijk moet opgeven (samen een koophuis) zodat de stiefjes ongestoord hun gang kunnen blijven gaan zonder te hoeven leren dat je in deze maatschappij ook rekening moet houden met anderen en niet alleen maar aan jezelf kan denken. En dan mag ik terug komen als het hun blieft? En als ze dan op bezoek komen als ze groot zijn, moet ik dan ook maar steeds weg?
Ik zie dit dus niet als een houdbaar iets waar ik mee kan leven.

Ze zijn 10, 13 en 15.
Ik dacht meer aan jullie gezamenlijke kind en dat het misschien wel goed gaat in de tijd tussen die weekenden in. Vandaar. Ik lees wel vaker dat men terug gaat latten.

Als man en ik geen gezamenlijke kinderen hadden en ik 10 jaar geleden al wist dat het nu nog strijd zou zijn had ik misschien ook andere keuzes gemaakt.

En ik denk dat je echt niet moet onderschatten hoeveel invloed negatieve reacties van moeder op vader kunnen hebben op de kinderen.
Alle reacties Link kopieren Quote
Wat ik tot nu toe heb geleerd van het stiefouderschap is dat de rol van de (stief)ouders bepalend is. En daarmee dus ook in heel grote mate de relatie tussen ouder en stiefouder. Ik kan, vind ik, de kinderen niet kwalijk nemen dat zij als het ware in twee werelden leven en dat dat wellicht uitwerking heeft op hoe ze zich gedragen. Maar ik heb wel invloed op mijn eigen aandeel. En het is ook aan mij om een partner uit te kiezen die op zo'n manier in het ouderschap staat dat ik daarmee als stiefouder ook uit de voeten kan. Dus als mijn partner alles ok zou vinden omdat hij zich schuldig voelt over de scheiding (hypothetische situatie) dan zie ik het als opdracht aan mij om te kijken of dat voor mij werkbaar is, want dat heeft geheid gevolgen voor hoe de kinderen zich gedragen. Maar dat zie ik dan dus als iets waar ik mijn partner verantwoordelijk voor hou en het is niet iets dat ik de kinderen kwalijk neem, het zijn slechts reacties op of gevolgen van hoe de ouder het aanpakt.

Gebruikersavatar
Anonymous
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn

Terug naar boven