Relaties
alle pijlers
Stieftopic
woensdag 30 augustus 2023 om 10:11
Een meeschrijftopic voor iedere stiefouder, bonusfiguur of hoe we ons ook willen noemen. Voor iedereen die door een relatie betrokken is bij een gezin met kinderen van een ander. Daarom relatiepijler en niet de kinderenpijler.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
anoniem_66da9c8962792 wijzigde dit bericht op 30-08-2023 11:17
Reden: Toevoeging gedaan
Reden: Toevoeging gedaan
4.75% gewijzigd
donderdag 11 april 2024 om 10:06
Hi allen, ik was eerder al even in dit topic en nu onder een nieuwe nick weer terug.
@Zeeheksje: Wat een pittige situatie! Ik vind het ook nogal wat: na een jaar relatie al gaan samenwonen met een nieuwe man met maar liefst 3 kinderen en dan ook nog een kind samen. Het klinkt misschien hard, maar heb je niet iets teveel een roze bril opgehad toen je die keuzes maakte? Nou ja, daar heb je nu niks meer aan...
Probeer je alsjeblieft ook te verplaatsen in je stiefkinderen, die hebben niet voor deze situatie gekozen en zijn ook nog in een moeilijke leeftijd nu. Pubers zijn gewoon best vervelend, dat hoort bij de leeftijd
Ik vind het dan ook niet eerlijk om 'de schuld' bij de kinderen te leggen, het lijkt mij vrij duidelijk dat je bij je vriend moet wezen. Die geeft blijkbaar niet voldoende grenzen aan bij zijn ex en kinderen, wellicht uit schuldgevoel. Ik zou het allemaal wat meer proberen los te laten. Het gaat maar om 1 weekend per 2 weken, dus probeer dat weekend gewoon lekker vol te plannen met eigen dingen met je 2 biologische kinderen. Ga op bezoek bij vrienden, familie, doe leuke dingen zoveel je kan. En laat je vriend gewoon koken voor zijn eigen kinderen en zich druk maken om kapotte kleding (dat is echt op geen enkele manier jouw probleem!)
@Zeeheksje: Wat een pittige situatie! Ik vind het ook nogal wat: na een jaar relatie al gaan samenwonen met een nieuwe man met maar liefst 3 kinderen en dan ook nog een kind samen. Het klinkt misschien hard, maar heb je niet iets teveel een roze bril opgehad toen je die keuzes maakte? Nou ja, daar heb je nu niks meer aan...
Probeer je alsjeblieft ook te verplaatsen in je stiefkinderen, die hebben niet voor deze situatie gekozen en zijn ook nog in een moeilijke leeftijd nu. Pubers zijn gewoon best vervelend, dat hoort bij de leeftijd
Ik vind het dan ook niet eerlijk om 'de schuld' bij de kinderen te leggen, het lijkt mij vrij duidelijk dat je bij je vriend moet wezen. Die geeft blijkbaar niet voldoende grenzen aan bij zijn ex en kinderen, wellicht uit schuldgevoel. Ik zou het allemaal wat meer proberen los te laten. Het gaat maar om 1 weekend per 2 weken, dus probeer dat weekend gewoon lekker vol te plannen met eigen dingen met je 2 biologische kinderen. Ga op bezoek bij vrienden, familie, doe leuke dingen zoveel je kan. En laat je vriend gewoon koken voor zijn eigen kinderen en zich druk maken om kapotte kleding (dat is echt op geen enkele manier jouw probleem!)
donderdag 11 april 2024 om 10:13
meisje85 schreef: ↑11-04-2024 09:17Dat gezegd hebbend; de status quo is hier nog steeds zo'n beetje hetzelfde. Moeder van de kinderen zegt tegen vriend dat het daar thuis inmiddels een stuk beter gaat. Als vriend het er met de kinderen over heeft, blijkt daar niks van en zeggen ze dat het nog hetzelfde is. Gesprek daarover komt niet van de grond/eindigt in boosheid bij moeder en "het schema blijft zoals het was, punt". Het lukt haar niet, zo lijkt het, te luisteren naar wie dan ook in dit verhaal. Lastig is wel dat ze enerzijds, richting jongste kind (dat ze koste wat kost niet wil missen) in een (materiele) overcompensatie lijkt te schieten, door dat kind ineens mee te nemen op een stedentrip naar het buitenland en te overladen met van alles. Terwijl ze de oudsten meer aan hun lot overlaat en het allemaal zelf een beetje uit laat zoeken. Dat is lastig om te zien, want de kinderen hebben dondersgoed door dat dit gebeurt en het maakt dat ze verder van haar verwijderd raken. Jongste zei: "Ik hoef helemaal niet zo nodig met mama op stedentrip, ik wil liever dat ze gewoon eens echt naar me luistert".
Vriend zwengelt periodiek dit gesprek aan met zijn ex, maar vooralsnog eindigt dat dus nog steeds in veel lelijkheid. De kinderen zeggen zelf ook weleens wat, maar raken ook een beetje murw van hun moeder die dan extreem vrolijk gaat doen daarna. Er zou een moment moeten komen dat ze weer wat redelijker wordt, zo gaat dat blijkbaar vaker, maar het duurt nu wel erg lang en ze heeft helaas niet door dat dit alleen maar meer averechts werkt bij de kinderen.
Ik moet zeggen; de kinderen houden zich goed. Ze praten erover (de twee jongsten ook met een professional) en draaien eigenlijk allemaal gewoon ok. Ze begrijpen dat dit een proces van een lange adem is. Het is daardoor ook niet iets dat nu ons dagelijks leven constant beinvloedt, maar wel iets dat altijd aanwezig is.
(Ik schrijf overigens soms "dat kind" e.d. om geslacht neutraal te houden want dat maakt het wat minder herkenbaar. Het is niet zo liefdeloos als hoe het hier staat)
Meisje85, is er iets specifieks aan de hand met de moeder van je stiefkinderen? Ik ken niet je hele verhaal, maar vroeg me af of er psychische problemen speelden. Maar misschien is het gewoon een vervelend mens, dat kan ook
En ja, dat verhaal inderdaad
donderdag 11 april 2024 om 13:30
Hoop dat ik niemand oversla, maar hier komt een poging:
@Qyia en meisje85: De ‘schuld’ zit hem in dat de ex elke keer meegebracht wordt naar ons huis; dit komt omdat mijn man zich al die tijd zo veel mogelijk van ex afzijdig gehouden heeft om confrontatie te voorkomen.
Met haar communiceren is ook gewoon niet te doen, of je krijgt een berg excuses, of ze negeert je gewoon.
Maar daarin ben ik het met jullie eens: het is mijn man zijn gemakzucht en afwezigheid in de opvoeding geweest waardoor dit nu geëscaleerd is in een situatie die voor mij niet meer werkbaar is.
Situatie aan de andere kant is er een die wij ‘liefde zonder grenzen’ noemen. De wenselijke situatie zou imo ‘liefdevolle grenzen’ moeten zijn.
Feit blijft dus wel dat ze zich, zonder over ‘schuld’ te praten, niet wenselijk gedragen. Ik neem aan dat je je kinderen leert dat overal andere regels gelden (denk bijvoorbeeld aan school) en dat je je daar dan ook gewoon aan dient te houden.
@Mangogo en Charlotta: heb ik een tijdje gedaan, mijn eigen huis uit vluchten. Zie voorgaande hoe dat na verloop van tijd voelt.
@Charlotta: hebben we niet allemaal een roze bril op in het begin? Zie de 4 fasen van het stiefouderschap, hierin staat dat goed beschreven. Helaas ben ik ook maar een mens en is dit mij ook overkomen.
@meisje85: Jouw situatie was die waarin de kinderen elke keer onaangekondigd binnen komen toch? Meende daar in een ander topic wat van gelezen te hebben.
@Qyia en meisje85: De ‘schuld’ zit hem in dat de ex elke keer meegebracht wordt naar ons huis; dit komt omdat mijn man zich al die tijd zo veel mogelijk van ex afzijdig gehouden heeft om confrontatie te voorkomen.
Met haar communiceren is ook gewoon niet te doen, of je krijgt een berg excuses, of ze negeert je gewoon.
Maar daarin ben ik het met jullie eens: het is mijn man zijn gemakzucht en afwezigheid in de opvoeding geweest waardoor dit nu geëscaleerd is in een situatie die voor mij niet meer werkbaar is.
Situatie aan de andere kant is er een die wij ‘liefde zonder grenzen’ noemen. De wenselijke situatie zou imo ‘liefdevolle grenzen’ moeten zijn.
Feit blijft dus wel dat ze zich, zonder over ‘schuld’ te praten, niet wenselijk gedragen. Ik neem aan dat je je kinderen leert dat overal andere regels gelden (denk bijvoorbeeld aan school) en dat je je daar dan ook gewoon aan dient te houden.
@Mangogo en Charlotta: heb ik een tijdje gedaan, mijn eigen huis uit vluchten. Zie voorgaande hoe dat na verloop van tijd voelt.
@Charlotta: hebben we niet allemaal een roze bril op in het begin? Zie de 4 fasen van het stiefouderschap, hierin staat dat goed beschreven. Helaas ben ik ook maar een mens en is dit mij ook overkomen.
@meisje85: Jouw situatie was die waarin de kinderen elke keer onaangekondigd binnen komen toch? Meende daar in een ander topic wat van gelezen te hebben.
zeeheksje wijzigde dit bericht op 11-04-2024 14:24
Reden: Verwarring met iemand anders
Reden: Verwarring met iemand anders
11.14% gewijzigd
donderdag 11 april 2024 om 14:22
O sorry dan verwar ik je met een ander.
Zijn jullie ook bezig met het daadwerkelijk regelen van het ‘verhuizen’ naar jullie of is dit echt nog de beginfase?
donderdag 11 april 2024 om 14:46
Zeeheksje schreef: ↑11-04-2024 13:30Hoop dat ik niemand oversla, maar hier komt een poging:
@Qyia en meisje85: De ‘schuld’ zit hem in dat de ex elke keer meegebracht wordt naar ons huis; dit komt omdat mijn man zich al die tijd zo veel mogelijk van ex afzijdig gehouden heeft om confrontatie te voorkomen.
Met haar communiceren is ook gewoon niet te doen, of je krijgt een berg excuses, of ze negeert je gewoon.
Maar daarin ben ik het met jullie eens: het is mijn man zijn gemakzucht en afwezigheid in de opvoeding geweest waardoor dit nu geëscaleerd is in een situatie die voor mij niet meer werkbaar is.
Situatie aan de andere kant is er een die wij ‘liefde zonder grenzen’ noemen. De wenselijke situatie zou imo ‘liefdevolle grenzen’ moeten zijn.
Feit blijft dus wel dat ze zich, zonder over ‘schuld’ te praten, niet wenselijk gedragen. Ik neem aan dat je je kinderen leert dat overal andere regels gelden (denk bijvoorbeeld aan school) en dat je je daar dan ook gewoon aan dient te houden.
@Mangogo en Charlotta: heb ik een tijdje gedaan, mijn eigen huis uit vluchten. Zie voorgaande hoe dat na verloop van tijd voelt.
@Charlotta: hebben we niet allemaal een roze bril op in het begin? Zie de 4 fasen van het stiefouderschap, hierin staat dat goed beschreven. Helaas ben ik ook maar een mens en is dit mij ook overkomen.
@meisje85: Jouw situatie was die waarin de kinderen elke keer onaangekondigd binnen komen toch? Meende daar in een ander topic wat van gelezen te hebben.
Ik snap het wel hoor, als je verliefd bent wil je natuurlijk heel graag dat het werkt! Helaas is de praktijk vaak weerbarstiger zoals je nu ook weet..
Ik hoop oprecht dat jullie niet uit elkaar hoeven maar dat je man kan gaan begrijpen dat hij zijn kinderen grenzen moet aangeven. Daar is echt niks zieligs aan, opgevoed worden door ouders die alles maar toestaan is uiteindelijk een stuk zieliger!
Ik woon zelf overigens bewust niet samen met mijn partner (we zijn bijna 7 jaar samen). We hebben allebei 2 kinderen uit een vorige relatie en ik heb het nooit zien zitten dat allemaal op 1 hoop te gooien. Dat maakt mijn situatie wel een stuk makkelijker dan van de anderen hier. Natuurlijk nog wel eens wat strubbelingen hoor, ook met exen, maar de situatie is zo wel vrij duidelijk voor iedereen.
donderdag 11 april 2024 om 15:05
@Charlotta: Toch vraag ik me oprecht af of dat het nog zin heeft om daar nu nog mee te beginnen. De kinderen zijn zo gewend dat alles maar mag en kan, dat het alleen maar vervelend gaat worden.
En heel eerlijk? Voor mij is het ook een gepasseerd station. Ik heb me zo lang aan moeten passen en weg moeten cijferen dat ik het gewoon niet meer kan. Ik ben dus niet meer verdraagzaam: IK ben onverdraagzaam geworden (voor het geval er weer een schuldige aangewezen moet worden, trek ik het boetekleed wel aan).
Zijn er hier mensen die daar nog uit gekomen zijn? Kan me niet voorstellen dat dit nog goed gaat komen…
En inderdaad, mocht ik dit alles van tevoren geweten hebben dan had ik andere keuzes gemaakt.
En heel eerlijk? Voor mij is het ook een gepasseerd station. Ik heb me zo lang aan moeten passen en weg moeten cijferen dat ik het gewoon niet meer kan. Ik ben dus niet meer verdraagzaam: IK ben onverdraagzaam geworden (voor het geval er weer een schuldige aangewezen moet worden, trek ik het boetekleed wel aan).
Zijn er hier mensen die daar nog uit gekomen zijn? Kan me niet voorstellen dat dit nog goed gaat komen…
En inderdaad, mocht ik dit alles van tevoren geweten hebben dan had ik andere keuzes gemaakt.
donderdag 11 april 2024 om 16:08
Zeeheksje, herkent je vriend het probleem dat zijn kinderen geen grenzen krijgen, dat hij geen grenzen oplegt? Ziet hij het probleem wel hetzelfde als jij, maar lukt het hem tot nu toe niet om het om te draaien?
Als dat zo is, denk ik dat er wel nog een toekomst voor jullie als gezin mogelijk kan zijn. Als hij het heel anders ziet, lijkt het me veel lastiger.
Als dat zo is, denk ik dat er wel nog een toekomst voor jullie als gezin mogelijk kan zijn. Als hij het heel anders ziet, lijkt het me veel lastiger.
donderdag 11 april 2024 om 16:40
Hoe is je vriend met jullie eigen kind, Zeeheksje? Die is waarschijnlijk een stuk kleiner maar zie je dat hij bij hem of haar wel echt een opvoeder rol aan kan nemen? Ik vraag me namelijk af of het echt het karakter van je vriend is (en dan niet te redden) of een gevolg van de situatie als gescheiden vader.
Weet je vriend dat jij al zover bent dat je denkt dat er niets meer te redden is?
Weet je vriend dat jij al zover bent dat je denkt dat er niets meer te redden is?
donderdag 11 april 2024 om 16:46
Ik vind dit een hele goede post!Charlotta schreef: ↑11-04-2024 16:40Hoe is je vriend met jullie eigen kind, Zeeheksje? Die is waarschijnlijk een stuk kleiner maar zie je dat hij bij hem of haar wel echt een opvoeder rol aan kan nemen? Ik vraag me namelijk af of het echt het karakter van je vriend is (en dan niet te redden) of een gevolg van de situatie als gescheiden vader.
Weet je vriend dat jij al zover bent dat je denkt dat er niets meer te redden is?
@meisje85, heb je je partner al geadviseerd om met zijn ex en aanvullend de kinderen naar systeemtherapie te gaan? Dit kan heel erg helpen in het begeleiden van gesprekken tussen (ex) partners en het horen en zien van de kinderen.
Uiteindelijk zullen de ouders toch moeten samenwerken en elkaar moeten steunen. Als moeder niet wil toegeven aan de kinderen dat die bij hun vader gaan wonen dan zal zij voor haar eigen gevoel daar een goede reden voor hebben. Het is ook belangrijk daar naar te luisteren. Hun moeder kent haar kinderen het beste en zij zal wellicht nog gelegenheid zien dit bij de kinderen om te buigen, of het zien als iets wat bij de opvoeding hoort. En is fijn als ze daarin ook steun van vader ervaart.
Overigens ben ik een voorbijganger van dit topic.
donderdag 11 april 2024 om 21:42
@zeeheks lastige situatie. Ik sluit me aan bij de rest. Maar het moet voor jou een houdbare situatie zijn. Het zou alleen zonde zijn voor jullie gezamenlijke kind als jullie om zijn kinderen uit elkaar gaan.
@charlotta welkom terug
Hier ook nog weinig verandering de kinderen gaan nog steeds niet naar hun vader. Hij vraagt er ook niet om. Ik weet niet zo goed wat ik ermee moet ik heb het nl bij hem neergelegd om de eerste stap te zetten.
De kinderen en mijn vriend wennen wel steeds meer aan elkaar dat is wel fijn om te zien.
@charlotta welkom terug
Hier ook nog weinig verandering de kinderen gaan nog steeds niet naar hun vader. Hij vraagt er ook niet om. Ik weet niet zo goed wat ik ermee moet ik heb het nl bij hem neergelegd om de eerste stap te zetten.
De kinderen en mijn vriend wennen wel steeds meer aan elkaar dat is wel fijn om te zien.
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
vrijdag 12 april 2024 om 09:04
Blauwedruif, ik denk ineens: zou het een idee zijn om eens te praten met iemand in de verslavingszorg, over hoe je hier voor de kinderen het best mee kan omgaan? Ze hebben vast vaker met dit bijltje gehakt en kunnen je misschien nog wat tips geven?
Alles is al een tijdje rond, wat betreft het trouwen, het is nu gewoon wachten op de dag
Alles is al een tijdje rond, wat betreft het trouwen, het is nu gewoon wachten op de dag
vrijdag 12 april 2024 om 10:54
Wat een lastige situatie zeeheksje. Ik dacht er eigenlijk precies zo over als stokbootje zegt: als jouw vriend dit probleem ook ziet en bereid is er aan te werken, dan lijkt me dat dat al een groot deel oplost. Want wat ik nu lees, is dat je er vooral alleen voor lijkt te staan (in gevoel sowieso).
@meisje, ook jouw situatie klinkt lastig, maar het klinkt alsof je wel enigszins weet om te gaan met de emoties eerst eens laten liggen. Als ik dat goed gelezen heb vind ik dat knap, daar ben ik nog niet helemaal
Kan me trouwens ook inleven in hun moeder, lijkt me ontzettend pijnlijk om aan jezelf te moeten toegeven dat je je kinderen iets moet loslaten.
@meisje, ook jouw situatie klinkt lastig, maar het klinkt alsof je wel enigszins weet om te gaan met de emoties eerst eens laten liggen. Als ik dat goed gelezen heb vind ik dat knap, daar ben ik nog niet helemaal
Kan me trouwens ook inleven in hun moeder, lijkt me ontzettend pijnlijk om aan jezelf te moeten toegeven dat je je kinderen iets moet loslaten.
vrijdag 12 april 2024 om 11:07
Gisteren geen tijd gehad om te reageren, dus bij deze dan ![:-]](./../../../../smilies/77_happy.gif "Happy")
Ja, mijn man ziet dit ook en is het er mee eens, maar lijkt echter niet capabel om dit op te lossen.
Met onze gezamenlijke dochter kan hij beter grenzen stellen, zij het met wat sturing van mij. Consequent zijn is een dingetje…
Hij kwam vandaag met het idee weer terug naar Stiefgoed te gaan, lijkt me een goede stap. Jammer dat ik daarvoor gisteravond eerst weer kwaad heb moeten worden en aangegeven heb dat ik niet meer onderhandel. Van mijn kant is het geven gewoon op.
Net als dat je je hond elke keer roept en als ie dan komt, je hem een rot schop verkoopt. Die hond denkt dan ook op een gegeven moment ‘dikke poep met jou, ik kom niet meer’.
Ik ben dus niet meer bereid meer toe te geven en dat wordt/is een probleem (voor hem).
@meisje85: Jeetje, kan me slechts een voorstelling maken van hoe vervelend het moet zijn voor de kinderen om daar te wonen
Als ik zie hoe loyaal (tot het belachelijke toe) kinderen naar hun ouders zijn moet je het wel heel erg bont maken…
Is het dan niet in het belang van de kinderen om ze te ‘verhuizen ‘? Makkelijk gezegd, dat snap ik, maar dan toch (zoekt smiley die achter vingers door gluurt maar kan hem niet vinden).
Ja, mijn man ziet dit ook en is het er mee eens, maar lijkt echter niet capabel om dit op te lossen.
Met onze gezamenlijke dochter kan hij beter grenzen stellen, zij het met wat sturing van mij. Consequent zijn is een dingetje…
Hij kwam vandaag met het idee weer terug naar Stiefgoed te gaan, lijkt me een goede stap. Jammer dat ik daarvoor gisteravond eerst weer kwaad heb moeten worden en aangegeven heb dat ik niet meer onderhandel. Van mijn kant is het geven gewoon op.
Net als dat je je hond elke keer roept en als ie dan komt, je hem een rot schop verkoopt. Die hond denkt dan ook op een gegeven moment ‘dikke poep met jou, ik kom niet meer’.
Ik ben dus niet meer bereid meer toe te geven en dat wordt/is een probleem (voor hem).
@meisje85: Jeetje, kan me slechts een voorstelling maken van hoe vervelend het moet zijn voor de kinderen om daar te wonen
Als ik zie hoe loyaal (tot het belachelijke toe) kinderen naar hun ouders zijn moet je het wel heel erg bont maken…Is het dan niet in het belang van de kinderen om ze te ‘verhuizen ‘? Makkelijk gezegd, dat snap ik, maar dan toch (zoekt smiley die achter vingers door gluurt maar kan hem niet vinden).
vrijdag 12 april 2024 om 14:06
Wat lastig uitdelucht.
Probeer toch ook tijd voor elkaar te vinden. Ik weet niet hoe oud de kinderen zijn? Laat wij gaan ook wel s even samen wandelen en ergens wat drinken in de buurt en de kinderen gewoon thuis. Dan hebben we ook tijd samen. Maar het is wennen als de kinderen weer altijd zijn. Dat is hier nu 2,5mnd maar wij wonen niet samen.
Kun je ook af en toe een dag voor jezelf plannen?
Probeer toch ook tijd voor elkaar te vinden. Ik weet niet hoe oud de kinderen zijn? Laat wij gaan ook wel s even samen wandelen en ergens wat drinken in de buurt en de kinderen gewoon thuis. Dan hebben we ook tijd samen. Maar het is wennen als de kinderen weer altijd zijn. Dat is hier nu 2,5mnd maar wij wonen niet samen.
Kun je ook af en toe een dag voor jezelf plannen?
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
vrijdag 12 april 2024 om 15:58
Ja ik ken wel mensen die er min of meer mee gewerkt hebben. Wil niet teveel in detail treden. En vt is erbij betrokken.meisje85 schreef: ↑12-04-2024 09:04Blauwedruif, ik denk ineens: zou het een idee zijn om eens te praten met iemand in de verslavingszorg, over hoe je hier voor de kinderen het best mee kan omgaan? Ze hebben vast vaker met dit bijltje gehakt en kunnen je misschien nog wat tips geven?
Alles is al een tijdje rond, wat betreft het trouwen, het is nu gewoon wachten op de dag
Er lag ook een hulpvraag bij de gemeente maar die hebben er 6 weken over gedaan om te vertellen dat ze niks kunnen.
Fijn dat alles rond is!
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
