Relaties
alle pijlers
Stieftopic
woensdag 30 augustus 2023 om 10:11
Een meeschrijftopic voor iedere stiefouder, bonusfiguur of hoe we ons ook willen noemen. Voor iedereen die door een relatie betrokken is bij een gezin met kinderen van een ander. Daarom relatiepijler en niet de kinderenpijler.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
anoniem_66da9c8962792 wijzigde dit bericht op 30-08-2023 11:17
Reden: Toevoeging gedaan
Reden: Toevoeging gedaan
4.75% gewijzigd
vrijdag 12 juli 2024 om 18:49
Ik lees mee. En zal zeker reageren als ik iets te ver vind gaan.
Alleen niet meer in het topic, maar bij de mods.
Daar wil ik het bij laten.
vrijdag 12 juli 2024 om 18:51
Mijn hemel, je maakt nu echt een karikatuur van jezelf.Sheabutter schreef: ↑12-07-2024 18:39Ik heb je gestaft, omdat je nu toch triggert te reageren en verder te gaan in discussie.
Ik ben een vaste schrijver hier en had eerder vandaag al gereageerd op TM en kwam hier van daaruit terug. Ik had de hele post van de mod nog niet gezien.
Staf maar lekker, blijkbaar gaat dat nu ineens een stuk makkelijker dan eerder deze week toen ik je de suggestie aandroeg in een ander topic.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
vrijdag 12 juli 2024 om 18:52
Doe dat dan ook.Sheabutter schreef: ↑12-07-2024 18:49Ik lees mee. En zal zeker reageren als ik iets te ver vind gaan.
Alleen niet meer in het topic, maar bij de mods.
Daar wil ik het bij laten.
vrijdag 12 juli 2024 om 18:54
Dank, nu weet ik weer wie dit is.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
vrijdag 12 juli 2024 om 18:56
O ja ik ook.
Hopelijk kunnen we hier nu gewoon weer op dezelfde manier verder.
Meisje85 laat het gaan jij weet dat het niet zo is. In dit topic zit ook genoeg ervaring en nog nooit heeft iemand er iets van gezegd op deze manier. Dat zegt genoeg denk ik.
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
vrijdag 12 juli 2024 om 19:32
Blauwedruif85 schreef: ↑12-07-2024 18:56O ja ik ook.
Hopelijk kunnen we hier nu gewoon weer op dezelfde manier verder.
Meisje85 laat het gaan jij weet dat het niet zo is. In dit topic zit ook genoeg ervaring en nog nooit heeft iemand er iets van gezegd op deze manier. Dat zegt genoeg denk ik.
Precies dat ja. In dit topic zijn de schrijvers ook echt niet te beroerd om soms kritische feedback te geven (zoals van de week toen iemand haar stiefzonen geld wilde geven voor de vakantie). Dit topic is allesbehalve een lofzang op de gescheiden mens in het algemeen en op stiefgezinnen in het bijzonder. Er zijn echt geen buitenstaanders zonder ervaring nodig om hier anderen te vertellen wat er allemaal niet klopt in hun relatie. Volgens mij lopen hier ook geen naïeve meisjes van 20 rond dus dat beeld klopt ook van geen kanten.
vrijdag 12 juli 2024 om 19:44
Mooi moment voor iets leuks wat ik nog even wilde delen. Ik schreef geloof ik al eens dat ik het af en toe wat lastig vind, het puberen, ook al lat ik. De neiging het wat op mezelf te betrekken (kind vindt me niet meer leuk). Laatst had ze een soort uitvoering van iets vanuit school waar publiek bij mocht zijn. Doordeweekse avond, geen probleem, al heb ik wel even bij mijn vriend gepeild of hij dacht dat mijn aanwezigheid iets zou toevoegen 
Hij dacht van wel en toen ik 's avonds laat weer thuis was kreeg ik een appje dat puber nog helemaal verwonderd was dat ik speciaal voor haar daar naartoe gereden was. Schetig, toch 
Ik had het er ter plekke ook niet helemaal uit opgemaakt, zoals een puber betaamt, haha
Hij dacht van wel en toen ik 's avonds laat weer thuis was kreeg ik een appje dat puber nog helemaal verwonderd was dat ik speciaal voor haar daar naartoe gereden was. Schetig, toch Ik had het er ter plekke ook niet helemaal uit opgemaakt, zoals een puber betaamt, haha
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
vrijdag 12 juli 2024 om 20:11
Haha, precies! En puber is ook zeker attent in dit soort dingen - al vond ik het in dit geval juist zo leuk dat ze verwonderd tot die conclusie kwam - alleen zit er nu vaak een semi-nonchalant laagje overheen. Wat ik vaak ook wel geestig vind en vooral zoals het een beetje hoort bij een puber! Mijn vriend en ik hebben niet of nauwelijks kunnen puberen, dus ik vind het vooral fijn dat ze het doet.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
vrijdag 12 juli 2024 om 22:37
Ah wat leuk Canis-felis!
Ik vind het puberen heel lastig. Ik lig momenteel weer hopeloos overhoop met de mijne. En als die er weer een beetje uit is begint die van mijn vriend en mijn jongste.
Mijn jongste gaat op kamp en mijn oudste wil een paar dagen alleen thuis blijven dus ik heb even paar dagen heerlijk alleen met mijn vriend.
Ik vind het puberen heel lastig. Ik lig momenteel weer hopeloos overhoop met de mijne. En als die er weer een beetje uit is begint die van mijn vriend en mijn jongste.
Mijn jongste gaat op kamp en mijn oudste wil een paar dagen alleen thuis blijven dus ik heb even paar dagen heerlijk alleen met mijn vriend.
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
zaterdag 13 juli 2024 om 00:50
Nog even onder de indruk van de nogal negatieve reeks posts hier. Ik wil de discussie geenszins oprakelen, maar het zette me wel even aan het denken. Willen/ verdienen we niet allemaal gewoon een fijne relatie? Ongeacht de gezonde of zogenaamd ongezonde redenen? Aan iedereen zit wel een bepaald behoeftig randje waarom je juist voor die ene kiest, soms omdat diegene op je vader/ moeder lijkt, soms omdat diegene perfect inspeelt op jouw liefdestaal of hechtingsstijl of lekker op dezelfde dramafrequentie zit. Ik vind het dan ook helemaal niet zo’n rare gedachte dat alleenstaande ouders het fijn zouden kunnen vinden om weer wat zorgtaken te kunnen delen. Juist met een liefdespartner. Wat in godsnaam is daar mis mee? En wat ik hier lees ziet dat er praktisch voor iedereen heel verschillend uit. Zoveel mensen. Zoveel keuzes dus. Heerlijk.
Ik heb twee relaties gehad, nummer 2 nog steeds gaande dus, met een man met kinderen. Zij zijn heel verschillend in de rol die zij een partner wilden/ willen toebedelen. Maar bij allebei heb ik nog nooit het gevoel gehad voor een karretje gespannen te worden oid. Mijn liefdestaal is “dienstbaarheid”, dus vanuit mezelf ben ik wel snel geneigd om anderen te gaan verzorgen. Partner. Zijn gezin. Vriendinnen. De buurvrouw. Wie dan ook. Maar vind ik het bijv. zelf ook heel fijn dat mijn partner een keer op zaterdagochtend, terwijl ik aan het sporten was, mijn tuin is ingedoken om die jungle eindelijk aan te pakken. Ben ik dan ook een bitch die stiekem eigenlijk alleen een hovenier wilde strikken? Nee toch? Rare gedachtengang eigenlijk. Wilde ik toch even kwijt.
Ik heb twee relaties gehad, nummer 2 nog steeds gaande dus, met een man met kinderen. Zij zijn heel verschillend in de rol die zij een partner wilden/ willen toebedelen. Maar bij allebei heb ik nog nooit het gevoel gehad voor een karretje gespannen te worden oid. Mijn liefdestaal is “dienstbaarheid”, dus vanuit mezelf ben ik wel snel geneigd om anderen te gaan verzorgen. Partner. Zijn gezin. Vriendinnen. De buurvrouw. Wie dan ook. Maar vind ik het bijv. zelf ook heel fijn dat mijn partner een keer op zaterdagochtend, terwijl ik aan het sporten was, mijn tuin is ingedoken om die jungle eindelijk aan te pakken. Ben ik dan ook een bitch die stiekem eigenlijk alleen een hovenier wilde strikken? Nee toch? Rare gedachtengang eigenlijk. Wilde ik toch even kwijt.
zaterdag 13 juli 2024 om 00:51
canis-felis schreef: ↑12-07-2024 19:44Mooi moment voor iets leuks wat ik nog even wilde delen. Ik schreef geloof ik al eens dat ik het af en toe wat lastig vind, het puberen, ook al lat ik. De neiging het wat op mezelf te betrekken (kind vindt me niet meer leuk). Laatst had ze een soort uitvoering van iets vanuit school waar publiek bij mocht zijn. Doordeweekse avond, geen probleem, al heb ik wel even bij mijn vriend gepeild of hij dacht dat mijn aanwezigheid iets zou toevoegen
zaterdag 13 juli 2024 om 01:54
Ik kan me er iets bij indenken. Ik wens je fijne dagen met je vriendBlauwedruif85 schreef: ↑12-07-2024 22:37Ah wat leuk Canis-felis!
Ik vind het puberen heel lastig. Ik lig momenteel weer hopeloos overhoop met de mijne. En als die er weer een beetje uit is begint die van mijn vriend en mijn jongste.
Mijn jongste gaat op kamp en mijn oudste wil een paar dagen alleen thuis blijven dus ik heb even paar dagen heerlijk alleen met mijn vriend.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
maandag 15 juli 2024 om 08:46
De vervelende discussie begon vrij vlot na mijn laatste reactie en ik ben toch benieuwd of er nog ervaringsdeskundigen zijn hier die iets nuttigs kunnen zeggen over mijn laatste post? Zie hieronder
Als ze naar mij toetrekken, is dat dan erg? Ik vind het wel lastig zo nu en dan.
Zie hieronderMaar wanneer zou dat veranderen en 'mag' die rol groter worden? Na een jaar kan de relatie ook stuk lopen of na 6 jaar. Daarom laat ik het initiatief van die dingen ook bij de jongens want ik wil mezelf niet opdringen. Ik ben immers al de nieuwe en het vreemde dat in hun huis rondloopt.Epicureo schreef: ↑09-07-2024 15:18Verschillende mensen, verschillende tempo’s.
@melon: ik herken het wel wat je schrijft. Voor mij waren de dingen die jij noemt ook heel vanzelfsprekend in mijn vorige relatie met een man met kinderen. “Joh, ik heb toch die auto staan. Joh, ik hou zelf toch van koken.” Later ben ik daar wel wat anders op gaan terugkijken. Hoe meer jij er bent, dingen doet, hoe explicieter jouw rol automatisch wordt. En dat terwijl de relatie met hun vader nog maar net begonnen is. Stel dat, en natuurlijk hoeft het niet zo te zijn, dat die relatie barstjes gaat krijgen. Wat echt zomaar kan als je elkaar nog niet zo goed kent en nog door een roze verliefde bril kijkt. (Begrijp me niet verkeerd, dat is heerlijk en gewoon lekker blijven doen). Dan moeten die kids ook weer afscheid gaan nemen van jou, jij van hen, met alle gevolgen van dien. Ik zou daarom in jouw geval mijn rol in hun leven nog even wat kleiner houden.
Als ze naar mij toetrekken, is dat dan erg? Ik vind het wel lastig zo nu en dan.
maandag 15 juli 2024 om 09:27
Melon, de kinderen van mijn vriend vinden mij uit zichzelf ook heel leuk, willen graag dat ik meega naar dingen etc. Dus ik zou er ook heel makkelijk helemaal ingetrokken kunnen worden. Daar komt nog bij dat ik veel georganiseerder en netter ben dan mijn vriend, dus als ik bij hem ben, ben ik al snel geneigd iets te gaan opruimen of dingen te gaan regelen voor hem en zijn kinderen.
En juist voor zijn kinderen vind ik het ook zielig als iets niet goed geregeld is, dus dan doe ik dat nog makkelijker.
Maarrr. Ik merkte dat ik mezelf al snel niet meer echt terug herkende, en dat het me veel energie kostte om altijd 'perfect' te moeten zijn in zijn huis, met zijn kinderen erbij.
Dat perfect moeten zijn, kwam uit dat ik het de kinderen had aangeleerd dat ik de leuke, vrolijke, altijd speelklare persoon was. Dus dan is het ook niet gek dat ze steeds weer kwamen vragen of ik mee wilde kleuren of naar de speeltuin. Ze waren niet anders gewend.
Ik heb dat langzaam aangepast: ik ben regelmatig nee gaan zeggen, en mijn vriend is vaker uitjes gaan plannen met alleen hun drie, zonder mij. Daardoor kreeg ik weer meer lucht, en durfde ik ook beter nee te zeggen, omdat het niet zo vanzelfsprekend was dat ik meespeelde.
Voor jou ligt denk ik hetzelfde op de loer. En als je er eenmaal diep in zit, dan is het veel moeilijker om je rol nog om te draaien. Als zijn kinderen eenmaal gewend zijn dat jij altijd klaarstaat, is het voor jou en voor hen veel moeilijker te accepteren dat je niet meer op die manier verder wil.
Ik denk dat zowel jij als ik het fijn vinden om nodig te zijn, en iets te kunnen geven aan een ander. Maar het is denk ik uitkijken daarmee als het kinderen betreft waarmee je (gedeeltelijk) in een huis woont.
Ik hoop dat dit een beetje logisch klinkt allemaal.
En juist voor zijn kinderen vind ik het ook zielig als iets niet goed geregeld is, dus dan doe ik dat nog makkelijker.
Maarrr. Ik merkte dat ik mezelf al snel niet meer echt terug herkende, en dat het me veel energie kostte om altijd 'perfect' te moeten zijn in zijn huis, met zijn kinderen erbij.
Dat perfect moeten zijn, kwam uit dat ik het de kinderen had aangeleerd dat ik de leuke, vrolijke, altijd speelklare persoon was. Dus dan is het ook niet gek dat ze steeds weer kwamen vragen of ik mee wilde kleuren of naar de speeltuin. Ze waren niet anders gewend.
Ik heb dat langzaam aangepast: ik ben regelmatig nee gaan zeggen, en mijn vriend is vaker uitjes gaan plannen met alleen hun drie, zonder mij. Daardoor kreeg ik weer meer lucht, en durfde ik ook beter nee te zeggen, omdat het niet zo vanzelfsprekend was dat ik meespeelde.
Voor jou ligt denk ik hetzelfde op de loer. En als je er eenmaal diep in zit, dan is het veel moeilijker om je rol nog om te draaien. Als zijn kinderen eenmaal gewend zijn dat jij altijd klaarstaat, is het voor jou en voor hen veel moeilijker te accepteren dat je niet meer op die manier verder wil.
Ik denk dat zowel jij als ik het fijn vinden om nodig te zijn, en iets te kunnen geven aan een ander. Maar het is denk ik uitkijken daarmee als het kinderen betreft waarmee je (gedeeltelijk) in een huis woont.
Ik hoop dat dit een beetje logisch klinkt allemaal.
maandag 15 juli 2024 om 10:34
Uitjes zonder nieuwe partner: vind ik ook nog wel een goede. Zoals ik volgens mij al schreef ben houden we daar in onze 'lat-structuur' al rekening mee. Wel ging ik mee als ze een weekje op vakantie gingen. Dat werd gewaardeerd door de kinderen en ze deden ook al veel hun eigen ding. Maar toch hebben ze aangegeven graag eens alleen met hun vader weg te willen. Ik vind het fijn dat ze dat hebben gedaan, hoewel ik de indruk kreeg - ik hoorde het via mijn vriend - dat ze het ook wel wat lastig vonden. Wat ik ook begrijp. Ik laat het verder aan mijn vriend, dit jaar slaan ze de vakantie om andere redenen over, maar zullen ze denk ik uitstapjes ondernemen. Ik zie wel of ik meegevraagd word.
Maar wat ik bedoel te zeggen: ik ben al een jaar of vijf in het leven van de kinderen en ze vinden me ook aardig/leuk. De wens om bijv iets apart met hun vader te doen staat daar los van, het kan naast elkaar bestaan.
Maar wat ik bedoel te zeggen: ik ben al een jaar of vijf in het leven van de kinderen en ze vinden me ook aardig/leuk. De wens om bijv iets apart met hun vader te doen staat daar los van, het kan naast elkaar bestaan.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
dinsdag 16 juli 2024 om 07:39
Hier gaat het vanzelf, ik geef heel duidelijk aan wat ik wel/niet wil of kan doen. Dat verschilt per moment. Ene keer haal ik kind op van school, andere keer heb ik geen zin.
Wbt thuisblijven ook, ene keer vind ik het geen probleem als zoon thuis blijft terwijl zijn vader een afspraak heeft. De andere keer neemt hij hem mee, of moet hij oppas regelen omdat ik behoefte heb aan tijd voor mijzelf. En zelfs: 'Ik heb er vandaag geen zin in' volstaat.
Het is zijn zoon en ik wil geen enkele verantwoordelijkheid voelen, omdat ik bewust kinderloos ben.
Dit werkt voor ons heel erg goed, de relatie blijft er van in balans.
En als ik wel voel dat ik iets wil met zoon, dan is het ook volle 100% YES!
Waardoor het contact tussen mij en hem ook heel goed is. Ben dan met volledige aandacht bij hem. Vind het ook echt zo leuk, het is zo'n heerlijk kind. Dus die YES momenten zijn er wel veel.
Maar moet ook echt weleens mijn afspraak bijstellen, dat ik tegen partner heb gezegd dat ik iets wilde doen. Maar een dag van tevoren merk, dat ik mijn energie voor andere dingen wil besteden. Partner is super flexibel omdat hij al 10jaar alleenstaande vader was, dus ook dan is het geen enkel probleem en past hij de plannen weer aan en neemt de verantwoordelijkheid voor zoon weer per direct op hem.
Melon, ik ben het daarom eens met stokbootje. Waak voor jezelf. Hoe fijn alles nu ook voelt, je gaat snel en neemt nu al zo'n grote rol in. Dat gaat je opbreken en dan is het lastig terug draaien.
Wbt thuisblijven ook, ene keer vind ik het geen probleem als zoon thuis blijft terwijl zijn vader een afspraak heeft. De andere keer neemt hij hem mee, of moet hij oppas regelen omdat ik behoefte heb aan tijd voor mijzelf. En zelfs: 'Ik heb er vandaag geen zin in' volstaat.
Het is zijn zoon en ik wil geen enkele verantwoordelijkheid voelen, omdat ik bewust kinderloos ben.
Dit werkt voor ons heel erg goed, de relatie blijft er van in balans.
En als ik wel voel dat ik iets wil met zoon, dan is het ook volle 100% YES!
Waardoor het contact tussen mij en hem ook heel goed is. Ben dan met volledige aandacht bij hem. Vind het ook echt zo leuk, het is zo'n heerlijk kind. Dus die YES momenten zijn er wel veel.
Maar moet ook echt weleens mijn afspraak bijstellen, dat ik tegen partner heb gezegd dat ik iets wilde doen. Maar een dag van tevoren merk, dat ik mijn energie voor andere dingen wil besteden. Partner is super flexibel omdat hij al 10jaar alleenstaande vader was, dus ook dan is het geen enkel probleem en past hij de plannen weer aan en neemt de verantwoordelijkheid voor zoon weer per direct op hem.
Melon, ik ben het daarom eens met stokbootje. Waak voor jezelf. Hoe fijn alles nu ook voelt, je gaat snel en neemt nu al zo'n grote rol in. Dat gaat je opbreken en dan is het lastig terug draaien.
dinsdag 16 juli 2024 om 09:01
Oh begrijp me niet verkeerd. Ik ben niet altijd beschikbaar hoor en ik zeg ook wel eens nee (en voel me dan ook niet schuldig want het is mijn verantwoordelijkheid niet) en ik doe ook zeker niks tegen mijn eigen zin in. Sowieso probeer ik er al erg om te denken omdat ik weet dat ze hun moeder al jaren missen dat ze niet teveel aan mij gaan hangen/vragen, maar ik vind het wel lastig waar je die grens trekt.
Ik zie ze 1 á 2x per week wat langer dan 5 min tijdens het eten en verder zijn ze veel weg, maar ik vind het dus idd wel fijn dat ze me vragen of ik die ene dag dan iets speciaals wil koken.
En dan zit je buiten en begint de jongste eindelijk ergens over te praten wat z'n ouders al een tijdje uit hem proberen te trekken. Moet ik dan zeggen dit moet je met je vader/moeder bespreken en niet met mij?
Ik zie ze 1 á 2x per week wat langer dan 5 min tijdens het eten en verder zijn ze veel weg, maar ik vind het dus idd wel fijn dat ze me vragen of ik die ene dag dan iets speciaals wil koken.
En dan zit je buiten en begint de jongste eindelijk ergens over te praten wat z'n ouders al een tijdje uit hem proberen te trekken. Moet ik dan zeggen dit moet je met je vader/moeder bespreken en niet met mij?
dinsdag 16 juli 2024 om 09:15
Ik begrijp niet helemaal wat je wilt, Melon. Je gaf aan wat onzekerheid en twijfel te voelen, daar hebben wat mensen hun licht op laten schijnen. Je lijkt vervolgens in je reacties vooral geneigd uitleg te geven en je gevoel/gedrag te verdedigen. Epicureo schreef al treffend: verschillende mensen, verschillende tempo's. Het gaat volgens mij niet om het een keer koken op zich of dat een kind jou iets vertelt dat het minder makkelijk met de ouders deelt en dat je dat dan maar helemaal moet afkappen. Het gaat om het gehele plaatje waarop gereageerd wordt.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
dinsdag 16 juli 2024 om 09:21
En een, denk ik, mooie bespiegeling van Stokbootje:
"Ik denk dat zowel jij als ik het fijn vinden om nodig te zijn, en iets te kunnen geven aan een ander. Maar het is denk ik uitkijken daarmee als het kinderen betreft waarmee je (gedeeltelijk) in een huis woont."
"Ik denk dat zowel jij als ik het fijn vinden om nodig te zijn, en iets te kunnen geven aan een ander. Maar het is denk ik uitkijken daarmee als het kinderen betreft waarmee je (gedeeltelijk) in een huis woont."
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
dinsdag 16 juli 2024 om 09:26
dinsdag 16 juli 2024 om 09:30
Dit klopt helemaal. Daar probeer ik al erg op te letten omdat ik hun moeder niet ben en ze die juist zo missen. Wanneer doe je het goed? Dat vind ik lastig denk ik, dat ik niet weet of ik het goed doe.canis-felis schreef: ↑16-07-2024 09:21En een, denk ik, mooie bespiegeling van Stokbootje:
"Ik denk dat zowel jij als ik het fijn vinden om nodig te zijn, en iets te kunnen geven aan een ander. Maar het is denk ik uitkijken daarmee als het kinderen betreft waarmee je (gedeeltelijk) in een huis woont."
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
